-აბა გაიცანით, ეს არის ალექსანდრე წიკლაური. ეს კი ლილე,დეა და შენი მეზობელი ბარბარე
ჩვენი თავი წარუდგინა.. მე რომ შემომხედა სახე შეეცვალა! ჯანდაბა! სერიოზულად?! ეს არის? ეს ხომ.. აი თურმე რაუნდოდა აქ.. თურმე,მართალი ყოფილა დეა.. ნამდვილად ჩემი მეზობელია და.. ასევე უდავოდ სიმპატიური!
აშკარად დიდხანს გაგვიგრძელდა გაკვირვების პროცესი, რადგან
-რაიყოთ? ასე გაოცებულები, რატომ შესცქერით ერთმანეთს? (დემე)
-მოიცა.. შენ ხომ, ისს ხარ... ჩემი ბარბი ლამის, რომ გაიტანა?!
დაუფიქრებლად წამოაყრანტალა დეამ.. ხო ამ უხერხულობას კიდევ ეს აკლდა სრული ბედნიერებისთვის!
-შენი ბარბი მე შემომივარდა ბორბლებში
-რაზე საუბრობთ? გაკვირვებული გვიყურებდა დემეტე ხან ერთს, ხან მეორეს და ხანაც მესამეს
-ადრეც შევხვედრილვართ ერთმანეთს, ცოტა უცნაურ სიტუაციაში.. შენი მეგობარი უფრო ყურადღებიანი უნდა იყოს გზაზე გადასვლის დროს! ჩემი სწრაფი რეაქცია, რომ არა დიდ ცოდვას ჩამადენიებდა და რასმერჩოდა და რადავუშავე არვიცი!
ისეთი სახე ჰქონდა, მინოდა, რომ კარგად მეთავაზა მისთვის!!
-ხო ეგ ნამდვილად არ მიკვირს, გზაზე გადასვლისას გვერდზე არასდროს იყურება!! (დეა)
-ხო ჩვენც სულ მაგაზე ვეჩხუბებით (ლილე)
სერიოზულად?! შეთქმულებას მიწყობთ თუ რახდება?? ესენი ვისკენ არიან?? იმის ნაცვლად, რომ მე დამიცვან, ამ ვიღაც უცნობის წინაშე მამტყუვნებებ?? რასმერჩიან?? ესენი ჩემი მეგობრები არიან, თუ დათვის?? ასე ჩუმად ვერ ვიქნებოდი!!
-თვალებში, რომ გამოგეხედათ მაშინ ლამის არ დამეჯახებოდი და არც შენს "ძვირფას" მანქანას დაამტვრევდი! ამიტომ ყურადღებით თავად უნდა იყოთ, როდესაც საჭესთან ხართ!
ჩემ ამ მკაცრ და ცინიკურ ტონზე გაეღიმა.. ნეტა რა უხაროდა ამ იდიოტს?! ძაალიაან მიშლიდა ნერვებს, მაწიწკნიდა სათითაოდ! არადა ისეთი საოცარი ღიმილი ჰქონდა, რომ წამით ყველაფერს გავიწყებდა. ოხ, ბარბარე!! რაებზე ფიქრობ?!
-კარგით რაა!! რაგჭირთ?(ლილე)
-ხო მართალია ჩემი გოგო! როგორ შეიძლება ჩემი საუკეთესო ძმაკაცი და დაქალი ასე ჭამდნენ ერთმანეთს??
-რატო გიკვირთ? ეს ყველასთან ასე. სიცილით უპასუხა დეამ
ვაიმე ახლა ამას ენას ამოვაწიწკნი. ისეთი მზერით გავხედე დეას,რომ მიხვდა და უხერხულად შეიშმუშნა.. ახლა კი მევიყავი უხერხულად,რადგან ვგრძნობდი მის მზერას, ალბათ ჩემს პასუხს ელოდა.. თუმცა რაუნდა მეთქვა??
-შევეცდებით, რომ როგორმე გამოვასწოროთ.. თანაც კარის მეზობლები ვიქნებით..(ალექსანდრე)
-შევეცდებით?!
-დიახ შევეცდებით.. ჩვენი დემეტრეს ხათრით
-ხოო, რა თქმა უნდა!
დეგენერატი, იდიოტი, ყეყეჩი!! დემეტრეს ხათრითო ხოო? ოკ.. კარგი იყოს დემეტრეს ხათრით! როგორმე ავიტან! და ჩემს თავსაც ხელში ავიყვან..
ბევრი ვისაუბრეთ..ბიჭები იხსენებდენ ძველ დროს, იმ ისტორიებს რაც თავს გადახდომიათ.. ჩვენზეც მოუყვა,ჩვენს მეგობრობაზე, თუ როგორ გავიცანით ერთმანეთი და როგორ გავაცანი მას ლილე,
შემდეგ მათი სასიყვარულო ისტორია.. ალექსანდემ კი, მის შესახებ მოგვიყვა, ნუ დემეტრეს,მე საერთოდაც არ მაინტერესებდა, თუმცა იქ ვიყავი და ძალაუნებურად მესმოდა.. ალექსანდრე, სანდრო წიკლაური. 25 წლის.. სწავლობდა და მუშაობდა უცხოეთში,ბიზნესის განხრით.. აქ ჩამოსვლის მიზეზი ის იყო,რომ აქაურობა ძალიან მოენატრა და აღარ შეეძლო იქ ყოფნა.. იქ საკმაოდ კარგ კომპანიაში მუშაობდა,კარგი გამოცდილება და ცოდნა ჰქონდა,ამიტომ აქ სამსახურის შოვნა საკმაოდ გაუადვილდა..მშობლებს რაც შეეხება, ისევ იქ იყვნენ, და არც აპირებდნენ დაბრუნებას, რადგან იქ კარგად იყვნენ მოწყობილნი, კარგი სამსახური ჰქონდათ და ა.შ.. არ უნდოდათ,რომ სანდრო დაბრუნებულიყო,თუმცა ვერაფერს გახდნენ..ისიც ჩემსავით დედისერთა იყო.. სხვა რა გითხრათ?? რაც მე არ ვიცი.. დრო და დრო ალბათ გავიგებ "დემეტრეს ხათრით" და მოგახსენებთ!
დროდადრო ვგრძნობდი მის მწველ მზერად და სად წავსულიყავი მაგ დროს არვიცოდი.. ეს ახლა დეას გამოეპარებოდა?! ამიტომ მაგ დროს მიჯიკებდა ხოლმე მაცდურად მიღიმოდა და მეუბნებოდა,რომ აშკარად მოვეწონე.. ამან კი უფრო უხერხულში ჩამაყენა! საკუთარ სახლში ვერ ვიყავი თავისუფლად.. იმდენად დაძაბული ვიყავი,რომ ყოველ ჩემს სიტყვას და ქცევას ვაკონტროლებდი და ვუკვირდებოდი..
-კარგი ბარბი წავალთ ახლა ჩვენ. ცოტა დავიღალე,თან ამხელა გზაზე და დილაუთენია ავდექით და სახლშიც არ ვყოფილვარ.. (ლილე)
-ცოტახანი გაჩერებულიყავით
-აუ არა,მაგრად დავიღალეთ და დავიძინებ ერთი კარგად(დემეტრე)
-შენც მიდიხარ გოგო?
-ხო, ხვალაც ხოვერ გავაცდენთ და მოწესრიგება მინდა..(დეა)
-დარჩენილიყავი ბარებ,დღესაც
-არ მაქვს არაფერი წამოღებული,ქსეროქსები, ხალათი და ხოიცი როგორ ჭედავენ
-ოხხ ყველა რატო გარბიხართ რა
-თუგინდა სამდროს დაგიტოვებთ(დემეტრე)
-დატოვება რადუნდა,გვერდით ცხოვრობს და თუმოიწყენენ.. სიცილით უპასუხა ლილემ
გავაცილე ხალხი, სანდრო დარჩა.. ნეტა რაუნდოდა რატო არ მიდიოდია? რა დარჩენოდა?
-თუგინდა მოგეხმარები ალაგებაში(სანდრო)
-დემეტრეს ხათრით?!
-დემეტრეს ხათრით! სიცილით მიპასუხა
-არშეწუხდე
-არვწუხდები
ალაგებაში მეხმარებოდა.. მაგრამ მეხმარებოდა თუ ხელს მიშილდა საკითხავი აი ეგ იყო.. ეს ბიჭი "ჩემს სივრცეს" მიღღვევდა და მასში დაუკითხავად იჭრებოდა და ეს არმსიამოვნებდა!
-შენს შესახებ რას მომიყვები?(სანდრო)
-გარდა იმისა რომ არანორმალური ვარ?
-ხო ეგ ისედაც ვიცი!
-შენ რავგაინტერესებს?
-რამდენი წლის ხარ, სად სწავლობ?
-დაკითხვაა? 20ის ვარ და თსსუ-ში
-და იმ დღეს თავს რატო იკლავდი? ბორბლებში,რომ შემომივარდი..ბევრი სამეცადინო გქონდა??
-როგორი მიხვედრილი ხარ! გეტყობა უცხოური განათლება,რომ გაქვს მიღებული
-ვერ შეგედავები
-ვერ არა,არ!
-დარწმუნებულიხარ?
-სრულებით
-სკოლაში ან უნივერსიტეტში არ გასწავლეს,უფროსებს არ უნდა ეტლიკინოო?
-უკაცრავად?! შენ, შენს თავს უფროსად თვლი?
-კი
-კარგი,გააგრძელე ეგრე ფიქრი!
დიდი სიამოვნებით დავაფშვნიდი ამ თეფშს თავზე,ხელში რომ მიჭირავს.. ნეტა როდის მიხვდება და მოტვინავს,რომ გაბრძანდეს საკუთარ სახლში!
-უი როგორი გვიანი ყოფილი უკვე 9 საათი ხდება, გავედი.. მე ხელს აღარ შეგიშლი და შენ შეგიძლია დაიძინო პატარავ!
_პატარა თავი გაბია
-ძილინებისა,ტკბილი ძილი!
-სულ კარგად მეყოლე!

P.S ესეც 5 თავი!! სურათში დეა, ლილე და ბარბარეა! მომიტევეთ, მეტი დიდი ვეღარ დავწერე.. შევეცდები შემდეგი თავი უფრო დიდი იყოს. ძალიან მიყვარხართ და თითოეულის კომენტარი მახარებს და დიიდ სტიმულს მაძლევს! შემიფასეთ.