უამრავი ღამე გაატარა აივანზე მიქაელ ონიანმა და სულ რამდენჯერმე მოჰკრა თვალი წარსულის ლამაზ და ხანმოკლე მოგონებას. გონება და გული ერთმანეთს ებრძოდა. ეჭვები გულს უღღრნიდა. ინერესით კვდებოდა, აინტერსებდა ვინ იყო ის თავხედი ვინც ეხებოდა ამ ლამაზ სხეულს.
***
თეთრი კედლებით სავსე შენობაში ისხდნენ ცოლ-ქმარი და ექიმთან შესასვლელად საკუარ რიგს ელოდნენ. კითხვაზე პასუხი კარგად იცოდა აიანო მაისურაძემ მაგრამ მაინც მშვიდად იჯდა, ხომ ვერ შეეწინააღმდეგეოდა ქმარს.
-აი ჩვენი ნომერია.-კარების მაღლა ანთებულ ციფრებს დააკვირდა მაისურაძე და უკან აედევნა ბელქანიას. -შეიძლება?
-დიახ მობრძნადით.-შუახნის ქალბატონი თბილად მიესალმა წყვილს და ხელით სავარძლებზე ანიშნა. -აბა რამ შეგაწუხათ?
-მოკლედ უკვე ხუთი წელია ცოლ-ქმარი ვართ, ჯერ შვილი არ გვყავს და გამოკვლევებზე მოვედით. სიმართლე გითხრათ თავიდან არც ვჩქარობდით უბრალოდ ახლა ძალიან გვინდა და რაღაც შეგვეშინა.-მაისურაძის მაგიერ საუბრობდა თემო და ცოლის მტევანს ხელებით ეფერებოდა.
-გასაგებია, მოკლედ ანალიზები ავიღოთ ჯერ და პასუხებს დაველოდოთ. შემდეგ ვისაუბროთ რა და როგორ მოვიქცცეთ. -ანკეტაში ყველაფერი ჩაწერა ექიმმა და ანალიზების გასაკეთებლად გაუშვა ცოლ-ქმარი. რამდენიმე დღე მოუთმენლად გალია თემო ბელქანია.
-აიანო რა ხდება?-სავარძელში გასწორდა თემო და შუბლშეკრულმა გახედა ცოლს.
-რაზე მეკითხეი თემო?
-ვერ ვხვდები რატომ ხარ ასე მშვიდად? საერთოდ არ გინდა ხომ შვილი გვყავდეს თუ რა ხდება გამაგებინე?-ნელ-ნელა ტონს უწევდა და ოთახში დაძაბული გარემო იქმნეოდა.
-რა შუაშია თემო ეს, რომ ვინერვიულო რამეს შევცვლი თუ? პასუხებს როცა გავიგებთ მერე ვინერვიულებ, თუ სანერვიულო იქნება.-მაგიდიდან ჩაის ფინჯანი აიღო და სამზარეულოში გავიდა.
-ზედ წამწამზე გიზივარ და რომ შეგეძოს ერთი თვალის დახამხამებით გადამაგდებდი შენი ცხოვრებიდან.!
-თემო..-ღრმად ამოისუნთქა.-ჩხუბის ხასიათზე ხარ?
-არა უბრალოდ დავიღალე უემოციო ცოლთან ცხოვრებით.!-ტონს აუწი.
-ხოდა შეგიძია წახვიდე!-არც აიანომ დაკლო და ცხოვრებაში პირველად აუწია ხმას ბელქანიასთან. სწრაფი ნაბიჯით გავიდა აივანზე, იქნებ აქ მაინც მიეცა საშუალება ესუნთქა. უკნიდან ჩააფრინდა უხეშ ხელები მხრებში და მისკენ შეაბრუნა..
-სხვა გყავს?. ხმა ამოიღე ამის დედაც მოვ**ან.
-ავადმყოფი ხარ, მომეშვი რა.-მტევნები მკერდზე მიაბჯინა და მთელი ძალით ცადა თავის განთავისუფლება.
-ფუ შენი..-უხეშად ჰკრა ხელი და მოაჯირს მიაჯახა.-მე წავედი შენი ყურება ამოვიდა ყელში.-გულზე მოეშვა მაისურაძეს, სკამზე მოწყვეტით დაეშვა და აკანკალებული ხელები მოისვა სახეზე. დიახ ჰყავდა სხვა, გონებაში მასთან იყო ბედნიერი, მისი იყო და ამას ვერავინ წაართმევდა. მერე რა რომ ცხადად ის ერთადერთი არასდროს უნახავს?! საერთოდ აარაა საჭირო, მისი გონების პატრონს არასდროს გასჭირვეია ფანტაზიებში ბედნიერად ცხოვრება. წინ გაიხედა და ადრე მუდამ დახურული დარაბები დღეს ღია დახვდა.
-ალბათ აქ გადმოვიდნენ ახალი მეზოლები. -გაიფიქრა და საზურგეს მიეყრდნო, ფეხები განზე გაშალა და კაბა, წვივებს შორის მოიქცია. საკმაოდ მაღალი ტემპერატურაა, მიუხედავად იმისა რომ საღამო საათები იყო. ღრმად ამოისუნთქა.
„რა არის ჩემი ცხოვრება?ერთი მსხვერპლად შეწირული სხეული თუ მთლიანად გონების და სხეულის გაჩუქება? არა მე ხომ ჩჩემი ფიქრებით თავისუფალი ვარ! მე მთელი ლამაზი სამყარო მაქვს თავში და იქ ვარ ბედნიერი. აი თვალებს დავხუჭავ, წკაპ და წამებში ლამაზ გაფერადებულ ადგილას ვხვდები, იქ ბედნიერი აიანო იღიმის, უხარია სიცოცხლე და უყვარს.. ძლიერად უყვარს თავისი კაცი. „-თვალებ დახუჭულ აიანოს გაეღიმა და მისი ფანტაზიით შექმინ კაცს გახედა.-„ ისე ნეტა ადრე მაინც გამეცანი, მიქაელ.! იქნებ როგორმე ჩვენი გზები გადაკვეთოდა ერთმანეთს.“-თლილი თითები ყელზე დაისვა და მკერდამდე ჩამოატარა.-„არა.!“-საკუთარ მეს უყვირა და მთელი ფერადი სამყარო გააშავა.-„იქნებ ის ამ ცხოვრებაში ბედნიერია, რატომ უნდა ვნატრობდე სხვისი ცხოვრების შეცვლას მხოლოდ იმიტომ, რომ მე ვარ დღეს უბედური.! „-თვალეი გაახილა და მზერას გადააწყდა, ადგილზე გაიყინა და თვალებიც შუშისფერი გაუხდა. ნუთუ გონებით ისე შორს იყო წასული ჯერ კიდე ვერ მოვიდა გონს? –„ისა, ღმერთო მგონი ისაა. ეს რა ხდება ჩემს თავს.?!“-ფეხზე სწრაფად წამოხტა და მთლიანად ალმოდებული შევარდა საძნებელში, მოწყვეტით დაეშვალ საწოლზე. სახე ბალისში ჩამალა და ხმით ატირდა..
-აი ხედავ, შენი თხოვნა თავადვე დამარღვევინე, რამდენი ხანი არ მიტირია და ახლა შენს გამო ვტირი. ღმერთო რატომ მივლენ ამხელა განსაცდელს. ნუთუ იმდენად ვიყავი გონებით მასთან რომ ჩემამდე მოიყვანე?! ახლა რა უნდა გავაკეთო?-მთელი ძალით უჭერდა ხელებს მატერიას და ტანით თრთოდა. გული რომ მოითქვა ტირილით ფეხზე წამოდგა და ფარდები ფანჯრებს ჩამოაფარა, საერთოდ არ სურდა კიდევ ერთხელ დაენახა ის სასურველი.
დილით მეუღლესთან ერთად გავიდა საავადმყოფოში პასუხების გაასაგებად. კანკალით შევიდა კაბინეტში..
-გვარები შემახსენთ?-თეთრ კარადასთან მდარმა ექიმმა გამოხედა ცოლ-ქმარს.
-ბელქანია და მაისურაძე.-მშვიდი ტონით უთხრა ქალმა, მაგრამ კარგად რომ მოგესმინათ დიდ შიშს გაიგებდით მის რამნდენიმე წარმოთქმულ სიტყვაში.
-აი ესეც აქა..-შავ სავარძელში ჩაჯდა და ორი კონვერტი გახსნა. დიდი ინტერესით უყურებდა ჯერ ერთ ფურცელს შემდეგ მეორე. -კაი ამბავი მაქვს, სამკურნალო არც არაფერია.-ხელები ერთმანეთში გადახლართა და ჯერ აიანოს გახედა შემდეგ ბელქანიას.-აიანო ხო?
-დიახ.
-დაორსულება რომ გინდათ ალბათ დაგავიწყდათ წამლების მიღების შეწყვეტა..
-წამლებბის?-გაოცებულმა გახედა ცოლს.
-დიახ, ჩასახვის საწინააღმდეგო აბებს იღბეს აიანო და მაგიტომ ...
-გასაგებია. -სახეზე საშინელი ავდარი ეტყობოდა ბელქანიას და აიანოც გულს ამზადებდა მომავალი შტორმისთვის.-მადლობას გიხდით ექიმო, ჩვენ წავალთ.
-კი მარა..-სიტყვა არ დაასრულებინა კაცმა ისე გაიყავა კაბინეტიდან ცოლი და მანქანაში ჩატენა.
-შენი ხმა რ გავიგო სანამ სახლში არ მივალთ.! -კრინტი არც დაუძრავს მაისურაძეს, აწურული იჯდა ავტომობილის სავარძელში. ხელის კვრით შეაგდო სადარაზოში ცოლი და ფეხით აატარა ხუთი სართული. კარები დაკეტილი არ ჰქონდა თემო ბექლანიას საშინლად შემაშინებელი ხმა რომ ამოუშვა იოგებიდან.
-ეს როგორ გაბედე? რატომ დამიმალე სიმართე, იქ ს**ი კაცივით რომ დამაყენე ჰა?-კიდევ ერთხელ ჰკრა ხელი და მისაღების ცენტრში მაგიდასთან აღმოჩნდა ანო.
-არ მინდა ჯერ შვილი.-გაპარული ხმით თქვა.
-მე მინდა გოგო მე.!-მკერდძე მიიჭირა თითი თემომ .- ჩამოუყალიბებელი არსება ხარ.
-შეურაწყოფას ნუ მაყენებ.
-ხმას დაუწიე და არ გაბედო ჩემთან ასე ლაპარაკი.
-არ მინდა შენი შვილი..-გვერდი აუარა და საძინეელში შევიდა.
-რა თქვი?
-რაც გაიგე, არ მინდა შენი შვილის დედა ვიყო. არ მინდა ყოველ დღე ხედავდეს როგორ ამცირებს მამა მის დედა. გესმის? არ მინდა არა..! -ყელზე ძარღვები დაებერა სახე გაუწითლდა მაისურაძეს. მალევე იგრძნო მწარე ხელი სახეში და ლოყა გვარიანად აეწვა. -აი კიდევ ერთი მიზეზი რატომაც არასდროს გაგიჩენ შვილს.!
-მაგასაც განახე.-გიჟივით იყვირა და ტუმბოებს ეცა, ყველაფერი ამოატრიალა და რა წამალიც იპოვა, უნიტაზში ჩარეცხა. ფანჯარასთან იდგა ანო და აკანკალებული უყურებდა.
-არ მომეკარო, თემო არ მომეკარო.-ჩასისხლიანეული თვალებით მისკენ წასულ თემოს ხელები დაახვედრა მაგრამ აქაც უძლური იყო. მუცლით დააგდო საწოლზე, ლოყაზე გაშლილი ხელით დააწვა. -არ გინდა გთხოვ..-ცხელი ცრემლები ედინებოდა სახეზე აიანოს და თემოს ხელით აწეულ კაბას უკან აბრუნებდა. ტკივილმა დაუარა მთელ სხეულში, ტანზე მთელი ძალით ჩაფრენილ ხელებს გრძნობდა. ასე რომ იმეტებდნენ გაუსაძლისი ტკივილისთვის.. ბიძგები რომებიც ბოლოს უღებდნენ..
-შენ მაიძულე.! -ქოშინით ეუბნეოდა. დაუნდოლად ამოძრავებდა მის დიდ სხეულას ქვემოთ მოქცეულ სუსტ აიანოზე. ბელქანიას დაძაბული ტანი რომ მოდუნდა მიხვდა, დასასრული იყო.ფეხზე წამოდგა რიღსება ისევ შარვალში დააბრუნდა და მოშიშვლებული საჯდომი ნაჭრით დაფარა. -შენი ბრალია ყველაფერი.-მის ყურთან დაიჩურჩულა და ქამრის შეკვრით დატოვა ოთახი..
-ყველაფერი კარგად იქნება..-კვლავ იმედიანად ჩაილაპარაკა და საწოლიდან ჩამოცურდა. -აკანკალებული ფეხები ძლივს დაიმორჩიალა.აბაზანაში გავიდა. დედამიწაზე ყველაზე იაფასიანი საქონელი ეგონა თავი.! ყველაზე ამაზრზენი რასაც კი შეიძლებოდა ამ ქვეყნად ევლო. დუშის ქვეშ დადგა და თვალებ დახუჭული კვლავ ფერად სამყაროში გადავიდა. მაგრამ იქ აღარავინ დახვდა, მხოლოდ ფერადი გარემო იყო, ალბათ იქაც დატოვეს მარტო.
-მე ვარ აიანო! ჩემი ცხოვრება არ ყოფილა სრულყოფილი,მაგრამ მე ბედნიერი ვარ იმის ცოდნით, რომ ყველა ჩემი დემონის დამარცხება მოვახერხე.! ძველი მე მკვდარია.! მე თითოეული შეცდომით ვისწავლე, ყველა გამოწვევამ მე უფრო ძლიერი გამხადა.! -უკვე კარგად გაცვეთილი სიტყვები გაუმეორა თავს და ოდნავ მაინც შემატა გამბედაობა გაეგრძელებინა ცხოვრება.! განადგურებული, გადათელილი, ყველანაირი ემოციით დაცლილი, გამომშრალი გავიდა აივანზე და ფინჯანი ყავა დაიდო პატარა მრგვალ მაგიდაზე. ნაცნობი მონერი აკრიფა და ზუმერის შეწყვეტისთანავე ხმა ამოიღო.
-როგორ ხარ დე?
-კარგად ანო, შენ როგორ ხარ დე?
-მე?. მე კარგად დე, ცუდად როგორ ვიქნები. შენ მყავხარ.! -ბოლოს დაამატა და ობლად ჩამოვარდნილი ცრემლი მოიწმინდა. ნახევრად გამშრალი თმა რომელიც სახეზე ეფერებოდა უკან გადაიგდო და ყავა მოსვა.
-დედი ხდება რამე?
-არაფერი, ქეთი რა კითხვებს მისვამ? არ შეიძლება დედას ისე დავურეკო?
-კი როგორ არ შეიძლება.
-დე იცი რა დრო მენატრება? ..აი ფუნთუშა რომ ვიყავი, მაშინ ყველაფერი როგორი მშვენიერი იყო, ხო?
-ხო?!
-ხო დე. იმ აიანოს ეგონა რომ დაცინვაზე ცუდი ამ ცხოვრებაში არაფერი ხდებოდა, ახლა კი დე ვხვდეი რომ მაშინ ყველაზე ბედნიერი ვიყავი.
-აიანო რამე მოხდა დედა?-ხმა გაუცივადა ქეთიას.
-არაფერი დე. მიყვარხარ.-ყელში გაჩხერილმა ბურთმა საგრძნობლად შეუცვალა ხმა.
-გინდა მოვიდე შენთან?
-არა, მარტო მინდა ყოფნა.! სუნთქვა მინდა დედა.. მინდა ვისუნთქო გესმის? აი აქ.-ყელზე მოისვა ხელი.-ყელში იმხელა ბურთი მაქვს გაჭედილი არაფრით არ მაძლევს სუნთქვის საშუალებას.მაპატიე დე თუ აგანერვიულე, უბრალოდ რაც ლიკა დავკარგე იმის მერე მეგობარი მხოლოდ შენ დამრჩი.!
-მიყვარხარ დედა. თუ სუნთქვა გინდა, დაბრუნდი ჩემს სახლში. დაბრუნდი შენს ოთახში დედა და ისევ ჩემი ფუნთუშა აიანო გახდი.
-არ შემიძლია დე.! კაი წავედი. მიყვარხარ.-ტელეფონი გათიშა და მაგიდაზე დადო. ხელეს შორის მოიქცია თეთრი ფინჯანი. ისევ ის მზერა, ასე რომ უფორიაქევს სულს. წამით გაუსწორა თვალები კაცის შავ თვალებს და ისევ უსასრულობაში დაიკარგა.
***
მაგიდის გარშემო მეგობართან ერთად იჯდა მიქაელი და ჩაფიქრებული დაჰყურებდა ჭიქას.
-რაღაც მაფორიაქებს და უნდა გითხრა დიმა, თორე მე მარტო დიდ სისულელეს ჩავიდენ.
-გისმენ შე**მა, რა შორიდან მივლი.
-ჩემ წინა კორპუსში ის გოგო ცხოვროს.
-ვინ გოგო?
-ადრე თუ გახსოვს ვარჯიშზე რომ მივდიოდით და მუშტაედის ბაღში გოგო ტიროდა.
-აა, ჰო გამახსენდა. ნუ გაა**აკე ასე ერთი შეხედვით იცანი?
-გამიჭირდა, მაგრამ ვიცანი ძმაო.! -გაღიმებულმა ამოხედა ქერა ბიჭს.
-მერე შე**მა?
-მერე ის რომ ვიღაც კაცთან ერთად ცხოვროს.! -საფეთქელთან მიიჭირა ხელი.
-გათხოვდა ტო?
-რამ გაგაოცა ასე ძალიან დიმა, არრ იცი გოგოები თხოვდებიან?!
-რავიცი..-დაიბნა.-ვატყობ, მოგწონს ის ქალი და ცუდი გეგმები გქვს.
-ხოდა არ ვიცი, ქმარი ყავს შეყვარებული ხომ არაა ასე ამრტივად რომ გავწიო.?! -გაღიზიანდა და ფეხზე წამოდგა.-მაგრამ როგორც ჩანს ცუდი ურთიერთობა აქვს.!
-რა იცი შენ?
-ეტყობა, არაა ბედნიერი. სულ მოწყენილია, ღამე იმის მაგიერ ეძინოს გარეთ ზის და ფიქრობს. ბევრს ფიქრობს, რომ იცოდე რა ლამაზია მთვარის შუქზე.
-შენ კიდე დარაჯივით ადგიხარ ხო?-თავი გააკანტურა დიმამ.-ერთს გეტყვი.-დასერიოზულდა და მეგობარს ხელი დაჰკრა ბეჭზე.-თუ ამჩნევ რომ ქალი ბედნიერია, კარგი ქმარი ყავს და ასე შემდეგ, უნდა შეეშვა. არაა კარგი როცა ქალს პრობლემებს უქმნი. მაგრამ სხვა თემაა თუ კაცთან ბედნიერი არა. თუ ფიქრობ რომ ის შენთან უკეთესად იქნება,ვიდრე იმ ყ*ესთან. იბრძოლე ძმაო და წაართვი. მხოლოდ იმ შემთხვევაში თუ დარწმუნდები რომ ბედნიერი არ არის.!-ჩაფიქრებულ მეგობარს გახედა. -გაიგე?
-გავიგე.. გავიგე.!
-ის მაინც იცი რა ქვია?
-აბა საიდან? შარფზე მხოლოდ ინიციალები წერია. ისიც ძლივს გავარკვიე რა იყო.-გაიცინა.
-ეე ძმაო დაგრია ხელი სიყვარულმა.. -სიცილში აჰყვა მეგობარს.
-ნუ დამცინი რა.-ფიქრებით ისევ იმ ღამისკენ წავიდა პირველად აივანზე რომ ნახა უცნობი ქალი. ღმერთო ისე უდუღებდა სისხლს ის პატარა გოგო, უცნაურ ემოციებს იწვევდა მიქაელში და სურვილს, ძალიან დიდ სურვილს უჩენდა ეს სევდიანი თვალები მისთვის გაბრწყინებულიყო.!

****
მოგესალმებით, გუშინ ვერ მოვახერხე დადება ამიტომ იმედია ერთ დღიან დაგვიანებას მაპატიებთ. ხო კიდე რისი თქმა მინდოდა.. ეს ისტორია არ ეხება თემოს ცუდად გამოჩენას. ეს არის მთლიანად აიანო მაისურაძის ცხოვრება, რომელმაც არასწორი ადამიანი აირჩა მეორე ნახევრად და მისგან გამოწვეულ ტკივილებზე. დღს-დღეისობით არსებობენ კაცების ის კატეგორია რომლებიც ურთიერთობის დასაწყისში ანგელოზების ნიღაბს ირგებენ და მაშინ იხსნიან და ავლენენ თავიანთ პიროვნულ სახეს, როცა ქალი მთლიანად ხელში ჰყავთ.
მადლობა ყველას თბილი სიტყვებისთვის. იმედია კვლავ გააგრძელებთ კითხვას და შეფასებებსაც მომცემთ. <3