რამოდენიმე დღის შემდეგ მიშოს კაბინეტში იჯდა, თვალებში უყურებდა ძმას და ფიქრობდა რა ეთქვა.
-რატომ არ მითხარი? -მოულოდნელად წამოაყრანტალა.
-რაზე ამბობ? -დაძაბულობა დაეტყო სახეზე, ელენემაც რაღაც იეჭვა და უფრო მეტად შეუტია.
-ძალიან კარგად იცი!
-არ ვიცი რაზე ლაპარაკობ.
-გავიგე რომ ცუდად ხარ! -თვითონაც არ იცოდა რას ბოდავდა, რაც ენაზე მოადგა ის თქვა და პასუხს დაელოდა.
-საიდან გაიგე?
-მე… -სულ დაიბნა, ვერ იგებდა მიშოს პასუხს, ან გაგება არ უნდოდა. -რა ხდება მიშო?-ცრემლით აევსო თვალები.
-ვკვდები. ამის მოსმენა გინდოდა?
-რაა? -დაუკითხავად ჩამოუგორდა ცრემლი.
-რა რაა? ხომ იცოდი ისედაც.
-როგორ თუ კვდები?
-ელენე რეებს ბოდავ?
-მე… არ ვიცოდი, ისე გკითხე.
-ჯანდაბა! -თვალები აუელვდა. -რა გინდა ტოო? რატომ ვერ აყენებ ტ*აკს?
-მიშიკო რა გჭირს?
-ვკვდებითქო ხომ გითხარი. -ფეხზე წამოხტა და აქეთ იქით დაიწყო სიარული. -სიმსიმნე მაქვს თავში და გავფშიკავ ფეხებს ცოტახანში.
-რატომ არ მითხარი?
-რამნიშვნელობააქვს შენთვის? შენი ძმა უკვე მკვდარია, ხომ მითხარი. მეორედ კვდება პროსტა და ადვილად გადაიტან.
-მიშო…
-წადი რა ელენე, არ მინდა ეს აფერისტული ცრემლები და გამოტირება, მაგიტომ არ გითხარი.
-მკურნალობა არ შეიძლება? -ყურადღება არ მიაქცია ძმის სიტყვებს.
-კი, ვიწყებ.
-შეიძლება ჩაგეხუტო? -ცრემლიანი თვალები შეანათა. დოინჯშემოტყმული უყურებდა დას, ბოლოს ხელი დაუქნია “მოდი”-ო, ისიც ფეხზე წამოხტა და მთელი ძალით მოეხვია მიშოს. თითისწვერებზე იყო აწეული, მკლავეს კისერზე ხვევდა და ყელში კოცნიდა. უფროსი არჩვაძეც არ აკლებდა გრძნობების გამოხატვას, მთლიანი სხეულით ჰყავდა აკრული და თვალებს ერთმანეთზე მაგრად აჭერდა. -გაუძელი რა, არ მიგვატოვო, აღარ მინდა შენს გარეშე, ისედაც დიდხანს მიშორებდი თავიდან. -ძმის ყელში ბურტყუნებდა, მიშო კი უფრო ძლიერად ხვევდა ხელებს. -იმდღეს რომ ვიტირე მაგიტომ აღარ მითხარი ხო? გიყვარვარ მიშო, მეც მიყვარხარ და იმას ვერ დამაჯერებ რომ მაშინ მომატყუე.
-ძალიან მინდა ახლა არაფერი იცოდე, თავიდან გიშორებდე და ისევ ძველი ურთიერთობა გვქონდეს, მაგრამ ახლა როცა ვხვდები რომ შეიძლება ავყირავდე, შენი გაშვება აღარ მინდა. ეგოისტურად მინდა ჩემთან იყო, იქამდე სანამ არ მოვკვდები, მინდა გიყვარდე, იტირო და ძალიან გეტკინოს ჩემი დაკარგვა.
-ავადმყოფი ხარ! -უფრო მეტად უმატა ტირილს.
-ვიცი. -ჩაიცინა, ხელები სახეზე მოკიდა და შუბლზე აკოცა. -ახლა ვხვდები რა კარგია ცხოვრება. ვნანობ იმ წლებს რომლებიც უაზროდ დავკარგე.
-რატომ იქცეოდი ასე მიშო? -თითებით ჩაებღაუჭა ხელზე და ხელისგულზე აკოცა.
-თუმოვკვდები დეა მოგიყვება, თუარა და მე მოგიყვები სხვადროს.
-არ მოკვდები! არ გაბედო სიკვდილი, რატის მამა სჭირდება! იცოდე ბოლომდე რომ არ იბრძოლო მემოგკლავ მეორეთ.
-კაი კაი! -გაიცინა და კიდევ ერთხელ მოეხვია დას.
******

ტელევიზორის წინ ისხდნენ, თავი მაშოს კალთაში ედო, ცალი ხელი ფეხზე ჰქონდა შემოხვეული, მეორე კი მაშოს თითებში ახლართული. დროდადრო ხელზე კონციდა, ხანაც მუცელზე.
-წავედით. -უცებ შეხედა საყვარელ ქალს ფეხზე წამოხტა და კაპანაძეც წამოაგდო.
-რაა? სად?
-პოაემანზე გეპატიჟები. -მოწყვეტით აკოცა და ოთახში გავარდა.
-არ მინდა რა რესტორნებში.
-ეგეთი რომანტიკოსიც ვერ ვარ, პროსტა თბილად ჩაიცვი მალე და გავიდეთ. -თვითონაც იცმევდა, თან თვალს არ აშორებდა მაშოს.
-ლუკაა…
-რაიყო?
-აღარაფერი მეტევა. -მაღალწელიანი ჯინსის შესაკრავი წინ გამოსწია, როგორ შევკრა ეხლა ეს?
-მოდი აქ. -ეცინებოდა მაშოს დაბრეცილ ტუჩებზე. ჯერ ვნებიანად დაუკოცნა ტუჩები, შემდეგ უკვე გაღიმებულს, მუცელზე აკოცა, მაიკა სადამდეც მისწვდა იქამდე ჩაუტანა, თავისი დიდი სვიტერი გადააცვა და პრობლემა წამებში მოაგვარა. -მაღაზიებში გავიაროთ და ვიყიდოთ რაღაცეები.
-მიყვარხარ. -აწითლებული ლოყებით იდგა მის წინ და უღიმოდა.
-მეც მიყვარხართ. -ხელი მიადო მუცელზე. -წავედით. -მთლიანად ჩაფუთნა და სახლი მაშოსთან ერთად დატოვა. ქუჩებში სეირნობდნენ შუა ზამთარში, ლაპარაკობდნენ იცინოდნენ და სიყვარულს ერთმანეთს უზიარებდნენ.
-ავტობუსით მივდივართ? -თვალები გაუბრწყინდა კაპანაძეს.
-ხო რაიყო? -გაღიმებულმა გადახედა.
-რამდენი ხანია არ ვმჯდარვარ?!
-შენი გადამკიდე მეც ხშირად მიწევდა ჯდომა. -შუბლზე აკოცა. -არა მაინც რანაირი ქალიხარ? ორითვე როგორ მადევნინე უკან?
-ვინგეუბნებოდა მსდიეო მერე?
-კაი ეხლა, ყველამ იცოდა შენზე უნივერსიტეტში რომ ლუკას ევასებოდი, შენც მაგრად გისწორდებოდა პროსტა კაპასობდი.
-არ მომწონდი და რამექნა?
-კი როგორ არა, ერთი კვირა რომ აღარ გამოვჩნდი ყველა კუთხეკუნჭულს აკვირდებოდი რომ ჩემთვის თვალი მოგეკრა. -სიცილი აუტყდა გახსენებაზე.
-შენ საიდან იცი?
-გიყურებდი.
-შე ბოროტო კაცო! -ხელი მიარტყა.
-მგონი ჩემი ბიჭი უფრო ძლიერს გხდის.
-ბიჭი გინდა?
-არაქვს მნიშვნელობა პატარავ, პროსტა ესე რომ მოიხოდე მაგიტომ ვფიქრობ ბიჭზე.
-ნუ მემასხარავები! -წარბები შეკრა.
-რასისულელეა პატარავ? -ხელი გულზე მიიდო, პირი ოდნავ გააღო და თვალები აუფახურა.
-ნუ ცანცარებ თორე საჭმლის მაგივრად შენ მინდები და მოგიწევს სადმე ტვუალეტში გამ*იმო. -ჩუმათ ჩასჩურჩულა ყურში და ადგილზე დაიწყო ცქმუტვა.
-ღმერთო ჩემო. -წარბები ასწია კვიციანმა და შუა ქუჩაში, გაჩერებაზე ხარხარი მორთო. -რა გარყვნილი ქალი მყავს. -ჩუმად თქვა. -ჩვენი ბიჭი თუ ასეთი ტიპი გაიჩითა, მე არ დამაბრალო შენ გგავსო.
-ნუ დამცინიხარ.
-როგორ გეკადრება. -ქვედატუჩზე იკბინა.
-აუ გავიყინე რაა, რითვერ მოვიდა ეს ავტობუსი. -აბუზული მიეხუტა კვიციანს.
-მოვიდა. -შუბლზე აკოცა და მაღლა აუშვა. როგორც ყოველთვის მაშინაც გადატენილი იყო ავტობუსი, მთელი ტანით ეკვროდა კვიციანს, თან თბებოდა, თან წონასწორობას ინარჩუნებდა. ზევიდან გამობერილ მუცელს დახედა, რომელიც კარგად მიხუტების საშვალებას არ აძლევდა.
-ასე არ შეიძლება. -თავისთვის ჩაიბურტყუნა.
-როგორ?
-არ მიშვებს.
-გამაგიჟებ შენ. -უცებ აფხუკუნდა. -ისე ლოყები დაგედო იცი?
-რაა? -ხმამაღლა მოუვიდა, მაშინვე აიფარა ხელი პირზე. -მართლაა? -ცოტახანი უყურებდა გადაწითლებულ კვიციანს. შემდეგ წარბები შეკრა და სხვა მხარეს გაიხედა. -იდიოტი.
-ექვსი თვე როგორ უნდა გაგიძლო? -ხელი მიადო მუცელზე.
-შენი პრობლემაა.
-ძუ*უები გაგეზარდა, ეს ამ ყველაფრის დიდი პლიუსია. -ჩუმათ ჩასჩურჩულა და შეფარკლულ ლოყაზე აკოცა.
-არც ისე მქონდა პატარა. -დაეჯღანა. გაღიმებული უყურებდა კაპანაძეს, სურვილი უჩნდებოდა მოფერებოდა, ბევრი ეკოცნა და უბრალოდ ყურებაზე მეტი გაეკეთებინა. -ლუკა ცუდად ვარ.
-რატო?
-ჰაერი არ მყოფნის. -ღრმად დაიწყო სუნთქვა.
-მოიცადე პატარავ გაუძელი, გააჩერებს ეხლა და ჩავალთ. -თვითონაც აუჩქარდა გული, მთელი სახე დაუკოცნა, ბოლოს ვიღაცამ ინება ადგომა და სკამზე დასვა, თავდახრილი იჯდა, ლუკას ხელს ჩაბღაუჯებოდა და არაფრის დიდებით არ უშვებდა. -კარგად ხარ?
-კი. -ქვემოდა ახედა.
-გინდა წავიდეთ სახლში?
-არა რა, კარგად ვარ უკვე.
-დარწმუნებული ხარ?
-კი, აუ ლუკა…
-ვჭამოთ ხო. -გაეცინა მაშოს სახეზე. ვერ იგებდა როგორ შეეძლო ოცდაოთხი საათი ჭამა, რაც მანამდე არ უჭამია სამ თვეში აინაზღაურაო, ასე ამბობდა ხოლმე.
-ბავშვს ელოდებით? -გაღიმებული უყურებდა წყვილს ფანჯარასთან მჯდომი მოხუცი ქალი.
-დიახ. -ხელი გადაისვა მუცელზე.
-ღმერთმა ბედნიერი და ჯამრთელი გაგიზარდოთ.
-მადლობა.
-ამ ბიჭს ძალიან უყვარხარ ბებო დაიმახსოვრე. -ჩუმათ ჩაუჩურჩულა მაშოს. -სიყვარულით გაჩენილი შვილი სულ სხვა არის, აბა ადრე რაიყო, ვისაც უნდოდათ იმათზე მიგვათხოვებდნენ და უნდა გეარა მერე იმ კაცისთცის, ან შეგიყვარდებოდა ან არა.
-რას ამბობ ბებო? ამას აქეთ ვუვლი. საჭმელსაც კი მე ვუკეთებ. -სიცილით გაიშვირა ხელი მაშოსკე.
-ნუ იტყუები. -ხელზე დაქაჩა და ფჩხილები ჩაარჭო.
-ეგრეც უნდა იყო. -თავი დაუქნია ქალმა.
-გაიგე? -გაღიმებულმა ახედა. ეშმაკურად უელავდნენ თვალები.
-მაგაზე მერე ვილაპრაკოთ. -თვალი ჩაუკრა, ავტობუსის გაჩერებასთან ჩავიდნენ, ჯერ საჭმელი ჭამეს, შემდეგ სავაჭრო ცენტრში შევიდნენ და უამრავი რამ იყიდეს. -რატომ არ იღლებით ქალები ამდენი სიარულით?
-სინამდვილეში ვბედნიერდებით როცა რაღაც ახალს ვყიდულობთ. -პარკებით დატვირთულ კვიციანის გვერდით მიაბიჯება, მაშინვე გაშეშდა როგორც კი ბავშვის მაღაზია დაინახა. -ლუკა!
-ჯერ სქესი გავიგოთ.
-აუ დავათვალიეროთ რა.
-მაშო დავიღალე, შენც დაიღალე და წავიდეთ სახლში.
-არ დავღლილვარ.
-მე დავიღალე.
-გთხოვ რა! -ნელა აკოცა ტუჩებზე.
-ვერ გიშველის, წავედით მეთქი ერთხელ რომ გეტყვი უნდა გაიგო. მიეჩვიე. -მაინც იჭერდა თავის პოზიციას. -ნუ მებუტები, სქესს რომ გავიგებთ წამოვიდეთ და რამდენიც გინდა იმდენი ვიაროთ, თუგინდა მთელი დღე ბავშვის მაღაზიებში სიარულში გავატაროთ, მაგრამ დღეს სახლში მივდივართ და ვსო. -შუბლზე აკოცა.
-კარგი ხო. ის მაიკა მომეწონა შენთვის რომ ვიყიდეთ, ხო მათხოვებ ხოლმე. -თვალები აუფახურა. გაკვირვებულმა დახედა მაშოს ტანსაცმელით გატენილ პარკებს, შემდეგ ისევ მაშოს შეხედა და ხარხარი მორთო. -ნუ დამცინი!
-შენთვის გვეყიდა ბარემ რაღა ჩემთვის ყიდულობდი?
-მე მინდა რომ ჯერ შენ ჩაიცვა და მერე მე ჩავიცვა.
-დედამე***ნება შენთან ერთად როცა ვარ.
-მე შენს გარეშე. -ლოყაზე აკოცა.
-ჩემსგარეშე გეტ***ებადედა? -სიცილი აუტყდა.
-ჰო და ნუ იცინი, შენსგარეშე არ შემიძლია, ნუ ჯერჯერობით და ბავშვი რომ გაიზრდება ცოტა, მერე შევძლებ ალბათ.
-მეწყინა.
-ის ვიგულისხმე რომ თუ მიღალატე შენს გარეშე გავძლებთქო, ჩემი ქალური სიძლიერე დაგანახე რას ვერ ხვდები. -თვალები აატრიალა. ამაზე უარესად აუტყდა სიცილი.
-ვაა. -ცრემლები მოიწმინდა მაჯით. -ჯერ ერთი შენს მიტოვებას არ ვაპირებ და მეორე კიდე, ჩემს გარეშე ერთკვირასაც ვერ გაძლებ, განა იმიტომ რომ ძლიერი არ ხარ, იმდენად გიყვარვარ მონატრებისგან ვეღარ ისუნთქებ, მე ვარ შენი ჰაერი, შენ კიდევ ჩემი. ასე რომ ქალბატონო, ჩემს გარეშე სუნთქვა რომ შეძლო ჩემი ხელით მოგკლავ.
-მანიაკი ხარ ჩვეულებრივი.
-არ ვიყავი, შენი ბრალია.
-ახლა მე მაბრალებს.
-ჰო გაბრალებ.
-მიყვარხარ.
-მე არა.
-ხომ არ დაგავიწყდა პირველმა შენ მითხარი მიყვარხარო.
-მერე რა?
-ლუკა! -თვალები აატრიალა. -მგონი ამ ბავშვს შენი ხასიათი უყალიბდება, მე მასერიოზულებს, შენი კიდე აგაცანცარა.
-კიდევ ერთხელ მეტყვი ცანცარებო და დაგერხევა.
-დავიღალე. -ოდნავ გამობერილ მუცელზე მიიდო ხელი.
-ვგიჟდები ეგრე რომ დადიხარ. -ღიმილი გადაეკრა სახეზე. -მაბედნიერებს ის აზრი რომ მანდ ჩემი შექმნილი არსება ზის და რამდენიმე თვეში მისი და შენი წყალობით მამა გავხდები. კიდევ უფრო მიყვარდები იმის გამო რომ ჩემს შვილს ატარებ მუცლით და დედამისი შენ ხარ. -ტუჩებზე აკოცა, შემდეგ ტაქსში ჩასხდნენ და სახლისკენ წავიდნენ.
******

-შენ სულ გააფრინე ხო? -გაბრაზებული მიმოდიოდა ოთახში.
-აი რატომ ბრაზობ საერთოდ არ მესმის რა.
-ორსულად რომ ხარ ხომ არ დაგავიწყდა? -ცოფებს ყრიდა ჯიქია. -ან საერთოდ რათგინდა მუშაობა ვერ ვხვდები.
-მინდა რომ ჩემი ფული მქონდეს, სამსახურში დავდიოდე და სახლში არ ვიჯდე ოცდაოთხი საათი. არ მინდა ის ქალი ვიყო სახლში რომ არიან გამოკეტილები და ბავშვებს უვლიან. არ მინდა სახლში მოდიოდე, მე კიდე ყოველდღე საჭმელს გიმზადებდე, ტანსაცმელს გიუთავებდე და მეორე დღეს ისევ სამსახურში გიშვებდე! არ მინდა ასეთი ერთფეროვანი ცხოვრება გესმის?
-კარგი. -თავის ქნევით ჩაილაპრაკა. -როგორც გინდა ისე ქენი. ერთს გეტყვი! -საჩვენებელი თითი აუფრიალა ცხვირწინ. -ჩემს შვილს არაფერი ავნო!
-შენი შვილი ჩემი შვილიც არის! ისეთ არაფერს გავაკეთებ მუშაობით რაც მას საფრთხეს შეუქმნის!
-ხმას დაუწიე!
-გიგა ჯერ ორი თვისაც არ ვარ! -ლაპრაკით დაღლილი სავარძელში ჩაესვენა.
-აი ხედაავ? დაიღალე უკვე, ლაპარაკითაც კი იღლები!
-რატომ არ გესმის ჩემი? -სახეზე ჩამოისვა ხელები.
-არ მინდა ორსულობის პერიოდში იმუშაო! რა ვერ გაიგე?
-მე სახლში ჯდომა არ მინდა! გავგიჟდები ასე!
-კაროჩე რაც გინდა ის ქენი რა, ჩემი სათქმელი გითხარი უკვე. -პერანგის ღილების შეხსნით წავიდა საძინებლისკენ.
-ეგრე ნუ მელაპარაკები რა.
-ჩვეულებრივ გელაპრაკები. -საბნის ქვეშ შეწვა და მეორე მხარეს გადატრიალდა.
-გიგა…
-დავიღალე ქეთა, აღარ მინდა ამთემაზე ლაპარაკი, გითხარი როგორც გინდა ისე მოიქეცითქო, მეტი რაღა გითხრა? მე გიშოვო სამსახური?
-აი ეგრე რომ მეუბნები ნერვები მეშლება.
-ეგრე როგორ?
-ისეთი ტონით ამბობ შინაგანი მე მაიძულებს ჩემს სურვილებს შევეწინააღმდეგო, რადგან შენ არ დამეროჟო.
-დაიწყე თუგინდა მუშაობა.
-აი ისევ ისე მეუბნები. -გვერძე მიუწვა შიშველი, თან ჯიქიას ზურგს თვალს არ აშორებდა.
-დამაძინე ქეთა.
-კარგი. -ზურგი აქცია ნაწყენმა. ხუთი წუთი გაშეშებული იწვა, განძრევას ვერ ბედავდა, ბოლოს მაინც გადატრიალდა ჯიქიასკენ და მკერდით ზურგზე აეკრა. ცოტახნის შემდეგ მაინც მოლბა გიგა, თვითონ მოხვია მკლავები და საყვარელ სურნელში ჩაფლულს შედარებით ადვილად, ტკბილად და მშვიდად დაეძინა.
******


ოცდასამ თებერვალს ელენეს სურვილით ბოულინგის სათამაშოდ წავიდნენ. ლაპარაკობდნენ, სვავდნენ, თან ერთობოდნენ.
-არასწორები ხართ! ბავშვს რომ გავაჩენ, რასაც ცხრა თვის განმავლობაში ვერ დავლევ მერე სულ უნდა ავანაზღაურო. -მუცელზე მოისვა ხელი ბოჭორიშვილმა.
-ნუ წუწუნებ რა. -ხელი აიქნია ელენემ. -სულ არ მომინდებოდა ლუდი ბავშვი რომ მყავდეს.
-ისე რას შვრები სამსახურში? -ინტერესით ჩაეკითხა დაქალს.
-ძალიან კარგად ვარ ნინ, ერთი პროექტი მაქვს და მაგაზე ვმუშაობ ეხლა. ხვალ უნდა წავიდე, შევამოწმო რას შვრებიან, აი ძალიან მაგარი სახლი გამოდის.
-არ იღლები?
-პირიქით, ვბედნერდები.
-ჰო სახლების დიზაინის გაკეთება უფრო აბედნიერებს ვიდრე ჩემთან ყოფნა. -ცინიკურად ჩაიცინა, თან ლუდი მოსვა.
-აი რა უნდა? -საზოგადოება მოათვალიერა.-ვერაფრით ეგუება იმ აზრს რომ ვმუშაობ.
-რაგინდა ტო? გიშლი მუშაობას?
-ისეთ რაღაცეებს მეუბნები… -ტუჩები დაბრიცა სატირლად და ხელები აიფარა სახეზე.
-ვერ გაიზარდა. -თვალი ჩაუკრა ელენეს სიცილით და კალთაში ჩაისვა ქეთა. -კაი რა გატირებს ტო? რომ ვხუმრობ ვერ ხვდები? -ქვედა ტუჩზე იკბინა.
-ნუ ხუმრობ ეგრე, ხოხედავ ვერ ვიკავებ თაავს და პატარა ბავშვივით ვტირივარ.
-და რა გატირებს პატარავ? -ლოყაზე აკოცა, თან ეცინებოდა და ელენეს თვალს არ აშორებდა.
-შენი ნათქვამი მწყინს, ხომ იცი რო ყველაზე მეტად შენთან ვარ ბედნიერი, შენ მაბედნიერებ და ძალიან მოყვარხარ. რა საჭიროა ეს წაკბინვა?
-მართლა? -ელენეს ანიშნებდა თვალებით ქეთაზე, ისიც ძლივს იკავებდა სიცილს.
-ჰო. -ყელში აკოცა.
-ნუ მიწვალებთ ქეთუსას. -ხელი ჩაკიდა კოტემ და გიგას კალთიდან წამოაგდო. იმათ კი მაშინვე აუტყდათ სიცილი.
-ეგრე ხო? -თვალები მოჭუტა ბოჭორიშვილმა. -ხარაშოო. -თავი დაუქნია ჯიქიას და ზურგი აქცია.
-ქეთა…
-დამანებე თავი.
-წამოდი! -ხელი ჩაკიდა და საპირფარეშოში გაიყვანა.
-რა გინდა? -უხეშად მოიშორა მისი თითები.
-კაი ტო? რით ვერ გამოვედით გაბუტვების ასაკიდან?
-მწყინს! -თავი ჩახარა. -შეიძლება ადრე მეღადავა მაგრამ ახლა მწყინს და რა ვქნა?-გაბუტული ბავშვივით ბურტყუნებდა.
-მოდი ჩემთან. -ხელები მოხვია წელზე და ყელში აკოცა. -მიყვარხარ!
-მეც. -გაღიმებულმა მოხვია მკლავები კისერზე და ტუჩებზე აკოცა. მენჯებზე წაავლო ტორები ქეთას და ნიჟარის გვერდით შემოსვა. ყელში კოცნიდა, შემდეგ მხარზე გადაიტანა ტუჩები. თითები კაბის ქვეშ შეუცურა, კოლგოტი კოჭებამდე ჩამოუწია და გაღიმებული, ეშმაკური გამომეტყველებით შეუერთდა ქეთას სხეულს. ყველაფერს ამბობდნენ მისი თვალები, იმ სიყვარულს აჩვენებდნენ რასაც ქეთას მიმართ გრძნობდა, კიდევ იმას რომ თავის საყვარელი ქალი მხოლოდ მისი იყო, მთლიანად მას ეკუთვნოდა, გულით, გონებით და სხეულით. ეს შეგრძნება კი სასწაულად აგრძნობინებდა თავს. სიამაყით ავსებდა. ქეთა იყო მისი ნათელი წერტილი, რომელიც ყველანაირ სიბნელეს უნათებდა. კიდევ მეგობრები, მეგობრები რომლებსაც არასდროს მიუტოვებიათ და არც მომავალში მიატოვებდნენ. -ჯანდაბა! -თმებზე ჩაებღაუჭა. -ასე არ შეიძლება.
-ვიცი, მაგრამ ჭკუიდან გადაგყავარ. -ყბის ძვალზე აკოცა. -მაჭედვინებ!
-ერთი რაღაც ვერ გათვალე სიხარული. -ხელი თმიდან ლოყაზე გადაიტანა, ტუჩები კი მის ბაგეებს მიაწება.
-რა აბა? -გაღიმებული უყურებდა როგორ იწესრიგებდა თავს.
-მითხარი როგორ მაწვალებდი და მოგწონდა როგორ ვცდილობდი შენს შემორიგებას, მაგრამ იმაზე არ დაფიქრებულხარ რომ მეც შემეძლო იგივეს გაკეთება. -უკანალზე მოუჭირა თითები და სიცილით გავიდა გარეთ. დარჩა ერთ ადგილას გახევებული ჯიქია. ბოლოს გაიაზრა ქეთას ნათქვამი და სიცილით უკან გაჰყვა.
-საშიში ქალი ხარ. -სიმწრით ჩაიცინა.
-მომინდომა ბიჭმა სიყვარულის ახსნები და ჩემი წვალება.
-აი ეგრე ქეთუს ღირსია! -ყელზე მოხვია ხელები ფანგანმა და ლოყაზე აკოცა.
-ლიზა სად გყავს შენ?
-დაქალებში.
-მაგარი დეიდაშვილი მყავს აღიარე.
-ვერაფერს ვიტყვი. -ხელები ასწია.
-რას ვიფიქრებდი ასე თუ გავიჩითებოდით ერთხელ. -მუცელზე გადაისვა ხელი ნინამ.
-რატომღაც მეგონა რომ არასდროს არავინ შემიყვარდებოდა და სულ თქვენთან ვიქნებოდი.-ჩაიცინა არჩვაძემ, შემდეგ ზუკასთან მივიდა და მოეხვია. -მაგრამ ზუზუ გამოჩნდა და ისედაც გიჟი ქალი სულ გამაგიჟა. -ტუჩებზე აკოცა. მოულოდნელად აწკრიალდა დევდარიანის ტელეფონი და მანაც მაშინვე უპასუხა გუგას ზარს.
-რა ხდება? -თვალს არ აშორებდა ქეთას. -როგორ?.. მოვალ ეხლავე. -გაუთიშა თუარა ჟაკეტს დაავლო ხელი. -მათე მოყვა ავარიაში და უნდა წავიდე. -ნერვიულად აათამაშა გასაღები.
-მეც წამოვალ.
-იყავი.
-მოვდივარ! -უცებ ჩაიცვა კურტკა და ზუკას გაყვა. უკვე მანქანაში ისხდნენ გიგამ რომ გადაურეკა.
-სად გაიქეცით ტო?
-რომ მივალთ დაგირეკავ.
-კარგი.
-ზუკა… -თითები მოუჭირა მკლავზე. -კარგად იქნება.
-იმედია. -ელენეს ხელი თავის ტორში მოიქცია, თითებზე აკოცა და ცოტახნით ტუჩებთან გაიჩერა. მათე ზუკას მეგობარი იყო სკოლიდან, ფაქტიურად ერთად გაიზარდნენ, გუგა და მარიამი მერე გაიცნეს. ვეღარ გაუძლებდა კიდევ ერთი საყვარელი ადამიანის დაკარგვას.
მთელი ღამე სავადმყოფოში გაატარეს, უამრავი ხალხი იყო შეკრებილი, ელენე მარის და გუგას გარდა არავის იცნობდა. არც მათთან სურდა კონტაქტი, ზუკას გვერდიდან არ შორდებოდა, მხოლოდ მაშინ როცა ვინმე ლაპრაკს გაუბავდა, დევდარიანი კი გაღიზიანებული ზრდილობიანად იშორებდა, სიმშვიდეს კი მხოლოდ ელენეს ჩახუტებით ჰპოვებდა. კიდევ უფრო მეტად აფასებსა ელენეს სიყვარულს, თვითონაც ხვდებოდა რომ მათ გარემოცვაში ყოფნა არ მოსწონდა და ყველაფერს მის გამო იტანდა.
-ელე წადი სახლში. -შუბლზე აკოცა.
-ხომ იცი რომ არ წავალ და რატომ მეუბნები?
-აზრი არ აქვს აქ ყოფნას.
-გინდა მითხრა რომ აზრი არ ქონდა აქ შენთან ერთად ყოფნას? -წარბები შეკრა, ნაწყენი მოშორდა.
-ეგ არ მითქვამს. -ისევ მოხვია ხელები. -ელე გთხოვ ეხლა არ დამიმატო რა, წადი სახლში გამოიძინე და მეც მოვალ მერე.
-შენს გარეშე არ მინდა.
-ჭირვეული ბავშვივით იქცევი. სესასთვის რომ მეთქვა ის უფრო დამიჯერებდა. -გაეცინა მის სახეზე. -ნუ მებღვირები და მესამედ აღარ გამამეორებინო რა.
-კარგი ხოო. დამირეკე რამე თუ შეიცვლება, შენ რომ ნერვიულობ მეც ვნერვიულობ.-ყელში აკოცა და სახლში წავიდა. არეული იყო არჩვაძე, ცალკე ზუკა, ცალკე მიშო, რომელმაც მკურნალობა დაიწყო საზღვარგარეთ და უკვე ერთი თვე არ ჰყავდა ნანახი. კოტეს გადაურეკა, სახლში დაიბარა და ისიც ოც წუთში ელენესთან აღმოჩნდა. -ზოგჯერ მინდა ისევ პატარები ვიყოთ, თოთხმეტი-თხუთმეტი წლის ბავშვები. მხოლოდ თამაშზე და ცანცარზე რომ ვფიქრობდით. -სასმლით ხელში ისხდნენ სავარძელზე.
-მე ასე უფრო მომწონს. -მხრები აიჩეჩა
-რატომ?
-ჩემს ცხოვრებას მე ვმართავ, არ ვნერვიულობ ყველაფერზე როგორც თქვენ, ვტკბები ცხოვრებით, ყველა იმ წუთით რაც გამაჩნია, მყავს მეგობრები და მყავს ქალი რომელიც მაგიჟეს და 20 წლის ბიჭად მაგრძნობინებს თავს. ახლა უკეთესად მესმის ბევრი რამ. რათქმაუნდა არის რაღაც პრობლემები მაგრამ ყველაფრის მოგვარება შეიძლება, მთავარია არ იჩქარო, დაელოდე და დროს მიანდე ყველაფერი, ნელნელა ყველაფერი გამოსწორდება, შენი ხელშეწყობით რათქმაუნდა. არის კარგი მომენტებიც, ცუდიც და ისე რაც. მთავარია ამ პრობლემებს ვისთან ერთად გაუმკლავდები და როგორ დაგეხმარებიან ამის გადაჭრაში. ზუკა ახლა ცუდ მდგომარეობაშია, მაგრამ შენი გვერდში დგომით და იმ სიყვარულით რომელსაც მის მიმართ გრძნობ, შეიძლება ვერ ხედავ მაგრამ ეხმარები. შენი აზრით ჩვენ რატომ ვართ ამდენი წლის შემდეგ მაინც ერთად?
-ერთმანეთი გვიყვარს და ყოველთვის გვერდში ვედექით ერთმანეთს, რაც არუნდა მომხდარიყო.
-ზუსტად. -თავი დაუქნია ღიმილით. -ყველას აქვს გარდამტეხი წუთები ყველაფერში პატარავ, მთავარია გადალახო, შემდეგ ყველაფერი უკეთესად იქნება.
-მიყვარხარ. -ჭიქა მაგიდაზე დადო და ფანგანს მოეხვია. -ყოველთვის იცი რა უნდა მითხრა.
-მეგობრები ხომ ამისთვის არიან? -თბილად გაუღიმა. ცოტა ხნის ლაპარაკის შემდეგ ზუკაც მივიდა, კოტე კი სახლში წავიდა.
-როგორ არის? -სახეზე ეფერებოდა გადაღლილ კაცს, ფეხებს მის ფეხებში ხლართავდა და მთლიან ტანზე ეკვროდა.
-აზრზე მოვიდა. -თვალდახუჭული იწვა, ხელი ელენეს წელზე ჰქონდა შემოხვეული და დაძინებას ცდილობდა.
-დაიძინე და საღამოს წავიდეთ. -ნელა შეეხო ტუჩებზე.
-კიდევ მაკოცე რა. -ჩაიღიმა, ელენემაც მთლიანი სახე დაუკოცნა. -მიყვარხარ. -უფრო მეტად მოხვია ხელები და ელენეს სურნელი ღრმად შეისუნთქა.
-მეც.
******

ყველაფერი ცხოვრებისეული რეჟიმით მიდიოდა, დილით სამსახური, საღამოს მეგობრები, დალევა, გართობა, შემდეგ ყველა თავის სიყვარულთან ამოყოფდა თავს და დამღლელი დღე ერთმანეთის ტკბობით მთავრდებოდა. ნელნელა იბერებოდნენ გოგოები, ათას რამეზე წუწუნებდნენ, მომავალ მამებს კი იმ სიყვარულის და ბედნიერების გამო, რომელსაც რამოდენიმე თვეში გაორმაგებულად მიიღებდნენ, ყველაფრის ატანა უწევდათ.
-რა ხდება გაბერილო? -გაღიმებულმა უპასუხა ცოლს.
-არ მოდიხარ? -გაბრაზება დაეტყო ხმაზე ჯიქიას.
-სად პატარავ?
-დღეს ბავშვის სქესი უნდა გაგვეგო!
-აუ ქეთა არ მცალია, შეხვედრაზე ვარ და შენს გამო გამოვედი ეხლა.
-მარტო მივიდეე?
-ვინმე გაიყოლე.
-აუ გიგა მოდი რაა!
-არ მცალიათქო ხომ გითხარი?
-რაღა დღეს დანიშნე შეხვედრა?
-მაგრად ა*რაკებ ეხლა.
-მე ბავშვის სქესს გავიგებ, შენ იყავი მაგ გაბერილ ხალხთან და დაელოდე მშობიარობას!-პასუხის გაცემა არ დააცადა ისე გაუთიშა ტელეფონი გაბრაზებულმა. ტაქსი გააჩერა და მარტო წავიდა ეხოსკოპიაზე. უკვე ხუთი თვის იყო. ერთი სული ჰქონდა როდის გაიგებდა ბავშვის სქესს. მალევე მივიდა ექიმთან, იქიდან კი ბედნიერი წავიდა წერეთლების სახლში ახალდაბადებული გიგის სანახავად. ორივე ცოლქმარს გადაღლილი სახეები ჰქონდათ, ერთმანეთზე მიხუტებულები ისხდნენ და დიდ ენერგიას ხარჯავდნენ გახელილი თვალების შენარჩუნებაში.
-რა სახეები გაქვთ ხალხო? -სიცილს ვერ იკავებდა ჯიქია.
-ქეთა მეძინება. -მხარზე ჩამოადო თავი ქმარს. -ხუთი წუთია რაც ჩაეძინა, გიჟს ვგავარ, რატომ ტირის ვერ ვხვდები.
-იქნებ რამე სტკივა?
-დღეს დაპანიკდა და სასწრაფო ჰყავდა მოყვანილი. -სიცილით აკოცა შუბლზე ცოლს. -სანამ სამსახურიდან მოვედი ვერ გაძლო.
-შემეშინდა.
-რაო მერე?
-დამცინეს. -თვითონაც გაეცინა თავის თავზე.-ბუნებრივიაო, არაფერი სტკივაო, კარგად არისო, დამაწყნარეს და წავიდნენ.
-დღეს ბავშვის სქესი გავიგე… -ტუჩზე იკბინა.
-მართლაა? ბიჭია თუ გოგო?
-არ გეტყვი, შენს საყვარელ გიგას ეტყვი მერე. -ცხვირი აიბზუა.
-არ ეუბნები? -სიცილი აუტყდა იკას.
-არა! არ გამომყვა, ასე რომ დაელოდოს მშობიარობა. -მუცელზე გადაისვა ხელი.
-გააფრენინებ ცოტახანში. -თავი გააქნია ნინამ.
-ღირსია. -ფეხზე წამოხტა. -წავედი მე, სხვადროს ვნახავ იმ ბურთს. -ორივეს დაემშვიდობა და სახლისკენ წავიდა.
ქმრის ყელში ჰქონდა სახე ჩარგული და მშვიდად სუნთქავდა.
-მომენატრე. -ბრეტელი გადაუწია მხრიდან, ჩაეღიმა ნინას, თითები მაიკის ქვეშ შეუცურა და წამებში გაანთავისუფლა სამოსისგან. მშობიარობის მიუხედავად, კვლავინდებურ ფორმაში იყო წერეთელი. დაღლილობის მიუხედავად მაინც უნდოდა მონატრებული სხეულის შეგრძნება, ჰაერში აიტაცა ირაკლიმ, ოთახში საწოლზე დააწვინა, თვითონ ზევიდან მოექცა და კვლავ დაეპატრონა ყველაზე საყვარელ სხეულს.
******

სავარძელზე იჯდა ქმრის მოლოდინში, სერიალს უყურებდა, თან დროდადრო საათს ამოწმებდა.
-ქეთა!
-აქ ვარ!
-რას აკეთებ? -ტელევიზორთან მჯდარი ცოლის დანახვაზე გაეღიმა. ტელევიზორს მისჩერებოდა და დაძაბული მომენტის მოლოდინში რამით თითებს იკვნეტდა. -რახდება?
-მოდი! მიქაელი გაიქცა! -გვერძე მიისვა ჯიქია და ტუჩებზე ისე აკოცა სერიალისთვის თვალი არ მოუშორებია.
-ღადაოობ? მერე?
-კლაავს! -თვალები გააფართოვა. -ეღირსაა! აეგრე! -ფეხზე წამოხტა და ჯეკის გაშლილ ფრთებზე ცეკვა დაიწყო. გაშტერებული უყურებდა ჯიქია, ბოლოს სიცილი აუტყდა და თვითონაც ფეხზე წამოხტა.
-მაგ სერიალში ყველაზე მაგარი ტიპი კროული იყო. -მოწყვეტით აკოცა, სამზარეულოსკენ წავიდა და გასქურაზე მდგარ ქვაბს თავი ახადა. -ეს რაარის პატარავ?
-სუპი! შენ გაგიკეთე, იცი რა გემრიელია?
-არ მოვიწამლები?
-რიდის მოწამლულხარ ჩემი გაკეთებულით? -თვალებმოჭუტული ჩამოუდგა წინ.
-ეს უცნაურად გამოიყურება და მაგიტომ გკითხე. -მხრები აიჩეჩა და სუპით სავსე ჯამით მაგიდასთან დაჯდა. -იყავი ეხოსკოპიაზე?
-კი.
-გოგოა თუ ბიჭი?
-არ გეტყვი.
-ქეთა!
-ჩუუ! ჭამე, მერე ბევრი გვაკოცე და ჩემთან ერთად უყურე სხვა სერიებს.
-გოგოა?
-არა.
-ბიჭი?
-ნუ მეკითხები მაინც არ გეტყვი. -თვალები აატრიალა. როგორც კი ჭამას მორჩა ჯიქია ქეთასთან ერთად ზებუნებრივებს ჩაუჯდა. ქეთას კალთაში ედო თავი, თითები კი მის თითებში ახლართული, დროდადრო ხელზე კოცნიდა, ხან მუცელზე.
-ბევრი შვილი უნდა გაგაჩენინო ქეთა. -ვერაფრით აშორებდა მის მუცელს თვალს.
-სამი არ გეყოფა?
-ოთხი მინდა. ორი ბიჭი ორი გოგო, რას იტყვი? -ქვემოდან უყურებდა ცოლს, აგიჟებდა მისი გამოხედვა, გაღიმებული უყურებდა გიგას, მთლიან სახეს უკოცნიდა, თან თმებზე ეთამაშებოდა.
-როგორც გინდა. -ტუჩზე იკბინა და წამსვე დასწვდა ქმრის ტუჩებს. ვეღარ მოითმინა, მაინც ვერ გაუძლო და თითები პრესზე აატარა, შემდეგ ქამარს დასწვდა. გაღიმებული წამოდგა ჯიქია და ვინ იცის მერამდენედ შეუდგა საყვარელი სხეულის შესწავლას.
******

საწოლზე იწვა, სიგარეტს ეწეოდა, თან გვანცას ელაპარაკებოდა, ერთი თვე იყო გასული ლიზასთან ჩხუბის და მისი ამერიკაში წასვლის შემდეგ.
-მომენატრა. -ნაწყვეტ ნაწყვეტ გამოუშვა ბოლი.
-რომ ჩააკითხო? -კოტეს მკერდზე დაატარებდა თითებს.
-არ მიშვებენ ის ჩ*მისები.
-იდიოტი ხარ! როგორ გაუშვი პროსტა?
-ნუ შ*ემეცი რა! მუხლებზე არ დავუდგებოდი და ხვეწნას არ დავუწყებდი.
-გამორთე რა კონდიციონერი გავიყინე.
-მე ვერ გათბობ? -სიგარეტი საფერფლეში ჩაჭყლიტა, გადასაფარებლის შიგნიდან ხელები შეუცურა, წელზე მოხვია და შუბლზე აკოცა.
-ნუ ეხლა ესე თუ ჩამეხუტე გავთბები.
-გვანცი გვანცი. -ცხვირზე ჩამოკრა თითი და თბილად გაუღიმა. სამი წლის წინ გაიცნო გვანცა, მაშინაც ბარში მუშაობდა. ნებისმიერ თემაზე შეეძლო საუბარი მასთან, ყოველთვის ყველაფერს უყვებოდა რაც აწუხებდა, შემდეგ კი მის რჩევა დარიგებებს ისმენდა. ლოგინში ვნებიანი ქალი იყო, პირადად ლაპარაკში უჭკვიანესი და განათლებული. არასდროს გაჩენილა მათ შორის სიყვარული ან რაიმე გრძნობა ვნების გარდა. იშვიათად იყო მამაკაცთან ბერიძე, ვერ იტანდა კოტე როდესაც სხვასთან ხედავდა, ხშირად ეჩხუბებოდა ამ თემაზე, შეიძლება არ უყვარდა მაგრამ მისთვის მაინც მნიშვნელოვანი და ძვირფასი იყო, უცნაური მაგრამ მაინც არაჩვეულებრივი მეგობარი.
-კოტე…
-რაიყო? -ზურგზე აატარა ხელი.
-მგონი დამერხა.
-შეგიყვარდი? -ჩაიცინა გვანცას დაბღვერილ სახეზე.
-შენ არა.
-უკაცრავად? -თავი წამოსწია და ზევიდან დააჩერდა ქალს.
-ერთი ბიჭი მომწონს.
-კარგი რაა. -ბალიშზე დაახეთქა თავი. -ახლა არა რა, შენს გარეშე რავაკეთო?
-მთელი ცხოვრება შენი გასართობი ვერ ვიქნები კოტე. -მკერდზე აკოცა.
-შენც იცი რომ ასე არაა, ჩემი გასართობი არ ხარ. -წარბები შეკრა ფანგანმა.
-აბა რა ვარ? -ნიკაპით დაეყრდნო და თვალი გაუსწორა.
-ჩემი ყველაფერიხარ გვანცი, მეგობარიც, ქალიც, საერთოდ ყველაფერი, იცი რომ მიყვარხარ, ისე არა როგორც ქალი მაგრამ მაინც მიყვარხარ, ჩემებურად და შენთვის ყოველთვის კარგი მენდომება. ერთადერთი ქალი ხარ ჩემი გოგოების შემდეგ ვისთანაც თავს ბუნებრივად ვგრძნობ, შენ რომ არა ვერც გავუძლებდი ლიზას წასვლას. ვაღიარებ მაგარი სექსი გვაქვს, მაგრამ ჩემთვის მხოლოდ გასართობი არ ხარ.
-ხო მაგრამ როდემდე კოტე? მეც მინდა საყვარელი კაცი, შვილები და ოჯახი. -წარბშეკრულმა ამოიბუტბუტა.
-გვანცი მომხედე. -ნიკაპ ქვეშ ამოსდო თითი და თავი ააწევინა. -ხომ იცი რომ ვერ ვიტან პროსტა მოწონებულ კაცთან რომ გორაობ?
-ვიცი მაგრამ ის სხვანაირად მომწონს, არ მინდა ჩაგორება, თვითონაც სხვანაირია. თავს კარგად ვგრძნობ როცა ველაპარაკები და როდესაც მასთან ახლოს ვარ.
-ეგ უკვე სხვა რამეა. -თბილად გაუღიმა. -ხომ იცი რომ ყოველთვის შენს გვერდით ვიქნები.-ლოყაზე მოკიდა ხელი.
-ვიცი. -ხელისგულზე აკოცა, შემდეგ თავი მკერდზე დაადო. -მეც მიყვარხარ რაღაცნაირად.
-ვიცი გვანცი. მისმინე, თუ რამეა მითხარი კარგი? თუ არ მოგინდება მასთან ურთიერთობა და არ შეგეშვა აუცილებლად მითხარი.
-კარგი.
-ანუ ეს ჩვენი ბოლო ღამეა?
-თუ გინდა ისე დავიძინებ ხოლმე შენთან.
-კარგი მაშინ. -ჩაიცინა თხელი გადასაფარებელი კარგად გადააფარა, ორივე ხელი მოხვია და შუბლზე მიაკრო ტუჩები. ენატრებოდა ლიზა, მისი სიგიჟეები ენატრებოდა, ყველა მასთან ერთად გატარებული დღეები, მიხვდა რომ შეცდომა დაუშვა და იმ ღამეს არ უნდა გაეშვა, უნდა დაეტოვებინა, უნდა მიესაკუთრებინა და თავისი დაერქვა. თითქმის ეძინა როცა ტელეფონის ზარმა გამოაფხიზლა. გიგა რეკავდა, ღამის სამი საათი იყო, მანაც სწრაფად უპასუხა.
-გეძინა?
-ნახევრად, რახდება? -მძინარე ქალს გადახედა.
-ბიჭო მაშოს ადრეული მშობიარობა დაეწყო, ლუკა გიჟს გავს, მაგის შემხედვარე მეც ვნერვიულობ და მოდი რა.
-სად ხართ?
-ნინამ სადაც იმშობიარა.
-მოვდივარ. -უცებ გაუთიშა ტელეფონი. -გვანცი! -ოდნავ შეანჯღრია მასზე მიწებებული სხეული.
-ჰო…
-უნდა წავიდე გვანცი გამიშვი.
-რახდება? -უცებ წამოიწია.
-მაშოს მშობიარობა დაეწყო დ მივდივარ. -გაეღიმა მის ანერვიულებულ სახეზე.
-ხომ კარგად არის?
-მგონი კი.
-გინდა წამოგყვე?
-არა დაიძინე შენ. -სწრაფად ჩაიცვა ტანსაცმელი, ტუჩებზე აკოცა ბერიძეს, შემდეგ შუბლზე და სახლიდან გავარდა.
ყველა სამშობიაროში იყო, ლუკა სკამზე იჯდა და ხელებში ჰქონდა თავი ჩარგული. გვერძე მიუჯდა ფანგანი და ხელი მხარზე ჩამოადო.
-მამა ხდები ბიჭო? -თბილად გაუღიმა.
-აუ მაგრად ვნერვიულობ.
-ჰოო მეც. -ფეხები აათამაშა. -კარგად იქნება ხოიცი? ბოლობოლო შენ შეგიყვარა, შენგან დაორსულდა და ამას ვერ გაუძლებს? გაგიგორებს ცოტახანში პატარა ბიჭს.
-რამე რომ დაემართოს ვერ ვიცხოვრებ, უბრალოდ არ შემიძლია ჩემი გიჟი ქალის გარეშე. მაშოს გარეშე გავაფრენ კოტე.
-ვიცი ძმაო ვიცი. -მხარზე დაუტყაპუნა ხელი რამდენჯერმე. -ყველაფერი კარგად იქნება, მაგარია ჩვენი მაშო.
-ლუკა შეხვალ თუ მე შევიდე?
-არა ქეთუ შევალ, აქ ვერ გავჩერდები. -ფეხზე წამოხტა და სამშობიაროში შევიდა. ცოტა ხნის შემდეგ გაბრწყინებული სახით გავიდა გარეთ.
-რახდება? -მაშინვე ეცა ქეთა.
-პატარა კვიციანი დაიბადა. -ჩაიღიმა და ხელები მოხვია გაბერილ ქეთას. მაშინვე ატყდა ყვირილი, მილოცვები, “ნათლია მე ვარ”-ს ძახილები და მთელი სავადმყოფო იქ შეკრებილმა ხალხმა აიკლო.
-შენც ესე უნდა მანერვიულო პატარავ? -უკნიდან მოეხვია ჯიქია ცოლს და მუცელზე მოკიდა ხელები.
-გიგა ხო შემომყვები?
-ვერა. ვერ გავუძლებ შენს ტკივილს. ვერ ვიტან რომ გტკივა და ტირიხარ. -ყელში უტოვებდა სველ კოცნებს. -როდის მეტყვი ჩემი პატარა ბიჭია თუ გოგო?
-შენი პატარა მე ვარ, ბავშვის სქესს კიდე არ გეტყვი!
-გოგოა?
-ხომ გითხარი არათქო. წამოსულიყავი და გაიგები.
-მაგრად ატ*აკებ შენთავს ვფიცავარ.
-მაგაზე მერე ვიალაპრაკოთ. -გიგასკენ შეტრიალდა, ხელები კისერზე მოხვია და ტუჩებზე აკოცა.
******

-ზუზუ…
-რაიყო? -ისევ გაეღიმა ელენეს დაძახებულზე. ყოველთვის უთბებოდა გული ამ სახელზე, ათასნაირ ემოციებს იწვევდა ეს სახელი.
-რაღაცას გეტყვი და არ მეჩხუბო.
-რა ხდება? -წარბები შეკრა დევდარიანმა.
-მაპტიე რა...
-ელენე ვბრაზდები.
-ზუზუ მიყვარხარ ხომ იცი? აი შენზე მეტად არავინ მიყვარს, ჩემთვის ყველაფერი ხარ და შენს გარეშე ვერ ვიარსებებ.
-ელენე!
-ზუზუ ხომ მითხარი არასდროს მიგატოვებო?
-შენს მიტოვებას არ ვაპირებ ელენე, მითხარი რახდება.
-გახსოვს ცამეტ იანვარს რატი რომ დაიბადა?
-ხო მერე?
-შენთან რომ მოვედი და ის შხვართი ვიღაცა მოვიდა, მერე ხო წავედი და სესა ჩემთან კაფეში წავიყვანე?
-ხო მერე?
-იქ მაშინ ჩემი ყოფილი ვნახე. -ცოტახანი გაჩუმდა, ზუკას სახეს უყურებდა, თითქოს კიდევ მეტს ელოდებოდა. -შემთხვევით ვნახე, კაფეში შემოვიდა და რომ დამინახა ჩვენს მაგიდასთან დაჯდა. ზუკა გეფიცები არაფერი ისეთი არ უთქვამს, უბრალოდ მომიკითხა და ჩვენც ორ წუთში წამოვედით.
-რატომ არ მითხარი?
-არ ვიცი, მინდოდა თქმა მაგრამ არ გითხარი, არ მივიჩნიე არაფრად და ჩვეულებრივი ნაცნობივით გავატარე… უბრალოდ არაკომფორტულად ვიყავი და ახლა გეუბნები.
-ის შხვართი ანი იყო. -გაეღიმა ელენეს სახეზე.
-რაა?
-ჰო ანი იყო. -სავარძელიდან წამოდგა და ელენეს მიუჯდა გვერძე.
-მერე? რაქენი? ღმერთოჩემო, რატომ არ მითხარი? როგორ იყავი? იგრძენი რამე? -ცრემლი გადმოუგორდა თვალიდან. ზუკა კი გაღიმებული უყურება და ცრემლებს წმენდდა.
-ვიგრძენი.
-რა? -გული გაუჩერდა არჩვაძეს, ტირილს უფრო უმატა და ზუკას ხელზე ჩაბღაუჭებული თითები მოადუნა. -მართლა? -სახეზე აიფარა ხელები.
-ჰო, ვიგრძენი რომ მიყვარხარ პატარავ, ვიგრძენი რომ შენ ხარ ის ვინც ყველაზე მეტად მიყვარს, ვაფასებ და მსურს. -ტუჩებით შეუმშრალა ცრემლები. -ჩემთვის ყველაზე სასურველი და საყვარელი ქალი ხარ ელე, არავინ მჭირდება შენს გარდა. მისი ყურებისას მხოლოდ შენ მახსენდებოდი, მხოლოდ შენზე ვფიქრობდი და იმ ადგილს ვაშტერდებოდი სადაც შენი ლამაზი ტრა*ის კვალს ტოვებდი.
-მიყვარხარ, სიცოცხლეზე მეტად მიყვარხარ.
-ვიცი. -ისევ გაუცინა და საყვარელ ბაგეებს დაეწაფა.
******

-გიგაა! -ლოგინში იწვა და დიდი მონდომებით ანჯღრევდა ქმარს.
-რაიყო? -ძირბურანში მყოფმა ამოიბურტყუნა.
-დამეწყო გიგა! -ამის თქმა და მისი ფეხზე წამოხტომა ერთი იყო.
-მართლა?
-აბა ხოარ მოგატყუებ? -თვალები აატრიალა, ზედმეტად მშვიდი ჩანდა ჯიქია, რასაც გიგაზე ვერ ვიტყოდი. სწრაფად აიტაცა ხელში და მანქანამდე სირბილით ჩავიდა. სიცილს ვერ იკავებდა ქეთა ქმრის შემხედვარე, რაზეც გიგას ნერვები ეშლებოდა. -მტკივა გიგა!
-მოითმინე პატარავ მივალთ მალე. -ქეთას ჩაბღაუჭებული თითები ტუჩებთან ჰქონდა მიტანილი და გაუჩერებლად კოცნიდა.
-გიგა შემომყევი რა, მეშინია. -როდესაც საკაცეზე დააწვინეს მაინც არ უშვებდა ქმარს.
-შემოგყვები პატარავ. -შუბლზე აკოცა და ხელი გაუშვა, დოინჯშემორტყმული უყურებდა ცოლის სხეულს, იქამდე სანამ თვალს არ მიეფარა. შემდეგ ტელეფონი მოიმარჯვა და ყველას გადაურეკა. მთელი სამეგობრო შეიკრიბა, განერვიულებული დადიოდა აქეთ იქით ფანგანი, არც თორნიკე იყო კარგ დღეში, არც ანდრია და ლაშა. კოტესთან მივიდა არჩვაძე, ხელები წელზე მოხვია და ქვევიდან ახედა.
-ყველაფერი კარგად იქნება კოტიკ, მალე ნათლული გეყოლება.
-უნამისოები ხართ ოთხივე. -შუბლზე აკოცა ელენეს. -გავჭაღარავდი კაცი ამდენი ნერვიულობით, შენს მშობიარობაზე სულ გავთეთრდები ალბათ.
-შენ ჩვენზე ასე რომ ნერვიულობ ლიზაზე რაუნდაქნა.
-ზუკა არ იყოს, აგიწითლებდი მაგ სექსუალურ ტ*აკს! -ლოყაზე უკბინა.
სამშობიარო ბლოკში ტკივილისგან ერთმანეთს აჭერდა თვალებ, მაშინვე ჭყიტა როგორც კი ნაცნობი თითები შეეხო ხელზე, მთელი ძალით ჩაებღაუჭა გიგას.
-თუ რამე მომივა გუგა დაარქვი.
-რაა? -წარბები შუბლზე აუვიდა ჯიქიას.
-ვხუმრობ! -მაინც მოახერხა გაცინება, შემდეგ კი სახე დამანჭა. -ლაზარე დაარქვი და უთხარი რომ ყველაზე მეტად მიყვარდა.
-ნუ მაგიჟებ ქეთა! ყველაფერი კარგად იქნება, მალე დედა გახდები და ჩვენს პატარას ვნახავთ… მოიცა რათქვი? -მერე გაანალიზა რომ შვილს ლაზარეს არქმევდა.
მის კივილზე გიჟდებოდა, იმდენად უჭერდა თითებს, კანი სულ გათეთრებოდა, ვეღარ უძლებდა მის განწირულ ყვირილს. გული ამოვარდნას ჰქონდა.
******
-გიგა გიგა! -სწრაფად გაჩნდა სამზარეულოდან საძინებელში ქეთას ყვირილზე.
-რახდება? -დაფეთებული მივარდა თვალებაცრემლიანებულ ქალს.
-ნახე. -ხელი მუცელზე მიადებინა, თავიდან ვერაფერს იგებდა, ბოლოს წიხლი მოხვდა ხელზე, მაშინვე ჭყიტა თვალები და ქეთას შეხედა. პულსი აუჩქარდა, უდიდესი ბედნიერება იგრძნო იმ დროს, ისევ გამობერილ მუცელს დახედა და ტუჩები მიაკრო.
-მიყვარხარ მა. -ორივე ხელით ეფერებოდა მუცელზე. ბავშვის განმეორებულ წიხლზე სულ გადაირია, ეგონა ბედნიერებისგან გასკდებოდა, ვეღარ იტევდა ორგანიზმში. -მეეცო. -აცრემლიანებულ ცოლს ახედა და თბილად გაუღიმა. -ყველაზე მეტად მიყვარხარ ქეთა.-ვნებიანად დაუკოცნა ტუჩები.
-მეც. -ცრემლები შეიმშრალა და ამჯერად თვითონ მისწვდა ქმრის ბაგეებს. -გიჟივით მიყვარხარ.
******
ყველა დაძაბულობა, ტკივილი და ყვირილი გაქრა როგორც კი ბავშვის ტირილი და მისი ციცქნა წითელი სხეული დაინახა. აღარაფერი ესმოდა, ვეღარაფერს ხედავდა დედის მკლავებში მწოლიარე თავისი შექმნილი არსების გარდა. უდიდესი სითბო და ბედნიერება ეღვრებოდა სხეულში. ოდნავ შეეხო თავზე ტუჩებით და ცრემლიანი თვალებით გაშტერებულ ჯიქიას ახედა. ნაცრისფერი თვალები უელავდა და ვერაფრით აშორებდა თვალს თავის შვილს. იმ წუთიდან მიხვდა რომ მამა გახდა, ყველაზე ბედნიერი იყო იმ დროს, ძლივს გაბედა შეხება, ნელა აკოცა თავზე, შემდეგ კი ქეთას ტუჩებს მისწვდა.
-მიყვარხარ! ყველაზე ბედნიერი კაცი ვარ! -ჩუმად ჩასჩურჩულა, შემდეგ კი გარეთ გავიდა.
-როგორ არიან? -მაშინვე ეცა კოტე.
-ორივე კარგად არის, ქეთაც და ლაზარეც. -მაშინვე მოხვია ხელები ფანგანს.
-ბიჭიაა! -უცებ წამოიყვირა ლუკამ. მთელი სავადმყოფო აიკლეს. ექთნები დასცინოდნე, “მომავალ შეხვედრამდე”-ო.
-დეიდა გავხდი? -ყველა გაჩუმდა და ყურადღება კალიდორში მდგარ გოგოსკენ გადაიტანეს.
-ჰოო გახდი. -თავი დაუკრა გიგამ და კოტეს გახედა. თვალებ ანთებული უყურებდა ლიზას, უამრავი ემოცია ერთდროულად დათარეშობდნენ ფანგანის სახეზე, გაახსენდა ქეთას ჩამოსვლა, თვითონაც ასეთ მდგომარეობაში იყო. მხარზე მიარტყა ხელი. გაუნძრევლად იდგნენ და ერთმანეთს უყურებდნენ. ყველას ჩამოუარა, ბოლოს კოტემდე მივიდა, თვალი შეავლო ლიზას, უცებ შეტრიალდა და უკანმოუხედავად დატოვა სავადმყოფო.
-გვანცი სად ხარ? -მაშინვე ნაცნობ ნომერზე გადარეკა.
-ბარს ვკეტავ ეხლა, სახლში მივდივარ, რახდება?
-მჭირდები.
-კოტე ბოლოს სექსი როდის გვქონდა გახსოვს?
-შენ მჭირდები გვანცა, სექსი არა.
-ამოდი ჩემთან.
-კარგი. -ანერვიულებული წავიდა ბერიძის სახლისკენ. კარზე გაბმული ზარის შემდეგ, სველი თმით და ხალათით გამოჩნდა გვანცა. მაშინვე ეცა ფანგანი, ხელები მოხვია კისერზე და მაგრად მოეხვია.
-რახდება კოტე.
-მომენატრე. -ლოყაზე აკოცა.
-დავიჯერე. -თვალები აატრიალა. -წამოდი და მომიყევი. -სავარძლისკენ ანიშნა, გვანცას კალთაში ჩადო თავი, ფეხები კი სავარძელზე შემოალაგა.
-ჩამოვიდა. -თვალები დახუჭა როგორც კი გვანცას თითები იგრძნო თმაში.
-მერე?
-წამოვედი.
-რატომ?
-ვერ გავუძელი, რომ დავინახე ყველაფერი ერთად დამემართა. საშინელებაა სიყვარული გვანცი, ყველაზე საშინელი და მტკივნეული გრძნობაა. როცა გიყვარს და შენთან არის, ტკივილამდე გიყვარს, როცა შორს არის, მონატრებისგან გტკივა. სულ გტკივა. აგიჟებს სიყვარული, ყველა გრძნობას ერთად უყრის თავს, ჭკუიდან გშლის. მგონი არაფერს შეუძლია იმდენად გატკინოს როგორც სიყვარული აკეთებს ამას. ზოგჯერ ისეთი ტკბილია, ბევრი სიტკბოსგან მწარდება. როგორც წიწაკა. წიწაკა ბევრ შაქარს შეიცავს და ამიტომ არის ასეთი მწარე. არავინ შეიყვარო შენ გვანცი. დაიტანჯები, ერთხელ მაიმც შეძლებს ეს გრძნობა შენს დატანჯვას.
-არ უნდა წამოსულიყავი.
-ვერ დავრჩი. ცუდად ვარ გვანცა, თითქოს რაღაც მაჭერს აქ. -ხელი გულზე მიიდო.-არანოლმალურად მიყვარს.
-იცი რაუნდა ქნა?
-რა აბა? -ჩაეღიმა გვანცას სახეზე.
-უნდა მიხვიდე, მოკიდო ხელი, მოიტაცო, მაგრად გა*იმო და ვსო გყავდეს შენთან. აღარც ამერიკაში გაუშვებ, აღარც სიყვარულისგან გეტკინება.
-რა ჭკვიანი ხარ. -ჩაიცინა. -შენ რომ გაგ*იმო არა? -თითი ხალათის შიგნით შეუცურა და მკერდზე მიეფერა.
-ქმარს ვუნახავ. -ხელი მოაშორებინა წარბშეკრულმა.
-მაშინ რომ გათხოვდები მერე დამირეკე. -სიცილი აუტყდა.
-შენს მერე არავისთან ვყოფილვარ.
-კაი ტო? რამდენჯერ გნახე, ვერ მითხარი?
-კოტე კარგი რაა.
-კაი კაი. -ხელები ასწია.
-მართლა გეუბნები, ეს ღამე არ გამაზო კოტე.
-ვერა გვანცი, ძალიან მეპატარავება. მეშინია რომ მისი გამოუცდელობით და ბავშვობით ძალიან ვატკენ.
-ოცი წლის გახდა ბიჭო!
-მიყვარს და არ შემიძლია ვატკინოთქო.
-ატკინო? -წარბები ასწია. -კოტე შემომხედე.
-რაიყო გვანცი? -ეცინებოდ მის სერიოზულ სახეზე.
-ვერ ატკენ, ეგრე პირველად ყველას ტკივა, მთავარია მერე როგორ განვითარდება, შენ კიდე სასწაულიხარ მაგ საქმეში. -თვალი ჩაუკრა, თან ტუჩები მიაკრო შუბლზე. -წადი ეხლა! მოკიდე ხელი ლიზიკოს და წაიყვანე სადმე შორს.
-მოვიტაცო?
-ხო მერე რა, იმანაც არ დაიწყოს ეხლა ტვინის***ნები. -მხრები აიჩეჩა. -უყვარხარ და სიამოვნებით დაგთანხმდება ყველაფერზე. -თვალი ჩაუკრა.
-არანოლმალური ხარ. -ქვედა ტუჩზე იკბინა.
-ნოლმალური რომ ვიყი შენთან ვიქნებიდი?
-მაინც მინდა შენი აკვნესება.
-ღმერთო რა დავაშავე? -შუბლზე მიირტყა ხელი. -ჰორმონებმა შემოგიტიეს დეგრადირებულო, წადი და ლიზა ააკვნესე. -თავში წაუთაქა.
-კარგი მაშინ. -ფეხზე წამოიმართა.
-მიდი და მერე მომიყევი როგორი პირველი ღამე გექნებათ.
-ნუ ეჭვიანობ! გამოცდილი ქალი ხარ არ გეკადრება. -უკანალზე მიარტყა ხელი.
-წადი რა. -კარებამდე მიაცილა.
-ცუდი ქალი ხარ.
-რას მიწუნებ?
-არ გიყვარვარ და მეგობარს არ ეხმარები!
-ზუსტად მაგას ვაკეთებ ეხლა. რომ მიყვარხარ მაგიტომ გაგდებ.
-ხომ იცი ამის მერე ვეღარასდროს შეიგრძნობ ჩემს…
-ვიცი და მიხარია. -საუბარი გააწყვეტინა. -ჩემი შვილის ნათლია ხოიქნები?
-ორსულად ხარ? -თვალები ჭყიტა.
-რანაირად ვიქნები ორსულად? ორითვეა არავისთან ვყოფილვარ. მომავალ შვილზე გეუბნები.
-ვიქნები გვანცი, მთავარია მამა არ ვიყო და ნათლია ვიქნები. -ჩაიცინა.
-ღმერთმა დამიფაროს შენნაირი შვილისგან.
-წავედი. -შუბლზე აკოცა, ისევ გადაეხვია და სახლიდან გავარდა. ენერგიით მუხტავდა გვანცა, უცნაური ქალი იყო, თვითონაც უკვირს როგორ არ შეუყვარდათ ერთმანეთი ამდენი ვნებიანი ღამის, გახსნილი უერთიერთობის და ყველანაირი გამგეობის შემდეგ. გვანცასგან პირდაპირ სავადმყოფოში მივიდა, უხმოდ მოჰკიდა ხელი ლიზას და გარეთ გაიყვანა, ვერავინ მოასწრო რამის გააზრება, უცებ ჩატენა მანქანაში და სახლისკენ წავიდა.
-რას აკეთებ?
-მოგიტაცე! -დაბღვერილმა შეხედა. -დღეიდან ჩემი ცოლი ხარ ვსო.
-რას ბოდავ კოტე? გააჩერე მანქანა! რომელი საუკუნეა?
-საუკუნე რაშუაშია ლიზა? აღარ ვაპირებ ვუყურო როგორ დადიხარ შენს ნებაზე, აღარ მოგცემ უფლებას ჩემგან შორს იყო და თავი მომანატრო.
-ხო მაგრამ…
-გაჩუმდი! ისედაც გაბრაზებული ვარ, ძლივს ვითმენ რამე საშინელება არ გავაკეთო.
-კოტე…
-როგორ წახვედი ლიზა? როგორ მოიფიქრა შენმა პატარა ტვინმა ჩემი მიტოვება და წასვლა.
-არ მიმიტოვებიხარ! ნაჩხუბრები ვიყავით და წავედი.
-რამნიშვნელობააქვს?
-სადმე დავსხდეთ და ვილაპარაკოთ.
-შენ გგონი ვღადაობ? -ჩაიცინა. -მართლა მოგიტაცე პატარავ.
-რაა?
-ხო, დღეს ჩემი ცოლი გახდები და მერე დავქორწინდეთ.
-რას ბოდა კოტე თუ ხვდები?
-ძალიან გთხოვ ყვირილი არ დაიწყო, გიყვარვარ მიყვარხარ და მორჩა. რა მნიშვნელობა აქვს რამდენიმე დღის მერე გთხოვ ხელს თუ დღეს წაგიყვან პირდაპირ.
-კოტე გაგიჟდი ხო?
-ხო გავგიჟდი, შენ გამაგიჟე ლიზიკო, შენი ბრალია ყველაფერი, ასე რომ შენი ხმა აღარ გავიგო. -მართლა გაჩუმდა გაბუნია, მიშტერებული უყურებდა ფანგანს და ჯერ კიდევ მისი ნათქვამის გაანალიზებას ცდილობდა.
-კოტე…
-რა?
-მართლა ცოლად მოგყავარ?
-კი.
-კოტე გიყვარვარ?
-რომ არ მიყვარდე ცოლად მოგიყვანდი?
-შენ არასდროს გითქმას რომ გიყვარვარ.
-მაინცდამაინც უნდა გითხრა? ისე ვერ ხვდები ლიზიკო?
-ვხვდები მაგრამ…
-ხოდა ვსო.
-კოტე სიგიჟეა.
-ვიცი. -მანქანა ცოტახანში თავისი კორპუსის წინ გააჩერა, მერვე სართულზე ლიფტით ავიდა, შემდეგ უცებ შევიდა სახლში და ლიზაც შეიყვანა. -ესეც ჩვენი სახლი პატარავ.
-კოტე არ მჯერა. -უხერხულად შეიშმუშნა. -მეხუმრები ხო?
-ლიზა მომხედე. -თავი ააწევინა და მწვანე თვალებში ჩააშტერდა. -შეიძლება ძალიან ჩვეულებრივ მოგიტაცე, ასე რომ ვთქვათ შენი ნებით გამომყევი მაგრამ საერთოდ არ ვხუმრობ. ვეღარ გაგიშვებ ვერსად ლიზიკო, რაც დაგინახე იმის მერე სუნთქვა დავიწყე იცი? აქამდე ჩახუთულობა იყო. -ხელი წელზე მოკიდა და თავისკენ მისწია. -არ მოგენატრე ლიზიკო?
-ძალიან. -ცრემლები გადმოსცვივდა. -ყოველდღე მენატრებოდი. -კისერზე შემოხვია მკლავები და ცხვირი ფანგანის ყელში ჩარგო. -მოგატყუე მაშინ.
-რა?
-მძაფრი კიარა ყველაზე კარგი სუნი გაქვს. ვინაიდან შენი ცოლი ვარ მეც გამოვიყენებ შენს ყველაფერს. -თვალი გაუსწორა. თვითონ დაეწაფა მონატრებულ ტუჩებს, მოხერხებულად შეუსრიალა ენა კოტემ, ხელი უკანალზე წაავლო, მაგრად მოუჭირა და სხეულზე უფრო მეტად აიკრა. წვას გრძნობდა ფეხებს შორის, გაბრუებული იყო კოტეს სურნელით, აღარაფერი ადარდებდა. უცებ აიტაცა ხელში და საძინებელში შეიყვანა. სწრაფად გააშიშვლა და ზევიდან დააშტერდა სახეაწითლებულ “ცოლს”.
-ძალიან ლამაზი ხარ! -თვითონაც გათავისუფლდა სამოსისგან, ფეხები გადააწევინა, მათ შორის მოთავსდა და ცოტახნის შემდეგ შეუერთდა ლიზას სხეულს. იმ დღეს დაისაკუთრა, იმ დღეს უწოდო თავისი, მთლიანად მას ეკუთვნოდა და აღარასდროს მისცემდე მისგან შორს ყოფნის უფლებას.
******

გაზაფხულის საღამო იყო, 31 მაისი, უკვე საკმაოდ ცხელოდა. მოულოდნელად გადაწყვიტეს კოჯორში ასვლა, მხოლოს სასმელი და სასუსნაოები აიტანეს. სამი წელი ხდებოდა ქეთას დაბრუნებიდან. ექვსივე ერთ მანქანაში ისხდნენ, ლუკა საჭესთან, კოტე გვერძე, გოგოები უკანა სავარძელზე, გიგა და ქეთა კი ისევ საბარგულში.
-არაფერი გვეშველება ჩვენ გეუბნებით! -სიცილი აუტყდა ელენეს.
-კარგი რა ელისო, ხანდახან საჭიროა განმარტოვება. -თმები აუჩეჩა ჯიქიამ.
-ბოლოს ასე ერთად ქეთა რომ ჩამოვიდა მაშინ ვიყავით. -პირზე აიფარა ხელი ნინამ და სიცილი ატეხა. -გახსოვთ გიგას რა სახე ჰქონდა? -უკან მიატრიალა თავი. -თითქოს მოჩვენება დაინახაო.
-კაი ტოო… გიგა კიარა რამის მეც დავიჯერე რომ მელანდებოდა. -სარკიდან გახედა ყველას.
-შენ მაშინ არ გამოგვიცხადე მაშო მომყავსო?
-ბიჭო რა მალე გადის წლები ტო. სამი წელი ხდება რაც ჩემი გიჟი ქალი გავიცანი.
-ისე კოტიკ შენი ტყუპები რას შვრებიან? -თმებში შეუცურა თითები ელენემ.
-მაგიჟებენ. სოფიმ სიარული დაიწყო და სანი რომ უყურებს თვითონაც ცდილობს.
-საშინელი ნათლია ვარ. -თავი ჩახარა ელენემ.
-კარგი რა ელ. -უკან მიტრიალდა. -შენ ერთის მაგივრად ორ ბავშვს ზრდი. დაჟე შენი ქმარიც ბავშვივით ხდება რომ გიყურებს. ეგეც მესამე. -შუბლზე აკოცა.
-ნუ დასცინიხართ ჩემს კაცს! ვუყვარვარ და რა ქნას?
-აუ მეც მინდა ტყუპები. -ქვედა ტუჩზე იკბინა ქეთამ.
-მაგას დიდი ძალისხმევა სჭირდება ქეთუს. -სიცილი მორთო ფანგანმა.
-ისე ნეტა ჩვენი შვილებიც ჩვენსავით იქნებიან?
-რატომაც არა ქეთუს? ეგ ჩვენზეა დამოკიდებული.
-აი მერე თუ რომელიმემ გაჩითა ამათ მსგავსად და ერთმანეთი შეუყვარდათ მერე ნახეთ.
-რას გვიწუნებ? -თვალები დააწვრილა გიგამ.
-სამეგობროში ერთმანეთის სიყვარული არ არის კარგი არაა! თქვენ რომ ასე არ დარჩენილიყავით და სხვა შეგყვარებოდათ მერე ერთმანეთს ვეღარ აიტანდით, იშლება ასე სასტავები, ჩვენ გაგვიმართლა იმპონტში რომ მაგრად გიყვართ ერთმანეთი. -უცებ ჩამოარიკრიკა ნინამ.
-ისე ნეტა როგორი ხასიათი ექნებათ.
-ისე დაამუღამეთ სულ ბიჭები რომ გვყავს?
-რატო კოტემ ხო გააგორა ორივე ერთად?
-ისე კოტიკ ჩვენები ერთ კლასში იქნებიან. -მხარზე მიარტყა ხელი. -ისე სოფი ცოდოა ამდენ ბიჭებში და გოგოები გვესაჭიროება ხალხო! რომ გაგიჩინეს სულ ბიჭები კარგიიყო? ეხლა გოგოების დროა!
-ბავშვის გაკეთებას რაუნდა ელისო? აქამდე სამი შვილი უნდა მყავდეს უკვე.
-დავაი ჩამოხტით და შევიდეთ. -მანქანა გააჩერა სახლთან.
-გიგა ლანას დავურეკოთ?
-მიხედავს რა. -პარკები წამოკრიფა და სახლში შევარდა.
-მომენატრა უკვე.
-შენ გიგა მაინც გყავს ააქ. -დაეჯღანა ელენე და სახლში შევიდა. -ხალხო რაღაც მოვიფიქრე!
-გისმენთ ელისო.
-31 მაისი იყოს ჩვენი დღე და ყოველ წელს აესე მარტოები წავიდეთ ხოლმე სადმე, შვილების და მეუღლეების გარეშე.
-ბაზარი არაა! -ხელი გადახვია კოტემ და შუბლზე აკოცა. დაიწყეს სმა, ლაპარაკი, სიცილი, ძველი ამბების მოყოდა და განვლილი წლების შეჯამება. ერთმანეთს უყურებდნენ, ოდნავ შეცვლილები იყვნენ ყველაფერში, და მაინც… ისევ ძველი სასტავი, ძველი გრძნობებით, ძველი სიყვარულით, ძველი გულებით და ძველი მეგობრობით.
-მიყვარხართ! -უეცრად თქვა ნინამ. -ხუთივე მიყვარხართ, ყველაზე მეტად და ვამაყობ რომ თქვენნაირი მეგობრები მყავს.
-მეც მიყვარხართ. -ელენეც ჩაერთო ლაპარაკში. -თქვენ რომ არა არ ვიცი ახლა როგორი ვიქნებოდი, ჩემი ნაწილი ხართ, როგორც ჰარიპოტერში შვიდად რომ ჰყოფს თავის სულს ვოლდემორდი, თქვენ ჩემი ჰოკრუქსები ხართ, ხუთი ჰოკრუქსი რომლებიც თუ გაქრებიან მეც გავქრები.
-მეც მიყვარხართ, რამდენი წელიც არ უნდა გავიდეს მაინც ჩემი პატარა დები იქნებით. თქვენით ვარსებობ, მარტო მე არა, ყველა ასე ვართ ვიცი. -თითოეულს მოავლო თვალი ლუკამ. -როცა ქეთა არ იყო რაღაც ყოველთვის გვაკლდა, როგორც დედის გაკეთებულ საჭმელს, იგივენაირად რომ გაგიკეთებს სხვა, იგივე იგრედიენტებით, მაგრამ ისეთი გრძნობა გაქვს თითქოს რაღაც აკლია. გახსოვთ ლალი რომ გველაპარაკებოდა მეგობრობაზე?
-კი, არასდროს არ მიატოვოთ ერთმანეთი არავის გამოო. -ძირს მჯდარმა კოტემ მკლავები მუხლებზე ჩამოიდო და ბუხარს მიაშტერდა. -რამდენს უთქვია სხვანაირი ურთიერთობა გააქვთო, ვერ ვხვდებოდი რას გულისხმობდენ, ყველა მეგობარს უყვარს ერთმანეთი, მაგრამ მივხვდი. არ შეიძლება ადამიანები ისე გიყვარდეს რომ მათ გამო ყველაზე უარი თქვა. ეს რომ გავაანალიზე მაშინ მივხვდი რომ ყველაზე ძვირფასები ჩემთვის თქვენ იყავით, თქვენ სამი გიჟი გოგო რონლებზეც მთელი ცხოვრება უნდა მეზრუნა. რატომ? ვინ დამავალა? არავის უთქვამს მიდი და იზრუნეო. -ჩაიცინა. -აქედან მოდის. -საჩვენებელი თითი მიიდო გულზე. -არ ვიცი როდის ან როგორ ჩამოყალიბდა ასეთი სიყვარული, მაგრამ ფაქტია ჩამოყალიბდა. არასდროს შემპარვია ეჭვი თქვენს ნათქვამში, ნდობაში და სიყვარულში.
-არასდროს დამავიწყდება ის წლები. -გაღიმებულმა თქვა გიგამ.
-რომელი? -ნიკაპი ჩამოადო მუხლებს ქეთამ და მის პირდაპირ მჯომ ქმარს გახედა.
-შენ რომ წახვედი. -ელენეს და ნინას გახედა. -მაშინ ვიგრძენი თქვენი სიყვარული, ისე ცდილობდით ჩემთან ყოფნას. რამდენჯერ მომიშორებიხართ თავიდან, თქვენ კიდე ჯიუტად მაინც სულ ჩემთან იყავით. ვამაყობ თქვენით, ეხლაც თვალწინ მიდგას ის დღე პირველად რომ გნახეთ, ეჭვნარევი თვალებით რომ მათვალიერებდით სამივე. მაგის მერე ერთი დღე არ გამიტარებია თქვენს გარეშე და ვაღიარებ ყველაზე ბედნიერი მაშინ ვიყავი. ახლა კი გაიზარდეთ, ყველა გავიზარდეთ, მშობლები ვართ და მაინც ერთად ვზივართ. თქვენი სიყვარულის გამოც მიყვარხართ. -გაღიმებული უყურებდა აცრემლიანებულ გოგოებს. -იცი რომელი წლები მევასება? -კოტეს და ლუკას გახედა.
-ყველას რომ ვცემდით ვისაც ესენი დაევასებოდათ? -სიცილით გააქნია თავი კვიციანმა.
-ჰოო. -სიცილი აუტყდა.
-არადა ნიკოლოზი მართლა მომწონდა. -დანანებით ჩაილაპარაკა ნინამ და ყველამ ხარხარი ატეხა.
-ეგრე შენს ქმართან არავიზე არაფერი თქვა თორე გაგშორდება. -ცხვირი შეჭმუხნა კოტემ.
-ხუთი წელი. -თავისთვის თქვა ქეთამ და ყველამ მას გახედა. -ხუთი წელი რამხელა დროა არა? -ნაღვლიანად გაეღიმა.
-ბევრი ქეთუს, ძალიან ბევრი. -მტევანზე მოკიდა ხელი კვიციანმა და ხელის ზურგზე აკოცა.
-ოცდა ექვსი წლის ვარ, დედა ვარ, ჩემს საყვარელ კაცთან ვარ, ყოველ დღე, როცა სამსახურიდან დაღლილები ვბრუნდებით მაინც შემიძლია მასთან ერთად მთელი ღამე გავათენო. შემიძლია ვუყურო როგორ სძინავს, სუნთქავს და რა გამომეტყველებას იღებს ძილის დროს. -თვალს არ აშორებდა გიგას გაფართოვებულ თვალებს. -შემიძლია ვუყურო მთელი ღამე როგორ სძინავს ჩემს პატარას და მისი სუნთქვის რითმი ვაკონტროლო. აღიარეთ რამდენი ღამე გაგითენებიათ ასე?
-რამდენიც გინდა. -ხელი აიქნია ელენემ.
-ამ სამ წელში თითქოს ის ხუთი წელი გაქრა. თითქოს არც ყოფილა და თვრამეტიდან ოცდასამ წელში გადავხტი. იმის თქმა მინდა რომ, არცერთი ჩემი უთქვენოდ გატარებული დღეები, თვეები თუ წლები, არარის სრულყოფილი, იმდენად უცნაურია, იმდენად ჩახუთული რომ სუნთქვას მიკრავს. რომ ვიხსენებ იმ ხუთ წელს რომელიც თქვენს გარეშე გავატარე, ვერ ვიაზრებ, ვერ ვხვდები როგორ შევძელი, როგორ არ გავგიჟდი. მტკივა იცით? გახსენების დროსაც კი მტკივა უთქვენობა.
-ალბათ ასე იყო საჭირო.
-შეიძლება. მინდა იცოდეთ რომ თქვენს გარეშე აღარ მინდა არცერთი დღე. მე გამოვიარე, ვნახე როგორია უთქვენობა და აღარ მინდა იგივეს ნახვა. ელენესი არიყოს მართლა ჰოკრუქსებივით ხართ. ვაღიარებ რომ გიგას გარეშე ვეღარ ვძლებ, ხო სადმე რომ მიდის ვიტანჯები, ლაზარეს ისე ვიხუტებ საწყალი ბავშვი ვეღარ სუნთქავს ხოლმე, იმიტომ რომ გიგას ნაწილია, გიგას სუნიაქვს, გიგასნაირი თვალები, ყველა მისი გამოხედვა გიგას მახსენებს და მაგიჟებს. ლოყაც კი გიგასნაირად ეჩხვლიტება, ყველაფერი გიგასი აქვს და ამისგამო უფრო მეტად მიყვარს. გიგაც მეგობარი იყო. -ჩაიცინა. -როგორც გიგას გარეშე ვერ ვსუნთქავ ისე მიჭირს თქვენს გარეშეც. დღეში ერთხელ რომელიმე თქვენგანი რომ არ ვნახო, ერთი მაინც, თავს ცოცხლად ვეღარ ვგრძნობ, ვიკარგები. ამიტომ არცერთი არ მოკვდეთ რა, სანამ მე არ მოვკვდები მანამდე არცერთმა არ გაბედოთ ჩემგან წასვლ. -ცრემლები გადმოსცვივდა და ლუკას მიეკრო.
-რა ეგოისტობაა! -წარბები შეკრა ელენემ. -შენ რომ მოკვდე ჩვენ რა ვქნათ?
-ღმერთოჩემო. -თავი გააქნია გიგამ. -რადროს სიკვდილია ჯერ შვილი არ გამიზრდია, შვილიშვილიც ხომ მინდა, და შვილთაშვილი?
-ვგიჟდები თქვენზე ხალხო, ჩემო ჰოკრუქსებო.
-ჩვენ შენზე ელისო. -ლოყაზე აკოცა.
მთელი ღამე ლაპარაკში გაატარეს და ბოლოს იქვე ბუხრის წინ ერთმანეთში ახლართულებს ჩაეძინათ. ქეთა კოტესთან იყო, ელე ლუკასთან, ნინა კი გიგასთან. მეორე დღეს ზოგი წელის, ზოგი ტ*აკის და ზოგიც კისრის ტკივილმა გააღვიძა.
სახლში დაბრუნებებულებმა ისევ იგრძნეს ოჯახური გარემო და ისევ გადაეშვნენ ყოველდღიურობაში.
******

-მამიი! -ორივემ ერთად წამოიყვირა და კარებში შემოსული ჯიქიასკენ გაექანენ.
-ჩემი პრინცესები როგორ არიან? -ორივე ხელში აიტაცა. მართალია უკვე თორმეტი წლისები იყვნენ მაგრამ მაინც ვერ თმობდნენ ვერც მამა და ვერც შვილები ერთმანეთს. ყავისფერი თმებიბი და ცისფერი თვალები ჰქონდათ ქეთასავით, დანარჩენი ყველაფერი გიგასი.
-მა იცი დღეს ბებომ უნდა წაგვიყვანოს. -ლოყაზე აკოცა ნიამ.
-მართლაა?
-ჰო და გვითხრა ნაყინსაც გაჭმევთო. -მარიამიც ატიტინდა დასთან ერთად.
-ჩამოხტით დაბლა, ცოდოა მამათქვენი, ისევ პატარები კიარხართ. -წარბები შეკრა ქეთამ.
-მა იცი ნამცხვარი გამოგიცხეთ მე და ნიამ.
-მართლა მაა? -ღიმილს ვერ იშორებდა სახიდან მათი შემხედვარე.
-ჰო მამი იცი რამხელაა? -ხელები დაამრგვალა ნიამ. -აი უზარმაზარი.
-თან კრემიაქვს.
-მოდი ჩამოხტით, ხელებს დავიბან და მერე მაჭამეთ ნამცხვარი, კარგი მა? -ლოყები დაუკოცნა ორივეს.
-აუ მა წვერი მჩხვლიტავს. -თავი ჩახარა მარიამმა.
-მე არა.
-ვაღიარებ შენი წვერი მართლა იჩხვლიტება. -ქვედა ტუჩზე იკბინა ქეთამ. მაშინვე შენიშნა ქმრის თვალებში ანთებული სინათლეები.
-გავიპარსავ ჩემს გოგოებს თუ ასე უნდათ. -ორივე ჩამოსვა, გაღიმებული მივიდა ცოლთან და მაშინვე მის ტუჩებს დაეტაკა. ღრმად შეისუნთქა ქეთას სურნელი, ყველანაირ დაღლილობას უსხნიდა მისი შეხება.
-რაშვებით ხალხო? ბავშვებს მაინც ნუ აყურებინებთ. -გვერდი აუარა მშობლებს, მარიამი ხელში ააფრიალა და მასთან ერთად ჩაჯდა სავარძელში.
-მამას და დედას ერთმანეთი უყვართ და როცა უნდა მაშინ აკოცებენ შენ რა გინდა? -ხელები გადაიჯვარედინა ნიამ.
-ხო და რომ იცოდე ჩვენ ისედაც ვხედავთ კინოებში მსგავს სცენებს. -ლოყები გაუწელა ლაზარეს. -მაგრამ მამა და დედა უფრო საყვარლები არიან.
-მართალიხარ მა. -თვალი ჩაუკრა. -ეხლა დედა მამას მიეხმარება რაღაცაში და მერე ნამცხვარი მაჭამეთ.
-აი ეგეთი დებილებიც არ ვართ მა. -სიცილით მივიდა ძმასთან ნიაკო.
-თორმეტი წლისებივართ მამა! -თვალები აატრიალა მარიამმა.
-ესენი ნახე რა. -გაკვირვებულმა გახედა ცოლს. -გაზრდილან თურმე გოგოები.
-შენ რომ გამიცანი მეც ამათი ტოლა ვვიყავი რაიყო?
-კაი ტოო? -თვალები ჭყიტა, ქალიშვილებს გახედა, შემდეგ ისევ ქეთას. -ცამეტის იყავი.
-ერთი წელი არაფერს ცვლის.
-ბერს ლაპარაკობ პატარავ. -წარბები შეკრა. -ჩემმა გოგოებმა ჩემნაირი ტიპი რომ გაიცნონ ახლოს არ მივაკარებ.
-მშვენიერი ტიპი იყავი. -თმებში შეუცურა თითები.
-პატარავ, საბა სად არის?
-ბაღში.
-მომენატრა, ამათ ვეღარ ვეფერები გაიზარდნენ უკვე.
-ხვალ მოიყვანს ლანა.
-მგონი დავბერდი პატარავ. -გაღიმებულმა შეხედა უფროს შვილს.
-მამიი დედას პატარას რატომ ეძახი? -თვალებმოჭუტულმა ჰკითხა მარიამმა.
-ოცდახუთი წელია ასე ვეძახი მამი, დედაშენი შეხედულებით არის დიდი თორე შინაგანად ბავშვია. სულ ბავშვია როცა ჩემთან არის.
-ვერაფერი გავიგე მაგრამ ალბათ მივხვდები რომ გავიზრდები.
-როგოორ? -უკანალზე მიარტყა ხელი ლაზარემ. -ოცდაათ წლამდე ბიჭი არ გამაგონოთ!-ისე იყვნენ დაძმა ერთმანეთით გართულები ვერ შეამჩნიეს როგორ გავიდნენ ოთახიდან მშობლები. თავისთვის ჩაეღიმა ლაზარეს, ყოველთვის ხედავდა მათ სიყვარულს, უხაროდა რომ თავის მშობლებს ასე ძლიერ უყვარდათ ერთმანეთი. უამრავჯერ უნახავს მათი ჩხუბი, ყოფილა დღეები როცა რამდენიმე დღით ეროჟებოდნენ ერთმანეთს. ყველა ოჯახში ხდება ასეთი რამ… იმ მომენტზე ყოველთვის ხალისობდა, როგორ ცდილობდა გიგა ქეთას შემორიგებას და პირიქით.
-ვგიჟდები შენზე! -ცივ კაფელზე ჰყავდა ზურგით მიკრული ქეთა, მთლიან სახეს უკოცნიდა, თან ძლიერი ბიძგებით ანებივრებდა.
-თვრამეტი წელი! -კვნესას ამოაყოლა სიტყვები. -თვრამეტი წელია შენთან ვ*იმაობ და მაინც არ მყოფნი. მაინც ვერ ვკმაყოფილდები შენით! შეიძლება ასეთი რამე?
-როგორც ჩანს კიი პატარავ.
-არაამქვეყნიურად მიყვარხარ!
-ორმოცდა ერთი წლის თაობაზე უმშვენიერესი ხარ!
-შენ მგონი ღიპი დაგედო! -სიცილი აუტყდა.
-ჰოო?
-ჯანდაბა! -უფრო მეტად აეკრო სხეულზე. ორგაზმ მიღწეულმა წამოიყვირა და თავი კედელს მიადო. -ჯანდაბა გიგა! შენ რა დაგაბერებს?
-სანამ შენ მყავხარ სულ ოცდახუთი წლის ბიჭი ვიქნები! ახლაც თვალწინ მიდგას ის ღამე, პირველად რომ დავეპატრონე ამ სხეულს და სამუდამოდ მივისაკუთრე. -უკანალიდან ხერხემალზე ააყოლა ხელები.
-სასწაულად მიყვარხარ, ასე როგორ შეიძლება სიყვარული გიგა? ხანდახან მგონია ვერ დავიტევ ამ სიყვარულს და გული გამისკდება. შენით ვარ შეპყრობილი უკვე ამდენი წელია.
-ჩემი ანგელოზი ხარ ქეთა, ჩვიდმეტი წლიდან ჩემი ხარ და სიკვდილამდე ჩემი იქნები.

ქეთას და გიგას ბინაში ისხდნენ ექვსივე, თმებში ოდნავ ჭაღარებიც შეჰპარვოდათ. ისევ ლუდებით ჰქონდათ გატენილი მაგიდა, ისევ უაზროდ იცინოდნენ, თემა არ ელეოდათ არცერთს.
-დეე წავედი მე! -ოთახიდან გავარდა. -ვა ვა აქ რა ხდება? -სიცილით მიუახლოვდა ქეთას.
-სად მიდიხარ?
-რა კითხვაა ქეთა? -წარბები შეკრა ჯიქიამ. -იქნებ სა*იმაოდ მიდის? შენ უნდა გკითხოს?
-დაკაცდი უკვე დედი? -ფეხზე წამოხტა და ლოყები დაუკოცნა უფროს შვილს.
-იმედია მეღადავები. -თვალები აატრიალა. -კაი გამიშვი რაა, მე გიგი, დათა, დემე და ტყუპები მივდივართ კლუბში. არ დაიწყოთ წამდაუწუმ რეკვები იცოდეთ. -სიცილი დაუქნია თითი ყველას.
-სოფის მიმიხედეთ!
-მაგის თქმა საჭირო არ არის კოტიკ. -თვალი ჩაუკრა ნათლიამისს.
-ვინ შეგიშვებს შენ შვილო კლუბში? -სერიოზულად გაუკვირდა ქეთას.
-პატარავ დაანებე თავი! დავაი მა წადი. -თვალი ჩაუკრა შვილს. -ოღონდ გვიანობამდე არ გაჩერდე, დედაშენი არ დაიძინებს სანამ შენ არ გნახავს მძინარეს.
-ჯიგარიხარ. -კარებისკენ წავიდა. -და სპასიბა მა! ფული ვნახე დარიცხული.
-გიგაა! -თვალები დაუბრიალა ქმარს. -ჯერ ჩვიდმეტი წლისაა!
-ჩვიდმეტი წლის რომ ვიყავი უკვე საყვარლები მყავდა! -სიცილი აუტყდა ქეთას დაბღვერილ სახეზე. -მოდი ჩემთან.
-როგორ არ ვიცვლებით. -სიცილით გააქნია თავი.
-ეე არ მიეკარო შენს ქმარს! -უცებ წამოიყვირა ელენემ.
-კარგი ხო. -წამომდგარი თავის ადგილზე დაბრუნდა.
-პატარებს გვიჩაგრავენ დიდები. -სიცილით გააქნია თავი ნინამ.
-ჩვენ დედისერთები ვიყავით ნინაჩკა, ესენი სხვადასხვა თაობაა.
-შევძელით. -გაღიმებულმა ჩაილაპარაკა ლუკამ. -მაინც შევაყვარეთ ერთმანეთი.
-სხვანაირად როგორ? -ლოყაზე აკოცა ელენემ. -არა სამი კაცი სახში ბევრია, კიდევკარგი ჩემი გოგო მყავს.
-კიდევ გააკეთე მერე, რასმიკეთებ სხვას? -ბარძაყზე მიარტყა ხელი კოტემ.
-ეე რაღადროს ჩემი შვილია კოტიკ? ორმოცდა ერთ წლის ქალივარ, სამი შვილი მყავს და მეტი რაღა ვქნა?
-ეხლა არ მითხრა დავბერდიო! -სიცილი აუტყდა ფანგანს.
-რა გამახსენდაა! -კოტეს აჰყვა ნინაც.
-რა აბა?
-გახსოვთ ჩემი სახლის კარის კოდი რა იყო?
-ბოზანდარა ელისო! -სერიოზულად თქვა ელენემ, ორი წამი ყველა ელენეს მიაშტერდა, შემდეგ კი სიცილით აიკლეს სახლი.
მაშინ 31 მაისი იყო, ოცდარვა წლის მეგობრობის შემდეგ ისევ შეკრებილი სასტავი იჯდა ლუდებით, იგივე სახლში, იგივე გულებით, შვილების და ქმრების გარეშე, ისე ექვსი საუკეთესო მეგობარი რომლებიც არასდროს დაშორებულან და არ დაშორდებოდნენ, სანამ სიკვდილი არ დააშორებდათ.



დასრულდაა!! ცოტა ვნერვიულობ, არ ვიცი როგორი გამოვიდა...
იმედია გავამართლე თქვენი მოლოდინები... მიყვარხართ ყელა ვინც
სულ აქტიურბდით და თბილი სიტყვებით მავსებდით <3 მადლობა რომ
გვერდში მედექით... იმედი მაქვს მოგეწონებათ. ველი ამ ისტორიის
საბოლოო შეფასებებს <3 დიდი ხნით არ დავიკარგები, გამიხარდება თუ
ჩემს სხვა ისტორიებსაც ასეთი პოზიტივით შეხვდებით <3