აქ კედლების მაგივრად სამივე მხარე მინებს ეკავა,ჭერიც, ჩარჩოები კი ხის იყო.წინ ზღვის ხედი იშლებოდა და მთელ არემარეს გაჰყურებდა.იატაკზე დავიხედე. ოქროსფერი ქვიშა,მაგრამ ჩემს ფეხებს და მის შორის ბარიერი იყო ,კიდევ ერთი მინის სახით. მართალია ვერ შეიგრძნობდი მაგრამ იმდენად კარგად ჩანდა, რომ შეგრძნებასთან შორს არ იყო. ამის დანახვაზე სული შემეკრა. თითქოს ოთახში კიარა ზღვის ნაპირზე ვარ.ასეთ ფონზე ნახატების ხატვა მეც კი არ გამიჭირდება.ხო მართლა...ნახატები . გამახსენდა და გვერდითა კედლებზე მიმოვიხედე.მარცხენა კედელზე მინიატურულ ტილოებზე ფრაგმენტებით აწყობილი იყო ნახატი,თითოეულს შორის კი დაშორებები იყო.ჭერიდან თამოსულ ძაფებში გაყრილი სვეტებად.ასე მოძრავი ნახატი გამოდიოდა.მთლიანად მისკენ შევტრიალდი.ნახატზე გამოსახული იყო სანაპირო,ქვიშა რომელზეც ახალგაზრდა,ტანადი წაბლისფერთმიანი ფართოღიმილიანი ბიჭი , რომელსაც ხელებში მოქცეული ყავდა ქერათმიანი 6 წლამდე გოგონა ,რომელსაც უფროსი ძამიკო უღუტუნებდა ის კი ლაღად იცინოდა და თეთრ, პატარა კბილებს აჩენდა.დიდრონი თვალები კი ზევით მიემართა.ბიჭი სველი იყო და თმიდან ჩამოსული წყლის წვეთები გოგონას ლოყებს ეცემოდა.გოგონა კი სრულიად მშრალი იჯდა და კისკისებდა. აქედან. ეს გულწრფელი ღიმილი იმდენად გადამდები იყო ,რომ მეც გამეღიმა,შემდეგ კი მივხვდი ეს ვინც იყო.ეს პატარა გოგონა და ბიჭი,დენიელი და მისი დაიკო,მია არიან.ამის გაფიქრება და ცრემლების გადმოღვრა ერთი იყო. სევდიანად მეღიმებოდა, ცრემლები კი ღაწვებს მისველებდა და გზას მაისურისკენ მიიკვლევდნენ.არვიცი რატომ, მაგრამ,ვფიქრობდი,რომ ის საბედისწერო შემთხვევა ამ დღეს მოხდა ,მათ კი წარმოდგენაც კი არ ჰქონდათ წინ რა ელოდებოდათ. მხოლოდ იმას ფიქრობდნენ,რომ ეს დღეს ისე დასრულდებოდა, როგორც ყველა დანარჩენი. ბედნიერად.
პირზე ხელი ავიფარე და ჩემს უკან კედელს ზურგით მივეყრდენი.ჩავცურდი.ახლა ფეხის ტკივილს მნიშვნელობა არ ჰქონდა,ფაქტობრივად ვერც კი ვგრძნობდი. გრძნობებს ვერ ვიკავებდი ,ავსლუკუნდი და კარგა ხანს ვერ გავჩერდი.არვიცი ასე რატომ მადარდებდა...მაგრამ წარმოვიდგინო,რომ ერთი ფერია მოაკლდა ამ სამყაროს,ჩემთვის საკმაოდ რთულია.ახლა კი ეს საოცრება ცივ,ბნელ მიწაში წევს.
ცოტათი რომ დავმშვიდდი,ისევ კარში მდგომ დენიელს გავხედე, რომელმაც სახეზე სასწრაფოდ მოისვე ხელი,მაგრამ სევდის ნაოერწკლები თვალებში დარჩა. რაღაცის მის დას მაგონებდა. მასსავით არამიწიერი თვალები აქვს.თითქოს მიამ დედამიწა დატოვა,მაგრამ მის სულში ჩასახლდა და დენიელი ახლა ყველაფერს მისი თვალებით ხედავს.არც კი მიფიქრია ისე ავდექი გაჭირვებით მასთან მივედი და მთელი ძალით ჩავეხუტე.ვიცოდი რა იყო როცა ვიღაც გტოვებს.მე ეს სიზმარში ვნახე და რეალურად განვიცადე. თითქოს მის ტკივილს ვგრძნობ. მაისურს ჩავეჭიდე და მალევე ვიგრძენი მისი მკლავები ჩემს მხრებზე.თავი ჩარგო და უხმოდ ატირდა. ერთი შეხედვით ვერ მიხვდებოდი,მაგრამ მე ვგრძნობდი მის დაძაბულობას.მე ვგრძნობდი მის დანაკარგს. იმიტომ,რომ ფაქტობრივად მსგავსი რაღაც მეც განვიცადე.მეც ისე მეტკინა როგორც მას,მაგრამ მიპ ტკივილი უფრო დიდი იყო ვიდრე ჩემი.
ხელები მოადუნა და ჩემი მხრებიდან ჩამოაცურა.შემდეგ წელზე ჩავიდა და ბოლოს საერთოდ მომწყდა.მეც გავუშვი ხელი და ოდნავ უკან დავიხიე.თავი ისევ დახრილი ჰქონდა.მისმა დაბოხებულმა ხმამ ცოტათი შემაკრთო.
-ძალით არ მინდოდა.
რამოდენიმე წამი სიჩუმე ჩამოწვა.
-რა...რა არ გინდოდა?
თავი გაასწორა,კარის ჩარჩოს მიადო და ჩემს უკან სივრცეს გახედა.ჩაწითლებული თვალების გამო თვალის ფერი შეცვლია.ახლა ცისფერი კიარა ღია მწვანეა.
-ჩემი ბრალია ის რომ აღარ არის.
პაუზა.ნახატს გახედა.
-იმ დღეს ავიტეხე,რომ უკვე ცურვა უნდა ესწავლა. აუზი ავავსე,ის კი სადღაც დამემალა.მთელი სახლი დავიარე და კარადაში ვიპოვე. სხვენში.დათუნიას ეხუტებოდა. ისეთი თვალებით მიყურებდა ლამის გადავიფიქრე,მაგრამ ჩემი უაზრო სიჯიუტის გამო ვაიძულე წამოსულიყო.გზადაგზა ჩემი ჭკუით ვამშვიდებდი.აუზში ერთად ჩავედით.თავიდან უარზე იყო,შემდეგ სულ ცოტათი შეეჩვია მაგრამ მაინც არ ისვენებდა და სულ ამოყვანაზე მექაჩებოდა. ვუთხარი,რომ ერთხელაც გაეცურა და ამოვიყვანდი.როგორღაც დამთანხმდა.ჯერ მეჭირა, შემდეგ მეგონა რომ თუ ხელს გავუშვებდი შეიძლებოდა არ ჩაძირულიყო, გავუშვი.მეგონა,რომ ასე ცურავდა. სინამდვილეში კი ფართხალებდა,პირი წყლით გაევსო და ხმას ვერ იღებდა და სანამ ამას მივხვდი უკვე გვიანი იყო.გონს მაშინ მოვედი როცა ფართხალი შეწყვიტა და თვალები ცას მიაპყრო. მის თვალებში ისეთივე სიცოცხლე აღარ იგრძნობოდა ,როგორც მანამდე.მკერდზე მივიხუტე და მთელი ხმით ავღრიალდი.მეზობლები მომვარდნენ და ხელიდან ძლივს გამომგლიჯეს.დასაფლავების დღეს თხრილში ჩავედი და მის კუბოს არ ვშორდებოდი.სხვები ზემოდან დამყურებდნენ და ცრემლად იღვრებოდნენ.ამ შემთხვევის გამო რაღაც პერიოდი არასრულწლოვანთა ციხეში ვიჯექი. შემდეგ მშობლებმა გამომიყვანეს. არ მეგონა თუ ეს შესაძლებელი იყო ,მაგრამ ისინი მხოლოდ იმას მიმეორებდნენ,რომ იცოდნენ ამას გამიზნულად არ გავაკეთებდი,რომ მათთვისაც დიდი დანაკარგია,ისეთივე როგორიც ჩემთვის.მაგრამ მე ჩემი თავის დადანაშაულებას არ ვწყვეტდი და არც ახლა ვფიქრობ რომ წმინდანი ვარ.იქ სხვა არავინ იყო.მას ხელი მე გავუშვი და იმაში რომ ის ჩემ გამო წავიდა ,ორი აზრი არ არსებობს.
მონაყოლს გაუსული ვუსმენდი და თავში არანაირი აზრი არ მომდიოდა.უბრალოდ ვერ ვხვდებოდი რა უნდა მეთქვა. ვწუხვარ?ძალიან ვწუხვარ?პირველად ვარ ისეთ სიტუაციაში რომ არვიცი რა ვუპასუხო მოსაუბრეს.
-ალბათ არ უნდა მეთხოვა აქ მოყვანა.
დამნაშავესავით ჩავხარე თავი. მაშინვე გამოფხიზლდა.
-არა,არა.შენ არაფერ შუაში ხარ.რომც არგეთხოვა აქ მაინც მოვიდოდი.დიდი აზრი არ აქვს.რაც უფრო ხშირად მოვალ მით უფრო მიმსუბუქდება სული. ასე მაინც ვარ მასთან ახლოს.
-ხო მაგრამ...
მან ცრემლები სწაფად შეიმშრალა და ომახიანად,ღრმად ამოისუნთქა.
-კარგი.არ მოვიწყინოთ.აბა? როგორ მოგწონს აქაურობა?
თვალები გამიფართოვდა და გამეცინა.ორი წამის წინ თითქოს ცოცხლად დამარხესო,ახლა კი...
-რა გაცინებს?
-არაფერი არაფერი.
ირგვლივ მიმოვიხედე.
-საოცრად ლამაზია.ასეთი იყიდე თუ...
-არა ასეთი არ მიყიდა.ეს ფრთა მივაშენე.ეს ადგილიც სპეციალურად შევარჩიე.
აქ უკვე მე თვითონ მივხვდი რისთვის.
-ყველასგან შორსაა. თან ყოველთვის ზღვას უყურებს და ასე თავს უფლებას არ ვაძლევ რომ მასზე ერთი წამით მაინც არ ვიფიქრო.
-ააა.გასაგებია.
მოლბერტთან მივედი რომელიც წინა მინასთან იდგა.ნახატის ფრაგმენტი იყო.აქ ჩანდა გოგონას ჩაჩხვლეტილი მარცხენა ლოყა,ჩემგან თვალის ქვედა მარჯვენა ნაწილი და კბილების მესამედი.
-ორი დღეა დავამთავრე, დროა მისი ადგილი მოძებნოს.
მოლბერტიდან ტილო აიღო და კარებიდან მარჯვენა მინასთან მივიდა.იქ კიდევ სამი ასეთი ეკიდა.ზედა მარცხენა ტილოზე სახის მეორე ნაწილი და თმა,ქვედა ტილოებზე ნიკაპი და ყელი.მივიდა და ერთ-ერთ წვრილ ძაფზე ჩამოკიდა და პატარა სამაგრებით დაამაგრა.შეიქმნა ერთი მთლიანი ნახატი. თქვენც მიხვდებით ვინ არის გამოსახული. თვალებაციმციმებული საოცრება, რომელიც მნახველს პირდაპირ თვალებში უყურებს და ფართოდ უღიმის.
-ძალიან ლამაზია.
მოკრძალებულად გამიღიმა.
-მადლობა.
-მე მასზე ვამბობ.
მიაზე მივუთითე.
გამოერკვა.
-იყო.
მითხრა დადაბლებული ხმით.
-არის კიდეც.
მისი გამომეტყვეებით მივხვდი რომ ნათქვამი ვერ გაიგო.
-ის შენში ცოცხლობს.შენს თვალებში.აქამდე არასდროს უთქვამთ რომ ერთმანეთს თვალებით ძალიან გავხართ?
-როგორ არა.ყველა შემხვედრი მაგას გვეუბნებოდა.მაგრამ ისეთი რამ რაც შენ მითხარი ამ 6 წლის განმავლობაში არავის უთქვამს.
უხერხულად გავუღიმე.
სიჩუმე ჩამოწვა.
-არ გეშინია რომ ვინმე მოიპარავს?
-ფანჯრები მინის არაა. ტყვიაგაუმტარია.აქ ვერ შემოვლენ.მეორე მხარე რომ გატეხონ სიგნალიზაცია ჩაირთვება და ყველა კარი ავტომატურად, ორმაგად ჩაიკეტება,ამ საკეტების გარდა ერთი კიდევაა რომელიც არ ჩანს.იატაკშია დამალული. წინა ნაწილში შესვლას თუ მოასწრებს აქ მაინც ვერ შემოაღწევს და მანამდე იქნება აქ გამოკეტილი სანამ მე არ მოვალ .ან ისეთი რა უნდა მოიპარონ.
-ერთი შეხედვით არ ეტყობა რომ ამდენი ფუნქცია აქვს.
-ეგეც ერთ-ერთი მიზეზია რის გამოც ეს ადგილი ავარჩიე. ყურადღებას არ იქცევს.ხალხიც ნაკლებია და დაზარალების შანსიც.
-კარგი ადგილია.
-და ლამაზიც.განსაკუთრებით მაშინ როდესაც ცა ვარსკვლავებითაა მოჭედილი. ღამით უნდა ნახო.
-ერთხელაც ვნახავ.
-დღეს ნახე.
-დღეს ვერა,ხომიცი სხვა გეგმები გვაქვს.
-ხო მართლა.რას აპირებ?
-ისეთს არაფერს.ჯერ მინიმალურიდან უნდა დავიწყოთ. უნდა დაგვინახოს როგორ მომიყვან სახლში,შემდეგ კი უფრო გავაღრმავებთ და ასე შემდეგ.
-მაინც არ მესმის რას ერჩი იმ ბიჭს. იქნებ მართლა უყვარხარ და სიყვარულს ასე...გამოხატავს?
დაფიქრდა.
-ვითომ დაგალურჯებდა?
-რათქმაუნდა არა!და თუ მართლა ვუყვარვარ და ვცდებით, მაშინ გვიყუროს და იწვალოს და იშალოს ნერვები.მაინც ღირსია.
-შენ მე ან გამაგიჟებ ან შემიწირავ.
გულიანად გადაიხარხარა და უცებ გაჩერდა.
-იცოდე რამე თუ მომივა შენ დაგაბრალებ.
ახლა მე ამიტყდა სიცილი.
საკმაოდ დიდი ხანი გავჩერდით აქ და მოსაღამოვდა კიდეც.იატაკზე პლედი გვეგო,ჩაის ვსვამდით და არემარეს გავყურებდით როცა მითხრა.
-მგონი დროა წავიდეთ.
ისევ სივრცეს გავხედე.
-არ ჯობია ცოტა დაღამდეს?
-კარგი,თუ სიბნელე გირჩევნია ნელა ვატარებ მანქანას და შემოგვაღამდება სავარაუდოდ.
-მაშინ კარგი.წავედით და ხო იცოდე,სკაი მიაკოს მეძახის, ვფიქრობ ესეც კარგი ხელჩასაჭიდია.
-დავიმახსოვრებ.
ცარიელი ჩაის ჭიქა ძირს დავდგი და წამოვდექი.ჟაკეტს ხელი მოვკიდე.უკვე სახლიდან გავდიოდით,კარები გადაკეტა და მკითხა.
-აღარ გტკივა?
მისკენ შევტრიალდი და მზერას გავაყოლე თვალი,რომელიც ჩემს ფეხზე შეეჩერებინა,მეც დავიხედე და ავამოძრავე.
-როგორც ჩანს.ამდენ ემოციებში ტკივილი სულ აღარ მახსოვდა.
-მერე მაგას რა ჯობია,თუ გამოგეკიდება მოსაკლავად, თავისუფლად გაიქცევი.
გამეცინა.
მანქანაში ჩავჯექით და გზას გავუდექით.ნელა მივდიოდით. მე კი საქარე მინიდან გავყურებდი ჩამავალ მზეს და მოვარდიაფრო ცას.მთელი გზა უხმოდ გავიარეთ.როცა სახლს მივუახლოვდით ვუთხარი ცოტა მოშორებით გაეჩერებინა.
-რახდება?
-უნდა დაველოდოთ როდის გამოვა.
-იქნებ საერთოდ არ აპირებს გამოსვლას?
-მაშინ რაც შეიძლება ხმაურიანად უნდა მივიდეთ რომ ხმა გაიგოს.მაშინ ხომ მაინც გამოიხე...
და ამ დროს ორივემ ერთდროულად დავინახეთ აივანზე გამოსული სკაი,რომელიც თითებს შორის გაჩრილ სიგარეტს დროდადრო აბოლებდა.
-შენ რა,მასაც უთხარი შენს გეგმაზე?
-გაგიჟდი?რატომ უნდა მეთქვა.
-აბა რავიცი,ასე დროულად როგორ გამოვიდა.
სკაი გარკვევით არ ჩანდა მაგრამ მაინც დაინახავდი.ჩანდა მხოლოდ ნარინჯისფერი წერტილი რომელიც ქრებოდა და ინთებოდა.
-მიდი მიდი მიდი .სანამ წასულა.
ისეთი სიჩქარით წავედით ,თითქოს არც არსად გავჩერებულვართ და პირდაპირ აქ შემოვედით.ისე გააჩერა მანქანა, რომ სკაის პირდაპირ ჩვენ შევჩეხოდით თვალებში.დენი გადმოვიდა და კარი გამიღო.მეც გადმოვედი.სკაისკენ ზურგით დავდექი,ისე რომ ჩემი სახე არ დაენახა.მე და დენიელი ერთმანეთს გამწარებული ვუცინოდით.სკაის გადმოსახედიდან ეს ისე ჩანდა,თითქოს ორი ადამიანი ერთმანეთში ჟღურტულებენ. სინამდვილეში კი ჩვენი დიალოგი აი ასე განოიყურებოდა.
-ნეტა ვიცოდე ახლა რა სახე აქვს.
-არ გირჩევ.სიგარეტს ისე უჭერს კბილებს მგონია სადაცაა დაღეჭავს.იქნებ არ ღირს გაგრძელება?
-არავითარ შემთხვევაში.აქამდე თუ მოვედით უნდა გავაგრძელოთ.
-კარგი,მე ჩემი გითხარი და მოვალეობასაც შევასრულებ.ოო ღმერთო...
დავინახე ჩვენს გვერდით სიგარეტის ნამწვავი როგორ დაეცა.
-რა. რახდება.
არ ვწყვეტდი სიცილს.
-აქეთ მოდის.
-რააა????
პირი დავაღე.
-ჩუმად!
და მოვიდა მისი აღმატებულებაც. ხელები შარვლის ჯიბეებში ჩაეწყო. ჩემ გვერდით დადგა და წინ-უკან დაიწყო ქანაობა.ადვილი მისახვედრი იყო,რომ ენით უკანა კბილებს ეხებოდა,თითქოს სადაცაა რაღაცას თხლიშავს ხელსო.
მაქსიმალურად შევეცადე რომ ღიმილი დამეფარა.თვალი დენიელისკენ გავაპარე.არც ის იყო ჩემზე კარგ დღეში.ტუჩის კუთხეში ეღიმებოდა და ვხვდებოდი რომ სადაცაა იფეთქებდა და სასწრაფოდ სკაის მივმართე.
-რა გინდა?
ნელა გამომხედა.
-მე რა მინდა?
-დიახ.
-სახლიდან ისე გახვედი რომ არავისთვის არაფერი გითქვამს და კიდევ მე რა მინდა?
იქნებ შევცდი? ნუთუ მართლა მხოლოდ ამის საკითხავად მოვიდა?აზრი არ აქვს.ამდენი რამ დავგეგმე და ახლა ჩაშლას არ ვაპირებ.
-თუ ,,არავისში,, შენს თავს გულისხმობ ვალდებული სულაც არ ვიყავი.
მან მძიმედ ამოისუნთქა და თვალები დახუჭა.
დრო ვიხელთე და შესამსუბუქებლად ჩავიღიმე,ჩემდა საუბედუროდ კი ფხუკუნი ამოვაყოლე.
-ეს რა იყო?
-რა?
დავსერიოზულდი.
-ფხუკუნის ხმა გავიგე.
-უბრალოდ ჩავახველე.
დენიელს საშველად ფარულად ხელებს ვუგრეხდი რომ მიმხვდარიუო რაღაც გაეკეთებინა.
-კარგი მე წავალ მაშინ.კარგი იყო შენთან ერთად დროის გატარება მიაკო.
სიხარულისგან ლამის მეცხრე ცაზე ავფრინდი.
გამიღიმა.ჩამეხუტა და ლოყაზეც მაკოცა.მეც საპასუხო რეაქციებს ვიძლეოდი.მძღოლის ადგილი დაიკავა.მანქანა დაქოქა და დაიძრა.როგორღაც გავარჩიე და დავინახე უკანა ხედვის სარკეში როგორ გამიღიმა და თვალი ჩამიკრა.შემდეგ კი ადგილს მოსწყდა.თვალი მანამდე არ მოვაშორე სანამ თვალთახედვიდან არ გაქრა.
მერე მხიარულად მოვტრიალდი, სკაის მკვლელი მზერა დავაიგნორე,რომელიც დენიელის არარსებულ მანქანას დასტრიალებდა და სახლში შევკუნტრუშდი.რაც შემეძლო ხამადაბლა ვიცინოდი რომ ხმა არ გაეგო.შემომყვა თუ არა ეგრევე დავსერიოზულდი და კიბეებს ავუყევი.ზურგს უკან კარების მძლავრი მოჯახუნება გავიგე, მაგრამ იმდენად ვიყავი გახარებული რომ გეგმის პირველი ნაწილი არ ჩამეშალა,უდარდელად გავაგრძელე გზა.ოთახთან მივედი და სახელური ჩამოვწიე თუ არა სკაიც არსაიდან გაჩნდა.კარებს ხელით მიაწვა და არ შემიშვა.ჩამეღიმა.
ღიმილი სახიდან მოვიშორე და მისკენ შევტრიალდი.
-რა.
-რა? უბრალოდ რა? როგორ იქცევი საერთოდ. უცნობ ბიჭებთან დაეხეტები ,სახლიდან დაუკითხავად იპარები. რა ჯანდაბაა. 90-იანი წლებია შესახვედრად რომ იპარებოდნენ?
-დენი ჩემთვის უცნობი არ არის და შენ უნდა გკითხო როდის გავიპარო და როდის ტუალეტში გავიდე?
-ან ეს მიაკო რაღა იყო.
ოჰ.აი ისიც გამოჩნდა. სწორედ ამას ველოდებოდი.ჩემი კითხვა დააიგნორა და თავისი გააგრძელა.
-მოიცა ერთი. შენი რა საქმეა ვინ რას დამიძახებს?ეს უბრალოდ სახელია და მისი ,,განსაკუთრებული,, ფორმით დაძახება მხოლოდ შენ არ შეგიძლია.და საერთოდ.უკვე გითხარი რომ ჩემს საქმეში არ უნდა ჩაერიო და მითუმეტეს მისი გარჩევა არ უნდა დამიწყო. თუ საჭირო იქნება ჩემი ძმა მომხედავს.
-შენი ძმა ახლა აქ არ არის და მეც უკვე გითხარი,რომ ჩაბარებული მყავხარ.
-ორი წლის გგონივარ თუ რა ჩაბარებაზე მელაპარაკები.საკუთარ თავს თვითონ მივხედავ.
-იცოდე...
თითი ცხვირწინ დამიქნია
-როცა აქ არავინ იქნება , ჩემი ნებართვის გარეშე არსად გახვალ.
-ასე რომ მიბრძანებ შენი ერთ-ერთი ნაშა ხომ არ გგონივარ?
ხმა ჩაუწყდა და მეც გამარჯვებული სახით ოთახში შევვარდი და კარი ცხვირწინ მივუხურე.მეორე მხარეს მომესმა როგორ დაჰკრა ხელი მისი ოთახის კარს და შეიკურთხა. გზად კი კარის მიჯახუნების ხმა მოჰყვა.ოთახში შევიდა.
ბედნიერებით აღვსილმა ტანსაცმელი გამოვიცვალე. პიჟამა ჩავიცვი და საწოლში შევწექი.ტელეფონი ავიღე.ლეიას მივწერე სად იყვნენ და მიპასუხა რომ მალე დაბრუნდებოდნენ.დენიელისგან მესიჯია.
-როგორ ჩაიარა??
-მისიის პირველი ნაწილი შესრულებულია ;)
ვუპასუხე, აჟიტირებულმა თვალები დავხუჭე და სიზმრების სამყაროში გადავინაცვლცე.