-ბოდიში, მართალი ხარ რომ ჩემზე ნაწყენი ხარ მაგრამ არ მინდა, რომ ასე ვიყოთ..... მომენატრე.
-მადლობა, მაგრამ საბოდიშო შენ არაფერი გაქვს.
-აბა რა პრობლემაა? დამელაპარაკე გთხოვ, იქნებ შეგვიძლია ერთად მოვაგვაროთ. თუ ჩემი ბრალია რაიმე გამოვასწორებ.
-არაფერი შუაში ხარ შენ, პრობლემა ჩემშია.
-ყველაფერი ასე რთულ;ად რატომ არის შენთან? -ლიზიმ პასუხის ნაცვლად კარგა ხნიანი დუმილი მიიღო.
-კარგი, გეტყვი.
-იმის გამო რომ საქმე მქონდა და პლიუს კიდევ ჩემი მანქანა გზაში გაფუჭდა, შენს ჩვენებას ვერ მოვუსწარი და როდესაც მოვედი დავინახე რომ ის იდიოტი ფეხზე ნაზად გისვამდა ხელს, გეარშიყებოდა და თან გრძნობებში გიტყდებოდა. საკუთარ თავს ვკითხე, რას ვაკეთებდი აქ, თავი ზედმეტად ვიგრძენი. რატომ დგას ის მის გვერდით. აი ამან გამაბრაზა.
-იდიოტს რატომ ეძახი,რა დააშავა? ცუდი არაფერი ჩაუდენია. მხოლოდ დამეხმარა, მეტი არაფერი
-შენ ახლა მისი მხარე დაიჭირე?
-რაა?
-იცი, რომ ჯერ კიდევ ბრაზობ და მის მხარეს უნდა დაიჭირო?
-ასეთ სისულელეზე რატომ მიჭედავ?
-გიჭედავ?
-ჰოო, გითხარი, რომ არაფერი ხდება და რატომ იქცევი ასე?
-ჩემს ადგილას, რომ წარმოიდგინო თავი ეგრე აღარ მეტყოდი. ისევ მის მხარეს იჭერ. ასე მარტივია შენთვს ყველაფერი? მისი საქციელი არაფერს არ ნიშნავს.
-გააჩერე.
-გააჩერე...მართლა?
-გააჩერე მანქანა.
-გაჩერებამდე მიგიყვან.
-გააჩერეთქო.
-გითხარი გაჩერებამდე მიგიყვანთქო. -კოტეს ხმაში სიბრაზე შეეპარა მაგრამ ამჯერად ლიზიც არ აპირებდა დათმობას. ღვედი მოიხსნა და მანქანის კარი გააღო. -რას აკეთებ გაგიჟდი?
-კიი, შენი უაზრო ეჭვიანობა მაღიზიანებს. -კოტე იძულებული გახდა ტროტუართან გაეჩერებია მანქანა. ლიზი სწარაფად გამოვიდა, კარგი მიიჯახუნა და ბილიკს ჩქარი ნაბიჯით გაყვა. კოტემ მაგრად დაარტა ხელი საჭეს და ფიქრებში წავიდა. უიღბლო და ლუზერი ვარ, უჩიჩინებდა თავს. ლიზი მართალი იყო, ვერ თოკავდა თავს იმის შიშით, რომ ისევ ისეთი უფერული კოტედ გახდომის შიში დაეძლია. ახლა თვითონ იყო იდიოტის როლში. ლიზიმ ზურგი შეაქცია კოტეს როდესაც მან გვერდი ჩაუარა, იქვე ჩამოჯდა და ცდილობდა გაეანალიზებინა რა მოხდა ახლახანს. კოტეს შეხვდა, რომ ეთქვა მისი გრძნობების შესახებ მაგრამ ყველაფერი ასე დამთავრდა. რა ემართებოდა ამ ბიჭს, რა ხდებოდა მის თავს. რატომ იყო ასეთი.
.....
-რატომ დამირეკე? ხომ ყველაფერი კარგადაა.
-ჩემი ყავის ჯიხური გავყიდე და ვალი მინდა დაგიბრუნო, ჯარიმის რომ გადამიხადე.
-არა რას ამბობ, არაა საჭირო.
-რომ გეუბნები ესეიგი საჭიროა. -კოტემ ნაძალადევად გამოართავ ნიკოლოზს ფული.
-ისე სწორი გადაწყვეტილება მიიღე. კარგად წერ და სჯობს მეტი დრო დაუთმო. მაგრამ, გული არ დაგწყდა?
-ასეა, როდესაც გიყვარს, არ ნიშნავს, რომ აუცილებლად გევრდით უნდა გყავდეს. ხანდახან სჯობს გაუშვა. -გულზე მოხვდა კოტეს ნიკოს სიტყვები, თან ლიზიდან გაახსენდა ნიკოს და თამუნას ამბავი.
-გენატრება?
-იმაზე მეტად ვიდრე სიარული.
-მაპატიე, რომ გკითხე და შენს გრძნობებს შევეხე.
-არაუშავს. ხანდახან მინდა, რომ ვინმეს დაველაპარაკო ამაზე.
-შემიძლია მოგისმინო თუ სურვილი გაქვს.
-ვიცი კოტე და მადლობა მაგრამ არ მინდა დაგამძიმო ჩემი პრობლემებით, ისიც გეყოფა ლიზი რასაც გაბრაზებს.
-გითხრა რამე?
-თქმა არ მჭირდება, ფაქტობრივად ჩემი გაზრდილია და საკუთარ თავზე კარგად მე ვიცნობ. ყველაფერს ვკითხულობ მის თვალებში და ქცევაში. გუშინ ძალიან დათრგუნული იყო. დაურეკე, მე არ უნდა გეუბნებოდე მაგრამ მისთვის ძალიან ძვირფასი ხარ. მაშინ ჩემს გამო დაგენგრათ ურთიერთობა და ახლა მინდა რომ დაგეხმაროთ. კარგი ბიჭი ხარ და მეც იმედიანად ვიქნები, ლიზის რომ კარგ ხელში დავტოვებ. მშობლები არ მაპატიებენ რაიმე, რომ დაემართოს.
-მადლობა ამ სიტყვებისთვის, ვეცდები ყველაფერი მოვაგვაროთ. ჩემთვისაც ძალიან ძვირფასია ლიზი.
-გაუფრთხილდი კარგი? ბავშვობიდან დაჩაგრული იყო. მშობლები რომ დაგვეღუპა ყველაფრის ხალისი დავკარგეთ. წლები ისე გადიოდა ლიზი არ იღიმოდა. დროთა განმავლობაში გადალახა და არ მიდნა ისევ ისე იყოს. თან ხვალ მისი დაბადების დღეა და მინდა გავხარო. რაიმე სიურპრიზს მოვუწყობ. ერთხელ დამავიწყდა და მთელი ღამე ტიროდა. არაკაცად ვიგრძენი მაშინ ტავი. ერთადერთი ოჯახის წევრის დაბადების დღე დამავიწყდა. დარწმუნდი რომ შენც ჩემსავით არ დაგემართოს. თუ დრო გაქვს მარკეტში გამყევი. ჩემი მომზადებული საჭმელი უყვარს და რაღაცეებს ვიყიდი.
-წავიდეთ. არაა პრობლემა. -კოტემ და ნიკომ ბევრი იარეს სუპერმარკეტში და კოტე იმახსოვრებდა რასაც ყიდულობდა, ანუ ეს იყო ლიზის საყვარელი საჭმელი. ბევრი რამე გაიგო დღეს ლიზის შესახებ. ქუცას გაუყვნენ და კოტემ სადარბაზოში შეაგორა ეტლით კალთაში პარკებით დახუნძლული ნიკო.
-ახლა კი ცუდადაა საქმე? -ჩაილაპარაკა ნიკომ.
-რა მოხდა? -დაბნეულმა გაიხედ-გამოიხედა კოტემ.
-ლიფტი გამოსულა წყობიდან.
-არაუშავს მე დაგეხმარები. -კალთიდან პარკები ააცალა ნიკომ და მის წინ ჩაიმუხლა, ზურგზე ხელი მიიდო - მოდი, მე აგიყვან.
-გაგიჟდი? ცოდო ხარ.
-აბა აქ დაგტოვო?
-არა, არც ეგ მინდა მაგრამ შენც ვერ გაგიმეტებ. ხომ იცი ზემეტი თვირთის აწევამ რა შეიძლება გამოიწვიოს. -კოტეს გაეცინა.
-არაუშავს, ერთჯერადად არ იმოქმედებს.
-ძალიან კი მერიდება მაგრამ რა ვქნა.
-ეგ არაფერი, მეგობრები ამისთვის არსებობენ. -კოტემ ზურგზე მოიკიდა ნიკო და ყოჩაღად აიარა სამი სართული.
-ისე უხერხულად ვგრძნობ ახლა თავს. პირდაპირი მნიშვნელობით ტვირთად ვიქეცი შენთვის.
-სულაც არა. ეგ არაფერი. -ნიკო მიიყვანა და მეორე გზაზე ეტლი და ცელოფნებიც აიტანა კოტემ.
-თუ არ გეჩქარება ერთად მოვამზადოთ. ლიზის გაეხარდება სამსახურიდან მოსულს საწმელს რომ დავახვედრებ.
-კარგი, მითხარი და დაგეხმარები. -ნელ-ნელა დაიწყეს სამზარეულოში საქმის კეტება ბიჭებმა.
-ისე როორ ფიქრობ, შეიძლება, რომ ოდესმე ჩემი ნაწერი პოპულარული გახდეს?
-აუცილებლად გახდება თუ იმედს არ დაკარგავ.
-ოჰ, როგორ ამეწვა თვალები ამ ხახვისგან. დარწმუნებული ხარ რომ მაგ კერძს ხახვი უნდა? -კოტეს გაეცინა და შეენაცვლა ნიკოს. მალევე მოამზადეს კერძები. ნიკომ ბევრი სთხოვა დარჩენილიყო ვახშმად მაგრამ კოტემ წასვლა არჩია. დრო სჭირდებოდა ბოლო ამბების დასალაგებლად. ამჯერად ლიზი დროულად დაბრუნდა სახლშ.
-მოვედიი...... შენი ჯიხური სადმე დატოვე? არ ჩანდა სადგომზე.
-გავყიდე.
-გაყიდე? რატომ?
-მინდა მეტი დრო დავუთმო ჩემს ამბავს.
-კარგია. ახლა შეძლებ უფრო მეტი იმუშავო და დაამთავრებ კიდეც...... მშია და რა მოვამზადოთ?
-ჩვენ მოვამზადეთ უკვე და ქურაზე დგას.
-ჩვენ?
-მთელი სული და გული ჩადო შენი საჭმლის მომზადებაში. ძალიან ვთხოვე მაგრამ არ დარჩა საქმე მაქვსო. -ლიზიმ ქურაზე შემოდგმულ ორ ქვაბს გახედა და თავლი მაგიდაზე დადგმულ ტილო გადაფარებულ თეფშებსაც შეავლო. -არ დაურეკავ?
-კარგი, ალბათ. -ლიზის ემოციები მოაწვა.
.....
პატარა სასაჩუქრე ყუთი შეათამაშა კოტემ ხელში და თან საკუთარ თავს დაუწყო ლაპარაკი. დღეს ლიზის დაბადების დღეა. რაღას ელოდები, აიღე ტელეფონი და დარეკე. რატომ იქცევი ასე ლაჩარივით. ეს სიამაყეც აღარაა. საყავრელი ქალისთვის ორი სიტყვის თქმას ვერ ბედავ.
-უფროსო, შეიძლება სარამოს ბარში დასალევად დაგპატიჟოთ? -კოტე ფიქრებიდან თანამშრომლის ხმამ გამოარკვია. ცოტა ყოყმანობდა მაგრამ დათანხმდა.
-რატომაც არა, წავიდეთ. საღამოს მაინც არ მაქვს გეგმები.
-ძალიან კარგი, ესეიგი საღამოს ვგულაობთ.
ლიზიმ უკვე ბევრი სჩუქარი მიიღო თანამშრომლებისგან მაგრამ ყველაზე მნიშვნელოვანი რაც იყო მისტვის ჯერ არ ცანდა. ბევრჯერ დახედა ტელეფონს იმ იმედით რომ ან დარეკავდა ან შეტყობინებას მაინც მიწერდა კოტე. როგორც ყოველთვიოს ბოლო უნდა წასულიყო სალონიდა.
-კიდევ აქ ხარ? -ზურგს უკან გოგას ხმა შემოესმა.
-შემაშინე, ვერ გავიგე როდის შემოხვედი.
-ჰოო, ფიქრებში იყავი გართული. ეს რა არის - გოგამ მაგიდაზე დაწყობილ სასაჩუქრე ყუთებს გახედა. -ნუთუ?
-დიახ, ჩემი დაბადების დღეა.
-და დაბადების დღეზე აქ მარტო დგახარ? კოტე სად არის ამ დროს? -ცეცხლზე ნავთი დაუსხა გოგამ.
-საქმე აქვს და ვერანაირად ვერ მოახერხა. -მაინც გაამართლა ლიზიმ. იმედი ჰქონდა რომ სიმართლეც ასეთი იქნებოდა.
-ანუ გეგმები არ გაქვს, ნება მომეცი ვახშამზე დაგპატიჟო.
-რესტორანში ადგილი მქონდა დაჯავშნილი და იქ წავიდეთ. -ლიზის დალევა უნდოდა და გოგას შემოთავაზებაც მარტივად მიიღო. მალევე მივიდნენ რესტორანში. ლიზის არც გაუღიმია,
-მემგონი ჭამის თავიც არ გაქვს ისე ბრაზობ. მემგონი ჭკუის სწავლება სჭირდება. როგორ შეუძლია ასეთ დღეს მარტო დაგტოვოს.
-საქმე გამოუჩნდა, მეტი არაფერი. რა ვქნათ ასეც ხდება ხოლმე.
-ისე ხშირად იხედები ტელეონში, მემგონი ნახევარს არც მისმენ რასაც გელაპარაკები.
-არა უბრალოდ........... -ლიზის სიტყვა პირზე შეაშრა როდესაც რესტორნის ფანჯრიდან გარეთ მდგომი კოტე დაინახა. -მაპატიე ერთი წუთით უნდა გავიდე. -გოგამ თვალი გააყოლა კარისკენ მიმავალ ლიზის. რამოდენიმე წუთი უსიტყვოდ უყურებდნენ ერთმანეთს კოტე და ლიზი.
-ეს რას ნშნავს? -ისევ კოტემ დაიწყო ლაპარაკი.
-რას გულისხმობ?
-გეკითხები ეს რას ნიშნავსთქო.
-არაფერია, უბრალოს ვვახშმობ.
-მაგას მივხვდი..... სპეციალურად აკეთებ ამას? რატომ იქცევი ასე?
-შეგიძლია ზუსტად ამიხსნა რას გულისხმობ? შენ რატომ ბრაზობ?
-აბა ჩემს ადგილას წარმოიდგინე თავი. ვინმე სხვა გოგოსთან ერთად რომ ვვახშმობდე, რას იგრძნობდი, არ გაბრაზდებოდი?
-კი გავბრაზდებოდი.
-მაშინ რატომ?
-აბა, შენ წარმოიდგინე ჩემს ადგილას თავი. დაბადების დღე რომ გქონდეს და არც დამერეკა. არ გაბრაზდებოდი?
-კი, გავბრაზდებოდი. მაგრამ არ შემეძლო შენთან დარეკვა, იმიტომ რომ ამ კაცთან არ გაარკვე ყველაფერი, სპეციალურად მაბრაზებდი და საეჭვიანო მიზეზს მაძლევდი.
-ესეიგი პრობლემა ეგ არის რომ არ მენდობი.
-არ გენდობი? ლიზი.....
-ბოდიში რომ ჩაგეჭერით საუბარში, მაგრამ ჩვენ ვახშმობა არ დაგვისრულებია.
-ჰეი შეენ.....
-გოგა მადლობა, რომ ჩემთან ერთად ივახშმე.
-არა, რა მადლობა, მიხარია თუ დაგეხმარე. ახლა სჯობს რომ წავიდე. -კოტემ ზიზღით და ბრაზით სავსე თვალები გააყოლა გოგას.
-ეს იმიტომ არ ხდება რომ არ გენდობი. პირიქით, გენდობი. ისიც ვიცი, რომ მასთან ერტად იმიტომ არ გივახშმია რომ მოგწონს. ვიცი, რომ მისით საერთოდ არ ხარ დაინტერესებული. მაგრამ, დღეს შენი დაბადების დღეა და ვერ ვიგებ ასეთი რამ რატომ გააკეთე.
-სიბრაზის გამო გავაკეთე. რესტორანი წინასწარ დავჯავშნე, რომ აქ შენთან ერთად მოვსულიყავი. ასეთ მნიშვნელოვან დღედ თუ მიგაჩნია დაბადების დღე რატომ არ დამირეკე მაინც.
-რა გვემართება. ამდენი რატომ და არც ერთი პასუხი.