8.

- მაინც ვერ ვიგებ, ჩემთან რატომ არ გადმოდიხარ. - ჩავიბურტყუნე და პატარა ბავშვივით ცხვირი ჩავხარე.
- ალბათ, ასეა საჭირო - ხმადაბლა ამოილაპარაკა ნატალიამ და უტკიბილესი ტუჩებით ბაგეები შემივსო. მკლავები მჭიდროდ მოვხვიე და მივიხუტე.
- ხომ იცი, მოვა დრო და დაგითახმებ. ან ქირას რითი იხდი?!
შევატყვე დაიბნა. მაგრამ დაბნეული წესით, მხოლოდ მე უნდა ვყოფილიყავი. როგორც ვიცოდი, შემოსავლის წყარო არ ჰქონდა. მაგრამ მიუხედავად ყველაფრისა სულ ფორმაში იყო და არც არაფერი ეკლდა.
- რუსეთიდან მიგზავნიან.
ამოიბურტყუნა და ოდნავ მომშორდა. ამ ბოლო დროს ვატყობდი, რომ მეტად სევდიანი იყო ვიდრე უწინ. რაც არ მსიამოვნებდა.
- თუ რამეა, დახმარება შემიძლია.
- მადლობა.
- წამოდი, ვფიქრობ რაღაც უნდა იცოდე.
- ხელი დავავლე და წამოვაყენე. კიდევ ერთხელ დავუკოცნე ტუჩები და ზურგი ვაქციე. ტუმბოს ქვედა უჯრიდან გასაღები ამოვიღე და ჭიბეში ჩავიგდე.
- სად მივდივართ?
დაბნეულმა იკითხა და გამიღიმა.
- რახან ერთად ვართ.. უფროსწორად, ნატალია არ ვიცი ეს ყველაფერი როგორ აგიხსნა. ჩემთვის ძალიან უცხოა ამაზე საუბარი.
ტუჩებზე საჩვნებელი თითი მომადო და გამაჩუმა. თავი გააქნია და გამიღიმა. ძალიან მამშვიდებდა მის უძირო, გაყინულ თვაებში ცქერა.
- ზუსტადაც, დამიან, ერთად ვართ და გონი, ჩვენს შორის სიტყვებით არაფრის ახსნა არ იქნება საჭირო. ისედაც გვესმის ერთმანეთის..
- ჩემთვის ნიკუშას შემდეგ, ყველაზე ახლო ადაიმანი ხარ.
გამოვუტყდი როდესაც სარდაფის ბოქლომს გასაღები მოვარგე და გადავატრიალე.
- იმედი მაქვს, ამას რფელი გულით მეუბნები, და არა იმიტომ რომ, შიგნით გვამებს მალავ და ნეკროფილია გიტაცებს.
- ნეკროფილი რომც ვიყო, შენს მერე რთულია, გვამთან ან მძინარესთან დავწვე.
ჩავიცინე და წარბები ავუთამაშე.. ჩაიცინა და შემომყვა. შუქი სწრაფად ავანთე და მუდამ გაყინულ არემარეს თვალი მოვავლე. ნატალიაც აქეთ იქეთ იყურებოდა.ახლა ხმა რომ არ ამომეღო, აქაურობა მართლაც ჩვეუებრივ ოფისს გავდა. ძველბური ხის მაგდით და რამდენიმე სავარძლით. პატარა მაცივარიც მედო კუთხეში და ასევე ძველი დროის რადიო. მოკლედ რომ ვთქვა აქურობა 90ანების სახლის ჩვეულებრივ ოთხს გავდა.
- და?- წარბები ამიწია ნატალიამ ღიმილით.
ხელები გამიოფლიანდა, მაგრამ ღრმად ამოვისუნთქე, მაგიდას მოვუარე და უჯრას დავეჯაჯგურე, გამოვხსენი. ნატალიას თვალებით ვანიშნე ახლოს მოსულიყო. უსიტყვოდ დაემორჩილა. წამებში შეავლო თვალი იმას, რასაც მე ვუყურებდი. თითქოს სუნთქა შეეკრა. თვალი გაუშტერდა წამალზე და რამდენჯერმე დაახამხამა. ტუჩებბი შუაზე გააპო და მზერა ჩემსენ გადმოიტანა.
- შენ.. შენც იკეთებ?
უკვე ცხოვრებაში მეორედ, გავიგე მისი ხმა საახალწლო ზარებივით როგორ აკანკალდა. ჩამეცინა და შვებით ამოვისუნთქე. არ ბრაზობდა, არ გარბოდა. მაგრამ გონი ეშინოდა.
- არასდროს გავკარებივარ. უბრალოდ ამით ვცოცხლობ - ხელი მოვავლე სარდაფს. თავი ნერვიულად დამიქნია და გიშრივით შავი თმა ცალი ხელით გვერძე გადაიყარა. სავარძელზე ჩამოჯდა.
- გთხოვ, რამე მითხარი...-შევევედრე, ჩავიმუხლე რომ გავთანაბრებოდი. მისი ხელები ჩემსაში მოვიქციე და დაკოცვნა დავუწყე. უსაშინლეს არსებას ვემსგავსებოდი. სიყვარული ცვლის ადამიანს.მაგრამ სიყვარულზე ძლიერი გრძნობა შიშია. ეს რაღაც განსაკუთრებლი შიშია. შიში რომ საყვარელი, შენთვის უახლოესი ადამიანი შენს ცხოვრებას ვერ მიიღებს და ვერ გაითავისებს. შიში რომ ერთხელაც შენი რეალური სახის გამო, ადგებიან და მიგატოვებენ.
ჩემს ხელებს თვითონ მოეხვია და თვალი თვალში გამიყარა.
- შენი საქმიანობა ჩემთან უსაფრთხოა. ოღონდ მხოლოდ ჩემთან.
თავი დამიქნია და მამშვიდა.
- მხოლოდ შენთან?
- მთავარია შენ არ იკეთებ..
- გთხოვ, ნუ მიღალატებ,განა იმიტომ, რომ დამარცხების მეშინია,ან პატიება არ შემიძლია,უბრალოდ, მინდა შენი მჯეროდეს..მუდამ. და ამას მხოლოდ ჩემს საქმიანობაზე არ ვამბობ.
ავუხსენი და მის გვერდით დავჯექი.
ვგრძნობდი ერთიანად დამძიმებული ჰაერი ორგანიზმში როგორ მიგუბდებოდა და ალბათ მალე გულიც ამერეოდა ამ ყველაფრისგან. ამ სიმართლისგან.
- პირობებს არასდროს ვდებ დამიან, მაგრამ ვეცდები რომ ამ ყველაფრიდან გამოგიყვანო..
- გამომიყვანო?
- უბრალოდ ვთქვი. - თავი გააქნია და ლოყაზე მომეფერა. ღმერთო როგორი კარგი იყო როგორი გამგები. ახლა ღმერთსაც კი ველაპარაკებოდი ჩემში.
ვუყურებ ნატალიას და ვრწმუნდები. სიყვარული ყველაფერს გაგრძნობინებს ადამიანს და იმასაც დაგაჯერებს რისიც აქამდე არ გჯეროდა.
იმედგცრუება, შიში, ტკივილი.. მხოლოდ ცუდი შეგრძნებები მახსენდება როდესაც სიყვარულს ახსენებდნენ. მე კი ყველაფერს პირიქით ვგრძნობდი. მისი თანადგომა ერთიანად მავსებდა. ის მე მიგებდა.
-ოფიციალურად, მხოლოდ ერთი კვირაა ერთად ვართ.- ჩაილაპარაკა ნატალიამ სიცილით.
-მე კი ვფიქრობ, ოფიციალურობას რომ თავი დაანებო, იმ დღიდან ვეკუთვნით ერთმანეთს რაც პირველად გამომელაპარაკე.
-სულელი ვიყავი.
- ისე ამბობ, თითქოს წლების წინ ყოფილიყო.
გავუცინე. სიცილში ამყვა და თავი ჩახარა. კიდევ ერთხელ შეათვალიერა აქაურობა და გაიღიმა.
- იცი, მომწონს კიდეც. აქ მყუდროებააა.
მხრები აიჩეჩა და ერთიანად მომეყრდნო მკერდზე. მისი მძაფრი სურნელი ნესტოებზე ნაზად მომელამურა და გამაბრუა. თვალებ განაბული ვუსმევდი მის გიშრის თმებს ხელს და ვეფერებოდი. სახე ხელებით დავუჭირე და მოწყურებული დავეწაფე მის ტუჩებს. ვგრძნობდი რომ რაღაც იცვლებოდა. რაღაც ჩემში იცვლებოდა.
-მე და შენ ალბათ, ასე ვფიქრობ,ღმერთიც სხადასხვა გვყავს და ერთმანეთს შორიდანაც კი არ იცნობენ.
გაეცინა და მისი თმები ხელში ჩავიხვიე.
- რა მოხდა, ღმერთის ირწმუნე?
- ამ ბოლო დროს, იმდენი რამის ვირწმუნე, ალბათ ღმერთიც შეემეტება სიას.
სიცილზე სიცილით ვუპასუხე და გაყინული თვალები მორიგეობით დავუკოცნე.



ელიზაბეტი*:


ირგვლივ სიბნელეა… მხოლოდ ქუჩის განათების მკრთალი, ოქროსფერი შუქი კვეთს ოთახში არსებული ნივთების კონტურებს. სიჩუმე არ არის, ხმაურია, თუმცა არ ვიცი ეს ხმაური ოთახშია თუ ჩემში, თუმცა რა მნიშვნელობა აქვს, მთავარი ის არის, რომ ხმაურია და თან საკმაოდ შემაწუხებელი..ჩემს გონებაში მუსიკის ჰანგებს ერწყმის ფიქრები იმ მარადიულ თემებზე, რომლებზეც ადამიანები საზოგადოდ საუბრობენ ხოლმე.. გონებაში ირევა ფიქრები სიყვარულზე, ბედნიერებაზე, მომავალზე, განათლებაზე, სიძულვილზე, თანასწორობაზე.. თუმცა, რა თქმა უნდა, ეს ფიქრები ჩემშიც მხოლოდ მსჯელობის სახითაა და არა დასკვნების… სამწუხაროდ ეს მსჯელობა ვერ მაძლევს მიმართულებას, რადგან რეალურად არ ვიცი რა მინდა.
- წასვლის დროა.
კარი დაუკითხავად შემომიღო რაფაელმა. თვალები ავატრიალე და სწრაფად მივიფარე ადიალა სხეულზე.
ჩემს ქცევაზე ჩაეცინა და იქვე ჩამომიჯდა.
-ისე სწრაფად ახვევ თავბრუს დამიაენეს, უკვე აღარ ვიცი ნატალია დაგიძახო თუ ელი.
-ორივეს არაუშავს რა. ჩვეულებრივი სახელებია.
მხრები ავიჩეჩე უმაყოფილოდ.
ჩემი და დამიანეს ´ურთიერთობიდან´ თვე ნახევარი იყო უკვე გასული და ოდნავადაც კი ვერ ვხვდებოდი, როგორ ვახერხებდი ამ ყველაფერს. ალბათ კაცები მართლაც პატარა ბავშვებივით იყვნენ. ოდნავ განსხვავებულობას და ყურადღებას დაანახებდი და ფეხქვეშ გედებოდნენ.
ზოგჯერ ადამიანები ვერ ვხვდებით თუ რამხელა მნიშვნელობა აქვს ჩვენს წარმოთქმულ 1 სიტყვასაც კი… მხოლოდ სიტყვას კი არა, ჩვენს მიმიკას ან რაიმე პატარა დეტალს, რომლითაც ჩვენ ჩვენს დამოკიდებულებას გამოვხატავთ, შეუძლია შეცვალოს სხვა ადამიანის ცხოვრება… შეიძლება ცხოვრების შეცვლა გადაჭარბებულად მოგეჩვენოთ, ან თქვათ, რომ ვინაა სხვა ადამიანი ჩემზე რომ გავლენა მოახდინოსო, მაგრამ, მერწმუნეთ, გაუცნობიერებლად თითოეულ წამს, თითოეულ დეტალს, თითოეულ ფრაზას, მოვლენას, მიმიკას თავისი დატვირთვა აქვს.
ერთი სიტყვა ნამდვილად არ ყოფილა, მეტი იყო, თანაც მიმიკებიც გაუაზრებლად არეული.ზუსტად ამ სიტყვებით და მიმიკებით გავუნადგურე ერთ ადამიანს ცხოვრება. მას მერე მივხვდი რომ ჩვენს ირგვლივ მყოფი ადამიანების ცხოვრებაში თითოეული პატარა დეტალით შეგვიძლია გარდამტეხი ცვლილება მოვახდინოთ.ამიტომ აქედან გამოსვლის შემდეგ, იმაზე მეტი სიფრთხილე მმართებდა ცხოვრებაში, ვიდრე აქამდე.
ვიჯექი ხმელ სავარძელზე და ჩემს მოპირდაპირედ მჯდარ სამ პოლიციელს ვუსწორებდი თვალს, რომლებიც ზურგს უმყარებდნენ ჩემს წინ მჯდარ კიდევ ერთს.
- ნატალია?..
-დ..დიახ- ჩავახველე და თვალებში ჩავხედე.
-გვარი? შენი საბუთები არ მაქვს. - ხელები გამიშალა პოლიციელმა.
- მეტრეველი.. ჩემი საბუთები შემოსასვლში ჩაიბარეს.
- აქ მეგობარმა მოგიყვანა?
- დიახ.
- თაობაზე..?
- განაცხადის გაკეთების თაობაზე. ვისზეც უნდა გითხრათ, მაგ ადამიანს კარგი არაფერი გაუკეთებია.
თავი ჩავხარე. იმდენად კარგად მქონდა ნატალიას როლი გათავისებული, თვალთმაქცობაც აღარ მჭირდებოდა, თითქოს.
- ვინ არის?
- სახელი არ ვიცი, არც გვარი. - ვიცრუე მაგრამ მეტი დამაჯერებლობისთვის თვალებში შევხედე. - ადგილი ვიცი, სადაც 4 თვეში ნარკოტიკის დიდი მარაგი ექნება.
- კარგი, გვითხარი. ნუ ხარ შეშინებული - ოდნავ გამიღიმა.
- ჭავჭავაძის 17, მთაწმინდა. კორპუსის მეორე სარდაფში იქნება. ახლავე მიხვალთ?
- ხომ თქვი ოთხ თვეშიო, ოთხ თვეში მივალთ. ახლა თუ იქ არაფერი დაგვხვდება, პოლიციის დანახვისას ის პიროვნება ვისზეც საუბარი გვაქვს, თავის გეგმებს შეცვლის.
თავი დინჯად დავუქნიე.
- თავისუფალი ხარ, კარგად მოიქეცი რომ აქ მოხვედი.
ისევ გამიღიმა. გავუღიმე თუმცა ეს ღიმილი ყალბი იყო. არასდროს მომწონდა შავი საქმეები და უსამართლობა. ნაწილობრივ ვიცოდი რომ სწორად ვიქცეოდი ნარკო დილერის დაბეზღებით, მაგრამ მეორეს მხრივ, მეც ვტყუოდი. ნატალია მეტრეველი ქვეყანაზე არ არსებობდა. ალბათ ამაში რომ გამოვეჭირე დამიანეზე მეტი პრობლემა მე შემექმნებოდა.
გამოსულს რაფო მკლავში მეცა, მეგობრულად მომხვია და მიმღებში გავედით. საკუთარი საბუთები დამიბრუნეს.
გარეთ გავედით თუ არა წელში გავიმართე და სიგარეტს მოვუკიდე.
- რა განერვიულებს?!
- არ ვნერვიულობ, ჩემი საქმე გავაკეთე- გაუღიმე და ღმა ნაპასი ფილტვებში რამდენიმე წამით ჩავიგუბე.
- მიყვარხარ, ´ნატალია´- ბოლო სიტყვაზე დამცინა და ნაზად შემეხო ტუჩებზე. მისი კოცნა არასდროს მსიამოვნებდა, არც მისი ალერსი და მით უმეტეს არც მასთან სექსი. იმაშიც ეჭვი მეპარებოდა რომ ვუყვარდი. ვინც უყვართ იმას ცუდად არ ექცევიან, როგორც წესი.
მაგრამ როდესაც საქმე რაფაელს ეხებოდა, აქ ყველანაირი ნორმა დასავიწყებელი იყო. ყველაფერზე ღიზიანდებოდა მეტად ფეთქებადი ადამიანი იყო ვიდრე მშვიდი და თავის სიბრაზეს თუ სიყვარულს ერთნარად გამოხატავდა- სიუხეშით.
- ჩემს შესახებ რომ გაიგონ?- ხმადაბლა ვკითხე რაფაელს.
- ვინ?
- დაგავიწყდა რომ შენი ძვირფასი დამიანეს საუკეთესო მეგობარი პოლიციელია?
- მომისმინე ელ, - ღრმდ ამოისუნთქა და თვალებში ჩამაშტერდა. - ქვეყანის გადაკვეთას მგონი არ აპირებ ყალბი საბუთებით. აქაც ხომ ხედავ, არანაირი ეჭვი არ შეუტანათ. ერთადერთი, რითიც შეიძლება გამხილონ საკუთარი თავია.
- მე რა შუაში ვარ?!
- ანუ, შენ ამხელ საკუთარ თავს. უნდა გახსოვდეს რომ აქ ნატალია მეტრეველი ხარ და არა ელიზაბეტ მაისაშვილი. გაიგე?!
- გავიგე ყველაფერზე ყვირილი არ არის საჭირო.- ხელი ავუქნიე და მოვშორდი. სახში ვაპირებდი წასვლას. უნდა დამესვენა. ეს დღე და დაკითხვა იმდენად სტრესული აღმოჩნდა ვიდრე ამას მე წარმოვიდგენდი. საღამოს დამიანეს შევხვდებოდი. ერთი ორს გავუღიმებდი და ჩემი დღის სამუშაოც შესრულებუlი მექნებოდა..

დამიანე*:


- მითხარი როდის გრძნობ თავს ყველაზე რეალურად?
ყურში ჩამჩურჩულა შუა ფილოსოფიის ლექციაზე ნატალიამ. ჩამეცინა და მის გაყინულ თვალებს გავხედე.
- როცა ტუჩებზე გეხები და სამყარო თავზე გუმბათად მახვევია.
ჩავიბურტყე, ისე რომ ლექტორისთვის თვალეიბი არ მომიშორებია. ვიგრძენი ჩემთან ერთად, ჩემს სიტყვებზე როგორ გაეღიმა.ფილოსოფიის ლექციაზე, უკეთეს სასაუბროს შეყვარებულთან, ალბათ ვერ გამოვნახავდი. ასე რომ , მეტი მხიარულებისთვის ჩავახველე და ხმა ამოვიღე.
- ან მაშინ როდესაც ვნების ომის შემდეგ, ორგაზმს სიგარეტში ვცლით ხოლმე.
ამას ვერ გამოვტოვებდი. ასერომ თავი მისკენ გავატრიალე. ახურებული ლოყებით მიყურებდა და ღიმილს ვერ იკავებდა.
- უკვე ზაფხულია, საშინლად ცხელა- თითქოს თავისი აწითლებული ლოყების გამო თავი იმართლა და პირდაპირ გაიხედა.
დრო მასთან ერთად უსწრაფესად გადიოდა. იმდენად სწრაფად, რომ დღე და ღამე, თვე და რიცხვი უკვე ერთმანეთში მერეოდა.
-გამარჯობათ, თქვენზე ჯარიმაა. ლექციისთვის განკუთვნილ დროს საუბარს უთმობთ- გვერძე ყალბი ღიმილით მიუსკუპდა ნატალიას აბესაძე.
- ნიკუშ, რაღაც ადრე მოხვედი - ჩამეცინა და ძმაკაცს თავი დავუკარი. მისი დამოკიდებულება ნატალიას მიმართ თითქოს უკეთესობისკენ მიდიოდა, ან მე მეჩვენებოდა ასე.
- რაღაც ასე პოლიციელს არ გახვარ, ასერომ ჯარიმას თავიდან ავიცილებთ- გამოესარჩლა ჩემი ენაწყლიანი გოგონა და ზურგით მკერძე მომეყრდნო. ვიგრძენი შურიანი კურსელთა თვალები როგორ მეცა და ჭამა დამიწყეს. თუმცა ეს ნატალიას არ აინტერესებდა. დიდად არც მე.
- ფორმა რა შუაშია, საბუთი მაქვს.
მხრები აიჩეჩა ნიკუშამ და დაიმანჭა.
- აი ხომ ვამბობ არა? არავინ უნდა მიეჩვიოს ზედმეტად საქმის კეთებას. ან თუ აკეთებ ფორმა ჩაიცვი და ისე განაგრძე. სხვა შემთხვევაში შენს ძმაკაცს და მე ვერაფერს დაგვაკლებ. - გაუცინა ნატალიამ და თავის პოზიციას დაუბრუნდა. ნიკუშა პირდაფჩენილი უყურებდა, ხან მას ხანაც მე.მათ შემხედვარე მეცინებოდა.
- აი მხოლოდ იმიტომ რომ, ჩემი ძმაკაცის შეყვარებულიხარ, დაგითმობ.
მაინც არ გაიტეხა ნიკუშამ თავისი და ბოლო სიტყვა თავისთვის შემოინახა.
ხმადაბლა ჩავიცინე. ნამდვილად მახალისებთა მათი კინკლაობის მოსმენა. პატარა ბავშვებივით სჭამდნენ ერთანეთს. ალბათ ნიკუშა რომ გაიგებდა, ნატალიამ ჩემი ბიზნესის შესახებ ყველაფერი იცოდა, ფეხებით ჩამომკიდებდა.
- სახლში გაგვიანდება? - ხელით დავიჭირე ნატალია და ჩემსკენ შემოვაბრუნე.
დაბნეული თვალები მალევე აუციმციმდა და გამიღიმა. უკვე ვატყობდი, ჩემი ხმის გაგონებისას ღიმილის შეკავება უჭირდა. თურმე მეც, როგორი თბილიი შემეძლო ვყოფიიყავი, როდესაც მიყვარდა. მაგრამ მაინც უცნაურად ჟღერდა.
- ჩემს მეგობარს ვჭირდები დღეს სახლში.
- გოგოშკური საღღამო გაქვთ?
- კარგი რა დამიან. გაიცინა და თვალები აატრიალა.
- კარგი ხო, ვიცი რომ შოპინგებზე არ დადიხარ და რომანტიულ ფილმებსაც არ უყურებ.
- ეგ საიდან დაასკვენი?
წარბები ამიწია.
- რავი, პორნგრაფიის ყურება უფრო გსიამოვნებს აშკარად.
მისი ჟესტი გავუმეორე და წარბები ავათამაშე. ისევ წამოწითლდა. მოგონებების გახსენებისას მეც არაკნაკლებ ჟრუანტელმა დამიარა ორგანიზმში. უნივერსიტეტის შენობა მალევე დავტოვეთ.
- ერთი საათი დამითმე. შენი მეგობარი გაპატიებს.
თვალი ჩავუკარი და დაუკითხავად ჩავტენე ჩემს მანქანაში.
-ყოველთვის მინდოდა მეკითხა, მაგრამ კითხვას თავს ვარიდებდი.
- მიდი, მკითხე.
- შენი პროდუქცია საბარგულით დაგაქვს?
- გადაირიე?- გამეცინა- არ ვარ ეგეთი სულელი.
- ძალიან კარგია. ვიცოდი, მაგრამ მაინც გადაგამოწმე.
ენაწყლიანი. როგორც ვამბობდი.
- მხოლოდ მაშინ, თუ დიდი შეფუთვა მიმაქვს კლიენტთან. მაგრამ ეს ძალიან იშვიათად ხდება. ძირითადად ჩემს ოფისში მოდიან ხოლმე ამისთვის. უფრო უსაფრთხოა. ხომ ხვდები.
თავი სწრაფად დამიქნია და სიგარეტს გაუკიდა .
- ხომ გითხარი, არ მომწონს რომ ეწევითქო. - ამოვიხვნეშე და ტუჩებშორის მოქცეული სიგარეტი ცალი ხელით გამოვტაცე. ღმა ნაპასი დავარტყი და თითებს შორის მოვიქციე.
- სულ გადაირე ხო?!-ტონი შეცვალა. ოხ როგორ მომწონდა ეს სერიოზულობა..
- არა, არ გადავირიე.
- ხო, ჩემთვის არ შეიძლება თურმე მოწევა და შენთვის წამალია.
ხელები ჰაერში ასწია. არ ვუყურებდი მაგრამ ვიგრძენი თვალები როგორ აატრიალა..
- და საერთოდ. იქნებ თავი დაანებო.
- დასანებებელს აქამდე დავანებებდი. ‘გრუზინი’ კაცივით თუ დამიწყებ ასეთების თქმას გეფიცები ახლავე გადაგიხტები მანქანიდან. - დამცინა. მართალიც იყო. არ მქონდა უფლება დამეშალა რაიმე. არც მე ვიყავი ანგელოზი.
მანქანა მთაწმინდის ტყესთან გავაჩერე. აქ კაციშვილი არ იყო. რადენიმე ხის კუნძი მხოლოდ, სადაც კაცს დაჯდომა და ფიქრის საშვალება გძლეოდა, ისე რომ ხელს არავინ შეგიშლიდა.
- რა ლამაზი ადგილია.
ამოილაპარაკა და იქაურობას თვალი მოავლო. რამდენიმე ნაბიჯი წინ გადადგა და ხედს გადახედა..
- აქ რატომ მომიყვანე.. დამიან?
მის კითხვაზე პასუხი არც მე არ მქონდა. უბრალოდ მომწონდა მასთან ერთად განმარტოება. ღრმად ამოვისუნთქე და თვალებში შევხედე. მწვანე ბუნების ფონზე მისი თვალები უფრო კაშკაშებდა.
-პირველი არასდროს ვეუბნები ადამიანს, რომ შემიყვარდა.
ამოვიბურტყუნე.
- ბევრი გყვარებია?
- არავინ. ეს იგივეა მივცე მათ იარაღი ჩემს გასანადგურებლად. ამიტომ, არასდროს ვუყვები მათ ჩემს თავზე. არასდროს ვეუბნები რომ ჩემთან არ ამოდის მზე.
- გამოძვრები მაგ საქმიდან ოდესმე, ნახავ.
ლოყაზე ხელი მომადო და თვალებით დამამშვიდა. ოდნავ ჩამეღიმა.
.ზუსტადაც, ჩემს ოფისში არასდროს ამოდის მზე. ყველა ვინც იქიდან პროდუქტით ხელში გასულა, რამდენიმე დღის თუ არა, საათის სიცოცხლე მოიკლეს.
- თავს დამნაშავედ გრძნობ?
- არა ნატალია, უბრალოდ მინდა რაიმე კარგის კეთებაც შემეძლოს.
გვერდზე მომიჯდა,მკლავზე მომხვია ორივე ხელი და ოდნავ მომეყრდნო მხარზე ნიკაპით.ფეხი ჩემსაზე ჰქონდა გადადებული და ვიჯექით ასე,ერთად.თმაზე გამაბრუებელი სურნელი ასდიოდა..ნელა ეწეოდა სიგარეტს მე კი ვიჯექი და ვუყურებდი კვამლს რომელიც ნელა იფანტებოდა ჰაერში.წამოდგა და ჩემს წინ გაჩერდა.წელზე მოვხვიე ხელები და ოდნავ მივეყრდენი თავით მკერდზე.ვგრძნობდი მის გულისცემას..აჩქარებულად მუშაობდა გული,მისიც და ჩემიც.ეს არასწორი იყო. მაგრამ ალბათ ახლა ხმა რომ არ ამომეღო და ეს მშვენიერი უსიტყვო სიტუაცია რომ არ გამეფუჭებინა, მოვკვდებოდი:
- მიყვარხარ.



გელით!
პ.ს რას ფიქრობთ, როგორ წარიმართება ‘ნატალიასა’ და დამიანეს ურთიერთობა?