მოვტვინე რომ ტანსაცმელი უნდა გამომეცვალა და ეგეც გავაკეთე. მოსაღამოვდა,ასე მალე? ქოხიდან გავედი აქ ისევ არავინაა(არა სად ქრებიანხილმე) ახლა სახლს შემოვუარე და მის უკან ტყეში გავიჭერი, ბევრი ნამდვილად არ მივლია 15 წუთში წავაწყდი სოფელივით დასახლებულ არცისე პატარა ადგილს.არავინაა ვერავის ვერ მოვკარი თვალი, მხოლოდ ხის სახლებს ნახავ აქ. ზოგი დიდია ზოგიც უფდო პატარა არცერთ სახლში სინათლე არ არის. მაგრამ აქა იქ ჩირაღდნის მაგვარი რაღაცეები შევამჩნიე. პატარა ადგილია მალე დავათვალიერე. ბოლოს ერთი ყველაზე დიდი "სახლის" წინ ვიდექი და ვერ გადამეწყვიტა უნდა შევსულიყავი თუ არა ,ბოლოს ჩემმა ფეხებმა მინიძგა მისკენ და მეც უკვე მის კართან ვდგავარ, ფრთხილად შევაღე "კარი". შევედი ბნელა და მხოლოდ ხუთი წუთის შემდეგ მოვახერხე მხედველობის დაწმენდა. ჩემი სამყაროდან ტელეფონი გადმომყვა,რის გახსენებაზეც ჯიბე მოვიქექე მაგრამ კესო2-ს ჩავაცვი ის შარვალი. ფუ რა შტერი ვარ. სახლი გამოვკეტე და როცა მოვბრუნდი ჰოი საოცრება დაკრეჭილი სვიმეონი მადგას თავზე
-გამარჯობა-მეც გავეკრიჭე
-აქ რა გინდა?-ცალი წარბი მაღლა აზიდა
-რა იყო შენი სახლია?-ზედმეტად ახლოს დგას ჩემთან (არასდროს ჩემთვის დისკომფორტი არ შეუქმნია მაგრამ ახლა სხვა გრძნობაა)
თითქოს დაფრთხა და სახლისგან შორს გავიდა და ხელები გაშალა
-ეგ სამყარო, ეს ტყეც, და ეს ხალხიც ჩემია ჩემი სასჯელია. ის ქვა რომელსაც ტყეში ფეხს წამოსდებ ისიც ჩემია. ძალა რომელიც გინდ აქ გინდ დედამიწაზე ჩემს შთამომავლობას აქვს ჩემია.ყველაფერს რასაც უყურებ და რასაც შემდეგში დაინახავ ჩემია-დაასრულა მონოლოგი რომელსაც ხმამაღლა კითხულობდა და შემდეგ მე მომიახლოვდა, ისევ იმ სიახლოვეს ვგრძნობ თავი დახარა და ჩემს ყურთან ამოიჩურჩულა
-კონკრეტულად ამ სახლში კი ვცხოვრობ
მის ცხელ სუნთქვას ყურს უკან ვგრძნობდი, რაც არა ამქცეყნიურად მსიამოვნებდა. ხელი კისერზე მოვხვიე, ჩემი სხეულით მის სხეულს ავეკარი. ყელთან ზედმეტად ახლოს მაგრამ არც შევხებივარ ისე ავუსვი ენა ყბამდე და შემდეგ მე ჩავჩურჩულე
-ყველაფერი არა
ყურისბიბილოს ოდნავ შევეხე კბილებით ,ჩემს ამ საქციელზე დაბურძგლა მესიამოვნა ამიტომ მარჯვენა ხელი მაისურის ქვეშ შევუცურე
არც ის დამრჩა უპასუხოდ და მარცხენახელით ლოყაზე შემეხო.ცერათითი კი ტუჩზე გადამისვა თავი დახარა და თავი ამაწევინა ზედმეტად ძლიერად
-არ მინდიხარ-ზიზღით ამოთქვა
გამიკვირდაკიარა თითქოს შიგნით რაღაც ჩამეწვა, პირველი კაცია ვინც უარი მითხრა გავცოფდი და ტუჩებზე დავაცხრი. არ ვუნდივარ ბიჭს თურმე,კოცნაში კი ამყვა. ერთმანეთის პირში შხამიანი გველებივით დავასრიალებდით ენას. ზედმეტად უხეშად ვზასაობდით როცა კარს მიმანარცხა და შეწყვიტა ჩემი ტუჩების შეხება.ისევ მარცხენახელი მომუჭა და კარს ძლიერად დაარტყა.ზევიდან ბობოქრულად ჩამომხედა თითქოს რაღაც უშლიდა ხელს ჩემთან ყოფნაში
-რა იყო ვაჟიშვილი ხარ?-არასწორი სახით ცინიკურად ვკითხე
ცალი წარბი აზიდა რაღაცას აპირებდა როცა მის სხეულს გამოუძვერი და სიცილი დავიწყე ვერ ვჩერდებოდი სვიმეონი კი გაკვირვებული მაშტერდებოდა
-მე...მე მაპატიე დამავიწყდა შეყვარებული რომ გყავს და გაგიბრაზდება-ძლივს დავიწყნარე თავი
-იქნებ უბრალოდ ბო***ზე არ მიდგება?-სახე გამეყინა ახლა ამან მე ბ*ზი მიწოდა?(ჩემთვს ბ*ზი ის არის ვინც ს*ქსის სანაცვლოდ რაღაცას იღებს მე ს*ქსით მარტო ორგაზმს ვიღებ)
-ესეიგი ასე ხომ?-გაბრაზებული მივვარდი და ტუჩებზე დავაცხრი ის ისევ ამყვა კოცნაში მაგრამ ამჯერად მე მოვიშორე
-გინდივარ მთელი არსებით გინდივარ!-კარი შეაღო მკლავში მომკიდა ხელი და სახლში შემათრია. კარები მიხურა და კედელს ამაკრა.ველურივით მიკოცნიდა ტუჩებს ცოტახანში კი საწოლზე გადავინაცვლეთ, სწრაფად გავხადე მაისური მან კი თითები ჩემს საცვალში ჩაასრიალა, მისი ბოტოტა თითების შეხება ისე მსიამოვნებდა კვნესა წამსკდა. ტანსაცმელი შემოვიძარცვეთ და კოცნით გაიკვალა გზა ტუჩებიდან მკერდისაკენ,შემდეგ ფეხებშორის მისი გრძელი ა*ო ვიგრძენი. ორივეს ოხვრამ და კვნესამ ცა და მიწა შეძრა. მის ხმელ საწოლზე სუნთქვა არეულებს ჩაგვეძინა. დილით როცა გავიდვიძე პლედი მეფარა გვერდით კი სვიმეონი მეწვა. ჩემი სხეული მისაში იყო ახლართული ისე საყვარლად სძინავს ამ ტირანს მისი შეჭმა მინდება. ჩემი გრძელი თითები მის სახეზე ავათამაშე მაგრამ არ შევხებივარ შემდეგ იგივე მოძრაობით მის ლავიწებამდე ჩავედი სწორედ ამ დროს გაახილა თვალი
-დილამშვიდობისა-გავუღიმე
ხმაც არ ამოუღია ისე წამოდგა და ჩაცმა დაიწყო
-რა დედი ტ*ვნა გეტაკა?-ხმა არ ამოურია ისე დატოვა ოთახი ამას ერთი ღამის ნაშა ხომ არ ვგონივარ(არ ვარ თუ რა მაგრამ ბიჭებს ყოველთვის მე ვტოვებ)
ფეხზე წამოვდექი და ჩავიცვი სახლში არ გდია გარეთ გავედი და პირველივე შემხვედრ გოგონას ვკითხე
-აქ სადმე ბანაობას შევძლებ?
-ახალი ხარ?-რაღაც სხვანაირად მკითხა
-უკაცრავად?
-ხელმარჯვნივ თუ ივლი მდინარეს მიადგები შეგიძლია დაიბანო
-თქვენ მანდ ბანაობთ?...თუმცა რა მიკვის
-არა რათქმაუნდა ჩვენ აქ სახლებში გვაქ აბაზანები და ვბანაობთ-სიმართლე გითხრათ გამიკვირდა მაგრამ სწრაფათ დავტოვე ეს გოგონა და მდინარეზე ჩავედი.
გავშიშვლდი მგონი მდინარის დაბლა ხალხია მაგრამ მაგრად მ*იდია ცივ მდინარეში შევცურე ხუთიწუთიც არ იყო გასული მდინარის პირას სვიმეონი შევნიშნე
-აქ ასე ბანაობა არ ღირს-ისე ლაპარაკობს თითქოს ჩემზე ზრუნავდეს
-ვინმემ რამე გკითხა?-გაბრაზებულმა შევხედე
-მე გაგაფრთხილე-მდინარესთან ჩაიცუცქა
-ბატონო ნა**ჭვარო როგორ დამტოვე დღეს აა-გაბრაზებული წამოვედი მისკენ
-ზრდილობა არ გასწავლეს?-ჩემს ტანსაცმელს დაავლო ხელი
-არა არ უსწავლებიათ მოდი მასწავლე-მდინარის პირას ვიყავი უკვე როცა წამოდგა და ჩემი ტანსაცნელი წაიღო
-ოეე შენ შ*გ ხო არ გაქ?-გზად დავაწიე სიტყვა ის მობრუნდა ტანსაცმელი ხელში აათამაშა და გაბრუნდა. როგორ ეტყობა რომ არ მიცნობს შიშველი ამოვედი და დავიძარი იქით საითაც წავიდა. წინ კი ვიღაც ბიჭი შემეფეთა ჩემს დანახვაზე სიცილი დაიწყო, პირზე მუშტი მიიფარა და ამათვალიერ-ჩამათვალიერა. პირველად მომეშალა ამაზე ნერვები, მივუახლივდი და მუშტი ვუთავაზე, შემდეგ საყელოში მოვკიდე ხელი და ხეს მივარტყმევინე თავი. გაითიშა,(სუსტი არსება)ტანსაცმელი გავხადე და ჩავიცვი. ასე გავაგრძელე გზა და სახლის წინ მდგარი მომღიმარი სვიმეონი დავინახე.სწრაფი ნაბიჯით მივუახლოვდი, მასაც ვუთავაზე სიფათში და აბა გამოიცანით მან რა გააკეთა მანაც დამარტყა გამიკვირდა მართლა გამიკვირდა თავი წამოვწიე და ყელში ვწვდი
-ნა**ჭვარო-ისევ დავარტყი-და ასევე მანაც
-ფუ შენი შენ სულ გამოს*რდი?
ტანსაცმელი მომაყარა და გავიდა (დებილია და რა ხასიათი აქქ მმტრისას)
მეზარება აქ ყოფნა თან ძალიან.სახლი მე არ მაქ, არავის არ ვიცნობ, გასართობი არსად არაფერია. როგორ ძლებდნენ აქ 23 საუკუნე ახლა მათი განთავისუფლება მომინდა ცოდოები არიან.
მოწყენილობისგან რომ არ მოვკვდარიყავი ერთ-ერთი სახლის კარზე მივაკაკუნე არა ბედი არ გინდა? სვიმეონის ყოფილმა გამიღო
-შენ აქ რა გინდა?-დამიბღვირა დავიკიდე და მის სახლში შევაჭერი მაგიდა შევამჩნიე დაჩამოვჯექი
-რა ჯანდაბა გინდა?-წინ დამიდგა
-აქ ყავა და ეგეთები არ იცით ხო?-დავიჭყანე-კაი მაინც არ მევასება ჩაის დამალევინებ?
-ჩაის არა შხამს დაგალევინებ!-დამებღვირა
-კაი მიდი გააკეთე და ვიშხამაოთ თან წავიჭორაოთ-გავეკრიჭე
ოთახი დატოვა და გავიდა ამ დროს საშინლად ამეწვა ხელი დავიხედე და რას ვხედავ ამოკაწრული მაქ "სად ხარ? ამოიკაწრე"ეს რა ჩემი ფეხია გამიკვირდა მაგრამ მივხვდი ჩემები ცდილიბენ დამიკავშირდნენ.ეს ნაკაწრები მალევე გაქრა მეც ავდექი და მასპინძელთან გავედი
-სახელი როგორ მოგმართო?-ვკითხე
-კესანეს მკვლელი-დაბოღმილმა გამომხედა
-აუ ეჭვიანობის სცენებს ნუ მიდგავ და დებილი ქალივით ნუ იქცევი რაა-თავი გავაქნიე
-ანაბელი-ბოღმაა ცარიეი ეს გოგო
-რამე ბასრი ნივთი არ გაქ?-კითხვა გაუკვირდა
-რა გინდა უნდა დამჭრა და დამმარხო?
-ეგეთი ბანალური ადამიანის შთაბეჭდილებას ვტოვებ?-ხელში დანასავით თივთი მომაჩეჩა
-აიღე
-მადლობა თვალი ჩავუკარი და ხელზე წერა დავიწყე "მეორე მხარეს" გაოცებული მიყურებდა
-რას აკეთებ გააფრინე?-როცა მოვრჩი მომვარდა მაგრამ როცა აღარაფერი მქონდა გაუკვირდა
-აქ ადამიანად ხარ!
-ხო ვიცი-დებილობა ვქენი ეხლა მოვწვი
-დემონი ხარ აქაც?!-ხელი დამიჭირა და დააცქერდა
-ახალი ამბავი-ხელი გამოვგლიჯე
-სვიმეონმა იცის?-თვალებში ჩამხედა
-არ ვიცი შეიძლება იცის შეიძლება არა რას გაიგებ-მხრები ავიჩეჩე-და ხალხმა იცის რომ შენ და სვიმეონი დაშორდით?-სახე გაეყინა
-რა?
-მოდი პატარა საიდუმლოებებად დარჩეს კარგი?
-მე...რა?
-მოდი დავსხდეთ ვილაპარაკოთ-მაგიდასთან დავსხედით
-პორტალი იცი სად არის?
-ეგ რა შუაშიაა?
-იცი სად არი?
-ხო მერე?
-მაშინ რატომ არ გადადიხართ სვიმეონი დაიკიდეთ დატოვეთ და გადადით
-არა ვერა-თავი დახარა
-რატომ?
-ამას შენთვის რა მნიშვნელობა აქ?
-მითხარი
-ყველა დახოცა ვინც ეს სცადა-ნამდვულად არ გამიკვირდა
-გიყვარს?
-ხო ისევ-თვალიდან ცრემლი გადმოუვარდა
-ამ ადგილის დაგოვება გინდა?
-ყველაფერზე მეტად მაგრამ სვიმეონიც მინდა-ამომხედა
-აქედან გაგიყვან და მე მივხედავ იმას რომ სვიმეონმა ეს ვერ გაიგოს
-სანაცვლოდ?
-პორტალი უნდა მაჩვენო
-არა სვიმეონს ვერ ვუღალატებ არ შემიძლია ფეხზე წამოხტა-კარგი როგორც გინდა კარისკენ წავედი
-მე თავისუფლებას გთავახობ და ამასთანავე მთელს ჩემ ზებუნებრივ ნივთა საწყობს ასევე უსაფრთხოებას დაფიქრდი ამაზე