მთელი დღე ხან ქეთას ველაპარაკებოდი, ხან ლეპტოპში ვორდის ფურცელს ვავსებდი. მერე კლასელები ვნახე, ყველაფერმა კარგად ჩაიარა. როგორც გავიგე დათაც აღარ გიჟდებოდა ჩემზე და შეყვარებულიც კი ყოლია უკვე. 7 საათზე კაფესთან ლუკამ მომაკითხა, უხასიათოდ იყო ამიტომ ლოყაზე ვაკოცე და ჩუმად დავჯექი მის გვერდით.
-რაგჭირს ლუკ?-ბოლოს ვეღარ მოვითმინე და მაინც ვკითხე.
-არაფერი პატარა შენ არ ინერვიულო.-ხელზე მაკოცა და ძლივს შესამჩნევად გამიღიმა.
-სამსახურშია რამე პრობლემა?-შეპარვით ვკითხე. უხმოდ დამიქნია თავი.
-ქეთა მოდის?-მკითხა თვალებგაბრწყინებულმა.
-მოდის.-გამეღიმა და გზას გავხედე.-შენიშნე რომ უკან ვიღაც მოგვყვება კარგახანია?-ღიმილით ვკითხე და სარკეში გავიხედე.
-ჰო, არშეიმჩნიო.-გამიღიმა და ისევ გზას გახედა. სახლთან მანქანა გააჩერა და ჩვენც სახლში შევედით, უხმოდ ავიარეთ კიბეები.
-ლუკა დამიანე და მართა სადარიან?-უდარდელი ხმით ვკითხე სანამ ოთახში შევიდოდა.
-საქმეზე გავიდნენ ბიჭები და კლუბში მოვლენ პირდაპირ. მართა კიდე სალისთან წავიდა და იქიდან წამოვლენ.-თქვა და კარში გაუჩინარდა, მეც ოთახში შევედი და კარადა გამოვაღე. შავი, მოკლე, ტყავის ქვედაბოლო და სადა ტანზე მომდგარი შავი მაისური ჩავიცვი. ზემოდან მოკლე, თხელი ტყავის კურტკა მოვიცვი, თმა გავიშალე, ფეხზე შავთეთრი კეტები ამოვიცვი, მერე წითელი მუქი პომადა წავისვი და კიბეზე ჩავირბინე. მისაღებში ჩემი ძმა იდგა და ტელეფონს ჩაჰყურებდა. შავი პიჯაკი იდაყვამდე ჰქონდა აწეული, შიგნით შავი მაისური ეცვა. მუქი ნაცრისფერი კლასიკური შარვალი და შავთეთრი კეტები.
-მზად ვარ ჩემო სიმპატიურო.-ლოყაზე ვაკოცე და მანაც მაშინვე ამომხედა, წამოდგა და კარისკენ მიბიძგა.
-წავედით პატარა.-გარეთ გავედით და მის მანქანაში ჩავსხედით. მანქანა მალევე გააჩერა კლუბის წინ და ურიგოდ შევედით, ზედმეტად მკაცრი იერი მიიღო და კლუბში ისე შეაბიჯა რომ ჩემ წელზე შემხვეული ხელი არ მოუხსნია.
-ლუკ არავინ მომიტაცებს ძმაო.-სიცილით ვტხარი.
-უნდა იცოდნენ ვისთან ერთად ხარ მოსული.-მანაც ღიმილით მითხრა და ჩვენი მაგიდისკენ მანიშნა. ხალხი გაოცებული მიყურებდა, როგორ ვერვიტან ამმომენტს. ბავშვებთან მივედი და სალის და მართას შუაში დავიკავე ადგილი. დამიანეს გავხედე, ცალყბად იცინოდა დ ქვემოდან მიყურებდა.
-რაშვებით სასტაავ.-ღიმილით გადავხედე ხალხს.
-სურპრიზი მაქვს სენთვის.-დაიწყო ქეტამ.
-კისმეენ.-თვალები გამიბრწყინდა.
-ოფიციალურად უნდა ავღნიშნოთ რომ, რომანი სახელად „გრძნობების მორევში“ რომელიც დაწერილია სანდრა ერისთავის მიერ გაყიდვაში იქნება 1 დეკემბრიდან. ხვალ შეხვედრა გვაქვს ყდის დიზაინერებთან.
-არარსებოოობს.-წამოვიკივლე და ქეთას ჩავეხუტე.-ეს უნდა ავღნიშნო, აბა მარტინს ვინ მოიტანს?-ბიჭებს გადავხედე.
-მე წავალ, სხვა რამეც ჰოარ გინდათ?-წამოდგა დემე.
-ლიმონი.-მე და დამიანემ ერთდროულად ვთქვით და ერთმანეთს გადავხედეთ.
-აბა ქალბატონო ყდაზე რასფიქრობთ?-ჩამეკითხა მართა.
-ვინაიდან ცემთვის ყველა გრძნობას სხვადასხვა ფერი აქვს, ამ შემთხვევაში წიტელი და ყვიტელი უნდა ჭარბობდეს.-კმაყოფილმა ვთქვი.
-ისეთი რარაცები გიწერი დაწვრილებით, უეჭველად წიტელი ვნების ფერია.-ჩაიფხუკუნა ლუკამ.
-კიდევ დიდხანს მომიშლი ნერვებს მაგაზე?-თვალები ავატრიალე და დემეს მოცემულ მარტინის ჭიქას სიხარულით დავხედე.
-მე ეგეტები არმისწავლებია შენთვის და რავიცი.-მხრები აიჩეჩა.
-მაინცდა მაინც შენუნდა გესწავლებინა?-გამეცინა.-ფანტაზია უსაზღვრო მაქვს ჰოიცი.
-ვერ შეგედავები.-წარბბი აწკიპა დემეტრემ და მე გადმომხედა.
-აუ მაგრად გაკლიათ რაა.-გაიცინა ქეთამ.- უარესებიც წამიკითხავს ქვეყანა არდაქცეულა, დაწყნარდით.-თვალი ჩამიკრა.
-ოჰჰ.-ჩაიფხუკუნა ლუკამ. დამიანეს გადავხედე ეტყობოდა საერთოდ არ გვისმენდა თავისთვის იჯდა სიგარეტს ეწეოდა და ჭიქას დაჰყურებდა.
-იმას რასჭირს?-ჩუმად ვკითხე გვერდით მჯდომ დემეტრეს.
-დაიკიდე.-გამიღიმა და თვალი ჩამიკრა. მეც ლამის ერთი ბოთლი მარტინი გამოვცალე და სულ აღარ მაინტერესებდა მწველი მზერა რომელიც მზეზე უფრო მაგრად მწვავდა.
-საპირფარეშოში გავალ და მოვალ.-ფეხზე ავდექი და საპირფარეშოსკენ წავედი, შიგნით შევედი, ფეხი ვირაცამ მოაყოლა კარში და ვერ დავკეტე.-ვინ ხარ?
-რამნიშვნელობააქვს პატარა?-ზედმეტად მთვრალი მეჩვენა. ჩემკენ წამოვიდა და ხელები წელს უკან ძლიერად დამიჭირა.
-გამიშვი ვინ ხარ?-უკვე პანიკა მეწყებოდა.
-კარგი რაა, მოდი შენც ისიამოვნე და მეც მასიამოვნო, ერისთავის ნაშა ხარ და მე არ მაძლევ? არადა როგორი ვნებიანი ჩანხარ.-ყელში კოცნა დამიწყო, ვცდილობდი მომესორეწბინა მაგრამ არ მშორდებოდა. უფრო ძლიერად მიჭერდა.
-შემეშვი, გადი გთხოვ. სხვა ვერავინ იპოვე ჩემს მეტი?-განწირული ვუყვიროდი. ხელი უკანალზე წამავლო და ისე მომიჭირა უნებურად ცრემლები გადმომცვივდა. ხელებს მიფათურებდა და ჩემს ყვირილს ყურადღებას არ აქცევდა. კარის შემომტვრევის ხმა გავიგე და უნებურად იქით გავიხედე, დამიანე იდგა, უფროსწორად დამიანეს ვერ ვუწოდებდი გეგონებოდათ მასში მხეცმა გაიღვიძა და ახლა ისეთი თვალებით უყურებს უეჭველად ორ ლუკმაში გადაყლაპავსო.
-შე ნაბი*ვარო. შენნაირები როგორ იბადებიან? ფუ შენ კაცობას შევე*ი, შენი დედამოვ*ყან.-თან ურტყამდა და თან აგინებდა, აფურთხებდა და იოანე რო არ მოსულიყო მოკლავდა.
-დამიანე გაუშვი მოკლავ მასე, ბიჭო გაუშვი გაითიშა ვერხედავ?-ძალით მოაწყვიტა იმ ბიჭს დამიანე. დაცვის ბიჭებს დაუძახეთო დაიღრიალა და მაშინვე შემოვარდა ორი ახოვანი ყმაწვილი, ის ნაცემი ტიპი გაათრიეს იოანე კი მე და დამიანეს გვიყურებდა. მე ცრემლები მომდიოდა დამიანე კიდე მამშვიდებდა.-რახდება ვინმე ამიხსნის?-უკვე მკაცრად იკითხა იოანემ.
-იმ ნაბი*ვარს ძალის გამოყენება უნდოდა, რატო არ მაცადე? უნდა მომეკლა მე მაგის..-შეიკურთხა და ისევ მე მომიბრუნდა.-კარგად ხარ?
-უკვე კარგად იყო ნაბეგვი ამიტომ აღარ დავუმატებ.-კბილებსი გამოსცრა ლუკამ, ხელი მომხვია და ახლა მან ამიკრა გულზე.-ხელები გადაიბანე შენ და ლუკასტან არაფერი წამოგცდეს არმინდა მკვლელი გახდეს.-კბილებსი გამოსცრა მე კი სახე მომბანა დამამსვიდა და დანარჩენებთან გამიყვანა.
-სადიყავი ამდენხანს?-მკითხა ლუკამ. დავიბენი ან რა მეთქვა? ნამდვილად არმინდოდა ჩემი ძმა ჩემ გამო მკვლელი გამხდარიყო.
-საერთო ნაცნობი შეგვხვდა და ველაპარაკებოდით.-დამიანე ამომიდგა გვერდში, შეშლილი სახით.
-სახეზე რაგჭირს?
-ნაბი*ვარი ნაცნობი იყო.-ნაძალადევად გაიღიმა და მე დაგდმომხედა.
* * * * * *
-ალექსანდრაა გაიღვიძე თორე გითრევ წამწამებით.-მიყვიროდა ჩემი ძმა.
-შემეშვი მეძინება რაა.-ამოვიბურტყუნე და ბალიში დავიფარე თავზე.
-შე სულელო შენი წიგნის პრეზენტაცია მე ჩავატარო?-სიცილით შემოვიდა ოთახში, მეც გააზრებისთანავე ვჭყიტე თვალები. უკვე პირველი დეკემბერი იყო ჩემი წიგნის პრეზენტაციის თარიღი. საწოლზე გადმოწვა და ღუტუნი დამიწყო. ხმაურზე დამიანე შემოვიდა ნამძინარევი სახით.
-რას ყროყინებთ დილიდან?-ამოიბურტყუნა და ხალიჩაზე დაჯდა.
-ბიჭო შენ მაინც რამ დაგაძინა სამ საათამდე?-აროხროხდა ლუკა.
-შენხელა ენერგია სადმაქვს მე-ჩაიბურტყუნა და თავი მუხლებზე დამადო.-ცივა ტოო, ამ საყინულეში როგორ გძინავს?
-არმიყვარს სითბოში რომ მძინავს.-ამოვიბურტყუნე და ლუკას კისერში ჩავრგე თავი.
-ადექით რააა, დაგაგვიანდება შენკიდე, ექვსზე იწყება წვეულება, თუ რაცარის. მამამ იმდენი ხალხი დაპატიჟა გეფიცები ქორწილს არიხდის ხალხი მაგდენკაციანს.-ისევ აროხროხდა.
-ქეთა გაგიჟებული იქნება.-ამოვიკისკისე/
-ხუთში რავქნათ?-ხმა ამოიღო დამიმ.
-რავქნათ ჩემო ძვირფასო დამიკუნა და არცერთმა მივულოცოთ დემეს და საღამოს რესტორანში მივიტყუოთ.-ზემოდან დავაჩერდი ჯერ ისევ თვალებდახუჭულ დამიანეს.
-მაგას ჩვენ მივხედავთ, დავაი ჩავიცვათ და გავედით ეხლა. ის კაბა ჩაიცვი მე რო გიყიდე.-შუბლზე მაკოცა ლუკამ და ოთახიდანდამიანსთან ერთად გავიდა. ამ განვლილ დროში, ანუ სექტემბრიდან მოყოლებული მე და დამიანე ტომი ჯერივით ვიყავით. ხან ვჩხუბობდით ხანაც ვტკბებოდით. სხვანაირი გრძნობა მისი დანახვისას, მასთან შეხებისას, მისი მზერის გრძნობისთანავე ჩემი ლოყები ვაშლივით წითლდებოდა, ხან სრულიად მოულოდნელად მეტაკებოდა და მკოცნიდა მერე ერთს კარგად ვუთავაზებდი სახეში და ისიც მთელი დღე ირონიულად მიცინოდა. მერე უკვე გარტყმას აზრი არარ ჰქონდა და უბრალოდ ვუბღვერდი და მთელი დღე ხმას არ ვცემდი.მინუსივით და პლიუსივით ვიყავით, ერთმანეთს ვიზიდავით მაგრამ სრულიად განსხვავებულები ვიყავით. ცხელ აბაზანაში ვიწექი, როგორც ყოველთვისიასამნის გამაბრუებელი სურნელი იდგა და იქაურობა საუნას უფრო გავდა ვიდრე აბაზანას. გამაყრუებლად ისმოდა პოლ მაკარტნის „my valentine“. საათნახევარში, აბაზანას მოვრჩი და პირსახოც შემოხვეული გავედი კუთვნილ ოთახში. გარდერობის ოთახში შევედი რომელიც ლუკამ ორი კვირაა გამიკეთა და სიხარულისგან დავფრინავ. მისი ნაჩუქარი კაბა ყუთიანად გადმოვიღე და თავი ავხადე. ლამაზი შავი კაბა იყო, წელიდან გაშვებული, წვივამდე. ზემოთ სამკუთხედი ჭრილით, დეკოლტე და ძალიან წვრილი ბრეტელი.ფეხზე შავი მაღალქუსლიანები ჩავიცვი, წაწვეტებული ცხვირით. სახეზე ბევრი არაფერი წამისვამს, მხოლოდ უფერული პომადა და წამწამებზე ტუში და ლაინერი. თმა უბრალოდ გავიშალე და ჩემი ტალღოვანი თმა მხრებზე დავიყარე. ზემოდან ტყავის, მოკლე, ქურთუკი მოვიცვი და შავი კლაჩი ავიღე. ქვემოთ ჩავედი და უკვე კარგახნის მომზადებულ ბიჭებს შევხედე რომლებიც ლოდინით დაღლილიყვნენ. ჩავედი თუარა მათი საეჭვო ბუტბუტიც მორჩა. დამიანეს შევხედე, შავი სმოკინგი ეცვა და შავი პერანგი, გეხზეც შავი კლასიკური ფეხსაცმელი. ჩემ ძმასაც ანალოგიურად უბრალოდ მას თეთრი პერანგი ეცვა.
-აბა როგორ გამოვიყურები?-დავტრიალდი და მათ მივაჩერდი.
-არა ჰოვამბობ ეს და-ძმა ანგელოზები ვართთქო.-შეიფერა ლუკამ.
-შენი რაგითხრა მარა ის კი არის უფრთო შავი ანგელოზი.-ფეხიდან თმამდე ამათვალიერა დამიმ.-მოიცა შენ გაზაფხულიც მაგრად გევასება ჰო?-გადაიხარხარა.
-რაგაცინებს იდიოტო.-შევუღრინე.
-ჩემი პერსეფონე ბავშვი ხარ შენ.-მკერდზე მიმიხუტა და თავზე მაკოცა.
-დამპალო, ღმერთმა დამიფაროს მასე მომიტაცონ როგორც პერსე.-გადავიკისკისე.
-ვნახოთ ვნახოთ.-მრავლისმთქმელად მითხრა და გამიღიმა, მერე ლუკას გავხედე, რომელიც ნამდვილი, წრფელი ღიმილით გვიყურებდა.-უი მართლა, კაროჩე ჩემ სახლში გადავდივარ აქვე ახლოს ვიქნები. წინააღმდეგობა არგაბედო ლუკ, მაინც არვაპირებ აქ დარჩენას.-სახე მომეღუშა როცა ესთქვა და ლუკას გავხედე.
-დარწმუნებული ხარ? დაცვას ჰო დაიყენებ?-აფორიაქებულმა კითხა ლუკამ.
-იასნია, აბა ასეთი ბიჭი მარტო თუ ვიქნები სახლში ჰო მომიტაცეს.-მოჩვენებით შიფერა დამიმ.
-ოჰ დამიანე რაა.-თავი გააქნია ლუკამ და მანქანისკენ გაგვიძღვა. მის შავ მერსედესში ჩავსხედით და სწრაფად წავედით, დარბაზისკენ რომელიც მამაჩემმა სპეციალურად იქირავა ამ დღისთვის. მალე მანქანაც გაჩერდა და შესასვლელტან, იოანე, სალი, ქეთა, დემე და მართა დაგვხვდნენ. დემე და მართა ისევ არ იმჩნევდნენ ერთმანეთს არადა როგორ უყვარდათ ერმანეთი, მათ თვალებშიც კი შეამჩნევდით. შიგნით ერთად შევედით, ხელკავი ლუკას გამოვდე და ნელი ნაბიჯებით მივიწევდით წინ. შიგნით მეტნაკლებად ნაცნობ ხალხს ვესალმებოდი და ვუღიმოდი. ჩვენი მშობლებიც მალევე დავინახე და მათთან მივედი.
-ჩემო გოგო გილოცაავ.-გადამეხვია იოანეს მამა ოთო.
-მადლობა ოთო ბიძია.-გავუცინე დაბღვერილს. ვერიტანს როცა ბიძიას ვეძახი. სათითაოდ მოვიკითხე ყველა და სცენისკენ წავედი.-დიდ მადლობას მოგახსენებთ აქ მოსვლისთის და ჩემი სიხარფულის გაზიარებისთვის. მთელი ჩემი გააზრებული ცხოვრებაა, წიგნის გამოშვებაზე ვოცნებობდი, არ მეგონა რომ ეს ოცნება 18 წლის ასაკში ამისრულდებოდა, ამისთვის კი დიდ მდლობას ვუხდი ჩემს მეგობრებს და რატქმაუნდა ჩემს ყველაზე მაგარ უფროსს ქეთა ამირეჯიბს. ტრადიციულად, საკუთარი წიგნიდან საყვარელ წინადადებას წავიკითხავ დანარჩენი კი თავადაც შეგიძლიათ.-გავუღიმე და წიგნი საყვარელ ადგილად გადავშალე:
„ცხოვრებაში ყოველთვის წააწყდები ადამიანს რომელიც, უცბათ შემოიჭრება შენს დალაგებულ ცხოვრებში, აგირევს და მერე თავად გდაწყვეტს დარჩება თუ არა შენს არეულ გულში, ტვინში და ცხოვრებაში. ყოველთვის მიუწვდომელ ედნიერებაზე ვოცნებობთ, ბედნიერებაზე რომელიც ჩემთვის შენ ხარ. „ჩემი მიუწვდომელი ბედნიერება“ საკმაოდ უცნაურად ჟღერს. ხალხი იძახის გიჟიაო მაგრამ მგონი მხოლოდ მე ვარ დალაგებული და მხოლოდ მე ვუგებ ცხოვრებას გემოს. რა არის სიგიჟე? სიგიჟე არის სიყვარული არეული ვნებაში და ყოველი გარდამტეხი წუთი ადამიანში. გიჟურად რომ მიყვარხარ ეს ისედაც ცნობილია და ვისაც გინდა კითხო ქუჩაში თუ ვინ უყვარს გიჟპოეტას მაშინვე გეტყვიან რომ ნიკა. ან გაიცინებენ და გეტყვიან მაგ გიჟს სიყვარული სად შეუძლიაო. არადა სწორედ ჩემნაირ ხალხს შეუძლია ისეთების შეყვარება როგორებიც მას გვანან მაგრამ მას არავინ გავს. არ მრცხვენოდა იმის რომ ჩვენს პატარა ქალაქში ყველას გიჟი ვეგონე და ყველამ იცოდა რომ „ის“ მიყვარდა, ამაზე პირიქით ძლიან ვხალისობდი და ვხუმრობდი ყველა ყველას საქმეში ბრძენები როგორ ხართთქქო. ნიკა? აი მას ვიცოდი რომ ვუყვარადი მაგრამ ხალხის აზრი მისთვის ჩემზემნიშვნელოვანი იყო. მოკლედ ადამიანი ღორზე დიდი ღორია და განურჩევლად სქესისა და ეთნიკური წარმომავლობისა მიიფურთხებია იმ აამიანისთვის რომელიც იმას მაინც გაივლებს აზრად რომ მე თათას, გიჟპოეტა თათას ნიკა არმიყვარდა. ეს ყველაზე წრფელი, ბავშური და წმინდა სიყვარული იყო რაც კი ცხოვრებაში განმიცდია...“- დავასრულე და მხურვალე აპლოდსმენტებიც გაისმა. მეგობრებს გადავხედე, სიამაყეს ვხედავდი მათ თვალებში, დამიანე კი არ ჩანდა, ჩემ მშობლებთან ერთად მოვკარი თვალი და თვალი რომ ჩამიკრა მაშინ მივხვდი რომ ზუსტად მისი აქ ყოფნის გამო ვიყავი ასე სიმამაცით, სიამაყით და სითბოთი აღსავსე.
-საოცრება გოგო გვყავხარ.-სიცილით გადამეხვია დემე.-მიყვარხარ პატარავ.
-მეც მიყვარხარ დემე.-ყელში ვაკოცე და მერე შეუმჩნევლად მივუტანე ყურთან ტუცები.-ახლავე თუ არ შურიგდები მოგკლავ.-გავუცინე და მოვშორდი რომ მშობლებთან მივსულიყავი.
-ჩვენი გოგოო.-თვალცრემლიანი გადამეხვია დედა.
-მაამას ჟანადარკი.-ჩაიფხუკუნა მამაჩემმა და სიცილით გადამეხვია.
-დამიიიი.-სიტყვა გავწელე და გადავეხვიე.
-ჰო პატარაა.
-კარგი სუნი გაქვს.-ჩავიბურტყუნე და მიბნედილი თვალებით მოვშორდი. საღამომ ძალიან მაგრად ჩაიარა, მერე სამეგობრო წამოვედით და გზა უფროსებს დავუთმეთ. მკვდარივით ჩამეძინა და კიდევ დიდხანს ა გავიღვიძებდი ლუკა რომ არ დამხტარიყო ლოგინზე.
-ადე ქალო.
-ლუკა დამაზინე.
-არა.
-რატო?
-იმიტო.
-მაინც?
-ქეთა მოდის.
-ლუკა მოგკლავ რააა... მოიცა შენ საიდან იცი?
-დამირეკა.
-და რატო დაგირეკა შენ და არა მე?
-აუუ ერთად ვართ და იმიტო რაა.-ამოიბუზღუნა და მაგრად მიმირა გულზე.
-რძალი ნახეეეე.-გადავიკისკისე.
-ყოველდღე თქვენი ყროყინი უნდა მაღვიძებდეს?-ბუზღუნით გაიარა დერეფანი დამიმ და კიბეზე დაეშვა.
* * * * *
5 დეკემბერს დემეს დბადებისდღეზე, არავის ხმა არ ამოგვიღია, მთელი დღე გბუსხული დადიოდა და ნამიოკებს გვირტყამდა. საღამოს ბიჭებმა თავზე ტომარა ჩა,მოაცვეს და რესტორანში მოათრიეს, უკვე დრბაზში კი ტომარა მოხსნეს და მის გაშტერებულ სახეზე ყველას სიცილი აგვიტყდა. შავი მოკლე კაბა მეცვა, ზურგი დაფარული ქონდა წინ კი ლამაზი დეკოლტე იყო. გრძლმკლავიანი. ყველა კარგაად ვერთობოდით და კარგადაც დავთვერით. საპირფარესოში გავედი მაგრამ ფეხი დამიანემ მოაყოლა კარში და ვერ დავკეტე.
-რა გინდა აქ?
-შენ.-კატეგორიულად მითხრა.
-თავი რამეს ჰოარ მიარტყი? შემეშვი.-გავკაპასდი.
-ეესეიგი შეგეშვა?-უფრო მომიახლოვდა.
-დიახ.-თვალებში მთელი რიგი გამბედაობის დახმარებით შევხედე.
-და შენ ეს გინდა?-უკვე ჩემს ტუჩებთან დაიჩურჩულა.
-მინდა.-ხმა ჩამიწყდა. არადა როგორი დიდი სურვილი მაქვს მის ტუჩებს კიდევ კიდევ ერთხელ შევეხო ჩემი ბაგეებით. თუჩები ენის წვერით დავისველე და ქვედა ტუჩზე ვიკბინე.
-დარწმუნებული ხარ?-ტუჩებზე გადაიტანა მზერა.
-ჰო.-ვუთხარი მაგრამ მომისმინა კი? მაშინვე მაკოცა, ამჯერად პირველისგან განსხვავებულად მომთხოვნად და უხეშად მკოცნიდა. გავუძალიანდი მაგრამ ის ძლიერი აღმოჩნდა. ტუჩები ჩემი ბაგეებიდან ყელზე ჩააცოცა, მსიამოვნებდა მისი შეხება, ხელი წელიდან უფრო ქვემოთ ჩააცურა და უკანალზე მომიჭირა, წამოვიკვნესე. აშკარად, ალკოჰოლი მოქმედებდა, მეც მთლიანად მას მივენდე, არავიზე და არაფერზე აღარ მეფიქრებოდა მის გარდა. მისი ბნელი მთვარის მსგავსი თვალებისა.
-ჩემი ნუ გეშინია...არაფერს ვიზამ რაც გავნებს...-ნაწყეტ-ნაწყვეტ მელაპარაკებოდა. ნიჟარაზე შემომსვა და ახლა ისე მეფერებოდა, ყელზე და სახეზე მისი მწველი ტუჩებით. ფეხები განზე გამაწევინა და მათ შორის მოთავსდა. ვენდობოდი, ვიცოდი ზედმტს არაფერს გააკეთებდა, მასთან სიახლოვეს ვგრძნობდი და ამას ჭკუიდან გადავყავდი. ხელებს ხან თეძოებზე მკიდებდა, ხან საჯდომზე მიწერდა, მერე უცებ საცვლის შიგნიდან, სა*ოზე ვიგრძენი მისი ხელი, წრიულ მოქმედებებს აკეთებდა და ჯერ ისედაც ვნებააშლილს უარესად მირევდა თავში და გულში ყველაფერს. მეორე ხელი მკერდზე მომიჭირა და ტუჩებზე ვნებიანად დამეკონა. მალე მთლიანი სხეულით, სიამოვნებისგან ავკანკალდი და მის მხარს ფრჩხილებით ჩავაფრინდი, ტუჩზე ვიკბინე და ვაკოცე რომ ყვირილი შემეკავებინა. მის მხარზე მედო თავი, ის კი თმაზე მეფერებოდა.
-რა გავაკეთეთ დამიანე? ჩემი ძმა ამას არიმსახურებს.-ლამის ამოვიტირე.
-ჩშ დამშვიდდი მაგაზე ნუფიქრობ. ამის მერე არავის აქვს უფლება ოდნავადაც კი შეგეხოს გესმის? შემომხედე.-თავი მისი მხრიდან ამაწევინა და მოწყვეტით მაკოცა.-ჩვენში დარჩეს და ორგა*მი საშინლად გალამაზებს.-ჩამჩურჩულა და მერე მომშორდა.-გავალ მე, მოწესრიგდი და გამდი შენც.-თვალი ჩამიკრა და გავიდა. ეს რაიყო?!


ხალხო იაქტიურეთ და შემიფასეთ თორე მგონია რო არმოგწონთ:(( <3 მადლობა ვინც კითხულოობთ <3