ვატო! არგააღო.-ვუთხარი და კართან მივირბინე.
-რატომ რახდება?
-ვატო ახლავე გააღე ვიცი რო სახლში ხარ-ვიღაც ქალი ყვიროდა და აბრახუნებდა.
-ოღონდ ეს არა-ვატომ თვალრბი გადაატრიალა და კარი გააღო.
-გამარჯობა ქალბატონო ნელი.
-გამარჯობა არა?-სახლში შემოიჭრა და ამთვალიერა-გოგოებიც მოგიყვანია.
გაგვეცინა და ამოვისუნთქე.
-სასაცილოდ გაქვს საქმე? ერთი კვირაა თანხას მიგვიანებ.
-ხომ გითხარით გადაგიხდით ისე ხომარ დაგტოვებთ არა? ხელფასს ავიღებ და გადავიხდი-ვატომ წუწუნი დაიწყო.
-არმაინტერესებს,როგორც გინდა ხვალ თანხა ჩამირიცხე თუარადა ბარგი ჩაალაგე და წადი აქედან.
ნელი სახლიდან გავარდა და კარი მიიჯახუნა.
-რამდენი გაქვს გადასახდელი?-ვკითხე და წყლის დასალევად ონკანი მოვუშვი.
-დაიკიდე რა გადავიხდი ამდღეებში ხელფასს მიგვიანებენ და მაგიტო მოხდა ეს ყველაფერი.
თავში ძალიან კარგი იდეა მომივიდა.
-ვატო,წამოდი აქედან მე მარტო ვცხოვრობ და ჩემთან გადმოდი.
-რასისულელეა ეგრე ახლოსაც არვართ,რომ ჩაგისახლდე.
-რატოა სისულელე ბოლოსდაბოლოს ბიძაშვილ-მამიდაშვილები ვართ თან იმხელა სახლში სულ მარტო ვარ.
-არვიცი მარიამ-ხელები აიქნია და ოთახში შევიდა.
-ვირი როხარ ეგ ხოიცი? მომისმინე ორი წუთით-შევყევი და კარი მოვხურე-ჩემხელა ნათესავი არასდროს მყოლია და ახლა მაქვს შანსი,რომ საკუთარ დაკარგულ მამიდაშვილს დავუახლოვდე შენთვის არვიცი,მაგრამ ჩემთვის შენ უკვე ძალიან ბევრს ნიშნავ.
ვატომ გაიღიმა.
-მარიამ შენნაირი ადამიანი ძალიან დიდი იშვიათობაა და მინდა იცოდე,რომ ამას ვაფასებ და მეც ძალიან შემაყვარე თავი ამ სამ დღეში შენ ის მაჩუქე რისი იმედიც აღარ მქონდა..ოჯახი..ისწ უცბად შემოიჭერი ჩემს ცხოვრებაში,რომ ასეთ შედეგს ნამდვილად არველოდი.
ვატოსთან მივედი და მაგრად ჩავეხუტე.
-ხოდა ადექი,ჩაალაგე და წამოდი.
-კარგიხო წამოვალ,მაგრამ დღეს არა.
-აბა როდის?
-ხვალ ან ზეგ.
-კარგი. ვატო რაღაც მინდა გკითხო.
-გისმენ.
-ირაკლიზე რაიცი? ანუ როგორი ტიპია.
-ვინ ირაკლი?
-ირაკლი გურჩიანი.
სახე ზიზღით მოეღრიცა.
-მარიამ გთხოვ მითხარი,რომ მასთან არანაირი ურთიერთობა არგაქვს.
-ჯერჯერობით არა.
-თავი შორს დაიჭირე მისგან.
-რატომ?
-ირაკლი ისეთივე ნაგავია,როგორც მამამისი.
-რამე დაგიშავა?
-რაუნდა დაეშავებინა მარიამ იმის მეტი,რაც მაგისმა ოჯახმა გამიკეთა? გგონია თვითონ არიცოდა რაუქნეს დედაჩემს? მაგრამ მამაჩემი მაგას არიზავდაო დაჟინებულიაქვს,რაც უფრო მაღიზიანებს.
-ვატო ზოგჯერ ადამიანს ისე ვენდობით,რომ ფაქტებს ვერ აღვიქვავთ. სულ,რომ გვითხრას თეთრზე შავიაო დავიჯერებთ.
-მეჩვენება თუ მის გამართლებას ცდილობ?!
-მე უბრალოდ არმესმის კონკრეტულად მან რა დაგიშავა.
-ის მამამისის საქმეებს აგრძელებს საერთოდ არმინდა ამაზე ლაპარაკი მარიამ.
-კარგი როგორც გინდა.
იმისმიუხედავად,რომ ირაკლიზე ყველაფერი მაინტერესებდა ვატოს ამაზე ლაპარაკს ვერ მოვთხოვდი.
-კარგი წავალ ეხლა ხვალ გნახავ.
-აჰამ.
სახლიდან გამოვედი და მანქანაში ჩავჯექი.
-ქალბატონო მარიამ ბატონმა ირაკლიმ ეს დაგიტოვათ-მძღოლმა ბანკის ბარათი მომაწოდა.
შანსი არიყო,რომ გამომერთმია.
-ბატონ ირაკლის გადაეცით,რომ არმინდა.
-კიმაგრამ...
-გთხოვთ.
-კარგით.
სახლთან მივედით და მანქანიდან ჩამოვედი.
-ნახვამდის.-დავემშვიდობე და სახლისკარისკენ წავედი კარისწინ ყუთი დამხვდა შევათვალიერე და სახლში შევიტანე.
ყუთზე წერილი იყო მიკრული გავხსენი და წავიკითხე:
“ჩემი გული შენ გეკუთვნის”
ირაკლი უკვე ტვინი წაიღე.
ყუთი ღიმილით გავხსენი და ღიმილი შემაშრა,როდესაც ადამიანის გული დავინახე..ყუთი ხელიდან გავაგდე და ბოლოხმაზე ვიკივლე.
ირაკლის ნომერი ავკრიფე და პასუხს დაველოდე.
-უკვე მოგენატრე?-გაიცინა.
-ირაკლი-ნახევრად ყვირილით ვუთხარი-შ-შეგიძლია მოხვიდე?.
-გამოვდივარ რამოხდა? კარგად ხარ?
-კი უბრალოდ მალე მოდი.
არვიცი როგორ ან რანაირად მოახერხა,მაგრამ სამწუთში სახლისკარი შემოგლიჯა.
ოთახში ჩაკეცილი ვიყავი და თავი მუხლებში მქონდა..არმინდოდა ისევ დამენახა ის საშინელება,რაც დავინახე.
-მარიამ!-ჩემთან მოვიდა და ჩაიხარა.
თავი ავწიე და თვალებში შევხედე მის უკან ეგდო ის დაწყევლილი ყუთი.
-რამოხდა?-ნერვიულად მიყურებდა.
-სახლში,რომ მოვედი კარებთან ყუთი დამხვდა ზედ წერილი ეკრა,სადაც ეწერა”ჩემი გული შენ გეკუთვნი” ყუთში კი ადამიანის გული იდო.
ირაკლის სახე აელეწა და ფეხზე წამოდგა.
-ნაბ***არი,სად არის ის ყუთი.
-შენს უკან გდია-ხელით ვაჩვენე.
ირაკლიმ სადღაც დარეკა და ყუთი დაცვამ გაიტანა..წერილი კი ირაკლიმ სანთებელით დაწვა.
ჩემთან მოვიდა და მკლავზე ხელი მომკიდა.
-მოდი ჩემთან-ფეხზე დამაყენა და ჩამეხუტა მის მკლავებში თავს დაცულად ვგრძნობდი მის სუნს ხარბად ვსუნთქავდი.
-ირაკლი ყოველდღე ვგრძნობ,რომ უფრო და უფრო მიახლოვდება. ქუჩაში,რომ დავდივარ ისეთი შეგრძნება მაქვს,რომ უკან მომყვება..არვაპირებ შიშში ცხოვრებას ეს ძალიან მღლის და ერთდღეს შეიძლება ყველაფერი ყელში ამომივიდეს და უკვე აღარვიცი რას ვიზავ.
ირაკლი მაგრად მეხუტებოდა და მაიძულებდა ფეხზე ვმდგარიყავი.
-დამშვიდდი სანამ ცოცხალი ვარ ხელს ვერავინ გახლებს მარიამ,გპირდები.
-ირაკლი ყველაფრისგან ვერ დამიცავ შეიძლება ხვალ,რომ გავალ ქუჩაში დამხვდეს,სკოლის კაფეტერიაში,სამსახურის კარებთან..ყველგან შეუძლია მომწვდეს.
-სამამსახურის?-გაკვირვებულმა დამხედა.
-ხო მუშაობა დავიწყე-გავიცინე და ცრემლები მოვიწმინდე.
-წამო ეხლა ჩაი დავლიოთ და მომიყევი რა სამსახურია.-ხელი მომხვია და სამზარეულოში გავედით.
ჩაი მოვადუღე და მაგიდასთან დავჯექით.
-აბა რა სამსახური?
-მარკეტში კონსულტანტი ვარ.
ირაკლის ჩაი გადაცდა და შემომხედა.
-რაიყო?! არშეიძლება?-გავღიზიანდი და ჩხუბზე გადავედი.
-რათქმაუნდა,მაგრამ ამით თავს უარეს საფრთხეში იგდებ.
-ირაკლი სკოლა და უკვე ეს სამსახურიც,რომ არა გავაფრენდი გესმის?!
-კარგი კარგი..უბრალოდ ფრთხილად უნდა იყო მარიამ.
-ვცდილობ.
-არა არცდილობ...რომ ცდილობდე ასე არივლიდი არც ცალკე გადმოხვიდოდი.
-ირაკლი მარტი სულაც არმეხალისება ცხოვრება და არც 450 ლარისთვის მუშაობა უბრალოდ ასე მიწევს სხვა გზა არარის.
-ყოველთვის არის სხვა გზა დღესვე წამოდი მაგ სამსახურიდან აიღე ბარგი და სადმე წავიდეთ მე და შენ.
გაშტერებული ვუყურებდი.
-ირაკლი შენ რა გაქცევას მთავაზობ?
-არა მარიამ მე დასვენებას გთავაზობ.
-არა..ახლა ამის არც დრო მაქვს და დიდად არც სურვილი.
ირაკლიმ ჩაიცინა.
-რათქმაუნდა ჩემთან ერთად წამოსვლის სურვილი.
-შენ არაფერ შუაშიხარ უბრალოდ ახლა აქ ვარ საჭირო ისეთი რაღაცეები ხდება ,რომ ბევრი რამ ჩემზეა დამოკიდებული.
-ხო მესმის...
-გეწყინა?
-არა უბრალოდ ამას შენ არიმსახურებ..არიმსახურებ მუდმივ შიშში ცხოვრებას თანაც მარტო.
-მარტო არვარ..შენ ხო აქ ხარ ჩემს გვერდით..-გავიღიმე და ირაკლის შევხედე.
-რათქმაუნდა,წამო რამეს ვუყუროთ ან პიცა გამოვიძახოთ.
-შენ პიცასაც ჭამ? მეგონა სტეიკის და ძვირადღირებული ღვინის გარდა არაფერს იკარებდი.
-მეხუმრები?! პეპერონი ჩემი რჩეულია.
-არშემიძლია არ დაგეთანხმო.
-ხედავ? უკვე გამოვნახეთ საერთო.
-არც იოცნებო გურჩიანო!
ცოტახანი ვილაპარაკეთ და ფილმს ვუყურებდით,როდესაც ტელეფონმა დამირეკა უცხო ნომერი იყო.
-გისმენთ?-ფილმის ყურებით გართულს ღიმილი გადამკვროდა სახეზე.
-მარიამ საყვარელო,როგორ ბრძანდები?
-რომელი ხართ?
-ეს როგორ? ჩემი საჩუქარი არ მოგეწონა?-ღიმილი შემაშრა და ხელი ამიკანკალდა ირაკლი მიყურებდა და მანიშნებდა რახდებაო.
-არვიცი ჩემგან რაგინდა,მაგრამ თავი დამანებე გესმის?!-ვუყვირე და პასუხს დაველოდე.
ირაკლიმ ტელეფონი ხელიდან გამომგლიჯა.
-მომისმინე შე ნაბ***რო,გურჩიანი ვარ დარწმუნებული ვარ ხვდები,რომ თუ მოგაგენი ძვლებში გადაგამტვრევ შე ახ**რო.-ირაკლიმ სიტყვა გაწყვიტა აშკარად გაუთიშა.
აკანკალებული და გაშტერებული ვიჯექი,ასე როგორ ვიცხოვრო?! შიშში და იმის ლოდინში როდის მიპოვის ვიღაც მანიაკი.
-მარიამ შემომხედე-ჩემს წინ ჩაიმუხლა და ჩემი სახე ხელებში მოიქცია.
-ირაკლი დავიღალე..-ცრემლები გადმომცვივდა-ბოლო ერთი კვირაა ჩემი ცხოვრება თავდაყირა დადგა უკვე აღარვიცი რაგავაკეთო,მამაჩემს და დედაჩემს ველაპარაკო? ახლად შეძენილი მამიდაშვილი დავაწყნარო და მხარში ამოვუდგე ჩემი ოჯახის საქციელის გამო? თუ ვიღაც მანიაკს გავექცე? რაგავკეთო ირაკლი? ძალიან დავიღალე-ვტიროდი და ვხვდებოდი,რომ ერთი კვირის შეკავებული ცრემლები მახრჩობდა.
-დაწყნარდი ყველაფერს მოვაგვარებ გპირდები შენთავს გეფიცები მარიამ-მეხუტებოდა და ცრემლებს მიმშრალებდა.

ირაკლი:
ძალიან რთულია,როდესაც საყვარელ ადამიანს ხედავ ასეთ მდგომარეობაში შენკიდევ არაფრის გაკეთება შეგიძლია გარდა ლოდინის..დრო,რომელიც შენ ასე ძალიან გჭირდება,შენს საყვარელ ადამიანს ტკენს. მარიამი ძვლივს დაწყნარდა ამხელა ასაკში არუნდა გადაიტანო ის რაც მან გადაიტანა ყველანაირრად ვცდილობ,რომ საფრთხე ავარიდო..ჩემს მკერდზე ედო თავი და ნერვიულობისგან გადაღლილს ჩაეძინა..თავზე ვეფერებოდი და ვცდილობდი მისი თმის სუნი ხარბად შემესუნთქა..კარზე მსუბუქი კაკუნი გაისმა..მარიამს თავი ბალიშზე დავადებინე და პლედი გადავაფარე.
კართან მივედი და გამოვაღე წინ კი გაოცებული ვატო დამხვდა.


პ.ს ესეც ახალი თავი იმედიმაქვს მოგეწონებათ.