მეორე დღეს დემეტრე კაფეში იჯდა თაკოსთან ერთად.ანამ შემთხვევით დაინახა ეს სცენა დაგადაწყვიტა რომ საერთოდ არ მოსწონდა დემეტრეს სხვა გოგონასთან ერთად ხილვა და სასწრაფოს ყველაფერი უნდა გაერკვია.
-გამარჯობაა!-ღიმილიანი სახით მიესალმა ოეივეს.-როგორ ხარ თაკო?
-კარგად მაგრამ შენ ყველგან რატო ხარ?...რაიყო დაგვსდევ?-მალევე გამოავლინა თავისი ხასიათი.
-იცი რა არის საყვარელო?მე ამის უფლება უკვე ორი თვეა რაც მაქვს და ახლა შენ დაგვტოვებ ხო?=ზუსტად ისეთივე სახით გახედა გოგოს როგორიც მას ჰქონდა.დემეტრე კი ამ სანახაობას მშვიდად უყურებდა.არა რა!ვინ თქვა ეს ბიჭი ბუნჩულააო!
-კაი რატო ვითომ?-გაინაზა თაკო.
-რომ გახვალ შეგიძლია დაიცადო და გაიგებ!-თაკოს ხმას გააჯავრა.
-დემეეე!-ამოიკრუტუნა გოგომ.
-გააკეთე რასაც გეუბნება!
-კაი რა ჩვენ ხო უნდა წავსულიყავით ჩე...-დემეტრემ გააწყვეტინა.
-როდის მერე მამეორებინებ ორჯერ?გააკეთე რასაც გეუბნები!-მკაცრად უთხრა.გოგომაც ხმისამოუღებლად დატოვა და წავიდა.-ახლა შენ გისმენ!...რა მოიფიქრე?!...ალბათ ახალი ტყუილი ხო?...გუშინაც მაგის გამო არ დამტოვე იქ?
-მიყვარხარ!
-ეს რამე ახალია ახლა ასე გადაწყვიტე რო დამცინო ხო!-ირონიული მზერით გახედა ბიჭმა.
-მიყვარხარ!-ისევ იგივე იყო ანას პასუხი!
-ნუ ტყუი!-იღრიალა და მაგიდას ხელი დაარტყა.-გუშინ თუ არ გიყვარდი დღეს რანაირად?!
-ჯერ ეს ერთი ნუ ღრიალებ!მერე მეორე არასდროს ვტყუი დაიმახსოვრე!-კბილებს შორის გამოსცრა გოგონამ.
-რატომ ნახე?
-ყველა'ფერი პირში უნდა მეთქვა და გავაკეთე კიდეც ეს.
-მომწყინდა!-ისევ სიმშვიდე.
-მეც!
-აი რა შენც!რა შენც!
-მომწყინდა მშვიდი და ერთფეროვანი ცხოვრება სიგიჟე მინდა შენთან ერთად.მინდა რომ პირდაპირ ვთქვა ჩემი სათქმელი და ვაკეთებ კიდეც ამას:მიყვარხარ დემეტრე ახვლედიანო!-ბოლო სიტყვები ხმამაღლა წარმოთქვა.
-გიჟი ხარ!-სიცილით უთხრა ბიჭმა.
-შინაგანად.-სიცილითვე დაეთანხმა.
-მიყვარხარ!
-ვიცი!
-მაგიჟებ!
-ეგეც ვიცი! და კიდევ...-რაღაცის თქმას აპირებდა თუმცა დემეტრეს ტუჩებმა შეუშალეს ხელი,"თავხედმა ტუჩებმა"
..........................................
საღამოს ყველა ერთად მათ ამბავს აღნიშნავდენენ,როდესაც ალექსანდრემ თქვა რომ მისი სახლის რემონტი დასრულდა და გადადიოდა.ამის გაგონებაზე ანანომ ჯერ ისტერიკული სიცილი ატეხა,შემდეგ მუსიკა ჩართო და ცეკვა დაიწყო.
-როგორც იქნა განვთავისუფლდები ამ დემონისგან!-ცეკვავდა და თან ყვიროდა.ალექსანდრეს ეს სიტყვები გულზე ცუდად მოხვდა თუმცა ისე გაატარა თითქოს მისთვის ყურადღებაც არ მიუქცევია.ანანოს კი ისევ ფეხი დაუცდა და ისევ ალექსის მკლავებში ამოყო თავი.
-ისევ გიჟი ხარ!-დასკვნა დადო ბიჭმა.
-მაგრამ ისევ არ ვარ შენი!-თქვა და იატაკზე დახტა.
-აუცილებლად გახდები!-თავისთვის ჩაილაპარაკა ალექსანდრემ.
-როდის უნდა დაჭკვიანდე?-გაბრიელმა ანანოს შეუღრინა.
-ვერ ერირსები!-ირონიულად მიუგო.
-გოგოოო!
-კაი ნუ ღრიალებ რა გასკდა თავი!...წავედი წყალს დავლევ.-სამზარეულოში ეშმაკურად მომღიმარი ანა დახვდა.-რა გაცინებს?დემეტრე მისაღებშია და შენ ვის უცინი ასე ეშმაკურად?-თვითონაც ისეთივე ღიმილი აიკრა.
-არ წამოვეგები ტყუილად ცდილობ!-მოკლედ მოუჭრა გოგომ.
-რა გინდა?-უცებ დასერიოზულდა ანანოც.
-შენ არ გინდა რომ წავიდეს!
-ცდები!
-ანანო ვის ატყუებ?ხომ იცი რომ ვერ შეძლებ?
-ტყუილად მიცი ასე ხო არ მინდა რომ წავიდეს რადგან მერე არ ვიცი ვის მოვუშალო ნერვები!ვინ გამომეკიდება ყოველ სიტყვაზე!
-ხო როგორ არა შენ თქვი და მეც დაგიჯერე!-სიცილით უთხრა ანამ გაბუტულ მეგობარს.
-წადი რა შენ დემეტრე გელოდება მოიწყინა!-შეუღრინა და ოთახიდან გააგდო.სკამზე ჩამოჯდა და თავი ხელებში ჩარგო.
-რა გჭირს ანანო?-მოესმა გაბრიელის ხმა.
-არაფერი!-წამოდგა და ჩაეხუტა.-უბრალოდ ჩახუტება მინდა!
-აღარ ხაე ჩემზე ნაწყენი?-ღიმილით გახედა ბიჭმა.
-რამდენი ხანია!
-ჩემი სულელი!რა გჭირს აბა მომიყევი!
-თავი მტკივა!
-მაგ თავის ტკივილს ალექსანდრე ჰქვია ხო?-ეშმაკურად გაუღიმა.
-არ ვიცი ჯერ ჰქვია თუ არა!
-იცი მე უკვე დიდი ხანია რაც თავი მტკივა!
-გაბრიეეელ!-ანანომაც ეშმაკურად ახედა მასზე ორი თავით მაღალ ბიჭს.
-ტყუილად ცდილობ მაინც არ გეტყვი!
-გაბროოოო!-საცოდავად შეხედა!
-არა მეთქი და ნუ მიყურებ ასე!-უცებ მოშორდა და მისაღებისკენ წავიდა.
-ხომ იცი ბოლოს მაინა მეტყვი!-გოგონაც გაეკიდა.
-ბოლოს კი!და მომეშვი ახლა!-თვალები დაუბრიალა.
-ოხ დარუნდა ძველი ლიპარტელიანი!
.....................................................
ცხოვრება ჩვეულ რიტმში მიდიოდა.წყვილი ბედნიერებას აჰრქვევდა.ალექსანდრე ახალ სახლში გადავიდა,ანანო კი ცდილობდა ისე გაეგრძელებინა როგორც ადრე,მაგრამ ყველა ამჩნევდა მის მოწყენილობას.იყო შემთხვევები ორი დღით ქრებოდა და მხოლოდ გაბრიელს აფრთხილებდა რომ მიდიოდა,თუმცა არავინ იცოდა სად.თუ სახლში იყო მეცადინეობდა,როგორც კი მორჩებოდა სასეირნოდ მიდიოდა,ძველი ანანო მხოლოდ მეგობრების შეკრებებზე ხდებოდა მაშინ როდესაც ალექსანდრეს აბრაზებდა.მერე ის გამოეკიდებოდა და ხშირად აღმოჩენილა ამ დროს ცივი წყლის ქვეშ.
ერთ დღეს უნივერსიტეტიდან ძალიან დაღლილი გამოვიდა,ერთი სული ჰქონდა სახლში მისულიყო და თავისი საყვარელი ყავა დაელია.
ანანოოო როგორ ხარ?-უეცრად სეხტა როდესაც ისევ და ისევ ბაჩის ხმა მოესმა.მაგრამ არ დაბნეულა.
-ბაჩიი! მე კარგად შენ ხელი როგორ გაქ?თუ გაქ საერთოდა!-დამცინავად გახედა.
-რა ხელი?
-ის ალექსანდრემ რომ მოგამტვრია!-გაიცინა და გზის გაგრძელება სცადა თუმცა ბიჭმა დაიჭირა.
-არასდროს მაქციო ზურგი როცა გელაპარაკები დესმის?ახლა ადგები და ამ მანქანაში ჩაჯდები!...კიდევ ბევრ რამეს გაიხსენებ და რა იცი რა გიქნა!დროზეე!
-კარგი როგორც მიბრძანებ...შენ შემთხვევით დებილი ხო არ ხარ?
-მე გაგაფრთხილე და სიტყვებს დაუკვირდი!მორჩა ახლა წავალთ და ის ალექსანდრე ვეღარასოდეს მოგეკარება!-ბოროტი სიცილი დაიწყო.
-არა როდის მეკარებოდა რო?...თავისთვის ჩაილაპარაკა.-შენ მარტლა გაკლია ხო?
-თითქმის ჩემი ცოლი ხარ!სულ ერთია შენით ჩაჯდები თუ არა!-გაურკვეველი სიმშვიდით მიმართა ბიჭმა.
-ცოლიო?!რომელი საუკუნეა ღმერთო ჩემო!მომშორდი!-იყვირა და ხელების უაზროსდ ქნევა დაიწყო.
-რა გაყვირებს ძვირფასო?-წელზე ხელი იგრძნო და სიმართლე გითხრათ ამ შეხებამ ჟრუანტელიც მოგვარა.
-ალექსანდრე?!-საცოდავი სახით ახედა ბიჭს.
-რა ხდება?რა სახე გაქ ანანო?-ნერვიულობა დაეტყო ბიჭს.
-მოშორდი!-იღრიალა ბაჩიმ.
-აუ ეს გამოკეთდა?თან აქ მოვიდა?ეტყობა კარგად არ მოგხვდა ხო შენ?-ირონიული სახით გახედა ბაჩის.
-ვიმეორებ მოშორდი ჩემს ცოლს!
-ვა ანანო გათხოვდი?გილოცავ!არადა წინა კვირაში არ გნახე?გრცხვენოდეს ქორწილი როგორ გამომაპარე რა!არადა როგორ მაინტერესებდი თეთრ კაბაში!-ვერც კი გაიაზრა ისე წამოაყრანტალა სიმართლე.
-მიშველე გთხოვ!-ჩამწყდარი ხმით მიმართა ბიჭს.
-ღმერთო ამდენ ტვინნაკლულს რატო აჩენ?-თქვა თუ არა ბაჩის ცხვირიდან ისევ სისხლა დაიწყო დენა.ისევ ჩხუბი თუმცა ამჯერად დაზარალებული ალექსი გამოვიდა რადგან ბაჩიმ მარტივი გზა აირჩია და ბიჭი დანით დაჭრა,როცა გაიაზრა რა გააკეთა ანანო არც გახსენებია ისე ჩახტა მანქანაში და უკანმოუხედავად გაიქცა.
-ალექსანდრეე!-არაამქვეყნიური ხმით იყვირა ანანომ და ბიჭთან მივარდა.-არ მოკვდე გთხოვ!
-მაპატიე მაგრამ ვერ გაგახარებ!სიკვდილს ნამდვილად არ ვაპირებ კიდევ ბევრი რამე უნდა მოვასწრო ცხოვრებაში!
-კარგია რომ ლაპარაკი შეგიძლია!ახლავე საავადმყოფოში წაგიყვან!-სიხარულით წამოიყვირა გოგომ.
-არა!
-რა არა?!შენ თავი ხომ არ დაგირტყამს?
-გითხარი არა!სახლში წამიყვანე დროზეე!-მკაცრი იყო ბიჭის ხმა.
-ამ სიტუაციაშიც კი მონსტრი ხარ!-შეასრულა ბიჭის სურვილი და მისი სახლისკენ დაიძრა.