მამაკაცის ზემოდან იყო მოქცეული და მთელი ძალით ურტყავდა, თითქოს ასე ცდილობდა კაცისთვის ყველა ის შეხება წაერთვა, რომელიც ევა ჯაფარიძეს ეკუთვნოდა. ხელის ტკივილმა აიძულა გაჩერებულიყო და ზემოდან დააშტერდა, სისხლში ამოთხვრილ კაცს რომელსაც წინა ორი კბილი უკვე აღარ ჰქონდა.
-გაგაფრთხილე,მე შენ გაგაფრთხილე მაგრამ როგორც ჩანს იმდენად *ლე ხარ არც კი გაითვალისწინე. გითხარი არ შეეხოთქო, ესეც ვერ გაგიგია მთლად კარგად ხოდა ეხლა იცი რის მუღამზე ვარ? დედა რომ მოგიტ*ნა აი მაგის. შენნაირი ნაბი*ვარი როგორ გააჩინა ჩემამდე არ მოდის. კიდევ ერთხელ მოუქნია ძლიერად ხელი და ფეხზე წამოდგა. მის წინ მდგარს ერთი წამით შეავლო თვალი, მერე კი უკან მობრუნდა და ოთახი დატოვა. არაფერი უთქვამს და ისევ გაურკვევლად დატოვა ჯაფარიძე, იმ გაურკვევლობაში თავადაც, რომ სძულდა მაგრამ სხვა გზა არ იყო, ყველაფერი დასრულდა ახლა ზუსტად იცოდა აქ არ გაჩერდებოდა. მისი შავი კაბა მოძებნა და მარტივად ჩაიცვა, ზონარები კარგად ვერ შეიკრა მაგრამ არ ადარდებდა, მთავარი ის იყო ახლა აქედან მოშორებულიყო მხოლოდ ეს უნდოდა მხოლოდ ეს აწუხებდა...
დიდ წითელ კარს მთელი ძალით ჩაებღაუჭა და დიდი ძალისხმევით მოახერხა მისი გაღება, მერე კი უკანმოუხედავად დატოვა სახლი.
მიდიოდა და საკუთარი ძვლების ხმა მკაფიოდ ესმოდა. დაღლილი იყო... დაახლოებით ერთი თვე იყო რაც არ სძინებია, მეტიც არაფერი უჭამია ნორმალურად. გიჟს დაემსგავსა ჯაფარიძე, მხოლოდ სიგარეტს ეწეოდა და ვისკს სვამდა. შეეძლო საათობით ეტრიალებინა ვისკის წიქა ხელში და ამით იმდენად დიდი სიამუვნება მიეღო, რომ ნებისმიერ ორ*აზმისთვის ემჯობინა.
აღარავის იკარებდა, სახლში იყო და ყოველ ჭამე ელოდებოდა მხოლოდ დადიანს... იცოდა ერთ დღეს მოვიდოდა მაგრამ როდის არ იცოდა. იმდენად მძაფრად ჰქონდა გამჯდარი მისი მონატრება, რომ ვერაფერს აკეთებდა. ზუსტად ორი თვე იყო რაც თვალით არ ენახა, არავის ელაპარაკებოდა, არც ნინას უშვებდა ახლოს. იჯდა და სვამდა, ახლა უკვე შეეძლო მთელი ბოთლი ვისკი დაელია, მხოლოდ ვისკი და მეტი არაფერი...
სახლი სანაგვეს დაემსგავსა... იმდენად გახდა, რომ არცერთი კაბა აღარ ჰქონდა კარგად, მხოლოდ რამდენიმე ელასტიკს ირგებდა და ნაცრისფერ მაისურს, რომელიც დადიანის საკუთრებას წარმოადგენდა.
ღამე ვერ იძინებდა, მთლიანად შეიცვალა... იმ ქალისგან აღარაფერი დარჩა რომელიც ძლიერ კონკურენციას უწევდა დამიანე დადიანს.
დილით თვალები გაახილა თუ არა ესევე სააბაზანოს მიაშურა და ცხელი წყლის ქვეშ დადგა. ენატრებოდა ეს შეგრძნება რომელსაც წყლის შეხებისას გრძნობდა.
ნახევარი საათი დაჰყო სააბაზანოში შემდეგ კი პირსახოც შემოხვეული გამოვიდა და გაშეშდა ჯერ საკუთარ დაღლილობას დააბრალა მისი იქ ყოფნა მაგრამ ბოლოს მიხვდა ეს არაფერ შუაშიიყო, მამაკაცი ნამდვილად მის ოთახში იყო და ბოროტი მზერით მისჩერებოდა ქალის სავსე მკერდს.
-აქ შემოსვლა უკვე ჩვევად გექცათ ბატონო დამიანე და მეტიც ჩემი ურცხვად თვალიერებაც დაგჩემდათ. კაცის მწვანეებს გაუსწორა ცოტახანს მზერა მერე კი კარადასთან მივიდა და ქვედა საცვალი ამოიღო. ურცხვად გაუყარა ორივე ფეხი და ბოლომდე აიწია. კაცის უჩვეულო სიმშვიდე აღიზიანებდა ჯაფარიძეს და მაქსიმალურად ცდილობდა მისი წყობიდან გამოყვანას.
-როგორი ქალი ხართ ქალბატონო ევა? ვერ გაგიგიათ რა გინდათ ან ვინ გინდათ!
-და თქვენ როგორი კაცი ხართ ბატონო დამიანე? რისთვის მოხვედი, რომ მნახო როგორ ცუდად ვარ? შემომხედე მაშინ და მიყურე როგორ დავუძლურდი, საცოდავი ევა! ასეთი ყოფილა მისი ბედი. აქამდე უბრალოდ თითს იშვერდა და ვინც მოეწონებოდა მასთან ტ*ნაურობდა იმ იმედით, რომ დამიანე დადიანის სურნელს ნახავდა რომელიმეში მაგრამ ყოველწამს იმედგაცრუებას გრძნობდა. სახლში მოსული მთელი მონდომებით ვიბანდი ვა*ინას იცი რატოომ? მეშინოდა ჩემთან მოსულს არ გეგრძნო როგორ მ*იმავდა სხვა კაცი, მაგრამ შენ არასდროს მოდიოდი, არ მეუბნებოდი ამის დედაც ევა დაანებე მაგ დედა მოტ*ნულ საქმეს თავი და იყავი ჩემი! არასდროს არავისთვის გითქვამს ეს ქალი ჩემია და თუ შეეხები მოგკლავო. ახლა კი მოდიხარ და კიდევ იმ მზერით მიყურებ თითქოს მე ვიყო დამნაშავე, თითქოს მე მინდოდა ათას კაცს ვეხმარე. ყვიროდა ქალი და აქეთ-იქეთ იქნევდა ხელებს. საშინლად სუსტად გამოიყურებოდა მაგრამ ერთი ცრემლი არ გადმოუგდია, ბოლო ძალებს იკრებდა, ბოლო ძალებს რომ მისკენ არ წასულიყო და მთელი სხეულით არ მიწებებოდა. არადა უფლება, რომ მიეცა კაცს მთლიანად შეუძვრებოდა იმ სურნელოვან კანში და იქ დასახლდებოდა. აქეთ-იქეთ დადიოდა, ისტერიკა ჰქონდა უკვე მაგრამ არ იმჩნევდა დადიანთან.
-დავიღალე ამდენი საქმეა სახლში, ჭურჭელი, სარეცხი. ამდენი მტვერი უკვე ბოლოს მიღებს.
-ევა! კაცის ჩახლეჩილი ხმა გაიგო მაგრამ რეაგირება არ ჰქონია
-ამდენი რამ მაქვს დასალაგებელი, მაცივარ გასაწმენდი, ღმერთო საშინლად ვარ!
დადიანი უყურებდა ქალის ისტერიკას და დიდი მოთმინებით ელოდებოდა როდის მივიდოდა მასთან. ყველა ოთხი მოიარა, ყველგან ხელს უსმევდა რაღაცას იღებდა და მერე უკან დებდა, ნივთებს გამაღიზიანებლად უცვლიდა ადგილს. თვითონაც ვერ გაეგო რა უნდოდა.
გაჩერდა...
დადიანის მწვანეებს მიაშტერდა...
მისკენ რამდენიმე ნაბიჯი გადადგა მერე კი ერთ ნაბიჯში დაფარა მათ შორის მანზილი და ხელები ყელზე მოხვია.
-დავირალე, უშენობიტ დავიღალე გესმის? დავიღალე გამოღვიძებულს არსად, რომ არ მხვდები. კაცის ყურთან ჩურჩულებდა და მთელი სახე მის ყელსი ჰქონდა ჩამალული.
-კარგი მოდი დამშვიდდი! ვსო მორჩა. ქალის დალურჯებულ ხელებს თვალი ააყოლა და საბოლლოოდ მზერა მის ყელზე გაეყინა. ისევ ის სურნელი ასდიოდა ჯაფარიძეს. ის გამაგიჟებელი სურნელი საღად აზროვნების უნარს, რომ აკარგვინებდა დადიანს.
-დღეს დარჩი რაა! კაცს უფრო აეკრა და დაელოდა მის პასუხს.
-ევა ხომ იცი...
-გთხოვ მხოლოდ ეს ღამე მხოლოდ ეს ღამე გაატარე ჩემთან, ისე როგორც ცოლ-ქმარი! დაბინდული თვალებით უყურებდა კაცს.
-რას მიშვები ევანგელია რას?
ქალის გალეული სხეული მკლავებში მოიქცია და საძინებლისკენ აიღო გეზი. ახლა ყველაზე სუსტი ეჩვენებოდა ჯაფარიძე, მაგრამ სურვილი კლავდა ეს ნაცრისფერი ზედა მოეშორებინა და სათითაოდ დაეკოცნა ყველა ის ადგილი სადაც სამირი ძალდატანებით ეხებოდა. ფრთხილად დააწვინა საწოლზე და მის ზემოდან მოექცა.
-უბრალოდ გაგხდი და მხოლოდ იმ ადგილას გაკოცებ სადაც ის *ლიშვილი გეხებოდა, გთხოვ! ზემოდან დასჩერებოდა მოცახცახე ქალს დადიანი. თანხმობის ნიშნათ თავი დაუქნია და ოდნავ წამოიწია საწოლიდან.
ფრთხილი იყო დადიანი, ხელის ოსტატური მოძრაობით გახადა მაისური. თითის ბალიშები ეწვოდა ისე უნდოდა ქალს შეხებოდა...
ეს წამი იმდენად გაიწელა სანამ ქალის ზურამდე მიაღწევდა მისი თითები საუკუნედ მოეჩვენა...
უკვე ჯაფარიძეს შიშველ სხეულზე დაასრიალებდა ხელებს და მთელი სინაზით უკოცნიდა ყველა სილურჯეს. საბოლოოდ ყელზე აკოცა და სხეულზე აიკრა. აჩქარებულ გულისცემას კარგად გრძნობდა დადიანი მაგრამ დღეს მეტის გაკეთება არ შეეძლო, ასე მარტივად ვერ წაშლიდა იმ ყველაფერს რაც მოხდა. მთავარი ის იყო, რომ ეს ცოდვაში არ ეთვლებოდა და მის ცოდვათა სიას არ ამდიდრებდა ამ ქალის შეხება. ბოლოსდაბოლოს ეს ხომ მისი ცოლი იყო, მხოლოდ ღვთისწინაშე მაგრამ არაუშავს ესეც კმაროდა კაცისთვის.

დილით თვალები გაახილა თუ არა სიცარიელე შენიშნა მარცხენა მხარეს და მიხვდა დადიანი უკვე წასულიყო.
-არ დაგირეკავ! მტკიცედ ამოილაპარაკა და ფეხზე წამოდგა. ასეთ ფორმაშიც კი იმდენად ლამაზი იყო თვალს ვერ წყვეტდა იქვე მჯდარი მამაკაცი.
-მეგონა წახვედი! ვითომ არაფერი სახით ამოილაპარაკა და ყავა ფინჯანში ჩაასხა.
-მეკი მეგონა თვალს გაახელდი თუ არა ესევე დამირეკავდი. ისევ ირონიით სავსე მზერა ჰქონდა კაცს. ჯანდაბა, გუშინდელის მერე ისევ ამ ირონიით უმზერდა ქალს.
-არა მივხვდი, რომ სუსტი ქალის იმიჯი საერთოდ არ მიხდება. ამაყად დახედა სავარჯელზე მჯდომს.
-ერთ ღამეში თქვენი ასეთი ცვლილება მაკვირვებს მაგრამ ამასთავანვე ძალიან მომწონს ესეიგი ჯერ არ დამნებებულხარ! მზერით ბურღავდა ქალს დადიანი, განსაკუთრებით მის ტატუს მკერდის ქვემოთ.
-ერთ ღამეში თქვენი ეს ცვლილებაც საკვირველი იყო, როგორ მეფერებოდით ბატონო დამიანე!
-ნუ მიწვევ! გამაფრთხილებლად დაუქნია ხელი და ამღერებულ მობილურს დახედა.
-მე გავედი და აბა შენ იცი!
ქალს დაემშვიდობა და მალევე დატოვა სახლი. სამი საათი იყო საწყობის წინ, რომ გააჩერა მანქანა და აქოშინებული გადავიდა. კარი შეაღო თუ არა მოღუშული კოტე ჩიქობავა დაინახა და ესევე დაიძაბა.
-რა ხდება? მიყოლებით გადაავლო თვალი იქვე მჯდომებს და თვითონაც მაგიდის წვერს მიეყრდნო
-ვაკო მოკლეს ახვლედიანი! იმ გიჟი ალექსანდრეს ძმა. მაშინვე განმარტა ჩიქობავამ და უარესი დაძაბულობა ჩამოწვა ოთხკედელს შორის.
საჩვენებელ და შუათითს შორის სიგარეტი ჰქონდა და ღრმა ნაფასებს არტყამდა. მობილური მოიმარჯვა და მაშინვე დაურეკა მეგობარს.
-იყავი მანდ სადაც ხარ იცოდე ტ*აკი არ აწიო და არაფერი გააკეთო მოვალ მალე. ესრა უთხრა და სწრაფი ნაბიჯით დატოვა ჩაბნელებული საწყობი.



დილით მაღვიძარას საშინელმა ხმამ გააღვიძა და საწოლში გვერდი იცვალა. ახალი წლის მეორე დღე იყო ეს კი ისევ სამსახურში იყო გასაქცევი და ისევ უამრავი სამუშაო ელოდა წინ.
-ოდესმე დავისვენებ? ხო ანდა მაშინ როცა მიწას დამაყრიან გულზე. თეატრალურად გაშალა ხელები და გარდერობი გამოაღო. რატომღაც არასდროს უჭირდა არჩევა რა უნდა ჩაეცვა. ახლაც ერთი შეხედვით აარჩია შარვალი და ზედა და ზუსტად თხუთმეტ წუთში მანქანაში იჯდა. დაძაბული იყო თითქოს ნებისმიერ დროს გრძნობდა ახვლედიანის სიახლოვეს. ჩაფიქრებულმა ვერც კი განსაზღვრა მის წინ მდგომ მანქანასთან მანძილი და მთელი სისწრაფით შეეჯახა. მაშინვე გადმოხტა მანქანიდან ვითომც არაფერი მაგრამ იცოდა ეს ყველაფერი ასე არ ჩაივლიდა. მანქანიდან არავინ გადმოდიოდა, ალბათ პოლიციაში რეკავდა მამაკაცი. ზუსტად იმავეს ფიქრობდა ევაც. შავი მანქანის კარი რომ გაიღო გული სასწაულად აუჩქარდა, ამის მიზეზი თავადაც ვერ გაეგო მაგრამ მამაკაცის მთლიანი სილუეტი, რომ კარგად გაარჩია მიხვდა რატომ იყო მისი მფეთქავი ორგანო ასეთ დღეში.
-დილა მშვიდობისა ქალბატონო თინა! მანქანის კარს მიეყრდნო და ქალი აათვალიერა. პირველად არ ესიამოვნა ერთი შეხსნილი ღილი, რომლიდანაც კარგად მოჩანდა დევდარიანის მკერდი.
-თუ რამე ცუდი უნდა მომივიდეს ყველაფერი შენთანაა კავშირში. საერთოდ, რომ გაქრე ჩემი ცხოვრებიდან მადლობას შევწირავ იმ ერთადერთ ღმერთს რომელიც ახლა მშვიდად ადევნებს ჩვენს ,,პაემანს" თვალყურს.
-მე კი იმ შემთხვევაში გადავუხდი მადლობას თუ მაგ ღილს შეიკრავ და ჩემს საკუთრებას სხვას არავის დაანახებ. ასე ბევრად მარტივი იქნება ყველაფერი. შენც კარგად იქნები და მეც, რათქმაუნდა.
-თავხედი ხარ, ნამდვილი ხეპრე. კაცს შეუბღვირა და კუთვნილი ადგილი დაიკავა მანქანაში და მთელი სისწრაფით მოწყვიტა ადგილს. თხუთმეტ წუთში სამსახურში იყო. კაბინეტში შევიდა თუ არა აფორიაქებული თამარა დახვდა.. მუხლები უკანკალებდა და თვალები ჩალურჯებული ჰქონდა, უძილობისაგან.
-რა ხდება? შეშინებულმა იკითხა დევდარიანმა და სკამზე ჩამოჯდა, რაღაც ცუდის მოლოდინში იყო ქალი.
-დღეს დილის ცხრა საათზე ვაკო ახვლედიანი იპოვეს, მკვდარი ქალბატონო თინა.
ქალის სხეული მთლიანად დაიძაბა, განსაკუთრებით მაშინ როცა ნაცნობ გვარს მოკრა ყური. მაშინვე ნატალის სიტყვები გაახსენდა. ,,ერთი ძმა ყავს ვაკო, იმდენად უყვარს, რომ მის გამო ყველას გადაუვლის, ოღონდ მას არ დაემართოს რამე, არც საკუთარ ბინძურ საქმეებში ხვევს. პატიოსნად ასწავლის ცხოვრებას და ახლაც ის ბიჭი მუშაობს, გარდა იმისა რომ ძმას თავზე გადასდის იმდენი აქვს"
სულ ოდნავ შეუქანდა სხეული როცა გაიგო რა დღეში იქნებოდა ახლა მისი ძმა, როგორ გაგიჟდებოდა მის ამბავს, რომ გაიგებდა.
-ეს ყველაფერი არაა თინა! გაბუნიას ხმამ გამოაფხიზლა ორივე.
-კიდევ ერთი ბიჭი ყავთ გატაცებული, ზუსტად არ ვიცით ვინაა მაგრამ სავარაუდოდ ბეჟოს შვილია, ხომ იცი ეს ის კაცია ახვლედიანთან, რომ ყველაზე დაახლოებულია და ერთმანეთის გარეშე არც კი ჭამენ.
-ესეიგი პირადი შურისძიებაა.ვიღაც ცდილობს პირადად იძიოს შური მათზე.
-არაა ქალბატონო თინა, ეს შურისძიება არაა, ეს სამაგიეროა, უფრო კარგად, რო აგიხსნათ 2005 წელს ბეჟომ და მახარაძემ საერთო საქმე წამოიწყეს სადაც ერთ კაცსაც უნდოდა ყოფნა, მაგრამ ვინაიდან ალექსანდრესთან არ ჰქონდა კარგი ურთიერთობა ვერ გარისკა მათ საქმეში ყოფნა ამიტომ ცალკე დაიწყო ბიზნესი. მალევე გაკოტრდა და მათ სთხოვა დახმარება, მაგრამ ამაოდ არ დაეხმარნენ. ერთ თვეშივე მისი ვაჟი მოკლეს, საშინელი წამებით დღემდე ახვლედიანზე აქვს ეჭვი.
-ესეიგი ფიქრობ ნოემ მოკლა მისი ძმა? კაცის ხმაში შიში შენიშნა დევდარიანმა
-ხო კოტე ასე ვფიქრობ. ხმის კანკალით უპასუხა და თინას გახედეს.
-არ ვიცი რა ამბავია ეს, მაშინ მეთქვენთან არ ვმუშაობდი მაგრამ გავარკვევ, უბრალოდ ახლა უნდა წავიდე გესმით? სასწრაფოდ უნდა წავიდე. მხოლოდ გასაღებს და მობილურს დასწვდა, მანქანაში ჩაჯდა და მთელი სისწრაფით დაძრა ავტომობილი. ადვილი არ იქნებოდა, იცოდა ადვილი არ იქნებოდა მასთან შეხვედრა მაგრამ უნდა ენახა, უნდა ეთქვა, რომ ყველაფერს ის მიხედავდა და თვითონ არაფერში ჩარეულიყო. მანქანა საწყობის წინ გააჩერა რატომღაც გული უგრძნობდა იქ იქნებოდა და არც შემცდარა. მხოლოდ ის იყო თავდახრილი და რაღაც ფოტოს მისჩერებოდა ნაბიჯების ხმამ, რომ გამოაფხიზლა. თავი ასწია და მისი თვალები პირდაპირ ქალის თვალებს გადაეყარნენ. ასეთ ცუდ მდგომარეობაში პირველად ხედავდა ალექსანდრეს.
-რა გინდა რისთვის მოხვედი? გაღიზიანება დაემჩნა მის ხმას და ევაც ოდნავ შეკრთა.
-ვწუხვარ! ძლივს ამოუშვა პირიდან ხმა.
-წუხარ? არ გადამრიო მითხარი რას წუხარ? იმას, რომ *ლე თანამშრომლები გყავს? ბაზარი არაა მაგაზე შეწუხდი, კიდევ იმაზე, რომ ახლა საქმე გამოგიჩნდათ? მაგაზე ნუ ინერვიულებ თქვენი საქმე არაა და თუ ვინმე ჩაერევით სათითაოდ ამოგხოცავთ დედას გიტირებთ ყველას და რომ გავიგო შენ ერევი ამ საქმეში ვერ გადამირჩები. ქალს საჩვენებელი თითი დაუქნია და ფეხზე წამოდგა.
- მისმინე ისე არაა ყველაფერი როგორც ჩანს ჩვენ უკვე გვყავს ეჭვმიტანილი და გეგმაც, რომლის მიხედვითაც უნდა ვიმუშაოთ ხელს ნუ შეგვიშლი.
-იმ გეგმის დედაც მოვტ*ან და სულ ყველაფრისაც გაიგეე? თურმე ეჭვმიტანილი გყავთ. არ მაინტერესებს და გაიგე ეს ყველაფერი ახლა არ ვითანამშრომლებ შენთან და უკვე გაგაფრთხილე შენ რო ჩაერიო გეფიცები ვერ გადამირჩები.
-ეს ჩემი სამუშაოა.
-ფეხებზე შენი სამუშაო, დაჯდები სახლში, ჩართავ ფილმს და უყურებ იმას, მანამ უყურებ სანამ არ გაიგებ, რომ თქვენი ეჭვმიტანილი დაიბრიდა.
-დაგიჭერენ. ამ სიტყვაზე თავადაც შეეკუმშა გული, ვერ წარმოედგინა მახარაძე საკანში.
-რამე დამრჩა რის გამოც აქ ყოფნა უნდა მსიამუვნებდეს? ერთადერთი ძმა წამართვეს და მაგაზეც თქვენ უნდა ირბინოთ? სანამ დრო იყო მანამ დაგეცვათ ჩემი ძმა სანამ ცოცხალი იყო გესმის? წადი აქედან მოშორდი, რომ გიყურებ იცი რა მახსენდება? შენი გამო*ლევებული თანამშრომლები, რომლებიც დამწუხრებულები გამოვიდნენ და მისი სიკვდილი მაცნობეს.
-ჩემს თანამშრომლებზე ნორმალური საუბარი ხომ შეგიძლია?
-ყველას დედა *ევეცი. ეხლა გაეთრიე აქედან. მაჯაში მოკიდა ხელი და საწყობიდან ძალით გამოიყვანა.
-შენ არ ჩაერიო! ქალის ხმა გზაში დაეწია.
-არც შენ გაბედო ჩარევა გირჩევია! ხმადაბლა ჩაილაპარაკა და კარი დახურა. გამოსვლისას დამიანე დადიანს შეეფეთა და მაშინვე ეჭვის თვალით აათვალიერა.
-დილას კარგ ხასიათზე იყო ახვლედიანი ესეიგი ეს დილის სემდეგ მოხდა! თავისთვის ჩაილაპარაკა და იქაურობა დატოვა.
---------
ორი დღე იყო ვაკო ახვლედიანის მკვლელობიდან. ოთახში იჯდა და ერთ წერტილს მისჩერტებოდა ჩიქობავამ, რომ შეუღო კარი.
-სანი ძმაო! კაცისკენ წავიდა და მოეხვია.
-დავკრძალეთ, გუშინ დავკრძალე და ვერ ვიტირე. საკუთარი ძმა ვერ ვიტირე გესმის? ისიც იქ იყო, შორიდან ვუყურებდი როგორი დამწუხრებული მიყურებდა და როგორ ვეცოდებოდი. იმ წამს მინდოდა იარაღი ამომეღო და მისთვის მესროლა, მაგრამ ეგეც ვერ შევძელი. ჩემთან მოვიდა და ვითომც არაფერი ისე მთხოვა არ ჩავრეულიყავი ხვდები ეს რას ნიშნავს? საკუთარი ძმის მკვლელი როგორ არ დავსაჯო, როგორ არ ვაწამო ისე როგორც ჩემი ვაკო აწამეს მითხარი? მარტო ის მყავდა ამ ქვეყნად მარტო ის.
-მოდი დავმშვიდდეთ კაი? შენი ძმა კარგადაა ხომ იცი არა? მაგარი ბიჭია ვაკო, ის ახლაც აქაა და გიყურებს რას იზამ. მისთვის მისაბაძი იყო ყველა ის ვინც ასეთ საქმეს ასრულებდა, კარგად იცი გამომძიებლობა უნდოდა თავადაც. იქნებ ერთადერთი გზა მისი ხსოვნის საპატივსაცემოდ ისაა,რომ მაგ ქალს გადააბარო ყველაფერი, მოდი მიენდე და ასე დავასრულოთ უბრალოდ ყველაფერი.
-შენ *იგ ხომ არაგაქვს? გესმის რას მეუბნები საკუთარი ხელით ჩავუგდო ნოეს? ეგონოს ყველას ასე ეგონოს, რომ ვაკოს შემდეგ ჩემს ცხოვრებაში არ არსებობს სუსტი წერტილი
-ცუდად იქცევი ძმაკაცო! თავი გააქნია ჩიქობავამ და კარი გაიკეტა.
საკუთარ თავთან ისევ მარტო დარჩა ახვლედიანი, საკუთარ მესთან. როგორ უნდოდა ქალის სხეულს კიდევ ერთხელ შეხებოდა, კიდევ ერთხელ ეგრძნო მისი სითბო საკუთარ სხეულზე მაგრამ იყო რაღაცეები რასაც ვერასდროს შეძლებდა ერთერთი აქედან ზუსტად ის იყო ვინც საბოლოო იმედად რჩებოდა ახვლედიანს. ვერ ხვდებოდა ასეთი რა უყო ამ ქალმა მაგრამ ის იცოდა ძალიან გაუჭირდებოდა მისი ყველასგან დაცვა, განსაკუთრებით ნოე დადეშქელიანისგან.
------
გამომძიებელი თინა დევდარიანის კაბინეტში იჯდა და კალამს ხელში ატრიალებდა. ქალიც მალევე შევიდა და კარი მიიხურა.
-ბატონო დამიანე! ოდნავ გაუღიმა კაცს და საკუთარი ადგილი დაიკავა
-ქალბატონო გამომძიებელო! ასევე ღიმი შეაგება კაცმა
-ვიცი, რომ არ მეტყვი არაფერს, მაგრამ ეს მხოლოდ ალექსანდრეს გადასარჩენად გააკეთე გესმის? მხოლოდ მის გადასარჩენად ამით უფრო მეტად სცემ გარდაცვლილის ხსოვნას პატივს.
-მე კი მხოლოდ ერთ გეტყვი დაიკიდე შენი სიამაყე და წადი მასთან ახლა ყველაზე მეტად სჭირდები! კალამი მაგიდაზე გააგორა და თავად კარში გაუჩინარდა.
------
ესეც ახალი წყვილის, ახალი ისტორია იმედია მოგეწონებათ1 მაპატიეთ ასე, რომ გალოდინეთ სემდეგ თავსი დავწერ დემეტრეზე და ნიაზეც! მიყვარხართ და ველი თქვენს შეფასებას!