ნაცნობი სილუეტის დანახვისას სულ ოდნავ შეეტყო გაღიზიანება ჯაფარიძეს მაგრამ მალევე გაახსენდა რას პირდებოდა საკუთარ თავს და გრძნობები მოთოკა.
-გამარჯობათ, გამარჯობათ! ირონიით სავსე მისალმება არ გამოპარვია ნინას და სულ ოდნავ აუწითლდა ლოყები.
-გამარჯობათ ბატონო დამიანე!
-ბატონო? კარგი რაა ნიი ამ თავხედს ეძახი ბატონოს? სჯობს ვირი, ვირთხა ან რამე მსგავსი დაუძახო ვიდრე ბატონო დამიანე. გაკაპასდა ევანგელია და მისი ცისფერები მამაკაცს შეანათა
-სულ დამავიწყდა ამის თქმა ახლა გეტყვი ნინა ჩემი ყოფილი მდივანია დღეს დავითხოვე სამსახურიდან, რომ მცოდნოდა შენი მეგობარი იყო კიდევ უფრო ადრე გავაგდებდი. ქალის ბაგეებს უყურებდა და სურვილი კლავდა დაპატრონებოდა.
-როგორი თავხედი ხარ ნეტავ იცოდე! ქალმაც ენის წვერით გაისველა ზედა ტუჩი და მამაკაცი უფრო გააღიზიანა
-მასე ნუ აკეთებ! პირის მოძრაობით ანიშნა დამიანემ და გვერდით მდგომ ძმაკაცს გახედა, რომელიც თვალს არ აშორებდა ნინას.
-მე წავალ! ოდნავ დაიმორცხვა ქალმა და ჩანთა აიღო
-მეც გავდივარ და გაგიყვან, უარი არ მიიღება. მაშინვე მობილიზდა ვაკო და ერთად გავიდნენ ბარიდან.
-რომ გიყურებ მინდა აქვე გაგაშიშვლო და შენს მხრებზე დახატული ტატო ვნახო! თვალებით წამდა ქალი დადიანს.
-ჰორმონები ისევდაისევ ჰორმონები! წელზე მოხვია ხელი და სხეულზე აიკრა. კაცის ხშირი სუნთქვა სახეზე ეფრქვეოდა და გონებას უბინდავდა. მის ძლიერ ხელს წელზე გრძნობდა და უნდოდა ეს წამები დიდხანს გაწელილიყო, მაგრამ მალევე შეუშვა ხელი დამიანემ და ბარში გაშტერებული დატოვა. ასე უთქმელად ადგა და წავიდა. არც ჯაფარიძეს დარჩენია სხვა გზა მამაკაცს გაყვა.
-გთხოვ ჩემთან დაწექი! ქალის ხმა გზაში დაეწია დადიანს და ადგილზე გაჩერდა. ზურგით იდგა და ქალი ვერ ხედავდა მის კმაყოფილ სახეს, რომელიც მის გამარჯვებას აღნიშნავდა. არ ჩქარობდა მისკენ შეტრიალებას უნდოდა დიდხანს ეტანჯა კიდევ ქალი მაგრამ თვითონაც არ შეეძლო მოეთმინა. მისკენ შეტრიალდა და ნელი ნაბიჯით წავიდა მისკენ.
-ესეიგი აღიარებ, რომ გინდივარ? მწვანე თვალები შეანათა ქალს და კულული გადაუწია
-შენც კარგად იცი რას მიშვები. ასე ჩემი წვალება რატომ გაყენებს სიამუვნებას რატომ?
ამის დედაც ჯაფარიძევ ასე ადვილად მნებდები? ახლა ცრემლები არ გადმოყარო და კარგის *რაკი არ მომი**ნა. ისედაც არ მევასება ეს ისტერიკა ქალები. შენ სხვა ხარ ისედაც კარგად იცი და მაინც ტირიხარ. კარგი რა არ მევასება არაა. მოდი აქ. ხელი მოხვია და გულზე მიიკრა.
-გაიზარდე, დაქალდი მაგრამ მაინც ის სულელი გოგო დარჩი რომელიც საკუთარ გრძნობებს ვერასდროს მალავს და სააშკარაოზე გამოაქვს.
-გგონია ეს სიყვარული ან რამე სხვაა? გგონია არ ვიცი, რომ შენც ისევე ვნება გაკავშირებს ჩემთან როგორც სხვებს მაგრამ გაძლევ უფლებას გამომიყენო ოღონდ ასე ნუღარ დამტანჯავ.
-გაჩუმდი! იღრიალა დადიანმა და ხელი უშვა ქალს.
-შენ ის კაცი გგონივარ საყვარლები,რომ აკლია? ნებისმიერი თანამშრომელი, ნებისმიერი ქალი შემიძლია ვი*მარო მაგრამ ამას არ ვაკეთებ. არ მინდა იმ დღის მერე გაქრეს ყველაფერი რაც მოხდა. მგონია გავაქრობ იმ დიდ ვნებას რაც დამიტოვე შენ კი რაღც სი**ბებს მებაზრეები. დაამთავრე ლაპარაკი და სახლში წადი შენი მოსმენა არ მინდა.
-მშვენივრად იცი რასაც ვგულისხმობ მაგრამ არ გინდა ჩემი გაგება ასე მსჯი, წლების წინ სხვას,რომ გავყევი.
-ბოლომდე ნუ გაისაცოდავებ თავს და წადი! მე არავის ვსჯი მითუმეტეს შენ ისედაც კარგად იცი რამდენად ბევრს ნიშნავ ჩემთვის. ისიც კარგად იცი, რო შენთან მხოლოდ სე*სი არ მინდა. მაგრამ ტვინი არ გაქვს ეს ყველაფერი, რომ გადახარშო და მიხვდე რამდენად მნიშვნელოვანი ქალი ხარ!
-მაშინ დავქორწინდეთ! ქალის წინადადება ჰაერში იმდენად ხმა მაღლა გაისმა,რომ ირგვლივ მდგომებმა მაშინვე გახედეს. დადიანი გაოცებული უყურებდა ქალს და ხვდებოდა ახლა იწყებოდა ის რაც წლების უკან თავადვე დაასრულა. აღარ უნდოდა ამ ქალის გამო სისულელეების გაკეთება, ახლა პირიქითი სურვილები ჰქონდა უნდოდა ჯაფარიძეს გაეკეთებინა ის რასაც წლების უკან თავად აკეთებდა.
-დავქორწინდეთ ევანგელია დავქორწინდეთ! ქალს ყურში უჩურჩულა და უკან მოუხედავად ჩაჯდა მანქანაში.
ახლა სხვა არაფერს ჰქონდა აზრი, ისიც საკმარისი იყო, რომ დადებითი პასუხი მიიღო. დასამშვიდებლად ზუსტად ეს პასუხი სჭირდებოდა ჯაფარიძეს, მშვიდად ჩაჯდა კუთვნილ ავტომობილში და ასევე მშვიდად მივიდა სახლში, ხვალ დაურეკავდა აუცილებლად დაურეკავდა და ეტყოდა როგორი ქორწილი უნდოდა.
თბილ საბანში გაეხვა და მშვიდად გადაეშვა სიზმრების მორევში.
--------
დილა არცთუ ისე სახარბიელოდ დაიწყო დამიანესთვის, თავი უსკდებოდა. ფეხზე წამოდგა თუ არა მაშინვე გაახსენდა მისი და ქალბატონის საუბარი, ტუჩის კუთხე ჩატეხა და მისი ნომერი აკრიფა.
-დილამშვიდობისა ჟღალო! მის გახსენებაზე უარესად გაებადრა სახე
-მე არაფერი მახსოვს არც გამახსენო, მხოლოდ ის ვიცი რომ ორ კვირაში ქორწილი უნდა გვქონდეს და ათასი საქმეა
-მაგაზე არ გვისაუბრია.
-არცაა საჭირო, პატარძალი მე ვარ და არა შენ. მე გადავწყვეტ როდის სად და როგორ გვექნება ქორწილი და მეორე ღამე რადგან პირველი უკვე გვქონდა ოთხი წლის უკან. ენას არ აჩერებდა ჯაფარიძე და დადიანსაც უფრო ახალისებდა.
-კარგი ნება შენია, ორ კვირაში შევხვდებით! ყურმილი დაკიდა და აბაზანას მიაშურა. თბილი წყალი ევანგელიას ახსენებდა, იმ სურნელს მუდამ რომ ასდიოდა ყელზე.
-მიყვარხარ მაგრამ ეს საკმარისი აღარაა. სარკეში უყურებდა საკუთარ ანარეკლს და წინასწარ ეზიზღებოდა საკუთარი თავი.
-----
ვაკის პარკში სეირნობდა და მის დაზე ფიქრობდა რომელიც სიკვდილის პირას იყო. ყველა ხერხს მიმართა მაგრამ თანხა საკმარისი არ იყო, საბოლოოდ ისევ უნდა გაეგრძელებინა ბარში ცეკვა, რაც ყველაზე მეტად არ უნდოდა. ფიქრებში გართულმა ვერც კი შენიშნა როგორ მიუახლოვდა მანქანა და იქედან შავებში ჩაცმული მამაკაცი გადმოვიდა.
-მე შენ გაგაფრთხილე და როგორც ჩანს ვერ გაიგე! კაცის ხმამ შეაშინა და უკან შებრუნდა
-ბატონო დემეტრე
-ბატონო დემეტრე გავხდი ახლა? ჩემთან,რომ იწექი მაშინ არ ვიყავი ბატონო დემეტრე? ქალის ხელს ჩაფრენოდა და მთელი ძალით უჭერდა.
-მტკენთ! ამოიკნავლა და თვალებიდან მარილიანი სითხე გადმოეღვარა.
-ვერ ვიტან გესმის? ვერ ვიტან ის დამშეული ნაბი*ვრები შენს სხეულს ხარბად,რომ ათვალიერებენ. გაგაფრთხილე იქ აღარ იცეკვებთქო, მაგრამ აზრი? შენ მაინც იმას აკეთებ რაც მოგინდება.
-შემეშვით, საკუთარ ცხოვრებას მარტო განვკარგავ. თქვენ ვინ ხართ ამიკრძალოთ სად და როგორ ვიცეკვებ? ეს ჩემი სამსახურია და ამაში ჩარევის უფლება არ მომიცია! მაქსიმალურად ცდილობდა თავდაჯერებული ყოფილიყო.
-დედას შევე**. ჭკუიდან ნუ გადამიყვან და საბოლოოდ გაფრთხილებ კიდევ,რომ დაგინახო ვიღაც სი*ები გეფლირტავებიან მაშინვე მოგკლავ. გირჩევია ბოლომდე დამემორჩილო გასაგებია?
-კარგად ბრძანდებოდეთ! ხელი გამოგლიჯა და სწრაფი ნაბიჯით დატოვა პარკი. ყველაზე რთული იყო ამ კაცთან რამეზე საუბარი, რადგან მხოლოდ საკუთარ მეს უსმენდა და რაც თავად სურდა ის უნდა მომხდარიყო. ამას ის ემატებოდა,რომ ვერ ეუბნებოდა რატომ აკეთებდა ამ ყველაფერს, ვერ ეტყოდა რომ არც თვითონ უნდოდა იქ ათასი დამხეცებული თვალის წინ სე*სუალურ სამოსში გამოსვლა და ცეკვა მაგრამ მის ერთადერთ დას ემუქრებოდა საფრთხე რასაც ვერაფერს მოუხერხებდა. ფიქრებში იყო გართული ისე გადავიდა ზებრაზე. ვერ შეამჩნია მისკენ მიმავალი მანქანა, მხოლოდ ძალიან დიდხმაზე სიგნალი ახსოვს,რომელიც მის ყურებთან შეწყდა და მერე აურზაური. მოკვეთილი ფეხები და რაღაც მძიმე შეგრძნება.
თვალებზე ლოდებს გრძნობდა და ვერ ახელდა. თავს ძალა დაატანა და ხელებით მოიფშვნიტა რის შედეგადაც არემარეს დანახვაც მოახერხა და მიხვდა სავადმყოფოში იყო.
-მადლობა ღმერთს! მის წინ უცნობი იჯდა და უღიმოდა
-აქ რა მინდა? ძლივს გადააბა სიტყვები ერთმანეთს და უცნობს ახედა.
-მე დაგეჯახე! უფრო სწორად ჩემგზაზე მივდიოდი და შენ ვერ გაიგე. მოკლედ დაგეჯახე და აქ ხარ მაპატიე რაა! სულ არ ვიცოდი თუ ვინმე გზას გადამიწრიდა თორე ნელა ვივლიდი, კიდევ კარგი შენი ქმარი გვერდით არ იყო.
-ქმარი არ მყავს! გაღიზიანებულმა ამოილაპარაკა და სივრცეს გახედა.
-უიი მაპატიე მე მეგონა გყავდა, რადგან ექიმმა მითხრა ბავშვიც კარგადააო! გულის ცემა გაუჩერდა, თვალები მოპირდაპირე მხარეს გაუშტერდა სადაც გაღიმებული ქალი იდგა და უყურებდა მათ.
-გილოცავთ ქალბატონო ნია. ორსულად ხართ! უკვე ორი თვის.
მეორედ ვეღარ მოისმენდა, რომ იმ კაცის შვილს მუცლით ატარებდა, ვეღარ მოისმენდა ამ ყველაფერს დაუფიქრებლად წამოხტა საწოლიდან და პიჟამოს ამარა გავიდა პალატიდან. თავგზა არეული ჰქონდა არ იცოდა სად წასულიყო. ორი თვის უკანდელი გაახსენდა, მახარაძის ძლიერი მკლავები და მისი ათრთოლებული სხეული, რომელიც წინააღმდეგობას ვერ უწევდა. გაურკვეველი იყო მისთვის ყველაფერი რასაც ხედავდა ან ისმენდა. თითქოს თვალებზე ბინდი გადააკრეს მხოლოდ ერთხელ მოასწრო მუცელზე ხელის ფრთხილად გადატარება მერე კი თვალებზე ისევ იგრძნო რაღაც მძიმე და დერეფანში დაეცა.
გონს ორი დღის შემდეგ მოვიდა და გაანალიზა ის ყველაფერი რაც თავს დაატყდა. მიხვდა,რომ ორსულად იყო მაგრამ არ იცოდა რა უნდა ექნა. აბორტზე ფიქრით თავი არ სეუწუხებია,რადგან ამ ნაბიჯს არასდროს გადადგამდა მაგრამ არც მახარაძესთან მისვლას აპირებდა უბრალოდ მშვიდად ცხოვრება სურდა. სანამ მუცელი დაეტყობოდა მანამ იცეკვებდა მაგრამ მერე უთუოდ გამოაგდებდნენ. სხვა გზა არ იყო ეს გამოწვევაც მის მხრებზე უნდა აეღო და ცხოვრება ჩვეულ რიტმში გაეგრძელებინა.
საღამოს ჩაის სვამდა ტელეფონი, რომ აწკრიალდა. უცხო ნომრის დანახვა დიდად არ ესიამუვნა მაგრამ მაინც აიღო ყურმილი.
-ძვირფასო ნიაკო როდემდე აპირებ დამალვას? დაგავიწყდა ჩვენი კონტრაქტი? კაცის ხმამ უფრო გააღიზიანა და მაქსიმალურად შეეცადა არ შეემჩნია.
-მახსოვს ბატონო გურამ და აუცილებლად მოვალ ხვალ.
-ძალიან კარგი! ჩაიცინა და ტელეფონი გათიშა.
-ნაგავი კაცი! სახე დამანჭა და მოემზადა.

-საღამო მშვიდობისა ძამიკო!
-რა გინდა დუდა? გაღიზიანებულმა ახედა უმცროს ძმას და ისევ საბუთებს ჩააჩერდა.
-რა მკაცრი ხართ ჩემო უფლისწულო! გადაიხარხარა და სავარძელში ჩაეშვა.
-რა გინდათქო?
-წამო იმ ბარში რაა აი ძაან მაგრად, რომ ცეკვავენ.
ნაცნობი ადგილის გახსენებამ ერთდროულად გაახარა და გააღიზიანა.
-გადი და მაცადე მუშაობა
-წამოდი რაა წამოდი და გეფიცები ორი კვირა აღარ შემოვალ თან ბიჭებიც აქ არიან.
-კაი, იცოდე ორი კვირა! წარბებშეკრულმა გახედა და პიჯაკი აიღო.
მანქანას მშვიდად მართავდა მაგრამ გული სასწაულად უჩქარდებოდა რაც უფრო უახლოვდებოდა ბარს. როგორც იქნა მიაღწია დანიშნულების ადგილს და ბიჭებიც გადმოლაგდნენ.
-ესეც ასეე! ტაში შემოკრა უმცროსმა მახარაძემ და პირველი შევიდა. ნაცნობმა სურნელმა თავბრუ დაახვია დემეტრეს და მარცხნივ შეუხვია. ქალის დანახვამ სასწაულად გაახარა მაგრამ ამავდროულად ყველა არსებული ძარღვი დაუჭიმა.
-მე შენ გაგაფრთხილე მაგრამ ფეხებზე გკიდია ეს ყველაფერი! თითქოს შენი *ლე უფროსი ვიყო ყველაფერს რომ გიტარებს ოღონდ აქედან არ წახვიდე.
-აქ შემოსვლის უფლება კლიენტებს არ აქვთ! არ იცოდა საიდან ჰქონდა ამხელა ძალა მის წინ მდგომს შეწინააღმდეგებოდა
-არ გახვალ
-გავალ
-არ გახვალთქო! იღრიალა და სარკესთან მიიმწყვდია.
-დემეტრე ძმაო! დუდას ხმა, რომ გაიგო მაშინვე მოშორდა ქალს და მისკენ სეტრიალდა
-ყველა შენ გელოდებით. უცბად ახედა ძმას და მერე მზერა მის გვერძე მდგომზე გადაიტანა
-შეენ? ქალს თვალი გაუსწორა და მერე ისევ ძმას გახედა
-შენ აქ რა გინდა ხომ შეუძლოთ ხარ? დემეტრესთვის გაურკვევლად საუბრობდა დუდა
-იცნობ ამ ქალს? გაღიზიანებულმა გახედა ნიას
-როგორ არ ვიცნობ გუსინ შემთხვევით დავეჯახე, მერე სავადმყოფოში წავიყვანე ექიმებმა გასინჯეს ორი დღე იქ იწვა და თქვეს კარგადაა თვითონაც და ბავშვიცო. ორი თვის ორსული ყოფილა.
თითქოს რაღაც მძიმე მოხვდა მახარაძეს ბავშვი,რომ ახსენა დუდამ. გაცოფებულმა გახედა მის უკან მდგომს რომელიც თითებს ერთმანეთში ხლართავდა და თვალებში ვერ უყურებდა დემეტრეს.
-ბავში არაა? იღიალა და ორივე ერთდროულად შეხტნენ
-ძმაო რას ყვირი?
-გადი აქედან დროზე დუდა და არავინ შემოუშვა გაიგე?
-კარგი კარგი. თავი დაუქნია და მალევე გაუჩინარდა.
ჩაწითლებული თვალებით უყურებდა ქალს და თავს ძლივს აკონტროლებდა აქვე არ მოეკლა.
-ბავშვი, ესეიგი ბავშვი. და ორსული ქალი გამოდიხარ იმისთვის, რომ იცეკვო? ირონიულ მზერაში გადაეზარდა მისი ბრაზნარევი თვალები
-შენი საქმე არაა!
-ნუ მაგიჟებ, ორი თვის ხარ ზუსტად ორი თვის. ესეიგი რა გამოდის ბავშვი ჩემია და თვალებში ნაცარს მაყრი? ერთი კვირა იყავი ჩემთან სახლიდან არ გასულხარ. რა დედის ტ*ვნაა! მუშტი სარკეს დაარტყა და ნაფშვნევებად აქცია
-გადი აქედან და მეორედ გიმეორებ ბავშვი შენი არაა.
-ჩაიცვი დროზე. მეორედ აღარ მათქმევინო თორე რაც მოგივა შენ თავს დააბრალე. თვალები დაუბრიალა და შესასვლელში დადგა.
ვერაფერს აანალიზებდა იმის გარდა,რომ ამ ქალის სხეულში მისი სულის ნაწილი იმყოფებოდა. მისი სხეულის ნაწილი.
--------
თითქმის ორი კვირა იყო გასული ყველაფერი ჩავლილი იყო დადიანთან მაგრამ მაინც ღელავდა ამ ყველაფერზე. სულ ოდნავ მაგრამ მაინც. ქორწილის წინადღე იყო. ორი კვირის განმავლობაში ერთმანეთი არ უნახავთ მხოლოდ წინა დღეს დაურეკა და აცნობა ზეგ ქორწილი გვაქვსო. თითქოს ამ დროში უფრო გაუცხოვდნენ მაგრამ ორივესთვის ახალი შანსი იყო ეს ქორწინება. რა მოყვებოდა ამ ყველაფერს მხოლოდ დადიანმა იცოდა, იცოდა რა მარტივი იყო ჯაფარიძესთვის გული ეტკინა მაგრამ ამ ყველაფერს ფინალისთვის ინახავდა.
მაღვიძარამ რვა საათზე დარეკა და ქალბატონიც მაშინვე წამოხტა. დღეს ქორწილი ჰქონდა ზუსტად ისეთი როგორიც უნდოდა რაღაცეების გამოკლებით და რაღაცეების დამატებით მაგრამ საერთო ჯამში მაინც ისეთი იყო როგორიც უნდოდა. თეთრი სადა კაბა თავადვე შეაკერინა, არც მაკიაჟს იკეთებდა სხვაგან უნდოდა ბოლომდე ბუნებრივი ყოფილიყო. ტანზე მორგებული თეთრი კაბა განსაკუთრებით კვეთდა მის სხეულს. ძალიან სადა მაკიაჟი გაიკეთა და თმები უბრალოდ დაისწორა. ჩვეულებრივი პატარძალი იყო, ოღონდ ამასთანავე არაჩვეულებრივი. ნინამ,რომ შემოუღო კარი ცრემლები თავისით წამოუვიდა.
-რა ლამაზიხარ ჩემო ევაჩკა!
-არ ამატირო გოგო თორე აქვე მოგკლავ
-დარწმუნებული ხარ?
-ხო ნიი იმ ვნებას, მის სურვილს ვეღარ ვუძლებ! დაქალს მოეხვია და ოთახი დატოვა.
ჯვრისწერა მეტეხში იყო. ხელის მომკიდეები კოტე სარჯველაძე და ნინა გამყრელიძე იყვნენ. წესით ვაკო უნდა ყოფილიყო მაგრამ უარი განაცხადა ისევ ქალბატონის მეჯვარის გამო იქნებ ახლა მაინც გამეხსნას ბედიო. ხელი არ მოაწერეს ესეც ჯაფარიძეს აკვიატება იყო არ მინდა ფორმალურობა მხოლოდ ჯვრისწერადა მეტი არაფერიო. ყველაფერი გრძელდებოდა რესტორანში მაგრამ რაღაც ისე მაინცარ ხდება როგორც ჩვენ გვინდა.
მობილური,რომ აწკრიალდა შეშინებულმა გადახედა ჯერ ნინას მერე კი მის მეუღლეს.
-ალო
-გამარჯობათ ქალბატონო
-დიახ
-თქვენი კონტრაქტი ძალაშია ბატონ სამირთან. გეკრძალებათ ნებისმიერი სახის სე*სუალური ურთიერთობა ორი თვის განმავლობაში. ხვალ გაივლით შემოწმებას. უარის შემთხვევაში კონპენსაციას გადაიხდით და შესაძლებელია სასამართლომდეც მივიდეს საქმე.
მობილური ხელიდან გაუვარდა და აცრემლებული თვალებით გახედა დამიანეს.
ეს დასასრული იყო... ნამდვილად დასრულდებოდა ყველაფერი როცა დადიანი მისი ძველი ნაცნობის სახელს გაიგებდა...
-----
ჩემო ტკბილებო როგორ მიხარია ასე თუ ისე, რომ გახსოვართ! ვიცი ცოტაა არეულია მაგრამ დამიჯერეთ ჭკუიდან გადაგიყვანთ ამ ორი წყვილის და შემდეგ კიდევ ერთის დამატება, ამიტომ უბრალოდ შემიფასეთ <3 შენიშვნებიც მისაღებია ჩემთვის! მიყვარხართ უსაზღვროდ <3