კიდევ ერთი ზამთარი, კიდევ ერთი ცივი დღე,ჩემი სეზონი,რამდენიხანია უკვე ზამთარი ჩემად იქცა ერთ დროს ზაფხულის მოყვარული გოგოსთვის.ისევ წვიმს ისევ ცივა და ისევ ფანჯრასთან ჩაით ხელში ვზივარ და ვფიქრობ, ვფიქრობ ადამიანზე რომელმაც ერთ დღეში მიმატოვა ,ადამიანზე რომელმაც გაუფრთხილებლად დამტოვა, ადამიანზე რომელიც წავიდა და თაან წაიღ ჩემი ყველაფერი ძველი მესგან აღარაფერი დატოვა, ადამიანზე რომელმა ნაწილებად დამშალა და დღემდე ვაწყობ ჩემს თავ მაგრამ ბოლომდე მაინ ვერ ვაწყობ, აი ზუსტად ისე ვარ მკვდარი რო გაოხლდები და რაღა ნაწილს კარგად რაღაცას ვერ იბრუნებ... უკვე 2019 წლის 7 იანვარია შობაა და ამ ღამეს სასაწულები უნდა მოხდეს უნდა მოხდეს ის რასაც დიდიხანია ველოდები რისიც დიდიხანია მჯერა, ვზივარ და ველოდები იქნებ დააკაკუნოს იქნებ მოვიდეს და ჩამეუტოს იქნებ ძველებურად დამიძახოს ალექსანდა. დამიძახოს ისე როგორ არავინ არასდროს არ მეძახდა.მერამდენე ღამე მათენდება უკვე დილის 7 საათია და სამსახურისთვის უნდა მოვემზადო თუმცა უკვე იმდენად დაღლილი ვარ იქ წასვლა არ მინდა ... არ მინდა იმ სამსახურშ წასვლა რომლის გამოც 12წელი ვსწავლობდი რომელზეც ვამბობდი არასდორს მომბეზრდება თქო, დიახ მე ექიმი ვარ ექიმი ალექსანდრა დევდარიანი, ნეირო ქირურგი.
ჩაის ჭიქა გარეცხე და აბაზანაში შევედი ძალიან დიდხანს ვიდექი ცხელი წყლის ქვეშ და ვფიქრობდი როგორც ყოველთვის მასზე...შემდეგ კი გამოვერკვიე ფიქრებიდან და გამოვედი უებ ჩავიცვი ჩემი სპორტულები ავიღე ფორმა და წავედი სამსახურში. დღეს კიდევ ერთი ოპერაცია კიდევ ერთ გადარჩენილი სიცოცხლე, კიდევ ერთი გახარებული ოჯახი . ოპერაცია ზუსტად 7 საათს გაგრძელდა და საშინლა დაღლილი შევედი ჩემს კაბინეტში ჯერ იმეილი შევამოწმე , შემდეგ კი ტელეფონს დავხედე და 7 გამოტოვებული ზარი დამვდა უცხო ნომრიდან . გადავრეკე და რამდენიმე ზარის შემდეგ მიპასუხეს და ვიცანი ხმა,ეს მისი ხმა იყო, მან დამირეკა,ის დაბრუნდა და მე ვერაფრის თქმა ვერ გავბედე ტელეფონი გავთშე და კაბინეტში დავრჩი. არ მინდოდა დღეს სახლში წასვლა და ამიტომაც ჩმს ერთ კოლეგას მორიგეობა გავუცვალე. ღამის 3 საათია შემოვლაზე მივდივარ ყველა პაციენტს სათითაოდ დავხედავ და მოვიკითხავ ყველაზ მეტად მათთან საუბარი მიყვარს მათი თვალები რო უამრავ მადლობას გეუბნებიან სიცოცხლის შენარჩუნებისთვის, შემოვლა დავასრულე და სიევ ჩემს კაბინეტში დავრბუდნი და ალექსადრე იქ იჯდა ჩემს სკამზე იჯდა და მიყურებდა ისევ ძველი გამოხედვით მიყურებდა თითქოს მაში არაფერი შეცვლილიყოს თუმცა როგორ არა 5 წლის მანძილზე მასშიც და ემშიც ბევრი რამე შეიცვალა.. 10 წუთიანი დაკვირვების მერე მივხვდი რამდენი რამე შეიცვალა მაშში,თუნდაც თვალები უფრო სევდიანი გახდა ნელ ნელა წამოვიდა ჩემკენ მე კი კედილსკენ
-ალექსანდრა
-...
-ალექსანდრა
-ალლექსადნრე
-მომენატრე ჩემო ალექსანდრა
და ჩემმა ემოიებმა ვეღარ გაუძლო რემლებმა გზა გაიკვლიეს ჩემს ლოყებზე, ვგრძნობდი რომ უკვე ისტერიკა მეწყებოდა და ემს თავს ვერ ვეხმარებოდი. ჩემი ალექსანდრე დაბრუნდა 5 წლის მერეეე დაბრუნდააა ჩემთან არის
-ალექსანდრა დამშვიდდი ჩჩჩუ ნუ ტირი
-ალექსადნრე
-დამშვიდდი. მე დავბრუნდი
-ალექსანდრე
მაკოცა 5 წლის მერე მისი ტუჩები ისევ შემეხო ისევ მაკოცა. ისევ თბილი და ტკბილი ტუჩები აქვს. ნელ-ნელა დამშვიდებას ვიწყებდი ტახტზე ვიჯექით და ალექსანდრეზე მიყუდებული ვიყავი როდესაც დავმშვიდდი
-მომიევი სად იყავი ეს დრო. რატო დამტოვე, რატომ წახვედი ჩემგან 5 წლით ... რა დაგიშავე რო ასე მიმატოვე რომ არაფერი არ ამიხსენი და ყველას გარეშე დამტოვე
-მოგიყვები აუცლებლად მოგიყვები თუმცა ჯერ მნატრება უნდა ავინაზღაურო


გამარჯობათ ჩემო მკითხველებო ეს არის ჩემი პირველი მოთხრობა. და იმედი მაქვს მოგეწონებათ ეს არის საცდელი თავი და ამიტომ პატარაა თუ მოგეწონებათ გავაგრძლებ უფრო დიდი თავებით <3 მიყვარხართ