საერთოდ არ შეცვლილა, ისეთივე იყო როგორც ჩემს კოშმარებში. ისეთივე შემაძრწუნებელი, ამავდროულად ისეთივე ლამაზი. ათლეტური ტანი ჰქონდა, მისი თვალები კი კუნაპეტ ტყეს მაგონებდა, თან ნათელი სახე ჰქონდა თანაც ბნელი.
-სალამი, ბარბარე. მომესალმა.
ირგვლივ სიშვიდე ჩამოწოლილიყო, თითქმის ყველას გაეღწია კლუბიდან. დაცვაც არ სჩანდა (ალბათ ისინი გაუსწორდნენ, რომლებიც ჩემს სიზმრისეულს თან ეხლდნენ).
თვალებში ვუყურებდი,გული საათივით მიცემდა,ჩემს უკან მარიამი და ბიჭები იდგნენ,მარიამს თვალები დაეხუჭა და ლუკას მკერდზე თავი ჩამოედო.... ეს ერთი წუთის წინ, მაგრამ როდესაც ახლა ვიყურები უკან, მარიამი აღარ დგას და არც გარშემო. ახლა უფრო შემეშინდა, ლუკა ეშმაკურად მიღიმოდა და მიახლოვდებოდა, ასევე მისი მეგობრებიც ჩემკენ მოდიოდნენ. მინდოდა მეკითხა თუ სად იყო მარიამი, მაგრამ არ შემეძლო, პირს ვერ ვაღებდი.
წრე შეკრეს,ყველა ჩემს გარშემო იდგა. ლუკაც და მისი მეგობრებიც ასევე "ის", ხოლო მისი თანამხლეები უკან.
-რა ხდება? მხოლოდ ეს გასცდა ჩემს ბაგებს.
ჩემს სიზმრისეულ ბიჭს გაეღიმა.
-ნუთუ სიზმარში, არ გითხარი?-მკითხა, ცაყბა ღიმილით და უფრო მომიახლოვდა.
მე კვლავ გაოგნებული ვუყურებდი, ჩემთან იმდენად ახლოს იყო, რომ მის ყოველი გულისცემა მესმოდა.
-ჩქარა! წავიყვანოთ თორემ შესაძლოა პრობლემები შეგვექმნას. თქვა ლუკამ და ჩვენ ორივეს მოგვიახლოვდა.
გაოცების ზღვარზე ვიყავი, ვერ ვიჯერებდი რაც ხდებოდა. ვფიქრობდი ჩემი თვალები და ყურები მატყუებენ მეთქი ან ჰალუცინაციებს ვხედავ მეთქი. ვერ ვეგუებოდი და არ მჯეროდა რაც ახლა ხდებოდა.
-მოიცა შენც მისნაირი ხარ? ვკითხე ლუკას თან ზიზღით, თან ქედმაღლურად, თან შიშით.
-ვაიმეეე, ღმერთოოოოო რა უმანკო და შტერი გოგო ხარ.
-ტ,ტ,ტ, რა საცოდაობაა-ცაკალელი გოგო. თქვა ირონიით.
-რათქმაუნდა მისნაირი ვარ. დაამატა ბოლოს-შენ, რომ ჩემს გვერდზე მანქანაში არ ჯდომილიყავი,ახლა ეს ყვლაფერი არ მოხდებოდა.
-ანუ? ვკითხე მას. ვერ გამეგო რა შუაში იყო მანქანაში მასთან ჯდომა, როდესაც აქ მოვდიოდით.
-აჰამმ, ყველაფერს აგიხსნი...ე.ი როდესაც აქ მოვდიოდით-დაიწყო თხრობა და გულზე ხელები დაიკრიფა.
-ჰო, როდესაც აქ მოვდიოდით მარის ვაფიქრებინე, რომ უკან დამჯდარიყო და შენ გაფიქრებინე, რომ ჩემთვის უარი არ გეთქვა.
როდესაც გვერდზე მომიჯექი და ხელები სკამზე დააწყვე, მე შენს ხელს შევეხე, ხომ გახსოვს? ჰოდა დაგაძინე შენ, შემდეგ მარიც. და ჩემი სისხლი-რამოდენიმე გრამი გადმოგისხი და რამოდენიმე გრამი შენიდან გადმოვისხი. ამ ყველაფრიდან ერთს იმას დაასკვნი, რომ ჩვენ მთლად ადამიანები არ ვართ.
კვლავ გაოგნებული დავრჩი, როგორ შეიძლებოდა ვინმე ადამიანი არ ყოფილიყო? "ალბათ შესაძლებელია" მითხრა ჩემმა შინაგანმა ხმამ. "ალბათ კი არა შესაძლებელია, და ისინი შენს წინ დგანან" მითხრა შინაგანმა მეორე ხმამ.
-დაა ამით რა? ვკითხე ლუკას.
რადა ვერ დაინახე ესენი. და ხელი ჩემს სიზმრისეულისკენ და მის თანამხლებისკენ გაიშვირა.-აქამდე,რომ დაგენახა უბრალოდ მოკვდებოდი და წინაწრამეტყველება არ აღსრულდებოდა.
ვერ ვხვდებოდი, რაზე საუბრობდა რა წინასწარმეტყველება? რა სიკვდილი? ვეკიტხებოდი გულში ჩემს თავს.
-ვერც გაიგებ, მითხრა ჩემმა სიზმრისეულმა სიკვდილის ლამაზმა ანგელოზმა. -ჯერ.
ალბათ ჩემი ფიქრები წაიკითხა.
წამო სანტიაგო წავიყვანოთ. უთხრა ლუკამ ჩემს სიზმრისეულს.
აჰამმ ესეიგი სანტიაგო ჰქვია მგონი ესპანელი უნდა იყოს.სანტიაგოზე გამახსენდა ქეით დაივისის "ვამპირული ომები" სადაც დეას ვამპირს ჩემს საყვრელ პერსონაჟი, მისი "თიმ" ვარ და ეს არასოდესშეიცვლება...რაზე ვფიქრობდი არ ვიცოდი ასევე გამახსენდაა წინასწარმეტყველება... ისიც მაგონებს. დეა ხომ პირველი შეუსმელია, რომლის წყალობით აღზევდა აპოფაისი.
ხომ შეიძლება ესენიც ვამპირები ყოფილიყვნენ? ვეკითხებოდი ჩემს თავს.
მაგრამ ახლა სანტიაგო ერქვა ცუდ, უარყოფით, საშიშს. ასეთი ხომ სანტი არააა.
სანტიაგო მახსენებდა სტიუარტს(ვამპირული ომების პერსონაჟი) ეს არის ისეთივე შემაძრწუნებელი და თანაც მომხიბვლელი, როგორიც სტიუარტია.
ღმერთო რაზე ვფიქრობ ახლა? რა ხდება ჩემს თავს?
-რა არსებები ხართ? ვკითხე ძლივს, ჩემს კითხვაზე სანტიაგო შემობრუნდა, რომეიც გიორგის ელაპარაკებოდა ოღონდ რაღაც სხვა ენაზე და არა ქართულზე.
-მე ვამპირი ვარ ლუკა ჰიბრიდია ანუ ადამიანი და მაქცია დანაჩენები კი უბრაოდ მაქციები აქ ვისაც ხედავ.
-მალე შენი ცხოვრება შეიცვლება, ისეთი აღარ იქნები როგორიც ეხლა ხარ. შენ ჩვენი ხარ და ამას ვერ შეცვლი.