-არა რა პატარა ბავშვი ხარ რომელიც სულ ჭირვეულობს.-არა ხოა ღირსი ეხლა ეს მივაკლა აქვე?.-აბა როგორ შამოგირიგიო? მოვიიქრეე.- იისე წამიყვირა შევხტი.-გინდა შენი საყვარელი ნაყინი ვჭამოთ?- მამასხარავებს ხო ეს უტქტო მამონტი მასხრად მიგდებს.იცის რო არ შეურიგდები და მამასხარავებს.თავი ჩავხარე რადგან უკვე ცრემლების შეკავება ღარ შემეძლო,მეტირებოდა რადგან როცა სახეში ვუყრებდი თითქოს ისევ მიმეორებდა: ვით ცეკვავდი. წახვალ და მალე უკან დაბრუნდები ფულს ითხოვო.აღარ ვუსმენდი დამიანეს თავიჩახრილი მქონდა და ვფიქრობდი, რატო? ფიქრობდა ასე ჩემზე ხომ იცოდა რომ მე არცერთის გამკეთებელი არ ვიყავი. ხელზე შეხება ვიგრძენი და გამოვფხიზლდი ფიქრებიდან, მაგრამ თავი მაღლა არ ამიწევია.-მაპატიე იმ დღეს ცუდად გელაპარაკე, და გული გატკინე.-ბოდიშს მიხდიდა მაგრამ ჩემთვის მისი სიტყვები არაფერს ნიშნავდა ვერ ვაპატიებდი. როგორმე ძალა მოვიკრიბე და ვუთხარი.
-მაპატი მაგრამ არ შემიძლია ვერ გაპატიებ. შენ მე კარგად მიცნობდი მიუხედავად იმისა რო სულ ვკამათობდით. მეგონა იცოდი რისი გამკეთებელიც ვიყავი, მაგრამ შევცდი.ეხლა კი თუ წინაღმდეგი არ იქნები დაგტოვებ.-სკამიდან წამოვდექი რო მითხრა.
-ორ დღეში მივფრინავ.-მეტკინა? მეტკინა ისე რო ცოტაც და წავიქცეოდი თვალს დამიბნელდა მხოლოდ ესჩამესმოდა ყურებში. ორ დღეში მივფრინავ. მიფრინავს და აქ ჩემთან არა საპატიოდ არამედ სინდისის გამო მოვიდა რო სინდის არ შეწუხებინა.
-ბედნიერ მგზავრობას გისურვებ.-ეს ვუთხარი და წამოვედი.ამ ლაპაარაკის შემდეგ უკვე ორი წელი გავიდა ისე რო არ მინახავს არც შორიდან. როცა ჩამოდიოდა თავს ვარიდებდი იქ მისვლას სადც ვიცოდი რო ის იქნებოდა. არც სოციალურ ქსელში მინახავს მისი ფოტოები.მენატრება? კი სიგიჟემდე მენატრება უბრალოდ არ მინდა ეს მან ნახოს და მიხვდეს რო ვაპატიე არ მინდა რო ვინმეს გვერდით დავინახო არ მინდა გული კიდე ერთხელ მეტკინოს ამ ორი წლის განმავლობაში დეასაც არ დასცდენია სიტყავა დამიანეზე, ნუ ხო გავაფრთხილე და არც მეტყოდა. ამ ორი წლის განმავლობაში ისე გავიზარდე და შევიცვალე რო ვერავინ ვეღარ მცნობს. თორნიკე და ლეოც მოსკოვში იყო წასული სასწავლებლად იმ წელს წავიდნენ როცა ალექსი და დამიანე წავიდნენ. ვხედავდი როგორ ენატრებოდა ნატალის და როგორ ახარებდა ალექსის ხმის გაგონება, და მეც მინდოდა დამიანესთან დარეკვა, ვურეკავდი კიდეც, მაგრამ ახალ ნომრებს ვიყუდულობდი ვურეკავდი მის ხმას ვიგებდი და ვთიშავდი მაგრამ ვერ ვბედავდი ფოტოების ნახვას.ამ ორ წელში ნატა დეა და მე განუყრელი მეგობრები გავხდით სულ ერთად ვიყავით რაიმე როცა შავდებოდა სკოლაში თუ სადმე ყველგან ჩვენი ხელი ერია. ააა ხო დამავიწყდა მეთქვა რო დეაც და ნატალიც ჩემთან გადმოვიდნენ.ამ საღამოს დეამ დამირეკა და მითხრა რო დატო ძია ვახშმად მპატიჭებდა და არა მხოლოდ მე არამედ ნატალისაც.
-დეა ხო იცი არა?.....-გამაწყვეტინა ლაპარაკი დეამ.
-ვიცი მაგრამ მამა...-უცებ გაწყდა დეას ხმა .
-ალო დეა აქ ხარ?
-გამარჟობა შვილო როგორ ხარ?
-მადლობა დათო ძია კარგად. თქვენ როგორ ხართ?
-ცუდად შვილო ცუდად.
-რა გჭირთ ძია?-ძალიან შემეშინდა ცუდი ხმა ქონდა.
-უშენობა შვილო უკვე ორი წელია რაც ნახევარი დავდივარ, ჩემი უვიცი შვილის გამო ჩვენც ვისჯებით. უკვე ორი წელია ამ სახლში აღარა ის სხივი და სიხალისე რაც შენს აქ ყოფნის დროს იყო. ჩვენ ნუ გვსჯი შვილო არ გვყოფნის მე და ჩემ ცოლს მხოლოდ შეკრებებზე შენი ნახვა. ყოველ საღამოს ტირის ცირა იმის გამო რო ორი შვილი სასწავლებლად გაუშვა ხოლო ერთი ჩვენი შვილის გამო გვსჯის. მოდი გთხოვ გვენატრები.-მეტკინა თითქოს გულში რაღაც გამიწყდა ცრემლები ერთი მეორეს მიყოლებით მომდიდოდა. გარეთ გავარდი ტაქსი გავაჩერე და თითქმის დავიწყებული მისამართი ვუთხარი. უკვე კართან ვიდექი შევეცადე თავი ხელში ავიყვანე და შევეცადე ისე შევსულიყავი როგორც ადრე შევდიოდი.
-დაბრუნდა თქვენი ლამაზ თვალება!-გაღიმებულმა შევაღე კარი მაგრამ ღიმილი სახეზე შემეყინა როცა იქ ალექსი და დამიანე დავინახე ყველა მე მიყურებდა მე კი არ ვიცოდი რა გამეკეთებინა გაშეშებული ვიდექი როცა სადღაცაიდან დატო ძია გამჩნდა და ჩამჩურჩულა.
-გეფიცები შვილო არ ვიცოდი თუ მოდიოდნენ.- მის თვალებში სიმართლეს ვხედავდი. მე კი გამოვფხოზლდი და ჩემი ძმისკენ გავექანე თავ ჩახრილი რო იდგა.
-ძაააააააააამიიიიიიიიიიიიკოოოოოოოოოოოოოო როგორ მომენატრე-ზედ შევახტი ჩემა ძმამაც მომხვია ხელები და დამატრიალა.
- ჩემი ლამაზ თვალებააა მეც მომენატრე.-ძირს ჩამოვხტი და ის ისიყო დამიანეს უნდა დავლაპარაკებოდი ვიღაც შავგრიმანი გოგო რო გამოვიდა საპირფაროშოდან და დამიანესთან მივიდა.
-საყვარელო ვინა ეს გოგო? მე როგორც ვიცი ერთი და გყავს!-უკვე ყველა გასული იყო დათო ძია და ალექსი რაღაცას ლაპარაკობდენ უკვე ცალკე და არ ესმოდათ ჩვენი ლაპარაკი მხოლოდ მე დამიანე დეა და ის გოგო ვიყავით დარჩენილი.-გამახსენდა ეს მოსამსახურის შვილია ხო.აუ მიდი წადი რა წყალი მომიტანე მწყურია.მიდი მიდი რაღას უდგახარ.-არაფერი არ მითქვია უბრალოდ მოვტრიალდი და უნდა წავსულიყავი ამდენი ხნის განმავლობაში პირველად გავიგე ტელეფონის გარდა მისი ხმა.
-ჯეიდა ეს ერთი ის ჩემი მოსამსახურე არ არის და არც ლილი დეიდა ჩვენი მოსამსახურე ის ჩვენი დედა და გამზრდელია რაც შეხება ადას ბოდიში მოუხადე.
-არ მჭირდება-ეს ვუთხარი და ალექსთან და ძიას მიმართულებიათ წავედი დეა რო ამომიდგა გვერდით.
- მის გამო მე გიხდი ბო...-არ დავასრულებინე.
-გაჩუმდი. არ გაბედო და ვინმეს გამო არ დახარო თავი და მით უმეტე ჩემთან. მე რო ბოდიში მჭირდებოდეს მას მოვახდევიებდი.ნუ მიყურებ ეგრე მოდი ჩამეხუტე რა გთხოვ-მანაც არ დაყოვნა და ჩამეხუტა-წამოდი რა შენს ოთახში აქ ვერ ვსუნთქავ-თავს ვეღარ ვიკავებდი.
-ხო მაგრამ ალექსი რო მოგიკითხავს მერე რა ვქნად?
-მაგენი წავლენ ეხლა და ჩვენ ავიდეთ რა.
-არსად წახვალთ თქვენთან საქმე მაქ სადაცა ნატალიც მოვა-საიდანღაც ისევ დათო ძია წამოგვადგა თავზე.-შეიმშრალე ეგ ცრემლები ადა თორე მოვკლა ჩემ შვილს-მმხოლოდ მე გავიგონე რადგა დეა ალექს ელაპარაკებოდა და ჩვენ არ გვაქცევდნენ ყურადღებას.როცა გავიაზრე რაც მითხრა გავოცდი მან რა ა იცოდა რო მე-ვიცი რო დამიანე გიყვარს ამიტომაც არ ნახულობდი გინდოდა დაგევიწყებინა და ის კამათი უბრალო მიზეზი იყო. ისიც ვიცი რო შენ ვერ ერკვეოდი შენს გრძნობებში ამიტო არ აპატიე ის ყველაფერი რადგან იცოდი თუ აპატიებდი ყველა შეამჩნევდა შენს გრძნობებს. მიზეზი გინდოდა რო დაშორებოდი გეგონა თუ დაშორდებოდი აღარ გაგხსენდებოდა მაგრამ შეცდი შვილო.-შოკში ვიყავი ის ისიყო რაღაც უნდა მეთქვა ნატალიმ რო შემოაღო კარი.
-მოვედი-ისე დაიყვირა თითქოს არ დაგვენახოს.-უი ბოდიში სტუმრები გყოლიათ. ადა შენ აქ? ამდენი ხნის შემდეგ? ხომ კარგად ხარ?-უცებ მომვარდა ალბათ ძალიან ცუდად გამოვიყურებოდი ასე რო შეშინდა.
-კარგად ვარ ნატა. უბრალოდ შენმა დაყვირებამ შემაშინა.-მოვახერხე და ამ მდგომარეობაშიც კი ვიხუმრე.
-ესეიგი ამ ორი წლის განმავლობაში მართლა არ მოსულხარ აქ?-ისე უცებ მომვარდა დამიანე და დამისვა კითხვა ვერც გავიაზრე რა ხდებოდა.ხელს ისე მიჭერდა ლამისა მომტეხოდა.ხელს დავხედე და შემდეგ მას შევხედე, უნდა დავლაპარაკებოდი როცა ის შავგრიმანი გამოხტა.