მარიამს ცხვირი აეწვა და მომდგარი ცრემლები
გადმოედინა,ეცადა თავი მოეთოკა,მაგრამ
ბოლოს მაინც ნერვებმმა უმტყუნა და ხმამაღლა
ატირდა,ანა კართან იდგა და მას მისჩერებოდა
-მარიამ რა დაგემართა?-ანამ მზერა გიორგიდან
მარიამზე გადაიტანა ისევ
-ითამაშა...ისევ ითამაშა გესმის?-ამოისლუკუნა
მარიამმა და დას შეხედა დაწითლებული
თვალებით, ანა ადგილზე გაქვავდა, შიშისგან
ჟრუანტელმა დაუარა, მაგრამ მარიამის
დასამშვიდებლად ამოიბლუყუნა
-რაიცი?- და მიაჩერდა დას კითხვაჩამდგარი
თვალებით
-წეღან ამოიბურტყუნა-უთხრა სლუკუნით დას
-გათხლეშილი მთვრალია
-ვიცი!ვიცი!ისევ ითამაშა-დაიყვირა მარიამმ
ანა მოულოდნელობისგან ადგილზე შეხტა და
მღელვარების დასაფარად თითების მტვრევა
დაიწყო -ავადმყოფი, არანორმალური, იდიოტი
არარაობა, დაავიწყდა თავისი თამაშის გამო
რა დღეშიც ჩაგვყარა-ისევ ყვიროდა მწყობრიდან
გამოსული გოგონა -მისგამო ყველაფერი
გავყიდეთ საწოლი, კომპიუტერი, დედას კალიცო
ჩემი საცოდავი ბეჭედიც წამგლიჯა, სკამები,
იატაკზე გვეძინა-ამოიყვირა და ხმა ჩაუწყდა,
ცრემლები მოეძალა ისევ და ატირდა -იქამდე
არ მოასვენეს და სცემდნენ ის ნაძირალები
სანამ ჩაკოს ბოლო თეთრი არ მიუტანა და
ისევ ისე მოიქცა,ისწვ ისე მოგვექცა,ისევ ისე
გაგვიმეტა...ასე როგორ გაგვიმეტა,ეს ავადმყოფი
ჯანდაბა-ამოიყვირა და გარეთ გავარდა რომ
როგორმე თავი მოეთოკა და დაწყნარებულიყო.
მთელი ღამე თეთრად გაათენა და დილაადრიან
გააღვიძა გიორგი
-რაგინდა?-დაუღრინა დას ჯერ კიდევ სასმლისგან
გაბრუებულმა
-რამდენი წააგე-მიახალა მარიამმა და თავზე
წამოადგა.
-რა წავაგე? თავი რამეს ხოარ მიარტყი-არ
შეიმჩნია შეშფოთება და თვალი აარიდა
გაცეცხლებულ დას
-გეკითხები რამდენი წააგე?
-მოკეტე და შენ საქმეს მიხედე-დაუყვირა
მწყობრიდან გამოსულმა -შენი საქმე არაა
გაიგე!-უფრო ხმამაღლა იღრიალა.
-ნაძირალა და ავადმყოფი არაკაცი ხარ
ასე როგორ მოგვექეცი? ვერ ხედავ რა
დღეში ვართ? ბრმა ხარ? რატომ ითამაშე?
არ გეყო ერთხელ რომ ყველაფერი
გავყიდეთ და ვიღაც ნაძირალებს შეაყარე
მთელი ფული? არ კმარა რაც დაგვიშავე?.
-მოკეტე და გადი აქედან-უღრიალა დას
გიორგიმ -იცოდე ცხვირის ჩაყოფა არ
გაბედო ჩემს საქმეში-თითის ქნევით
გააფრთხილა მარიამი.
-შენი საქმე ჩვენ გვანადგურებს!ჩვენ!-
ბოლოს უკვე იკივლა გამწარებულმა მარიამმა
და სახლიდან კარის ჯახუნით გავარდა.
ანას ისე დაუბღვირა გიორგიმ რომ ხმა არ
ამოუღია დამფრთხალ გოგონას ისე წავიდა
სკოლაში.
გიორგი ამ ჩხუბის მერე სახლში აღარ მივიდა,
არც მარიამის ზარებს პასუხობდა, რამდენიმე
დღე ისე გავიდა რომ მისი ასავალდასავალი
არავინ იცოდა, ამიტომ იძულებილი გახდა
მარიამი იმ კლუბში მისულიყო სადაც მუშაობდა,
დილის ცხრაზე იცვლებოდა გიორგი ამიტო.
მარიამი ცხრის ნახევრიდან ეზოში დარაჯობდა
ძმას რომ არ გაესწრო. აუტანელი სიცივე
ძვლებში ატანდა,მარიამი ცახცახებდა უკვე,
ამიტომ აქეთ-იქით დაიწყო სიარული თიმცა
ამან ოდნავადაც ვერ შეუმსუბუქა მდგომარეობა
მითუმეტეს რომ ისევ თხელი სარაფანი ეცვა და
ერთი გაცრეცილი ჟაკეტი,დროდადრო საათს
დახედავდა ხოლმე, წუთები კი ნელა
მიიზლაზნებოდა თითქოს მის ჯინაზე, მაგრამ
ეს გაუსაზლისი მდგომარეობა ერთ წამაი გაქრა
სრულიად როცა ალექსანდრეს ხმა მოესმა
-აქ რას აკეთებ ალქაჯო?-წინ დაუდგა და გაეცინა
-შენ მომენატრე და გელოდებოდი-უთხრა წარბ-
შეკრულმა მარიამმა და ახედა.
-ხოო? მე არა-მიახლა ირონიული ტონით და
წინ წავიდა,მარიამსაც გაეცინა -წამოდი, რას
დგახარ გაიყინები- არცკი მობრუნდა მისკენ
ისე გამოსძახა,მარიამი ჯიუტად იდგა ისევ იმ
ადგილზე და ვერაფრით მიხვდა მინუს ერთ
გრადუსშიბრატომ დასცხა.
-არ მინდა-გასძახა მღელვარება შეპარული ხმით
-წამოდი-ხმა გაიმკაცრა ბარათაშვილმა მისკენ
მიბრუნდა და შეანათა მწვანე სფეროები
გაფითრებულ გოგონას -დროზე-ისევ ისე უხეშად
და მკაცრად უთხრა.
-თავი დამანებე-ამოილუღლიღა გათიშულმა გოგო-
ნამ და თავი დახარ ვერ გაუძლო მის დაჟინებულ
და მწველ მზერას.ალექსი ისევ მიბრუნდა
-დიდხანს გელოდო?-და იქამდე იდგა სანამ მარი-
ამი არ მიუახლოვდა, კარი რო გააღო დაცვამ
როგორც ჯწლტმენი ბარათაშვილი პირველი
შევიდა, მარიამი უკან მიყვა, ბარმენები
მიესალმნენ უფროს მან დააიგნორა და მაღლა
ავიდა.
-აქ რას აკეთებ?-მკლავზე ხელი წაავლო
დას გიორგიმ და ცალკე გაათრია.
-სად დაეთრევი? სახლში არ მოსულხარ რამდენი
ხანია,გირეკავთ და არ გვპასუხობ მესიჯი
მაინც გამოგზავნე ცოცხალი და სახსალამათი
ვაგდივარ ჯერ-დაუღრინა მარიამმა და მკლავი
გაითავისუფლა, ცოტა რომ დამშვიდდა თხოვნით
უთხრა -მოდი სახლში და დავილაპარაკოთ
-შენ ნუ ერევი და აქაც აღარ მოხვიდე გასაგებია?
-სახლში მოდი და აქ ამსაშინელ ადგილა აღარ
მოვალ.
-წადი დროზე-თვალები დაუჭყიტა გიორგიმ
დას -არმინდა რომ აქ იყო და გიიყურონ
-მოხვალ?
-ჯანდაბას შენი თავი, მოვალ ოღონდ წადი-
გიორგიმ ალექსანდრეს ახედა რომელიც
მოაჯირზე დაყრდნობილი სიგარეტს ეწეოდა
თვალებით ბურღავდა და-ძმას.
საღამოს ანა ოთახში გაისტუმრეს და სალა-
პარაკოთ დასხდნენ და-ძმა
-რამდენი წააგე?
-მარიამ ცხვირს ნუ ყოფ მე მოვაგვარებ
-რამდენიმე ათასი?-კითხა მარიამმა და თვალებში
ჩააშტერდა, გიორგი შეიშმუშნა და თავი დახარა.
ფულს ვიშოვი და გადავიხდი, ცხვირს ნუ ყოფ
მეთქი და კიდე იქ მოსული აღარ გნახო-შეხედა
დას შეშლილი მზერით-ეს თქვენ არ გეხებათ
და არ დავუშვებ შეგეხოთ.
-წინაზე არამარტო მე ანასაც შეეხო შენი
წაგება და მთწლი ავეჯი დავკარგეთ!შენ დას
ოპერაცია დასჭირდა და კაპიკი არ გვქონდა
შენ კი წახვედი და ითამაშე,რა გინდა? გინდა
ცხოვრება სამუდამოდ დაინგრიო და ჩვენც
დაგვინგრიო? ეს გინდა? ვერ ხვდები რომ
თავსაც ინადგურებ და ჩვენც გვანადგურებ?
-ნუ ღრიალებ, გითხარი მე მოვაგვარებთქო-
გიორგი სახლიდან გავარდა აღწლვებული,
მარიამი მიხვდა რომ ნამდვილად ბევრი
ფული წააგო, ასე იმიტომ იქცეოდა მისი
ძმა,იდგა შეშინებული გოგონა და ცახცახებდა
ნელნელა ცრემლებიც ჩამოსცვივდა თავისთავად
ვინიცის იქნება იმდენიც წააგო რო მათი
მონგრეული ბინინის გაყიდვა ავარიულ კორპუსში
მაინც არ ყოფილიყო საკმარი.
გიორგი ჯიუტად დუმდა, მაგრამ იმ ლაპარაკის
მერე დებს ფხიზელი აღარ უნახავთ,აგრესიული
და იხეში გახდა,ყველაფერზე უყვიროდა მათ,
სულ მთვრალი იყო, სახლშიც სვავდა რაც ადრე
არასოდე უქნია,სიგარეტსაც შინ ეწეოდ და
ხშირად ბრუნდებოდა შინ ნაცემი, ამიტომ
ჯავრებს დებზე იყრიდა...
,ერთხელ მარიამს ხელიც გაარტყა იმდენად
მოულოდნელი იყო რომ რამდენიმე წამს
გაბრუვდა -მარიამ-მოსკენ წავიდა გიორგი
როცა გააცნობიერა რა ჩაიდინა, მარიამმა
უკან დაიხია, გიორგიმ ხელები მომუშტა
მრისხანებისგან, ძარღვები დაებერა და
სახე დაემანჭა -შენ მაიძულე... ხოიცი
როგორ მიყვარხარ... მაპატიე-ამოღერღა
ბოლოს და გარეთ გავარდა. მარიამი
მოცელილივით დაეცა იატაკზე და აღრიალდა
სიმწრისგან. იმ ღამეს გიორგი მთვრალი
დაბრუნდა შინ მაგრამ არა უგონოდ, ანამ
გაუღო კარი, გიორგიმ გაუღიმა და გულში
ჩაიკრა, ანამაც ბრაზნარევი ღიმილით ახედა
-მარიამი როგორაა?
-ბევრი იტირა
-ხიოცი როგორ მიყვარხართ
-რომ გიყვარდეთ ასე არ მოიქცეოდი
-ყველაფერი კარგად იქნება
-ხოო აბა რა, შემოდი და დაწექი,
გათხლეშილიმთვრალი ხარ
გიორგი მარიამთან შევიდა
-ხოიცი რარ მინდოდა,შენ მლანძღავ,
ისედაც ცუდადვარ...ვიცი რომ
ნაძირალა ვარ,უშენოდაც ვიცი და
ნუღარ მაგიჟებ.ფულს ვიშოვი, სადმე
ვიშოვი და ...თქვენ პრობლემები არ
გექნებათ,გთხოვ დამოჯერე-გიორგი დას
ჩაეხუტა მარიამსაც გულმა არ გაუძლო
და ძმას მოეხვია
-ბევრია?
-ძალიან, ძალიან ბევრი-ამოილუღლუღა
გიორგიმ
-რა უნდა ვქნათ?
-ვიშოვი
-მეშინია რამე არ დაგიშაონ
-მარიამ მომეშვი
-ადრე ოსე გცემეს
-კაი გეყოს ეხლა-გიორგი მოსაღებში შევიდა
დივანზე დაენხო და დაიძინა.
ნიკა ბავშვობიდან პრობლემური ბავშვი იყო
გამუდმებით ყურადღების ცენტრში ყოფნას
და განსაკუთრებულ დამოკიდებულებას
მოითხოვდა,რადგან ეპილეფსია ქონდა
მშობლებიც მის ჭკუაზე დადიოდნენ და ნიკამ
ავადმყოფობა გამოიყენა რომ მიეღო
ყველაფერი რაც სურდა,მათი სიკვდილის
მერე ძმა და ბებია ყავდამორჩილად მაგრამ
ალექსანდრე მასზე ჭკვიანი და გაიძვერა იყო,
იცოდა ნიკა დაქნეული რომ იყო
მაგრამ არც ისეთ იდიოტი იყო როგორსაც
თავს აჩვენებდა ოჯახისწევრებს და ნელნელა
გაამჟღავნა თავისი ფარისევლური ხასიათი,
ამბიციები,თუმცა პრიბლემა ის იყო რომ თავად
პრობლემა.
ერთ ღამეს გიორგი გადამწვარი მთვრალი
მივიდა სახლში და ბლუდუნებდა რომ სამი
დღე ღა დარჩა, დროდადეო კი ოციათას
ახსენებდა, მარიამს არცერთი სიტყვა არ
გამორჩენია და მთელი ღამე ღმერთს
ეხვწწებოდა მისი ნაბოდვარი სიზმარი
ყოფილიყო, მაგრამ დილით ორივე და თავზე
წაადგა და სიმართლის თქმა აიძულეს
გიორგის დასტურმა რომ ოციათასი აქ
მართლა ვალი და სამი დღე აქ ვადა
დარჩენილი, დებს თავზარი დასცა
ორივე ცრემლებად დაიღვარა
ნერვიულობისაგან,გიორგიმ პირობა
მისცა მათ რომ ამ თანხას იშოვიდა
და ყველაფერი კარგად იქნებოდა
მათ არაფერი დაუშავდებოდათ
დებს აკოცა და სახლიდან წავიდა.
მარიამს გული შეეკუმშა ისეთი
შეგრძნება ქონდა თითქოს უკანასკნელად
აკოცა ძმამ.
რამდენიმე დღემ ისე განვლო გიორგი
არ გამოჩენილა, ტელეფონიც გათიშული
ქონდა, ამიტომ ისევ კლუბს მიაშუურა
განადგურებულმა მარიამმა იმის იმედად
რომ იქ ნახავდა ძმას, თუმცა გრძნობდა
რომ ამაო იყო იქ მისვლა, რომ გიორგი
იქ არ იქნებოდა და ასეც მოხდა,ძმა
იქ არ დაუხვდა,ის კიარადა ნაცნობი
ბარმენი და მიმტანიც აღარ იყვნენ, ახალ
ბარმენება კითხა ხომ არ იცოდნენ რამე
გიორგიზე და ძველ ბარმენზე მაგრამ მათ
არაფერი იცოდნენ ძველ თანამშრომლებზე,
მიმტანებმა უთხრეს რომ გიორგიდა მისი
მეწყვილე რამდენიმე დღეა ახლებმა
ჩაანაცვლეს. მარიამმა ბარათაშვილის
კაბინეტი იკითხა და მიმტანმა მეორე
სართულზე მიუთითა, გაცეცხლებული
მარიამი კიბეზე ავარდა და დაუკაკუნებლად
შეგლიჯა კაბინეტის კარი, იმდენად
მოულოდნელი იყო მათთვის რომ ნიკა
ფეხზე წამოვარდა, თორნიკეს წყალი
გადასცდა და ხველა აუვარდა, მარიამი
გაფითრებული იდგა და სავარძელში
მოკალაათებულ ალექსანდრეს მკვლელი
მზერა ესროლა,რომელმაც სიგარეტი
ტუჩებთან მიიტანა ღრმა ნაფაზი დაარტყა
მერე საფერფლეში ჩაჭყლიტა გალეული ღერი
ისე რომ მარიამისთვის მრისხანე
მზერა არ მოუშორებია
-ჩემი ძმა სადაა?-დააიგნორა მარიამა
სამივეს გაცეცხლებული მზერა
-დაგვტოვეთ-გაისმა ალექსის გამყინავი ხმა