-ცოტა სწრაფად! -ნახევარი საათი უმეორებდა ერთიდაიგივეს დას.
-დამაცადე! -აქეთ-იქით დარბოდა უმცროსი ადამია. ძლივს მოემზადა და ლეოსთან ერთად სახლიდან გავიდა. -დავაგვიანეთ?
-შენი წყალობით მარიამ. -დაებღვირა.
-ორი საათით ადრე უნდა გაგეფრთხილებინე!
-ორი კვირით ადრე გაგაფრთხილეთ მარიამ, მაგრამ დაგავიწყდა! -სიცილით გააქნია თავი. მთელი გზა ენა არ გაუჩერებიათ და-ძმას. ბოლოს ლიჩელის სახლამდეც მიაღწიეს. ეფექტური შემოსვლა გამოუვიდათ ადამიებს.
-სად ხართ აქამდე ტო? -ბუზღუნით გადაეხვია ორივეს.
-შენ საყვარელ მარიამს კითხე. -ზურგი აქცია ძმაკაცს და სხვებისკენ წავიდა.
-არ მოუსმინო მაგას სან. -ლოყაზე აკოცა ლიჩელს, მასთან ერთად გაარღვია ბრბო და დაქალთან გაჩნდა. -ლიკა!
-დაგავიწყდა! -დაებღვირა მელაშვილი.
-გილოცაავ! -ხელები მოხვია იუბილარს. ლიკა აფართხალდა, დაქალის თავიდან მოშორებას შეეცადა, მაგრამ ადამიასთან ვერაფერს გახდა. -კარგი გოგო რაიყო?! არ დამვიწყებია, უბრალოდ დიდი დრო მოვანდომე მომზადებას.
-დაავიწყდა! -ლაპარაკში ლეო ჩაერთო.
-მოკეტე შენ! -თვალები დაუბრიალ ძმას.
-კარგი ხო. -გაეცინა ლიკას. -თქვენთვის ახალი ამბავი გვაქვს! -სანდროს მოეხვია.
-ორსულად ხარ? -თვალები ჭყიტა დიტომ.
-ნუ ბოდავ რა. -ხელი აიქნია მელაშვილმა. -ვქორწინდებით!
-დააყენეთ საშველი? -სიცილით გადაეხვია ორივეს ლეო, ყველა ულოცავდა წყვილს.
-როგორც ხედავ. -გაიკრიჭა, თან სანდროს ხელს არ უშვებდა.
-შენ გოგო მე არ უნდა მაკოცო? -დაბღვერილმა გახედა დიტომ ადამიას.
-აი ეგეთ რაღაცეებზე რომ ბუზღუნებ ძაან მესექსუალურები. -ჩაიხითხითა და ცაბაძეს მოეხვია. წითელი თმები აუჩეჩა მარიამს.
-მე ისედაც სექსუალური ვარ მარიამო. -ლოყაზე აკოცა. -ნინა სად არის?
-მაგასაც დაავიწყდა. -დაბღვერილმა გახედა მომღიმარ მარიამს.
-არაფერიც არ დამვიწყებია! -ცხვირაბზუებული შევიდა მისაღებში არაბული და დაქალს წინ ჩამოუდგა.
-ეს ჩემია? -ლამაზ პარკზე თითით ანიშნა.
-ჰო. -წარბები აათამაშა. -მიდი ნახე. -სიცილით მიაწოდა პარკი. აღფრთოვანებულმა ჩაიხედა პარკში, მაშინვე გაეყინა მზერა და ლოყები აუწითლდა.
-ეს რა არი?
-ოჰ ვერ ხედავ რა არის? -წარები აზიდა არაბულმა.
-გვანახე რა. -ნინას სახით გამხიარებული ლეო ადგილზე ცქმუტავდა. თვალების ტრიალით გადმოატრიალა პარკი და მაშინვე სხვადასხვა ფერის პრეზერვატივები გაიშალა იატაკზე. ყველას ხარხარი აუტყდა ლიკას შემხედვარე.
-თუ გინდათ წაიღეთ, გიყოფთ. -მათი სიცილით დაღლილმა უემოციოდა ამოილაპარაკა.
-ეგ შენთვისაა ლამაზო. -თვალი ჩაუკრა დიტომ.
-თუარუნდათ ნუ უნდათ ლიკუ, რამდენიმე დღეში დავხარჯავთ. -თვალი ჩაუკრა სანდრომ და გადაწითლებულ გოგოს მოწყვეტით აკოცა.
-კაი შე*ემა ეგრეც არ გინდა. -მხარზე მიარტყა ხელი ლეომ და სამზარეულოში გავიდა.
-დავაი დაასხით. -ტაში შემოკრა ნინამ. დაიწყეს დალევა, ცეკვა, სიმღერა. ბევრი ხალხი ირეოდა ლიჩელის სახლში, ძირითადად ახლო სამეგობრო, მაგრამ ეს ექვსნი განსაკუთრებით ახლოს იყვნენ, ყველა სხვადასხვა ოჯახებიდან, ადამიების გარდა. მარიამი და ლიკა ერთად გაიზარდნენ ლეოსთან ერთად. სკოლის ბოლო წლებში ახლად გადმოსული ნინა გაიცნეს. დიტო და სანდრო ლეოს ძმაკაცები იყვნენ სკოლიდან მოყოლებული. არც ერთში არ გაჩენილა გრძნობა ლიკას და სანდროს გარდა. ოცდაორი წლიდან გიჟდებოდა სანდრო მელაშვილზე, მაგრამ ურთიერთობას თავს ვერ აბავდნენ. ყველა თავისებურად გიჟები იყვნენ, ბიჭები გოგოებზე ზრუნავდნენ და პირიქით. ნელნელა იშლებოდა ნასვამი ხალხი.
-მე და მაროც წავედით. -ხელი გადახვია დას.
-აქვე სასტუმროა და იქ წადით მთვრალი არ დაჯდე საჭესთან! -თავში წამოარტყა ხელი სანდრომ დიდ ადამიას.
-ერთხელ დავმჯდარვარ თუ ორჯერ? -ორი თითი აუწია სიცილით.
-სერიოზულად გეუბნენი. -სახე დაასერიოზულა ლიჩელმა.
-კარგი ხო.
-ეგრე ძაან ნუ მეყრდნობი! -მარიამიც წაბარბაცდა. დიტო ამოუდგა გვერდით და ლეოს “გატანაში” მიეხმარა. რომელიღაც სასტუმროში მივიდნენ, ქერა ბიჭს ერთი ნომერი გამოართვეს, ორსაწოლიანი ლოგინით და მეორე სართულზე ავიდნენ. -როგორ მიყურებდა ის ბიჭი დაინახეე?
-როგორ პრინცესა? -ლოგინზე გაიშხლართა.
-მგონი შენი ნაშა ვეგონე. -სწრაფად გაიხადა ტანსაცმელი და საცვლების ამარა საწოლში შეწვა.
-მერე რა გინდა? ნახე რა სიმპატიური ბიჭის ნაშა ხარ. -წარბები აათამაშა.
-ნუ ცანცარებ. -თვალები აატრიალა. უცებ კარების შემომტვრევის ხმა გაისმა, მარიამის წივილი და ლეოს გინება. ნიღბიანმა მამაკაცმა ლეოს იარაღი ჩაარტყა და გათიშა. ერთეთმა მარიამს პირზე ააფარა ხელი, მესამემ პლედი მოახვია და მოფართხალე ადამია ძლივს გაიყვანა შენობიდან.
-მიკბინა ამ ბო*მა! -ხელი მოაშორა როგორც კი მანქანაში ჩასხდნენ.
-გამიშვით! -ფართხალს არ წყვეტდა ადამია.
-ხომ იცი რომ მაინც არ გაგიშვებთ და რატო ჭყიპინებ ტო? -წინიდან მოტრიალდა შავთმიანი.
-წადი შენიც! -სახეში შეაფურთხა.
-ეს კა*ა ნახე რა. -ხელი ასწია გასარტყმელად მაგრამ წითელთმიანმა დაიჭირა.
-ში*ხოარგაქ? ქალია ბოლობოლო. -გაკვირვებულმა შეხედა არაბულმა ბიჭის ჭაობისფერ თვალებს. -მოიფარე ეგ კარგად თორე ისეთი ძუ*ძუები გაქვს ცდუნებას ვერ გაუძლებენ. -ბიჭებზე ანიშნა თავით. დაბღვერილმა მჭიდროს მოიხვია პლედი.
-ჩემგან რა გინდათ? -დამშვიდებული ხმით თქვა, მაგრამ პასუხი არავინ გასცა. -ჩემს მეტი გოგო ვერ ნახეთ ოთახში რომ არ შემომვარდნოდით? -ისევ დააიგნორეს. -ლეოს რაუქენით?
-შენი ბიჭი ცოტახანში გამოფხიზლდება, მერე ძებნას დაგიწყებს და მარად გაუტყდება შიშველი ქალი რომ ავახიეთ ლოგინიდან. -ლოყაზე მოუთათუნა ხელი წითურმა.
-ლეო ჩემი ძმაა! გიპოვით და ყველას დაგბრიდავთ.
-აუფ შემეშინდა! -გულზე ხელი მიიდო ქერათმიანმა. ის ბიჭი იყო, ნომერი ვისაც გამოართვა. -*ლე არ მომჭამოს შენმა ლეონარდომ.
-ცოტახანი სიბნელეში მოგიწევს ყოფნა თოჯინა. -ცრემლი მოსწმინდა წითურმა და თავზე ტომარა ჩამოაცვა. ვერ ხვდებოდა რატომ მაგრამ მასთან თავს დაცულად გრძნობდა, დიდად არც იმაზე ნერვიულობდა რომ გაიტაცეს, წესით პანიკებში უნდა ჩავარდნილიყო, მაგრამ მისი სიახლოვე ამის საშვალებას არ აძლევდა.
-შენ რა გქვია?!
-რომელი შენ?
-წითურო. -გაეცინა.
-პირველად ვხედავ გატაცებულ გოგოს რომელიც სიცილის ხასიეთზეა. -კბილებში გამოსცრა შავთმიანმა. -შენ არ იცი წინ რა გელის.
-დავაი რა, შენზე გაბუტულივარ, ნუ მელაპარაკები. -გაკოჭილი ხელები აათამაშა. -რა გქვიათქო.
-მოკეტე რა.
-ხელები რომ გამიხსნათ არ გინდათ? მეტკინა.
-სხვა რაღაც გეტკინება თუ არ გაჩუმდები. -ისევ ჩაერთო საუბარში გეგა.
-შენ ნუ მელაპარაკებითქო არ გითხარი?
-ტრა*ი დააყენე თორემ საკუთარ თავზე პასუხს არ ვაგებ!
-ჩემი გა*იმვა რომ შეგეძლოს აქამდე გამ*იმავდი. -უცებ დაატორმუზა მანქანა. -რას აკეთებ ბიჭო გინდა იქამდე მოვკვდე სანამ შენს უფროსთან მიმიყვან?
-მომისმინე პატარა ბო*ო! -თავსაფარი გადააძრო და ხელი ლოყებზე ძლიერად მოუჭირა. -კიდევ თუ ამოიღებ ხმას აქვე მიგა**ნავ გაიგეე?! ხელს ვერავინ შემიშლის!
-აუ როგორ შემაშინე, ეხლა ჩავიფსავ. -გაიგო წითელთმიანის ჩაცინება და უფრო გათამამდა. -თუ შემეხები მაგ პენ*სს მოგაჭრი როცა დრო მოვა. -თვალი ჩაუკრა. მაშინვე მოხვდა ძლიერი ტორი სახეში და სისხლის გემოც იგრძნო ტუჩზე. -ნაბი*ვარი ხარ!
-ოე ოე! -თავში წამოარტყა წითურმა. -ხოარ უბერავ შე*ემა?
-გვერძე გიზის და ჩაა*მევინე. -საჭეს მიუბრუნდა და მანქანა დაძრა.
-კარგად ხარ? -სისხლი მოწმინდა ტუჩიდან.
-ამაზე კარგადაც ვყოფილვარ. -ცრემლები შეიმშრალა. -არადა ჩემი დაქალის დაბადებისდღეზე ვიყავი, მეგონა მეორედღე ხალისიანად დაიწყებოდა მაგრამ ვინ გაცადა. დამტაცეთ ხელი და გამომაქანეთ. -ჩაიცინა. -ბედის ირონიაა. -ოხვრა აღმოხდა პირიდან, მერე ტირილი დაიწყო. -სახლში მინდა!
-ვიცოდი რომ მაგარი გოგოს როლს დიდხანს ვერ შეინარჩუნებდი. -კმაყოფილმა ჩაილაპარაკა გეგა.
-წარმომიდგენია როგორ ინერვიულებს დედაჩემი. -ქვითინებდა. -გული გაუსკდება. ჩემი ძმა მინდა. -წითურს მიეკრო. -ვიცი რომ ვიღაცამ დაგავალათ ჩემი მოტაცება და რათქმაუნდა ის ტირანი არსად გამიშვებს მაგრამ დედა არ გყავთ? -მაიკაზე ჩაებღაუჭა ბიჭს.
-არა. -სამივემ ერთად თქვეს.
-მაპატიეთ. -მკერდზე მიადო თავი. -იცი შენთან თავს რაღაცნაირად ვგრძნობ.
-არ შეგიყვარდე თოჯინა, ჩემთვის არ ხარ განკუთვნილი. -ლოყაზე მოუსვა ხელი.
-არა, სხვანაირად. შენ რომ ხარ მაგიტომ ვტლიკინებ ამდენს. -ცრემლი მოიწმინდა და წამოდგა. -მალე მივალთ?
-ჯობია დაიძინო. -თმებზე მოეფერა.
-არ გაჩერდე გთხოვ. -მავედრებელი მზერა მიაბყრო. მანაც ღიმილით დაუქნია თავი. რამდენიმე წუთში გაითიშა.
-აუ ეს ვინარის ტო?
-მაგარი ტიპია. -სიცილით მიიხედა უკან ქერამ. -კაკი მგონი გგავს.
-ჰო ჩემნაირი თმები და თვალებიაქვს. -ჩაიცინა. -მაგრამ დარწმუნებული ვარ და არ მყავს.
-პირველად ვეთანხმები კახის. -სიცილით გამოიხედა უკან გეგამ.
-შე*ემა დედაშენს რა მოუვიდა? -თვალებში ჩახედა კახიმ.
-მოკვდა.
-არც გაატ*რაკო.
-მე რომ გამაჩინა ხუთი წლის მერე დაიბრიდა, ნარკომანი იყო.
-რა გამოუხვედი ესეთი სიმპატიური.
-რავი ტო, ისე ისიც წითური იყო. -ნაღვლიანად ჩაილაპარაკა. მალევე ჩავიდნენ იმერეთში. დიდი სახლის წინ გააჩერეს მანქანა.
-გააღვიძე შე*ემა. -ხელი მიჰკრა კაკის.
-ბიჭო მგონი ძილშიც მე მგავს. -გაიცინა და გეგას მზერა გაუსწორა. -კაი ტოო? ეს როგორ გავაღვიძო, შეხედე რა საყვარელია.
-ში*ხოარგაქ ბიჭო? -ხელი დაავლო მარიამს და რამდენჯერმე შეანჯღრია.
-რა სიველურეა? -როგორც კი გეგას სახეს წააწყდა მაშინვე აწუწუნდა. ხმის ამოუღებლად მოახვია ნაჭერი პირზე და ნასიამოვნები წავიდა სახლისკენ. მარიამიც წაათრიეს. დაიძაბა, რაც უფრო უახლოვდებოდა შესასვლელ კარს მით უფრო ფორიაქდებოდა. ბოლოს გააანალიზა აქ რისთვის იყო. კაკის სიტყვებიც გაახსენდა “ჩემთვის არ ხარ განკუთვნილი” და მაშინვე შიშმა დაუარა სხეულში. კაკის ხელი რომელიც მის მკლავზე ჰკონდა ჩაჭიდებული სხეულზე აიკრა. გაკვირვებულმა გადახედა ერთი თავით დაბალ გოგოს და მისნაირ თვალებში ჩახედა, რომლებიც შველას ითხოვდნენ.
-მაპატიე თოჯინა, ვერ დაგეხმარები. -ნაძალადევად გაუღიმა. -ვიცი ნაწილობრივ ხვდები შენი აქ ყოფნის მიზეზს. -ყურში ჩასჩურჩულა. ცრემლები გადმოსცვივდა ადამიას. ძლიერად დააჭირა თვალები ერთმანეთს. მალევე გაიღო სახლის კარი და დაბალი პუტკუნა ქალიც გამოჩნდა. გოგოს დანახვაზე ფერი ეცვალა.
-ლილი გვშია. -სახლში შეაჭრა გეგამ.
-თქვენ სულ გაგიჟდით ხო? ეს პირის ახვევა და ხელების შეკვრა რა უბედურობაა? დარწმუნებული ვარ შენი ნამოქმედარი იქნება. -დაბღვერილი მიუბრუნდა გეგას.
-ლილი! -თვალები დაუბრიალა.
-რა იყო გეგა?! -ხელები გაუხსნა მარიამს და პირიდანაც მოხსნა სახვევი. -ეს ამ არანორმალურმა გააკეთა ხო? -ტუჩზე ჩამოუსვა თითი. მარიამი დუმდა. ოდნავ დაუქნია თავი. -ტანსაცმელი არ აქვს?
-არა. -მკვახედ უპასუხა. -სად არის?
-სძინავს. -ხელი მოკიდა მარიამს და სამზარეულოში გაიყვანა. -არ დანებდე არცერთს. -მის გასაგონად ჩაილაპარაკა. გაკვირვებულმა გახედა ადამიამ. -გშია შვილო?
-მე მშია. -გვერძე მიუჯდა გეგა. -რა გჭირს? რატომ აღარ ლაპარაკობ?
-ხომ გითხარი ნუ მელაპარაკებითქო. -ისე თქვა ზედაც არ შეუხედავს. -არაკაცებს არ ველაპარაკები.
-წესივრად მელაპარაკე გოგო. -მკლავზე წაავლო ხელი.
-თავი დაანებე. -მკაცრი ბარიტონი მოესმა უკნიდან ადამიას. უკან არ მიუხედავს, არ უნდოდა მისი დანახვა.
-ტვინიმომი**ნა მთელიგზა შე*ემა. -ხელი გაუშვა და მაცივრის კარები გამოაღო. ლილიმ ტილო ჩაარტყა თავში.
-თუ არ გინდა მშიერი დარჩე დაოკდი.
-მარიამ?! -ისევ ის ხმა. სხეულში გასცრა მისმა დაძახებულმა სახელმა.
-სახლში მინდა. -თავი ჩახარა. არავისთან სურდა ლაპარაკი. ყურადღება არ მიუქცევია ბიჭისთვის.
-მეც ბევრი რამე მინდა. -ცინიკურად ჩაიცინა.
-შენ ყველაფერი შეგიძლია მიიღო რაც გინდა. მე არა.
-მართალია. -მხარზე შეხება იგრზნო. შეცბა. მაშინვე მისკენ მიტრიალდა, შავი თვალები ჰქონდა რატი თორელს. შავი თმები და დიდი ტუჩები. ჩაეღიმა მარიამის გაშტერებულ მზერაზე. -შიშველი რატომ ხარ?
-დრო არ მქონდა ჩასაცმელად, რაც ხელში მომხვდა ის მოვიფარე და შენკენ გამოვქანდი, არ ვალოდინო მეთქი. -ირონიულად გაუღიმა. -შენმა ბიჭებმა არ დამაცადეს ჩაცმა. -თავი საპირისპირო მხარეს შეატრიალა. -სხვათაშორის ზამთარია და ცივა.
-ოჰ, რამხელა ენა გქონია. -წარბები ასწია ვითომ გაკვირვებით.
-ჯერ სად ხარ, მთელი გზა ენა არ გაუჩუმებია. -საუბარში კახი ჩაერთო.
-ლილი ოთახში აიყვანე. -თავით ანიშნა ახლავეო. -ცოტახანში გნახავ.
-არ იჩქარო, ახალგაცნობილები არ მენატრებიან. -თვალი ჩაუკრა. -პრინციპში არც გიცნობ.
-გამიცნობ. -როგორც კი თვალს მიეფარნენ ბიჭებს შეუბრუნდა. -გგავს შე*ემა. -კაკის მიარტყა ხელი.
-ჩემი დაა! -სერიზული ტონი თქვა. -არ შემ*ეთ ეხლა მაგით.
-კაი კაი. -ხელები ასწია დანებების ნიშნად. -რატო დაარტყი? ხომ გითხარი ხელი არ დაადოთქო.
-წყობიდან გამომიყვანა. ცოტახანში გაგაგიჟებს.
-ვნახოთ ვნახოთ. -ეშმაკურად ჩაიცინა.
-აქ რატომ გვყავს? -ყველასთვის საინტერესო კითხვა დასვა კაკიმ.
-შენიაზრით?
-ზაზა?
-აბა კიარ მიყვარს რომ მომეტაცებინა. -თვალები აატრიალა. -იმ ნაბი*ვარის შვილია.
-მართლა ტო? ისე სხვანაირია. -ჩაფიქრებულმა თქვა კაკიმ. -არ მინდა რომ რამე დაუშაო.
-ეგ შენი ტრა*ის საქმე არ არის. -თვალი ჩაუკრა ძმაკაცს.
-რატი!
-რაიყო?
-თავს ცუდად ვგრძნობ.
-შენ სულ ეგრე ხარ კაკი.
-არა შე*ემა. -თავი გააქნია. -ვგრძნობ რომ ვჭირდები.
-ში*ხოარგაქ რეებს ბოდავ ტო? -გაკვირვებულმა გახედა კახიმ.
-წავედი ჩვენი გოგო მოვინახულო. -ჭინკები აუთამაშდნენ თვალებში. უცებ აიარა კიბეები და “მარიამის ოთახში” დაუკაკუნებლად შევიდა.
-ყველა ერთნაირი თავხედები ხართ.
-უკაცრავად?
-ქალთან მოქცევის წესები არ იცით. -ლოგინზე იყო მიწოლილი.
-ადექი! -მკაცრად თქვა თორელმა.
-რატომ?
-ადექი მარიამ! -უარესად გაამკაცრა ხმა. ზლაზვნით წამოდგა და წინ ჩამოუდგა თორელს.
-რა გინდა?
-შენ! -ჩაიღიმა და პლედი წამში მოაშორა.
-არ შემეხო! -უკან გაიწია. ისევ მიუახლობდა, წელზე მოხვია ხელები და ბერათითი გახეთქილ ტუჩზე გადაატარა. -გამიშვი პედოფილო!
-სულ რაღაც 26 წლის ვარ. -ჩაიცინა.
-მოძალადე ხარ!
-დაახლოვებით. -ყელში მიაკრო ტუჩები. -ძალიან ლამაზი ხარ მარიამ.
-თავი დამანებე! -ფართხალს არ წყვეტდა. -ჩემგან რა გინდა? სხვა გოგოს ვერ ნახავ?
-მარიამ მარიამ. -სიცილით თქვა. -იცი ვინ ვარ მარიამ?
-მ*იდია! -ხელი ჰკრა და ფანჯარასთან მივიდა.
-უხეში გოგოები მომწონს.
-ეგეც მ*იდია.
-მისმინე ლამაზო. -მკლავში წაავლო ხელი. -წესივრად თუ არ მოიქცევი ჩემი ცუდი მხარის დანახვა მოგიწევს, რაც დამიჯერე ნამდვილად არ გაწყობს.
-წითურს რა ქვია?
-რა ძაან დაინტერესებული ხარ?
-ის თქვენ არ გგავთ.
-ჰო კაკის სხვანაირი დამოკიდებულება აქვს ქალებთან. -ცინიკურად ჩაიცინა.
-აქ რატომ ვარ?
-მალე გაიგებ. -ისევ მოიმწყვდია მკლავებში. -მანამდე ცოტა გავერთოთ.
-არ მინდა! -ცრემლები გადმოსცვივდა. -გამიშვი გთხოვ! -მავედრებელი მზერა მიაბყრო.
-ოჰო ეს უკვე მომწონს. -ტუჩებში აკოცა, მარიამმა კბილები მოუჭირა ქვედა ტუჩზე და სისხლი ადენინა. -ფუ შენი! -უხეშად მოშორდა. კარზე კაკუნი გაისმა. -მოდი! -მზერას არ აშორებდა მარიამს.
-საჭმელი მოვუტანე. -თავი შემოყო კაკიმ. -წამოდი საქმე გვაქვს.
-არ მცალია. -კბილებში გამოსცრა.
-რატი! -მკლავზე მოკიდა ხელი. მარიამს არ უყურებდა, მის მზერას ვერ უძლებდა.
-მიდი და მოვალ. -კაკის გასვლას დაელოდა, მერე კი მარიამს ხელი წაავლო ყბებზე. -მისმინე ლამაზო! დღეს ღამე დავბრუნდები და იმას მივიღებ რაც მინდა.
-წადი შენი! -სახეში შეაფურთხა. უეცრად იგრძნო ლოყაზე წვა.
-სიტყვები აკონტროლე. -მხოლოდ ეს თქვა და ოთახი დატოვა.
-მძულხარ! -სიტყვა დააწია. იქვე ჩაიკეცა მარიამი და პანიკური ტირილი აუვარდა. ვერ ხვდებოდა იქ რას აკეთებდა, არაფერი ესმოდა. სახლში უნდოდა, ეს მაგარი გოგოს როლის თამაშიც უკვე ღლიდა. კუთხეში იჯდა მოკუნტული და ფიქრობდა. ვიღაცამ კარი შემოაღო მაგრამ მისკენ არც გაუხედავს.
-მარიამ შვილო. -თავზე გადაუსვა ხელი. -წამოდი აბაზანაში.
-აქ რატომ ვარ?
-შვილო ათი წელია მათთან ვმუშაობ, მაგრამ რატის და ბიჭების საქმეში არ ვერევი, ჩემთვის როგორც შვილები ისე არიან, ყველანი ჩემ თვალწინ გაიზარდნენ.
-მძულს რატი.
-არც ისეთი ცუდია როგორადაც თავს აჩვენებს.
-არ მაინტერესებს.
-წამოდი იბანავე. -ხმის ამოუღებლად გაჰყვა ქალს. ერთი საათი იდგა წყლის ქვეშ, ცრემლები უმისამართოდ მოსდიოდა ჭორფლიან სახეზე. ბოლოს ლილიმ შეუღო კარი და საძინებელში წაიყვანა.
******

-გავგიჟდები! -გიჯივით ყვიროდა და ბოლთას სცემდა ოთახს უფროსი ადამია.
-არსად არ არის. -კომპიუტერის ეკანს მისჩერებოდა დიტო და დაკვირვებით ათვალიერებდა კამერას. -ამის დედაც არაფრი არ არის! -ვეღარ გაუძლო და მონიტორს მუშტი დაარტყა.
-რამე რომ მოუვიდეს ყველას დავხოცავ! -სახეზე ჩამოისვა ნერვიულად ხელები.
-შე*ემა ვინმეს რამე ხომ არ დაუშავე? -ყურადღებით დააკვირდა ლიჩელი.
-არა ტო? ვისთვის რაუნდა დამეშავებინა?
-ნიკა?
-არ ვიცი სანდრო! -თავზე გადაისვა ხელი და ისევ სიგარეტს მოუკიდა.
-რომ ვუთხრათ არა?
-რა ვუთხრა დიტო? ოთახიდან და ამაცალეს და შენ ხომ არ ხარ რამეში გარეულითქო?
-ნინო გაგიჟდება. -სიგარეტს სიგარეტზე ეწეოდა სანდრო. -ესენიც გაუჩერებლად ტირიან.
-ჯანდაბა სად ხარ მარიამ?! -ფანჯარაში გაიხედა ლეომ. -ამის დედას*ევეცი! -უეცრად დაიღრიალა და ყველაფერი დალეწა რაც ხელში მოხვდა. -ჩემი და ვერ დავიცავი! რამე რომ მოუვიდეს ბო*იშვილივიყო ყველას დაბრიდავ დიდიან პატარიანა!
-ალექსა ეძებს! -ხელები დაუჭირა ცაბაძემ.
-დედამოვ**ან!
-მარიამი ყველას გააგიჟებს, ჩვეულებრილი გოგო არ არის. -ნერვიულად ჩაიცინა სანდრომ.
-ვიპოვი! -მკაცრად თქვა. -გიპოვი მარიამ! -ისევ ფანჯარაში გაიხედა.
******

უკვე ღამდებოდა, ფანჯრის რაფაზე იჯდა მარიამი და ხეებს გაჰყურებდა. საერთოდ არ ეცნობოდა ეს ადგილი. დაბნელებისას შიში უარესად იტანდა, ვეღარ ეწინააღმდეგებოდა ამ გრძნობდას. იცოდა, იცოდა რომ განწირული იყო და ვერავინ უშველიდა. არადა ყოველთვის კარგაც ცხოვრობდა, სულ ბედნიერი იყო საყვარელ ადამიანებთან ერთად, გუშინდელ დღემდე.
-დღეს ჭამე რამე? -კარები შემოაღო თორელმა.
-სიგარეტი გააქვს? -მისკენ არც გაუხედავს ისე ჰკითხა.
-შენ არ ეწევი მარიამ. -უცნაურად გამოსთქვამდა მის სახელს. ახლოს მივია და ერთი ღერი გაუწოდა.
-დღეიდან ვიწყებ. -ნაპაზი გამოარტყა და მაშინვე ხველება აუტყდა. -რა ჯანდაბაა?
-ეგრე იცის თავიდან. -გაეცინა მის შემხედვარე.
-აქ რატომ ხარ?
-კარგად იცი რატომ. -თმები ყურზე გადაუწია.
-არ გინდა გთხოვ. -კიდევ ერთლი ნაპაზი დაარტყა. ისევ ჩაახველა მაგრამ იმდენად აღარ. დარჩენილი სიგარეტი კი უპრობლემოდ გადაუშა ფილტვებში.
-ტყუილად მთხოვ მარიამ. -თავისკენ შემოატრიალა და მის ფეხებს შორის მოთავსდა.
-ნუ მეხები! -ხელი მოაშორებინა. ფანჯრიდან ჩამოხტა და ლოგინის მეორე მხარეს დადგა.
-ან ჩემთან ერთად ისიამოვნებ ან ძალიან გეტკინება. -მიუხალოვდა და მკლავებში მოიქცია.
-თავი დამანებე! -ფართხალს არ წყვეტდა. იცოდა ვერაფერს გახდებოდა მასთან მაგრამ ცდილობდა. -გამიშვი რატი! -ცრემლები გადმოსცვიდა. უეცრად მოხვია კისერზე ხელები და ჩაეხუტა. უცნაურმა გრძნობამ დაუარა თორელს, არ ელოდა მის ასეთ საქციელს. დაიბნა, თავგზა აურია მისმა სურნელმა და მარიამის ათრთოლებლმა ტუჩემა შემთხვევით ყელზე რომ ედებოდნენ.
-მარიამ. -ფრთხილად მოიშორა სხეულიდან და მის თვალებს დააკვირდა. ათრთოლებულ ტუჩებზე ბერა თითი გადაატარა და ნაზად აკოცა. სხვანაირი გემო ჰქონდა მის ტუჩებს. სწრაფად მოშორდა და ოთხიდან გავარდა. ლოგინზე ჩამოჯდა მარიამი, ტანსაცმლიანი გაეხვია საბანში და ცრემლებს გასაქანი მისცა. ტირილით დაღლილი თვალები მალევე დაეხუჭა.
-ზაზას დედას*ევეცი არ შემიძლია. -სავარძელზე მჯომი ბიჭების წინ ჩამოჯდა.
-უარი რომ უთხრა?
-თვითონ გა*იმავს. -ზიზღით ამოილაპარაკა. -იმ ბებრუხანასთვის არ მემეტება. -ცოტახნით გაჩუმდა. -არც ჩემი თავისთვის.
-მე მომწონს მარიამი. -გაღიმებულმა თქვა კაკიმ.
-ჰოო მაგარი ტიპია და მართლა არ მემეტება შენთვის. -ხელი მიჰკრა კახიმ.
-მე კი შემიღუნა ნერვები. -წარბები შეკრა გეგამ.
-შენ გაარტყი, ჩვენ კიდე კარგად ვექცეოდით და დავევასეთ. -თავში წამოარტყა კახიმ.
-მეც გავარტყი. -თავი ჩახარა თორელმა.
-ფუ ჩემი, მაგარი ს*რები ხართ ორივე.
-ზაზას მარიამის სურათები სჭირდება. -სახეზე ჩამოისვა ხელები.
-ში*ხოარგქვთ თქვენ ტოო? -ფეხზე წამოხტა კაკი.
-რაგჭირს შე*ემა? -გაკვირვებულმა ახედა გეგამ.
-ბო*იშვილივიყო თუვიცოდე. -აქეთ იქით დაიწყო სიარული. -ეხლა ესე ოთახში გამოკეტილი უნდა გყავდეს?
-არ ვიცი. ისე რას შვრებიან მაგისები?
-ეძებენ ყველგან, მაგრამ მამამისმა არ იცის.
-როცა ქალიშვილი გყავს, *ლეური არაფერი არუნდა გააკეთო. -ჩაფიქრებულმა თქვა კახიმ. თავიდან ყველამ გაკვირვებულმა გახედა, მერეკი სიცილი აუტყდათ.
-რეებს ჩითავ ხოლმე ძმობასგაფიცებ?!
-რატო ტო? მამამისს რომ არ მიექარა მარიამი აქ არ იქნებოდა. -მხრები აიჩეჩა. -მე თუ გოგო მეყოლება ყველას დავბრიდავ ვინც თითს დააკარებს.
-თავისი ძმაც ეგრე ფიქრობს შენზე დარწმუნებული ვარ. -თვალი ჩაუკრა გეგამ.
-ნა*უი რა. -ფეხზე წამოდგა და თავის საძინებლისკენ წავიდა.
-წავედით ჩვენც და მარიამს არაფერი დაუშაო რა.
-ხო მთელი ღამე არ გვიძინია. -ხელი გადახვია კაკის და მეორე სართულზე ავიდნენ. ცოტახანი ჩუმად იჯდა თორელი, მერე ფეხზე წამოხტა და ადამიას ოთახში ჩუმად შევიდა. სავარძელში ჩაჯდა და მძინარეს დააკვირდა. წითელი თმები, დიდი მარწყვივით ტუჩები და აპრეხილი ცვირი ჰქონდა. თითქმის მთლიან სახეზე ეყარა ჭორფლები. ტირილისგან ტუჩები უფრო დასიებოდა. წამით ისიც კი ინანა რომ გაარტყა. ნელა გახადა ტანსაცელი, მის სხეულს აკვირდებოდა, სავსე მეკრი გამომწვევად უცქერდა ბიუსჰალტერიდან. მძინარემ ამოიზმუილა და მეორე მხარეს გადაბრუნდა. საბანი შემოუკეცა და მისი ოთახი დატოვა.
******

ორი დღე გავიდა მარიამის გატაცებიდან, მაგრამ მასზე არაფერი ისმოდა. გრძნობდა ნინო რომ რაღაც რიგზე ვერ იყო. მარიამთან ლაპარაკი სურდა.
-სად არის მარიამი ლეო? -ტელეფონში ხმააკანკალებული ეკითხებოდა შვილს.
-ბანაობს დედა.
-როცა ვრეკავ ან ბანაობს, ან მაღაზიაშია, ან იქ არის, ან იქ. -მოთმინებას კარგავდა ადამიების დიასახლისი. -მარიამთან ლაპარაკი მინდა ლეო! იცოდე თუ არ დამალაპარაკებთ მე თვითონ ჩამოვალ წყნეთში! -პასუხის გაცემა არ დააცადა ისე გაუთიშა ტელეფონი.
-ამისდედას*ევეცი! -ბოლოხმაზე დაიღრიალა.
-დაწყნარდი ვიპოვნით. -ხელი მოუჭირა მხარზე დიტომ.
-ხელჩასაჭიდი არაფერია, საერთოდ არაფერი!
-ლეო! -ფეხზე წამოხტა ნინა და ხელები კისერზე მოხვია.
-ცუდად ვარ ნინაჩკა. -არაბულის კისერში ჩაყო სახე.
-ვიცი ლეო. -ყელში აკოცა ადამიას. -დამშვიდდი კარგი? ვიპოვით აბა რა იქნება. ადრე თუ გვიან მაინც მოითხოვენ გამტაცებლები რამეს, ტყუილად ხომ არ გაიტაცებდნენ.
-არ ვიცი ნინა არ ვიცი. -უფრო ძლიერად მოხვია ხელები ქალს. -ნინოს რა ვუთხრა?
-მგონი დროა სიმართლე გაიგოს.
-ჩემიკარგიმოვ**ან. -სავარძელში ჩაესვენა. -რო დარეკავს მერე ვეტყვი.
******

ორი დღის მანძილზე საძინებელში იყო ადამია. მხოლოდ ლილი შედიოდა საჭმლის შესატანას. ერთხელაც არ დაუნახავს რატი. თავი ციხეში ეგონა.
-მარიამ! -თავი შემოყო ლილიმ. -რატი გეძახის.
-რატომ? -შიშმა მოიცვა. -სად?
-საძინებელში.
-რაა?
-კაი ვხუმრებ. -ჩაიცინა ლილიმ. როგორც ჩანდა კარგ ხასიეთზე იყო. -ბიჭები არიან დაბლა.
-კარგი მაშინ. -ფანჯრიდან ჩამოვიდა და უკან გაყვა ლილის. ახლა შეამჩნია სახლის სიდიდე. რამდენიმე ოთახი და დიდი კიბეები, რომლებიც ორი დღის წინ ამოიარა, მაგრამ საერთოდ არ ახსოვდა.
-როგორ ხარ მარიამ? -თავი ასწია კაკის ხმაზე. ბიჭები მოათვალიერა, რატიც იქ იყო.
-თუ არ ჩავთვლით იმას რომ ერთ ოთახში ვარ გამოკეტილი და დიდიხანია მზის სხივი არ შეხებია ჩემს კანს, ორი დღეა არავისთან მილაპარაკია, არ ვიცი ჩემები როგორ არიან და მოწყენილობისგან ვკვდები, მაშინ ნორმალურად. -მხრები აიჩეჩა და გვერძე მიუჯდა გელაშვილს.
-ჰოო, შეგეტყო რომ არავისთან გილაპარაკია.
-ცოტაც და გიჟივით ჩემთავთან დავიწყებდი საუბარს. -თავი ჩახარა. -სასმელი გაქვთ?
-კი.
-დამალევინეთ გთხოვთ თორემ მალე გავაფრენ. -ამოიოხრა. კაკიმ ჯერ რატის გახედა, თანხმობა რომ მიიღო დასალევის მოსატანად წავიდა. -ღვინო არ მიყვარს და არაყი ჯობია.
-როგორც მეტყვით პრინცესა.
-პრინცესას ჩემი ძმა მეძახის. -მონატრება შემოაწვა. სახე მოეღუშა და კაკის მოტანილი სასმელი სწაფად გადაკრა.
-არაფერს მიაყოლებ? -თვლაები ჭყიტა კახიმ.
-არა. ზოგადად მისაყოლებლის გარეშე არ ვსვავ მაგრამ ეხლა მსიამოვნებს. -ნაღვლიანად ამოილაპარაკა.
-საღოლ მარუს. -თმები აუჩეჩა კაკიმ.
-სიგარეტი მომეცით. -უხმოდ გაუწოდა ანთებული ღერი რატიმ. ყურადღებით აკვირდებოდა მის მოქმედებებს. ერთ ჭიქას მეორე მოჰყვა, მეორეს მეოთხე და მეექვსე.
-გეყოფა. -კბილებში გამოსცრა თორელმა.
-შენ ვერ მიბრძანებ. -წამისწინ მომღიმარი სახე მოეღუშა.
-დარწმუნებული ხარ?
-კი! ვერაფერს დამაძალებ! მინდა და ვსვავ!
-ბევრს ლაპარაკობ.
-იცი საერთოდ არ მაინტერესებს შენ რას ფიქრობ. -ისევ გაიკრიჭა.
-მარუს ჯობია გაჩუმდე. -მისი ხელი მოიქცია თავის ტორში.
-არაფერიც არ ჯობია! -ფეხზე წამოხტა. -რატი ყველაზე იდიოტი კაცია ვინც კი მინახავს, გეგას მერე რათქმაუნდა. -ჩაიცინა.
-კომპლიმენტად მივიღებ. -მისი ლაპარაკით გამხიარულებული ჩანდა გეგა.
-კარგი საყვარელო. -ჰაეროვანი კოვნა გაუგზავნა. -ჰო რას ვამბობდი?
-ბევრს ლაპარაკოს მარიამ!
-წადი შენიც რატი! მძულხარ! მძულს შენნაირი ნაბი*ვრები! -ყველა გაჩუმდა, მხოლოდ რატის გახშირებული სუნთქვა ისმოდა. უცებ გადაიკიდა მხარზე ადამია და ოთახისკენ წავიდა.
-რატი არ გინდა! -ხმა დააწია კაკიმ.
-ჩაი*ვი!
-ხელი გამიშვი იდიოტო! -მთელი სახლი მისმა ყვირილმა მოიცვა. საძინებელში ლოგინზე დააგდო, კარები გადაკეტა, მარიამს ეცა და სწრაფად გახადა ტანსაცმელი. -რას აკეთებ რატი? -ცემრები გადმოსცვივდა.
-მე გითხარი რომ არ უნდა გაგებრაზებინე. -ლიფი გახადა და საცვალიც შემოახია.
-ხელი გამიშვი! -საბანი გადაიფარა. -არ გინდა რატი გთხოვ! -ცრემლები სცვიოდა, გული გამალებით უცემდა. -რატი გაჩერდი! -მაშივე წამოიყვირა როგორც კი ხელი ფეხებზე მოკიდა და გადააწევინა.
-იცოდი მარიამ, იცოდი რომ ეს დღე მაინც დადგებოდა. გაწელვას აზრი არ აქვს. -სწრაფად გაიხადა შარვალი და მის ფეხებს შორის მოთავსდა.
-რატი გთხოვ! -ამოიკნავლა. ხელებს უშენდა მკერდზე, მაგრამ თორელს რეაქცია არ ჰქონდა.
-ხომ გითხარი მარიამ, ან ისიამოვნებ ან გეტკინება, შენი გადასაწყვეტია. -ერთი ხელი კისერში შეუცურა, მერეო კი უკანალზე მოუჭირა.
-გამიშვი! -მკერდიც უთრთოდა ტუჩებთან ერთად. -არ გინდა გთხოვ!
-ახლა გეტკინება მარიამ.
-არა რატი! -ტირილით წამოიყვირა მისი სახელი როცა ფეხებს შორის მყარი სხეული იგრძნო. ტირილს ვერ წყვეტდა, ყველაფერი სტკიოდა, მუცელი, გული და სული. ზევით-ქვევით ირწეოდა მისი სხეული, უკვე ტირილის თავიც აღარ ჰქონდა. ოთახში მხოლოდ ტკივილისგან ამოშვებული ხმები და რატის ოხვრა ისმოდა. როცა ყველაფერს მორჩა ფეხზე წამოდგა, ჩაიცვა და ოთახიდან გავარდა. კარები იმხელაზე გაიჯახუნა დაბლა მსხდომებიც შეხტნენ.
-რა გააკეთე? -წინ გადაეღობა კაკი.
-რაც აქამდე უნდა გამეკეთებინა. -ხელით გასწია გვერძე და გზა გააგრძელა.
-ღადაობ ხო? -თვალები ჭყიტა გეგამ.
-არა. -აბაზანაში შევარდა, გაშტერებული უყურებდა საკუთარ თავს. ზიზღიც კი იგრძნო სარკეში მომზირალი სილუეტის მიმართ. უცებ გადაიბანა ხელები და უკან დაბრუნდა. უეცრად მუშტი მოხვდა სახეში კაკისგან. -ყველამ ვიცოდით რომ ამის გაკეთება მაინც მომიწევდა.
-*ლე ხარ და ამას არაფერი ცვლის. -კბილებში გამოსცრა გელაშვილმა.
-მიკვირს. -წარბაწეულმა ჩაილაპარაკა გეგამ
-რა? -სასმელი გადაკრა.
-რომ გა*იმე ეგ.
-გა*ჯვით რა. -ფეხზე წამოდგა და თავის საძინებელში შეიკეტა.
-რა გავაკეთო? -ბოლთას სცემდა კაკი.
-შენ რაუნდა გააკეთო?
-არ ვიცი კახი, ვერ ვჩერდები. -თავზე გადაისვა ხელი. -მარიამი... ის... ვერ ვუძლებ მის მზერას. თვალებში ვერ ვუყურებ.
-ვერაფერს იზავ. -ხელი მისცხო მხარზე გეგამ. ვერ უხსნიდა რას გრძნობდა მარიამის მიმართ, დანაშაულს თუ უცნაურ კავშირს, თითქოს მას სჭირდებოდა. მისკენ უხმობდა სული და გული.
მეორე დღეს მარიამის ოთახის კარებთან იდგა თორელი. ღრმად ჩაისუნთქა, კარი დაუკაკუნებლად შეაღო და შიგნით შევიდა.
-მარიამ. -ჩუმად ჩაილაპარაკა. ხმას არ იღებდა, ლოგინზე იყო მიწოლილი და თვალი კედელზე ჰქონდა გაშტერებული. -მარიამ.
-გაეთრიე აქედან. -ჩვეული ხმით თქვა. -შენი დანახვა არ მინდა. -ყველაფერი სტკიოდა, ვერ ინძრეოდა.
-მარიამ მე…
-მეზიზღები რატი. მძულხარ. პირველად შემძულდა ადამიანი. -ზიზღი შეურია ხმაში.
-ატ*აკებ მარიამ, ორივემ ვიცოდით რომ ეს მოხდებოდა. -საწოლს მიუახლოვდა.
-წადი გთხოვ. -ცრემლი გადმოვარდა თვალიდან.
-მარიამ... -მისკენ მიიწია.
-არ შემეხო! -დენდარტყმულივით წამოხტა ლოგინიდან. -ჯობდა ტყვია დაგეჭედებინა შუბლში. -ზურგი აქცია. -გადი აქედან. -ხმისამოუღებლად დატოვა ოთახი, მაშინვე გადმოსცვივდა ცრემლები, ისევ ლოგინზე დაწვა და ბალიში ჩაიხუტა. სახლში უნდოდა, თავის საძინებელში, თავის ლოგინზე.
მარიამის ოთახის კართან აქეთ იქით დადიოდა. ვერ გადაეწყვიტა შესულიყო თუ არა. ბოლოს დააკაკუნა, ხმა რომ არ გასცა ისე შეაღო.
-მარუს გძინავს?
-არა. -უემოციოდ გასცა პასუხი. შიგნით შევიდა კაკი და საწოლზე ჩამოჯდა. -რა გინდა კაკი?
-როგორ ხარ?
-შესანიშნავად. -ძლივს ეყო ძალა გაეღიმ. -წადი კაკი აქედან.
-მაპატიე.
-შეგეძლო გაგეჩერებინა კაკი, მაგრამ არაფერი მოიმოქმედე.
-მაპატიე მარუს. -თმაზე გადაუსვა ხელი.
-მტკივა კაკი, სული მტკივა. -წამოიწია და მკერდზე მიადო თავი. გაუკვირდა გელაშვილს მისი მოქმედება, მაგრამ არაფერი უთქვამს, ხელი მოხვია და უფრო მეტად მიიკრო ტანზე. -მატკინა კაკი. -ცალი ხელით მის მაიკას ებღაუჭებოდა, თან ქვითინებდა. -ერთადერთი რაც მხოლოდ მე მეკუთვნოდა ძალით წამართვა.
-დაწყნარდი პატარავ. -თმებზე ეფერებოდა.
-მეზიზღება.
-იცი არ არის ძალიან ცუდი, უბრალოდ ბევრიაქვს გადატანილი. -თავზე მიაკრო ტუჩები.
-მე რა შუაში ვიყავი კაკი? მაინცდამაინც უნდა ეძალადა?
-ადრე თუ გვიან მაინც მოუწევდა ამის გაკეთება მარუს.
-რატომ ვარ აქ?
-რატი მოგიყვება როცა დრო მოვა. -კარებისკენ გაიხედა და დაინახა თავჩახრილი თორელი. -მიდი დაიძინე.
-სანამ არ დამეძინება აქ იყავი გთხოვ.
-აქ ვარ მარუს. -ლოგინზე მიაწვინა ადამიას სუსტი სხეული. იქამდე ეფერებოდა თავზე სანამ არ ჩაეძინა. ფეხზე წამოდგა და ნელი ნაბიჯებით დატოვა ოთახი. -საღოლ! -გვერდი აუარა ძმაკაცს.
-რა გამეკეთებინა კაკი? -უკან აედევნა.
-თავი შეგეყვარებინა და ისე გაგე*იმა.
-და მერე მიმეგდო?
-ეხლა უარესი გააკეთე. -თავის ოთახში შევიდა. კარის ჩარჩოზე მხრით მიყრდნობილი აკვირდებოდა გელაშვილს. -რას ჩამომიდექი სი*ივით? -მაიკა გაიხადა, მას კი შარვალიც მიაყოლა. -უნდა ვიბანაო და შიგნითაც ხომ არ შემომყვები? მგონი წითურები მოგწონს. -ირონიულად ჩაიცინა.
-ჩემიკარგიმოვ**ან! -კაშტერებული უყურებდა მის სხეულს.
-გევასე? -გაიცინა და ქვედა ტუჩი კბილებს შორის მოიქცია.
-კაკი! -მისკენ წავიდა.
-რა ჩემი*ლე გინდა?
-ზუსტად ესეთი აქვს მარიამს ამ ადგილზე. -თითი ტრუსიკის ზოლთან მდებარე ლაქაზე ანიშნა.
-მეღადავები ხო? -სიმწრით ჩაიცინა გელაშვილმა.
-შენ თავს ვფიცავარ ზუსტად ამ ფორმის აქვს ამ ადგილზე. -თვალებგაფართოვებული უყურებდა პატარა ლაქას.
-რა დედისტ**ნაა? -იგივე გამომეტყველება მიიღო გელაშვილმა.
-თან მაგრად გავხართ. აუ ჩემი ძმაკაცის და თუ გავ*იმე მაგრად გამიტყდება. -ნერვიულად გაიცინა და თავზე ხელი გადაისვა.
-რა და ბიჭო ხოარ ღადაობ? რანაირი ჩემი და ეგ იქნება?
-ამის დედა*ევეცი, მარიამის ნაირი მიმიკებიგაქ!
-რატი ჩაი*ვი! -სახე მოეღუშა, ზურგი აქცია თორელს და აბაზანაში შევიდა. სულ მთლად აერია თავგზა, ვეღარ აზროვნებდა, ყველაფერს ერთმანეთ უკავშირებდა, დამთხვევების მიუხედავად მაინც ვერ იჯერებდა იმ ფაქტს რომ შეიძლება მარიამი მისი და ყოფილიყო. გოგო რომელიც მოიტაცა და სატანჯველისთვის გაწირა.
******

მეორე დღეს ისევ შევიდა მარიამის ოთახი. ლოგინზე იწვა თვალდახუჭული. ფეხის ხმა გაიგო მაგრამ თვალებს არაფრის დიდებით არ ახელდა. თორელის სურნელი რომ იგრძნო აფორიაქდა. სავარძელში ჩამოჯდა უემოციოდ, დიდი ხანი აკვირდებოდა ადამიას სახეს.
-ვიცი რომ არ გძინავს მარიამ. -ჩუმად ჩაილაპარაკა.
-რა გინდა?
-შემომხედე.
-არ მინდა. -უფრო მეტად დააჭირა თვალები ერთმანეთს და მეორე მხარეს გადაბრუნდა.
-ადექი გარეთ უნდა გაგიყვანო.
-არ მინდა.
-ნუ ბავშვობ.
-თავი დამანებე, ცივა გარეთ და არ მინდა. -”მოიკუნტა” და თავი საბნის ქვეშ ჩამალა.
-მარიამ!
-შემეშვი გთხოვ! -სწრაფად წამოიწია და თვალი გაუსწორა თორელს. -რატომ არ მანებებ თავს? ხომ მიიღე რაც გინდოდა, ახლა მაინც შემეშვი.
-პრობლემაც იმაშია რომ ვერ გეშვები. -ჩაიცინა.
-რატომ მტანჯავ? რა დავაშავე რატი?
-შენ არაფერი მარიამ. -თავი ჩახარა. -მშობლების ცოდვებზე აგებ პასუხს. ეს მეც არ მომწონს მაგრამ რას ვიზავთ.
-რას ბოდავ რატი?
-რავიცი აბა? -ჩაიცინა. -ადექი, ჩაიცვი და წავიდეთ, ან მე აგაყენებ ჩაგაცმევ და წაგიყვან.
-გადი და გამოვალ. -იცოდა რომ თავის ნათქვამს შეასრულებდა. ფეხზე წამოდგა, კარადასთან მივიდა და ჩასაცმელი გადმოალაგა. -არ აპირებ გასვლას?
-არა.
-უნდა ჩავიცვა.
-ჩაიცვი მერე.
-არ მინდა რომ მიყურო.
-არ გავალ მარიამ. -ხმაზე ეტყობოდა რომ ადგომას არ აპირებდა. ხმამაღლა ამოიოხრა და ზურგი აქცია თორელს. ბიუსჰალტერი რომ შეიკრა საწოლისკენ შებრუნდა, ისე იქცეოდა თითქოს ოთახში მარტო იყო და რატის არსებობას ვერც ამჩნევდა. ჩაცმა რომ დაამთავრა მერე მიტრიალდა მისკენ. -წავედით. -ფეხზე წამოხტა და ოთახიდან გავიდა. ჩუმად მიყვებოდა უკან თორელს, სახლიდან რომ გავიდნენ სუფთა ჰაერი ღრმად შეისუნთქა.
-სად მივდივართ?
-სიგიჟეების კეთება გიყვარს?
-თავს შეურაცყოფილად ვგრძნობ.
-მაპატიე. -გაეცინა მარიამის სახეზე. ხმა აღარ გაუცია, მალევე მივიდნენ ტყესთან. მანქანა გააჩერა და მარიამთან ერთად გადავიდა.
-ცივა.
-დეკემბერში ცივა ხოლმე. -ჩაიცინა. გაკვირვებული უყურებდა ადამია მის ქცევებს. -წამოდი.
-სად?
-ნახავ. -თვალი ჩაუკრა და ხელი ჩაიკდა. უცებ მოიშორა მისი ხელი.
-მე... დრო მჭირდება. -თვალი აარიდა თორელს. არ უნდოდა მისი შეხება, ამას რატიც ხვდებოდა და თავს საშინლად გრძნობდა. არაფერი უთქვამს, ჩუმად მიაბიჯებდნენ ხეებს შორის. მალე წყლის შხრიალი შემოესმა ადამიას და თვალების აქეთ-იქით ცეცებას მოჰყვა. მალევე გამოჩნდა ულამაზესი ჩანჩქერი. პირი დააღო სანახაობის შემხედვარემ. -რა ლამაზია!
-ჰოო. -გაეღიმა მარიამის გაბრწყინებულ თვალებზე.
-რის გაკეთებას ვაპირებთ?
-ჩავხტეთ.
-ხომ არ გაგიჟდი? იქვე გავიყინებით. -თვალები გადაატრიალა.
-ეე მე ვიფიქრე ჩემზე პირველი გადახტებათქო. -ხელი ჩაიქნია რატიმ.
-არაფრის გამო არ ჩავხტები ამ სიცივეში გაყინულ წყალში.
-მაშინ მარტო ჩავალ. -მხრები აიჩეჩა და გახდა დაიწყო.
-სულ გააფრინე?
-ხო ვაფრენ. -ტანსაცმელი გაიხადა და გადასახტომათ მოემზადა.
-არ გადახტე!
-რატო?
-გაცივდები!
-შენ რა გადარდებს?
-მე... არაფერი, უბრალოდ…
-რა?
-არაფერი, გადახტი თუ გინდა. -უდარდელად ჩაილაპარაკა. ეგონა ხუმრობდა და სპეციალურად აკეთებდა რომ მარიამს შეეჩრერებინა, მაგრამ გადახტა. რატის გადახტომა და მარიამის კივილი ერთი იყო. დიდიხანი რომ არ ამოყვინთა ყვირილით ნაპირამდე მიირბინა. ისე ნერვიულობდა რამის გაიხადა და თვითონაც შევიდა. ბოლოს ამოყვინთა თორელმა და მარიამის განწირული ყვირილი რომ შემოესმა წამსვე იქით შებრუნდა.
-რა გაყვირებს? -სიცილს ვერ იკავებდა, თან კანკალებდა.
-შენ ნოლმალური ხაარ? გამოდი მალე!
-რატო? თბილი წყალია.
-მე მეგონა ჩაიხრჩე შე იდიოტო! -ბოლოხმაზე უყვიროდა.
-რაა?
-გამოდი გთხოვ!
-რათქვიი? ვერ გავიგე? -ყურის უკან ამოიდო ხელი, შესანიშნავად გაიგო, მაგრამ კიდევ უნდოდა მარიამის ანერვიულებული ხმის მოსმენა.
-გამოდი მეთქი ჩქარა!
-მარიამ მგონი აქ რაღაც არის! -აქეთ-იქით გაიხედა. მსახიობურად ჩაყვინთა, თითქოს რაღაცამ ჩაითრია და ნაპირისკენ გაცურა.
-რატიი! -ცრემლები გადმოსცვივდა. -სად ხარ რატი! -რომ ვერსად დაინახა ხმამაღლა ატირდა. -რატიი! მეშინია გამოდი გთხოოვ! -თვალებზე აიფარა ხელები.
-რა გატირებს მარიამ? -გაღიმებული მიდიოდა ადამიასკენ. როგორც კი რატის ხმა გაიგო გაიქცა და მოეხვია.
-მეგონა მოკვდი. -მკერდზე მიადო თავი და ტირილს უფრო უმატა.
-რომ მოვმკვდარიყავი არ გაგიხარდებოდა?
-რათქმაუნდა არა. -გაყინულ სხეულზე ეკვროდა. -სულ გაიყინე.
-ვთბები. -თვალებში შეხედა თორელს, რამდენიმე წამი გაუნძრევლად შესცქეროდა, შემდეგ დენდარტყმულივით მოშორდა.
-ჩაიცვი. -ტანსაცმელი მიაწოდა და ჩანჩქერს გახედა. -მე მეგონა ხუმრობდი.
-მე არასდროს ვამბობ იმას რასაც არ გავაკეთებ მარიამ. -თვალი ჩაუკრა.
-ჰო მაგაში საბოლოოდ დავრწმუნდი. -წარბები ასწია.
-აუ გავიყინე ტო. -უცებ ჩაიწია ტრუსიკი.
-რას აკეთებ? -თვალებზე აიფარა ხელები.
-ყველაფერი მიმეყინება სველი საცვლით რომ ვიმოძრაო. -სიცილით ამოიცვა ჩარვალი.
-ღირსი კი იქნებოდი. -ხელები მოიშორა სახიდან. აკვირდებოდა როგორ იცმევდა ტანსაცმელს. ბოლოს რომ მორჩა მანქანისკენ დაიძრნენ. -დღეს სიცხით მოკვდები. -მაშინვე ალაპარაკდა როგორც კი მანქანაში ჩასხდნენ.
-ჰო წყალში ვერ მოვკვდი და სიცხით მაინც მოვკვდე.
-ნეტა.
-მოიცა წეღან ჩემი სიკვდილი არ გინდოდა და ეხლა გინდა?
-წეღან წყალში იყავი და შემეცოდე, ლოგინში რომ მოკვდე არაუშავს.
-აუ ვიყინები. -გათბობას აუწია.
-აბა რა გეგონა იმ გაყინულ წყალში რომ ხტებოდი?
-რავი ტო?! დიდიხანია მსგავსი არაფერი გამიკეთებია. ახალგაზრდობა გავიხსენე. -ტუჩები უკანკალებდა ტანთან ერთად. ცოტახანი აკვირდებოდა თორელს, ბოლოს მაინც შეეცოდა.
-ხელი მომეცი. -რულიდან მოაშორებინდა და თავის ხელებში მოიქცია.
-შენც გაგეყინება მარიამ.
-არაუშავს. -ჯერ ერთ ხელს უთბობდა მერე მეორეს. მალე სახლამდეც მიაღწიეს, შიგნით რომ შევიდნენ ყველა გაკვირვებული უყურებდა წყვილს.
-რა სჭირს ამას ტო? შოკში ჩააგდე და იმიტომ კანკალებს? -სიცილით გაემართა კაკი თორელისკენ.
-შენს ძმაკაცს მაგარი ბიჭობა მოუნდა, ხუთ თეთრიანი გადამივარდა წყალში, მე ამოგიტანო და ჩახტა.
-ღადაობ ტო? -სიცილს ვერ იკავებდა გეგა.
-გიჟია გეფიცებით, თვითონ ხტებოდა და მეც მეპატიჟებოდა.
-ხოო იცის ხოლმე.
-ჩაი*ვი რა. წავალ ცხელ წყალს გადავივლებ. -ოთახისკენ წავიდა კანკალით, ძლივს დადიოდა. რამის კიბეებზე დაგორდა.
-რა დავაშავე ღმერთო? -ღრმად ჩაისუნთქა, რატის გაყვა და აბაზანამდე მიიყვანა.
-მარიამ ვერ ვიხდი. -მავედრებელი მზერა მიაპყრო ადამიას. თავიდან უემოციოდ შესცქეროდა, მერე მაინც მივიდა და მაიკის გახდაში დაეხმარა, მთლიანად კანკალებდა თორელი.
-შარვალი შენთვითონ გაიხადე. -პასუხი არ მოუსმენია, აბაზანიდან გავარდა და დახურულ კარს ზურგით აეკრა. თვალები დახუჭა და ღმად სუნთქვა დაიწყო. უჭირდა მასთან სიახლოვე, ყოველი მისი დანახვისას გონებაში ის ღამე უტივტივდებოდა. მაინც გრძნობდა სიძულვილს მის მიმართ. დიდიხანი არ გამოდიოდა აბაზანიდან, ბოლოს კარებზე მიუკაკუნა. -რატი ცოცხალი ხარ?
-ჯერჯერობით მარიამ.
-რაღა გვიჭირს.
-შეგიძლია ტრუსიკი მომაწოდო?
-არა რათქმაუნდა.
-მარიამ იცოდე ესე გამოვალ.
-კარგი ხო. -თვალები აატრიალა და მისი კარადები გადაქექა. ერთერთ შორტივით საცვალს ხელი დასტაცა და მიაწოდა.
-აუ შენთავს ვფიცავარ მაგრად ცივა.
-ჩაიცვი და დაწექი. -პიჟამო შარვალი და გრძელმკლავებიანი მაისური მიაწოდა. -ჩაის გაგიკეთებ და მოვალ. -ოთახიდან გავარდა, ვერ უძლევდა მასთან ერთად ერთ ოთახში ყოფნას.
-გადარჩება? -უკნიდან გეგას ხმა გაიგო და შეხტა. -ბოდიში არ მინდოდა შენი შეშინება.
-არაუშავს, მგონი გადარჩება. -ტუჩი გადმოაბრუნდა და გაიღიმა.
-შენ როგორ ხარ?
-რავიცი აბა?!
-ბოდიში მარიამ.
-თუ მართლა ნანობ, მაშინ მიღებულია. -გაუღიმა. -წავალ წავუღებ. -ჩაიზე ანიშნა და სამზარეულოდან გავიდა. სწრაფად ავიდა თორელის ოთახში, საბანში იყო გახვეული.
-მარიამ.
-რა?
-რამე საბანი გაჩითე რა კიდე.
-არ გიშველის, ჩაი დალიე.
-შანსი არაა მარიამ, ვერ ავდგები ეხლა.
-სიცხეს გაძლევს აშკარად. -ხელი მიადო შუბლზე.
-რა თბილი ხარ მარიამ. -ესიამოვნა მისი ხელის სიმხურვალე. -აუ რაღაცა რომ გთხოვო შემისრულებ?
-გააჩნია.
-ჩამეხუტე რა.
-არა. -საპირისპირო მხარეს გაიხედა.
-ძაან რომ გთხოვო?
-არ შემიძლია რატი. -თავი ჩახარა.
-კარგი. -ფეხები მოხარა და ცხვირი საბნის ქვეშ ჩაყო.
-მოვალ ეხლავე. -ოთახიდან გავიდა, მალევე დაბრუნდა უკან წამლით და სიცხის საზომით ხელში. ჩუმათ აკეთებდა ყველაფერს, სიცხე გაუზომა, მერე წამალი დაალევინა და იქვე ჩამოჯდა. ცოტახანი აკვირდებოდა აკანკალებულ თორელს, რომელიც ვერაფრით ვერ იძინებდა, მაინც შეეცოდა ღრმად ჩაისუნთქა და ტანსაცმლიანი გვერძე მიუწვა. ხელები მოხვია თორელმა და სხეულზე აიკრა.
-მადლობა. -მარიამის ყელში ჩაყო სახე, ღრმად შეისუნთქა მისი სურნელი და გაიტრუნა. სიამოვნებდა ადამიასგან წამოსული სითბო. ცოტახანში კანკალიც შეწყვიტა და ჩაეძინა. ისე ყავდა მკლავებში მომწყვდეული, ვერაფრით ითავისუფლებდა თავს. ერთხელ რომ დააპირა წამოდგომა ხელი ჩაკიდა რატიმ და უკან დააბრუნდა. -არ წახვიდე გთხოვ. -ძილბურანში მყოფმა ამოილუღლუღა. იგივე პოზას დაუბრუნდა მარიამი და ცოტახანში მასაც ჩაეძინა, შუაღამისას გამოეღვიძა ადამიას, საშინელმა სიცხემ შეაწუხა. თვალები რომ გაახილა აკანკალებული თორელი შერჩა ხელში, მთლიანად ოფლში ცურავდა და სიცხისგან იწვოდა. ფეხზე წამოხტა მარიამი. ნახევარი საათი სველ ტილოს ადებდა შუბლზე. ბოლოს როგორც იქნა დაწყნარდა. ძლივს გააღვიძა, წამალი დაალევინა და მაიკის გამოცვლაში დაეხმარა. ისევ გვერძე მიუწვა და თვითონ მოეხვია.
დილამდე იგივე პოზაში იყვნენ. პირველს მარიამს გაეღვიძა, ტუჩები მიაკრო შუბლზე, სიცხე აღარ ჰქონდა, წამოდგომას აპირებდა, მაგრამ რატიმ მოკიდა ხელი მკლავზე და თავისკენ დაქაჩა.
-მადლობა მარიამ. -თვალებდახუჭულმა აკოცა ტუჩებზე და ისევ ძილი გააგრძელა. გაოგნებული უყურებდა ადამია, როგორც იქნა გამოფხიზლდა, თავისი ოთახისკენ წავიდა, მერე კი აბაზანაში შეიკეტა. მთლიანად რატის სუნი ასდიოდა, თავბრუს ახვევდა მისი სურნელი, ამავდროულად უარყოფით ემოციებსაც იღებდა. სწრაფად გადაივლო წყალი ოთახში დაბრუნდა, პიჟამოები ჩაიცვა და ლოგინზე გაწვა.
******

ერთი კვირა გავიდა მარიამის გატაცებიდან, მთელი თბილისი შეძრა ადამიამ, ყველაგნ ეძებდა დას, მაგრამ კვალი არსად ჩანდა. ნინო პანიკებში იყო, ძლივს ასულიერებდნენ.
-მამა მითხარი არავინ გახსენდება? -ჩაფიქრებულ ნიკას მეხუთედ უმეორებდა იგივე კითხვას ლეო.
-მგონი ვიცი. -ამოიოხრა.
-თქვი მამა! -ბოლოხმაზე დაიღრიალა.
-ნუ ყვირიხარ! დაჯექი აქ და მომისმინე. -ხელით ანიშნა სავარძელზე. -ექვსი თვის წინ ძალიან ცუდი რამ გავაკეთე.
-მკ*დია! ვის ყავს მარიამი მითხარი!
-დამაცადე მოყოლა! -თვალები დაუბრიალა შვილს. -ექვსი თვის წინ ერთ ქალთან მქონდა რომანი.
-დედას*ევეცი! მერე? -მოთმინებას კარგავდა შუათანა ადამია.
-სამწუხაროდ მერის ეგონა რომ ცოლად მოვიყვანდი.
-ნაბი*ვარი ხარ!
-წესივრად მელაპარაკე!
-ვინ არის მერის ქმარი?
-რა მიხვედრილი ხარ? -ჩაიცინა ნიკამ.
-რატომ გკიდია როგორ არის შენი შვილი?
-არ ! ზაზა თორელი მოძებნე მას ეყოლება. ისტორიას მერე დავამთავრებ. -თვალი ჩაუკრა შვილს.
-ფუ შენი! -ძლივს შეიკავა თავი რომ არ დაერტყა, სახლიდან გავარდა და მაშინვე დიტოს გადაურეკა. -ზაზა თორელი მოძებნე!
-ეგ ვინ ჩემი *ლეა?
-მგონი მაგას ყავს მარიამი.
-კაი ვეტყვი ალექსას.
-სწრაფად შე*ემა. -ყურმილი დაკიდა და აქეთ იქით გაიხედა. -მალე გიპოვნი პრინცესა!
*******

რატის გამოჯამრთელების შემდეგ, თავს არიდებდა მარიამი მასთან ურთიერთობას.
-მარუს! -ოთახში შევიდა კაკი.
-რაიყო?
-წამო დაბლა.
-არ მინდა კაკი. -ზურგი აქცია.
-წამო წამო ვილაპრაკოთ.
-რატი იქ არის?
-კი მაგრამ…
-არ მინდა წამოსვლა.
-მარუს დაიკიდ* რატი, საქმე მაქვს. -ხელი ჩაკიდა და საძინებლიდან გაიყვანა.
-რა ხდება?
-გეტყვი. -თბილად გაუღიმა, ხელი გადახვია და კიბეებს ისე ჩაუყვა. -აქ დაჯექი. -რატის გვერდით დასვა.
-მანდ რომ დავჯდე არა? -შეიშმუშნა და ოდნავ გვერძე მიიწია.
-მარუს დაბადების დღე როდის გაქვს?
-მეღადავებით? -ბიჭებს მოავლო თვალი, ყველა ჩაფიქრებული ელოდა პასუხს.
-მითხარი!
-16 მაისი. -ყოყმანით ამოილაპარაკა. თვალებგაფართოვებულმა გადახედა ბიჭებს გელაშვილმა.
-რამდენი წლის ხარ?
-24. რა ხდება კაკი?
-მეც 16 მაისს მაქვს დაბადებისდღე, მეც 24-ს ვარ და მეც მაქვს ლაქა აქ! -შარვალი ჩასწია. მზერა მის ლაქაზე გაუშტერდა ადამიას.
-შენ… -ტუჩები გაეპო. -ეს როგორ? რა ჯანდაბა ხდება? რამე ხუმრობაა? -ფეხზე წამოხტა.
-შემომხედე, მგონი ტყუპები ვართ.
-შანსი არაა, მე დედას ვგავარ, დარწმუნებულივარ ნაშვილები არ ვარ. -ჩაიცინა. მაინც დააკვირდა მის ყველა ნაკვთს.
-იქნებ მე ვარ?
-კაკი რისი თქმა გინდა? ნინომ გაგაშვილა? რა სისულელეა კაკი? ერთმანეს მხოლოდ თმებით, თვალებით, ცხვირით, ტუჩებით, ჭორფლებით და თეთრი კანით ვგავართ. -ხელი ჩაიქნია. მერე თავის ნათქვამს დაუფიქრდა და თვალებდაჭყეტილი მიტრიალდა გელაშვილისკენ. -ჯანდაბა კაკი!
-მგონი ჩემი ტყუპი ხარ. -ქვედა ტუჩზე იკბინა. ფართედ გაიღიმა მარიამმა, მერე ახარხარდა, ყველა გაკვირვებული უყურებდა წითურს. პირველად ხედავდნენ მის ასეთ სიცილს, ისეთი ლაღი იყო სხვებსაც მოჰგვარა ღიმილი.
-დეენემის ანალიზი გავიკეთოთ! -ხელი ჩაკიდა კაკის.
-დღეს იქნება პსუხი.
-ეგ როგორ?
-რომ გეძინა თმა მოგაჭერი. -ეშმაკურად ჩაიცინა.
-რაა სად? -თმებს დასწვდა, აღარ ახსოვდა რატი, არც სხვა დანარჩენი. უცებ მოვიდა ხასიეთზე და აცანცარდა.
-არ გეტყობა. -მოჭრილი ადგილი გამოუწია.
-ეს რაარის კაკი? რათ უნდა ამხელა თმები?
-ჩოლკასავით გაქვს რა გინდა? -სიცილს ვერ იკავებდა გელაშვილი.
-თმა მალე არ მეზრდება და თუ ასე დამრჩა, ძირში წაგაჭრი მაგ აჩეჩილ თმებს. -საჩვენებელი თითი დაუქნია. -ჩემი ძმა რომ აღმოჩნდე?
-მე ვფიქრობ რომ შენი ძმა ვარ.
-ტყუპი კაკი! -წამოიყვირა და ყელზე ჩამოეკონწიალა. -შენ რატომ ხარ მაღალი?
-ბიჭი ვარ.
-არა პროსტა აზრზე ხარ? მგონი რატის უნდა ვუმადლოდე შენს პოვნას. -გახარებული შეტრიალდა თორელისკენ.
-არაფრის მარიამ. -სასიამოვნო ტალღები გამოიწვია მისმა ხმამ. გააჟრჟოლა ადამიას. მერე მისი სიველურე გაახსენდა და ისევ კაკის მიუტრიალდა.
-მანახე ერთი ეს?! -მაიკა აუწია და თვითონაც აიწია. -ნახე კაკი, ზუსტად ერთნაირია. -თვალები უბრწყინავდა მარიამს.
-მარუს უნდა წავიდე, ანალიზის პასუხს მოვიტან და მოვალ. -შუბლზე აკოცა.
-მალე რა.
-კაი კაი, ჩემ დას არ აწყენინოთ თორე დაგბრიდავთ. -სიცილით გაიხურა კარები.
-მაღლა ვიქნები. -ბიჭებს გაუღიმა და საძინებელში ავიდა. ცოტახანში კარები დაუკაკუნებლად შეუღო რატიმ. -გადი აქედან.
-არსად არ წავალ მარიამ. -მისკენ დაიძრა.
-არ მომეკარო!
-რატომ?
-ისევ მხულხარ.
-არაუშავს შეგიყვარდები. -წელზე მოხვია ხელები.
-შემეშვი.
-წამომყევი. -ხელი ჩაკიდა და ისე სწრაფად გაიყვანა სახლიდან, აზრზე მოსვლა ვერ მოასწრო ადამიამ. მანქანაში ჩატენა და მანქანა ადგილიდან მოსწყვიტა.
-სად მივდივართ?
-ნახავ. -თბილად გაუღიმა. ხმისამოუღებლად ჩასწია მინა და თავით ფანჯრის ჩარჩოს დაეყრდნო. წითელ თმებს უწეწავდა დაბერილი ჰაერი და მარიამის სურნელს მთელ მანქანაში ფანტავდა. -შეგცივდება მარიამ. -მზრუნველი ტონით უთხრა.
-შენ რა გადარდებს? -გაუნძრევლად უპასუხა. უკვე დეკემბრის შუა რიცხვები იყო, იმერეთში საშინლად ყინავდა, მარიამსაც სციოდა, მაგრამ რატის ჯინაზე არ უწევდა ფანჯარას. სუფთა ჰაერს ღრმად ისუნთქავდა. -შემცივდა.
-ხომ გეუბნებოდი. -გაეღიმა მობუზული მარიამის შემხედვარე. -ცხვირი გაგიწითლდა.
-ჩართე რა გათბობა.
-ვერა. -კმაყოფილმა ჩაილაპარაკა. -არ მუშაობს, გაფუჭდა.
-ვიყინები და რა ვქნა? -დაბღვერილი უყურებდა თორელს.
-ხომ გითხარი ფანჯარას აუწიეთქო. ახლა როგორც გინდა ისე გათბი.
-რატი სახლში წავიდეთ.
-ჯერ არა.
-რატი მთისკენ რატომ მივდივართ? იქ უფრო ცივა.
-რაღაც უნდა განახო.
-გინდა რომ გავიყინო და იქ დამტოვო ხო?
-რა აზრები გაწუხებს? -სიცილი ვერ შეიკავა თორელმა.
-აბა რაუნდა მანახო ისეთი. ვგრძნობ როგორ მეყინება სისხლი და მერე უარესაც გავიყინები. შენ კიდე იქ დამტოვებ, მგლები შემჭამენ და ჩემი კვალიც გაქრება.
-ესეთი მიხვედრილი თუ იყავი არ მეგონა. -ინტერესით ჩაილაპარაკა. მარიამს გახედა და მის შოკირებულ გამომეტყველებაზე ახარხარდა. -რა სულელი ხარ მარიამ. -გაოგნებული შესცქეროდა ადამია მის სიცილს. პირველად ხედავდა ასეთ რატის და მოსწონდა. ძალიან უხდებოდა სიცილი მის სიმპატიურ სახეს. თვალს ვერ წყვეტდა თორელის ტუჩებს. -მოშტერებისთვის გიჩივლებ მარიამ. -თვალი გაუსწორა, სულ დაიბნა ადამია მისი თვალების შემხედვარე. ისეთი შავიიყო უფსკრულს გავდა.
-რატომ ვარ აქ რატი?
-სად აქ? -უცებ დაუსერიოზულდა სახე.
-შენთან.
-დაგინახე, მომეწონე და მოგიტაცე. -ისევ გაიკრიჭა.
-დავიჯერე.
-მართლა გოგო. -სერიოზულად დაიწყო ლაპარაკი. -ერთი ნახვით შემიყვარდი, ხოდა მეთქი ეს გოგო უეჭველი ჩემი უნდა გახდესთქო, სასტუმროში ვიღაც ბიჭთან ერთად რომ დაგინახე ვიეჭვიანე. -მხრები აიჩეჩა. -დაგავლე ხელი და წამოგიყვანე. -გაკვირვებული უყურებდა ადამია. ისე მსახიობურად ლაპარაკობდა დაიჯერებდა კიდეც რომ არ გასცინებოდა.
-რომ გყვარებოდი გულს არ მატკენდი. -თუმად ჩაილაპარაკა და ხეებს გახედა.
-მარიამ… -სინანული იგრძნობოდა მის ხმაში, ან მარიამს ეგონა ასე.
-მცივა. -აკანკალდა.
-მოვედით უკვე. -მანქანა გააჩერა და მარიამთან ერთად გადავიდა.
-თოვლიი! -თვალებგაბრწყინებული მიაჩერდა თორელს. -რამხელა თოვლია! -აქეთ-იქით დარბოდა. საშინლად ელამაზებოდა კაშკაშა თოვლში მორბენალი წითური, ქათქათა თეთრი კანით. ჭაობისფერი თვალები უბრწყინავდნენ. მის ყურებაში ისე იყო გართული, ვერ გაანალიზა როგორ შეკრა გუნდა ადამიამ და პირდაპირს სახეში გაუქანა. -უფს მაპატიე ძვირფასო. -პირზე მიიფარა ხელი და ჩაიკისკისა. გახევებული იდგა თორელი და გაშტერებული შეჰყურებდა რიჟას.
-დაგერხა მარიამ! -ჭინკები დაუხტოდნენ თვალებში. წარბები აათამაშა და მისკენ გაექანა.
-არაა! -წამოიკივლება და გაქცევა ერთი იყო. იმდენი ირბინეს მგონი ამდენი ბავშვობის მერე აღარ ურბენიათ. ბოლოს მაინც დაიჭირა თორელმა და თოვლზე გააწვინა. -გაჩერდი რატი! -მაშინვე აკისკისდა როგორც კი ღუტუნი დაუწყო თორელმა. -ვეღარ ვსუნთქავ! -ღიმილს ვერ იშორებდა სახიდან რატი თორელი, მარიამის მარწყვივით ტუჩები საშინლად იწვევდნენ. თოვლი აიღო და ღიმილით წარბები აუთამაშა. -არ გაბედო რატი! -მაშინცე ჭყიტა თვალები.
-ჩემი აზრით შენს ლამაზ სახეს თეთრი თოვლი მოუხდება. -ქვედა ტუჩი კბილებს შორის მოიქცია.
-არა არა! ვერ ვიტან სახეზე თოვლს. -აქეთ-იქით აქნებდა თავს და გათავისუფლებას ცდილობდა.
-რატო გოგო თოვლის ჭამ არ გიყვარს? მე ვჭამდი ხოლმე ბავშვობაში. -ქათქათა თოვლი აიღო და პირში გაიქანა. სიცილი აუტყდა ადამიას. -პირი გააღე მატარებელი მოდის! -დიდი გუნდა წაიღი მისი სახისკენ.
-გაჩერდი რატი! -რომ ვეღარაფერი მოიფიქრა თავი წამოსწია და ტუჩებში აკოცა. ჩაეღიმა თორელს და მისი სხეული უფრო მეტად მიიკრო ტანზე. მარიამმა გვერძე გადაატრიალა, ზევიდან მოექცა, მის ბაგეებს მოშორდა და თოვლი მთლიან სახეზე დააყარა.
-ოო ეს არუნდა გექნა მარიამ. -წამოსადგომად გამზადებული მარიამი უკან დააბრუნდა და მთლიანად თოვში ჩამალა.
-აუტანელი ხარ!
-პირველი შენ დაიწყე. -სიცილს ვერ იკავებდა მარიამის აწითლებულ სახეზე. ბოლოს ახარხარდა.
-რა გაცინებ იდიოტო?
-შენი სახე რაღაცას მახსენებს. -იმხელა ხმაზე იცინოდა მარიამსაც გაეცინა.
-რას?
-არ გეტყვი. -ქვედა ტუჩზე იკბინა.
-უეჭველი ვიცი რაღაც საშინელება იქნება. -თვალები აატრიალა. -მიდი მითხარი.
-იცი როგორი წითელი სახე გააქ? -ორიწამი დააკვირდა და ისევ ახარხარდა.
-რას გავს აბა? -დოინჯშემორტყმული გაეჯგიმა.
-მაიმუნის ტრ*კს. -ბოლოხმაზე გადაიხარხარა. ღიმილი სახეზე შეახმა ადამიას. დაბღვერილი უყურებდა სიცილისგან მოკუზულ თორელს. თავისი თავი რომ წარმოიდგინა თვითონაც გაეცინა.
-ვეღარ ვსუნთქავ. -მუცელზე იჭერდა ხელებს. -ვაახ! -ცრემლები მოიწმინდა.
-მარიამ!
-რაიყო? -ყოველ ჯერზე ჟრუანტელს გვრიდა მისი დაძახებული “მარიამი”. სწრაფად დაფარა მათ შორის მანძილი და მის ტუჩებს წაეტანა. აგიჟებდა მისი რბილი ბაგეები. მისი სურნელი და საერთოდ ყველაფერი. -იცი ეხლა მაიმუნის *რაკს კოცნი. -ისევ ჩაიცინა.
-ფუ კარგი რა მარიამ. -თითები ახლართა მის თმებში. -სულ გაიყინე. -შუბლზე მიაკრო ტუჩები. -წავიდეთ.
-ხვალ ამოვიდეთ ყველა რა. -თვალები უბრწყინავდა.
-ვნახოთ. -მანქანისკენ წავიდნენ. როგორც კი ჩასხდნენ მაშინვე მოეღუშა სახე ადამიას.
-მცივა.
-კალთაში ჩამიჯექი, ჩამეხუტე და გათბები.
-მე სერიოზულად ვამბობ. -თვალები აატრიალა.
-მეც.
-არა იყოს. -ჩუმად თქვა. ორი წუთი კანკალებდა, ბოლოს ვეღარ მოითმინა და კურტკა გაიხადა.
-რას აკეთებ მარიამ? -სვლას შეუნელა.
-გათბობას ვაპირებ. -ფეხზეც გაიძრო, რატის კურტკა შეუხსნა და მისკენ გადაბობღდა. თორელის კალთაში კომფორტულად მოთავსდა, თავი კმერდზე მიადო და გაყინული ხელი მაიკის ქვეშ შეუცურა.
-ეხლა მე გავიყინები მარიამ. -გაეცინა მის საქციელზე, მაგრამ მაინც კმაყოფილი ჩანდა.
-შენ ღირსი ხარ. -ორივე ხელი შიშველ წელზე მოხვია, ცხვირი კი მის ყელში ჩარგო. -რა კარგი სუნი გაქვს. -გაყინული ცხვირი გაუხახუნა კანზე. ორივეს გული გამალებით ცემდა. სულ ის დღე ახსენდებოდა რატის დანახვისას, მაგრამ დავიწყებას ცდილობდა. შეეძლო მთელი დღის მანძილზე ეგ შეეხსენებინა თორელისთვის, მითუმეტეს ბევრი შანსი ჰქონდა, მაგრამ მის მიმართ რაღაცას გრძნობდა. მიუხედავად ყველაფრისა, ყველა ტკივილისა და გაბრაზებისა, მასთან ყოფნა მოსწონდა.
-მარიამ მგონი ძალიან ცივა ხო?
-არაა, მე თბილად ვარ. -მხრები აიჩეჩა.
-მგონი აჯობებს გამათბობელი ჩავრთოთ. -თითი მიაჭირა კნოპკას. უცებ ჩამოცხა.
-შე იდიოტო მომატყუე ხო? -თავი წამოსწია.
-რას აკეთებ მარიამ ავიჩეხებით ტო?! -თავი ისევ მკერდზე დაადებინა.
-გამიშვი უნდა გადავიდე! -აფართხალდა.
-მოიცადე ორიწუთი მივალთ მალე.
-გამიშვითქო. -ისევ წამოიწია.
-ვერ ვხედავ გზას და გადავილეწებით სადღაც, ერთად დავიბრიდებით და იქაც არ მოგასვენებ.
-შენ ჯოჯოხეთის ცეცხლში დაიწვები, მე არა.
-ხო ეგეც შეიძლება. -ნაღვლიანად ჩაილაპარაკა, სუნთქვა გაუხშირდა და სხეული დაეჭიმა. ინანა ადამიამ, ხელები უფრო ძლიერად მოხვია და ყელში აკოცა.
-გაპატიე რატი. -ჩუმად ჩაილაპრაკა. ჩაეღიმა თორელს. შეიძლება მარიამმა აპატია მაგრამ საკუთარ თავს ვერ პატიობდა. ვერ ივიწყებდა მარიამის ხმას როგორ სთხოვდა გაჩერებას, როგორ ატკინა. მალე მივიდნენ სახლამდე. ჩაიცვეს და სახლში შევიდნენ. სამივე სავარძელზე იჯდა.
-სად იყავით? -დაბღვერილი იყურებოდა კაკი.
-მთაში! -გაიკრიჭა ადამია. -იცი რამხელა თოვლი იყო კაკი? ხვალ წავიდეთ რა. -გვერძე მიუჯდა გელაშვილს. -რა ქენი აბა?
-წამოვიღე. -ხელში აათამაშა კონვერტი.
-მიდი გახსენი. -ფეხზე წამოხტა. ხმის ამოუღებლად გახსნა კონვერტი. -აბა?
-უარყოფითია. -ამოიოხრა. ყურადღებით აკვირდებოდა მარიამი.
-ვიცოდიი! -წამოიყვირა და კაკის მოეხვია. -სად გაგჩითე ძმაო? -კისკისებდა.
-როგორ მიხვდი?
-ვიგრძენი გული რომ აგიჩქარდა, თან თვალები გიბრწყინავდა. ვაღიარებ ცდილობდი მაგრამ მსახიობობა არცერთ არ გამოგვდის. -მხრები აიჩეჩა.
-ანუ მართლა ტყუპები ხართ ტო? -თვალები ჭყიტა გეგამ.
-ჰოო ჩემი გოგოა. -ლოყაზე აკოცა დას.
-და სად იყავი? ან რატომ არ მითხრა ნინომ?
-შეიძლება მე არ ვუნდოდი. -მხრები აიჩეჩა კაკიმ.
-კაკი ნინო თავის შვილს არასდროს არ მიატოვებდა სულ რომ შესაძლებლობა არ ჰქონოდა. -აქეთ-იქით დადიოდა. -ღმერთო ჩემო კაკი ტყუპები ვართ! -პირზე აიფარა ხელები და ცრემლები გადმოსცვივდა. -მეორე ძმა მყავს! ჩემი მეორე მე. -გაღიმებულ ბიჭებს მოავლო თვალი. -ნინო რომ გაიგებს გაგიჟდება. -ცრემლები სცვიოდა. -ყოველთვის განსხვავებულად მექცეოდა, ყველა ნაბიჯს მიკონტროლებდა. მგონი ჩემი დაკარგვისაც ეშინოდა.
-მარუს ესე ადვილი არ არის ყველაფერი.
-კაკი ტყუპები ვართ! -ისევ წამოიყვირა და მთელი ძალით მოეხვია ძმას.
-დავაი დავლიოთ, და ვიპოვე. -ყურებამდე გაიღიმა კაკიმ. -მგონი ჩემს დას ბოდიში უნდა მოუხადოთ. -ხელი გადახვია ადამიას.
-ა*რაკებ კაკი, ესენი რომ არა მე ისევ სახლში ვიქნებიდი ბავშვებთან, შენ კი ისევ აქ და ერთმანეთს ვერ ვიპოვიდით.
-ტრა*ი დააყენე შენ. -თვალები დაუბრიალა დას.
-არ მინდა ბოდიშითქო ვაპატიე უკვე ყველას.
-მარუს…
-გაჩუმდი კაკი და სასმელი მოიტანე.
-რასამბობდი ლეოზე? -სამზარეულოში გავიდა.
-ლეო ოთხი წლით დიდია ჩვენზე. ორი დაქალი მყავს ნინა და ლიკა. ლიკა ჩემი ძმაკაცის შეყვარებულია სანდროსი. კაროჩე ექვსნი ვართ სულ.
-ექვსი როგორ?
-ერთი დიტოა და დარწმუნებული ვარ ეხლა გიჟივით მეძებს.
-დიტო ვინაა? -წარბშეკრული უყურებდა მარიამს თორელი.
-დიტო ყველაზე მაგარი ტიპია, მიყვარს.
-უკაცრავად? -წარბები ასწია.
-რა?
-როგორ გიყვარს?
-შენი საქმე არაა. -თვალები აატრიალა. -ხოარ იეჭვიანე? -სიცილი აუტყდა ადამიას.
-მარიამ ჯობია გაჩუმდე. -თვალი ჩაუკრა. ისიც მაშინვე გაჩუმდა.
-ვერ ვიტან რომ მაჩუმებ. -დაბღვერილმა გახედა. ჩაიცინა თორელმა. -ხვალ მივდივართ ხო საგუნდაოთ?
-რავი კიი წავიდეთ. -მხრები აიჩეჩა კახიმ.
-ბიჭებო გოგოები არ გყავთ?
-რა მაკადრე მარიამ? ხვალ წამოვიყვან და გაგაცნობ. -ტელეფონი მოიმარჯვა კახიმ.
-გეგას როარეყოლებოდა მაგას რამიხვედრაუნდა.
-რატომ ვითომ?
-ველური ხარ. -უდარდელად ჩაილაპარაკა და სასმელი მოწრუპა. -მაპატიე.
-შენ მაპატიე მარიამ.
-გაპატიე უკვე. უბრალოდ ადვილი არ არის ამ ერთი კვირის დავიწყება. -თავი ჩახარა.
-მისმინე პატარავ, მე შენთან ვარ და მეორედ არ ვაპირებ შენს ცრემლებს ვუყურო. -ლოყაზე აკოცა ტყუპს.
-იცი თავიდანვე ვგრძნობდი რაღაცას. როცა ჩემთან იყავი ვმშვიდდებოდი.
-მოიცა მოიცა -დალევა შეწყვიტა და ბიჭებს გადახედა. ყველა ხვდებოდა მისი მზერის მიზეზს.
-ხვალ ვილაპარაკოთ მაგაზე. -თვალი გაუსწორა თორელმა.
-კიდე ვერ ვიჯერებ. -საუბრის თემა შეცვალა მარიამმა. -ბიჭებო გართობა იცით რა ხილია?
-მარიამ შეიძლება კაკის და ხარ, მაგრამ ამ შემთხვევაში გატაცებული ხარ. -მკაცრად თქვა და თავისი ოთახისკენ წავიდა.
-ტირანი. -წარბები შეკრა ადამიამ. -ყოველთვის ყველაფერს აფუჭებს ხო?
-რატი ყველაზე მაგარი ტიპია ვისაც კი ვიცნობ მარუს. უბრალოდ ტირანად უფრო კარგად გრძნობს თავს.
-მე მოვარჯულებ. -ფეხზე წამოხტა.
-დაანებე მარუს თავი. -ხელზე მოკიდა ხელი.
-რატომ?
-არ გინდა დამიჯერე.
-ხელი გამოშვი კაკი. -თვალები დაუბრიალა.
-მგონი შენ ხარ ჩემზე უფროსი. -ჩაიცინა და კიბისკენ მიმავალ დას თვალი გააყოლა. -აუ რა ჩემი*ლე უნდა გავაკეთო?
-ჩემიკარგიმოვ**ან დარხეულიგვაქვს. -მარიამს თვალს ვერ აშორებდა კახი.
-ბიჭო საიდან გაიჩითა პროსტა აზრზე ხართ? კაკი დაფიქრდი აბა, შენი დაა.
-ჩემი კაი ტყუპი მყავს. ჩემი ტყუპი მოვიტაცე. -სახეზე ჩამოისვა ხელები. -რაუნდა ვქნა.
-რავი ტო, ისე მაგარი ტიპია, უცებ ჩაგვიბრატდა. -ჩაიცინა.

რატის ოთახის წინ დაბოდიალობდა და ფიქრობდა რაეთქვა, რამდენიმე ჭიქა ჰქონდა დალეული. იმასაც ვერ ხვდებოდა რატომ უნდოდა მასთან შესვლა.
-დიდხანს უნდა იდგე მანდ მარიამ? -კარის მეორე მხრიდან გაიგო თორელის ხმა.
-იცი რაა? -კარები შეხსნა. მაშინვე მის შიშველ სხეულს წააწყდა. -ისა მე…
-რახდება? -გაეცინა მის გაშტერებულ მზერაზე. -შიშველი ხომ გყავარ ნანახი?
-კი. -დაუფიქრებლად თქვა. -რატი. -თვალი მის ოთახს მოავლო.
-რაიყო?
-რატომ იქცევი ასე?
-როგორ? -შარვალი გაიხადა და მარიამისკენ წავიდა.
-რატომ სტკენ ყველას?
-ასე მირჩევნია. -მხრები აიჩეჩა და ხელები წელზე შემოხვია. -დაიძინებ ჩემთან?
-არა რა თქმაუნდა. -მოშორებას შეეცადა.
-კი დაიძინებ. -უფრო მეტად მიიკრა ტანზე და ლოგინისკენ წავიდა.
-რატი! -შიშმა მოიცვა მთლიანი სხეული. აღარ უნდოდა იგივეს განცდა. ლოგინზე დააწვინა და ზევიდან მოექცა ადამიას. შიშნარევი მზერით უყურებდა თვალებში თორელს.
-ნუ გეშინია მარიამ. -შუბლზე აკოცა. -უბრალოდ ჩაგეხუტები კარგი? -ხმის ამოუღებლად დაუქნია თავი. -გაიხდი თუ გაგხადო?
-გავიხდი. -უცებ წამოხტა ფეხზე და სწრაფად გაიხადა თბილი ტანსაცმელი. -მაიკა მინდა.
-იქ დევს და აიღე. -თითით კარადისკენ ანიშნა, თვითონ კი საბნის ქვეშ შეძვრა. რაც ხელში მოხვდა ის აიღო, უცებ გადაიცვა და გვერძე მიუწვა. ჩუმად უყურებდნენ ერთმანეთს თვალებში. ვერ გადაეწყვიტა ადამიას მისკენ მიწეულიყო თუ არა. სიჩუმე კარებზე კაკუნმა დაურღვიათ. -რა იყო კაკი? -ისე თქვა თვალი არ მოუშორებია მარიამისთვის.
-ჩემი და მანდ არის?
-აქ ვარ კაკი, ყველაფერი რიგზეა, ხვალ გნახავ. -თავი წამოსწია.
-კარგი.
-ტყუპი მყავს. -გაღიმებულმა შეხედა თორელს.
-ერთი კარგი საქმე მაინც გამომივიდა. -ტუჩის კუთხეში იღიმოდა.
-გეჩხვლიტება. -თითი შეახო ლოყაზე.
-გოგოებს მოსწონთ ხოლმე. -ჩაიცინა.
-ოჰ კარგი ერთი. -გაღიმებულმა თითები ნახშირივით შავ თმებში შეუცურა. ღრმად ჩაისუნთქა თორელმა, თვალები დახუჭა და მარიამს მკლავზე აკოცა. -ესეთი შავი თვალები როგორ გაქვს? -ბავშვური კითხვა დასვა სიცილით.
-ესეთი წითელი თმა როგორ გაქვს? -თითზე დაიხვია კულულა.
-დედაჩემს აქვს.
-დედაჩემს ქონდა.
-ქონდა?
-ამაზე საუბარი არ მინდა. -ზურგზე დაწვა.
-მომიყევი რატი, შეიძლება უკეთ იგრძნო თავი.
-არა მარიამ, რომ მოგიყვე სიბრაზისგან შეიძლება გატკინო, ეს კი ნამდვილად აღარ მინდა. -ხელის გულზე აკოცა.
-ჩემს ოჯახს ეხება?
-მარიამ გაჩუმდი კარგი? -თვალები დახუჭა.
-არა რატი! მინდა ვიცოდე აქ რატომ ვარ!
-მარიამ! -სწრაფად მოექცა მის ზევიდან. -ერთხე რომ გეტყვი გაჩუმდი ხოლმე.
-რატი…
-ხედავ მარიამ? როცა გიახლოვდები შენს თვალებში მაშინვე შიში ჩნდება. ჩემი გეშინია, ჩემი გაბრაზების გეშინია, მაგრამ მაინც მიწვევ. -ჩაფიქრებული დასცქეროდა ადამიას. -ბაზარი არაა უკანასკნელი ნაბი*ვარივით მოვიქეცი იმ ღამეს… -ლოგინზე წამოჯდა და სიგარეტს მოუკიდა. ცოტახნით სიჩუმე ჩამოწვა.
-გაპატიე რატი. -ზურგზე შეახო თითები.
-მაპტიე? -ჩაიცინა. -შეიძლება მაპტიე, მაგრამ ვერასდროს დაივიწყებ მარიამ. -ფეხზე წამოდგა და ფანჯარასთან მივიდა. -ვერც მე და ვერც კაკი. იცი კაკიმ დამარტყა.
-როდის?
-იმ ღამეს. აშკარად გრძნობდა რომ მისი ნაწილი იყავი.
-არ შეგიძლია რომ ის ღამე დაივიწყო? -სახე მოეღუშა ადამიას.
-არა მარიამ. -სიგარეტი კედელს გარედან მიაწვა და გადააგდო. როგორც კი ფანჯარა დაკეტა, მაშინვე საბანში შეძვრა. -იმ ღამეს ჩემი გახდი. -ხელი მოხვია წელზე და ჩაეხუტა. -მიგისაკუთრე მარიამ. -სახე მის ყელში ჩარგო და აკოცა. -ყველას დედასმოვუ**ნავ ვინც შეგეხება.
-მე თუ არ მინდა შენთან?
-მკი*დია. -თითები ჟღალ თმებში შეუცურა. -არ გაგიშვებ მარიამ. შენ მხლოდ ჩემი ხარ.
-ლეო მიპოვნის და წამიყვანს. -მაიკის ქვეშ იგრძნო ცივი ხელი. ხერხემალზე დაათამაშებდა თითებს თორელი და მარიამის სხეულში დავლილ ჟრუანტელს გრძნობდა.
-შენ გინდა წასვლა? -თავი წამოსწია და თვალებში ჩახედა.
-არ ვიცი. -საშინლად მოქმედებდა მასზე თორელის გამოხედვა, შეხება, სურნელი, სიტყვები, მისი დაძახებული სახელი და საერთოდ ყველაფერი. აბნევდა, აშტერებდა, აზროვნების უნარსაც აკარგვინებდა.
-კი თუ არა?
-კი. -ჩუმად ჩაილაპრაკა. -ჩემები მომენატრნენ.
-მე არ მოგენატრები მარიამ?
-რა მოსანატრებელი შენ მყავხარ. -სიტუაციის განმუხტვას შეეცადა. გაიცინა და ცხვირის წვერზე აკოცა თორელს.
-დაიმახსოვრე მარიამ, თუ გავიგებ რომ ვინმე ბიჭს შეხვდი იქვე დავბრიდავ. -ტუჩებზე შეეხო. -რომც არ მიყვარდე შენ მაინც მხოლოდ ჩემი იქნები.
-ყოველთვის ყველაფერს აფუჭებ. -ტუჩები გამობრიცა.
-არ ვნანობ იმ ღამეს.
-საზიზღარი ხარ. -წარბები შეკრა.
-კი ვარ, ყველაზე დიდი *ლე ვარ. -ხელები გაშალა. სიცილი აუტყდა რატის შემხედვარე ადამიას. -სამაგიეროდ სულ გემახსოვრება ჩემი სიველურე. ცოტახანში შეგძულდები და ჩემგან გაქცევა მოგინდება, მაგრამ არ გაგიშვებ.
-უკვე მძულხარ.
-მაგრამ აქ წევხარ. -კმაყოფილმა ჩაილაპარაკა.
-რამდენს ლაპრაკობ შენ? რამემ ხოარ გაჭედა აქ? -თითი შუბლზე მიადო. -დაიქოქე და აღარ ჩერდები. -რამდენჯერმე დააკაკუნა და მერე ყური მიადო. შეძლო და გააცინა თორელი. -ბიჭო რაღაცნაირი ხმა ისმის, მგონი რაღაც არეულობაა. -სერიოზული სახით აკვირდებოდა რატის.
-ხოო ხო? მეც ვატყობ ამ ბოლოდროს ცოტა აურია. -ღიმილს ვერ იკავებდა.
-გეუბმები! შეხედე იცინიხარ, აშკარად რაღაც შეცდომაა. -ქვედა ტუჩი გადმოაბრუნა. უცებ წაავლო კბილები რატიმ და თავი უკან გასწია. -ეგრე მომაჭამ ტუჩს იდიოტო! -ხელი მისცხო გვერდში. -ველური ხარ.
-ნუ რას ვიზავთ. ასეთი ველური შეგიყვარდი.
-არ მიყვარხარ.
-კი გიყვარვარ. -თვალი ჩაუკრა.
-ნუ ბოდავ.
-მაშინ აქ რატომ ხარ?
-მე… -თვალებს აცეცებდა აქეთ-იქით. -შენი სიველურით მაიძულე აქ დარჩენა.
-წადი თუგინდა გიშვებ. -ხელები მოაშორა.
-ასე ვერ გავალ, ჩაცმა კიდე მეზარება. -თვითონ მოხვია ხელები. -თან აქ თბილა, ისეთი ცხელი ხარ ასე მგონია გამათბობელს ვეხუტები.
-აა და აქ ამიტომ ხარ ხო?
-აბა შენ რა გეგონა? -შეიცხადა.
-შეგიძლია მეჩხუბო, მიყვირო და გამლანძღო, ჩუმად რატომ ხარ?
-რა გითხრა? ისედაც იცი რას ვგრძნობდი მაშინ, შენ ჩემი თავი წამართვი, გამანადგურე, ცხოვრება კოშმარად მიქციე, თავი შემაძულე, შენი არაკაცობა გამოამჟღავნე და სული მატკინე, ორგანიზმზე რომ აღარაფერი ვთქვათ.
-უფს გეტკინა? -ჩაიცინა და ხელები მოხვია.
-მეზიზღები. -ფეხზე წამოხტა და მწოლიარე თორელს თავზე დაადგა. -ძალით მახსენებ ხო? რა გინდა რატი? გინდა რომ დავიტანჯო? გინდა რომ შენი მეშინოდეს, მძულდე და მთელი ცხოვრება იმ ღამეზე ვიფიქრო?
-დაახლოვებით.
-წადი შენიც! შენი არ მეშინია! ყოველდღე რო ძალა იხმარო ჩემზე, ყოველდღე რომ გამანადგურო მაინც შევეცდები ყოველი დღის დავიწყებას. -ცრემლები გადმოსცვივდა. -ისე იცი მეგონა ჩემი პირველი ღამე სასიამოვნო იქნებოდა. -სწრაფად მოიწმინდა მარილიანი სითხე და ცინიკურად ჩაიცინა.
-შევეცდები მეორედ გასიამოვნო. -თვალი ჩაუკრა ღიმილით.
-იცი რაა?
-აბა რა?
-აი ლეო რომ წამიყვანს, ვინმეს გავიცნობ, გავთხოვდები და საერთოდ ამოგშლი ცხოვრებიდან.
-ვერაფერსაც ვერ იზავ ჟღალო. -ხელი მოკიდა, თავისკენ დაქაჩა და ზევიდან მოიქცია. -თუ გათხოვდები ქორწილში დავაჭედებ შენს ქმარს ტყვიას პირდაპირ შუბლში და გათხოვებიდან სამ წუთში დაგაქვრივებ.
-რა აუტანელი ხარ!
-მიხარია ასე რომ ფიქრობ. -ხელი უკანალისკენ ჩაუცურა. -ვერ ავიტან ვინმე რომ შეგეხოს. -თითები მოუჭირა.
-გაჩერდი! -თვალდები დახუჭა.
-რა შემიშლის ხელს? აქამდეც გამიკეთებია.
-მოკეტე! უბრალოდ მოკეტე. -ღრმად ჩაისუნთქა.
-ჩემს გასაჩუმებლად მხოლოდ სიტყვები არ კმარა.
-ხელი გამიშვი მეძინება. -მისი სხეულიდან გადასვლას შეეცადა. -იცოდე გცემ! -საჩვენებელი თითი აუწია ცხვირწინ.
-ვერ მომერევი. -თითზე უკბინა.
-ეგრე ხო? -ყელზე ჩაავლო კბილები. ისე უკბინა სისხლი ადენინა.
-მომშორდი მარიამ! -უკანალზე მოარტყა ხელი.
-ღირსი ხარ! მთლიან სხეულს დაგიკბენდი ასე იგივე ტკივილი რომ იგრძნო რასაც მე მაგრძნობინებ ყოველ წამს.
-ვამპირი ხარ? -ჩაეცინა ადამიას დაბღვერილ სახეზე.
-ბავშვობიდან მომწონდა სისხლის გემო. -ენით მოწმინდა სისხლი, მერე ხელი გადაუსვა და აკოცა. -ჯანდაბა არ შემიძლია შენი ტკენა! რატომ არ გტკივა?
-რამის ხორცი ამომაგლიჯე და შენიაზრით არ მტკივა?
-მომაშორე ხელი ტრა*იდან!
-ესე უფრო კომფორტულად მაქვს.
-ეხლა მე გაგ*იმავ იცოდე!
-გინდა გითხრა ეხლა რას იზავ?
-რას?
-ისეთ რაღაცეებს გააკეთებ რაც ჩემს ჰორმონბს დედასმოუ**ნავს და ბოლოს ისევ შენ დარჩები დაზარალებული. მე კიდე ისევ მოძალადე გამოვალ.
-მგონი უარესად მძულდები.
-რას ვიზავთ?
-რატი! -თვალებგაბრწყინებულმა შეხედა.
-რაიყო მარიამ? -ღიმილს ვერ იკავებდა მის ბავშვურ სახეზე.
-ხვალ წავიდეთ ყველა ხო?
-ვნახოთთქო ხომ გითხარი?
-რატი. -ხელი ლოყაზე მოკიდა. -მიდი დამთანხმდი რა.
-ვნახოთთქო.
-გთხოვ.
-ნუ მიყურებ ეგრე.
-გეხვეწები. -მის ტუჩებთან ახლოს მისწია სახე.
-წინასწარ ვერაფერს გეტყვი.
-დამთანხმდი და გაკოცებ. -ოდნავ შეახო ტუჩები.
-თუ მომინდება ისედაც გაკოცებ.
-ხო მაგრამ ეგ შენს კოცნად ჩაითვლება. -ლაპრაკის დროს შემთხვევით უხახუნებდა ტუჩებს.
-ბევრს ლაპარაკობ. -სახე გვერძე გასწია და ყელში აკოცა. გვერძე გადასწია, თავი მკერდზე დაადებინა, მის თმებში ჩარგო სახე და ერთი ხელი საცვლის ქვეშ შეუცურა.
-მოიცა ესე უნდა დავიძინო?
-რა არ მოგწონს?
-ბევრი რამ.
-მაინც?
-ძილის წინ ზღაპარი არ მოგიყოლია, არ გიკოცნია და ხელი თმების ნაცვლას ჩემს ტრაკზე გაქვს.
-მეღადავები ხო?
-ისე ვერ ვიძინებ.
-აქამდე როგორ იძინებდი?
-ვერ ვიძინებდი რატიკო. -შეიცხადა და თავი ასწია.
-რა მაიმუნი ხარ მარიამ. -ვნებიანად დაუკოცნა ტუჩები, უკანალზე მოუჭირა ხელი, მერე თმებში ახლართა თითები და ზღაპრის მოყოლაც დაიწყო. -კმაყოფილიხარ?
-სრულიად. -გაყინული ფეხები მის თბილ ფეხებში ახლართა, მკერდზე მიაკრო ტუჩები, მერე კი მალევე გაითიშა.
******

გიჟებივით დაეძებდნენ ზაზას. არსად ჩანდა, თითქოს მიწამ ჩაყლაპა. უკვე 12 საათი ხდებოდა, ლეო კი პარკში იჯდა სკამზე და მარიამზე ფიქრობდა. ენატრებოდა თავისი გიჟი და, მასთან კინკლაობაც ენატრებოდა, წითელი თმები და განსხვავებული სურნელი, რომელიც არც ერთ ქალს არ ჰქონდა. იმდენად იყო ფიქრებში გართული ვერ შენიშნა როგორ მიადგა პატარა გოგონა.
-მოწყენილი ხარ? -ბავშვის წრიპინა ხმამ გამოაფხიზლა. გაკვირვებული უყურებდა ქერათმიან გოგოს.
-ცოტა. -თბილად გაუღიმა, ირგვლივ მიმოიხედა, ვერავინ რომ ვერ დაინახა კალთაში ჩაისვა.
-შენც არ გყიდულობენ ნაყინს? -მოზრდილ წვერზე ჩამოუსვა თითები.
-დაახლოვებით. -ლოყაზე აკოცა. -აქ მარტო ხარ პატარავ?
-არა, ნუცასთან ერთად ვარ მაგრამ გამოვექეცი. -ჩაიქირქილა. -მე ანა ვარ.
-რამდენი წლის ხარ ანა? -ღიმილს ვერ იკავებდა მისი შემხედვარე.
-ოთხი. შენ რა გქვიაა? -თმები აუჩეჩა ლეოს.
-ლეო.
-ლეოო? -თავისი წრიპინა ხმით სასაცილოდ გამოსთქვავდა ადამიას სახელს.
-ჰო ლეო. -გაეცინა. -წამო შენი ნუცა ვიპოვოთ. -ხელში აყვანილი მიაბიჯებდა პარკში, თან პატარას ეთამაშებოდა.
-ანაა! -უკნიდან ქალის ხმა გაიგო და წამსვე შეტრიალდა. -ნორმალური ხარ შენ? სად წახვედი? -ხელიდან გამოსტაცა ლეოს და გულში ჩაიკრა ბავშვი. -მეგონა დაიკარგე! იცოდე აღარ გამექცე თორე გცემ! -ლოყები დაუკოცნა.
-კარგი ხო. -ჩაიცინა. -მე და ლეო გეძებდით.
-შენ და ლეო? -მერე შეხედა მამაკაცს, რომელიც მომღიმარი შესცქეროდა სანახაობას. -უკაცრავად მაპატიეთ. -ყურებამდე გაიღიმა მელაძემ. -ძალიან ვინერვიულე და ვერ შეგამჩნიეთ.
-არაუშავს. -ხელი გაუწოდა. -ლეო.
-ნუცა. -გაშტერებული უყურებდა ადამიას მწვანე თვალებს.
-საყვარელი შვილი გყავთ. -ანაზე ანიშნა.
-ჰო. -აბნევდა მისი მომღიმარი ტუჩები. -მადლობა.
-ნუცა ჩემი მამიდაა. -ენას არ აჩუმებდა პატარა.
-აამ გასაგებია. -ისევ გაეცინა მის ტლიკინზე. -სასწაული ბავშვია. -პირველად იცინოდა ერთი კვირის მანძილზე.
-ჰო ვერ ვაჩუმებთ. -ცხვირზე მოუჭირა თითები აწითლებულმა. -ისე უცხოებს არ ეკარება ხოლმე.
-ლეო მოწყენილი იყო. -ტუჩები გადმობრიცა საყვარლად.
-ანა! -თვალები დაუბრიალა ნუცამ.
-არაუშავს.
-ლეომ მითხრა რომ ნაყინს მიყიდიდა.
-ანა რამდენჯერ გითხარი ზამთარში ნაყინი არ შეიძლებათქო!
-კაი ხო მოგატყუე მართლა კიარ უთქვია. -პირზე ხელი აიფარა და გაიცინა. წარბები შუბლზე აუვიდა მელაძეს.
-რას ავიტეხე შენი გასეირნება როგორ მაინტერესებს. -ღრმად ჩაისუნთქა.
-გოგოებო ცხელი შოკოლადი არ გინდათ?
-არ შეწუხდე იყოს.
-რომ ვწუხდებოდე არ გეტყოდი დამიჯერე. -თვალი ჩაუკრა მელაძეს. უცნაური შეგრძნება დაეუფლა.
-კარგი მაშინ. -უკან გაყვა ადამიას. ხმას არცერთი არ იღებდა. მხოლოდ ანა ლაპრაკობდა და ორივეს აცინებდა. კაფეში დასხდნენ, ორი ცხელი შოკოლადი შეუკვეთა ქალბატონებისთვის, თვითონ კი ყავა აიღო. წამდაუწუმ ამოწნებდა ტელეფონს, დიტოს ზარის მოლოდინში. -ვინმეს ელოდებით?
-მეე? -გაკვირვებულმა შეხედა ადამიამ.
-მაპატიე ჩემი საქმე არაა. -თავი ჩახარა.
-მეგობარს ველოდები. -თბილად გაუღიმა.
-გასაგებია. -თავი დაუქნია. ყურადღებით აკვირდებოდა ლეოს აბურძგნულ მუქ ყავისფერ თმებს, ოდნავ მოშვებულ წვერს, სწორ ცხვირს და თვალებს. თვალებს რომელშიც სევდის გარდა არაფერი იკითხებოდა.
-რამდენი წლის ხარ ნუციკო? -ჩაეღიმა მის თაფლისფერ თვალებზე, დიდი ინტერესით რომ ათვალიერებდნენ.
-მე… 25. -აქეთ-იქით აცეცებდა თვალებს.
-უფრო პატარა ჩანდი. -ჩაიცინა. მერე კი ტელეფონის ეკრანზე “დიტექსა” დაეწერა. -რა ქენი?
-იმერეთში არიან, ზაზას სახლი არ ყოფილა და მაგიტომ გაგვიჭირდა მოძებნა. თავის შვილზე აქვს გადაფორმებული.
-მისამართი გამომიგზავნე.
-ჩემთან მოდი და ერთად წავიდეთ.
-დიტო შენძმობას ვფიცავარ მისამართს თუ არ მეტყვი მოვალ და… -გოგოებს გადახედა, დაძაბულები უსმენდნენ. -გაგტყიპავ!
-რას იზავ? -გაკვირვება ეტყობოდა ხმაში.
-კარგი მოვდივარ. -ტელეფონი გაუთიშა და ფეხზე წამოდგა. -მაპატიეთ გოგოებო უნდა დაგტოვოთ, მნიშვნელობანი საქმე გამომიჩნდა. -ხელში აიტაცა ანა. -მამიდას დაუჯერე თორე ისე გაგტყიპავს როგორც მე ჩემს მეგობარს კარგი? -სიცილს ვერ იკავებდა.
-კიდე ხომ მნახავ? -პატარა მკლავები მოხვია კისერზე.
-კი პატარავ გნახავ. -ლოყაზე აკოცა და ძირს დასვა. -შეხვედრამდე ნუციკო.
-ნუციკოს ნუ მეძახი. -წარბები შეკრა.
-მაპატიე ქალბატონო. -თვალი ჩაუკრა, ფული მაგიდაზე დატოვა და კაფიდან გავიდა. თავს უკეთესად გრძნობდა, დიტომდე გაღიმებული მივიდა, ნუცაზე ეფიქრებოდა. მის თაფლისფერ თვალებზე.
-რამე მოწიე შე*ემა?
-მერე მოგიყვები. ვის ყავს მარიამი?
-როგორც გაირკვა რატი თორელი არის ზაზას შვილი, იმერეთში არიან და ალბათ იქ ჰყავთ მარიამი.
-წავედით. -სწრაფად გავარდა შენობიდან და იმერეთის გზას დაადგა.
******

მთლიანად რატიზე იყო მიკრული, ხელები წელზე ჰქონდა შემოხვეული და თავი მის მკერდზე ედო. მის სურნელში იყო ჩაფლული და გაღვიძებას არ ჩქარობდა.
-მარიამ. -ყურში რამდენჯერმე გაისმა იგივე ხმა. -მარიამ!
-მმმ…
-გაიღვიძე.
-არ მინდა. -ტუჩები მკერდზე მიაკრო თვალდახუჭულმა.
-ადექი საგუნდაოდ წავიდეთ პატარავ. -ლოყაზე ეფერებოდა თითებით.
-წავიდეთ? -თავი წამოსწია გახარებულმა.
-ჰო.
-ზოგჯერ რა კარგი ხარ?! -წამოდგომა დააპირა, მაგრამ რატიმ ტუჩებთან დააბეუნდა და დილის ვნებიანი კოცნით დაასაჩუქრა.
-რა ტკბილი ხარ მარიამ. -ლოყები დაუკოცნა და მერე თვითონ წამოდგა.
-წავალ ჩავიცმევ. -შარვალი ამოიცვა და ოთახიდან გავარდა. უკვე მომზადებული ჩავიდა დაბლა. -კაკი! -მისკენ გაიქცა და მოეხვია. -რაც ოცდაოთხი წელი ვერ გავატარე შენთან ეხლა უნდა ავინაზღაურო.
-რათქმაუნდა თოჯინა. -ლოყაზე აკოცა დას. -ვჭამოთ და გავიდეთ. -აჟიტირებული იყო ადამია, მანქანაშიც კი ვერ ისვენებდა. -აუ რამხელა თოვლია ჩემიკაი.
-კახი სად არის?
-მოვა მალე. -გუნდა შეკრა, თან აქეთ-იქით იხედებოდა ტყუპი. -ვის უნდოდა გუნდაობა?
-მე! -წამოიძახა ადამიამ და მაშინვე გუნდა მოხვდა თავში. -მეტკინა შე იდიოტო. -თმიდან ჩამოიყარა თოვლი. -გოგოვარ და ეგეთი მწარეები არ მესროლოთ. -საჩვენებელი თითი დაუქნია სამივეს. წარბები აათამაშა კაკიმ და მისკენ გაექანა. -არა არა არა! -რატისკენ გაიქცა და ზურგს უკან ამოეფარა.
-მოდი ააქ! თოვლი არ მიჭმევინებია შენთვის.
-წეღან ვჭამე საჭმელი, არ მშია!
-არაუშავს. -მარიამისკენ გაქანებული გუნდა რატის მოხვდა სახეში და მაშინ დაიწყო ნამდვილი ომი. და ძმას არ ინდობდა. ცოტახანში კახიმ მიაყენა მანქანა. გადმოსულები არ იყვნენ ისე დაუშინეს გუნდები.
-ფუ თქვენი! -დაიყვირა და მანქანის კარებს ამოეფარა. -კაი ორიწუთი გაჩერდით.
-უი ეს შენი გოგოა? -შავგვრემანისკენ წავიდა ადამია.
-გაიცანი თაკო. -ხელი გადახვია კახიმ. -თაკ ეს მარიამია ჩვენი… -სიტყვა გაუწყდა.
-ჩემი და. -თვალი ჩაუკრა კაკიმ. -ტყუპია.
-როგორც მახსოვს და არ გყავდა. -ყურადღებით დააკვირდა თაკო.
-ვიპოვე. კაი დავაი გავაგრძელოთ რა. -უკან დაიხია ახალი გუნდების გასაკეთებლად. ადვილად გაუგეს გოგოებმა ერთმანეთს, ბიჭებს კი დიდიხანია იცნობდა. ყველა ერთობოდა, რატიც კი. არავის ახსოვდა გასული დღეები და მხოლოდ დღევანდელზე ფიქრობდნენ. რომ შემოაღამდათ, მოშივდათ და შესცივდათ სახლისკენ წავიდნენ.
-აი ყველაზე კარგები ხართ ვინც აქამდე გამიცნია. -ხელები გადახვია კაკის და გეგას.
-ასე ფიქრობ? -ყურადღებით დააკვირდა გეგა.
-კი გეგუშ, აი თავიდანვე ესეთი კაი როჟა რომ ყოფილიყავი უფრო დამევასებოდი. -ლოყაზე აკოცა. -რატი!
-რაიყო? -უკან მიტრიალდა.
-შენი სახე იცი რას გავს?
-ჩუუ! -ტუჩებზე მიიდო საჩვენებელი თითი სიცილით. -კაკისი უფრო გავს. -თვალი ჩაუკრა.
-რეებს ბჟუტურებთ მანდ? -თვალებმოჭუტული შესცქეროდა წყვილს. მართალი იყო რატი, კაკის არ ავიწყდებოდა, ყოველი მათი დანახვისას ის დღე ახსენდებოდა.
-შენი საქმე არაა ტყუპ. -თვალი ჩაუკრა. -იმედია გათბობა მუშაობს. -მანქანასთან მივიდა და წინ დაიკავა ადგილი.
-არ ვიცი ვნახოთ. -შუბლზე აკოცა. ყურადღებით აკვირდებოდა კაკი ძმაკაცის ქცევებს. ვერ ხვდებოდა რას გრძნობდა, არ მოინდომა მათი მარტო დატოვება და უკანა სიდენიაზე მოთავსდა გეგასთან ერთად. მთელი გზა ლაპარაკობდა ადამია და ბიჭებიც აიყოლია ლაპარაკში. მალევე მივიდნენ სახლში, გამოიცვალეს და საჭმელად შეცვივდნენ სამზარეულოში.
-კუჭი მიხმება. -მუცელზე მოისვა ხელი კაკიმ. ლილიმ ყველაფერი მაგიდაზე დაალაგა, თვითონ კი სადღაც გაუჩინარდა. გემრიელად მიირთმევდნენ ლილის მომზადებულ კერძს. ბოლოს თვითონ აალაგეს მაგიდა და მისაღებში გავიდნენ. სწორედ მაშინ გაისმა კარზე ზარის ხმა და ლილიც იქვე გაჩნდა. სამი მამაკაცი და რამდენიმე პოლიციის ოფიცერო შემოვარდა სახლში.
-მარიამ! -ლეოს ხმა ზარივით გაისმა.
-ლეო! -თვალები გაუბრწყინდა ძმის დანახვისას და მაშინვე ზედ შეახტა.
-ჩემი პატარა, კარგად ხარ? -ლოყაზე აკოცა, შემდეგ ყელში, ღრმად შეისუნთქა მონატრებული სურნელი. -მაპატიე მარიამ.
-კარგად ვარ კარგად. -ლოყაზე აკოცა ძმას და მერე სანდროს გადაეხვი. -მომენატრე!
-მეც პატარავ.
-დიტო! -თვალები გაუბრწყინდა მისი დანახვისას.
-მარიამო! -წელზე მოხვია ხელები. -აუ შენთავს ვფიცავარ ესე თუ მომენატრებოდი არ მეგონა. -ლოყაზე აკოცა.
-ვერ მაფასებდი! -გვერდში მისცხო ხელი. ბედნიერება მალევე დასრულდა პოლიცია რომ დაინახა. მერე გამწარებული ლეო რომელიც რატისკენ მიდიოდა. -მოიცა მოიცა რას აკეეთებ? -წინ გადაეღობა. -დაანებეთ თავი. -კაკი და გეგა გამოსტაცა ხელიდან პოლიციელებს.
-მარიამ ხოარ უბერავ გოგო? -თვალები აენთო ლეოს.
-გადაგიარა მონატრებამ? -წარბები შეკრა პატარა ადამიამ.
-გაიწიე მარიამ! -ხელით შეეცადა რატიზე მიკრული დის მოშორებას მაგრამ არაფერი გამოუვიდა. -ამათმა ხომ მოგიტაცეს გოგო რა გჭირს?
-არა! -დაუფიქრებლად წამოროშა.
-რას ბოდავ?
-კი მომიტაცეს მაგრამ… -არ იცოდა რა ეთქვა, ყველა მას მისჩერებოდა. -იხუმრეს. -მის ნათქვამს ბევრი სიცილი მოყვა.
-ნუ მაგიჟებ გოგო! -ხმა გაამკაცრა ლეომ.
-მოდი ეს კაცები გაუშვი და აგიხსნი.
-არაფერსაც არ ამიხსნი! სახლში მოდიხარ, ესენი კი ციხეში!
-არა მეთქი! ხელი გამიშვი ლეო!
-რა დანჯაბა გჭირს?
-იცოდი რომ ტყუპი მყავდა? -უცებ მიახალა.
-საიდან მოიტანე? -ნერვიულად გადაისვა თავზე ხელი.
-იცოდითქო?
-ეს რა შუაშია აქ მარიამ? -აქეთ იქით დადიოდა.
-მითხარი!
-კი გყავდა! -დაიყვირა და მარიამიც მაშინვე გაშეშდა.
-რატომ არ მითხარით?
-დაბადებისთანავე დაიღუპა. -თავი ჩახარა. -საერთოდ რა მნიშვნელობა აქვს ამას?
-ვიპოვე! -ცრემლები წამოუვიდა. -არ მომკვდარა, ჩემი ტყუპი ვიპოვე.
-ახლა რა მოიფიქრე მარიამ?
-წავიდნენ ისინი. -თავით პოლიციაზე ანიშნა. დაჟინებულ მზერას ცვლიდნენ დაძმა.
-გარეთ დაგველოდეთ. -ისე თქვა მზერა არ მოუშორებია მარიამისთვის. -ამოღერღე.
-კაკი ჩვენი ძმაა. -წითურს ამოუდგა გვერდით.
-ნუ ბოდავ. -თავი გააქნია.
-დააცადე შე*ემა. -ხელი მისცხო დიტომ. -მიდი მარიამო მოგვიყევი ყველაფერი. -თვალი ჩაუკრა.
-მომიტაცეს მაგრამ არაფერი ისეთი არ გაუკეთებიათ.
-მარიამ! -რატის ხმა მოესმა ზურგიდან.
-მოკეტე. -თვალები დაუბრიალა თორელს. -აქ ვიყავი მთელი ეს დრო, შემთხვევით კაკიმ ჩემი ლაქა შენიშნა აქ რომ მაქვს, აღმოჩნდა რომ მასაც ჰქონდა. ჩვენი დაბადების რიცხვი, თვე და წელიც ემთხვეოდა გარეგნობასთან ერთად. დეენემის ანალიზი გავაკეთეთ, ნახე რამხელა თმა მომაჭრა ამ დებილმა. -ლოყამდე თმა გამოსწია წინ, თამ ჩაიცინა. -მერე პასუხი რომ მოვიდა აღმოჩნდა რომ ტყუპები ვართ.
-ამისდედა**ვეცი. -სახეზე ჩამოისვა ხელები. -ამათ დასაცავად იგონებ რაღაც ზღაპრებს ხო?
-კაი შე*ემა რა გჭირს ტო? შეხედე როგორ გვანან. -ისევ დიტო გამოესარჩლა.
-გაა*ვი დიტო თორე გცემ.
-თუ გამტყიპავ? -ჩაიცინა.
-შენ ში*ხოარგაქ?
-რავიცი დღეს დილით გატყიპვას მიპირებდი. -მხრები აიჩეჩა და მომღიმარ მარიამს თვალი ჩაუკრა.
-ხომ გითხარი რატომ ვთქვი? ვაბშე რეებს მაბაზრებ ტო? -წარბები შეკრა. -დავიჯერო ერთი კვირის მანძილზე ამდენ ბიჭთან ერთად იყავი და არაფერი დაუშავებიათ?
-არა! -რატის გაუსწორა მზერა.
-მარიამ!
-ვერ გაიგე რა გითხარი?
-ეს მაინც არაფერს ცვლის, მოგიტაცეს და უნდა დაისაჯონ. -მკაცრად თქვა ადამიამ.
-შენი ძმა უნდა ჩასვა ციხეში? გინდა რომ ჩემი შვილი უმამოდ გაიზარდოს?
-რაა? -ყველამ ერთად წამოიყვირა.
-რატის ბავშვს ვატარებ მუცლით.
-რას შვრები? -შოკირებულები იყვნენ ყველა დიტოს გარდა.
-რომ ეთქვა უკვე გავაჩინეო არ გამიკვირდებოდა. -ჩაიცინა ცაბაძემ.
-მხოლოდ შენ მიცნობ. -ჰაეროვანი კოცნა გაუგზავნა დიტოს. -ამათ თუ ხელს ახლებ არ წამოვალ ლეო!
-რას ბოდავ მარიამ?!
-იცი ლეო, დღემდე არ ვიცი აქ რატომ ვარ, ამ ბიჭებთან ეს ბოლო დღეები ისე ვიყავი როგორც თქვენთან. მათი დაკარგვა არ მინდა. -ცრემლები გადმოსცვივდა.
-მარუს რატო ტირი ტო? -ლოყებზე მოკიდა ხელები.
-ვერ ხედავ კაკი? ვეუბნები ტყუპი ვიპოვნეთქო და ყურადღებას არ მაქცევს.
-აბა რაგეგონა მარუს? ჩამეხუტებოდა და მეტყოდა, ვაა ძმაო სპასიბა და რომ მომტაცე და თავი გამიტეხეო?
-შენ ჩაარტყი? -სიცილით შეანათა აცრემლიანებული თვალები.
-არა გეგამ მარა რამნიშვნელობააქვს. -შუბლზე აკოცა.
-მინდა რომ შენც წამოხვიდე კაკი. -ისევ ცრემლებით აევსო თვალები.
-მე ჩემს ოჯახში ვარ მარუს, შენ შენსაში უნდა წახვიდე.
-შენთან მინდა კაკი. -ხელები მოხვია. გაოგნებული შესცქეროდა ლეო ტყუპებს.
-ეს როგორ? -ბოლთას სცემდა უფროსი ადამია. -პატარა ვიყავი მაგრამ მახსოვს! -მოზრდილ წვერზე ჩამოისვა ხელი. -ყოველ კვირა ადის დედა საფლავზე და ყვავილებს ტოვებს! დღემდე ვერ მოიშუშა შვილის დაკარგვისგან გამოწვეული იარა! ოცდაოთხი წლის მანძილზე ყოველ კვირა ცარიელ საფლავზე ტოვებს ვარდს. მთელი ეს დრო ტყუილად იტანჯებოდა? -თვალს ვერ აშორებდა ტყუპებს.
-ხომ გითხარი ნინო არ მიგატოვებდათქო. -გაღიმებულმა შეხედა კაკის.
-მე ვაბშე სხვა ქალს ვეძახდი დედას. -მხრები აიჩეჩა.
-წადი შე*ემა. -ხელი კრა გეგამ.
-სად უნდა წავიდე ხოარ ღადაობ? -წარბები შეკრა. -მარუს მისმინე, წაყევი ლეოს და ორ დღეში მეც ჩამოვალ კარგი?
-კი მაგრამ…
-მარუს! -თვალები დაუბრიალა.
-კარგი. -თავი დაუქნია და ცრემლები შეიმშრალა. -რომ ჩამოხვალ ჩემ დაქალს გაგაცნობ დაგევასება. -ყურში ჩასჩურჩულა გეგას და მსუბუქად გადაეხვია.
-დაგიმახსოვრებ. -თვალი ჩაუკრა.
-რატი. -წინ ჩამოუდგა თორელს.
-მარიამ. -თვალები მიენაბა მის ხმაზე. -ხომ გახსოვს რა გითხარი.
-დამავიწყდა. -მხრები აიჩეჩა. -შეხსენება მოგიწევს.
-აუცილებლად ვილაპარაკებთ მარიამ.
-იცი რა? -ახლოს მიიწია, ხელები მოხვია, სახე მის ყელში ჩარგო და შეუმჩენვლად აკოცა.
-აბა რა? -ღრმად ისუნთქავდა მის სურნელს.
-როცა შევხვდებით მერე გეტყვი თუ მომინდება. -ლოყაზე აკოცა და მოშორდა. -კახის ჩემს მაგივრად დაემშვიდობეთ.
-შენ მაგაზე არ ინერვიულო მარუს.
-წავედით?
-მოვალ ეხლავე. -მაღლა აირბინა, ოთახში შევიდა და რატის მაიკას ხელი დაავლო, ჩუმად წავიდა თორელის საძინებლისკენ, მისი სუნამო მიაშხურა მაიკას და კმაყოფილი კიბეებზე დაეშვა. -წავედით.
-მიგიხვდი მარიამ! -კარებთან მისულს დააწია სიტვები.
-ვერაფერსაც ვერ მიხვდი. -ჰაეროვანი კოცნა გაუგზავნა და კარები გაიხურა.
-ყველაფერს დაწვრილებით მომიყვები! -დაბღვერილი უყურებდა დიტო.
-მადლობა ბიჭებო, მიყვარხართ სამივე.
-შენ რომ არა მოვკლავდით.
-სულ ტყუილად ნერვიულობდით. -ყველაფერი დაწვრილებით მოუყვა ბიჭებს, რატის საქციელების გარდა, ბევრი რამ შეალამაზა და საერთო ჯამში ბედნიერი დასასრული მოუძებნა ისტორიას.
-ნინო რამის დაიბრიდა, გოგოები გიჟს გვანან, ტირილს ვერ წყვეტენ, ჩვენ აქეთ-იქით დავრბოდით, ეს კიდე გულაობდა თურმე. -თავში წამოარტყა ხელი სანდრომ.
-ჰოო. -ნაღვლიანად ჩაიღიმა. მხოლოდ მან იცოდა რა გადაიტანა ამ ერთი კვირის მანძილზე. რას გრძნობდა და როგორ სტკიოდა.
-ცოცხალია. -ლეო ისევ შოკში იყო, თვალწინ სულ კაკი უტრიალებდა. ვერ ხვდებოდა რა უნდა გაეკეთებინა, როგორ მოქცეულიყო ძმის მიმართ.
-ჰო ჩემნაირი ხასიათი აქვს. -ჩაიცინა.
-მგონი ყველაფერი შენნაირიაქვს მარიამ. -ლოყაზე მოუსვა თითები დიტომ.
-ნინოს რა ვუთხრათ.
-კაკი რომ ჩამოვა მერე ვეტყვით. -თავდაჯერებულად ჩაილაპარაკა.
*******

სახლში რომ მივიდნენ, ნინოს მკლავებიდან ძლივს დააღწია თავი ადამიამ. დაქალებმა ყველაფერი დაწვრილებით მოაყოლეს. არც რატიზე დაუმალავს. ისე გაბრაზდა ნინა რამის ფეხით წავიდა იმერეთში და გეგა მიახრშო. ჰო გეგა დააინტერესა. ყოველთვის მოსწონდა არაბულს ცუდი ბიჭები.
-კაკის გაცნობა მინდა, წარმომიდგენია შენნაირი წითური. -ჩაიცინა ლიკამ.
-ეგრე ძაანაც არ მგავს. -ცრემლი მოიწმინდა.
-რატი?
-ტირანია, გეფიცები ყველაზე საშინელი ადამიანია, მოსწონს როცა მისი ეშინიათ.
-მიუხედავად ყველაფრისა შენ არ გეშინია.
-იმიტომ რომ სხვანაირია.
-ეს ვერარის გეფიცები. -გაკვირვებულმა გახედა დაქალს ნინამ.
-ჩემიაზრით გრძნობები გაუჩნდა რატის მიმართ. -მხრები აიჩეჩა ლიკამ. -ზოგადად ასეა, როცა გიყვარდება მასში ყველაფერ კარგს ხედავ. მარიამმა ისიც კი აპატია რომ გაანადგურა. მე ვფიქრობ რომ აქ რაღაც სხვა ამბავია და მაგასაც მალე გავიგებთ. არ ჩანს რატი ცუდი ადამიანი, ალბათ გარემოებების მსხვერპლია.
-კაკიმაც დაახლოვებით იგივე მითხრა.
-აი კიდე ვერ ვიჯერებ რომ ტყუპი გყავს. თან საიდან სად იპოვნეთ ერთმანეთი გოგო? წარმოგიდგენია?
-ნინო შოკში ჩავარდება.
-კაი წავედით ჩვენ ხვალ გნახავთ და სადმე წავიდეთ, განტვირთვა გვესაჭიროება.
-მიდით. -ორივეს გადაეხვია. როგორც კი ორივე წავიდა, ჩანთიდან რატის მაიკა ამოაძვრინა, გადაიცვა და ლოგინში შეწვა. სიამოვნებდა მისი სუნი. ენატრებოდა, უკვე ენატრებოდა. ძლივს დაიძინა თორელზე ფიქრებში გართულმა.

ორი დღე საუკუნოდ გაიწელა, სახლში მოწყენილი დაბოდიალობდა. არ იცოდა როგორ დაკავშირებოდა კაკის, ან რატის. ნინო თავზე დასტრიალებდა, არაფერს აკლებდა, მაშინ დააკვირდა დედის თვალებს. ჩამქვრალი იყო. მერე მიხვდა მიზეზს.
-დეე! -სამზარეულოში მყოფს გასძახა.
-რაიყო?
-ჩემზე რომ ორსულად იყავი ის ფოტოები გააქვს?
-კიი დე მაქვს. -გაღიმებული გამოფარფატდა მისაღებში.
-მანახე რა.
-ეხლა რატომ დაინტერესდი.
-ისე უბრალოდ.
-კაი მოვალ ეხლავე. -ღიმილით წავიდა საძინებლისკენ. მოულოდნელად აწკრიალდა მარიამის ტელეფონი.
-გისმენთ?!
-მარუს რას შვრები?
-კაკი? აქამდე არ უნდა დაგერეკა შე იდიოტო?
-მოვდივარ.
-მალე მოდი რა, მამაც მოვა მალე.
-მარუს მამაშენს რაც შეეხება…
-რა ხდება?
-მერე გეტყვი. ათ წუთში მოვალ. -მაშინვე დაუკიდა ყურმილი.
-ვის ელაპარაკებოდი წეღან? -ხუთი წუთის მერე დაბრუნდა უკან.
-ერთი ბიჭია. -გაუღიმა გაკვირვებულ დედას. -მალე გაგაცნობ.
-ოჰო?! -წარბები აზიდა ნინომ. -როგორი ბიჭია?
-ნახავ.
-მოიცა აქ მოდის?
-ჰო, მალე მოვა. -ლოყაზე აკოცა დედას.
-რას მაიმუნობ მარიამ? 24 წლის ხარ შენ კი ისევ პატარა ბავშვივით იქცები.
-შენი ბრალია დედა, გათამამებული გყავარ.
-ეხლა მე გადმომაბრალა. -თავი გააქნია და ერთერთი ფოტო გაუწოდა. -აქ ექვსი თვის ვარ.
-ეს რა არის დედა? რამხელა მუცელი გაქვს? ამხელა ბავშვი ვიყავი?
-ჰოო. -სევდა გადაეკრა სახეზე.
-რა ჰოო ქალო? ამხელა მუცელი ვის გაუგია მეექვსე თვეში.
-რაღაც უნდა გითხრა მარიამ. -ღრმად ჩაისუნთქა. -ოცდაოთხი წლის მანძილზე ხმა არ ამომიღია.
-რა მოხდა?
-აქ ორნი იყავით. -თითი ფოტოზე მიადო. -ბიჭი იყო. -ცრემლები გადმოსცვივდა. -რომ ვიმშობიარე მითხრეს რომ ერთი მკვდარი დაიბადა. გავიგე მარიამ, ორივეს ტირილი გავიგე, მისი ხმა ახლაც ჩამესმის ყურში. პატარა ბიჭის ხმა, ვერ ვიჯერებდი რომ მკვდარი დაიბადა, ჩემი ყურით გავიგონე ტირილი. -ცრემლებს ვერ იკავებდა ქალბატონი ნინო, მარიამიც კი აატირა. -ბევრჯერ მიფიქრია რომ შეიძლება ცოცხალი იყოს, ვგრძნობ რომ სადღაც ახლოს არის. ვერ ვგრძნობ მის სიკვდილს, ისე ვერ განვიცდი როგორც უნდა განვიცდიდე. საფლავი აქვს, უსახელო ცარიელი საფლავი, ვერ დავარქვი სახელი, მისი სხეულიც კი არ მომცეს. ყოველთვის მეპარებოდა ეჭვი მის სიკვდილში, მაგრამ ვერ ვხვდებოდი რატომ უნდა წაერთმიათ შვილი ჩემთვის. მოძებნაც კი ვცადე მაგრამ ვერაფერი მოვახერხე. -ცრემლები შეიმშრალა. -შვილის დაკარგვა ყველაზე დიდი ტკივილია ჩემო გოგო, ღმერთმა არასდროს განგაცდევინოს ეს გრძნობა. როდესაც შვილები გეყოლება, მერე იგრძნობ იმას, რასაც მე ვგრძნობ თქვენს მიმართ. -ძლიერად მოხვია ხელები შვილს. კარზე ზარის ხმა გაისმა. -წავალ გავაღებ, ალბათ მამაშენი მოვიდა, ან ლეო. -ფეხზე წამოდგა და კარებისკენ წავიდა. როგორც კი გამოაღო წინ წითური ბიჭი დახვდა. უცნაური შეგრძნება დაეუფლა.
-გამარჯობათ. -ყურებამდე გაიღიმა კაკიმ.
-გამარჯობა?!
-მე კაკი ვარ მარიამის… -არ იცოდა რა ეთქვა. ყურადღებით აკვირდებოდა დედამისს.
-მეგობარი ალბათ ხო?
-დიახ!
-ნინო, მარიამის დედა. -ხელი გაუწოდა. -შემოდი. -კარები ფართედ გამოაღო.
-კაკი! -ფეხზე წამოხტა და ზედ შეახტა ძმას. -მომენატრე!
-მეც მარუს. -ყელში აკოცა.
-მარიამ რა წესია? -გაკვირვებული უყურებდა შვილის საქციელს.
-დედა კაკი უბრალოდ ჩემი მეგობარი არ არის. -უფრო მეტად მოხვია ფეხები წელზე.
-რა მნიშვნელობააქვს? ამხელა გოგოხარ, შენ კიდე ორიწლისავით შეახტი ზედ. -მაინც გაეცინა. საოცარ სითბოს გრძნობდა, უცნაურ შეგრძნებას იწვევდა კაკის გამოხედვა.
-არარის პრობლემა. -თბილად გაუღიმა ნინოს. მიშტერებული უყურებდა ბიჭს, მისი ხმაც კი ეცნობდა. ორივე იღიმოდა და საოცრად გავდნენ ერთმანეთ. გამოსაფხიზლებლად თავი გააქნია, იფრიქრა რაღაცეები მელანდებაო.
-წამოდი ჩემ გაკეთებულ ნამცხვარს გაჭმევ, გუშინ გავუკეთე მარიამს. -სამზარეულოსკენ წავიდა.
-მე უფრო ვგავარ დედას. -ენა გამოუყო მარიამს და ნინოს უკან გაყვა.
-ყავას დალევ?
-სიამოვნებით. -ისევ გაუღიმა. შტერდებოდა დიასახლისი კაკის შემხედვარე. ყველა მის ნაკვთ აკვირდებოდა. ჩუმათ გაუკეთა ყავა და ნამცხვარიც წინ დაუდო. მარიამი რომ მიუჯდა გვერძე და მანაც იგივე ნაირად ჭამა დაიწყო სულ გაგიჟა.
-დე კარგად ხარ?
-მგონი რაღაცეები მეჩვენება. -წყალი დალია და ისევ მომღიმარ წყვილს მიუბრუნდა. -კაკი.
-გისმენთ?
-რამდენი წლის ხარ?
-24. -გაეღიმა დედის შოკირებულ სახეზე.
-კაკი ნახე ჩვენი პირველი ფოტო. -წინ აუფრიალა მარიამმა ის ფოტო, რომელიც რამდენიმე წუთის წინ ანახა დედამისმა. ჭიქა ხელიდან გაუვარდა ნინოს.
-ნინო დედა კარგად ხარ? -სკამიდან წამოხტა კაკი.
-რა ნინო დედა ხოარ ღადაობ? -სიცილი ვერ შეიკავა მარიამმა.
-აბა ეგრევე დედას ხოარ დავუძახებ?
-კაკი რა დებილიხარ?
-გაჩუმდი რა. -ხელი კრა. ხელში აიტაცა დედის სუსტი სხეული და მისაღებში სავარძელზე დააჯინა. მარიამმა კი წყალი მიუტანა.
-დე კარგად ხარ? -სახეზე შეახო სველი ხელები.
-მგონი მოლანდებები დამეწყო. რატომ გგავს ასე მარიამ? -თვალს არ აშორებდა კაკის.
-დედა შენ ხომ მომიყევი შენს შვილზე რომელზეც გითხრეს რომ დაიღუპა. მართალი იყავი დედი, მისი ხმა არ მოგჩვენებია. მე ვიპოვე კაკი დე, ის არის ჩემი ტყუპი. -ფეხზე წამოხტა და კაკის მაიკა აუწია. -შეხედე დე კაკისაც ჩემნაირი ლაქა აქვს. დეენემის ანალიზი გავიკეთეთ და დადებითი პასუხიც მივიღეთ.
-ღმერთო ჩემო. -პირზე აიფარა ხელი და ცრემლები გადმოსცვივდა. -ჩემი ბიჭი ცოცხალია? არ მატყუებ მარიამ? მართლა ის არის? -სავარძლიდან წამოხტა და მისკენ წავიდა. -ეს არის ჩემი ბიჭი ვისი ტირილის ხმაც დღემდე მესმის? -ფეხები ეკვეთებოდა, გული გამალებით უცემდა.
-ჰო დე, კაკი შენი შვილია.
-ჩემი პატარა ბიჭი? -მარილიანი სითხე უსველებდა ჭორფლიან სახეს, თან ნელნელა მიიწევდა კაკისკენ. -ვიცოდი! ვიცოდი რომ არ მომჩვენებია! -თითები ლოყაზე მიადო შვილს. -ღმერთო! -ისევ პირზე აიფარა ხელი. -ჩემი შვილი ცოცხალია! -წამოიყვირა და ხელები მოხვია კაკის. კაკიც ატირდა, პირველად ტიროდა ტყუპი. სიამოვნებდა დედის სითბო, რომელიც აქამდე არასდროს უგვრძვნია. სამივე იდგნენ ოთახის შუაგულში და ტიროდნენ. ორივეს ერთად მოხვია ხელები. -ვიცოდი! ვგრძნობდი რომ ცოცხალი იყო. -შუბლზე აკოცა კაკის. -ჩემი პატარები! მიყვარხართ! -უკან გამოიწია და კიდევ ერთხელ შეხედა შვილებს. -ორივე მე მგავხართ, ლაპარაკი ზედმეტია. -ჩაიცინა. ცრემლები მოიწმინდა და მთლიანად დაუკცნა სახე შვილს.
-აი უკვე ვეჭვიანობ. -ხელები გადაიჯვარედინა მარიამმა.
-რაო რა დამიძახე?
-ნინო დედა? -ჩაეცინა კაკის.
-ვერ ვიჯერებ. -კიდევ ერთხელ მოეხვია შვილს.
-კაკი მგონი უკვე ვნანობ შენს გამოჩენას.
-დამაცადე გოგო დედასთან ყოფნა, ოცდაოთხი წელი შენ გეფერებოდა, დანარჩენი ოცდაოთხი მე უნდა მეფეროს. -თავზე აკოცა ნინოს. სასაცილოდ დაეჯღანა მარიამი. -დე?!
-რაიყო? -უდიდესი სითბო ჩაეღვარა გულში მისი დაძახებული “დე”-თი.
-მე უფრო დიდი ვარ თუ მარიმი?
-როგორც მითხრეს პირველი ბიჭი იყო.
-უსამართლობაა! -აჯუჯღუნდა პატარა ადამია.
-ხომ დარჩები დღეს? -თვალებში შესციცინებდა ნინო.
-არ ვიცი.
-დარჩი შვილო გთხოვ, მინდა შენზე მომიყვე, საერთოდ ყველაფერი მაინტერესებს, ან ეს როგორ გაიცანი. -თითები დაუკოცნა სათითაოდ.
-მოგიყვები დე, ყველაფერს მოგიყვები. -ხელის გულებზე აკოცა.
-მოვედი ხალხო! -გაღიმებული შევიდა სახლში ლეო.
-აქეთ მოდი. -დედის ბედნიერი ხმა გაიგო.
-რას შვრები ნინიკო?
-ნახე ლეო, ჩემი ბიჭი ვიპოვნე. ცოცხალი ყოფილა, ხომ ვამბობდი ცოცხალიათქო?! გაიცანი ჩემი დაკარგული და უკვე ნაპოვნი შვილი.
-ვიცნობ დე კაკის.
-საიდან? -გაკვირვება დაეტყო ნინოს.
-მერე მოგიყვებით. -ლოყაზე აკოცა ნინოს. -ბიჭო მართლა რამაგრად გავხარ დედას ტო? -დას გადახვია ხელი და კაკის მიაშტერდა. ქალებთან შედარებით ოდნავ უხერხულად იყო.
-დედას ბიჭია. -შუბლზე აკოცა შვილს.
-ნახე ლეო ვიჩაგრებით.
-ნუ წუწუნებ მარუს. -თვალი ჩაუკრა ტყუპს.
-არაუშავს პრინცესა, რამოდენიმე დღე გავუძლოთ და მერე ყველაფერი ჩვეულ რიტმში ჩადგება. -შუბლზე აკოცა დას.
-ეჭვიანობის სცენები არ გამიმართოთ რა, თქვენ ყოველ დღე დედასთან იყავით, ახლა მაცადეთ ცოტახანი.
-ეს ნახე რა, ხოარ გავაგდოთ? -ლეოს ახედა.
-გაჩუმდი გოგო! -თვალები დაუბრიალა ნინომ. დაძმამ ერთმანეთს გადახედეს, მერე კი ყველას ერთად სიცილი აუტყდათ. -ძალიან ბევრი კითხვები მაქვს.
-ჩვენ კიდე ბევრი დრო გვაქვს. -ხელზე აკოცა ნინოს.
-კაკი წამო ჩემს ოთახს განახებ. -ხელი ჩაკიდა და მეორე სართულზე აიყვანა.
-რაღაც ნაცნობი სუნი დგას. -დაეჭვებულმა შეხედა დას.
-კარგი დუხია. -ლოყები აუწითლდა მარიამს.
-მოდი ჩემთან. -მისი სუსტი სხეული ჩაიხუტა.
-ჩამოვიდა?
-ჰო თავის სახლშია. -თავზე აკოცა დას.
-გოგოებს უნდათ შენი გაცნობა.
-დღეს არა რა მარუს, დღეს ნინოსთან ერთად მინდა ყოფნა.
-როგორც გინდა. დღეს ჩემთან დაიძინებ?
-რატომაც არა?
-მიყვარხარ კაკი.
-მეც თოჯინა. -ლოყაზე აკოცა. მარიამმა ძველი სურათები ანახა, მერე კი ისევ დაბლა ჩაიყვანა.
-აბა როგორ გაიცანით ერთმანეთი არ მეტყვით?
-მე მოვიტაცე მარიამი დე. -თავი ჩახარა კაკიმ.
-კაკი! -თვალები დაუბრიალა მარიამმა.
-დამაცადე მოყოლა გოგო. -იგივე მოქმედება გაიმეორა ტყუპმა.
-ეგ როგორ?
-არ ვიცოდი რომ ჩემი და იყო, უბრალოდ მოვიტაცე.
-კიმაგრამ რატომ?
-ეგ სხვა კითხვაა დედა, ჯერ იმას მოგიყვები როგორ გავიცანი კარგი?
-გისმენ. -ყურადღებით დააკვირდა შვილს.
-გზაში რაღაც ვიგრძენი, მთელი გზა ენას არ აჩუმებდა, გაბრაზების მაგირად მეცინებოდა. მთლიანად ჩემს ტანზე იყო მოკრული და თავს მშვიდად გრძნობდა.
-ჰოო, გეფიცებით საერთოდ არ მეშინოდა. მაგიტომ ვუშლიდი ნერვებს გეგას. -ჩაიცინა.
-გეგა ვინ არის დედი?
-ჩემი ძმაკაცია, მასთან ერთად გავიზარდე მერე გაგაცნობ. -გაუღიმა. -მარიამი შიშველი იყო.
-რასამბობ შვილო?
-ძილს ვაპირებდით ქალო, საცვლებით ვიყავი, ესენი კიდე შემომივარდნენ და პლედშემოხვეული წამიღეს. -ისე ყვებოდა თითქოს, საშინელი მომენტები კიარა სასაცილო წუთები იყო.
-მერე მერე?
-ხოდა დავინახე ჩემნაირი ლაქა რომ ჰქონდა მარჯვნივ. -თვალი ჩაუკრა მარიამს. -ბიჭებმაც აღნიშნეს ის ფაქტი რომ ძალიან ვგავდით ერთმანეთს. მარიამს ძილში თმა მოვაჭერი.
-ამისგან პარიკმახელი ნამდვილად არ გამოვა, ნახე რამხელაზე მომაჭრა. -წინ გამოსწია დამოკლებული თმები. გაეცინა ნინოს მათი შემხედვარე, ერთნაირად საუბრობდნენ და ერთნაირი მიმიკები ჰქოდათ.
-ანალიზი გავაკეთე და დადებითი იყო. -ხელი მოხვია მარიამს.
-კიდევკარგი მოიტაცე შვილო. -ცოტახნის სიჩუმის შემდეგ გადაიხარხარა ნინომ.
-ყველაზე მაგარი დედა გვყავს. -სიცილს ვერ იკავებდა კაკი.
-ეხლა ვხვდები რატომ გეროჟება ლეო. -უფროსი შვილისკენ დაიძრა. -შენმა ძმამ, შენი და ოთახიდან როგორ აგახია შვილო? -თავზე ხელი გადაუსვა.
-აი ეხლა მართლა მიხარია ის ფაქტი, კაკიმ რომ და ამახია.
-რატომ?
-ადრე ასე არ იღიმოდი და არც ლაპარაკობდი.
-სამივე შვილი ჩემთან მყავს მეტი რაღა მინდა? -გადაიკისკისა და ლეოს მოეხვია.
-კაკი გვარზე რას აპირებ?
-რავიცი, საყვარელი მამიკო მომცემს გვაარს? -ცინიკურად ჩაიცინა, მაშინვე შეეცვალა გუნება იმის გააზრებისას რომ ნიკა მამამისი იყო.
-ეს რაიყო? -გაკვირებულმა შეხედა მარიამმა.
-არაფერი. -ჩუმათ თქვა და სახლიდან გავიდა.
-რაეტაკა?
-მე გავხედავ. -უკან გაყვა ძმას. კიბეებზე იჯდა და სიგარეტს ეწეოდა.
-დედასავით მიყვარდა მერი. -მაშინვე ლაპარაკი დაიწყო, როგორც კი ლეო გვერძე მიუჯდა. -იცი ხო?
-ნახევრად. -სიგარეტს მოუკიდა.
-როგორც საკუთარ შვილს ისე მზრდიდა. მერი დედას ვეძახდი. -სიცილით გააქნია თავი.
-რა მოუვიდა?
-თავი მოიკლა. -დიდი ნაპაზი დაარტყა. -მაგარი ქალი იყო, მხიარული, სულ გვეღადავებოდა ბიჭებს, ჩემი შვილობილები არიანო ასე ამბობდა ხოლმე. -ეღიმებოდა მერის გახსენებაზე. -მე ვიპოვე. თავის ლოგინში იწვა, ვენები ჰქონდა გადაჭრილი და მთლიანად სისხლში იყო მოსვრილი. წერილი დაწერა სიკვდილის წინ. წერდა რომ ერთი კაცი შეუყვარდა, თურმე რამდენიმე თვე ყოფილან ერთად. ეს კაცი მერე გავარკვიეთ რომ მამაშენი იყო, ზაზას უყვარდა მერი, სიგიჟემდე უყვარდა. მან გვაიძულა მარიამის მოტაცება, უნდოდა ნიკა დაეტანჯა, მაგრამ მაგით მარიამი დატანდა და არა ნიკა. არ იმჩნევს, ვაბშე რეებს ყვება ტო. ვერ ხვდები რომ გატყუებს?
-ვხვდები, მაგრამ ვერაფერს ათქმევინებ თუ არ უნდა, ბავშვობიდან ეგეთი ჯიუტი თხაა.
-ცუდად იყო, ოთახიდან არ გამოდიოდა. მარტო მე მენდობოდა და მანამდე არ მიშვებდა სანამ არ ჩაეძინებოდა. აესე უაზროდ მენოდბოდა. ვერ დაივიწყებს იმ დღეებს, ვერც მე დავივიწყებ და ვერც სხვები.
-რატი უყვარს ხო? -ჩაეღიმა ლეოს.
-ერთმანეთი სძულთ, ამავდროულად ერთმანეთზე გიჟდებიან. -ჩაიცინა. -მაგარი უცნაური და გვყავს.
-მარიამს არ უთხრა რა.
-არ ვაპირებ. -ამოიოხრა. -არ ვიცი რა გავაკეთო. მივიდე ჩავეხუტო და მამა დავუძახო?
-პროსტა ნიკა დაუძახე, მეც ეგრე ვეძახი. -მხარზე მიარტყა ხელი. -ისე გვარზე მართლა რას აპირებ?
-რავი აბა, გინდა დაგჩრდილო?
-მგონი მალე ჩემს ადგილს დაიკავებ.
-ოჰ, ვინმე გევასება? -გაღიმებულმა გახედა.
-ერთი გოგო გავიცანი სამი დღის წინ, დიტომ ნომერი გამირკვია და ვფიქრობ დავრეკო თუ არა.
-მიდი დარეკე. -დაეჭვებული უყურებდა ლეო ძმას. -რას მიყურებ? დაბერდები ცოტახანში და მოვლა დაგჭირდება.
-ენაც მარიამისნაირი გქონია. -ჩაეცინა.
-ნუ რას ვიზავთ, ერთის მაგივრად ორის ატანა მოგიწევს. -გაეკრიჭა. -დავაი დარეკე, მე შიგნით ვიქნები.
-კაი კაი.
-და ჰო კიდე. -კარების გაღებას აპირებდა ლეოს რომ მიუბრუნდა. -სპასიბა რომ მომისმინე.
-ძმა ვარ ბოლობოლო. -თვალი ჩაუკრა.
-კაი ეხლა ეგეთი პატარაც არ ვარ. -სიცილით შევიდა შიგნით. -ჩემი ლამაზი ქალები! დედა ჭამა მესაჭიროება რომ უფრო კაგად დაგინახო, თორე თვალებში მიბნელდება უკვე.
-წამო დედი, მითხარი რა გიყვარს და გაგიკეთებ.
-ლუბოი რამე გამოუშვი, ლიჟბი შენი გაკეთებული იყოს. -ლოყაზე აკოცა დედას.
მშვენივრად ატარებდნენ დროს დედა-შვილები, იქამდე სანამ ნიკა არ მივიდა სახლში. გაკვირვებული უყურებდა სანახაობას, სამი ერთნაირი ისხდნენ მაგიდაზე. ლეო ნუცასთან შესახვედრად იყო წასული.
-ნიკა შეხედე, ამ ორს რომ უყურებ რას ფიქრობ?
-ნინია რატომ გგავს ასე ძალიან ეს ბიჭი?
-სხვა კაცისგან მყავს მესამე შვილი. -თვალები აატრიალა.
-მოიცადე! -თვალები გაუფართოვდა.
-ეს ის არის რასაც შენ ფიქრობ. -თავი დაუქნია ღიმილით მარიამმა.
-შანსი არარის! -თავზე გადაისვა ხელი.
-რომ გეუბნებოდი ტირილის ხმა გავიგე მეთქი არ გჯეროდა. -მუშტი დაარტყა გვერდში. -აი რომ შემოსულიყავი სამშობიაროში...
-ნინია არ გახსოვს ლეოზე გული რომ წამივიდა? მაშინ რომ შემოვსულიყავი შვილთან ერთად ქმარსაც მოგტაცებდნენ. -მოწყვეტით აკოცა ცოლს. გულის რევის შეგრძნება ეუფლებოდა ამ სანახაობის შემხედვარე კაკის. უნდოდა ცემით გაეგლიჯა ნიკა. -ნიკა! -ხელი გაუწოდა.
-კაკი. -ყალბი ღიმილით გაიღიმა. ხელით თავისკენ მოქაჩა და გულში ჩაიკრა შვილი. ყველაფრის მიუხედავდად ხელები მაინც მოხვია “მამას”.
-კეთილი იყოს შენი დაბრუნება სახლში.
-მადლობა.
ღამის სამი საათი იყო, კაკის მის გვერდით ეძინა, თვითონ კი ვერაფრით ერეოდა ფიქრებს, ფიქრებს რომლებშიც მხოლოდ რატი თორელი იყო. ტელეფონის ვიბრაციის ხმამ მოიყვანა გონს, უცხო ნომერი იყო. გული აუჩქარდა და სწრაფად უპასუხა.
-რატი?!
-რა მიხვედრილი ხარ მარიამ. -მეორე მხრიდან თორელის ჩაცინების ხმა მოესმა. -გარეთ გამოდი.
-რაა?
-რატომღაც მგონია რომ მოგენატრე, ჩემზე ფიქრებით ვერ იძინებ და ჩემი კოცნის წყურვილი გკლავს. -ჟრუანტელს გვრიდა ყოველი მისი წარმოთმული სიტყვა. -ვიფიქრე მივალ გავახარებთქო.
-აქ ხარ? -ნელა წამოიწია ლოგინიდან.
-რატომ ჩურჩულებ ვინმე ხოარ გიწევს ლოგინში?
-კი, ბიჭი თან.
-ამოვიდე?
-მოიცა მე გამოვალ. -გაიცინა, უცებ შემოიცვა სქელი ხალათი და სახლიდან გავარდა. მანქანაზე იყო მიყუდებული და სიგარეტს ეწეოდა, საშინლად ესექსუალურებოდა თორელი.
-რაო რას ამბობდი? ვინ გყავს საწოლში?
-კაკი. -გაეცინა და მის წინ ჩამოდგა. ვერ გადაეწყვიტა ჩახუტებოდა თუ არა.
-მოდი მარიამ ნუ ფიქრობ. -ხელი ჩაკიდა და სხეულზე მიიკრო. -ჩემი სუნი გაქვს. -ყელში აკოცა.
-გეჩვენება. -სახე მის მკერდზე ჰქონდა მიდებული და თორელის გულისცემა ესმოდა. -ცივა.
-წამო. -მანქანის კარი გაუღო, პასუხს არ დალოდებია ისე ჩასვა.
-ესე სად უნდა წამოვიდე მეღადავები?
-აქედან წავიდეთ და პროსტა მანქანაში ვიჯდეთ.
-სახეზე რა გჭირს?
-არაფერი. -მანქანა დაქოქა და ადგილიდან მოსწყვიტა.
-ტუჩი გაქვს გახეთქილი. -ყურადღებით აკვირდებოდა თირელის ნაკვთებს. კურტკა გაუხნა და მაიკის აწევას შეეცადა.
-რას აკეთებ? -ხელი გააშვებინა რატიმ.
-შენი შიშველი სხეული მომენატრა და უნდა ვნახო. -თვალები გადაატრიალა.
-მაცდური წინადადებაა პატარავ, მაგრამ ახლა არა. -ხელის გულზე აკოცა. აღარაფერი უთქვამს ადამიას, იქამდე არ ამოუღია ხმა სანამ მანქანა არ გააჩერა რატიმ. სწრაფად გადაცოცდა მის სხეულზე. -აშკარად ქალიშვილობის დაკარგვა ქალებზე მაგრად მოქმედებს.
-ასე ფიქრობ? -ეშმაკურად გაიცინა.
-ვიცი მარიამ რომ ჩემი მაიკის შიგნით ცდილობ შეძრომას და უაზროდ ლაპარაკობ.
-მაჩვენე თორე დაგარტყა.
-მეც დაგარტყავ, ხომ იცი არ გამიჭირდება. -თვალი ჩაუკრა. დაბღვერილი უყურებდა თორელს, მერე მანქანიდან გადახტა და წავიდა. -სად მიდიხარ გოგო გაგიჟდი?
-თავი დამანებე!
-გაჩერდი მარიამ!
-შემეშვი! მძულხარ! -ბოლოხმაზე გაჰყვიროდა. სწრაფად დაფარა მანძილი და მკლავებში მოიქცია ადამიას სხეული. -ნუ მეხები! -მოშორება სცადა.
-ნუ ფართხალებ თორემ გაკოცებ.
-არ მინდა! უბრალოდ გამიშვი! წადი! გაქრი ჩემი ცხოვრებიდან! აღარასდროს გამოჩნდე, უბრალოდ წადი!
-ამას არ ვიზავ, სხვა რამე მთხოვე. -ეცინებოდა მარიამის გაბრაზებულ სახეზე. თვალს არ აშორებდა თორელის შავ სფეროებს. უცებ სწვდა მაიკაში და მაღლა აუწია. -რატომ არ აჩერებ ხელებს მარიამ?
-გტკივაა? -პირზე მიიფარა ხელი და ცრემლები გადმოსცვივდა.
-გამივლის.
-ვინ დაგარტყა? -ხელი შეუცურა მაიკის ქვეშ და ჩალურჯებულ ადგილზე ნაზად შეახო თითები.
-შენიაზრით კაკი დის გა*იმვას გაამიტარებდა? -ცრემლი მოწმინდა ბერა თითით. -კაი რა გატირებს გოგო?
-ჩემს გამო იჩხუბეთ. -ისევ წამოუვიდა ცრემლების ახალი ნაკადი. ნაზად შეეხო გამსკდარ ტუჩზე ტუჩებით.
-მაგიჟებ მარიამ, როგორ ხარ ასეთი კარგი? -ამოიოხრა და მონატრებულ ბაგეებს დააცხრა. ასლუკუნებულმა სახე მის კისერში ჩარგო. -ცხვირი გაგეყინა პატარავ. -ლოყაზე აკოცა. მანქანისკენ წაიყვანა და ისევ თავის ფეხებზე დაისვა.
-არ შეგიძლია რომ შენი ცუდი საქციელები არ შემახსენო?
-მინდა გახსოვდეს როგორი საშინელი ვარ, ვხედავ შენს თვალებში სიყვარულს მარიამ. არ მინდა რომ გიყვარდე.
-არ მიყვარხარ.
-გიყვარდები, არ მინდა შეგიყვარდე, ვიცი რომ ისევ შევძლებ შენს ტკენას, აღარ მინდა გატკინო მარიამ.
-შენ ხომ მითხარი რომ არ გამიშვებდი?
-კიი მერე? -ხალათის შიგნით შეუცურა თითები.
-გინდა რომ შინაბერა დავრჩე?
-რავი აბა. -მხრები აიჩეჩა და ტუჩებში აკოცა.
-მშიშარა ხარ, გრძნობების გეშინია.
-კი მეშინია, თუ შემიყვარდი ვეღარ შევძლებ შენგან შორს ყოფნას. კიდევ ერთხელ რომ შევიგრძნო შენი სხეული სამუდამოდ მასზე დამოკიდებული გავხდები, შენ წმინდა ხარ მარიამ, ყველაფერი მაპატიე, დავიწყებას ცდილობ და ის გიყვარდება ვინც სული ამოგგლიჯა. მე კი…
-გაჩუმდი! -უეცრად ეცა მის ტუჩებს, ხალათი გაიხადა და მაისურიც მის გზას გააყოლა.
-რას აკეთებ მარიამ? -თვალები აენთო თორელს.
-ჩემზე დამოკიდებულს გხდი. -ეშმაკურად გაიღიმა. -შენს და ჩემს შორის მხოლოდ ეს საცვალია. -კისერზე მოხვია ხელები, შემდეგ დაბლა ჩამოუყვა და მისი მაიკა ზევით ასწია.
-ძალიან ცელქობ მარიამ. -ფითქინა სხეულზე დააცოცებდა თითებს, მისი ტანის ყველა დეტალს იმახსოვრებდა, უნდოდა, მარიამი უნდოდა მთელი სხეულით, სულით და გულით. ლავიწებზე გადაატარა თითები, ყელში მიაკრო ტუჩები და მკერდისკენ ჩაუყვა. კანს უწვავდა მისი ტუჩების შეხება, ჰორმონებს ვერ იმორჩილებდა, ტანზე ბუსუსებმა დააყარა. ვერ შორდებოდა თორელი მის სხეულს, განსხვავებულად იზიდავდა მარიამის ყველაფერი, ისე ეხებოდა თითქოს ფაიფურის თოჯინა იყოს, რამე ზედმეტი მოძრაობა და გატყდება. -არ შემიძლია მარიამ. -ეშინოდა რომ კიდევ ატკენდა.
-რატი ნუ იქცევი ქალიშვილი გოგოსავით. -გაეცინა. -რაც მოხდა მოხდა, წარსულია. ნუ მართალია ისე მეშინი როგორც პირველ ღამეს ეშინიათ, მაგრამ გენდობი.
-რატომ მენდობი?
-ასე უბრალოდ. -თმებში შეუცურა თითები. -არავინ მინდა შენს გარდა, ამას იმიტომ არ ვაკეთებ რომ რამე დავამტკიცო, ან რამე მსგავსი. უბრალოდ შენთან მინდა. -თვალებში უყურებდნენ ერთმანეთს, თვითონაც ვერ ხვდებოდა საიდან მოდიოდა ამდენი გამბედაობა, ფაქტი ის იყო რომ რატისთან უნდოდა, ყველაფრის მოუხედავად მასთან ყოფნა უნდოდა და არავინ სხვასთან. გაეღიმა მარიამის შემხედვარე. ხმის ამოუღებლად გადააწვინა სავარძელზე, სუნთქვა გაუხშირდა ადამიას როდესაც რატის თითები საცვლისკენ ჩაცურდა.
-უბრალოდ მოდუნდი. -მის ტუჩებთან ამოილაპარაკა.
-შენთვის ადვილი სათქმელია. -გაიცინა და სხეულზე უფრო მეტად აეკრა. სწრაფად მოაშორა საცვალი. მალევე დაეპატრონა საყვარელ სხეულს. თითებით იყო ჩაფრენილი თმებში და კვნესის შესაკავებლად მის ტუჩებს არ შორდებოდა. აღუწერ სიამოვნებას იღებდნენ ერთმანეთისგან, წამითაც არ გახსენებიათ გასული დღეები, უბრალოდ ერთმანეთით ტკბებოდნენ.
-კარგად ხარ? -ზევიდან მოიქცია ადამია.
-ჰო. -მოწყვეტით აკოცა და თავი მკერზე დაადო. -გტკივა? -ნაცემ ადგილზე მიაკრო ტუჩები.
-აი ეხლა გამიარა. -შუბლზე აკოცა.
-წამალივით ვმოქმედებ რა. -გაღიმებულმა ახედე.
-ჰო მართალია. -ჭორფლიან ცხვირზე მოუჭირა თითები.
-ნინო დღეს მთელი დღე კაკის ევლებოდა თავზე, რამის გავაგდე სახლიდან. -ჩაიცინა, თან თითებს რატის მკერდზე დაათამაშებდა. -ვერ ვხვდები.
-რას?
-ნიკას დანახვაზე მაშინვე დაიგრუზა. -თავი წამოწია და ნიკაპით დაეყრდნო მკერდზე.
-მოდი მაგაში ნუ ჩაერევი კარგი?
-რა ხდება?
-არაფერი ისეთი, გინდა კაკიზე მოგიყვე?
-კი.
-ხუთი წლიდან ერთად გავიზარდეთ, დედაჩემმა მოიყვანა სახლში და ისე ექცეოდა როგორც მე. მერე გეგა გავიცანით მე 15 წლის ვიყავი, კაკი 13. კახი უნდა ეცემა და დახმარება გვთხოვა.
-რატო?
-გეგას უყვარდა მაგის შეყვარებული და ეუბნებოდა თავი დაანებეო. -ორივეს გაეცინა. -ისე მოხდა რო ეს გოგო ვაბშე სხვასთან იყო, ამათმა ერთი მაგის დედაცო და დაიკიდეს. იქიდან მოყოლებული ერთად ვართ.
-სად ცხოვრობდით?
-თბილიში, აქ გავიზარდეთ, მე ყველაზე დიდი ვარ მაგათგან. -მოწყვეტით აკოცა და წამოიწია. -ჩავიცვათ და წავიდეთ.
-ხვალ ჩემ დაქალებს გაგაცნობთ. -ლოყაზე აკოცა და სავარძელზე გადაბობღდა ჩასაცმელად.
-რაღაც არამგონი შენ ძმას ჩემი შენთან დანახვა გაუხარდეს.
-დაი*იდე რა. -თვალი ჩაუკრა. -შეგეჩვევა. -ხალათი მოიხვია და სავარძელზე კომფორტულად მოთავსდა.
-მე შენ მოგიტაცე მარიამ.
-ჯერ ერთი შენ არ მოგიტაცებივარ, ფაშასავით დამხვდი სახლში, კაკიმ მომიტაცა და მეორე, მოკეტე! არ გააფუჭო დღევანდელი დღე.
-ძაან ხომ არ გამიბლატავდი?
-რავიცი აბა. -მხრები აიჩეჩა.
-მართლა კარგად ხარ?
-ჰო.
-ჩემგან თავს ვეღარ დაიძვრენ მარიამ. -ხელზე აკოცა და მანქანა დაქოქა.
-ერთადერთი რასაც არასდროს ვინანებ ეს იყო. ასე რომ შენი მუქარის არ მეშინია რატიკო.
-რატიკოს ნუ მეძახი. -გაეცინა.
-რატო?
-მაგას არასდროს არ გეტყვი. -თვალი ჩაუკრა.
-დეგენერატი ხარ. -წარბები შეკრა.
-მგონი არასდროს არავის ვულანძღივარ ოცდაექვსი წლის მანძილზე რაც შენ ერთ კვირაში მლანძღე.
-ადრე როგორი იყავი?
-დაახლოვებით იგივე, მაგრამ ადრე ჩემი ერთადერთი საფიქრალი ის იყო ღამე ვისთან გამეტარებინა.
-რა შეიცვალა?
-ბევრი რამ მარიამ. -ერთი წამით გახედა ჩაფიქრებულ ადამიას. ძალიან ელამაზებოდა ყველანაირ მდგომარეობაში, ტირილიც უხდებოდა, სიცილიც, გაბრაზებაც და საერთოდ ყველაფერი. აჩეჩილი ჟღალი თმები მხრებზე ეყარა, ჭაობისფერ თვალებს აქეთ-იქით აცეცებდა და ხშირად იცვლიდა პოზას. -რატომ ვერ ჩერდები?
-ძალიან კარგად იცი.
-არ ვიცი, ხდება რამე? -ქვედა ტუჩზე იკბინა სიცილის შესაკავებლად. გიჟდებოდა მარიამის მიმიკებზე, ღიმილს ვერ იშორებდა სახიდან.
-არაფერი არ ხდება. -ცხვირი აიბზუა. დისკომფორტს გრძნობდა ფეხებს შორის, ჯერ ისევ უხურდა სხეული. ამავდროულად დიდ ბედნიერებას ასხივებდა ირგლივ. მალევე მივიდნენ სახლამდე. მარიამის სახე ხელებში მოიქცია და ვნებიანად დაუკოცნა ტუჩები.
-მარიამ!
-რაიყო? -მანქანიდან გადასული უკან მიტრიალდა.
-ტკბილიძილი.
-თუ დამეძინა მადლობა. -გაუღიმა, თორელს რომ აგიჟებდა იმ ღიმილით გაუღიმა.
-დაგეძინება დამიჯერე. -თვალი ჩაუკრა.
-იდიოტი. -თვალები აატრიალა, მოწყვეტით აკოცა და სახლისკენ წავიდა. ჩუმათ დადიოდა ოთახში, აბაზანამდეც მიაღწია, წყალი გადაივლო და საწოლში შეძვრა. მთლიან ლოგინზე კაკი იყო გაშლილი. ზევიდან რომ გადააწვა გაეღვიძა, გვერდი იცვალა, მარიამს მოეხვია და ისევ გააგრძელა ძილი. ყველაფერი ჰქონდა რაც სურდა, უბედნიერესი იყო იმ წუთას. ემოციებისგან დაღლილს მალევე ჩაეძინა.
******

დაუკითხავად შეიჭრა მარიამის ოთახში ნინო, ერთმანეთში ახლართული ტყუპები რომ დაინახა გული სითბოთი აევსა, ღიმილი ვერ შეიკავა მარიამის პოზაზე. კაკის მკლავზე ედო თავი, ფეხი მუცელზე ჰქონდა მოხვეული და ცალი ხელი ძმის თმაში ახლართული. ბავშვებივით ეძინათ ორივეს, ვერ მოითმინა ნინომ, შვილებთან მივიდა და მთელი სახე დაუკოცნა ჯერ ერთს მერე მეორეს. მარიამი მეორე მხარეს გადაბრუნდა, კაკიმ ხელი დაავლო ნინოს და ლოგინში ჩააწვინა, ხელები მოხვია და გაიტრუნა.
-რასაკეთებ შვილო?
-შენთან არ მძინებია. -ლოყაზე აკოცა დედას და მისი სურნელი შეისრუტა, განსხვავებული სუნი ჰქონდა, მაშინვე შეუყვარდა როგორც კი პირველად შეისუნთქა. გაღიმებული ეფერებოდა თმებზე, მეორე მხრიდან მარიამიც მიეხუტა. მაშინ იგრძნო ყველაზე დიდი ბედნიერება ნინომ, ყველაზე ბედნიერი ქალი იყო იმ წუთებში. დიდხან იყვნენ შვილები მასზე მიხუტებულები, ბოლოს ორივე წამოაგდო, დაღამდა უკვეო. სანამ ტყუპები მოწესრიგდნენ მანამდე ნინომ ყველაფრის გაკეთება მოასწრო.
-აუ ჩემი ყიყლიყოები! -თვალები გაუბრწყინდა კაკის. -რამდენი ხანია არ მიჭამია.
-მოდი მოდი ჭამე. -სამზარეულოში დაფარფატებდა ნინო.
-დღეს რას აპირებ?
-რავი მარუს გვარს ვიცვლი, მერე შენი დაქალები უნდა გავიცნო. -თვალი ჩაუკრა.
-გეგა და რატიც ხომ წამოვლენ?
-არ ვიცი, დღეს ვნახავ და ვკითხავ. -თითქმის ნახევარი ყიყლიყო გაიქანა პირში.
-რამხელებს კბეჩავ რაიყო, ნელა ჭამე კიარ მოგდევენ. -ჩაეცინა კაკის გამოტენილ პირზე.
-დედა რაუნდა? -ნინოს მიუბრუნდა.
-აცადე ჭამა გოგო, როგორც უნდა ისე შეჭამს. -დაებღვირა მარიამს. წარბები შუბლზე აუვიდა ადამიას, მერე კაკის ხარხარი გაიგო და ნერვები მოეშალა.
-ვღადაობთ მარუს. -ლოყაზე აკოცა დას.
-მომაშორე ცხიმიანი ტუჩები.
-აუ კაი ტოო?! ვაბშე აღარ გაკოცებ. -ნაწყენი ხმით ჩაილაპრაკა.
-კაი ვხუმრობ რაიყო.
-ხოდა მაკოცე დროზე. -ლოყა მიუშვირა. მაშინვე იგრძნო დის ტუჩები, ლოყაზე ქონდა მიდებული და არ აშორებდა. -რას აკეთებ მარუს? -სიცილი ვერ შეიკავა. ისევ იგივე პოზაში იყო და ძმას არ შორდებოდა. თვითონაც ეცინებოდა. ბოლოს მაგრად უკბინა და ფეხზე წამოხტა. -ჩვეულებრივი ცხოველი ხარ ტყუპ. -დადორბლილ ლოყაზე ჩამოისვა ხელი.
-ნუ რას ვიზავთ. -მხრები აიჩეჩა.
ხალისიანად დაიწყო დღე, ადამიების სახლში. დილიდან გასულმა კაკიმ საღამოს ბარში ამოყო თავი ძმასთან ერთად. მათ კი მალე ბიჭებიც შეუერთდნენ.
-ცოტა მიჩვევა მჭირდება სანამ ბოლომდე გავიაზრებ იმას რომ მარიამს ტყუპი ყავს. -ვისკს წრუპავდა სანდრო.
-შენ კიარა ჯერ მე არ მაქვს ბოლომდე გააზრებული. -ჩაიცინა ლეომ და თორელს გახედა. -რატიზე მიჩვევაც მჭირდება.
-მე და რატი ერთად გავიზარდეთ, მართალია სი*ია მაგრამ მარუსაზე ნაკლებად არ მიყვარს.
-ჰო ძალიან გიყვარვარ. -თავში წამოარტყა ხელი.
-ყოველთვის სარგებლობდა ორი წლის განახვავებით. -გაღიმებულმა თქვა კაკიმ.
-ვის ველოდებით შე*ემა? -ხელი მიკრა გეგამ კაკის.
-გოგოებს.
-და კიდე ნუცას.
-ნუცა ვინაა? -თვალები ჭყიტა დიტომ. -ის გოგო ნომერი რომ გაგიჩითე?
-ჰო ეგ.
-კითხვა მაქვს. -ჩაფიქრებულმა გახედა ბიჭებს ტყუპმა.
-გისმენთ.
-ამას შეყვარებული ჰყოლია? -ლეოსკენ გაიშვირა ხელი.
-კი ყავდა, ისე როგორც ჩვენ გვყავდა. -გაეცინა დიტოს.
-ან ადრეც ესეთი *ლე იყო ან იმ გოგომ დაა*ლევა. -წარბაწეულ ლეოს მზერა გაუსწორა.
-რატო ტო? -სიცილს ვერ იკავებდა სანდრო.
-რავი ტო, გუშინ მე რომ არ დამეძალებინა იმ გოგოს არც დაურეკავდა დიდი ალბათობით.
-ეგეთია შენი ძმა, არ ევასება სერიოზული ურთიერთობები, პროსტა ეს გოგო აშკარად მაგრად დაევასა.
-გაა*ვით რა. -ხელი აუქნია ბიჭებს. -გოგოები მოვიდნენ. -კარებისკენ გაიხედა.
-ვა ვა რახალხი! -სიცილით მიუახლოვდა ბიჭებს. -ეს წითელი უეჭველი შენი ტყუპია ხო? -ყველა რომ გადაკოცნა მერე კაკის მიადგა. -ნინა! -ხელი გაუწოდა.
-გეცოდინება უკვე ჩემი სახელი, ჩემი ტყუპი ენას რომ ვერ აჩერებს პირველი დღიდან მივხვდი.
-მართლია. -გაუცინა. -ეს ჩვენი სიყვარულით დაბრმავებული დაქალია ლიკუნა.
-სასიამოვნოა. -სამივეს გაუღიმა და სანდროს კალთაში მოთავსდა.
-ეს უეჭველი რატი იქნება. -შავი თვალებით მიხვდა. -მართლა რა სიმპატიური ყოფილა გოგო. -სიცილით გადახედა დაქალს. -ოჰ, ეს საოცრება ვინ არის?
-აუ შენ რამდენი ლაპარაკი გყვარებია ტო? მარიამმა გადმოგდო თუ შენ გადასდე? -ცინიკურად ჩაიცინა გეგამ.
-ხომ არ გაწუხებ?
-ცოტა. -ცხვირი შეჭმუხნა.
-ამჩემფეხებს. -თვალი ჩაუკრა და დიტოს გვერძე მიუჯდა. -გამიხარდა ბიჭებო თქვენი გაცნობა ყველაფრის მიუხედავად.
-კარგი ნინაჩკა, ვეღარ სუნთქავ ხომ ხედავ, გაჩუმდი ცოტახანს და ამოისუნთქე. -მზერას არ აშორებდა ნინას დაბღვერილ სახეს, დაეჯღანა არაბული და ზურგი აქცია.
გართობა დაიწყეს, უბრალოდ ცდილობდნენ დაევიწყებინათ ყველაფერი, რაც უმეტესობას გამოსდიოდა, მაგრამ მაინც იყო დაძაბულობა. ერთმანეთს თვალს არ აშორებდნენ რატი და მარიამი, ცოტაღა აკლდა რომ არ გაქანებულიყო და მოხვეოდა. ცოტახანში თაფლისფერთვალება გოგო შემოვიდა ბარში, მაშინვე თვალები გაუბრწყინდა უფროს ადამიას. ხელი დაუქნია და მალევე გაჩნდა ნუცა ახალგაზრდების მაგიდასთან.
-გაიცანით ნუცა. -თბილად წარმოთქვა მისი სახელი, ყველა გააცნო მელაძეს. ისიც კომუნიკაბელური აღმოჩნდა და ყველას ადვილად გაუგო. თავისთავად ყველა ცოტათი თავისებურად აფრენდა. 11 საათი ხდებოდა, მარიამს მოთმინების ფიალა აევსო, რატისთან მივიდა და საცეკვაოდ გაიყვანა.
-როგორ ერთობი?! -კისერზე შემოხვია ხელები.
-ყველაზე მაგრად შენით ვერთობი. -ყურთან დაუჩურჩულა.
-იდიოტო, რატომ არ მოხვედი.
-შენ გელოდებოდი. -ყელში აკოცა.
-ბედნიერი ვარ. -რატის ყელში ჩარგო სახე.
-კარგია პატარავ. -თმებზე შეახო ტუჩები.
დიდხანს იდგნენ ჩახუტებულები და ტანს ოდნავ აყოლებდნენ მუსიკას. გვიანობამდე იყვნენ ბარში, ბოლოს ყველა დაიშალა. მაინც მოახერხა მარიამმა და წასვლამდე თორელის ტუჩები შეიგრძნო.
*******

1 თვის შემდეგ
თანდათან ყველაფერი მწყობრში ჩადგა. კაკი შეეჩვია ახალ სახლს და ნამდვილ ოჯახში ცხოვრებას. ნიკასგან თავს შორს იჭერდა, ისევე როგორც ლეო. რატის და მაირიამის ურთიერთობასაც შეეგუვნენ, ნელნელა ყველა ივიწყებდა დეკემბრის დღეებს. ახალ წელს ახალი ემოციებით, გრძნობებით, ამბებით და ახალი ურთიერთობებით შეხვდნენ. მართალია დიდი განსაცდელი მოუვლინა ღმერთმა ოჯახებს, მაგრამ ყოველთვის მოყვება უბედურებას ბედნიერება. მარიამს თორელი შეუყვარდა, სიგიჟემდე, უსასრულობამდე შეუყვარდა. მის გარეშე ვეღარ ძლებდა, მიუხედავად იმისა რომ ხშირად კამათობნენ, მაინც შესანიშნავად ამთავრებდნენ დღეს. ლეო მთლიანად ნუცაზე იყო გადართული, ყოველ დღე ნახულობდა და სხვადასხვა სურპრიზებს უწყობდა. აგიჟებდა მელაძეს. რაც შეეხება ნინას და გეგას, ორი რადიკალურად განსხვავებული ადამიანები იყვნენ. დღე არ გავიდოდა რომ არ ეჩხუბათ, ორივეს უყვარდა ერთმანეთი, მაგრამ არ აღიარებდნენ.
******

-კაკი! -ოთახში შეუვარდა ტყუპს. -რა ჯანდაბაა? -თავზე წამოადგა ძმას, რომლის გვერძეც შიშველი გოგო იწვა. -კაკი!
-რა გინდა მარუს? -თვალს ვერ ახელდა.
-მე რა მინდა? -მარიამის წიკვინზე ქერასაც გაეღვიძა.
-ვაიმე! -წამოიყვირა და საბანი გადაიფარა. მის ყვირილზე კაკიც სწრაფად გამოფხიზლდა და მის გვერძე მწოლიარე გოგოს გახედა.
-უი ნენე აქ დარჩი? -თავი მოიქექა.
-ელენე მქვია! -დაბღვერილი წამოხტა ლოგინიდან.
-ხო ხო ელე, ნენეში ამერია, მაპატიე ვერ ვაზროვნებ. -ფეხზე წამოდგა და აბაზანისკენ წავიდა. -რა წესია გოგო ოთახში შემოვარდნა? დაკაკუნება არ იცი? -სიცილისგან გადაწითლებულ მარიამს უბღვერდა.
-დედა რომ ჩამოვა ყველაფერს მოვუყვები. -ენა გამოუყო ტყუპს.
-არაფერსაც არ იზავ. -უკანალზე მისცხო ხელი და კარისკენ გაუძახა. -მე და ელენიკოს საქმე გვაქვს, ცოტახანი გაძელი ჩემს გარეშე. -ხელი დაავლო გოგოს და სააბაზანოში შეიყვანა. სამზარეულოში ჩავიდა მარიამი და ყავა გაიკეთა. მოწყენილიბისგან უკვე ვეღარ ძლებდა და რატის გადაურეკა.
-სად ხაარ?
-რა ხდება მარიამ?
-მომენატრე.
-რას ვეღირსე? აშკარად მართლა გენატრები, სხვა ვარიანტში მაგას არ მეტყოდი.
-რატი!
-გისმენ მარიამ.
-მნახავ?
-ცოტახანში გამოგივლი, ეხლა არ მცალია. -საქმიანი ხმა ჰქონდა. თორელის ხმასთან ერთად ქალის ხმაც ისმოდა.
-ვინ გყავს რატი?
-რა?
-ვიღაც ქალთან ხარ ხო?
-რას ბოდავ მარიამ? -სიცილი ვერ შეიკავა ადამიას ეჭვიანობაზე.
-ქალის ხმა მესმის, იცოდე თუ ვინმე გყავს...
-ატ*აკებ პატარავ. მოვალ მალე. -პასუხის გაცემა არ დააცადა ისე გაუთიშა. სუნთქვა ეკვრებოდა იმის წარმოდგენისას რომ შეიძლება რატის ვინმე სხვა შეხებოდა. ადგილზე ცქმუტვას მოყვა. აქეთ იქით დადიოდა და ტუჩებს იწვალებდა. როგორც იქნა აბაზანიდან გამოაღწია კაკიმ და ელენესთან ერთად დაბლა ჩამოვიდა.
-კარგად საყვარელო. -ტუჩებზე აკოცა გოგოს. ხმის ამოუღებლად გავიდა სახლიდან.
-რა გეშველება?
-რავიცი აბა? -მხრები აიჩეჩა. -კაი გოგო იყო.
-ცუდად სარგებლობ მშობლების არყოფნით.
-კარგი ეხლა. -ხმა გაიმკაცრა. -მშია.
-მეც.
-მიდი მერე გაჩითე რამე.
-მეზარება.
-მიდი რაა, ყავა გამიკეთე.
-კარგი ხო. -მალევე გაუკეთა ყავა და წინ ჩამოუჯდა ძმას.
-გიყვარს ხო? -ყურადღებით აკვირდებოდა ჩაფიქრებულ მარიამს.
-ძალიან. -ამოიოხრა.
-როგორ?
-რა როგორ?
-როგორ შეგიყვარდა? როგორ აპატიე?
-არ ვიცი, უბრალოდ შევეცადე დამევიწყებინა ყველაფერი, მთაში რომ წამიყვანა იქ სხვანაირი რატი დავინახე. სიძულვილიდან სიყვარულამდე მივედი.
-და მე რა ვქნა მარუს? რამდენჯერაც ერთად გხედავთ სულ შენი ცრემლიანი სახე მიდგება თვალწინ.
-ყველაფერს თავის მიზეზი ჰქონდა. აღარ მინდა ამაზე ლაპარაკი, მთავარი ის არის რომ შეიცვალა, ან თავის თავს დაუბრუნდა.
-უკეთესი გახდა.
-შეეცადე ყველაფერს სხვანაირი თვალით შეხედო, იმაზე დაფიქრდი, რატიმ რომ არა ერთმანეთი არ გვეყოლებოდა.
-ეხლა ის არ მითხრა მადლობელი იყავი რატისი რომ გამ*იმაო.
-დავაი რა. -დაებღვირა.
-მაპატიე. -თავი ჩახარა.
-არაუშავს. -უემოციოდ უთხრა.
-მარუს…
-თავი დამანებე. -ფეხზე წამოდგა და მისაღებისკენ წავიდა.
-მარიამ ბოდიში. -ხელი მოკიდა მკლავზე და მისკენ მიატრიალა.
-დავივიწყე კაკი! -ცრემლები გადმოსცვივდა. -მე დავივიწყე თქვენ კიდე ყოველ ჯერზე მახსენებთ. მიყვარს გესმის? მისდამი სიყვარულმა გადაფარა ყველა ტკივილი. შენ გგონია თვითინ არ ახსოვს? ყველა შეხებაზე ეგ დღე ახსნედება, მის თვალებში ვხედავ ტკივილს კაკი! სიგიჟემდე მიყვარს და მის გარდა არავინ არ მინდა.
-კაი კაი დაწყნარდი. -ხელები მოხვია და ჩაიხუტა. -მაპატიე კარგი?
-აღარ შემახსენო ის რომ ჩემზე იძალადა, მეც ძალინ კარგად მახსოვს რაც ქნა.
-გპირდები დავივიწყებ.
-მადლობა. -ყელში ჩაუყო სახე.
-მიყვარხარ და მინდა ბედნიერი იყო.
-მეც მიყვარხარ.
-შენ რომ გტკივა მეც მტკივა. -შუბლზე აკოცა ტყუპს. უბრალოდ ერთ ადგილზე იდგნენ და ერთმანეთს ეხვეოდნენ. მოშორება მოუწიათ როცა კარზე ზარის ხმა გაიგეს.
-სად იყავი? -ეჭვიანი ცოლივით ჩამოუდგა წინ.
-პაპაჩემის პაპასთან რაღაც საქმეზე. -მოწყვეტით აკოცა და სახში შევიდა. -სად ვიქნებოდი მარიამ, ზაზასთან ვიყავი.
-ეს რა ახალუხი ჩაგიცვია შე*ემა? -შარვალკოსტუმში გამოწყობილი თორელი თავიდან ფეხებამდე ჩაათვალიერა.
-იძულებით ჩამაცვეს. -ჩაიცინა. -მარიამი უნდა წავიყვანი ორი დღით.
-სად? -წარბები შეკრა ტყუპმა.
-ატაში. -ტაში შემოკრა. -მიდი მარიამ თბილი ტანსაცმელი ჩაილაგე.
-კი მაგრამ…
-მარიამ! -თვალები დაუბრიალა. ისიც თავისი ოთახისკენ გაიქცა.
-არ ვუშვებ.
-ატ*აკებ.
-სად მიგყავს?
-ბაკურიანში.
-რატი იცოდე კიდევ ერთხელ რომ იტიროს შენს გამო გეფიცები დავივიწყებ ჩვენს ურთიერთობას.
-ტვინინუმოტ**ნი ვიცი როგორც უნდა მოვიქცე.
-გენდობი იცოდე.
-სპასიბა. -თვალი ჩაუკრა. მალევე გამოჩნდა მარიამიც ჩანთით ხელში. -წავედით.
-გიჟი არავარ შენ რომ მოგყვები?
-სიგიჟე კარგია მარიამ. -ლოყაზე აკოცა. კაკის დაემშვიდობნენ და ბაკურიანის გზას დაადგნენ, როგორც ყოველთვის არც მაშინ გაუჩერებია ენა ადამიას. რატი კი გაღიმებული შესცქეროდა მოჭიკჭიკე მარიამს.
-არ მჯერა! -როგორც კი ბაკურიანში შევიდნენ მაშინვე წამოიყვირა. -ვგიჟდები შენზე.
-მე შენზე. -გაეცინა. ცოტახანში გააჩერა მანქანა სასტუმროს წინ. ერთი დაჯავშნილი ნომერი აიღო და ოთახში ავიდა ადამიასთან ერთად.
-ერთად ვიძინებთ?
-ხო რაიყო? -წელზე მოხვია ხელები.
-ორი ღღე ერთად ვიქნებით აქ?
-კი. -ვნებიანად აკოცა ტუჩებში.
-ახლავე ხომ არ გამოვცადოთ როგორი ლოგინია? -წარბები აათამაშა ადამიამ.
-რა მოუთმენელი ხარ მარიამ. -ჩაიცინა.
-ჩვეულებრივი მაიკები უფრო გიხდება. -ნელნელა უხსნიდა პერანგის ღილებს.
-თუ უფრო ადვილი გასახდელია?
-ეგეც. -როგორც კი გახსნა დაამთავრა მაშინვე მოაშორა პერანგი. სწრაფად შემოაძარცვეს ტანსაცმელი ერთმანეთს. ჰაერში აიტაცა მარიამი და საწოლზე დააწვინა. კანს უწვავდა მისი ტუჩების შეხება, მთლიან სხეულს უკოცნიდა და თან ეჩურჩულებოდა.
-მზე ხარ მარიამ. -თითებს დაატარებდა მთელ სხეულზე. შემდეგ ფეხებსშორის შეუცურა ხელი.
-რატიი! -მხრებზე მოუჭირა თითები და ყელში აკოცა. კიდევ ერთხელ შეიგრძნო მარიამის სხეული. გიჟდებოდა მის მიხვრამოხვრებზე და არეულ სახეზე. ყველა იმ მოქმედებაზე რასაც მისი შეხების დროს გამოხატავდა. საშინლად ელამაზებოდა ორგაზმს მიღწეული მარიამი.
-მიყვარხარ მარიამ. -ყურთან ჩასჩურჩულა გრძნობაარეულ ქალს. -დაიმახსოვრე რომ სიგიჟემდე მიყვარხარ, რადგან ამას იქამდე აღარ გეტყვი სანამ ორსულად არ იქნები.
-მეც მიყვარხარ! -ვნებიანად აკოცა ტუჩებში და თავი მკერდზე დაადო. -მოიცა რა თქვი? შვილი გინდა?
-ჰო შენნაირი გოგო. -შუბლზე აკოცა, თან მარიამის ზურგზე დაატარებდა თითობს.
-კაი ბავშვებზე მერე ვილაპარაკოთ. -მოწყვეტით აკოცა და ლოგინიდან წამოდგა. -ეხლა მშია.
-რამე შევუკვეთოთ.
-შენ შეუკვეთე მე შევჭამ. -გაიცნა და რატის საროჭკა შემოიცვა.
-მგონი სანამ მოიტანენ კიდე მოვასწრებთ. -ყურადღებით დააკვირდა საროჭკის შიგნიდან მომზირალ მკერდს.
-გინდა ხელებში ჩაგაკვდე? -კისერზე მოხვია მკლავები და ნაზად აკოცა.
-ჯობია ჯერ ვჭამოთ.
-დღეს არსად არ გავიდეთ რა.
-მგონი მართლა ხელებში ჩამაკვდები მარიამ. -ქვედა ტუჩზე უკბინა.
შესანიშნავად ატარებდნენ დროს, ათას რამეზე საუბრობდნენ და ერთად ყოფნის წუთებით ტკბებოდნენ. არავინ და არაფერი ახსოვდათ ერთმანეთის გარდა. უყურებდა მძინარე მარიამს და ღიმილს ვერ იშორებდა სახიდან. მართლა მზე იყო მისთვის მარიამი, მის ცხოვრებაში გამოჩნდა და ყველაფერი გაანათა. გიჟდებოდა ადამიაზე, მისი გაბრაზებაც კი უყვარდა. ისე გაერთო მის ყურებაში ვერ გაიაზრა როგორ ჩაეძინა.

მეორე დღეს ადამიამ დაასწრო გაღვიძება, სააბაზანოში შევიდა, უკან უკვე მოწესრიგებული დაბრუნდა და ისევ რატის მიუწვა გვერძე. ცოტა ხანი უყურებდა თორელის ნაკვთებს, შემდეგ თმაზე დაუწყო თამაში, ბოლოს რომ აღარ გაიღვიდა მთლიანი სახე დაუკოცნა და ისე გამოაფხიზლა.
-რა გინდა მარიამ? -გვერდი იცვალა თვალგაუხელავად.
-მოვიწყინე უშენოდ. -მხარზე აკოცა, მის ზურგზე დაატარებდა თითებს, შემდეგ მუცლისკენ გადაიტანა და ჩაეხუტა. -გაიღვიძე რა. -მოწყენილმა ჩაილაპარაკა და ზურგზე მიაკრო ტუჩები. მარიამისკენ გადაბრუნდა თორელი, როგორც კი მისი აბურდული თმები დაინახა გაეღიმა, მკლავები მოხვია და მკერდზე მიიკრო.
-რატომ ვერ ისვენებ მარიამ. -მის თმაში ჩაყო სახე.
-რავიცი აბა? -ტუჩი გადმოაბრუნა, მერე კი მომღიმარ თორელს ნაზად აკოცა. -მიდი ადექი რაა და გავიდეთ გარეთ.
-კაი კაი. -ბუზღუნით წამოდგა და აბაზანაში შევიდა. უკან რომ დაბრუნდა ადგილზე გაშეშდა. -ძალიან გარყვნილი ქალი ხარ მარიამ. -სრულიად შიშველი ადამიასკენ დაიძრა თვალებანთებული. მარიამმა ხელები შეუკრა და საწოლზე დააგდო. -ესეც არ გინდა პატარავ. -ჭინკები დაუხტოდნენ ორივეს თვალებში.
-მოკეტე. -ზევიდან მოექცა, თორელიც გააშიშვლა, შემდეგ ხელი ჩაუსრიალა მკერდიდან ფეხებისკენ.
-მარიამმ
-გისმენ. -ქვედა ტუჩზე უკბინა, თან ხელის მოძრაობას აგრძელებდა.
-მარიამ გამიხსენი ხელები თორემ მე გავიხსნი და დაგერხევა. -ღრმად სუნთქავდა თორელი, მარიამი კი თავის საქმეს განაგრძობდა, სწრაფად შეიცურა ერეგირებული ა*ო და თვალები მიენაბა. მაინც მოახერხა ხელების განთავისუფლება, ადამია ქვემოდან მოიქცია და სიამოვნების მწვერვალამდე თვითონ მიიყვანა. -ვერ ვძღები შენით მარიამ. -ტუჩებზე აკოცა და სუნთქვააჩქარებული გვერძე მიუწვა.
-დილა მშვენივრად დავიწყეთ. -რატისკენ გადაბრუნდა და ყელში აკოცა, შემდეგ ლოყაზე და ტუჩებზე.
-მიდი ადექი წავიდეთ. -ლოგინზე წამოჯდა საცვალი ამოიცვა და სიგარეტს მოუკიდა.
-აუ იქით მოწიე რაა სუნი არ მსიამოვნებს. -მეორე მხარეს გადაბრუნდა.
-აივანზე გავალ.
-გაიყინები!
-შენ მომივლი თუ რამეა. -თვალი ჩაუკრა.
-ეს მოიცვი. -ფეხზე წამოდგა და ხალათი მოახვია. თვითონაც მოწესრიგდა, თბილად ჩაიცვა და გარეთ გასასვლელად მოემზადა.
-ჩემ გარეშე სად მიდიხარ? -გაეცინა ჩაფუთნული მარიამის შემხედვარე.
-მიდი ჩაიცვი დაბლა დაგელოდები.
-აქ რომ დამელოდო?
-რა მნიშვნელობააქვს? დაბლა ვიქნები. -მოწყვეტით აკოცა და სწრაფად გავარდა ოთახიდან. როგორც კი დაბლა ჩავიდა ორი ბიჭი და ერთი გოგო დახვდა. ერთმანეთში ლაპარაკობდნენ, აშკარად ისინიც გასვლას აპირებდნენ. ერთერთმა მარიამს გამოხედა, შემდეგ იმათ რაღაც უთხრა და ადამიასკენ დაიძრა.
-გამარჯობა. -ხელი გაუწოდა. -ლუკა.
-მარიამი. -ხელთათმანი მოიშორა და თავისი ხელი შეაგება.
-მარტო ხარ მარიამ?
-არა. -გაიღიმა.
-ისინი ჩემი მეგობრები არიან, თუ გინდა შემოგვიერთდი.
-ველოდები, რომ ჩამოვა ვნახოთ.
-ვის ელოდები?
-მე. -უკნიდან თორელის ხმა გაისმა. როგორც კი შეტრიალდა ყურებამდე გაიღიმა.
-თორო? -ოცდათორმეტივე კბილი გამოაჩინა და რატის გადაეხვია.
-მარტო დაინახე გოგო და ეგრევე შეტევაზე გადახვედი?
-არა ტო. მარტო იდგა და ვიფიქრე ჩვენთან ერთად წამოვათქო, თორე მე მყავს გოგო. -თვალი ჩაუკრა.
-რამდენი ხანია არ მინახიხარ შე*ემა, რამხელა გამხდარხარ ტო? -უკან გასწია და მთლიანად შეათვალიერა. ლუკაც დატრიალდა და მოდელის პოზა მიიღო.
-ხო ვარ სექსი? -წარბები აუთამაშა თორელს.
-აშკარად ხასიათი არ შეგცვლია.
-რაღაცეები უცვლელი რჩება. -ისევ გაიკრიჭა.
-მარიამ ეს ჩემი ბავშვობის მეგობარია. -თმები აუჩეჩა ბიჭს. -მარიამი ჩემი გოგოა.
-ოჰ რას ვეღირსე. -ჭერისკენ აღმართა ხელები. -ბიჭები არ არიან?
-არა, გუშინ მარიამთან ერთად წამოვედი მარტო. -ხელი გადახვია ადამიას.
-რა ნაცნობი სახეაქვს ეე, თითქოს სადღაც მყავს ნანახი. -ჩაფიქრებული უყურებდა მარიამს.
-კაკის ტყუპია.
-რაა? -იმხელაზე ჭყიტა თვალები რამის გადმოსცვივდა. -კი მაგრამ როგორ? მაგ წითელს ტყუპი რანაირად ყავს?
-აეგრე ყაავს და შემე*ი ეხლა. -თვალები აატრიალა. -წამო გავიდეთ, მერე სადმე ჩავსხდეთ და მოგიყვები ყველაფერს რაც გამოტოვე.
-გამოვ*ლევდი.
-წესივრად ილაპრაკე. -თავში წამოარტყა ხელი.
-ბოდიში მარიამო. -გაღიმებულმა გახედა ადამიას.
-ეს ვინ არის ტო?
-გაიცანით ჩემი შეყვარებული სალო.
-სასიამოვნოა. -ხელი ჩამოართვა გოგოს.
-ეს ჩემი ძმაკაცია რატი და თავისი მარიამი. -ღიმილით წარუდგინა სალოს.
-თორო? -თვალებგაფართოვებული უყურებდა რატის კარებში შემოსული წაბლისფერთმიანი ბიჭი.
-ეს ვინ არის? -ვითომ ვერ იცნო თორელმა წარბები შეკრა.
-ღადაობ ხო? -თვალები გადაატრიალა ბიჭმა.
-რატო შე*ემა, სამ წელში ერთხელ გხედავ და რომ ვერ გიცნო გაგიკვირდება? -გაღიმებული წავიდა ბიჭისკენ. -მარიამ გაიცანი გაგა, ესეც ჩემი ძმაკაცია. -თმები აუჩეჩა ბიჭს.
-რა ნაცნობი სახეაქ. -იგივე გამომეტყველება მიიღო გაგამ. გაეცინა მის ნათქვამზე მარიამს.
-კაკის ტყუპი ყოფილა შე*ემა. ნახე რამაგრად გავს.
-შანსი არაა. -წარბები შუბლზე აუვიდა. -და ყავდა და არ ვიცოდით?
-ერთი თვის წინ გავიგეთ ჩვენც.
-ასწორებს. -ხელი ჩამოართვა მარიამს. -შენი ძმა ყველაზე მაგარი როჟა იყო საძმაკაცოში. -ხელი გადახვია ადამიას. -შენც უეჭველი მაგისნაირი იქნები.
-კი ბევრ რამეში ვგავართ ერთმანეთს.
-სად არიან ისე ეგენი?
-თბილიში.
-აუ დაურეკე რაა ჩამოვიდნენ. -ყელზე თითები მოიჭირა ლუკამ.
-ბიჭო ხვალ მივდივართ ჩვენც.
-დარჩით ცოტახანი რაიყო ტო? მიდი რა ძმურად, რამდენი წელია ერთად არ ჩავმსხდარვართ.
-მარიამ დაურეკე რა. -გაღიმებულმა გახედა.
-რავუთხრა? -ტელეფონი ამოიღო და კაკისთან გადარეკა.
-ბიჭებთან ერთად ჩამოვიდეს.
-კაი. -სპიკერზე ჩართო.
-ჰო მარუს?
-რას შვრები?
-აუ რავი ტო გუშინდელიდან მოყოლებული მარტო ვარ სახლში, ცოტახანში მოვკვდები.
-ჰო აი მჯერა რომ მარტო ხარ.
-ხო კაი რაიყო? -სიცილის ხმა გაისმა მეორე მხრიდან.
-აუ იცოდე რო ჩამოვალ თუ ვინმე დავინახე ჩემს ოთახში შენ თავს ვფიცავარ წაგაჭრი მაგ… -ბიჭებს გახედა გადაწითლებულები რომ უყურებდნენ. -თმებს.
-კაი ეხლა, როდის იყო შენს ოთახში შევდიოდი.
-არც სახლში. საერთოდ და რომ გყავს სახლში, ვიღაცეები რომ არუნდა ამოათრიო არ იცი?
-აუ მსგავსი სცენები რატის გაუმართე თუ გიღალატა, მე შემეშვი.
-აი ეხლა გავუთიშავ. -ბიჭებისკენ გაიხედა. “არა არა გთხოოვ”-ო პირით ანიშნა ლუკამ. -კაროჩე აქ კაი პონტები იჩითება, მოკიდე გეგას ხელი და ჩამოდით.
-რა ხდება?
-რა მნიშვნელობააქვს? წამოხვალთ თუ არა?
-რატომაც არა? გეგას გადავურეკავ ეხლა.
-კახი და ლეო?
-არ სცალიათ მაგათ. -ჩაიცინა.
-დღეს წამოხვალთ?
-რაღას ველოდო?
-მიდი მაშინ გელოდებით.
-კაი მარუს გკოცნი.
-მეც. -ტელეფონი გაუთიშა და ბიჭებისკენ მიტრიალდა.
-ისევ ისეთია. -ჩაიცინა ლუკამ. -მერიც მაგაზე ეჩხუბებოდა ხოლმე, სახლში გოგოები ნუ მოგყავსო. ისე მერი როგორარის ე?
-შვიდი თვის წინ დაიღუპა. -სახე შეეცვალა რატის.
-ღადაობ ტო? -ისეთი გამომეტყველაბა მიიღო ცოტაც და იტირებდა. -როგორ ტო? რატო არ ვიცოდი?
-აუ რავი შე*ემა ისე ვიყავი სულ არ გამხსენებია რომ მეთქვა.
-ვიზიარებ. -თავი ჩახარა გეგამ.
-მნიშვნელობა აღარ აქვს, რაც იყო იყო. -მარიამს ხელი გადახვია და შუბლზე აკოცა.
-სანამ ჩამოვლენ… სასრიალოდ ვინ მოდის? -სიტუაციის განსამუხტად წამოიძახა ადამიამ.
-ყველა! -უცებ წამოიყვირა ლუკამ და წინ წავიდა.
მთელი დღე თხილამურებზე სრიალებდნენ, ბოლოს ერთ კაფეში დასხდნენ და საჭმელი შეუკვეთეს. მალევე მოიტანეს ყველაფერი და ბიჭებიც დამშეულები ეცნენ საჭმელს.
-აუ რატიი. -მისკენ უფრი ახლოს მიიწია.
-რაიყო?
-ამ რაღაცის არც სუნი მომწონს არც გემო და სხვარამე რომ შევუკვეთო?
-როგორც გინდა მარიამ. -გაეცინა მის მოწყენილ სახეზე. -დაიღალე? -ცხვირზე ჩამოკრა თითი.
-ჰოო. -ამოიოხრა და სახე მხარზე დაადო.
-გშია, მიდი ნახე რაცგინდა. -მოწყვეტით აკოცა.
-რა კაი ტიპები ხართ ეე. -გაღიმებული უყურებდა წყვილს ლუკა. -არ მეგონა თოროს ვინმე თუ შეუყვარდებოდა.
-სხვები ჩემსაცით ვერ აგიჟებდნენ ალბათ. -თვალი ჩაუკრა ლუკას და ოფიციანტს შეკვეთა მისცა.
-მაგარი როჟა ხარ. -გაეცინა გაგას.
-ჩემი დაა, სხვანაირად როგორ? -მოულოდნელად კაკი და გეგა გაჩნდნენ მათთან.
-რიჟაა! -ფეხზე წამოხტა ლუკა. -მომენატრე შე*ემა. -ისე ეხვეოდნენ ერთმანეთს, შორიდან ვინმეს გეები ეგონებოდათ.
-ბარემ ჩამზასე. -სიცილით მოშორდა და გაგას გადაეხვია. -საერთოდ არ შეცვლილხართ ტო. -ორივე შეათვალიერა.
-ეს ჭაღარები რაარის შე*ემა? -შავ თმაზე გადაუსვა ხელი გაგამ.
-ამის დამსახურებაა. -გვერძე მდგომი ნინასკენ ანიშნა.
-ნინა?! -ფეხზე წამოხტა ადამია და დაქალს ჩაეხუტა.
-ოჰ ეხლა გაგახსენდა ნინა? ერთი კვირა სად იყავი?
-რამდენჯერ გითხარი გავიდეთ სადმეთქო, მაგრამ გეგას ვინღა მოუშლიდა მერე ნერვებს?
-ანუ ჩემს გამო არ მიდიოდი მარიამთან? -ტუჩზე იკბინა სიცილის შესაკავებლად.
-დაქალიც ესეთი უნდა. -თავი გააქნია დანანებით.
-კაროჩე ნინაჩკა ესენი ჩვენი მეგობრები არიან, ლუკა და გაგა. ეს კიდე ჩემი ნერვის ჭია ნინა.
-სასიამოვნოა ბიჭებო.
-შენ თუ მართლა გეგას ნერვის ჭია ხარ, მაშინ ჩემთვისაც. -ხელი გაუწოდა ლუკამ, მერე კი სალო გააცნო.
-ხო ძაან ძერსკი ტყუპი მყავს? -ხელი გადახვია მარიამს.
-კიი ტო.
-კაკი ეს რაარის? რა გასხია? -ცხვირზე აიფარა ხელი.
-აუ ერთმა გოგომ რაღაც დუხი მიყიდა და ძალით დამასხმევინა. წყლის გადავლება ვერ მოვასწარი, დღეს ვინმეს გავახეხინებ ტანს და აღარ მექნება. -ლოყაზე აკოცა დას.
-ისევ ისეთიხარ. -თავი გააქნია გაგამ.
-რა შემცვლიდა?
-რავი ტო იქნებ ვინმე შეგყვარებოდა.
-არაა, სიყვარული ჩემგან შორს. -ხელი აიქნია. -სიყვარულით მარტო ეს მიყვარს და დედაჩემი. -შეუბლზე აკოცა მარიამს.
-მაგრად გავხართ.
-როგორ გაჩითეთ ერთმანეთი? -ყურადღებით დააკვირდა ლუკა ყველას.
-აი ეგ რომ გითხრა ყველაფერი უნდა მოგიყვე თავიდან ბოლომდე და მაგრად მეზარება. -თვალი ჩაუკრა კაკიმ. -მოკლედ გეტყვი, კაროჩე ოთახში შევედი, ბანაობას ვაპირებდი და ეს კარებზე იყო დაყუდებული, რო გავიხადე ეს ლაქა დაინახა. -მაიკა აიწია და იქიდან მოყოლებული ყველაფერი დეტალურად მოუყვა.
-ჩემიკაი, იმენა თურქულ სერიალებში ვიჩითებით.
-სერიალები რეალურ ფაქტებზეა დაფუძვნებული გაგუშ. -თვალი ჩაუკრა კაკიმ. -ე რას ჭამ?
-სალათს.
-მეც მაჭამე რა მშია. -თვალები აუფახურა ტყუპს. მარიამმაც წუწუნის გარეშე აჭამა რამდენიმე ლუკმა. -სად ვიძინებთ ჩვენ?
-რავი სასტუმროში ვართ, ოთახები აიღეთ და ეგ იქება. -მხრები აიჩეჩა რატიმ. მალე დაბრუნდნენ სასტუმროში, მხოლოდ ორი ნომერი ქონდათ თავისუფალი, ეგეც რამდენიე წუთის წინ გათავისუფლებული.
-მე მარტო ვიძინებ მკი*ია! -ერთ გასაღებს ხელი დასტაცა და ნინასგან მოშორებით დადგა.
-შანსი არაა, ამასთან არ დავიძინებ. -მარიამს გახედა. -მარიამ შენ დაიძინე ჩემთან და გეგა რატისთან.
-მარიამს არ ვუშვებ. -ხელი მოხვია თირელმა და გეგას თვალი ჩაუკრა.
-კაი პატარავ რაიყო, ერთხელ და ორჯერ დარჩენილხარ თუ რა?
-შენ ცუდად ხოარხარ? როდის დავრჩი შენთან?
-აი მაშინ გათხლეშილი მთვრალი რომ იყავი და ძლივს მიგათრიე სახლამდე. -წარბები შეკრა არაბულმა და ხმა აღარ ამოუღია.
-კაი წავედით ჩვენ, ხვალ გნახავთ. -ყველას დაემშვიდობნენ და თავისი საძინებლისკენ წავიდნენ.
-ავალთ ჩვენც, იმედია ერთმანეთს არ დახოცავთ. -ხელი მოხვია მარიამს.
-მე გავალ ციტახნით, ვინმეს გავჩითავ. -ყურადღებით შეათვალიერა წყვილი და სასტუმრო დატოვა.
-დავაით აბა, ჭკვიანად. -გაიკრიჭა რატი და მარიამთან ერთად ოთახში ავიდა.
-დავიღალე. -ლოგინზე გაწვა მაშინვე.
-მიდი გაიხადე, წყალი გადაივლე და მერე დაიძინე. -უცებ მოიშორა თბილი ტანსაცმელი.
-ვერა. -მეორე მხარეს გადაბრუნდა.
-მარიამ.
-მომეხმარე რა. -გაიღიმა. იქამდე იღიმოდა სანამ მთლიანად არ გაანთავისუფლა სამოსისგან. -მგონი წყლის გადავლებაშიც დამჭირდება დახმარება. -ქვედა ტუჩზე იკბინა.
-როგორც გნებავთ. -ხელში აიტაცა და სააბაზანოში შევიდა. ნაზად დაასრიალევდა თითებს მის სხეულზე, ეფერებოდა, კოცნიდა მაგრამ მაინც არ ყოფნიდა. ბანაობა სუნთქვააჩქარებულებმა დაამთავრეს. უკვე გამოსვლას აპირებდნენ მარიამი რომ წაიკუზა და ყველაფერი რაც ჭამა მთლიანად ამოიღო. -კარგად ხარ?
-საშინლად ვარ. -აწყლიანებული თვალები შეანათა თორელს. -მაპატიე ნამდვილად არ მინდოდა ეს გენახა.
-ღადაობ ტო? რა მოხდა მერე. -ხელი მოკიდა და ფეხზე ააყენა.
-არ შეგზიზღდი? -ხელებით დაეყრდო ნიჟარას.
-რათქმაუნდა არა მარიამ. -თვალები აატრიალა. -რა დაგემართა?
-მგონი ვცივდები, ცუდად რომ ვხდები ესე ვარ ხოლმე.
-კაკიც ეგრეა. -კარებზე იყო მიყრდნობილი და სარკიდან უყურებდა მარიამს.
-მართლაა? -გაეცინა. თანხმობის ნიშნად თავი დაუქნია. სწრაფად გამოიხეხა კვილები და რატისთან ერთად ოთახში გავიდა. -აუ მშია.
-რა გჭირს ტო? -გაეცინა მარიამის მავედრებელ სახეზე.
-ყველაფერი ამოვიღე და რა ვქნა? თან არც მომეწონა ის სალათი. ვაბშე არაფერი არ მომეწონა და აღარ შევიდეთ მანდ. -პირსაწმენდი მოიცილა, მხოლოდ ტრუსიკი ამოიცვა და ისე შეწვა საბნის ქვეშ.
-რატო ტო მე დამევასა, მაგარი გემრიელი საჭმელები ჰქონდათ. -საცვლის ამარა დადიოდა აქეთ-იქით, ბოლოს სიგარეტს მოუკიდა და აივნის კარებთან სავარძელში ჩაჯდა.
-რატი. -უცებ წამოიძახა მისი სახელი და ლოგინიდან წამოიწია.
-რაიყო? -დაწვრილებული თვალებით შესცქეროდა მის მოშიშვლებულ მკერდს.
-როგორ დაიღუპა დედაშენი?
-თავი მოიკლა. -ისევ იგივე გამომეტყველება ჰქონდა აკრული სახეზე. მშვიდად ეწეოდა სიგარეტს და მარიამის მომდევნო კითხვას ელოდებოდა.
-რატომ?
-ერთი ნაბი*ვარის გამო.
-მამაშენს უყვარდა?
-სიგიჟემდე, ყველაზე მეტად უყვარდა.
-აბა რატომ წავიდა მერი სხვასთან?
-როგორც ჩანს მერის არ ყვარებია სიგიჟემდე. სხვა შემთხვევაში არ წავიდოდა.
-ხო მაგრამ…
-კაცებს ადვილად შეგვიძლია ქალების მოთაფვლა მარიამ, შენი აზრით როგორ მოყავს კაკის ყოველ ღამე სხვადასხვა გოგო?
-შენც ეგრე იყავი?
-ჰო ვიყავი. -ჩაიცინა. -ჩემს ყოფილებზე არაფერი მკითხო მარიამ.
-რატომ?
-შენ არასდროს მოგიყვები იმას რაც სხვასთან მქონდა.
-ვინ იყო ის კაცი რატი?
-არ გეტყვი.
-რატომ მომიტაცეთ?
-არც მაგას გეტყვი. -მეორე ღერი აანთო.
-რატომ?
-იმიტომ.
-კაკის ვკითხავ.
-ტრა*ი დააყენე.
-შენ საერთოდ არაფერს მიყვები.
-რაც საჭიროა იმას გიყვები.
-რატი შენი აზრით დებილს ვგავარ?
-რა შუაში იყო ეხლა ეგ? -სკამის საზურგეს მიადო თავი.
-ისიყო ხო? -ცრემლები გადმოსცვივდა.
-ვინ?
-ნიკა, მამაჩემის გამო მოიკლა ხო თავი მერიმ?
-საიდან მოიტანე მარიამ.
-ვხვდები რატი! ნიკა იყო ხო რატი? -უცებ წამოხტა ფეხზე, მაიკის ასაღებად გაიწია, მაგრამ თავბრუ დაეხვა და მაშინვე ლოგინზე ჩამოჯდა.
-მარიამ რა ჯანდაბა გჭირს? -წელზე მოხვია ხელი.
-სწრაფად რომ ავდექი მაგის ბრალია. -ისევ წამოდგა ფეხზე და მაიკა გადაიცვა.
-სად მიდიხარ მარიამ?
-კაკისთან.
-მოდი გოგო აქ, ამ შუაღამისას რა კაკი აგიტყდა.
-მაშინ მითხარი! ნიკა იყო?
-არა. -თავი მეორე მხარეს გაატრიალა.
-მატყუებ! -ფეხშიშველა გავარდა ოთახიდან და კაკის კარებთან მივიდა. დიდიხანი აბრახუნებდა, ბოლოს ნახევრად შიშველმა გაუღო კარი.
-შენ სულ გააფრინე მარუს? აქ რა გინდა ამშუაღამისას?
-ნიკა იყო ხო?
-რას ბოდავ გოგო?
-ნიკას გამო მოიკლა თავი მერიმ, მაგიტომ მომიტაცეთ მე, მაგიტომ ვერ იტან ნიკას და ყოველთვის შორს იჭერ თავს მისგან. -აქეთ იქით დადიოდა ტირილით და საერთოდ არ ანაღვლებდა ლოგინში მწოლიარე გოგო. თვალებ გაფართოვებულმა გახედა მარიამის უკან მდგომ რატის. თავით ანიშნა თორელმა რომ მისთვის არაფერი ეთქვა.
-საიდან დაასკვენი მარიამ? ნიკა ვაბშე რა შუაშია?
-ნუ მატყუებ კაკი! რატი მატყუებს, ვიცი რომ მატყუებს, არ მინდა რომ შენც მომატყუო.
-მარუს რა გჭირს ტო? ნახე რა დღეში ხარ, წადი დაიძინე, რა ნიკა და გატაცება აგიტყდა? შენ არ თქვი ყველაფერი დავივიწყოთო? -ხელებში მოიქცია მისი სახე, შუბლზე აკოცა, შემდეგ ჩაეხუტა. -დამშვიდდი თოჯინა, ტყუილად ტირიხარ. -თავზე ეფერებოდა, თან რატის თვალს არ აშორებდა.
-ორივე მატყუარები ხართ. -უცებ მოშორდა კაკის და ოთახში დაბრუნდა.
-რა ვქნათ ტო? -დოინჯი შემოირტყა კაკიმ. უეცრად მოხვდა სახეში მუშტი თორელისგან. -რას აკეთებ შე*ემა?
-იმ ხელებით შეეხე მარიამს რომლითაც რამდენიმე წუთის წინ იმ გოგოს საოცრებებს მართებდი და იმის დადორბლილი ტუჩებით აკოცე შუბლზე.
-ფუ შენი სულ დამავიწყდა.
-ამის მერე გემახსოვრება. -თავში წამოარტყა. -არ უთხრა ნიკაზე მარიამს.
-ვერ ვეტყვი, გიჟდება ნიკაზე. მარიამმა რო გაიგოს ვერ აიტანს ნიკას და უეჭველი ამოხეთქავს. მე ეხლა ნაპოვნი დედის დაკარგვა ნამდვილად არ მინდა.
-კაი მოვიფიქრებ რამეს. -უკან მიუხედავად გავიდა ოთახიდან. ლოგინზე იწვა მარიამი და ტიროდა. -რა გატირებს მარიამ?
-ვიცი რომ ნიკა იყო.
-არაფერი არ იცი. -გვერძე მიუწვა და თავის მკლავებში მოიქცია. -ნუ ტირიხარ პატარავ. -შუბლზე მიაკრო ტუჩები. -არ იყო ნიკა, მაგრამ ნიკას გამო მოგიტაცეთ.
-ანუ?
-მამაჩემთან რაღაც უთანხმოება ჰქონდა.
-მატყუებ?
-არა პატარავ მართლა.
-ჩემი თავი დაიფიცე.
-აი ეხლა უკვე ძაან ატ*აკებ და აირტყავ.
-მატყუებ.
-მარიამ თუ არ გაჩერდები წავალ და ვინმეს შევუწვები ლოგინში.
-წადი. -მეორე მხარეს გადაბრუნდა. ციტახანი გაუნძრევლად იწვა თორელი, ბოლოს ადგა და კარებისკენ წავიდა. -რატი!
-რა?
-არ წახვიდე. -ლოგინზე წამოიწია. -ვჩუმდები.
-დაიძინე.
-თუ არ ჩამეხუტები ვერ დავიძინებ. -ტუჩი გადმოაბრუნა.
-დაიძინებ. -ჩუმად თქვა და სავარძელს დაუბრუნდა.
-რატი. -ფეხზე წამოდგა და მის კალთაში მოთავსდა. -არ ვიცი რა მჭირს, დილიდან უხასიათოდ ვარ.
-ვხედავ.
-რატი.
-რაიყო?
-მიყვარხარ -ნაზად შეახო მის ბაგეებს ტუჩები. უბრალოდ გაუღიმა თორელმა, თავი თავის მკერდზე დაადებინა და სახე მის თმებში ჩარგო. ხარბად ისუნთქავდა მის სურნელს, თმებზე ეფერებოდა, თან წარსულის ყველა მოგონებას ატრიალებდა გონებაში. მარიამი იყო ის ვინც სიმშვიდეს უნარჩუნებდა, ვეღარ გაუძლებდა მის გამო კიდევ რომ სტკენოდა და ეტირა. ვერ იტანდა ადამიას ცრემლებს, მაგრამ ძალიან ელამაზებოდა. ჭაობისფერი თვალები ძალიან უმწვანდებოდა, ტუჩები უფრო უდიდდებოდა და პატარა ცხვირი საყვარლად უწითლდებოდა. მარიამის ღრმა სუნთქვა რომ გაიგო მიხვდა რომ ჩეძინა, ლოგინში დააწვინა და თვითონაც გვერძე მიუწვა. საშინელი არეულობა ჰქონდა გონებაში, გული სტკიოდა, ჯერ კიდევ ვერ მოეშუშებინა შვიდი თვის წინ დაკარგული დედა, ქალი რომელიც ყველაზე მეტად უყვარდა, მაგრამ ახლა მარიამი ჰყავდა. ნებისმიერ ფასად დაიცავდა ყველასგან და ყველაფრისგან.
ღამით საწოლში სიცარიელე იგრძნო და გაეღვიძა. სინათლე გამოდიოდა აბაზანიდან, დაუკაკუნებლად შეაღო კარი და უნიტაზზე დაყუდებული მარიამი დაინახა. თმა აკოსილი ჰქონდა, ხელები უნიტაზზე დაწყობილი და ზევიდან თავი ედო. როგორც ჩანს ეძინა. გაეცინა მისი შემხედვარე, მერე მივიდა და მუცელზე ხელები მოხვია.
-პატარავ გაიღვიძე. -საფეთქელზე აკოცა.
-არ მინდა. -ამოიზმუილა.
-ადექი პატარავ მიდი. -ფეხზე წამოაყენა, ხელები დააბანინა პირთან ერთად და ხელში აყვანილმა დააწვინა ლოგინში.
-ცუდად ვარ. -გამწვანებული თვალები შეანათა თორელის შავ სფეროებს.
-მოდი დაიძინე და ხვალ კარგად იქნები. -მოწყვეტით აკოცა.
-ხოო?
-კი. -გაუღიმა და ხელები მოხვია. მალევე ჩაეძინათ ორივეს.

დილით ისევ მარიამის არყოფნამ გამოაღვიძა, მთელი ოთახი შემოიარა მაგრამ ვერსად იპოვა, სწრაფად ჩაიცვა და დაბლა ჩავიდა. ბოლოს კაფეტერიაში დაინახა, ბიჭებთან ერთად იჯდა და სადილს მიირთმევდა. როგორც ჩანდა ლუკა რაღაცას უყვებოდა, ის კი სიცილისგან იგუდებოდა. სასიამოვნო საყურებელი იყო ასეთ დროს მარიამის ყურება. ყველანაირი სიყალბის გარეშე იცინოდა.
-ჩემმა ბიჭმა გაიღვიძა? -ფეხზე წამოხტა, თორელისკენ გაექანა, კისერზე ხელები მოხვია და აკოცა.
-რა გემრიელი გემო გაქვს რას ჭამ? -ტუჩები გაილოკა.
-წამოდი და გაჭმევ.
-როგორ მოხდა ესე მალე რომ გაიღვიძე ე? -გაღიმებული შეეგება ლუკა.
-მარიამი არიყო და გამეღვიძა. -შუბლზე აკოცა ადამიას. -კარგად ხარ?
-ჰო დილით რომ გავიღვიძე მშვენიერ ხასიათზე ავდექი.
-შენ სხვა რამე არ იფიქრო. -მოფხუკუნე ლუკას საჩვენებელი თითი დაუქნია. -ცუდად იყო გუშინ დილიდან მოყოლებული დღეს დილამდე.
-რატო ტო რაგჭირდა? -ყურადღებით დააკვირდა გაგა.
-რავი გავცივდი. -მხრები აიჩეჩა.
-რას შვრებით სასტავ? -უკნიდან მოეხვია ტყუპს და ყელშე აკოცა.
-ვფიქრობთ დღეს რა გავაკეთოთ. -მხრები აიჩეჩა გაგამ.
-ეგ გეგა და ნინა სად არიან?
-თუ ცოცხლები გადაურჩნენ ერთმანეთს დიდი ალბათობით ძინავთ.
-არამგონია ჩვენს გეგას ნინა გადარჩენოდა. -ქვედა ტუჩი კბილებს შორის მოიქცია სიცილის შესაკავებლად კაკიმ.
-რა გარყვილი ძმა მყავს ღმერთო! -შუბლზე მიირტყა ხელი. -უი შენი სალო სად არის?
-მერავიცი. -მხრები აიჩეჩა.
-შენი შეყვარებული არ იყო?
-იყო. -გაეცინა.
-არა რა, ეს გოგოები ვერ ქაჩავენ. -დანანებით ჩაილაპარაკა მარიამმა.
-გეთანხმები -თავი დაუნია ლუკამ.
-მიდი გავემზადოთ და გავიდეთ. -ფეხზე წამოხტა გაგა.
-დავაი და საღამოს სადმე ბარში გავიდეთ. -მარიამს გადახვია ხელი.
-მალე ქენით ცოტა. -პირგამოტენილმა ამოილაპარაკა კაკიმ.
ყველა ოთახებისკენ წავიდნენ. როგორც კი ნომერში შეიყვანა მარიამი მაშინვე კედელზე ააკრა.
-რატომ გამეპარე? -ყელში აკოცა და წელზე შემოისვა.
-ისე საყვარლად გეძინა ვერ გაგაღვიძე. -თითები თმაში შეუცურა და თავი უკან გადასწია. იმდენად მოუჭირა უკანალზე თითები, კვნესა წასკდა ადამიას. ცალი ხელი ფეხებს შირის შარვლის გარედან აუცურა. -რატიი. -ქვედა ტუჩზე უკბინა.
-გისმენ მარიამ. -მაიკა გადააძრო და კოცნით ჩაუყვა მკერდამდე.
-მოიცა რატი ცუდად ვარ. -სწრაფად ჩამოხტა მისი სხეულიდან და აბაზანისკენ გაიქცა.
-დავრჩეთ დღეეს? -მარიამთან ერთად იყო ჩაკუზული და შუბლს უჭერდა.
-არა წავიდეთ რაა.
-ცუდად რომ გახდე?
-აღარ გავხდები ვსო. -უცებ დაიბანა და უკან გაბრუნდა.
-დარწმუნებული ხარ? -წელზე მოხვია ხელები და მოწყვეტით აკოცა.
-კი.
მალევე მოემზადნენ და დაბლა ჩავიდნენ. ყველა იქ იყვნენ ნინას და გეგას გარდა.
-არ მოდიან ისინი?
-მგონი გუშინ გეგამ ივაჟკაცა ასე რომ… -ხელები გაშალა კაკიმ. -წავედით ჩვენ და ისინიც შემოგვიერთდებიან თურამეა.
-შენ მაგ თავიდან გარყვნილ აზრებს ვერ იგდებ ხო?
-აი დღეს საღამოს რომ მოგიყვება შენი დაქალი როგორი სექსი ჰქონდა ნახავ.
-კაკიი! -თვალები დაუბრიალა ტყუპს.
-ხო რაიყო? გოგოები ხომ უყვებით მსგავს რაღაცეებს ერთმანეთს.
-შენი საქმე არაა და თუ არ გაჩუმდები ამოგაძრობ მაგ ენას. -დაებღვირა. ყველას ეცინებოდა მარიამის აწითლებულ სახეზე. უამრავ ისტორიას ყვებოდნენ, იცინოდნენ და სურათებს იღებდნენ. რატი სულ სხვანაირი ხდებოდა ბიჭებთან, აკვირდებოდა ადამია მის ქცევებს, ხმამაღალ სიცილს, მიხვრამოხვრებს, ლაპარაკს და საერთოდ ყველაფერს. უფროდაუფრო უყვარდებოდა, თორელზე დამოკიდებული ხდებოდა. მარიამის მზერა დაიჭირა რატიმ, გაეცინა ადამიას მიშტერებულ თვალებზე. მისმა ღიმილმა გამოაფხიზლა მარიამი, მისკენ გაექანა და აკოცა.
-ფოტო გადაღებულია ლუკა დვალის მიერ. -წამოიძახა და ფოტო ანახა წყვილს.
-ოხ ეს პაპარაცები. -თავი გააქნი მარიამმა. -რატი ნახე რამაგარი ფოტოა. -თვალები გაუბრწყინდა.
-უნდა მაღიაროთ. -ამაყად თქვა დვალმა.
-ტყუპთან არ მაქვს ფოტო და მიდი ლუკიტ გამოაჩინე შენი ნიჭი. -ხელი გადახვია მარიამს. რამდენიმე პოზაში გადაუღო ფოტოები დვალმა. -მართლა რამაგრად იღებ შე*ემა. აუ წითელი თავები მაგრად ჩანს თოვლში. -გაეცინა.
-აუ მოდი ვინმეს ვუთხრათ და გადაგვიღოს. რავიცი კიდე როდის ვიქნებით ერთად. -რატის მიაბყრო მავედრებელი მზერა ლუკამ.
-დავაი მიდი. -ვიღაც გოგოს სთხოვეს, იმანაც სიხარულით გადაუღო უამრავი ფოტო.
-აუ რატიი.
-რაიყო მარიამ?
-დავიღალე, აი ძალიან დავიღალე, ეხლა რომ არ დავჯდე მოვკვდები. -ხელები მოხვია და ქვემოდან ახედა ტუჩებგამობურცულმა.
-მივალთ ეხლა მალე. -მიწყვეტი კოცა.
-რომ ვეღარ დავდივარ?
-მოდი შემომახტი.
-მართლა?
-ჰო მალე. -გაეცინა ადამიას გაბრწყინებულ სახეზე. სწრაფად შემოახტა ხურგზე და ბიჭებს ჩაუდგა. -აბა ვინ გაასწრებს. -მაშინვე შემოახტა გაგას დვალი. კაკიმ კიდე ვიღაც გოგო აიტაცა ხელში და გაიქცა, ფინიშის ხაზთან რატიმ მიასწრო ყველას, გაგა აილეწა, კაკი მეორე ადგილზე გავიდა, მაგრამ ვაი ამ გასვლას.
-შენ ნოლმალური ხარ? -უცებ მოშორდა გოგო.
-ოუ ოუ პატარავ, დაწყნარდი რაიყო. -უკან დაიხია სიცილით.
-პატარა ბებიაშენია.
-ბებო არ მყავს პატარავ. -დანანებით ჩაილაპარაკა. -ორი კვირისწინ გარდამეცვალა, საწყალი მაგარი ქალი იყო.
-ეგ ტყუილები სხვას მოუყევი. -ხელი აიქნია.
-კაი დამელოდე. -ვიღაც გოგოსთან მივიდა და ბებოზე ლაპარაკი დაუწყო.
-ვაიმე მართლაა? ვიზიარებ. -ხელგადახვეული მიიყვანა ქერათმიანის წინ.
-ჰოო მადლობა. -თვალი ჩაუკრა ქერას. -კაი სასტავ წავედით მე და ნუცა, საღამოს გნახავთ.
-ნიცა მქვია.
-ნიცა ნუცა რამნიშვნელობააქ? -ფართოდ გაიღიმა.
-კარგად პატარავ. -ლოყაზე მოჩქმიტა და სასტუმრიში შევიდა. ყველა აწითლებულები უყურებდნენ კაკის.
-აპატიე ჩემს ძმას. -გოგოსკენ წავიდა ადამია.
-არ აქვს მნიშვნელობა. -გაუღიმა და იქაურობას გაეცალა.
-ვაა რა როჟა იყო. -თვალი გააყოლა გაგამ.
-ნახე იქ რაკაი ტიპები არიან ე.
-მე თეთრკურტკიანი მინდა.
-მე შავი.
-მოსულა. -ხელი ჩაარტყა გაგამ და ორივ ერთად წავიდნენ.
-შენ?
-მე ჩემი გოგო მყავს. -მოწყვეტით აკოცა და ნომერში აიყვანა.
-აუ ძილი მინდა.
-დაიძინე მერე.
-მეზარება. -ლოგინზე გაწვა. -აუ წავედი ნინას უნდა დავადგე.
-დაანებე თავი გოგო. -ხელი მოკიდა და სხეულზე აიკრა.
-კაი ეგეთს რას შვრებიან ერთმანეთს რომ ვერ შორდებიან.
-შენ რატომ ვერ მშორდები ხოლმე?
-ხმას აღარ ვიღებ. -კისერზე მოხვია ხელები და მის ბაგეებს დაეწაფა. ელვის სისწრაფით ათავისუფლებდნენ ერთმანეთს სამოსისგან. ბოლოს ორივე ერთმანეთის აჩქარებულ გულისცემას უსმენდნენ.
-ოცდაცამეტი ხალი გაქვს ზურგზე. -მის ხერხემალზე დაატარებდა თითებს.
-მართლაა?
-ჰო.
-მუცელზე?
-არ დამითვლია. -ლოყაზე აკოცა. მარიამი ზევიდან მოექცა თორელს და თვალებში ჩახედა.
-ეხლა დაითვალე.
-ვერ დავითვლი. -მკერდზე შემოატარა თითები.
-რატომ?
-ესეთ პოზაში რომ ხარ შენი გა*იმვა მინდება. -წამოიწია და მკერდზე მიაკრო ტუჩები. -შენი ძუ*უები მიწვევენ.
-მერე რას ელოდები? -ქვევით ჩაცოცდა. ალბათ მეორე რაუნდზე გადავიდოდნენ კარზე კაკუნი რომ არა.
-რომელი ხარ? -ფეხზე წამოხტა მარიამი და რატის მაიკა გადაიცვა, სწრაფად ამოიცვა შარვალი და კარებისკენ წავიდა.
-ხომ არ შეგაწუხეთ?
-არაა. -როგორც კი აბაზანაში შევიდა რატი მაშინვე გაუღო კარი დაქალს.
-რატი სად არის?
-ბანაობს. -უცებ უპასუხა და არეული ლოგინის დალაგებას შეუდგა.
-დავიღალე. -სავარძელში ჩაესვენა ნინა.
-დაიღლებოდი აბა რაიქნებოდა, მთელი დღეა ოთახიდან არ გამოსულხართ.
-გეგას ვუყვარვარ. -ქვედა ტუჩზე იკბინა.
-გითხრა?
-ჰო. -ღიმილს ვერ იშორებდა სახიდან.
-ხომ იცი რომ დიდიხანი ვიღადავევთ თქვენზე. -ჩაიცინა.
-მაგიჟებს. -სახეზე აიფარა ხელები.
-როგორ ზიხარ საერთოდ? -პირზე აიფარა ხელი. -ადექი ერთი გაიარე, ჩემამადე როგორ მოაღწიე?
-დავაი რა. -ხელი აიქნია. -ისე ცოტა დისკომფორტს კი ვგრძნობ.
-ცოტა? -სიცილს ვერ წყვეტდა.
-ვაა ნინა? როგორ ხარ? -პირსაწმენდშემოხვეული გამოვიდა სააბაზანოდან. თმიდან წვეთები სცვიოდა და დანამული სხეული სექსუალურად მოუჩანდა.
-მშვენივრად. -მხრები აიჩეჩა. მარიამს გახედა თვალმოუშორებლად რომ ათვალიერებდა რატის ყველა ნაკვთს. -ხომ არ გავიდე?
-არა ჩავიცმევ და ბარში მივდივართ. -აბაზანაში გაბრუნდა ტანსაცმლით ხელში.
-მითხარი რომ მარტო მე არ ვგიჟდები რატის ყველაფერზე და შენც ეგრე ხარ გეგაზე. -ტუჩებს იკვნეტდა.
-მეც ეგრევარ. -ამოიოხრა.
-კაბა არ მაქვს.
-არც მე მაგრამ დაი*იდე. -ზევიდან რაც ხელში მოხვდა უცებ ჩაიცვა.
-გეგა სად არის? -თმების სწორებით გამოვიდე გოგოებთან.
-გაჩერდი! -უცებ წამოიყვირა მარიამმა და ორივეს ყურადღება მიიქცია.
-მგონი მარიამი გამიგიჟდა. -ტუჩზე იკბინა.
-ხომ არ გავიდე?
-ჩვენც მოვდივართ. -თვალი ჩაუკრა ნინას და მარიამზე ხელგადახვეული გავიდა ოთახიდან. -გეგა?
-რავიცი მე ოთახში დავტოვე. -მხრები აიჩეჩა.
-მოასწარით ჭორაობა?
-რატი. -ხელი მიარტყა გვერდში მარიამმა.
-კი მოვასწარით თუ გინდა შენც გეჭორავები.
-მიდი აბა. -ხასიათზე მოვიდა თორელი.
-ესეიგი რომ შემტენეთ გიგისთან ნომერში, გოგოგოვარ, ჰორმონებმა მაჯობეს და ბევრი ლაპარაკის შემდეგ გეგას მკლავებში აღმოვჩნდი. -ისე ყვებოდა თითქოს თავის დაქალს ელაპარაკებოდა.
-მერე მერე. -ყურადღებით უსმენდა თორელი, მარიამი კი სიცილს ძლივს იკავებდა.
-მერე მითხრა მიყვარხაროო.
-შენ რა უთხარი.
-მეეც მეთქი. -შეიცხადა არაბულმა. -აბა რას ვეტყოდი. მერე მთელი ღამე შესანიშნავად მეძინა, აი დილით კიდე ისევ თავიდან დაიწყო ყველაფერი, როგორც ხდება ხოლმე რა ხო ხვდები. -ხელებით უხსნიდა თორელს.
-იასნია.
-ხოდა ისე მოხდა რო მთელი დღე თქვენთან ერთად ხეტიალს მარტო ყოფნა ვარჩიეთ და ვილაპარაკეთ, მერე ერთი ორჯერ კიდევ ვერ გავუძელი გეგას სექსუალურ ტანს და ეგ არის რა.
-ძალიან კარგი, მიხარია. -თვალი ჩაუკრა ნინას. -სხვა რაუნდა გითხრა? სულ ეგრე გააგიჟე ხოლმე და დამიჯერე მთლიანად შენი იქნება.
-გავითვალისწინებ. -ლოყაზე აკოცა თორელს.
-რას შვრებით? -ხელი გადახვია გეგამ ნინას.
-რავი გოგოები მეჭორავებოდნენ. -ვითომც არაფერი ისე ჩაილაპარაკა. -კარგად ხარ ძმაო?
-ცუდად რატომ უნდა ვიყო? -თვალი ჩაუკრა თორელს. -აბა წავედით?
-ჰო.
ცოტახანში იქვე მდგარ ბარში შევიდნენ, ბევრი ხალხი ირეოდა, როგორც ჩანს გართობა ახალი დაწყებული იყო, ბენდი ჯერ ისევ ხალხის გამოცოცხლებას ცდილობდა. ძირითადად სულ ახალგაზრდობა იყო, სვავდნენ, იცინოდნენ, ლაპარაკობდნენ და ასე შემდეგ.
-კაკი სად არის? -ყურში ხმამაღლა ჩაყვირა ლუკას ტყუპმა.
-მოვა მალე, წამო რამე დავლიოთ. -ბართან მივიდნენ და რამდენიმე ჭიქა სასმელი შეუკვეთეს. ერთი მეორის მიყოლებით ცლიდნენ ჭიქებს.
-მარუს! -უკნიდან მოეხვია კაკი.
-კაკი ძმაო! სიგიჟემდე მიყვარხარ. -კისერზე მოხვია ხელები და ლოყაზე აკოცა.
-მეც მარუს, დამიჯერე ყველაზე მეტად შენ მიყვარხარ.
-აბა სხვა არავინ გყავს რომ გიყვარდეს და…
-გინდა რომ შენდამი სიყვარული სხვას გავუყო?
-არ გაბედო, ცოტახანი მარტო ჩემთვის მინდა.
-ცოლი რომც მოვიყვანო შენნაირად სხვას ვერასდრის შევიყვარებ მარუს, მაგაზე დაფიქრებაც არ ღირს, შენ ჩემი ტყუპი ხარ, უბრალოდ დაზე მეტი. -შუბლზე აკოცა და ჩაეხუტა. -ბედნიერი ხარ რატისთან?
-ჰო, ძალიან მიყვარს მის გარდა ვერავის შევიყვარებ.
-კარგი მაშინ. -კისერში აკოცა. -ნახე ქერა გაიჩითა.
-რომელი.
-დღეს რომ გავაბრაზე. -სიცილით გაახედა გოგოსკენ.
-მიდი მოსვი ადგილზე.
-მიყვარხარ. -გაეკრიჭა მარიამს.
-მეც. -თვალი გააყოლა ტყუპს, მერე კი ბარმენს მიუბრუნდა.
-ისევ შევხვდით პატარავ. -გვერძე მიუჯდა.
-რა გინდა?
-რომ გაკოცო გამარტყავ?
-შენიაზრით?
-კარგი თავს შევიკავებ ჯერჯერობით. -ჩაიცინა.
-თავი დამანებე რა, გაიხედე რამდენი გოგოა.
-ვხედავ. -თვალი არ მოუშორებია მისი თვალებისგან. ცოტახანი ჩუმად უყურებდა. -რა გქვია.
-არ გეტყვი.
-და რატომ?
-არ მინდა, საერთოდ რომ შემეშვა არა?
-არაა. -ცხვირი შეჭმუხნა.
-ტასო! -ვიღაც გოგო მოადგა ქერას. -მე მეგონა წახვედი. -ეჭვისთვალით შეათვალიერა კაკი.
-კაკი! -ხელი გაუწოდა გოგოს.
-ნიტა. -ხელი ჩამოართვა თან ტასოს გახედა. -მოიცა შენ ის არ ხარ დღეს დაქალი რომ მომტაცე?
-კი ეგ ვარ.
-მაგრად ვიღადავე. -გაეცინა.
-მოდი დაჯექი და კიდე ბევრს გაღადავებ თუ გინდა. -მის გვერდით თავისუფალ ადგილზე ანიშნა. ისიც ჩამოჯდა და კაკის ყველა მონაყოლს სიცილს აგებებდა ტასოსგან განსხვავებით. დაბღვერილი იჯდა და აქეთ-იქით იყურებოდა.
რატი გარეთ იყო, სიგარეტს ეწეოდა ბიჭებთან ერთად.
-მეც მომაწევინეე. -გვერძე ამოუდგა ადამია.
-არა. -მშვიდად უპასუხა და მოწევა გააგრძელა.
-კარგი რა.
-მარიამ ძალიან მთვრალიხარ. -ოდნავ მოშორებით დადგა და მთლიანად აათვალიერა.
-მერე რა? -რამდენიმე ნაბიჯი გადადგა და შებარბაცდა. თვალებში უბნელდებოდა, სილუეტების გარჩევა უჭირდა, რატის ეძებდა თვალებით მაგრამ ვერ ხედავდა. მალევე იგრძნო ძლიერი მკლავები წელზე, მხოლოდ რატის დაძახებული სახელი ესმოდა, ბოლოს ესეც შეწყდა და უკუნით სიბნელეში გადაეშვა.
-მანქანა მოიყვანე შე*ემა! -ხელში აიყვანა გულწასული მარიამი.
-რა დაემართა? -პირზე აიფარა ხელი სატირლად გამზადებულმა ნინამ.
-გაითიშა.
-გამოფხიზლდება არ ინერვიულო პატარავ. -შუბლზე აკოცა გეგამ და ხელები მოხვია.
-რა ხდება? -გარეთ გამოვარდა კაკი.
-გულმა გიგრძნო? -სიცილი ვერ შეიკავა გაგამ.
-შიგნით რომ ვერავინ დაგინახეთ გამოვედი, რა ხდება. -მიმოიხედა და რატის მკლავებში გათიშული მარიამი რომ დაინახა სულ გაგიჟდა. -რა სჭირს?
-გული წაუვიდ. -მანქანაში უკანა სავარძელზე დააწვინა და თვითონაც იქვე დაჯდა. -წამოხვალ?
-აბა რას ვიზავ. -მძღოლის გვერძე ადგილი დაიკავა. მარიამის თავი კალაში ჰქონდა ჩადებული და სახეზე ეფერებოდა. გული გამალებით უცემდა, ეშინოდა, ეშინოდა მისი დაკარგვის, თავს იმით იიმედებდა რომ უბრალოდ ნასვამი იყო და გაითიშა.

კაშკაშა ნათებამ თვალები აუწვა, რამდენჯერმე დაახამხამა, აქეთ-იქით მიმოიხედა, უცნობი ადგილი მოათვალიერა და ბოლოს შავ თვალებს წააწყდა.
-რა მოხდა?
-გუშინ გული წაგივიდა. -ხელზე კოცნიდა თან ეფერებოდა.
-გუშინ? ამდენი ხანი მეძინა? -წამოწევას შეეცადა. -საავადმყოფოში ვართ?
-ჰო.
-მგონი ეს ქალი მართლა გრძნობს შვილებს. -ტელეფონით ხელში შევიდა პალატაში კაკი. -ოჰ გაუღვიძია ქალბატონს. -ტელეფონი მიიდო ყურზე. -აჰა დაელაპარაკე, რომ გეუბნები სძინავსთქო არ გჯერა.
-ჰო დე... კარგად ვარ დე მეძინა უბრალოდ. -გაეცინა მის ანერვიულებულ ხმაზე. -აუ დედა ტვალეტში უნდა შევიდე და მერე დაგირეკავ კაი? -ტელეფონი ისევ კაკის გაუწოდა. -რატომ ჩამოგტირით სახეები ვკვდები?
-ნუ ღადაობ. -დაებღვირა ტყუპი. -ამის მერე აღარ დალევ. -შუბლზე აკოცა და მაშინვე გარეთ გავიდა.
-რა ხდება რატი?
-მარიამ... -ღრმად ჩაისუნთქა. -ერთი თვის წინ, ჩემი სიველურით შენს ორგანიზმში არეულობა მოვახდინე.
-რას ამბობ რატი? -ცრემლები გადმოსცვივდა.
-ხო მარიამ.
-რამდენი ხანი დამრჩა?
-რვა თვე. -ნაღვლიანად ჩაილაპარაკა. -მაგრამ განკურნება შეიძლება.
-რა ჯანდაბაა რატი?
-მიყვარხარ მარიამ. -ხელისგულზე აკოცა.
-მეც მიყვარხარ. -თვალები დახუჭა, ორ წამში კი ისევ ჭყიტა. -მოიცა რა?
-რა?
-რა მითხარი? -თვალები გაუბრწყინდა.
-რა გითხარი? -გაკვირვებული უყურებდა ადამიას.
-ნუ მაგიჟებ რატი. -სიმწრით გაიცინა. -მიყვარხარო ხომ მითხარი?
-მერე?
-ორსულად ვარ?
-შენი მიხვედრილობა ბევჯერ შევაფასე ხო? -გაეცინა მის აღტაცებულ სახეზე.
-შვილი გვეყოლება?
-ჩემი მზე ხარ მარიამ. -ვნებიანად დაუკოცნა ტუჩები. ყველაზე ბედნიერი კაცი იყო იმ დროს. საყვარელი ქალისგან ელოდებოდა ბავშვს ან ბავშვებს, რომლებთან ერთადაც მთლიანად მისი ცხოვრება შეიცვლებოდა. მართლა მისი მზე იყო, რადიკალურად შეცვალა და გაუნათა ირგვლივ ყველაფერი. ბედნიერება, სიყვარული და სიხარული ერთიანად შეიტანა მის ცხოვრებაში. -მიყვარხარ მარიამ.



ესეც ახალი ისტორია, ვინც წაიკითხავთ გთხოვთ გამიზიაროთ თქვენი აზრი
მოგეწონათ თუ არა, რაც შეეხება შეცდომებს მაპატიეთ <3 ^_^
ველოდები თქვენს შეფასებებს <3 მიყვარხართ!