მისკდებოდა და არაფერი მახსოვდა. მერე სიმძიმე ვიგრძენი და თავი გვერდით გავატრიალე და ნეტა არ გამეტრიალებინა ჩემს გვერდით სრულიად შიშველი არც მეტი არც ნაკლები, დამიანე იწვა ისიც ნელ ნელა ახელდა თვალებს.
-აუ ასეთი რა დავლიე? რო მთელი ღამე შენ მესიზმრებოდი და ეხლაც შენ გხედავ!-მე გასეშებული ვიჯექი და ვერაფერს ვაკეთებდი ცრემლები ერთი მეორეს მიყოლებით გადმომცვივდა.-არადა ისეთი რეალური იყო თითქოს ყველაფერი. გავგიჟდი რა.-ძლივს ვარჩევდი რას ამბობდა მაგრამ ვერ ვიაზრებდი.-მოიცა შენ რა რეალობა ხარ? დეა, დეა,-უკვე ჩემს წინ იდგა ჩაცმული და მეძახდა.-დეა მაპატიე გესმის არ ვიცი რა დამემართა. მომისმინე მიდი შედი საბაზანოში გამოფხიზლდი და ვილაპარაკოთ.-სწრაფად წამოდგომა ვცადე საბანსაც დავექაჩე ორი ნაბიჯი გადავდგი და ტკივილი ვიგრძენი ძირს დავეცი და უარესად ავტირდი.-დეა კარგად ხარ?-ჩემთან მოირბინა და აყენებას მიპირებდა რო დავუყვირე.
-არ შემეხო. წადი წადი დაივიწყე რაც მოხდა.
-დეა თუ ხვდები რას მეუბნები?
-წადი თქო. ვინმემ რო გაიგოს ეს ამბავი გეფიცები მოგკლავ.
-ესეიგი ეგრე არა ლოგინში შეგიტყუე.ჩემი მიზანიც ეგ იყო.
-რას ამბობ თუ ხვდები?
- რაც სიმართლეა იმას.
-წადი.
-წავალ ხო შენ გგონია დავრჩები?მართალი ხარ ეს არავინ უნდა გაიგოს.ეს შეცდომა იყო შენი რომელიც არავინ უნდა გაიგოს. წავედი მე აბა კარგად.-წავიდა მე კი როგორმე ძალა მოვიკრიბე და სახლში დავბრუნდი.გოგონები ჩემს ოთახში მიმოდიდნენ ჩემი დანახვისას მომვარდნენ და კითხვები დამისვეს.
-ყველაფერზე გიპასუხებთ ოღონდ ჯერ შხაპს მივიღებ.-შხაპი მივიღე და გოგონებთან გავედი. ყველაფერი მოვუყევი რაც წინა ღამიდან მახსოვდა და რაც დილით მოხდა. მაგრამ ვინ იყო სახელი არ მითქმია ვთქვი რო არ ვიცნობდი.გოგონებმა და მე ის ღამე ტირილში და ლაპარაკში გავატარეთ.დილით კი გოგონებს განვუცხადე.
-მინდა ეს ყველაფერი დავივიწყოთ აქ დავტოვოთ საქართველოში.დამპირდით რო დაივიწყებთ.
-კარგი.-დაამპირდნენ მაგრამ ვიცოდი რო ვერ დაივიწ რო ვერ დაივიწებდნენ.
-ხვალ საღამოს მივფრინავთ წამოდით დათო ძიას და ცირა დეიდას დავენშვიდებოთ.-თქვა ნატალიმ. მე კი იმის გაზრება რო დამიანესაც ვნახავდი ცუდად გამკრა გულში.
-კარგი აზრია ლილი დეიდასაც გაეხარდება.
-თქვენ წადით და მეც მოვალ მერე -მინდოდა ისინი მისულიყვნენ რო გამეგო სად იქნებოდა დამიანეც. დამთანხმდნენ და წავიდნენ კიდეც. მე კი ლოგინზე დავეცი და ყველაფრის გახსენებას შევეცადე. მხოლოდ ის გამახსენდა როგორ ვცეკვავდი დამიანეს ერთად.მერე რაღაც კამათი ვიღაც გოგოსთან და მეტი არაფერი.ჩემი მობილურიც აწკრიალდა.
-სად ხარ წამოხვედი?
-არა ჯერ სახლში არიან?
-კი სახლში არიან მარტო. დამიანე სადღაც წასულაა.
-კარგი მოვალ.-მობილური გავთიშე და ტაქსი გამოვიძახე.მალე მივედი და საკმად კარგი დრო გავატარეთ. ნუ მე რა მათ კარგი დრო გატარეს მე არც კი ვუსმენდი.
-ადა რა გჭირს? მთელი საღამოა ხმა არ ამოგიღია.
-აა ისა განიცდის აქედან წასვლა რო უწევს.-მდგომარებიდან გამომიყვანა დეამ. მადლობა თვალებით გადაუხადე და ფეხზე წამოვდექი.
-მე წავალ.
-მეც წავალ.-თქვა ნატალიმ და წამოდგა. ორვე ერთად წამოვედით. ნატალი მანქნით იყო გარეთ გასულს თავით მანიშნა ჩაჯექიო, მეც არ შევწინაღმდებივარ. ჩემს საყვარელ ადგილას მიმიყვანა ჯერ ჩუმად იჯდა შემდეგ კი ლაპარაკი დაიწყო.გამაოცა მისმა სიტყვებმა.არ მეგონა თუ ასე მიცნობდა.
-დამინე იყო არა?-არ ვიცოდი რა მეპასუხა.-უარყოფას აზრი არ აქვს. დაგინახეთ ერთად რო გახვედით. ისისც დავინახე ჯეიდას როგორ ეჩხუბებოდი, და როგორ გაგიყვანა გარეთ დამიანემ უკან კი არცერთი დაბრუნებულხართ. ესეც რო არა დღეს რო იკითხე სახლში მარტო არიანო აი მაქ კი დავრწმუნდი. ნუ მიყურებ ეგრე. არავის ვეტყვი არც დეას.-ცრემლები თავისით მომდიოდა საკუთარ თავს ვერ ვპატიობდი ამ დანაშაულს რო არ დამელი ან სულაც დამევიწყებია ის პირობა და არ წავსულიყავი ეს არ მოხდებოდა. ვინ იცის რას ფიქრობს ეხლა ჩემზე აქმდე თუ ცოტა ოდენი იმედი მქონდა რო შემიყვარებდა ეხლა ესეც ნამსხვრევებად იქცა.
-ცუდად ვარ ნატა სუნთქვა მიჭირს დეას თვალებში ვეღარ ვუყურებ.იცი რა მითხრა დილით?
-რა?
-ლოგინში შეგიტყუეო .კარგი მე არაფერი მაგრამ ძმაკაცის დას ასე როგორ უნდა მოექცე როგორ?
-არ ვიცი მხოლოდ ის ვიცი რო დეას უნდა უთხრა თორე გული ეტკინება.
-გილი მტკივა ტირილი და ყვირილი მინდა მინდა დავიცალო.
-იყვირე ადა აქ ვერავინ გაიგებს შენს ხმას ვერავინ ჩემს გარდა.
-მძულხარ დამინე მთელი ჩემი არსებით მძულხარ. ის სიყვარული რაც გამაჩნდა ორი სიტყვით განადგურე. მ ძ უ ლ ხ ა ა ა ა ა რრრრრ.-ამ ყველაფერს ბოლო ხმაზე ვყვიროდი. მერე მუხლებზე დავეცი და ავტირდი. გვერდით ნატალი დამიჯდა, თავი მის კალთაში ცავდევი და ვტიროდი არ ვიცი როდის ჩამეძინა მაგრამ დილით ოთახში გამეღვიძა.გვერდით ალექსი მეწვა. შევეცადე არაფერი შემემჩნია და დაუყვირე მძინარე ძმას.
-მამონტო აქ რატო გძინავს? შენი საწოლი ჩაწყდა თუ დედამ მოისროლა შენი ნივთების ერთად?
-რა გაყვირებს ადა დაიძინე რა.
-არა არ მინდა მე ძილი.
-ოოო ნუ მებუზღუნები დაწექი თქო.
-აუ შენც თუ ძმა ხარ რა ბოლო დღე მაქვს და კიდე არ მემორჩილები.-უცებ გახილა თვალები და ისეთი განრისხებული სახით დამხედა რო შემაშინა.
-არასოდეს გაიმეორე გესმის არასოდეს არავითარი ბოლო დღე. ეს ამ ქვეყანაშია ცოტახნით ბოლო დღე.
-კარგი ხო ვიხუმრე.
-კარგი. ჩემოდნები ჩალაგებული გაქვს?
-კი.აქ ვინ მომიყვანა?
-მე ნატალიმ დამირეკა და მითხრა ვლაპარაკობდით და ჩაეძინაო.
-ხო ისე უცებ ჩამეძინა.-საღამომდე არსად გავსულვარ ყველა ჩემთან ვიყავით ამ ჯერად შეკრებილი,:ალექსი, ნატალი,დეა, დათო ძია, ცირა დეიდა,და დედა რომელიც ცრემლებს ჩუმჩუმათ იწმენდა. ალექსი კი ვიღაცასთან რეკავდა.
-ვისთან რეკავ შვილო მთელი საღამოა?-იკითხა დედამ
-დამიანესთან გუშინდლის მერე არ მინახავს.
-გაცილებაზე მოვა, ხო იცი ისე ვერ გაუშვებს.
-არ მოვა და დარდი ეხლა-ნატალი მეჯდა გვერდით და მიჩქმიტა გაჩუმდიო.
-რამე თქვი შვილო?-მკიტხა დედამ.
-კი ისა მოვა სად წავა.
-ჩვენი წასვლის დროა.-ტქვა ნატამ.და ყველა ფეხზე წამოდგა. არეპრტში არავინ გავიყოლეთ ალექსის გარდა.არც იქ ჩანდა დამიანე დეა უკვე ნერვიულობდა.სადაც იყო ჩასხდომა დაიწყებოდა , დეას მობილურმა რო დარეკა.
-დამიანე სად ხარ?
-........ ...... ... .....
-კარგი მალე რა სადაცა ჩასხდომა დაიწყება.
- ..... ... ............... .........
-გელოდები.-მობილური გათიშა და მოგვიტრიალდა.-20 წუთში აქ იქნება.-ათ წუთსჰი ჩვენო ჩასხდომა იწყებოდა და იმედია მანამდე არ მოვა. გამიმართლა და არ მომვიდა, მე კი მოვიტყუე.
-არ მინდა იმის ნახვა როგორ დამშვიდობებით ტქვენც ერთმანეტს თორე აღარ წავალ. წავალ რა მე, -ალექს დავემშვიდობე და წავედი ყველა პროცედურა გავიარე და ავედი დავჯექი მალევე შემომიერთდნენ გოგონებიც შამივე ერთად ვიჯექით.
-ადა?
-ხო დეა,
-რამეს მიმალავ?
-ახლა არა რო ჩავალთ მერე რა გთხოვ.
-დამიანემ მიქარა ისევ ამიტომაც არ დარჩი? ამიტომაც...-ლაპარაკი სტიარდესამ შეგვაწყვეტია და ვერ გავიგე რის თქმას აპირებდა მწ მხოლოდ ეს ვუთხარი.
-ეხლა არ შემიძლია.
-კარგი.-ისე ჩავფრინდით ათას თემაზე ვისაუბრეთ. ფეხი როგორც კი დავდგი უცხო მიწაზე მაშინვე მომენატრა ჩემი ქალაქი. თორნიკეს და ნატალის შეხვედრა იყო რაღაც სასწაული,წარმოიდგინეთ შუა ღამისას რო აღებ კარს და იქ შენი საყვარელი ადამინი გხვდება. კარი რო გაღო უკან მოხურა მაგრამ მაინც გავიგეთ მისი სიტყვები.
-ფუ ამის დედაც რა არ უნდა დამელია ამდენი. ყველაფერი შენი ბრალია ლევან მოგკლავ თუ რამე კიდე ჩამიყარე სასმელში.
-რა გაღრიალებს ბიჭო? ამ შუა ღამიხან დამაძინე რა თუ ძმა ხარ. და გაღე რა ეგ კარი ვინა ასე გაუჩერებლად რო რეკავს მაგ ზარს?
-მოიცა შენც გესმის?
-კი არ დავყრუბულვარ ჯერ.
-არ არსებობს ნატალი!!!!!
-რა ნატალი გამ***რდი? მოიცა რა?-უკვე ნატალის ეხვეოდა მედა დეა კი ვიდეოს ვიღებდით და ვაფიქსირებდით ამ წუთებს. ალბათ კიდე დიდხანს იდგებოდნენ ასე ლევანი რო არ გამოსულიყო.-რძალო? ასე მოგენატრა რო ჩამოაკითხე?-როგორც ჩანს ჯერ ჩვენ ვერ გვამჩნევენ.
-ეეე ადა დეა თქვენც აქ ხართ?
-არა საქართველოში.-თქვა დეამ.
-ისევ გაწუხებს ეს წვეტიანი ხუმრებები?-ეგრევა წაკბინა ლეომ.-მემენატრე ბავშვო.-ეს უთხრა და მოეხვია დეას შევნიშნე როგორ შეკრთა დეა მაგრამ დიდად არ გამიმახვილებია ყურადღება.თორნიკე უკვე მე მეხვეოდა და რაღაცაებს მეკითხებოდა მაგრამ, ცუდად ვიყავი და არაფერი მესმოდა. მოშორებას აპირებდა მაგრად რო ჩავკიდე ხელი და მივეხუტე.
-ადა კარგად ხარ?
-კი კი კარგადა მგზავრობამ დაღალა.-უცებ თქვა ნატამ და თვალი ჩამიკრა.
-ნატალი ადა ვიცი რო რაღაცას მიმალავთ და გირჩევთ მითხრათ.-ყოველგვარი შესავლის გარეშე გვაჯახა დეამ შესულებს კარებში.
-იქნებ მაცადო დეა და გეტყვი. -გავბრაზდი რადგან არ იყო ასე საჯაროდ ამის თქმა საჭირო.-მაპატიე თორნიკე შეგიძლია ოთახი გვაჩვენო ნუ რათქმაუნდა თუ გაქვს?
-კი როგორ არა საკმაოზე დიდია ეს ბინა.
-რამოდენიმე დღე დავრჩები და მერე ვიშოვი სასწავლებელთან ახლოს.
-ნუ მაბრაზებ ეხლა დაწექი დაისვენე და მერე ვილაპარაკოთ მაგაზე.- ოთახი მაჩვენა და შიგნით შემომყვა.-ადა რამე მოხდა? რატო ხარ ესე?
-არაფერი ექიმო გეცოდინება შენ გალური პრობლემები და რამე რუმე.
-კარგი დაისვენე.-ოთახიდან გავიდა მე კი ჩემოდანი გვერდით მივდგი და საწოლზე დავჯექი ფეხები მკერდთან მივიტანე და ტირილი დავიწყე.იმიტო ვტიროდი რო ვერ დავინახე მისი ნამდვილი სახე.კარი გაიღო და ნატალი შემოვიდა.ჩემს გვერდით დაჯდა და თავზე დამიწყო მოფერება.
-ნუ გაუბრაზდები რა დეას.იცის რო დამიანეს გამო ხარ ესე და მისი მოკვლა უნდა
-არ ვუბრაზდები. მოიცა რა იცის?
-დამიანე შენს ნახვას ითხოვდა აეროპრტში.
-რა უნდოდა დაკლდა ჩემი გამოყენება?
-არ ვიცი.
-კარგი წადი დაიძინე დაღლილი ხარ შენც.
-ხო ღარ იტირებ?
-არ შემიძლია ტირილის დროს გულზე მეშვება.
-არ წავალ შენთან დავიძინებ.
-გაგჟდი? გინდა თორნიკემ მომკლას?
-ოოო კარგი რა- გაწითლდა ნატალი და თავი ჩახარა. კარიც მალე გაიღო და შემოვიდა თორნიკე.
-დაიძინა-ხმა დაბლა კითხა ნატას.
-არა ვერ დამაძინა შენმა გოგომ მაგრამ შეგიძლია წაიყვანო.
- ადა რა გჭირს? რა დღეში გაქვს თვალები?იტირე?
-ხო იტირა უკვე ენატრება საქრთველო და ოჯახი.-ისევ ნატამ მიშველა.
-კარგი რადგან არ გინდა თქმა არ დაგაძალებ.-წამოდგა და გასვლას აპირებდა.
-თორნიკე მაპატიე არ შემიძლია.
-არაუშავს საყვარელო არის რაღაცაები რასაც ხანდახან ვერ ვამბობთ რადგან, არ ვიცით ხალხი როგო გაგვიგებს.
-მადლობა.-ორივემ დამტოვეს ტირილში ჩამეძინა. დილით თორნიკემ გამაღვიძა.
-ადექი ადა სანამ სწავლა დაიწყება მოვიაროთ აქავრობა.
-არ მინდა, თქვენ წადით რა.
-ადა რა გემართება?შენ ასეთი არ იყავი.
-შევიცვალე.
-რატო არ გკითხავ ვიცი არ მეტყვი.
-უბრალოდ არ მაქვს ამის ძალა არ შემიძლია. გეტყვი ოღონდ ეხლა არა.
-წამოხვალ ჩვენთან ერთად?
-კარგი.-გადავწყვიტე წავყოლოდი და ყურადღება სხვა რამეზე გადამეტანა.რამოდენიმე კვირა ისე გავიდა დეასთან დალაპარაკება ისევ ვერ მოვახერხე.რამოდენიმე დღეა თავს ცუდად და უცნაურად ვგრძნობ, დაღლას დავაბრალე. ბავშვები გარეთ მიდიოდნენ სასეირნოდ მაგრამ მე არ გავყევი.ბავშვები წავიდნენ მე კი წვენი მომინდა და დასასხმელად გავედი, უცებ თავბრუ დამეხვა და გავითიშე.ხმები ჩამესმოდა და თვალების გახელას ვცდილობდი.თვალები გავახილე და ბავშვების შეშინებული სახეები დავინახე. შემდეგ გარემო არვიქვი და მივხვდი რო სავანდყოფოში ვიყავი.
-გახილა თვალები გონს მოვიდა.-წამოიყვირა ნატალიმ. ყველა საწოლთან გაჩნდა.
-როგორ ხარ ცუდად ხოარ ხარ ექიმს დავუძახო?-მკითხა თორნიკემ.
-კარგად ვარ თოკა. რა დამემართა?
-არ ვიცით სახლში მობილური დარჩა ლეოს როცა შემოვიდა ძირს დავარდნილი გნახა და ჩვენ დაგვირეკა სადარბაზოსთან ველოდებოდო შემდეგ აქ მოგიყვანეთ. ექიმმ თქვა გონს რო მოვა შემოვალო.დავუძახო?
-ხო მიდი - თორნიკე გავიდა ჩემთან ნატა და დეა დარჩნენ ლეო მოშორებით იდგა.
-ადა მგონი ვიცით რაც გჭირს?-მითხრა დეამ თავ დახრილმა.მე ვერაფერს მივხდი.
-რა? რა მჭირს?არაფერი უბრალოდ გადავიღალე ყოველ დღე აქეთ-იქეთ სიარულმა.
-ხო ალბათ.-თავისთვის ჩაილაპარაკეს გოგონებმა. სწორედ ამ დროს შემოვიდა ექიმიც.