-რა? რა მჭირს?არაფერი უბრალოდ გადავიღალე ყოველ დღე აქეთ-იქეთ სიარულმა.
-ხო ალბათ.-თავისთვის ჩაილაპარაკეს გოგონებმა. სწორედ ამ დროს შემოვიდა ექიმიც.
-Как ты?(როგორ ხართ?)
--Спасибо вам большое. Что не так со мной?(გმადლობთ კარგად. რა მჭირს?)
- Постарайтесь не нагружать себя и ни о чем не беспокоиться, потому что это повредит вашему малышу. Поздравляю, вы беременны. Скоро вы подпишете и дадите мне цель.( დღეიდან ეცადეთ თავი არ დაიტვირთოთ და არაფერზე ინერვიულოთ, რადგან ეს თქვენს პატარაზე ცუდად იმოქმედებს.გილოცავთ თქვენ ორსულად ხართ.მალე გაგწერთ და მოგცემთ დანიშნულებას.)-გავშეშდი, გავქვავდი, გავიყინე, თითქოს ყველაფერი დატრიალდა მხოლოდ ექიმის სიტყვები მესმოდა. ორსულად ხართ.ყველას გადავხედე და გოგონებს სულაც არ ეხატად გაოცება სახეზე.თორნიკეს და ლეოს კი ფერი აღარ ედოთ სახეზე.
-ვისია?-იკითხა თორნიკემ.
-ჩემი.-ისე ვუპასუხე თითქოს ვერ ვხდებოდი რაზე მეკითხებოდა.
-გადით.-გასვლა სთხოვა ყველას. ნატალიმ ისე შემომხედა მივხდი რისი თქმაც უნდოა.მე თავი დაუკარი და მიხვდა რო უნდა გასულიყო.-რას აპირებ? არ მითხრა რო ბავშვის მოშორებას აპირებ.
-არა ის არ აგებს პასუხს ჩემი დანაშაულისთვის.-ცრემლები წამომივიდა.
-არ გინდა მითხრა ვინა მისი მამა?
-არა ამას ვერავინ გაიგებს მხოლოდ ნატამ იცის.არ თხოვო რო გითხრას ნუ დაყენებ არჩევანის წინაშე.
-კარგი როგორც გინდა. ხომ იცი შენ ჩემთვის შენ მეგობარზე მეტი გახდი ამ მოკლე დროში.
-ვიცი. ხო მონათლავ?-გაეღიმა ისეთი გახარებულიჩანდა თითქოს მისიშვილი იყო მერე მოვიდა თავზე მაკოცა და ჩაჩურჩულა.
-მიყვარხართ.-და გავიდა შემდეგ ნატალი შემოვიდა.
-დეა და ლეო სად არიან?
-ლეო ყავის მოსათანად გავიდა დეა კი ექიმთან შევიდა თორნიკესთან ერთად.
-თქვენ რატო არ გაგიკვირდათ ჩემი ორსულობა?-ვკითხე ის რაც ყველაზე ძალიან მაინტერესებდა.
-მე და დეა რამოდენიმე დღეა ვეჭვობთ დღეს კი გულ წასული რო გიპოვეთ ეს უკვე ბოლო წვეთი იყო.
-მე რატო არ მითხარით? ამ ეჭვის შესახებ?
-შეგვეშინდა შენი რეაქცის.
-რას აპირებ დეას ეტყვი მამა ვინც არის?
-არა არ შემიძლია რო უთხრას მერე? ბავშვის მოშორება რო მითხრას?არა ვერ გავრისკავ.
-კარგი მაგრამ მერე....-უცებ კარი რო გაიღო და დეა შემოვიდა.ნატაც გაჩუმდა.
-როგორ ხართ შენ და ჩემი ნათლული?
-არა ის არ არის შენი ნათლული.-ისე დავიყვირე შეხტა და გაოცებულმა შემომხედა.-ისა მე მე...
-კარგიო - და გავიდა თვალები აუცრემლიანდა.
-ეს რა გავაკეთე ნატა?
-არაუშავს არ ინერვიულო გავალ და დაველაპარაკები.-ნატა გავიდა მე კი დავიწყე ფიქრი თუ როგორ გავზრდიდი და რა დაბრკოლებების გადალახვა მომიწევდა. რაუნდა მეთქვა როცა წამოიზრდებოდა როცა მკითხავდა მამა სად არისო. მამის სახელს მკითხავდა. არ ვიცოდი როგორ მეთქვა ეს ჩემიძმისთვის ან იქნებ არც მეთქვა რადგან ის მიხვდებოდა თუ ვინ იყო მისი მამა. ალლექსი კი არ მოინდომებდა ამ ამბის დამალვას ამიტო არ ვეტყოდი.დეა შემოვიდა გვერდით მომიწვა და ცამეხუტა.
-მაპატი ჩემო გოგო ვერ გავითვალისწინე ის რო ამ დროს ხასიათი ეცვლებათ. იმედია რო გაჩენ შემდეგ აღარ იქნები უარზე.
-არაუშავს ჩემო გოგო.-მალევე გამწერეს სავანდყოფოდან.სწავლაც დაიწყო.დავდივარ სახლი უნივერსიტეტი.უნივერსიტეტი სახლი მეტს არაფერს ვაკეთებ ნუ არც მაძლევენ რამის გაკეთების უფლებას.უკვე თითქმის შვიდი თვის ვარ და ძლივს დავდივარ.სქესიც გავიგე მალე პატარა დათა მეყოლება. რატო დათა? მინდა ბაბუს სახხელი ერქვას როცა ეს სახელი ვთქვი დეამ გაიოც და მკითხა.
-რატო დათა?
-იმიტო რო დათა ძიამ ბევრი რამ გაკეთა ჩემთვის და ჩემიანებისთვის. მაგრამ ამას ხო არ ეტყვი ან ხო არ ეტყვი რო ორსულად რო ვარ?
-ამას კითხვა უნდა?
-არა მაგრამ, ხო უნდა დავრწმუნდე?
-ხო რათქმაუნდა.კარგი ეხლა ხო ჭამე წადი წამოწექი, ხო ხედავ ძლივს დადიხარ.
-კარგი წავალ წამოვწვები.-ოთახში შევედი და წამოწექი. მერე უცებ გამახსენდა რაღაც და ფეხზე წამოვდექი და გარეთ გავედი ბავშვები, ფილმს უყურებდნენ.მე რო გავედი ყურადრება ჩემზე გადმოიტანეს.
-ადა რამე გინდა? რატო არ დაგვიძახე?-ფეხზე წამოვარდა დეა.
-ხო მინდა.
-რა საყვარელო?
-რა და სადაცა გავაჩენ ჩემს ბიჭს და არაფერი მიყიდია მისთვის.
-კარგი ხვალე წავიდეთ და ვუყიდოთ, ყველა ერთად წავიდეთ.
-არა
-რა არ?
-მე ეხლა მინდა.
-ეხლა სადაცა დაღამდება, აზრი არაა აქვს გასვლას.
-მე მინდა. მე კიარა და ჩემს ბიჭს.
-კარგი გავიდეთ-გავედით და იმდენი რამე ვიყიდეთ მგონი ერთი წელი არაფერი დაჭირდება.ორი თვე ისე გავიდა თითქმის ვეღარ დავდიოდი უნივერსიტეტში.ერთ საღამოს ყველა ფილმს ვუყურბდით, ბავშვი დღეს პასიურებდა არ მოძრაობდა.უცებ ვიგრძენი მუცლის ქვედა არში ტკივილი მაგრამ არ შევიმჩნიე, მეორე უკვე ძალიან მტკივნეული იყო და წამოვიყვირე. ყველამ ე შემომხედა მიხვდნენ რაშჰიც იყო საქმე, დეა ჩანთის ასაღებად გაიქცა თორნიკემ კი შეშინებულმა მე ამაფრიალა ხელში.
-თორნიკე რას აკეთებ? დამსვი არ დაგივარდე და ბავშვს არაფერი დაემართოს.
-მენდობი?
-რათქმაუნდა.
-ლეო სწრაფად გაიქეცი ჩადი და მანქანა ამუშავე, რას მიყურებ ბიჭო სწრაფად.-ლეო გაიქცე მე კი თორნიკეს მივყავდი ყურში მეჩურჩულებოდა.-დამშვიდი პატარავ ორივე კარგად იქნებით არ დაუშვებ რომელიმეს რამე რო მოგივიდეს.-კიდე ათას რამეს მანქანაში ჩამაჯინა და მან საჭეს მიუჯდა, გოგონებიც მომიჯდენ გვერდით ლეო ისეთი თვალებით მიყურებდა სიცილი მომინდა და გავიცინე კიდეც და რვა წყვილმა თვალმა გაოცებულმა სემომხედა.-შენ რა გვეხუმრე ადა?-მანქნის გაუჩერებლად მკითხა თორნიკემ.
-არა რა სისულელეა უბრალოდ ლეოს გამომეტყველებაზე გამეცინააააა აააააააააააა სწრაფად თორნიკე.
-კარგი პატარავ.-ეს თქვა და გზად პატრულმა გაგვაჩერა სიჩქარის გადამეტების გამო მაგრამ როგორც კი ვითარება აუხსნა თორნიკემ და ლეომ მათ გავიძღვნენ წინ და მიგვიყვანეს სავანტყოფოში.პირდაპირ სამშობიაროში წამიყვანეს რადგან უკვე წ***ებს ვღვრიდი. ყველაფერი კარგად მიდიოდა მაგრამ უცებ შეიცვალა ყველაფერი. ჩემი წნევა დაეცა, ხოლო ბავშვის გულის ცემა სუსტად ისმოდა. ყველა იყო შემოსული მშობიარობაზე დასაწრებად ექიმის დიდი წინაღმდეგობისს მიუხედავად. უცებ ყველა გაიყვანეს მე კი უკვე თვალები მეხუჭებოდა. მეტი აღარაფერი მახსოვს.
ნატალის და დეას მონაყოლი.
ყველაფერი უცებ შეიცვალა ექიმა გარეთ გასვლა გვთხოვა, ჩვენც გავედით ექიმაც გამოგვყვა.
-თქვენი მეგობრის და ბავსვის მდგომარეობა ცუდად არის ამიტო უნდა აირჩით რომელი გადავარჩინოთ. ჩვენ რათქმაუნდა ორივეს გადარჩენას სევეცდებით მაგრამ.
-არა ექიმო გთხოვთ გადარჩინეთ ორივე.
-მწუხვარდ მაგრამ ერთი უნდა აირჩიოთ. მისი ნათესავი რომელიმე ხართ?
-არა მეგობრები.
-სასწრაფოდ გაგებინეთ მის ნათესავს რადგან შეიძლება სისხლის გადასხმა დარჩეს საჭირო.
-ექიმო ისინი აქ არ იმყოფებიან, თან ბავშვის შესახებ არაფერი იციან.
-კარგით მე ყველაფერს გავაკეთებ მაგრამ თქვენ ხელი უნდა მოაწეროთ ბავშვითუ გოგო.-ყველა საგონებელში ჩავარდით არ ვიცოდით რა გაგვეკეტებინა, ვიცოდით ადა თვალს რო გახელდა პირველი ბავშვს მოიკითხავდა, ეს ბავშვი იყო მისი ზალა.
-ბავშვი-ყველამ ერთ დროლად ვთქვით. უკვე 2 საათი გავიდა და არავინ არაფერს გვეუბნება. ვნერვიულობთ ლაპარაკის უნარიც კი არ გვაქ კართან ვიყავით ჩაკეცილი ექიმი რო გამოვიდა საოპერაციოდან.
-გილოცავთ ძალიან ძლიერი ბავსვია არ დანებდა და ბოლომდე იბრძოლა ჩვენთან ერთად.
-ადა ადა როგორააა?
- გოგონა გადაჩა მაგრამ ძალიან მძიმედ არის, ამ ღამეზეა დამოკიდებული თუ შეძლებს და გახელს თვალს ეს ნამდვილი სასწაული იქნება.
-გთხოვთ ექიმო ყველაფერი გაკეთეთ მის გადასარჩენად.-მე და დეა ვევედრებოდით ექიმს თორნიკე და ლეო გვაწყნარებდნენ.
-ჩვენ უკვე გავაკეთეთ ჩვენი საქმე ეხლა მასზეა დამოკიდებული რამდენად უნდა სიცოცხლე.-ეს თქვა და წავიდა. ბავშვი შორიდან გვაჩვენეს,აასთან შესვლის ნებაც მოგვცეს, უამრავი მილი ქონდა მიერთებული. უკვე დილის 7 საათი იყო ლეო და თორნიკე ყავის მოსატანად წავიდნენ, ნატალი საპირფარეშოში გავიდა მე კი ვიჯექი მარტო უცებ ერთი იდე მომივიდა ავდექი და სწრაფად წავედი ექთნის ტანსაცმელი მოვიპარე და ბავშთან შევედი ხელში ავიყვანე და დავაკვირდი თითქოს ვიღაცას მახსენებდა, ჩემი აზრების გასაფანტად თავი გავაქნიე და ადას პალატიკენ წავედი, შიგნით შევედი და ადასთან მივიყვანე.
-ადა ნახე სენი ბიჭი მოგიყვანე, ადა გთხოვ მისი გულისთვის მაინც გახილე თვალი გთხოვ ნუ დატოვებ დედის გარეშეც.-ეს ვუთხარი და გულზე დავაწვინე.ცოტახანს მყავდა ასე მაგრამ არანაირი რეგირება არ ქონია, ავიყვანე ბავშვი და გამოვბრუნდი როცა გავიგონე.
-დეა მაჩვენე ჩემი ბიჭი.-გავშეშდი გავქვადი ამ პატარა არსებამ დაგვიბრუნა ადა.არ ვიცოდი რა გამეკეთებინა და ყვირილი დავიწყე ხტუნვასთან ერთად.
-გაიღვიძა ადამ გაიღვიძა. პატარა ონავარო შენ ეს შეძელი. ეეე სულ როგორ გძინავს?-უცებ გაიღო კარი და ექიმებიშამოცვივდნენ მე რო დამინახეს ბავშვით ხელში ექიმა მაშინვე ყვირილი დამიწყო.
-როგორ შეიძლება ბავშვის აქ შემოყვანა ან რა უფლებიდ გამოიყვანე ბავშვი? იცი მაინც რამხელა საფრთხის ქვეშ დაყენე ბავშვის სიცოცხლე ეხლავე გაიყვანეთ ბავსვი და გადამოწმეთ სწრაფად თქვენ კი გარეთ დამელოდეთ.-ძალიან შემეშინდა ვაი და ჩემი დაუფიქრებლობის გამო ბავშვს რაიმე დაემართოს? გარეთ გასულს ყველა ადგილზე დამხვდა, გაკვირებული მიყურებდნენ.მე ყველაფერი მოუყევი, მერე ექიმიც გამოვიდა. ექიმმა ერთი შემომხედა და თავი გაქნია. მერე ბავშვებს მიუბრუნდა.
-ყველაფერი კარგად არის თქვენი მეგობარი კარგად ცოტა ხანში პალატაში გადავიყვანთ და შეგიძლიათ ნახოთ. ბავშვსაც შემოიყვანენ.-და წავიდა მართლაც მალე გადაიყვანეს პალატაში დაა მოიყვანეს ბავშვიც. ყველაფერი გამოკეთდაა.