სულ რაღაც 2 წუთის ჩაძინებული ვიყავი სიზმარში რომ ფუტკარი ბზუილით გამომეკიდა. თავის დაღწევა კი ვცადე, მაგრამ აბა შედეგი ? იქამდე მომდევდა და მეც იქამდე მივრბოდი სანამ არ გავაანალიზე რომ ფუტკარი კი არა, ჩემი მობილური ბზუოდა ასე გულისშემაწუხებლად. ‘ჯანდაბა! ისევ დამეძინა ხოოოო’ გავიფიქრე და ხელების ფათუნით დავიწყე მობილურის ძებნა საწერ მაგიდაზე, რომელზეც საკითხავი მასალა სამ ფენად ახვავებულიყო.
-ალიოო - არც დამიხედავს ისე ვუპასუხე მთქნარებით
-გოგოოო დაგეძინა შენ ? - გადაიხარხარა ჩემმა ერთადერთმა დაქალმა სოფიმ და მგონი ყურის ბარაბანიც დამიზიანა.
-რამხელა დიაპაზონია სოფიკოო(ვერ იტანს როცა ასე ვეძახი) - თან საწოლის ქვეშიდან ვცდილობდი გამომეღო ფეხსაცმლის მეორე წყვილი, რომელსაც ჯიუტად გადაეწყვიტა, რომ უნივერსიტეტის პირველ დღეს ჩემი დაგვიანების მიზეზი გამხდარიყო.
-ვაიმეეე რანაირი დღეაა - უცებ თავიც ავარტყი საწოლს და ახლა უკვე ცალი ფეხასმლითა და დიდი კოპით სრულ მზად ყოფნას ვაცხადებდი „მშვენიერი“ დღის ჩასატარებლად.
-სანამ გადაბუგე სახლი და შენთან კონტაქტის ყველანაირი გზა მომისპე იქამდე გეტყვი, რომ პირველი ლექცია გასვიანის გვაქვს და მაინც და მაინც მაგას ნუ დაუგვიანებ რაა - დამარიგა. მე და სოფი, მართალია ასაკით გავსხვადებოდით - ის ჩემზე ორი წლით უფროსი იყო და ჩემ ფსიქოლოგიასა და მის არქეოლოგიას ბევრი საერთო არ ჰქონდათ, თუმცა ერთ უნივერსიტეტში ჩაბარებამ და ჩვენს ბედად გამოგონილი თავისუფალი კრედიტების არსებობამ მოგვცა საშუალება, რომ დღეში 1-2 ლექცია ერთად ჩაგვტარებოდა.. რაც, მინდა მოგახსენოთ, რომ ლოკალურ კატასტროფას გულისხმობდა.. ამაზე მალე მოგიყვებით, თუმცა მთავარი ‘ბომბა’ ამბები წინ გელოდებათ.. ასეთ ალიაქოთში ძლივს მოვასწარი მაისურის გადაცმა მუქი ჯინსის შარვალზე და პირდაპირი გაგებით, ფეხასცმლის თასმების შეკვრით ჩავირბინე კიბეები. ვერ მოგატყუებთ, ერთი-ორჯერ ფეხი ამიცდა თუმცა თუ დილის კოპს არ ჩავთვლიდით შეიძლებოდა თქმა იმისა რომ ჩემი დღე იყო - არაფერი მომიტეხია. კიბეებე ბედად შემხვდა ჩემი ყოფილი რუსულის მასწავლებელი, ოთხმოც წელს მიკაკუნებული სტვეტლანკა, რომელმაც ფერად თვალის ფანქრების წასმაზე უკეთ მხოლოდ და მხოლოდ ჩემი ბიოგრაფია იცოდა.
-მეჩქარება სვეტა დეიდა რა - ბებია ‘მიტყდებაო’ ადრე გამაფრთხილა - საღამოს შემომიარეთ, ყავა დავლიოთ - და თითებზეც ნიჩვლიტები დავიდე. არა, არაფერი პირადული, უბრალოდ სვეტლანკას მსუბუქი სკლეროზის ნიშნები ჰქონდა და ჩვენც ყოველი შეხვედრისას თავიდან განვიხილავდით რატომ უნდა გავთხოვილიყავი მის ამერიკელ შვილიშვილზე და რატომ - არა. მე რომელს განვიხილავდი მიხვდებოდით ალბათ, აღარ გავაგრძელებ. ხოდა ასეთ ამბებში ვიყავი როცა ცხოვრებაში პირველად, ვფიცავ, ცხოვრებაში პირველად გადავწყვიტე ლურჯი ავტობუსის მისასწრებად წითელზე გადასვლა როდესაც ჩემგან მარცხნივ ყური საშინელმა ხმაურმა მომჭრა, რომელიც თანდათან ძლიერდებოდა. სულ მალე ცივი ასფალტი შევიგრძენი მთელი სხეულით, გამოსახულებაც აირია, თუმცა მაინც ცხადად ჩანდა ლურჯზე ლურჯი, ჩემსკენ მომზირალი თვალები და ტვინშერყეული ადამიანისათვისაც კი ძალიან მარტივად აღსაქმელი დინჯი, მაგრამ შეცბუნებული, საშინლად მიმზიდველი ხმა:
-თვალებს თუ არ გახეელ მოვკვდები, გეფიცები..
რაო? დღეს ჩემი დღეაო ?
ჰმ. ვიღაცამ მოვლენებს წინ გაუსწრო...

______________________________________________

გამარჯობა, მეგობრებო
ეს ისტორია მოუთმენლად ელის თქვენს შეფასებებს. ერთად გადავწყვიტოთ გაგრძელდება თუ არა.
პ.ს. იმედია ცოტა ისიამოვნეთ
წარმატებული დღე !