მას შემდეგ რაც ლექსების წერაც დავასრულე ანნაზე, ყველაფერი რადიკალურად შეიცვალა. პირველ რიგში მასთან დაკავშირებული ყველა ლექსი თუ გრძნობა წარსულს ჩავაბარე, იცით რატომ?! დავიღალე ამდენი უიმედობით და ტანჯვა-წამებით, მეც ადამიანი ვარ, შეიძლება ბევრისგან განსხვავებული, თუმცა მაინც ადამიანთა კატეგორიას მივეკუთვნები. და დადგა ის დრო როდესაც აღარავის მიმართ ვგრძნობდი რამეს და ზედმეტად უდარდელი გავხდი. მაგრამ სულაც არ მომწონდა ეს ყველაფერი, რადგან ჩემი ცხოვრების 90 პროცენტი ხელოვნებისგან შედგება. ეს გრძნობებიც, ზოგი ნამდვილი და ზოგიც გამოგონილი, ხომ ხელოვნების ნაწილია.
აღარც ლექსი, აღარც გრძნობა,
მუდამ მქონდა ღვინით თრობა.

მოკლედ უსარგებლო რომანტიკოსად ვიქეცი. ხო და სწორედ ამ მომენტში გამოჩნდა ის ერთადერთი და განუმეორებელი ადამიანი, რომელიც სიგიჟემდე შემიყვარდა და რომელსაც შევუყვარდი. და სიმართლე რომ გითხრათ, ჩემი და დეას ურთიერთობა და სიყვარული ისევ და ისევ თორნიკე ტოტიკაშვილის(ტოტიკას) დამსახურებაა. ყველაფერი გააკეთა იმისთვის, რომ დეასთვის ყველაფერი მეთქვა: მაქსიმალურად დამაიმედა და შეიძლება ითქვას გარანტია მომცა იმისა, რომ ყველაფერი კარგად იქნებოდა. და მართლაც ყველაფერი ასე გამოვიდა.
იცით როგორ მიყვარს დეა? არც იცით და ვერც ვერასდროს გაიგებთ, რადგან მისი მსგავსი ვერასდროს შეგხვდებათ, ყველასგან განსხვავებულია. ყველაზე ლამაზია, ყველაზე მშვებიერი, ყველაზე საყვარელი, ყველაზე ფაქიზი, ყველაზე ჭკვიანი და უბრალოდ განსაკუთრებული.
მე ის სიგიჟემდე მიყვარს, ვაღმერთებ და მის გამო ყველას და ყველაფერს დავთმობ და გავწირავ. დასრულდება თუ არა ოდესმე ეს ყველაფერი? დიახ, მაშინ როდესაც მოვკვდები!

და ბოლოს, იცით რა არის სიყვარული? როდესაც ერთი ადამიანის გამო მზად ხარ სხვა ყველაზე და ყველაფერზე უარი თქვა და იმ ერთ ჭეშმარიტს მიუძღვნა შენი ცხოვრება. მიყვარხარ!