ყველაფერი იმდენად კარგად მიდოდა რომ ზოგჯერ შიშიც კი მიჩნდებოდა რომ ყველაფერი სიზმარი იყო და მეც ალე გამეღვიძებოდა. დრო გადიოდა მე და დამიანეს კი ურთიერთობა უფროდაუფრო ტკბებოდა. მიხაროდა რომ ასეთი მოსიყვარულე ქმარი მყავდა და არამარტო ამისგამო. ასევე მქონდა სამსახური რომელიც თიტქმის ჰაერზე მივიღე, მყავდა მეგობრები, ოჯახი, მაგრამ სრული ბედნიერებისთვის მხოლოდ ერთი, შვილი მაკლდა. უზომოდ გვინდოდა შვილი, ამიტომ ერთ დღესაც გამოვუცხადე რომ მოთმენა არ შემეძლო და ბავშვი უნდა გვეშვილა. ეს კი ჩემი თხოვნა კიარა კატეგორიული მოთხოვნა იყო. მეორე დღესვე წავედით ბავშვთა სახლში და ბავშვებს შევხვდით. იმხელა სითბო მოდიოდა მათგან რთული იყო რომლიმე აგერჩია და წაგეყვანა. მერე კუთხეში მჯდომი პატარა ბიჭი დავინახე. დაღვრემილი იჯდა და იატაკს მისჩერებოდა, თან სახე ხელზე ჩამოეყრდნო და შავ თვალებს ლამაზი წამწამებით დიდ სევდას ამჟღავნებდნენ. მასთან მივედი და გვერდით დავუჯექი.
-გამარჯობა.-ვუთხარი და მეც მის მსგავსად დავჯექი.
-გამარჯობა.-მითხრა და თავი დაბლა ჩახარა.-აქ იმიტომ მოხვედით რომ რომელიმე წაიყვანოთ არა?-მითხრა და თვალები აუცრემლიანდა. დაახლოებით 5 წლის იქნებოდა.
-იციი მე შენი წაყვანა უფრო მინდა.-გავუღიმე და ლოყაზე ვაკოცე, სახე გაუნათდა და თვალიდან ობოლი ცრემლი გადმოუგორდა.
-მართლა?
-იმ ბიჭს ხედავ? ის შენი მამიკო იქნება თუ შენ მოინდომებ, მე კი შენი დედიკო.-გულზე მივიხუტე და დამინეს გავხედე.-გინდა?
-მინდა.-პატარა ხელები მუცელზე შემომხვია და გაიტრუნა. ცოტახანს ისევ მასთან მიყავი მერე კი დამიანეც მოვიდა.
-აბა პატარა ვაჟკაცო რაგქვია?-უთხრა და გაუღიმა.
-თარაში.-უთხრა და მის გამოწვდილ ხელს თავისი ხელი შეაგება.
-იცი? ამ გოგოს ლამაზთვალება ბიჭები მოსწონს, შენც მათ რიცხვში შედიხარ.-გაუცინა და კუპრივით შავი თმა აუჩეჩა.
-ჩვენთან წამოსვლა გინდა თარაშ?-ვკითხე და დამიანეს შევუბღვირე, უხმოდ დამიქნია თავი და ისევ მომეკრო.
-ჰოდა მალე წამოხვალ პატარა ვაჟკაცო. მაქსიმუმ ერთ კვირაში ჩვენტან იქნები.-თავზე აკოცა დამიანემ და ცოტახანს კიდევ ეთამაშა. მერე წამოვედით და მეორე დღესვე დაიწყო საბუთების კეთება. მეორეს მხრივ კი ჩემი ძმის ქორწილისთვის ვემზადებოდით. ათასი ჭორი შეთხზეს იმასთან დაკავშირებით თუ რატომ ვიშვილეთ ბავშვი, თან ჟურნალებში ისევ იბეჭდებოდა ჩვენი გასაიდუმლოებული ქორწინების შესახებ რომელიც თავადაც არ დაგვიგეგმავს. ასე და ამრიგად 10 თებერვალს ჩემი თარაში უკვე ჩვენთან მოგვყავდა. ჯერ სავაჭრო ცენტრში წავიყვანეთ, თავიდან ერიდებოდა მაგრამ მერე მოგვეჩვია და თამამად იღებდა იმას რაც მოსწონდა. უამრავი ტანსაცმლის პარკით დახუნძლული დამიანე უკან მოგვდევდა და სიხარულს აფრქვევდა.მერე კლასიკური ტანსაცმლისკენ წავიყვანეთ, ქორწილისთვის შავი სმოკინგი ვუყიდეთ, დამიანემ ანალოგიურად შავი იყიდა, მერე კი ჩემთვის კაბის საყიდლად წავედით. შავი, წელში გამოყვანილი წვივამდე სიგრძის კაბა ვიყიდეთ, იდაყვამდე მკლავით და წინ მთლიანად დახურული, უკან კი ღრმა სამკუთხედი ჭრილით. ფეხსაცმელი რომ ვახსენე დამიანემ გაშტერებულმა შემომხედა.
-ამდენი ფეხსაცმელი რათ გინდა სანდრა?
-ჩემი ერთადერთი ძმის ქორწილში ძველი ფეხსაცმლით წავიდე?-სიცილით ვუთხარი და წამწამები ავუფახუნე.
-დაგაძრობ მაგ წამწამებს.-სიცილით მითხრა და თარაშთან ჩაიმუხლა.-არასდროს მოიყვანო ცოლად ქალი რომელიც ყოველ კვირას სხვადასხვა მიზეზით მაღალქუსლიანებს ყიდულობს მაგრამ ათასში ერთხელ იცვამს.
-დამიანე ბაგრატიონო აბრძანდი ფეხზე და სახლისკენ გამიძეხი, დღეს ჩემებთან მივდივართ.-შევუბღვირე და თარაშს ხელი ჩავკიდე.
-თაშ, დღეს მსოფლიოში ყველაზე ხალისიან ბაბუას და ტკბილ ბებიას გაიცნობ, ცოტა მერე მეორე თბილ ბებიას გაგაცნობთ, როცა მოახერხებს ჩამოვა. ჰოო კიდევ, შენ გიჟ ბიძებს გაგაცნობთ და ბიცოლებს.-სიცილით ელაპარაკებდა და სავაჭრო ცენტრიდან გასვლას აპირებდა როცა ჟელიბონები დავინახე.
-დამიიი.-მავედრებელი ხმით დავუძახე.
-ახლა რაღა მოხდა?-საცოდავი სახით შემომხედა.
-ჟელიბონებიიი.-იქეთ გავახედე და თარაშს თვალი ჩავუკარი.-შენც ჰოგინდა ჟელიბონები?
-მიყვარს ჟელიბონები.-მითხრა და ჩაიხითხითა. დამიანესაც ბევრი აღარ უფიქრია ჟელიბონებთან მივიდა და ყველა ის ჟელიბონი იყიდა რომელზეც ჭკუას ვკარგავდი. მერე სახლში წავედით, თარაშს ოთახი რომ ვაჩვენეთ ნეტავ გენახათ როგორი ბედნიერი სახე ჰქონდა და როგორი მადლიერებით სავსე თვალებით გვიყრებდა.იქვე დიდი მონიტორი იყო, სავარძლები, სამუშაო მაგიდა, წიგნის თაროები, ტანსაცმლის გარდერობის ოთახი და რათმაუნდა ძალიან კომფორტული საწოლი, ლურჯ და თეთრ ფერებში.
-რაო თაშ, მოგწონს?-მასთან ჩაიმუხლა დამიანე და ხელი მოხვია.
-მადლობა.-თქვა და ჩაეხუტა.
-ამ სახლის სულ დაბლა სართულზე, ცემო პატარა ვაჟკაცო, ბიჭების შეკრების ადგილი გვაქვს, ბევრი სათამაშო მონიტორი და მაგიდებია. სულ ზემოთ გოგოების თავშეყრის ადგილია, სხვენში.-გაიცინა.
-ერთად არ ერთობით ხოლმე?-გაიკვირვა.
-კი ოღონდ ჩვენ ცოტა სხვანაირი გართობა ვიცით.-თავი გაიქნია და თვალი ჩაუკრა.-ახლა იცი რავქნათ? შენი ტანსაცმელი იმ ოტახში დავკიდოთ, დავისვენოთ და მერებებიასთან ბაბუასთან და გიჟ ბიძას ვესტუმროთ.-გაუცინა და პარკებით ხელში ოთახისკენ წაიყვნა. მალევე დავალაგეთ ყველაფერი და მასთან ერთად საწოლზე მივესვენეთ.
-მშია.-წამოვიძახე და ფეხზე ავდექი.-ნუ გეზარებათ, ახლაგაზრდები ხართ ბოლობოლო მარტოობისთვის ნუ გამწირავთ ღვთისნიერო ხალხო. ორივე წამოვყარე და საჭმლის გაკეთება ერთად დავიწყეთ, უფროსწორად დამიანე აკეთებდა მე და თაში კი მაგიდას ვაწყობდით. საღამომდე კარგად გავერთეთ, თარაშიც უფრო მოგვეჩვია, მერე ჩავიცვით, მანქანაში ჩავსხედით და ჩემების სახლისკენ წავედით. შავი კლასიკური შარვალი, თეთრი სვიტრი და დუტი მეცვა, თარაშს და დამიანეს კი მსგავსად მუქი ჯინსები, თეთრი მაიკები და ნაცრისფერი დუტები. ნუუ მაოცებს ჩემი ოჯახი. ჩემი ოჯახი.. სასიამოვნო სათქმელია, ზედმეტადაც კი. სახლთან მისულებს ყველას მანქანა იქ დაგვხვდა.
-მოკლედ თაშ, ეს არის სიგიჟის ბუდე, არ გაგიკვირდეს საერთოდ არაფერი რაც აქ მოხდება. არაფრის შეგრცხვეს და თავისუფლად იყავი როგორც პატარა ვაჟკაცს შეეფერება. შეთანხმდით?-ხელი გაუწოდა და მანაც შეაგება მისი პაწაწუნა ლამაზი თითები. სახლში დაუკაკუნებლად შევედით და მისაღებიდან ლუკას სიცილის და დემეტრეს განწირული ვედრების ხმები გავიგეთ. თარაშს გადავხედე და თვალი ჩავუკარი.
-ლუკა გამიშვი, უნამუსო ვიყო მაგრად მიგბეგვავ იცოდე.
-რისი თავი გაქვს შე საცოდაო, გეტყობა როგორც მიმბეგვავ.-თქვა და აშკარად რაღაც ატკინა, სასოწარკვეთილმა ამოიგმინა დემეტრემ.
-მეტკინა შე თე*ლო ხელი, გამიშვი.-უკვე სიცილზე გადავიდა.
-ხალხო რაგჭირთ ოღონდაც.-უკვე ვიცინოდი იმის დანახვაზე როგორ ყავდა დაჭერილი ლუკას დემეტრე და ხელს უგრიხავდა.
-ეეე როდის მოხვედიით? აბა სადარის პატარა კაცი?-ლუკა ჩამეხუტა და ჩემს უკან თაშთან ჩაიმუხლა.-გამარჯობა პატარა ვაჟკაცო, მე ლუკა ვარ აწ უკვე ბიძაშენი, ორივეს მხრიდან.-უთხრა და თვალებით ჩვენზე ანიშნა.
-მე თარაში ვარ.-მორცხვად თქვა და ლუკას გამოწვდილ ხელს თავისი შეაგება.
-ეე კაცუნიაა აქეთაც მოდი.-სიცილით უთხრა სალიმ. ისიც მათკენ წავიდა და ყველა სათითაოდ გაცნო.
-დედა და მამა სად არიან?-ვკითხე ლუკას და სამზარეულოსკენ გავიხედე.
-სარდაფში.-თვალი ჩამიკრა და დამიანეს გადახედა.-აბაა სიძე დალევ ღვინოს?
-მანქანით ვარ თორე ჰოიცი დაგათრობდი. და სიძეს კიდე დამიძახებ და ჩაგილეწავ კბილებს.-სიცილით უთხრა და თვალი ჩაუკრა.
-რისი თავი გაქვს შესაცოდაო.-მანაც სიცილით მიუგო და კალთაში ჩამისვა.-აბა დაოჩემო გოგოების საღამოსთვის ემზადებით?-წარბები ამითამაშა.
-ტყუილად ნუ გიხარია მაინც არ შემოგაპარებთ... არცერთს.-მკაცრად გადავხედე დამიანეს.-ნუუ თაშის გარდა.-თარაშს შევხედე რომელიც სალის და იოანეს ეთამაშებოდა.
-აბაა მამას პრინცესა მოვიდა? თუ უკვე დედოფალი გიწოდოთ?-სარდაფიდან ამოდიოდა მამა და თან ლაპარაკობდა.
-გაჩუმდი ბიჭო და ადი დროზე რო გამომკეტე გეგონება ვინმე მიტაცებდეს რაა.-აბუზღუდა დედაც.
-დეე შენ ისეთ ფორმაში ხარ პატარა ბიჭებსაც ევასები, იცოდი?-სიცილით გავძახე.
-გველი გამიზრდია უბეში.-დანანებით თქვა მამამ და ბოლო საფეხურზეც ამოვიდა. თარაშს შეხედა და მასან მივიდა, სერიოზული ეჭირა და ვხედავდი როგორ ცდილობდა ხარხარის შეკავებას.
-გამარჯობა.-თქვა თარაშმა და მორცხვად გაუღიმა.
-ბაბუებს ასე ხვდებიან შე ონავარო შავთვალება?-უთხრა და გულში ჩაიკრა. მათ შემხედვარე გულში სითბო მეღვრებოდა, მეამაყებოდა ასეტ მშობლები, მეგობრები, ქმარი და ახლა უკვე სვილიც.
-გაუშვი ბავშვი ჩემთანაც მოუშვი რო გაჭყლიტე.-აბუზღუნდა ისევ დედა დათარაში ხელიდან გამოსტაცა ის კი კვდებოდა სიცილით.
-აუ რამაგარი ბებია და ბაბუა ხართ.-უთხრა და ორივეს მოეხვია.
* * * *
ქორწილის დღეს, 13 თებერვალს, თავზე თარაში დაგვახტა მე და დამიანეს.
-აუ ადექით რაა.-გვეწუწუნებოდა და ლოგინზე ხტუნაობდა.
-თააააშ დაიძინე, მოდი ჩვენთან რაა.-ხელი დაავლო დამიანემ და ლოგინზე დააგდო ჩვენს შორის.
-გაიღვიძეთ რააა, დეე უთხარი მამას გამიშვას.-ამის თქმა და ჩემი თვალების დაჭყეტვა ერთი იყო. მთელ სხეულში ბედნიერება მიუხთუხებდა.
-თაშ, რამითხარი?-ღიმილით ვუთხარი.
-უთხარი მამას გამიშვასთქო.-მეუბნებოდა მე კი დამიანეს გაბრწყინებულ სახეს ვუყურებდი. დარაში ხელიდან გამოვტაცე და მაგრად ჩავიკარი გულში.
-უყვარხარ შენს დედიკოს.-ვუთხარი და ყელში ვაკოცე. მერე დამიანემ გამომტაცა მისი პატარა სხეული ხელიდან და თვითონ ჩამალა მის დიდ მკლავებში.
-მამიკოსაც უყვარხარ.-უთხრ და თავზე აკოცა.
-მეც მიყვარხართ.-თქვა და ლოგინიდან წამოხტა.-გაგვიანდებათ სხვათაშორის.-დოინჯშემორტყმული გვაკვირდებოდა ერთმენთზე მიხუტებულებს. მერეღა გამახსენდა ჩემი ძმის ქორწილი და სააბაზანოში შევვარდი ელვის სისწრაფით.ცოტახანში პირსახოც შემოხვეული იდექი დამიანეს წინ და მის ვნებიან მზერას აწითლებული ვარიდებდი თავს.
-დღეს ჩემი ხარ.-მითხრა და მოშიშვლებულ, დანამულ მხარზე მომაკრო ცხელი ტუჩები. მერე სააბაზანოში მიიმალა და დამტოვა ვნებაარეული. სანამ მე კაბას ვიცვამდი, დამიანე სააბაზანოდან გამოვიდა. მერე სარკის წინ დავჯექი, მსუბუქი მაკიაჟი გავიკეთე, თმა ზემოთ კუდად შევიკარი და ფეხსაცმელი გავიკეთე. ამასობასი მას უკვე ჩაეცვა და თრაში და ის ზურგს უკან მეწუწუნებიან რომ მალე მოვითავო საქმე. მერე საათს და დამიანეს ნაჩუქარ სამაჯურს ვიკეთებ რომელზეც ფისოა შებმული, ამაზე სულ მეცინება. ჩემს ზარას სუნამოს ვიპკურებ და მოკლე ტყავის ქურთუკს ვიცვამ.
-მზად ვარ.-ვამბობ და ფეხზე ვდგები.
-გვეღირსა.-ხელებს მაღლა აღაპყრობს დამიანე.-მაგრამ ღირდა.-ჩემთან მოდის და შუბლზე და ლოყაზე მკოცნის.-მშვენიერი ხარ.
-ყველაზე ყველაზე ლამაზი დედიკო მყავხარ.-მეუბნება თარაში და წელზე მეხვევა. მისკენ ვიხრები და შუბლზე ვკოცნი.
-მადლობა, ორივეს.-ორივეს ლოყაზე ვაკოცე და თარაშთან ერთად ქვემოთ ჩავედით. მანქანასი როგორც ყოველთვის წინ მე ვზივარ ხოლო თარაში უკანა სავარძლის ღვედებით გვყავს დაბმული. ჩემების სახლთან მისულს, იმდენი მანქანა მხვდება, ნიკოფსიიდან დარუბანდამდეა გადაჭიმული რიგი. ესეც შენი „სამეფო ქორწილი“ როგორც ჟურნალისტები უწოდებენ. მანქანას სახლის ეზოში ვაყენებთ როგორც საპატიო სტუმრები და მანქანიდან გადმოვდივართ, თარაში ჩვენ შორის დგას და ამაყი ნაბიჯებით მოგვყვება გვერდით. ხალხი გვიყურებს, გვიღიმის, გვესალმება, ჩვენც იგივეთი ვპასუხობთ და სახლის კართან ვიყოფით. ჩემი გოგოები ქეთასთან არიან, მე კი ჩემი ძმის გვერდით ვიქნები,შემდეგ კი რძალთან გადავინაცვლებ. სახლში შესულს სრული ქაოსი მხვდება, ვინ რას აკეთებს კაცმა არიცის. დედა და მამა მისაღებში არიან და კიდევ ერთხელ ამოწმებენ ყველაფერს, მათ ვესალმები და მერე ზემოთ მივუყვებით კიბეებს, ჩემი ძმის ოთახისკენ.-აბა ძამიკუნა, როგორ განწყობაზე ხარ?-კარი შევგლიჯე და ბიჭებს გავუცინე.
-ნუუ რავიცი მშვენივრად.-უდარდელად აიჩეჩა მხრები და ღილების შეკცრა გააგრძელა.
-მეც მაჯობა ამან ტოო, მეკიდე ლამის სული დავლიე ცოლობა რო გთხოვე, ან უფრო დაგითანხმე.-გაიცინა დამიანემ და საფეთქელზე მაკოცა.
-რაარის იმაში საშიში რო შენ საყვარელ ქალზე ქოწინდები, თან იმის გათვალისწინებით რომ ისიც თანახმაა?-გაკვირვებული გვიყურებს. მე კი მშვნენივრად ვხვდები როგორ ცდილობს ამ ნიღბის შენარჩუნებას.
-მოკლედ იოანე, ყველაზე ჭკვიანი შენ ხარ და სენ გაბარებ 1 ბავშვს და 3 დიდ ბავშვს, აბა შენიცი ძმაო.-ლოყაზე ვაკოცე ყველას და მათშორის კარში ახლახან სემოსულ ილოსაც.-უკვე 4 დიდი ბავშვი იო, აბა შენიცი.-თვალს ვუკრავ და გარეთ მომლოდინე ტაქსით სწრაფად მივიწევ ქეთას სახლისკენ. მალევე ვჩერდები მისი სახლის წინ და აქაც ზუსტად იგივე სიტვაცია მხვდება. შიგნით შევდივარ და ქეთას ოთახში მისი მშობლების მისალმების და მოკითხვის შემდეგ მივდივარ. დერეფანშივე ისმის როგორ ჭყივიან რომ ვერაფერს ასწრებენ. ჩემი შესვლა და მათი კივილი და ჩახუტებები ერთია.
-ახალი შოკი ამბავი გვაქვს.-ცქმუტავს სალი.
-აბა გისმენთ?-სიცილით გადავხედე.
-მამიდა ხდები, დაო მამიდა.-მხარზე მომითათუნა ხელი მარტამ და გამიცინა. მე კი წამის მეასედში მოვწყდი ადგილს და ქეთას ჩავეხუტე.
-მადლობა რომ გააბედნიერე ჩემი დიდი ოჯახი კიდევ უფრო მეტად, უფროსო.-ვუთხარი და ლოყაზე ვაკოცე. მალევე მოვამზადე ჩემი რძალუკა და ჩემების მოსვლამაც არ დააყოვნა. ქვემოთ ჩავედი და ნერვიულადმცქმუტავი ლუკას დანახვისას გამეცინა. მერე ზუსტად ერთნაირად მდგომ დამიანეს და თარაშს გადავხედე და გამეღიმა, ისე დინჯად უსმენდნენ მამაჩემს და ლაპარაკში ერთობოდნენ. ქვემოთ ჩავედი და ლუკასტან მივედი.-თვალს ვერ მოწყვეტ ჩვენს ყვავილს.-ლოყაზე ვაკოცე და სწრაფად გავეცალე რომ არ წამომცდენოდა მალე მამა გახდებითქო. ჩემს ქმარ-შვილთან მივედი და გვერდით დავუდექი. მალე ქეთაც ჩამოვიდა და ლუკას გაბრწყინებულ და ბედნიერ სახეს რომ შევხედე უნებურად გამეღიმა და დამიანეს ვაკოცე.-მიყვარხარ დამი.
-მეც მიყვარხრ პატარავ.


* * * * * *
ჯვრისწერამ სასწაულად, ლამაზად და შესაშურად ჩაიარა, შემდეგ კი ყველა ერთად ფუნიკულიორისკენ წავედით, დარბაზში შევედით და ჩვენი ადგილები დავიკავეთ. მიუხედავად იმისა რომ თარაში სულ რაღაც 5 წლის იყო ისევე დინჯად იქცეოდა როგორც დამიანე.მთელი საღამო კარგად მიმდინარეობდა, მერე კი როგორც მივხვდი ქეთამ ცეკვის დროს ლუკას ბავშვზე უთხრა, რამაც მისი სიგიჟემდე სიხარული გამოიწვია. ხელსი აიტაცა მოკისკისე ქეთა და აბზრიალებდა, ერთი დიდი სანაახავი იყო. ჩემი ქმრის მწველ, ვნებიან მზერას ვეღარ ვუძლებდი, თარაში სალის და იოანეს ჩავაბარე და დამიანეს ვანიშნე გამომყოლოდა. ქალების ტვალეტში შევიყვანე და ყველა კაბინა შევამოწმე, როცა ყველა ცარიელი დავიგულე გიჟივით ვეცი ტუჩებზე. ჩაეღიმა, მერე კი თავადაც ამყვა, გიჟრ, ვნებიან კოცნაში. ნიჟარაზე შემომსვა და ფეხებს შორის მომექცა, ჩემს შიშველ ზურგზე დაატარებდა თლილ თითებს და სიამოვნების მორევში უფროდა უფრო რღმად მითრევდა. მალე კაბა ფეხებს და მენჯებს აღარ მიფარავდა, სწრაფად შეიხსნა ქამარი და ძლიერი ბიძგით სემოვიდა ჩემში. ვნებიანი კოცნებით და სიამოვნებით სავსე ტკივილით მავსებდა და სულ არ მახსოვდა რო ჩემი ძმის ქორწილში ვიყავი, თან რესტორნის ტვალეტში. მლე ვიგრძენი როგორ მომაწვა სიამოვნების ტალღა, ავკანკალდი და მანაც არ დააყოვნა სიამოვნების მწვერვალზე ორივე ერთად ვიყვით და გახშირებულ სუნთქვას ვარეგულირებდით.
-შეშლილი ხარ.-მითხრა, გაიცინა და ყელში მაკოცა.-ვერ ვძღები შენით სანდრა.
-ვიცი რომ შეშვლილი ვარ ქმარუკა.-ლოყაზე ვაკოცე და თავი გულზე მივადე.
-მოწესრიგდები შენით თუ ძალა არგაქვს?-ცინიკურად მკითხა.
-მასეთ ტონს რომ ირგებ საშინლად მძულხარ.
-კარგი პატარავ, ჩამოხტი.-ნიჟარიდან ჩამომსვა.-მე გავალ შენ მოწესრიგდი, დერეფანში დაგელოდები.-მაკოცა და გავიდა. მეც მოვწესრიგდი და მასთან გავედი. ფეხებს შრის დიკომფორტს ვგრძნობდი, ალბათ სიარულზეც მეტყობოდა.-ეგრევე გეტყობა რომ 5 წუთის წინ გაგჟიმე.-ჩურჩულით მითხრა და ჩაიხითხითა.
-შენკიდე სახეზე გეტყობა რომ 5 წუთის წინ ვიღაც გაჟიმე, ისეტი ნასიამოვნები სიფათი გაქვს.-მეც ჩავიცინე.
* * * * *
უკვე თებერვლის ბოლო რიცხვი იყო, 28 თებერვალი, ზედმეტად აჟიტირებული ვიყავი, ეს ხომ ზამთრის ბოლო დღე იყო. ამის სემდეგ კი ჩემი თვე, გიჟი მარტი მოდიოდა. ვგიჟდები ამ თვეზე! ოფიციალურად ჩემი თვეა! საათს ვუყურებ ცხრა ხდება, მე და თარაში წიგნს ვკითხულობდით მისაღებში, დამიანე არ ჩანდა, ცოტა კი ვნერვიულობდი მაგრამ ვიფიქრე ალბათ თათბირზე შეყოვნდათქო. მერე ტელევიზორის ჩართვა გადავწყვიტე. როგორც ყოველთვის გახდა თუარა ცხრა საათი მაშინვე კურიერის ხმაც გაისმა. უცბათ სუნთქვა შემეკრა როცა ეკრანზე დამიანეს, ჩემი და თარაშის ფოტო დავინახე.
„- ხევსურეთისკენ მიმავალ გზაზე, ხევში გადავარდნილი იპოვეს, ცნობილი, ახალგაზრდა ბიზნესმენის დამიანე ბაგრატიონის მერსედესის მარკის ავტომობილი. იგი უგზოუკვლოდაა დაკარგული და სათანადო სამძებრო სამუშაოები მიმდინარეობს...“
სხვა უკვე არარაფერი მახსოვს, იყო მხოლოდ ცრემლები და ჩემს გულზე აკრული თარაში რომელიც ჩემს დამშვიდებას ცდილობდა და ცრემლებს ვერც თავად იკავებდა. იმ ლამაზი სიზმრიდან გამოღვიძება კი საკმაოდ მძიმე აღმოჩნდა.


გამიზიარეთ თქვენი აზრიი <3 მადლობა ვინც კითხულობთ <3