კარზე გამალებული კაკუნის ხმა გაისმა. მათე წიგნს კითხულობდა. აუჩქარებლად წამოდგა ფეხზე, არ უნდოდა კითხვა შეეწყვიტა, მაგრამ სხვა გზა არ ჰქონდა, ვიღაც გაბმულად აკაკუნებდა კარზე. სტუმარი ზოი აღმოჩნდა, რომელიც 1 თუ 2 საათის წინ ნახა და დამშვიდობებისას მისგან ნაწყენიც კი დარჩა.
-შეიძლება?
-რა თქმა უნდა.
-სახლში აღარასდროს დავბრუნდები, წამოვედი.
-კარგი, დაწყნარდი. ნამტირალევი თვალები გიჩანს. დღეს არ შეგაწუხებ, მაგრამ ხვალ ყველაფერს მომიყვები! ზოი, მართლა მაოცებ!
-ხომ… ბევრს ვცდილობ.
ზოი შიგნით შევიდა და მაშინვე მათეს საძინებლისკენ გაეშურა. საწოლზე ნაზი და ზანტი მოძრაობით გულაღმა დაწვა, ხელები გულმკრრდზე გადააჯვარედინა და თვალები დახუჭა. დაძინება არ უცდია, მაგრამ თვალები მაინც ეხუჭა; არ უნდოდა, რომ თავისი სამყაროდან გამოსულიყო… გახელილი თვალებით მათეს საძინებლის ჭერისთვის უნდა ეცქირა და იქ მხოლოდ პატარა ჭაღი დაენახა. ეს კი სავსებით რეალური რამ იყო და ზოის კი რეალობიდან გაქცევა სურდა. მაგრამ უცანური ის იყო, რომ ზოი ძალიან ჰგავდა კუბოში ჩასვენებული მკვდრის ცხედარს, მითუმეტეს რომ სახეც გაფითრებული ჰქონდა.
მათეს ძალიან უნდოდა ეკითხა რას ნიშნავდა მისი ბოლო სიტყვები. რაღაც მომენტში დააპირა ზოისთან მისვლა, მაგრამ გადაიფიქრა.
გულში კიცხავდა ზოის, რადგან მის საძინებელში ისე შეიჭრა, ნებართვაც არ აუღია; საერთოდ სიტყვაც არ უთქვამს ამასთან დაკავშირებით. მათეს მოეჩვენა, რომ ზოიმ უჩვეულოდ სერიოზულად უთხრა ბევრს ვცდილობ შენს გაოცებასო. ზოის ეს სიტყვები თითქოს ეუბნებოდნენ, რომ მე შენი ყურადღების მიქცევა განმიზრახავს და არც გიმალავ ამასო. მათეს აინტერესებდა რატომ სურდა ზოის მისი ყურადღების მიქცევა. მღელვარე ფიქრებით შეპყრობილმა ვეღარც წიგნის კითხვაში ჰპოვა სიმშვიდე და ვერც ვერაფერი გაიგო იქიდან, რაც ზოის მისვლის შემდეგ წაიკითხა.
ის ღამე მათემ დივანზე მწოლიარემ გაატარა. კარგა ხანს თვალი ვერ მოხუჭა და ბოლოს მაინც შეძლო დაძინება. ვიდრე დაიძინებდა ბუნდოვან კადრებს ხედავდა, სადაც ისიც კი ესმოდა რას ლაპარაკობდნენ ამ კადრებში არსებული პირები. ეს უბრალოდ მისი ფიქრები იყო და მათე თავისი მდიდარი ფანტაზიის მეშვეობით ამ ფიქრებს კადრებად აქცევდა. ხოლო ამ კადრებში მოსაუბრე პირები ის და ზოი იყვნენ.
დილით მაინც ადრე გაიღვიძა, მაგრამ ზოის დაესწრო. ის ხომ, როგორც ყოველთვის, 7 საათზე ადგა. თვალები რომ გაახილა, მაშინვე ზოის დაჟინებულ მზერას გადაეყარა. გოგო შეცბა, როცა მათემ გაიღვიძა და მას შეხედა, მალევე ღიმილით ჰკითხა:
-გაიღვიძე?
-მგონი… კი!
-ეგ რას ნიშნავს, რომ ვერ არკვევ გღვიძავს თუ არა? — ნიშნის მოგებით უთხრა ზოიმ და წარბები ზევით აზიდა.
-არა, თავიდან ვაპირებდი მეთქვა, რომ მგონი ჯერ არ დაბრმავებულხარ და წესით უნდა ხედავდე, რომ მღვიძავს-მეთქი, მაგრამ გადავიფიქრე და გიპასუხე”კი”.
მათემ ენა გამოუყო და ჩაიქირქილა.
-ნერვებს ნუ მიშლი! სწრაფად ადექი, ვისაუზმოთ.
-რა კარგია, როცა საუზმე გამზადებული გხვდება. მადლობა, ზოი!
ისაუზმეს. სუფრა აალაგეს. მაგიდას პირისპირ მიუსხდნენ. ზოიმ ლაპარაკი დაიწყო. მათე უსმენდა. იტირა…
-ზოი, ძალიან ვწუხვარ შენი ძმის გამო; — უთხრა მათემ, რომელსაც სახეზე ცრემლების მიერ განვლილიგზა მკვეთრად დამჩნეოდა; - იმ რვეულში რა გეწერა?
-წერილებს ვწერდი ხოლმე ჩემ ძმას. იმაზე ვწერდი ერთად რას გავაკეთებდით, ვწერდი იმაზეც, თუ როგორ მაკლდა და მჭირდებოდა. მათე, არ მინდა წერილების შინაარსზე ლაპარაკი. მაპატიე!
-არა, საპატიებელი არაფერი გაქვს.
-ხომ მიხვდი, რასაც ვწერდი?
-კი, კი მივხვდი; —უთხრა მათემ.
ატირებულ მეგობართან ჩახუტება უნდოდა, მაგრამ ვერ გაბედა.
-ზოი, რაღაც მოვიფიქრე. მოდი შენი ძმა მოვძებნოთ, ხომ შეილება ცოცხალი იყოს?
-მადლობა, მაგრამ არ მინდა. უფროსწორად არ არის საჭირო. მე უკვე ვცადე და მივაკვლიე კიდეც მას. მისმა გამზრდელმა მშობლებმა, სევდიანი და საცოდავი თვალები რომ გაუხდათ, როცა ვუთხარი რისთვისაც ვიყავი მისული, სასაფლაოზე წამიყვანეს… იმ დროს გული დიდად არ მტკენია, რადგან ფსიქოლოგიურად უკვე მზად ვიყავი ასეთი რეალობის შემთხვევაში — სამწუხარო და ბოროტი რეალობის შემთხვევაში. მე გულში ძაფები მაშინ ჩამიწყდა, როცა ანასტასიამ მითხრა ჩემი ძმის შესახებ. რა ბოროტი ქალია ისიც. განა არ იცოდა, რომ გული ძალიან მეტკინებოდა მისი ნაამბობის გამო? როგორ მინდა, რომ ის ქალი ჩემი ხელით მივახრჩო!
ზოიმ ტუჩები მოპრუწა, მოპრუწულ ტუჩებზე ხელი ფაქიზად გადაისვა. ეს ისე ნაზად გააკეთა, რომ ეღიტინენოდა კიდეც. თქვა:
-აი, ზუსტად ახლა მივხვდი, რომ იმ ქალზე აღარ ვბრაზობ. არ ვიცი რამ გამოიწვია ეს, მაგრამ ასეა.
-ზოი, მაშინებ. გიჟის გამომეტყველება გაქვს. დაჭყეტილი თვალებით ფანჯარას ხარ მიშტერებული და ისე მელაპარაკები. თან ძალიან ბევრ ურთიერთგამომრიცხავ რაღაცას ამბობ.
-ო, რისი გეშინია? არ გავგიჟებულვარ. იმას გეუბნები, რასაც ვფიქრობ.