თავი 7
აეროპორტში ლევანმა წამიყვანა და დამტოვა. რეგისტრაცია გავიარე, გულაჩქარებულმა დავიკავე თვითმფრინავში ადგილი. მისამართი ხელში მეჭირა და ხელიდან არ ვუშვებდი. თვითმფრინავში ჩამეძინა. დღის 6 საათი იყო რომ ჩავფრინდი ლონდონში. ტაქსით მონტეროსის საოჯახო სასტუმროში მივედი და ბარგი დავტოვე. ჩანთაში საჭირო ნივთები ჩავალაგე და მაშინვე ტაქსით ზვიადის მოცემულ მისამართზე წავედი. ორ საათიანი მგზავრობის შემდეგ ქაღალდზე დაწერილ მისამართზე ვიყავი. ფრთხილად ავიარე კიბეები და კარზე დავაკაკუნე. შიგნიდან დემნას ხმა გავიგე.
-ისევ გასაღები დაგრჩა?-ინგლისურად იკითხა და კარი გამოაღო.-შენ?-სახეზე ფერი არ ედო.-აქ რა გინდა?
-დემნა უნდა დავილაპარაკოთ.-კარში ვიდექი და თვალს არ ვაცილებდი.
-სალაპარაკო არაფერი გვაქვს, უთავმოყვარეო ქალივით ნუ იქცევი და წადი.-გამოსცრა კბილებში და კარის დაკეტვა სცადა, რომ არ დავანებე.
-უნდა ვილაპარაკოთ. სხვების ვერსია მოვისმინე, ახლა შენი ვერსიაც უნდა მოვისმინო.
-რა უნდა მითხრა?-შემომხედა და სავარძელში ჩაჯდა, სულ სხვა ადამიანი მიყურებდა, თითქოს მისთვის სრულიად უცხო ადამიანი ვყოფილიყავი.
-დემნა მე მან გამომკეტა.
-თავად მიხვედი მის სახლში.-დამიყვირა.
-მივედი იმიტომ, რომ გამერკვია რა უნდოდა. ჩამკეტა და აღარ გამომიშვა. ქორწინების მოწმობა კი გააყალბა. ეს ექსპერტიზის დასკვნაა.-წინ სამხარაულის ხელმოწერის გაყალბების დასკვნა დავუდე.-დავარწმუნე, რომ გამოვეშვი და გამომიშვა. დემნა მითხარი რამე.-შევხედე მომლოდინე თვალებით, ის კი სამხარაულის დასკვნას კითხულობდა.-არაფერს დაგვიშავებს, დამპირდა, რომ შეგვეშვება.-ცრემლები მომდიოდა თვალებიდან.-უბრალოდ მითხარი, რაც მან მითხრა სიმართლეა? მე სატყუარა ვიყავი? მახეში გამაბი? არ გიყვარვარ?
-მკიდი*ხარ! -დაიყვირა და ჩემსკენ წამოვიდა.-მაგ ნაბი*ჭვარმა აწყობილი ცხოვრება დამინგრია. შენც და ისიც მკი*დიხართ. შენ რა მართლა დაიჯერე რომ მიყვარდი?-ხელები გამიკავა და კედელს ამაკრა, რომ კარი გაიღო და ახალგაზრდა გოგო შემოვიდა. ცივად შემიშვა ხელი.
-ბავშვს ველოდები.-ტირილით ამოვთქვი ბოლო სიტყვები, თან შემოსულ ქერა ქალს ვუყურებდი.-დემნა შენ არ ხარ ჩემი დემნა, შენ სხვა ხარ.
-არ მაინტერესებს. მე შვილი არ მინდოდა კარგად იცი. შეგიძლია მოიცილო, ეცადე არსად გადამეყარო. ეს შენ გიყვარდი უგონოდ, ისე რომ რა ხდებოდა გარშემო ვერ ხედავდი.-კბილებში გამოსცრა.-ასეთი გულუბრყვილო და ასეთი დებილი როგორ ხარ?-გაკვირვებულმა შემომხედა.
-დენმა ასე რატომ იქცევი, ის დღეები. არ შეგიძლია ის დღეები ასე უბრალოდ წაშალო.-ცრემლები სახეს მისველებდა, გული მეგლიჯებოდა.
-მე ბევრი შენნარი წავშალე. უბრალოდ შენ დიდხანს გაგრძელდი ჩემს ცხოვრებაში. იმდენად დიდხანს, რომ ჩემს ტვინს დაეპატრონე. ახლა კი ამოგშალე, საბოლოოდ წაგშალე და თვალით აღარ დამენახო.-ახალმოსული სავარძელში დაჯდა და გაკვირვებული გვიყურებდა ხან მე და ხან დემნას, მერე დაიხარა და ჩექმაზე ელვა შეიხსნა, ფეხსაცმელი რომ გაიხადა ორი პატარა პაკეტი დავარდა. დიდი მიხვედრა არ უნდოდა, რომ ნარკოტიკი იყო.
-ეს ვინ არის?-დემნას წინ დავუდექი და ისე ვკითხე.
-ჩემი ნაშა. დაიკმაყოფილე ცნობისმოყვარეობა? -ისევ იმ ქერას გავხედე.
-შენს გემოვნებაში ჯდება.-ზიზღით შევხედე.
-ხო, შენსავით მსუქანი არ არის.-თავი გვერდზე მიაბრუნა და კარისკენ მიმითითა, იმ გოგოს კი შეუბღვირა და ძირს დავარდნილ ნარკოტიკზე თვალით ანიშნა.
-შენც იკეთებ?-კარში გავდიოდი, რომ უკან შემოვბრუნდი და თვალებში შევხედე.
-ეგ შენ არ გეხება.
-მეხება, შემეხო, რადგან მაგის ბრალია ბავშვს, რომ გულის მანკი აქვს.
-წადი ნატა. უკან არ მოიხედო ისე წადი.-ხელში ექსპერტიზის დასკვნა დამაკავებინა, მკლავზე ხელი მომკიდა და გამომაგდო სახლიდან.
დამცირებას, შეურაწყოფას, ტკივილს, ღალატს. ყველაფერს ერთად განვიცდიდი. ცრემლები მომდიოდა და ტროტუარს მივუყვებოდი. წვიმდა, საშინლად წვიმდა. თითქოს ზეცაც ტიროდა ჩემს დანგრეულ ცხოვრებას. მე კი მივდიოდი უმისამართოდ. ხალხი სახლებში მიიჩქაროდა, ქოლგებით ხელში. მე კი წვიმა მასველებდა. კანკალი ამივარდა, ხელები საშინლად მიკანკალებდა. რამდენჯერმე უკან მოვიხედე, მეგონა ამედევნებოდა, მეგონა ჩემს მიტოვებას ვერ შეძლებდა. მერე უკან გამოვბრუნდი და ისევ იქ მივედი. უთავმოყვარეო ქალი ვიყავი, მაგრამ მაინც მივბრუნდი, უნდა დამეკაკუნებინა, რომ კარი ისევ დემნამ გააღო, საწვიმარი ეცვა.
-წასავლელი არ მაქვს.-არ ვიცი რატომ მაგრამ ეს ვუთხარი. მინდოდა მისი რეალური სახე საბოლოოდ დამენახა.
-მე შენთან არაფერი მაკავშირებს.-გამოსცრა კბილებში.
-ფეხმძიმედ ვარ, მუცლით შენს შვილს ვატარებ. ასეთ წვიმაში უცხო ქალაქში, როგორ შეგიძლია გამაგდო.-ცრემლები ისედაც სველ სახეს მისველებდა და ცხელ კვალს ტოვებდა ჩემს სახეზე.
-წადი ნატა, აქ არ უნდა ჩამოსულიყავი.-ხელი მკლავში მომკიდა და სადარბაზოში დამაბრუნა. მერე კი უბრალოდ კარი მიიხურა და გადაკეტა.
კიბეებზე დავეშვი ღრიალი მინდოდა, არ ვიცოდი ასეთი რა დაემართა, ასეთი უგულო როგორ იყო. ასე როგორ მომექცა. ისევ ქუჩაში გამოვედი, ტაქსს ვერ ვაჩერებდი, დიდი ხანი დავყავი ქუჩაში, ბოლოს კი გავაჩერე ტაქსი და წამოვედი იქიდან. გზა უსასრულოდ გაიწელა. შუაღამისას დავბრუნდი სასტუმროში. ცხელი შხაპის ქვეს ვიდექი და საკუთარი თავი მძულდა, კაცი რომელიც ასე ძალიან მიყვარდა, კაცთან, რომელთანაც სარეცელს ვიყოფდი, რომლისგანაც შვილს ველოდებოდი ქუჩაში მომისროლა. სააბაზანოდან, რომ გამოვედი ჩემი ტელეფონი გაბმულად რეკავდა.
-გისმენ ალექს.-ტელეფონზე ვუპასუხე, ალექსი სკაიპით მირეკავდა.
-ნატა როგორ ხარ? რა მოხდა?-შეშფოთებული ხმა ჰქონდა.
-გამომაგდო ალექს, ფეხმძიმე ქუჩაში გამომაგდო ღამით.-ამოვიტირე.
-ნატა ახლა სად ხარ?-შეშინებული მელაპარაკებოდა.
-სასტუმროში. შენ საიდან გაიგე, რომ ინგლისში ვიყავი?
-დამირეკა და მეჩხუბა, მისამართი რატომ მიეციო.
-სხვა არაფერი უთქვამს?
-ნატა.-ალექსს სევდა შეერია ხმაში.-დემნა სულ სხვა ადამიანი გახდა. ამ თამაშში დაზარალებული მხოლოდ შენ უნდა ყოფილიყავი, მგარამ მერწმუნე ის ოფრო მეტად დაზარალდა და დაიმსახურა ის რასაც იმკის.
-მე რატომ, მე რატომ ვისჯები.-ამოვიტირე.
-შენ ბედნიერებას იმსახურებ. უნდა დაივიწყო და ახალი ცხოვრება დაიწყო.-მამხნევებდა ალექსი.
-კარგი.-ტელეფონი გავთიშე და საწოლზე ატირებული დავემხე. ყველაფერი გავიხსენე, ალექსის და დემნას საუბრები, ზვიადის მონაყოლი და მივხვდი, რომ დემნა ის არ იყო ვის როლსაც თამაშობდა.
- ვინ ჯანდაბა ხარ დემნა ავალიანო?-დავიღრიალე ბოლო ხმაზე.-ასე როგორ ითამაშე ჩემით?-ტირილში ჩამეძინა.
დილით გაბმულმა ზარმა გამაღვიძა. ხალათი მოვიცვი და კარი გავაღე. დემნა ნომრის კართან იდგა და სევდიანი სახით მიყურებდა.
-რატომ არ ქრები?-ამოილაპარაკა და ჩემსკენ წამოვიდა, მეც უკან დავიხიე და შეშინებული ვუყურებდი.-აქედან რატომ არ ქრები?-ხელი გულზე მიიდო.-რა გამიკეთე ასეთი?
-წადი!-მკაცრად გამოვცერი კბილებში.-შენ ის დემნა არ ხარ ვინც მე შევიყვარე.
-მართალი ხარ. მაგრამ შენ ეს ნაძირალა კაცი შეიყვარე.-ხელს გულზე იდებდა და ჩემსკენ მოიწევდა.
-მე ნათელ მხარეს ვხედავდი, ახლა კი შენი ბნელი მხარე დავინახე დემნა. კარგად ითამაშე, ოსკარი გეკუთვნის, მამაკაცის საუკეთესო როლისთვის. მაგრამ მე ერთი რამ დანამდვილებით ვიცი. რაც არ უნდა უარყო და რაც არ უნდა ხელი მკრა, ვიცი ასე ვერ თამაშობენ. უგონოდ გიყვარვარ და ამას თავიდან ვერ ამოშლი, ვერც გულიდან ვერ წამშლი ვერადროს. ეს მოგიღებს ბოლოს და გაგანადგურებს. სასჯელად გიტოვებ ამ სიყვარულს, რომ დაიტანჯო, იმ თითოეული ცრემლისთვის, რაც მე შენს გამო დავღვარე.-ვტიროდი, ის კი თვალებში მიყურებდა და ვერაფერს მეუბნებოდა, დიდი ტკივილი ედგა თვალებში, რასაც მის თვალებში აკიაფებული ცრემლიც ადასტურებდა. ისევ მიყვარდა, კაცი, რომლიც ასე სასტიკად მომექცა მაინც მიყვარდა.
-მართალი ხარ. მე ბნელი ვარ, ძალიან ბნელი. კუდზე მაჯდა, მთელ ჩემს კარიერას, ჩემს მილიონებს ყველაფერს იძიებდა. შენ უყვარდი, უკან დაგყვებოდა, შენს გამო ლამის მოკლეს.
-ის ხალხი შენ მომიგზავნე? ის მკვლელები შენ მომიგზავნე?
-არა! მე მკველელი არ ვარ. ფულს ვათეთრებდი, ვერავინ ვერ იპოვა ვერაფერი. მან მიაგნო და ვცადე შენით გამეჩერებინა. ვემუქრებოდი, რომ თუ სამხილებს არ გააქრობდა შენ გაგისწორდებოდი. მდივანს დავარეკინე, გასაუბრებაზე დაგიბარე. მან კი მთელს თავის სადაქალოს მოსდო გასაუბრების ამბავი და დილით კართან უზარმაზარი რიგი დამხვდა. არცერთი რომ არ აღმოჩნდა ხელი ჩავიქნიე გეგმაზე, მაგრამ შენ იდექი და მლანძღავდი. ეს ბედი იყო, ბედისწერა. ზვიადმა ჩემთან აღმოგაჩინა და შემეშვა. შენ შემიყვარე და შენს გამო შემეშვა გესმის. მეგონა ვითამაშებდი და მორჩა. მაგრამ შენი სიკეთით, შენი სათნოებით შემოძვერი ჩემს ტვინში, ჩემს გულში. შეცდომა დავუშვი, ჩემთან მოვიდა და მითხრა, რომ თუ ამ საქმეს შევეშვებოდი შემეშვებოდა, მხოლოდ შენს გამო. მე კი მილიონები ვარჩიე, ადამიანების სიცოცხლეში გადახდილი ბინძური ფული. ხო, საკმაოდ დიდი კლანია, ვეხმარებოდი ფულის გათეთრებაში, ბაზებს ვტეხავდი და ყველა სამხილს ვანადგურებდი.
-რატომ? პროგრამები? ასეთი გზა რატომ აირჩიე?-თვალებიდან ცრემლი მომდიოდა.
-კვიპროსიდან დავიწყე. 5 მილიონმა დოლარმა თვალები დამიბნელა. ამდენი შრომის მერე მხოლოდ 5 მილიონი. მერე წამალი გავსინჯე და ნარკომანი გავხდი. ბარიგებთან კავშირი მქონდა და საქმე შემომთავაზეს, მეც დავთანხმდი.
-შავი ბუღალტერია, არ გაგკვირვებია, რომ გითხარი.
-ფულს ვათეთრებდი, კომპანია ამიტომ შევქმენი, მაღაზიები და კიდევ უამრავი ბიზნესი რაც შენ არ იცი. კარგად ავაწყვე საქმე. ქებურიამ ბიზნესებს ხელს არ ვახლებ მთავარზე გამიყვანეო. არ დავთანხმდი და შენ წაგიყვანა. შენი თავი წამართვა და ციხეში ჩასმით დამემუქრა. ერთ კვირაში ყველაფერი ხუხულასავით დამამხო თავზე.
-რატომ არ აგვირჩიე ჩვენ?-ხელი მუცელზე მედო და ვტიროდი.
-არ ვიცი? იდიოტი ვარ. სულელი, ნაძირალა. ვაპირებდი საქართველოდან შენს წამოყვანას და ყველაფრის თავიდან დაწყებას, ბილეთებიც ნაყიდი მქონდა. მერე გავიგე, რომ შენი ფეხით მიხვედი მასთან და ეჭვიანობამ გამაგიჟა. დიდი დრო დამჭირდა იმის მისახვედრად, თუ რას ნიშნავდი ჩემთვის. თითქოს დაგივიწყე. გუშინ კი რომ დაგინახე, ისევ ისეთი დიდი ტკივილი ვიგრძენი.
-ჩვენ აღარაფერი გვაქვს საერთო!-ჩავილაპარაკე მკაცრად.-ზვიად ქებურია და შენ ძმები ხართ. იმიტომ დაგინდო და არ გაგიშვა აქამდე ციხეში.
-რა? რა სისულელეა?-გაკვირვებული მიყურებდა.
-ხო დემნა. ისიც დათოს შვილია. საკუთარ ძმას წაართვი სიყვარული, საყვარელ ქალს წაართვი სიყვარულის რწმენა, საკუთარ შვილს კი მამა.
-ის ჩემი ძმა ვერ იქნება?-ნერვიულად ისვავდა თავზე ხელს და ოთახში დადიოდა.
-არის, საკუთარი ძმა სასიკვდილოდ გაიმეტე.
-შეუძლებელია.-თავზე ხელები მოიჭირა.-მე არაფერ შუაში ვარ ნატა, იმ თავდასხმასთან მე არაფერი მაკავშირებს. მასაც ეგონა, რომ მე მივუგზავნე მკვლელები, მაგრამ დედის სლს ვფიცავარ ამ თავდასხმასთან მე არაფერ შუაში ვარ.
-აბა ვინ იყო?
-არ ვიცი, სუსში მუშაობს, იქნებ სხვაც ემტერებოდა.
-მე მომყვებოდნენ.
-არ ვიცი ნატა, მართლა არ ვიცი.
-იმ სახლშიც ამის გასარკვევად მივედი.-თვალებიდან ცრემლები თავისით მომდიოდა.-ასეთი უგულო როდის გახდი? ანა ბოლოს როდის მოიკითხე?
-რაც საქართველოდან წამოვედი არ მომიკითხია. არ იციან არაფერი ჩემზე. მხოლოდ ფულს ვურიცხავ.
-ამას როგორ მალავდი? ასეთ ურჩხულს შენში როგორ მალავდი? ფული, ფული. ფული გგონია ყველაფერი?
-მიყვარხარ.-ჩემსკენ წამოვიდა.-გგონია რომ გამოგაგდე უკან არ გამოგყევი? გგონია მართლა გაგიმეტე ქუჩისთვის? სასტუმრომდე მოგყევი. ვიკითხე და მითხრეს, რომ 5 დღის ფული გადახდილი გქონდა ნომერში. შენი ნომრის წინ ვიდექი და ვერ გავბედე შენთან შემოსვლა.
-მაინც ურჩხული ხარ. ზღაპრებში ურჩხულები პრინცები ხდებიან, რეალობაში კი პრინცს გაყვები და ურჩხული შეგრჩება.
-გერმანიაში წავიდეთ. ანაც იქ ჩავიყვანოთ და სუფთა ფურცლიდან დავიწყოთ ცხოვრება.-შემომხედა მუდარის თვალებით. ისევ ის დემნა დავიჭირე მის თვალებში, რომელიც შემიყვარდა.
-არა. შენ ჩემი დემნა არ ხარ. მე ქმარი მომიკვდა, ჩემი დემნა მოკვდა დღეს და მე ვიგლოვებ მას. თუ საჭირო გახდება საფლავსაც გავაკეთებ და ჩემს შვილს მივიყვან იქ. ვეტყვი, რომ მისი მამა ღირსეული ადამიანი იყო და არა შენისთანა ნაძირალა.-ცრემლები სახეს მისველებდა.-როგორ მანიპულირებდი ჩემით.-გულზე მუშტები დავუშინე.
-იმ დემნასაც უყვარხარ და ამ ნაძირალასაც.-ხელი მომხვია და გულზე ამიკრა.
-მომშორდი- ხელი ვკარი.-ის ქალი გელოდება და შეგიძლია წახვიდე მასთან.
-ის რიგითი პარტნიორია და მორჩა.-ხელები გაშალა.-იეჭვიანე?-გაეღიმა.
-სასაცილოა, რა გაცინებს?-მუშტი მკერდზე მივარტყი.
-დაბრუნდი, ჩემს გვერდით ცოდო ხარ. ანგარიშზე ფულს ჩაგირიცხავ, აღარ იმუშავო, თავს მიხედე და ბავშვსაც. ყველაფერზე გეყოფა, იმ სახლშიც შეგიძლია დაბრუნდე, ზაირას სახელზე გადავაფორმე. მხოლოდ ერთს გთხოვ, ზაირას მიხედე. არ უთხრა ჩემზე არაფერი, მოკვდება სიმართლე, რომ გაიგოს.
-შენი ბინძური ფული არ მჭირდება?
-ბავშვს როგორ გაზრდი? ბომბორაზე ვერ წაიყვან ხოლმე.-ცრემლი ჩამოუგორდა სახეზე.
-ბომბორაზე თუ ვერ წავიყვან, მაგრამ ჩავეხუტები და სიყვარულს გავუნაწილებ.
-მამამისზე რომ გკითხოს?
-მოვუყვები. მოგონებები მაქვს იმ პრინცზე, რომელიც იდეალური იყო და რომელმაც მისი დედა მოხიბლა. შენ ხომ შვილი გეზედმეტებოდა.
-მეზედმეტებოდა, რადგან კოკაინზე ვიჯექი. მეშინოდა, რომ ხელი, ან ფეხი არ ექნებოდა.-დამიყვირა.
-გულის მანკი აქვს და შეიძლება ვერც დაიბადოს.-ცრემლიანი თვალები შევანათე. -ახლაც ნარკოტიკზე ზიხარ?
-ვზივარ.-კედელს ხელი დაარტყა.-ამის დედაც. მაქსიმალურად ვიკავებდი შენთან თავს, იშვიათად ვიკეთებდი, რომ არაფერი გაგეგო.
-არ გიცდია, რომ თავი დაანებო?
-არა. სურვილიც არ მაქვს.-ჩაილაპარაკა, თან მთელი სხეული დაჭიმული ჰქონდა.
-ლეილას რა უთხარი?
-ვუთხარი, რომ სხვისი ცოლი იყავი და ისე გათხოვდი ჩემზე.
-ამის შენ გჯეროდა?-გაკვირვებულმა შევხედე.
-არ ვიცი რა მჯეროდა. ქორწინების მოწმობა ვნახე. ეჭვიანობისგან გავგიჟდი, დავბრმავდი. შენზე გაბრაზებუმა საკუთარი თავის გადარჩენაზე დავიწყე ფიქრი და აქ გამოვიქეცი.
-შენ ერთადერთი ხარ. გვერდიდან არ მოგიცილებივარ, როგორ შეგეძლო ეს დაგეჯერებინა. სულ შენს გვერდით ვიყავი.
-ისეთივე სასურველი და მიმზიდველი ხარ, როგორიც იყავი.-წამოდგა და ჩემსკენ წამოვიდა.
-მოახლოვება არც კი გაბედო.-ხელით კარისკენ ვანიშნე.-წადი! მსუქანი ვარ და შენს გემოვნებაში არ ვჯდები.
-მასთან დაბრუნდები?
-არა. ორივეს ამოგშლით ჩემი ცხოვრებიდან, რადგან სათამაშოდ მაქციეთ. არც ერთს არ გეყოთ გამბედაობა, რომ გაგებედნიერებინეთ. მამათქვენის ღირსეული შვილები ხართ. ერთი ქალი უყვარდა და სხვას უბრძლოველად დაუთმო, მეორე ქალი კი ცოლად მოიყვანა და სხვა ქალის სიყვარულს შესწირა მისი სიცოცხლე.
-ჩემი დაუძინებელი მტერი ჩემი ძმაა. ჯანდაბას, თავი სიზმარში მგონია.
-მეც. ისე კარგად მოირგეთ როლები, რომ მეც მგონია, რომ ეს ყველაფერი ჩემს თავს არ ხდება და ბინძურ სპეკტაკლში ვთამაშობ.
-კარგი.-ლოყაზე მაკოცა.-შენი ბებერი ქმარი სულ არ მოგენატრა?-ყურში ჩამჩურჩულა. როგორ ვოცნებობდი ამ მომენტზე, როგორ მინდოდა ჩამხუტებოდა, მაგრამ ახლა, რომ ვიაზრებდი ვინ იყო დემნა.
-ჩემი ბებერი ქმარი მოკვდა!-პასუხი გავეცი და ცივად მომცილდა.
-ახლა რას იზავ? საქართველოში დაბრუნდები?-სევდიანი თვალები შემომანათა.
-რატომ დამტოვე? ასე როგორ მიმატოვე?-მკერდზე მუშტები დავუშინე და ავტირდი.-რა გინდა თავადაც არ ჩამოყალიბებულხარ.
-ნუ ტირი.-გულში ჩამიკრა, ცრემლები შემიმშრალა და ჩემს ტუჩებს დააცხრა. მკოცნიდა, მეც ავყევი კოცნაში, ისე მენატრებოდა, ისე ძალიან მიყვარდა, რომ არ შემეძლო მის გარეშე. ისევ გამაგიჟა, ისევ გადაწონა ყველაფერი, ისევ გამახვია ბურუსში და ისევ მის მკლავებში აღმოვჩნდი.-არ გაგიშვებ? ყველაფერი თავიდან დავიწყოთ. გპიდები გამოვსწორდები, შევიცვლები.
-რატომ შემიყვარდი?-მის მკერდზე ვჩურჩულებდი.
-არ ვიცი? არც მე ვაპირებდი შენს შეყვარებას მაგრამ შევიშალე.
სადილი ოთახში მოვატანინეთ. ნომრიდან არ გამოვსულვართ. მთელი დღე და მთელი ღამე მის სუნთქვას ვისმენდი. თმაზე მეფერებოდა. დილით ადრე გამეღვიძა, სააბაზანოდან გამოვიდა, თვალები ამღვრეული ჰქონდა, ისევ ნარკოტიკი გაიკეთა. რატომ ვერ ვამჩნევდი აქამდე, რატომ ვიყავი ასეთი ბრმა. მოვიდა და საწოლში დაწვა, ხელი მომხვია და გულზე ამიკრა. როგორც კი ძილში წავიდა ავდექი. ჩემოდანი ისევ ჩალაგებული მქონდა. წერილი დავუწერე:
„დემნა მიყვარხარ, შენ მთელი სამყარო ხარ ჩემთვის. ახლა მძინარეს რომ გიყურებ, ვუყურებ შენს მკლავებს და ვხვდები, რომ დასრულდა. მივდივარ და თუ გადაწყვეტ უკან გამომყვე წამოდი. ყველაფრისთვის პასუხი აგე, მოიხადე სასჯელი და სუფთა ფურცლიდან დავიწყოთ ცხოვრება. მე შანსს გაძლევ, ეს გზა კი ციხეზე გადის, შენ უნდა აირჩიო და გადაწყიტო. მე მშვიდი ცხოვრება მინდა, გვერდით კი ადამიანი, ვინც სუფთა იქნება. ახლა რომ დავრჩე არაფერი არ შეიცვლება, ისევ ჭაობში იქნები, მთელი ცხოვრება ვერ დაემალები მართმსაჯულებას. დაგელოდები, ნუ შეგეშინდება ამ გზის გავლა, მე შენს გვერდით ვიქნები ამ გზაზე.“
დილით ადრე ავდექი და აეროპორტში წავედი. ბილეთი ვიყიდე, გადაჯდომა მიწევდა, პირდაპირი რეისი არ იყო, თუმცა მაინც გამოვფრინდი. კიდევ ერთხელ რომ მენახა ვაპატიებდი. ვიცოდი, რომ მერე საკუთარ თავს ვერ ვაპატიებდი, რომ მის გვერდით დავრჩი. საქართველოში დავბრუნდი, ლიკასთან დავრჩი, ზვიადის სახლში არ დავბრუნებულვარ.
ლიკას არაფერი უკითხავს, ყველაფერი სახეზე მეწერა. მითხრა ალექსს ველაპარაკეო და აღარაფერი მკითხა. ჩემს სახლში ავეჯი შევიტანე და გადავედი. მშვიდად ვცხოვრობდი, ზვიადი აღარ მოდიოდა, აღარც არავინ მითვალთვალებდა. ორი კაცი, რომელიც ჩემთვის იბრძოდა უცებ გაქრა ჩემი ცხოვრებიდან. ერთ დღეს კი უბრალოდ ვეღარ მოვითმინე და ნინოს ვესტუმრე.
-ნატა, საყვარელო.-გახარებულმა გულში ჩამიკრა ნინომ და თან ტიროდა.
-კარგად ხარ? რა ხდება?-შევხედე ნინოს.
-შენ რომ წახვედი ისიც წავიდა.-ამოიტირა ნინომ.-ნატა ისევ C ჰეპატიტი აქვს. სრულად ვერ განიკურნა და ისევ გერმანიაში წავიდა სამკურნალოდ. -ტირილი დაიწყო ნინომ.-აქ აგრძელებდა მკურნალობას, მაგრამ უშედეგოდ.
-ამიტომ გამიშვა?-ჩაფიქრებულმა წარმოვთქვი.
-სალონში აჰკიდეს ორი წლის უკან, სულ სალონში იპარსავდა წვერს. ვუშლიდი, გული მიგრძნობდა ალბათ.
-ნინო დამშვიდდი, კარგად იქნება. C ჰეპატიტი იკურნება.-ვამშვიდებდი ნინოს. შემეცოდა, ძალიან მეცოდებოდა, მეც ავნერვიულდი.
-ვიცი. გამოჯანმრთელდება. -სევდიანად ჩაილაპარაკა.-ბავშვი როგორ არის?-მუცელზე მომეფერა ნინო.
-ცუდი ანალიზები მაქვს. ბავშვი შეიძლება დავკარგო ნინო. გულის მანკი აქვს და საშიშროება არსებობს.-სევდიანად ჩავილაპარაკე.
-რას ამბობ?-ცრემლები წამოუვიდა ნინოს.-ნატა დემნა და შენ..
-გამომაგდო. მერე კი მოვიდა და სიმართლე მომიყვა. მისი რეალური სახე დავინახე. არ ვაპატიე და მეორე დღესვე გამოვფრინდი უკან.-ობოლი ცრემლი ჩამომიგორდა სახეზე.
-ღმერთო, შენ ხომ ბავშვს ელოდები.-პირზე ხელები აიფარა ნინომ.
- ყველაფერი დამთავრდა.-ისევ ვტიროდი.-თუ დაბრუნდება და მოიხდის სასჯელს დაველოდები, თუ არა და ამოვშლი ჩემი ცხოვრებიდან.
-ნუ ტირი გთხოვ. არ იდარდო, ბავშვისთვის ცუდია ნერვიულობა.-მამშვიდებდა ნინო.
-ნინო გთხოვ არ უთხრა ზვიადს, რომ აქ ვიყავი მოსული.
-არ ვეტყვი მაგრამ მას უყვარხარ, იქნებ..
-ნინო არაფერი გამოვა. სიყვარულის რწმენა დავკარგე. თანაც ისიც დამნაშავეა, თუ ვუყვარდი დავეცავი, მოვეტაცებინე და გადავემალე სადმე. რატომ ჩამაგდო დემნას ხელში?
-შენს გამო დაჭრეს. საავადმყოფოდან პირველად არ გამოიქცა პირველივე შესაძლებლობაზე, მაშინაც გამოიქცა და გეძებდა.
-მიპოვა და დამტოვა.
-გიპოვა?-გაკვირვებულმა შემომხედა ნინომ.
-დემნას სახლში მიპოვა, ჩემს გვერდით იწვა და მძინარეს მყარაულობდა. სიცხე მქონდა, მთელი ორი ღამე მოდიოდა და ჩემზე ზრუნავდა. მაგრამ რა, მასთან დამტოვა და წამოვიდა. არ იბრძოლა ჩემთვის.
-ნატა აქ გადმოდი ჩემთან, მარტო ვარ. მოგივლით შენც და ბავშვსაც. არ ვეტყვი, რომ აქ ხარ.
-არა ნინო. სტუმრად მოვალ ხოლმე. შენ და მე საუკეთესო მეგობრები ვართ. ერთმანეთის საიდუმლო მხოლოდ ჩვენ ვიცით.-თვალი ჩავუკარი ნინოს.
-ბოლოს რომ ველაპარაკე მითხრა, რომ შენი მშობიარობის დროს ჩამოვიდოდა.-ჩაილაპრაკა ნინომ.
-რა იცოდა, რომ დავბრუნდებოდი?
-მან ყველაზე ყველაფერი იცის. შენ რაც გეხება მითუმეტეს.
-ხოო. მან ჩემზე ყველაფერი იცის.
-ნატა ადრე რომ დაჭრეს მაშინ ბიძამის ელაპარაკებოდა. ნატას მოკვლას გეგმავდა და დროულად ჩავერიეო. არ ვიცი ვინ იგულისხმა მაშინ, ან ვის უნდოდა შენი მოკვლა. -ეჭვნარევი მზერით მიყურებდა ნინო.
-არ ვიცი ნინო, დემნამ ეს მე არ ჩამიდენიაო.-არ გამკვირვებია ნინოს ნათქვამი.
-აბა ვის? ღმერთო ის ანგელოზივით ბავშვი ასეთი როგორ გახდა?
-ბავშვობაში ყველა ანგელოზია ნინო. მერე ირჩევენ ცხოვრების გზას, ან ცუდისკენ მიდიან, ან სიკეთისკენ. სიკეთის გზაზე შეეძლო ევლო და კეთილი ყოფილიყო, მაგრამ გზიდან გადაუხვია.
-წამოდი ყავა დავლიოთ.-სამზარეულოსკენ წავიდა ნინო.
-ნინო საყურე დავკარგე და ჩემს ოთახში მოვძებნი.
-მიდი საყვარელო.-გამიღიმა ნინომ.-მანამდე მე ყავას გავამზადებ. პატარას რამე ხომ არ უნდა?
-ნამცხვარი გაქვს?-მუცელზე ხელი დავისვი და გავუღიმე.
-მაქვს.-ნინომაც გამიღიმა და სამზარეულოში შევიდა.
საყურე დიდხანს ვეძებე საძინებელში და ვერ ვიპოვე. გული დამწყდა, მამას ნაჩუქარი საყურე დამეკარგა.
-ნინო ამის ცალი სადმე ხომ არ გინახავს.-სამზარეულოში შევედი და ნინოს საყურე დავანახვე.
-არა საყვარელო. ზემოთ ნახე ზვიადის ოთახში ხომ არ დაგივარდა.
-კარგი ვნახავ.-მის ოთახში შევედი. საყურეს ძებნა დავიწყე. ვერ ვიპოვე, ინსტიქტურად ტუმბოს უჯრა გამოვაღე და მისი ნივთების დათვალიერება დავიწყე. მის ნივთებში ჩემი ფოტოები ვიპოვე, სხვადასხვა დროს გადაღებული. ყველგან ვიღიმი და ბედნიერი ვარ.
-რამდენი ხანია გასული. ორი წელი, სად იყავი ამდენ ხანს?-ცრემლმა სახე დამისველა. ფიქრების გასაფანტად თავი გავაქნიე და მისი ოთახიდან გამოვედი.
-იპოვე?
-რა?-გაკვირვებულმა შევხედე ნინოს.
-საყურე.-გაეღიმა.-რა გჭირს?
-ვერ ვიპოვე, არაფერია, ფიქრებში მივდივარ და ვითიშები.
-ჭამე ნამცხვარი.-ნამცხვარი დამიდგა წინ და მუცელზე მომეფერა.
ცოტა ხანი კიდევ ვისაუბრეთ და წამოვედი. ნინოს ჩემი მისამართი ჩავაწერინე და ჩემთან დავპატიჟე.
ერთი კვირის მერე ოლიკოსთან წავედი და ოთარი პაპა ჩემთან გადმოვიყვანე. ძალიან მეხმარებოდა ჩემი მოხუცი, მაღაზიაში სულ ის დადიოდა პროდუქტების საყიდლად. სამკაულების მაღაზია სუვენირების მაღაზიად ვაქციე, მაგრამ ზამთარში მაინც არ მქონდა შემოსავალი.
3 თვის მერე ექიმთან ვიყავი წასული ანალიზებზე, სახლში რომ დავბრუნდი ნინო დამხვდა. პაპა და ის მშვიდად საუბრობდნენ.
-ნინო?-გაკვირვებულმა შევხედე.
-ჩემი გოგო.-ჩამეხუტა ნინო.-როგორ გაბერილა?-მუცელზე მომეფერა.
-როგორ ხარ?-ძალიან გამიხარდა მისი ნახვა.
-მოწყენილი.-სევდიანად ჩაილაპარაკა.-ის საძაგელი კვირაში ერთხელ თუ მომიკითხავს და მხოლოდ იმას მეკითხება ნატასი რა იციო. -ჩაილაპარაკა სევდიანად.
-როგორ არის? მკურნალობა როგორ მიდის?-შინაგანად ვნერვიულობდი მასზე.
-კარგად არის. მალე სრულიად გამოვჯანმრთელდებიო.-მითხრა ნინომ.
-ყავას ხომ დალევ?-სტუდიოს ტიპის პატარა ბინა მქონდა და ყავის გამზადება დავიწყე.
-ლიკა და მისი მეგობრები სულ მოდიან, მაგრამ თქვენი დანახვა ყველაზე მეტად გაუხარდა. სულ მოწყენილია.-ოთარი პაპა ჩემზე ელაპარაკებოდა.
-ნამცხვარიც მაქვს.-მაცივარი გამოვაღე და პროდუქტებით იყო სავსე.-ოთარ ეს რითი იყიდე?-შევხედე პაპას.
-მე არ მიყიდია, ქალბატონმა ნინომ მოიტანა.-მითხრა პაპამ.
-ნინო.-შევხედე გაბრაზებულმა.
-ის გადარეული არ მასვენებს. მე არაფერ შუაში ვარ. მაღაზია აღარ მუშაობსო და ლევანი სავსე მანქანით მომაყენა, ნატასთან წადითო.
-რა მაღაზიაო?-წარბ აწეული ვუყურებდი.
-ნატას სუვენირების მაღაზიაო.-დარცხვენილი სახით შემომხედა ნინომ.-ასე ნუ მიყურებ, კარგად იცნობ.-საყვედურის თვალები შემომანათა. ყველაფერი იცოდა, ყველაფერს აგვარებდა.
-კარგი.-ნამცხვრით და ყავით გავუმასპინძლდი ნინოს. ფიქტიური დედამთილია ბოლო ბოლო.-საკუთარ ფიქრებზე გამეღიმა.
-ბავშვი როგორ არის?
-ცუდად. მუდმივად წამლებს ვსვავ, რომ გული არ გაუჩერდეს.-ჩავილაპარაკე სევდიანად.
ოთარი პაპა ეზოში ჩავიდა, მეგობრები გაიჩინა, რამდენიმე მოხუცი ერთად იკრიბებოდნენ ეზოში და ნარდს თამაშობდნენ.
-დემნასი რა ისმის?-შემეკითხა ნინო.
-არ მირეკავს, მშიშარაა. ურჩევნია იმ ჭაობში დარჩეს ვიდრე დაბრუნდეს.
-ზვიადიზე რას ფიქრობ?
-არაფერს. მასზე ვნერვიულობ, მინდა კარგად იყოს, მაგრამ რასაც დემნას მიმართ ვგრძნობ, ეს სამუდამოა.
-იქნებ გეცადათ შენ და ზვიადს, მას უყვარხარ.-სევდიანად ჩაილაპარაკა ნინომ.
-ნინო მე მისი ძმის ცოლი ვიყავი, თუ ვარ ვეღარ გამირკვევია. ჩვენი ურთიერთობის დაწყება გამართლებული იქნება? თანაც ისე უცებ ჩამომენგრა თავზე ჩემი სიყვარული, რომ გონზე ჯერ ვერ მოვსულვარ.-ყავის ჭიქას გავუშტერე თვალი და ისე ვლაპარაკობდი.
-გენატრება?
-ვინ?
-დემნა.
-ძალიან.
-ზვიადი?
-ნინო გთხოვ. მასზე ფიქრი ავუკრძალე საკუთარ თავს. ირგვლივ ამდენი კაცია, რატომ უნდა დავუკავშირო მას ჩემი ბედი და ძმებს შორის ისედაც მტრული ურთიერთობა უფრო მტრული გავხადო?
-არ ვიცი? ალბათ მართალი ხარ. მაგრამ გული მიკვდება, ვიცი ვერ გივიწყებს. მესამე წელია მის ტანჯვას ვუყურებ. დედა ვარ და მინდა ბედნიერი იყოს. იცი რამდენჯერ ვცადე სხვა ვინმე გაეცნო. თუ კი სადმე სადაქალოში ვინმეს გასათხოვარი ლამაზი გოგო ჰყავდა ყველას სახლში ვეპატიჯებოდი, რომ ვინმე სხვა მოსწონებოდა, მაგრამ უშედეგოდ. მერე გერმანიაში წავიდა, როცა ჩამოდიოდა ზედაც არ უყურებდა არავის. იმ ბოზს დაათრევდა ყველგან და შენი სიყვარული კლავდა.
-ვის, ნინიას?
-ხო, იმ მკვლელს.-გაბრაზებული ლაპარაკობდა ნინო.-სანამ ბავშვს გააჩენ ჩამოვა. ესეც შენთან გამომატანა.-წინ გასაღები დამიდო.
-ეს რა არის?
-პატარა მანქანაა, არ ვჩუქნი მხოლოდ ვათხოვე, რომ ფეხმძიმემ ფეხით არ იაროსო.
-ნინო არ მინდა.
-გთხოვ. ჩემი ხათრით, იქნებ დედა დამიძახოს კმაყოფილმა.-გამიღიმა ნინომ.
-მაშანტაჟებ?-გამეცინა და გასაღები გამოვართვი.
კიდევ ვისაუბრეთ დიდხანს და ნინო გავაცილე. ქვემოთ ჩავედი და გასაღებით სიგნალიზაციის ღილაკს დავაჭირე ხელი, წინ პატარა მანქანა იდგა და მისკენ წავედი. გასაღებს ხელი დავაჭირე და სხვა მხრიდან გავიგე სიგნალიზაციის ხმა. უკან მოვბრუნდი და რამდენჯერემე დავაჭირე გასაღებს ხელი, რომ დავრწმუნებულიყავი. დიდი თეთრი ტოიოტას მარკის ჯიპი იდგა ეზოში და გასაღები სწორედ მისი იყო. ტელეფონი ამოვიღე და ნინოს ნომერი ავკრიფე.
-ნინო.
-ხო ეგ ჯიპია.-იცინოდა ნინო.-ავზი სავსეა, ბარათი დევს მანქანაში და ბენზინი ულიმიტო გაქვს.
-ნინო არ მინდა თავი დავალებულად ვიგრძნო.-მანქანას ჯერ გარშემო ვუვლიდი და თვალებს ვერ ვუჯერებდი.
-არ იგრძნო. ის ბედნიერი იქნება, რომ შენ კარგად ხარ. ამას თავის თავისთვის აკეთებს, რომ მშვიდად იყოს.
-კარგი ნინო. მადლობა გადაუხადე.
-ნომერს მოგწერ და თავად დაურეკე.
-მე?
-შენ, დაურეკე და მოიკითხე, არ შეგჭამს.-იცინოდა ნინო.-კარგად ნატა.-ტელეფონი გათიშა.
ნომერი გამომიგზავნა, ავკრიფე და დავურეკე.
-როგორ ხარ?-ჩავილაპარაკე ჩუმად.
-შენ როგორ ხარ?-ისეთი გახარებული ხმა ჰქონდა.
-მე კარგად. მადლობა, არ იყო საჭირო ეს ყველაფერი. რომ ჩამოხვალ დაგიბრუნებ.
-დაიტოვე. მოგეწონა?
-ძალიან, როგორ შეიძლება არ მომწონებოდა.
-დაბადების დღეს გილოცავ.
-რა? -მაშინ დავფიქრდი, რომ ჩემი დაბადების დღე იყო. ამდენი ფიქრიგან საკუთარი დაბადების დღეც კი დამავიწყდა.
-დაგავიწყდა ხომ?-გაეცინა.-მინდა, რომ ბედნიერი იყო.
-აღარ გკითხავ, შენ ხომ ჩემზე ყველაფერი იცი. მე რომ არ დამერეკა არ დამირეკავდი?
-დაგირეკვდი და მოგილოცავდი, უბრალოდ დამასწარი.-გაეცინა.
-შენ როგორ ხარ? როდის ბრუნდები? ნინო ძალიან ნერვიულობს.
-ნინო თუ შენ?-ვგრძნობდი იღიმოდა.
-ნინოც და მეც, მაგრამ გთხოვ სხვანაირად არ გაიგო.
-ისევ გიყვარს?
-ვერ ვივიწყებ, ეს სენია, რომელიც არ ინკურნება.
-მალე ჩამოვალ, სანამ ბავშვს გააჩენ ჩამოვალ.
-კარგი, კარგად.-დავემშვიდობე.
-მიყვარხარ.
-რა?
-მიყვარხარ ნატა. რა მანძილიც არ უნდა იყოს ჩვენს შორის, იცოდე რომ აქ ხარ, ჩემს გულში.
-ვიცი.-ფიქრებით დემნასთან წავედი.
-ნატა.-ფიქრებიდან ზვიადის ხმამ გამომიყვანა.
-გისმენ.-ჩავძახე ტელეფონში.
-წადი სახლში არ გაცივდე.
-კარგი, მადლობა.-ჩავილაპარაკე და ტელეფონი გავთიშე. სახლში ავედი, ოთარი პაპა სახლში დამხვდა.
-ნატა შვილო, ვინ არის ნინო?-ინტერესით შემომხედა ჩემმა მოხუცმა.
-ზვიადის დედა.
-იმ ყმაწვილის ბოლოს სოფელში, რომ ჩამოგიყვანა.
-ხო იმისი.
-ნატა რა ხდება შენს თავს?
-ჩემი პრინცი ურჩხული აღმოჩნდა.
-ვინ? დემნა? აბა ინგლისშია საქმეზეო?
-მართმსაჯულებას ემალება.
-ეს ზვიადთან რა კავშირშია?
-ზვიადს ემალება.
-შენ მათთან თანამშრომლობ?-შემომხედა პაპამ გაკვირვებულმა.
-არა პაპა. საქმე ძალიან რთულად არის. მოდი დამამშვიდებელს დაგალევინებ და ისე მოგიყვები ყველაფერს.
-დამამშვიდებელი რად მინდა?-შემომხედა გაბრაზებულმა.
-გინდა. გჭირდება.-წამალი მოვძებნე და დავალევინე პაპას. მერე კი ყველფერი მოვუყევი, ინგლისის ამბებიც. ძალიან გაბრაზებული იყო ოთარი, ადგილს ვერ პოულობდა.
-რომ მოგიახლოვდეს მოვკლავ, მაინც იმ ქვეყნად უნდა წავიდე მალე და მაგ ნაძირალასაც გავიყოლებ.-გაბრაზებული დადიოდა ოთახში.-ობოლი ბავშვი დაგჩაგრა ხომ, ნაძირალა. მე კი ისე ჩავაბარე შენი თავი.
-მიუხედავად იმისა, რომ ითამაშა ვიცი, რომ ვუყვარვარ. ეს სიყვარული იქნება მისი სასჯელი.
-ბავშვი შვილო. როგორ გაზრდი მარტო?-თვალები აუცრემლიანდა ჩემს მოხუცს.
-ღმერთი მოწყალეა, ყოველთვის დამეხმარება და სწორ გზას მაჩვენებს.-ხელები მოვხვიე ოთარს და ცრემლი მოვწმინდე.
-შენ ძლიერი ხარ, ყველაფერი კარგად იქნება.-თმაზე მეფერებოდა პაპა.-შვილო გაყევი ზვიადს ცოლად, ის კარგი ადამიანი ჩანს, ნინოს შვილი ცუდი არ იქნება პაპი. თუ არ გიყვარს თანაცხოვრებისას შეგიყვარდება.
-არ შემიძლია.
-კარგი შვილო, შენი ნებაა. ამ ყველაფერზე მან იზრუნა ხომ? -მოტანილ პროდუქტებზე მანიშნა პაპამ.
-ხო, ასეთია. სამი წელია ისე ზრუნავს ჩემზე მე ვერც კი ვხვდებოდი. მანქანაც მიყიდა.
-მანქანა?
-დღეს ჩემი დაბადების დღეა და მან გამახსენა, ქვემოთ მანქანა დგას. მითხრა გათხოვეო, მაგრამ ვიცი ჩემს სახელზე იქნება გაფორმებული.
-შვილო ის უფრო მეცოდება ვიდრე შენ.
-თან ავად არის, გერმანიაშია და მკურნალობს.
-ღმერთი უშველის.-ნაღვლიანად ჩაილაპარაკა პაპამ.
დღეები დღეებს მისდევდა, დემნასი არაფერი ვიცოდი. ალექსთანაც გავწყვიტე კონტაქტი, ის ხომ ამ თამაშის მონაწილე იყო. ნინო ხშირი სტუმარი გახდა, თუ სახლში არ ვიყავი პაპა მასპინძლობდა. ისე უხაროდა ოთარს ნინოს სტუმრობა, ყავასაც კი უდუღებდა. მეც ხშირად მივდიოდი ნინოსთან, ეს სახლი ძალიან შემიყვარდა. ნინოს მეგობრებიც გავიცანი, ნინომ ჩემი თავი მეგობრად გააცნო თავის მეგობრებს. მე ზვიადის ოფიციალური ცოლი ვიყავი და ეს საკითხი უნდა მომეგვარებინა. ადვოკატი ავიყვანე და გაყრის საბუთები მოვამზადე. მერე კი ზვიადს დავურეკე.
-როგორ ხარ?-ჯერ მისი ჯანმრთელობის მდგომარეობა უნდა მომეკითხა.
-კარგად ვარ, შენ როგორ ხარ?-მას მერე არ დამირეკია, არც მე ვურეკავდი, თითქოს დროს მაძლევდა, რომ კარგად გავრკვეულიყავი ყველაფერში.
-კარგად, კარგად ვიკვებები, სუფთა ჰაერზეც დავიდვარ და ექიმთანაც. წამლებს დროულად ვსვავ.
-კარგია. ამის სათქმელად არ დაგირეკავს, მითხარი.
-მე, გაყრაზე საბუთები მოვამზადე და გამოგიზავნი ხელმოსაწერად.-ჩავილაპარაკე ჩუმად.
-რატომ ჩქარობ, სხვაზე თხოვდები?-ირონია გაერია ხმაში.
-ზვიად გთხოვ. ქორწინება ორი ადამიანის სურვილით ხდება.
-კარგი გამოაგზავნე.-მითხრა და ტელეფონი გათიშა. გული მეტკინა, ძალიან მეტკინა.
განქორწინების საბუთები გავუგზავნე, მალე ხელმოწერილი გადმომიგზავნა უკან. ოფიციალურად განქორწინებული ვიყავი. ორი ქმრიდან არცერთი აღარ მყავდა. თვით იროანია კარგია, სტრესიდან გამოსვლაში მეხმარება.
უკვე ექვსი თვის ფეხმძიმე ვიყავი. ცივი ზამთარი უკვე ილეოდა, თუმცა თებერვლის ბოლო იყო და ისევ ციოდა. სვანეთში წავედი ზაირასთან.
საღამო იყო, უკვე სიბნელე იყო ირგვლივ, რომ სახლის კარი შევაღე. ზაირა ბუხართან იჯდა წინდას ქსოვდა, რაც არ უნდა ყოფილიყო მე ეს ქალი მიყვარდა და პატივს ვცემდი.
-ზაირა ბებო.-სათვალე მოიხსნა და გამომხედა.
-ჩემი გოგო.-თვალები აუცრემლიანდა და ჩემსკენ წამოვიდა. ძალიან ემოციური იყო ჩვენი შეხვედრა.
-მომენატრე, უფრო ადრე ვერ გავრისკე წამოსვლა დიდი თოვლი იყო.-სახეზე ვეფერებოდი თვალცრემლიან მოხუცს.
-ეს.-მუცელზე მომეფერა.-ბიჭია თუ გოგო?
-ბიჭია.-ხელი შევუშვი მოხუცს და ბუხარს მივეფიცხე. -ჩემს ბიჭს კუბდარი უნდა და გამომცხვარი ხომ არ გაქვს?-გავუღიმე ზაირას.
-მაქვს შვილო, ახლავე შეგითბობ. -სამზარეულოში გაიქცა და ცოტა ხანში კუბდარი მომიტანა.
-მთელი გზა არ გავჩერებულვარ და საშინლად მომშივდა.-მადიანად შევექცეოდი ზაირას კუბდარს.
-შვილო როგორ ხარ?-ცრემლი ჩამოუგორდა ზაირას.
-კარგად ვარ.-სევდიანად ჩავილაპარაკე და ბუხარში ცეცხლს გავუსწორე თვალი.
-დღეს ველაპარაკე. შენ მოგიკითხა არაფერი ვიცი მასზე და ხომ არ მოსულა შენთანო.
-ჩემზე რა გითხრათ?
-ლეილამ მითხრა სხვას გაჰყვაო, გავლანძღე, სულ გამოშტერდი ამხელა ქალი სისულელის გჯერათქო. დემნა არაფერს მეუბნებოდა, მერე მითხრა, რომ შენ არაფერი დაგიშავებია. რამდენიმე თვის წინ კი მითხრა, რომ თავად მიგატოვა და შენ აღარ გინდა შერიგება. სამი თვის წინ ლეილამ დამირეკა და იგივე მითხრა, ყველაფერი დემნას ბრალი ყოფილა და ბავშვს ათასი სისულელე დააბრალაო, მრცხვენია და ნატას ვეღარ ვკითხულობო.
-სამწუხაროა, მაგრამ ყველაფერი დამთავრდა. 4 თვის წინ ვიყავი ინგლისში და საბოლოოდ გავარკვიეთ ყველაფერი.
-ბებო იქნებ შეურიგდე, სულელია, ვიცი ნანობს.
-მეც ვიცი, რომ ნანობს, მაგრამ არ შემიძლია. ყველაფერს ვერ მოგიყვებით, მე ვენდე, მთელი ჩემი გული, სული ყველაფერი მას ჩავაბარე. ძალიან მეტკინა, ამ გულის ტკივილს წლებიც ვერ განკურნავს.
-იქნებ ერთმანეთის ტკივილი ერთად უფრო განკურნოთ.-ფარ ხმალს არ ყრიდა ზაირა.
-არა ზაირა ბებო. ის თქვენი შვილიშვილია. ამიტომაც ყველფერს ვერ გეტყვით. ასე უკეთესია, ცალკე უკეთ ვიქნები, ეს სიყვარულიც გაივლის და განელდება.
-ბებო როგორ მტკივა გული არ იცი. ისეთი ბედნიერი ვიყავი, ისე მიხაროდა თქვენი ამბავი.
-ზაირა ბებო ჩემთან წამოხვალთ?
-არა შვილო, ვერ წამოვალ. ჩემს სახლს ვერ დავტოვებ. კარგად ვარ, შენ ნუ ფიქრობ და დარდობ ჩემზე.
-ერთი კვირა დავრჩები და მერე წავალ.
-სულ დარჩი ჩემი გოგო. საჭმელი არ მაკლია, ის უვარგისი ბავშვი ყოველ თვე მირიცხავს ფულს. შენ ბებო, ფინანსურად მაინც გეხმარება?-მკითხა ზაირამ.
-მისი ფული არ მინდა, ყველაფერს თავად მოვაგვარებ და მივხედავ.
-ბავშვს შვილო? მისი შვილია და ფინანსურად მაინც იზრუნოს.
-საკმარისად იზრუნა. -ჩავილაპარაკე გაბრაზებულმა.
-რა ხდება ბებო?-ინტერესით შემომხედა ზაირამ.
-ბავშვს გულის მანკი აქვს. დაიბადება თუ არა ოპერაცია უნდა გაუკეთდეს. სულ წამლებს ვსვავ.
-რატომ ბებო? დემნას ბრალია?-შემომხედა მოხუცმა.
-ნარკოტიკს იკეთებდა, არ ვიცოდი. რომ მცოდნოდა არ დავფეხმძიმდებოდი.-ცრემლები წამომივიდა.
-ღმერთო ჩემო.
-გთხოვ არ ინერვიულო, არ მინდოდა თქმა, მაგრამ ვეღარ ვიტევ ამ ყველაფერს.-ცრემლები მომდიოდა.
-ჩემი გოგო.-ხელები მომხვია ზაირამ და გულში ჩამიკრა.-როგორ დაგტანჯა. ეს როგორ გააკეთა? სიმწრით გავზარდეთ, რამდენი შრომა ჩავდეთ მე თუ ლეილამ, რომ გზას არ ასცდენოდა, ლეილა არ გათხოვდა მის გამო და ამან კი ასე დაგვიფასა.
-ინგლისში რომ ვიყავი მთხოვა შენთვის არ მეთქვა.
-საძაგელი. დამალოს, ამით საქმეს ეშველება?
-არ ინერვიულო გთხოვ.-შევხედე ზაირას ცრემლიანი თვალებით.
-თავი მოუკვლია ისე უქნია. შენ რომ მიგატოვებს ადამიანი არაფრის ღირსი არ არის.-ბრაზობდა ზაირა.
სვანეთის ჰაერი მოგვიხდა მე და ჩემს პატარას, თავს კარგად ვგრძნობდი. ზაირამ გამასუქა, სულ რაღაცას აცხობდა. დემნა ყოველ დღე რეკავდა ზაირასთან, როცა რეკავდა მე სასეირნოდ მივდიოდი და თავს ვარიდებდი.
-გააქტიურდა, დღეში სამჯერ რეკავს.-მითხრა ზაირამ.-რაც გაიგო, რომ აქ ხარ ბებო ენატრება.
-ეჩხუბე?-ვკითხე ზაირას.
-ვეჩხუბე. არ არის საჩხუბარი?
-გაბრაზდა ჩემზე სიმართლე რომ გითხარი?
-ენა ვერ გააჩერაო. არ იდარდო ბებო შენ მაგაზე.
-დაელაპარაკეთ, იქნებ დაგიჯეროს და თავი დაანებოს, იმკურნალოს. ყველაზე მეტად უყვარხარ, არავის აზრს არ ითვალისწინებს და შენ იქნებ დაგიჯეროს.
-ცუდად მოგექცა და შენ მაინც მის ჯანმრთელობაზე ფიქრობ.
-როგორი ცუდიც არ უნდა იყოს ის ჩემი შვილის მამაა და როგორ ძალიანაც არ უნდა მინდოდეს მე ის ისევ მიყვარს.-სევდიანად ჩავილაპარაკე და ეზოში გამოვედი სასეირნოდ. ისევ თოვლი იყო, ეზოში დიდი თოვლის კაცი გავაკეთე.
-ზაირა სტაფილო გვაქვს?-სახლში შევბრუნდი, ის კი დემნას ელაპარაკებოდა და ტელეფონი ჩემსკენ მოაბრუნა.
-დაინახე, რა დაკარგე კარგად შეხედე.-საყვედურით უთხრა ზაირამ დემნას.
-ნატა დამელაპარაკე, გთხოვ.-ტელეფონიდან იყურებოდა.
-სალაპარაკო არაფერი გვაქვს.-პასუხი გავეცი და სამზარეულოში შევედი სტაფილოს ვეძებდი, რომ ტელეფონით ზაირა შემომყვა.
-ბებო ჩემი ხათრით, დაელაპრაკე.-ხვეწნით შემომხედა ზაირამ და ტელეფონი მომცა.
-რა გინდა? რა გვაქვს სალაპარაკო?-შევხედე დემნას ნაწყენმა.
-ბავშვი როგორ არის?
-როგორც კი დაიბადება ოპერაცია უნდა გაუკეთონ. სხვაგვარად ვერ იცოცხლებს. წამლებს ვსვავ, ერთი კვირით აქ ამოვედი სუფთა ჰაერზე.
-ქებურია სად არის?
-გერმანიაში. შენს საქმეს ჩამოსცილდა. სხვა იძიებსო ასე მითხრა. ძებნაა გამოცხადებული შენზე. აქამდე როგორ მიხვედი?-შევხედე საყვედურით.-ფულის გათეთრებაში გდებენ ბრალს, რომ ჩამოხვიდე დაგაკავებენ, მაგრამ დიდი ხნით არა. 5-6 წელი მოგიწევს ციხეში ჯდომა. შენი გადასაწყვეტია, ან პატიოსან ცხოვრებას აირჩევ, ან შავ-ბნელს.
-რომ ჩავჯდე დამელოდები?-შემომხედა სევდიანი თვალებით.
-შენ იცი ჩემი გადაწყვეტილება.
-აღარ გიყვარვარ?
-უბედურება ის არის, რომ მიყვარხარ. მაგრამ საკუთარი თავი უფრო მიყვარს, ეს პატარა უფრო მიყვარს. -ხელი მუცელზე დავისვი.-არ ვაპირებ საკუთარი თავი სამსხვერპლოზე შენს გამო გავიტანო, მე უფრო დიდი საზრუნავი მაქვს, ჩემი შვილი.
-ჩვენი შვილი.
-დემნა კმარა, ნუ ხარ ცინიკოსი. აბორტი რომ გამეკეთებინა თვალს არ დაახამხამებდი. პირიქით, მიბიძგებდი ამისკენ. შვილი უნდათ მას კი არ გაურბიან.
-მეშინოდა და ჩემი შიშებიც გამართლდა. უნდა დაგეჯერებინა ჩემთვის, ან მერე უნდა მოგეცილებინა, იცი როგორ გაწვალდები? მუდმივად უნდა უმკურნალო, სულ ცრემლი უნდა ღვარო მის გამო, რომ ავადმყოფია.
-კმარა! შენ ეს ბავშვი არ გჭირდება და არც არასდროს გინდოდა. შენ მე გინდივარ და სხვა არავინ, ბავშვი სატყუარაა, იყენებ სიტუაციას. ასეთი ნაძირალა როგორ ხარ?
-ნაძირალა ქებურიაა, სრული ამ სიტყვის მნიშვნელობით.-დამიყვირა ტელეფონში.
-შენგან განსხვავებით საყვარელ ადამიანებს უფრთხილდება.
-რა იყო, შეგიყვარდა?
-სამწუხაროდ არა. იდეალური ვარიანტია, თუმცა მე ხომ ცუდი ბიჭები მომწონდა ყოველთვის.
-გესიზმრები?-გაეცინა.
-აღარ.-ირონიულად ჩავიცინე.
-გესიზმრებოდი?
-სანამ ინგლისში შენი რეალური სახე არ დავინახე მანამდე კი. ახლა თუ მესიზმრები რქები ამოგდის და პირიდან ცეცხლს აფრქვევ. ხორცშესხმული ეშმაკი ხარ.
-შეიძლება, მაგრამ ეს ეშმაკი გაგიჟებდა. იმ დღეებს ვერ დაივიწყებ, იმ ვნებიან ღამეებს აქედან ვერ ამოშლი.-თითი საფეთქელზე მიიდო.
-ამოვშლი, ამოგშლი.-ვუთხარი და ტელეფონი გავთიშე. მერე კი რატომღაც მის ოთახში შევედი. რაც ჩამოვედი იქ არ შევსულვარ, ანას ოთახში მეძინა. საწოლზე დავწექი და უნებურად თვალები დავხუჭე. ის იქ იყო, თითქოს მისი სუნთქვაც მესმოდა. მართალია, ის მართალია, რადგან მე იმ ღამეებს ვერ დავივიწყებ. ვერ შევძლებ სხვას შევხედო ისეთი ვნებით როგორც მას ვუყურებდი. ის სხვაა, მისი სურვილი მკლავდა და მაგიჟებდა.
-ნატა.-ოთახში ზაირა შემოვიდა.-აქ ხარ ბებო?
-ხო, აქ ვარ.-საწოლიდან წამოვდექი და ისე შევხედე ზაირას, როგორც დანაშაულზე გამოჭერილმა ბავშვმა.
-ვერ ივიწყებ ბებო ხომ?-საწოლზე ჩამომსვა და ჩემი ხელი თავის დამჭკნარ ხელებში მოიქცია.
-ვერ ვივიწყებ.-ცრემლი წამომივიდა.
-ძნელია შვილო ამ ყველაფრის დავიწყება. ჩემს მეუღლეს საყვარელი ჰყავდა. ურთიერთობა გაგვიფუჭდა და ჩემს სახლში გადავედი საცხოვრებლად. მერე მიატოვა და მთხოვდა შევრიგებოდი. ძალიან მტკიოდა, ბავშვების გამო დავბრუნდი სახლში, მაგრამ ძალიან მტკიოდა. შემომირიგა და ისევ ბედნიერი ოჯახი დაგვერქვა. თუმცა რაც ერთხელ გატყდა ის აღარ გამთელდა. ნდობა დავკარგე და სიცოცხლის ბოლომდე აღარ ვენდობოდი. ცდილობდა იმ გაბზარულის აღდგენას, ძალ ღონეს არ იშურებდა, მაგრამ არ გამთელდა. ბზარი ბზარად დარჩა. ყოველ მოახლოვებაზე, ყოველ მოფერებაზე იმაზე ვფიქრობდი, რომ სხვასაც ასე ეფერებოდა. ეს მანადგურებდა და სექსი შემძულდა. ის რაც ადრე სიამოვნებას მანიჭებდა, მერე შემძულდა. აღარაფერი მიგრძვნია, რადგან ყოველი სექსის დროს ის ქალი მიდგა თვალწინ.
-ზაირა ბებო.-გამეღიმა.-თვენთან ასეთი საუბარი, ცოტა უხერხულად ვგრძნობ თავს.
-მეც ვიყავი შენი ტოლი. ძალიან მინდა რომ შერიგდეთ, მაგრამ ის რაც იყო ისეთი ლამაზი აღარ იქნება. ეს გახსოვდეს ბებო. ჩემზე მეტად არავის უნდა ისევ ერთად გიხილოთ, მაგრამ შენ უნდა გადაწყვიტო. შეძლებ კი იმ ყველაფრის დავიწყებას?
-საყვარელი ჰყავდა ინგლისში, რომ ჩავედი.
-არ დაიკლებდა, გამოუსწორებელი მექალთანეა.
-იცი რა მტკივა? ის ქალი სახლში დატოვა და მე წვიმაში ფეხმძიმე გამომაგდო. ვუთხარი წასასვლელი არ მაქვს მეთქი და მაინც გამომაგდო.
-მერე რა ქენი ბებო?-შეიცხადა ზაირამ.
-სასტუმროში გავჩერდი. მეგონა მე ამირჩევდა, მაშინ ყველაფერს ვაპატიებდი, მაგრამ გამომაგდო.
-თავს მიხედე ბებო, ჩემია, მაგრამ არ გიმსახურებს და არ არის შენი ღირსი.-გულში ჩამიკრა ზაირამ.
-ასეც მოვიქცევი. მინდა იცოდე, რომ ჩვენს შორის რაც არ უნდა მოხდეს შენ ჩემი ბებოც ხარ.-ლოყაზე ვაკოცე მოხუცს.-ზაირა შენი ნომერი არ მაქვს. დემნას ტელეფონით გირეკავდი ყოველთვის. მერე ყველაფერი აირია, შენი დარდი სულ მქონდა, ვერც გკითხულობდი და ვერც ჩამოვდიოდი შენთან.
-ვიცი შვილო, დიდი გული გაქვს. რაც არ უნდა გააკეთო მე შენ არაფეერს გისაყვედურებ.
-იცით ის ქებურია, ზვიდ ქებურია ნინოს შვილი დათოს და ნინოს შვილია.
-რა? შენ ეგ საიდან გაიგე?-შემომხედა გაკვირვებულმა მოხუცმა.
-ნინომ მომიყვა. დემნა და ზვიადი ძმები არიან.
-სულ ნერვიულობდა, აქ არ უნდოდა გაჩერება. ღმერთო ამას ვინ წარმოიდგენდა.-გაკვირვება და მწუხარება ერთდროულად გამოესახა სახეზე ზაირას.
-მე წავალ ცხენებს ვაჭმევ.-ოთახიდან გამოვედი და ზაირა დავტოვე. ცხენებს თივა დავუყარე, მერე კი თავლიდან გამოვიყვანე და წყალი დავალევინე. დემნას სასწაული ცხენი ყავდა, ძალიან ლამაზი იყო.
-ბებო ეგ იმ გადარეულის გარდა არავის იკარებს. თავლაში შემაქვს წყალი, როგორ გამოგყვა?-გაკვირვებული გვიყურებდა სახლის კარიდან ზაირა.
-მე მიკარებს.-ცხენს მოვეფერე და მანაც თმაზე თავი მომადო და ქუდი მომხადა.-თამაში გინდა?-ეზოში გავუშვი და ცელქი ბავშვივით მოჰყვა სირბილს. დიდი ხანი დავყავი გარეთ, ბოლოს ხელები გამეყინა, თავლაში შევიყვანე ცხენები და სახლში შემოვედი. ზაირა ისევ დემნას ელაპარაკებოდა. დღეში რამდენჯერ ურეკავს ნეტავ.
-ნატა!-გაისმა მისი გამყინავი ხმა ტელეფონში.
-რა უნდა?-შევხედე ზაირას. მან კი მხრები აიჩეჩა.
-ნატა სულ გაგიჟდი! ელვას არ მიეკარო საშიში ცხენია.-ყვიროდა ტელეფონში.
-მე უფრო ვუყვარვარ მაგ შენს ელვას. ზაირასაც მე უფრო ვუყვარვარ. ასე რომ შენ რომ დამიშავე ისე არავის დაუშავებია ჩემთვის. თუ ასე ძალიან განიცდი ჩამოდი და აქ იზრუნე ჩვენზე.-ვუთხარი და გაბრაზებული ჩემს ოთახში შევიკეტე. ზაირა ეზოში დავინახე, ჩემს გაკეთებულ თოვლის კაცს აჩვენებდა, ფანჯარა გამოვაღე, ისევ მინდოდა მისი ხმა გამეგო.
-ჩემი ბავშვი. პატარაა, მე კი ოცნებები დავუმსხვრიე.-მისი ხმა მესმოდა.
-დიდი ეკლიანი ჯოხი მაქვს შენახული. თუ არ მოვკვდი და ოდესმე კიდევ გნახე იმით უნდა გცემო.-გაბრაზებული ელაპარაკებოდა ზაირა.-ისე მართალი გითხრა, ის ცხენი არავის იკარებს, მას კი ეთამაშებოდა.
-ელვასაც შეუყვარდა, ყველას უყვარს.
-დემნა შვილო, ასე როგორ მოექეცი?-საყვედურობდა ზაირა.
-ვნანობ, არ მინდოდა. თავიდან კი ვეთამაშებოდი, მაგრამ შენთან რომ მოვიყვანე უკვე ძალიან მიყვარდა. არც მივატოვებდი, უბრალოდ ისევ მე გამიფრთხილდა და სისულელე გააკეთა. მე კი უბრალოდ მივატოვე და თავს ვუშველე.
-რა გჭირდა თავის საშველი?
-ეჰ ზაირა. ნატა რომ რამდენიმე წლის წინ გამეცნო სულ სხვა ცხოვრებით ვიცხოვრებდი.
-იქნებ არ იყოს გვიანი. იქნებ არსებობს გამოსავალი?
-არსებობს და მე მშიშარა ვარ. მეშინია ყველაფრის სუფთა ფურცლიდან დაწყება.
-რაც მეტ დროს დაკარგავ უფრო დაკარგავ ნატას.-თითი დაუქნია ზაირამ.-ახლა დამეკარგე, ნუ შემაღონე ამდენი დარეკვით. ისე საერთოდ არ გახსოვს ბებო და ახლა კი ამიკელი რეკვით, დღეში ათჯერ დარეკვა რა უბედურებაა.-ქოთქოთებდა ზაირა.
-სად არის?-არ ეშვებოდა დემნა.
-ზემოთ ავიდა, გაბრაზებულია.
-კარგი საღამოს დავრეკავ და დამანახე.
-კარგი.-ამოიოხრა ზაირამ და ტელეფონი გათიშა.
აფორიაქებული ვიყავი, გული ორად მეყოფოდა. ცივი გონებით ვფიქრობდი და ვფიქრობდი, რომ დემნა ჩემი ცხოვრებიდან უნდა ამომეშალა. მეორე ნაწილი კი ფიქრობდა, რომ მის გადაყვარებას ვერ შევძლებდი, უნდა მებრძოლა და სწორ გზაზე დამეყენებინა. ტელეფონი აწკრიალდა, ზვიადი მირეკავდა.
-გისმენ.-გავუღიმე ტელეფონს.
-როდის ბრუნდები?-კოპებშეკრული მელაპარაკებოდა.
-გამარჯობა, როგორ ხარ?-შევხედე გაბრაზებულმა.
-როდის ბრუნდები?-ისევ მიბღვერდა.
-რა გინდა ზვიად? სუფთა ჰაერზე ვარ, ბავშვსაც მოსწონს, მისი გული კარგად ფეთქავს.
-ჩამოდი. მანდ, რომ ცუდად გახდე მერე რას შვრები?
-სულ რატომ მიბრაზდები? შენი ცოლი აღარ ვარ.-თვალი ჩავუკარი.-ზვიად, მე..
-რა შენ?
-ისევ მიყვარს, ვერ ვივიწყებ. მინდა იცოდე, რომ არაფრის იმედი არ გქონდეს. მინდა ცხოვრება მოიწყო, ვინმე გაიცნო. მინდა შენს ცხოვრებას მიხედო, გთხოვ დამივიწყე.
-ტვინი გადაგიბრუნა არა? ყოველ დღე მაგიტომ რეკავს ხომ?-გაცოფებული მიყურებდა.-როგორ შეგიძლია ყველაფერი აპატიო?
-არ ვპატიობ და არც ვურიგდები. მაგრამ მინდა შენ იყო ბედნიერი. მინდა დამივიწყო, ჩვენ ერთად ვერ ვიქნებით იმიტომ, რომ მუდამ მისი აჩრდილი იქნება ჩვენს შორის.
-დაუბრუნდები. უტვინო ქალივით იქცევი. ბოლომდე გაგანადგურებს, დაგამცირებს და საკუთარ თავს დაგაკარგვინებს.
-არ დავუბრუნდები.-თვალცრემლიანი ვუყურებდი.
-ნატა თუ დაუბრუნდები არა მარტო საკუთარ თავს დაიღუპავ არამედ მეც. მეორედ მომკლავ ეს იცოდე.-მითხრა და ტელეფონი გამითიშა. დემნა მიყვარდა და ზვიადი არ უნდა დამეიმედებინა. მისთვის იმედი არ უნდა მიმეცა.
ლიკასგან გავიგე, რომ ჩემი მეგობარი ირაკლი მონასტერში წასულა. ჯერ მორჩილი იყო, ბერად აღკვეცა უნდაო ლიკამ. მისი ნახვა მინდოდა, მინდოდა მონასტერში მასთან მისვლა, მაგრამ ლიკამ მითხრა, რომ არავის არ ნახულობსო.
ერთი კვირის მერე ზაირა ბებოს დავემშვიდობე და ისევ თბილისში დავბრუნდი. ჩემი ოთარი მოწყენილი დამხვდა.
-რაო პაპი, რატომ ხარ მოწყენილი?-ჩავეხუტე ჩემს მოხუცს.
-მომენატრე შე ციგანო.-მითხრა ოთარმა.
-რატომ ვარ ციგანი?
-რასაც შენ დადიხარ და საცხოვრებლებს იცვლი ციგანი ხარ აბა რა.-პაპაზე გულიანად ვიცინე.
ექიმთან მივედი, ყველაფერი რიგზე იყო, ყველაფერი კარგად მიდიოდა. ორი თვე გავიდა, ნინო მოდიოდა, ლიკა, ჩემი გიჟებიც, ოლიკოც. უკვე ძალიან გავიბერე და ძირითადად სახლში ვიყავი. ზვიადი არ მირეკავდა, დემნას არ ველაპარაკებოდი.
ღამით უჰაერობამ გამაღვიძა, საწოლიდან წამოვდექი და ფანჯარა გამოვაღე. ჰაერი არ მყოფნიდა, თითქოს ვიგუდებოდი. ტემპერატურა გავიზომე და 39 აჩვენა. ძალიან შემეშინდა, ოთარი არ გამიღვიძებია, გასაღები ავიღე და სახლიდან გამოვედი. მაკას, ჩემს გინეკოლოგს დავურეკე, მითხრა ღუდუშაურში მივსულიყავი სასწრაფოდ. მანქანა დავქოქე და თხუთმეტ წუთში ღუდუშაურში მივედი. სასწრაფოდ ეჰოსკოპიაზე გამაქანეს, ბავშვს არითმია ეწყებოდა, მე კი სიცხე 40 გრადუსზე ამივიდა.
-ამ გოგოზე დამირეკეთ?-ეჰოსკოპიის კაბინეტში ექიმი შემოვარდა.
-კი ექიმო ეს გოგონაა.
-მანახეთ.-ეჰოსკოპიაზე ისევ მოუსმინა გულის ცემას და ისეთი თვალებით შემომხედა ადგილზე მოვკვდი.
-ვინ არის შენთან ერთად, ვინ მოგიყვანა?-გამყინავი ხმით მკითხა.
-არავინ მე თავად მოვედი.
-გაგიჟდი?-დამიყვირა. -ამხელა სიცხით მარტო როგორ მოხვედი?
-მანქანით და დროზე მითხარით რა სჭირს ჩემს შვილს?-ხმას ავუწიე მეც.
-სასწრაფოდ ბლოკში უნდა შეგიყვანო, ხელს ვინ მომიწერს, ვინ არის პასუხისმგებელი, რომ რამე მოხდეს.
-მე ვარ.-კარში ნინო გამოჩნდა.-მე მოგიწერთ ექიმო ხელს.
-ნინო?-გაკვირვებულმა შევხედე, ღამის სამი საათი იყო.
-ზვიადმა დამირეკა ღუდუშაურში დაფიქსირდა, რაღაც უჭირს მიხედეო. რა ხდება ექიმო?
-ბლოკში შემყავს ქალბატონო, თუ ახლობელი ხართ ხელწერილზე ხელი მომიწერეთ, გარანტიას ვერ მოგცემთ, რომ გადარჩება ბავშვი.
-მე მოვაწერ ხელს და მალე შემიყვანეთ.-დავიყვირე ბოლო ხმაზე.
მერე დამაწვინეს საავადმყოფოს საწოლზე, გზა და გზა მხდიდნენ ტანსაცმელს. ანესთეზიოლოგმა სასწრაფო წესით გამიკეთა წამალი, ნელ ნელა მივდიოდი ძილში.
-ექიმო პირველი დადებითი ჯგუფის სისხლი მაქვს. ბავშვს გულის მანკი აქვს, დაბადებისთანავე ოპერაცია დასჭირდება. -ამოვთქვი, მერე კი თვალები დავხუჭე და აღარაფერი მახსოვს. რეანიმაციის განყოფილებაში გამეღვიძა. პირი მიშრებოდა, წყალი მწყუროდა საშინლად, თვალებიდან ცრემლი მომდიოდა. ხელები დაბმული მქონდა. სახეზე კი სუნთქვის ნიღაბი მეკეთა. მოძრაობა დავიწყე და ექთანი მოვიდა, ნიღაბი მომხსნა.
-წყალი.-ამოვიხრიალე, შეცვლილი მქონდა ხმა. შპრიცით დამალევინეს წყალი.-ჩემი შვილი.-ექთანს შევხედე მომლოდინე თვალებით.
-მე არ ვიცი, ექიმს კითხეთ როცა მოვა, დაიძინეთ.-ვენაში წამალი შეიყვანა.-ახლა დაგეძინება.
-ექიმი როდის მოვა?
-დილით, დაიძინე.
მთელი ღამე ვერ დავიძინე, არ ვიცი რა მჭირდა მაგრამ არ ვიძინებდი, ექიმს ველოდებოდი, რომ ჩემი შვილის მდგომარეობა გამეგო, თან თვალებიდან ცრემლი მომდიოდა.
-მთელი ღამეა არ სძინებია. ორი დოზა გავუკეთე წამალი და არ დაიძინა.-ერთი ექთანი მეორეს ელაპარაკებოდა ჩემზე. გადაბარება ჰქონდათ და ჩემს ისტორიას აცნობდა. თვალები დავხუჭე და სმენა დავძაბე, რათა უკეთ გამეგო რას ლაპარაკობდნენ ჩემზე.
-რა სჭირს?-ჰკითხა მეორემ.
-საკეისრო კვეთაა, მაღალი სიცხის გამო. ვირუსია, ანტიბიოტიკით ვმკურნალობთ, სიცხე არ უვარდება.
-ბავშვი?
-ინტენსიური თერაპიის განყოფილებაში გადაიყვანეს, ახლა არ ვიცი, ოპერაციისთვის ამზადებდნენ, 39 გრადუსი ჰქონდა მშობიარობის მომენტში პატარას.-სევდიანად ჩაილაპარაკა მეორე ექთანმა.
ცოტა ხანში ექიმი მოვიდა, ინტერესიანი თვალებით ვუყურებდი.
-ოპერაციაზეა, არ ინერვიულო.-მითხრა ექიმმა და ექთანს შეხედა.-ეს გაუკეთე?
-ორი დოზა, არ სძინებია მთელი ღამე.
-დაიძინე, ძალები უნდა აღიდგინო.-თმაზე მომეფერა ექიმი.-გადასხმა დაუდგი ისევ, ბევრი სისხლი დაკარგა.-მიუბრუნდა ექთანს და დატოვა რეანიმაცია.
ვლოცულობდი, არ დამიძინია მიუხედავად იმისა, რომ ისევ გამიკეთეს ძილის წამალი. ექთანი მეორე ექთანს გაკვირვებული უყურებდა. არ მოქმედებდა წამალი, არ ვიძინებდი. წყალს ვითხოვდი მხოლოდ და გამუდმებით ვლოცულობდი. ვლოცულობდი ჩამი პატარასთვის, რომ გადარჩენილიყო და ებრძოლა, ებრძოლა იმისთვის, რომ მეც მებრძოლა. ის დღე და ღამე სულ მეღვიძა, წამლებს მიკეთებდნენ, დრო და დრო სიცხე პიკს აღწევდა და შეშფოთებულები დამტრიალებდნენ თავს ექთნები. დილით სასუნთქი აპარატი მომხსნეს და პალატაში გადამიყვანეს. ექიმს ველოდებოდი, რომ ჩემი პატარას ამბავი გამეგო. არ ჩანდა, მერე კი პალატაში ზვიადი შემოვიდა და ჩემს საწოლთან გაჩერდა.
-ჩემი შვილი.-შევხედე ზვიად, რომ ის მაინც მეტყოდა სიმართლეს.
-ოპერაცია ვერ გადაიტანა.-თვალები აუწყლიანდა.-მაპატიე, რომ შენს გვერდით არ ვიყავი.-ჩემს საწოლთანჩამოჯდა და ჩემი ხელი ხელში მოიქცია.-გთხოვ, უნდა გაუძლო, სუსტად ხარ. ისევ გეყოლება, ბევრი შვილები გეყოლება.-ცდილობდა დავემშვიდებინე.
მერე ყურები დამიგუბდა, არაფერი აღარ მესმოდა. ცრემლიც კი აღარ მომდიოდა, გავიყინე. ზვიადი რაღაცას მელაპარაკებოდა, თმაზე მეფერებოდა, მე კი ურეაქციოდ ვიყავი. მერე გავითიშე, წამალმა ერთიანად იმოქმედა თუ რა მჭირდა არ ვიცი. უკვე ღამე იყო, რომ გამეღვიძა. საწოლის გვერდით სავარძელში ზვიადი იჯდა, დაღლილი და სევდიანი სახე ჰქონდა.
-როგორ ხარ?-წამოდგა და ჩემთან მოვიდა ახლოს.
-არ ვიცი. -უემოციო თვალებით ვუყურებდი სივრცეს.-შენ როდის ჩამოხვედი?
-მეორე დღესვე.
-სიცხე მქონდა და წამოვედი. რატომ ვერ მოვასწარი?- ვტიროდი.
-ვირუსი შეგხვდა, შენი ბრალი არ არის. გთხოვ გაუძელი, იბრძოლე.-ჩემი სახე ხელებში მოიქცია.
-ორი დღეა აქ ხარ?-შევხედე ცრემლიანი თვალებით.
-ხო, აქ ვარ. ნინო გავგზავნე საჭირო ნივთების მოსატანად. დილით მოვა, მე ვიქნები შენთან.
-შენ სად უნდა დაიძინო?-პალატას მოვავლე თვალი, მხოლოდ ერთი სავარძელი იდგა.
-არ დავიძინებ.
-არ გძინებია ხომ ორი დღე და ღამეა?
-არა. -თვალები ჩაწითლებული ჰქონდა უძილობისგან.
-მეშინია, რომ დავიკარგები, მეშინია, გთხოვ ჩამეხუტე.-ისე მინდოდა ვინმეს ჩავხუტებოდი და გულიდან ამომეღო ის დიდი ტკივილი, რასაც მაშინ ვგრძნობდი. ისიც მოვიდა ჩამეხუტა და ეს იყო პიკი, მის მკერდზე დიდხანს ვქვითინებდი და ასე ჩამეძინა. ღამით გამეღვიძა, ეძინა, ხელი ისე ჰქონდა მოხვეული, თითქოს ჩემი დაკარგვის ეშინოდა ისე მიკრავდა გულში. ცხვირი მის ყელში ჩავმალე, ნაცნობი სუნამოს და მისი სურნელი ირეოდა ერთმანეთში. ისევ დავხუჭე თვალები.
-ცუდად ხომ არ ხარ?-თვალები გაახილა და თვალებში ჩამხედა.
-არა, დაიძინე.
-მიყვარხარ, არასდროს დაგტოვებ.-ჩაიჩურჩულა და უფრო მაგრად ჩამიკრა გულში.
-როგორ მინდა, რომ იგივე გითხრა, მაგრამ..-ჩავიჩურჩულე.
-მოვა დრო და მეტყვი.-უფრო ძლიერად მომხვია ხელები.
-ეგ დრო არ მოვა და მინდა აქედანვე შეეგუო.-ჩავილაპარაკე ჩუმად.
დილით, რომ გამეღვიძა ექიმს ელაპარაკებოდა.
-სიცხეები ისევ აქვს, რამდენიმე დღეში გავწერთ.-ეუბნებოდა ექიმი.
-რამე გართულება ხომ არ მოჰყვება?-ეკითხევბოდა ზვიადი.
-უნდა ვუთხრათ, რომ საშვილოსნო ამოვკვეთეთ. ამის დამალვა არ შეიძლება.
-გთხოვთ არ გინდათ, ისედაც სტრესი მიიღო, ახლა კიდევ...
-შვილი აღარ მეყოლება?-ცრემლები გადმომცვივდა თვალებიდან.
-ღმერთო, ნატა გთხოვ დამშვიდდი.-ჩემთან მოვიდა ზვიადი, საწოლზე ჩამოჯდა და გულზე ამიკრა.
მე კი ვტიროდი, ყველა იმედი, მომავლის რწმენა დავკარგე, სიკვდილი მინდოდა.
ერთი კვირა არ ვრეაგირებდი. იმდენჯერ ვიფიქრე თვითმკველობაზე, რომ ვერც კი დავთვლი. ფსიქოლოგიც მომიყვანეს. ზვიადი გვერდიდან არ მცილდებოდა. ერთი წუთუთითაც კი არ მტოვებდა. ხვდებოდა რა მდგომარეობაშიც ვიყავი და ეშინოდა. შიშ ჩამდგარი თვალებით მამშვიდებდა.
-სახლში წადი.-მორიგი მცდელობა მქონდა, რომ თავი დამეღწია მისგან.
-არსადაც არ წავალ.-შემომხედა გაბრაზებულმა.
-სუნი გიდის, დაიბანე და მერე მოდი.-ვცდილობდი თავი დამეხსნა მისგან.
-რა სუნი მიდის? ტანსაცმელს ვიცვლი და რომ გძინავს გვერდით სააბაზანოში ვწესრიგდები. ნუ იგონებ რაღაცას. რა გინდა, გინდა წავიდე, რომ რამე სისულელე ჩაიდინო? არ მოგცემ ამის უფლებას. არ მაინტერესებს შვილი გეყოლება თუ არა, თავიდან ვერ მომიცილებ ვერასდროს.-საწოლზე ჩამოჯდა, ჩემი სახე ხელებში მოიქცია და ისე მელაპარაკებოდა.
რამდენიმე დღეში გამწერეს. საავადმყოფოდან ზვიადმა წამომიყვანა.
-ბავშვის ცხედარი?-შევხედე ცრემლიანი თვალებით.
-მამაშენის სასაფლაოზე ავასვენე და იქ დავკრძალეთ. მამაოს მითითებები შევასრულე, ის ანგელოზია და საფალავის გაკეთება არ შეიძლებაო. თუ გინდა წაგიყვან.
-მინდა.-ცრემლიანი თვალებით შევხედე.
-სანამ გარდაიცვლებოდა მამაომ მონათლა.-ჩაილაპარაკა სევდიანად.
სოფელში წავედით, მამას სასაფლაოზე მისულს მორიგი უბედურება დამატყდა თავს.
-ეს ვისი საფლავია, აქ ხომ..-ხმა გამიწყდა, მიკვირდა ოთარი და ოლიკო რომ არ მოსულან ჩემს სანახავად.
-ინსულტი დაემართა და გარდაიცვალა.-გულზე მიკრავდა და ცრემლიან თვალებს მიმშრალებდა.-ჩემთან გადმოდი და იქ იცხოვრე. გერმანიაში რამდენიმე დღით უნდა წავიდე და ისევ დავბრუნდები, ნინო მოგივლის.
სასაფლაოზე ბევრი ვიტირე, თითქოს მომეშვა, ამდენი დაგროვილი სევდა და ტკივილი თითქოს იქ დავტოვე. ვერც კი დავემშვიდობე პაპას. სოფლიდან უკან დავბრუნდით, სახლში მიმიყვანა, ჩემი ნივთების ჩალაგებაში დამეხმარა და მასთან გადავედი. ნინო დაღონებული დადიოდა, ცდილობდა გავემხნევებინე, მაგრამ რაღაც აწუხებდა.
-ნინო კარგად ხარ?-შევხედე სევდიანი თვალებით, ეს ქალი ჩემთვის ძალიან ახლობელი გახდა და მიუხედავად იმისა, რომ დიდ ტკივილს ვატარებდი გულით, მაინც ვცდილობდი ნინოს მიმართ ყურადღება გამომეჩინა.
-კარგად ვარ.-თვალი მომარიდა და ზედა სართულზე თავის ოთახში შეიკეტა.
-დალაგდი?-მისაღებში ზვიადი შემოვიდა და მზრუნველი თვალები შემომანათა.
-არა. ჯობდა ჩემს სახლში დავრჩენილიყავი. აქ რატომ ვარ?-სევდიანი თვალები შევანათე.
-შენი ძალით დაკავებაც რომ დამჭირდეს აქედან არ გაგიშვებ. ვიცი რა აზრებიც გიტრიალებს მაგ თავში, არ მინდა მარტო იყო.-თითქოს ჩემს ტვინს კითხულობდა, იცოდა რა დიდ ტკივილს ვგრძნობდი.-ხვალ გერმანიაში მივდივარ, საქმე მაქვს დასამთავრებელი, შენი გადამკიდე სამსახურიდანაც გამომაგდებენ.
-მე არ მითხოვია ჩამოსვლა.-არ მომეწონა, რომ მსაყვედურობდა.-არც მე მინდოდა ასე მომხდარიყო.-ცრემლებმა სახე დამისველა.
-ჩუმად.-ახლოს მოვიდა და გულში ჩამიკრა.-სულ რომ ყველაფერი დავკარგო შენს ცრემლებად არაფერი არ მიღირს, გთხოვ აღარ იტირო.-თითქოს მჭირდებოდა მისი ჩახუტება, მჭირდებოდა, რომ ისევ სასურველ ქალად მეგრძნო თავი თუნდაც ერთი წუთით. -წამოდი დაისვენე.-ხელი მომხვია და ოთახში შემიყვანა. თავადაც გვერდით მომიწვა საწოლზე და თმაზე მეფერებოდა პატარა ბავშვივით, მერე დამეძინა.-ნატა.-მძინარეს ლოყაზე მაკოცა, თვალები ძლივს დავაცილე ერთმანეთს.-გაიღვიძე ძილისგუდა.
-უკვე მიდიხარ?-უცებ გამოვფხიზლდი და საწოლზე წამოვჯექი. ჯინსის შარვალში და ნაცრისფერ სპორტული სტილის პიჯაკში იყო გამოწყობილი.
-მივდივარ, არ გამაცილებ?-შემომხედა და გამიღიმა.
-გაგაცილებ.-საწოლიდან წამოვდექი და სააბაზანოში გავიქეცი. დემნას გაკვეთილები გამომადგა, ათ წუთში გამზადებული ვიდექი მისაღებში.
-მე სახლიდან გაცილება ვიგულისხმე.-იღიმოდა.
-მე კი აეროპორტში გამოგყვები, მე წაგიყვან მანქანით.-ხელში გასაღები შევათამაშე და კარში გავედი. ისიც უკან მომყვა, თან ეღიმებოდა.-რატომ იცინი?-შევხედე როგორც კი მანქანის დაქოქვა დავიწყე.
-ბედნიერი ვარ.-გამიღიმა.
-რატომ?-წარბი ავუწიე და ისე შევხედე.
-რომ მაცილებ. ისევ რომ შემიყვარებ სიხარულისგან გული გამიჩერდება.-ჩემი ხელი ხელში მოიქცია და მაკოცა.
-გერმანიიდან, რომ დაბრუნდები დავილაპარაკოთ. გადაწყვეტილება უნდა მივიღო. ჩემს ცხოვრებას მიმართულება უნდა მივცე.-ვუთხარი და გზას გავხედე.
-დარჩი ჩემთან.
-უნდა დავფიქრდე, ეს დრო აუცილებელიც არის ჩვენთვის.
-გიყვარვარ და ვერ ხვდები.
-საიდან მოიტანე?-შევხედე უკმაყოფილოდ.
მალე აეროპორტში მივედით.
-შენ არ გადმოხვიდე, პირდაპირ სახლში წადი.-ტელეფონში აპლიკაცია დამანახა, სადაც მანქანის მოძრაობა ჩანდა.
-შენსას არ იშლი ხომ, სულ უნდა მაკონტროლო?
-მთელი ცხოვრება.-ხელი მომხვია და გულში ჩამიკრა. საბარგულიდან ჩემოდანი გადმოიღო და ხელი დამიქნია. გული დამწყდა, არ მინდოდა რომ წასულიყო. თუმცა სიყვარული ეს არ იყო, ის რასაც დემნას მიმართ ვგრძნობდი გასხვავდებოდა იმისგან რასაც ზვიადის მიმართ განვიცდიდი. სახლში წამოვედი, გზიდან არ გადამიხვევია. ნინო და მისი მეგობარი დამხვდნენ მისაღებში, თან ლელას თავის შვილიც ახლდა.
-ნატა გამარჯობა.-ლელა მომესალმა.-ბავშვზე ვწუხვარ.
-მადლობა თანაგრძნობისთვის.-ნაძალადევად გავუღიმე და მისაღებში მათთან ერთად მეც დივანზე დავიკავე ადგილი.
-ნატა ეს ჩემი შვილია კესო.-წარმომიდგინა ლელამ. თბილისი საოცრად პატარაა, კესოს ვიცნობდი, რადგან ზურას ხვდებოდა. ხვდებოდა და არა მარტო პაემნებზე, მისი პარტნიორი იყო საწოლშიც, მანამ სანამ არ გაიგო, რომ ორივე თირკმელი ამოსაკვეთი ჰქონდა. მერე კი უბრალოდ მიატოვა.
-კესოს ვიცნობ. როგორ ხარ?-შევხედე დედა შვილს.
-საიდან?-გაკვირვებულმა შემომხედა ლელამ.
-კესო შენ უთხარი.-თვალი ჩავუკარი კესოს, ის კი სულ გაწითლდა.
-ზურას მეგობარია ნატა.-გადახედა დედამისს.
-ზურა კარგად არის, ყოველი შემთხვევისთვის მისი ჯანმრთელობის მდგომარეობა თუ გაინტერესებს. დედამისის თირკმელი კარგად შეეთვისა ორგანიზმს.-დედა შვილს ამრეზით ვუყურებდი.
-ზურა წარსულია და რატომ უნდა დაინტერესდეს ჩემი შვილი?-შემომხედა ლელამ.
-არც ისე შორეული წარსული, ვიფიქრე დააინტერესებდა. მე წავედი, თქვენის ნებართვით საქმე მაქვს.-ავდექი და ჩემს ოთახში შევიკეტე.
რამდენიმე საათი გავიდა, ფილმს ვუყურებდი, რომ ნინო შემოვიდა ჩემს ოთახში.
-ნატა უნდა დავილაპარაკოთ.-შეცვლილი ხმა ჰქონდა.
-რა მოხდა?-შევხედე ნინოს ცნობისმოყვარე თვალებით.
-ნატა კესოსთან ასეთი უხეში რატომ იყავი?-გაბრაზებული მიყურებდა.
-მაქვს მიზეზი. ეს მე და კესოს გვეხება.
-ის ჩემი სტუმარი იყო, შენ კი ეუხეშე.
-რა ვუთხარი ნინო. არაფერი, მხოლოდ მივახვედრე, რომ უგულოა.
-შენ, შენ არ ხარ უგულო?-ხმას აუწია ნინომ.
-რა ხდება ნინო? რაღაც ხდება და ზვიადის წასვლას ელოდებოდი, რომ ამოგეხეთქა. მიდი, მითხარი.-შევხედე ცრემლიანი თვალებით.
-არ გიყვარს, რომ გიყვარდეს ყველაფერზე დავხუჭავდი თვალს. მისი სიკეთით სარგებლობ. მე დედა ვარ, ვუყურებ როგორ იტანჯება ჩემი შვილი, მის გარდა არავინ დამრჩა. წადი მისი ცხოვრებიდან, მიეცი საშუალება ოჯახი შექმნას და ბედნიერი იყოს.
-რა მოხდა ნინო? რადგან შვილს ვეღარ გავაჩენს ესაა მიზეზი?
-კესო კარგი გოგოა. ზვიადს ყოველთვის მოსწონდა და პატივს სცემდა. კესო თანახმაა და ეცდება ზვიადის გული ისევ მოიგოს. გთხოვ წადი და ნუ ჩადგები მათ შორის.
-ჯანდაბას ნინო. ის გინდა ზვიადის გვერდით? იცი რა წარსული აქვს?
-ის შვილს გაუჩენს.
-გაუჩენს? გჯერა რომ გაუჩენს? სხვა შეარჩიე, რადგან არაერთხელ გაიკეთა აბორტი და მოიცილა საკუთარი შვილი. არა მგონია შეძლოს შვილის გაჩენა. მე წავალ, ოღონდ ის არა. ვინმე ნორმალური გააცანი და სულ ნუ დაღუპავ საკუთარ შვილს.-ბარგი არ მქონდა ამოლაგებული და საკუთარი ნივთების მოკრება დავიწყე. ტაქსით წამოვედი ზვიადის სახლიდან. უნაყოფო და უსარგებლო ვიყავი, ნინო მართალი იყო, უნდა გამეშვა ზვიადი. ღამის სამი საათი იყო რომ ტელეფონი აწკრიალდა, ის რეკავდა.
-გისმენ.-ნამტირალევი ხმა მქონდა, მაქსიმალურად ვეცადე არ შემტყობოდა.
-ჩავედი, კარგად ვიმგზავრე. ვიფიქრე დაგაინტერესებდა.-ვგრძნობდი იღიმოდა.
-კარგია.
-შენ როგორ ხარ?
-მე კარგად, მეძინა.-ურცხვად ვიცრუე. არ მეძინა, მის ზარს ველოდებოდი, ვიჯექი და ჩემს დანგრეულ ცხოვრებას ვტიროდი.
-არ გეძინა, მელოდებოდი როდის დაგირეკავდი.
-შენ ჩემს ოთახშიც ხომ არ ხარ შემთხვევით?-გამეღიმა.
-იღიმი.
-ზვიად, რაც არ უნდა მოხდეს იცოდე, რომ მე მხოლოდ სიკეთეს გისურვებ. მინდა, რომ ბედნიერი იყო.
-რა გჭირს? მე შენთან ერთად ვიქნები ბედნიერი. ჩვენ ერთად ვიქნებით ბედნიერები.
-დაისვენე, უნდა გავთიშო.-ტელეფონი გავთიშე და ხმამაღლა ავღრიალდი. ის კი ისევ რეკავდა. მე კი უბრალოდ აღარ ვუპასუხე. დილით კი წერილი მივწერე. „ხმა გავუთიშე ტელეფონს და შენი ნარეკი ვერ ვნახე.“
მცხეთაში ჩავედი ლიკასთან. სახელოსნოში ახალი სამკაულები გავაკეთე. ჯონ მილერი ესტუმრა ჩემს მაღაზიას, ახალ სამკაულებს მანეკენებს ვკიდებდი.
-ნატალი, როგორ ხარ?-მკითხა ინგლისურად. ჯონი სადამკვირვებლო მისიით იყო საქართველოში და ზეზვას და ლიკას სახლი ჰქონდა ნაქირავები.
-კარგად ჯონ, შენ როგორ ხარ?-მივესალმე ჯონს მეც ინგლისურად.
-რატომ აღარ ჩანხარ?-მკითხა ჯონმა.
-ვეღარ ვიცლიდი, ბევრი რამ მოხდა ჩემს ცხოვრებაში ბოლო პერიოდში.-სახე დამისევდიანდა.
-მე კი აში მივდივარ.-სევდიანად ჩაილაპარაკა.
-იქ ხომ ომია?
-კომფლიქტში და ომში მივდივართ ჩვენ.-გამიღიმა ჯონმა.
-ჯონ მეც რომ წამოვიდე შეიძლება?-უცებ გიჟური იდეა მომივიდა თავში.
-ასე მარტივი არ არის.-გაიცინა.
-რა არის საჭირო? სულ მინდოდა გაჭირვებულებს დავხმარებოდი.
-ცოლად გამომყევი და ერთად წავიდეთ.-გაეღიმა ჯონს. ჯონი მაღალი, გამხდარი, ქერა ტიპი იყო. იქნებოდა ორმოც წლამდე.
-ფორმალურად?-შევხედე ეჭვით.
-თუ გინდა არაფრორმალურად.-გამიღიმა.
-არა მე არ ვხუმრობ, მართლა შეგიძლია წამიყვანო? ფორმალურად მოვაწეროთ ხელი.-შევხედე ინტერესით.
-მე ვხუმრობდი. მართლა გინდა წამოსვლა?-გაკვირვებული მიყურებდა.-იქ ომია ნატალი.
-ვიცი და მინდა.-სერიოზული სახით ვუთხარი და ისიც დარწმუნდა, რომ არ ვხუმრობდი.
-კარგი, საბუთები გაამზადე და ხვალ დაგირეკავ, ნომერი დამიწერე.-მეც დავუწერე ფურცელზე ჩემი ნომერი.
მეორე დღეს მაკლერთან წავედი, სახლი მალე გავყიდე, აღებული ფული კონვერტში ჩავდე. წერილი დავწერე და ფულთან ერთად ჩავდე.
„ზვიად მე მივდივარ. მივდივარ, იმიტომ, რომ ცხოვრება გააგრძელო, მივდივარ იმიტომ, რომ საკუთარი თავის რწმენა დავიბრუნო. მე ისევ დემნა მიყვარს და ვერ ამოვშალე ჩემი ცხოვრებიდან. მინდა ბედნიერი იყო, ძალიან ბედნიერი, გყავდეს შვილები და ცოლი, რომელიც მთელს გულს მოგცემს. ოღონდ კესო არ მოიყვანო ცოლად გთხოვ. ის არ შეგეფერება, არ არის შენი ღირსი. ვინმე ღისეული გოგო მოძებნე და დაოჯახდი. მე ვთხოვდები და მივდივარ, შენგან მივრბივარ, რათა საკუთარი თავი ვიპოვო. ვიგრძნო, რომ დახმარება შემიძლია, შემიძლია ჩემზე უბედურ ადამიანებს დავეხმარო. სახლი გავყიდე და ფულს გიბრუნებ, მანქანა შენს სახლში დავტოვე. მე სუფთა მივდივარ, შენი არაფერი არ მმართებს, მშვიდობით სამუდამოდ. ნატა“
მის სახლში მივედი, კარი ნინომ გამიღო. გაბრაზებული მიყურებდა, მე მესმოდა მისი, შვილისთვის საუკეთესო უნდა.
-ნინო ასე ნუ მიბღვერ. შენს მერე ვისაც შენი შვილის ბედნიერება უნდა ეს მე ვარ. ეს გამომართვი და რომ დაბრუნდება მიეცი. პირობა მომეცი, რომ არ გახსნი.
-სად მიდიხარ?-შეშფოთებულმა შემომხედა.
-შორს, იქ სადაც ვერ მიპოვის. უჩემოდ გააგრძელებს ცხოვრებას.
-ნატა მაშინებ. შენთვის ცუდი არ მინდა.-ცრემლი მოადგა თვალზე ნინოს, თითქოს გული მოულბა.
-ვიცი ნინო. გეტყვი ერთი პირობით, თუ მას არ ეტყვი სად წავედი.
-მითხარი, არ ვეტყვი, ნუ მაშინებ.-შეშფოთებული მიყურებდა ნინო.
-რაც საავადმყოფოდან დავბრუნდი თავს უსუსურ არსებად ვგრძნობ. გამუდმებით თვითმკვლელობაზე ვფიქრობდი. ამიტომაც გადავწყვიტე ჩემზე მეტად გაჭირვებულ ადამიანებს დავეხმარო. აში მივდივარ, ომის შედეგად დაობელბულ ბავშვებზე უნდა ვიზრუნო.
-ღმერთო.-ნინომ სახეზე ხელები აიფარა და ატირდა.-ნატა იქ ომია.
-ვიცი ნინო. წასვლისას არ ჩამეხუტები?-ხელები გავშალე და ატირებული ნინოც მომეხვია.-იცი შენ ძალიან ძვირფასი გახდი ჩემთვის. მე მესმის შენი და გაბრაზებული არ ვარ.
-ნატა არ წახვიდე, გაგიჟდება, ცუდი ადამიანი ვარ, ასე არ უნდა მოგქცეოდი.-ტიროდა ნინო.
-კარგად ნინო.-ხელი გავუშვი და უკან არ მომიხედია ისე წამოვედი, კარში კი ატირებული ნინო დავტოვე.
ზვიადი ყოველ დღე მირეკავდა, მეც ვპასუხობდი და არაფერს ვიმჩნევდი. მე და ჯონმა ხელი მოვაწერეთ და ამერიკაში მივდიოდით. იქიდან აში ჩავიდოდით. წასვლის წინ თავად დავურეკე ზვიადს.
-გამარჯობა.
-როგორ ხარ?-გახარებული ხმა ჰქონდა.
-კარგად. უბრალოდ შენი ხმის გაგონება მინდოდა.-ვთქვი ის რასაც იმ დროს ნამდვილად ვგრძნობდი.
-რა მოხდა? შეგიყვარდი პატარა?-ვგრძნობდი იღიმოდა.
-მინდა ბედნიერი იყო.
-შენთან ერთად.
-ეგ არ გამოვა. მშვიდობით.-ვუთხარი და ტელეფონი გავთიშე, მერე კი სიმ ბარათი ამოვიღე და ნაგვის ურნაში ჩავაგდე.
-წავიდეთ?-ჯონი მეძახდა, რეგისტრაციას გადიოდა.
-წავიდეთ.-ჩავილაპარაკე და რეგისტრაცია გავიარე. უკან მოვიტოვე დიდი ტკივილი, დიდი სიყვარული, დიდი იმედგაცრუება. ყველა და ყველაფერი მოვიტოვე უკან და წავედი.