პატარძალი 《18》
ძლივს მიაბიჯებდა, ლიზას ხმა ესმოდ აისევ თითქოს ნაწილებად იშლებოდა, დროც გაჩერდა და ვიღაც მარწუხებს უჭერდა, მის დახრჩობას ცდილობდა. საკუთარი ქმედებები კადრებივით ჩანდნენ ის წინ, ყველაფერს სხვა მხრიდან უყურებდა თითქოს თვალები აეხილა. ცხენს სწრაფად მიაჭენებდა, კოკისპირული წვიმა დაიწყო. სახლში შესვლამდე სულ მთლად გაიყინა ,მაგრამ ამასაც ვერ გრძნობდა სახლში როგორც კი შევიდა მაშინვე იღრიალა . კიბესთან იდგა და ისეთი ხმით ყვიროდა რომ მთელს სახლში ვრცელდებოდა ხმა -ჩამოდი გესმის? ჩამოდი და მითხრაი ასე რატომ მოგვექეცი... მითხარი ანდრო როგორ გაწირე . ჩემთვის ჭკუის სწავლება თუ გინდოდა, ჩემი მართვა თუ გინდოდა ანდროს რას ერჩოდი მიპასუხე ამირან ! ყველა გარეთ იყო, ნონა კიბეზე მირბოდა ,ანაც მიაბიჯებდა დერეფანში. თინა მოაჯირთან შედგა ,მაია კი ვერ ხვდებოდ არა ხდებოდა. -რა გაღრიალებს -რა გინდოდა ამირან... რის მიღწევას ცდილობდი -თარაშ რა გინდა, ამ დროს რამ გაგაგიჟა შვილო -შენ არაფერი იცი მამა , არც შენ იცი კოტე ... თქვენც კი მოგატყუათ. ხომ გგონიათ რომ მაგრები ხართ, ორივეს გგონიათ რომ დამოუკიდებლად ცხოვრება შეგიძლიათ და აზრზე არ ხართ ისე მართავს ისევ ის ყველას ცხოვრებას. დიდი უხილავი ჯაჭვებით ვყავართ დაბმული ყველა ვისაც მის სისხლთან რაიმე კავშირი აქვს...ხან უშვებს ხელს და მოძრაობის საშუალებას გვაძლევს ხანაც იქეთ გვიშვებს საითაც გაუხარდება . კარგი მე არასდროს გევასებოდი, ვერ იტანდი სხვანაირად რომ ვაზროვნებდი მაგრამ ანდრო? ჩემს ანდროსთან რა გინდოდა...ანდრო რატომ დასაჯე , ანდრომ რა დაგიშავა . რატომ მიგვატოვებინე ყველას -პატარა ბიჭის ისტერიკა ... ამისთვის გვირღვევ ძილს მე და ჩემს ცოლს? რა გინდა...მიხვდი რომ მიქარე და როგორც გჩვევია მე მაბრალებ? ამირანი ღმერთია და როგორც მოესურვება ყველაფერს ისე აკეთებს? ღმერთსაც არ შეუძლია უკვე ეგ ადამიანები ისე გავთამამდით...ყველამ ჩვენი წილი ცოდვები უნდა ვზიდოთ . ანდროს რაც შეეხება ის ერთადერთია ვისთანაც ვალში ვარ , მასთან სიცოცხლით ვარ ვალში , მაგრამ ისიც გატეხა სიყვარულმა. ქალები ასეთები არიან, შემოგვიჩნდებიან ჯერ გულს წაიღებენ, ვნებებს აგვიშლიან, ტვინს წაგვართმევენ და მერე აღარავინ და აღარაფერი გვინდა, სამუდამო სატანჯველისთვისაც კი მზად ვართ ოღონდ ის იყოს მშვიდად... უკმაყოფილო ხარ? რამეს ნანობ? გონს მოხვედი? ხომ ხარ თარაშ ჟორდანია ხომ გაიზარდე, ხოდა აიღე სადავეები ხელში და გააკეთე ისე რომ ყველაფერი დალაგდეს. ჩემი ბოლო სვლა აი იმ ფეხმძმე ქალის ამ სახლში შემოსვლა იყო , მერე დავასრულე ....პენსიაზე გავედი , სიკვდილი მიახლოვდება - ჯოხი მსუბუქად დაჰკრა იატაკზე და მერე თინას ხელი ჩაკიდა . ზუსტად იცოდა განმარტოვებას ელოდა რომ აფეთქებულიყო და თითქოს თავს იზღვევდა -ძალიან მარტივია თქვა მოვრჩი მოდი და ტახტი დაიკავეო ...მიტოვებ სრულიად არეულ სახლს და მეუბნები თუ მაგარი ხარ მაჩვენეო. შენი გამოცდაა ესეც ხომ? ამდენ ხანს უყურებდი ჩვენს ცხოვრებას შორიდან და პლიუსებს ან მინუსებს გვიწერდი -თარაშ... რა ხდება ბებო -შენი ანდრო ტყუილად დავსაჯე...ჩაუდენელი დანაშაულისთვის. გესმის კოტე? მამაშენმა იცოდა რომ არ უღალატებია, იცოდა რომ ბავშობიდან უყვარდა ლიზა და მე ვართმევდი საყვარელ ქალს . ხო აი ასე...ანდროს ბავშვობის სიყვარულია ლიზა , ის გოგო ხატად რომ აქცია და ჭკუას კარგავდა ლიზაა. ბედის ირონიაა ამის დედაც მე არ ვიცი რა უნდა გავაკეთო . ვინმემ თუ იცით მითხარით , იცით როგორ უნდა ვთხოვოთ ანდროს პატიება უნდობლობისთვის? ზურგი რომ ვაქციეთ და მარტო დავტოვეთ ლევან გესმის ? -ამირან რას ამბობს ... შენ იცოდი? ანდროს ამდენ ხანს რომ ვევედრებოდი სიმართლე ეთქვა და არაფერს ამბობდა შენ იცოდი? მამა - ამჯერად კოტემ იფეთქა -რა გინდა კოტე? შენ ხომ სულ ეხმარებოდი შორიდან, რაში გჭირდებოდა ფაქტები ... მე თუ არ დამიშვია რომ ისინი საყვარლები იყვნენ თქვენ რატომ დაუშვით. მე არ მითქვამს ეგ არასდროს...არც მისვრია მისთვის ქვა. ყველამ თქვენს სულში ჩაიხედეთ უშეცდომო ანგელოზებო მე კი , ეშმაკი მალე წარვსდგები ღვთის წინაშე და გავსწორდებით მე და ის სრული ქაოსი იყო, ყველა საკუთარ დანაშაულზე დარდობდა იმ წამს . ყველაფერი არია სინდისის ქენჯნამ, ყველა ფიქრობდა წლებზე რომლებმაც ჩაიარა, ქმედებებზე რომლებიც განახორციელეს ,ნაბიჯებზე რომლებიც არ გადადგეს თარაშმა სახლი დატოვა, ისევ გარეთ გავიდა მანამ მიდიოდა სანამ ანამ ხმამაღლა არ დაუძახა. წვიმდა, მისკენ რომ შებრუნდა და დაინახა როგორ სველდებოდა წამსვე შებრუნდა ქურთუკი მოიშორა და თავზე დააფარა -რას აკეთებ...სველდები. სახლში შედი, მეც მოვალ -მე ყველაფერი ვიცოდი ... ცოტა ხნის წინ მომიყვა ამირანი -ჩემი ყოვლისშემძლე ქალი, არ მიკვირს იცი? -შემომხედე - მისი სახე ხელებში მოიქცია და უფრო ახლოს მივიდა -ლიზა გამოუშვი ....ლიზა მოუში ჩემამდე და შენ ყველაფერი იცოდი . ახლა ფეხებზე რომ დავიკიდო ყველაფერი , ლიზა ისე რომ მიყვარდეს მხოლოდ ის მადარდებდეს რომ არ უღალატია რას გააკეთებ მითხარი- ხელები ისევ მაღლა ჰქონდა აწეული და ქურთუკი ეჭირა , ანას წვიმის წვეთებისგან იცავდა თვითონ სველდებოდა და უყვიროდა -შენ უჩემოდ ვერ იცოცხლებ ჟრდანია და მე ეს კარგად ვიცი, ისიც ვიცი ანდრო რომ უყვარს ლიზას ! -შენ ყველაფერი იცი, ყოველთვის ყველაფერი იცი ....მითხარი ახლა რა უნდა გავაკეთო ისევ რომ დავუბრუნო ლალი და ანდრო ოჯახს -ლალი და ანდრო არასდროს დაუკარგავთ, ისინი ყველანი რაღაც გზით ურთიერთობდნენ ანდროსთანაც მათ მხოლოდ ლიზა არ მიიღეს და ამიტომ იყვნენ შორს ანდროსგან. შორს,მაგრამ მაინც ახლოს ისე როგორც შენი გრძნობები -ანდრო ჩვენს ნდობას ვეღარ შეძლებს, ჩვენ ჩვენი შანსი დავკარგეთ ... -და ახლა ისევ თვითგვემას მიმართავ ? -ყველაფერს გავაკეთებ იმისთვის რომ ანდრო დავიბრუნო და ჩვენ, ჩვენი შეცდომები გავაბათილოთ - თითქოს იმ წამს მიხვდა რასაც გააკეთებდა. ერთი ხელი ანას მოხვია და სველი ტუჩები მიაკრა მის მსხვილ ბაგეებს. ვნებიანად კოცნიდა , მერე მხრებზე მოახვია მანტო და სახლისკენ წაიყვანა- მივდივართ -სად მივდივართ - ანა იღიმოდა და თან თარაშს ეკვროდა -ანდროსთან ! ............... ანამ წაიკითხა მესამე წიგნში „ჩემი და მთლიანად ჟორდანიების ცხოვრებასი ორი წელი იყო ყველაზე რთული . წელი როდესაც ჩვენი პირველი შილი დავკარგეთ , აპრილი იყო ...აპრილის ხუთი ღამით ჟანგის სუნმა გამაღვძა , წელს ქვემოთ გრძNობა აღარ მქონდა თითქოს საეთოდ ვქრებოდი საბანი რომ გადავწიე მთლიანად სისხლში ვიყავი . იმ ღამით ლალიც ჩვენთან იყო მახსოვს ჩემთან ერთად ტიროდა ისიც , ლალი იყო ყოველთვის ჩემთან და როდესაც მივხვდი რომ ჩემს გამო საკუთარ ცხოვრებას გვერდით დებდა ვთხოვე წასულიყო სვანეთში . გავუშვით და დავკარგეთ ის 17 წლის ლალი რომელიც ყველაზე საყვარელი, თბილი, მხიარული და ბავშვური იყო იმ გოგონებს შორის ვინც კი ოდესმე მინახავს. მე ისევ ცუდად ვიყავი , მდგომარეობიდან ვერ გამოვდიოდი. ლალი რომ დაბრუნდა და არ მოვიდა გამიკვირდა, მაგრამ ვიფიქრე რომ დაღლილი იყო . ლევანსაც არ ჰყავდა ნანახი, სოფელში წავიდაო მითხრა და ასე გავიდა ორი კვირა. სოფელში ჩავედით, ქალაქის სიცხის ატანა აღარ შემეძლო . ჩავედი და მივხვდი რომ რაღაც ვერ იყო რიგზე. ყველა ჩემი მდგომარეობის გამო იყო დამწუხრებული,მაგრამ ლალი თითქოს საერთოდ არ იყო დედამიწაზე. ჩემთან საუბარსაც ერიდებოდა, არც ჩემს გვერდით წვებოდა უცნაურად ეცვა და მზერაც სხვანაირი ჰქონდა. არ ვიცი , ახლა რომ ვიხსენებ ისევ მგონია რომ რაღაც ვერ გავაკეთე საკუთარი ტკივილით ვიყავი დაბრმავებული და ყურადღება ვერ მივაქციე . ვამშვიდებდი, ვეუბნებოდი რომ ყველაფერი კარგად იქნებოდა და კიდევ გავაჩენდი ბავშვებს , მეგონა ამის გამო იყო ცუდად . არაფერს ამბობდა, არავის ელაპარაკებოდა ზედმეტს. ერთ დღეს ლევანის ხმა გავიგე საიდანღაც ისმოდა მისი ღრიალი და მეც იქეთ წავედი -რას ნიშნავს ჩემი ნერვიულობა არ გინდოდათ...კოტეე ნუ გამაგიჟებ მითხარით რა ჯანდაბა ხდება -ჩვენც არ ვიცით...იამზემ , ლალის პედაგოგმა თქვა რომ ბავშვები სეირნობდნენ არ გაჰყოლია ცუდად ვიყავიო . რომ დაბრუნდნენ ლალი არ იყოო , მეორე დღეს გოგონებმა მითხრეს რომ გვიან დაბრუნდაო და სძინავსო . უცნაურად მომეჩვენა მისი ცვლილება , მალე წამოვიდა ქალაქშიო და ხომ კარგადააო მითხრა -დედა შენ სად იყავი...ვერ ჰკითხე ადრე რატომ დაბრუნდიო? მაია რა ჯანდაბა ხდება ...რა სჭირს. ექიმთან გყავდათ? იქნებ რამე ვირუსი აქ რა ვიცი მე რა სჭირთ მთაში ან სად დადიოდნენ ტყე ღრეში სადღაც ...სად არის თვითონ -სასეირნოდ წავიდა... მდინარეზე გავალო . ნუ ყვირი ლევან რა, პირველად ხომ არ გაგვიშვია... -აქამდე ვიცოდი ვისთან ერთად მიდიოდა და სად...ახლა არ მეცალა -არავის გვქონდა დრო -ხოდა არ გაგვეშვა მაშინ...რაღაც სჭირს აშკარად -რა ხდება ლევან?- როგორც იქნა მივაღწიე და მის წინ დავდექი -არაფერი ლამაზო, ყველაფერი კარგადაა - დაიხარა და შუბლზე მაკოცა- რატომ ადექი , გშია? ვივახშმოთ უკვე დროა -ნუ მატყუებ...რაღაც ხდება და არ მეუბნებით. კარგად ვარ და გეყოფათ რა სჭირს ლალის -არაფერია, შეიძება რამე უნდა და ვე რგვეუბნება. გავარკვევ მე შენ არ ინერვიულო მას შემდეგ კიდევ ორი დღე გავიდა. ლევანი სადღაც წავიდა მე კი ლალისთან ოთახში შევედი , საწოლთან იჯდა იატაკზე თითებს მკლავებზე ისვამდა და ირწეოდა. თვალები სულ წითელი ჰქონდა, სისხლიანი ვერ აღვწერ რა დამემართა. მახსოვს ვეხვეოდი ის კი ტიროდა, მოთქვამდა ვერ ვსუნთქავო ამბობდა. მეგონა რამემ უკბინა, ცოფი ჰქონდა, რაღაც სჭირდა. ყველაფერზე ვფიქრობდი იმის გარდა რაც შემდეგ გავიგე. -ყველაფერი კარგადაა პატარავ...შემომხედე , შემომხედე მე შენთან ვარ გესმის? ყველაფერს მოვაგვარებთ უბრალოდ მომიყევი რა გტკივა, რა გჭირს მითხარი . კოტეს დავუძახებ და ექიმთან წავიდეთ -არა...არ მინდა ექიმთან არ მინდა. არაფერი მინდა უბრალოდ მომშორდეს , მისი სუნი მაქვს გთხოვ მითხარი როგორ მოვიშორო. კანი მეწვის ნონა, მეწვის ...ყველგან მეწვის . თავს არ მანებებს , მოდის სულ როდესაც თვალებს ვხუჭავ და მკოცნის . მის თვალებს ვხედავ და არ მინდა რომ ვხედავდე უბრალოდ მინდა რომ გაქრეს ხომ შეიძლება რომ გაქრეს ...გაქრეს და მორჩეს - თმებს ოჭერდა თითებს და ქაჩავდა, თვალები გაფართოებული ჰქონდა არასდროს დამავიწყდება მისი სახე, ტკივილი რომელიც იმ წამს ვიგრძენი. საერთოდ ვერაფერი ვუთხრაი უბრალოდ ვეხვეოდი. დიდხანს ძალიან დიდხანს ვიჯექით იატაკზე, თმაზე ვეფერებოდი და ვკოცნიდი. თვალები დაბინდული მქონდა ვერაფერს ვხედავდი . კარისკენ რომ გავიხედე მხოლოდ შემდეგ დავინახე კედელთან მაია იჯდა , გაშეშებული გვიყურებდა და გაყინული თვალებიდან ცრემლები მოსდიოდა. მერე რომ დამინახა ვუყურებდი მანიშნა გაჩუმდიო და როგორღაც ადგა. კედელს მიეყრდნო და გავიდა. არ ვიცი რა გააკეთა. ლალი არ ამბობდა იმ ბიჭის სახელს, მაგრამ ვიცოდით რომ იცოდა . ლევანი გიჟს ჰგავდა, ლალის ვერც უყვიროდა ვერაფერს აკეთებდა და მეც არ ვიცოდი რა უნდა მექნა. სულ ლალისთან ვიყავი , სხვა ვინმე რომ მიდიოდა ლალი ისევ შორს იჭერდა თავს. მაიასიც რცხვენოდა თითქოს ის კი ყოველ დღე უფრო და უფრო ცუდად გამოიყურებოდა . მერე ეზოში მანქანა შემოვიდა, იქედან გადმოვიდნენ ქალი, კაცი და ბიჭი . სოლიდურად გამოიყურებოდნენ , ბიჭი მშვიდად მოაბიჯებდა უცნაურად ცივი მზერა ჰქონდა და სანამ სახლამდე მოვიდოდნენ მანამ ვიგრძენი რომ რაღაც ცუდი გველოდა. მისაღებში იყვნენ ყველანი და აშკარად არავინ იცოდა რა უნდოდა ამ ხალხს ჩვენთან. თავიდან კოტეს ეგონა რომ რაიმე საქმე ჰქონდათ, ახალი მეზობლები იყვნენ ან ნათესავები რომლებსაც აქამდე ვერ ვხვდებოდით. ლევანი საერთოდ არ უსმენდათ, ისე უბრალოდ იჯდა იქ . შემდეგ კაცმა კოტეს მიმართა უთხრა თქვენი ქალიშვილის ხელს ვითხოვთო და ცხოვრებაში პირველად დავინახე ჩემი მამამთილის ანთებული თვალები. ლევანი ყოველთვის ფეთქებადი იყო , ზოგჯერ ცხოველს ემსგავსებოდა ,მაგრამ კოსტანტინე მსგავსად არასდროს მინახავს. ისე გაჩნდა მოპირდაპირე მხარეს მჯდომ ბიჭთან ყელში წვდა და ჰაერში ასწია თვალის დახამხამებაც ვერ მოვახერხე. სრული ქაოსი იყო, ყვირილი ,გინება , ღრიალი და ლალი რომელიც ოთახში გამოჩნდა და ბიჭს უყურებდა მერე ისე გაიქცა სადღაც არეულობის გამო ვერ გავყევი . შემდეგ დავინახე იარაღი ეჭირა. ისე იყურებოდა თითქოს საერთოდ ვერავის ამჩნევდა, ვერავის ხედავდა მის გარდა . ის კი ცხვირგატეხილი, სისხლში მოსვრილი სახით იდგა და უყურებდა . თვალის მოუშორებლად უყურებდა . ვერავინ შევაჩერეთ , ვერავინ შესძლო ლალი ჟორდანიას გაჩერება- გასროლის ხმამ მთელი სახლი მოიცვა . ბიჭმა მხარზე მიიდო ხელი და წონასწორობა დაერღვა. ლალი ლევანს ეკვროდა ბიჭის დედამ გონება დაკარგა , მამა გიჟს გავდა. აშკარად არაფერი იცოდა და ის უბრალოდ შვილისთვის საყვარელი ქალის დასანიშნად იყო იქ. ლალი ლევანის მკლავებში ჩაიკეცა , ბიჭმა მამამისი გააჩერა და ლალისთან მიახლოება სცადა. სისხლი სდიოდა , იატაკზე წვეთები ეცემოდა ის კი ისევ მას უყურებდა. არ ვიცი რა თქვა არ მახსოვს, არაფერი მაინტერესებდა ლალის მდგომარეობის გარდა. ნაკანები იმ დღეს გამოჩნდნენ ჩვენს ცხოვრებაში და შემდეგ ვეღარ მოვიშორეთ. ვახო ნაკანი ბოლომდე ამოუცნობ არსებად დარჩა ჩემთვის . ყველა შურისძიებაზე იყო ორიენტირებული, ამირანი ბობოქრობდა. ლევანს ძლივს ვამშვიდებდი, ნაკანები არ აღმოჩნდნენ მარტივად მოსაშორებელი ხალხი და ვახოც ისე იდგა თითქოს დანაშაული არ ჰქონდა. ღამით ლალის ოთახში შესულ მაიას საეჭვოდ გათიშული დახვდა ლალი და რომ ვერ გამოაფხიზლა მიხვდა ცუდად იყო. ოთახში შესულებს წამლების კოლოფი დაგვხვდა გახსნილი და მაშინვე აშკარა იყო ყველაფერი. საავადმყოფოს დერეფანში ვიდექით ყველანი, ისევ ის უსუსურების შეგრძნება გქვონდა ყველას. დიდი თინა და ამირანიც კი ისეთი პატარები მეჩვენებოდნენ იმ დროს გული მტკიოდა, მტკიოდა და ვერაფერს ვაკეთებდით. ლალის ვკარგავდით , რომ არა ანდროს არსებობა. ხომ ყველას გგონიათ რომ ტრადიციების მოყვარული ჟორდანიები გაგიჟდებოდნენ ამ ამბის გაგებისას,რომ არ ისურვებდნენ მის არსებობას. არ ისურვებდნენ ჭორებს რომლებიც ლალის ფეხმძმობას მოჰყვებოდა ,მაგრამ არა . ისინი ყველანი ღმერთს მადლობას სწირავდნენ იმის გამო რომ ლალის ცხოვრების გაგრძელების მიზეზი ჰქონდა რთული იყო, უცნაური თითქოს ბედი დაგვცინოდა . მე და ლევანმა შვილი დავკარგეთ ლალი კი იმ კაცის ნაყოფს ატარებდა მუცლით ვინც ამქვეყნად ყველაზე მეტად ეზიზღებოდა. ეზიზღებოდა ,მაგრამ ის ბავშვი მას ყველაზე და ყველაფერზე მეტად სჭირდებოდა, ანდროს გარდა მას ვერვაინ უშველიდა. მას არ ჰქონდა ძალა, არც ჩვენ შეგვეძლო მხოლოდ ანდროს. თბილისში ვიყავით, ლალი იქ დაგვყავდა ექიმთან . არავინ ახსენებდა ნაკანს, არავინ ამბობდა რომ მას გათხოვება ევალებოდა , რომ ის უკანონო შვილს აჩენდა. ყველა ლალის განწყობაზე ვზრუნავდით და სხვა არაფერზე. მე და ლალი ვიყავით ექიმთან იმ დღეს ყველას რაღაც საქმე ჰქონდა . კაბინეტიდან რომ გამოვედით ლალის თვალები უბრწყინავდა , ის იქ იდგა თავისი მუქი თვალებით უყურებდა ლალის და შემდეგ მის მუცელს. -თუ მიუახლოვდები აქვე მოგკლავ , გეფიცები !- მახსოვს როგორც კი ნაბიჯი გადმოდგა მაშინვე ლალის წინ დავდექი . გაეცინა , თავხედი იყო მიყურებდა და იღიმოდა -მკვდარი ვარ , უკვე რა ხანია მშვენიერო ... -ხოდა ისე მოგკლავ მიწაც რომ არ გეღირსოს -დაუნდობლები ხართ ჟორდანიები ... ლალი რამდენიმე წუთი მჭირდება , გთხოვ - ჩემს უკან მდგომს მიმართა სხვანაირად უყურებდა ტონალობაც კი სხვანაირი ჰქონდა. ლალი გაჰყვა, არ ვიცი რა უთხრა. არ ვიცი რაზე ისაუბრეს მხოლოდ ის ვიცი რომ ნაკანები ისევ მოვიდნენ ჩვენთან და ლალი ნაკანების რძალი გახდა. კოტე ემუქრებოდა მისი ცოლი თუ გახდები მე ვერ დაგიცავო ,მაგრამ არაფერმა გაჭრა. ლალიმ დაგვტოვა მე კი ისევ დავფეხმძმდი ...ისევ , ისევ და ისევ დაიწყო ჯოჯოხეთის ახალი საფეხურები. ნაკანებისთვის აღარავის ცხელოდა, ისევ მე მივიპყარი ყველას ყურადღება. ლალი ჩვენთან ხშირად მოდიოდა, მე არ მინდოდა ასეთი ვენახე და ვლოცულობდი მისი ბავშვი ჯანმრთელი ყოფილიყო. მის მუცელზე მედო თავი და ბევრს ველაპარაკებოდი ბავშვს რომელსაც ყველა ველოდით. ნაკანი აღარასდროს შეხებია ლალის , ის კი ცივ, უხეშ ქალად იქცა და იმ ცხრა თვის განმავლობაში სრულიად შეიცვალა . შემდეგ დაიბადა ანდრო ნაკანი ჩვენი ბიჭი ჟორდანიების პირველი შვილთაშვილი ანდრო, ულამაზესი შავი თვალებით ანდრო რომელმაც ჩემს ცხოვრებაშიც ბევრი რამ შეცვალა. ამირანი ამბობდა რომ მასთან ერთი სიცოცხლით იყო ვალში რომ მან ლალის სიცოცხლე იხსნა, მაგრამ სინამდვილეში ანდრომ მეც გადამარჩინა. ანდროს არსებობა რომ არა ვერ გადავიტანდი , ვერ გავუძლებდი ჭრილობებს რომლებიც რჩებოდა ჩემს სულში. ანდრო ჟორდანიების და ნაკანების ერთადერთი პრინცი იყო, პრინცი რომელსაც დაბადებიდან დაჰყვა უხილავი გვირგვინი „ ...................... მთელი ღამე თვალი არ მოუხუჭავს უყურებდა მძინარე ანდროს და შემდეგ რომ დარწმუნდა არ გაიღვიძებდა მიუახლოვდა, სახეზე დაატარებდა თითებს, მის ნაკვთებს აკვირდებოდა , თმებზე ეფერებოდა,მაჯაზე აკოცა და მერე ხელისგულზე . ზუსტად იცოდა რომ ახალი დღე ყველაფერს შეცვლიდა და წარმოდგენა არ ჰქონდა რა მოხდებოდა მის ცხოვრებაში. დილით ადრე დატოვა ოთახი, გასვლამდე ანდროს აკოცა და შემდეგ გეგმის შესრულებას შეუდგა. ანდრო გრძნობდა რომ რაღაც რიგზე ვერ იყო, მაგრამ ვერ წარმოიდგენდა რა შეიძლება მომხდარიყო. ლიზა სახლში რომ არ დახვდა წამსვე აფორიაქდა, მობილური იპოვნა და დაურეკა. სუნთქვა დაიწყო ლიზას ხმა რომ გაიგო და მალევე მთელს სხეულში დაუარა ჟრუანტელმა -ანდრო ლალის არ დაენახო იცოდე ჩემს მოსვლამდე ... ნახევარ საათში მანდ ვიქნები და უჩემოდ მილოცვა არ გაბედო გესმის? -სერიოზულად? -რა გაცინებს ანდრო? ტორტს ვყიდულობ და ოთახიდან ფეხი არ გაადგა -ჩემი ლიზა სად არის დამალაპარაკე შენ ვიღაც სხვა ხარ -მასხარა ! მობილური გაუთიშა და დატოვა ყბა ჩამოვარდნილი ნაკანი. ქვემოთ ჩავიდა , ლალი სამზარეულოში იყო და საუზმეს ამზადებდა. ბოლო დროს დაბადებისდღეს საერთოდ არ აღნიშნავდა იმის მიუხედავად რომ ანდრო ყოველთვის მასთან ატარებდა ამ დღეს ის მაინც ჩვეულებრივ ხვდებოდა საკუთარი დაბადების დღეს. ნაკანი გზაში გააჩერა კარის ხმამ და ლიზას ქუსლიანების კაკუნმა . ხელში ტორტი ეჭირა, გრძელი მანტო ეცვა და მთელი სახე უნათებდა . ანდრო რომ დაინახა გაიღიმა და ნაკანი იქვე გააშეშა, როგორ ჰქონდ ამონატრებული მისი ეს ღიმილი რამდენიმე ათეულმა წელმა თვალწინ ჩაურბინა ყველა მისი გაღიმება გაახსენდა სანამ ლიზა მივიდა და მის ტუჩებს თავისი შეახო -გილოცავ ლალის დაბადების დღეს... სანთლები აანთე და შევედით - ჩუმად ლაპარაკობდა და პატარა ბავშივით ცქმუტავდა. მერე ხმამაღლა გაიცინა- ანდროო სანთლები -კიდევ ერთხელ რა - ჩაიცინა და ისე უთხრა . საკუთარ თავს დასცინოდა ამ დროს -ღიმილი ვიგულისხმე -ლიზამ ისევ რომ აკოცა კოცნაში კი აჰყვა,მაგრამ მერე უთხრა -სანთელს რომ ჩააქრობს ლალი ამ ტორტს სახეზე შეგაზელ და მერე გავიცინებ- წარბები შეკრა და კაკუნით წავიდა ისევ . ანდრო იცინოდა და უკან მიჰყვებოდა ღიმილს ვერ იშორებდა ლიზას რომ უყურებდა, როგორ მღეროდა და ულოცავდა ლალის. კედელს მიეყრდნო და იქედან უყურებდა ატირებულ ლალის -ღმერთო მგონი სამოთხეში მოვხვდი ახლა სადღაც დავინახავ ლომი და შველი როგორ თამაშობენ ერთად - ისევ წაკბინა ლიზას , რატომღაც კარგ განწყბაზე იყო და მისი გაბუტვა ამხიარულებდა. ლალის მკლავები მოხვია და მთლიანად დაფარა ქალის სხეული-გილოცავ დე , კიდევ ერთ წელს ...მადლობა რომ ხარ - ყელში აკოცა და ჩუმად უთხრა . ლალიმ თავი გულზე მიადო და მისი სურნელით გაჟღენთილი ჰაერი შეისუნთქა -ჩემო ერთადერთო მადლობა შენ რომ ხარ ჩემი საჩუქარი ლიზა ჯერ იდგა და უყურებდათ ხელში საკმაულის ყუთი ეჭირა , შემდეგ ტირილი დაიწყო . თან ისე რომ ვერ გაიაზრა და ანდრომ რომ გახედა წამსვე შეიმშრალა ცრემლები. თავი შეაბრუნა ანდრომ ხელი რომ ჩაავლო და თავისკენ მიიზიდა. ლოყაზე აკოცა, ტუჩს კუთხეში და მზერა გაუსწორა -ასე ნუ მიყურებ...მაბნევ და მავიწყდება უკვე ჩემი საჩუქარი . იმედია მოგეწონება , თუ არ მოგეწონება მომავალ წელს გამოვასწორებ, ვეცდები - ყუთი გახსნა და ლალის გაუწოდა -ეს მე? სად იპოვნე...რა ლამაზია -ოჰ ეს კარგი რძლები, ტორტი გავჭრათ ვნახოთ ერთი რომელი იყიდე ... მშია და არ ვისაუზმოთ? სანამ რქებს და კუდს იპოვნი და ეშმაკად გარდაისახები მანამ ვისაუზმოთ ამაღლებული განწყობით ცხოვრებაში პირველად -ლალი შემახსენე რამე ჩავარტყა თავში შენი დაბადებისდღე რომ გავა ... ნერვებს მაწყვეტს ხომ ხედავ, ვერ ძლებს რომ არ ვეჩხუბები , მოენატრა -ანდროო , დედი რა გჭირს? -არაფერი დედა უბრალოდ ის გახდა ემოციური - ტორტის კრემს თითი აუსვა და ის იყო ტუჩთან მიიტანა ლიზამ რომ ჩაავლო მაჯაზე ხელი და მისი თითი ტუჩებსშორის მოიქცია . მერე ტუჩები გაილოკა -გემრიელია ... ემოციებზე რას ამბობდი? -გავალ, სუფრას გავშლი -არ გინდა, დღეს მე გავაკეთებ ყველაფერს. მერე დამეზარება , ლიკაც მოვა და არ შემეწინააღმდეგო რამდენიმე წუთში გაამზადა ყველაფერი და მაგიდასთან დასხდნენ. ანდრო ისევ არაფერს ჭამდა, ჩაის სვამდა და ლიზას უყურებდა. შემდეგ ნაბიჯების ხმა გაისმა, მძიმე , აჩქარებული ნაბიჯების და ჟორდანია გამოჩნდა ისე როგორც წლების წინ პირველი მივიდა მისალოცად. ლალის ხელი მოხვია სხეულზე აიკრა და ლოყები დაუკოცნა -გილოცავ მამიდა, ჟორდანიების უფროსო პირნცესავ ხანგრძლივ და ბედნიერ ცხოვრებას გისურვებ ... შენ საუკეთესო მამიდა ხარ მამიდებს შორის -თარაშ ... ჩემო ბიჭო , თარაშ შენ ხარ - ქალი გაოგნებული იყო სახეზე ხელებს უსვამდა, ტიროდა და თან იცინოდა -ესეც არ დამვიწყნია- ვარდი მისცა და გაუღიმა . ანდროსკენ დასჯილი ბავშვივით არ იხედებოდა ის კი გაქვავებული იჯდა და ისე უყურებდა თითქოს სხვა პლანეტიდან აკვირდებოდა ყველაფერს. ფეხზე წამოდგა , არ იცოდა რას აპირებდა უბრალოდ იდგა და ამდენი ხნის შემდეგ ისევ ხედავდა თარაშს საკუთარ სახლში. მასთან მიახლოებაც ვერ მოახერხა ისე გაივსო სახლი ჟორდანიებით. ზოგჯერ სიტყვები არაფერს გვაძლევს და უნდა გავჩუმდეთ, გრძნობებით გადმოვცეთ ის რასაც სიტყვებით ვერ ვიტყვით . ზოგჯერ უბრალოდ საჭიროა დაივიწყო შენი დანაშაულიც და სხვისიც , დაივიწყო , გააუფერულო და თავიდან განაგრძო სვლა იმ გზით რომელიც ისევ იპოვნე. უბრალოდ ეხვევი, გრძნობ მის გულისცემას, გრძნობ ყველაფერს რასაც ის განიცდის და მომენტალურად გიქრება მისი მოშორების სურვილი. თარაში ანდროს მოეხვია, აი ასე მაგრად მოხვია ხელები ის კი ისევ ისე იდგა უბრალოდ თვალები დახუჭა . თარაშმა თავზე ხელი მიადო და სულ რამდენიმე წამში იგრძნო თავისუფლება . ანდროს სულ რომ შუაზე გაეხლიჩა მაინც აღარ გაუშვებდა , მაგრამ ნაკანი არ ჰგავდა ჟორდანიას ლალის ულოცავდნენ, ისე იყო ყველაფერი როგორც ადრე . უყურებდა საყვარელ ოჯახისწევრებს ,მხოლოდ ლიზა არ იყო . ის აღარ ჩანდა გონს რომ მოვიდა, იცოდა რომ ყველამ ყველაფერი გაიგო. ხედავდა სინდისის ქენჯნას მათ თვალებში და თითქოს ყველაფერი კარგად იყო, ლალი ბედნიერი იყო. არაფერი იყო დარჩენილი გზის გაგრძელებამდე , მაგრამ ლიზა არ იყო... საძინებელს შეაფარა თავი. გულისცემა გახშირებული ჰქონდა, ვერ სუნთქავდა , საწოლზე ემბრიონის ფორმაში დაწვა ბალიშს მოეხვია და ანდროს სურნელი რომ იგრძნო თითქოს მოდუნდა. უბრალოდ იწვა სანამ ანდროს შეხება არ იგრძნო . მის ზურგს უკან დაწვა , მკლავები მოხვია და მთელი სხეული გაუთბო _ლიზ-მის თმაში ჩამალა სახე _ანდრო -ჩუმად თქვა მისი სახელი _არ შემომხედავ?_ აშკარად იღიმოდა , ყელში აკოცა და მისი სურნელი შეიგრძნო _ ლიზ _მთელი ოჯახი იქაა და მე _შენ ჩემი სული ხარ ლიზა , შენ თუ ჩემთან არ იქნები მეც არ ვიქნები _ანდროო _შემომხედე _ საწოლზე დაჯდა და ლიზაც თავისკენ მიიზიდა,არეულ თმებში თითები შეუცურა და ფრთხილად აკოცა _ მე შენს დამალვას არ ვაპირებ , ან შენთან ერთად მიმიღებენ ან უბრალოდ ნაცნობებად ვიქცევით , ნაცნობებად რომლებსაც ყველა კარტი გახსნილი აქვთ _ასეთი მარტვი არ არის _ყველამ დავაშავეთ , ყველამ ლიზა შენს გარდა. შენ მათთვის არაფერი დაგიშავებია და მათ უნდა უჭირდეთ შენი ნახვა . შენ ჩემს გარდა არავის ეხებოდი მაშინაც კი როდესაც გთელავდნენ _ ისევ ისე უყურებდა , მშვიდად ესაუბრებოდა და ეფერებოდა _მე და თარაში _ისევ გიყვარს ? მისი ნახვა ანასთან ერთად გტკენს ლიზ? _მისი სახე ხელებში მოიქცია და თავი ააწევინა _ მითხარი ლიზ _არა ! _მაშინ რა ლიზ _უზარმაზარი უხერხულობა და დაძაბულობა იქნება _უშენოდაც იქნება , მაგრამ თუ შენ არ იქნები ახლა ვერასდროს გადავლახავთ . ძველებურად მაინც არაფერი იქნება ...გავზარდეთ უკვე ლიზ _ გავიზარდეთ ხო _ მაჯაზე შემოხვია თითები და ხელისგულზე აკოცა _მაშინაც კი რომ ვერ გიტანდი ამ თითებზე ვგიჟდებოდი. რაც არ უნდა მომხდარიყო ვიცოდი უცებ გამოჩნდებოდი ხელს ჩამკიდებდი და ვგრძნობდი როგორ მემატებოდა ძალა _არასდროს გაგიშვებ ,ლიზ _ ტუჩებზე შეეხო და ისეთი ნეტარებით კოცნიდა ლიზა სრულიად მოდუნდა _წამოვალ, თუ შენ ეს გინდა . ჩემთვის მნიშვნელობა არ აქვს სხვა დანარჩენს . ვიცი რომ შენს გვერდით მშვიდად ვიქნები _ ტუჩის კუთხეში აკოცა და მერე ჩაეხუტა _ მიყვარს როგორც გიცემს გული ჩემთან ყოფნისას _მე კი მგონია რომ ერთ დილას დაგინახავ ,აქ, ჩემს საწოლში , გამიღიმებ და ვეღარ გავუძლებ _მე შენს გარდა არავინ მყავს, შენ ხარ ჩემი ცხოვრება და თუ არ იქნები მეც შევწყვეტ სუნთქვას... მე შენს გარდა არავინ და არაფერი მინდა -თითები თმაში შეუცურა და ისევ აკოცა. მისაღებში ისხდნენ და საუბრობდნენ, არ ჰქონდ ამნიშვნელობა თემას იმდენად ჰქონდათ მონატრებული ასე მშვიდად ყოფნა სხვა არაფერი სჭირდებოდათ. ანდრო და ლიზა რომ შევიდნენ ყველამ მათზე გადაიტანა ყურადღება, ანდროს ისევ ისე ჰქონდა ლიზას თითებზე თითები ჩაჭიდებული როგორც წლების წინ,მაგრამ ამჯერად მშვიდი იყო ,ზუსტად იცოდა რასაც აკეთებდა. ლიზაც არ დაბნეულა, წამითაც არ დამფრთხალა იმდენად მშვიდად იყო საკუთარ თავსაც კი აოცებდა. ეს სიმშვიდე იმით იყო გამოწვეული რომ ანას დანახვა ახარებდა კი არ სწყინდა ან აბრაზებდა. მისგან აუხსნელ მუხტს იღებდა , ერთმანეთს უღიმოდნენ -როგორც სჩანს იმ ადგილიდან ვაგრძელებთ სადაც მე და ლიზა დავქორწინდით...მინდა იცოდეთ რომ ვეცდები ძველებურად გავაგრძელოთ . მე და ლიზა პირველად გაგიმასპინძდებით , პირველად და არა უკანასკნელად -ხო ასე ადრიანად აქ რძლის შესმაოწმებლადაც მოვიდნენ , მაგრამ ვინაიდან ყველას ჰყავს უკვე გამოლანძღული , გვყავს ... მარილიან საჭმელსაც აიტანენ და ცოტა დამწვარსაც ...საერთოდ ადრე ასე არ მხვდებოდი თუ გამოგელია სასმელების კოლექცია გამიშრა ყელი, ჟორდანიების მეორე პრინცესას მამას არ მეკადრება ასე ჯდომა და ბაასი -ისევ იქ არის სადაც იყო ხოლმე ... მართლა სტუმარივით რომ ჩამომიჯექი სუფრამდეც მიაღწიეს, ნეიტრალურ სივრცემდე როდესაც დალევა შეძლეს. ქალებმა საუბარი და ძირითადად ანაზე საუბრობდნენ , მის ფეხმძიმობაზე რადგანაც მის მიმართ ყველა დადებითად იყო განწყობილი. ანა და ლიზა გვერდიგვერდ ისხდნენ ,მეორე მხარს კი ქმრები უმშენებდათ -შესანიშნავად ართმევ თავს- ანამ ჩუმად უთხრა და გაიცინა -მათი არ მეშინია, გავუმკლავდები- ლიზა მისკენ გადაიხარა და მერე მუცელზე შეეხო- გოგოაო გავიგე -ხო , ლალის შემდეგ პირველი გოგო იქნება და ყველას ეშინია ... -ალბათ საოცრად გაანებივრებენ -პატარძლობიდან დედოფლობამდე გზა ფეხმძმობაზე გადის - ისევ გაიცინა ,ლიზამ კისკისი დაიწყო და ანდროს შეხებაც იგრძნო, რომ გასწორდა მთელი ზურგით მას მიეყრდნო . გული გაუჩერდა -ჟორდანიას ქალო რა ხდება ? - ანას უყურებდა -ვაპირებდი მეთქვა რომ პატარა ნაკანზე უნდა იფიქროს ... ბიჭი თუ გაჩნდება ჩვენს ოჯახში ჩემი გოგოსთვის განკუთვნილ ენერგიას გაანაწილებენ და შევძლებ ბავშვი ისე აღვზარდო როგორც მინდა- ზუსტად იცოდა მათთვის ემოციურ თემას რომ ეხებოდა ლიზა ისე წამოწითლდა და მაინც მშვიდად განაგრძო. თარაშის ხელისგული მუცელზე რომ მიედო მთელს სხეულში დაუარა ჟრუანტელმა -ჩვენი გოგო დიდი იქნება ანდრო რომ ბიჭის გაკეთებას მოახერხებს...20 წელია ფაქტობრივად მუშაობს - ჩუმად უთხრა ყურში და იქვე აკოცა -თარაშ - თავი მისკენ შეაბრუნა და წარბი მაღლა აზიდა -რა? ხუმრობის უფლებაც არ მაქვს? გაიაზროს რა დეგენერატიცაა -ორივე რომ იყოთ არა? ჟორდანიების გენი გადაინაწილეთ და ასე გამოვიდა შენ ზედმეტი მოქემდებით აფუჭებ საქმეს ანდრო ზედმეტი უმოქმედობით- ლიზამ უთხრა და შემდეგ ანდროს სიახლოვით გამოწვეული ტემპერატურის გასანეიტრალებლად სკამს მიეყრდნო -საერთოდ ვინ მოიგონა ეს ცოლის შერთვა...აშკარად უკეთ ვიყავით -უკაცრავად?- თარაშს მიუბრუნდა და მერე მისი ხელი მოიშორა -ტერორის მსხვერპლი ვარ ცოტა ხნით გაგრძელდა საუბარი. შემდეგ ანდრომ სუფრა დატოვა და გარეთ გავიდა , ეზოში ეწეოდა თარაში რომ მივიდა -შევძლებთ ოდესმე? -დიდი დრო დაგვჭირდება -შენ რომ გეთქვა -მე რომ მეთქვა, მას რომ ეთქვა, ისინი რომ სხვანაირად მოქცეულიყვნენ...არაფერი გამოვა ასე. ჩვენ ხომ ვიცით რომ ყველამ დავუშვით შეცდომები -ამ შეცდომების გარეშე აქამდე ვერ მოვიდოდით -წავიდეთ ამირანს გადვაუხადოთ მადლობა- ჩაიცინა და სიგარეტი მოისროლა -გვინდა თუ არა ამის აღიარება ჩვენ მივედით აქამდე და ლიზას აღიარება რომ არა დიდხანს ვიქნებოდით ერთმანეთისგან შორს...ხომ იცი რომ შენ ყველას გულში დიდი ადგილი გიჭირავს და რაც არ უნდა თქვან ან გააკეთონ ამას ვერაფერი შეცვლის -ლიზამ რაო -მითხრა რომ ის გოგოა სანაპიროდან , მითხრა რომ ბრმა ეგოისტი ვარ და ყველანი დამნაშავეები ვართ შენს წინაშე -მოკლედ სანამ შენმა ცოლმა არ გაარკვია ყველაფერი და შემდეგ არ გამოლანძღა თარაში მანამ არაფერი გააკეთე...გამოცდა ჩაგვიტარე, თან თვითონ მოგვშორდი რა უნდა გიყოთ ერთს ან მეორეს ან საერთოდ რა უნდა ვქნა ახლა მითხარით . სულ ერთმანეთს აბრალებდით არა ის უფრო უყვარს კოტესო ...თარაში უფლისწულიაო ამბობდი, ანდრო ყველას საყვარელი შვილიშვილიაო შენ იძახდი. ლევანს და ნონასაც კი ჩემზე მეტად უყვართო შენ ამბობდი ... ვერცერთმა მიხვდით რომ ერთნაირად გვიყვარდით და საბოლოოდ რა გამოვიდა რის გამო მივედით აქამდე რო სინდისი მაწუხებს - კოტე იდგა მათ უკან და წარბშეკრული ლაპარაკობდა - რატომ მაყურებინე შენი წამება ამდენ ხანს ანდრო -ასე გამოვიდა ... რაც უფრო დიდხანს ვილაპარაკებთ ახლა ამაზე მით უფრო მეტი დანაშაული გამოვლინდება და ყველა ჩვენი სიტყვა შეიძლება ცუდი მხრიდან დავინახოთ . სჯობს ვეცადოთ აწმყოთი ცხოვრებას და აწი ვთქვთ რაც სათქმელია , არ ვიფეთქოთ როცა ამის დრო არ არის- ლევანი კედელს იყო მიყრდნობილი და ეწეოდა - მე მაგრად მომენატრეთ ორივე ერთად ანა სახლში იყო, ფანჯარასთან იდგა და იქედან უყურებდა ყველას . დანარჩენები ისევ საუბრობდნენ არ ესმოდა მათი . ლიზა მივიდა სიგარეტის ღერს თითებსშორის ატრიალებდა და გარეთ იყურებოდა -როგორ გგონია შეიძლება ყველაფრის შემდეგ მეც მიმიღონ რძლად? -შენ თუ მიიღებ ოჯახად , მხოლოდ ამ შემთხვევაში და ხომ იცი არავინაა ისეთი როგორიც გარედან ჩანს. წლებიც რომ გავიდეს შეიძლება ვერ დაინახო ადამიანის მთავარი ღირსება ის რაც მის სულშია -საკუთარ თავსაც კი ვერ ვხედავდი დიდი ხნის განმავლობაში... -საოცრებაა ერთი კაცის ორი ქალი ასე რომ ჟღურტულებთ - თინას ხმა გაიგეს და ორივე შებრუნდა უკან. ლიზამ წარბები შეკრა, ანას გაეცინა -დედა , ახლა მაინც შევწყვიტოთ- მაიამ უთხრა და მოიწყინა- აღარ უნდა მოვრჩეთ ამ სულელურ ომს? -რა ომი უბრალოდ მიკვირს ...ლიზასგან არ ველოდი ასეთ თბილ დამოკიდებულებას და მგნი მართლა თავიდან უნდა დავიწყოთ რძლის გაცნობა . ასე არ არის ლალი? -ხო მეც თავიდან მომიხდება თქვენი გაცნობა თორემ მეხსიერებაში არც ისე კარგი მომენტები მაქვს. რაც შეეხება ერთი კაცის ორ ქალს - გაიცინა და თინას თაფლისფერ თვალებს მზერა გასუწორა- ანდროს ჩემს გარდა სხვა ქალი არ ჰყავს და არც ეყოლება ...- ლალიკო ტორტის მოტანა დაგვავიწყდა. ყავას გავამზადებ და მოვალ , იმედია დალევთ ლიზა სამზარეულოში გავიდა ანა კი თინას გვერდით დაჯდა -რა? -კარგი რა -მინდოდა ეთქვა ის რაც თქვა ...ხომ უნდ დავრწმუნებულიყავი რომ შეძლებთ ერთად ყოფნას ჩემს სახლში - ჩუმად უთხრა -შენს ადგილას ვიეჭვიანებდი -არ იეჭვიანებდი ! ლიზა სამზარეულოს მაგიდასთან იდგა , ლანგარზე ეწყო ყავის ფინჯნები ცდილობდა ისე მოქცეულიყო თითქოს არაფერი ხდებოდა თითქოს იმ დღეს გაიცნო ჟორდანიები ,მაგრამ თავს ვეღარ ერეოდა. მაგიდას დაეყრდნო, თავი დახარა და თვალები დახუჭა. ღრმად სუნთქავდა ანდროზე ფიქრობდა და ითვლიდა უცებ რომ მოეხვია მუცელზე ხელი -ცოტაც გაუძელი - ყელში აკოცა ნაკანმა და მერე თმებში ჩამალა სახე- სულ ცოტაც -ანდრო - ისე დაიკნავლა თითქოს პირველად ეხებოდა. მისკენ შებრუნდა და დანისლული მზერა მიაპყრო -კარგად ვარ უბრალოდ დიდი ხანია არაფერი გამიკეთებია სამზარეულოში , რთულია -რომ იტყუები წამწამებს ხშირად ახამხამებ იცი? -ასე ნუ მიყურებ -თქო რამდენჯერ უნდა გითხრა- საერთოდ აღარ ესმოდა მისი სიტყვები ისე შეახო თითები სახეზე და მერე აკოცა -უნდა გავიდე , იფიქრებენ რომ ...იფიქრებენ- მის ტუჩებთან ლაპარაკობდა ანდრომ ისევ რომ აკოცა და სუნთქვა შეუკრა. მერე მოშორდა და წავიდა . ლიზაც დაბრუნდა მისაღებში , ლალისთან ჩამოჯდა ბოლოს და ღრმად ჩაისუნთქა. -თბილისში ვრჩებით რამდენიმე დღით დე ... მე შეიძლება რამდენიმე თვეც დავრჩე - მაიამ უთხრა ლალის და ისე მოეფერა როგორც პატარა ბავშვს . ლიზას გულიც კი აუჩუყდა მათი დანახვისას . მაიასგან არ ახსოვდა არასდროს მწარე კომენტარები რასაც ნონაზე ვერ ვიტყვით და ის არც ამბობდა რამეს , აშკარად არაკომფორტულად გრძნობდა თავს, მაგრამ ლიზას მისი ყველაზე მეტად ესმოდა თითქოს ჰგავდა კიდეც ამ ქალს . მის ადგილას უარესსაც გაუკეთებდა ქალს რომელმაც ყველაფერი გაანადგურა და რეალურად ასეც იყო ლიზა ჟორდანიებისთვის საბედისწერო ქალი აღმოჩნდა . ანდრო ისევ გარეთ იყო კაცებთან ერთად და შემდეგ დაინახა როგორ შევიდა სახლში, სააბაზანოსკენ მიდიოდა , ისე გაჰყვა არც დაფიქრებულა. კარი გააღო და ნიჟარაზე დაყრდნობილ ნაკანს ზურგიდან აეკრო . სახეზე წყლის წვეთები ჰქონდა შერჩენილი და ღრმად სუნთქავდა -ანდრო -არ შემიძლია , მეგონა შევძლებდი რეალურად მესმის რომ ყველამ დავაშავეთ რაღაც, მაგრამ მაინც არ შემიძლია -ცუდად ხარ? მაშინ შევწყვიტოთ ... წავიდეთ - მის წინ დადგა , მკლავზე თითები მოხვია და ხელისგულზე აკოცა - წავიდეთ მხოლოდ მე და შენ -გაიპარები ჩემთან ერთად?- თვალები აუბრჭყვიალდა, სახე ახლოს მიუტანა და გაყინული ტუჩები ყბაზე მიაწება -შენ? - თითები თმაში შეუცურა და ინსტიქტურად დაიხარა მისი ყელისკენ, საძილე არტერიაზე აკოცა და მერე ცხვირის წვერი შეახო -წავედით - ხელში აიყვანა და ისე წავიდა -ანდრო გაგიჟდი? რას აკეთებ -ჩშშ...თუ გაიგეს როგორ გავიპარებით - გაიცინა და უკანა გასასვლელისკენ წავიდა. ლიზამ ხელები მოხვია თავი მხარზე დაადო და ჩუმად იცინოდა -სულ გადავირიე -დავაგვიანეთ კიდეც ანა მშვიდად იჯდა უკვე ჟორდანიების ყველა ქალს უყურებდა და ზუსტად ხედავდა მათ მთელ არსებას. ყველას იცნობდა, იცოდა მათი პატარძლობის ისტორიები , თითოეული მათგანის განვლილი გზა იმ დღემდე და არ არსებობდა მიზეზი რომლის გამოც შეეძლო მათი გაკიცხვა. ყველას გვაქვს ჩვენი ცოდვები, ყველანი ვუშვებთ შეცდომებს რომელთა თავიდან აცილებაც ზოგჯერ არ შეგვიძლია ,მთავარია შეგვეძლოს მონანიება და შედეგის გამოსწორება. თარაში მივიდა და ზურგიდან მოეხვია -მგონი ანდრო და ლიზა გარბიან...წავედით თორემ ამათი ნერვები არ მაქვს - ხელი ჩაკიდა და ისე წაიყვანა ანამ სიტყვის თქმაც ვერ მოახერხა. -ყველანაირად უკუღმართი როგორ ხარ შე ჩემა ცოლს იტაცებ? -მანქანას უახლოვდებოდა ანდრო თარაშის ხმა რომ გაიგო -თქვენ სად იპარებით -თუ ვიპარებით გაპარვა იყოს , საიდუმლო ... ნელა ატარე , შარშან რომ აილეწე ის მანქანა მიყვარდა - ანა რომ დასვა და კარი მიხურა მერე უთხრა და თავადაც დაიკავა ადგილი საჭესთან. ანდროც უკან მიჰყვა შემდეგ კი მათი გზები გაიყარა. -სად მივდივართ ანდრო? -არ ვიცი ...სადმე -მთაში დავბრუნდეთ ,გთხოვ -იქ შენთან ერთად არ მინდა...იმ სახლში არა -მე კი იქ მინდა, დროა იმ სახლის ისტორია შევცვალოთ ის ადგილი იმსახურებს რომ ჩვენს ნაკანებს უყვარდეთ -შენ არ იცი იქ -ვიცი ანდრო და იქ მინდა რომ წავიდეთ ...გაზაფხულის პირველ დღეებს იქ მინდა შევხვდე და შენი ცხოვრებიდან ყველაფერი გავაქრო რაც კი გულს გტკენს -ლიზ -ანდრო- გაუღიმა, ისე უღიმოდა როგორც ანდროს უყვარდა და წავიდნენ იქ სახლში სადაც ნაკანის არსებობა დაიწყო. ლალის ცხოვრების ერთი ეტაპი დასრულდა და დაიწყო სრულიად სხვა ცხოვრება. ............... თარაშთან ერთად იყო იმ ბინაში ლევანმა ნონას რომ უყიდა წლების წინ . იდგა უზარმაზარი ფანჯრის წინ და უყურებდა ქალაქის ხედს . ძალიან მაღლა იყვნენ და იქედან თითქოს მალე გადაეშვებოდნენ . თარაში ეწეოდა და ანას უყურებდა . პროფილში იდგა და მისი მუცელი ისე ლამაზად ჩანდა, მთელი მისი სხეულის კონტრური რომ თარაშს აზრები ეფანტებოდა -ნეტავ ხატვა ვიცოდე , დაგხატავდი და შენი ნახატებით ავავსებდი ყველა კედელს -თარაშ -ანიკო ...რატომ ვართ მაინცადამაინც აქ ? - თარაშმა რამდენჯერმე აკოცა და შემდეგ ჰკითხა -იცი ამ ბინაში შენს მშობლებს ყველაზე ბედნიერი დღეები აქვთ გატარებული...თაფლობის თვიდან დაწყებული -ვიცი...სადღამ იმ საძინებელში ჩავისახე- გაიცინა და ანას ლოყაზე აკოცა- ჩემი ანიკო ძალიან საყვარელი გახდა -იცი აქ ამხელა მინები რატომ არის? -დედას სიმაღლის ეშინოდა და მამამ განგებ იყიდა ასე მაღლა ბინა ... ანდროს აქ მოსვლა უყვარდა. ფიქრი რომ უნდებოდა ჯდებოდა აქ სიგარეტით და რაიმე საინტერესო წიგნით ხელში -როგორ გგონია სად წავიდნენ -სადმე შორს -ისევ მთაში? -ის ადგილი არ უყვარს ანდროს...ლიზას იქ არ წაიყვანდა -მე კი მგონია რომ იქ არიან -ანდრო არასდროს დადიოდა იმ სახლში, თავიდნა ვე რვიგებდი როგორ შეიძლებოდა იქ სახლი გქონოდა და არ წასულიყავი...ანდროს საკუთარი თავის კომპლექსი ჰქონდა ყოველთვის და ვერაფერი მოვუხერხე. ის ვერასდროს აფასებდა საკუთარ თავს და ამიტომ არ თქვა ამდენ ხანს არაფერი, თავს იდანაშაულებდა ლიზასაც იმიტომ არ ეცნობოდა სულ ერიდებოდა სერიოზულ ურთიერთობებს . არასდროს ცდილობდა ვიღაცის შებმას, ყოველთვის იმათთან იყო ვინც თვითონ გიჟდებოდა მასზე -როგორ გაიგო ანდრომ ლალის ამბავი...ვინ მოუყვა -ვახო და ლალი ყოველთვის ცივები იყვნენ . არ ჩხუბობდნენ ითუმეტეს სხვისი თანდასწრებით,მაგრამ ნონას და ლევანს რომ შეხედავდი და შემდეგ იმათ მიხვდებოდი რომ მათთან რაღაც რიგზე ვერ იყო. ლალის ვახო ყოველთვის ეზიზღებოდა და ეს ანდრომაც იცოდა...შემდეგ არ ვიცი როგორ მაგრამ საუბარი მოისმინა და შემდეგ აიძულა ლალის ყველაფერი მოეყოლა. პატარა იყო, ამ ამბისთვის ზედმეტად პატარა იყო ,მაგრამ ის არასდროს იქცეოდა ბავშვივით . მე არ მგავდა ... ლალიც ხომ ზუსტად ისე ექცეოდა როგორც ნონა და საერთოდ ლალი უფრო ათამამებდა ვიდრე მე ,მაგრამ მაინც სხვანაირი იყო ყოველთვის . დღეს რაც გააკეთა იმას ანდრო არასდროს გააკეთებდა , მგონი გონს მოდის -ლიზა უშველის , ჟორდანიების გაუკეთებელ საქმეს ის გააკთებს- გაუღიმა და თავი მხარზე დაადო- დავიღალე, უცნაურად თითქოს ენერგია გამომეცალა -ბევრი განერვიულა შენმა არანორმალურმა ქმარმა -ჩემი არანორმალური ქმარი იმაზე ნორმალურად მოიქცა ვიდრე ვიმედოვნებდი -მგონი დამაჭკვიანე ანიკო -ხო ჩვენს გოგოს ჭკვიანი მამიკო ეყოლება -ჩვენს გოგოს ... ჩვენს გოგოს ჩემი გოგო , ჩემი გოგოო -თარაშ ისევ თავიდან იწყებ? -მაცადე რა ანიკო...რა უცნაურად ჟღერს ჩემი გოგო რომ ვამბობ არითმია მეწყება. ჩემი გოგო , რამდენ ხანს იქნება ჩემი...ჟორდანიების ტენდეციებს თუ გადავხედავთ მაქსიმუმ 20 წელი და მერე ვიღაც მ>რეველს უნდა ...არა რა არ მინდა გოგო დამანებეთ თავი. არ მინდა გოგო...აი წარმოიდგინე როგორი ლამაზი იქნება ჩვენი შვილი, როგორი ხასიათი ექნება და თუ შენი მზერაც ექნება რამდენ ბიჭს მოეწონება. ამ ბიჭებს რომ მოეწონებათ ხომ უნდა გავუგლიჯო თავ-ყბა ყველას . მერე ვიღაც მოეწონება, იმ ვირაცას რომ არ მოსწონდეს, სხვა უყვარდეს, ან იმასაც რომ მოეწონოს და მერე კიდე სხვასაც? საერთოდ რომ მოეწონება მაგ დროს იმდენად ღია იქნება ურთიერთობები შეიძლება ქორწილი არც გადაწყვიტონ და მერე მე რა ვქნა ვუყურო ჩემს გოგოს ვიღაც გამოს.რებულთან ერთად? -ღმერთო მოთმინება მომეცი...ღმერთო სად ხარ? რა არ გადამიტანია ,მაგრამ ამას ვეღარ ვუძლებ უკვე ან ენა ამოაცალე ან ვისვრი აქედან . ხომ იცი რომ გამკეთებელი ვარ - ხელები მაღლა ასწია და თარაშს მოშორდა -სად მიდიხარ...შენ საერთოდ არ გადარდებს? -რა ? ჯერ არ დაბადებული ბავშვის პირადი ცხოვრება? -ახლა მესმის გიორგის რატომ არ ვევასები...როგორია შენს დას რომ ვიღაც გულს ტკენს -გგონია გულს მტკენ? არა ძირფასო შენ მე ტვინს მტკენ -ანიკოოო -არ მომეკარო -ჩუმად ვარ , მორჩა ...უბრალოდ მეორე ხომ ბიჭი გვეყოლება? -არა , ყველა გოგო უნდა გაგიჩინო . ვილოცებ მშობიარობის შემდეგ ყოველი ს.ქსის წინ რომ გოგო გაჩნდეს და ცხოვრება გაგიმწარონ- გაიცინა , საყელოში წვდა თავისკენ მიიზიდა და აკოცა -ცუდი ანიკო ხარ, გულს მტკენ -იცი ახლა რა მინდა? -მჟავე თუ ტკბილი -გასეირნება მინდა თარაშ- თვალები აატრიალა და ხელი ჩაკიდა -რა დროს სიარულია გარეთ სიცივეა ... ამ მტვრიან ქალაქში . ჩემს გოგოს რა ჟანგბადს აწოდებ ანიკო არ გრცხვენია? ქუჩაში დადიოდნენ, თარაშს გაუჩერებლად ელაპარაკებოდა. მოსვენება არ მისცა ათასი ამბავი მოაყოლა და ძალიან ბევრი იცინა. უყურებდა სრულიად სხვანაირ ჟორდანიას და გრძნობდა რომ ნამდვილი ურთიერთობა დაიწყეს . ........... საღამო იყო ,მალე დაღამდებოდა სოფელში რომ ავიდნენ. მანქანა ნაკანების ეზოსთან დატოვეს და ფეხით წავიდნენ სახლისაკენ. თოვლი თითქმის დამდნარი იყო , მდინარის ხმა ისმოდა , სხვანაირად ლამაზი იყო ყველაფერი -არ შეიძლება აქედან რომ არ წავიდეთ? ანდრო გესმის? ანდროო- ბიჭი ძირს იყურებოდა და აშკარად სხვაგან იყო ფიქრებით. გაჩერდა და წინ გადაეღობა- ანდრო -რა იქნებოდა მაშინ ლალი ამ ადგილის სილამაზეს რომ არ დაეტყვევებინა და ქვემოთ დარჩენილიყო ... ამბობს შენ რომ არ იყო ვერ ვიცოცხლებდიო, ბედნიერებას ვერ ვიგრძNობდიო ,მაგრამ მე რომ არ ვყოფილიყავი უბედურიც არ იქნებოდა. ლალი მხოლოდ დედაა, როგორც ქალს არასდროს უგრძვნია ბედნიერება , არადა ვახო მასზე გიჟდებოდა. ავადმყოფურად უყვარდა და ახლაც უყვარს , მემკვიდრეობით მივიღე საყვარელი ქალის გაუბედურება -შემომხედე ... ანდრო შემომხედე - ხმას აუწია ხელი ჩაავლო და ნაპირისკენ მიიყვანა მდინარე დიდი სიჩქარით მიდიოდა მათ ქვეშ -რას აკეთებ -ლალი ბედნიერეია შენ რომ ჰყავდარ, საშინელებაა ამაზე დიდი უბედურება ალბათ არ შეიძლება ქალს დაემართოს ,მაგრამ დარწმუნებული ვარ მამაშენი აღარ სძულს იმიტომ რომ შენ ჰყავხარ. შენ რომ არ იყო , შენ რომ არ იყო დედამიწაზე ჩემი ცხოვრება ისე ჩაივლიდა რომ ვერ გავიგებდი როგორია ნამდვილი სიყვარული ... მე შენსავით არც არავინ მძულდა როცა მეგონა რომ ცხოველი იყავი და არც არავინ მიყვარს, არც მყვარებია და ვერც შევიყვარებდი. არავინ შემომხედავდა ისე როგორც შენ მიყურებ და მე უბრალოდ რობოტი ვიქნები ჩემი მიზნებით, ამბიციებით, სურვილებით, მოთხოვნებით შეიძლება ვიღაც გამოჩენილიყო ვინც ყველაფერს მომცემდა , მაგრამ შენ არ იქნებოდი და ბედნიერების შანსიც არ მექნებოდა. არავინ იქნებოდა ვისაც ვეტყოდი რომ მასთან ერთად ქოხში ცხოვრებაზეც თანახმა ვარ , უბრალოდ მისი გულის ხმა მესმოდეს ... იდიოტი ხარ , შენ ნამდვილი იდიოტი ხარ ამ შენი თვითგვემით - თვალები ამღვრეული ჰქონდა მერე ტიროდა -შენ საოცრება ხარ და მე ყველაზე ბედნიერი ქალი ვარ მხოლოდ იმიტომ კი არა რომ გიყვარვარ, მე შევძელი შენი გაღმერთება იქ იყვნენ , მაღლა , ცასთან ახლოს , უფსკრულის პირას სულ ერთი ნაბიჯიც და მდინარე შთანთქავდათ . კოცნიდა მთელი გრძნობით, ისე თითქოს მის სულში აღწევდა . ლიზას სახეს უკოცნიდა და იღიმოდა , ასე ბოლოს ღრმა ბავშვობაში იყო. სრულიად თავისუფალი, მშვიდი და ბედნიერი ,იმდენად ბედნიერი რომ სიტყვის თქმასაც ვერ ახერხებდა - ლიზ , ჩემო საოცრებავ იქ იყვნენ, მაღლა მთაში ღმერთთან ახლოს შიშველი გრძნობებით და არამიწიერი ემოციებით ვერაფერს ვიტყვი თქვენ გელოდებით |
ტესტები
აქტიური მწერლები
აქტიური მწერლები
.:დღის აქტიური მკითხველი:.
ყველაზე მნიშვნელოვანი ცხოვრებაში არის?
ყველა გამოკ
.:შემოგვიერთდით FACEBOOK-ზე:.