იუვიდან მიმათრევენ. ჩემს წინ სატიაგო მიდის, მარჯვენა მხარეს ლუკა მიდგას, მარცხენა მხარეს კი ოთო. გასასვლელიდან გავედით, თვალებზე ცრემლები მომდგომია და ჩამოსრიალებას აპირებს ,მაგრამ მე არ ვაძლევ ამის ნებას. არ მინდა დავანახო ამათ, რომ ერთი უბრალო და მტირალა გოგო ვარ. გრზელი ლიმუზინისკენ მივემართებით, ვფიქრობ იმაზე თუ შეიძლება თუ არა როგორმე ამათ თავი დავაღწიო, ,აგრამ ახლაც ვიცი,რომ ესენი ჩემს აზრებს კითხულობენ და რომც არ კითხულობდნენ გაქცევა შეუძლებელია,როცა ამდენ არაადამინთან ერთად დადიხარ. სანტიაგომ ლიმუზინის კარი გამოაღო და მიბიძგა,რომ ჩამჯდარიყავი,როდესაც ხელი მკლავზე უხეშად ჩამავლო და შემაგდო, მე ჩემი თვალების ცრემლები ვეღარ შევაჩერე და მარე ქვითინი დავიწყე. ხელები სახეზე ავიფარე, საზურგეს მივეყუდე და კვლავ ავქვითინდი. ვფიქრობდი დედაზე, მარიამმზე და ჩემს არცისე კარგ ცხოვრებაზე,რომელიც ძალიან მომენატრებოდა. ნეტავ სად წაიყვანეს მარიამი? ვკითხე საკუთარ თავს. მარცხნივ გავიხედე და დავინახე სანტიაგო მომიჯდა და მის გვერდზე ლუკა იჯდა. ჩემს ნამტირალ სახეზე გაეღიმა სანტიაგოს და თავი გააქნია.
-სად მივდივართ? ვკითხე მას.
-ქალაქიდან შორს, იქ სადაც ვერავინ გიპოვის ქეით.
კვლავ ქეითი დამიძახა ახლაა უკვე საშინლად გავმწარდი და მკერდზე ხელი დავარტყი. გაოცებულმა შემომხედა,რამოდენიმე ხანი მიყურა და გაიღიმა.
-შენი ნამდვილი სახელია ქეითი, წინასწარმეტყველებაში ასე წერია, ბარბარე უბრალოდ დედაშენს ძალიან მოსწონდა ეს სახელი და ჩვენც აღარ დავუშალოთ.
-ჩვენც? დედაჩემს იცნობთ? ვკითხე გაოცებული სახით. ნაინტერესებდა იცნობდნენ თუ არა დედაჩემს ის ღამე გამახსენდა მგონი "სისხლიანი ღამე", რომ ჰქვია ვიცოდი,რომ დედაჩემს იცნობდნენ ზუსტად ვიცოდი.
სანტიაგომ ხელები სახეზე ამაფარა გაოგნებულმა და შეშინებულმა შემომხედა.-რაგინდა? ვკითხე მე. "დაიძინე, დაიძინე" გონებაში მეუბნებოდა ხმა, მგონი სანტიაგოს შემოეღწია. საშინელი ხმაური ატყდა, უკნიდან მოდიოდა თითქოს სროლის ხმა იყო თან რაღაც დამტვრევის, მაგრამ მე უკვე ძილი მერეოდა და ახლა კვე ყველაფერი დაბნელდა.
***
როცა თვალები გავახილე საწოლე ვიწექი და რაღაც ძალიაანნ გრძელ ჭერს შევცქეროდი. თავი მტკიოდა თანაც ძალიან და მუცლის ტკივილსაც ვგრნობდი. გვერდზე გავიხედე და ლუკა დავინახე,მხლოდ ახლა აღმოვაჩინე მარჯვენა ხელზე სისხლი.
-სად ვარ? ვკითხე მას რაც ძალიან მაინტერესებდა
ლუკამ ამოიხვნეშა, თვალები გაატრიალა და გაკვრით მიპასუხა-საასხლეში.
საწოლზე წამოვჯექი, კისერიც მტკიოდა და საშინელ ხასიათზე ვარ, ახლა არაფერი არმინდა გარდა იმისა გავიგო სად ვარ და რატომ? რა მისიისთვის ვარ შექმნილნი? რატომ მოვკვდები? საერთოდ მართლა ვკვდები? ვეკითხებოდი ჩემს თავს გულში.
ლუკამ ხელი გამომიწოდა და იატაკზე დამაყენა. ეს სასახლე იყო თუ რაღაც ძალიან ლამაზი და დიდი იყო. მისი ჭერი დაახლოებით ათი სანტიმეტრი იქნებოდა, დიდი ჭიშკარი ალბათ ის არის საიდანაც შემოვედით. შემოსასვლელის გვერდით გრძელი დერეფანი მიდიოდა მაინტერესებდა იქ რა იყო.
-ახლა სასახლეს დაგათვალიარებინებ და ყველფერსაც აგიხსნი ბარბარე.
ანუ ახლა ამიხსნიდა ყველაფერს რაც ძალიან მაინტერესებდა. ყველაფერი რისთვის ვარ გაჩენიი? სად იყო თავისი შეყვარებული მარიამიი? დედაჩემს რა ბედი ეწია? შეიძლება ამ კითხვაზეც გაეცა პასუხი.
-წამოდი. მითხრა ლუკამ მხრებზე ხელი მომხვია და წინ მიბიძგა.
-ხელი გამიშვი. ვუბრძანე ზიზღით,საშინელ ხასიათზე ვარ და არმჭირდება ახლა ვირაცეების ხელების თათუნი, თუ ამას თათუნი ჰქვია.
-ასეთი დაზარალებული რატომ ვარ? ვკითხე ჩემს მარცხნივ დ=მდგარ ჰიბრიდს ლუკას, რომელიც განსხვავებული და უეცარი იყო, არ გავდა ჩვეულებრივ ადამიანებს. აქამდე როგორ ვერ მივხვდი? იერიც არაადამიანური აქვს.
-ავარიაში მოვყევით მითხრა მშრალად, უცებ თითქოს ჩვეულებრივი ამბავი იყოს, მაგრამ შეიძლება იყოსჩვეულებრივი მათთვის.
-რაა? მეღადავები? მანქანაში? აქ რომ მოგყავდით? ვკითხე შეშინებულმა და გულაჩქარებულმა, მე გავჩერდი ლუკა კი კვლავ სიარულს განაგრძობდა.
-ხო მაგ დროს და არუნდა ახლა ერთი ამბის შეყრა. ისე შენ კინაღამ მოკვდი სანტიაგო,რომ არ ყოფილიყო.... შე საწყალო, კიდევ კარგი რომ სანტიაგომ მოგისწრო დროულად თორემ სისხლისგან დაიცლებოდი. მადლობა უნდა გადაუხადო როცა ნახავ, ახლა კი სერიოზულად გეუბნები კიდევ ერთი შეკითხვა და მე გავაკეთებ იმას რაც სეთიებს უნდა გაეკეთებინათ.
ვის? სეთიები ვინები არიან? რას გამკეთებს? უამრავი კითხვა მიტრიალებდა თავში, მაგრამ გაჩუმება ვარჩიე.
-ხო ვინ არიან მერე გაიგებ, ახლა კი მხოლოდ მე ვსაუბრობ შენ კი მისმენ ოქეი?
-კაი. ვუთხარი მე
ე.ი ახლა სადაც ჩვენ ვიმოფებით. ამ უდიდეს სასახლეში ცხოვრობდა და იცხოვრებს ის ვინც ჩვენ უნდა გავაცოცხლოდ შენი წყალობით. მას ეკუთვნის ეს უდიდესი სასახლე ღმერთვით ძლიერს და ყველაზე ძველ და მოხუც ვამირს, რომელსაც ბებრობა არ ეტყობა სამაელს. სწორედ მისი შთამომავალი ხარ შენ. ის მოკვდა როდესაც შემოესივნენ მას ამ სასახლეში მტრები და დარჩა ცოლი სახელად დაბრია,რომლიგანაც შვილი უნდა ჰ....ბოდა, მაგრამ ის შვილს ვერ მოესწო, იმ დროს მოკვდა სანამ თავისი ვაჟი- მეთიუ გაჩნდებოდა. ხო და შენ ხან იმ მისიისთვის დაბადებული, რომ სწორედ შენ უნდა გააცოცხლო იგი და ჩვენი მიზანია მსოფლიოს დომინირება. ჩვენი ანუ მისიანების მისი სექტის ძველი წარმომადგენლების...ჩემი, სანტისი, ოთოსი, გიორგისი, დედაშენის და ა.შ.
ახლაა მინდოდა მეკითხა დედაჩემის შესახებ, მაგრამ ხმის ამოღების უფლება არ მქონდა რაზეც ძალიანნ მეშლებოდა ნერვები.
-ჩვენ ვიბატონებთ მსოფლიოზე და გავანადგურებთ. ღიმილით თქვა ლუკამ.
ახლა მინდოდა რამე დამეშავებინა მისთვის, მაგრამ რათქმაუნდა ვერ შევძლებდი.
-ჰოო ალბათ მიხვდები,რომ ეს მტავარი ოთახია აქ ვიკრიბებით ხოლმე თუ რამეს ვაცხხადებთ სექტის წევრები ან სხვა სექტის წევრებს აქ ვხვდებით სხვა ოთახში შესვლის უფლება სხვა სექტის წევრებს არ აქვთ. იქით გრძელი დერეფანი,რომ მიდის იქ უნდა აღვადგინოთ სამაელი,იქ უნდა აღსურლდეს წინასწარმეტყველება, ხოლო ზემოთ... თქვა და თავი ზემოთ აწია მეც ავწიე და ახლა შევამჩნიე კუთხის ბოლოს კიბე ზემოთ ასასვლელი. და ემოთ იყო კიდევ მგონი ოთახები. -ახლა მოდი ზემოთ ავიდეთ შემომთავაზა ლუკამ და ხელი ჩამჭიდა, სწრაფი ნაბიჯით მიდიოდა და მის ნაბიჯებს ფეხი, რომ ამეწყო სირბილი მიწევდა. ერთი 20 მეტრი გავიარეთ და კიბეს მივუახლოვდით, ჩვეულებრივი, გრძელი, ხის კიბე იყო ჩქარი ნაბიჯებით ავდიოდით არვიცოდი რატომ. ლუკას ხელი ისევ ჰქონდა ჩაჭიდებული, როცა ავედით დავინახე ერთი დიდი ოთახი სადაც ფრთიანი ძალიან ლამაზი ქალბატონი იჯდა ფეხები-ფეხზე გადაედო და ხელში ჭიქა ეჭირა. ჩვენს დანახვაზე წამოდგა ჭიქა წინ მდგარ მაგიდაზე დადო და ლუკასკენ გაემართა.
ლუკა მას ადაეხვია და ლოყაზე აკოცა. გოგომ მე შემომხედა, ლუკამაც გამომხედა მხარზე ხელი დამადო და გოგოს უყურებდა.
-ეს ბარბარეა, გაიცანი ელენე....