სვანეთში რომ ჩავედით, 5 საათი იყო, უშგულში შესვლისას ვიგრძენი როგორ აუკანკალდა ხელები დამიანეს, ვიცოდი ბავშვებთან შეხვედრის იმაზე მეტად ეშინოდა ვიდრე ერთი შეხედვით ჩანდა. ჯერ თავის სახლთან აიარა, დაცვას გახედა დამიესალმა, მეც მომესალმნენ, მერე კი უკვე იოანეს სახლისკენ წავედით. მანქანა ეზოში რომ შეიყვანა და იქედან თარაში გამოიქცა, წამით არ უფიქრია მაშინვე დაიხარა და ჩაეხუტა.
-მომენატრე მაა.-ყელზე ეხვეოდა თარაში და ლოყებზე კოცნიდა.
-მეც მომენატრე ჩემო პატარა.-თვალებს ხუჭავდა და ისე ელაპარაკებოდა თან იღიმოდა. სესილი ჩემ გვერდით იდგა უხერხულად იყო, მეკი ხელზე ხელი მოვკიდე და გავუღიმე.
-ნუ გერიდება, ყველა ისე მიგიღებს როგორც დამიანემმ მიგიღო, ლუკას და ბიჭებს ჰიცნობ?
-კი.-გაიცინა.
-ჰოდა სხვა არავინ არარის აქ. თან ერთი ძალზედ მნიშვნელოვანი ადამიანი უნდა გაგაცნო, გამომცემელი.-გავუცინე.
-ძალიან კარგები ხართ შენც და დამიანეც.-ლოყაზე მაკოცა და გვერდით ამომიდგა. ალესანდრეს გავხედე, გაურკვევლობაში იყო, ბიჭები რომ გამოფრინდნენ სახლიდან და დამიანეს მოეხვივნენ, თან ხორხოცებდნენ, ალექსანდრე აიწურა და ჩემთან გამოიქცა.
-დეე, დედიი.-კისკისით წამოვიდა ჩემსკენ და მომეხვია. მეც მაგრად ჩავიკარი გულში.
-ალექსანდრე აბა თუ გამოიცნობ ვინ მოგიყვანე.-გავუცინე და ფმფულა ლოყაზე ვუკბინე.
-დედა მეტკინაა.-ამოიბუზღუნა.-ვინ მოიყვანე დედი? ეს ბიძია ვინარის?-დამიანეს გავხედე, თვალცრემლიანი უყურევდა და ეღიმებოდა.
-მოდი ახლა მითხარი ყველაზე მეტად ვისი ნახვა გინდა.-გავუცინე.
-დედა მამა მომიყვანე?-თვალები გაუნათდა და დამიანესკენ წავიდა.-შენ ჩემი მამიკო ხარ?-ქვემოდან უყურებდა, მერე დამიანე დაიხარა და ჩაეხუტა.
-ჰო, მე შენი მამიკო ვარ.-ებუტბუტებოდა, პირველად ვხედავდი ასეთ დამიანეს.
-ჩემნაირი თვალები გაქვს.-თვალებთან დაატარებდა მის პაწაწუნა თითებს დ უცინოდა.-ცხვირიც და ტუჩებიც.-ისევ გაიცინა და მოეხვია. თარაშ ჩემთან მოვიდა და მუცელზე მომეხვია. დანარჩენებს გადავხედე, მართა, ქეთი და სალი ცრემლად იღვრებოდნენ, ბიჭები ამაყი მაგრამ ცრემლლშეპარული თვალებით უყურებდნენ. სახლში რომ შევედით ახლაღა შეამჩნიეს სესილია.
-შენ მახოს შვილი არხარ?-ღიმილით კითხა ლუკამ.
-დიახ.-გაუცინა და თვალები დაუწვრილდა.
-მახუნხულა 1 თვის წინ ვნახეთ, დედაშენი როგორაა? არ აპირებენ შერიგებას?-კითხა იოანემ.
-დამღალეს. შერიგებულები არიან უბრალოდ არ ამხელენ.-სიცილით თქვა და ალექსანდრეს მოეფერა.
-ქეთაა, იცი ეს რა მაგარი გოგო გვყავს? ზუსტად ჩემნაირია.-ღიმილით გავხედე რძალს რომელიც ფორთოხალს აგემოვნებდა.
-ნაწერები აქ გაქვს სესი?-თბილად კითხა და ფორთოხალს მოსწყდა.
-კი, ძალით წამომაღებინა სანდრამ.-თვალები აატრიალა.
-თავაზიანობის განსახიერება.-ირონიულად ჩაიბურდღუნა თორნიკემ. სესომ თვალები აატრიალა და ისევ ალექსანდრეს მიუბრუნდა.
-დაეტიე შენ მანდ.-შეუღრინა იოანემ.
-შენღა მაკლდი რა.-თვალები აატრიალა.
-მიდი დემეტრეს გაყევი, ღვინო უნდა მოიტანოს.-ფეხზე წამოაგდო ლუკამ და სესოს გადახედა, მერე მე და მანიშნა რახდებაო. მხრები ავიჩეჩე და გავიცინე. დამიანეს მივედუტე და ყელში ვაკოცე.
-ჩემო ბებერო.-გავიცინე და მისი სურნელი ხარბად შევისუნთქე.
-28 წლის ბებერი ვარ გოგო? ახლა ვიწყებ ცხოვრებას.-ხელები მომხვია და თავზე მაკოცა.
-ჰო არდაგავიწყდა პროქტი რომ გავხსენით, შენ გგონია 3 შვილით ცხოვრებით ტკბობას შეძლებ მათ გარეშე.-სიცილით ვუთხარი.
-3 კიარა 10 შვილი მინდა, თუ შენგან მეყოლება.-ყელში მაკოცა და მაგრად ჩამიკრა გულში.
-იოანე უთხარი შენძმას არმომკლას. ცოლი მოიყვანეთქო და ლამის მცემა.-ქოშინით შემოვარდა დემეტრე.
-მეორედ რომ მასეთი რამე მითხრა მოგკლავ დემეტრე.-ყვიროდა თორნიკე.
-ეეე ღლაპოო, ნუ მემუქრები თორე წაგაცალე თავი.
-დემეტრე გაჩუმდი და თორნიკე შენც დაოკდი. ასე რამ გაგამწარა, ცოლიო ის კიარუთქვამს გაპიდარა*ტდიო.
-ზუსტად ეგმითხრა ლუკა. არამეთქი მოკლედ მოვუჭერი და ისე მკითხა პიდარა*ტი ჰოარხარო ლამის იქვე მოვკალი.-თქმა და ყველას ერთხმაში სიცილი ერთი იყო.-რას დამცინიხართ? აუ ყველა ერთნაირები ხართ რა. წავედი მე ლინდას ვნახავ.-კარი გაიხურა და წავიდა, ცხენთანრომელიც სესოს გოგო ჰგონია. უკვე ბინდდებოდა, ყველამ ვივახშმეთ და მაგიდაც ავალაგეთ. სესილიმ თავის ნაწერი ქეთას მისცა და მერე თარაშის გვერდით ჩამოჯდა.
-თარაშ, კალათბურთის ბურთი გაქვს?-იკითხა სესომ და თარაშს თმა აუჩეჩა.
-მოგიტანო?-გაუღიმა.
-მიდი.-ლოყაზე აკოცა და წამოდგა, თავის ოთახში ავიდა და ცოტახანში, სპორტულის შარვლით, ტოპით, შავი ჟაკეტით და ბოტასებით კალათბურთის ბურთს ათამაშებდ ხელში. ნავარჯიშები სხეული კი საოცრად მოუჩანდა მოლე შავი ტოპიდან. გრძელი თმა კუდათ ჰქონდა შეკრული და მაინც წელამდე სწვდებოდა კუდი. ნაოშნიკები და ტელეფონი აიღო და ეზოში, სპეციალურად თორნიკესთვის გაკეთებულ მოედანზე დაიწყო თამაში. 15 წუთით ბურთს ათამაშებდა და ცეკვაცეკვით ისვროდა კალათში, ვაკვირდებოდი და 1 არ აუცდენია, ყველას აგდებდა, რა მანძილიც არუნდა დაეჭირა. მერე თორნიკე მოჭიხვინდა ცხენით. მე კი სახლში შევედი, დამიანესთან.

*სესილი*
კალათბურთის თამაშს ყოველთვის გამოვყავდი მდგომარეობიდან. 7 წლიდან ბურთთან ერთად მეძინა, იმდენად მიყვარდა მაგრამ ეს წყეული ტრავმა ყოველთვის მახსენებს თავს. თორნიკე რომ დავინახე, 1 წლის შემდეგ ისევ, გამიკვირდა მაგრამ არ შემიმჩნევია. 1 წელი მისი ნახვის სურვილით ვკვდებოდი, მხოლოდ 2ჯერ მყავს ნანახი, ისიც სასამართლოებზე და სკოლაშ რომლშიც ის მხოლოდ ძმაკაცთან იყო ჩამოსული. სასამართლოზე საპირისპირო მხარის ადვოკატი ვარ რომ თქვა ლამის მოვკვდი. მის შავ თვალებს რომ დავინახავდი როგორ ვიმეტყველოთქო ვფიქრობი მაგრამ ჩემი ჯიუტი ხასიათის გამო მაინც ჩემი გავიტანე და სასამართლოც მოვიგეთ. ახლა რომ დავინახე, მივხვდი როგორ მენატრებოდა, ჩემი თბილისელი მეგობარი გვანცა ყოველთვის მიყვებოდა მასზე. კლასელები იყვნენ შემდეგ კი უნივერსიტეტელები. ყურსასმენებში ჩარკვიანის სიმღერები ისმოდა, მე და ბურთი კი თავდაუზოგავად ვცდილობდით ჩემ თავთან მოგებას. ბურთი კალათსი რომ ჩავარდა, ვეღარ დავიჭირე და პირდაპი თორნიკეს ხელებში აღმოჩნდა. ისიც ხომ კალათბურთელია, თუმცა მე ყოფილი კლათბურთელი უფრო ვარ ჩემი ტრავმირებული ფეხის გამო. ყურსასმენები მოვიხსენი და დაველოდე რას იზამდა.
-1 არ აგიცდენია.-აშკარად გაოცება ეტყობოდა ხმაში.
-რაღაცები მეც გამომდის.-გავუღიმე და კუთხეში ჩამოვჯექი. საკმაოდ შორს იდგა ფარიდან, მან კიერთი ახტომით ისროლა და მერე გვერდით მომიჯდა.
-კალათბურთელი ხარ?
-ვიყავი.
-წარსულში რატო?
-ტრავმა.-გავუღიმე და წყალი მოვსვი.
-გასაგებია. მეთორმეტე კლასში გადახვედი?
-კი.
-ეჰ რადროიყო აბიტურიენტი რომ ვიყავიი.-დანანებით, ვითომ გულდაწყვეტილმა ჩაილაპარაკა.
-შენც ძაან არგენატრებოდეს ეგ დრო რაა.-გავიცინე და ავდექი, ბურთი ავიღე და შევხედე.-აბაა მეთამაშები? 1/1 ჰოარგეშინია?
-დარწმუნებული ხარ რომ შეძლებ პროფესიონალს შეეწინააღმდეგო? თან შენზე მაღალი ვარ და სავარაუდოდ უკეთესადაც ვთამაშობ.
-გინდა თუ არა?-მობეზრებულმა ვკითხე და ფარისგან ზურგშექცევით ვისრულე ბურთი, და არც გამკვირვებია რომ ჩავაგდე. ცალი წარბი ამიწია და ფეხზე წამოდგა, ბურთი დაიჭირა და მესროლა.
-გამოვიცვლი და ჩამოვალ.-ცალყბად გამიცინა და სახლში შევიდა. მე კი ჰორიზონტს გავხედე, სახლი შემაღლებულ ადგილას იყო, სვანეთის კოშკები, მჩქეფარე მდინარე და მაღლა აზიდული მთები საოცარ სილამაზეს ქმნიდა. სადღაც შორს, ჰორიზონტზე ჯერ კიდევ წითელი ზეცა მოჩანდა, მზის ჩასვლის შემდეგ რომ სტაფილოსფერი გფადადის ყვითელში და წითელში აი მასე. ამ სილამაზის ყურებაში ისე გავშტერდი ვერც კი მივხვდი როგორ გავიდა დრო და უკვე სპორტულ შავ შარვალში თეთრ მაისურში და შავთეთრ ბოტასებში გამოწყობილი თორნიკე გვერდით დამიდგა და მანაც გახედა ამ სანახაობას.
-ჩემი ნება როიყოს სულ აქ დავრჩებოდი, ვიყიდიდ პატარა სახლს და მყუდროთ ვიცხოვრებდი ჩემთვს მაგრამ ვინაიდან ოცნება და რეალობა ერთმანეთს აცდენილია ეს ფიქრები თავიდან უნდა ამოვიგდო.-ვთქვი და ბურთი კალათში ვისროლე.
-იქნებ ერთ დღეს ოცნებები რეალობად იქცეს სესილია?-თქვა და ახლა თვითონ ჩაააგდრო ბურთი კალათში.
-ჩემი ოცნებები ზედმეტად არარეალურია.
-ჩემი ოცნება კი საყვარელი ადამიანის არარეალური ოცნების ასრულებაა.-მითხრა და ისევ ისროლა ბურთი.
-არმეგონა სყვარულიც თუ შეგეძლო.
-არ მიცნობ პატარა ქალბატონო, საერთოდ არმიცნობ.
-რათქმაუნდა, მხოლოდ 2ჯერ მყავხარ ნანახი.
-აღიარე რომ ასე არარის და ბევრჯერ გყავარ ნანახი.
-იქნებ თავად მნახულობი და მე ვერ გამჩნევდი თოკუ?
-სამართალზე აბარებ?
-არა, ჯერ არ გადამიწყვეტავს, ცოტა რთული თემაა, ბებიაჩემის გზას მინდა რომ გავყვე. შენ რაზე ჩააბარე მისტერ ადვოკატო?
-აბა თუგამოიცნობ.-გაიცინა და მარტივად წამართვა ბურთი.
-ახლა არმითხრა იურიდიულზეო.-გამეცინა და ბურთი წავართვი.
-ბიზნეს-ადმინისტრირებაზე ტკბილო.
-კალათბურთელი, იურისტი და ბიზნესმენი? მაგარია ვერაფერს იტყვი.
-დიახ მე მაგარი ბიჭი ვარ.-გაიჯგიმა და ბურთი კალათში ისროლა.-5-5 ტკბილო.
-ნუ მეძახი ტკბილოს, ჩემი ძმის გარდა არავის აქვს უფლება.-შევუღრინე და ახლა მე ვისროლე.-6-5.
-ძმაც გყავს ტკბილო?
-მიკვირს არიცოდი.
-რამდენი წლისააა?
-19.
-რაქვია?-უცბათ შედგა და შემომხედა.
-დაჩი.-გავუღიმე და ბურთი გამოვგლიჯე.
-შენ გოგო მეღადავები? ჩემი ძმაკაცის და თუ იყავი ვერ თქვი აქამდე?
-მაინც არუნდა დამიძახო ტკბილი.-ენა გამოვუყავი და ბურთ ვისროლე.-7-8.
-რა შარში ვარ ამის დედაც.-შეიკურთხა და ბურთი ისროლა.
-ის თბილისშია მამასთან მე დედასთან გორში. კარგახანია არმინახავს.
-დედას გოგოხარ?-გაიცინა.-12-11 ტკბილო.
-სიმარტლე როგითხრა მამას გოგო უფრო ვარ, მაგრამ ვინაიდან და რადგანაც დედაჩემი მეცოდება მარტო ვერვტოვებ და ოფიციალურად კიდევ არურიგდება მამაჩემს.-გავიცინე და მორიგი სროლა განვახორციელე.-12-13 სვანო.
-ანუ შენზე მიყვებოდა დაჩი, მაგრად წერს და კალათბურთის ქალღმერთიაო?-გაიცინა, ღმერთო როგორ უხდება სიცილი.-სულ შენზე ლაპარაკობს, მაგრად ევასები.
-მეც უზომოდ მიყვარს უბრალოდ ხშირად ვერ ვნახულობ.-მოვიღუშე და კალათში ნასროლი ბურთი ვერ ჩავაგდე, გაკვირვებულმა გადმომხედა და ბურთი თეძოზე მიიბჯინა. ჯიბიდან ტელეფონი ამოიღო და მანიშნა აქ მოდიო. ტელეფონზე დარეკა და ყურმილი მომადო.-რასაკეთებ.
-მოუსმინე.-მითხრა და გაიღიმა. მალევე გაისმა ტელეფონში დაჩის ხმა.
-რატო გამი*რაკე თორნიკე? ისედაც ნერვები მაქვს გაწეწვაზე და ჩამოგივარდები მანდ ისედაც ჩემი და მომენატრა, შე სი*ო უჩემოდ როგორ მოხიე მანდ?
-ეეე, ძმაო დამშვიდდი ცოტა რაიყო, იქნებ ვინ გირეკავს ამოისუნთქე მაინც.
-ტკბილო შენხარ? მანდ საიდან? მაგან თუ რამე მიქარა მაგრად მივბეგვავ იცოდე, უთხარი ჭკვიანად მოიქცეს.
-მიქარა კი, კალათბურთშ დამიპირისპირდა სხვა არაფერი.-გავიცინე.-მომენატრე.
-სად ჯანდაბაში ხართ ერთად, არ დახოცოთ ერთმანეთი ტოო, თქვენ ერთად რანაირად ჩერდებით?
-შენ არმოგენატრე ჰო?-ცრემლები მომადგა და აკანკალებული ხმით ვუთხარი.
-მოიცა გოგო რატო ტირიხარ? აუ სესო ნუ ტირი რაა, დედასები ნუ გადაგედო რაა, წეღან დამირეკა ტიროდა სულ არ გაინტერესებო, გეხვეწები ნუტირი თორე გავჭედავ იცოდე. მაგან კიდე არაფერი მიქაროს და არც შენ აყვე თორე გადავფსიხდები ჰოიცი რო არმევასება ეგეთები ტკბილო?
-წადი რაა, დამპალო არსება. მე რასგეუბნები და შენ რას მპასუხობ. შემეშვი ვაბშე რა.-ვუთხარი და ტელეფონი თორნიკეს მივაწოდე.-უთხარი თვალით არდამენახოს თორე მივახრჩობ.-ვუთხარი და ბურთის აკენწვლა დავიწყე.
-რა უთხარი შე*ემა ეგეთი?-გავიგო როგორ კითხა.-გავიგე ნუ გამი*რაკე რაა....სვანეთში...მერე გეტყვი...არსად აილეწო და ლექციების წაკითხვას ნუ იწყებ თორ დაგენ*რევა.-რა უზრდელები არიან ეს ძმაკაცები რაა, ნერვები მეშლებოდა რო ვუსმენდი.-დაჩი შემომაკვდები როგნახავ იცოდე, წავედი შენდას კალათბურთს ვეთამაშები და ნუ გამი*რაკე მეთქი!-დაუყვირა და მობილური იქვე სკამზე დადო.-რა გითხრა?
-არაფერი დაიკიდე, მაწყენინა ისეთი მითხრა რაც არუნდა ეთქვა.-გავუღიმე და თამაში გავაგრძელეთ.
*ალექსანდრა*
-სანდრაა.-მეორე სართულიდან დამიძახა დამიანემ და მეც კიბისკენ წავედი.
-რაიყო.-ღიმილით ავხედე, კიბისთავში აპოლონივით მდგარ პირსახოცშემოხვეულ დამიანეს და გაკვირვებულმა ავხედე.
-ჩემო მზისსხივო, საქმემაქვს და ამოდი რა.-თვალი ჩამიკრა და მეც მაშინვე ავედი. ოთახში შევედით თუარა, წელზე ხელი მომხვია და თავისკენ მიმიზიდა.
-ანუ საქმე გაქვს?-სიცილით ვუთხარი.
-პროექტზე მუშაობა უნდა გავაგრძელოთ.-მითხრა და ბრეტელიანი მაისურიდან მომზირალ მკერდზე მაკოცა.
-ბავშვები შემოვლენ დამიანე.-ვუთხარი და ხელიდან გამოვეცადე.
-დამაიმპოტენტებ და მერე იძახე ბავშვებიო ორზე რო გავჩერდებით.
-წავედი, აბა სენიცი ჩემზე იფიქრე, შენი გარყვნილი აზრებით წარმომიდგინე და იქნებ გეშველოს, სანამ დაიძინებენმანამ მაინც.-ვუთხარი და კისკისით დავეშვი კიბეზე. უკვე 12ის ნახევარი იყო, ბავშვები დავაწვინეთ და სანამ არ დაიძინეს მანამ ვყარაულობდი ყველას, მერე ფანჯრიდან გავიხედე, სესილი და თორნიკე ისევ თამაშობდნენ, დანარჩენებთან დავჯექი დამიანეს გვერდით. მერე ორსულებმა გამოგვიცხადეს გვეძინებაო და ქმრებთან ერთად მოტყდნენ. კალათბურთელებს გავხედე.
-ეე ბავშვების ძილის დროა.-გავძახე და მათ სახეებზე გამეცინა, როგორც ჩანს მორიგდნენ.
-არ ვწვებით ჯერ ჩვენ, წადი შენდა შენმა ქმარმა აინაზღაურეთ მონატრება.-თვალი ჩამიკრა დამიანემ და გაიცინა.
-აი ჰოხედავ ეს ქალით დაკაცებულიც კი ხვდება.-მითხრა დამიანემ ხელში ამიტაცა მხარზე გადამიდო და სახლში სულ სიცილით შემიყვანა. ოთახში შემიყვანა და დახურულ კარზე ამაკრო, ველურივით დამეტაკა ტუჩებზე და ენა ოსტატურად შემოაცურა ჩემს პირში, მერე კარს მომაშორა და ლოგინისკენ წამიყვანა, ზედ დამაგდო და ტანსაცმელი უხეში მოძრაობებით შემომაძარცვა, ჩემს კერტებს დაეწაფა და ხელებს ჩემს სხეულზე დააცოცებდა, თვითონაც სწრაფად მოიშორა ტანსაცმელი, მუცელზე დამაწვინა და ახლა ჩემს ბეჭებზე დაიწყო თითებით და ტუჩების თარეში.უკანალი ოდნავ ამომაბზეკინა და ახლა უკვე ყელთან მეფრქვეოდა მისი ცხელი სუნთქვა.-მაგიჟებ სანდრა, სულ ჩემი ხარ მაგრამ მაინც არ მყოფნი საარსებოდ. სულით ხორცამდე ჩემი ხარ!-მებუტბუტებოდა თან ზურგს მიკოცნიდა მე კი სიამოვნებისგან ამოსულ ხმებს ვერაფერს ვუხერხებდი. ჩემ სა*ოს მისი ა*ო მიაწვდინა და უხეში ბიძგით შემოვიდა ჩემში.
-და..მი-კვნესას ამოვაყოლე მისი სახელი და თავი უკან გადავწიე.
-რაო პატარა.-ხვნეშით ამოთქვა და მხარზე მაკოცა, სველ კოცნებს მიტოვებდა მთელ სხეულზე და მეც სიამოვნებისგან ვკვნესოდი. უხეში იყო, პირველად მაგრამ მაინც მაზოხისტურად მსიამოვნება, უფროდა უფრო რღმად შემოდიოდა ჩემში და უფროდა უფრო მეტ სიამოვნებას ვიღებდი.
-და..მიი- მალე მივაღწიე ორგ*ზმს და სიამოვნებისგან ავკანკალდი, სხეული დამეჭიმა, ყველა კუნთი ამტკივდა, მის სახელს გავიძახოდი და თან ვკვნესოდი. მალე ცხელი სითხე ჩაიღვარა ჩემში და სიამოვნებისგან დამიანემაც ამოიგმინა, ცოტახანს ცალ ხელზე ეყრდნობოდა საწოლს მერე კი ჩემი სხეულიდან გამოვიდა და გვერდით მომიწვა, ხელი მომხვია და მეც თავზე დავადე გული.
-გატკინე?-მკითხა და თვალებ მიბნეტილს მთელისახე დამიკოცნა. უარყოფის ნიშნად თავი გავაქნიე და მის ყელში ჩავმალე სახე.
-მიყვარხარ.-ვუთხარი და ერთი ხელი მუცელზე გადავადე.
-მეც, სიგიჟემდე და სიგიჟის იქითაც.
-დამიანე, ჰომ აღარ მიმატოვებ?-ამოვიბუტბუტე და უკვე მორფეოსის სამყაროში ვესვებოდი.-უშენობას ვეღარ გადავიტან დამი, ჩემო დამი.-ყელზე მივაწებე ტუჩები.
-არსად აღარ წავალ, სულ შენთან ვიქნები, შენ სიზმრებს დავიცავ, სულ შენს გულში, გონებაში და ცხოვრებაში ვიქნები, ისევე როგორც შენ ჩემსაში. დაიძინე პატარავ, მე აქ ვარ.-მითხრა და მეც უკვე დამშვიდებული გადავესვი მორფეოსში.
*სესილი*
სიცივესაც და დროსაც მნიშვნელობა დაეკარგა, მხოლო მე, თორნიკე, სვანეთის მთები და კალათბურთის ბურთი ვიყავით. ისე გავიდა დრო ვერც კი გავიგე. საათს რომ დავხედე უკვე სამი ხდებოდა.
-თორნიკეე, სამი ხდება უკვე, დავიღალე თან.-ვუთხარი და ბურთი ვესროლე.
-აუ მეც მაგრად დავიღალე, გრილი წყალი გაასწორბს ახლა.-თვალები მინაბა და ბურთი კენწვლით წამოიღო სახლისკენ. შემოსასვლელში დადო და კიბეზე ავედით. ჩემი ოთახის წინ ოთახში შევიდა.-ღამემშვიდობის.-მითხრა და თვალი ჩამიკრა.
-ღამემშვიდობის.-გავუცინე და კარი მივკეტე.-მოფლირტავე იდიოტი.-გავიცინე, ღამის სანატი ავანთე, პირსახოცი, პენუარის შორტი და მაისური ავიღე და სააბაზანოში შევიკეტე. წყალი გადავივლე მოვწესრიგდი და თმის მშრალებით გავედი ოთახში. სარკესთან დავჯექი და თმის ზეთს დავტაცე ხელი, თმაში შევიზილე და თავის მასაჟიც გავიკეთე. მერე ტანის და ხელის კრემიც წავისვი და საბავშვო კრემი სახეზე, მალინის არომატით. სარკეში ჩავიხედე როცა საწოლზე მჯდომი თორნიკე დავინახე და ლამის გული გადამიქანდა.-რა ჯანდაბას აკეთებ თორნიკე დადეშქელიანო ჩემ დროებით საძინებელში ჩემ საწოლზე?
-გაწუხებ? არადა აქამდე ვერ შემამჩნიე.-უდარდელად ჩაილეპარაკა და უკეთესად მოკალათდა.-ისე მართლა ბავშვი ხარ ტო? ეს გოჭებიანი შორტი და მაისური რამ გაყიდინა.-უცბათ აროხროხდა.
-რა გინდათქო არგკითხე?
-აუ გაწუხებ?
-სხვათაშორის კი. შენ ოტახი არ გაქვს?
-მე აქ მინდა.
-კაი ერთი.
-ჩაგეხუტები რა, ოღონდ ხვალე ყველაფერს დაივიწყებ.
-თორნიკე სიცხე ჰოარგაქვს? რა ჩამეხუტები ვერხარ შენ კარგად.
-რახან შენი ნებით არ მოდიხრ მაშ კარგი.-ადგა და ხელში ამიტაცა, რომ ავფართხალდი, ხელები უფრო მომიჭირა.
-დამსვი ბიჭო რას აკეთებ.
-რა მძიმე ხარ გოგო.-საწოლისკენ წამიყვანა და დამაწვინა, მერე გვერდით მომიწვა, წელზე თავის ტორი მომადო და მისკენ მიმიზიდა.
-თორნიკე რას ნიშნავს ეს სეგიძლია ამიხსნა?
-აუ ჩუუ რაა, მეძინება ისედაც დამღალე მთელიდღეა.
-არავინ გაძალებდა...
-გაჩუმდი.
-თორნიკეე..
-ჩშშ.-უცებ გამაჩუმა და მკერდზე მიმიკრა. მეც აღარ გავჯიუტდი და მისი სურნელი ღღმად ჩავუშვი ფილტვებში. ყველა ნერვი მომიდუნდა და გამეღიმა. მერე მალევე ჩამეძინა, ძილში ვგრძნობდი თმაზე რომ მეთამაშებოდა, მერე შუბლზე მაკოცა და ადგა. უსიამოვნოდ შევიშმუშნე , მაგრა არაფრის თავი არმქონდა ამიტომ რღმად გადავეშვი ძილის სამყაროში. დილითმზის სხივებმა და სასიამოვნო სურნელმა გამაღვიძა. მთების და მინდვრის ყვავილების სასიამოვნო არომატი. ეზოდან ბავსვების ჟრიამული ისმოდა. ავდექი მოვწესრიგდი, ყვავილებიანი, ნაჭრის მოკლე კომბინიზონი და შავთეთრი ბოტასები ჩავიცვი. თმა მაღლა ავიჭიმე და ტელეფონთან ერთად ჩავედი დაბლა. მისაღებსი მსხდომებს მივესალმე და სამზარეულოში შევედი.
-დილამშვიდობის.-მივესალმე სანდრას და ლოყაზე ვაკოცე.
-დილამშვიდობის.-მითხრა და სკამზე დაჯდა მაგრამ მაშინვე წამოხტა და მაცივრიდან ცივი წყალი გამოიღო.-დამიანე დაგახრჩობ.-ჩაილაპარაკა, მე კი ოთახში ამწამს შემოსულ თორნიკეს შევხედე.
-დილამშვიდობის ქალბატონებო.
-დილამშვიდობის.-ვუთხარი და სანდრას გადავხედე.-სანდრა ცუდათ ხარ?
-დამიანე სად ჯანდაბაშია?-იკითხა და ცივი წყალი მოიყუდა.
-გარეთაა ეზოში.-უთხრა თორნიკემ და ეშმაკურად გაიცინა.
-უნდა მოვკლა.-თქვა და ეზოსკენ დაიჯრა, უცნაური ნაბიჯებით.-სესო ჩემგან დაიმახსოვრე არასდროს გაყვე ისეთ ველურს ცოლად ესენი რო არიან ყველა.-შემომხედა და ეზოში გავარდა.
-რა ჯანდაბა სჭირს.-ჩავილაპარაკე და ხილის დაჭრა გავაგრძელე.
-ვერ გაიგებ ჯერ პატარა ხარ.-მითხრა თორნიკემ და ფორთოხალი ამაცალა.
-რატო ვარ პატ...-უცბათ მივხვდი რაც იგულისხმა და სახეზე გავწითლდი.-შე გაფუჭებულო, რაებზე ფიქრობ?-თვალები დავაწვრილე და ისე შევხედე.
-არა თუ გინდა აგიხსნი მაგრამ ჯობია თავად გამოსცადო თუ გინდა დაგეხმარები.-მხრები აიჩეჩა და ჩემთან ახლოს მოიწია და თვალებში ჩამაშტერდა. იდიოტი!
-შე ჰორმონებ დაუოკებელო ინდივიდო გამეცალე სანამ დანა დაგარტყი.-დავემუქრე სასაცილოდ, გაეცინა. მაინც როგორ უხდება ეს სიცილი? ლოყაზე მაკოცა და მომშორდა.-ცხენები გვყავს თუგინდა იჯირითე.-მითხრა და მაცივარში შეძვრა.
-საიდან იცი რო ჯირითი ვიცი?-ვკითხე და ბანანის ნაჭერს ჩანგალი დვარჭე.
-დაჩი მიყვებოდა.-გაიცინა.-ისაუზმე და გავიდეთ.
-კაი.-მხიარულად შევძახე და მარწყვი და სტაფილო დავაბლენდერე ბანანთან და ლიმონთან ერთად.
-აუ მეც მინდა ეგ.-მითხრა და კატის თვალებით შემომხედა.
-გადაგიწურო თუ ჩვეულებრივ?
-ჩვეულებრივ.
-ოქეიი.-წვენი გავუკეთე და წინ დავუდგი.
-ჯიგარი ხარ.
-არაფრის.-გავუცინე და ხილის ჭამა დავიწყე. მალე მოვრჩი ჭამას და დასვრილი ჭურჭელიც დავრეცხე მერე თორნიკესთან ერთად გავედი და თავლაში შევედით. 1 შავი, 1 თეთრი და 3 ყავისფერი ცხენი იყო. ხუთივე ჯიშიანი, საოცრად ლამაზი და აშკარად ჭკვიანი ცხენები იყნენ. შავ ცხენთან მივედი და ცხვირზე მოვეფერე.
-ეს არის თორი.-მითხრა და კისერზე გადაუსვა ხელი.-ჭკვიანია მაგრამ ძალიან სწრაფი. ამაზე დაჯდები?
-კი.-ვუთხარი და მასთან სევედი. უნაგირი დავადგი და გაოცებულ თორნიკეს გავხედე.-ის არუთქვამს ცხენების მოვლაც რომ ვიცი?-თვალები ავატრიალე და ცხენი თავლადან გავიყვანე. მარტივი მოძრაობით შემოვჯექი მასზე და თორნიკეს დაველოდე. მალევე გამოჩნდა თეთრ ცხენთან ერთად და ისიც მალევე შემოჯდა.-თეთრ ცხენზე ამხედრებული პრინცი.-გავიცინე და გაოცებულ ხალხს გდავხედე.
-სესი დარწმუნებული ხარ რომ არ გადმოვარდები?-მკითხა იოანემ და თორნიკეს გადახედა.
-დიდი ხანია ვჯირითობ.-გავუცინე და ცხენს ვანიშნე წასულიყო. მართლაც სწრაფი აღმოჩნდა თორი. მინდორში მიჰქროდა და თან ჭიხვინებდა. ერთი დიდი სანახავი იყო, როგორ მომდევდა უკან თეთრი ცხენით თორნიკე და მალევე დამეწია. მანიშნა გამომყევიო და მეც ცხენს მიმართულება შევუცვალე. მალე, ოდნავ შემაღლებულ ადგილას მოვხვდით, მთელი მინდორი ყვევილებით იყო დაფარული. ფერადი ყვავილებით. ირგვლივ მთელი იყო, მთელ სოფელს გადავყურებდით. ცხენები გავაჩერეთ და იმმ სილამაზეს ვუყურებდით, სიამაყით სავსე ვიყავი რომ ასეთი სამსობლო მქონდა. მალევე დავბრუნდით სახლში, ელვის სისწრაფით მივქროდით და არც მასინ გავჩერებულვართ, სახლი რომ გამოჩნდა. ასეთივე სისწრაფით მივედით თავლამდე და სწრადა მოვქაჩე აღვირი. თორიც ორ ფეხზე დადღა, დაიჭიხვინა, მერე გაჩერდა და მეც ჩამოვხტი.
-ეს რაიყოო.-გაოცებას ვერ მალავდა სანდრა.
-ეს ნამდვილად გოგოა?-იკითხა დემეტრემ და გაშტერებული მიყურებდა, თორნიკე კიდევ ღიმილით უყურებდა მათ სახეებს და ცხენები თავლაში შეყავდა.
-გურიაში სხვა რით უნდა გერთო?-მხრები ავიჩეჩე უდარდელად და ეზოში მდგარი კოშკის ჩრდილში ლოდზე დავჯექი.-ოფიციალურად ვაცხადებ თორი არის საოცარი ცხენი.-გავიცინე და ახლახანს მოსულ ალექსანდრეს ლოყები დავუკოცნე. ეზოსთან მანქანა გაჩერდა. თორნიკე გარეთ სწრაფი ნაბიჯებით წავიდა დაჭიშკარი გააღო, ეზოში მანქანა სემოვიდა. ინტერესით ვუყურებდი, როგორი ღიმილით აკვირდებოდა თორნიკე შემოსვლის პროცესს და მერე როგორ დახურა ჭიშკარი. მანქანას მერე შევხედე, წინა ორი კარი გაიღო და იქედან დაჩი რომ გადმოვიდა, როგორ წამოვხტი, დავფარე მანძილი და შევახტი აღარ მახსოვს. ვკისკისებდი და მაგრად ვუჭერდიი ხელებს ლამის 2 თვის უნახავ ძმას.-მომენატრე დაჩი.
-მეც მომენატრე ტკბილო.-ყელში მაკოცა და დამსვა.-როგორ დამძიმდი გოგო.-გაიცინა და თორნიკეს გადაეხვია
-მე შენზე გაბრაზებული ვიყავი სხვათაშორის.-ცხირი ვიბზუე.
-ჰო სხვათაშორის მეც.-მანაც მე მომბაძა და თვალი ჩამიკრა.
-ნუ მიტ*აკებთ...სეს ნახე ვინუნდა გაგცნო.-თავის ძმაკაცზე მანიშნა.-კოსტაა, მოდი ბიჭო აქ. შეხედე უკვე ბავშვებთან გაიქცა.-გაიცინა და იოანეს და ბიჭებს მიესალმა. როგორც ჩანს ჩემი ძმა ყველას იცნობს.-მათე გაიცანი ეს სესილია ჩემი და. ტკბილო ეს მათეა ჩემი ძმაკაცი რო გიყვაბოდი.
-სასიამოვნოა.-ერთხმად ვთქვით და გავუცინე. თორნიკემ დაბინავა ახალი სტუმრები და გოგოებს გააცნო ძმაკაცები.
-სეს.-დამიძახა თორნიკემ და მეც ბიჭებთან მივედი.
-ჰო.
-ცხენით უნდა წავიდე, წამოხვალ?-მკითხა და დაჩის გადახედა.
-წამო, მე ჩემ თორს არ მივატოვებ.-გდავიკისკისე.
-რა ცხენი გოგო არ გადმოვარდე.-ძმური ჩართო დაჩიმ.
-ჩემზე უკეთესად აჭენებს შენ დაწყნარდი.
-მამა ტყუილად კიარ ამბობს პირველი რო არ გამომივიდა ნორმალური იმიტო გაჩნდი ვაჟკაცი გოგო შენო.-თვალები ავატრიალე და თავლისკენ წავედი.-არმოდიხარ?
-მოვდივარ.-სიცილით წამომყვა უკან და უკვე უნაგირ შედგმული ცხენი გამომიყვანა თავლიდან. მეც მაშინვე შევჯექი დაჩის თვალი ჩავუკარი და თორნიკესთან ერთად ელვის სისწრაფით გავქანდი იქით საითაც ქარი ქროდა. თუნდაც ქვეყნის დასალიერი ყოფილიყო თორნიკეს ყველგან წავყვებოდი, რათქმაუნდა თუ მოისურვებდა. რატომ? იმიტორმ რომ მიყვარდა! ბავშურად, ერთი ნახვით გაჩენილი სიყვარული კი იყო მაგრამ მაინც ძლიერი და წრფელი.