ლევანის დაკრძალვიდან 2 თვე იყო გასული და ამ 2 თვის მანძილზე გაბრიელი მხოლოდ რამდეჯერმე ვნახე ისიც საავადმყოფოში როცა ნუცას მივყვებოდი. ყოველ შეკრებაზე გვალდნენ ისიც და თეკლაც. დაჩისაც ვატყობდი რომ თეკლას ჩამოსვლის შემდეგ სრულიად შეიცვალა. დილითის და მათე დამახტნენ თავზე.
--სესუნიაააა, სესოოოო, დაოჩემო ადექი რაა.
--დაჩი მომშორდი სანამ მოგკალი!-ამოვიზმუვლე.
--აუ კარგი რაა, საქეიფოთ მივდივართ დაგავიწყდა?-ამოიბუზღუნა მათემ.
--რაჯანდაბამინდა მე საქეიფოდ? წონა მაკლია?-გვერდი ვიცვალე.
--ეეე პუტკუუ, ახტი რაა თან გაბრიელიც მოდის, არ მოგენატრა?-გაბრიელის ხსენებაზე თვალები ვჭყიტე. რატომღაც მასთან ისეთი დამოკიდებულება არ მქონდა როგორიც დანარჩენებთან. ეს რაღაც სხვა იყო, სულ სხვას ვგრძნობდი.
--ოჰჰ, ინება ბატონმა ჩვენი ნახვა?-ირონიულად ვთქვი და თვალები გავახილე.-თეკლაც იქნება?
--მაინც ჩამააშხამა რაა.-ჩამეხუტა დაჩი და ჩემს კისერში ჩარგო თავი.
--როდის უნდა ილაპარაკოთ? არმოგბეზრდათ გაბუტული თინეიჯერებივით ყოფნა? სისულელის გამო დაშორდით და სისულელის გამო არუყურებთ ზედ ერთმანეთს.-მხარი ამიბა მათემ.
--სისულელე არიყო ეგ რაც გააკეთა. იცოდა როგორ მიყვარდადა მაინც ეჭვი შეჰქონდა ჩემში. ეხლა შემეშვით თრე მაგრად გაწყენინებთ ორივეს.-წამოდგა და ოტახიდან გავიდა.
--დაგენიძლავები დღეს შერგდებიან.-ხელი გავუწოდე მათეს.
--დაგენიძლავები თეკლა თავს გაუხეთქავს.-ჩემ ხელს ხელი შეაგება მათემ.-ჰოო მართლა გაბიმ თქვა ვიღაც უნდა გაგაცნოთო. მგონი შეყვარებული მოყავს.-გაიცინა და ოთახიდან გავიდა. რა დამემართა? საშინელი გულისრევის გრძნობა დამეუფლა, თალებშ დამიბნელდა, რაღაც არაამქვეყნიური გრძნობა რომელიც მთელ სხეულზე ელვის სისწრაფით მწველად, მწიწკნავად გავრცელდა, ფეხის თითებიდან შემოვიდა ჩემში, გაიარა ფეხები, მენჯები, მუცლისღრუ, გულმკერდი, ყელი და ტვინში ამასხა. რატომ? პასუხი მარტივია...არვიცი! ერთადერთი რაც მართლა მინდოდა იმ წამს გაბრიელის და იმგოგოს გამოფატვრა, გატყავება და სულის წამებით ამოხდა მინდოდა. გავაკეთებდი კიდეც მაგრამ რატომ? აი ამაზე არანაირი პასუხი არ მქონდა. ახლა მხოლოდ ერთი კითხვა მიტრიალებდა თავში.. ვინ არის ის გოგო?! სწრაფად ავდექი, მოვწესრიგდი, ოთახიც მოვაწესრიგე და ბიჭებთან ჩავედი. იმ ამბის შემდეგ ისევ ჩვენს ვეებერთელა ვილაში გადავცხოვრდი, რომელიც ზედმეტად მომნატრებია.
--მათეეე.-გვერდით მივუჯექი.
--რაიყო?
--შეილება დღეს რესტორნიდან წყნეთის სახლში ავიდე? სულ მარტო რაა, ცოტა ხნით მარტო მინდა ყოფნა.-გავუღიმე და მივეხუტე.
--რახდება? ჰოკარგად ხარ?-ჩამეკითხა დაჩი და მათეს თვალი ჩაუკრა. ვერმივხვდი ეს რას ნიშნავდა, არც ჩავძიებულვარ, ვიცოდი რომც დაემალათ რამე რაცარუნდა ხვეწნაზე გადავსულიყავი არ მეტყოდნენ.
--მშვენივრად ვარ. უბრალოდ მარტო მინდა და გაფრთხილებთ, არც ერთმა არავის არაფერი უთხრათ, არავინ უნდა იცოდეს სად ვარ!-კატეგორიული ტონით გამოვუცხადე და სამზარეულოში გვედი.
--რამე თუ დაგჭირდება დაგვირეკე.-მზრუნველი ტონით გამომძახა მათემ.
--კაიი, ეხლა გოგოებთან ერთად საყიდლებზე უნდა გავიდე, თქვენ თავებს თავად მიხედეთ, გაკოცეეეთ.-სწრაფად მივაყარე, მოვემზადე და სახლიდან გავეი, გოგოები კაფეში ვნახე და ლიმნის ჩაი შევუკვეთე.
--თეკლაა.-წამოვიწყე.
--ჰოუ.
--გაბრიელმა შეყვარებული უნდა მოიყვანოს დღეს ჰო?
--კი.-ზიზღით თქვა.
--იცნობ?-ეჭვი გამიჩნდა.
--ზედმეტად კარგად ვიცნობ.
--ვინ არის?
--ერთადერთი რასაც გეტყვი ის არის რომ ჩემმი ძვირფასი ბიძაშვილი მაგრად იყენებს და მაგრად დაადებს მალე.
--არმეგონა მე გაბრიელი მასეთი.-სიმწრის ღიმილით ვქვი
--გაბრიელი ერთგვარი ამოუცნობი პიროვნებაა, როდის რა მოვა იმ გამოლენჩებულ თავშ აზრად, კაციშვილმა არიცის.
ამით მორჩა გაბრიელზე საუბარი, მერე საშოპინგოდ წავედით, ისეთი კაბა მინდოდა, თან უბრალო, თან გამორჩეული და დიდი ბოდიალის შემდეგ მივაგენი კიდეც. კრემისფერში გარდამავალი თეთრი კაბა, ღრმა დეკოლტით, იდაყვამდე მკლავით და წვივამდე სიგრძით იმდენად მომიხდა რომ თვალები ჩემთავზე თავად დამრჩა.. ფეხზე ალექსანდრეს ნაჩუქარ მაღალქუსლიანს ჩავიცვამდი რომლის ჩაცმა აქამდე არ დამცალდა. სალონში არ წავსულვარ ტავად მომინდა ჩემი თავისთვის მიხედვა ამიტომ პირდაპირ სახლში წავედი. დრო საკმარისად მქონდა ამიტომ ძილი გადავწყვიტე. ბალიშზე თავის დადება და ჩაძინება ერთი იყო, საღამოს მათეს ხმხმ გამაღვიძა.
--სესიი, ადექი დაგვაგვიანდება.-თმაზე მეფერებოდა, უკვე მომზადებული და საკმაოზე სიმპატიური მათუშკა. ნუ რა ძმა მყავს რაა.
--წადი შენ და მარტო მოვალ ალბათგელოდებიან.-ლოყაზე ვაკოცე და წამოვხტი.
--დაგელოდები.
--არგინდა, ჩემით წამოვალ.-სააბაზანოში შევიკეტე, წყალი გადავივლე და თავი მოვიწესრიგე. თმა გავიშრე და დავისწორე, სახეზე მსუბუქი მაკიაჟი გავიკეთე. 5 კილო მაქვს დაკლებული და საკმაოდ კარგი ფორმებიც ჩამომიყალიბდა, ამიტომ მიხაროდა. ტუჩზე წითელი მკვეთრი პომადა წავისვი, და კაბა ჩავიცვი. ჩანელის სუნამო ვიპკურე და ფეხსაცმელი ჩავიცვი. სარკეში ჩემი ტავი კიდევ ერთხელ შევათვალიერე, რაღაც მაკლდა, მაშინვე გაბრიელის ნაჩუქარი ყელსაბამი და ბეჭედი გავიკეთე, საკუთარი თავით კმაყოფილმა სახლის კარი გამოვიხურე და ავტოფარეხიდან, საკუთარი მინიკუპერი გამოვიყვანე, ჩემი შავი გოგო. მანქანაშ ჩავჯექი და გეზი ფუნიკულიორისკენ ავიღე.დარბაზში დიდი სიამაყით, წელშ გასწორებულმა შევაბიჯე, ყველა იქ იყო და როცა გაბრიელის გვერდით, თბილისის ნომერ პირველი ბო*უკელა დავინახე გულშ მწარედ ჩამეცინა, მაგრამ სახიდან თვითკმაყოფილი ღიმილი მაინც არ მომშლია. მაგიდასთნ მივედი და ზუსტად გაბრიელის წინ დავინაე თავისუფალი ადგილი.
--სესი, რა გოგო ხააარ?-გაოცებული მომაშტერდა ანდრია.
--შენც არაგიშავს.-თვალი ჩავუკარი და გაბრიელს მივუბრუნდი.-თქვენო აღმატებულებავ გვიკადრეთ?-მის სასიამოვნოდ გაოცებულ სახეს ვუყურებდი და ხარხარი მინდოდა, სახე შეეცვალა და ირონიულმა ღიმილმა გაუპო ბაგე, ოხ როგორ ვერ ვიტან ასეთ გაბრიელს!
--როგორ ბრძანდებით ძვირფასო სესილია?
--მადლობთ, თავად?-მის გვერდით მჯდომ, ნაჭრის ნაგლეჯში გახვეულ ლიკუნა მაისურაძეს მივუბრუნდი.-ლიკუნა რამდენი ხანია არ გვინახავს ერთურთი არა?! შენი წითელი პომადის ნახვა ძალზედ მომენატრა.-ისევ იროიული ტონი და გაბრიელის თვითკმაყოფილი ღიმილი. და მაინც როგორ უხდება ეს შავი პერანგი?
--მეჩ მომენატრე საყვარელო.-მისი წიკვინა ხმის გაჟღერებისას გამხსენდა როგორ დამაბულინგა ერთხელ სკოლაშ, ჩემი სიპუტკუნის გამო, როგორ დამეწყო მწარე დეპრესია და როგორ გავაცდინე ჩემი ცხოვრების 1 თვე ოთახში ჩაკეტილმა.
--ხმა ადგილზე აქვს.- მის გასაგონად „გადავჩურჩულე“ ჩემს გვერდით მჯდომ მათეს. სხვათაშორის უნდა ავღნიშნო ის ფაქტი რომ ჩემი ძმა წლების განმავლობაში ლიკუნას ფიქრების ეპიცენტრი იყო. კაროჩე უყვარდა რაა. ახლაც ისე უყურებს გაბრიელთან ერთად რომ არიყოს ალბათ ტვალეტშ გაათრევდა. ჩემს აზრებზე მეთვითონ გავიცინე. მალე დარბაზში სიმღერის ხმა გაისმა და ჩემი ძმა და მია საცეკვაოდ გავყარე. თეკლა ანდრიამ გაიყვანა და მე დიდხანს ვუყურებდი ღვინის ჭიქას როცა მხარზე შეხება ვიგრძენი.
--მეცეკვები ლამასო?-მომესმა ნაცნობი ხა და მეც თვალები გამიბრწყინდა.
--დათაააა.-თვალის დახამხამებაში წამოვხტი ფეხზე და ჩავეხუტე.-როდის ჩამოხვედი?
--დღეს დილით და დახვედრა მომიწყვეს, ჰო აზრობ რაპონტში? წამო ვიცეკვოთ და თან მოგიყვები კაიროს ამბებს.-სიცილ-კისისით გავყევი საცეკვაო მოედნამდე.-აბა ჩემო პუტკუნა ქალბატონო რატო მიყურებს ის შავპერანგიანი ყმაწვილი ისე თითქოს სამშობლოსთვის მეღალატოს და დიდი სიამოვნებით დამხვრეტდა?
--ვინ? გაბრიელი? კაი რაა.-გავიცინე.- გეჩვენება ძმაო გეჩვენება.
--არმეჩვენება, აი ახლა ლიკუნა ადგა, და ისიც მარტო დარჩა.-მიღწერდა რახდებოდა ახლა ჩემს მაგიდასთან.-ახლა კი ეს ყმაწვილი ჩვენსკენ მოემართება და დროულად უნდა გავასწრო მგონი.-ჩაიცინა.
--შეიძლება მეწყვილე წაგართვათ?-ბრაზმორეული ხმით თქვა და ამდროს მუსიკაც გამოირთო, მაგრამ ცემბედზე ახლა ჩაირთო მაინცდამაინც მთვარის სონატა. ბეთჰოვენო ხანდახან მიზანში არტყავ ხოლმე იცი? დათამ თვალი ჩამიკრა და ღიმილით წავიდა თავისი მეგობრებისკენ.
--ლიკუნა სად დაკარგე?-ისევ ირონიული ტონი მივიღე. მისი ცხელი დაძარღვული ხელები ვიგრძენი წელზე. მისი ტუჩები შუბლზე მეხებოდნენ. მის სუნამოზე საუბარი აღარ მაქვს. ზუსტად ვიცოდი რომ ბოსი ესხა, თეთრი ბოსი, ამსუნამოს ათასში გამოვარჩევ.
--მიხვდა რომ მისი ადგილი აქ არიყო.-ცივი ხმით თქვა.
--როგორი დასანანია.
--გეყოფა!
--რა მეყოფა?-გავიკვირვე.
--ირონია პატარავ. ნერვებს მაძიძგნის შენი ირონიული ხმა.-ჩემი თმის სურნელი ხარბად შეისუნთქა.
--ანუ მიზანს ვაღწევ?
--ნუ ცდილობ მდგომარეობიდან გამომიყვანო!
--რას ითხოვ ჩემგან გაბრიელ?-სრული სერიოზულობით ვკითხე.
--გულს პატარა ქალბატონო. შენგან მხოლოდ გული მინდა.-სველი კოცნა დამიტოვა ყურის ძირში.
--შენ რა მაგრად ღადაობ გაბჩოო? ხელები ამიწევია.-გავიცინე და გაკვირვებულმა ავხედე.-გაბრიელ მე შეშლილი ვარ! შეშლილ ფსიქოლოგს ტყუილად არ მეძახიან! ასეთი ადამიანის გული არაფერშ გჭირდება. ჩემნაირი არეულის.-გავუღიმე და თვალებშ ჩავაშტერდი.
--მარტივით არეულის.-გაიღიმა.-მარტივით არეული ხარ სესი, ხელოვანი ხარ სესი, მწერალი ხარ და შეშლილობა შენი ხვედრია. მე შენი გული ყოველთვის მინდოდა და ახლაც მინდა. ამას ვერ შეცვლი პატარავ.
--ლიკუნას გულიც ასე გინდოდა?-ისევ და ისევ ირონია.
--შეეშვი რა ამ ლიკუნას არშეგიძლია? მე რას გეუბნები და შენ რას მპსუხობ.
--ჰოდა ნურაფერს მეტყვი გაბი.-ლოყაზე ვაკოცე დ მისი მარწუხებისგან განვთავისუფლდი. მაგიდასთან მივედი, ცოტახანს დავრჩი და მერე დიდი ბოდიშის მოხდით დავტოვე რესტორანი. მანქანაში ვჯდებოდი როცა გაბრიელმა შემაჩერა.
--სად მიდიხარ?
--არარის შენი საქმე!
--არის!
--გაბრიელ მთვრალი ხარ შედი შიგნით და შემეშვი!
--მერამდენედ გითხრა რომ არ შეგეშვები?
--არშეგიძლია უბრალოდ თავი დამანებო?
--არა!
--გაბრიელ უნდა წავიდე.
--ჯერ რარაც მაქვს მოსაგვარებელი!
--მერე მე რაშუაშ...-ჰაჰ! ვინ მაცალა სიტყვის თქმა? ვიგრძენი როგორ ეპატრონებოდნენ ჩემს ხელშეუხებელ ტუჩებს გაბრიელის დიდი წითელი ტუჩები. მთელი სიხარბით ხვეჭდა ჩემს გადამალულ ავლადიდებას. გავინაბე, ლამის ხელებში ჩავეღვენთე, რაღაცნაირად ცოტახანს ავყევი მაგრამ ტვინმა დაიწყო მუშაობა და რომ გავაანალიზე რაც ხდებოდა, სიამაყემ ზარები დარეკა.სწრაფად მოვიშორე გაბრიელი, არც ხელი დამირტყია, არც ჩხუბი დამიწყია, ერტადერთი ვთქვი.-ეს დღე დიმახსოვრე გაბრიელ! დაიმახსოვრე როგორ მოექეცი ბავშობის მეგობარს!- მანქანაში ჩავჯექი და იქაურობას სწრაფად მოვწყდი, წყნეთშ გვიან ავედი, ტელიგზა იმაზე მეფიქრებოდა თუ როგორი ტკბილი იყო მისი ტუჩები მაგრამ ფიქრის გადახარშვისთანავე ჩემთავზე ნერვები მეშლებოდა. წყნეთშ რომ ავედი მაშნვე ჩემი ოტახისკენ მივაშურე, ტანსაცმელი გავიხადე და ქვედა საცვლით ჩავწექი საწოლშ. აი ეს არის ბედნიერება და მარტო ცხოვრების პლიუსები.