ბაკალი თეთრი ღვინით ნახევრად მქონდა გავსებული, სავარძელზე ვიჯექი ფეხმორთხმითდა ბუხარში მოგიზგიზე ცეცხლს შევყურებდი. კარის ხმაზე მივხდი, რომ დემე შემოვიდა,აარც გამიხედავს მისკენ, არმინდოდა ცნობისმოყვარე და “სხვის საქმეში ცხვირის ჩამყოფი”გოგო ვყოფილიყავი მის თვალში, ნუ არც ვარ მასეთი, მაგრამ როცა დემეს ეხება საქმე. ვაიმერა მჭირს საერთოდ? რატო ვარ დემეს მიამრთ ასე განწყობილი? არაა ... ვსო რა .. დემე მეგობარია ისევე როგორც რეზი და ეკე, ნეტა ვის ვატყუებ? თუ იცით შემატყობინეთ რაა
ეეჰ, ამ უაზრობებზე ფიქრს მირჩევნია იმაზე ვიფიქრო მარტო რომ უნდა ვიყო მთელი ღამედემესთან ერთად.
ამ ფიქრებიდან დემეს ხმამ გამომიყვანა.
- დღეს ძალიან შემაშინე - გაოცებული სახით გავხედე. სავარძლის გვერძე კედელთან იყოცალი მხრით მიყუდებული და მიყურებდა
- ხომ აგიხსენი უკვე რატომაც წამოვედი - თითებს ვიმტვრევდი თან ენის ბორძიკითვლაპარაკობდი
- მეორედ ეგრე აღარ მოიქცევი - ეს არ იყო არც თხოვნა, არც დარიგება, უფრო ბრძანებასგავდა
- რატომ მელაპარაკები ასეთი ტონით?
- ჩვეულებრივი ტონით გელაპარაკები, უბრალოდ იმის თქმა მინდა, რომ შენი ბავშურისაქციელით ყველა ანერვიულე
- ჯერ ერთი, ბავშური საქციელი არ იყო, მეორეც ის რომ შენ არგაქვს უფლება ასეთიტონით მელაპარაკო და მესამეც, საჭირო იყო და მაგიტომ მოვიქეცი ასე - ვხდებოდი,როგორ მქონდა ყელთან რაღაც ბურთი მობჯენილი, როგორც წესი ასეთ სიტუაციაშიტირილს ვიწყებ ხოლმე, მაგრამ ახლა რაღაც ჩემთვის ამოიცნობი ძალა მაბრკოლებდა,რომ არ მეტირა, ალბათ უფრო სიამაყე იყო ეს ,არ მინდოდა მის თვალში სუსტიგამოვჩენილიყავი. ჩემი რამდენიმე წამიანი მონოლოგოს დასრულებისთანავე ოთახშიგავიქეცი, და სააბაზანოს შევაფარე თავი როგორც ყოველთვის. დაახლოებით 1საათშიგამოვედი, გაგიკვირდებათ და არაფერზე არმიფიქრია ამ 1 საათის განმავლობაში. არცქვევით ჩავსულვარ, ოთახების სიმცირეს არ ვუჩიოდით ამ სახლში, დემე იპოვიდა თავისსაძინებელს, ახლა ნამდვილად ძილის მეტი არაფერი მინდოდა, თან სადღაც გულისსიღრმეში ნაწყენი ვიყავი დემეტრე ბავშვად, რომ აღმიქვავდა. ამ ფიქრებში გართულს ჩამეძინა, დილით კი ჩემთვის უჩვეულოდ ადრე გავიღვიძე, ჯერ მზეც კი არ იყოამოსული, ოთახს ისევ მთვარის მკრთალი სინათლე ანათებდა, წამით გავახილე თვალები, ისევ დავხუჭე, მაგრამ მივხდი, რომ აშკარად მომეჩვენა რაღაც, ელვისსისწრაფით “ დავაჭყიტე” თვალები რომ დავრწმუნებულიყავი, რომ მომეჩვენა, მაგრამ არააა , ჩემი საწოლის წინ პატარა სავარძელი იდგა, რომელშიც დემე იჯდა. მერე ზედდავიხედე და მივხდი, რომ მხოლოდ დიდი მაისურით მეძინა, რომელიც რომ არ მოგატყუოთ მნიშვნელოვანს არაფერს მიფარევდა და საბანიც ძირს ეგდო,
აშკარად დამრცხა. თვალები შუბლზე ამივიდა, შერცხვა, გავწითლდი, დავიბენი, ნუ მოკლედ რაარმომივიდა ის უნდა მკითხოთ თქვენ. ფეხზე წამოდგომა მინდოდა ისე, რომ დემეტრესარ გაღვიძებოდა. თითისწვერებზე მივდიოდი სააბაზანოსკენ, მაგრამ ინსტიქტურადშემოვბრუნდი, პლედი ავიღე და დემეს დავაფარე. აი გქონიათ ისეთი მომენტი? რაღაცსგაკეთება, რომ უნდა თქვენს მეორე მეს და შენ ამის საშუალებას არ აძლევ, მაგრამ ის მაინც გჯობნის და აკეთებს? აი ასეთი სიტუაცია იყო ზუსტად. ეეჰ , იმედია მართლა სძნავს რაა... საჭირო ნივთები ავიღე და სააბაზანოშ ჩვიკეტე, თან დაძაბული ვუსმენდი ოთახში რა ხდებოდა, თუმცა არანაირი ხმა არ მესმოდა. დაახლოებით ნახევარ საათში გამოვედი საშხაპედან, თმები ნახევრად გავიშრე, შავი შარვალი, შავი წითელი თავისუფალი მაისური ჩავიცვი, ოდნავ ჩავიტანიე წინ და კმაყოილმა შევავლე საკუთარ ანარეკლს თვალი. ჩუმად გავდიოდი ისევ სააბაზანოდან, მგონა ისევ იქ იქნებოდა, მაგრამ არა... სავარძელზე მხოლოდ პლედიღა იდო. სწრაფად დავეშვი კიბეებზე, მაგრამ არც მისაღებში არ იყო. ბუხარი უკვე აენთო. ალბათ აბაზანაშია, ვიფიქრე და სამზარეულოსკენ ავიღე გეზი. სამზარეულოს მაგიდასთან ზის დემე, თან ყავას სვავს და თან ტელეფონში რაღაცას კითულობს.
- დილამშიდობის - ისე სხვათაშორის ჩავილაპარაკე, თითქოს გუშინ მე არმეყაროს ტლინკები და არ გავქცეულიყავი რა.
- დილამშვიდობის- ისე მითხრა არც კი ამოუხედავს ტელეფონიდან.
- რატომ არ გეძინა გუშინ შენს ოთახში? - ვკითხე და ჩაის გაკეთება დავიწყე
- მე სტუმარი ვარ გვანცა ამ სახლში და აქედან გამოდინარე ჩემით ვერ შევიდოდი და ვერ დავიძინებდი, ამიტომ ისევ შენს ოთახში ვამჯობინე, თან სხვათაშორის უკეთესადაც მეძინა, ისე ცუდი ძილი გცოდნია, - ხმაში შერეული სიცილის ტონალობა ვიგრძენი და ალბათ რამე გამივარდებოდა როგროც ფილებშა ხოლმე, მაგრამ კიდევ კარგი არაფერი მეჭირა ხელში.
- რას გულისხმობ ცუდად ძილში დემეტრე? - ვიცოდი პასუხი რასაც მეტყოდა, მაგრამ არზრზე არვიყავი სხვა რა უნდა მეთქვა
- რავიცი მთელი ღამე საბანს იხდიდი, ალბათ გცხელოდა
- ჰო ალბათ და ნამდვილად არვიცოდი ჩემს ოთახშ ვინმე თუ იჯდა თორე გავითვალისწინებდი - გავუღიმე ირონიულად და ფინჯნით ხელშ გავედი ოთახიდან. თავი ისე დავიჭირე თითქოს არა რა სისულელეა, რა სირცვხილი ან რა შერმრცხვა, მაგრამ რახდება ჩემში არვიციი, ჯანდაბა ეს ცხელი ჩაიც რომ უარესს მიშვრება. მალე თითონაც გამოვიდა და ჩემს მოპირადპირე სავარძელში ჩაჯდა.
- რა ვქნათ დღეს? დავბრუნდეთ უკან? - თვითონ დაიწყო საუბარი
- რაღაც საქმე მაქვს ჯერ, თუ გინდა შენი ჩადი და ხვალ ჩამოვალ მეც
- როგორ გეკადრებათ პატარა ქალბატონო, შენი თავი მე მანდეს
- ჰო არა? - გაოცებულმა გავხედე
- არავინ გავალდებულებს, შეგიძლია წახვიდეთქო, არავინ მომიტაცებს.
- და ღამე რომ ისევ ისე გადაიხადო საბანი და გაცივდე? - ახლაღა შევხედე მას და მის თვალებში მოთამაშებს ჭინკებს, ხელიც ჩამოვართვი და მივესალმე.
- 21 წელია ეგ პრობლემა არ მქონია, აქედან გამოდინარე ერთი ღამე არაფერს შეცვლის.
- მიყვარს თავდაჯერებული ადამიანები რა - ჩაილაპარა სიცილით და ჩაი მოსვა. „სიმყურდროვე“ ტელეფონის ზარამ დაარღვია
- გიო რეკავს - მომაწოდა ტელეფონი - შენ უპასუხე
- ჩემი ბაჭყატი , როგორ ხააარ? - გაწელილი სიტყვებით დავიწყე ლაპარაკი
- ნუ მეძახი მაგ ბაჭყატსს რაა, ბოხოხავ - გაისმა გიოს ხმა და მალე ნიკუშას კაკანიც გავიგე, მალევე მოყვა მას ნინის რეპლიკა - შეყვარებული გაბუტული მაყვდეს და მე ესე ვკაკანებდე არ მესმის რაა.
- ბოხოხას განახებ მე შენ რომ ჩამოვალ რა- თან ნიკუშას გადვახედე, რომელიც სიცილს ძლივს იკავდებდა ჩვენს საუბარზე. - მაგათ კიდე იჩხუბეს?
- დიახაც ვიჩხუბეთ და დამთავრდა ყველაფერი, მე მაგ ბაბნიკს აღარ შევურგდები - ყვიროდა ნინი
- მე ვარ გოგო ბაბნიკიი? რა ჩემი ბრალია იმ გოგოებმა სურათი გადამიღეო და ხო არ გამოვბრუნდებოდი და წამოვიდოდი?
- სურათი ხო, თავიდან ყველაფერი სურათით იწყება, მერე ბულვარში გაიტასავებთ, მერე კლუბში წახვლათ, მერე ბარში, მერე ალბათ რომელიმეს სახლში , ვის ახსოვს ნინია და დაინგრა ეს სიმწრით ნაშენები ურთიერთობა - კიოდა ნინია. კიდეევ დიდხან სჩხუბონდნენ ერთმანეთში, აშკარაად გუშინ თავი დაზოგეს ბარემ გვანცამ არ გამოტოვოს ჩვენი მორიგი კამათიო. ბოლოს ზუკამ დემე მოიკითხა ხომ არ აბრაზებო, მერე დემემ დამჯერი ბავშიაო, ბალიშიც მიიღო ამის გამო, დიჯდიხანს ვლაპარაკობდით თითქოს 1 წლის უნახავები ვიყავით. ბოლოს ისევ დემეს და დაურეკეს და იძულებულები ვიყავით გაგვეთიშა. უცხო ნომერი იყო
- მოვალ ახლავე - გამომართვა ტელეფონი და ზევით ავიდა, ცოტა კი გამიკვირდა, მაგრამ არ ჩავუღრმავდი და სამზარეულოშ წავედი, მისთვისაც ხო უნდა მეჩვენებინა ჩემი კულინარიული ნიჭი , მაგრამ არვიცოდი დილით საუზმობდა თუ არა ან რას ჭამდა, არ მინდოდა რომ ძალით ეჭამა, ამიტომ არჩევანი „რუსულ ბლინებზე“ შევაჩერე, ვგიჟდები ისე მიყვარს ბლინები. ფქვილი, კვერცხი, შაქარი მქონდა კიდევ კარგი და მაღაზიაში წასვლა არ დამჭირდა, საკუჭნაოში კი აუცილებლად ექნებოდა დედას რამე გემრიელი ჯემი. ისე გავერთე მომზადებაში, რომ დემეც რომ ამ სახლში იყო სულ დამავიწყდა, თუმცა მისტერ სიმპატიურობა მოგცემს ამის დავწყების საშუალებას? სამზრეულოს კარებზე იყო მიყრდნობილი და მიყურებდა
- ბლინები გიყვარს? - არც გამიხედია ისე ვკითე
- კი, მაგრამ იმასაც გააჩნია ვისი გაკეთებულია
- შენ ყველაფერს ჭამ და სვავ ანუ შენი შეყვარებულის გაკეთებულს? - ეს რატო ვკითე არვიცი, მართლა ინსტიქტურად მომივიდა, იქნებ ქვეცნობიერში მინდოდა იმის გარკვევა ყავდა თუ არა შეყვარებული? მაგრამ რომ ყოლოდა ხომ გავიგებდი?
- ააჰაჰა- რატომ მეკითხები მაგას?
- რავიცი გუშინ ჩაისაც სვავდი ეხლაც ბლინებზეც გაანია ვინ გააკეთებსო და - მეც მიკვირდა საიდან მქონდა ამხელა გამბედაობა.
- ხო ვისაც ჩემს ცხოვრებაში გარკვეული მნიშნელობა აქვს მიუხედავად ჩაისადმი დიდად ცუდი დამოკიდებულების მაინც დავლევ . - აი რომ ეთქვა არმაყავსს შეყვარებულიო და მერე დამეტაბეინა ეს წინდადებაარ მერჩივნა?
- ეს ნამიოკი იყო? - გავხედე და მის მომღიმარ სახეზე გამეცინა
- კი,შეიძლება ეგრეც ჩაითვალოს. გინდა დაგეხმარო? - სხვათემაზე გადაიტაან საუბარი
- არა, მადლობა, არ მიყვარს როცა ხელს მიშლიან საჭმლის გაკეთებაში - რა სისულელეებს ვროშავ ნეტა ვიცოდე
- ანუ გინდა თქვა, რომ მე ხელს შეგიშლი - ვითომ ნაწყენი სახით შემომხედა
- არა ხელის შეშლა პირდაპირი მნიშვნელობით არ უნდა გაიგო, ანუ არმიყვარს როცა ჩემთან ერთდ სამზარეულოში სხვაც აკეთებს რამეს.
- აჰამ გასაგებიაა, მაშინ დიდი სიამოვნებით დავჯდები დამხოლოდ გიყურებ.
- როგორც გინდა, გავუღიმე და გავაგრძელე მომზადებული მასის ტაფაში ჩასხმა.
- რაღაც საქმეზე საუბრობდი წეღან ჰო? - ისევ მან წაოწყო საუბარი
- კი , პატარა საქმე მაქვს
- და რა საქმე გვანც, ასეთი მოწადიებით და ბედნირი რომ საუბრობ, თუ საიდუმლო არაა რათქმაუნდა
- თუ გინდა წამოდი ჩემტან ერთდ და ნახავ, მაგრამ თუ გეზარება და ბათუმში გირჩევნია დაბრუნება დაბრუნდი
- არა, წამოვალ შენთან ერთად
- კარგი. 10 წუთში მოვრჩები და გავიდეთ მაშინ.
თეფშზე დავაწყე ბლინები, გარგლის ჯემიც ამოვიტანე. წვენიც გამოვიღე მაცივრიდან.
- გასინჯე აბა - ვუთხარი ისევ ტელეფონში ჩამძვრალ დემეს, ნეტა ვიცოდე რა აქვს ამ ტელეფონში ისეთი რაა.
- სუნი საკმაოდ სასიამოვნოა, მაგრამ სუნით არ უნდა მოვტყყვდეთ
- არ მოტყუვდები - კმაყოფილი სახიტ ველოდებოდი შეფასებას, მაგრამ სანამ ერთი ცალი მთლიანად არ შეჭამა და მეორეც არ გადაიღო ხმა არ ამოუღია.
- გემრიელია- დაასრულა მეორეს ჭამა და წვენი მოსვლა. - მივხდი, რომ სახის მიმიკები შემეცვალა, უბრალოდ გემრიელია? ხომ შეეძლო ეთქვა ძალიან გემრიელია ან რაიმე მსგავსი? ეს ან ძალიან უჟმურია ან მეკაიფება.
- გავემზადები და წავიდეთ - წამოვდექი და ოთახიდან გასვლას ვაპირები
- გვანცა - დამიძახა უკნიდან
- გისმენ - არც შევბურნებულვარ ისე ვუპასუხე კიბეებისკენ მიმავალმა.
- მოგატყუე - შევბრუნდი, რა აღრ ვიფიქრე და ისიც მშვიდი სახით იდგა და მიყურებდა.
- რა მომატყუე- აშკარად შეყვარებულზე უნდა მითხრას რამე
- გემრიელი არა, უზომოდ გემრიელი იყო, და დიდი მადლობა, დიდი ხანია ასე გემრიელად არ მისაუზმია. - გული გამითბო მისმა სიტყვებმა, არაც არც უჟმურია და არც მეკაიფება . ძალიან მესიამოვნა მისი სიტყვები
- მიხარია, რომ მოგეწონა. - გავუღიმე და ოთახისკენ წავედი ბედნიერი.




ესეც მე-8 თავი. ძალიან დიდი ბოდიში ამდენ ხანს, რომ არ ვდებდი, როგორც დავწერე უკვე ჯანმრთელობასთან დაკავშირებით რაღაც პრობლემები მქონდა და ფიზიკურად ვერ ვახერხებდი დაწერას. დიდი მალდობა მათ ვინც კითხულობთ და კონტარებისთვისაც იცლით. უზომოდ სასიამოვნოა თქვენი კომენტარების კითხვა, იმის წაკითხვაც კი თუ როდის დავდებ შემდეგ თავს, ვხვდები, რომ ვიღაც ელოდება ჩემს მოთხრობას და დამიჯერეთ, რომ რაღაც უზომოდ სასიამოვნო გრძნობაა ესეც კი. <3 დიდი მადლობა თქვენ ამისთვის. ამის შემდეგ აღარ დავაგვიანებ. <3 იმედია მოგეწონებათ ეს თავი <3