ქვესკენელის კედლები გაატარეს, კელდებზე ნათლად იყო აღბეჭდილი თითოეული დაცემული ანგელოზი. მოემზადა იმ ტკივილისთვის, რისთვისაც არც არასდროს, უნდა ეფიქრა. ფიზიკური ტკივილი არაფერი იყო, სულიერთან.
მთელი კანი ეწვოდა, იმის გახსენებისას თუ რა მოხდებოდა სამი წუთის შემდეგ.
დრო...თითქოს დაასწრაფესო, ასე მალე არასდროს გასულა წამები, როდესაც კუთვნილი ადგილი დაიკავა, სარკეში საკუთარ ანარეკს მოკრა თვალი, ეს სარკე კი, ალბათ სპეციალურადაც კი აქვთ აქო, გაიფიქრა. რადგან ამ ადგილას მყოფმა, დაინახოს რას კარგავს... თეთრი ფრთები, რომელიც ჰაერში ჩამოკიდებულან და ბუმბულები თეთრი სხივებივით ანათებდნენ, დიდი ხნის წინ შეისისხორცა.
პირველად როდესაც მფარველ ანგელოზად დანიშნეს, ვერც კი წარმოიდგენდა ცხოვრებას, ამოდენა ფრთებით. მაგრამ ახლა... მათ გარეშე სიცოცხლე, მისი არსებობა ვერც კი წარმოედგინა.
მთავარ ანგელოზმა, იმან ვინც ფრთები უბოძა, ეხლა თვითონვე ბასრი საგნით ერთი ხელის მოსმით, მოაცილებს სხეულიდან.
წითელმა სისხლმა, თეთრი ბუმბული შეღება... თითქოს არც არასდროს ყოფილა სხვა ფერისო...
გულის წამყებად დაიწყო კივილი, უნდოდა ის ბობოქარი ტკივილი, ორგანიზმიდან გამოედევნა, რადგან ამოდენა ტკივილის ატანა, აღარ შეეძლო.
შემდეგ, მთავარ ანგელოზმა თეთრ დიდ სფეროსთან მიიყვანა, შელახული...
- მზად ხარ ადამინთა სამყაროში დაბრუნდე? - ეკითხება, სისხლიან პერანგში გამოწყობილ, დაცემულ ანგელოზს.
- დაე აღსრულდეს თქვენი ნება. - უთხრა და სფეროს დააკვირდა.
- შენ ვერ დაიცავი, მფარველო ანგელოზო, დაე აღსრულდეს ჩემი მთავარ ანგელოზის ნება! -
ერთ დროს, მფარველ ანგელოზად წოდებულს ხელი ჰკრა და უკუნით სიბნელეში ჩააგდო...
მისი ბრალი მხოლოდ ერთი რამ იყო, მოვალეობის პირნათლად შესრულება ვერ შეძლო.
მფარველი ანგელოზი, რომელიც ყოველ ადამიანს ჰყავდა მხოლოდ ერთ წესს ასრულებდა მუდამ, არასდროს უნდა შეეშვა სიბნელე, ბოროტება ადამიანის გონებაში, ფიქრებში და ძრახვებში.
ადამიანი რომელიც მას უსახელეს, მუცლად ყოფნიდან... შავგრემანი, თხელ ტანიანი გოგონა იყო, მშობლები ადრეულ ასაკში გარდაეცვალა, მისი მფარველი ანგელოზი კი ცდილობდა, მისი ტკივილი შეემსუბუქებინა, მისი ფანჯრის რაფას ფრთების შრიალით მიახლოვდებოდა და მანამ იყო იქ სანამ გოგონა, მშვიდად არ დაიძინებდა.
ერთ უკუნით დღეს, იმ დღეს როდესაც ცაზე მთვარე ამოსულიყო და ნისლს არემარე დაეფარა, მფარველმა ანგელოზმა მას მიაკითხა, შორიდან უცქერდა მომტირალი გოგონას სილუეტს და ვერ ხვდებოდა სად დაუშვა შეცდომა...
შემდეგ გოგონა ფანჯრის რაფაზე აცოცდა, თითქოს შეამჩნია მისი მფარველი ანგელოზიო, გაიღიმა და უფრთოდ, უღმერთოდ გადმოეშვა.
მან სასუფეველი ვერ დაიმკვიდრა, ის ცოდვის მორევში კვლავ ჩაიძირა.
და მაშინ მიხვდა მფარველი ანგელოზი, რომ დაკარგა ის ყველაზე ძვირფასი, რაც კი გააჩნდა...
ეხლა კი ფრთებ დაჭრილი, დაცემული ანგელოზი ადამიანთაა შორის მიიკვლევს გზას, ყველა ამჩნევს და უკვირს თუმცა ახსენდება რომ ის უკვე ანგელოზთა შვილი აღარ არის.
საშჯელი კი ყველაზე მტკივნეული და სამართლიანი გახლდათ.
ადამიანთა შორის ცხოვრება, მფარველი ანგელოზისთვის სულის სიმწარე იყო...
აქ კიდევ ადამიანებს წლები აშინებთ, ეშინიათ სიბერის რომელსაც, სიკვდილი თან მოსდევს.
ანგელოზები არ განიცდიან ცვლილებებს. მათ შორის არ არის არც ყრმა, არც ყმაწვილი, არც მოხუცი, ისინი მუდმივად რჩებიან იმ მდგომარეობაში, რა მდგომაროებაშიც შეიქმნენ. მათი შემადგენლობა სუფთად და უცვლელად არის შენარჩუნებული.
პირველად როდესაც, მთავარ ანგელოზად აკურთხეს მხოლოდ ერთი რამ უთხრეს "ღმერთს, რომელსაც განსაკუთრებულად უყვარს თავის მიერ შექმნილი ადამიანი, არ შეუძლია მიატოვოს იგი მფარველი ანგელოზის გარეშე. ანგელოზი ხომ ადამიანს იფარავს ყოველგვარი განსაცდელისგან"
ბოლო სიტყვები კი როდესაც მფარველმა ანგელოზმა, ფრთების დაკარგვამდე მოისმინა
- შენ მიატოვე, შენი ადამიანი, უღმეროდ.
იმ ადგილს მიუახლოვდა სადაც გოგონას სულმა დატოვა სხეული. მხოლოდ სისხლის ლაქები ემჩნეობა ასფალტს, რომელიც მზის მწველ სხივებს, გაეხმო.
დაცემულ ანგელოზს ეკლესიის საოცარი ჰანგები მოესმა, გზა სახე მომღიმარმა გაიარა და ეკლესიაში შესულმა შვება იგრძნო. ყოველ დღე დადიოდა, ერთხელ კი, მიხვდა რომ ისიც ადამიანი გახდა, ჩვეულებრივი მოკვდავი.
- ერთ კვირა დღეს მივედი ეკლესიაში წმინდა საიდუმლოს მისაღებად. დავინახე ანგელოზი, რომელიც იდგა ტრაპეზის მარჯვენა მხარეს. შევშინდი და კელიაში დავბრუნდი. მომესმა: მას შემდეგ, რაც აკურთხეს ეს ტრაპეზი, მე მაქვს კურთხევა, აქ ვიმყოფებოდეო"
გაკვირვებულმა შეხედა, ეკლესიის ეზოში ფარფატა ფრთებს
- ვინ ხარ შენ? - კითხა და დააკვირდა.
- შენს სულში, ბევრი ტკივილია დაცემულო ანგელოზო - საამური ხმით უპასუხა - ეხლა კი მე შენი მფარველი ანგელოზი ვარ.
ოთხად მოიკეცა, ცრმელებმა დაცემულ ანგელოზს სახე დაუნამეს და მაშინ მიხვდა, რომ სიცოცხლე უფსკრულის იქითაც კი გრძელდებოდა.