-პირველ რიგში მართლა გაოცებული ვარ! სექტემბრის ცხელი საღამო იყო ჩემი მეგობრები მოვიდნენ, ატუზულები იდგნენ და ერთი დიდი სანახაობა იყო როგორ იმართლებდნენ ზრდასრული კაცები თავს იმისთვის რომ რედაქციაში ჩემი ნაწერები მიიტანეს. ნაწერები რომელიც აქამდე მხოლოდ ჩემი იყო ახლა მთელი ქვეყნისაა. მართლაც რომ საოცარი გრძნობაა როცა შრომა გიფასდება. ჩემი მეგობრები, ჩემი ძმა და მსოფლიოში ყველაზე მაგარი უფროსი და აწ უკვე ჩემი სარძლო რომ არა ნამდვილად არ ვიდგებოდი ახლა აქ და ვერ გაგიზიარებდით ჩემს ემოციებს. წიგნში ნათლადაა გადმოცემული პერსონაჟის ოცნებები, სურვილები, გრძნობები და მისი ფიქრებიც გაშიშვლებულია. არ მეგონა ჩემი „ნაჯღაბნი“ როგორც ამას ადრე ვუწოდებდი ასეთ შედეგს თუ გამოიღებდა და ასეთ პოპულალურობასაც გამოკრავდა ხელს. ერთადერთი რისი თქმაც შემიძლია ის არის რომირწმუნოთ საკუთარი თავის და წარმატებაც მოვა!-სიტყვა დავამთავრე, სპონსორს ანუ დამიანეს ბიძაშვილს ხელი ჩამოვართვი რომელმაც შეუმჩნევლად ჩამიკრა თვალი და სცენიდან დამიანესკენ გავემართე რომელიც ამაყი მზერით და ეშმაკური გამოხედვით მაკვირდებოდა. ჯილდო მაგიდაზე დავდე და მაგრად მოვეხვიე.
-ჩემო ბედნიერებავ!-გულში ჩამიკრა და თმაზე მაკოცა.
-დამი ბედნიერი ვარ.-ამოვთქვი ნეტარებით.
-ვიცი ჩემო პატარა.-გაიცინა და მეც მოვშორდი.-მთელი საღამოა თვალებით გჭამენ.-თვალბი გადაატრიალა და ყელზე ძარღვი დაეჭიმა, მე კი მის დაჟარღვულ ყელს თითი ავატარე და ვიგრძენი როგორ გააჟრჟოლა და ეკალმაც დააყარა.-ნუ მაგიჟებ პატარა მწერალო.-თვალი ჩამიკრა.
-ვგიჟდები რო ეჭვიანობ ხოლმე.-სიცილით ვუთხარი.
-აბა ბიძაშვილო არ გამაცნობ სარძლოს?-სიცილით მოგვიახლოვდა ის ბიჭი ჯილდო რომ გადმომცა. დამიანეც მხურვალედ გადაეხვია, ეტყობა უყვარს ბიძაშვილი.
-გაბოო, მთელი საღამოა ვერ აგიჭირე.-სიცილით უთხრა.
-მოგენატრე გიჟოო?-წარბები აათამაშა.
-მეორე დემეტრეა, ყურადღება არმიაქციო.-სიცილით მომიბრუნდა დამიანე.-მოკლედ ეს გახლავთ ალექსანდრა ერისთავი ჩემიიი, მომავალი საცოლე.-დაჭყეტილი თალებით ავხედე დამიანეს რომელიც მრავლისთქმელად იღიმოდა.
-გაბრიელ ბაგრატიონი თქვენი მონამორჩილი.-სასაცილოდ დამიკრა თვაი.-მოკლედ ეს ბაგრატიონობა რო ამეკრა ჯერ ეგ ვერ მომინელებია, ახლა ერისთავი რძალი რო მეყოლება ჰო ვაბშე. არ შეიძლება უბრალო გვარი მქონოდა ღმერთო?-ზემოთ აიხედა მავედრებელი სახით გეგონება ღმერთი მართლაც იქ ყოფილიყო.
-ნუ მაიმუნობ რაა. სხვათაშორის, ასევე გვყავს ამილახვარი, ამირეჯიბი, დადეშქელიანი... შენ პროტა ხელი დაადე რაა.-სიცილით თქვა დამიანემ.
-ელიტა გაიჩითა ტოო.-ასევე სიცილით თქვა გაბრიელმაც. საოცრად გავდა დამიანეს. განსაკუთრებით რომ იცინოდა, მხოლოდ თვალები ჰქონდა ცისფერი.-მოკლედ რძალო გილოცავ კიდევ ერთხელ და აბა შენიცი ახალი ნაცრისფერთვალება ბაგრატიონებიც მალე შეგვმატე.-ამის თქმა და ჩემი კაბის ფერის დადება სახეზე ერთი იყო.
-გამასწარი გაბრიელ აქეან.-სიმწრის სიცილით თქვა დამიანემ, და თვალი ჩამიკრა. ისიც დაგვემშვიდობა დროებით და ისევ დამიანეს მივუბრუნდი.-ისე მართალი თქვა ჰოიცი.
-რას მთავაზობ დამიანე ბაგრატიონო?-ეჭვით თვალები მოვჭუტე.
-პროექტის სახელად „ნაცრისფერთვალება ბაგრატიონების გავრცელების“ განხორციელებას.
-მეტი აღარ დალიო დამიანე.-გავუცინე და შამპანიური მოვიყუდე.
-შენი წითელი ტანგა მომწონს.-ჩურჩულით მითხრა და ყურის ძირში მაკოცა. შამპანიური გადამცდა, ხველა ამიტყდა, წითელი ფერი მივიღე და გავშტერდი.
-შენ..რაა..საიდან.. მითვალთვალებ?-ძლივს ამოვღერღე.
-ინტუიცია საყვარელო, სხვა არაფერი პირადული.-თვალი ჩამიკრა.
-კოცნასაც არ გაღირსებ დამიანე ბაგრატიონო!-უცებ დავსერიოზულდი.
-მოგიტაცებ და ჩემი ცოლი რო იქნები აღარ შემეწინააღმდეგები.
-ზუსტად მაგ ჭკუაზე ვარ ცოლად გამოგყე რაა.
-რა არა?-ისიც დასრიოზულდა.
-ცივა.-მოკლედ მოვუჭერი.
-ისე მომყვებოდი?-თვალები გაუნათდა.
-ეჭვი გეპარება?-გავუცინე.
-სხვათაშორის აქაურ მამაოს ვიცნობ, თან გერგეტის სამებაც აქვეა, ქურთუკს და მეჯვარეებსაც ვიპოვით და ბეჭდებიც მაქვს.-მრავლის მეტყველად შემომხედა.
-ბეჭდები როდისღა მოასწარი?-გავიოცე.
-ეგ ჩემი საქმეა პატარავ.-ცხვირზე დამკრა თითი.-აბა დავიწყოთ მუშაობა პროექტზე?
-დარწმუნებული ხარ?
-შენ ხარ?
-მე კი.
-მეც.-მის გამოწვდილ ხელს, ჩემი შევაგებე და სწრაფად გავიქეცით ბავშვებისკენ, ლუკა ეჭვის თვალით გვიყურებდა, მგონი ხვდებოდა ჩვენი აფორიაქების მიზეზს.
-ხალხო.-დაიწყო დამიანემ.
-აბა პრინცო გისმენ.-ენა ვერ გააჩერა დემეტრემ.
-ილია არგინახავთ?
-აქ ვარ.-უკნიდან გავიგე ხა და მისკენ გავიქეცი და ჩაეხუტე.-აბა ბაგრატიონო, გსმენავ.
-ჯვარს ვიწერთ.-ორივემ ერთხმად ვთქვით და მათ გაოცებულ სახეებს შევხედეთ.
-რაო? რაო?-სერიოზული დაკერა დემემ.
-დარწმუნებულები ხართ?-შეგვეკითხა ლუკა. ჩენც ერთმანეთს გადავხედეთ და მერე ლუკას დავუქნიეთ თაავები.
-სავსებით.-ორივემ ერთხმად ვთქვით.
-მაშ რას მმიდგეხართ აქ? და მითხოვდება ბოლობოლო.-ლუკას რეაქციით გაოცებული ვიდექი და დამიანეს ვუყურებდი. მერე ერთად დავიძარით გერგეტის სამებისკენ. მამაო ისევ იქ იყო, ლოცულობდა მივედით და დამიანემაც თბილად მოიკითხა. შემდეგ ჯვრისწერის რიტუალიც დაიწყო, დარბაზიდან ერთ-ერთი ფოტოგრაფი წავიყვანეთ და ფოტოებიც გადაგვიღეს. ისეთი კარგი გრძნობა იყო, ვიდექი ღმერთის სახლში, ყმერთის წინაშე და ვდებდი ფიცს რომ ყოველთვის ჩემი ქმრის გვერდით ვიქნებოდი, ჭირშიც და ლხინშიც.ვუყურებდი მის ნაცრისფერებს და მინდოდა რომ მხოლოდ მისი ვყოფილიყავი მთელი ცხოვრება და ეგოისტურად მინდოდა რომ ისიც ჩემსგვერდით ყოფილიყო. ჯვრისწერის შემდეგ, გარეთ გამოვედით, თოვდა, როგორ ძალიან მიყვარს თოვლი! ყველა გვილოცავდა, გვერდით სალი მედგა, როგორც ეჯვარე და სულის ნაწილი, ჩემი სულის მეგობარი. მერე ლუკასკენ წავედი, თვალცრემლიანი მიყურებდა და ჩემს თითზე წამოცმულ ბეჭედს დააკვირდა.-ჩემი გოგო გამიფრინდა.- გაღიმება სცადა მაგრამ ობოლი ცრემლი მაინც გადმოუგორდა თვალიდან.-მიყვარხარ ჩემო პატარა, შენ ძამიკოს ყოველთვის გულში ეყოლები. დიშვილები შენზე იყოს.-ბოლოსდ მინც წამკრა კბილი, მერე დამიანეს გადაეხვია და ერთი მაგრად დაჰკრა ბეჭზე ხელი. ტაძარი რომ არა დარწმუნებული ვარ ერთს კარგად ამოიღმუვლებდა.
-ჩემო პატარაა.-ახლა დემე მომეხვია.-საიმედო ხელში კი ხარ მაგრამ მაინც რაღაცნაირად ვარ ტოო, ეს რ ყოფილა დის გათხოვება. ვსიო შენ არ გაგათხოვებ.-სალის გადახედა რომელმაც ასევე შიშით სავსე თვალები მიაპყრო იოანეს.
-შენ ძაან აჟიტირებული ხარ და მიფრთხილდი არ გავსვანდე.-ჩემზე მოხუტებულმა იოანე სიცილით ამოთქვადა დემეტრემაც დანებები ნიშნად აწია ხელები.
-წავედით გავიყინე.-ყველამ რომ მოგვილოცა, მართა აწუწუნდა და ჩვენც სასტუმროსკენ წავედით. გული მიფანცქალებდა, ჰო ნუ რათქმაუნდა პირველი ღამის შიში ყველას აქვს, მერე კი გაუტკბებათხოლმე მაგრამ მაინც. ჩემი ხელი ეჭირა და ისე მივდიოდით უკვე ცოლ-ქმრის სტატუსით. მანქანაში სიმღერა გვქონდა ჩართული, ჩარკვიანის „ნუ უსმენ ხალხს“ დაბალ ხმაზე ღიღინებდა მაგნიტოფონი, და ჩენც უაზროდ ბედნიერები მივემართებოდით იქით სადაც ვიცით რომ აუცილებლად დაგვხვდება უამრავი შეკითხვა, ჟურნალისტი და ხელოვნურად მომღიმარი ხალხით სავსე დარბაზი.
-აუ დამიანეეე.-უცებ ამოვიწუწუნე.
-ჰო ცოლუკაა.-გაიცინა.
-დამიი ვისკი არ წამომიღია.-ამის თქმა და დამიანეს ბოლო ხმაზე ახარხარება ერთი იყო.
-მე წამოვიღე.-ენა გამომიყო.
-რაა, საიდაან.
-იმდღეს დილით რომ გაღვიძებდი, მანამ ჩავდე მანქანაში, უკან დევს, ყუთშია.
-შენ რაა ჩემ საცვლებში იქექებოდი, ყველაზე საშინელო ქმარო?
-თავად აღნიშნე რომ უკვე ქმარი ვარ და ნუღა გიწითლდება ლოყები. ისე კი გიხდება.
-მოიცა, მოიცაა...-უცბათ წითელი აანთო გონებამ.-შენ თუ ვისკი წამოიღე, მერე ბეჭდებიც გქონდა თან, ლუკასაც არ გაუპროტესტებია და თან უპრობლემოდ ბედნიერი ღიმილით დაგთანხმდა... მოიცა დაგეგმე ყველაფერი არა?
-ბრავოოო, როგორ მიხვდიიიი.
-იდიოტიი ხააარ.-გავებუსხე.-იქნებ არ მოგყვებოდი.-ისე გადმომხედა მისი მზერით ყველაფერი ნათქვამი ჰქონდა...მომიტაცებდა! სასტუმრომდეც მივაღწიეთ, ჩემს თითზე წამოგებულ ოქროსფერ რკალს და თვლიან ბეჭედს კიდევ ერთხელ დავაკვირდი და მანქანიდან გადმოსულმა დამიანეს მაგრად ჩავკიდე ხელი. უკვე ღამი პირველი საათი იყო, წვეულება დასრულებული, ნომერში ავედით და დაღლილი მივესვენე სავარძელზე.
-ქორწილის პირველ ღამეს რო დაგეძინება მაგარი ღადაობააა.-დამცინა დამიანემ და სააბაზანოში შეიკეტა.
-განახებ მე შენ როგორც დაგეძინება.-გავიცინე და კარადისკენ წავედი.-ამას მთლად მოუმზადებელი ვეგონე მგონი.-სექსუალური წითელი საცველბი და შავი გიპიური მოკლე პენუარი გამოვიღე. დამიანე მალე გამოვიდა პირსახოცი ჰქონდა შემოხვეული.-არ დაგეძინოს.-თვალი ჩავუკარი. ღმერთმა იცის მხოლოდ რად მიჯდებოდა ასეთი სითამამე, სარკეში ჩავიხედე ერთიანად წითელი ვიყავი. სწრაფად გამოვიცვალე და სააბაზანოდან კანკალით გავედი. დამიანე აივნის კართან იდგა და ეწეოდა, ოთახში სასიამოვნო სიგრილე იყო, სხვა ვითარებაში ალბათ გავიყინებოდი მაგრამ ახლა ისე მცხელოდა ვერაფერს ვგრძნობდი. ჩემკენ გამოიხედა დასიგარეტი სწრაფად ისროლა აივნიდან, ჩემკენ წამოვიდა, მე კი ვგრძნობდი როგორ მემატებოდა ორგანიზმში სიმხურვალე და ნელნელა ლავა მეღვრებოდა.
-ჩემო ატეხილო ცოლუკა, მომზადებული წამოსულხარ.-ვნებისგან დაბოხებული ხმით მიჩურჩულა და ყურის ძირში სველი კოცნა დამიტოვა. ხელი შიშველ ფეხზე ამისრიალა და საჯდომზე მოიჭირა. ყრუ კვნესა აღმომხდა რამაც უფრო გაახელა და პენუარის შიგნით თეძოებზე შემახო თბილი ხელები. მხოლოდ სპორტული შარვალი ეცა მაგრამ საკმოდ სხელი იყო ამის კვალობაზე. ყელში ნელა დააცოცებდა ტუჩებს და ცხელ სუნთქვას მაფფრქვევდა, თან მკბენდა და შემდეგ ნაკბენს წოვდა. მუცელზე შემომისვა და კოცნით წამიყვანა საწოლისკენ, ზედ დამაწვინა და ზემოდან მომექცა. პენუარი სრაფად გადამაძრო და კოცნით ჩაუყვა ყელიდან მკერდამდე, მკერდიდან მუცლამდე და მერე ისევ ზემოთ.-ჩემი პირადი საოცრება ხარ სანდრა.-მეჩურჩულებოდა მე კი მხოლოდ იმას ვახერხებდი მსუბუქი ოხვრა ამომეშვა ბაგეებიდან.მერე ბიუსჰალტერი შემოაძარცვა ჩემ სხეულს და მის წინ მხოლოდ პატარა ნაჭრის ნაგლეჯით ვიწექი, დეტალურად აკვირდებოდა ჩემს ტანს, ჩემს სხეულს და თითქოს იმახსვრებსო ისე უმზერდა.-რა ლამაზი ხარ სანდრა.-ყელში მაკოცა დდა კერტებზე დამეწაფა, ვეღარ შევიკავე და ამოვიკვნესე, გათამამდა და ახლა ტრუსსაც დაწვდა და ერთი ხელის მოსმით მომაშორა, საჩვენებელი და შუა თითი მუცლიდან სა*ოსკენ ააცურა და წრიული მოქმედებები დაიწყო, უკვე სუნთქვა მიჭირდა, ზეწარს მაგრად ჩავავლე ხელი და მოვუჭირე.
-ხელები დამიანე, ცუდათ ვარ.-ძლივს ამოვიხავლე, ამაზე ჩემს მკერდს მოწყდა და თვალებშ ჩამცერდა, ღიმილმა გადაურბინა დახეზე და ტუჩებზე დამეწაფა.
-კარგი ხელები მოვაშოროთ.-ამოთქვა ვნებამორეული ხმით და ახლა თითები ენით ჩაანაცვლა. სუნთქვა მიჭირდა მაგრამ სიამოვნების ზენიტში ვიყავი, დამიანეს თმას ჩავებღაუჭე და ზემოთ ამოვაწევინე თავი, ტუჩებზე დავეწაფე და ბეჭებზე ავუსრუალე თითები. სწრაფად მოიშორა სხეულიდან მატერია რომელიც ფარავდა და ერთ ხელში ჩემი თითები ახლართა, მერე კი ნელა შემოვიდა ჩეში. ტკივილისგან ამოვიკივლე და ცალი ხელით ზურგი დავუკაწრე. მერე ტკივილი და წვა სიამოვნებაში გადამეზარდა. ნელი მაგრამ ძლიერი ბიძგებით შემოდიოდა ჩემში და თან ტანს მიკოცნიდა. ცოტახანში ცხელი ლავის ჩაღვრა ვიგრძენი ჩემში და სიამოვნებისკან ავკანკალდი. დამიანემ სახე დამიკოცნა მეკი გადაღლილმა და მთლიანად ძალაგამოცლილმა თვალები მივნაბე.-არ დაიძნო ქალბატონო, აბაზანა მიიღე ჯერ.-ჩემი სახე ხელებშ მოიქცია და საწოლიდან წამოდგა.
-მეძინება დამი.-მის გულზე დავდე თავი და თვალები ისევ დავხუჭე. მაგრამ არ მომისმინა, შუბლზე მაკოცა და სააბაზანოსკენ წავიდა, აბაზანაშ წყალი აავსო და ჩემი იასამნის დუშგელი ჩაასხა. ვუყურებდი ასე დეიშობილად მოსიარულეს და ვოცნებობდი ტანსაცმელი მოდიდან გადასულიყო. ხელში ამიყვანა და ცხელ წყალში ჩამმსვა, მერე წინ მიმწია და უკნიდან ამეკრო.
-ჩემო პატარა.-ყელში მაკოცა და ჩემი სურნელი ჩაისუნთქა.
-დამი ამომიყვანე რაა.-ცოტა ხნის შემდეგ ამოვიწუწუნე და ხელისგულზე ვაკოცე.
-კიდე ცუდად ხარ?-შეშფოთებულმა მკითხა.
-კარგად ვარ.-გავუღიმე. წყლიდან ამოვიდა, დამელოდეო მითხრა და საშინებელში გავიდა, ცოტა ხანში ისევ შემოვიდა, ტრუსი ეცვა, საშხაპეში შემაგდო წყალი გადამავლო, მერე პირსახოცი მომახვია და საძინებელში გამმიყვანა. საცვლები და პენუარი ჩამაცვა და ლოგინში ჩამაწვინა. თეთრეული გამოცვალა, იქვე კუთხეში ეყარა, მერე აიღო და სააბაზანოში შეიტანა. გვერით მომიწვა და გულზე მიმიკრა.-მე შენ ძალიან, ძალიან მაგრად მიყვარხარ დამიანე ბაგრატიონო!
-მე კიდევ შენ მიყვარხარ ჩემო ლამაზთვალებავ.