ფეხაკრეფით მივდიოდი აფთიაქისკენ. არ მესმოდა რატომ გვარგუნა ღმერთმა ქალებს ეს ბედნიერი რამოდენიმე დღე. მაინცდამაინც დილით მოუნდა ჩემს სხეულს უარგისი სისხლის გამოდევნა. სწრაფად შევვარდი აფთიაქში, უცებ დავტაცე ხელი შეკვრას და სალაროსთან მივაჭერი. ჩემს წინ ბიჭი იდგა. მაღალი, განიერი მხრებით, შავი მაიკით და მუქი ჯინსით. ყველაზე მეტად ამ მომენტს ვერ ვიტანდი, როდესაც ქალურ ნივთებს ყიდულობ და კაცები გიყურებენ. უკან მივტრიალდი, შეკვრა თავის ადგილას დავდე და დაველოდე როდის იყიდიდა პრეზერვატივებს, რომლებსაც დიდი ყურადღებით არჩევდა. სალაროში მდგარი გოგო სულ გადააწითლა. არასასიამოვნო შეგრძნებას ვგრძნობდი ფეხებს შორის, ვეღარ მოვითმიდე და ისევ მის უკან დავიკავე ადგილი. საათს გავხედე, ცხრა ხდებოდა.
-ჯანდაბა! ცოტა სწრაფად ვერ იყიდი იმას რაც გინდა? -მოთმინება დაკარგულმა შევჩივლე ბიჭს. -მეჩქარება!
-უკაცრავად? -წარბაწეულმა შემომანათა ნაცრისფერი თვალები. მის მზერამ დამაბნია, თითქოს ენა გადამეყლაპა ვეღარაფერს ვამბობდი. ნამდვილი საოცრება იყო. არასდროს მესმოდა როგორ იბადებოდნენ ასეთი სიმპატიურები.
-თუ შეგიძლია დაუჩქარე, ან ადგილი დამითმე. -ვეცადე ცივილურად მესაუბრა, ვიცი ასეთებთან უხეში ლაპარაკი არ ჭრის. -მეჩქარება. -ისევ საათს მივაბყრე მზერა.
-მიდი. -გვერძე გაიწია. გამეცინა მოლარეს მადლიერ სახეზე. შეკვრა მივაწოდე ფულთან ერთად. გავიგე როგორ ჩაიფხუკუნა აწ უკვე ვიღაც იდიოტმა. მობეზრებულად ავატრიალე თვალები და მზერა გავუსწორე.
-რა გაცინებს?
-უკვე დიდი გოგო ყოფილხარ. -მომნუსხველი ხმა ჰქონდა, ისეთი თავს რომ დაგაკარგვინებდა. სიტყვებსაც რაღაც სხვანაირად გამოსთქვამდა.
-სასაცილოს რას ხედავ? ეს რომ არა მამბრობითი სქესის წარმომადგენლები ვერ გამრავლდებოდით. -თვალი ჩავუკარი გაგულისებულმა. ვიცოდი მაინც ვეღარ ვნახავდი. რაღაცის თქმას აპირებდა, მაგრამ ზუსტად მაგ დროს, ჩემი ტელეფონი აწკრიალდა. -გისმენ ვერიკ?!
-ვერიკ კიარა სად ხარ გოგო? -იმხელაზე დაიყვირა, სახე დავმანჭე და ტელეფონი რამდენიმე სანტიმეტრით გვერძე გავწიე.
-მოვალ და გეტყვი. -ვგრძნობდი მის მზერას. გამყიდველს პარკი გამოვართვი და აფთიაქიდან გავედი. -ხდება რამე?
-კი ახალი კლასელი გვყავს.
-გოგოა თუ ბიჭი.
-ბიჭი.
-კაი კაი წავედი და მოვალ მალე. -ტელეფონი გავუთიშე. უცებ ავირბინე სახში, მოვწესრიგდი და თორნიკეს ოთახში შევაჭერი. -თოკა წამიყვანე რა დამაგვიანდა!
-შენ ძმას უთხარი. -ამოიზმუილა და მეორე მხარეს გადაბრუნდა.
-ჩემს ძმას ვეუბნები. -მობეზრებულად ავატრიალე თვალები.
-მეორეს. -ღრმად ჩავისუნთქე და მეორე ძმის ოთახში გავარდი.
-სკოლაში რატომ არ ხარ? -წელს ზემოთ შიშველი იყო, მომიახლოვდა და შუბლზე მაკოცა.
-დამაგვიანდა! -მავედრებელი მზერა შევანათე.
-მზადხარ უკვე? -ჩაიცინა.
-კი. -ჩანთა მოვიკიდე და სახლიდან გავედი. -თაშ!
-რაიყო?
-ანისთან რას შვრები?
-რავი რა. ტვინი მომეტ*ნა უკან დევნით. არ უნდა ჩემთან ყოფნა და ამჩემფე*ებს.
-ძალიან კარგი, მაინც არ მომწონდა ეგ გოგო. -გამხიარულებულმა ჩავილაპარაკე. ვერ ვიტანდი თარაშის ყოფილს. ვიცოდი ჩემ ძმასთან საჩუქრების გამო იყო. -აუ ჩემი, ათი წუთით დავაგვიანე.
-პირველი რა გაქ?
-მარეხი. -დანაღვლიანებულმა გადავხედე.
-მაპატიე ვერ დაგეხმარები, მაგ ქალს ერთხე გავარტყი.
-რა ქენიი? -თვალები ვჭყიტე გაოცებისგან.
-მეთერთმეტე კლაში ვიყავი, ყვირილი დამიწყო ნუ ლაპარაკობო. მეც გავუჭედე. ხოიცი არმევასება რომ მიყვირიან. თავში წამომარტყა ხელი, მე კიდე ლოყაში გავარტყი. -ჩაიცინა.
-ანუ შენს გამო ვერ მიტანს ეგ ქალი?!
-მგონი. -გაღიმებულმა გამომხედა.
-ასე არ შეიძლება! ლელა თოკას გამო ვერ მიტანს. თქვენს ცოდვებზე მე მიწევს პასუხის გება!
-კაი რა, ორივე ს*ირი ქალია. -ხელი ჩაიქნია.
-კაი წავედი, საღამოს გნახავ. -ლოყაზე ვაკოცე და მანქანიდან გადავხტი. უკვე ვიცოდი წინ რაც მელოდა. მარეხის ჭყიპინი, მთელი გაკვეთილი იმაზე საუბარი თუ როგორი უყურადღებო ვარ და როგორ ვერ ჩავაბარებ ისტორიას. ღრმად ჩავისუნთქე, კარებზე დავაკაკუნე და გამოვაღე. მაშინვე წავაწყდი მარეხის უკმაყოფილო სახეს. ღადაობა ისაა რომ გვარად მარეხაშვილია. ამის გახსენებაზე ჩამეცინა და გაღიმებულმა შევაჭერი კლასში.
-ოჰ, გვიკადრე ლესელიძე?
-როგორც მხედავთ მას!
-სულ როგორ აგვინებ?
-მეთორმეტე კლასში ვარ და მგონი დაგვიანებას ყურადღებას არუნდა აქცევდეთ.
-თუ სიარული არ გინდა ნუ მოხვალ. -ცხვირი აიბზუა ქალმა.
-თუ შემპირდებით რომ არებს არ დამიწერთ თვალით ვეღარ მიხილავთ. -თვალი ჩავუკარი და ჩემი ადგილისკენ წავედი.
-მე არ მითქვამს რომ დამჯდარიყავი. -მკაცრად მითხრა. უკვე მოთმინების ფიალა მევსებოდა.
-რას გადამეკიდეთ? -ჩანთა მაგიდაზე დავაგდე და მობეზრებულად ავხედე.
-გაუზრდელი ხარ! ვერ გაგზარდეს წესივრად.
-როგორ ბედავთ? -ტონს ავუწიე. ვერ ვიტანდი როდესაც ვიღაც ჩემს ოჯახს ეხებოდა. -რა უფლებით ეხებით ჩემს ოჯახს? იმის გამო რომ მეცხრე კლასიდან ამოჩემებული გყავართ, გაუზრდელი ვარ?!
-წესივრად მელაპარაკე ლაწირაკო! -დაიყვირა მარეხაშვილმა.
-ნუ მიყვირიხართ ძაან გთხოვთ რა! -ირონია არ დავაკელი. -პატარა ბავშვი აღარ ვარ რომ წამომითაქოთ!
-ახლავე დირექტორთან წამობრძანდი. -საჩვენებელი თითი ამიწია.
-რის გამო მიგყავთ მარეხი მას? -ფეხზე წამოხტა დათა. დათა ჩემი და ვეროს ძმაკაცი იყო ბავშვობიდან.
-აბულაძე, თუ არ გინდა შენც ამას გაგაყოლო დაეტიე შენს ადგილას. -თვალები დაუბრიალა ზემოთხსენებულს. -წამოდი შენკიდე! -ხელი მომკიდა მკლავზე.
-მეთვითონ! -დავებღვირე და უხეშად გამოვტაცე ხელი. უცებ შეკუსკუსდა ქალბატონი ლიკას კაბინეტში.
-ისევ? -ნაღვლიანი სახით გამოგვხედა ორივეს.
-ეჰ! -ამოვიოხრე და სავარძელზე ჩამოვჯექი.
-მე მივხედავ. -თავი დაუკრა მარეხის. ისიც მაშინვე გაშპა ოთახიდან. -ეხლა რაღა მოხდა?
-ქალბატონო დირექტორო! -საქმიანი ქალის იერი მოვირგე. -მარეხი მარეხაშვილს ვყავარ ამოჩემებული, ჩემი ძმების საქციელების გამო. სამი წლის მანძილზე ერთიდაიგივეს მამეორებინებთ იცით?
-კარგი რა ვიკა! რომ არ შეეპასუხო არაფერს არ გეტყვის.
-მიწვევს. -კბილებში გამოვცერი, თან თავი დავხარე.
-ყავას დალევ?
-ჰო. -მაშინვე მოვედი ხასიეთზე. მე და დირექტორს განსაკუთრებული ურთიერთობა გვქონდა. მეცხრე კლასიდან მოყოლებული მარეხის გაკვეთილის ნახევარს, მის კაბინეტში ვატარებდი.
-გაიცანი შენი კლასელი?
-ვინკლასელი? -ყურადღებით დავაკვირდი. მერე გამახსენდა ვერიკოს ნათქვამი. -აა ვერომ მითხრა, მაგრამ ვინ დამაცადა გაცნობა?
-კლასში არც არის დიდი ალბათობით. -ამოიოხრა ქალმა.
-უფ მერე რა, რომელი ჩემი კლასელია კლასში ეხლა? -ყავა მოვსვი. -გეფიცები შენზე მაგარ ყავას ვერავინ აკეთებს.
-ყოველდღე მაგას მეუბნები. -ჩაიცინა.
-რაო რასამბობდი ახალ კლასელზე? ამ შუა სემესტრში რა მოეპრიანა.
-სკოლიდან გამოაგდეს.
-რთულადაა საქმე. -დაფიქრებულმა შევხედე. -უეჭველი ხისთავიანი და ჩხუბის მოყვარული იქნება.
-დირექტორს დაარტყა!
-ვაა რა ველური ყოფილა. დაველოდოთ, თუ შენც გავარტყა, ჩვენც გავაგდებთ და ეგ იქნება. -უდარდელად ავიჩეჩე მხრები.
-ვის გააგდებ? -ნაცნობი ხმა მომესმა უკნიდან, ყავა გადამცდა და ხველება ამიტყდა. -ხრჩობა!
-მადლობა! -ზურგზე ხელის დარტყმა ვიგრძენი. -ნუ ჩამინგრიე ზურგი! -დაბღვერილმა ავხედე. მაშინვე გავშეშდი. ის იყო! ნაცრისფერი თვალები და შავი თმები. -შენ!
-მე? -წარბები ასწია. მერე მზერა ჩემი ფეხებისკენ გადაიტანა და ახარხარდა.
-მოკეტე! აქ რა ჯანდაბა გინდა?
-იგივე რაც შენ. -მხრები აიჩეჩა უდარდელად. -დე წავალ რა! -ლიკას შეუტრიალდა. თვალები გამიფართოვდა მის სიტვაზე.
-დეე? -გაკვირვებულმა გადავხედე დირექტორს.
-გაიცანი ჩემი შვილი ლაზარე.
-სერიოზულად? -თვალები გადავატრიალე. -მითხარი რომ ეს ის ახალი არ არის.
-ეგარის. -ამოიოხრა ქალმა.
-ანუ ვერ გავაგდებთ? -დამწუხრებულმა ჩავილაპარაკე.
-ვერა. -ლიკამაც მომბაძა.
-ეე დედა! შენ ჩემს მხარეს ხარ თუ ამის?
-ამას სახელიაქვს. -შევუბღვირე.
-არ მაინტერესებს. -მობეზრებულად ამოილაპარაკა. პირი დავაღე მის საქციელზე.
-თუ არც! -ცხვირი ავიბზუე. -ლიკ წავედი მე.
-მოიცა დედაჩემს როგორ ელაპარაკები? -წარბაწეულმა გადმომხედა.
-შენ თავს მიხედე რა. -ხელი ავიქნიე.
-ვიკა ლაზარე წაიყვანე კლასში რა.
-მეღადავები ხო?
-ამას არ გავყვები! -თითი ჩემსკენ გამოიშვირა.
-არც მიმყავდი! -დავეჯღანე.
-აუ წავალ რა საქმე მაქვს! -დედამის მიუბრუნდა ბუზღუნით.
-არა მეთქი! ისე ნუ იზავ რომ მეც გამომაგდონ აქედან.
-ატ*აკებ შენთავს ვფიცავარ.
-წესივრად ილაპარაკე და წადი კლასში! -საჩვენებელი თითი კარისკენ გაიშვირა.
-რატო შემე*ით ამ სკოლით ტო? -ბურტყუნით გავიდა კარებიდან.
-უკვე რომ მაღიზიანებს ხვდები ხო?
-მაპატიე საყვარელო.
-კარგი ხო -ამოვიოხრე და იმ ცალტვინას გავყევი უკან. -ნუ უშტვენ.
-ტვინს**ნავ.
-წესივრად მელაპარაკე!
-როგორც მინდა ისე ვილაპარაკებ.
-არც გაატრა*ო! -ირონიულად გადავხედე.
-ვა ვა ვიკუნა?
-რაიყო? გოგოსგან მსგავსი რამ არ გაგიგია?
-შენ გოგო ხარ?
-არაა! -დავეჯღანე. უკვე მაღიზიანებდა მისი ლაპარაკი.
-აა ხო გამახსენდა.
-რა გაგახსენდა?
-დღეს დილით აფთიაქში გნახე. -ჩაიცინა.
-ხოარმატყუებ? -წარბები ავწკიპე.
-როგორ თქვი? ეს რომ არა მამრობითი სქესის წარმომადგენლები ვერ გამრავლდებოდითო? -ისევ ახარხარდა. გავბრაზდი, გავწითლდი, გავლურჯდი. ცოტაც და სათითაოდ დავაგლიჯავდი იმ წამოზრდილი თმებს, რომელიც საშინლად სექსუალურად ჰქონდა.
-შენნაირი ბიჭები ცოტა ძაან მეგოიმებიან. -ცხვირი შევჭმუხნე.
-რატომ პატარავ?
-მსგავს რამეზე რომ იცინიხარ. ისეთივე ბუნებრივი მოვლენაა როგორიც მოშარდვა. -კარები დაუკაკუნებლად გამოვაღე და ჩემს მერხზე მოვთავსდი.
-მისმინეთ ბავშვებო!
-ესღა მაკლდა სრული ბედნიერებისთვის. -ვერიკოს გასაგონად ჩავილაპარაკე.
-სად იყავი გოგო?
-მოგიყვები. -დაგრუზულმა გადავხედე.
-ვიკა! -დაიწიკვინა.
-რაა?! -ძლივს მოვთოკე ემოციები რომ არ მეღრიალა.
-ახალი მოსწავლე უნდა გაგაცნოთ!
-გაგვაცანი მერე ვიკა რას გიშლის? -თვალები გადაატრიალა აბულაძემ.
-ნუ ხარ ლესელიძეს კუდი.
-რა ვარ? -სიცილი აუტყდა აბულაძეს თან მე გამომხედა გაკრეჭილმა. -შენი კუდი ვარ! -ხარხარში მე და ვეროც აგვიყოლია.
-ვიცნობ მარეხ მას მაგას. -სიცილით გავხედე ლაზარეს და მარეხის გამწარებულ სახესაც წავაწყდი. -გაიცანით ბავშვებო ლაზარე... გვარი არ ვიცი. -ფეხზე წამოვხტი.
-ასათიანი. -თვითონ დააბოლოვა.
-მაიასი რახარ? -ჩავიფხუკუნე და დათას გავხედე.
-ენა. -თვალი ჩამიკრა. მეც მაშინვე მოვკეტე. რატომ, როგორ ან რანაირად არ ვიცი, მაგრამ ფაქტია მომაკეტინა. -მადლობა ქალბატონო მარეხი! -თბილად გაუღიმა ქალს და თავისუფალი ადგილისკენ წავიდა.
-აფერისტი. -ჩემთვის ჩავილაპატაკე. -ძაან ქაჯი ტიპია.
-რატო?
-მოგიყვებითქო ვაა! -მალე გავიდა სამი გაკვეთილი. ძირითადად ვიკასთან ვლაპრაკობდი და დილის ამბებიც ჩამოვურაკრაკე. ასათიანი ერთხელ შემოვიდა კლაში, ეგეც ციცისთან ერთად და ჩემთვის ზედაც არ შემოუხედავს. დირექტორის თხოვნით ბოლომდე დარჩენა გადავწყვიტე და მეოთხეზე სასადილოში ჩავედი. ჩემს კუთვნილ მაგიდას შემოვუჯექი, სადაც ვერიკო და დათა ისხდნენ.
-ჩემი გოგო რას შვრები? -ხელი გადამხვია დათამ.
-რავი დათკ დილიდან უაზროდ ვარ.
-იმ ქაჯმა მოგიშალა ნერვები?
-ხოო. -მოწყენილმა გადავხედე. ხასიათის ცვალებადობასთან ერთად მუცელიც საშინლად მტკიოდა. ერთი სული მქონდა სახში მივსულიყავი და დამეძინა.
-ნახე ლუკა როგორ გიყურებს. -ფანჯარასთან მდგომი კალანდაძისკენ გამახედა ვერომ.
-ნუ მაყურებინებ. -შევიშმუშნე და დაბღვერილმა, მზერა დათასკენ გადავიტანე.
-კარგი რაა, ცოდოა, ნახე როგორ იყურება, დარწმუნებულივარ ნანობს. -არ ცხრებოდა ვერო და უფრო მაღიზიანებდა.
-მშია.
-გიყიდო რამე? -ლოყაზე მომჩქმიტა აბულაძემ.
-ყავა და აქედან სადმე წავიდეთ ვჭამოთ.
-ოკიდოკი. -ფეხზე წამოხტა. -მოვალ ეხლავე.
-გოგო ის ლაზარე დავინახე წეღან გოგოების ტვალეტიდან გამოდიოდა. -ჩუმად ჩაილაპარაკა ჩემსკენ გადმოწეულმა.
-მერე?
-მერე ციცი გამოყვა.
-ფუუ. -გამაჟრიალა მათი ერთად წარმოდგენისას. -კაი დაი*იდე მერე ჩვენ რა? ტყუილად კიარ იყიდა იმდენი პრეზო. -ჩავიცინე.
-ეს შენ ერთი შაქრით და შენ რძიანი. -მაგიდაზე დაგვილაგა ყავები.
-სპასიბა. -ლოყაზე ვაკოცე და ლუკას გავხედე. -მომენატრა. -ამოვიხვნეშე და თვალი ყავის ჭიქაზე გავაჩერე.
-შეურიგდი გოგო მერე.
-კარგი რა დათკ, არ შემიძლია პატიება.
-შეგიძლია მაგრამ ვირზე შეჯექი და აღარ ჩამოდიხარ.
-ვაიმეე! არუნდა მეთქვა საერთოდ. -თავლები გადავატრიალე.
-ხოიცი რო ძაან უაზროდ დაშორდი არა?
-უკაცრავად? მიღალატა, თან ვისთან? იმ ბო* ციცისთან, გოგოსთან რომლიც ყველას აძლევს. თან რომ არც უარყო?
-აბა ხოარ მოგატყუებდა. -გაკვირვებულმა შემომხედა. -შენ არ აძლევდი, ეგ კიდე ბიჭია და ჰორმონები დააკმაყოფილა ციცისთან. შენ კიდე რაზე გაუჭედე ტო?
-იმის მხარეს ნუ ხარ!
-არავის მხარეს არ ვარ! მომენატრა ეგჩემი*ა და მაგრად მიტყდება თქვენგამო ყველა ცალცალკე რო ვართ. -მაგიდაზე ხელი დაარტყა და დაბღვერილი სახით გახედა საზოგადოებას.
-და რაგინდა რომ გავაკეთო? -წარბაწეულმა გავხედე. -შევურიგდე?
-დიდად დამავალებ. -ნაკვთი არ შერხევია ისე თქვა. ღრმად ჩავისუნთქე ჰაერი. ვგრძნობდი მისდამინ მონატრებას. მენატრებოდა მის მკლავებში გატრუნვა, კრუტუნი, მისი რბილი ტუჩების შეხება რომელიც კანის იმ ადგილს მიწვავდა სადაც მეხებოდა. მენატრებოდა მისი ბაგეებიდან წარმოთქმული ჩემი სახელი და ყველა თბილი სიტყვა.
-ტირიხაარ? -ვერიკოს ხმამ გამომიყვანა ფიქრებიდან.
-რაა? -უცებ მოვისვი თვალზე ხელი. -ღმერთო ჩემო! მონატრებისგან ვტირი?
-თვალებდაჭყეტიმა გავხედე ვეროს, მერე ლუკას. ვხედავდი მის თვალებში სევდას, მაგრამ მაინც გაპარვოდა ღიმილი ტუჩის კუთხეში.
-მგონი იცი რაცუნდა გააკეთა -გაღიმებულმა გამომხედა დათამ. -მიდი მიდი. -შუბლზე მაკოცა და თვალი ჩამიკრა. ფეხზე წამოვდექი. უცებ მთელმა წელმა ჩაიქროლა ქორივით გონებაში. როგორ ვამწარებდით ერთამენთს, როგორ ბრაზდებოდა როცა ვინმე ზედმეტად მეხებოდა, როგორ ვეჭვიანოდი ყველა გოგოზე, როგორ მაკოცა პირველად, როგორ დაგვერქვა წყვილი და საერთოდ ყველა ის წამი მომნატრებია რაც მას უკავშირდებოდა. ნელი ნაბიჯებით მივედი ბიჭებთან.
-ვაა ვიკუნ როგორხარ გოგო? -ხელები მომხვია ნიკომ.
-კარგად ნიკოლ. -ყველას გადავეხვიე და ბოლოს ლუკა შემოვიტოვე. -ლუკ.
-ვი? -ხელგადაჯვარედინებული იყო მიყრდნობილი ფანჯარაზე. ჟრუანტელმა დამიარა მის ხმაზე.
-მე… ლაპარაკი მინდა. -თვალი გავუსწორე. არაფერს არ ამბობდა, რამის ისიც კი ვინანე რომ იქ მივედი.
-წამო. -თავი გასასვლელისკენ გაიქნია. ჩემს წინ წავიდა, მეც უკან გავყევი. გული ამიჩქარდა როცა “ჩვენ” ოთახში შევედით. კლასი იყო მაგრამ არავინ იყენებდა, დირეკტორის დახმარებით სავარძლები და მაგიდები დავდგით, მარტო ჩვენი სასტავი შევდიოდით ხოლმე.
-მომენატრა აქაურობა. -თვალი მოვავლე ოთახს. ყველაფერი ისევ ისე იყო.
-რაზე გინდოდა ლაპარაკი? -სავარძელში მოთავსა და თვალით მანიშნა დავმჯდარიყავი. მის მოპიდაპირედ დავიკავე ადგილი. ფეხები გადაშლილი ჰქონდა, თითები ერთმანეთში ახლართული და ყურადღებით მაკვირდებოდა. -რახდება?
-მომენატრე. -ჩავიბურტყუნე და თავი ჩავხარე. -ჩემს პრინციპებს ვაბიჯებ და გეუბნები რომ საშინლად მომენატრე. -მზერა გავუსწორე. ურეაქციოთ მიყურებდა, ჩუმათ იჯდა და არაფერს ამბობდა. საშინელი სიჩუმე იყო, უკვე ვეღარ ვუძლებდი, ფეხზე წამოვხტი და კარებისკენ წავედი.
-ვიკა! -ისე თბილად თქვა ჩემი სახელი რამის იქვე ჩამოვდნი. ჩქარა შევტრიალდი მისკენ. -მოდი აქ. -ხელი ფეხზე დაირტყა. მაშინვე გავექანე და კალთაში ჩავუხტი. ისე ძლიერ მოვხვიე ხელები, ცოტაც და კისერს მოვატეხდი. -მეც მომენატრე პატარავ. -ბერათითით მომეფერა ლოყაზე. მის კისერში მქონდა თავი ჩაყოფილი და მთლიანად ვისრუტავდი მონატრებულ სურნელს. წამოვიწიე და მის ტუჩებს ჩემი მივაწებე. მაშინ მივხვდი როგორ მომნატრებია მისი თბილი ტუჩები და ის შეგრძნება რომელიც ლუკას კოცნისგან ვრცელდებიდა ჩემს სხეულში. -რატომ ტირი? -ჩაიცინა და ერთი მოღალატე ცრემლი მომწმინდა.
-არ ვიცი. -დამორცხვილი ვბავშვივით ჩავხარე თავი.
-პირველად რომ გაკოცე მაშინაც ასეთი რეაქცია გქონდა. -ცხვირზე მომიჭირა თითები.
-ნუ დამცინი. -ხელი მივცხე გვერდში.
-როგორ გეკადრებათ. -შეიცხადა და ხელები უფრი მაგრად მომიჭირა. არ მყოფნიდა მხოლოდ ჩახუტება მაგრამ ჩემი მდგომარეობის გამო ვერაფერს ვიზავდი. როგორცკი გამახსენდა დაფეთებული წამოვხტი მისი კალთიდან. -რადაგემართა? -ჩაიცინა.
-ისა… -თავი მოვიქექე. -შევრიგდით ხო?
-მგონი კი. -მანაც ჩემი მოქმედება გაიმეორა.
-ხოდა წამო ვახაროთ ბავშვებს. -ხელი მოვკიდე და ფეხზე წამოვაგდე.
-ამისგამო წამოხტი? -წარბაწეულმა მკითხა თიმილით.
-ხო აბა? -ტანზე ავეკარი. -მაკოცე და გავიდეთ.
-რაზე მიჭედავდი ამდენი ხანი ტო? -წელზე შემომხვია ხელები.
-ძალიან კარგად იცი რაზეც! იცოდე მეორედ ციცისთან აღარ დაგინახო! ვისთანაც გინდა იმასთან ი*იმავე, ოღონდ არა ციცისთან! -საჩვენებელი თითი ავუწიე.
-ვნახოთ. -მხრები აიჩეჩა.
-იდიოტო!
-კაი ვღადაობ. -ტუჩებში მაკოცა და ხელი უკანალზე ჩამისრიალ, მაშინვე დენდარტყმულივით უკან გავხტი.
-წავედით. -ხელი ჩავკიდე და გასასვლელისკენ გავათრიე. უკვე ბავშვებისკენ მივდიოდით ხელი გადამხვია და ტუჩები ყურთან ახლოს მომიტანა.
-ჩემი ნუ გრცხვენია. -ჩამჩურჩულა, მე კიდე ადგილზე გავშეშდი. მიხვდა! რათქმაუნდა მიხვდა. ჩაიცინა ჩემს რიაქციაზე და ლოყაზე მაკოცა. ბავშვებმა რომ დაგვინახეს მაშინვე ფეხზე წამოხტნენ და ყვირილი ატეხეს. მათ კი იქვე მჯდომებიც აჰყვნენ.
-წლის წყვილი დაგვიბრუნდა! -შეჰყვირა დათამ და ორივეს გადაგვეხვია. -მაგრად მევასებით თქვენთავს ვფიცავარ!
-ვიცოდი! -ამაყად თქვა ვერომ და გაიჯგიმა.
-ჩვენც ხომ არ შევრიგებულიყავით? -ხელი გადახვია ნიკომ.
-ღმერთმა დამიფაროს! -პირჯვარი გადაიწერა. -დედამიწაზე რომ მარტო მე და შენ დავრჩეთ მაინც არ შეგირიგდები. -ცხვირი აიბზუა დაქალმა.
-უბრალოდ შემგთავაზე კიარ გეხვეწები.
-არათქო.
-კარგი ხო. -ლოყაზე აკოცა და თვალი ჩამიკრა. -აბა არ ავღნიშნავთ?
-აბა რაუნდავქნათ? ბოლობოლო ბიჭი დავიბრუნე. -ჩავიკისკისე.
-აქამდე რომ გეცადა უფრო მალე დაიბრუნებდი.
-ჯობს გვიან ვიდრე არასდროს ხოიცი? -თვალი ჩავუკარი.
-როგორ მომნატრებია შენი უაზრო იუმორი გოგო. -ლოყებზე მომიჭირა ხელი და შუბლზე მაკოცა. -ძაან ბევრი გვიყურებს თორე…
-უაზრო იუმორიმაქვს? -თვალებმოჭუტულმა შევხედე.
-აი დაიწყეს უკვე. -ხელი ჩაიქნია ვერომ და ნიკოს ხელი მოიშორა. -წავედით რაა ვჭამოთ რამე მშია.
-აუ გოგუშკებო არმცალია მე.
-რატო? -ქვემოდან ავხედე კალანდაძეს.
-რაიყო თვრამეტი წლის გახდი და საქმიანი როჟა გაიჩითე? -დაეჯღანა ვერო.
-ხოო გავიჩითე. -თმები აუჩეჩა ჯაფარიძეს. -სახლში გაგიყვანოთ?
-მე წავიყვან. -თვალი ჩაგვიკრა დათამ.
-კაი წავედი მაშინ და დღეს სადმე გავიჩითოთ. -შუბლზე მაკოცა, მერე ლოყაზე და ბიჭებთან ერთად გავიდა.
-მაგიჟებს. -ამოვიოხრე და მისი წასვლისგან დამუწხრებული სკამზე დავჯექი.
-ძაან ტიპები ხართ.
-ადე წავიდეთ ნუღარ ჯდები. -ამაყენა და მანქანისკენ გაგვიძღვა.
-ვუმადლოდეთ დიმიტრის რომ მანქანა გიყიდა. -მძღოლის გვერძე მოვთავსდი.
-აუ სულ შენ რატო ჯდები წინ?
-რავი შენ ჯდები უკან და. -ტუჩები გადმოვბრიცე. მალევე მივედით სახლში, ვერო ჩემთან ამოვიდა, დათა სადღაც წავიდა. -მოვედი ხალხო! -შევყვირე როგორც კი სახლში შევედი.
-რა გაყვირებს გოგო? -დამებღვირა დედაჩემი.
-მამა სადაა?
-შენ ხო მამაშენის გარდა არავინ გახსოვს. -ნაწყენი ბავშვივით ჩახარა თავი.
-კაი დე რასამბობ. -ჩავეხუტე. -მამას რომ ვერ ვხედავ მაგიტიმ ვკითხულობ ხოლმე.
-აფერისტი. მოდი ვერო მაგარ რაღაცას გაჭმევ.
-უფ რაკაი მშიოდა კაკრას. -ხელი მოისვა მუცელზე. -მმ… შორე ეს რაარის? -აფხუკუნებული მიაჩერდა სუპის მაგვარ რაღაცას.
-გასინჯე და გაიგებ. -ამაყად ამოილაპარაკა დედაჩემმა.
-დე დარწმუნებულიხარ რომ ამის გასინჯვა ღიირს? -ავფხუკუნდი მეც.
-არა რა ღირსები არხართ არცერთი. -თავი გააქნია ნაწყენმა.
-კაი გავსინჯავთ დაასხი. -თვალებ გაბრწყუნებულმა ამომხედა. ვერ ვიტანდი მის მოწყენილ სახეს. მართალია საჭმლის კეთება საშინლდ არ გამოსდიოდა, მაგრამ ამ შხამის გასასინჯად მზად ვიყავი, ოღონდ მისი გახარებული სახე დამენახა. სიხარულით დაგვისხა ორივეს ფინჯანში წვნიანი და ყურადღებით დაგვაკვირდა. -ერთად. -ჩუმად ვთქვი და ორივემ ერთად გადავუშვით წვნიანი პირში. ისეთი გემო ჰქონდა რამის ვარწყიე.
-აბა როგორია? -გაღიმებული შემოგვყურებდა შორენა.
-ღადაოობ? ძაან მაგარია დე, პირველად გამოგივიდა ესეთი კარგი მგონი.
-მართლაა? -გახარებულმა გახედა ვეროს. იმანაც თავი გაჭირვებით დაუქნია.
-უგემრიელესია. -ძლივს თქვა ერთი სიტყვა. უცებ ორივეს თავში მტკივნეული რაღაც მოგვხვდა.
-ეს რისთვის? -გაკვირვებულმა შევხედე დედას.
-ყოველთვის ამას ამბობთ ორივე როცა რამეს სინჯავთ. სიტყვები მაინც შეცვალეთ. -გაბრაზებულმა გადმოგვხედა. -მომეცი ერთი გავსინჯო რა არ მოგწონთ. -ფინჯანი გამომართვა.
-დე არგინდა გასინჯვა, მართლა გემრიელია.
-გაჩუმდი შენ. -უცებ მოხვრიპა წვენი და მაშინვე გადმოაფურთხა. -ეს როგორ გადაყლაპეთ ბავშვებო?
-ისე მიყურებდი…
-ღმერთო ჩემო ესეთი საზიზღრობა მგონი არასდროს არ გამიკეთებია. -წყალი მოიყუდა. -წავალ კბილებს გამოვიხეხავ თორე გულიამერევა. -როგორც კი დედაჩემი თვალს მიეფარა მაშინვე მაცივარს ეცა ვერო და წვენი გამოიღო.
-ვსოო! მორჩა! აღარასდროს გავსინჯავ შორენას გაკეთებულ საჭმელს. -წვენი გადაკრა და მისაღებში გავიდა.
-არადა ზუსტად ისე აკეთებს როგორ მზია მაგრამ საშინელება გამოსდის. -მხრები ავიჩეჩე და დაქალს გვერძე მივუჯექი.
-ჩემი გოგოები მოსულაან! -თავზე წამოგვადგა თოკა.
-ხო აი სულ შენი. -დაეჯღანა ჯაფარიძე.
-კი ჩემი. -გვერძე მიუჯდა ვეროს. -რა სახეგაქ რა გჭირს?
-შორენამ სუპი გააკეთა. -ამოიოხრა.
-ვაახ ჩემი. -სიცილი აუტყდა თოკას. -რატო ჭამთ არმესმის ტო. -ვერ ჩერდებოდა.
-აი შორენას სახეს რო შეხედო უარს ვერ ეტყვი.
-ცოტახანში ბოლოს მომიღებს დედათქვენი.
-დებილებიხართ. -თმები აუჩეჩა ვეროს.
-მადლობთ. -დაეჯღანა ისევ.
-დღეს რას შვრებით.
-ლუკას ჩევურიგდი და აღნიშვნას ვაპირებთ სადმე ბარში.
-ვა მართლა? -წარბები აწკიპა თოკამ. -და ვაბშე რატო დაშორდი.
-მიღალატა გამწიირაა! -წავიღიღინე. საქართველოს ფანოღში იმღერა ერთხელ ვიღაც ქალმა და იმის მერე სულ ვაჯავრებდი.
-ეგ ღალატი არაა. ბიჭმა პროსტა გოგოს შეუდ* შენ კიდე პანიკებში ჩავარდი. -ხელი ჩაიქნია. -თან ვისგამო გოგო, ციცი? ეგ გოგო მეც კი გა*იმული მყავს.
-რაა? -თვალები ჭყიტა ვერომ.
-ხო ვერა რაიყო? ეგ იმას ხოარნიშნავს რომ მიყვარს.
-ხო მაგრმა შეეძლო სხვისთვის გაედ* და არ ციცისთვის. -ჩემსას ვაწვებიდი.
-ეგ ახლოს იყო.
-მეც იქ ვიყავი -დავებღვირე ჩემ ძმას.
-ხოარ უბერავ? -ცალი წარბი ასწია. -არმითხრა რომ სექსი გქონდა მაგასთან თორე, ვერას თავს ვფიცავარ გცემ.
-დებილი ხოარხარ? -თვალები ავატრიალე. -ჯერერთი არ მქონია, ეგ იმაზე ვთქვი რომ იქ ვიყავი და არუნდაექნათქო, მერე კიდე რომც მქონოდა არგეტყოდი. საერთოდ რეებზე მელაპრაკები?
-კარგით ხოო არ დასცხოთ.
-კაი წავედი მე თათულა უნდა ვნახო, თქვენ კიდე ჭკვიანად და არაფერი მიქაროთ დღეს. 12ისკენ სახლში მოდით.
-თათულა ვინაა? -ინტერესით გადახედა ჯაფარიძემ.
-შენი ლამაზი ტ*აკის საქმე არაა ჩემო პატარავ. -თვალი ჩაუკრა და სახლიდან გავიდა.
-ბლა ბლა ბლა. -დაიჯღანა ვერო. -როგორ მიშლის ნერვებ ვერას რომ მეძახის შენ არ იცი. -ჩემსკენ შემოტრიალდა. ვხვდებიდი რომ ბავშვობიდან უყვარდათ ერთმანეთი ამ ორს, სიმართლე გითხრათ დიდად არ მხიბლავს ის აზრი რომ ჩემ საუკეთესო დაქალს ჩემი ძმა უყვარს და პირიქით, მაგრამ არანაირი საწინააღნდეგო არ მაქვს. ექვსი წლის იყო ვერიკო როცა დედა გარდაეცვალა, მამამისმა მეორე ცოლი მოიყვანა და მასთან ცხოვრობდა. ძირითადად ჩემთან რჩებოდა ხოლმე რადგან დედაჩვენები საუკეთესო დაქალები იყვნენ ჩვენსავით. ყველაფერს აკეთებდა შორენა რომ თავი ცუდად არ ეგრძნო. ჩვენ შვიდის ვიყავით, თირნიკე რვის, პირველად მაშინ აწყენინა ჩვენმა კლასელმა ვეროს და თოკამ მაგრად სცემა. “ჩემ გოგოს მეორედ არ მიეკაროო.” მაგის მერე ყველაფერს აკეთებდა თოკა რომ ვეროს აღარ ეტირა. ორივეს ყავდათ შეყვარებულები, მაგრამ მაინც ერთმანეთი უყვარდათ. თოკა მხოლოდ მაშინ ერეოდა მის საქმეში როცა ხვდებოდა რომ ვეროს ტირილი მოუწევდა. მანამდე აგვარებდა საქმეს სანამ ცრემლებს გადმოყრიდა. ზოგჯერ ვეჭვიანობდი კიდეც. ნუ მაშინ რა მესმოდა. -ოეე! -ხელი ამიფრიალა სახის წინ. -სად დაფრინავ?
-ფიქრებში. -გავეკრიჭე.
-წამოდი რამე ვჭამოთ თორე გული წამივა ეხლა. -მაგდონალდში დავჯექით და გემრიელად დავაგემოვნეთ ბურგერები. -გვერძე არ მიიხედო.
-რახდება.
-ჩვენი New კლასელი და ვიღაც გოგო ზიან მარჯვნივ.
-აქ რაღა ჯანდაბა უნდა? -მარცხნივ გავიხედე, მანაც ზუსტად მაშინ შემომხედა. გავშტერდი მისი თვალების შემხედვარე.
-ხომ გითხარი არ გაიხედოთქო.
-შე იდიოტო შენ მითხარი მარჯვნივო მე კიდე მარცხნივ გავიხედე. -თვალები ავატრიალა.
-ჩემგან მარჯვნივ არის. -დამებღვირა.
-მაინც დებილიხარ.
-მოკეტე რა.
-არ წავიდეთ? -პასუხს არ დავლოდებივარ ისე წამოვდექი. ლაზარეს გავხედე, თავი დავუქნიე მისალმების ნიშნად და გასასვლელისკენ წავედი. მალე მოსაღამოვდა, მე და ვერო გამოვიპრანჭეთ, დათამ გამოგვიარა და ბარში წავედით. ბიჭებიც მალე მოვიდნენ.
-ჩემი გოგო რას შვრება? -მოწყვეტით მაკოცა.
-სვავს და დღეს სახში შენ უნდა წაიყვანო. -კისერზე შემოვხვიე ხელები.
-როგორც მიბრძანებთ. -წელზე მომხვია ხელი და საცეკვაოდ გამიყვანა. -ძალიან ლამაზი ხარ. -ყურთან ჩამჩურჩულა.
-მადლობა. -თავი ჩავხარე.
-რამდენიხანია გიცნობ, ერთად ვართ და ყოველჯერზე როცა გკოცნი ან რამე ისეთს გეუბნები, შენს ტანში დავლილ ჟრუანტელს ვგრძნობ, ვგიჟდები როცა გბურძგლავ და ეს ლოყები საყვარლად გიწითლდება. -ბერათითი გადამატარა ლოყაზე, თავი გვერძე გადავხარე და მის ხელში ჩემი სახე უფრო კარგად მოვაქციე. -ვგიჟდები ყველა შენს თვისებაზე. უბრალოდ ვჭედავ შენზე. -თვალებში შემომხედა და ნაზად მაკოცა ტუჩებზე. თავისით მიმენაბა თვალები.
-მენატრებოდი. -ფილტვებში დაგროვილი ჰაერი გამოვუშვი და მთლიანად ავეკარი სხეულზე.
-კიდე დიდიხანი გაქაჩე. -თავზე გადამისვა ხელი. ვერ ვიტყვი რომ მიყვარდა, მაგრამ მის გარეშე არ შემეძლო, არ ვიცი ამ გრძნობას რა ქვია, უბრალოდ მის გარეშე ვერ ვძლებდი, სულ მასთან მინდოდა. სულ მისი ხმის მოსმენა და მისი ტუჩების შეგრძნება მსურდა. არასდროს გამიხედავს სხვისკენ. ვგიჟდებოდი მის ყველაფერზე, სუნზე, კანზე, ხმაზე, ისეთ ლურჯ თვალებზე რომლებიც შავში გადადიოდა. მის ქერა თმებზე, რომელსაც ხშირად იპარსაბდა და პატარაზე დარჩენილი თმებიდან ხელს ვერ მაშორებინებდა. არ ვიცი ამ გრძნობას რავუწოდო, ისიც არ ვიცი ეს სიყვარულია თუ სხვარამ. არასდროს უთქვამს რომ ვუყვარვარ. მისი პირიდან არასდროს გამიგონია ეს სიტყვა. როდესაც რაღაც მჭირდებიდა ლუკას ვეძახდი, როცა ჩემგან შორს იყო სულ ლუკა მინდოდა. დამოკიდებული ვიყავი მასზე. ლუკა ისეთი ბიჭი იყო რომელზეც ბევრი გოგო ოცნებობდა, არ ვამეტებ, ბევრმაც სცადა ჩემგან ჩამოშორება მაგრამ ვერაფერს გახდნენ. ბევრს შურდა, ბევრსაც უხაროდა. ერთი ციცი შეუძვრა და შემიცდინა ბიჭი. პრინციპში მაგას ისეთი ტანიქონდა ლუკას კიარა მეც კი შემაცდენდა.
-რატომ არ იმართლე თავი?
-დავაშავე და ხომ არ გეტყოდი ესისარარის რაც შენ გგონიათქო, როცა ეგოყო. -ჩაიცინა. -თან აზრი არ ქონდა, მაინც არ შემირიგდებოდი. ასე რომ მოვიცადე, რომ მოგენატრე შენ მოხვედი ხოხედავ.
-კიდევკარგი ჩემი პარალელური ხარ თორე გაკვეთილზე შემოგაფრინდებოდი. -გამეცინა.
-შენ ისე არ მაფრინდები და გაკვეთიზე შემომაფრინდებოდი? -წარბები ასწია დამცინავად.
-ორითვე ცოტა არაა. -თვალები ავატრიალე. სიტყვიერად სულ მეღადავებოდა მსგავს თემაზე, მაგრამ ფიზიკურად ზედმეტი არასდროს გაუკეთებია. მახსოვს მეათე კლასში ვუთხარი ქორწილამდე სექსი არ მექნებათქო. მაშინ ბევრი დამცინეს, მაგრამ ჩემს სიტყვებს დღემდე ითვალისწინებს.
-სამაგიეროდ ორი თვე თავისუფალი ვიყავი შენი ჭყიპინისგან და ვისაც მინდოდა იმას ვ*იმავდი. -წარბები აათამაშა.
-ეგრე ხო? -თავი დავუქნიე. -მე უშენობით ვიტანჯებოდი, შენ კიდე გულაობდი არაა? -მოშორება ვცადე მაგრამ არ გამიშვა.
-ატ*აკებ. -ძალიან ახლოს მოიწია ჩემსკენ და ზევიდან დამხედა. -ხომიცი რო მეც ვიტანჯებოდი? პროსტა ყურადღება სხვა რამეზე გადამქონდა.
-ციციზე?
-ვიკ აირტყავ. -თვალი ჩამიკრა. -იმის მერე ციცის აღარ გავკარებივარ. -შუბლზე მაკოცა.
-მართლა?
-ჰო.
-დღეს ჩემმა ახალმა კლასელმა გა*იმა.
-ლაზარემ?
-ჰო იცნობ?
-კი. წავა რა, ცუდი როჟა არარის.
-მაკოცე. -ტუჩები გამოვპრუწე. ჩაეცინა და მაშინვე მომაკრო საყვარელი ტუჩები, რომლებიც ასე მაგიჟებდა. მართლა თორმეტ საათამდე ვიყავით ბარში, ლუკამ აიტეხა სახლში წაგიყვანო. მე და ვერო ჩავუხტით მანქანაში და სახლშიც მალე აღმოვჩნდით. ერთი გემრიელად ვაკოცე და ნასვამი სიცილ კისკისით ავედი მეხუთე სართულზე. მთლიანი მეხუთე და მეექვსე სართული ჩვენ გვეკავა. მამაჩემა თხუთმეტი წლის წინ გააკეთა ასე.
-მოვედიი! -შევყვირე ყველას ჩვეული შეძახილით. -სად ხართ ხალხო?
-ძინავთ გოგო ალბათ, ნუ ღრიალებ. -ხელი მომარტყა ვერომ. მისაღებში შევაჭერი და რამდნეიმე პიროვნება დავლანდე.
-თარაშ! -ყურებამდე გავიკრიჭე და ძმისკენ გავექანე. -ჩემი ყველაზე სიმპატიური ძმა. -ლოყები გავუწელე.
-მთვრალიხარ გოგო? -თავი უკან გასწია.
-ლუკაჩოს შეურიგდა. -ხმამაღლა თქვა თოკამ.
-მართლა ტო? -წარბბაწეულმა შემომხედა. მეც ღიმილით თავი დავუქნიე. -ვაა კაია. -კაიაო კი თქვა მაგრამ მიმიკებმა გაყიდეს.
-რატომ არასდროს გევასებოდა ლუკა? -თვალები ავატრიალე.
-როგორ არ მევასება? პირიქით, რო მევასება მაგიტო არ გიშლი არაფერს და ესე წყნარად ვუყურებ თქვენს ურთიერთობას. -ცხვირზე ჩამომკრა თითი და ლოყაზე მაკოცა. -გიყვარს?
-შენიაზრით ორი თვის მერე რატომ მივედი და შევურიგე?
-მიდი წყალი გადაივლე და დაიძინე.
-ვერა ვიკასთან რჩები? -თმები აუჩეჩა თოკამ.
-აბა ამშუაღამისას შენთან ხოარ დავრჩები?
-თუ გინდა დარჩი. -მხრები აიჩეჩა და ტუჩზე იკბინა. გამეღიმა მათ კინკლაობაზე და შუბლი თარაშის ლოყაზე მივადე.
-ნუ ბოდიალობ ძაან გთხოვ. -ხელი აიქნია და ფეხზე წამოხტა. -ვიკ ჩემთან ერთად იბანავებ? -თვალი ჩამიკრა.
-მოიცა თქვენ ერთად ბანაობთ ხოლმე? -თითით ერთმანეთზე გვანიშნა თოკამ და ნერწყვი მძიმედ გადაყლაპა.
-ხო რაიყო?
-შიშვლები?
-ძმაო შენ ტანსაცმლით ბანაობ ხოლმე? -გავიკრიჭე.
-არგინდა ადგილი გამიცვალო? -გაღიმებულმა გამომხედა.
-კაი გოგო სულ ნუ გააგიჟე ეს უბედური. -თავზე ხელი გადაუსვა თოკას. -ხოხედავ ისედაც რადღეშია. -ჩაიფხუკუნა.
-ვერა დააყენე ტრა*ი და ნუ მიწვევ თორე დავივიწყებ აქ მყოფებს.
-და რას იზავ? -თვალები დააწვრილა დაქალმა.
-გაჩვენო? -წარბები აათამაშა თოკამ.
-ოო ნუ მაიმუნიბ რა. -ხელი აიქნია. -შენ შენიძმის აბაზანაში შედი, მე შენსაში შევალ.
-აუ ერთი ოთახი როგორ ვერ მიაშენეთ ამისთვის? -ავბუზღუნდი. -ვინც მიასწრებს ის შევა ჩემს აბაზანაში. -ფეხზე წამოვხტი და სანამ ვერო გაიაზრებდა მე უკვე აბაზანაში ვიყავი.
-ვიკაა მოგკლავ! -კარზე აბრახუნებდა. მერე კი თოკას ხმა გავიგე.
-გააღვიძებ გოგო შორენას და ილიას წამო ჩემს აბაზანაში შედი რაგაწივლებს.
-შენს აბაზანაში არ მინდა!
-რაიყო კიარ შემოგივარდები, ბოლობოლო რამდენიწელია ერთად ვიზრდებით?
-კაი ხო. -მერე კი სიჩუმე ჩამოწვა. მხოლოს შხაპის ხმა და ჩემი დუშგელის სუნი ტრიალებდა აბაზანაში. მალევე გამოვედი, ფარფალა პიჟამოები ჩავიცვი და ისევ უკან დავბრუნდი. ახლა შედარებით კარგად ვხედავდი. თორნიკეს და თარაშის გარდა იქ სხვებიც ისხდნენ. ჯერ გიო დავინახე მერე ზვიო და ბოლოს ლაზარე. თვალები ვჭყიტე.
-შენ! -ისე ვთქვი მისთვის თვალი არ მომიშორებია.
-მე? -თითი გულზე მიიდო
-აქ რა გინდა? როდის მოხვედი? ან საერთოდ რასაკეთებ ჩემს სახლში?
-ორი საათია უკვე აქ ვარ - მხრები აიჩეჩა უდარდელად. -რაც შესხება ჩემს აქ ყოფნას, შენს ძმებთან ვარ, თან მარტო შენი სახლი არარის.
-თოკა რაუნდა ამას აქ?
-იცნობ ლაზოს?
-ჩემი ახალი კლასელია. -დაბღვერილმა გავხედე.
-ვაა მართლა? -თვალები ჭყიტა ზვიომ.
-ჰო. -ამოვიბურტყუნე და მისკენ წავედი.
-მერე არ მოგწონს ჩვენი ლაზო? -ხელი მომხვია ზვიომ.
-არა. -დავიბღვირე.
-ნუ ბავშვობ. -თვალები გადაატრიალა ასათიანმა.
-ჩემი ტოლიხარ ხომ არ გავიწყდება?
-ხო მაგრამ შენზე მეტი ტვინიმაქვს.
-მოკეტე რა. -ხელი ავიქნი და გაკვირვებულ ბიჭებს გავხედე.
-რაგჭირთ ტო? რამე ხოარ მიქარე? -ლაზარეს შეუტრიალდა თარაში.
-არა ტოო. შენ დას ერთი ნახვით არ დავევასე და დილიდან მოყოლებული ბრაზს მამთხევს.
-რატო არ დაგევასა ვიკ? -მე მომიბრუნდა თოკა.
-მე… -არ ვიცოდი რა მეთქვა, ფაქტიურად ჩემთვის არაფერი არ დაუშავებია, ისიც არ ვიცი რატომ ვიყავი მის მიმართ ასე განწყობილი. -რავიცი. -მხრები ავიჩეჩე.
-არიცი რატო არ გევასება? -გაკვირვებულმა გამომხედა თარაშიმ.
-კაი ხო, უმიზეზოდ არ დამევასა, დილიდან ვენაგლებოდით ერთმანეთს და მაგიტომ. -ფეხზე წამოვდექი და ლაზარეს მივუჯექი გვერძე. -აბა გავიცნოთ ლამაზო ერთმანეთი?
-არა იყოს. -მეორე მხარეს გაატრიალა სახე.
-აუ ეს რა ხისთავიანი ტიპია? -ბიჭებს გავხედე.
-კაი ვღადაობ. -გამეკრიჭა. -იცოდე დღეიდან ძმაკაცის და ხარ და არ დავინახო სკოლის დერეფნებში შენს ბიჭთან ხვევნა კოცნა. -კმაყოფილმა ჩაილაპარაკა და გამარჯვებულის სახით გამომხედა.
-უკაცრავად? ჩემი ძმა არ მიშლის ხვევნა კოცნას და შენ ვინ გეკითხება?
-მე სხვანაირი ხასიათი მაქვს პატარავ. -მხრები აიჩეჩა ისევ.
-მეღადავება ხო? -ბიჭებს გავხედე რომლებიც გაღიმებულები აკვირდებიდნენ ჩვენს დიალოგს.
-არა. -ხაზგასმით თქვა თოკამ. -და საერთოდ, ასწორებს ლაზო რო იქნება შენთან სკოლაში, შენს ამბებს გამაგებინებს ხოლმე.
-ჩემს ამბებს თუ ვეროსი? -წარბები ავათამაშე.
-მთვრალი ხარ და ბევრს ლაპარაკობ. -ჩემნაირი ცისფერი თვალები დამიბრიალა. ზოგადად მე და თოკა ერთმანეთს ვგავდით ძალიან. ერთნაირი ტუჩები, თვალები და მუქი ყავისფერი თმები გვქონდა.
-ვერო გევასება? -თვალებდაჭყეტილმა შეხედა თარაშიმ. -ჩემი და ვერო?
-ბოდავს ეს. -თითი ჩემსკენ გამოიშვირა. ვერ ვხვდებოდი რატომ მალავდა მაგრამ ძმის მხარე დავიჭირე და ვუშველე.
-კაი ვღადაობ ხო რაიყო? -თვალები ავატრიალე. -თოკას ერთი გოგო მოსწონს და არ გეტყვით ვინ. მარტი ჩვენ ვიცით. -თვალი ჩავუკარი ძმას.
-ვიინ ტო?
-შენი საქმე არაა გიუშ. -გავუღიმე და ისევ ლაზარეს გავხედე. -აბა მოგეწონა სკოლა?
-მეღადავები ხო?
-არა რატო? მე ვფიქრობ რომ მოგწონს.
-რატომ?
-გოგოები ადვილად იშოვე.
-მითვალთვალებდი?
-მე არა. ჭორები მალე ვრცელდება. იცით ვინ გა*იმა? -ბიჭებს მოვავლე თვალი.
-ციცი? -აფხუკუნდა თოკა.
-ხო. -სიცილი ამიტყდა.
-რას ერჩით ციცის ტო? მაგარი ტრა*ი აქვს. -ირონიულად ჩაიცინა ასათიანმა.
-გეთანხმები ძმაო. -ხარხარს ვერ წყვეტდა თოკა. -რომ არ გინდოდეს, ისეთ რაღაცეებს აკეთებს გინდება.
-ბაზარიარაა.
-ვინაა ციცი? -ინტერესით მოგვავლო თვალი ზვიომ.
-ერთი გოგოა და ყველას აძლევს.
-ყველას არა ძმაო. -საჩვენებელი თითი ავუწიე. -იმას ვინც ევასება, რამდენიმე დღით ყავს ხოლმე, შეიძლება თვითაც.
-ანუ მაგ გოგოს ყავს ბიჭები და არა პირიქით?
-ყოველთვის მომწონდა შენი მიხვედრილობა ზვიო.
-ვიზე ჭორაობთ? -კიბეებზე ჩამოვიდა ვერო და თოკას მიუჯდა გვერძე. -მოიცა ეს აქ იყო და ვერ დავინახე? -თითი ლაზარესკენ გაიშვირა.
-ჰო მეც ეგრეაქცია მქონდა. მოვგვარდით ჩვენ. -ხელი გადავხვიე ლაზარეს.
-ჰოო მართალია. -წელზე მომხვია ხელი და ლიყაზე მაკოცა. უცნაურმა გრძნობამ დამიარა ტანში. თითქოს ჟრუანტელი იყო მაგრამ მაინც განსხვავებული, ასეთი არასდროს განმეცადა.
-ვაა. -ტუჩი გადმოაბრუნდა ვერიმ და ფეხები თოკას გადაადო.
-ხომ არ გაწუხებთ? -ფეხზე მოკიდა ხელი.
-არაა, პირიქით. -კმაყოფილმა ჩაილაპრალა.
-კაი წავედით ჩვენ. -ფეხზე წამოდგნენ სამივე. -ხვალამდე გოგოებო. -თვალი ჩამიკრა და გასასვლელისკენ წავიდა.
-აბა შენიცი ხვალე ფსიხობები არ გააკეთო. -მხარზე მივარტყი ხელი.
-ვნახოთ პატარავ. -ლოყაზე მომჩქმიტა და კარებში გაუჩინარდა.
-ისე ფეხები რომ გაიპრსო კარგი იქნება. -ხელი გადაუსვა ფეხზე.
-გუშინ გავიპრსე და თავები წამოყო ალბათ. -აფხუკუნდა დაქალი. -ადრე პრობლემა არ გქონდა.
-ადრე პატარა იყავი. -შუბლზე მიაკრო ჩემნაირი დიდი ტუჩები. -მიდი დაიძინეთ ეხლა.
-ხვალამდე. -ლოყაზე აკოცა თოკას, მერე თარაშს, მეც იგივე გავიმეირე და მასთან ერთად ოთახში ავედი. -ვგიჟდები ორივეზე. მიხარია რომ მყავხართ. თქვენგარეშე რამეშველებოდა.
-კაი ეხლა. ჩვენ სულ შენთან ვართ ხოიცი? -ხელები მოვხვიე და ორივემ მალევე წავუძინეთ.
დილით როგორც კი თვალი გავახილე, ვერო საწლოში არ დამხვდა. მეც ავდექი და სამზარეულოში თვალების ფშვნეტით ჩავედი.
-ჩემმა პრინცესამ გაიღვიძა? -მამაჩემის ხმის გაგებაზე წამში მოვეგე გონს, მივვარდი და მთელი ძალით მოვეხვიე.
-რამდენიხანია არ მინახიხარ.
-მაპატიე პრინცესა, საქმეები მქონდა ბევრი. -შუბლზე მაკოცდა და გვერდით მიმისვა. -რახდება შენსკენ.
-რავი ვსწავლობ და ვარ, დღეს მასწავლებელთან მივდივარ და რავი რა. -დავიგრუზე სწავლის გახსენებაზე.
-ბოლობოლო რა გადაწყვიტე რაზე აბარებ?
-მგონი არქიტექტურაზე. საბოლოოდ არ ვიცი, მაგრამ მომწონს ეს ინტერიერის დიზაინის შექმნა ხომიცი.
-კი პრინცესა და მომწონს შენი არჩევანი. -შუბლზე მაკოცა. -შენ ვერო?
-მეც იგივეს ვაპირებ.
-ერთად გინდათ?
-ჰო აბა, ხოიცი ერთმანეთის გარეშე არ შეგვიძლია. -ხელი მოვკიდე დაქალს.
-ხელი მოაწერეთ საზღვარგარეთ და მერე ერთად იცხოვრეთ.
-აი მა გენიოსიხარ გეფიცები. -თვალები ავატრიალე. -ერთი ბიჭი ამის თავს არ დამითმობს და რავქნა მე? არც ჩემი ბიჭი დაუთმობს ჩემ თავს ამას.
-შენი ბიჭი ვინაა?
-ლუკას შევურიგდი. -თავი ჩავხარე.
-მართლა დედიი? -აქამდე ჩუმად მყოფმა შორენამ ხმა ამოიღო.
-ჰო დე.
-უი რაკაია. გამიხარდა.
-ნეტა ამას რაუხარია. -ჩავიხითხითე.
-ჩემი პატარები. -უკნიდან მოგვეხვია ორივეს თარაში. -სკოლაში არ მიდიხართ გოგოებო?
-აუ შენ რა სულ სკოლა გაკერია პირზე?
-სკოლას რომ დავამთავრებთ მერე უნივერსიტეტით ჩაანაცვლებს მაგ სიტყვას. -მხარი ამიბა ვერომ.
-როდის გათხოვდებით რაა. -დანანებით გააქნია თავი.
-მამი გესმის რას ამბოობს?
-ხო რაიყო? -ხელი მიკრა შეუმჩნევლად უფროს შვილს.
-მე არ ვათხობევ არცერთს. -სამზარეულოში შემოვიდა თოკა. ჯერ მე მაკოცა, მერე ვეროს და დედას. -ჩემი საყვარელი ქალები. -თვალი მოგვავლო სამივეს. -ესენი სულ ჩემთან უნდა მყავდნენ. არავის გავატან.
-შინაბერა გინდა დამტოვო ძმაოჩემო?
-ან მე?
-მერე რა რაიყო? სამაგიეროთ ჩემთან ერთად იქნებით.
-შენ ცოლი არ გინდა? თუ შენც შინაბერა დარჩები? -თვალები დააწვრილა ვერომ.
-არა ვერა, მაგას ცოტახანში გაიგებ.
-ეხლა არ მითხრა რომ ცოლი მოგყავს. -თვალები ჭყიტა ჯაფარიძემ.
-არა მარა ერთ გოგოზე ვგიჟდები და მალე გაგაცნობთ. -მე გამომხედა და თვალი ჩამიკრა.
-იმ გოგოზე ამბობთ გუშინ რომ ლაპარაკობდით?
-ჰო აი ზუსტად ეგ. -თავი დაუქნია თოკამ და ვეროს დანაღვლიანებულ სახეს გახედა. ხვდებოდა რომ მასაც უყვარდა, რათქმაუნდა მიხვდებოდა, ბიჭები ხომ ყოველთვის ყველაფერს ხვდებიან. -არ გაინტერესებს ვერა?
-როგორ არა, ძალიან მაინტერესებს როგორი გოგოა. იცოდე თუ არ მომეწონა რძალი, სახლში არ შემოვუშვებ. -ცხვირი აიბზუა.
-მე თუ ბედნიერი ვიქნები რამნიშვნელობააქ მოგეწონება თუ არა? ჩემი ბედნიერება არ გაგიხარდება? -ნაწყენი ხმით ჩაილაპარაკა.
-როგორ არ გამიხარდება უბრალოდ… -თვალი გაუშტერდა მის მოწყენილ სახეზე. ოხ ეს ჩემი ძმა, ჯობდა ბიზნესის მაგივრად სამსახიობოზე ჩაებარებინა, სულ ასე აცოდებდა თავს და მერე იმას იღებდა რაც უნდოდა. ფეხზე წამოხტა ვერო და თოკას კალთაში მოთავსა. -ხოიცი შენი ბედნიერება ყველაზე ძაან გამიხარდება. -თმაში შეუცურა ხელი.
-ხოო? -თვალებში ჭინკები აუთამაშდნენ. დავიჯერო მარტო მე ვამჩნევდი მათ სიყვარულს და დანარჩენები დაბრმავებულები იყვნენ? პრინციპში ისე გავიზარდეთ ეჭვსაც ვერ შეიტანდნენ ვერცერთი.
-ხო თოკა, სულ რო ბო*ანდარა ქალი იყოს და მახინჯი, შენ თუ მასთან ბედნიერი იქნები მეც ბედნიერი ვიქნები ისევე როგორც ვიკა. იმას ვერ გეტყვი მომეწონება რძალითქო, მაგრამ ხო ხვდები?
-არარის ბო*ი. -ჩაიცინა თოკამ. -იცი რა საყვარელია? -ჯაფარიძის სახეს შესცქეროდა და ისე უღწერდა თავის სახეს, თითქოს სხვაზე ლაპრაკობდა. -შენნაირად პატარა ცხვირიაქ და ლამაზი თვალები.
-გიყვაარს? -ხელები მოხვია კისერზე და თვალებში ჩააშტერდა.
-ჰოო თან ძალიან. მაგიჟებს. სიგიჟემდე მიყვარს.
-როდის გაგვაცნობ? -ნაღვლიანად ამოილაპარაკა. გაღიმებული შევცქეროდი მათ დიალოგს. ვიცოდი საერთოდ არ უნდოდა სხვა ქალის წარმოდგენა თოკას გვერდით. მარტო მე ვაქცევდი ყურადღებას მათ დიალოგს, სხვები თავის სტიქიებში იყვნენ.
-მალე ჩემო პატარა. -ხელები მოხვია და ყელში აკოცა. -რას ისხავ ასეთს ესეთი კარგი სუნი რომ გაქვს? -კიდევ ერთხელ აკოცა.
-არ გეტყვი! მერე შენს შეყვარებულს უყიდი, მე კიდე არმინდა ჩემი სუნი სხვასაც ჰქონდეს. -ჩაიკისკისა.
-ერთხელაც მოგაჭამ ამ ლოყებს. -ლოყაზე უკბინა.
-მეტკინა იდიოტი! -დაუყვირა და ფეხზე წამოდგომა სცადა, მაგრამ თოკამ შეაკავა, ძალით ჩატენა საჭმელი პირში და კუჭი გაუტენა. -ვეღარ დავდივარ გეფიცები. -ამოიოხრა. -არ ხარ შენ ნორმალური.
-ვიცი ჩემო პატარა. -შუბლზე აკოცა. -წავედი ეხლა მე.
-აუ თოკუ სკოლაში გაგვიყვანე რა. -გაღიმებულმა შეხედა.
-ეგრე რომ მიღიმი უარს ვერ გეუბნები. -დოინჯი შემოირტყა. -მიდით მალე. -ხელი აგვიქნია. უცებ მოვემზადეთ და სკოლაში შევვარდით. გაკვეთილზე არ შევსულვართ, მაშინვე სასადილოში შევაჭერით.
-ლუკა! -დავიძახე და ისე მოვხვიე ხელები თითქოს რამოდენიმე საათი კიარა რამოდენიმე დღეა არ მინახია.
-ნუ მომახრჩობ ვი. -ყელში მაკოცა. ერთიანად დამიარა სხეულში სიამოვნების ტალღამ. -რას შვრები გიჟო?
-ეხლა მოვედით და ეგრევე აქ შემოვაჭერით.
-შენ რაგჭირს? -ქერა თმები აუჩეჩა ჯაფარიძეზ.
-არაფერი, ცოტა მოვიწყინესავით. -ცხვირი შეჭმუხნა.
-რას შვრებით სასტავ. -გვერძე მივიხედე თუარა ხელში ლაზარე შემომრჩა.
-ვაა ლაზო? შენ რას შვრები. -ხელი მივარტყი და გადავკოცნე.
-რავი ვიკუ ეხლა მოვედი. -გამიცინა, მერე ბიჭებს ჩამოართვა ხელი.
-ესე უცებ როგორ დაახლოვდით? -გაკვირვებულმა გამომხედა დათამ.
-ძმების ძმაკაცია და უცებ ჩავბრატდით ხო ლაზ? -გავიკრიჭე ისევ.
-იასნია ტო. -ღიმილით დაგვიქნია თავი. -ვიკ ორიწუთი წამო, რაღაც უნდა გითხრა. -მისმა ნათქვამმა გამაკვირვა. ჯერ თოკას ავხედე, თავი დამიქნია წადიო და მეც ლაზარეს გავყევი.
-რახდება აბა?
-რაზე შევთანხმდით?
-რაზე?
-არავითარი კოცნაპროშვნა სკოლაში. -თითი დამიქნია სიცილით.
-ეგ შენი საქმე არაა საყვარელო ხომიცი?
-როგორ არა, არის.
-არ არის.
-მაბრაზებ ვიკა. -ახლოს მოიწია ჩემსკენ.
-ლუკა ჩემი შეყვარებულია.
-მერე?
-ისე მოვიქცევი მასთან როგორც მინდა. -ცხვირი ავიბზუე.
-ნუმეიაზვები.
-რაშუაშია?
-მიწვევ. -იმდენად ახლოს მოვიდა მის სუნთქვას სახეზე ვგრძნობდი. გული ამიჩქარდა და უფრო ღრმად სუნთქვა დავიწყე. მკერდიც ჩემს სუნთქვას ყვებოდა.
-არაფერსაც არ ვშვრები. -უფრო ახლოს მოვიდა. მაბნევდა, საშინლად მაბნევდა. -გთხოვ!
-რას?
-არ მაკოცო. -ჩავიდუდუნე.
-არც ვაპირებდი ვიკა. -ირონიულად ჩაიცინა და ლოყაზე მაკოცა. ისევ ის შეგრძნება დამეუფლა. რას მიკეთებდა ვერ ვხვდებიდი. ლუკა მინდიდა სასწრაფოდ. მისი ჩახუტება თუ მიშველიდა მხოლოდ.
-წავალ კარგი?
-წამო მეც მოვდივარ. -ხელი გადამხვია. უცნაურად ვგრძნობდი თავს. შევიშმუშნე. -ნუ შვრები ეგრე კიარ შეგჭამ. -ისევ ჩაიცინა. ასე წავედით ბავშვებისკენ. -შენც მიხვდი რო ვეროს და თოკას ერთმანეთი უყვართ ხო?
-მაგას შვიდი წლიდან ვხვდები.
-კაი ტიპები არიან.
-ჰოო. -გაღიმებულმა ავხედე, მერე კი ისევ ლუკას მივუცუცქდი. -დღეს რა ვქნათ?
-რავი აბა. -მხრები აიჩეჩა კალანდაძემ. ზუსტად მაგ დროს აწკრიალდა ჩემი ტელეფონი.
-მოგენატრე უკვე?
-შენ არა, ვერა კი.
-ოჰ. სიყვარულში მიტყდები? -ლუკას გავხედე, ჩაფიქრებული მიყურებდა, მერე ლაზარეს, მასაც მსგავსი გამომეტყველება ჰქონდა.
-შენ არა ვერას კი.
-რაა? მართლა? როდის?
-დღეეს?
-მეკითხები?
-ხო რავი. -ვხვდებოდი რომ ტელეფონის მეორე მხარეს დებილივით იღიმოდა. -რა ვქნა?
-ერთიწამი. -ტელეფონი მოვიშორე და ლაზარეს გავხედე. -შენი დახმარება მჭირდება. სასწრაფო საქმეა, ცალკე უნდა ვილაპარაკოთ.
-რახდება ვი? -ეტყობოდა რომ უკვე ნერვებზე იშლებოდა.
-მოგიყვები. -აქეთ იქით გავიხედე და მოწყვეტით ვაკოცე ტუჩებზე.
-ხელები მოვიშოროთ? -ჩაიცინა დათამ.
-კარგი ეხლა, ვის არ უკოცნია? -ჩავიცინე. ლუკას თვალი ჩავუკარი და ლაზარეს ხელი ჩავავლე. -აქ ხარ? -ტელეფონი ისევ ყურზე მივიდე.
-ჰო. ვის აკოცე გოგო ცუდად ხომ არ ხარ?
-ვის ვაკოცებდი. -თვალები ავატრიალე და სპიკერზე ჩავრთე ხმა.
-ლაზარე სად არის?
-აქ ვარ შე*ემა.
-მერე შე*ემა მანდ რო ხარ ვერ უნდა დააოკო ჩემი და?
-არ მიჯერებს ტო.
-წაადე მერე. -დაასერიოზულა ხმა.
-ერთი სიტყვით ლაზო დღეს შენც მოდიხარ ჩვენთან და თოკა სიყვარულს უხსნის ვეროს.
-მართლა ტო? -თვალები გაუბრწყინდა.
-ჰო ბიჭო. გაიზარდა უკვე და დროა ვუთხრა.
-კაი და რას ვაკეთებთ?
-ვიკა მოგიყვება ყველაფერს, პროსტა ის მითხარით მე რა გავაკეთო. -მეც ლაპარაკი დავიწყე და კაი ათიწუთი ვუხსნიდი ყველაფერს ორივეს. ბოლოს ჩემი გეგმით სამივე კმაყოფილები დავრჩით. -იმენა ყველაზე ჯიგარი დახარ.
-ვიცი ძმაო.
-კაი წავედი მე და საღამოს გნახავთ.
-კარგი. -ტელეფონი გავუთიშე და ბედნიერი შევტრიალდი ლაზარესკენ.
-საღოლ შენ. -ლოყაზე მომჩქმიტა.
-ხმა არ ამოიღო თირე ენას მოგაჭრი.
-მომაჭრი თუ მომაჭამ? -თავიდან გაკვირვებულმა შევხედე, ვერ გავიაზრე რა თქვა. მერე მივხვდი და გვერდში მაგარად ვუთავაზე. -ჩემი თანდასწრებით აღარასდროს აკოცო შენს ბიჭს.
-რატო ვითომ?
-არ მევასება მსგავს სიტუაციებს რომ ვუყურებ. ან მეუნდა ვაკეთებდა მაგას ან სხვისას არუნდა ვუყურებდე.
-დავაი რა. -დავეჯღანე და ისევ ლუკასთან მივედი. -ვსო მორჩა საქმეები, ეხლა შენთან მაქვს საბოლოო საქმე. ხელი მოვკიდე და ჩვენს ოთახში შევიყვანე. კარები გადაკეტა და სავარძელზე ჩემთან ერთად ჩაჯდა.
-რახდება?
-ლაზარეზე არ იეჭვიანო გთხოვ. მიზეზი არ გაქვს მართლა, რაც შეეხება ჩვენს საქმეს, თოკას ვიკა უყვარს ხოიცი.
-კი მითხარი ადრე.
-ხოდა მედა ლაზოს დახმარება ჭირდებოდა და ველოაპრაკებოდით წეღან, გეგმები დავაწყეთ.
-სხვა არაფერი?
-არა მართლა. -ტუჩები მივაწებე მის ბაგეებს. ხელი თმებში შევუცურე და თავი უკან გადავაწევინე.
-ასეთ რაღაცეებს რომ აკეთებ არ გეცოდები?
-ღირსი ხარ. -ნიკაპზე ვაკოცე. სავარძელზე გადამაწვინა, თვითონ კი ზევიდან მომექცა. ყელში მომაკრო ტუჩები და ხელი მაისურის ქვეშ შემიცურა. -ლუკა…
-ზედმეტს არაფერ ვიზავ. ხომ მენდობი?
-კი. -დაუფიქრებლად ვთქვი. აბა სად შემეძლო ფიქრი ამ დროს, თავს მაკარგვინებდა მისი შეხება, გონებას მითიშავდა და ყველაფერს მავიწყებდა. მაიკა გადამაძრო, კოცნით ჩავიდა მკერდამდე და მკერდსაც ჩასცდა. ხელით ისევ ჩემს ტუჩებთან დავაბრუნე. თავბრუს მახვევდა მისი ტუჩები ყელში, ლავიწებზე, მკერდის კონტურზე, მკერდზე. უკვე ცუდად ვიყავი, მინდოდა მთლიანად შემეგრძნო მაგრამ ამის გაკეთება არ შემეძლო, არ ვიცი რატომ, მაგრამ არ მინდოდა. მეც მაიკია ავუწიე და პრესზე ჩამოვუსვი თითები.
-უკვე ძალიან ცელქობ. -ცხვირზე მაკოცა და მომშორდა.
-ასე არ შეიძლება. -ამოვიბურტყუნე. -ასეთ მდგომარეობაში უნდა დამტოვო?
-გინდა მე გაგა*ავებინო? -ჩაიცინა.
-არა! დღეს არა. -წამოვიყვირე უცებ. -ცუდი დრო შევარჩიე. -მაიკა გადავიცვი.
-მაგიჟებ. -მკლავზე ამაყოლა თითები.
-იცოდე ეხლა ციცისთან არ წახვიდე თორე სამუდამოდ დაგშორდები. -ჩავიცინე და მოწყვეტით ვაკოცე.
-ნუ ჩემე*ი მაგ გოგოთი, იცოდე მართლა მივალ და მერე არ გეწყინოს. -ფეხზე წამომაყენა და კარებისკენ წავიდა. ღიმილნარევი მზერა გავაყოლე კალანდაძეს. მაკვირვებდა მისი თავდაჭერილობა, როგორ ახერხებდა თავის შეკავებას. სავარძელზე ვიჯექი და ვფიქრობდი როცა კარი ვიღაცამ შემოაღო.
-რას შვრები ლამაზო? -გამიღინა და გვერძე მომიჯდა.
-ვფიქრობ.
-რაზე? -ინტერესით ჩამაშტერდა თვალებში ასათიანი.
-ლუკაზე.
-და რას ფიქრობ?
-იცი არ ვიცი რას ვგრძნობ. -ჩუმათ ჩავილაპარაკე. -ფაქტია მის გარეშე ვერ ვძლებ, როცა ჩემთან არ არის სულ უხასიათოდ ვარ. არ ვიცი მიყვარს თუ არა. არ მინდა ისე გამოვიდეს რომ ერთ დღესაც გული ვატკინო.
-კაი ნუ იგრუზები. -ჩემი მტევანი თავის ხელში მოიქცია და თითებზე თამაში დამიწყო. -ისე საღოლ ლუკას, როგორ გაძლო ამდენი ხანი.
-ალბათ ვუყვარვარ.
-ჰო. -თავი ჩახარა. -ამაზე ეხლა რატომ დაფიქრდი? რამე ხოარ მიქარე?
-არა უბრალოდ… არ ვიცი ლაზარე. -ამოვიოხრე. -რა გავაკეთო? გულს ვერ ვატკენ და იმასაც ვხედავ რომ მომავალი არ გვექნება, მაგრამ მის გარეშეც ვერ გავძლებ.
-არ იტირო რა, ვერ ვიტან ქალის ცრემლებს.
-საერთოდ შენ რატომ გელაპარაკები ამაზე.
-იმიტომ რომ ჩემთან თავს კარგად გრძნობ. ხომ ასეა? -თითებზე მაკოცა. უჩვეული მუხტებს ქმნიდა მისი შეხება.
-ალბათ. -თავი მხარზე ჩამოვადე. -რა ქვია ამას რასაც ლუკას მიმართ განვიცდი?
-ვნება, მიჩვევა, ნდობა და ნაწილობრივ სიყვარულიც.
-მე მეგონა სწორედ ეგიყო სიყვარული.
-როცა გიყვარს სხვისკენ არ იხედები, არ გაინტერესებს სხვა საპირისპირო სქესი. მარტო მასთან გინდა და მხოლოდ მისი ყველაფერი გსიამოვნებს.
-მეც ხომ ეგრე ვარ?
-შენ მარტო მაგის შეხება არ გსიამოვნებს. -ჩაიცინა. ხმა აღარ ამომიღია, ის კი ისევ განაგრძობდა ჩემს თითებზე თამაშს.
-რას შვრებით ხალხო? -კარები შემოხსნა დათამ. -აქ რა ხდება?
-არაფერი ვლაპარაკობდით. -თავი წამოვწიე მისი მხრიდან და ფეხზე წამოვდექი.
-ტიროდი? -სახეზე მომისვა ხელი ვერომ.
-არა. -ჩვეული ხმით ვუთხარი. -მე და ლაზო რაღაცეებზე ვლაპრაკობდით.
-ჰოო? რაზე?
-მალე გაიგებ. -თმები აუჩეჩა ლაზარემ და კარებისკენ წავიდა.
-ყველა თმას რატო მიჩეჩავთ? -დაბღვერილმა გადაისვა ხელი თავზე.
-საყვარლად გაქვს და მაგიტო. -დათამაც იგივე გაიმეორა და ოთახიდან გავიდა.
-მოვკლავ ამ ბიჭებს. -დაიბღვირა. გამეცინა მის რეაქციაზე. ჩემი დაქალი ჩემი რძალი იქნებოდა.
-დღეს ჩემთან მოდიხარ.
-რახდება?
-თოკამ თავისი გოგო უნდა გაგვაცნოს.
-მართლა? -თვალები ჭყიტა.
-ჰო.
-არმინდა წამოსვლა.
-რატო? კაი რაა შენს გარეშე რა ვაკეთო იქ.
-არ მინდა თოკას და თავის გოგოს სიყვარულის ყურება. ისედაც გავიგე უკვე როგორ უყვარს.
-როგორ გაიგე?
-დღეს რომ მელაპარაკაებოდა ისეთი სიყვარული აღწერდა რომ აშკარაა უყვარს.
-ხოო. -ჩავიცინე. -ლუკა სადაა?
-არ ვიცი არ მინახავს.
-კაი წამო გავიდეთ.
მთელი დღე ვმხიარულიბდით, მერე მათემატიკაზე წავედი და საღამოს სახლში დაქანცული დავბრუნდი.
-აბა რა ხდება?
-თოკამ თავისი შეყვარებული უნდა გაგვაცნოს. -სიხარულით დაფარფატებდა შორენა სამზარეულოში.
-მოიცა იმედია შენ არაფერს აკეთებ.
-ნუ გაქვს მწარე ენა. მზია იყო მოსული, მე კიდე ვალაგებ.
-გადავრჩენილვართ.
-რატომ დასცინი ჩემს ქალს? -უკნიდან მოეხვია მამაჩემი შორენას.
-ვღადაობ უბრალოდ. -ტუჩი კბილებს შირის მოვიქციე.
-მე დედაშენი იმიტომ არ მომიყვანია ცოლად რომ საჭმელები გაეკეთებინა.
-მეგონა მაგითვისაც მოყავდათ ხოლმე.
-არა. მაგიჟებდა, ჭკუიდან გადავყავდი. ჯერ მარტო ერთი წელი უკან დავსდევდი, ბოლოს ძლივს დავკერე.
-შენ გაცნობის პირველი დღიდან დაკერილი გყავდი პროსტა ვერ ხვდებოდი. -ჩაიკისკისა შორენამ.
-ჰო და ეს კისკისი მაგიჟებდა. -ყელში აკოცა. მე კიდე გაკრეჭილი ვუყურებდი წყვილს, რომელსაც ოცდაათი წლის მერეც ისევ ისე უყვარდათ ერთმანეთი.
-როგორ გაიცანით ერთმანეთი?
-ვაა აქ რა ამბებია? -გვერძე მომიჯდა თარაში.
-დედა და მამა თავის ახალგაზრდობას ყვებიან.
-მოიცა მოვალ ეხლავე. -კარების გასაღებად გავიდა იქიდან ვეროსთან ერთად დაბრუნდა.
-ზამთარი იყო. -დაიწყო ილომ მოყოლა.
-ოცდაერთი დეკემბერი. -ამაყად დაიქნია თავი.
-ერთ უნივერსიტეტში ვსწავლობდით, მე მეოთხე კურსზე ვიყავი ეს მესამეზე. ერთხელ შემთხვევით მოვკარი თვალი ამ წერწეტა გოგოს. -ხელი მოხვია. -ჰოდა დამევასაა. თან რა დამევასა. -ისევ გაისმა კარზე ზარის ხმა. გავიქეცი და ჩქარა გავაღე. ლაზარეს ხელი დავავლე და სამზარეულოში გავიყვანე.
-მერე მერე? -ინტერესით ჩავეკითხე.
-მერე გავარკვიე ამის ნომერი.
-დღემდე არ მეუბნება როგორ. -ხელი მისცხო ქმარს.
-ასე ჯობია. ჰოდა დავურეკე, სულ გაგიჟდა. ნომერი გამოცვალა და ისევ თავიდან გავიგე. 27 დეკემბერს სახლისკენ მიდიოდა, უკან ავედევნე და გზაში ლაპარაკი გავუბი. მე ვლაპრაკობდი ეს კიდე დუმდა.
-თავს ვიფასებდი. -ისევ ჩაიკისკისა.
-მაშინ თხელი მანტო ეცვა, გრძელი თმები მზრებზე ეყარა და მობუზული მომყვებიდა გვერძე. ჩემი კაშნი მოვიხსენი და მივეცი.
-თავიდან გავუძალიანდი მაგრამ ეს ჩემზე ხისთავიანი აღმოჩნდა.
-მაგის მერე აღარ შევხვედრილვარ. მე კი ყოველდღე ვხედავდი მაგრამ ეს ვერა.
-შე იდიოტო მიყურებდი და არ მოდიოდი?
-ჰო.
-დამთხარა გოგოს თვალები. აქეთიქით ვიყურებოდი ხოლმე სადმე რომ თვალი მომეკრა. ეს კიდე თურმე ყოველ ნაბიჯში მისატკავებდა. -ჩაისტილო მოუქნია თავში.
-თან ჩემს კაშნს არასდრის იხსნიდა.
-ეხლაც მაქვს ეგ კაშნი. -ლოყაზე აკოცა ქმარს.
-ვიცი ვიცი. -ჩაიცინა. -ახალწელს ჩემს ბიძაშვილთან ვნახე. თურმე მარის დაქალი ყოფილა. -თავი გააქნია დანანებით. -მაგის მერე ერთი დღეც არ გასულა რომ არ მენახა. პირველად ახალ წელს ვაკოცე. ისე გაწითლდა და გაბრაზდა მეგონა გასკდებოდა. -სიცილი აგვიტყდა ყველას.
-აბა ველურივით რომ მეცი რა გეგონა? ახალგაზრდა გოგო ვიყავი, ლამაზი, ტანწერწეტა, ბიჭების მთელი არმია მყავდა.
-და შენ იმ არმიიდან მე ამომირჩიე. -წარბები აათამაშა.
-ხო შენ ყველაზე სიმპატიური, ბაბულიკა, გაჩითული და სერიოზული იყავი.
-მამა ბაბულიკა იყო? -სიცილს ვერ ვწყვეტდი.
-შვილო მამაშენზე გოგოების რიგი იდგა, ყველა მეორე ფეხებს უშლია, მე რომ გავკაპასდი მაგიტომ დავევასე ალბათ. აბა ვინ გაბედავდა ილია ლესელიძესთვის სახეში გარტყმას.
-გაარტყი?
-თან უნივერსიტეტში ყველას წინაშე. -ამაყად ჩაილაპარაკა.
-რატო?
-საპირფარეშოში შემომისწრო ვიღაც გოგოსთან.
-აუ მამი საღოლ. -ავხარხარდი.
-ჰოო მაგ დღეს ისე გავმწარდი დედაშენი მოვიტაცე.
-რაა? მერე? სად წაიყვანე?
-სადღაცა გადაყრუებულ ადგილას წამიყვანა ტყეში. -ხელი აიქნია.
-უკაცრავად? ეგ ადგილი ძალიან მოგწონდა, სხვათაშორის მანდ ჩაისახა თარაში.
-აუ ეხლა არ მითხრათ რო პირველივე სექსის დროს ჩამსახეთ. -ახარხარდა ჩემიძმა.
-არა კაცო, მანდ მიმათრევდა ხოლმე მთელი ოთხი წლის მანძილზე.
-მოიცა რო მოიტაცე მერე რა მოხდა?
-ორი დღე ხმას არ მცემდა. ეგ სიამაყის ბრალი იყო თორე ძალიანაც უხაროდა იქ რომ იყო ჩემთან ერთად.
-არაფერიც არ მიხაროდა. -ცხვირი აიბზუა.
-კი უხაროდ, ხის სახლი იყო, ერთი საძინებელით და ვანა-ტვალეტით, პატარა მისაღებით და კუხნით. მთელი ღამე ზევიდან დამყურებდა და ყველა ჩემს ნაკვთს იზეპირებდა.
-რაა? გეღვიძა? -თვალები ჭყიტა შორენამ.
-კიი ჩემო სიყვარულო. -შუბლზე აკოცა. -ერთი კვირა ვიყავით იქ, მერე მაინც მოვტეხე დედათქვენს რქები და ცოლად მოვიყვანე.
-ვამაყობ შენით მა. -გავეკრიჭე. -ის სახლი კიდევ არის იქ სადღაც?
-კი, ყოველთვის ავდივართ მე და დედაშენი იქ.
-მართლაა?
-ჰო ჩემო პრინცესა, ის ჩვენი ადგილია. ყველა წყვილს აქვს თავისი ადგილი. რომ გაიზრდები შენც გექნება. -ტუჩებში აკოცა დედას. -ეგ მარტო ჩვენია და სანამ ცოცხალი ვარ ვერავინ ვერ ნახავს მაგ ადგილს.
-იმენა ძაან მაგრები ხართ. -ფეხზე წამოვხტი და ორივეს ჩავეხუტე.
-რაკაი იქნებოდა ყველა კაცი ესეთი რომ იყოს. -სახე ხელებში მოიქცია ვერომ და ამოიოხრა.
-არა ჩემო ლამაზო, ესეთი მარტო ჩემია. მსგავსი აღარ იქნება, მაგრამ მჯერა შენც გეყოლება მომავალში ვინმე კაი ტიპი. -თბილად გაუღიმა შორენამ. ლაზარეს გავხედე, ღიმილით შესცქეროდა წყვილს. გამომხედა და თვალი ჩამიკრა. მთლიან სხეულში ჟრუანტელმა დამიარა და სუნთქვა შემეკრა. ისევ ზარი გაისმა კარებზე. მივხვდი თირნიკე იქნებოდა.
-მე გავაღებ. -რასაცქვია გავიქეცი.
-ნელა გოგო არ წაიქცე. -სიცილნარევი ხმით გამომძახა შოკამ.
-მოდით და ხოიცით არა? -კარებში შემოვატარე თოკა და ნათია.
-გაიცანით ოჯახო, ნათია. -ყველა მათკენ მიტრიალდა ვეროს გარდა. თვალებით ვანიშნე შეტრიალდითქო.
-ნათ ეს ჩემი ძმაა… -სათითაოდ ჩამოუთვალა ჩვენი სახელები.
-სასიამოვნოა.
-ჩვენთვისაც. -მაგიდას შემოვუჯექით და ლაქლაქი გავაბით ერთმანეთში. ყველა ვიცინოდით და ვმხიარულიბდით ვეროს გარდა. დაგრუზული სახით იჯდა და არაფერს არ ჭამდა.
-ჩემი პატარა რატომ არ ჭამს? -ვეროს გახედა თოკამ.
-არ მშია. -ჩაიბურტყუნა.
-მოდი ჩემთან.
-არა. -დაებღვირა და სალათი გადმოიღო.
-რატო მეგრუზები ტო?
-არ გეგრუზები პროსტა არ ვარ ხასიეთზე.
-ხოო სკოლაშიც ცუდხასიეთზე იყო. -მხარი აუბა ლაზარემ. ვერომ გაკვირვებულმა გადახედა ასათიანს, მაგრამ ესიამოვნა.
-რამე მოხდა?
-არა ცუდი სიზმარი ვნახე და ხოიცი ცუდ სიზმრებს რომ ვხედავ მერე მთელი დღე ცუდ ხასიეთზე ვარ.
-კაი მაშინ. -მხრები აიჩეჩა და ნათიას მიუბრუნდა. -ნათ ხოარ მოიწყინე? -ხელი მოკიდა თითებზე.
-ბოდიშით, წავალ მე რა. -ვეღარ გაუძლო ჯაფარიძემ.
-ხო კარგად ხარ შვილო?
-კი შოკა პროსტა წამოვწვები.
-მიდი ჩემო ლამაზო. -თავი დაუქნია ვეროს. კიდევ ერთხელ მოავლო წყვილს მზერა და ჩემს ოთახში ავიდა. თოკაც უკან გაჰყვა.
——————-

-ვერა? -კარებზე მიუკაკუნა.
-რაგინდა? -კარები შეაღო და ლოგინზე გაწოლილ ვერას წინ ჩამოუჯდა.
-რაგჭირს პატარავ? -თავზე გადაუსვა ხელი.
-არაფერი და ნუ მეძახი პატარას.
-მე სულ პატარას გეძახი.
-წადი და ნათიას დაუძახე.
-შენ ხო მითხარი შენი ბედნიერება გამიხარდებაო?
-მიხარია. უბრალოდ შენი პატარა ვეღარ ვიქნები, იმიტორო ვიღაც გიყვარს.
-ჰო მიყვარს, თან ძალიან.
-წადი მერე იმასთან.
-ეჭვიანობ?
-რასისულელეა? რატომ უნდა ვიეჭვიანო?
-აი მე ვეჭვიანობდი იმ ნიკოსთან რომ იყავი.
-რატომ?
-იმიტომ რომ შენ მარტო ჩემი პატარა გოგო ხარ და სხვისი ვერასდროს იქნები. -თმაზე ფერებას არ წყვეტდა.
-ასე რატომ მელაპარაკები?
-გიხსნი.
-რას მიხსნი?
-იმას რომ მიყვარხარ.
-ეგრე მეც… მოიცა რა? -თავი წამოწია ჯაფარიძემ. -რათქვი?
-მიყვარხართქო. -უდარდელად აიჩეჩა მხრები.
-ეგრე როგორც ძმა მეც მიყვარხარ.
-ვერ ხვდები ხო? -ჩაიცინა.
-რას? -გაკვირვებულმა შეხედა. პასუხი არ გაუცია ისე მიაკრო ტუჩები. თვალები ჭყიტა ჯაფარიძემ.
-ეხლა ხვდები? -ჯერ ისევ აგონიაში მყოფს მზერა გაუსწორა. ვერას ტვინი მომხდარს “ხარშავდა”. მხოლოდ მისი ნათქვამი მიყვარხარ და მისი რბილი ტუჩების გემო უტრიალებდა გონებაში. -ვერა! -ხელი აუქნია.
-ჰო? -თავი გააქნია გამოსაფხიზლებლად.
-მიყვარხართქო.
-თოკა ჩემს გრძნობებზე თამაშობ?
-არა რათქმაუნდა. -შეიცხადა ლესელიძემ.
-აბა?
-აუ ვერა რეებს მებაზრები ტო? გეუბნები მიყვარხართქო, ეგრე მიცნობ რომ შენს გრძნობებზე ვითამაშო?
-ნათია?
-ჩემი მეგობარია.
-მომატყუე ანუ?
-ასე ვთქვათ ვიხუმრე. -სწრაფად აიტაცა ხელში ვერას პატარა სხეული და კალთაში ჩაისვა.
-ახლა რატომ მეუბნები?
-იცი ვერა, რვა წლიდან მოყოლებული მიყვარხარ. -ჩაიცინა და ხელი ლოყაზე მოუსვა.
-მე შვიდიწლიდან. -თავი ჩახარა.
-ანუ?
-მეც მიყვარხარ. -ხელები მოხვია კისერზე.
-ვსო დარხეული გაქ. -ეშმაკურად აათამაშა წარბები და მაშინვე მის ბაგეებს დაეწაფა. -სულ მინდოდა ამის გაკეთება.
-არ მჯერა. -გაიღიმა და ხელები სახეზე აიფარა.
-რისი პატარავ?
-ამდენი წელია მიყვარხარ და ეხლა გეუბნები. -ტუჩი კბილებს შორის მოიქცია. -თოკა...
-რაიყო?
-რომ გადაგიყვარდე?
-ამდენი წელი არ გადამყვარებიხარ და ეხლა გადამიყვარდები? -ფეხზე წამოდგა. -წამოდი ჩემი გოგო უნდა გავაცნო ჩემებს. -ხელი გადახვია და კიბეებზე ისე ჩავიდნენ.
——————-


დავინახე ბედნიერი სახეებით გამოჩენილი წყვილი და მათი შემხედვარე მეც გამეღიმა. ინსტიქტურად ხელი მოვკიდე ლაზარეს, თითები ჩემს თითებში ახლართა და მომიჭირა.
-გაგვიმხიარულე გოგო? -გაიკრიჭა შორენა.
-ხომ იცი დე მასზე როგორ ვმოქმედებ. -თმაზე გადაუსვა ხელი.
-კიდევ კარგი ერთი მასხარა გვყავხარ სახლში თორემ რა გვეშველებოდა. -თბილად გაუღიმა შვილს.
-რაღაც უნდა გითხრათ. -მასთან ერთად მეც დავიძაბე, ასათიანს ხელი უფრო მაგრად მოვუჭირე. ხომ არაფერი, მაგრამ ჩემთვის ყველაფერი იყო.
-გისმენთ. -ნიკაპით ხელებს დაეყრდნო მამა.
-რვა წლიდან ეს პატარა მიყვარს დღემდე. შეიძლება უცნაურია, მაგრამ იმ დღიდან მიყვარს როცა პირველად იტირა. თერთმეტი წელია მიყვარს და ვერას გადაყვარებას არც მომავალში ვაპირებ. ჯერ არა მაგრამ ის იქნება ჩემი ცოლიც და შვილების დედაც. -მხიარულად მაგრამ მაინც გარკვევით თქვა ყველაფერი.
-მერე ვეროს უყვარხარ ესეთი არანორმალური შვილო? -ჩაფიქრებულმა თქვა შორენამ.
-დე რას მეკითხები ტო? ჩემზე ყველა ეცემა და ვერას რამოუვიდოდა?
-ვერო მგონი დნება. -ჩაიცინა ილიამ.
-ვაიმეეე! შვიდი წლიდან ვიცოდი მე! -ფეხზე წამოვხტი და ოდნავი დაძაბულობაც გავაქრე. -აი ყველაზე მაგრად რომ მევასებით ხოიცით? -ორივეს გადავეხვიე.
-ბედნიერებას გისურვებთ ბავშვებო. -თბილად გაუღიმა ორივეს ილომ. -სხვა ვერაფერს ვიტყვი იმის გარდა რომ, ყველაზე ბედნიერი კაცი ვარ ეხლა, რადგან ჩემი რძალი შენ იქნები და არა ვინმე სრულიად უცხო გოგო. -შუბლზე აკოცა თავის ხელში გაზრდილ ვეროს. ისიც საყვარლად გაწითლდა.
-ვერ ვიმეტებ ჩემს გოგოს შენთვის. -ნაღვლიანად ჩაილაპარაკა დედამ.
-დეე რას ამბობ ტო? შენი შვილი რომ ვარ ხომ არ დაგავიწყდა? თან ჩემთვის თუ არა აბა ვისთვის გემეტება? ჩემზე მაგრად ვერავინ შეიყვარებს. -შუბლზე აკოცა ვეროს.
-სიდედრი და დედამთილი ერთდროულად ვიჩითები. -ჩაიაკისკისა.
-ნუკისკისებ ეგრე ქალო. -ხელზე აკოცა ცოლს.
-შენ რა დადუმებული ხარ? -ხელი მისცხო თოკამ ძმას.
-გამიტყდა.
-რა გაგიტყდა ძმობასგაფიცებ?
-ამდენი წელი რომ მიმალავდი. თან ვინ ტო? ჩემი და?
-ა*რაკებ შენძმობასვფიცავარ. -ხელი აიქნია თოკამ. -აუ თარაშ მაგარ უხერხულ სიტუაციას ქმნი და მაგრად გვგვრუზავ.
-არა რატო?
-ეხლა ის ბაზარი არ დაიწყო ვეროს როგორც დას ისე ვუყურებდიო, მე პირველი დღიდან სხვანაირად ვუყურებდი და მაგრად მ*იდია სხვა დანარჩენი.
-ხმას არ ვიღებ. -ხელები ასწია დანებების ნიშნად. -ისე ასწორებს, ამის სახლში გაყვანა მე აღარ მომიწევს ხოლმე. -ჩაიცინა და ვეროს თმები აუჩეჩა.
-დაანებეთ ამ ჩემ თმას თავი რაგინდათ?
-კაროჩე ყველაფერი გარკვეულია და ყველა ეჩვევა სიტუაციას ხო?
-რათქმაუნდა ძმაო. -თავი დავუქნიე.
-შეენ ლაზო? რა ჩუმად ხარ?
-როგორც გვინდოდა ისე არ გამოვიდა, მაგრამ არაუშავს.
-ხო მე და ლაზომ მაგარი გეგმები დავაწყეთ დღეისთვის მაგრამ არაუშავს. -ხელი მოვხვიე ასათიანს. -მთავარია ერთად ხართ.
-ანუ დღეს ამთემაზე ლაპარაკობდით? -თვალები დააწვრილა ჯაფარიძემ.
-ჰო აბა.
-და შენ საიდან იცოდი? -წარბაწეულმა გამოხედა თარაშიმ.
-შენგან განსხვავებით ეგრევე მივხვდი. -თვალი ჩაუკრა. -ვიკ არგინდა გავიაროთ?
-რავი… -გაკვირვებულმა შევხედე, ჩემთვის მოულოდნელი იყო ეს შემოთავაზება. თან მისგან. -გავიაროთ. -ფეხზე წამოვხტი და ჟაკეტი მოვიხურე. -გავალთ და მოვალთ მალე.
-სად მიდიხართ ამშუაღამისას.
-გავისეირნებთ და მოვალთ. -გაუღიმა შორენას.
-კარგით მაშინ. -“რაღას ვიზავთ” ხმით თქვა.
-რა ხდება? -როგორც კი დაბლა ჩავედით მაშინვე საქმეზე გადავედი. კარგად ვგრძნობდი თავს მასთან, მაგრამ არ მინდოდა დიდი დროის გატარება ასათიანთან. უცნაური იყო, ვერ ვიგებდი როგორი ურთიერთობა უნდა დამეჭირა მასთან, ფაქტი იყო ჩემზე ძალიან რიაგირებდა.
-არაფერი, ისე გამოგიყვანე.
-პროსტა ვისეირნოთ?
-ჰო.
-კარგი მაშინ. -ხმას არცერთი არ ვიღებდით. თითქმის მთლიანად შემოვიარეთ ვერის ქუჩები. მხოლოდ მაშინ იღებდა ხმას როცა სხვა ქუჩაზე გადახვევას აპირებდა. -რამის თქმა გინდა?
-არა. -გამიღიმა და ისევ წინ გაიხედა. -ისე დედაჩემთან ეგეთი ურთიერთობა როგორ გაქვს?
-მეცხრე კლასიდან მარეხის ამოჩემებული ვყავარ თარაშის გამო, ასე რომ ისტორიის გაკვეთილის ნახევარს დედაშენთან ვატარებდი. -ჩავიცინე. -მიყვარს ლიკა.
-ჰო მაგარი ტიპია. -თავი ჩახარა.
-შენ ვის დაემსგავსე?
-მამაჩემს ალბათ. -მხრები აიჩეჩა.
-ვინმე გყვარებია? -ხელკავი გამოვსდე.
-არა. გრძნობებს გავურბივარ.
-მე რა ვქნა?
-ლუკა?
-ხო.
-რავი. კაი ტიპია, მაგრამ მინდა რომ დაშორდე.
-რატო? -წარბაწეულმა გავხედე.
-არ მომწონს სულ ზედ რომ ხარ აკრული. -ჩაიცინა.
-შენ რა გაწუხებს ერთი. -თავი გავაქნიე.
-ფაქტია მაწუხებს.
-ვერ გავიგე შენი ხასიათის ვერაფერი. ყოველ ერთ საათში სხვადასხვანაირად იქცევი.
-ვერ გაიგებ კიდევ დიდი ხანი. -თვალი ჩამიკრა. თან კუთხე ჩატეხა. ისეთი სიმპატიური იყო სიტყვებით ვერ ავღწერ. რაღაც განსხვავებული გარეგნობა ჰქონდა. მისი თვალები კი საერთოდ განსხვავდებოდა ყველასგან. მთვარეს გავდა, სავსე მთვარეს. -გეყოფა ჩემი თვალიერება. -გვერდულად გამომხედა.
-ხო მაინტერესებ რამოხდა? -თავი ვიმართლე.
-ბანკეტზე ჩემთან ერთად წამოხვალ?
-მეე? -მოულოდნელი კითხვისგან გაკვირვებული დავრჩი.
-ხო რაიყო? კლასელი ხარ. -მხრები აიჩეჩა. -აბა სხვა ვინ წავიყვანო?
-ციცი. -ჩავიცინე.
-რატო შეე*ით ყველამ მაგ გოგოს ტო? ტიპი თავისას ისწორებს და სხვასაც უსწორებს. -გაიკრიჭა.
-ბიჭი შემიცდინა. -დავებღვირე.
-მოდიხარ ჩემთან ერთად თუ არა?
-აბა რას ვიზავ.
-კაი ავიდეთ წამო. -სახლისკენ გავუყევით გზას. მთელი გზა რაღაცას მიყვებოდა, სახლშიც სიცილით შევედით.
-მოხვედით? -თავი გამოყო თარაშიმ.
-არა გზაში ვართ. -ლოყაზე ვაკოცე. -აუ ეს რამაგარი ტიპი გყოლიათ, აქამდე ვერ გამაცანით?
-იცი ეს ვინ არის ვიკ? -თითით ლაზარეზე მანიშნა თოკამ.
-ლაზარე ასათიანი. -ჩავიცინე.
-სვანეთში რომ გავიცანით პატარაობაში.
-არ მახსოვს. -მხრები ავიჩეჩე.
-მოიცადე. -ფეხზე წამოხტა შორენა და ოთახიდან სურათით ხელში დაბრუნდა. -აი შენ და ლაზარე. -სურათი გამომიწოდა, მეც გაკვირვებულმა გამოვართვი და ფოტოს დავაშტერდი.
-ეს შენ ხარ? -თითით პატარა ბიჭზე ვანიშნე, რომელსაც ხელი ჩემზე ჰქონდა გადახვეული და გაჯგიმული იდგა დოინჯშემორტყმული.
-კი მაგრამ არც მე მახსოვს. -მასაც ჩემნაირი გამომეტყველება ჰქონდა.
-პატარები იყავით. -გაიღიმა დედამ და კიდევ ერთი სურათი გამომიწოდა. -აქ ზღვაზე ვიყავით.
-დედა ზემოდან შიშველი რატომ ვარ? -ჩავიცინე.
-მეც ლარზოსავით ტრუსიკიანი მინდა ვიყოო და გაიხადე. -აკისკისდა.
-ლარზო?
-ჰო ეგრე ეძახდი, ეს კიდე ვიკის გეძახდა. -გადაიხარხარა.
-არ მახსოვს საერთოდ. -გაკრეჭილი ვუყურებდი ქვიშაში ამოთხვრილ ორ ბავშვს. -შენ გახსოვს?
-საერთოდ არა.
-თუ ესე ახლოს ვიყავით აქამდე რატომ არ ვიცნობდი.
-სხვაგან გადავცხოვრდით და ალბათ ამიტომ. -ჩუმათ ჩაილაპარაკა ასათიანმა.
-ზუსტად. -დაეთანხმა ილია.
-ვერც წარმოვიდგენდი ამ ქაჯს ბავშვობაში თუ ვიცნობდი. -გაღიმებულმა დავხედე სურათებს. -ნახე რა გასწორებული სახეგაქ.
-აუ ერთი მომე რა.
-დედაშენსაც აქვს ეს ფოტოები.
-უხ ხვალე უნდა ვნახო ლიკა. ამდენი ხანი როგორ არაფერს მეუბნებოდა. -თავი გავაქნიე.
-კარგი წავედი მე, ხვალე გნახავთ. -კარებისკენ წავიდა ასათიანი.
-ხვალამდე ლარზ. -გასასვლელამდე გავაცილე.
-ვიინ? -ჩაიცინა.
-ლარზი ხარ დღეიდან ჩემთვის. -ტუჩზე ვიკბინა. მაშინვე დაუსერიოზულდა სახე და მზერა ჩემს ტუჩებზე გაუშეშდა.
-კარგად ქაჯო. -თმებზე გადამისვა ხელი. იქამდე გავაყოლე მზერა სანამ თვალს არ მიეფარა. ბოლოს გავაანალიზე რომ კედელს შევცქეროდი, თავი გავაქნიე გამოსაფხიზლებლად და შიგნით შევედი.
-ვერო დღეს აქ რჩები ხო?
-ჰო.
-ჩემთან თუ ამასთან. -ხელით თოკაზე ვანიშნე.
-ნუ ბოდიალობ რა. -თვალები გადაატრიალა.
-ჩემთან არ გინდა? -ნაწყენი ხმით ჩაილაპარაკა თოკამ.
-არა.
-წავედით ბავშვებო ჩვენ. -ხელი მოკიდა მამას და ფეხზე წამოხტა. -მალე დაწექით რომ ხვალ ადგეთ.
-კარგი დე.
-თარაშ ხვალ კომპანიაში გელოდები. -თავზე გვაკოცა მე და ვეროს და ცოლთან ერთად საძინებელში შევიდა.
-აუ ჩემთან დარჩი რა. -აწუწუნა თოკა.
-არამეთქი.
-კაი რა, აქამდეც ხომ დარჩენილხარ.
-ეგ სხვა სიტუაცია იყო, სხვა გზა არ მქონდა.
-აღირე გიხაროდა. -კალთაში ჩაისვა.
-მოკეტე რა. -თავში წამოუთაქა.
-ჩემთან იძინებთქო. -ხელში აიტაცა და თავის საძინებელში გაქანდა.
-რა ეშველება. -თავი გავაქნიე და ჩაი მოვსვი.
-ლაზარე მოგწონს? -თვალებმოჭუტულმა გამომხედა. ცხელი ჩაი გადამცა, პირი მთლიანად ჩამითუთქა და ხველება ამიტყდა.
-საიდან მოიტანე? -გაკვირვებულმა შევხედე.
-გადავამოწმე. -მხრები აიჩეჩა.
-შეყვარებული მყავს.
-მაგრამ არ გიყვარს.
-თარაშ… -თავი ჩავხარე.
-მოდი ჩემთან. -წყნარად მითხრა, ხმისამოუღებლად ავდექი და მის კალთაში მოვთავსდი. -რას გრძნობ?
-ლაზარესთან თავს კარგად ვგრძნობ, ლუკაზეც შემიძლია საუბარი, არ ვიცი რატომ, მაგრამ ადვილად შევედი კონტაკტში. შენი და თოკას ძმაკაცი რომ არ ყოფილიყო შეიძლება ისევისეთი წარმოდგენა მქონდა როგორც პირველი შეხვედრისას.
-ლუკა?
-მის გარეშე არ შემიძლია.
-დარხეულიგაქვს. -ინტერესით ჩაილაპარაკა.
-ვიცი. -ამოვიოხრე. -მისმინე ლაზარესთან მხოლოდ მეგობრული ურთიერთობა მაქვს. რაც შეეხება ლუკას, დრო გვიჩვენებს რა როგორ იქნება.
-კარგი მაშინ. მიდი დაიძინე ეხლა. -ლოყაზე მაკოცა და ამაყენა.
-ხვალ გნახავ. -საძინებლისკენ წავედი. მთლიანად გავიშალა საწოლზე. არ ვიცოდი რა გამეკეთებინა, მაგრამ იმას მივხვდი რომ ლაზარეს გამოჩენამ ყველაფერი აურია ჩემს გონებაში.
——-

დილით ყველაფერი ჩვეული რიტმით დაიწყო. თორნიკეს ოთახში შევუვარდი. ორივე ჩაცმული იწვა ერთმანეთზე მიხუტებულები. კარები დავკეტე და მერე დავაკაკუნე. ვიცი საშინელი და და დაქალი ვარ მაგრამ ინტერესი მახრჩობდა.
-მოდი. -თოკას ნამძინარევი ხმა როგორცკი გავიგე მაშინვე შევგლიჯე კარები.
-ოჰ აქ რა ხდება? -წარბები ავათამაშე. ისევ ისე ყავდა მკლავებში მომწყვდეული ვეროს სხეული.
-ძინავს. -ღიმილით დახედა სახეზე. შუბლზე აკოცა და ხელები უფრო ძლიერად მოხვია.
-არ გაჭყლიტო. -გავუცინე. -გააღვიძე რა და წაგვიყვანე სკოლაში.
-ეს როგორ გავაღვიძო?
-ჩაკოცნე და ისე. -თვალები ავატრიალე. -გავედი და ხუთ წუთში ფეხზე დამხვდით იცოდეთ.
-მიდი ხო. -მზერა არ მოუშორებია მძინარე ვეროსთვის. არ მესმოდა როგორ უყვარდა ასე ძალიან.
როგორც იქნა მოახერხეს ადგომა, გავემზადეთ და სკოლაშიც ჩემმა საყვარელმა ძმამ გაგვიყვანა.
-ჭკვიანად იცოდეთ.
-თვალები დავხუჭო? -ხელი ავიფარე თვალებზე.
-თუ გინდა. -კოცნის ხმაც გავიგე და მანქანიდან გადავედი. აწითლებული ამომიდგა გვერძე ვერო.
-რამოხდა აბა გუშინ მომიყევი! -ხელკავი გამოვსდე.
-გოგო რაღაც პონტში მიტყდება, მაინც შენიძმაა.
-კაი დაი*იხე რა ვითომ ჩემი ძმა არაა. -ხელი ავიქნიე.
-ისეთი არაფერი მომხდარა, პროსტა ერთად გვეძინა.
-კარგი ჰო. თურამეა ხოიცი პირველი მე მეუბნები.
-კი კი. -თვალები აატრიალა. პირდაპირ ჩვენს ოთახში შევაჭერით, ბიჭებიც იქ იყვნენ. მე ლუკასთან მივედი, ვერო დათასთან.
-ვერო და ჩემი ძმა ერთად არიან. -ენა ვერ გავაჩერე.
-თოკა? -თვალები ჭყიტა დათამ.
-ხო. გუშინ გამოტყდნენ რომ პატარაობიდან გიჟდებიან ერთმანეთზე.
-მოიცა ჩვენ რომ ერთად ვიყავით მაშინაც თოკა გოყვარდა? -წარბები ასწია გაკვირვებისგან ნიკომ.
-ეხლა არ მითხრა რომ გული გეტკინა.
-არა პროსტა არ მეგონა თუ…
-ნიკო ჩვენ ისედაც არ გვყვარებია ერთმანეთი, საერთოდ რატომ ვიყავით ერთად არ ვიცი.
-ჰო მართალია. -თავი ჩახარა.
-ლუკ რაღაც უნდა გითხრა.
-აუ ეხლა უეჭველი რაღაც ძაან ისეთს გაჩითავს რომ ჩხუბი არ ასცდებათ. -იწინასწარმეტყველა დათამ.
-რა ხდება?
-ბანკეტზე ლაზარესთან ერთად მივდივარ. -სწრაფად მივაყარე სიტყვები ერთმანეთს და დაველოდე როდის აფეთქდებოდა.
-მეღადავები ხო?
-არა, გუშინ შემომთავაზა და მეც დავთანხმდი.
-ესე მალე რაპონტში დაუახლოვდი ვერ ვხვდები. -სიმშვიდეს ინარჩუნებდა, მაგრამ გამოკვეთილად ეტყობოდა ძარღვები კისერზე.
-ჩემი ძმების ძმაკაცია თან თურმე პატარაობაში ხშირად დავდიოდით ერთად მთაში და ზღვაზე. -ამოვიბურტყუნე და თითი ამობერილ ძარღვზე გადავატარე. -სურათებიც აქვს დედაჩემს.
-ვიკა ხომ იცი რომ მეჭედინება მსგავს თემებზე.
-მისმინე საეჭვიანო მართლა არაფერია, გეფიცები უბრალოდ მეგობრები ვართ. -დაწყნარებას ვცდილობდი ჩემს ჭკუაში. -თან ლარზი არ არის ცუდი ტიპი.
-ვიინ? -გაკვირვებულმა გამომხედა.
-ლარზს ვეძახდი თურმე. -გამეცინა, მაშინვე დავასერიოზულე სახე როგორც კი მის დაბღვერილ სახეს წავაწყდი. -აუ კარგი ლუკა რაა. გეუბნები უბრალოდ მეგობარიათქო შენ კიდე ისევ ჭედავ.
-კაი ბიჭო რაიყო, ვიკა თუ ამბობს ასე, ესეიგი ასეა და მორჩა. -მობეზრებულმა ამოილპრაკა ნიკომ.
-ხარაშოო. -თავი დაგვიქნია. -იცოდე რამე ზედმეტი რომ გააკეთოს…
-ღმერთო ჩემო. -ამოვიოხრე.
-გავალთ ჩვენ. -ფეხზე წამოდგა ყველა და გარეთ გავიდნენ.
-ვიკა! -მაშინვე გაამკაცრა ხმა.
-მოკეტე რა. -ტუჩები მივაწებე მის ბაგეებს. -ლაზარეზე არ გამიჭედო გთხოვ რა.
-შენი საქციელებიდან გამომდინარე ვნახოთ რას ვიზავ. -მხრები აიჩეჩა.
-კაი წავედი ლიკა უნდა ვნახო. -კიდევ ერთხელ ვაკოცე და კარისკენ წავედი. დერეფანში ლაზარე დავინახე ციცისთან ერთად. ნერვები მომეშალა ციცის ქცევებზე, ისე ეხვეოდა როგორც მე ბალიშს. მათთან მივედი და ლაზარეს ხელი ჩავკიდე. -წამო დირეკტორთან.
-ვერ ხედავ რომ არ სცალია? -აჭყიპინდა ციცი.
-ღმერთო შენ მომეცი გაძლება. -დედაჩემის ფრაზა გავიმეორე და ლაზარე ხელიდან გამოვტაცე.
-ჯიგარიხარ. -ლოყაზე მაკოცა.
-ეს რისთვის? -ლოყა ამიწითლდა.
-თავი ხე მეგონა. მე ვიდექი და ის ზედ მაცოცდებოდა. -ჩაიცინა.
-მაშინ არაფრის. -ბოლოს გავაანალიზე რომ მისთვის ხელი არ გამიშვია, უცებ გავინთავისუფლე თითები და დირექტორის კაბინეტის კარი შევხსენი. -სალაპარაკო გვაქვს. -მკაცრად გამოვუცხადე და წინ ჩამოვუჯექი.
-ეხლა არა საქმე მაქვს. -დაძაბულმა ამოილაპარაკა.
-რა ხდება დე? -მაგიდას დაეყრდნო ხელებით. ლიკამ გაკვირვებულმა ამოგვხედა.
-თქვენ? ესე წყნარად როგორ ხართ?
-ზუსტად მაგაზე სალაპრაკოდ მოვედით.
-რატომ არ მითხარი ვიკის თუ ვიცნობდი? -დაებღვირა ლაზარე. სიცილი აუტყდა ლიკას, მე და ლაზომ ერთმანეთს გადავხედეთ, მერე ისევ ლიკას.
-ზუსტად ისე დაუძახე როგორც ადრე ეძახდი. -სიცილს ვერ წყვეტდა. მის სიცილზე მეც გამეცინა. -ანუ გაიგეთ ბავშვობაში ერთმანეთზე რომ იყავით ჩამოკიდებულები?
-კიი და სურათებიც ვნახეთ.
-მეც მაქვს და საღამოს განახებთ. ეხლა გადით არ მცალია. -უცებ დაასერიოზულა სახე და ფურცლებს მიუბრუნდა.
-წამო ლარზ. -ხელი გადავხვიე და კაბინეტიდან გავედით.
-რომ ვერ მწვდები ხოხედავ? -ჩაიცინა და თვითონ გადამხვია.
-არაუშავს.
-წამოხვალ დღეს ჩემთან?
-რატომ? -გაკვირვებულმა გავხედე.
-ლიკამ სურათებს განახებთო. ანუ ბევრიაქვს. -მხრები აიჩეჩა.
-კი წამოვალ. -თვალები გამიბრწყინდა. არ ვიცოდი რა მახარებდა ის რომ სურათებს ვნახავდი თუ მასთან ერთად გავატარებდი დროს.
-წასვლას რომ დააპირებ მითხარი და ერთად წავიდეთ.
-კაი მაშინ. -გავუღიმე და ბავშვებისკენ წავედი.
-რას დადიხართ? -ვერო მოგვიახლოვდა. -წამო ისტორიაზე შევიდეთ რა.
-რა აზრიაქვს მაინც დირექტორთან გამიყვანს.
-ხმა არ გასცე, დააიგნორე და არ გაგიყვანს. -დამარიგა თავის ჭკუაში ასათიანმა.
-კარგი ხო. -პირველი ლაზარე შევუშვით. ჩემდა გასაკვირად არაფერი უთქვამს. მეც აღარ ამომიღია ხმა და ჩემი ადგილი ჩუმად დავიკავე. გაკვეთილმა ისე ჩაიარა ერთხელ არ გამოუხედავს ჩემსკენ მარეხაშვილს. უკვე ვეღარ ვძლებდი. -მარეხი მას კარგად ხართ?
-რა გინდა ლესელიძე?
-არაფერი უბრალოდ ხმას რომ არ იღებთ…
-არ მაქვს შენი ნერვები. -ისე თქვა ჩემთვის არ შემოუხედავს. გაკვირვებისგან წარბები ავწიე, ჯერ ვეროს გადავხედე, მერე დათას. ორივეს ჩემნაირი გამომეტყველება ჰქონდა. ლაზარეს გავუსწორე მზერა, თვალი ჩამიკრა და ისევ ტელეფონში განაგრძო თამაში. ძალიან მიკვირდა მისი ასეთი ქცევა. გაკვეთილის მერე ლუკა მოვძებნე. სკოლის ეზოში რამდენიმე ბიჭთან ერთად იდგა.
-ჩემი გოგო რაშვები? -ხელი მომხვია და შუბლზე მაკოცა.
-ვერც კი დაიჯერებ დღეს რა მოხდა. -მარეხის საქციელისგან ისევ შოკირებული ვიყავი.
-რა მოხდა? -ყველას ყურადღება ჩემსკენ იყო მომართული.
-მარეხის დღეს ხმა არ გაუცია, არც შემოუხედავს. -აღფრთოვანებით ვყვებოდი.
-ხომ კარგად არის? -ერთერთმა ბიჭმა გამოყო თავი. როგორც მახსოვა ეკე ერქვა.
-ვკითხე, მაგრამ შენი ნერვები არ მაქვსო. -მხრები ავიჩეჩე.
-დღეს რას აპირებ?
-მმ… -ჩავფიქრფი, არ ვიცოდი მეთქვა თუარა ჩემი გეგმის შესახებ. ვიცოდი ამას რაც მოყვებიდა ამიტომ გაჩუმება ვარჩიე. -სახლში მივდივარ და მერე ინგლისურზე. -მართალია ცუდად ვიქცეოდი. ცუდად კიარა საშინლად. შეყვარებულს ვატყუებდი, მაგრამ მის სასიკეთოდ. მგონი ამით ჩემს თავს ვამშვიდებდი.
გაკვეთილების მერე ლაზარესთან ერთად წავედი. ვეროს ვუთხარი ამის შესახებ, თავიდან აჯუჯღუნდა მაგრამ როგორც კი თორნიკეს მანქანა დაინახა სულ გადაავიწყდი. მერვე სართულზე ავედით კიბეებით.
-დაიღალე?
-ლიფტი არარსებობს აქ? -ძლივს ვსუნთქავდი.
-როგორ არა. აი ჩემი მეზიბელი გამოვიდა ეხლა. -ხელი გაიშვირა ბებერი ქალისკენ. -გამარჯობა ლეილა ბებო. -ხელი აუწია.
-გამარჯობა შვილო, ეს ლამაზი გოგო ვინ არის?
-ჩემი მეგობარი.
-მეგობარი თუ შეყვარებული ბები? -ჩაიხითხითა ქალმა.
-უბრალოდ მეგობრები ვართ. -თავი გააქნია და კარები გააღო.
-წყალი დამალევინე რა. -ძლივს დავირეგულირე სუნთქვა. -ლიკა როდის მოვა?
-საათნახევარში. -წყლით სავსე ჭიქა გამომიწოდა. -რამდენი ხანია შენ და ლუკა ერთად ხართ?
-ზოგადად დიდიხანია ვიცნობ, ერთი წლის წინ ისე მოხდა რომ წყვილი გავხდით.
-როგორ?
-თავიდან სულ ერთად ვიყავით, მერე მაკოცა, ცოტახანში მოვლენები ჩვენს სასიკეთოდ შეიცვალა და ეგრე. -ჩამოვარაკრაკე უცებ.
-ეხლა რას აპირებ?
-არქიტექტურაზე მინდა სწავლა.
-კარგია.
-შენ?
-ქირურგია მომწონს.
-სერიოზულად? -სიცილი ვერ შევიკავე. -კონკრეტულად?
-ნეირო ქირურგი უნდა გავხდე. -ისე სერიოზულად თქვა სიცილი სახეზე შემახმა.
-სერიოზულად ამბობ?
-კი პატარავ. ბიოლოგია ბავშვობიდან მიყვარს, ისიც კი ვიცი აქ რომელი ძარღვი გაქვს. -თითი შუბლზე მიმადო.
-ვერც კი წარმოვიდგენდი. -პირი დავაღე.
-რატომ? რადგან სულ სექსი მაქვს, ვეწევი და ვბილწსიტყვაობ? -ჩაიცინა.
-ჰო.
-ხომ ხედავ, წინასწარ არ უნდა შეაფასო ადამიანი. -ნიკაპ ქვეშ ამომდო თითი და პირი დამახურინა.
-რა გავაკეთოთ სანამ ლიკა მოვა? -სავარძელზე მოვკალათდი.
-შენ რაც გინდა, მე ბევრი რამის გაკეთება შემიძლია. -ჩაიცინა
-ნუ ხარ გარყვნილი. -თვალები ავატრიალე.
-რაზე ამბობ? მოიცა მე ეგ არ მიფიქრია რაც შენ იფიქრე. -ახარხარდა, ვიგრძენი როგორ ამიწითლდა ლოყები. -მე მაბრალებს თავის გარყვნილობას.
-მოკეტე რა.
-რა საყვარლად გაწითლდი. -ხელები ლოყაზე მომკიდა.
-დამანებე თავი. -ხელი ავიქნიე. -ლაზარე!
-რაიყო?
-მოდი ერთ რამეზე შევთანხმდეთ.
-გისმენთ ქალბატონო.
-ჩვენ უბრალოდ მეგობრები ვართ და ასე იქნება სულ კარგი?
-კი ვართ, მაგრამ ასე იქნება თუ არა, არ ვიცი.
-ლაზარე!
-კარგი მაშინ აღარ ათვალიერო ჩემი სახე ასე დაკვირვებით.
-რატომ? არ შეიძლება მეგობრის სახე ვათვალიერო? მაშინ შენ აღარ უყურე ჩემს ტუჩებს. -ხელები გადავაჯვარედინე.
-არც ჩემსას. -ორივე გავჩუმდით. ცოტა უხერხული სიტუაცია შეიქმნა. -რაღაც მინდა ვცადაო. -დაფიქრებულმა ჩაილაპარაკა.
-რა?
-თვალები დახუჭე. -მაშინვე დავემორჩილე მის ბრძანებას. გავიგე მისი ჩაცინება. გული ამიჩქარდა, სუნთქვაც გამიხშირდა. ძალიან ახლოს ვგრძნობდი მის სახეს. თითქმის ჩემს ტუჩებს ეხებოდა. ვერ ვინძრეოდი, ერთ ადგილზე ვიყავი გაშეშებული იმის მოლოდინში როდის შემახებდა ტუჩებს. ღმერთო რა მჭირდა? ვერაფერზე ვეწინააღმდეგებოდი. კარების გაღების ხმა გაისმა და მისი სიშორეც ვიგრძენი. თვალები გავახილე და მის ნასიმოვნებ სახეს წავაწყდი. ვერ გავიგე რა გააკეთა, მაგრამ ეტყობოდა რაც უნდოდა ის მიიღო.
-სახლში ხართ ბავშვებო?
-ჰო დე აქ ვართ! -მალევე გამოჩნდა კარებში ლიკას თხელი სხეული. -რა მალე მოხვედი?!
-ისევ უნდა გავიქცე. სურათები გინდათ ხო?
-კიი! -ტაში შემოვკარი. რამდენიმე ფოტო გადმოგვილაგა. -ვაიმეე! რა ახალგაზრდულად გამოიყურები. -ლიკას ავხედე.
-თხუთმეტი წლის წინ შედარებით ახალგაზრდა ვიყავი. -გაეცინა ჩემს რიაქციაზე. ძალიან ბევრი ფოტო გვქონდა მე, ლაზარეს და ჩემს ძმებს ერთად გადაღებული, არ მომწონდა არაფერი რომ არ მახსოვდა. ხუთ საათამდე ვიყავი მათთან, მერე ინგლისურზე წავედი, იქიდან კი ეგრევე სახში. სახლთან ლუკა დამხვდა მანქანაზე მიყუდებული. აშკარად გაიგო ასათიანთან ვიზიტის შესახებ.
-სად იყავი? -სიგარეტს ეწეოდა ნერვიულად.
-ინგლისურზე. -უნდა მეკოცნა მაგრამ თავი შეატრიალა. -კარგი ეხლა რა გჭირს?
-ხომ იცი რო ტყულები არ მევასება?
-რა მოგატყუე?
-ასათიანთან იყავი, ჩემთვის კი არ გითქვამს.
-და მაგაზე ჭედავ? -თავი უკან გადავაგდე და გვერძე შევტრიალდი.
-კარგად იცი რაზეც ვჭედავ.
-ლუკა მისმინე. -ღრმად ჩავისუნთქე. -მე და ლაზარე უბრალოდ მეგობრები ვართ რამდენჯერ გაგიმეორო?
-კარგი. -სიგარეტი გადააგდო, მანქანაში ჩაჯდა და წავიდა.
-სერიოზულად? -ჩემთვის ამოვილაპარაკე და სახლში ავედი. კარები გამწარებულმა შევგლიჯე და სავარძელზე მოთავსებულ წყვილს წავაწყდი. -როგორც ჩანს ჯერ კიდევ შეჩვევა მჭირდება. -მზერა ავარიდე და სამზარეულოში გავედი.
-რა ხდება?
-არაფერი ვერო. -მაცივარი გამოვაღე და სალათი ავიღე.
-რამოხდა?
-ლუკა დამხვა აქ და როჟები მიკერა.
-ხომ გითხარი რომ ასე მოხდებოდა.
-არ მესმის რაა, რამდენჯერ ვუთხარი რომ არაფერი არარის საეჭვიანო. -ამოვიოხრე. -დედა და მამა სად არიან?
-სამსახურში. -კედელზე მხრით მიყრდნობილი ჩაფიქრებული მაკვირდებოდა.
-წავალ ოთახში სასწავლი მაქვს. -ფეხზე წამოვდექი სალათიანათ და ჩემს საძინებელში ავედი.
……….

გამოცდის ბოლო დღე იყო. მე და ლუკას ურთიერთობა ძველებურად მიდიოდა. ასათიანს რაც შეეხება არაფერს აკეთებდა ზედმეტს. უფრო დავახლოვდით, საუკეთესო მეგობრადაც კი ვთვლიდი. ზეგ ბანკეტი გვქონდა და ყველა ამისთვის ვემზადებოდით.
-რას შვრები პატარავ? -ხელი გადამხვია ასათიანმა და სკოლაში ჩემთან ერთად შემოვიდა.
-ვერ ჩავაბარებ ლარზ. -მოწყენილმა ავხედე. -ჩავიჭრები და ჩემს საფლავზე წითელი ვარდების მოტანა მოგიწევს.
-წითელი ვარდები გიყვარს?
-საერთოდ არ ვარ ხუმრობის ხასიათზე. -თავი ჩავხარე.
-კარგი გოგო რაიყო? დაწერ აბა რას იზავ. -ლოყაზე მაკოცა.
-რომ ვერ ჩავაბარო მერე რაუნდა ვქნა?
-ცოლად მოგიყვან და საერთოდ აღარ მოგიწევს არაფერზე ფიქრი. -თვალი ჩამიკრა.
-არ მინდა გათხოვება. -თავი ჩავხარე.
-აუ ატრა*ებ ეხლა რა. -დაიღალა ჩემი წუწუნით.
-კარგი ხმას აღავ ვიღებ. -ხელები მოვხვიე და ჩავეხუტე. -შენც ჩააბარებ.
-ვიცი პატარავ. -კისერში მაკოცა. ჟრუანტელმა დამიარა. სულ ასე მჭირდა როცა მკოცნიდა. ორი თვის მერეც იმას ვამტკიცებდი რომ მის მიმართ გრძნობები არ მქონდა.
-რას შვრებით? -წინ ჩამოგვიდგა ლუკა.
-ვეხუტებით. -გამცეინა და ასათიანს მოვრშორდი.
-ხო მეც ვხედავ. -ჩაიღიმა. ძლივს გავაგებინე რომ ლაზარე უბრალოდ მეგობარი იყო და აღარ ჭედავდა ხოლმე. -როდის უნდა შეხვიდე?
-ხუთ წუთში. -ამოვიოხრე. -შენ?
-ჩავაბარე უკვე.
-მართლააა? -დავიყვირე და ზედ შევახტი. -ვიცოდი რომ ამას შეძლებდი. -გადავიხარხარე. -გილოცავ! -არავინ შევიმჩნიე და ვაკოცე.
-ანუ ატესტატიანი გაიჩითე? -მსუბუქად გადაეხვია ასათიანი, მე კიდე თვალები დამიბრიალა. სულ ასე აკეთებდა როცა მის თვალწინ კალანდაძეს ვკოცნიდი. ძარღვები ეჭიმებოდა და ისეთ სახეს იღებდა რამის იქვე მოეკლა ლუკა და მეც ზედ მივეყოლებინე.
-ეგრე გამოდის. -ჩაიცინა და ხელი გადამხვია.
-ჩემი ჯერია. -ამოვიოხრე.
-წავედით ვიკი ჩვენ ამას შევძლებთ. -თმები ამიჩეჩა ასათიანმა. ერთად შევედით ოთახში და ჩვენს კომპიუტერებთან დავჯექით. ზუსტად ორმოცდარვა წუთში გამოვედი. ლაზარე უკვე გარეთ დამხვდა, ვერც შევამჩნიე როგორ გავიდა.
-ჩავაბარეე! -დავიყვირე და მაშინვე ასათიანს შევახტი. -ჩავაბარე! არ მჯერა!
-მეც ვიკი. -ხელები მომხვია.
-ჩამოხვალ რომ მოგილოცო? -თვალები აატრიალა ვერომ. მერე გავაანალიზე ჩემი პოზა და მაშინვე ჩამოვცოცდი ასათიანის ტანიდან. ჯერ ვეროს მოვეხვიე მერე მომღიმარ ლუკას. ყველამ ჩავაბარეთ ციცის და კიდევ რამდენიმეს გარდა. საღამოს ყველა დასალევას წავედით.
-ვიცეკვოთ ლამაზო? -ხელი მომკიდა ასათიანმა და ხალხისკენ წამათრია. -რა ლამაზიხარ გოგო? -დამატრიალა და თავის მკლავებში მომაქცია.
-შენ ხვალე უნდა ნახო, იმენა პრინცესა გავიჩითები. -გავიცინე და ნიკაპი მხარზე ჩამოვადე.
-ამ ჩქარ მუსიკაზე ესე ნელა რატომ მაცეკვებ?
-დავიღალე.
-რამდენჯერ გაგაფრთხილე ჩემი თანდასწრებით ნუ კოცნითქო? ჩემს ჯინაზე აკეთებ?
-არა ლარზ. -ყელში ვაკოცე. -მაგრამ ვაღიარებს შენს რეაქციებზე ვხალისობ.
-კაი ტო? შენ ძმას რომ დაენახე იქვე ალეწავდა ლუკას. -ლოყა ლოყაზე მომადო. მსიამოვნებდა მისი კანის შეხება. -მე ორივეს გინდობთ. ჯობია თავი შეიკავო ხოლმე. -ლოყაზე მაკოცა, მერე ყბაზე, მერე ყელში და მხარზე.
-ვნახოთ.
-გინდა სადმე წავიდეთ ეროვნულების მერე?
-სად?
-მთაში.
-მინდა. -თვალები გამიბრწყინდა. -ბიჭებს ვუთხრათ.
-ჰო აბა, მარტო შენთანერთად რა ვაკეთო.
-მოიცა ჩემთან ვერ ერთობი?
-პირიქით პატარავ. პროსტა მარტოები რომ ვიქნები შეიძლება თავი ვერ შევიკაო. -თვალი ჩამიკრა, თან წარბები აათამაშა.
-რა იდიოტი ხარ. -სიცილით გავაქნიე თავი. აღარაფერი უთქვამს უბრალოდ ცეკვა გავაგრძელეთ. ერთი ლუკასთანაც ვიცეკვე. მაგრად გავერთეთ და ბოლოს დავიშალეთ.
დილით როგორც კი ავდექი დაბლა ჩავედი და ყავა გავიკეთე. ბუნდოვნად მახსოვს ვინ მომიყვანა სახლში, როგორ ჩავწექი ლოგინში და ვინ გამომიცვალა ტანსაცმელი. როგორც იქნა ქალბატონმაც ინება ჩემი ძმის ოთახიდან გამოსვლა და სამზარეულოში თვალების ფშვნეტით შემოვიდა.
-რამდენი ხანია ჩემთან აღარ გძინებია. აი სექსი რომ გქონდეთ კიდე ხო, მაგრამ ეს პროსტა ერთად ძილი რა პონტია? ან ჩემი ძმა როგორ იკავებს თავს?
-წარმოდგენა არ მაქვს. -მხრები აიჩეჩა. გვერძე მომიჯდა და თავი მხარზე დამადო. -ბანკეტი მეზარება.
-მეც. თან თავი მტკივა.
-გახსოვს გუშინ როგორ მოვედით?
-რაა? არც შენ გახსოვს? -თვალები ვჭყიტე. -აბა ვინ ჩამაცვა ტანსაცმელი?
-მე მოგიყვანეთ ორივე და მე გამოგიცვალეთ ორივეს. -შორტის ამარა შემობლაგუნდა თოკა. მე შუბლზე მაკოცა, ვეროს ტუჩებში მოწყვეტით და მის ყავას სტაცა ხელი.
-შენ გამხადე და ჩამაცვი? -თვალები ჭყიტა ვერო.
-ხო რაიყო? აქამდე არ მინახიხარ შიშველი თუ რა? -უდარდელად ამოილაპარაკა.
-რომ გყოლოდი ასეთი რეაქცია არ მექნებოდა. -ენა გამოუყო.
-კარგი ეხლა. -თვალები დაუბრიალა.
-დარწმუნებული ხარ რომ ამასთან ერთად გინდა მთელი ცხოვრების გატარება? -ეჭვნარევი მზერა მივაბყრე ორივეს.
-კიი. -ფეხზე წამოხტა და თოკას მოეხვია.
-ღმერთო შენ მიშველე. -თავში შემოვირტყი ხელი. -ისე მაგარი წყვილიხართ.
-ლამაზი შვილები გვეყოლება. -ხელი გადახვია და საყვარელ ბაგეებს დაეწაფა.
-ჯერ გააკეთე ძმაო. -თვალი ჩავუკარი.
-გავაკეთებ შენ მაგაზე არ ინერვიულო.
-ჩემი დაქალი რომ არ იყო გავწითლდებოდი. -გაიცინა ვერომ.
-მეც. -ჩავიცინე.
-მგონი ჯერ უნდა დავფიქრებულიყავი შენ ცოლად მოყვანაზე. -ჩაფიქრებულმა გადმოგვხედა. -ორივეს ერთად რა გაგიძლებთ?
-ამდენ ხანს როგორ გვიძლებდი? ისე მე გავთხოვდები, შენ არ ინერვიულო. -თვალი ჩავუკარი. მაშინვე მოეღუშა სახე. -რას მებღვირები?
-არ გათხოვებთქო რომ ვთქვი არ ვხუმრობდი.
-მართლა შინაბერა უნდა დამტოვო?
-მისმინე პრინცესა. -ხელებით მაგიდას დაეყრდნო და ჩემსკენ გადმოიხარა. -ისედაც ბევრის უფლებას გაძლევდი ამდენი ხნის განმავლობაში, არცერთ შენს ცანცარულ საქციელზე ხმას არ ვიღებდი. არ მინდოდა სტროგი ძმა ვყოფილიყავი, სულ გიცინოდი და გელოლიავებოდი. -თვალებგაფართოვებული ვუსმენდი მის ლაპარაკს. -მაგრამ! უკვე გაიზარდე და ისე აღარ იქნება როგორც იყო. სანამ სადმე წახვალ ჯერ მე შემითანხმდები ხოლმე.
-სერიოზულად მელპარაკები ეხლა ამას? -ყურებს ვერ ვუჯერებდი.
-კი.
-დავიწყო ეხლა ის ბაზარი? “შენ მამაჩემი არ ხარ და ვერ მიმითოთებ რა გავაკეთო”?
-მე შენი ძმა ვარ, ძმა და არა ვინმე სხვა. მე მეკისრება ყველა შენი ქმედება.
-ორი ძმა მყავს და რომ გადაინაწილოთ არა?
-ვიკა! არ მეხუმრება. -მკაცრად გამოსცრა. უბრალოდ არ შემეძლო მისი სიტყვების დაჯერება. განა რაიყო დაუჯერებელი, ძმაა და ჩემზე ზრუნავს, მაგრამ მსგავსი რამ არასდროს უთქვამს. სულ ინტერესდებოდა სად ვიყავი და როგორ ვიყავი, მაგრამ ესე კონკრეტული არასდროს ყოფილა.
-რა გჭირს შენ? -ხელი მოხვია ვერომ. -ხომ კარგად ხარ?
-კარგად ვარ, უბრალიდ აღარ დალევ ამის მერე იმდენს რამდენიც გუშინ დალიე. -მკაცრად მითხრა. ვერაფრით ვხვდებოდი მისი ხასიათის ასეთ ცვალებადობას.
-იმედია არ მეტყვი დღეს სახლში დარჩები და ფეხს ვერ გაადგავო.
-არა, ლაზარესთან ერთად იქნები და გვერდიდან არ მოშორდები.
-რა ხდება გამაგებინებ?
-არ მინდოდა ამის თქვა, მაგრამ ჯობია შენს ლუკას დაშორდე.
-შენ სულ გააფრინე ხო? -ვეღარ გავუძელი მის ასეთ ბრძანებლურ ტონს. -რა ჯანდაბა გეტაკა? ან ძალიან ბევრის უფლებას ხომ არ აძლევ საკუთარ თავს? -ფეხზე წამოვხტი და ხმის ტონს საგრძნობლად ვუმატე.
-ნუ მეწიკვინები. -ხელი აიქნია. -რაც გითხარი გაიგე. რაც შეეხება უფლებებს, მე იმაზე მეტის უფლება მაქვს ვიდრე ილიას. ჩემი და ხარ, ქალი რომელიც ყველაზე მეტად მიყვარს და არ მოგცემ უფლებას უთავმოყვარეო გოგოსავით მოიქცე!
-რა გავაკეთე ეგეთი? ცუდად ხომ არ ხარ?
-მეორედ აღარ დავინახო ლუკასთან კოცვნა პროშვნა. -დაიყვირა. მე და ვერო ერთდროულად შევხტით. -უფრო მკაცრი უნდა ვყოფილიყავი, ასე თამამად არ იქნებოდი. -დაიღრიალა და ოთახში გავარდა.
-რა ჯანდაბა მოხდა?
-არ ვიცი. -მხრები აიჩეჩა ვერომ. -წავალ დაველაპრაკები.
-პირველად ვხედავ ასეთ თოკას. -ისევ იმ ადგილზე მქონდა მიშტერებული მზერა სადაც რამდენიმე წამის წინ ჩემი ძმა იდგა.
-მეც. -ჯერ მე გამომხედა, მერე კი კიბეებს აუყვა.
———

-რა გჭირს? -კარები დაუკაკუნებლად შეაღო და ფანჯარასთან მდგომისკენ წავიდა, რომელიც გამწარებული ეწეოდა სიგარეტს.
-არაფერი.
-რამე მოხდა?
-გუშინ თქვენ წასაყვანად რომ მოვედი ბევრ ცუდ სანახაობას წავაწყდი.
-მაინც რას?
-როგორ ეკონწიალებოდა ჩემი და იმ *ლეს.
-ლუკა ხომ მოგწონდა?
-მომწონდა? -გაკვირვებულმა გახედა. -არცერთი მაგის შეყვარებული არ მომეწონება არასდროს.
-რა მოხდა?
-არ დამევასა ჩემი და მაგ სიტუაციაში რომ დავინახე, რამის იქვე გავხიე ის ლუკა. ბაზარი არაა ვის არ ყოლია შეყვარებული, პროსტა ჩემი და ისე რომ იქცევა როგორც კა*პა მაგრამ მიტყდება და ნერვები მეშლება. ჩემი შიში არასდროს ქონია, მაშინ დავუშვი შეცდომა რომ მითხრა შეყვარებული მყავსო, მეკიდე გავეკრიჭე და თავზე ხელი გადავუსვი. არ მინდა ისე იფიქრონ მასზე როგორც მე ვფიქრობ გოგოებზე ხშირად.
-ვხვდები რასაც ამბობ მაგრამ დღეს ძაან გაჭედე.
-ვერა, აქამდე რომ გამეჭედა ესეთი რიაქცია არცერთს არ გექნებოდათ.
-კარგი დამშვიდდი. -ტუჩებში აკოცა. მთლიან სხეულზე აიკრა და ხელი უკანალზე მოუჭირა. -ორი თვე როგორ გაძელი ისე რომ არაფერი გაგეკეთებინა.
-ჩემთვის მთავარი სექსი არ არის პატარავ. მთავარი შენ ხარ. ეხლაც შემიძლია გაგ*იმო მაგრამ მერე რა იქნება? როცა მოგვინდება მაშინ ვი*იმავებთ. მე კიდე ესე უფრო მისწორდება. -აწითლებულ ლოყებზე გადაუსვა თითები.
-მიყვარხარ.
-მეც ვერა მეც. -კიდევ ერთხელ აკოცა მოწყვეტით.
-ძაან გაჭედე მგონი წეღან.
-არ გაგიტყდეს მარა მაგაში არ ჩაერიო კარგი?
-ჩემი დაქალია! -წარბები შეკრა მაშინვე.
-ჩემი დაა. -გაუცინა და სახე მის ყელში ჩარგო.
———

სამზარეულოში ვიჯექი და თოკას სიტყვებზე ვფიქრობდი. რა გავაკეთე ეგეთი, ვერაფრით ვერ გავიგე. ფიქრებიდან ტელეფონის ხმამ გამომიყვანა.
-ვიკირიკი რაშვები?
-მოწყენილი ვზივარ, შენ?
-რა მოწყენილი გოგო წადი გაემზადე ბანკეტი გვაქვს დღეს.
-ფუ შენი აღაც მახსოვდა.
-მოხდა რამე?
-მერე მოგიყვები. გამომივლი ხო?
-აბა რას ვიზავ. -კარგ ხასიეთზე იყო ასათიანი, ხმაზე ეტყობოდა. მაღლა ავედი, ვეროსთან ერთად უნდა წავსულიყავი სალონში. კარზე დავაკაკუნე და პასუხის შემდეგ შევაღე.
-ვერო არ წავიდეთ? -თოკასთვის არ შემიხედავს ისე მივაშტერდი მის სხეულზე აკრულ დაქალს.
-კი ჩავიცმევ ეხლა.
-ტანსაცმელი აქ გადმოიტანე? -გამეცინა. -ბარემ ხელი რომ მოაწეროთ არა? -გადავიხარხარე. -კაი მიდი მოვემზადები მეც.
-მალე. -დამებღვირა და ფეხზე წამოხტა. მეც ოთახში გავედი. სწრაფად მოვირგე შორტი და ბრეტელებიანი მაიკა. სალონში თოკამ წაგვიყვანა, მთელი ის დრო იქ გველოდებოდა და ყურადღებით აკვირდებოდა ვეროს. მეღიმებოდა მათი შემხედვარე, ისეთი საყვარლები იყვნენ სიტყვებით ვერ ავღწერ. ბოლოს როგორც იქნა დაამთავრეს ყველაფერი და ეგრევე სახლში წავედით. თოკას არ ველაპარაკებოდი მისი დილანდელი საქციელის გამო. არც ის იწუხებდა თავს. როგორც იქნა ბოლომდე მოვემზადეთ და ჩვენი თავით კმაყოფილები სარკეს ვერ გვაცილებდა ჩემი ძმა.
-გოგოები გამეზარდნენ. -არარსებული ცრემლი მოიწმინდა თოკამ და ვეროს ისე მოხვია ხელები რამის გაჭყლიტა.
-დამეშლება თმაა გამიშვი ხელი! -ჭყიპინებდა თან ეცინებოდა. კარებზე ზარის ხმა გავიგე და მაშინვე იქით წავედი, თავს ვარიდებდი თოკას.
-რალამაზიხარ ვიკი?! -თავიდან ბოლომდე ამათვალიერა. დამატრიალა და კიდევ ერთხელ ამაყოლა თვალი. ისე ვნებიანად უყურებდა ჩემს მოშიშვლებულ მკერდს ჟრუანტელმა დამიარა. ლოყაზე ფრთხილად შემახო ტუჩები და სახლში შემოვიდა.
-ჩემს გოგოს შენ გაბარებ. -ისე თქვა თოკამ ჩემთვის თვალი არ მოუშორებია.
-შენს გოგოს ხო? -თავი დავუქნიე. -კაი. -შევტრიალდი და ტელეფონს ხელი დავავლე. -წავედით. -რამის ტირილი დავიწყე ისე მეწყინა მისი ნათქვამი, რომელიც მხოლოდ ვეროს ეხებოდა.
-გავიხუმრე გოგო. -სიცილით წამოვიდა ჩემსკენ. -შენი რეაქცია მაინტერესებდა.
-დამანებე თავი. -გავიბუსხე და ცოტაღა დამაკლდა ღრიალი არ მომერთო.
-მოდი ჩემთან ჩემო პატარაა! -ჩასახუტებლდ მომიახლობდა.
-არ მინდა! შემეშვი! -ლაზარეს ზურგს ამოვეფარე. მაინც დამიჭირა და იმდენი მკონცა, მგონი მაკიაჟი სულ მომაშორა.
-მიყვარხარ. -ყელში მომაკრო ტუჩები. მე კიდე სიცილი დავიწყე. ვერ ვიტანდი ყელში კოცნას, სულ მეღუტუნებოდა.
-მე არა! -ენა გამოვუყავი და ლაზარეს ხელი მოვკიდე.
-ვიცი რომ აფანატებ ჩემზე. -თვალი ჩამიკრა. -შენი ფავორიტივარ. ჭკვიანად იცოდე. -საჩვენებელი თითი დამიქნია. -მიხედე ამას, გვერდიდან არ მოშორდე რამე სიდებილე რომ არ გააკეთოს.
-არის სირ. -გაიცინა და ხელგადახვეული გამიყვანა სახლიდან.
-გაგასი*რებ შენ. -თავში წამოუთაქა.
-გაა*ვი რა.
-ვა ვა კარებში შემომეგებეთ? -გაიკრიჭა დათა. -აბა ჩემი გოგო მზადაა? -ვეროსკენ გაიხედა.
-შენი? -თვალები მოჭუტა თოკამ.
-ვაიმე თორნიკე კარგი ეხლა. -ხელი მისცხო ვერომ. -წავედი და არსად არ წახვიდე იცოდე! -საჩვენებელი თითი აუწია. -რომ მოვალ სახლში დამხვდი.
-გშორდები. -სერიოზულად თქვა თოკამ.
-ესე ადვილად ვერ მომიშორებ. -მოწყვეტით აკოცა ტუჩებში და დათას გამოყვა.
-ვგულაობთ სასტაავ! -დაიღრიალა დათამ და კიბეები სირბილით ჩაირბინა. მე და ლაზარე დათას მანქანაში ჩავჯექით. იმანაც მაშინვე ადგილს მოწყვიტა მანქანა. ერთი სიტყვით დღემ არაჩვეულებრივად ჩაიარა, ბოლოს ყველამ რესტორანში ამოვყავით თავი. ვცეკვადით, ვმღეროდით და ასე შემდეგ. ბოლო დღე იყო მთლიან კლასთან ერთად და რაც შეგვეძლო ბოლომდე ვირგებდით.
-ლარზ გარეთ გავალ. -ხელზე მოვეჭიდე.
-წამო. -იმდენად მთვრალი ვიყავი ფეხს ძლივს ვადგავდი. -ამდენი რამ დაგალევინა გოგო?
-თოკამ მითხრა ბევრი არ დალიოო და მაგის ჯიბრზე დავლიე. -გადავიხარხარე. მის გაკვირვებულ სახეს რომ წავაწყდი პირზე ხელი ავიფარე. -დღეს ნერვები მომიშალა და მაგიტომ.
-ნახე რალამაზი მთვარეა. -სიცილით გამახედა სავსე მთვარისკენ.
-ჰოო. -თვალებში ჩავხედე. ისინიც მთვარესავით ანათებდნენ. -შენსავით.
-რა?
-შენი თვალები. -საფეთქელზე ჩამოვუსვი თითები. -მთვარეს გავს. -ვიგრძენი მისი ხელი ჩემს წელზე. -მისნაირად ცივია მაგრამ ზოგჯერ თბილად ანათებს. -თვალებიდან მზერა მის ტუჩებზე გადავიტანე და ბერა თითი გადავუსვი. ჩემს ქცებს ვერ ვაკონტროლებდი, ან არ მინდოდა გამეკონტროლებინა. მისი ბაგეების შეხების გარდა ვერაფერზე ვფიქრობდი. ვიცოდი ცუდად ვიქცეოდი მაგრამ სურვილი მკლავდა. ისეთი სურვილი რომ მაგიჟებდა. ისევ ნაცრისფერ სფეროებში ჩავხედე. სხვანაირად უცინოდნენ თვალები, ბრწყინავდნენ. ტუჩის კუთხეშიც გაპარვოდა ღიმილი. დაიხარა და მაკოცა. ისეთი რაღაც ვიგრძენი რაც არასდროს განმიცდია. ერთიანად ადუღდა სისხლი ძარღვებში, მთელი ზოპარკი მყავდა მუცელში. ასეთი რამ არასდროს მომხდარა ლუკასთა. ლუკა! როგორც კი გამახსენდა, დენდარტყმულივით მოვშორდი ასათიანს. -მე… -აქეთ იქით ვაცეცებდი თვალებს იმაში დასარწმუნებლად რომ არავის დავუნახივართ. -ლაზარე მე…
-ორივე მთვრალები ვართ. -გაიცინა. -გვეპატიება.
-ზუსტად. -გავიკრიჭე.
-ეს არაფერს ცვლის. -თავი დამიქნია.
-ჰო მე შეყვარებული მყავს, ჩვენ კიდევ ისევ მეგობრები ვართ.
-მართალია. -თვალი გამისწორა. ერთი წუთი ასე ვუყურებდით ერთმანეთს მერე კი ისევ დამეტაკა ტუჩებზე. მალევე მომშორდა და ხელი გადამხვია. -ვსო, არც ეს ცვლის არაფერს. -გამიცინა და შიგნით შემიყვანა.
-ვიცეკვოთ ლამაზო? -ხელი მოვხვი წელზე. არ ვიცი საიდან ამდენი სითამამე, იმ კოცნის მერე ასე ჩვეულებრივ რომ ველაპრაკებოდი. ალბათ არ მინდოდა უხერხული და ცუდი ურთიერთობა ჩამოგვყალიბებოდა.
-ცეკვა არ ვიცი. -გაინაბა.
-მე გასწავლი. -თვალი ჩავუკარი.
-ფეხს თუ დაგადგავ მაპატიე. -ქალის ხმით ჩაილაპარაკა.
-კარგი ეხლა, შენ ჩემზე კარგად ცეკვავ. -თვალები ავატრიალე. მაინც ავიყოლიე ცეკვაში, ოფლი გამდიოდა უკვე. -კაი გვეყო თორე ვეღარ ვსუნთქავ. -ხელი გავუშვი და ვეროსკენ წავედი.
-შენ დებილიხარ?
-რატო? -გაკვირვებულმა შევხედე.
-ასათიანს რატო აკოცე? -თვალები დამიბრიალა. ჩამომცხა, ისედაც აწითლებული უფრო გადავწითლდი. ენას ვერ ვაბავდი სიტყვებს.
-შენ…
-ხო დაგინახეთ. -წარბები შეკრა. -კიდევკარგი სხვამ არ დაგინახათ.
-ჯანდაბა. -სახეზე ხელი მოვისვი.
-მე კი არაფერს ვიტყვი მაგრამ დაუფიქრდი შენს ქცევებს. ან ლუკას დაშორდი ან ნუატყუებ და ასათიანს შეეშვი.
-სიმთვრალის ბრალია. -ხელი ავიქნიე. -ისე არაფერსაც არ ვიზავდით. უბრალოდ მეგობრები ვართ. -ჩემი სიტყვების მე აღარ მჯეროდა, ვეროს რას დავაჯერებდი.
-კარგად მომისმინე ეხლა! მე შენი დაქალი ვარ და არ გჭირდება ტყუილები, უბრალოდ გეუბნები რომ არასწორედ იქცევი და ეცადე გული არავის ატკინო.
-კაი კაი, წავალ საპირფარეშოში. -ფეხზე წამოვდექი და ბარბაცით გავუყევი ტვალეტამდე მიმავალ გზას. როგორც კი კარები შევაღე ისეთი სიტუაცია დამხვდა რამის გული ამერია. -კარები რომ დაკეტოთ უფრო კარგი იქნება. -ნიჟარაზე შემოსკუპებულ ციცის გავხედე, რომელიც ასათიანს შაფრენოდა თმებში.
-აუ ვიკი კარგი რა. -თავი უკან გადააგდო. ციციმ თვალები ჭყიტა მაშინვე. არელოდა ალბათ ჩემს ასეთ საქციელს.
-გარეთ ვიქნები, ცოტა მალეთ, შენ კიდე ხელები დაიბანე და ისე გამოდი. -საჩვენებელი თითი ავუწიე ლაზარეს. როგორც კი კარები გავიხურე საშინელი გრძნობა დამეუფლა, გული მეტკინა, ისიც კი ვინანე რომ ვაკოცე. აბა ლაზარესგან სხვას რას მოველოდი? გაცნობის პირველი დღიდან ასეთი იყო, არაფერი არ შეცვლიდა. მინდოდა სათითაოდ დამეგლიჯა თმები ორივესთვის, მაგრამ რომ დავფიქრდი მივხვდი რომ ეს ჩემი საქმე არ იყო, მე შეყვარებული მყავდა და ლაზარესთან მეგობრობის გარდა არაფერი მაკავშირებდა. ვისთანაც მოუნდებოდა იმასთან იქნებოდა. ბოლოს როგორც იქნა გამოვიდნენ, კედელზე ვიყავი მიყუდებული და თვალები დახუჭული მქონდა. არ მინდოდა მათი სახეების დანახვა.
-ვიკი კარგად ხარ?
-კი კი. -თვალგაუხელველად დავუქნიე თავი. -წყალს შევისხავ და მოვალ. -ისე შევედი ზედაც არ შემიხედავს. იმ ადგილის დანახვისას სადაც წეღან ის ორი ჟი*აობდნენ, საშინელი გულის რევის შეგრძნება დამეფულა. რაღა დამეუფლა, ერთ წუთში უნიტაზში ჩაყუდებული ვიყავი. ვიღაცის ხელების შეხება ვიგრძენი, მერე ლოყაზე ტყაპუნი და საბოლოოდ, მშვენიერი სიმსუბუქე.
დილით მზის სხივებმა გამაღვიძეს. საშინელი ტკივილი ვიგრძენი თავში. თითქოს ახალ გაღვიძებულზე რაღაც ჩამარტყეს. გაჭირვებით წამოვწიე თავი, ოთახი მოვათვალიერე. აშკარად ჩემს ოთახში ვიყავი, მაგრამ შიშველი. ეს უკვე არ მომწონდა. ძლივს-ძლივობით ავდექი, უცებ ჩავიცვი და მისაღებში გავედი. ყველა მაგიდასთან იჯდა.
-ოჰ გაიღვიძე? -თავი გამოყო დედაჩემმა.
-არა დე მძინავს.
-მეც ეგრე ვფიქრობ.
-რამოხდა გუშინ? -თვალი მოვავლე საზოგადოებას. თარაშიკენ წავედი და კალთაში ჩავუჯექი. ცხვირი მის ყელში ჩავრგე და თვალი თორნიკესკენ გადავიტანე. -ნუ მიყურებ ეგრე. -მზერა ავარიდე და გაკვირვებულ შორენას სახესაც წავაწყდი. -ეგრე რატომ მიყურებ? -ყოველი ნათქვამი სიტყვისას თავი უარესად მტკივდებოდა.
-ვიკი რომ ადგე ეგრე აღარ შემოგხედავენ. -ასათიანის ხმაზე დაფეთებული წამოვხტი.
-ისა… მე თარაში მეგონე. -თვალები მოვისრისე ხელით. მერე უკეთ გავარჩიე სილუეტი. -სადახარ თარაშ. -აქეთ იქით მიმოვიხედე.
-მეორედ ამდენი აღარ დალიო. -უკნიდან თორნიკეს მკაცრი ხმა მომესმა.
-თავი დამანებე რა. -ხელი ავიქნიე და თარაშის ძებნით დაღლილი თვალები დავხუჭე. ლაზარეს გვერძე ჩამოვჯექი და თავი მხარზე ჩამოვადე.
-სტუმარი გვყავს.
-ვინ?
-მართლა ვერ ხედავ გოგო თუ გვეკაიფები. -მოთმინებას კარგავდა თოკა.
-ნუ ღრიალებ რაა! თავი მტკივა ისედაც. -შუბლი ლაზარეს მხარზე გავახახუნე.
-ვიკა! -ნაცნობი ხმა როგორც კი გავიგე თავი წამოვყავი.
-ლუკა? -ავდექი და მოვეხვიე. გუშინდელი დღე გამახსენდა ასათიანს რომ ვაკოცე და თავი საშინლად ვიგრძენი. იმიტომ არა რომ ვაკოცე, რადგან ლუკას მოვატყუე. ნუ მან არცკი იცოდა მაგრა მე ხომ ვიცოდი.
-უნდა გელაპრაკო ვი.
-წამო ჩემს ოთახში. -ხელი ჩავკიდე და ისე ავედით მაღლა უკან აღარ მომიხედავს. -რა ხდება? -ლოგინზე ჩამოვჯექი.
-არ ვიცი როგორ გითხრა. -თავი მოიქექა.
-პირდაპირ.
-ამერიკაში მიშვებს გიორგი. -ლოგინზე ჩამოჯდა, თან ჩემი თითები თავის ხელებში მოიქცია. -სასწავლებლად და იქ მომიწევს ცხოვრება.
-აბა აქედან ხოარივლი ყოველდღე. -სიტუაციის განსამუხტად უაზრობა მოვთხარე. მაინც გაეცინა. -ანუ ვშორდებით? -თავი ჩავხარე, რაღაც მხრივ მაინც მწყინდა მისი წასვლა.
-ეგრე გამოდის, შენ ვერ დამელოდები და არც მინდა რომ მელოდო.
-რა კარგიხარ. -მის ფეხებზე მოვთავსდი და ხელები ძლიერად მოვხვიე. -მომენატრები. -ნაზად ვაკოცე ტუჩებზე.
-მეც ვი. -ნელა მკოცნიდა, თითქოს ჩემს ბაგეებს იზოგავდა. -რაკარგია რომ არ გაკაპასდი და როჟები არ მიკერე. -ჩაიცინა.
-ეგეთი ქაჯობები არ მიყვარს ხოლმ იცი. -კოცნით ჩაუყვა ჩემს კისერს. მკერდზე ამიკრა და ცხვირი ჩემს თმაში ჩარგო. ღრმად შეისუნთქა ჩემი სურნელი.
-ყველაზე მაგარი სუნი გაქვს. -მკლავზე ჩამომაყოლა თითები.
-თავის ტკივილმა გამიარა. -სახეზე მოვეფერე.
-ნაბეღლავის ადგილი დავიკავე. -ორივეს გაგვეცინა.
-მისმინე რომ ჩამოხვალ არ მინდა ცუდი ურთიერთობა გვქონდეს. -მოტვლეპილ თავზე გადავატარე ხელი.
-არ გვექნება გპირდები. სულ სხვა რომ მიყვარდეს ერთად გატარებულ წლებს მაინც ვერ დავივიწყებთ. -ცხვირზე ჩამომკრა თითი.
-როდის მიდიხარ?
-დღეს ღამე.
-გინდა გაგაცილო?
-არა პატარავ. რომ არ მინდოდა ამიტომ გემშვიდობები აქ. -ნაზად შეეხო ჩემს ტუჩებს.
-ანუ დღეიდან ვეღარ გნახავ? -სახე მომეღუშა.
-როცა ჩამოვალ მაშინ ალბათ. -მხრები აიჩეჩა.
-მაშინ ეხლა ისე გაკოცებ რომ ცოტახანი გაგყვეს. -გავიცინე და მაშინვე მივაწებე ტუჩები.
-ფრანგებს არაფრით ჩამოუვარდები.
-მოკეტე რა. -თავში წამოვარტყი. -ადექი ჩავიდეთ. -დაბლა ჩავედით, ყველა ისევ ისე იჯდა, თარაშიც დავინახე. -ხალხო ლუკა ამერიკაში მიდის.
-უი რა კარგია, სასწავლებლად? -თვალები დააწვრილა შორენამ.
-ხო დე, ასე რომ დღეიდან ორივე თავისუფლებივართ. -ხელი მოვხვიე ლუკას.
-კარგი წავედი მე. -ყველას დაემშვიდობა და კარისკენ წავიდა. მარტომ გავაცილე, ერთხელ კიდევ ჩავკოცნე და ბოლოს როგორც იქნა გავუშვი. გული დამწყდა მისი წასვლით, ძნელია როდესაც ამდენი წელი იცნობ ადამიანს და შემდეგი რამოდენიმე წელი თვალთახედვიდან გეცლება. მიყვარდა ლუკა, სხვანაირი სიყვარულით, მაგრამ მაინც მიყვარდა. უკან შევბრუნდი და მაშინვე მომეღუშა სახე როცა ყველას უკმაყოფილო სახეს წავაწყდი.
-ახალგაზრდავარ ხალხო, ზოგჯერ ბევრს დავლევ ზოგჯერ ცოტას. -ხელი ავიქნიე და ახლა მართლა თარაშის კალთაში მოვთავსდი. -თაშ გადამარჩინე შენი ძმისგან რა.
-ვერგიშველის. -ფეხზე წამოხტა ხელი მომიკდა და თავის ოთახში ამათრია. -რას გავს შენი საქციელი?
-ხელი გამიშვი. -უხეშად გამოვტაცე მკლავი. -რა ჯანდაბა გჭირს თორნიკე?
-კიდე მე რა მჭირს?
-ხო შენ! ისეთს არაფერს ვაკეთებ რაც ასე საყვირელი და გასაბრაზებელია. ყველა მეორე ბიჭს ფეხებს არ ვუშლი. ერთი შეყვარებული მყავდა, მაგასთანაც ისეთს არაფერს ვაკეთებდი. ახლა დავშორდი და კიდე უკმაყოფილო ხარ?
-ხომ გითხარი რომ არ უნდა დაგელია მაგდენი გუშინ. -თვალებიდან ნაპერწკლებს ყრიდა.
-ხო მაგრამ დავლიე, ყველა სვავდა რამოხდა მერე?
-არაფერი არ გახსოვს ხო?
-არა. -გაკვირვებულმა გავხედე. -რამე მოხდა?
-აღარასდროს აღარ დალიო ამდენი გაიგე?! -საჩვენებელი თითი ამიწია ცხვირწინ. -არ ვხუმრონ ვიკა. ერთხელ რომ გეტყვი რაღაცას გაიგე და ნუ მეჯიბრები.
-კი მაგრამ რა გავაკეთე ეგეთი? არასდროს გითქვამს ასეთი რამ.
-ძალინ ცუდი! -დაიღრიალა. -უნდა მეთქვა! უნდა დამეშალა რაღაც-რაღაცეები! ვირივით არ უნდა მიმეშვი.
-შენი აზრით ვირივით მიშვებულს ვგავარ?
-კიარ გავხარ ხარ! იმას აკეთებ რაც გინდა, როცა გინდა და სადაც გინდა, არ მიჯერებ რასაც გეუბნები. ვცდილობდი არაფერი დამეშალა შენთვის და თავზე გადამა*ვი!
-როდის თორნიკე?
-რომ გავიგე იმ ლუკას აკოცე მაშინ უნდა გადავფსიხებულიყავი და მიმელეწა სახე იმისთვის, ესე ღადაობით არ უნდა გამეტარებინა. ახლა ასე თამამად აღარ აკოცებდი სხვების წინაშე.
-წადი შენიც! -მეც დავიყვირე.
-წესივრად ილაპარაკე გოგო! -ტუჩებზე მომარტყა ხელი. ცრემლები გადმომცვივდა.
-წადი შენიც თორნიკე! -ბოლოხმაზე ვიღრიალე და ოთახიდან გავვარდი. -ხმა აღარ გამცე აღარასდროს!
-რა გაყვირებთ სულ გააფრინეთ? -ქვემოდან ამოგვძახა შორენამ.
-კიი გავაფრინეთ, ორივე დარტყმულები ვართ და ვაფრენთ. -ხელი ვტაცე ჩემს ჩანთას, დამოდენიმე გამოსაცვლელი ტანსაცმელი ჩავყარე და სახლიდან ისე გავვარდი არავისთვის არ შემიხედავს.
-სად მიდიხარ? -უკნიდან თოკას ხმა გავიგე.
-ჯანდაბაში. -კიბეები ჩქარა ჩავირბინე და იქამდე ვიარე ფეხით სანამ ტაქსმა არ გამოიარა. ბორჯომში წავედი, სახლი ვიქირავე რამდენიმე დღით და იქ დავრჩი. ტელეფონი გავთიშე. სამი დღის განმავლობაში ერთხელ მივწერე ლაზარეს რომ კარგად ვიყავი. გარეთ გავდიოდი და პარკში დავსეირნობდი. მწყინდა ჩემი ძმის ლაპარაკი, ყოველთვის ყველაზე მეტად მისი გაბრაზება მწყინდა. იმ დღესაც ისე გამომიყვანა თითქოს თავქარიანი გოგო ვიყავი რომელსაც თავმოყვარებოა არ გააჩნდა. სამი დღის მერე სახლში დავბრუნდი. კარები ჩემი გასაღებით გავაღე და ვითომც არაფერი ისე შევედი. სახლში არავინ დამხვდა, ამიტომ ჩემს ოთახში ავედი, გამოვიცვალე და ლოგინში შევწექი.
თვალი რომ გავახილე უკვე მოსაღამოვებულიყო. ფეხზე წამოვდექი და კიბეებს ჩავუყევი. ხმაური ისმოდა მისაღებიდან. როგორც კი შევედი ყველა გაჩუმდა და მე მომაშტერდა.
-ამის დედა*ევეცი სად იყავი? -მაშინვე ნაცნობ მკლავებში ამოვყავი თავი. -სად *რაკში იყავი? -თავზე მეფერებოდა, თან ჩემს სუნს ხარბად ისუნთქავდა.
-ბორჯომში. -ამოვილუღლუღე და თარაშს ხელები მოვხვიე.
-კარგად ხარ დე? -ისე ჩამეხუტა შირენა რამის გამჭყლიტა.
-კი დე, ხომ მივწერე ლაზარეს რომ კარგად ვიყავი. -ცრემლები მოვწმინდე. -ნუ ტირი რა დედუ.
-მეორედ ესეთი სისულელე აღარ გააკეთო! -თითი დამიქნია მამაჩემმა.
-ბოდიშით რომ განერვიულეთ.
-მთავარია კარგადხარ. -თავზე გადამისვა ხელი. გაბუსხული თორნიკესკენ გავიხედე, ისევ ისეთი სახით იჯდა. ნერვები მომეშალა, მეც ხმა არ გავეცი და დავი*იდე.
-შე არასწორი ადამიანო! ხმა აღარ გამცე საერთოდ. -ხელები მომხვია და ტირილი მორთო ვერომ.
-რა გატირებს გოგო?
-ნუ მელაპრაკები. -ცრემლი მოიწმინდა და მომშორდა.
-კაი ეხლ შენც ნუ მებუტები.
-უნდა მოგეწერა, ან ლაზარეს რომ მიწერე მე ვინ ვარ? როგორც მახსოვს შენთან ერთად ვიზრდები და საუკეთესო დაქალი ვარ.
-აუ ძალიან გთხოვ მაგაზე არ გაჭედო რა.
-რა ხდებოდა ბორჯომში?
-განვიტვირთე. ლაზარე როგორ არის?
-რავიცი აბა.
-დავურეკავ. -ტელეფონი ამივიღე და გადავრეკე.
-ვიკი სად *რაკში ხარ ტო? ყველა გეძებთ სამიდღეა უკვე!
-სახლში ვარ. -გამეცინა მის ანაერვიულებულ ხმაზე.
-მეკაიფები ხო? -სიმწრით გაიცინა.
-არა მართლა სახლსი ვარ.
-მანდ იყავი მოვდივარ. -პასუხის გაცემა არ დამაცადა ისე გამითიშა.
-მართლა ბოდიშით რომ განერვიულეთ რა, უბრალოდ ნერვებ მოშლილზე წავედი.
-ესე აღარ წახვიდე ხოლმე. -ისევ ჩამეხუტა მამა.
-კაი მა. -თვალი გავაპარე თოკასკე, არ მიყურებდა, თვალები ჩაშავებული ჰქონდა და ცოტა გამხდარიყო. რამდენიმე წუთში კარზე ზარის ხმაც გაისმა, ვიცოდი ლაზარე იქნებოდა და სიხარულით გავემართე მისკენ.
-საცემიხარ! -წარბშეკრული იდგა. -მაგრამ ვაღიარებ ამ სამ დღეში მომენატრე. -ხელები მომხვია და ამაფრიალა.
-სადმე გავიდეთ რა.
-წამო. -უცებ ჩავიცვი და ყველას გაფრთხილების შემდეგ ასათიანთან ერთად გავედი. -თოკას არ ელაპარაკები?
-არა. -მკვახედ ვუპასუხე. -რა მოხდა იცი?
-კი ვიკი ვიცი. -ხელი გადამხვია.
-მითხარი რა, რაეტაკა?
-კაროჩე ბანკეტის წინა დღეს თქვენ წასაყვანად რომ მოვიდა დაგინახა ლუკას რომ ეზასავებოდი და მაგრად დაიგრუზა, მესმის მისი, ძმაა და დის საქციელი არ დაევასა ამდენი ხალხის წინ რომ კოცნიდი. ეგ კიარა მე ვიგრუზებოდი ჩემითანდასწრებით რომ კოცნიდი და მაგას რამოუვიდოდა. -ხმა დაასერიოზულა. -ძლივს გამოგგლიჯა ლუკას, ბევრჯერ გაგაფრთხილე ვიკი ეგრე ნუ იქცევითქო მაგრამ ხისთავიანი ხარ და ვერაფერს გშველი.
-მეღადავები ხო? -თვალები ვჭყიტე.
-მეტყობა რამე ღადაობის?
-კაი და მერე? ბანკეტის დღეს?
-ტვალეტში რომ შეხვედი გახსოვს?
-კი და ვარწყიე.
-მაგ დროს შემოვედი და გიშველე. მოგასულიერე, მერე სახლში წაგიყვანე.
-ჰო შიშველი რატომ გავიღვიძე?
-ჯერ ჩემთან სექსი გინდოდა. -ჩაიცინა.
-რაა? -გადავწითლდი.
-ხო მაგრამ მე გითხარი სხვადროსთქო და კაი მაშინ შიშველმა უნდა დავიძინოო და ტანზე გახდა დაიწყე, მე წავედი სახლში, შენ ვერო მოგეხმარა.
-ღმერთო ჩემო. -თავში შემოვიტყი ხელი. -სერიოზულად?
-ჰო.
-მაგიტომ აითხარა საბოლოოდ თოკა ალბათ.
-იცი რა ცუდად იყო? ყველგან გეძებდა, თან მაგრად ნერვიულიბდა, თავის თავს აბრალებდა, რამე რომ მიუვიდეს ჩემს თავს ვერ ვაპტიებო.
-იდიოტი. -მაინც გამეცინა. -ზედაც არ შემოუხედავს.
-ღირსი ხარ.
-რატო?
-აბა რას ავარდი ამხელა გოგო? ან სად მიდიოდი რომ მიდიოდი? ჩემთვის მაინც არ უნდა გეთქვა ტო? მეც შენთან ერთად წამოვიოდი.
-შენღა მაკლდი ეხლა რა.
-ვფიქრობ თოკას ბოდიში უნდა მოუხადი.
-მეტი საქმე არ მაქვს.
-ვიკ. -ხელებით მხრებში ჩამაფრინდა და თვალებში ჩამაშტერდა. -შენც იცი რომ დამნაშავე ხარ.
-მაგრამ არ ვაღიარებ.
-დიდი სიამოვნებით გაკოცები კიდევ ერთხელ. -ისე თქვა მზერა არ მოუშორებია ჩემი ტუჩებიდან.
-კიდევ ერთხელ? შენ იმას კოცნას ეძახი ბანკეტზე გათხლეშილი მთვრალები რომ ვეცით ერთმანეთს? -გადავიხარხარე. -არა საყავრელო, შენ აღარ გაკოცებ.
-რატო ტო? -ტუჩები გადმოაბრუნა.
-იმიტომ რომ, მე რომ მაკოცე წახვედი და ციცი გა*იმე. -მკაცრად ვუთხარი. -შენთვის არაფერს წარმოადგენდა ეგ კოცნა და მაგიტომ გაცვალე ციციში უცებ.
-და შენთვის წარმოადგენდა? -წარბები ასწია.
-არ გეტყვი. -თვალი ჩავუკარი.
-ისე რომ იციდე შენგან განსხვავებით მე არავისთვის მიკოცნია იმ დღის მერე.
-იტყუები.
-არა, ვისაც ვ*იმავ იმას არ ვკოცნი.
-ეგ როგორ.
-აი ეგრე. -ჩაიცინა. თავი დამნაშავედაც კი მაგრძნობინა.
-მიდიოდა, რომ არ ჩამეკოცნა არ გამოდიოდა.
-თავს ნუ იმართლებ.
-რამნიშვნელობააქვს?
-არანაირი.
-ჩვენ ისედაც უბრალოდ მეგობრები ვართ.
-კარგი კარგი. -თავი გააქნია. -წამო სახლში.

ერთი კვირა გავიდა იმის მერე რაც მე და თოკა არ ვლაპრაკობდით. მიჭირდა, საშინლად მიჭირდა, მაგრამ არც მე ვთმობდი და არც ის.

ერთი თვის მერე ისე მოხდა რომ სახლში მარტი მე და თოკა დავრჩით. ტელევიზორს უყურებდა თავისთვის, არაფერს ამბობდა. მეც ცივი ყავა გავიკეთე ორივესთვის და გვერძე მივუჯექი.
-მადლობა. -ჩუმად ჩაილაპრაკა. თვალები ვჭყიტე. ერთი თვის მანძილზე პირველად გამცა ხმა.
-არაფერს. -თავი ოდნავ შემოატრიალა ჩემსკენ, ამათვალიერა და ისევ ტელევიზორს გახედა.
-ეგ მაიკა გაიხადე. -ისე თვქა ჩემსკენ არც კი გამოუხედავს. ვიცოდი რატომაც მითხრა. ამ მაიკას ვერ იტანდა, მე კიდე სპეციალურად ჩავიცვი. ძალიან გამჭირვალე იყო, ყველაფერს ლანდავდა.
-არა იყოს.
-კარგი. -უხეშად მითხრა მაგრამ მაინც ეპარებოდა ხმაში თბილი ნოტები. კარზე ზარის ხმა გაისმა, ისიც წამოდგა და კარისკენ წავიდა. -რომ შემოვტრიალდები ან აქ არ დამხვდე ან მაიკა გამოცვლილი გქონდეს. -ისე მითხრა, დაუფიქრებლად ავირვირბინე კიბეები. მაშინვე გაისმა ბიჭების სიცილი და ბოხი ხმები. მაიკა გამოვიცვალე და ისევ დაბლა ჩავედი.
-გამარჯობათ. -ხელი დავუქნიე სულ უცხო ბიჭებს.
-შენ ხარ რძალი?
-არა მული ვარ. -გამეცინა. -ამის და ვარ. -თითით თოკაზე ვანიშნე.
-გასაგებია! -გამეკრიჭა ერთი ქერათმიანი. -რამდენი წლის ხარ?
-რა შენი საქმეა?! -გავუღიმე და კარებისკენ წავედი.
-სად მიდიხარ? -თოკას ხმა გავიგე.
-ახლა დაინტერესდი?
-ჩემს ნერვებზე ნუ თამაშობ.
-ლაპარკიც გცოდნია. -წარბი ავწიე, ტუჩები დავბრიცე და თავი დავუქნიე. -ძალიან გთხოვ ამათ გულიზე ისე ნუ მოიქცევი თითქოს გაინტერესებ. -ხელი ბიჭებისკენ გავიშვირე. ჩაიცინა, მეტიც, ახარხარდა. -რა გაცინებს იდიოტო?
-არაფერი. -სწრაფად დაალაგა სახე. -სახლიდან არ გახვალ და შეწინააღმდეგებას აზრი არ ააქვს. -თვალები დამიბრიალა.
-ბიჭებო ყავა გინდათ? -ხმა აღარ გამიცია თოკასთვის.
-ლუდი გვაქვს! -გაღიმებული მოტრიალდა შავთმიანი. -მადლობა არ შეწუხდე.
-ერთი ბაკალი შეგიძლია აიღო. -ისევ ქერა მომიბრუნდა.
-არ სვავს. -კბილებში გამოსცრა თოკამ.
-მართალია არ ვსვავ. -პატარა ბავშვივით ვეთანხმებოდი ყველაფერზე. ბიჭებს მოვშორდი და ისევ საძინებელში დავბრუნდი, ცოტახნის მერე მიწყდა ხმაური და კიბეებზე სირბილით ჩავედი.
-მოდი ჩემთან. -ხელები გაშალა.
-რაა?
-მოდითქი.
-არა.
-ვიკა! -თვალები დამიბრიალა. გავექანე და მის მკლავებში ამოვყავი თავი. -მომენატრე. -ჩემი სურნელი ხარბად შეისუნთქა და თავზე მაკოცა.
-მეც მომენატრე. -ცრემლები გადმომცვივდა ძალაუნებურად. ავქვითინდი და ხელები უფრო მოვუჭირე. -შე იდიოტო აქამდე როგორ მივედით.
-მაპტიე კარგი?
-მე მაპტიე, მართლა ბო*ივით ვიქცეოდი. -სახე მის ყელში ჩავრგე.
-კარგი ნუ ტირი. -ცრემლები მომწმინდა და სათითაოდ დამიკოცნა თვალები. -შევრიგდეთ ხო?
-ჰო.
-გეფიცები ვეღარ გავუძლებდი შენთვის ნერვები რომ არ მომეშალა.
-მეც მიყვარხარ. -გავიცინე და მოვშორდი.
-აქ რა ხდება? -კარები შემოხსნა ვერომ.
-ჩემი ძმა ჩემთან გღალატობს. -გადავიკისკისე.
-გვეშველა? -თვალები გაუბრწყინდა.
-ჰო გვეშველა მაგრამ მაინცდამაინც დღეს რატო? -კითხვით შევუბრუნდი თოკას.
-აი ესე უბრალოდ მომინდა შერიგება. -ხელი გადამხვია. -ასათიანი სად არის არ იცი?
-მე საიდან უნდა ვიცოდე. -შევიცხადე. მაგ დროს კარზე დარეკეს ზარი. -აი აქ არის. -გავეკრიჭე და კარის გასაღებად წავედი. რაღაც სხვანაირად რეკავდა ზარს, კოდისავით იყო, რამდენჯერმე აწვებოდა. -მოდი გიჟო. -ხელი ვტაცე და სახლში შემოვათრიე.
-რა კარგ ხასიეთზე ხარ შენ?
-და-ძმა შერიგდნენ.
-ვაა მართლა? -უკნიდან მომხვია ყელზე ხელები და ლოყაზე მაკოცა.
-ჰო, მანამდე ვიღაც ამის ბანძმა ძმაკაცმა მომიშალა ნერვები. -ხელები მკლავზე მოვკიდე თან თოკას თვალს არ ვაშორებდი.
-რომელმა?
-აი ის ქერა რომ იყო. -დავებღვირე. -რამდენი წლის ხარ ბაბუუ? -სახე დავმანჭე და ისე გავაჯავრე. -ნუ ბაბუ მე დავამატე.
-მაგასაც თოკა ჰქვია.
-როგორ გაბედა და ასაკი გკითხა? -სიცილით ჩაილაპარაკა და ნიკაპი თავზე ჩამომადო. იმსიმაღლე იყო თავისუფლად მწვდებოდა. -გინდა ვცემოთ ვიკი?
-აბა რაში აინტერესებდა ჩემი ასაკი. -დავიბღვირე.
-თორნიკე ყიფიანზე ამბობს? -თოკას გახედა, ნიკაპის მოძრაობაზე მივხვდი რომ მარჯვნივ გაიხედა.
-გამეხვრიტა თავი ბიჭო. -ნიკაპი ავაწევინე, მერე ლოყაზე მომადო ცალი ლოყა. იცოდა რომ მაბნევდა, იცოდა და ძალით აკეთებდა. ყოველთვის ახლოს იყო ჩემთან, როცა მეხებოდა ვშტერდებოდი და ამაზე ხალისობდა.
-ხო ყიფოზე გაჭედა. -ჩაიცინა.
-არ არის ცუდი ტიპი ეგ ვიკი. -ლოყაზე მაკოცა. სასიამოვნო შეგრძნება დამეუფლა სხეულში, შევეცადე თვალები არ მიმნაბვოდა.
-ვინ არის ყიფო?
-მერე გაგაცნობ. -საბარძელში ჩაჯდა და ვეროც კალთაში ჩაისვა.
-ცივი ყავა გინდა? -თავი ოდნავ შევატრიალრ ასათიანისკენ.
-კი.
-ჩვენც გაგვიკეთე.
-მაშინ წამო ლარზ მომეხმარე.
-ყავის გაკეთებას რა მოხმარება უნდა?
-მარტო ხომ არ ვიქნები იქ? -ტუჩები გადმოვბრიცე. მაშინვე გაუშტერდა მზერა ჩემს ბაგეებზე. -წამო წამო. -გავიცეინე და სამზარეულოში გავედი.
-ასე არ შეიძლება. -აბუზღუნდა.
-რა?
-ტუჩებს ეგრე ნუ შვრები ხოლმე და საერთოდ ნურაფერს ნუ უშვრები.
-რატო? -ტუჩი მოვიკვნიტე.
-დედამე*ყვნება და მაგიტომ.
-ყველაზე თუ მარტო ჩემზე?
-რა მნიშვნელობააქვს. -ხელი აიქნია და თავი მეორე მხარს გაატრიალა. გამეცინე, გაღიმებული მივედი მასთან ახლოს. ქვემოდან ავხედე და მის ტუჩებთან უფრო ახლოს მივიწიე. -რას აკეთებ? -თვითონაც გაეცინა.
-მაკოცე თუ გინდა.
-შენ არ გინდა? -ცალი წარბი ასწია.
-სამი წამი, ან მკოცნი ან… -თქმა არ დამაცადა ისე მომაკრო ტუჩები. ისევ ის შეგრძნება, უფრო მძაფრი. საოცრად დაასრისლებდა ენას ჩემს ბაგეებს შორის. ცოტაც და დავსველდებოდი. მერე გამახსენდა მეორე ოთახში თორნიკე და სწრაფად მოვშორდი.
-ლუკას დაუსპეცებიხარ. -ჩაიცინა.
-ნუ ხარ იდიოტი. -თვალები დავუბრიალე. -ესეც ჩვენი მეგობრული კოცნა. -ჩავიცინე და ყავის კეთებას მივუბრუნდი.
-გიჟი ხარ გეფიცები. -სიცილით მომიახლოვდა. -დახმარება გინდოდა ხო? -ჭინკები აუთამაშდა თვალებში.
-სანამ აქ შემოვიდოდით შენს კოცნას არ ვაპირებდი. -უდარდელად ჩავილაპარაკე. მართლო *ოზივით ვიქცეოდი.
-არ აპირებდი მაგრამ გინდოდა. -თვალი ჩამიკრა.
-გადი რა მე მოვიტან ყავას.
-გადი რა ძაღლი ვარ? -შეიცხადა.
-ნუ მაიმუნობ.
-ეხლა მაიმუნი გამხადა.
-ლაზარე!
-რაიყო?
-ხვალ ვეროს დაბადებისდღეა და სურპრიზი უნდა გავუკეთოთ.
-სამწუხაროდ ვერას ვიტაცებ. -კედელზე მხრით მიყრდნობილ თორნიკეს ერთდროულად გავხედეთ.
-რას შვრები? -წარბები ავწიე.
-ვიტაცებ. -სერიოზულად თქვა. -მერე ხელი უნდა ვთხოვო.
-მართლაა? -თვალები გამიბრწყინდა.
-ჰო და ხმა არ ამოიღო შენ დაქალთან თორე ენას მოგაჭრი. -საჩვენებელი თითი დამიქნია სიცილით.
-არა მაგრამ სანამ მოიტაცებ მანამდე დავლიოთ რა.
-კარგი.
დავიწყეთ მეორე დღის დაგეგმა ვეროს გარეშე. ჯერ სახლში სურპრიზს მოვუწყობდით, მერე თოკა ხელს სთხოვდა და მერე სადღაც მიყავდა მაგრამ არ გვითხრა სად. მეორე დღეს ვერო საყიდლებზე წავიყვანე.
-მგონი თოკას ჩემი დაბადების დღე დაავიწყდა.
-შანსი არარის, უეჭველი ახსოვს.
-არ მოულოცია არც ღამე და არც დღეს.
-ღადაობ?
-არა მართლა.
-ჰოო, ალბათ მართლა დაავიწყდა. -ჩაფიქრებულმა ვთქვი. ეს ჩემი მსახიობური ნიჭი ხშირად მადგება ხოლმე. სასმელი და სასუსნაოები ვიყიდეთ, დათას დავურეკეთ, მანქანით გამოგვიარა და სახლში წაგვიყვანა. ყველაფერი გავამზადეთ და ბოლოს ბიჭებთან გადავრეკეთ. მალევე შევიკრიბეთ მეგობრები, გოგოებიც ვისთანაც კარგად ვიყავით. თოკა აგვიანებდა და ვერო უკვე გიჟს გავდა. 10 საათისკენ სახლში შემოვიდა და დიდი ვარდების თაიგული შემოუტანა.
-გილოცავ ჩემო პატარა! -მაშინვე ტუჩებზე ეცა. თვალებით ლაზარეს დავუწყე ძებნა. მალევე ვიპავე ვიღაც გოგოს ელაპარაკებოდა.
-ლარზ წამოდი! -ფეხზე წამოვაგდე.
-აუ კაი ტო?! გოგო გამამაზინე ეხლა.
-მოკეტე და უყურე. -თვალები დავუბრიალე.
-ვერა გახდები ჩემი ცოლი და აიტან ჩემ ტვინისტ*ვნებს? -მუხლებზე დაიჩოქა და აცრემლიანებულ ვეროს ბეჭედი აუფრიალა.
-კი კი კი! -ხელები მოხვია და რასაც ქვია ტუჩებზე დააკვდნენ ერთმანეთს. მხიარულად ვუყურებდი მათ ბედნიერ სახეებს.
-გილოცავ ბაბუ ჩემი ცოლი ხდები. -თოკამ ბეჭედი გაუკეთა, აი მანდ ამიტყდა სიცილი და ვეღარ გამაჩუმეს.
-რა ბაბუ ხოარ ღადაობ? -ხარხარს ვერ ვწყვეტდი.
-შენს გასაცინებლდ ვთქვი. -თვალი ჩამიკრა. -ვერა წამომყევი! -ხელი ჩაკიდა და ისე გაიყვანა გარეთ ხმის ამოღება ვერ მოასწრო.
-წვეულება გრძელდება ხალხო! -დავიყვირე და სიმღერა ხმამაღალზე ჩავრთე.
———

-სად მივდივართ? -აქეთ იქით აცეცებდა თვალებს.
-მოგიტაცე. -გაღიმებულმა გახედა აწ უკვე საცოლეს და მტევანზე აკოცა.
-გაგიჟდი ხო? -სიცილი აუტყდა ჯაფარიძეს.
-როდის ვიყავი დალაგებული? -ორი წამით გახედა მის სახეს, რომელიც ბედნიერებისგან ბრწყინავდა. მალე მივიდნენ დანიშნულების ადგილას. თოკა აჟიტირებული გადახტა მანქანიდნა და საცოლეს კარები გაუღო.
-რალამაზია. -პირდაღებული მიაჩერდა ხის სახლს. -შენია?
-ჩვენია. -ლოყაზე აკოცა. -წამოდი. -ხელი ჩაკიდა და შიგნით შეიყვანა.
-მე მეგონა დაგავიწყდა ჩემი დაბადებისდღე.
-ღადაოობ? ეგ როგორ უნდა დამვიწყებოდა?
-ცეცხლი ვინ აანთო? -ბუხარზე ანიშნა და მის წინ ჩამოჯდა.
-ყველაფერი მე გავაკეთე შენთვის. -გაუღიმა და თვალი ჩაუკრა.
-ყველაზე მაგარი სურპრიზი გამიკეთე დღეს. -ცერა თითზე დაიხედა. მერე გვერძე მჯდომს საყვარელ ადამიანს გადახედა, მისი თვალებიც იღიმოდნენ ტუჩებთან ერთად. ახლოს მიიწია და აკოცა. ლესელიძემ ხელი შემოხვია და უფრო ახლოს მიიზიდა. ორივემ კარგად იცოდა ეს ღამე გარანტირებული იყო და ერთმანეთისგან თავს ვერ დააღწევდნენ. სწრაფად შემოაძარცვეს ტანსაცმელი ერთმანეთს და საცვლების ამარა აღმოჩნდნენ ერთმანეთის პირისპირ. ლიფი მოაშორა და სხეულის სხვა ნაწილებთან ერთად მკერდიც დაუკოცნა.
-ხომ იცი რომ მიყვარხარ. -თვალებში ჩააშტერდა.
-მეც მიყვარხარ. -გაუღიმა და მის ბაგეებს დაეწაფა. სწრაფად მოაშორა ქვედა საცვალი და მალევე დაეპატრონა საყვარელს სხეულს, რომელიც ასე ძალიან სურდა.
-ახლა მთლიანად ჩემი ხარ. -ყულში ჩასჩურჩულა. გააჟრჟოლა ვეროს. მთლიანი ტანით აეკრო ლესელიძის სხეულს.
————

თორმეტისკენ ყველა დაიშალა, იუბილარი არ არისო და რაღა გვინდა ააქო.
-შენ დღეს აქ რჩები ხო? -კისერზე მოვხვიე ხელები ლაზარეს.
-აქ რამინდა?
-აბა მარტო უნდა დამტოვო ამხელა სახლში? ვინმე რომ შემოიპაროს და მომკლას?
-ძაან ბევრი ხომ არ დალიე?
-რამნიშვნელობააქ. კაი დარჩი რა, თარაშის ოთახში დაიძინე.
-შენთან რომ დავრჩე? -წარბები აათამაშა.
-არც იოცნებო. -ენა გამოვუყავი. -ისეთი მთვრალიც არ ვარ რომ შენთან ისევ სექსი მინდოდეს.
-ხოდა შენთან ვიძინებ. -თვალი ჩამიკრა და ჩემს ოთახში ავიდა.
-აუ კარგი რა. -ავწუწუნდი, მინდოდა რომ ჩემთან დაეძინა მაგრამ ასე ადვილად ხომ არ დავნებდებოდი.
-წავალ იცოდე და ღამე არ დამირეკო მეშინია ამოდიო.
-კარგი ხო. -აბაზანაში შევედი, პიჟამოები ჩავიცვი და ისევ ოთახში გავბრუნდი. ლაზარე უკვე საწოლში იწვა და ტელეფონში რაღაცას თამაშობდა. -მიიწიე.
-მოდიი გიჟო! -გადასაფარებელი გადასწია. თავი გავაქნიე სიცილით და გვერძე მივუწექი.
-შეეცადე ღამე არაფერი იქნიო. -თვალი ჩავუკარი და გვერდზე გადავტრიალდი.
-ვეცდები. -უკნიდან მომეხვია.
-ლაზარე მცხელა!
-შანსი არაა, ესე ვიძინებ. -კისერში მაკოცა.
-არა მეთქი გაიწიე.
-კარგი. -ხელები მომაშორა და მეორე მხარეს გადაბრუნდა. გამიკვირდა მისი ასეთი დანებება. რა მინდოდა ვერ გავაჩერე ენა? პრინციპში ეგრე მაინც ვერ დავიძინებდი. სიმხურვალეს ვგრძნობდი უკნიდან, მაგრამ არ ვინძრეოდი. როგორღაც შევეცადე და მალევე გავითიშე.
დილით ლაზარეზე მიხუტებულს გამეღვიძა, ზურგზე იწყვა, მე კიდე მის მკერდზე მედო თავი. ნელა ავდექი და აბაზანაში შევედი. რომ გამოვედი ასათიანს უკვე ეღვიძა.
-გაიღვიძე ჩიტო? -კარადას მივადექი და ტანსაცმელი გამოვიღე.
-ჩიტო? -ჩაიცინა და მომიახლოვდა.
-ჰო.
-იცი შემიძლია ეს პირსაწმენდი ერთ წამში მოგაშორო და ის გავაკეთო რაც ორივეს გვინდა. -თითი ნახევრად მოშიშვლებულ მკერდზე გადამატარა. მაშინვე გამოხატა ჩემმა კანმა რეაქცია. ჩაიცინა და ძალიან ახლოს მიმიზიდა.
-გუშინ არაფერი გაგიკეთებია და ამ დილაუთენია რა მოგელანდა. -ვცდილობდი არ დავბნეულიყავი და ხუმრობაში გამეტარებინა.
-გუშინ შიშველი არ ყოფილხარ. -სახე ახლოს მოსწია.
-ხომ იცი რომ შენთან დაწოლას არ ვაპირებ?
-რატომ ვითომ? -პირსაწმენდს ხელი მოკიდა, თან თვალს არ მაშორებდა. სუნთქვა ამიჩქარდა. მაკოცა და უცებ ტანზეც სიგრილეც ვიგრძენი. ვიგრძენი როგორ ამიწითლდა ლოყები, გაუაზრებლად კოცნაში ავყევი. ჩემი შიშველი მკერდი მისას ეხებოდა, ოსტატურად ჩემომისრიალა ენა და სულ დამაკარგვინა აზროვნების საშვალება.
-ლაზარე… -მის ტუჩებზე ამოვილაპრაკე როცა ხელი უკანალზე წამავლო. -არ გინდა…
-რატომ?
-ასე ყველაფერი შეიცვლება. -ყელში მაკოცა, მთლიან სხეულზე დამბურძგლა და თავი უკან გადავაგდე.
-შეიცვალოს. -ისევ განაგრძობდა ჩემი სხეულის აღგრზნებას.
-ლაზარე!
-კარგი, როგორც გინდა. -უკან გაიწია და ამათვალიერა. -დაბლა ვიქნები. -გაიღიმა და ოთახიდან გაუჩინარდა. გახევებული ვიდექი ერთ ადგილას. მივხვდი რომ კიდევ ერთხელ გავუშვი ლაზარესთან ყოფნის შანსი. მივხვდი რომ მიყვარდა. ხოო შემიყვარდა ის ადამიანი რომელსაც სერიოზული ურთიერთობები არ ხიბლავს და მხოლოთ ერთდღიანი სექსით შემოიფარგლება. უცებ ჩავიცვი და დაბლა ჩავედი. არ ვიცოდი როგორ უნდა ჩემეხედა მისთვის თვალებში. პირველად მცხვენოდა მასთან და თავს უხერხულად ვგრძნობდი.
-ვიკირიკი მისმინე. -გვერძე მომიჯდა.
-მთვრალები არ ვყოფილვართ. -ბანკეტის ღამე გამახსენდა, პრინციპში არც არასდროს დამივიწყებია. იმ კოცნის გახსენებაზე, ჟრუანტელმა თავი შემახსენა.
-ვიცი ვიცი. -ჩაიცინა.
-რას შვრებით? -არსაიდან გამოჩნდა თარაში.
-ეეე როდის ჩამოხვედი? -თვალები გამიბრწყინდა ძმის დანახვაზე.
-ეხლა. -გაიცინა და ხელები გაშალა. მეც პატარა ბავშვივით მისკენ გავიქეცი და ჩავეხუტე.
-ამდენი ხნით აღარ წახვიდე ხოლმე.
-ერთიკვირით ვიყავი ვიკა. -თავზე მაკოცა. -შენ ეხლა ესე გენატრები და რო გათხოვდები მერე რა იქნება?
-ჩემ ქამრთან ერთად გადმოვალ აქ. -ცხვირი შევჭმუხნე. -გუშინ თოკამ ვეროს ხელი სთხოვა და მერე მოიტაცა. -გადავიკისკისე.
-შენ აქ დარჩი? -ლაზარეს გადაეხვია.
-ჰო მარტო ეშინოდა. -გაიცინა.
-იდიოტი, არ რჩებოდა, მახვეწნინა. -გავეკრიჭე.
-ესეიგი ჩვენმა გამოქლიავებულმა ძმამ უკვე დაოჯახება გადაწყვიტა?
-კი და შენ არ ფიქრობ ძმაო? ოცდაექვსის ხარ უკვე.
-სად მეჩქარება? ახალგაზრდავარ, სისხლი მიდუღს ძარღვებში. -მსახიობურად ლაპრაკი დაიწყო. -არც ქალები მაკლია, არც სასმელი და არც გართობა. რატომ გავწირო საკუთარი თავი ოჯახისთვის.
-ნუ ლაპარაკობ ეგრე. -წარბები შევკარი. -დაოჯახების მერე ცხოვრება არ მთავრდება.
-ვხუმბრობ პრინცესა. -შუბლზე მაკოცა.
-წავედი მე და საღამოს სადმე გავიდეთ ვიკი.
-გაგაცილებ. -კარებამდე გავყევი. -სად გავიდეთ?
-მოვიფიქრებ რამეს. -გამიცინა.
-იცოდე ჩემი შეცდენა არ დაიწყო. -საჩვენებელი თითი ავუწიე სიცილით.
-ვერ დაგპირდები. -თვალი ჩამიკრა, ლოყაზე მაკოცა და უცებ გაქრა.

დაახლოვებით ათისკენ გამომიარა მანქანით და სადგაც წამიყვანა.
-აქ რა გვინდა? -თბილისის ზღვას მოვავლე თვალი.
-ხომ მენდობი?
-რათქმაუნდა. -ხელი ჩავკიდე. ამ ერთითვის მანძილზე უფრო დავახლოვდით, თოკას არ ველაპრაკებოდი მაგრამ დროს ასათიანთან ვატარებდი. დათას და ვეროს დავითრევდით, ხან სად მივდიოდით ხან სად. ჩემებსაც არ ჰქონდათ რეაქცია როცა მასთან ერთად ვიყავი, არავინ მირეკავდა და მშვიდად ვატარებდით დროს. -მოიცადე რას აკეთებ!
-დავსველდები და მერე გავიზაგრები. -გაიცინა და გახდა გააგრძელა.
-გიჟი ხარ გეფიცები. -დოინჯშემორტყმული ვუყურებდი მის დაკუნთულ სხეულს. -ამ შუაღამისას რა გაზაგვრა აგიტყდა.
-ღამე წყალი ყველაზე თბილია პატარავ. -თვალი ჩამიკრა და წყალში შევიდა. აქეთი იქით გავიხედე, ერთ-ორ ადამიანს მოვკარი თვალი. -არ მოდიხარ?
-მეე? -საჩვენებელი თითი გულზე მივიდე.
-სხვას ვინმეს ხედავ?
-აი იქ ვიღაცეები არიან.
-ჩამოხვალ თუ მოვიდე და ჩამოგაგდო.
-არ მიყვარს წყალი.
-ცურვა არ იცი?
-არა. -თავი ჩავხარე.
-მოდი გოგო ააქ!
-არმინდათქო ვაახ!
-ვიკი მოვდივარ!
-ჯანდაბა კარგი ხო! -უცებ გავიძრე ყველაფერი და საცვლებით ნელნელა შევედი წყალში.
-შენი ძმების დამ ცურვა როგორ არ იცი ტო?
-ერთხელ რამის ჩავიხრჩე და მაგის მერე მეშინია. -მისკენ წავედი, ყელამდე ვიყავი უკვე ჩასული. -მოდი აქ რა!
-არც ტივტივი არ იცი ტო?
-ეგ როგორ?
-აი ნახე ხელები ესე აქნიე და ფეხებივ ააყოლე. -ფეხზე მომკიდა ხელი, მაშინვე დავიბრნი და სართოდ მოვდუნდი. გაეცინა, ხელი წელზე მომხვია და სიღრმისკენ შემიყვანა.
-ლაზარე! ფეხს ვეღარ ვდგაავ! -ზედ ავაცოცდი.
-ნუ ჩამახრჩობ. -ჩემს მოცილებას ცდილობდა მაგრამ ტკიპასავით ვიყავი მიწებებული.
-არ შემიძლია ვერ ვწყნარდები! -გავიდეთ რა!
-ნუ ფართხალებ თორე გაკოცებ.
-ნუ მაშინებ. -თვალები ავატრიალე. უფრო მეტად მივეკარი. უცებ ჩაყვინთა და მეც თან ჩამიყოლა. -ფუ შენი! ლაზარეე! -თბილისის, მყრალი ზღვის წყალი ვყლაპე და ხველება ამიტყდა, ცხვირი ისე ამეწვა ცრემლები წამსკდა. ყველაფერთან ერთად ფართხალს არ ვეყვეტდი.
-ცუდად ვაარ! -ბოლო ხმაზე ხარხარებდა. -შენი სახე რომ დაგენახა გაიხეოდი სიცილით.
-მოკეტე და გამიყვანე აქედან! -ყელზე ისე მოვუჭირე ხელები, რამის მოვახრჩე.
-ესე ვერ გავცურავ. -წელიდან ზურგზე ამისრიალა ხელი. მაშინვე დამბურძგლა.
-მოიცადე. -ნაზად შემეხო ტუჩებზე. მოვდუნდი, გავშეშდი… ყველაფერი ერთად ვიგრძენი და გავაკეთე. მივხვდი, ან დავრწმუნდი იმაში რომ მიყვარდა. ჰო მიყვარდა, მთელი გულით შემიყვარდა. -აშკარად აქამდე უნდა მეკოცნა.
-გამიყვანე ნაპირში. -ვიგრძენი როგორ ამიწითლდა ლოყები.
-ვხედავ. -ბერა თითით მომეფერა ლოყაზე.
-მოკეტე რა. -ტუჩები მხარზე მივადე და ისე დავეყრდენი. -ეხლა რა ვქნათ?
-წყალში ვიყოთ. -მხრები აიჩეჩა. ნახევარი ტანით უკვე ამოსულიიყო წყლიდან. -დიდხანს აპირებ ასე ყოფნას?
-მიწაა! -უცებ ჩამოვხტი. -ვსიო! აღარასდროს მაიძულო სიღრმეში შესვლა.
-ვნახოთ.
-აუ მაღლა რო ავდივარ ცივა. -კისრამდე წყალში ჩავედი. -თუ გავცივდი შორენა მოგკლავს.
-მე რა შუაშივარ?
-შენ მაიძულე.
-გავუძლებ.
-აი შორენას გაკეთებულ საჭმელს რომ ბოლომდე შეგაჭმევ მერე ვეღარ გუძლებ.
-ეგრე გსჯიდათ შოკა? -ახარხარდა.
-შენ იცინე და იცი რა საშინელი გემოაქვს ხოლმე?
-შენ იცი რამის კეთება?
-კიი.
-რა კიი გოგო? იმ დღეს რამის მოვიწამლე შენი ვითომ სალათი რომ ჩამტენე პირში.
-თუ არ გინდოდა რას ჭამდი. -ცხვირი ავიბზუე.
-ძალით ხომ არ მაჭამე?
-ოო დავაი რა. -წყალი შევასხი სახეში. მერე იმან შემომასხა, ბოლოს კიდევ ერთხელ მაყლაპა წყალი და თავქუდმოგლეჯილი გაიქცა. -უნამუსო!
-მეე? -ჩემსკენ გამოიქცა. მეც გავიქეცი და პატარა ბავშვებივით დავრბოდით პლიაჟზე. ბოლოს მაინც დამიჭირა და ღიტინი დამიწყო. ძლივს მოვაშორებინე ხელები. უკან გავეკიდე და ზურგზე შევახტი. ხელები ფეხებზე მო და დამატრიალა.
-მოდი ჩაიცვი. -დამცინოდა.
-ნუ მიყურებ ეგრე! -ხელები ავიფარე სხეულზე.
-დღეს შიშველი რომ გნახე ხომ არ დაგავიწყდა?
-რომ აღარ შემახსენო არა?
-რატო ტო? გრცხვენია?
-ხო რავი შენი დამპალი ნაცრისფერი თვალებით მთლიანი ჩემი სხეული ნახე და არ შემრცხვება? -თვალი გავუსწორე.
-რას ერჩი ჩემს თავლებს ტო? გოგოები დნებიან ამათი შემხედვარე.
-ხოდა მეც რო ვდნები მაგიტომ მეშლება ნერვები. -ვქოთქოთებდი. წამომცდა! ორივე გავჩუმდით.
-ანუ გადნობ. -ჩაიღიმა და ჩემთან ახლოს მოიწია.
-ვიხუმრე! -თვალები გადავატრიალე.
-კაი რაიყო, რამოხდა მერე. -ხელი მომხვია.
-არ გვინდა რა. -თითები დაკუნთულ მკერდზე მივადე. -ყველაფერი ისე დავტოვოთ როფორც არის.
-კაი და მეგობრული კოცნებიც არ შეიძლება?
-ლაზარე!
-როცა მომინდება მაშინ გაკოცებ. -მხრები აიჩეჩა და მაიკა გადაიცვა. -იცი როგორი ტუჩები გაქვს. -ბერა თითი გადამატარა. -სულ მინდა რომ გკოცნო. -ჩაიცინა.
-ნუ გამაწითლე. -ხელი მოვაშორებინე. -მშვენიერი მეგობრობა გამოგვდის და არ გვინდა სხვა არაფერი.
-სექსიც კარგი გამოგვივიდოდა. -თვალი ჩამიკრა. აი მაშინ კი მართლა ავწითლდი.
-არაა, შენთან სექს ვერ წამოვიდგენ.
-იმიტომ რო გიყვარვარ. -ტელეფონი და გასაღები აიღო და მანქანისკენ წავიდა.
-იმიტომ რო მეგობარი ხარ. -თვალები დავუბრიალე. ჩაიცინა, თავი გააქნია და საჭესთან მოთავსდა. -ძუ*უები გამეყინა.
-არ გინდა თორე გაგითბობდი. -ორი წამით გამომხედა და მანქანა დაქოქა.
-რა გარყვნილი ხარ. -დანანებით ჩავილაპარაკე.
-მალე უნდა მიგიყვანო სახლში თორე გამიცივდები და მერე შვილებს ვეღარ გამიჩენ. -ჩემი პასუხი დააიგნორა.
-რას ვიზავ? -გაკვირვებულმა გავხედე.
-შვილებს გამიჩენთქო. აბა შენ გგონია შენ თავს სხვას დავუთმობ? -სერიოზულად ლაპარაკობდა. -რომც არ მიყვარდა სხვას ვერ გაგაყოლებ, ეგოისტი მეგობარი ვარ. -ჩემი მტევანი თავის ხელში მოიქცია.
-თქვენ ვერ ხართ მგონი.
-ვინ ჩვენ?
-შენ და თოკა.
-რაპონტში?
-ისიც იმას გაიძახის არ გათხოვებო.
-მაგას ვერო ყავს, მე მარტოსულივარ და შენ მჭირდები.
-მე რატო? ქალები დაილია?
-შენ კარგად მიცნობ, იცი რა მიყვარს და რა მაღიზიანებს.
-ნუ ბოდავ რა, ცოლად არ გამოგყვები.
-კაი გოგო ვღადაობ. -ლოყაზე მომჩქმიტა. არა სერიოზულად რომ ელაპარაკა მართლა გამიხარდებოდა. მალევე მივედით სახლში. სანამ გადავიდოდი დამიჭირა და მაკოცა. -დღეს რაღაც განსხვავებული დღეა. -ჩაიცინა.
-ხო დილიდან მოყოლებული მომაჭამე რამის ტუჩები.
-ნუ წუწუნებ, მადლობათქვი რამის ტუჩები რომ მოგაჭამე და არა სხვა რამ. -ტ*აკზე მომარტყა ხელი და შესასვლელისკენ მიბიძგა.
-აი რო გავთხოვდები მერე როგომ მაკოცებ ვნახავთ.
-მე მომყავხარ ცოლად მეთქი. -მომაძახა. სიცილით ავედი მეოთხეზე და პირდაპირ სახლში შევაჭერი.
-რა ბედნიერი სახეგაქვს. -ხელები მომხვია თარაშიმ.
-თბილისის ზღვაზე ვიყავით. -დებილივით ვიკრიჭებოდი. -ვგიჟდები რა მაგ იდიოტზე. კიდევ კარგი გავიცანი.
-ერთნაირი შერეკილები ხართ. -თავი გააქნია დანანებით.
-წავალ ვიბანავებ. -ლოყაზე ვაკოცე და ოთახში შევვარდი. ბედნიერი ვიყავი განვლილი დღით.
———

4 წლის შემდეგ
-ვამთავრეებთ! -ოთახში შემომივარდა რძალი.
-ურაა! -ამოვიზმუილე და სახეზე ბალიში დავიფარე.
-ადექი მალე გოგო!
-მეავაგდებ. -თოკას ხმა გავიგე.
-არა არა! შენ არა! ვდგები ვსო! -სწრაფად წამოვხტი ლოგინიდან. რაც ესენი დაქორწინდნენ მოსვენება დავკარგე, ათას დამპლურ ხერხებს მიმართავენ ხოლმე ჩემს გასაღვიძებლად, რამოდენიმე დღის წინ ცივი დუშის ქვეშ დამაყენა ჩემმა იდიოტმა ძმამ.
-კარგი გოგო ხარ. -თვალი ჩამიკრა.
-წადი შენი! -დავებღვირე.
-ენა ნუ შემაჩვიე! -თვალები დამიბრიალა. -ჩაიცვი მალე! -ტანზე დავიხედე, ტრუსიკით და მაიკით ვიდექი.
-აი იქნებ შიშველი ვიყავი? რას მივარდებით ოთახში?
-შიშველიც მინახიხარ. ძირითადად როცა თვრები სულ გხედავ. -ახარხარდა თოკა.
-ბავშვი რო გააკეთოთ და იმას ეთამაშოთ ხოლმე არა?
-პირველივე ღამეს ბავშვი რო გამეჩინა ეხლა სამიწლის ძმიშვილი გეყოლებოდა.
-მერე? ჩემთან ერთად მაინც გავზრდიდი, სანამ თქვენ ბავშვს გააჩენთ გავთხოვდები, ბავშვიც მეყოლება და მერე დავბერდები.
-ისე ხომ არ გვეფიქრა ბავშვბზე? -ხელი მოხვია ვეროს.
-ვნახოთ. -თვალები აუხამხამა.
-ღმერთო შენ მიშველე. -ხელი შემოვირტყი თავში. -ისე თქვენი სახლი რას შვრება?
-ორ კვირაში მზად იქნება. -ტაში შემოკრა ვერომ. გამეცინა მის რიაქციაზე. ორივე გავყარე ოთახიდან, ტანზე ჩავიცვი და უნივერსიტეტში წავედით. დღეს სამუდამოდ ვემშვიდობებოდით სწავლის პერიოდს და ცხოვრების ახალ ეტაპს ვიწყებდით.
დღემ არაჩვეულებრივად ჩაიარა, ყველა ბედნიერი იყო, ბევრი სურათები გადავიღეთ და მერე დასალევად წავედით.
-ლაზარეე! -კლუბში შემოსული ასათიანისკენ გავექანე და ზედ შევახტი. -გილოცავ!
-მეც გილოცავ. -გამეკრიჭა და ლოყაზე მაკოცა. ამ ოთხი წლის მანძილზე ზედმეტი არაფერი გაუკეთებია, რამდენჯერმე კოცნას თუ არ ჩავთვლით. ჩვეულებრივ მიდიოდა ჩვენი ურთიერთობა, იმისგან განსხვავებით რომ, ოთხიწლის მანძილზე დღე არ გასულა ერთმანეთი არ გვენახა. ყველაფერს ვაკეთებდით რასაც წყვილი აკეთებს ხოლმე, მაგრამ ჩვენ ისევ უბრალოდ მეგობრები ვიყავით. ასე ვამბობდით ყოველ შემთხვევაში. იყო მომენტები როცა სახლში მარტო ვრჩებოდი, ამ მომენტებს ვიყენებდი და ასათიანს ჩემთან ვტოვებდი. არაფერი განსაკუთრებული, უბრალოდ ერთად გვეძინა. მაშინ ერთი თვე არ მყავდა ნანახი, ვერ ვიცლიდით. ჰო იმდენად გადატვირთულები ვიყავით ერთმანეთისთვის ვერ ვიცლიდით.
-მომენატრე! -მის ყელში ჩავრგე სახე.
-მეც ძალიან. -ყელში მაკოცა.
-ოე! ჩამოცოცდი მაგედან და მოდით აქ. -ხელი ამიქნია ვერომ.
-დღეს ჩემთან დარჩი ხო?
-თოკა და ვერო ხომ იქნებიან?
-არა მივდივართ. -კალთაში ჩაისვა ცოლი.
-კარგი მაშინ. -“სხვა რა გზაა” სახით გამოგვხედა. თარაშიმ ცოლი მოიყვანა და უკვე ერთი თვეა თაფლობის თველზე არიან. მშობლები თარაშის ნაყიდ სახლში გადავიდნენ და სადაც ჩვენ გავიზარდეთ ის ბინა უფროს შვილს დაუტოვეს.
ერთი სიტყვით მაგრად ვიმხიარულეთ, ბოლოს ხელი მოვკიდე ასათიანს და სახლში წავიყვანე.
-ესე არ შეიძლება!
-როგორ?
-რაცარუნდა იყოს ერთმანეთი მაინც უნდა ვნახოთ. -მკაცრად ვთქვი. -ისედაც ჩვენ შემოვრჩით მარტო სკოლიდან.
-მოდი ჩემთან. -სავარძელზე ფეხებგადაშლილი იჯდა.
-სად შენთან. -გამეცინა. სამი ჭიქა მქონდა დალეული, მეტის უფლება არ მომცა ჩემმა ხისთავიანმა ძმამ, რომელსაც ვერ შევაგნებინე რომ 22 წლის ასაკში ჩემი კონტროლი არ შეეძლო.
-კალთაში. -ფეხზე ხელი დაირტყა. თავიდან ვყოყმნობდი მაგრამ მაინც მოვთავსდი მის კალთაში. -მართლა მომნატრებიხარ. -ყელში მომაკრო ტუჩები და ჩემი სურნელი შეისუნთქა. ერთიანად დამიარა სიამოვნების ტალღამ. ერთ ფეხზე ხელი მომკიდა და მეორე მხარეს გადამადებინა. უკვე მთლიანად მის პირდაპირ ვიყავი შეტრიალებული. თითები სახეზე ჩამომატარა, გაუაზრებლად სახე მისი ხელისკენ გადავხარე. კისერზე ჩამოაცურა, მერე კი მოშიშვლებულ მკერდზე გადაიტანა. სუნთქვა შემეკრა, ისე დააცოცებდა თითებს აზროვნების უნარს მაკარგვინებდა. კაბის ბრეტელი გადამიწია და მხარზე მაკოცა. დენმა დამიარა სხეულში როდესაც ტუჩები ყელზე მომაკრო. ისე ამოიწია ბუსუსები კანზე, როგორც დენისდარტყმისას თმა ეპრიხებათ ხოლმე. როგორც იქნა ტუჩებამდეც მოაღწია, ყოველ შეხებაზე და კოცნაზე ახალი ტალღა მოდიოდა. სამწუხაროდ თუ საბედნიეროს, იდილია ტელეფონის ზარმა დაგვირღვია.
-უპასუხე. -მის ტუჩებზე ამოვილაპარაკე.ამოიოხრა და ტელეფონი ჯიბიდან ამოიღო.
-ხო დე?... რახდება?... -უცებ მოეღუშა სახე. -სად ხართ დედა?... -წარბები შეკრა. ერთი ხელით სავარძელზე გადამსვა, თვითონ კი ფეხზე წამოხტა. -ჯანდაბა! მოვდივარ! -ტელეფონი გათიშა და კარებისკენ წავიდა.
-რა ხდება ლაზარე?
-ლიკა და დიტო ავარიაში მოყვნენ. -ხელი გადაისვა ნერვიულად თავზე. -დიტო მძიმედაა. ამის დედაშევ*ცი კვდება! -იმხელაზე იღრიალა უეცრად შევხტი. -უნდა წავიდე.
-მეც მოვდივარ!
-არ მოდიხარ!
-შენი საქმე არაა! ორ წუთში გამოვიცვლი, ან დამელოდე ან ჩემით მივალ. -კიბეებს ავუყევი.
-სწრაფად. -ანერვიულებული ხმით მომაძახა. მეც მასავით ავნერვიულდი, მართალია სულ რამდენჯერმე მყავდა ნანახი დიტო მაგრამ ლაზარეს გამო მეც ცუდად ვხდებოდი. სწრაფად ამოვიცვი შავი ფართე ჯინსი და შავი მაიკა, შავ ნაიკებთან ერთად.
-წავედით. -ხელი ჩავკიდე და დაბლა ისე ჩავიყვანე. ნაცრისფერი თვალები ჩაწითლებული ჰქონდა. მალევე მივედით სავადმყოფოში. ნერვიულად ათამაშებდა ფეხს და მანქანიდან გადასვლას არ ჩქარობდა. -მისმინე! -მისი სახე ხელებში მოვიქციე. -მამაშენი ძლიერია ხომ იცი.
-ვიკა! -დანაღვლიანებულმა ამოილაპარაკა ჩემი სახელი.
-მე შენთან ვარ. -ნაზად შევეხე ტუჩებზე. -წავედით.
-მადლობა. -ხელის გულზე მაკოც. მანქანიდან ირივე ერთად გადავედით. ხელი ჩავკიდე სანუგეშოდ. ისიც ძლიერად ჩამებღაუჭა.
-ლაზარე! -თვალებამღვრეული გამოექანა შვილისკენ. -ვერ გადარჩება! ვიცი ვიცი!
-დედა ნუ ბოდავ. -ხელები მოხვია ძლიერად.
-ჩვენ… ჩვენ სახლში მივდიოდით… -ხმა უწყდებოდა.
-დამშვიდდი დე! -თავზე კოცნიდა და ამშვიდებდა. არადა თვითონაც ციტაღა აკლდა რომ არ ეტირა. -შენ კარგად ხარ?
-მე… მე… -თვალები აატრიალა ლიკამ და გული წაუვიდა.
-ამის დედამოვ*ყან ვინმეს დაუძახეთ! -ბოლოხმაზე დაიღრიალა. საშინელი ქაოსი იყო. ლიკა პალატაში წაიყვანეს ანალიზების ასაღებად. ლაზარე გიჟს გავდა, პირველად ვხედავდი ასეთს. -დედასშე*ეცი! -რამდენჯერმე დაარტყა კედელს ხელი და იკვე ჩაიკეცა. უმისამართოდ მცვიოდა ცრემლები მისი შემყურე. გვერძე მივუჯექი და თითები მის თითებში ავხლართლე. დრო საუკუნოდ გაიწელა, ჩვენ კი უბრალოდ ვიჯექით ძირს ერთმანეთს მიყრდნობილები და ხმას არ ვიღებდით. ცოტახანში ჩემთვის უცხო ხალხით გაივსი დერეფანი, ყველა დიტოზე ლაპარაკობდა. ლაზარე ყურადღებას არ აქცევდა, ჩემს თითებ იყო ჩაფრენილი და დროდადრი თითებზე მკოცნიდა ხოლმე. ორი საათის შემდეგ ექიმი გამოვიდა საოპერაციოდან.
-დიმიტრი ასათიანის ნათესავები რომლები ხართ?
-შვილი ვარ! -ფეხზე წამოხტა ლაზარე და კაცს მავედრებელი მზერა მიაბყრო.
-მძიმე სიტუაცია იყო. სამწუხაროდ ვერ გადავარჩინეთ. -მაშინ ვნახე პირველად ლაზარეს ცრემლები, ღრიალი, გინება, ვინმეს მოკვლის სურვილი მის სახეზე. მეც კი ვეღარ ვამშვიდებდი. როდესაც ოდნავ დაწნარდა მივედი და ჩავეხუტე. მთელი ძალით მოვხვიე ხელები.
-დედაშენს ჭირდები ლაზარე! -ყელში ვაკოცე. -მეც მჭირდები! ხომ იცი რომ შენს გვერდით ვიქნები ყოველთვის?
-ვიცი ვიკა! -ჩახლეჩილი ხმით ჩაილაპარაკა.
-მიყვარხარ ესეც ხომ იცი?
-ვიცი ვიკა! -ჩემი სურნელი ღრმად შეისუნთქა. ლიკას პალატიდან ექიმი გამოვიდა. -დედაჩემი როგორ არის?
-იცით დედათქვენი საოცრად გადარჩა, დაზიანება არ აღენიშნება. და… -აქ შეყოვნდა ქალი.
-და? -მოთმინებას კარგავდა უკვე.
-დედათქვენი ერთი თვის ორსულია. -ლაზარე გაშეშდა, მეც გავშეში.
-რას ამბობთ? ის ხომ ორმოცდახუთი წლისაა! -ყურებს ვერ უჯერებდა.
-ასეც ხდება ხოლმე.
-ჩემიკარგიმოვ*ყან. -პირზე აიფარა ხელები და მე გამომხედა. -თვითონ იცის?
-მე არ მითქვამს.
-შეიძლება შევიდე?
-დიახ, მაგრამ აჯობებს მამათქვენზე არაფერი უთხრათ. -თავი დაუკრა და პალატაში შევიდა, მეც უკან შევყევი.
-დედა!
-დიტო?
-დედა მისმინე.
-რა ხდება? ვერ გადარჩა ხო? -ტირილი აუტყდა. მეც მასთან ერთად ვტიროდი. -ვიცოდი რომ ვერ გაუძლებდა!
-დედამეთქი! -დაიყვირია. მაშინვე გაჩუმდა ლიკა. -ორსულად ხარ და შენთვის ნერვიულობა არ შეიძლება.
-რა ვარ? -თვალები გაუფართოვდა.
-დიტომ ბავშვი დაგიტოვა.
-როგორ? -პირზე აიფარა ხელი და ცრემლების ახალი ნაკადი წამოვიდა.
-რა როგორ ლიკა?
-ამის დედაც ხომ ვეუბნებოდი აბებს არ ვსვავთქო. -ვერ ვიგებდი ბედნიერების ცრემლები მოსდიოდა თუ უბედურების. -ეგ ბებერი რა ჯანზე ყოფილა. -გაიცინა. ჩვენც გაგვეცინა მის ხუმრობაზე.
-დედა მამა…
-არ შემიძლია! -ისევ აქვითინდა. -მის გარეშე როგორ ვიცოცხლო? მიყვარს! ყველაზე მეტად მიყვარს! -ლაზარე გვერძე მიუწვა და ჩაეხუტა. -როგორ დამტოვა მაგ უსინდისომ? როგორ გაბედა?
-დედა ბავშვი!
-არ შემიძლია ლაზარე! ვერ დავმშვიდდები! ნუ მამშვიდებ! -მთელი დერეფანი მისმა ტირილმა მოიცვა.
ყველა გლოვობდა დიმიტრი ასათიანის სიკვდილს, ყველას უყვარდა და ყველას გული სწყდებოდა. ერთი კვირის მანძილზე ლაზარეს გვერდიდან არ მოვშორებივარ. გასვენების წინა დღესაც მასთან დავრჩი.
-დავიღალე ვიკი. -ხელები მომხვია და ცხვირი ყელზე გამიხახუნა.
-ცოტაც გაუძელი. -ლოყაზე ვაკოცე.
-ყველა ყველაფერს ჩემგან მოითხოვს, მეც მაქვს გრძნობები. ბოლოსდაბოლოს მე დავკარგე მამა იმათმა ხოარა. -ღრმად ჩაისუნთქა ჩემი სურნელით გაჟღენთილი ჰაერი. -ეს დედაჩემიც უკვე ჭკუიდან მშლის.
-მისი მესმის, ის ადამიანი დაკარგა ვისთან ერთადაც ოცდაექვსი წელი გაატარა. -თმაში შევუცურე თითები. -კიდევ კარგად არის. ბავშვისგამო ცოტა თავს იკავებს.
-მადლობა ვიკა. -ყელში მაკოცა.
-ნუ მიხდი მადლობას, მეგობრები ზუსტად ასეთი სიტუაციებისთვის არიან. -ჩაიცინა. -მოიცადე. -თავი წამოვიე და ზევიდან დავაკვირდი. იღიმოდა, ამ დღეების მანძილზე პირველად გაიღიმა. -როგორ მომნატრებია ეს ღიმილი. -თითები ტუჩებზე გადავატარე. -მომენატრე ლაზარე!
-სულ ჩემთან არ ხარ?
-მე ჩემი ლარზი მომენატრა, ვიცი დრო გჭირდება შენ თავთან დასაბრუნებლად, მე შენთან ვარ, ლიკასაც ერთად მივხედავთ და ბავშვსაც ერთად გავზრდით. -ტუჩთან ახლოს ვაკოცე.
-ააცილე. -უფრო გაიცინა. მისი თვალები ჩამქვრალიყო მაგრამ სახე უღუმოდა. მენატრებოდნენ მისი კაშკაშა ნაცრისფერი თვალები, სულ რომ ჭინკები დაუხტოდნენ შიგნით. ორივე თვალზე ვაკოცე, მერე კი ტუჩებზე.
-ჩემი პატარა. -ხელები მომხვია და თავი მკერდზე დამადებინა. -ეს მეგობრული კოცნები მაგარი იცი რა.
-ბავშვს რა დავარქვათ?
-ისე მეკითხები თითქოს ჩვენი იყოს. -წელზე ამაყოლა ხელი. -ისე ჩემი და შვილივით უნდა გავზარდო?
-იქნებ ძმა?
-შეიძლება. მოდი ჩვენც გავაკეთოთ ბავშვი და ჩემს დასთან ერთად გავზარდოთ.
-ორი ბავშვის ერთად გაზრდა ძნელია. -შიშველ მკერდზე ვაკოცე.
-დავიძინით რა, ხვალ რთლული დღე გველის. -ამოიოხრა და ტანზე უფრო მეტად მიმიკრა.

ერთი თვე გავიდა დიტოს დაკრძალვის შემდეგ, ლაზარეს ხშირად ვეღარ ვნახულობდი, მამამისის დატოვილ საქმეებს აგვარებდა. დიდად ბიზნესის არაფერი იცოდა მაგრამ სწავლა მოუწია. მხოლოდ მაშინ ვხედავდი როცა სახლში მოდიოდა დაღლილი და იმის თავიც არ ჰქონდა რომ გაეღიმა. მენატრებოდა ჩემი ლაზარე, ის თავქარიანი ბიჭი მხოლოდ იმაზე რომ ფიქრობდა ვინ რომელ კუთხეში გაე*იმა. ის ლაზარე მენატრებოდა სულ მხიარული და მრავალფეროვანი რომ იყო. როგორც შემეძლო ვეხმარებოდი. ლიკასთან იქამდე ვრჩებოდი სანამ სამსახურიდან არ მოვიდოდა. ისიც ქმრისგან შვილზე გადაერთო და თავს მშვენივრად უვლიდა. ასე ამბობდა “ ეს პატარა იმისთვის დამიტოვა ბებერმა მგელმა რომ მისი დაკარგვა ადვილად გადამეტანა”-ო.
ერთ დღეს სამსახურში დავადექი ასათიანს. კაბინეტში დაუკაკუნებლად შევაჭერი, ისეთი სანახაობა დამხვდა რამის ფანჯრიდან გადავაგდე ორივე. ვიღაც ქერა თმიანი ჩემს ლარზს ყელზე ეხვეოდა, ის კიდე დაღლილი სახით მის მოშორებას ცდილობდა.
-დაკაკუნება არ იცი? -გაღიმებული შემოტრიალდა გოგო. -ესეთი თანამშრომლები სამსახურიდან უნდა გააგდო.
-მომშორდი და და*ხვიე აქედან რა. -ძლივს მოაშორებინა ხელები.
-საყვარელო როგორ ელაპარაკები გოგოს? -თვალები დავუბრიალე ასათიანს. გაკვირვებულმა გამომხედა. აშკარად არ ელოდა ჩემს ასეთ ლაპარაკს. -შენ გოგონა ვინ ბრძანდები?
-მაკო.
-და ჩემი ქმრისგან რაგინდა?
-ქმრისგან? -ჯერ მე გამომხედა, მერე ლაზარეს. -ქმარი რომ იყოს აწიკვინდებოდი და მთელს შენობას შეძრავდი. -ცინიკურად ჩაიცინა.
-რაში მჭირდება? -ლაზარესკენ წავედი და მის კალთაში მოვთავსდი. -შენ ეკონწიალებოდი ეს კი არა. -თმებში შევუცურე ხელი და ტუჩებში ვაკოცე. ლაზარესთან ერთად მაკო თუ შმაკოც დაიბნა. თვალებს აქეთ-იქით აცეცებდა და აღარ იცოდა სად წასულიყო. -მე ჩემს ქმარს ვენდობი მაკუნკულა, შენნაირებთან არ მიღალატებს. -ჩავიცინე. -შეგიძლია გახვიდე. -ხმა არ ამოუღია ისე დატოვა კაბინეტი.
-ეს შემოვარდნა რაიყო? იქნებ ვ*იმავდი?
-თეძოზე მომიჭირა ხელი.
-მომაშირე ხელები! -ადგომა ვცადე მაგრამ დამიჭირა.
-ჩემი ცოლი ხარ, ხომ არ დაგავიწყდ? -ჩაიცინა. -ისე ლაპარაკობდი რამის მეც დავიჯერე რომ ცოლად მოგიყვანე და ქორწილის დღე არ მახსოვს. -ტუჩებთან ახლოს მოიწია.
-გადაგარჩინე. -თვალი ჩავუკარი.
-დავიღალე! -თავი სავარძელს მიადო.
-წამო შატალოზე წავიდეთ. -გავიკრიჭე.
-ვერ ხარ შენ. -თავი გააქნია სიცილით.
-მომენატრე ლაზარე. -ტუჩები გამოვბურცე. ცოტახანი ჩუმად მაკვირდებოდა, მერე ფეხზე წამოხტა და ხელჩაკიდებული გამიყვანა კაბინეტიდან.
-გავდივარ და რაც საჭირო იქნება მეილზე გამომიგზავნე! -მდივანს გახედა.
-ბატონო ლაზარე დღეს შეხვედრა გაქვთ!
-გადადე! -ისე უთხრა უკან აღარ მიუხედავს. გაკვირვებული გვიყურებდა ხალხი, მე კი სახიდან ღიმილს ვერ ვიშორებდი. სწრაფად მიმიყვანა მანქანასთან და კარები გამიღი.
-რა ჯელტმენიხარ?! -გავიცინე.
-სად მივდივართ? -რულთან დაიკავა ადგილი.
-მაგას ყოველთვის შენ ფიქრობდი.
-კარგი მაშინ. -ხელზე მაკოცა. -დღეს მთლიანად შენი ვარ. -მანქანა დაქოქა და ადგილს მოსწყვიტა. ცოტახანში ქალაქგარეთ აღმოვჩნდით, ტყეში, პატარა სახლით, უკან თავისი აუზით.
-დიდი სიამოვნებით ვიცხოვრებდი აქ მთელი ცხოვრება. -ზურგზე შევახტი.
-ჯიბეებში რამე გაქვს?
-ტელეფონი.
-მომეცი! -ხელიდან გამომტაცა იქვე დადო და ბასეინისკენ გაიქცა.
-არაა! ლაზარეე! -კივილი დავიწყე როგორც კი გავაანალიზე მისი განზრახვა. -ლაზ… -თქმა არ დამამთავრებინა ისე აღმოვშნდი წყლის ქვეშ. -უხ შენი!
-ჩემი პატარაა! -ხელები მომხვია.
-ეს აუზი რამსიღრმეა?
-ვერ დაგფარავს. -გამიცინა.
-ძალიან კარგი. ფუ შენუ! ეხლა რა ჩავიცვა? გიჟიხარ გეფიცები! ტანსაცმლით ბანაობა რაუბედურებაა?
-გაიხადე! -მაიკა და შარვალი წყალშივე გაიძრო.
-ტარზანა ხარ!
-მიდი ააქ! -წარბები აათამაშა. -მე უნდა გაგხადო. მუღამი მაქვს. -ჩაიცინა. ტანზე მოტმასნილი კაბა წამში გამაძრო. -ჯანდაბა! ესეთ ტრუსიკს რატომ იცმევ?
-შენთვის ჩავიცვი. -ავხარხარდი.
-ეჭვიარმეპარება. -ჩაყვინთა და მუცელზე მიკბინა.
-მეტკინა იდიოტო! -თავში წამოვუთაქე.
-ხომ გინდოდა ლაზარე?
-კი კი! -იმის შიშით რომ ისევ ის ტირანი უფროსი არ გადაქცეულიყო მასთან ახლის მივიწიე და ხელები მოვხვიე.
-იცი ბასეინში სექსი არ მიცდია. -ჩაიცინა.
-გინდა წყალი გავაწითლო? -ტუჩზე ვიკბინე.
-მიწვევ!
-არა. -მოკლედ მოვუჭერი.
-შენი მკერდი მიწვევს და ეს ტრა*ი. -ხელი წამავლო უკანალზე. თითები საცვლის ქვეშ შეაცურა და ქვემოთ დაქაჩა.
-რას აკეთებ? -სუნთქვა შემეკრა. ხმის ამოუღებლად მომაშორა ლიფი და ზედ შემომისვა. -ჯანდაბა! -უფრო მეტად ავეკარი. მკერდზე მიკბინა, ერთი ხელი კი ფეხებს შორის მომკიდა. -ლაზარე!
-მჭირდები ვიკა! როგორც ჰაერი ისე მჭირდები! -ყელზე მაკოცა. -საშინლად მინდიხარ! -წყლიდან ამოვიდა და სახლში ხელშიაყვანილი შემიყვანა. ლოგინზე გადამაწვინა, ცოტახანი ზევიდან დამცქეროდა. -ჯანდაბა ვჭედავ შენზე. -ზევიდან მომექცა და ტუჩებზე დამაცხრა. კატასავით ვკრუტუნებდი მისი ყველა შეხებისას. ისეთ საოცრებებს აკეთებდა თითებით თავს მაკარგვინებდა. სათითაოდ დამიკოცნა ყველა ადგილი, უცებ მომწყდა, საცვალი გაიხადა და უჯრიდან ბრჭყვიალა შეკვრა ამოიღო. გაუაზრებლად თვალები დავხუჭე. ჩემს ფეხებს შორის მოთავსა და თვალებზე მაკოცა. -შემომხედე. -ჩახლეჩილი ხმით მითხრა. მაშინვე მის ნაცრისფერ სფეროებს წავაწყდი, ანათებდნენ! ძველებურად ანათებდნენ. მხოლოდ ეს მჭირდებოდა, სიყვარულნარევი გამოხედვა. თითები თმაში შევუცურე და ჩემსკენ დავქაჩე. ჩაეღიმა, ტუჩები მომაკრო და სწრაფად შემოაცურა ერეგირებული ა*ო ჩემს ვაგ*ინაში. ტკივილისგან კბილები ქვედა ტუჩზე ჩავავლე. ცალი ხელი ჩემს თითებში ახლართა. -მოდუნდი ვი. -მეც მის ნებას დავყევი. მალევე გადაიზარდა ტკივილი ერთ დიდ სიამოვნებაში. -მიყვარხარ ვიკა.
-მეც მიყვარხარ! -ცრემლი გადმომვარდა თვალიდან. მის მკერდს მივესვენე, გავიტრუნე და სუნთქვის დარეგულირება დავიწყე მასთან ერთად.
……….

მიყვარდა, ისე მიყვარდა როგორც არავინ არასდროს მყვარებია. მისი თვალები მიყვარდა, რომლებიც სიბნელეში მთვარესავით ანათებდნენ. ნაცრისფერი სფეროები, რომლებშიც ყურება ყველაფერს მერჩივნა. როდესაც ვიღაც გიყვარს, მისი ყველაფერი გხიბლავს. ცუდიც და კარგიც. ტყუილად არ ამბობენ, “სიყვარული ბრმაა”-ო. მართლაც ასეა.



პრივეტ ხალხო! :დ დავბრუნი ახალი ისტორიით. იმედიმაქვს მოგეწონებათ. შეცდომებისთვის ბოდიშით <3 <3 მიყვარხართ!