ნინო ნაკაშიძე, გოგო წელამდე წაბლისფერი თმით, დიდრონი თვალებით, სახეზე პატარა ხალებით, ვარდისფერი ნორმანული ტუჩებით, და ლამაზი პატარა ცხვირით. ნინო არის ბუნებით მშვიდი, ზრდილობიანი, მოსიყვარულე, და მზრუნველი. მას უყვარს კითხვა, მუსიკის მოსმენა,გიტარაზე უკრაცდა მაგრამ დიდი ხანია რაც აღარ დაუკრავს, სეირნობა, ხალხ მრავლობა, მაგრამ გიჟდებოდა სიმარტოვეზე, შეძლო საათობით მჯდარიყო მარტო და არფერი ეკეთებინა უბრალოდ დამტკბარიყო სიმშვიდით, და გიჟდებოდა ბავშვებზე, ბავშვები მისი სუსტი წერტილი იყო, შეძლო უცნობი ბავშვი აეყვანა ხელში მოფერებოდა და გაეშვა.ნინოს არ უყვარდა: დამცირება, დაცინვა, შეურაწყოფა და იმის ლაპარაკი რაც საკუთარი თვალით არ უნახავს, მაგრამ ხშირად ყოფილა რო მაინც მოუსმენია სხვისთვის და დაუჯერებია რასაც მალევე ნანობდა. მოკლედ არ უყვარდა უსამართლობა.მშობლები? ყავს. დედაც და მამაც ლოთები არიან ერთმანეთზე ვარესი ლოთები.დედა - მზია მამა- მერაბი.ძმა ან დაა თუ ყავს? არა მარტოა არავინ ყავს.სამუშაოს ეძებს რო სწავლის ფული მაინც გადაიხადოს უნივერსიტეტში, ეჭვი ეპარება უნივერსიტეში ჩასარიცხი თანხა მოაგროვოს მშობლების შემყურე, არავინ იცის როდის დადგება რომელიმეს მევალე.წელს დამთავრა სკოლა.მეგობრები? არ ყავს. რატო? მისი ფენის გამო არავის უნდა მასთან მეგობრობა, ყავდა ერთი მეგობარი ბიჭი მაგრამ მალევე ჩამოშორდა რაღაც-რაღაცაების გამო.სამუშაო ღამის ბარში იშოვა, ნუ არც ისე დიდი ანაზღაურებით მაგრამ, სხვა გზა არ აქვს. უფროსი წასული იყო საზღვარ გარეთ საქმეებზე ამიტო ვერ გაიცნო. ეს ამბავი დიდად არც ანაღვლებდა. რამოდენიმე გოგო მუშაობდა კიდე, ანა და მაშო, მისდა გასაკვირათ მალევე დაუმეგობრდა.
-ნინ!
-ხო მაშო?
-რატო გადაწყვიტე მუშაობის დაწყება?-კითხა ახლად გამოსულმა მაშომ, უკვე სახლში მიდიოდნენ. მაშოს და ნინოს თითქმის ერთ უბანში ქონდათ ბინა, როგორც აღმოჩნდა მაშო ახლად გადმოსილი იყო.
-სხვა დროს რო ვისაუბროთ ამაზე?
-კარგი.-ფეხით დადიოდნენ რადგან არ უნდოდათ რასაც გამოიმუშავებდნენ ტაქსიში დაეხარჯათ, უკან იმ დროს ბრუნდებოდნენ რო მარშუტი არ იყო. უამრევ თემაზე საუბრობდნენ მაშო და ნინო კარგად შეწყვნენ ერთმანეთს.ერთი თვე გავიდა რაც მუშაობა დაიწყო. არფერი განსაკუთრებული არ მომხდარა ამ ერთი თვის განმავლობაში. ხვალ პირველ ხელფასსაც აიღებს.დილით კარებზე ხმაურმა გაღვიძა როგორც ჩანს ვიღაცამ მოაკითხეს ისევ მის მშობლებს. ტავზე ბალიში დაიხურა და ისეთი ხმა ამოუშვა არა მიწიერი.გარედან ხმა შემოესმა მაგრამ არ გასულა.
-სადა ჩემი ფული?-იკითხა ვიღაცამ არ ქონდა მოხუცის ხმა.
-მალე დაგიბრუნებ, ორ დღეში ჩემი შვილი ხელფას აიღებს და დაგიბრუნებ.-მოესმა ხო? ვინ აიღებსო? ასეც იცოდა,
-ორ დღეს გაძლევ ფულს დამიბრუნებ, გგონია ეგ ხურდები მანაღვლებს?
-აბა?
-უბრალოდ სიტყვას რო იტყვი შესრულება უნდა შეგეძლოს.
-ხო ხედავ რა გაჭირვებაში ვცხოვრობ?
-რო მოხვედი და თავიშემაცოდე ფული გამომართვი ცოლი მყავს ავად და ფული მჭირდებაო და ერთ თვეში დაგიბრუნებო, რატო მომატყე? წახვედი და სამელი იყიდე მთელი ფული ორ დღეზე დახარჯე. სასმელი რო არ გეყიდა პური გეყიდა და გეჭმევია შენი ცოლისთვის და შვილისთვის.
-კარგი კარგი ორ დღეში დაგიბრუნებ აიღებს ჩემი შვილი ხელფასს.-კარის ხმა რო გაიგო მიხვდა წავიდნენო, და გარეთ გავიდა.ისე იქცეოდა თითქოს არაფერი გაუგონია.
-ნინო?
-რა?
-ხელფას როდის მოგცემენ?
-არ ვიცი, რა იყო?
-თეთრიც არ მოაკლო მჭირდება.
-უკაცრავად?
-რა უკაცრავად ვერ გაიგე რა გითხარი?
-მე მჭირდება ის ფული სწავლისთვის მამა.
-სულ ფეხ***ე შენი სწავლა ისე გაკეთე როგორც გეუბნები თორე გაჩენის დღეს გაწყევლინებ.-ამ ყველაფერს ნინოს დედა ძველ მდივანზე მიგორებული ისმენდა.
-ისეც ვწყევლი.-უთხრა და გასვლა დაპირა რო შეაჩერა მამაისმა.
-რა თქვი? როგორ მელაპარაკები? მე მამა ვარ შენი თუ ვინ?
-ისეც ვწყევლი თქოოო.......-კიდე აპირებდა რაღაცის თქმას მაგრამ უცებ სახე აეწვა და ვერ დასრულა სათქმელი. ჩანთა აიღო სადაც ფორმა ქონდა სამუშაო და გავარდა.ტუჩის წვა იგრძნო და მიხვდა რო გახეთქილი ქონდა. ჩანთიდან პატარა სარკე ამოიღო და გაიხედა ტუჩიდან სისხლი დიოდა. კიდევ ერთხელ შეზიზღდა საკუთარი თავი.მართალია ჯერ კიდე ქონდა დრო სამუშაოს დასაწყებად ერთი საათი აქეთ იქეთ სიარულს იქ მისვლა ამჯობინა. ბარში ისე შევიდა არავის დაუნახავს საპირფარეშოში შევიდა ტუჩი მოიბანა და იქვე ჩამოჯდა. დრო სწრაფადვე გავიდა. გოგონების ხმა რო გაიგო მიხვდა რო გასვლის დრო იყო. გოგონები გაოცებული უყურებდნენ ტუჩ გახეთქილ ნინოს.
-რა? არ წაქცეულხართ თქვენ?
-კი მაგრამ ტუჩი არ გავხეთქია.-უპასუხა ანამ.-ნინ რა მოგივიდა? არ მოგვატყო.
-არაფერია დაივიწყეთ.
-ნინ როგორ იქცევი?ჩვენ რო რაიმე შეგვემთხვას მასე უყურადღებოთ დაგვტოვებდი?
-არა რა თქმა უნდა....-ბარმენმა დაუძახა გოგონებო გვჭირდებითო და საუბარი ვერ დასრულეს.-კარგი მერე ვისაუბროთ. ეხლა წავიდეთ.გოგონებმა თავიანთ საქმებს დაუბრუნდნენ, ნინომ ცოტა ტონალური წაისვა და პომადა ტუჩის დასაფარად მაგრამ არაფერი გამუვიდა.უკვე ცრემლების შეკავება აღარ შეძლო, თვალები ცრემლებით აევსო მაგრამ როგორმე მოახერხა და გავიდა, სინი აიღო სადაც კოკტეილი იდო და მიუტანა. სადაც იყო დამთავრებდა სამუშაოს ისევ იმ მაგიდასთან რო მიუწია მისვლა, ბჭები საკმაოდ მთვრალები იყვნენ, ერთ ერთმა საჯ**მზე მოუთათუნა ხელი რასაც ნინოს სინის დავარდნა მოყვა, ბიჭს ისე გარტყა ხუთი თითი დაეტყო სახეზე.
-როგორ ბედავ?- წამოვარდა ბიჭი ფეხზე.
-მე? მე როგორ ვბედავ?
-ხო შენ?
-შენ იქცევი არაკაცივით და აქეთ მიყვირი? რა უფლებით მეხებით?-ნინო ისეც ცუდად იყო ეს მისთვის ბოლო წვეთი აღმოჩნდა და კი მიღო იმბიჭმა საკადრისი.
- მინდიხარ ძალიან ლამაზი ხარ ეს შენი წაბლისფერი თმა საოცრება,- გოგოსკენ დაიძრა ნინოს შეშინდა, უკან დახვა დაიწყო. ბნელი განათების გამო ვერავინ ვერაფერს ამჩნევდა ყველა მის სტიქიაში იყო.
-არაკაცი ხარ სუსტი სქესის წარმომადგენლებზე შეგიძლია მხოლოდ შენი ძალის გამოყენება.-ნინო მაინც არ აჩერებდა ენას.
-შენი გრძელი ენის გამო მიგიღია როგორც ჩანს უკვე.- ნონომ სწრაფად აიღო გვერდით მაგიდიდან ბოთლი და მაგიდაზე დარტყა და გატეხა. აქამდე ჩუმათ მჯდარი ბიჭები უცებ წამოცვივდნენ ფეხზე ასევე ანამაც შენიშნა ნინო და მათკენ გაემართა.-გგონია მაგით შემეშინებ? ნახე რამდენი ხალხი არავის არ აინტერესებ ყველას ყლ*** კიდიხარ. წამოდი ამაღამ ჩემთან.-ისევ უახლოვდებოდა ბიჭი. მაგიდა სხვა მაგიდებისგან მოშორებით იდგა.
-არ მომიახლოვდე თორე გეფიცები არც კი დავფიქრდები ისე დააგარტყავ.
-ნინ? რას აკეთებ?
-ანა წადი ეს არა შენი მონაკვეთი.
-ნინ გაგიჟდი?
-ანა წადი თქო.
-სად უშვებ ამ ლამაზმანს? ნახე მეგობრები მახლია მასთანაც გაერთობოდნენ.-ნინომ ანას გახედა სწორედ ამ დროს დრო იხელთა ბიჭმა და წართვა ბოთლი.-აბა ეხლ რას იზამ?-ნინომ უკან დაიწყო დახევა.- შეგეშინდა? წეღან რა დიდ გულზე იყავი, სად წავიდა შენი დიდ გულობა?-უკვე ნინო კედელთან ყავდა მიმწყვდეული, უცებ ჩავლო ხელი და გასავლელისკენ წაიყვანა, ანა უცებ გაუჩინარდა ვერ დაინახა სად გაქრა ეგონა რო ისიც რომელიმე ბიჭმა წაიყვანა, ფართხალებდა ხელის განთავისუფლებას ცდილობდა მაგრამ ამოდ.-ისე წამოდი რო არვინ არაფერი იეჭვოს თორე შენს მეგობარსაც იგივეს გაუკეთებენ რასაც შენ ყურში ჩასძახა. მის ნებას დაჰყვა მანქანაში აჯენდა, უცებ ხმა რო გაიგო.
-დიასმიძე!!!
-ვა ფანგანი?
-როგორც ჩანს ვერ ძლებ ქალის გარეშე როგორც ყოველთვის.-მშვიდად საუბრობდა. ნინოს ხმა ეცნობოდა მაგრამ ვერ გაეგო საიდან.
-რათქმაუნდა.წავალთ ჩვენ მერე შემხვდი და ვისუბროთ.
-ხო რათქმაუნდა, მაგრამ გოგო აქ დარცება შენ კი სადაც გინდა იქ წადი.
-ვითო რატო?
-იმიტო რო ის ჩემი დაწესებულებიდან მიგყავს, ჩემი ხელქვეითი თან როგორც გავიგე ძალ დატანებით.
-რა სისიულელა რა ძალდატანებით სიცრუეა.-იუარა და ნინოს გახედა თვალებით ანიზე ანიშნა.-კითხე.
-არ მაინტერესებს არავის აქვს უფლება ჩემი ბარიდან ჩემი დამხმარე წაიყვანოს.გადმოდი.-უთხრა ნინოს ნინომ გადმოსვლა დაპირა.
-ადგილზე დარჩი. ატრ***ბ ფანგანი.
-ვერ გაიგე რა გითხარი?-მიუტრიალდა ნინოს
-კარგი კარგი იყოს ისე როგორც შენ გინდა. ლამაზო დამიტოვე შენი ნომერი.
-არ მაქვს მობილური.-ეს თქვა და მანქნიდან სწრაფად გადავიდა.
-მეკაიფები?
-არა.
-როგორ შეიძლება დღეს გოგოს მობილური არ ქონდეს?
-აი ასე არ მაქვს.-ეს უთხრა და თვალებში შეხედა.
-კარგი. მომიკითხე ანა.-ანა როგორც კი ახსენა მიხვდა რისი თქმასაც აპირებდა,და ფანგანს ამოეფარა .წავიდა ის კი ისევ ცარიელ გზას გაჰყურებდა სადაც ცოტახნის წინ ავტომობილი იდგა.ფანგანის მის წინ დადგა.
- წამომყევი.
-არააა საჭირო გამოყოლა წავალ სამსახურიდან.
-წამომყევი თქო.-გაიმკაცრა ხმა ფანგანმაა. კაბინეტში შევიდნენ.-რა მოხდა?
-იცით......-გაწყვეტინა საუბარი ფანგანმა.
-რატო მიყავდი საბას? რა გაკავშირებთ?აქ სასიყვარულო სცენები არ მჭირდება.
-უკაცრავად მაგრამ მე არანაირი კავშირი არ მაქვს მასთან. და არ ვაპირებ რამის ახსნას მე წავალ აქედან.
-არანაირი კავშირი არ აქ, თურმე წავა, აქედან მანამ ვერ წახვალ სანამ მე არ გადავწყვეტ.
-მე თქვენი მონა არ ვარ.რასაც მინდა იმას გავაკეთებ.
-მოთმინებას ვკარგავ და ნუ მიწვევ ასე მშვიდად აღარ დაგელაპარაკები.
-მშვიდად? მეგონა ყვიროდით უკვე.
-ახლა კარგად მომისმინე ლაწირაკო. აქ მე რასაც ვიტყვი ისე იქნება. და შენ მგონი აქ ექვსთვიანი კონტრაქტით ხარ, მანამ სანამ ეს კონტრაქტი არ დამთავრდება აქ იქნები.-გახსენდა ნინოს კონტრაქტი და გაჩუმდა.-ეხლა კი წადი დამთავრდა შენი სამუშაო დრო და საღამოს არ დაიგვიანო. რო გახვალ ანას უთხარი შემოვიდეს.-მშვიდად უთხრა ბოლო ორი წინადადება.ნინო გავიდა ანა კი შევიდა.
-მადლობა ღმერთს ბატონო გიო დროზე გახვედი და გადარჩინე.-ქოთ ქოთი თ შემოვიდა ანა.
-ვინ არის ეს გოგო? სად ნახეთ? და რას წარმოადგენს?
-ნინო ნაკაშიძეა სამსახურს ეძებდა რო სწავლის ფული გადაეხადა. მშობლებზე არაფერი ვიცი.
-გაიგე და გამაგებინე. ასევე რა ურთიერთობა აქვს მშობლებთან ან ყავს თუ არა საერთოდ.
-კარგი.-ეს თქვა და ფეხზე წამოდგა კართან იყო მისული გიორგის სიტყვები რო დაეწია.
-ნუ მიტანჯავ ძმაკაცს.
-უკაცრავად? წავიდა უფროსი? მოვიდა ძმაკაცი?
-მოდი მოდი, ვისაუბროთ ცოტა.
- თუ ისევ ლექსოზე უნდა მესაუბრო გიორგი წავალ.
-ნუ ატრაკ***ბ რა მოდი.
-გიორგი!!! ხო იცი არ მიყვარს ესეთი ლაპარაკი!!
-ანა რამდენი ხანია რაც ერთმანეთს ვიცნობთ?
-ბავშვობიდან მერე.
-ის თუ გახსოვს აქ მუშაობაზე რატო დამთანხმდი?
-რათქმაუნდა. როგორც ჩვევლებრივ რიგით თანამშრომელს ისე მომექცეოდი. ეს რა შუშია ეხლა გიორგი?
-კიდე მე რატო მინდოდა შენი აქ მუშაობა?
-სანდო ადამიანი გინდოდა.
-ხო კარგია გახსოვს.ეხლა მინდა რო წამოხვიდე აქედან და სხვა სამუშაო შემოგთავაზო.
-გიორგი, მერამდენეჯერ გეუბნები არა არა და არა.
- აქ საშიშია ვერ ხედავ იმ დედა მოტ***ლ დიასამიძეს დღეს ის გოგო თითქმის ძალით მიყავდა. შენ რო რამე მოგივიდეს ლექსოს რა პასუხი გავცე?
-მართალი ხარ აქ საშიშია დიასამიძემ დღეს ის გოგო ჩემით დაშინა და ისე წაიყვანა, რამოდენიმე კვირის გაცნობილმა გოგომ ჩემს გამო თავი გაწირა. აქ მე ვერც მაშოს და ვერც ნინოს ვერ დავტოვებ. აქედან სამივე ერთად წავალთ თუ წავალთ. რაც შეხება ლექსოს არ მაინტერესებს, და არც მას ვაინტერესებ, ის თავის ბო**ბთან არის მე ჩემს სამუშაო ადგილას.
-ერთი წუთი იმ გოგომ იმიტო გაყვა რო შენი თავით დაშინა?
-ხო.
-გინდა გავგიჟდე?
-რა გიორგი?
-ეხლა მით უმეტეს ვეღარ მოგცემ აქ მუშაობის ნებას, შეიძლება ნებისმიერ დროს მოვიდეს ის ნაბო***რი.
-მე არ ვაპირებ წასვლას და როგორცგინდა ისე მოიქეცი. მე მათ ვერ დავტოვებ.
-კარგი კარგი. ისევ ისეთი ჭიუტი ხარ.
-არც შენ ხარ ნაკლები.-ასე დასრულეს საუბარი გაეთ გამოსულ ანას ნინო აღარ დახვდა


-------------------------------ნინო--------------------------------------------
იქედან გამოსულმა სახლში წავედი ჩუმათ შევიპარე და დაიძინა. მეორე დღეს ხელფასი აიღო ჩანთაში ჩადო და სახლში შეიპარა, წესით მშობლებს უნდა ძინებოდა მაგრამ კარში როგორც კი შევიდა დაინახა სამზარევლოში შუქი რო ენთო.
-მზია ჩვენი ქალიშვილიც დაბრუნდა, რა ქენი მოგცეს ხელფასი?
-არა.
-მართლა?
-ხო
-მაჩვენე აბა ჩანთა.
-არ მოგცემ მამა ეს ფული სწავლისთვის მჭირდება.
-არ მაინტერესებს შენ რისთვის გჭირდება.მე მჭირდება და მომეცი დროზე.
-არა თქო.
-მოთმინებას მაკარგვინებ.მომეცი.
-არა არა და არა.
-ეგრე არა -უცებ გარტყა და ჩანთა წართვა-ესა მეტი არააა? ამისთვის იკლავდი თავს?
-მომეცი ჩემთვის საკმარისია.-ხელი წაიღო გამოსართმელად, მაგრამ ისევ გარტყა.
-ახვარი დამადლა 300 ლარი. მე გაზარდე და აქმდე მოგიყვანე დიდი ამბავი 300 ლარი თუ გამომირთმევია შენთვის.
-რას ეძახი შენ გაზრდას? მე შენი მოტანილი არც საჭმელი მახსოვს და არც ტანსაცმელი. მე ბებომ გამზარდა ბებომ.
-ხმა ჩაიგდე.-უკვე მესამედ გარტყა. სახე მთლად გაუწითლადა და ტუჩი გაუსკდა.თავის ოთახში შევიდა მთელი დღე იქ გატარა. სახეზე ყინულს იდებდა რო როგორმე დაეფარა ცაწითლებული და გახეთქილი სახე. წასვლის დროს ტონალური წაისვა ბებოს ნაყიდი და წავიდა სამსახურში. გოგონებთან არც მისულა პირდაპირ სამუშაოს შეუდგა.ანამ და მაშომ შორიდანაც კარგად შეამჩნიეს გახეთქილი ტუჩი და შეშუპებული სახე.არცერთი არ მისულა მასთან არ უნდოდათ მისთვის რაიმე დაეძალებინათ.ნინომ მის მონაკვეთში ნაცნობ სახებს მოკრა თვალი არ უნდოდა მის სკოლელებს ასეთ მდგომარეობაში ენახათ მაგრამ სხვა გზა არ ქონდა.მაგიდასთან სამი ბიჭი იჯდა ორის სახეს ხედავდა ერთი კი ზურგით იჯდა, არ ქონია მათან დიდი სიახლოვე და კონტაქტი ამიტო პირდაპირ საქმეზე გადავიდა.
-რას ინებებთ?-წიგნაკს დაყურებდა და შეკვეთას ელოდა. ხმა რო არცერთმა ამოიღო გადახედა, კარგად დაინახა ზურგით მჯდომი და გაუკვირდა.
-შენ?-აღმოხდა ზურგით მჯდომს.
-ლაზარე?
-ნინა აქ რას აკეთებ?
-მადლობა მე კარგად შენ?-არ მიაქცია მის შეკითხვას ყურადღება.
-მხედავ რო კარგად ვარ, მეც გხედავ რო კარგად ხარ მაგრამ მოიცა სახეზე რა გჭირს?
-ლაზარე ეხლა შეკვეთა მომეცი და მერე შევხდეთ და ვისაუბროთ, არ მაქვს მაგდენი დრო მეჩქარება.
-ნინა არ გადამრიო აქ მუშაობ?
-ნინა არა ნინო. ხო აქ ვმუშაობ.-ეს მისი მეგობარი ბიჭი იყო.რომელიც ორი წლით უფროსი იყო ნინოზე და საწავლებლათ იყო წასული როგორც ჩანს დაბრუნებულა.
-კარგი ეხლა ნუ მიჭედავ ერთ ასოზე. სახეზერა გჭირს?
-არაფერი.
-ნინო მართალია შენთან დიდად ახლოს არ ვყოფილვართ არ გვიმეგობრია მაგრამ ჩვენს თვალში ყოველთვის კარგი სტატუსი გქონდა და რაც არ უნდა გაგჭირვებოდა, ყოველთვის გეხმარებოდით შენთან მოსვლას მამაშენის გამო ვერ ვბედავდით მაგრამ სულ შენს გვერდით ვიყავით.-უთხრა აქმდე ჩუმათ მჯდომა ერთერთმა ბიჭმა.
-ვახო ვიცი ვიგებდი მაგრამ ეხლა ეგ რა შუაშია?
-იმ შუაშია რო ეგ სახე მამაშენის ნამოქმედარია ხო?-ეს მესამე ბიჭმა კითხა.
-ნიკოლოზ ვახო ლაზარე არ მინდა ამაზე საუბარი, მომეცით შეკვეთა.
-კარგი. მაგრამ ხვალე სამ საათზე სკოლასთან კაფეში შევხდებით.
-კარგი.-შეკვეთა მისცეს. ნინომ ბარმენს შეკვეთა გამოართვა და ბიჭებთან მივიდა. იქ მჯდომი გიორგი რო დაინახა გაუკვირდა.
-მადლობა ნი.-უთხრეს ბიჭებმა.
-არფრის კიდე რამეს ხოარ ინებებთ?
-არა.ნი წეღან დამავიწყდა მობილურის ნომერის გამორთმევა, და შეგიძლია მომცე?
-არა
-რატო ტო?
-არ მაქვს.
-შემომაკდება მამშენი სადმე რო შემხვდეს.
-ლაზარე.
-კარგი ხო.
-თქვენ ერთმანეთს იცნობთ?-იკითხა აქმდე ჩუმათ მჯდომა გიორგიმ. ნინომ წავიდა რადგან ლაზარე ეტყოდა ისეც ყველაფერს.
-კი ვიცნობთ.
-საიდან?
-ერთ სკოლაში ვსწავლობდით. სკოლის საუკეთესო მოსწავლე იყო მაგრამ არასოდეს იღებდა ოლიმპიადებში მონაწილეობას.
-რატო?
-ეეე რა იყო ეხლა მხოლოდ ნინაზე ვილაპარაკოთ?-თვალები დაუქაჩა ვახომ ლაზარეს საკმარისიაო.
-ხო ხო მართალი ხარ მხოლოდ მასზე ხოარ ვილაპარაკებთ. აბა როდის ბრუნდებით უკან?
-აღარ ვბრუნდებით აქ ვაგრძელებთ სწავლას.
-ვა მართლა?
-ხო.
-ლაზარე ლექსო დაიკარგა რაღაც არ ჩანს ორი დღეა სად არის არ იცი? ზარებზე არ მპასუხობს.
-ბოლოს წუხელ საღამოს ვნახე მეც ძალიან განერვიულებული იყო მაგრამ რა მოხდა არ ვიცი არ მითხრა.
-კარგი. მე დაგტოვებთ აბა კარგად გაერთედ.-გიორგი წავიდა ბიჭეებმა განაგრძეს დალევა.ნინო თავის სამუშაოს ასრულებდა ანა რო მივიდა მასთან.
-შეიძლება რაღაც გთხოვო?
-კი რათქმაუნდა თუ შემიძლია დიდი სიამოვნებით დაგეხმარები.
-შეგიძლია დღეს ჩემთან და მაშოსთან ერთად გატარო დღე? ჩემთან ბინაში მარტო ვარ.
-იცი არ შემიძლია-თავი დახარა ნინომ არ უნდოდა ვინმე შეწუხებინა.
-რატო?
-არ მინდა შეგაწუხო.
-ჩვენ ხო მეგობრები ვართ?
-კი.
-მერე, მეგობრები ერთმანეთს როცა სტუმრობენ აწუხებენ?
-კარგი ხო წამოვალ.-ლაპარაკი დასრულეს სამუშაო ტანსაცმელი გამოიცვალეს და გასვლას აპირებდნენ ლაზარე რო ამოუდგა გვერდით.
-ვა ანიკო როგორ ხარ?-კითხა ბიჭმა ანას.
-ლაზარე დაბრუნდი? კარგად შენ როგორ ხარ?
-ხო დავბრუნდი. ანიკო ხოარ იცი შემთხვევით ჩემი ძმა ეს ორი დღეა სად ქრება ხოლმე?-განგებ კითხა რადგან აინტერესებდა რას ეტყოდა.
-მე რა ვიცი მაგის ძიძა ხოარ ვარ. რომელიმე ბო**ან ერთად იქნება.-თვალებიდან ნაპერწკლევს ყრიდა მაგრამ თავი ისე ეჭირა თითქოს არ აინტერესებდა.არადა კარგად ამჩნევდა ანა რო ეს რამოდენიმე დღეა მასაც არსად უნახავს და უკვე ნერვიულობდა.
-ხო მართალი ხარ.სანამ ჩამოვიდოდი კი მითხრა მალე ჩემს საცოლეს გაგაცნობო ალბათ მასთან ერთად არის.კარგი აბა კარგად ანიკო. ნინო შენ დღეს არ დაგავიწყდეს საამ სათზე.კარგად მაშენკა.-მაშოსაც გადაწვდა თავისთვის რო იდგა და უსმენდა და წავიდა მაშოს გაუკვირდა საიდან იცის ჩემი სახელიო მაგრამ დიდად ყურადღება არ მიუქცევია.აი ანას კო გულში რაღაც ჩაწყდა, თითქოს გული ამოაგლიჯეს, და ეხლა დანით უსერავდნენ, თვალები ცრემლებით აევსო, და თვალთ დაუბნელდა მაგრამ, არ იმჩნევდა მაინც ამაყად იდგა, ფერიც დაკარგვოდა სახეზე .გოგონებს ანიშნა წავიდეთო და ფეხით გაუყვნენ გზას, ცოტა ქონდათ გავლილი მანქანამ რო გაჩერე და გოგონებს დაუსიგნალა, სამივე ერთად შეტრიალდა გაელანძრათ უნდა მაგრამ იქ გიორგი დახვდათ.
-ჩაჯექით წაგიყვანთ.
-გიორგი მე ფეხიდ გავლა მირჩევნია და გოგონები მიყვანე რა ჩემს ბინაში.
-არა არ გვინდა ჩვენც ანას ერტად ფეხიდ გავივლით-უთხრა ნინომ.
-სამივე ჩაჯექით. ანა.
-კარგი ხო.-უხმოდ მოთავსდა ანა მანქანაში სამივე უკან დაჯდნენ. არცერთი არ ლაპარაკობდა, მანქანა სადრბაზოსთან გაჩერა გიომ და გოგონებიც გადმოვიდნენ.
-ანა რა გჭირს?
-არაფერი.-მოკლედ მოუჭრა გიორგის.
-ანა აღარ მენდობი?
-კარგი გეტყვი და თან მოგილოცავ.
-რას მეტყვი ან რას მომილოცავ?
-შენი ძმაკაცი თურმე ცოლს ირთავს. გილოცავ მალე ალბად ნათლიაც გახდები.-გიორგი დაიბნა ვერ მიხვდა რას ეუბნებოდა.-ლაზარემ მითხრა მალე თავის საცოლეს გაგვაცნობსო.-ეხლაკი ყველაფერს მიხვდა, რათქმაუნდა ლაზარეს ოინი იყო.
-მერე შენ რა იგიჟებდი თავს არ მიყვარსო და დამანებოს თავიო. რატო ბრაზობ ეხლა?
-ისა მე მე-თავი ვეღარ მოუყარა სათქმელს ანამ და კორპუსში შევიდა გიორგის გაეღიმა ასევე გოგონებსაც და უკან მიყვნენ.
-ვიცი რო გაინტერესბთ რა ხდება მოგიყვებით ყველაფერს მანმდე კი შხაპს მივიღებ.თქვენ ყავა მოადუღეთ რა თავი ისე იგრძენით როგორც საკუთარ სახლში. მაშო შენ იცი რა სად დევს და მოადუღე რა ყავა.
-კარგი მიდი შედი შენ.-ანა აბაზანაში შევიდა და დაიწყო ფიქრი ყველა გავნილ დღეზე. მათი მეოთხე შეხვედრა გახსენდა როცა ყოველგვარი თავაზიანობის გარეშე მივიდა წამოაყენა სკამიდან და ცეკვა დაიწყეს, გაპროტესტებას შეცადა მაგრამ ტუჩებზე მიადო თითი. ცეკვა რო დასრულდა ყურში ჩასჩურჩულა, ჩემს ქორწილში შენ პატარძალი იქნებიო და გაქრა.გოგონებთან გავიდა მდივანზე ჩამოჯდა და მოყოლა დაიწყო.
-გიორგის ბავშობიდან ვიცნობ ასევე მის დასაც ლილეს, ერთ სკოლაში არ გვისწავლია რადგან მე და ბებოს არ გვინდოდა ვინმეს ტვირთი ვყოფილიყავი, მე ბებომ გამზარდა მშობლები და ძმა ავტო კატასტროფაში დავკარგე. მამას ბიზნესი არ ქონია ის ჩვევლებრივი ადვოკატი იყო ერთ ერთ კომპანიაში კარგი ანაზღაურებით. როცა დაიღუპნენ მე იმ წელს შევედი სკოლასი ბებო მეუბნებოდა ისე უნდა ვიცხოვრით რო არავის დავაწვეთ ტვირთადო. მართლაც ასე ვიცხოვრე მთელი 20 წელი არავის ტვვირთად არ დავწოლილვარ.მე მამას პროფესიას გავყევი სამართალზე ვსწავლობ მეორე კურსის სდუტენტი ვარ.ბებო ორი წელია რაც დამეღუპა და დავრჩი სულ მარტოდ.მართალია გიორგიმ ბევრჯელ შემომთავაზა დახმარება მაგრამ უარს ვეუბნებოდი ბოლოს იქ იმიტო დავიწყე მუშაობა რო გიორგიმ მთხოვა სანდო ადამიანი მჭირდება ვინც ჩემ არ ყოფნაში ცოტათი მაინც მიაქცევს ყურადღებასო და მინდა შენ იმუშაოვო დავთანხმდი.მიუხედავად იმისა რო ლილისთან და გირგისთან კარგი ურთიერთობა მქონდა ძალიან იშვიათად მივდიოდი მათან და როცა ვიგებდი რო გიორგის მეგობრებიც აპირებდნენ მოსვლა მე მაშინვე მოვდიოდი. ხანდახან ვხდებოდი კიდეც ზოგიერთს როცა გიორგისთან მივდიოდი, გგონიათ ალექსი მასთან გავიცანი? არა მე ის იმ დღეს გავიცანი როცა ბებო დამეღუპა მობილურით გამაგებინა მეზობელმა უნივერსიტეტიდან გამოვედი და გზაზე გადავდიოდი მობილურს ვუპასუხე და მითხრა რო ბებო გარდაცვლილიყო, შუა გზაზე გავშეშდი აღარაფერი მესმოდა გონს მანქნის ძლიერად დამუხრუჭებამ მომიყვანა. მძღოლისთვის არც შემიხედავს მუხლებზე დავარდი და ტირილი დავოწყე ყველას ეგონა რო შემეშინდა ბიჭი გადმოვიდა და ყვირილი დამიწყო.რას აკეთებ? სიკვდილი თუ გინდა სხვას შეუარდი?მე არ მესმოდა მისი ლაპარიკი ვერც ვიაზრებდი მერე უცებ წამოვდექი ფეხზე და ბებო ბებოს ყვირილით გავიქეცი, არ ვიცი კიდე რას ვამბობდი ან რას ვაკეთებდი. მეორე შეხვედრა ბებოს დასფლავებაზე იყო ამისთვის დიდი ყურადღება არ მიმიქცევია რადგან ამის თავი ნამდვილად არ მქონდა, მესამ შეხვედრა უნივერსიტეტიდან გამოვდიოდი ჩემს კურსელ ბიჭს ვცდილობდი შემეგნებენებინა რო არ მომწონდა, უნივერსიტეტის ეზოში დამეწია და ხელზე დამექაჩა.მიუხედავად იმისა რო არ მიყვარს ვინმეს რო ვუყვირი ან შეურაწყოფას ვაყენებ სხვა გზა არ დამიტოვა.
-ტატო ხელი გამიშვი.
-რო არა რას იზამ იყვირებ?
-ტატო ნუ ცდი ჩემს მოთმინებას თორე ხო იცი ყველაფერს გავაკეთებ რო გაგამწარო.
-შენთან ურთიერთობა მინდა ნუთუ ასეთი ძნელია ამ ყველაფრის გაგება მევასები ტო.
-არ მაინტერესებს მე არ მინდა შენთან ურთიერთობა და დამანებე თავი.
-ეგრე არა შენი ნებით თუ არა მაშ ძალით.-ხელი დამავლო და მანქაში უნდა ცავესვი ფეხებ შორის რო ამოვარტყი და უკან გადავდგი რამოდენიმე ნაბიჯი უცებ რაღაცას შევასკდი, ავიხედე და იქ არც მეტი არც ნაკლები ალექსი იდგა.ტატომ ჩემს დასაჭერად უნდა გამოქცეულიყო ალბათ გასწორდა წელში და ალექს შეხედა.მაგრამ ისე მოიქცა თითქოს იქ არც არავინ იყო.-ვერ წახვედი ხო შეგეცოდე ლამაზო? მოდი დაჯექი წავიდეთ.-ხელი ჩამავლო და მანქნისკენ წამიყვანა. ხელი უნდა გამერტყა, შეგინების ხმა რო გავიგე ისე უცებ მივარდა ტაოს რო ვერც გავიაზრე. ისე ცემდა ალბათ მოკლავდა რო არ დამეყვირა შეჩერდი მეთქი.
-წამოდი დროზე მანქანაში.-ხელი ჩამავლო და მანქანაში სრული ამ სიტყვის მეშვეობით შემაგდო, მანქანა ადგილს მოსწყვიტა მე კი ვერაფერს ვიაზრებდი. მანქანა ჩემს კორპუსთან გაჩერა და გადმომხედა.-ხომ კარგად ხარ?
-შენ ნორმანული ხარ? ვინ ხარ საერთოდ?
-შენი გადამრჩენელი.
-რა გადამრჩენელი?-ვერ მივხდი რას მეუბნებოდა.
-ჯერ იყოდა მანქნით არ გაიტანე ეხლა კი ვიღაც ახვ**ი მოგაშორე. მადლობა არა საჭირო ისეც ვიცი რო კარგი ბიჭი ვარ.
-შენ რა გგონია რო მე ვერ შევძლებდი მის მოშორებას? ეს მესამე და ბოლო შეხვედრა აღარასოდეს გნახო სადმე თორე ნამდვილად აღარ შეგხვდები ასე მშვიდად. საკუთარ თავში დარწმუნებულო იდოტო.
-ნუ არ ვიცი მოიშორვებდი თუ ვერა მაგრამ ფაქტია რო მე დაგეხმარე.
-მერე მე გთხოვე?
-ნუ მიყვირი მეც შემიძლია ყვირილი.-საკმაოდ წამოუწია ტონს.
-კარგად იყავი იმედია აღარასოდეს გნახავ.
-მაგას ვერ დაგპირდები ანიკო.-მანქნიდან გადმოსვლის შემდეგ მომაძახა და ადგოლს მოწყვიტა მანქანა. ორ კვირაში გიორგორ დაბადების დღე ქონდა და მეც დაპატიჭებული ვიყავი. თმა ავიწუე მუხლს ოდნავ აცდენილი ნაცრისფერი კაბა ჩავიცვი საჩუქარი ავიღე და ტაქსი გამოვიძახე. რესტორანი დახურული იყო, მხოლოდ გიორგის მეგობრები იყვნენ ყველას ვიცნობდი მაგრამ ახლო ურთიერღთობა არცერთან არ მქონია. გიორგისთან მივედი საჩუქარი გადავეცი მიულოცე და გამობრუნებას ვაპირებდი როცა გიორგიმ შემაჩერა ჩემი მეგობარი უნდა გაგაცნო ახლახანს დაბრუნდა საქართველოშიო, და ჩემს უკან ვიღაცას უხმო.
-ანა გაიცანი ეს ლექსოა კაპანაძე, ლექსო ეს კი ანა ლომიძე. ანა ბეიშენის დაკრძალვაზე კი იყო მაგრამ იქ ვერ გაგაცნობდი.
-საიამოვნოა-მხოლოდ ეს ვუთხარი და გიორგის მიუტრიალდი.-შენს მეგობარს კი ვიცნობდი უბრალოდ სახელი არ ვიცოდი რაც ჩემთვის უმნიშვნელო ფაქტორია.-ლექსოსთვის არც შემიხედავს ისე წავედი და დავჯექი ჩემს ადგილას ლილის გვერდით.
-კარგი ბიჭია ხო?
-ვინ?-ვითო ვერ მივხდი.
-ლექსო. აუ იცი რა მაგარი ვინმეა?
-არ ვიცი და არც მაინტერესებს.-ასე დავასრულეთ საუბარი ყველა ერთობოდა სვავდა და ცეკვობდა მე კი მე ჩემთვის წყნარად ვიჯექი და წვენს ვსვავდი რადგან არ მიყვარს სასმელი.მერე უცებ ვიღაცამ დამავლო ხელი და მოცეკვავე წყვილებისკენ წამიყვანა. ნელი მელოდია იყო ჩართული. ალექსმა ტანზე ამიკრა და ცეკვა დაიწყო და მეც მაიძულა ავყოლოდი. რაღაცის თქმა დავაპირე თითი ტუჩებზე რო მომადო და გამაჩუმა.მუსიკა დასრულდა და ყრში ჩამჩურჩულა. ჩემს ქორწილში პატარძალი შენ იქნებიო.გავქვადი ნამდვილად არ ველოდი ამ სიტყვებს. მერე იმდენი ქნა რო თავი მართლა შემაყვარა მაგრამ ჩემს გრძნობებს იმიტო ვერ ვუმხელდი რო მეშინოდა გულის ტკენის,იმიტო რო საოცრად მექალთანეა მაგრამ მაინც მეტკინა რადგან მას სხვა მოყავს ცოლად.-გოგონები ჩუმად იჯდნენ და უსმენდნენ, ნამდვილად არცერთი არ ელოდა ასეთს ისტორიას.
-ჩემი აზრით მანამ სანამ გვიან არ არის ჯობს უთხრა.-უთხრა ნინომ.
-ვეთანხმები ნინოს.
-უკვე დავიგვიანე.
-ჯერ არ არის გვიან. ეხლა მე უნდა გავიდე ლაზარეს უნდა შევხდე და შენ მოიფიქრე.
- მეც უნდა წავიდე.-თქვა მაშომ.
-ლაზარეს შენ საიდან იცნობ?
-ერთად ვსწავლობდით და ვმეგობრობთ.
-მეტი არაფერი?
-არა. მერე მოგიყვებით.
-მერე შენ კიდე გაქვს რაღაცაები მოსაყოლი.
-კარგი.
-მაშო შენ დარჩი რა ნუ დამტოვებ მარტო.
-კარგი.-ნინო წავიდა კაფეში როგორც კი შევიდა ლაზარეს მაშინვე მოკრა თვალი მაგრამ მარტო არ იყო ნიკოლოზიც და ვახოც იყვნენ.
-გამარჯობა როგორ ხარ?-სამივემ ერთად კითხეს
-კარგად ბიჭებო თქვენ?
-ჩვენც დავხეტიალობთ მონატრებულ ქუჩებში.-ტქვა ნიკოლოზმა და არ არსებული ცრემლები მოიწმინდა.
-მასხარა ხარ.
-კაი ერთი.
-ჩვენ შენთან შემოთავაზება გვაქ თუ წინაღმდეგი არ იქნები.
-გისმენ.
-მე და არ მყავს არც ნიკოლოზს აი ვახოს კი ყავს ერთის მაგივრად ორი აფთარი.
-მერე.
-იქნები ჩვენი დაიკო ან მეგობარი? გეფიცები რაც გაგიცანით მას შემდეგ გვინდა შენზე ზრუნვა და ახლოს ყოფნა მაგრამ მამაშენი არ გვაძლევდა ამის ნებას. ეხლა კი როცა ორი წლის შემდეგ ისევ გნახეთ ნუ გვეტყი რა უარს.იყავი ჩვენი მეგობარი-ნინო ნამდვილად არ ელოდა ამ სიტყვებს.-სულ მინდოდა და მყოლოდა რო მისთვის მეზრუნა ჩავხუტებიდი მოვფერებოდი და ნერვები მომეშალა.ნუ გვეტყვი უარს ვცადოთ მაინც.
-მეღადავები ღმერთო? მე ერთ ძმას გთხოვდი და შენ სამი გამომიგზავნე ?-მაღლა იყურებოდა და ისე ლაპარაკობდა მერე უცებ გაუსწორა მზერა ბიჭებს.-საუკეთესოები ხართ მადლობა რომ არსებობთ.მაგრამ ვახოს რო ყავს ორი და იქნებ არ უნდა რო კიდე ყავდეს ერთი.-ისე სერიოზულად ტქვა რო ეჭვი არავის შეპარებოდა.
-რაო ეხლა ამან რა თქვა?-არც ვახომ დაკლო.-შენი ძმა რო ვყოფილიყავი არა მხოლოდ სულიერად არამედ სისხლითაც ჩემზე ბედნიერი კაცი არ იქნებოდა.
-გაიგონეთ რა თქვა კაციო, ლაწირაკმა საკუთარ თავს კაცი უწოდა.-გაიკრიჭა ნიკოლოზი და ფეხზე წამოდგა ნინოსტან მივიდა ჩაეხუტა და უთხრა.-გეფიცები შენზე ისე ვიზრუნებ როგორც ჩემს ძმაძე ვიზრუნებდი.-შუბლზე აკოცა და მერე ისევ ჩაეხუტა.
-გადი ჩვენც გვინდა ჩვენს მეგობართან ჩახუტება.-სამივე ეხუტებოდა მთელი კაფე მათ უყურებდათ და ჭორაობდნენ. ნინომ კარში შემომავალი გიორგი და ვიღაც ბიჭი დაინახა.ბიჭებმაც შენიშნეს და ლაზარეს გადახედეს.
-მოგკლავს გეფიცები.-უთხრა ვახომ.
-ნინ ხო არ მისცემ ნებას რო ასეთი ახალ გაზრდა მომკლას?
-ვერ ხართ ხო თქვენ?-კითხა ნინომ.
-მეც იგივე შეკითხვა მაქ მაგრამ მხოლოდ ლაზარესთან.ვერ ხარ ბიჭო შენ? ტვინი იმ დედა მოტ**ულ ამერიკაში დატოვე?-დაუყვირა მაგრამ არა ისე რო ვინმეს გაეგო.
-ყველაფერს აგიხსნი და თუ არ გაჭრა მერე აი აგერ ვილკა და აგერ ჩემი თავი.-მაგიდაზე დადებული პატარა ნამცხვრის ვილკა აიღო და უთხრა.
-მომაშორეთ თორე მართლა შამომაკვდება.არა როგორ უთხარ ჩემამდე არ დადის რო სადაცა საცოლეს გაგაცნობთ.-აი თურმე ვინ ყოფილა უფროსი კაპანაძე.
-ეგრე არ მითქვავს ხო ნი?-კითხა ჩუმად მჟდარ ნინოს. და თვალებით ანიშნა მიშველეო.
-რა? ხო ააა ისა არ უთქვია მთლად ეგრეც.-გვერდით მჯდომ ლაზარეს უჩქმიტა და ფეხზე წამოდგა.-მე დაგტოვებთ.
-მოიცა რას დაგვტოვებ ჯერ არც კი გაგვიცნია ერთმანეთი მე ლექსო ვარ ამ უტვინოს ძმა. დაჯექი ცოტა ხანს.
-ნინო ნაკაშიძე. სასიმოვნოა თქვენი გაცნობა მაგრამ უნდა წავიდე მელოდებიან.-მართლა უნდა წასულიყო თორე მამამისი არავინ იცის რას მოიფიქრებდა.
-ნინ მოიცადე მე გაგიყვან, თან რაღაც საქმე მაქვს.
-შენ აქ დარჩები. ნიკო გაიყვანე.
-ხო მაგრამ......- არ დასრულებინა ლექსომ. გიორგი წყნარად იჯდა და უსმენდა.
-არავითარი მაგრამ.
-კარგი. ნიკო ეს არ დაგრჩეს.-პატარა ყუთი მიაწოდა და ანიშნა წადითო.
-მოიცა ლაზრე მგონი გავიწყდება რო აქვე ვცხოვრობ არა საჭირო ნიკო.
-ნინა.
-ნინო.
-მიყვანე და მოდი.სენი ხმა არ გავიგო.-ნინომ თავი გაქნია და გარეთ გავიდა მანქანაში ჩაჯდა და ნიკოლოზს შეხედა.
-ნი მომისმინე. არ გეწყინოს უბრალოდ ლაზარე ასეთია მას ვისაც მეგობრად მიღებს მისთვის ყველაფერს აკეთებს.
-კაარგი წავიდეთ.-მისვლამდე ნინკომ ამერიკაზე დაუნივერსიტეტზე ელაპარაკა.
-ნი შენ რას აპირებ სწავლასთან დაკავშირებით?
-არ ვიცი წელს თუ უფასოზე ვერ მოვხდი ფულს დავაგროვებ და მერე ვცდი.
-მგონი მოხვდები რადგაან შენი სწავლის ამბავი ყველამ ვიცით.ფული რო გასესხო თუ რამე და მერე მომცე.-იცოდა ის უარს რო ეტყოდა და ამიტო ასე შესთავაზა.
-მოდი ამაზე სხვა დროს ვილაპარაკოთ არ მინდა მამაჩემა დაგვინახოს.
-კარგი. მანამდე კი ეს გამომართვი.-ყუთი გაუწოდა.
-ეს რა არის?-კითხა დაინტერესებულმა.
-ეს მობილურია ჩვენი მეგობრობის დასაწყისის საჩუქარი გთხოვ ნუ გვეტყვი რა უარს.
-არ შემიძლია ვერ ავიღებ.
-მაგრად გვაწყენინებ. ეს აუცილებლად უნდა გქონდეს რადგან არავინ იცის როდის რა მოხდება.და ხო უნდა დარეკო სადმე.
-კარგი მადლობა ბიჭებსაც უთხარი.
-შიგნით სიმიც არის და თანხაც არის ანგარიშზე.
-მადლობა.-მანქნიდან გადავიდა და სახლში შევიდა. მამამის ეძინა.ოთახში ჩუმათ შეიპარა და დასძინებლად დაწვა. ორი სათი ქონდა დრო სამსახურამდე.

--------------------------------ბიჭები__-------------------------------------
-აბა რატო მოატყე ანა?
-მოკლედ საქმე ასეა........................................................................................................................... ....................... ......................... .......................... ........... ............ ........ .........-(ამათ ამ საუბარს არ გაგიმხელთ ჯერ.)-ადრე მოხვედით თორე ნინას ვთხოვდი და დაგვეხმარებოდა.
-ცდები.-თქვა გირგიმ და ყველამ მას შეხედა.
-რატო?
-შენ ჩემზე კარგად იცნობ ნინოს და არ იცი რო მეგობარს არ გაყიდის.
-ხო მაგრამ მე იმას არ ვამბობ რო ანასგან რაიმე ამბები გამოგვიტანოს.
-აზრი არაქვს.
-ოხ ამის ლაზარე მოგკლავ.-შეუღრღინა ძმას ალექსმა.
-ვცადოდ მაგრამ ნინა გამოვთიშოთ.-თქვა ვახომ.
-კარგი აზრია.-დაეთანხმა ლექსო.
-აბა მოქმედებაზე როდის გადავდივართ?
-ამ საღამოსვე.-უპასუხა ლექსომ.
-რა ამ საღამოსვე მერე გოგო სად ვიშოვოთ?-თქვა ლაზარემ.
-გოგოს შოვნას რა უნდა?
-მეც ვიცი რო გოგოს შოვნას არაფერი უნდა მაგრამ, ისეთი რო შემდეგ რაიმე არ ჩახლართოს.
-მე ვიცნობ ერთ მასეთ გოგოს.-თქვა და ნიკოს გახედა.
-შანსი არა არც კი იფიქრო!!!
-ეე ბიჭო ცოტახანს, არ იცი მაინც რო ჩემთვის დასავითა? უბრალოდ ვთხოვ რა?
-აუ მაგრად ახურებთ რაღა მაინცდა მინც ჩემი გოგო, ეეე ახურებთ სხვა ნახეთ.
-ეეე ბჭო არ მიცნობ მაინც გეფიცები ისეთს არაფერს გავაკეთებ შენ რო მისასვლელი გზა მერე აღარ გქონდეს.
-აუუუ ჩემთან ერთად ყავის დასალევათაც არ მოდის და შენ მაგაზე ვერ დაითანხმებ.
-ვის ბიჭო თიკოს? მასთან კარგი ურთიერთობა მაქ მთავარია შენ დამთანხმდე.
-აუ ამის დედაც კარგი მაგრამ არაფერი მიქარო.
-არ გცხვენია მაინც?
-კარგი ხო. -ეს საუბარიც ასე დასრულდა ვნახოთ მოვლენების განვითარება.

საღამოს ბარში ჩვევლებრივად ბევრი ხალხი იყო. ანა მოწყენილი დადიოდა მაგიდიდან მაგიდასთან. ბიჭები ერთი მეორეს მიყოლებით შემოლაგდნენ გიორგიც მათან ერთად იყო.ანა თვალებით ლექსოს ეძებდა მაგრამ არსად ჩანდა. ბიჭები ანას მონაკვეთსი დასხდნენ. ანა მათი მიმართულებით წავიდა.
-გამარჯობათ ბიჭებო რას დალევთ?
-გამარჯობა ანიკო ვისკი მოგვიტანე ახალი ამბავი უნდა ავღნიშნოთ.-თქვა ლაზარემ.-ხომ ასეა ბიჭებო?-ბიჭებს გადახედა რას გაჩუმებულხართ ამოიღეთ ხმაო.
-კარგი ახლავე. და რას აღნიშნავთ ასე მონდომებით?
-ჩემს ახალ და სერიოზულ ურთიერთობას.-უპასუხა უკან დგომა ლექსომ. და მის გვერდზე მდგომ გოგონას წელზე მოხვია ხელი. ახლსა და სერიოზულს ხაზი გაუსვა ლექსომ.ანამ თითქოს ერთ ადგილას მიეყინა, მაგრამ მალევე მოეგო გონს და თავი ისე დაიჭირა თითქოს და არაფერი. ლექსოსკენ მიტრიალდა და თვალებში შეხედა თითქოს იქ ეძებდა დამამტკიცებელ საბუთს შემდეგ გოგნას ნაზი ხმა გაიგო და მასზე გადაიტანა ყურადღება.ნამდვილად ლამაზი გოგონა იყო წითელი ხვეული თმა და სადა გარეგნობა ანა ვერაფერს დაუწუნებდა ისიც კი გაიფიქრა რა ლამაზია ამას ვინ არ შეიყვარებდაო.
-გამარჯობა მე თიკო ვარ.-მორიდებით გაუწოდა გოგომ ხელი ანას.
-მე მე ანა სასიამოვნოა შენი გაცნობა. ახლავე მოგითანთ შეკვეთას.-იქავრობას უნდა გასცლოდა უკვე ვეღარ სუნთქავდა.
-კი მაგრამ არ მიულოცავ?-იკითხა ვახომ.
-ხო სულ დამავიწყდა გილოცავთ და ბედნიერებას გისურვებთ.-იქავრობას გაეცალა და გზად ნინო შეხვდა ხელი დავლო და საპირ ფაროშესკენ წაიყვანა.
-რა მოხდა? რა გჭირს?
-მართალი ყოფილა მართლა აღარ ვუყვარვარ იცი რა ლამაზი გოგოა ის გოგო ჩემზე კი არა მგონი მსოფლიოში ყველაზე ლამაზია.ვერ ვსუნთქავ ნინო არ შემიძლია ვერ ვუყურებ ეგოისტი ვარ ვერ ვუყურებ გესმის.-ნინო ჯერ გაოცებული უყურებდა შემდეგ მიხვდა რასაც ამბობდა და უთხრა.
-იქნებ მართლა უთხრა სანამ მართლა ძალიან გვიან არ არის.
-არ ვიცი არ შემიძლია. ხო შემიცვლი ადგილს მათ ხო შენ მოემსახურები?
-კარგი თუ გინდა წადი მედა მაშო გავაკეთებთ ყველაფერს ხო წადი.
- მართლა?
-ხო მიდი გამოიცვალე და წადი.
-კარგი მადლობა.-ნინო გავიდა და მაშოს უთხრა რო ანა ცუდად იყო და მიდიოდა. ნინომ სინზე დალაგებული ვისკი აიღო და მიუტანა.
-ანა სად არის?-იკითხა გიორგიმ.
-იცით მობილურზე დაურეკეს და წავიდა.
-მოიცადე, რა? სად წავიდა? ვინ დაურეკა?-უცებ წამოვარდა ფეხზე ლექსო.-მოვკლავ გეფიცები იმ ნაბ**ვარს თუ ისევ ის არის. არ უთქვია ვინ დაურეკა?
-ეს უკვე არც მე და მგონი არც თქვენ აღარ გეხებათ.-ლაზარემ თვალები დაუბრიალა დაჯექიო მაგრამ აზრი არ ქონდა.
-დაჯექი ლექსო.-უკვე უთხრა კიდეც ლაზარემ.
-შენ ში* ხოარ გაქ წავიდა გესმის მარტო ამ ღამით, ვიმე რო აეკიდოს? მერე?იმის მიუხედავად რო ის რქები ვერ მოვამტრიე და ისევ ისეთი ჯიუტია ვერ გავრისკავ უნდა გავყვე.-ყველას გაეღიმა ლექსომ ბარიდან გავარდა ნინომაც მიხვდა და ჩაეცინა.მაგრამ ღიმილი სახეზე შეახმა როცა ბარში შემომავალი მამისი და საბა დაინახა. უცებ გაფითრდა და წაბორწიკდა. ლაზარემ მის მზერას გაყოლა თვალი და ფეხზე წამოდგა ნინომ ხელით ანიშნა ყველაფერი კარგად არისო დადაჯდა. ნინომ მაშოს სთხოვა იმ მაგიდასთან მისვლა, მან კი სხვა მაგიდებს მოემსახურა. მასთან მაშო მივიდა.
-შენ გითხოვენ.
-კარგი.-ლაზარემ შენიშნა ნინო რო მივიდა მათ მაგიდასთან და ჩუმად უყურებდა არც გიორგის დანარჩენებს გამორჩენიათ ის ფაქტი თუ როგორ გაფითრდა და წაბორძიკდა მათი დანახვისას და არც ის მაშო რო გამოუშვეს და ნინო მივიდა.
-გამარჯობათ რას ინებებთ?-ისე მოიქცა თითქოს არცერთს არ იცნობდა.
-როგორ მელაპარაკები ბოლოს და ბოლოს მამაშენი ვარ.
-რა გავაკეთო ჩაგეხუტო? ეს ჩემი სამუშაოა და აქ მე ასე ვიქცევი.
-ასე ელაპარაკები კიენტებს?
-ან შეკვეთა მომეცით ან არადა წავალ.
-წესიერად თქო გოგო აქ მე შენი რიგითი კლიენტი არ გეგონო კლიენტთან ერთად მამაშენიც ვარ.-ნინოს მოთმინება ამოეწურა და მაგიდაზე დარტყა ხელი.
-შეკვეთას მაძლევთ თუ არა?
-სახლში მოგივლი - ეს უთხრა და მამისმა ბარი დატოვა.
-რას ინებებ?
-ამაღამ ჩემთან წამოხვალ.
-კიდე რას ინებებთ?
-მე არ ვხუმრობ.
-ფეხებზე შენი ხუმრობა და არ ხუმრობა გინდა რამე მითხარი მოგიტან არ გინდა არც ეს არის პრობლემა.-წასვლას აპირებდა ხელი რო დაუჭირა.
-რომ იცოდე როგორ მიზიდავ ასე რო ბრაზდები.-ნინოს რაღაც უნდა ეთქვა გიორგი რო დაუდგა გვერდით.
-რაიმე პრობლემა დიასამიძე?
-არა არანაირი.კონიკი მომიტანე ნინა.
-ახლავე და ნინო და არა ნინა.-ნინო წავიდა გზად ლაზარე გადაეღობა.
-რა უნდა იმ ახვარს ან მამაშენს რა უნდოდა.
-ეხლა არა მერე.
-კარგი.-ნინომ შეკვეთა მიუტანა და მაგიდაზე დაუტოვა.
-ჩვენ არ დაგვიმთავრებია.
-წადი შენი.
-რამე მითხარი?-ნინოს პასუხი არ გაუცი გამოტრიალდა და მუშაობა გაგრძელა.



---------------ლექსი ანა------------------------------------------
ანამ ბარიდან გამოსულმა ფეხით გავლა ამჯიბინა მიდიოდა და ახსენდებოდა ლექსოს თითოეული სიტყვა. თუ რა არ ეუბნებოდა ყოველი შეხვედრის თუ კამათის შემდეგ.მიყვარრხარ, ჩემს გარდა არვისი იქნები, შენს თავს ვერავინ წამართმევს, მწარე ხარ მაგრამ მაინც ტკბილი, ჩემი გულის ქურდი ხარ, და კიდევ ბევრი რამ პატარა სკამზე ჩამოჯდა მუხლები მკერდთან მიტანა და თავი ზედ დადო. ფიქრობდა ნუთუ მატყუებდა? არა უბრალოდ ამდენმა უარმა დაღალა გადაუყვარდი.იქნებ ჩემზე არ ფიქრობდა სერიოზულა? შეუძლებელია ასე არ მომექცეოდა, მე ხომ მისთვის უნდა მეთქვა რო მის გარეშე ვეღარ ვძლებდი რო შემიყვარდა და მან მართლა მოიპარა ჩემი გული. უცებ ფეხზე წამოდგა მუხლებზე დაეცა და ხმა მაღლა ყვირილი დაიწყო
-მატყუარა და ქურდი შენ ხარ შენ მე მომატყუე რო გიყვარდი ქურდი მე მიწოდე მაგრამ შენ თვითვონ ხარ ქურდი შენ მართლა მოიპარე ჩემი გული და ეხლა უკან იხევ მატყუარა ხარ კაპანაძე.-ყვიროდა და ეგონა რო ამ ღამით მისი არავის ესმოდა.მაგრამ შეცდა კაპანაძე მის ზურგს უკან იდგა და უყურებდა ესმოდა მისი ყოველივე სიტყვა და იმის მაგივრად რო გახარებოდა თავს არაკაცად თვლიდა რო მისთვის ყველაზე ძვირფას ადამიანს გული ატკინა.-მე მეუბნებოდი შენს ცრემლებს არვის შევარჩენო და ეხლა შენს გამო ვტირი მეუბნებოდი არავის მივცემ უფლებას გული გატკინოსო და თვითონ მატკინე ამაზე მეტად ვეღარავინ მატკენს.რა იქნება ეხლა რო მოხვიდე და მითხრა ტყუილი იყო ეს შენს გასაბრაზებლად გავაკეთეო? გეფიცები ხმას არ ამოვიღებ უბრალოდ გეტყვი რო ძალიან მიყვარხარ.
-ტყული იყო, მაგრამ გასაბრაზებლად არ გამიკეათებია მინდოდა მენახა გიყვარი თუ არა, რო მცოდნოდა ასე გიყვარდი დაგატკენდი გულს არასოდეს გავაკეთებდი ამას მაპატიე მართალი ხარ მე შენ გითხარი რო შენს გულის ტკენას არავის ვაპატიებდი მაგრამ ეხლა იმის მიუხედავად რო მიჭირს ვპატიობ საკუთარ თავს რადგან ვიცი რო გიყვარვარ.-ანა გაშეშდა ეგონა გაგიჟდა და ხმები ესმოდა უკან შეტრიალების ეშინოდა რო იქ არ დახვდებოდა.-შემომხედე გთხოვ შემომხედე და მითხარი ის რასაც წეღან ამბობდი.ვკვდები გესმის უკვე შენი სიყვარულით ვკვდები, სუნთქვა მიჭირს როცა ახლოს ხარ და ვერ გეხები ვერ გეფერები. როცა შენ გხედავ გული მიჩერდება მინდა მოვიდე ჩაგეხუტო მაგრამ არ მაძლევდი ამის საშვალებას. ანა სიგიჟემდე მიყვარხარ.-ანა შეტრიალდა და ლექსოსთან მივარდა მაგრად ჩაეხუტა და ბუტბუტებდა.
-მიყვარხარ სიცოცხლეზე მეტად, ნუ მიმატოვებ გთხოვ,
-მეც მიყვარხარ ჩემო ჯიუტო.წამოდი სახლში წაგიყვან.-ანას ხმა არ ამოუღია მაგრამ არც ლექსოს მოშორებია.-ან თუ არ გამიშვებ საჭესთან ვერ დავჯდები.
-ტაქსით წავიდეთ გთხოვ.
-რატო?
-მინდა ასე გყავდე გთხოვ ლექსო.
-კარგი.-ლექსომ თაქსი გამოიძახა მასთან ერთად მოთავსდა ტაქსში და სახლში წავიდნენ.ანა ლექსოს სუნს ისე ისუნთქავდა თითქოს მის შესრუტვას აპირებსო, დრო და დრო ყელში კოცნიდა და რაღაცას ბუტბუტებდა. ლექსოსო მის საქციელზე ეღიმებოდა მერე მოეშვა ანა და მიხვდა ლექსო რო ჩაეძინა. სახლში ხელში აყვანილი აიყვანა საწოლში ჩაწვინა და წასვლას აპირებდა ანამ ხელზე რო მოჭიდა თითები.
-არ წახვიდე გთხოვ.
-ხო მაგრამ ანა....-რაღაც უნდა ეთქვა ანამ რო შეაჩერა.
-უბრალოდ მომიწექი გვერდით და ჩემთან ერთად დაიძინე გთხოვ.
-კარგი.-ლექსომ გვერდით მიუწვა და თმაზე დაუწყო ფერება მთელი ღამე ისე გავიდა ლექსოს თვალი არ მოუხუჭავს ანას უყურებდა და მისი სურნელით ტკბებოდა. როცა მიხვდა რო ანა იღვიძებდა თვალები დახუჭა.ანამ თვალები რო გახილა და ლექსო დაინახა მიცოცდა და ჩაეხუტა.
-მაპატიე რო ასე გექცეოდი.უბრალოდ არ მინდოდა იმედები გაცრუებოდა მინდოდა დრო მომეცა ორივესთვის რო დავრწმუნებულიყავით საკუთარ გრძნობებში. ეს უბრალოდ თავის მართლება არის მე შენ დიდი ხანია ვიცი რო მიყვარხარ მაგრამ მეშინოდა რო ერთ დღეს მიხვდებოდი რო არ გიყვარდი შენიღირსი არ ვიყავი და წახვიდოდი მაგრამ შევცდი შენ ძალიან გიყვარვარ რისთვისაც მადლობას გიხდი.-მძინარე ლექსოს შუბლზე აკოცა და წამოდგა საბაზანში შევიდა. ლექსომ თვალი გახლა და გაიღიმა თითქოს კიდე უფრო შეუყვარდა ანა.ანას საბაზანოდან გამოსულს ლექსო არ დახვდა ეგონა წავიდაო და მოიწყინა ტანსაცმელი ჩაიცვა და მისღებში გავიდა საცარცხელით ხელში, ერთი ჩვევა აქვს თმას სულ აივანზე ივარცხნის. ოთახიდან გასულს სამზარევლოდან ხმა მოესმა და იქეთ წავიდა,იქ კი დანით და კარტოფილით ხელში ლექსო დახვდა რომელიც კარტოფოლს კანს აცლიდა.ამის დამნახავ ანას სიცილი აუვარდა.
-ეეე ამას უყურეთ რა იმის მაგივრად რო დამეხმაროს დამცინის?იცოდე დაგცჯი ჯიუტო.
-ვინ? შენ მე დამსჯი?-კიდე გაეცინა ანას მაგრამ ლექსო რო დაინახა თავისკენ მომავალი გაჩუმდა-კარგი ვჩუმდები. კარგი რა ლექ...-სიტყვა არ დასრულებინა ისე აკოცა ანას და მალევე მოშორდა.
-თურმე რა იოლი ყოფილა შენი გაჩუმება.-უთხრა და თავის საქმეს დაუბრუნდა გაბრაზებული ანა ივანზე გავიდა და თმის ვარცხნას შეუდგა, თან ლექსოს გაჯავრა.
-თურმე რა იოლი ყოფილა შენი გაჩუმება, განახებ შენ მე როგორი უნდა გაჩუმება.
-და მაინც როგორ?-ზურგს უკან მოესმა ლექსოს ხმა. ეს რა ჯადოქარია როცა უნდა სადც უნდა იქ რ ჩნდება?გაიფიქრა ანამ და მიტრიალდა მაგრამ ნეტა არც შეტრიალებულიყო ძალიან ახლოს აღმოჩნდა მასთან და შეცბა მის საქციელზე ლექსოს ჩაეცინა, ანა კი გაბრაზდა და უკან შეტრიალდა თმის ვარცხნა განაგრძო, ლექსომ სავარცხელი გამოართვა და თვითონვე დავარცხნა,მერე ყლზე აკოცა და თავისკენ შეატრიალა.
-ნუ მებუტები რა თორე წავალ და თიკას მოვიყვან ცოლად.-ანას გულში თითქოს ტყვია მოხვდა ისე ეტკინა რაღაც, მისდა დაუკითხავად წამოუვიდა ცრემლები ლექსოსთვის უსიტყვოთ სცადა თავის არიდება და წასვლა მაგრამ არ გაუშვა. ლექსომ თავი მაღლა აწევინა და რო დაინახა ტიროდა ერთი შეიკურთხა.-ფუ ამის დე**ც. ანა მაპატი გეფიცები გეხუმრე.ან შემომხედე რა.-ანას არ შეუხედია ხელი გაინთავისუფლა და ტელევიზორის წინ ჩამოჯდა თვალებიდან ისევ ცვიოდა ცრემლები. აბა როგორი მოსასმენია როცა შენი საყვარელი მამკაცი გეუბნება წავალ და სხვას მოვიყვანო?-ან გეფიცები გეხუმრე შენ სიცოცხლეს ვფიცავარ გეხუმრე, თიკა ნიკოლოზს უყვარს უბრალოდ ვთხოვე დამხმარებოდა, ან გეფიცები არ გატყუებ.
-იცი როგორ მეტკინა? აბა წარმოიდგინე მე რო მეთქვა ტატოს გავყვები თქო რას იზამდი?
-არც კი მინდა წარმოვიდგინო. გპირდები მეტს აღარ გატკენ. ჩამეხუტე რა თორე მართლა ვეღარ ვსუნთქავ ასეთს რო გიყურებ.
-სამი რამ დაიმახსოვრე და ჩვენს შორის არასოდეს გაჩნდება ბზარი.
-კარგი გისმენ.
-არ მომატყუო რაც არ უნდა იყოს.არასოდეს მიღალატო და ერთმანეთის ნდობა არასოდეს დავკარგოთ.
-გპირდები.-მერე ისაუზმეს და მთელი დღე ერთად გატარეს.


----------------------ნინო--------------------------
ნინომ და მაშომ მუშაობა დასრულეს მაშო სახლში არ მიდიოდა ბიძასთან მიდიოდა ამიტო მარტო წავიდა ფეხით სახლში. გიორგი მანქნის სადგომისკენ მიდიდოდა საბას მანქანა რო შენიშნა შემდექ იქეთ გაიხედა სადაც ის იყურებოდა და თიტქოს სისხლმა თავში მიაწვა ნინო რო შენიშნა, მანქანა დაქოქა და ნინოს მიყვებოდა უკან მერე სიგნალზე გადავიდა. ნინო ყურადღებას არ აქცევდა სიგნალი მისთვის ბოლო წვეთი აღმოჩნდა და გამწარებული შეტრიალდა ისე რო არც შეუხედია ვინ იყო დაუყვირა.
-რადგან ღამეა და გარეთ ფეხით დავდივარ მაგიტო უნდა გეგონო დავი ეხლა აღარ გნახოს ჩემა თვალებმა.-გიორგის გაეღიმა და კიდე დაუსიგნალა თან ისევ მიყვებოდა უკან.-ვერ გაიგე რა გითხარი?-მანქნის მძღოლს მზერა გაუსწორა და გიორგი რო დაინახა შერცხვა.-მაპატიეთ უბრალოდ არ ვიცოდი თქვენ თუ იყავით.
-დაჯექი გაგიყვან.-არ შეიმჩნია ნინოს არცერთი სიტყვა.
-არ მინდა გმადლობთ არ შეწუხდეთ.
-რომ ვწუხდებოდე არ გეტყოდი. ეხლა კი დაჯექი.-ნინოს მისი რატომღაც ეშინოდა და ცდილობდა მისგან თავი შორს დაეჭირა არც ეხლა უნდოდა მასთან ერთად მარტო მანქანაში დაჯდომა მაგრამ სხვა გზა არ ქონდა.მანქანას მოუარა და უკანა კარი გამოაღო, გიორგის გაეღიმა მაგრამ არ შეიმჩნია და ისევ ისე მიმართა ცივი ხმით.-წინ მგონი არავინ ზის აქ დაჯექი.-ნინოს არც ეხლა ამოუღია ხმა ჩუმად მიუჯდა გვერდით.-მისამართს არ მეტყვი?-ნინომ მისამართი უთხრა და გზას გახედა.-მოიცა შენ მაგ უბანში ცხოვრობ?
-ხო.
-ეგ ხო არც თუ ისე უსაფრთხო უბანია?
-მართალი ხართ არ არის უსაფრთხო.
-მერე მანდ რატო ცხოვრობ?
-მე იქ ვცხოვრობ სადც ჩემი......-წინადადება არ დასრულა.
-შენი რა?
-არაფერი.
-აქ ღამით სიარული საშიშია გირჩევ სხვაგან გადახვიდე.
-როცა შევძლებ აუცილებლად გავითვალისწინებ.აქ ჩამოვალ, ნახვამდის და გმადლობთ.
-ნახვამდის.-გიორგი არ დალოდებია ნინოს წასვლას პირდაპირ წავიდა შემდეგ ბიჭებს ესმესი გაუგზავნა.დილას 12 საათზე ჩემთან მოდით საქმე მაქვსო. და ლოგინში შეწვა.დილით ხმაურმა გაღვიძა მიხვდა ბიჭები რო მივიდნენ.
-ეეე ბიჭო ადექი შენი ძმა და სამი მუტრუკი მოვიდნენ.-ეს არც ვახოს არც ნიკოლოზის და ლაზარეს ხმას არ გავდა. როგორც ჩანს ზურა დაბრუნებულიყო მივლინებიდან, მაგრამ ის სამი პატარა მუტრუკიც ეახლა როგორც ამას ზურა იტყვის ხოლმე.
-დიდება თქვენს და დაბრუნებას ბატონო ზურა, ისე ჩემი ოთახში შემოვარდნას არ გერჩივნათ ქვევით ყავა გეწრუპათ-ზურას არ უყვარდა ყავა და ამიტო გამახვილა ყავაზე ყურადღება.
-დავაი ერთი აეგდე.
-ხო მიდი ადექი. რატო დაგვიბარე აქ რა საქმე გაქვს?-იკითხა ლაზარემ.
-შხაპს მივიღებ გამოვალ და გეტყვით.
-კარგი ჩვენ მანამ ლუდს გადავკრავთ.
-არამგონია დედა სახლშია და ხო იცით არ მოგცემთ.
-მართლა სახლშია?-იკითხა ნიკოლოზმა.
-ხო შენ როგორც ყოველთვის გშია ხო? მე შენ გეტყვი არ მოეწონები თიკოს იმდენს ჭამ რო გოგოს ალბათ ეშინია არ შამოგეჭამოს.-გამოსძახა საბაზანოდან და გაბრაზა კიდეც ნიკო.
-შეგიყვარდება შენც და მიხვდები როგორია როცა არ იცი უყვარხარ თუ არა.-უკვე აღარ ესმოდა გიორგის ბიჭები ქვევით ჩავიდნენ ნიკომ მაინც ჭამა ლილის მომზადებული წვნიანი.კიბებზე ჩამომავალმა გიორგიმ თავი გაქნია და ბიჭებთან მივიდა.
-აბა რა ქენი რაზეც იყავი წასული ზურიკელა?
-ყველაფერი მოვაგვარე.
-კარგია გილოცავ.
-აღარ გვეტყვი რატო დაგვიბარე-კითხა ვახომ.
-ნუ ხარ შვიდ თვიანი გვეტყის რას იზამს.
-მოკლედ ვიცი რო ნინოს თქვენ კარგად იცნობთ მინდა ყველაფერი მომიყვეთ მის შესახებ.
-მე არ შემიძლია.-თქვეს ნიკომ და ვახომ ერთად.-ეს მისი პირადია გიო.
-ვიცი მაგრამ გუშინ საბა უთვალთვალებდა ეს რო შევნიშნე ვთხოვე სახლამდე მიგიყვან თქო თავიდან კი მითხრა უარი მაგრამ მერე დავითანხმე. მოკლედ საშიშ უბანში ცხოვრობს.
-ვიცით, ბავშვობიდან მანდ იზრდება,
-რა? მართლაა?
-მშობლები არ ყავს?-ცდილობდა როგორმე რაიმე ინფორმაცია გამოეტყუნებინა ბიჭებისთვის რო ცოდნოდა რაღაც რაღაცაები მასზე.
-კი ყავს მშობლები.
-მეტს არაფერს მეტყვით
-მეტს ვერაფერს .-უთხრეს ბიჭებმა.
-ამიხნით ვინ არის ეს ნინო?-იკითხა ზურამ.გიორგიმ ყველაფერი აუხსნა თუ ვინ იყო და რატო დაინტერესდა ასე.
-სულ დამავიწყდა დღეს უნდა შევხვედროდი.-თქვა ლაზარემ და მობილური აიღო დარეკა.-გამარჯობა ნი როგორ ხარ?
-კარგად შენ?
-მეც კარგად. ხომ გახსოვს გუშინ რაც დამპირდი?
-კი მახსოვს, სად და როდის?მარტო იქნები?
-შენ როგორ გინდა?
-უმჯობესია მარტო.
-კარგი ჩვენს კაფეში გელოდები.ნახევარ საათში.
-კარგი.-მობილური გათიშა და მანქნის გასაღებს დაწვდა.
-მას ხო მობილური არ ქონდა?-იკითხა გიორგიმ.
-ჩვენ მივეცით.იმი მიუხედავად რო ჯიუტია დავარწმუნეთ რო მისთვის საჭირო იყო და გამოგვართა.კარგი წავედი.
-ჩვენც წამოვალთ.
-ჯერ მე უნდა ველაპარაკო და მერე თქვენ ნახეთ.
-კარგი.-ლაზარე წავიდა კაფეში უნდა შესულიყო მოპირდაპირე მხარეს რესტორანში ნაცნობ სილუეტს რო მოკრა თვალი და გზა უცებ გადაკვეთა არც შემცდარა. იქ მიმთანის ფორმაში გამოწყობილი არც მეტი არც ნაკლები მაშო დუმბაძე იყო. გაუკვირდა იქ მაშოს დანახვა.არ შესულა რესტორანში კაფეში დაბრუნდა და ნინოს დაელოდა.მალევე გამოჩნდა.
-შენი საყვარელი ნაყინი შეეუკვეთე სადაცა მოიტანენ.-უთხრა ლაზარემ. თვალი რესტორნისაკენ ეჭირა.
-არ დაგვიწყებია?
-რა დამავიწყებდა.
-ასე ვის უყურებ?
-იცი რო მაშო ორ ადგილას მუშაობს ?
-არა არ ვიცი. მუშაობს?
-პირდაპირ რესტორანში გაიხედე.-ნინომ გაიხედა და დაინახა მაშო გაუკვირდა ამდენს როგორ უძლებსო
-არ ვიცოდი. ამდენს როგორ უძლებს?
-არ ვიცი.-ლაზარეს გაუჭირდა მისთვის თვალის მოშორება მაგრამ მოაშორა და ნინოს შეხედა.-ნინო საბას რა უნდა შენგან?-ნინომ მიხვდა დამალვას რო აზრი არ ქონდა და ყველაფერი უამბო.-ესეიგი იმ არაკაცმა ხელების ფათური დაგიწყო? და თან ანათი დაგაშინა და მიყავდი?
-ხო.
-მოვკლავ მაგ ნაბ**ვარს.
-ლაზარე გთხოვ ისეთს ნურაფერს ჩაიდენ რო ვინანო შენი ნდობა.
-კარგი.მამაშენი ისევ ისე გექცევა?
-არა-მოიტყუა და თვალები დახარა, ლაზარემ მიხვდა რო იტყუებოდა და არაფერი უპასუხია.
-გამოცდების პასუხი როდის იქნება?
-ამ კვირის ბოლოს.
-ნინ რაღაც მინდა შემოგთავაზო.
-იმას ნუ მეტყვი რო შენ გადაიხდი და მერე დაგიბრუნო. ამაზე არასოდეს დაგთანხმდები.
-ხო მაგრამ ნინ.
-არა ლაზარე.-ისეთი მტკიცე იყო მისი პასუხი მიხვდა შეწინაღმდეგებას აზრი რო არ ქონდა.
-კარგი.-ცოტახხანს კიდე იყვნენ შემდეგ ნინოს ანამ დაურეკა ამოდი მაშოსაც დაურეკეო.კარგიო უთხრა და გათიშა.ლაზარეს დაემშვიდობა და პირდაპირ რასტორნისკენ აიღო გეზი. შევიდა ჩვევლებრივად და მაგიდასთან ზურგით დაჯდა. მალევე მოუახლოვდა მაშოც.
-დაგეხმაროთ არჩევაში? -კითხა გარიმებლმა, მაგრამ ღიმილი სახიდან მალევე გაუქრა ნინო რო ამოიცნო კლიენტში.
-არ მინდა იყოს. ანამ მთხოვა მეთქვა რო მასთან გვეპატიჟება.
-ნინ არ გამიბრაზდე აგიხსნი.
-რატო უნდა გავბრაზდე მაშო? მუშაობ საკუთარი თავისთვის.უბრალოდ ერთი კითხვა მაქვს.
-გისმენ.
-ამდენს როგორ უძლებ?
-ვცდილობ.20 წუთში მოვა შემცვლელი და წავიდეთ.
-კარგი.-მაშომ დაეთხოვა უფროს და წავიდნენ ანასთან.ანა მარტო არ იყო ლექსოც მასთან ერთად იყო მათი დანახვის თანავე წამოდგა და გოგონებს მიესალმა და წასვლას აპირებდა ნინოს სიტყვებმა რო შეაჩერა.
-დარჩით თუ ჩვენს გამო მიდიხარ არ გვაქ პრობლემა.
-არა ნინო სჯობს წავიდეს ჩვენ სალაპარაკო გვაქ ერთმანეთზე მე შენსა და მაშოზე არაფერი ვიცი.
-სხვა დროს რო იყოს?-თქვა მაშომ.
-რატო მაშო?
-ისე დღეს შენი ბედნიერების დღეა არ მინდა ცუდ გუნებაზე დადგე.-კარის ხმა რო გაიგეს მიხვდნენ რო ლექსო წავიდა.
-უკვე ძალიან დავაგვიანეთ ერთმანეთის გაცნობა. ეხლა აქ ლილეც მოვა დამინდა ისიც ისეთივე მეგობრად მიღოთ როგორც მე, გინდა ლილე რო მოვა მაშინ მოყევით თქვენზე გინდა ლილესაც დაელოდეთ. ერთს გეტყვი ლილე სანდო და საყვარელი გოგოა.
-კარგი მე დაველოდები -თქვა მაშომ
-მეც დაველოდები.-კარზე ზარი მალევე გაისმა და ქოთ-ქოთით შემოვიდა ლილე
-მოვკლავ გესმის მოვკლავ იმ ველურს მოვკლავ და ვნახავ მერე რას მეტყვიან მისი დები იქედან რო დამცინიან ჩვენს ჩამოსვლამდე არ მოკლა გვენატრებაო და რო ჩამოვალთ მერე მოკალიო. არა როგორ გაბედა და როგორ ცემა ის საწყალი ბიჭი. რა დაუშავა? არა მაგას ვახო კიარა ველური უნდა ერქვას ველური.-ნინო და მაშო გაოცებული უყრებდა ქარ ბორბალასავით შემოვარდნილ ლილეს.-თურმე სულელი ვარ და ვერ ვამჩნევ როგორ მიყურებენ ბიჭები.-აქმდე თუ წინ და უკან დადიოდა და ისე ლაპარაკობდა გაჩერდა და მხოლოდ ეხლა შეამჩნია გოგონები.-უი ბოდიში სტუმრები გყოლია.
-რა მოხდა? ისევ ვახომ გაგაბრაზა?
-ნუ მიხსენებ რა მის სახელს.და კიდე მას ვახო კიარა ველური ქვია.....-ისევ აპირებდა საუბრის გაგრძელებას ანამ რო გაჩუმა.
-აბა ეხლა ღრმად ისუნთქე და დამშვიდი.
-კარგი. არ გამაცნობ ამ გოგონებს?
-მაცალე? ეს ნინოა ეს კი მაშო.
-ლილე სასიამოვნოა თქვენი გაცნობა.
-ჩვენთვისაც.
-მოკლედ ლილე მართალია მათ არც თუ ისე დიდიხანია ვიცნობ ამიტო მათზე არაფერი ვიცი დღეს ორივე ერთად გავიგებთ მათზე.აბა მაშო შენ დაიწყებ?
-კარგი.მე მაშო ვარ 19 წლის უკვე ბავშთა სახლში გავიზარდე, არავინ მყოლია.18-ის რო გავხდი გადავწყვიტე წამოვსულიყავი. ძნელი იყო ჩემთვის ამ ყველაფერზე შეგუება.ბინა ვიშოვე მაგრამ სამუშაო ვერა, დამლაგებლად ვიმუშავე რამოდენიმე თვე შემდექ მითხრეს რო ვინც წასული იყო დაბრუნდა და აღარ ჭირდებოდათ დამხმარე. ორი თვის ქირა ვერ გადავიხადე და გამომაგდეს.ორი ღამე ქუჩაში მეძინა. მეორე საღამოს პარკში სკამზე ვიჯექი როცა ხმა გავიგე ორი მამაკაცი მოდიოდა ეტყობოდათ რო მთვრალები იყვნენ. შემამჩნიეს და ჩემი მიმართულებით წამოვიდნენ მე შემეშინდა და იქვე ცირიდან ქვები ავიღე და ორვე ხელში დავიჭირე.მიახლოვდებოდნენ და იცნოდნენ.
-რაო პატარავ რას აკეთებ ამ დროს აქ? გართობა გინდა?
-არ მომიახლოვდეთ.
-რატო?-საშინელი ხმა ქონდათ ორივე ისე იყურებოდნენ აი როგორც ლომი ნადავლის დანახვისას. ერთერთი ისევ მოიწევდა ჩემკენ მე ქვა ვესროლე და ავაცილე.-არ გქონია კარგი მიზანი.-მეორე ვეროლე და მოხვდა თავზე წაბორძიკდა და ძირს დაეცა ეტყობა ნასვამობამაც იმოქმედა და იმიტო გაითიშა, მეტი რა ვიფიქრო ის პატარა ქვა გონებას ვერ დაკარგვინებდა.მეორემ ამის შემხედვარემ გაიქცა.მეორე დღესვე ვიპოვე სამსახური რესტორანში მიმტანად აი იქ ნინო დღეს რო იყავი ბინაც ვიქირავე იმ უბანთან ახლოს სადაც ნინოა.მერე ვაკანსია ვნახე ბარის შესახებ და მოვედი.რესტორან ორი სმენა აქვს ხანდახან ბარიდან გამოსული პირდაპირ რესტორანში მივდივარ ან საღამოს იქედან გამოსული პირდაპირ ბარში.
-არც კი ვიცი რა გითხრა და როგორ განუგეშეო.-თქვა თვალებ აცრემლებულმა ლილემ.
-უბრალოდ მადლობელი ვიქნები თუ ერთად ვიქნებით.
-ამაში ეჭვიც არ შეგრპაროს.მოდით ეხლა მე მოგიყვებით ჩემს ისტორიას და მერე ნინომ მოყვეს თან ცოტას გავმხიარულდებით.
-კარგი.-თქვა ნინომ.
-დაიწყებს ეხლა და რა გაჩუმებს ამას?იტყვის რო არის 18 წლის წელს გაიგებს უნივერსიტეტის გემოს და ბლა ბალა ბალა.
-ნახეთ გოგონებო 23 წლისა უკვე და როგორ ეტყობა ასაკის მატება.
-ოხ ლილე ოხ.
-კარგით.მოკლედ იმისდა მიუხედავად რო ანა ჩემზე 5 წლით დიდია არასოდეს ყოფილა ჩვენს შორის ციფრები ერთმანეთს ყოველთვის ვუყვებოდით ყველაფერს.მოკლედ მე ლილე ფანგანი ვარ გიორგი ფანგანის ერთადერთი და საფიცარი დაა.მოკლედ არასოდეს მქონია ისეთი მომენტი ან რო სამსახური დამეწყო იმის გამო რო თავი მერჩინა საკმაოდ შეძლებული ოჯახი მყავს.ბევრჯერ კი მინდოდა სამსახურის დაწყება ანასთან ერთად მაგრამ აქმდე არასრულწლოვანი ხარო ეხლა სამეცადინო გაქო და ვერ დავიწყე.იცით მე მიყვარს ერთი ბიჭი რომელიც სულ ბავშვად მთვლის ვერ მამჩნევს და ცდილობს დამიცვას ისე როგორც ამას გიორგი აკეთებს მაგრამ ხანდახან ზედმეტი მოდის. სულ ვკამათობთ არასოდეს არაფერს ვუთმობ, სულ ის წადის დათმობაზე ხანდახან მგონია რო ვუყვარვარ მაგრამ. არ ვიცი ვერ ვხდები ხანდახა ასე თბილად ხანდახან ასე ცივად რატო მექცევა. აი დღეს მაგალითად ჩემს მეგობარებს შევხდი და ერთ-ერთი ჩემითაყვანის მცემელიც მათან ერთად იყო მერე მე მთხოვა ცოტახანს გამომყევიო გავყევი ვსუბრობდით როცა არ ვიცი საიდან გაჩნდა ისე ცემა ის საწყალი ბიჭი ალბათ პატრონიც კი ვერ იცნობს.
-იქნებ დარწმუნდე იმაში უყვარხარ თუ არა.-უთხრა ნინომ.
-როგორ?
-აი ისე როგორც წუხელ ლექსომ გაკეთა.
-და რა გაკეთა?-ანამ ყველაფერი უამბო. გახარებულმა ლილემ ფეხზე წამოვარდა და მეგობარს ჩაეხუტა და მიულოცა.
-შენი წყალი გადმომსხმოდეს.
-აბა რას ფიქრობ?
-გიორგი?
-მგონი სჯობს უნივერსიტეტის დაწყებამდე გადავდოთ.-თქვა ანამ.
-ხო სჯობს.აბა ნინო გისმენთ ეხლა შენ.-ლილემ წინადადება დასრულა და კარზე ზარის ხმაც გაისმა. ნინომ საათს დახედა და ფეხზე წამოდგა თითქმის 7 საათი იყო. მამის რო შემჩნია სახლში არ იყო კარგი დღე არ დაგებოდა სწრაფად გავარდა ბიჭებს მიესალმა და უთხრა.
-მაპატიე ანა უნდა წავიდე მეჩქარება ვერც კი გავიგე დრო როგორ გავიდა.
-ხო მაგრამ.
-გთხოვ არ გეწყინოს -ლოყაზე აკოცა და კიბებს დაუყვა გაოცებული უყურებდა გიორგი მერე მოიმიზეზა ჩავალ სიგარეტს ვიყიდიო და უკან გაყვა ნინოს.ნინომ გარეთ როგორც კი გავიდა მისი მობილური ამღერდა უპასუხა.
-სად ხარ?-მამისი იყო როგორ გაიგო ტელეფონის ნომერი?გაიფიქრა ნინომ.
-ნომერი საიდან გაიგე?
-დღეს დილით მაგიდაზე დაგრჩა.მაგას რა მნიშვნელობა აქ სად ხარ? სახლში რატო არ ხარ?
-ვსეირნობდი სუფთ ჰაერზე მოვალ მალე.
-დილის მერე სეირნობ? რამე წამოიღე არაფერია სახლში მშია.
-კარგი.
-დროზე მოდი
-კარგი თქო კარგი.-მობილური გათიშა ჯიბეში ჩაიდო და ღრმად ამოისუნთქა.გვერდით მანქანა რო გაჩერდა გაუკვირდა და გახედა.ოღონდ ეს არა? გაიფიქრა საბას დანახვისას.
-სახლში მიდიხარ? გაგიყვან.
-არ არის საჭირო თვითონაც შევძლებ.
-დაჯექი
-არრ მაქ შენი თავი დამანებე რა თავი.
-დაჯექი თქო ვერ გაიგე?-მანქნიდან გადმოვიდა და ხელზე უნდა დაექაჩა როცა გიორგი შენიშნა.არ უნდოდა მისთვის პრობლემა შექმნა ამიტო გაყოლა ამჯობინა როცა მეორე ხელზე შეხება იგრძნო.
-წადი დაჯექი მანქანაში და მოვალ.-საბასთვის არც შეუხედავს ისე უთხრა.
-ეე ეს რას ნიშნავს გოგოს მახევ?
-ნინო წადი დაჯექი.-ხმაშიც კი ემჩნეოდა რო ძალიან გაბრაზებული იყო.ნინომ წასვლას აპირებდა რო მიტრიალდა და ხელზე მოკიდა ხელი გიორგის მისი საქციელი გაუკვირდა და შეხედა.
-წამოდი გთხოვ.-მის და გასკვირად წაყვა ნინოს მგრამ საბას მიაძახა.
-კიდე შევხდებით.
-რათქმაუნდა.-მანქნაში როგორც კი დაჯდენ ისევ ამღერდა ნინოს ტელეფონი. არ უპასუხია გათიშა ისევ დარეკა ისევ გათიშა, მესამე დარეკვაზე უპასუხა.
-რა მოხდა?-კითხა გაღიზიანებულმა ნინომ.
-კიდე რა მოხდა ვისთან ერთად ხარ ვინ არი ეგ კაცი რო მაგდენს ბედავს.
-რა? შენ საიდან გაიგე?ხო რათქმაუნდა.მოვალ 5 წუთში.
-სად წახვალ არ მოხვალ.-მობილური გათიშა და თითების მტვრევა დაიწყო.
-რაიმეზე ნერვიულობ?-არადა კარგად გაიგონა ნინოს მამის ბოლო სიტყვები.
-არა.-მანქანა გაჩერდა კარი გაღო და გადასვლას აპირებდა გიორგის რო მიუტრიალდა.-მადლობა რო მომიყვანეთ და მინდა გთხოვოთ აწი აღარ ჩაერიოთ ჩემს საქმეში.
-მოიცა შენ რა მასთან ერთად წახვიდოდი მე რო არ მოვსულყავი? და რისი თქმა გინდა რო წეღან არ უნდა მოვსულიყავი?
-თქვენ მე ვერ გამიგებ ამიტო სჯობს ისე დავტოვოთ როგორც არის. თქვენც მშვიდად იქნებით და მეც.
-ახლა კარგად მომისმინე და დაიმახსოვრე.
-ეხლა არ მაქვს დრო ნამდვილად ვერ მოგისმენთ მაპატიეთ.
-მაშ ეს იცოდე იგივეს ისევ გავაკეთებ ეხლა კი წადი.
-არ გაკეთებთ.
-წადი თქო-უყვირა მწყობიდან გამოსულმა გიორგიმ ნინომ სწრაფად გადავიდა. გოირგი არც ამ ჯერად დალოდებია მის შესვლას სწრაფად დაძრა მანქანა და წავიდა.სახლში ასუ ნინოს მშობლები სახლში დახვდა.
-მობრძანდი? რაო შენმა უფროსმა შენს მძღოლლად ვიქცევიო?
-და რაო შენმა მოჩენილმა დაცვამ შენს გულისთვის 24/7 ვუთვალთვალებ შენს ქალიშვილს და სახლშიც მოგიყვანო?-ნინომ გიორგიზე ნერვებ მოშლილმა მამისთან ალაპარაკდა.
-როგორ ბედავ ჩემთან ასე ლაპარაკს ლაწირაკო?
-აი ასე მშვენივრად.-ისევ არ აჩერებდა ენას ნინო.სახის წვა იგრძნო და მამის შეხედა თვალებში.-დამარტყი მიდი დამარტყი რა გგონია ასე რო იქცევი ძლიერი ხარ? შენ მხოლოდ შენზე სუსტებთან შეგიძლია ლანძხვა და ხელების რტყმა.-ორჯერ გარტყა ნინომ თავი ვერ შეიკავა და ძირს დაეცა შუბლი მდივნნის იმ ადგილს ჩამოკრა სადაც ზე იყო და საკმაოდა დიდი იარა მიღო სისხლი შადრევანივით მოდიოდა. ნინო ფეხზე წამოდგა და ოთახში შევიდა საწოლზე ჩამოჯდა და ცრემლებმა თავისით მონახეს გზა. ასე ალბათ კიდე დიდხანს იჯდებოდა შუბლის ნაიარევს რო არ შეხსენებინა თავი ფეხზე წამოდგა სარკესთან მივიდა და ჩაიხედა. საკუთარი თავი შეზიზღდა, სარკეს პირველი რაც მოხდა ის ესროლა და დაიფშვნა.ჭრილობა დაიმუშავა და მობილური აიღო ლაზარესთან დარეკა.
-ლაზარე ბატონი გიორგი თუ შენთან ერთად არის შეგიძლია გადასცე რო დღეს სამსახურში მისვლას ვერ შევძლებ.
-მოიცა რატო ვერ მოხვალ რამე გჭირს?
-არა უბრალოდ რაღაც თავს შეუძლოდ ვგრძნობ და.
-კარგი ვეტყვი ეხლავე.-კარგად გიგო ლაზარემ როგორ გადასცა მისი სიტყვები და პასუხის მოსასმენად გაირინდა. ხმა არ ისმოდა მერე მობილურის ეორე მხრიდან ლაზარეს ხმის მაგივრად გიორგის ხმა გაიგო.
-ნინო თუ დღევანდელის გამო არ მოდიხარ და არ გინდა რო მნახო გეტყვი რო არ ვიქნები ბარში. ბავშვურ დამალობანას თამაშს ნუ დამიწყებ.
-არც კი მიფიქრია ბატონო გიორგი უბრალოდ მართლა შეუძლოდ ვარ.-გიორგიმ კარგად შეამჩნია ნინოს მართლაც არ ქონდა კარგი ხმა.
-კარგი. იმედია ხვალე შეძლებ.
-არ ვიცი ვნახოდ.
-კარგი ნახვამდის.
-ნახვამდის.-ნინომ მობილური გათიშა და საწოლში შეწვა.რატომღაც გიორგი გახსენდა და მასზე დაიწყო ფიქრი უკვირდა როგორ შეეძლო ადამიანს ყოფილიყო ასეთი თბილი და ამსთან ერთად ყინულივით ცივი.მერე მის გარეგნობაზე დაფიქრდა და ეხლაღა შემჩნია თითქოს მისი ნაკვთები. შავი თვალები, სულ კუშდათ შეკრული წარბები და შავი თმა.მისი ჩაცმის სტილი.თავი გაქნია ფიქრების გასფანტათ და თვალები დახუჭა.


----------ანასთან-----------------
ნინო როგორც კი გაცილა ანამ ოთახში დაბრუნდა და დაინახა როგორც ყოველთვის ახლაც მოჩხუბარი წყვილი.
-ნეტა ფეხები მოგტყდება გოგო წყალი რო დამალევინო?-თქვა ვახომ და ლილეს შეხედა.
-აი ეხლა ისე ვარ გაბრაზებული რო რო კვდებოდე წყალს კიარა სასწრაფოშიჩ არ დავრეკავ.
-რატო?-ვით არ იცოდა ისე იკითხა ვახომ.-ააა შენი მათიკო რო შევალამაზე მაგიტო? იცი მოხდა კიდეც. ბევრად უფრო სიმპატიური გამოჩნდა ხო?
-მომაშორეთ ეს არსება თორე შემომაკვდება.
-უჩემოდ ვერ გაძლებ ჩიტო და მერე შენც მოიკლავ თავს რად გინდა იქაც მოგიშლი ნერვებს და ოქაც ვცემ ბიჭებს.
-ღმერთო შენ მიშველე. -მაღლა აიხედა და ისე თქვა.
-ხო ღმერთო უშველე მიეცი ტვინი რო იზროვნოს.
-საკმარისია. აქ თქვენი კამათის მოსასმენად არ მოვსულვართ.უკვე 10 წუთია აქ ვარ და თქვენს გამო ეს ლამაზი არსება ვერ გავიცანი. ძალიან მეცნობი?-მაშოს მიუტრიალდა ზურა, ლაზარე რატომღაც დაძაბუი იჯდა.
-ალბათ რესტორნიდან ან ბარიდან.
-ვისთან მუშაობ?
-ჟორჟოლიანებთან.
-დამთხვევაც ასეთი უნდა.ვახუ ნახე შენ რო დღეს ბიჭი გალამაზე იქ მუშაობს.
-მოიცა მაშო შენ გიორგისთან არ მუშაობ ბარში?-იკითხა გაოცებულმა ვახომ.
-ორი სამუშაო მაქ.
-ვა ნახე შენ რა ყოჩაღი ყოფილხარ. ზოგიერთების მსგავსად ბიჭებს არ ეფლირტავები ალბათ და მაგიტო გრჩება ხო დრო?
-არა მაგასაც ვასწრებ.-მიხვდა ეს ლილეს რო აგონებდა და ამიტო თქვა. ამზე ყველას გაეცინა ლაზარეს გარდა.
-ისე მაგ ზოგ -ზოგიერთმა გადაწყვიტა მისი ძმის ბარში იმუშაოს.-არ ჩამორჩა ლილე.-რადგან კარგად ეფლირტაოს ბიჭებს.
-შანსი არ გაქვს.
-ვითო რატო?
-იმიტო რო არც მე და არც გიორგი არ დაგთანხმდებით.
-შენ არვინ გეკითხება, აი გიორგის კი დავითანხმებ.
-აბა რატო მახსენე ლილაკო?
-მერე ვისაუბროთ ძამიკო.
-არა რატო მერე ეხლავე ვეტყვი მე თვითონ შენ თუ გრცხვენია.-თქვა ვახომ და გიორგის მიუტრიალდა.ლილემ გიორგის ისეთი თვალებით შეხედა მიხვდა რო უნდა დათანხმებულიყო.-რა დაშენს დაიკოს გადაუწყვეტია შენთან ბარში მუშაობა.-გიორგი ამას არ ელოდა ლილეს შეხედა ლილე ისევ ისე უყურებდა.
-მერე რა სრულ წლოვანია და როგორც უნდა ისე მოიქცევა.
-მოიცა შენ რა თანხმდები?
-ხო.
-მიყვარხარ ძამიკო ვიცოდი უარს რო არ მეტყოდი.-ფეხზე წამოვარდა და გიორგის ჩაეხუტა.სწორედ ამ დროს დარეკა ნინომაც.მობილურის დაკიდვის შემდეგ ხმა არ ამოუღია გიორგის.მერე მაშოს ვიღაცამ დაურეკა და აივანზე გავიდა.
-გისმენ ლამარა დეიდა.
-მაშო ვიცი დაკავებული ხარ მაგრამ ნუცას სიცხე აქვს ბოდავს მხოლოდ შენს სახწლს იქნებ შეძლო და მოხვიდე.
-რა ჭირს გაცივდა? ისევ მოიპარა ყინული მაცივრიდან?
-ხო შვილო არ მინდოდა მეთქვა მაგრამ როცა დიდხანს არ მოდიხარ ამ გზას მიმართავს. არც ეხლა დაგირეკავდი მაგრამ სიცხე ვერა და ვერ დაუგდეთ არც წამლებს სვავს.
-კარგი ეხლავე მოვალ რაიმე ხოარ გინდათ?
-არა შვილო.-ნინომ მობილური გათიშა და გასავლელად მოემზადა კარში მდგარი ლაზარე რო დაინახა შეჩერდა.
-სად მიდიხარ? გაგიყვან.
-არ მინდა იყოს ჩემით წავალ.
-წამოდი წავიდეთ.
-კარგი ეხლა ნამდვილად არ მაქ შეწინაღმდეგების თავი.
-კარგი აბა სად მივდივართ?
-ჯერ აფთიაქში მერე სადმე წიგნების მაღაზეასთან თუ იქნება. და მერე გზაში გეტყვი.
-კარგი.ჩვენ მივდივართ.
-სად?-იკითხა ვახომ.მაგრამ აღარ გაუგიათ.მაშომ ყველაფერი იყიდა წიგნიც და მანქანაში დაჯდა.
-ეხლა.
-წყნეთის ბავშთა სახლში.
-იქ რა გინდა?
-წამიყვანე თუ შეგიძლია სწრაფად და ნურაფერს მკითხავ.
-კარგი.-რამოდენიმე წუთსი მაშო დერეფანში მიაბიჯებდა არც კი დაუკაკუნებია ისე შეაღო ოთახის კარი და პატარა გოგონას საწოლთან ჩაიმუხლა.და ლაპარაკი დაიწყო.
-რამდენი ხანია რაც ასეა?
-უკვე ორ საათზე მეტია სიცხე 38 აქვს.
-აქამდე ვერ დამიდეკეთ?
-არ მინდოდა შენი შეწუხება.
-ხომ იცით ლამარა დეიდა როცა საქმე მას ეხება ყველაფერზე ვარ წამსვლელი! მანდ წამლები უნდა იდოს მომაწოდე ლიზა და რაიმე წვნიანი მოამზადე.-გოგონამ სწრაფადვე მიაწოდა და ოთახიდან გავიდა.-ლამარა დეიდა შეგიძ;ია ძმარი და ტილო მომიტანო? სიცხე უწევს.
-ახლავე შვილო.
-სავანტყოფოში გადავიყვანოთ-აქმდე ჩუმათ მდგარმა ლაზარემ ხმა ამოიღო.
-თუ ნახევარ სთში სასურველ შედეგს ვერ მივაღწიე გადავიყვანთ მაგრამ ეხლავე ვერ წავიყვან ცოტა უნდა დაუწიოს სიცხემ.-ლამარა შემოვიდა ლიზზაც მოყვა უკან.-ლიზა გრილი წყალი გავსე რამეში თბილ ოთახში.-კარგი.-ყველაფერი გაკეთა ნახევარ სათში მართლაც დაიწყო სიცხემ დაწევა და შვებით ამოისუნთქა. გოგონამ თვალები გახილა და მაშოს დანახვისა გაიღიმა.
-მასო! ცემთან მოქვედი?
-........ ..... ....
-სენ ლა მებუტები?
-..... ..... ....
-მე უნდა გებუტებოდე და სენ მებუტები?
-შენ ხო შემპირდი რო მასე აღარ მიქცეოდი?
-სენც ხო სემპირდი ხსირად მოვალო?
-ეს ერთი და იგივე არაა ნუცა.
-ვიცი, მაგრამ მომენატლე.-თვალები დახარა და ცრემლები გადმოცვივდა.
-კარგი არ იტირო გპირდები მეტს ასე აღარ დავიგვიანებ. მაგრამ შენც უნდა დამპირდე.
-გპირდები მეტ ყინულს აარ სევწამ.
-ჩემი ანგელოზი ხარ შენ დაიძინე ეხლა.
-დალცები ცემთან?
-არ შემიზლია მაგრამ მოვალ ხვალე.
-კალქი.
-წვნიანი ბოლომდე შეჭამე და დაიძინე.
-ქო იცი ლო ალ მიკვალს ეს წვნიანი.
-ხო იცი რო არ მიყვარს მეც ასე რო ჭირვეულობ.
-კალქი ხო უფ.
-კარგი ეხლა წავალ და ხვალე მოვალ.
-ნახვადის მაშა.
-ნუციკო!
-ლა.
-ცუდი გოგო ხარ შენ.
-მეც მიკაქალ.-ბავშმა ჰაეროვანი კცნა გაუგზავნა და წვნიანის ჭამას შეუდგა.გზაში ლაზარეს ხმა არ ამოუღია ჯერ კიდე შოკირებული იყო იმით რაც ნახა.მანქანა მშოს სახლთან გაჩერა და მიუტრიალდა.
-არც კი ვიცი რა გითხრა.
-რატო?-გაუკვირდა მაშოს.
-არ მეგონა თუ ასეთი იყავი.
-ასეთი როგორი?
-სულ სხვანაირი.არვის გავხარ. ერთი შემოხედვით ალბათ იტყვან რო ერთი ჩვევულებრივი გოგო ხარ მაგრამ არა შენ არ ხარ ჩვევლებრივი.
-მე ჩვევლებრივი გოგო, ვარ. მადლობა რო დამეხმარე.ნახვამდის.
-ნახვამდის.-ნამდვილად უკვირდა ლაზარეს, მაშოსი, არ ეგონა ასეთი თუ იქნებოდა.ლაზარეს პირველი ნახვიდანვე გაუჩნდა ინტერესი მაშოსადმი, მაგრამ ეხლა კიდე უფრო დაინტერესა.ლაზარეს მის დაცვის და დახმარების სურვილი უჩნდებოდა. არ უნდოდა ვინმეს მისთვის ეწყენინებია. არ უნდოდა მისთვის თავი მებეზრებინა, ამიტო თავის შორს დაჭერა გადაწყვიტა.
------ნინო---------------
ნინო უკვე მესამე ღამეა სამსახურში არ დადის სახის გამო არ უნდა ვინმემ შეამჩნიოს და ელოდება როდის მოურჩება.ხვალე გამოცდების პასუხებიც იქნება და იცის რო ლაზარე აუცილებლად სთხოვს შეხვედრას, თუ მანამდე მოითმენს.უკვე შუა დღე იყო დედამისმა რო დატოვა სახლი. მალევე გაისმა კარზე ხმა ეგონა დედამისი იქნებოდა მაგრამ შეცდა იქ ლაზარე, და ანა, დახვდა. ჯერ გაკვირებულმა შეხედა შემდეგ შუბლი რო გახსენდა თმა გადმოიწია მაგრამ უკვე გვიან იყო.
-ეს ეს რა არის ნინო?რა დაგემართა?-შოკში იყო ანა.
-მორჩა. ჩემთან ერთად მოდიხარ. შენი ხმა არ გავიგო.
-იქნებ ჯერ შემოხვიდეთ.-თქვა ნინომ და ანიშნა შემოდითო.შიგნით შევიდნენ დაჯდენ და ნინოს შეხედეს.
-მან გაკეთა ხო? ამის ნებას როგორ აძლევ? შენ უკვე შეგიძლია სახლიდან წასვლა და მატო ცხოვრება.
-რაზე მეუბნები ამ ნაიარევზე ეს სადარბაზოში შუქი არ იყო ფეხი ამიცდა და დავეცი.-მოიტყუა ნინომ.
-ნინ ამას პატარა ბავშვიც კი არ დაიჯერებს. კარგი წაიქეცი ხო ლოყა და ტუჩიც ისე როგორ დარტყი რო ლოყა შეშუპებული და ტუჩი გახეთქილი გაქვს?-თქვა ანამ და ნინოს შეხედა თავ ჩახრილი რო იჯდა.
-კარგით სადმე გავიდეთ და იქ ვისაუბროთ შეიძლება ნებისმიერ დროს დაბრუნდეს მამჩემი და ხო იცი ლაზარე არ მოწონს რო ასე ახლოს ვართ.
-კარგი.-მანქანაში ჩასხდნენ და ერთ-ერთ კაფეში დასხდნენ.ამ დროს დაურეკა ლექსომ ლაზარეს. ნინომ ანიშნა არავის უთხრა როთქვენთან ერთად ვარო.
-სად ხარ ლაზარე? ან ანა სად წაიყვანე?
-რა იყო შენი შიშით რძალს აღარ უნდა ვესუბრო? რაღაც საქმე მაქ მასთან და მოვალთ.
-შენ და საქმე? რა ხდება?
-ნუ გახურებ ეხლა არ მცალია.-მობილური გათიშა და ნინოს მიუტრიალდა.-აბა გისმენ.
-ხო მამაჩემა გაკეტა ხო იცი რა ტიპია? იმ დღეს ანადან გამოსულს საბა დამხვდა წამოდი წაგიყვანო მერე ბატონი გიორგი მოვიდა და მან უთხრა არაა საჭირო მე წავიყვანო. ბატონ გიორგის გავყევი სახლში სანამ მივიდოდი იქამდე დამირეკა როგორც ჩანდა საბას ეთქვა რო მას გამოყვაო.არ ვიცი საიდან იცნობს საბას მამაჩემი მერე სახლში ვიკამათეთ და აი.-გაოცებული უსმენდა ანა.
-მოიცა შენ გინდა თქვა რო ეს მამაშენმა გაგარტყა?
-მრცხვენია ამის თქმა მაგრამ ხო. რამოდენიმე გარტყმის შემდეგ თავი ვერ შევიკავე და დავეცი ეს კი მდივნის იმ ნაწილს ჩამოვკარი სადაც ხე იყო.
-დაუჯერებელია.
-ნინო დღესვე აიღებ შენს ნივთებს და გადმოხვალ ჩვენთან სახლში. ხო იცი დედაჩემს როგორ უყვარხარ ბავშვობიდან.
-არა არ შემიძლია ლაზარე.
-რატო?
-ხო იცი არ მიყვარს ესეთი რაღაცაები არ დაგთანხმდები თან არ მინდა მერე მამაჩემა თქვას ხო ვამბობდი ესენი მეგობრები არ არიანო.
-მაშ ჩემთან გადმოდი.-უთხრა ანამ.
-არა. ხვალე გამოცდების პასუხს გავიგებ და მერე მივხვდები როგორ მოვიქცე.
-შეკამათებას აზრი არ აქვს ხო ან თხოვნას?
-არა არ მინდა ვინმეს ტვირთი ვიყო.
-კარგი.-თქვეს და სხვა თემაზე დაიწყეს საუბარი. შემდეგ ლაზარემ უთხრა.
-ორ დღეში ყველა მივდივართ სოფელში გიორგისთან და ხო წამოხვალ შენც. მეორე საღამოს უკან ვბრუნდებით რადგან ვახოს დები ჩამოდიან ამერიკიდან. მაშოც, მოდის ანაც, ლილეც, წამო რა.
-არა ლაზარე ვერ დაგპირდები არ მიყვარს ეს წასვლა წამოსვლა და მერე მამაჩემის ჩხუბი თუ რატო წავედი.
-ხო კარგი როგორც გინდა.-თქვა ლაზარემ მოწყენილმა.
-არ გამებუტო რა.
-შენ როგორ გაგებუტები.
-კარგით ეხლა სახლში წავალ და ანა უფროს უთხარი ეს ორი დღე ვერ მოვაო მერე წახვალთ თქვენ მე კი გავალ.
-კარგი.-სახლში დათოვეს ნინო მათ კი თავიანთ საქმეს დაუბრუნდნენ.მეორე დღეს ნინომ გაიგო გამოცდების შედეგები და შოკში იყო ამას ნამდვილად არ ელოდა სიხარულისგან ტიროდა. მერე მობილური აიღო და ანას დაურეკა.
-როგორ ხარ ნი?-მხიარულად ჩაყვირა ანამ.
-კარგად არაჩვევლებრივად.
-მოიცა შენ რა ტირი?
-ხო....-გაწყვეტინა საუბარი ანამ
-რა მოხდა? რამე დაგიშავა? მითხარი არ გადამრიო ყველა ჩემთანა ეხლა მოვალთ.
-მაცადე გოგო გითხრა. გამოცდებში 98 მივიღე გესმის ეს რას ნიშნავს. მე უფასოში მოვხდი.
-რა? მართლა?
-ხო ხო
-ვაიმე გილოცავ ასეც ვიცოდი რო მაღალ შეფასებას მიღებდი. ნინომ გამოცდებში 98 აიღო.-კარგად გაიგო შეძახილები და მოუნდა მათან ყოფილიყო მაგრამ არ შეძლო.მობილური გათიშა და წიგნის კითხვას შეუდგა ახალი შემართებით თითქოს ფრთები ქონდა.

-----------ლილე-- ვახო----
ვახო მთვრალი მივიდა სახლში ჩუმათ შევიდა თავის ოთახში და რაღაცის ძებნა დაიწყო, მთვრალი ძვლივს იდგა ფეხზე და მაინც არ ეშვებოდა ძებნას. ბოლოს როგორც იქნა იპოვა რასაც ეძებდა. საწოლთან დაჯდა და ყუთს თავი მოხადა, ყუთიდან კი მისი საყვარელი გოგო უმზერდა ფოტოები ამოიღო და თვალიერება დაიწყო ბოლო ფოტო ხელებში დაიჭირა და გულთან მიტანა გულში იხუტებდა. მმერე ლაპარაკი დაიწყო.
-რატო ვარ შენზე ასე მოჯაჭვული? რატო ვერ გელევი? ვერ გთმობ არავისთვის ემეტები.ვიცი რო არ უნდა მიყვარდე ვიცი რო ასე არ უნდა გექცეოდე ვიცი მაგრამ არ შემიძლია.არ შეიძლება მიყვარდე შენ ჩემი მეგობრის და ხარ.და რომელიც მისთვის ყველაფერია. როგორ გითხრა ან შენ ან გიორგის რო შემიყვარდი ლილუ? ბევრჯერ მინდოდა გამეშვი ამიტო წავედი ბიჭების ერთად აქედან მაგრამ ვერ შევძელი ლი. თვალს მებინდება როცა შენს გვერდით სხვა მიჭს ვხედავ. არავისთვის მეთმობი.ნეტა შენ თუ გიყვარვარ?-ფოტოს გულში იკრავდა და ბუტ-ბუტებდა.ფოტოები საწოლის ერთ მხარეს დაწყო და გვერდით მიუწვა.-ვინ დათვლის ამას მერამდენედ ვაკეთევ.ძილინებისა ლი.-დილით კარებზე ბრახუნმა გაღვიძა. ხმასაც არჩევდა ლილე იყო. ფოტოებს გახედა სწრაფად აკრიფა ყუთში ჩაყარა და კარი გაღო.
-რა იყო გოგო ომია?ან საათი რომელია ასე ადრემ რამ მოგიყვანა? მოგენატრა ჩემი ჩხუბი?-კარი გაღო და ოთახში შეუშვა .
-მოკეტე. არც ომი დაწყებულა და არც შენ მომნატრებიხარ.საათი 12 რიცხვი აგვისტოს 20 რაც იმას ნიშნაცს რო ხუთ დღეში შენ დებსს დაბადების დღე აქვთ რომელიც სამ დღეში ჩამოვლენ. აქ იმისთვის მოვედი რო მაინტერესებს რაიმე გაქვს თუ არა დაგეგმილი დაბადების დღისთვის.-ლოგინზე ჩამოჯდა და დაიწყო ლაპარაკი და აღარ გაჩერდა ნეტა იცოდეთ ოგორ უჭირდა ვახოს რო არ მივარდნილიყო და კოცნით არ დაეხჩო.-ჰე ამოიღე ხმა გაქვს რამე დაგეგმილი?
-ამისთვის გამაღვიძე?
-ხო.
-რო მოგეწერა და გეთქვა რო შემხვდი საქმე მაქო ისეც დაგთანხმდებოდი.არ იყო შენი აქ მოსვლა საჭირო. ააა ჩემი ნახვა გინდოა დილას როგორ გამოვიყურები გაინტერესებდა?
-ნუ ცანცარებ. ჩაიცვი და ჩამოდი ქვევით. მე დალი დეიდას გამომცხვარ ნამცხვარს შევჭამ.
-ისეც რამხელა ხარ და კიდე ნამცხვარი გინდა შენ?
-არ იდარდო შენ თაყვანისმცემლების ნაკლოვნობას არ ვუჩივი მაინც.-ვახოს უნდოდა გაებრაზებინა მაგრამ არ გამოუვიდა.აქეთ გაბრაზა საბაზანოში გამწარებული შევარდა.ლილემ სამზარევლოში გავიდა სადაც ვახოს დედა იყო და მასთან გაბა ლაპარაკი.
-დალი დეიდა რა მაინტერესებს იცით თითქმის ყველას მოვაყოლე მაგრამ თქვენი და დათა ძიას სიყვარულის ისტორია არასოდეს მომისმენია. მმითხარით რა როგორ გაიცანით ერთმანეთი?
-ოხ ლილიკო მაინც უნდა მომაყოლო ხო?
-გთხოვთ.
-მე და დათო ბავშვობიდან ვიცნობდით ერთმანეთს ვემეგობრობდით. საუკეთესო მეგობრები არ ვყოფილვართ. ანუ ისე რა სულ ვჩხუბობდით.ჩემი მეგობრები მეგობრობდნენ მასთან და ხშირად ვხდებოდით ერთმანეთს მერე სულ მეკამათებოდა უმნიშვნელო რამეზეც კი. სიმართლე რო გითხრა დავითი მე შემიყვარდა უნივერსიტეტში რო მოვეწყე მე პირველზე ვიყავი ის დამატავრებელზე.შემდეგ ჯერ სახლში მოცილება დაიწყო მაგრამ კამაათს მაინც არ თმობდა. მერე იმაზე მეკამათებოდა ბიჭებს რო ვესაუბრებოდი.ერთ დღეს მოთმინება დაკარგულმა ვუყვირე მე რო მეუბნები ბიჭებს ამდენს ნუ ელაპარაკებიო შენ სულ გოგონებთან რატო ხარ თქო. გაიღიმა შემომხედა და მითხრა. ეჭვიანობ დალიკო?მე ვიუარე, არაფერი უთქვას. მერე რაღაცაზე ვიჩხუბეთ ისევ ბიჭის გამო მგონი და ერთი კვირე ზედ არ ვუყურებდი, მოდიოდა მკითხავდა რაღაცაებს მე არ ველაპარაკებოდი. ორშაბათი დღე იყო ჩემს აუდიტორიაში რო შემოვიდა სადაც იყო ლექცია დაიწყებოდა, გვერდი დამიჯდა და დაიწყო ლაპარაკი, მე ისევ ისე ვიყავი არც ვუყურებდი არც ველაპარაებოდი რაღაცას ვწერდი.ლექტორი კარში შემოდიოდა უცებ რო დამავლო ხელი და დამიყვირა.შენი ხმა არც ეხლა გავიგო. პატივცემულო დალის გავიყვან. არც თხოვნა იყო ეს და არც კითხვა.მერე იყო ჩემი ჩხუბი თუ ასე რა უფლებით იქცეოდა. და რა უნდოდა ჩემგან .ამ დროს მითხრა რო ვუყვარდი. მეც ვუთხარი რო არც მე ვიყავი მის მიმართ გულგრილი.
-ვა რა მაგარია.დეიდა დალი როგორ მიხვდით რო გიყვარდათ?
-რა იყო ლილე შენც ხოარ შეგიყვარდა ვინმე რატო გაინტერესებს.-თქვა კარში მდგომა ვახომ, რათა ამჯერად მაინც გაებრაზებინა ლილე.
-რაღა დაგიმალო ვახო და კი შემიყვარდა თან ძალიან დიდი ხანია.-არ აპირებდა ლილე მოტყუებას.
-რა? გინდა გამაგიჟო ხო? რა სიყვარული ან ვინ არის? აქამდე რატო არ გითქვამს?
-რა იყო შენგან უნდა ამეღო ნებართვა რო ვინმე შემეყვარებინა?-არ დაუთმო ლილემ. ვახო ცუდად იყო გული ეტკინა.
-კარგით ეხლა არ იჩხუბოთ დაბადების დღე დავგეგმოთ.-სიტვაცის განმუხტვას შეცადა დალი.
-ხო. აბა რას ვაკეთებთ აგიხსნით. მიას და სოფიას ხასიათი წვევლებებთან დაკავშირებით ემთხვევა. ორივეს ურჩევნია წყნარად მშვიდ გარემოში საყვარელ ადამიანებთან ერთად შეხვდნენ ამიტო დავხურავთ და გავალამაზებთ რესტორანს ჩვენსას.ხო მართლა საგამომდე არ ვულოცავთ დაბადების დღეს. აბა როგორ მოგწონთ?-თავისი გამოსვლა დასრულა ლილემ და დედაშვილს შეხედა.
-კარგია მომწონს.-თქვა დალი დეიდამ.
-მოგიფიქრებია უკვე შენ.იქნებ და ჩვენ სხვა რამე გვქონდა დაგეგმილი?
-ბოდიში. მართალი ხარ. კარგი მე წავალ მადლობა დალი დეიდა.-გული ეტკინა ვახოს სიტყვებზე. არ უნდოდა ეს მათვის დაენახებინა ამიტო სწრაფად დატოვა სახლი.
-ამის დედაც შევე** როცა ვცდილობ რო არაფერი ვთქვა მაშინ ვლაპარაკობ ბევრს.
-ძალიან ტკენ შვილო შენი სიტყვებით გულს. გირჩევ ჯერ გიორგის დაელაპარაკო ის თუ დაგრთავს ნებას შემდეგ შეგეძლება მასთან ახლოს მიხვიდე.
-არ შემიძლია ჩვენ ბავშვობიდან ვმეგობრობთ.
-ვინ შენ და ლილე?
-დედა თავს რატო ისულელებ? მე და გიორგი!!
-სწორედაც რო შენ და გიორგი და არა ლილე.თითქმის მასე ვიყავით მე და მამაშენიც.დროს ნუ დაკარგავ რაც მალე მით უკეთესი.
-დედა შენ მირჩევ რო გიორგის დაველაპარაკო?
-ხო.ლილეც ნახე ძალიან ეწყინა ალბათ და უთხარი რო ისე იქნება როგორც მან თქვა.წადი თორე მერე გვიან იქნება ხო გაიგე წეღან რა გითხრა ვიღავ მიყვარსო თუ მომწონსო.
-კარგი დღეს გიორგისთან მივდივართ სოფელში და თან იქ დაველაპარაკები.მადლობა დედა. ეხლა ლილეს დაურეკავ.-მობილური აიღო ლილესთან რამოდენიმეჯერ დარეკა არ უპასუხა. მერე ანასთან დარეკა.
-პრივეტ ან როგორ ხარ?
-კარგად ვახო შენ?
-მეც. ლილე შენთან ხო არ არის?
-კი აქ არის აივანზეა გინდა გალაპარაკო?
-არა არ მინდა მხოლოდ ეს უთხარი მისამართს მივწერ და იქ მოვიდეს.
-კარგი.-ვახომ მისამართი მიწერა და მანქნის გასაღები აიღო. უკვე 20 წუთია ელოდება.უკვე წასვლას აპირებდა რო შევიდა. და მის წინ დაჯდა.
-რა გინდა?-ცივად კითხა ლილემ.
-არაფერს შეუკვეთავ?
-არა. ეხლა მითხარი რა გინდა?
-კარგი ყველაფერი ისე იყოს როგორც შენ თქვი მაგრამ ჩვენს რესტორანში.
-კარგია.
-სამზადის რო დავბრუნდებით მერე შეუდგეთ.
-შენ როგორც გინდა ისე იყოს და ისე გაკეთე.
-ლილე ეს შენი იდეა იყო და შენი დახმარება დამჭირდება.
-თავს მშვენივრად გართმევ არ მინდა ვინმეს თვალში გავეჩხირო. ამიტო ეს აიღე.-ჩანთიდან ოთხად გაკეცილი ფურცელი აიღო და მაგიდაზე დადო.-აქა თუ როგორ უნდა მოირთოს დარბაზი თუ გინდა შესწორებები შეიტანე ან შენ როგორც გინდა ისე მოიქეცი.
-ლილე არ გამაგიჟო. თუ დილას გაწყენინე ბოდიში.
-კარგი მიღებულია. ეხლა კი ნახვამდის მელოდებიან.- მობილურს დახედა სწრაფად დატოვა კაფე კურსელის მანქანაში ჩაჯდა და წავიდა როცა ვახო გავიდა უკვე წასული იყო.ერთი შეიკურთხა და სახლში წავიდა ოთხ საათზე გადიოდნენ ქალაქიდან. სამი მანქნით იყვნენ.ანა მაშო და ლაზარე ალექსის მანქნით. ანა რათქმაუნდა წინ იჯდა. უკან ლაზარე და მაშო. ვახო და ზურა ერთი მანქნით მიდიოდნენ.გიორგის მანქნით ნიკოლოზი ლილე და თიკო. ნიკამ უთხრა სთხოვე წამოვიდესო და დასთანხმდა.ლაზარემ ფეხები შემოიკეცა და თავი მაშოს მუხლებზე დადო.მაშომ პირი დაღო რაღაც უნდა ეთქვა.ლაზარემ რო დასწრო.
-აუ გთხოვ დავიძინებ თორე იცი გზ ცუდად მხდის თუ მძღოლი არ ვარ. ხოარ გინდა რო გული ამერიოს? ხოდა ვიქნები რა თან მალე ჩავალთ. ნუ მე დავიძინებ თორე ვატყობ ცუდად გავხდები.-სარკეში ალექს ანიშნა ხმა არ გაიღო არ თქვა რო ვიტყუებიო.მაგრამ ანამ ალაპარაკდა.
-ლაზარე როდის მერე ხვდები ცუდად?ბათუმში გასულ წელს ენა არ გაგიჩერებია ლექსო გთხოვდა რო გაჩუმებულიყავი.
-აუ რძალიც ასეთი უნდა რა....-კიდე აპირბდა რაღაცის თქმას მაშომ რო შეაჩერა.
-გაჩუმდი და თავი აიღე.
-ანა მერე გაგისწორდები შენ. მაშენკა მას მერე ერთი წელი გავიდა დავბერდი და ალბათ მაგის ბრალია.ვიქნები.
-ლექსო გაჩერე მანქანა.
-რა რატო? ცუდად შენ ხარ?-უცებ წამოწია თავი ლაზარემ.
-არა არაფერი არ მჭირს ვახოსთან გადავალ და მშვიდად ვიმგზავრებ.
-კარგი კარგი მორჩა ხმას აღარ ვიღებ ვსო და აღარც გეხები.-ლექსოსო და ანას გაეცინათ.-ლექსო ?
-რა?
-შევცდი.
-რას გულისხმობ?
-აღარ მომწონს ანა.
-შენ ვინ გეკითხება ნეტა?
-უყურე ეხლა ამას და ეძახე ძმა.
-მორჩი ლაზღანდარობას.-ლაზარე გაჩუმდა. მაშომ ყრსასმენები მოირგო თვალები დახუჭა და მალევე ჩაეძინა.ლაზარემ რო მიხვდა რო ეძინა ანას და ლექსოს გადახედა, უთხრა.
-მომისმინეთ მომწონს მაშო და მინდა ახლოს გავიცნო და დამეხმარეთ რა.
-მოიცა რა?-უცებ შეტრუალდა ანა.
-ლაზარე ეს შენ შენი რიგითი გოგონების მსგავსი არ გეგონოს.
-კაი ეხლა მარცხვენ რძალო.
-კარგი დაგეხმარები მაგრამ გული არ ატკინო.
-შევთანხმდით.-მათი საუბარი აქ დასრულდა.დანარჩენებთან სიმშვიდე იყო.მალევე ჩავიდნენ სოფელში.სახლს ულამაზესი კარები ქონდა იმ კარების გახსნის შემდეგ გამოჩნდა სახლი.სახლი ორ სართულიანი იყო.ულამაზესი ეზო ქონდა სახლს. ეზოში უამრავი ჯიშის ვარდი იყო რაც სახლს უფრო ალამაზებდა. სახლი დალაგებული დახვდათ ანას და მაშოს გაუკვირდათ. ლილემ კი უთხრა.
-რა გაოცებული იყურებით აბა რა გეგონათ ჩვენ დავალაგებდით ისეც დაღლილები ვართ. გიორგიმ მეზობელ ქალს თხოვა და დალაგა.
-ხო აბა შენ როგორ შეგაწუხებდა.-უთხრა ვახომ.ლილეს თითქოს არც გაუგია მისი სიტყვები გოგონებთან განაგრძო საუბარი. ვახოს კი ნერვები ეშლებოდა მის ამ უპასუხობაზე. როგორც აღმოჩნდა საჭმელიც გაეკეთებინა იმ ქალს და მაცივარში შაენახა. გოგონებმა ყველაფერი გამოალაგეს მაგიდაზე დალაგეს და ბიჭებს დაუძახეს. დალევაც დაიწყეს თან ძველ ამბებს იხსენებდნენ. მანამ სანამ ძალიან დათვრებოდნენ, ვახომ გიორგის უთხრა შენთან ლაპარაკი მინდაო და უკანა ეზოში გავიდნენ.
-რა ხდება ვახო ხო მშვიდობა?
-არც კი ვიცი რა გითხრა ან საიდან დავიწყო.
-პირდაპირ მითხარი ხო იცი არ მიყვარს ეს მიკიბულ მოკიბული საუბარი.
-კარგი. შეყვარებული ვარ უკვე დიდი ხანია.
-ვა მართლა? მერე მაგას რაჯობია?
-მოდი ეხლა ასე გეტყვი ის რომელიმე ჩვენი მეგობრის და რო იყოს რას იტყოდი.
-მოიცა ეხლა ვისი და უნდა იყოს?
-მიპასუხე.
-მოდი ასე გეტყვი მეც.ჩვენ მეგობრები ვართ და არა სისხლით ნათესავები. ესეც რო არა გულს ვერ უბრძანებ ეგ არ შეიყვარო არ შეიძლებაო. სიყვარული ისე გეწვევა შეიძლება ვერც გაიაზრო. მე დიდად ამ ამბავის არფერი გამეგება მაგრამ რაგაღაცაები გამიგია.ეხლა კი მითხარი ვინ არის ის ბედნიერი ადამიანი შენი გული რო დაიპყრო?-გიორგი გაღიმებული უყურებდა იქვე სკამზე უნდა ჩამომჯდარიყო როცა ვახომ უთხრა და უცებ წამოვარდა ფეხზე.
-ლილე.
-რა ლილე?სად არის ლილე?- ვერ მიხვდა და აქეთ იქეთ დაიწყო ყურება.
-ლილე შემიყვარდა. სიცოცხლეზე მეტად.
-რა? ვინ? ჩემი ლილე?
-ხო-უთხრა და ტავი დახარა თითქოს კაცი მოეკლასო. გიორგი ნამდვილად არ ელოდა ამას მაგრამ მერე ვახოს რო შეხედა გახსენდა ყველა მისი სიტყვა რასაც ამ ხნის განმავლობაში ნამიოკებიტ ამბობდა.
-აქედან რო წახვედი და თქვი ისეთი ადამიანი შემიყვარდა ვინც არ უნდა შემყვარებოდაო ლილე იყო?
-ხო. მე მის დავიწყებას ვცდილობდი.
-სულელი ხარ? იმიტო არ ეუბნებოდი რო ჩემი და იყო? ხომ იცი ჩემთვის არანაირი მნიშვნელობა არ აქვს ძმაკაცს თუ გიყვარს უნდა იბრძოლო.
-არ ვიცოდი ეხლა კი ვიცი. მადლობა ძმაო.
-გული არ ატკინო თორე დავივიწყებ მეგობრები რო ვართ.
-გპირდები.
-აუ რა სიძე შემომდის სახლში.-გაიხუმრა და ვახოს მოქნეული მუშტი აიცილა სახლში გაღიმებული შევიდნენ.ვახომ შესვლის თანავე დაიყვირა.
-დასხით უნდა დავლიო.ისეთი საქმე წამოვიწყე მალე ქორწილში მოგიწევთ ქეიფი.-თქვა და იქ მყოფებს გადახედა. რათქმაუნდა ნიკომ და ლაზარემ იცოდნენ ლილეს შესახებ. გიორგის გახედეს და მის სახეზეც ღიმილი რო დაინახეს მიხვდნენ რო ყველაფერი რიგზე იყო. რაც შეხება ლილეს ჭიქა ტუჩთან მიტანილი გაუშეშდა, სახე გაუფითრდა და თვალები ცრემლებით აევსო. გოგონებმა მალევე შენიშნეს მისი რეაქცია და ანამ თქვა.
-კარგია გილოცავ ვახო. ჩვენ გარეთ გავალთ რა ყვავილებთან.
-კარგი გადით რა პრობლემა.-თქვა ლექსომ.
-წამოდით ლილე, მაშო, თიკო,რას ელოდებით ადექით.-ლილემ ძლივს ადგა და გაყვა გოგონებს.-აბა ეხლა შემომხედე.-ანამ მიუტრიალდა მინდორზე დამჯდარ ლილეს.ლ;ილემ თავი აიღო და დანისნული თვალებით შეხედა.-დამშვიდი.
-გაიგონე რა თქვა? ხო გაიგონე? შენ ჩემს ადგილას რას იზავდი?ლექსომ შენთან პირდაპირ მოიტვანა თიკო და გაგაცნო. შენ დამშვიდი? არა ეხლა მე რატო მთხოვ მაგას ანა?
-კარგი მიდი იტირე იყვირე და გაგებინე რო გიყვარს. მიდი დაისივე თვალები და აგრძნობინე თავი გამარჯვებულად.-ალაპარაკდა მაშო. მისი ეს სიტყვები ნამდვილად გაუკვირდათ.-რას მიყურებთ რამე არასწორედ ვთქვი? იმის მაგივრად რო აჩვენო შენც შეგიძლია მის გარეშე ცხოვრება რას აკეთებ ზიხარ აქ და ტირი.
-მართალია მაშო ლილე.-არც თიკო ჩამორჩა.
-თქვენ არ გიყვართ და იმიტო ფიქრობთ ეგრე.-თქვა ლილემ.
-და ვინ გითხრა რო არ მიყვარს?-თქვა თიკომ და ექვსმა წყვილმა თვალმა ერთ დროულათ შეხედა.-რა ხო მიყვარს.
-ხოდა ეხლა წარმოიდგინე ვინც გიყვარს იმან რო თქვას მალე ცოლს მოვიყვანო რა რეაქცია გექნება?
-რა გინდა ლილე? შეუვარდე ეხლა და მე ავუხსნა სიყვარული იმ ქერას?-ისე უცებ თქვა ვერც მან ვერ გაიაზრა.-აუ ეს არ უნდა მეთქვა.-გოგონები უკვე სიცილისგან გაწოლილიყვენ და ცრემლები ცვიოდნენ ისე იცინოდნენ.-კარგი გეყოფათ რა.
-კარგი კარგი. ვითვალისწინებ თქვენს აზრს.
-აი ეს მომწონს.-თქვა ანამ.
-კარგი შევიდეთ.-თქვა მაშომ.
-თიკო შევიდეთო და არა შევარდეთ და ავუხსნათ სიყვარულიო არ აგერიოს უცებ.-კარში შედიოდნენ ანამ რო თქვა და სიცილი დაიწყეს. უკვე თიკოც იცინოდა. ბიჭებმა ისე შეხედეს ახალდ აუვარდათ სიცილი მათი სახების შემხედვარე.ანამ არც ეხლა დაკლო და გადულაპარაკა გოგონებს.-გაუძელით გოგონებო არ მივარდეთ.
-მე გამოსული ვარ მაგ ჯგუფიდან.-თქვა მაშომ.
-ვითო რატო?-კითხა ანამ.
-მე არცერთი არ მომწონს.
-საერთოდ?სულ ცოტათიც არა?
-რა გინდა ანა?
-არაფერი.
-ხოდა კარგი.-უკვე შუღამე იყოყველა მთვრალი იყო გიორგის გარდა.დაწოლა გადაწყვიტეს. ლაზარეს მობილური მაგიდაზე დარჩა. გიორგი გარეთ იყო იჯდა და ვარსკვლავებით მოჭედილ ცას უყურებდა მობილურის ხმა რო გაიგო, თავიდან არ აპირებდა პასუხს შემდეგ რო შევიდა და სახელი წაიკითხა გაუკვირდა, ბარში ხოარ მოხდა რამეო.მაგრამ ბარი უკვე ერთ საათზე მეტი ხნის დაკეტილი უნდა ყოფილიყო.უპასუხა და ხმის ამოღებაც არ აცადა გიორგის ისე დაიწყო ლაპარაკი.
-ლაზარე მიშველე გთხოვ. მოვკალი გესმის მგონი მოვკალი. ის ის მე სახლში შემომივარდა მეგონა ჩემები იყვნენ რადგან სახლში არცერთი არ იყო და კარი გავაღ როცა ის დავინახე დაკეტვა ვცადე მაგრამ ვერ დავკეტე. მერე ჩემი.....-თან ტიროდა და თან ლაპარაკობდა.-არ შემიძლია მოდი გთხოვ. მე ის დავჭერი და ეხლა სავნტყოფოაშია მეც იქ ვარ მე თვითონ დავრეკე, საბას მშობლებიც უკვე აქ არიან.-გიორგი უკვე მანქნაში იჯდა და ქოქავდა სახელი რო გაიგონა. მისი მოკვლა ეხლა მას მოუნდა. გონებაში მხოლოდ ერთი რამ უტრიალებდა ხო არფერი დაუშავა ნინოს.ზუსტად 30 წუთში სავანტყოფოს დერეფანში მიაბიჯებდა. დაინახა საბას დედა როგორ ეჩხუბებოდა და ლანძღავდა ნინოს.
-გათახსირებულო უნამუსო ქალო. როგორი ც დედაშენია ისეთივე ხარ შენც.რა დაგიშავა ჩემა შვილმა ასე რო მოექეცი? ასეთი უსინდისო როგორ ხარ?-ნინოს თითქოს არაფერი ესმოდა კუთხეში მიყუჟულიყო და მზერა ერთ ადგილას გაშეშებინა.ქალი სადაც იყო ნინოს ყელში წვდებოდა, გიორგიმ უცებ გადაკვეთა მათ შორის ზღვარი და ნინოს გადაეფარა.
-რას აკეთებთ ქალბატონო ციცნო?გაინტერესებთ რა დაუშავა? ასე რატო მოექცა? მალე იქნება ყველაფრის პასუხი და ბოდიშის მოხდაც მოგიწევთ. და ისე ნინომ დარეკა სასწრადფოში.ეხლა კი დაგტოვებთ.-ნინოს ხელი მოხვია და აქეთ გამოიყვანა.-ნინო შემომხედე. გესმის ჩემი.რამე დაგიშავა რამე?
-არა ვერა მე მას დანა დავარტყი რო არ დამანება თავი.
-კარგი დამშვიდი ყველაფერი კარგად იქნება.-მალე დერეფანში პოლიცია გამოჩნდა.
-ნინო ნაკაშიძე რომელია?-იკითხა პოლიცის ფორმაში გამოწყობილმა ახალ გაზრდა პირმა, საკმაოდ სანდომიანი სახე ქონდა.ნინომ მისი სახელი და გვარის გაგებისთანავე მიტრიალდა პოლიცის ოფიცრისკენ.
-მე ვარ.
-მე პოლიცის ოფიცერი მამუკა ბერიძე. თქვენზე შემოვიდა საჩივარი ადამიანის განზრახ მკვლელობის მცვდელობა.გთხოვთ გამოგვყვეთ განყოფილებაში.-ნინო შეწინაღმდეგებას არ აპირებდა მაგრამ გიორგიმ შეაჩერა.
-ერთი წუთი ვინ შემოიტანა საჩივარი?
-დაზარალებულის მშობლებმა.
-მას ასე ვერ წაიყვანთ ის თავს იცავდა ასევე შეგიძლიათ ნახოთ მისი ბინა.
-ჩვენ უკვე ვნახეთ ბინა იქ ხელ ჩასაჭიდი ვერაფერი ვიპოვეთ.სამწუხაროდ ჩვენ ვერაფერში დაგეხმარებით.ეხლა მთავარი დაზარალებულის ჩვენება.-სწორედ ამ დროს გამოვიდა ექთანმა და თქვა რო გონს მოვიდა და ნინოს ნახვა უნდოდა.
-მარტო ვერ შეხვალ.
-რატო? ის ეხლა ვერაფერს ვერ დამიშავებს.
-კარგი.-პალატაში შევიდა საბას თავი მეორე მხარეს ქონდა გატრიალებული. ისე უთხრა დაჯექიო აარც შეუხედია.
-როგორ ხარ?-კითხა ნინომ.
-ამას სერიოზულად მეკითხები?-თავს არ ატრიალებდა.
-ხო. რატო არ მიყურებ?
-მაქვს შემოხედვის ძალა?მრცხვენია იმის რაც გავაკეთე. გეფიცები ეს ყველაფერი ჩემი ბრალი არ ყოფილა.იმ დღეს პირველად რო შეგხვდი მართლა ძალიან მომიშალე ნერვები მაგრამ შენთვის გეფიცები არაფრის დაშავება არ მქონია მიზაში,იქ რო დამეტოვებინე ისე უპასუხოდ ვინც იყვნენ ჩემთან ერთად ისინი გაგისწორდებოდნენ.მერე კიდე გნახე იმ ბინაში შეხვედი სადაც ჩემი ერთ-ერთი ნაცნობი რომელიც ჩემგან ხშირად იღებდა ფულს, არ ვიცოდი თუ მისი შვილი იყავი მერე მესამედ ბარში შეგხვდი ისევ მაშინ გავიგე რო მამაშენი იყო. ორი დღის წინ მან მე ფული გამომართვა და მითხრა შეგიძლია რაც გინდა ის უქნაო, მაინც არ იმჩნევს მაგრამჩვევლებრივი ბო**აო, არც მიფიქრია ამის გაკეთება გეფიცები.მე ნარკოტიკის ზემოქმედების ქვეშ ვიყავოი, ჩემა “მეგობარმა,, რო მითხრა რაღაცაები და ტვინი ათასგვარი სისულელით გამომილეყა.მეც წამოვედი შენთან კარი ისეთ ფორმაში რო გამიღე თავის სულ ვეღარ შევიკავე.-ამ ყველაფერს ისე უყვებოდა მისთვის არცერთხელ არ შეუხედავს.-მაპატიე.-ნინო გაოგნებული და გაოცებული უსმენდა.მხოლოდ ერთი რამ უტრიალებდა თავში:მამაშენმა ფული გამომართვა და მითხრა რაც გინდა ის უქენი არ იმჩნევს მაგრამ ბო**იაო.ფეხზე ძლივს წამოდგა და გარეთ ძლივს გავიდა. გიორგი კართან ელოდა ნინო რო დაინახა ასეთ მდგომარეობაში გაგიჟდა.
-ნინო რა მოგივიდა? რა გჭირს? მიპა....-ვერ დასრულა თავისი წინადადება ნინო რო ჩაესვენა მის მკლავებში.-ექიმი სწრაფად.-მალევე მოვიდნენ ექიმები და დაწვინეს პალატაში. გიორგი ვერ ისვენებდა წინ და უკან დადიოდა.მალევე გამოვიდა ექიმი.
-რა დაემართა?
-ისეთი არაფერი წნევა დაეცა ალბათ ინერვიულა.დამაშვიდებელი გაუკეთეთ ეძინება დილას გაიღვიძებს.
-ნეტა რა ანერვიულებდა ის ხო არა რო გადარჩა ჩემი შვილი?- თქვა ქალბატონმა ციცინომ.გიორგის მისთვის ყურადღება არ მიუქცევია კარი შეაღო და ნინოსთან შევიდა.გიორგი პალატაში შევიდა და ნინოსთან ახლოს მიტანა სკამი და ჩამოჯდა.უყურებდა მის სახეს და თითქოს მის ტვინში გადატრიალება ხდებოდა, უნდოდა სულ ეყურებინა მისთვის უნდოდა სულ დაეცვა გვერდით ყოფილიყო მასთან და აღარსად გაეშვა.მის ხელს შეახო თავისი ხელი ტუჩებთან მიტანა და რამოდინმეჯერ აკოცა, თითქოს რაიმე დანაშაულს ჩადიოდა მერე ისე უცებ გაუშვა ხლი და თავი მის საწოლზე ჩამოდო. მასაც მალევე ჩაეძინა უკვე თითქმის 6 საათი იყო დაღლილობამ მისი გაიტანა და დაეძინა.დილით მობილურის ხმამ გაღვიძა, სწრაფად გავიდა გარეთ რო ნინო არ გაეღვიძებინა. ლექსო იყო.
-ხო ლექსო.
-ლექსო კიარა სად დაეთრევი? ან ეს ჩემი მობილური სად წაიღე?
-ლაზარე თბილისში ვარ.
-რა მანდ რა გინდა?
-საქმე გამომიჩნდა.
-მერე ჩემი მობილური რატო წაიღე?-გიორგის არ უნდოდა ნინოს უკითხავად რაიმე ეთქვა ამიტო მოიტყუა.
-ჩემი გათიშული იყო ელემენტი დაჯდა და შენი ავიღე.იზვინი რა.
-კარგი არაუშავს მალე დაბრუნდები?
-არ ვიცი დაგირეკავ.
-კარგი.-გიორგიმ მობილური გათიშა და პალატაში დაბრუნდა.ნინოს ისევ ეძინა ისევ იქ დაჯდა თავი უკან გადაწია და ფიქრობდა. რაზე? რო გეკითხათ ვერც მან ვერ გიპასუხებდათ.ნინომ თვალები რო გახილა და გიორგი იქ დაინახა გაუკვირდა, ხმა არ ამოუღია წინა ღამე გაიხსენა და ცრემლები წამოუვიდა სწრაფად შეიმშრალა და ჩახველა.
-მე ხოარ გაგაღვიძე?
-არა ბატონო.....-კიდე აპირებდა რაღაცის თქმას მაგრამ შეაჩერა.
-ბატონო სამსახურში.
-კარგით. მთელი ღამე აქ იყავით?-როცა შეხედა მიხვდა ნინომ რო მთელი ღამე არსად წასულიყო.-ბოდიში არ მინდოდა თქვენთვის დასვენებაში ხელი შემეშალა.
-ხო აქ ვიყავი.არაუშავს მთავარია ყველაფერი კარგად არის. სახეზე ნაიარევი გაქვს ეს გუშინდელი არ უნდა იყოს?
-ხო არა.
-რამე შეგემთხვა კიდე?
-არა უმნიშვნელო ნაკაწრია. კარი ვერ დავინახე ბნელოდა და.
-კარგი გასაგებია.-მიხვდა საუბარი რო არ სურდა ამასთან დაკავშირებით ისიც მიხვდა რო იტყუებოდა.-ბავშვებისთვის არაფერი მითქვია, არ მინდოდა შენს უკითხავათ რამე მეთქვა.
-არ მინდა დასვენებაში ხელი შეუშალო.
-ანა რო იყოს შენს ადგილას და არ ეთქვა არ გეწყინებოდა?
-კი.
-მაშ მხოლოდ ეს თუა პრობლემა მგონი სჯობს ჩამოვიდნენ. საღამოს მაინც ჩამოვლენ, და რა აზრი აქვს?
-კარგი, მაგრამ ნურაფერს ეტყვი.
-კარგი.- გიორგიმ მობილური აიღო და გარეთ გავიდა მანამ სანამ დარეკავდა იკითხა თუ როდის შეძლებდა წაეყვანა ნინო.
-როდის შევძლებ ნინო ნაკაშიძეს წაყვანას?
-ნახევარ საათში.-გიორგიმ მადლობა გადაუხადა და გამოვიდა.ლექსოს დაურეკა.
-გისმენ გიუშ.
-ეხლავე წამოდით თბილისში.
-რა? რატო? რამე მოხდა?
-უბრალოდ წამოდით რო ჩამოხვალთ გაიგებთ.
-კარგი შენ ხო კარგად ხარ.
-კი.
-კარგი.-მობილური გათიშა პალატაში შევიდა თან ყავა და კრუასანები შეუტანა ნინოს, ნინო უკვე ამდგარიყო და აბაზანიდან გამოდიოდა.
-მადლობა მაგრამ არ მინდა.-როცა გიორგიმ გაუწოდა უარი უთხრა.
-ძალა გჭირდება, მეგობრებს რო შეხვდე.
-კარგი.-გაჯიუტების თავი არ ქონდა.
-ჩემთან ავიდეთ ბავშვებიც იქ ამოვლენ.
-ხო მაგრამ.....-გაწყვეტინა საუბარი.
-ბინაში ავალთ იქ ჩემები არ იქნებიან.
-არ მინდა შეგაწუხოთ.
-კარგი.-საუბარი დასრულეს გიორგი გარეთ გავიდა.ხუთი წუთი არ იქნებოდა გასული ვიღაცამ რო შემოგლიჯა პალატის კარი.
-სად აგდიხარ? ის ბიჭი რა უფლებით დაჭერი შენ ბო** დაიფასე ხო ვითო თავი?-ნინოს მის სიტყვებზე არ მიუქცევია ყურადღება ყავის სმა განაგრძო.ელოდა კიდეც მის მოსვლას.-ამას უყურეთ ერთი ხმასაც კი არ იღებს მიწრუპავს ქალბატონი ყავას.მიპასუხე.
-ვა მერაბ გაუმარჯოს. მე კარგად შენ??
-შენ გოგო ხოარ შეიშალე რა მერაბ მე მამაშენი ვარ თუ ვიღაც გამვლელი?-ნინო სწორედ ამ შეკითხვა ელოდა. ყავა იქვე მდგარ პატარა მაგიდაზე დადო და ფეხზე წამოვარდა
-შევიშალე ხო შევიშალე. მე მამა არ მყავს და არც მყოლია ამ18 წლის განმავლობაში.ყველაფრის მიუხედავად მაინც მიყვარდი და გამართლებდი როცა რამეს მიშავებდი ან მიკრძალავდი, ყოველთვის საკუთარ თავს ვადანაშაულებდი, რო მე ვიყავი არასწორი. მაგრამ წუხელ ყველაფერს მივხდი, „ზოგი ჭირი მარგებელიაო“ ხო გაგიაია? არ მყოლია დედა მას ჩემთვის ხელი არ დაურტყავს მაგრამ ენით მეტი ჭრილობა მაქ მოყენებული ვიდრე ხელით.მაპატიე დედა არა ქალბატონი მზია......-კიდე აპირებდა გაგრძელებას მაგარამ გაჩერა.
-როგორ ბედავ? ასე ლაპ....
-კიდე მე როგორ ვბედავ? შენ? შენ როგორ გაბედე და როგორ მიყიდე ვიღაცას ქალიშვილი?
-როგორ და აი ასე ჩვევლებრივად. მაგრამ მე არ მიმიყიდიხარ მხოლოდ ერთი ღამის....-გაწყვეტინა ნინომ.
-არც კი გაბედო და არ თქვა მეორედ. ეხლა აქედან წახვალ და ჩემი თვალები ვეღარასოდეს დაგინახავს.
-რას მელაპარაკები?
-გაეთრიე.
-როგორ ბედავ ნაბო**ვარო?-ხელი აწია გასარტყმელათ როცა გიორგიმ დაუჭირა.-ოჰო მცველები აქაც გყოლია. ვინ მიგდიხარ რო მაჩერებ.
-წადი.-მხოლოდ ეს თქვა ნინომ და შეტრიალდა არ უნდოდა მისი ცრემლები გიორგის ენახა.-მერაბ წადი.
-ჩვენ აქ არ დაგვისრულებია.-გარეთ გავიდა გიორგიც ფეხდაფეხ მიყვა.-რას მომყვები?
-იარე.-ხელი მოუჭირა ბეჭზე გიორგიმ.
-რა გინდა ვალი ხომ დაგიბრუნე.
-იარე თქო.-ცოტა მოშერებით რო გავიდნენე კლინიკიდან ხელი გაუშვა.-ეხლა კარგად მომისმინე.მასთან ახლოს მიახლოებულიც რო დაგინახო რო დავინახო რო აწუხებ ან კიდე მსგავსი რამე გაუკეთე გეფიცები ხელიც არ ამიკანაკალდება ისე მოგკლავ. ეხლა თავს ძლივს ვიკავებ აქვე რო არ მოგკლა წადი და ეცადე თვალში არ გამეჩხირო.-სათქმელი დასრულა და ისე რო პასუხი არც მოუსმენია გამობრუნდა. ნინოსთან შევიდა არაფერი უთქვია ისეთი რაც მიახვედრებდა რო ყველაფერი გაიგო.
-წავიდეთ სადაცა ბავშვებიც ჩამოვლენ.-ნინომ თავი დაუქნია და უკან გაყვა. ავტომობილში ჩასხდნენ და გიორგის ბინაში წავიდნენ.ახალ ასული იყვნენ ბინაში გიორგი საუზმეს აკეთებდა ნინო აივანზე იყო. გიორგიმ ზარის ხმა გაიგი და გაღო კარი ნინოს არაფერი გაუგია ჩაძინებოდა აივანზე.
-რა ხდება ტო რატო გამოგვაქციე.-იკითხა ლექსომ.
-სად არის?-იკითხეს ლაზარემ ვახო ნიკოლმა და ანამ.

-ვინ?-გაუკვირდა გიორგისაც.
-რა ვინ? შენი აზრით ვერ მივხდი ჯერ მობილური ჩემი აიღე და წამოიღე მაშინვე დავეჭვდი მერე ჩამოდითო. სად არის ნინო?
-აივანზე.
-მოიცა რა?-გაოცებული უსმენდა ზურა
-აქ რა უნდა?-ეს ლილე იყო.
-დაძინებია- ხელში აყვანილი მოყავდა ლაზარეს. რატომღაც არ მოეწონა გიორგის.
-ჩემს ოთახში შეიყვანე ლაზო.-თქვა ლილემ და კარი გაუღო.
-მოყევი ეხლა რა მოხდა. სანამ გაიღვიძებს.-თქვა ზურამ.
-მე არ შემიძლია არ ვიცი მას რისი თქმა უნდა და რისი არა.
-ასეთი რა მოხდა?
-გაიღვიძებს და თვითონ მოგგიყვებათ.-ყველა ჩიმათ იყო ანამ ვერ გაძლო და შევიდა ნინოსთან თმაზე ეფერებოდა.ლილეც მალევე შევიდა მას მიყვნენ მაშოც და თიკოც.
-ნეტა ამჯერად რა მოხდა?-იკითხა თავისით ანამ.
-ადრეც მოხდა რამე?- თქვა ლილემ.
-კი.
-არ გკითხავ რა ვიცი ეს მისი პირადია და თვითონ თუ ექნება სურვილი მან უნდა მოგვიყვეს.
-ხო.-ჩუმათ იყვნენ და მძინარე ნინოს უყრებდნენ. ნინომ თვალები რო გახილა და მათი სახები დაენახა გაეღიმა, მაგრამ ეს სიმწრის ღიმილი უფრო იყო.ლაზარეც ამ დროს შემოვიდა.
-ნინა გაიღვიძე?
-ეხლახანს.ლაზარე შეგიძლია გიორგის დაუძახო?
-კი ახლავე.-ლაზარე გავიდა და გიორგის უთხრა რო ეძახდა.
-მეძახდი?
-ხო. მე ვერ შევძლებ ბიჭებს ეს ყველაფერი ვუთხრა არ მინდა ყველაფერი სხვანაირად გაიგონ. ბოლოს რაც შეხება მითუმეტეს შენ რასაც ჩათვლი საჭიროდ ის უთხარი.
-კარგი როგორც გინდა.-გიორგიმ მიხვდა რო არ უნდოდა მამისზე ეთქვა.გოგონები უსმენდათ მათ საუბარს და ვერაფერი გაეგოთ.
-ვიცი გაინტერესებთ რა მოხდა და რატო ვარ ასეთ დღეში.ყველაფერს მოგიყვები.-ნინომ ყველაფერი მოყვა.დაჭრა საბასთან საუბარი მაგრამ მამისზე არაფერი უთქვია.
-ღმერთო ჩემო ნინ.-ცრემლები წამოუვიდა ლილეს.
-არ გინდათ გთხოვთ.მინდა ეს დღე დავივიწყო, და ცხოვრება ისე გავნაგრძო თითქოს არც ყოფილა.-ნინომ დაფიქრდა მიხვდა რო გოგონებისთვის ჯობდა ეთქვა ყველაფერი.-იცით არის კიდე რაღაც.
-რა?-თიკო. მოუყვა ისიც რაც იყო და ეხლა ანა აენთო.
-მე შენ რა გითხარი? მაშინ არ უნდა დამეჯერებინა შენთვის დღესვე გადმოდიხარ ჩეთან.
-ანა, არ მინდა ვინმეს ტვირთი ვიყო. შენ ხომ იცი არა ეს რა გრძნობა?.
-ნინ მე გამეხარდება თუ იმ ბინაში მარტო აღარ ვიქნები.გთხოვ დამთანხმდი.
-არვიცი.
-კარგი მაშ ასე მოვრიგდეთ, გადასახადები შენ გადაიხადე.
-დავფიქრდები.
-იქ დაბრუნების ნებას აღარ მოგცემთ-თქვა მაშომ.
-კარგი.-ყველამ ისე შეჰყვირეს ბიჭები შემოვიდნენ ოთახში.
-ხო მშვიდობა გაქვთ?-იკითხა ლექსომ.
-კი ნინო ჩემთან გადმოდის.
-ვა კარგია გილოცავთ.ლაზარე სად არის?
-თქვენთან არ იყო? აქ არ შემოსულა.-თქვა ლილემ.
-აივანზეა.-თქვა გიორგიმ და ნინოს შეხედა. ნინომ მიხვდა რო ლაზარემ გაიგონა მათი საუბარი ფეხზე წამოდგა და გასვლა დაპირა.-საით?
-აივანზე ლაზარესთან სალაპარაკო მაქვს.-მასთან გავიდა გვერდით მიუჯდა ცოტახანს ჩუმად იყო შემდეგ დაიწყო.-იმედია არ ფიქრობ რო აღარ გენდობი.
-არ ეგ გულშიც კი არ გაივლია.
-ვიცი გაიგონე ჩვენი ლაპარაკი.
-ხო გავიგონე.
-შენთვის ვაპირებდი თქმას მაგრამ არა აქ.
-ვიცი რო მეტყოდი.ნინ იქ ვეღარ დარჩები.
-ანასთან გადავლ.
-მართლა?
-ხო.დამპირდი რო არ მიხვალ.
-სად?
-თავს ნუ ისულელებ.
-არ შემიძლია ნინ არ შემიძლია მე შენ პატარაობიდან დათ მიგიღე ვისაც არ უნდა ეკითხა ყოველთვის ვამბობდი რო და მყვდა მე და მას ნინო ერქვა.ეხლა ჩემს დას ასეთი რამე გაუკეთეს და არაფერი ვუთხრა?
-ლაზარე გთხოვ.
-კარგი მაგრამ კიდე რო რამე მსგავსი ან უბრალოდ ხმა მაღლა დაგელაპარაკოს ვერ გადამირჩება გეფიცები.
-კარგი.
-რაღაც მინდა რო გითხრა.
-ისევ ისე იწყებ როგორც ბავშვობაში ვინმე რო მოგეწონებოდა.-ლაზარემ ისე შეხედა მიხვდა რო სწორედ მიხვდა.თავი მხარზე ჩამოდო მოსასმენად მოემზადა.
-იცი ნამდვილად რო მომწონს მაგრამ ვგრძნობ რო ეს ყველაფერი მოწონებაზე მეტია.
-ოჰო ლაზუ შეგიყვარდა?
-კარგი რა არ დაიწყო ეხლა შენ რო იცი ხოლმე.
-კარგი, და ვინ არის ის ღვთისნიერი არსება?
-მაშო.
-ვინ?მართლა?
-ხო.
-მხოლოდ ერთს გეტყვი საკმაოდ ძნელი იქნება მისი გულის მოგება.
-ვიცი.-ცოტახანს ჩუმათ იყვნენ მერე ნინომ კითხა.
-ლაზარე გახსოვს როგორ გავიცანით ერთმანეთი?
-კი.-თქვა და გაეღიმა.
-იმედია კიდე არ მისტირი იმ შარვალს.-თქვა და მასაც გაეცინა მასაც.
-აუ კარგი რა იცი როგორ მიყვარდა ის შარვალი იმ ძაღლმა კი სულ გამიფუჭა.-თქვა პატარა ბავშვივით.
-კარგი ეხლა ისევ განიცდი?მეგონა გიკბინა და იმიტო ტიროდი თურმე შარვალს დასტიროდი.
-კბენით არ უკბენია მეთამაშებოდა და კბილები ძალიან გამოსდო.
-აუ როგორ ტიროდი.-სიცილის ახლმა ნაკადმა დაუარა ნინოს. ლაზარემ ისე შსეხედა მიხვდა იქ თუ დარჩებოდა კარგი არაფერი მოუვიდოდა. სანამ შევიდოდა ოთახში მანამ მიაძახა.-მესამე კლასელი შარვლის გამო რო იტირებს იმას რა ქვია?
-მოვალ ეხლა და გაჩვენებ.
-არა იყავი არ შწუხდე.-თქვა და გაღიმებული შევიდა ბავშვების გაკვირებული სახე რო დაიახა გადაწყვიტა ეთქვა ლაზარეს შემოსვლამდე.-ნუ მიყურებთ ეგრე არ გავგიჟებულვარ. გეტყვით რატოც ვიცინი მაგრამ ლაზარემ არ გაიგოს მომკლავს მისი ბავშვობის შარვალზე უნდა მოგიყვეთ.
-არ გაკეთო ეგ ნინო.-თქვა უკვე მოცინარმა ლექსომ.
-იცი ხო?
-კი სამი დღე დადიოდა დედა რო ისეთი შარვალი ენახა.
-მოკლედ მე პირველ კლასში ვიყავი ლაზარე მესამეში.ერთი ლეკვი მყავდა იქვე სკოლასთან შემპჩვეული და როცა დამინახავდა მორბოდა და თამაშ მიწყობდა პატარა ბურთი მქონდა სულ იმით ვათამაშებდი.ერთ დღეს სკოლიდან გამოვედი ლაზარე წინ მოდიოდა მე ლაზარეს უკან ვიყავი ლაზარეს ხელში ზუსტად ისეთი ბურთი ეჭირა როგორითაც ლეკვს ვათამაშებდი ლეკვმა ლაზარეს თამაში დაუწყო ვერ მიხვდა რატო არ შორდებოდა ამ ბურთს ხან ერთ ხელში გადაიტანდა ხან მეორეში ძაღლმა თათები გამოდო შარვალს და გაუხია მერე გაბრაზდა და შარვალზე გამოდო კბილი და გაუხია საყვარელი შარვალი.აუ რას ტიროდა იცით ვიფიქრე უკბინა თქო, რო გავიგე შავრლის გამო ტიროდა ამოვისუნთქე.-ყველა იცინოდა ლაზარე რო შამოვიდა მიხვდა რატოც იცინოდნენ, ნინოს ენა გამოუყო და დაეჭყანა. უკვე სამი საათი იყო.
-მე წავალ ჩემს ნივთებს ჩავალაგებ.
-მე გაგიყვან.-თქვა გიორგიმ.-თან რაღაც საქმე მაქვს.
-მეც წამოვალ.-თქვა ლაზარემ.
-არა ლაზარე, გიორგი გამიყვანს.
-კარგი.
-წვიდეთ.-თქვა და კარში გავიდა.სახლში მისულს არავინ დახვდა გაუხარდა ტანსაცმელი ჩალაგა და და გასვლას აპირებდა დედამისი რო შევიდა.
-სად მიდიხარ?
-როდის მერე დაინტერესდი ჩემით?
-ნუ მეტლიკინები. სად მიდიხარ?
-იქ სადაც ვეღარასოდეს მნახავთ.
-ვინ მოგცა ნება?
-შეგახსენებ რო უკვე სრულ წლოვანი ვარ.-მეტი არფერი უთქვია.გარეთ გავიდა მანქანაში ჩაჯდა და წავიდნენ ხმა არცერთს არ ამოუღია. მალევე მივიდნენ, გიორგიმ ჩანთა ატანინა და წავიდა. გოგონები დახვდა სახლში. მთელი ღამე იქ იყვნენ და ლაპარაკობდნენ უამრავ თემაზე.
დილით არავის არ ქონდა საქმე ამიტო გვიანობამდე იძინეს. როცა გაიღვიძეს და ისადილეს 12 საათი იყო უკვე. ლილეს მობილური ამღერდა.ვახო ურეკავდა, გოგონებს გადახედა და აივანზე გავიდა.
-გისმენ.
-როგორ ხარ?
-კარგად.
-მეც კარგად.
-ვიცი მივხვდი. რამ შეგაწუხა?
-შენი დახმარება მჭირდება გცალია?
-რაში ჭირდება ჩემი დახმარება ბატონ ვახოს?
-რესტორნის გაფორმებაში და მის დაგეგმვაში.
-არ მცალია-არ უნდოდა მისი ნახვა ლილეს.
-ლილუ.
-მაპატიე მაგრამ არა ვახო.-უთხრა და მობილური გათიშა.10 წუთი იდგა აივანზე და ფიქრობდა რო მალე ვახო ცოლს მოიყვანდა.უცებ ვიღაცამ აივნის კარი უხეშად გაღო.
-რატო არასოდეს არ მემორჩილები როცა თხოვნით მოგმართავ? რატო ცდილობ ჩემს წყობიდან გამოყვანას?-მხრებზე უჭერდა და თან ანჯღრევდა თვალები ჩაწითლებული ქონდა.ლილეს მისმა ამ საქციელმა შეაშინა და გაკვირვა.ცრემლები ისე წამოუვიდა ვერც გაიაზრა.ვახოს მისი ცრემლების დანახვისას ფერი გადუვიდა.ხელი მოხვია და ჩაიხუტა.-მაპატიე. მართლა ძალიან გამაბრაზე როცა გამითიშე.ნუ ტირი რა გთხოვ.-ლილემ ხელი კრა მისგან ზურგით დადგა და ლაპარაკი დაიწყო.
-რა გინდა ვახო ჩემგან? წაიყვანე შენი მომავალი საცოლე და დაგეხმარება ის თან მომავალი „მულების“ გულს მოიგებს. მე თავი დამანებე არ მინდა წამოსვლა.არც ის ვიცი იმ საღამოს მოვალ თუ არა.-ვახომ მიხვდა რო ეჭვიანობდა მიხვდა რო ლილესაც ისევე უყვარდა როგორც მას.ჩაიღიმა და მხოლოდ ორი სიტყვა უთხრა.
-არ მოხვალ და სამუდამოდ დამკარგავ გეფიცები.-კარის ხმა რო გაიგო მიხვდა რო წავიდა.სკამზე ჩამოჯდა ფეხები მოხარა და მკერდთან მიტანა ცრემლებმა ისევ დაიწყეს თავისდაუნებურად ცვენა.
-მე უკვე დაგკარგე.-ამოიჩურჩულა. გოგონება გავიდნენ და ასეთ მდგომარეობაში რო დაინახეს მხიარული ლილე, მიხვდნენ რო იჩხუბეს.
-რაო ამჯერად რა მინდაო?-იკითხა სულაც არ გაკვირებულმა ანამ.ყველაფერი მოუყვა და ახლი ნაკადი წამოუვიდა ცრემლების.
-ღმერთო შენ მომეცი გამძლეობა.-თქვა თიკამ.- ახლა იცი რას იზამ?
-რას?
-ადგები გაიპრანჭები და წახვალ და ყველაფერს ისე გაკეთებ როგორც შენ გინდა.
-არ შემიძლია ის გოგოც რო იქ იყოს?
-მთლად კარგი პირდაპირ იუბილეზე არ მოგიწევს ნახვა.წადი და ნუ აფიქრებიებ რო სუსტი ხარ.
-მე ვეთანხმები -თქვა ნინომ.
-ჩვენც.ადექი ეხლა მიდი და აჩვენე მაისურაძეს რო ძლიერი ხარ.-თქვა მაშომ
-კარგი.-მართლაც ადგა და ზუსტად 10 წუთში მზად იყო.ტაქსიც გამოიძახა და წავიდა.იცოდა სდაც გეგმავდა ვახო ღნიშვნას და პირდაპირ შეაჭრა.ვახო იქ არ იყო.დაინახა წითელი და თეთრი ვარდები ერთმანეთში არეული და გაეღიმა.
-ეს ვარდები წაიღეთ და ბატონ ვახოს კაბინეტის კარზე ჩამოკიდეთ.
-გამარჯობათ ქალბატონო ლილე.ეს ვარდები გასაფორმებლად არის განკუთვნილი.
-რაც გითხარი ის გაკეთ.გვირილები და წითელი მიხაკები მიტანეთ. არავითარი ჩამოკიდვა, ვაზაში ჩადევით და ყველა მაგიდაზე დაწყეთ.-ყველაფერი აუხსნა რა როგორ სად უნდა დაეწყოთ ყველაფერი მოაგვარა.მზარეულთან იყო შესული და ვერ დაინახა ვახო როდის მოვიდა, წასვლას აპირებდა მისი ხმა რო მოესმა.
-რა უნდა ამ ვარდებს ჩეი კაბუნეტის კარზე? მე გითხარით? რას გაჩუმებულხართ? მიპასუხეთ.
-იცით ჩვენ დაგვავალეს და....
-დაგავალეს? მე ვარ აქ მგონი თქვენი უფროსი ხო? ვინ დაგავალათ?-ლილეს უკვე აღარ შეძლო სუნთქვა ჩუმად იცინოდა.
-მე.
-წადით.-უცებ გაუნათდა ვახოს სახე და ანიშნათ რო წასულიყვნენ.
-რა ეკუთვნის ძმას რომელმაც არ იცის თავის დებს რომელი ყვავილი უყვართ?
-მადლობა რო მოხვედი.-არ შეუმჩნევია მისი კითხვა ვახოს.
-მე აქ ჩემი მეგობრების გულისთვის მოვედი. რომლებიჩ ძალიან მომენატრენ.მე ჩემი საქმე გავაკეთე ეხლა კი წავალ. ნახვამდის.
-გაგიყვან.
-არ მინდა არ მივდივარ სახლში მეგობარს უნდა შევხდე.
-მერე რა გაგიყვან.
-კარგი მაშ ასე გეტყვი.
-არ მინდა დრო დაგაკარქვინო.არ მინდა და მორჩა.-თქვა და გარეთ გამოვიდა ტაქსი გაჩერა და კლასელთან წავიდა.

---------------------------მაშო .-----------
მაშო ლილეს წასვლის შემდეგ გადაწყვიტა ბავშთა სახლში ასულიყო.იქ ასულს ყველა სიხარულით შეხვდა.ნუცა როგორც ყოველთვის მარტო იჯდა და არავისეთამაშებოდა.
-ნუციკო.-დაუძახა მაშომ, მაგრამ რეაქცია არ ქონია შეხედა გაიღიმა და მიტრუალდა.მაშოს გაუკვირდა მისი საქციელი.-ნუც ისევ გაბრაზებული ხაე ჩემზე?
-ალა.
-მაშ რა გჭირს?
-ალაფელი.
-ნუცა მე ხო არაფერს გატყუებ, შენ რატო მატყებ?
-სენ ლო მატყუებ?
-მე? შენი მაშო?
-ხო სენ ცემი მასო.
-რას გატყუებ?
-ვინ იკო ის ბიწი იმ გამეს რო გეაქლა?
-მაგიტო მებუტები?
-ქო.
-ლაზარე ჩემი ნაცნობია უბრალოდ იმ საღამოს ერთად ვიყავით და შენთან რო მალე მოვსულიყავი იმიტო დავთანხმდი ამოყვანაზე.
-მე ვიფიქლე ლო.
-რა იფიქრე?
-სეკვალებული იკო ისე გიკულებდა.
-როგორ?
-აი ისე ლოგოლც ძია თამაზი დეიდა ლოლას.
-მოგეჩვენა.
-ალ მოგწონს სენ?
-ვინ ლაზარე?
-ქო.
-არა.
-სულ სულ ცოტათითაც ალა?
-არა.
-ნუ მატკუებ.
-კარგი ხო სულ სულ ცოტათი მომწონს.
-მეც მომეწონა.-ამაზე მაშოს გაეცინა.
-გინდა ვეტყვი და რო გაიზრდები ცოლად მოგიყვანს.
-ცემთვის ალა სენთვის მე დემეტლეც მეკოფა.-ისეთი სახით თქვა მაშოს კი უნდოდა გაცინება მაგრამ ამ თემაზე რო გაეცინა ნუცა გაუბრაზდებოდა.
-ისევ გიყვარს?
-ლა კითხვა მასო?
-კარგი ბოდიში.არ გითქმია რო მოგწონს?
-ეს ელთი ლო კიალ მომწონს მიკალს. მეოლეც ხვალე ვაპილებ.
-კარგი მაშ ხვალეც ამოვალ შენი ამბის გასაგებად.კარგი ეხლა უნდა წავიდე.მიყვარხარ.
-კალად.
-პირდაპირ ნუ მივარდები და ნუ აკოცებ რო გეტყვის კის.-მაინც ვერ გაუძლო და უთხრა ნუცამ ენა გამოუყო.გაღიმებულმა დატოვა ტერიტორია. ბარშიც გაღიმებული მივიდა მისდა გასაკვირათ ლაზარე და ბიჭები იქ იყვნენ.
-გამარჯობათ ბიჭებო.-ხელის აწევით მიესალმა ბიჭებს.
-რა კარგ ხასიათზე ხარ მაშენკა.-თქვა ლაზარემ.
-ტყულად არ ეცადო კააპანაძე დღეს ნერვებს ვერ მომიშლი.
-ვა რატო მაშენკა?
-ეგ უკვე შენ აღარ გეხება. -უთხრა და იქავრობას გაეცალა. მუშაობდა და ნუცა ახსენდებოდა ეღიმებოდა უნდოდა ეხლა ახლოს ყოლოდა რო ის დაბუშტული ლოყები კიდდევ ერთხელ ჩაეკოცნა. მაშო ეძებდა ნუცას მშობლებს, ბავშთა სახლის დირექტორს გამოართვა საბუთები და გადამოწმა.წერილი იდო რომელიც 18 წლის რო გახდებოდა მაშინ უნდა წაეკითხა.ფიქრობდა წაეკითხა თუ არა ეს წერილი,რო ვერ ენახა? და მერე ნუცა რო გაიზრდებოდა გაბრაზებოდა?უკვე დიდი ხანია ამაზე ფიქრობს.ბოლოს გადაწყვეტილება მიღო რო ნუცასთვის ეთქვა და ისე წაეკითხა.სამუშაო საათები დასრულდა გარეთ გამოვიდა წასვლას აპირებდა ლაზარე რო ამოუდგა გვერდით.ჩუმად მიყვებოდა გვერდით ხმას არ იღებდა თითქოს იქ არც იყო, მაშომ ვერ მოითმუნა და კითხა.
-რა გინდა?
-არაფერი გასეირნება მომინდა და მარტო სეირნობას შენთან ერთად გავისეირნებ.
-მე ვსეირნობ?
-არა შენ სახლში მიდიხარ.
-მერე?
-მერე ის რო მე ასე ვისეირნებ და მერე უკან გამოვისეირნებ.
-ღმერთო ყველა ჭკვა ნაკლულს დაეხმარე.-ლაზარეს ჩაეღიმა მის კომენტარზე.უცებ მოუნდა რო ჩახუტებოდა უკვე მის კორპუსთან იყვნენ.უცებ მოხვია ხელი ჩაეხუტა მისი თმების სურნელი შეისუნთქა შუბლზე აკოცა და სწრაფად წავიდა რო მაშოს არაფერი ეთქვა.
-ტკბილი ძილი მაშენკა.-მიაძახა და გაუჩინარდა. მაშო გაბრუებული იდგა და სადაც აკოცა ხელს იტარებდა.
-ღმერთო ტუჩები ქონდა ცხელი რკინა? ღმერთო რას ვბოდიალობ?-უცებ გამოფხიზლდა და სახლში შევიდა.ის ადგილი ისევ ეწვოდა.



--------ლილე---------
ყველაფერი კარგად მიდიოდა.საღამოს ჩამოდიოდნენ სოფია და მაია.ვახო ცდილობდა ლილესთან ურთიერთობა არ გამოესწორებინა. რატო? მაგასაც ვნახავთ.აეროპორტში იყვნენ: ვახო, ლაზარე, ლექსო, ნიკოლოზი, გიორგი, ანა, ლილე იგვიანებდა.მალე გამოჩნდა ხელში ბუშტებით და საყვირებით.
-ეს რა არის ლილე?-იკითხა გიორგიმ.
-ხო უნდა გავახაროთ არა?
-შენი აზრით ამით გახარებ თუ გაბრაზებ?
-ოოოო მეც ეგ მინდა.
-ბავშვი.-ჩაილაპარაკა ვახომ ლილემ გაიგონა.
-ანა ბუზის ხმა მესმის მე და შენ?
-რა ბუზი გაფრინე?-ვერ მიხვდა ანა.
-ფრთხილათ იყავი მაგ ბუზმა არ გიკბინოს.-ვახომ მიხვდა და პასუხიც გასცა ყველა ფხუკუნებდა.
-ბუზებს ერთი ხელის აქნევაც შველის ჩემთან ახლოს ვერ მოვა.-თქვა და მოშორებით დადგა.მალევე გამოჩნდენ გოგონები, თითქოს არც გვავდნენ ერთმანეთს.ლილემ ბუშტების ფრიალი დაიწყო და საყვირში უსტვენდა.გოგონებმა ყველას ჩაეხუტნენ ლილეს გარდა.
-მე?
-რატო გაგ ვაბრაზე?
-კარგით.-თქვა და წინწავიდა ძმის მანქანაში ჩაჯდა და დაელოდა როდის მოვიდოდა.ეწყინა ლილეს მათი საქციელი ასეთიც არაფერი დაუშავებია. თვალები ცრემლებით აევსო მაგრამ არ მისცა გადმოსვლის ნება. ვახომ გოგოებს გახედა და შეუბღვირა.
-რას გვიბღვერ ძამიკო?-მაია.
-რატო აწყენინეთ?
-არ ეწყინებოდა.-სოფიო.
-არ იცნობთ მაინც? მიდით რა.
-რაო ძამიკო როდის მერე ზრუნავ მასზე ასე?
-სოფი.
-კარგი ვჩუმდები.
-მიდით.-გოგონები ისეც აპირებდნენ მისვლას მაგრამ ძმის რეაქცია აინტერესებდათკარი გამოაღო სოფომ და ისე ჩაეხუტა ცოტაც და გაჭ....ტდა.
-ჩემო გოგო რომ იცოდე როგორ მომენატრე, ერთი სული მქონდა როდის ჩაგეხუტებოდი.უბრალოდ ის იმიტო გითხარით გვაინტერესენდა ვახ....-უკვე მაია ჩაეხუტა.
-მისი სახელი აღარ მიხსენოთ.-თქვა პატარა ბავშვივით და აწყლიანებული თვალებით შეხედა გოგონებს.
-რა? რატო?-იკითხეს გაკვირვებულმა გოგონებმა.
-მალე სახლში მოგიყვანთ და გაგაცნობთ მომავალ საცოლეს.
-გადაირიე? რაებს ამბობ ვახოს ერთი...-რაღაცის თქმა ინდოდა მაიას მაგრამ სოფიომ შეჩერა.
-მაია ვახო გველოდება და ასევე გიორგიც და დანარჩენებიც.-თვალებით ანიშნა მოკეტეო.
-ხო წავიდეთ.
-კარგად პრინცესა.-არ უყვარდა ასე რო ეძახდნენ ლილეს.
-სოფიო.
-რა-ისე აფახუნა თვალები უცოდველი კრავივით.
-მეტჯერ მეტყვი კიდე და აღარ გაჭრის მაგ თვალეგის ფახუნი.
-კარგი კარგად პრინცესა.-მაინც დაუძახა ეხლა უფრო ხმა მაღლა ყველამ რო გაიგო ისე.
-სოფიო ვერ გადამირჩები.-იმ საღამოს აღნიშვნა მხოლოდ იმიტო გადაიფიქრეს რო იცოდა ბიჭები დალევდნენ და წამოცდებოდათ.დილიდან ცდილობდა ვახო დებისთვის თავი აერიდებინა ამიტო საკმაოდ დილას გავიდა სახლიდან.საღამოს ყველა რო ადგილზე იყო ანამ უთხრა გოგონებს რო მეგობარი წვევლებას მართავდა და გოგნებიც დაპატიჟწბული იყვნენ, როცა გაიპრაჭნენ გოგონები სწორედ ამ დროს დაურეკა ვახომ სოფის.
-ალო სოფი სასწრაფოდ მოდით ჩვენს რესტორანში და ეცადეთ ისე შემოხვიდეთ არავინ არ დაგინახოს.მთავარი გზით წამოდით მეორე გადაკეტილია, ავარია იყო რაღაც.
-ვახო რა ხდება? ჩვენ ეხლა წვევლებაზე მივდიოდით ანასთან ერთად.
-არაფერი შეიმჩნიო ანასთან სწრაფად მოდით ორივე მჭირდებით.-და მობილური გათიშა.
-ანა მისამართი მოგვწერე და მოვალთ ჩვენ. ეხლა უნდა წავიდეთ სასწრაფო საქმე გამოგვიჩნდა.
-ოოო კარგით რა.
-მოვალთ მართლა.აბა ნახვამდის მძღოლი ქვევით დაგელოდება.
-არ მინდა მძღოლი ჩემით წავალ.
-ანა საღამოა უკვე.ნუ მოაკლევინებ ლექსოს ჩვენთავს.
-კარგი ხო.ძალიანაც ნუ დაიგვიანებთ.ჩემი დახმარება ხო არ გჭირდებათ?-უკვე მანქანაში მჯდომებს კითხა ეჭვი რო არ გაჩენოდათ.
-არა.-გოგონები წავიდნენ ანამ ლილეს დაურეკა.
-რას შობი მზად ხარ?
-არ ვიცი წამოვიდე თუ არა.
-გაგიჟდი დროზე ჩაიცვი გოგონები უკვე წავიდნენ.დროზე მთავარი გზით იქ მისვლას კი დაჭირდებათ 40 წუთი. დროზე მანამ სანამ მოვალ მზად იყავი 10 წუთში მანდ ვარ.
-კარგი ხო მაკიჟი გაკეთებული მაქვს უბრალოდ ვერ გადამიწყვეტია....
-ლილე ნუ გადამრევ ეხლა.
-კარგი ხო.-მართლაც რო 10 წუთში ლილეს სახლთან იდგა ანა, და აი გამოვიდა სადა მოკლე ვარდისფერი ბარბის კაბით ბარბის გავდა მაგრამ თმა არ ქონდა დიდი მოკლედ შეჭრილი კარე დაესწორებინა.
-ულამაზესი ხარ.
-შენც, ლამაზი კაბა სად იყიდე?
-ლექსომ მომიტანა დღეს დილით.
-როგორც ყოველთვის გემოვნებას არ უჩივის.
-ნამდვილად.წავედით?
-კი.-მძღოლს უთხრეს რაც შეიძლება სწრაფად ევლო რო მიესწრო გოგონებისთვის.მიასწრეს კიდეც.გოგონების ავტომობილი როგორც კი გამოჩნდა დარბაზში შუქი ჩაქრეს და მხოლოდ სანთლები ანათებდა.გოგონებმა შეშინებული შემოაღეს კარი და როცა ეს სანახაობა და სიმღერა გაიგონეს სიხარულისგან დაფრინავდნენ.
-ღმერთო რა მაგარია.ეს ყველაფერი ვისი მოფიქრებულია?-იკითხა მაიამ.
-რას კითხულობ? ვისი იქნება რათქმაუნდა ლილესი.-უპასუხა სოფიამ.
-მართლა?
-ნუ მთლათ ჩემი არა ვახოც დამეხმარა.
-რატო იტყუები?მე ვარდები მოვატანინე წითელი და თეთრი გავედი და რო დავბრუნდი ჩემს კარებზე დამხვდა დაკიდებული.არ მახსოვდა რომელი ყვავილები მოგწონდათ.იმედია მომიტევებთ.-ყველას გაეცინა რო წარმოიდგინეს.
-კარგი ვახო გაგვაცანი მგონი რამოდენიმეს ვერ ვიცნობ.მოიცა შენ ნინო არა ხარ ნაკაშიძე?
-კი მაია ნინოა ნაკაშიძე.
-გამეხარდა შენი ნახვა აქ ნამდვილად არ გელოდი.
-მეც გამეხარდა როთქვენს 19 წლის იუბილეს ვესწრები.გილოცავთ აი ეს ჩემგან.როგორც გავიგე სოფი შენ მომავალი დიზაინერი ხარ,საჩუქარიც შესაბამისია, მაია შენზე გავიგე რო პატარა დათუნიების კოლექცია გაქვს და ამ დათუნიას შეძენასაც ფიქრობდი.იმედია მოგეწონებათ ჩემი საჩუქრები.
-მადლობა ნი.
-ეს გოგო ვინ არის ვახო? ლაზარე რო ვერ აშორებს თვალს?-ჩუმად გადალაპარაკა მაიამ ძმას. რასაც ვახოს ჩაცინება მოყვა.
-გოგონებო ეს ჩვენი სამეგობროს ახალი წევრია მაშო,ისე როგორც ნინო. ნუ ნინო თქვენთვის თორე ჩვენთვის არა.ეს კი თიკოა ნიკოლის გვიტანჯავს.
-ვახო.-გაუბრაზდა თიკო.
-რა?-საწყლად აფახუნა თვალები.
-მასხარა.-თქვა ლილემ.
-მესმის.
-მეც იმიტო ვთქვი რო გაიგო.
-ჩვენები და დანარჩენის მშობლები აი იქ არიან მიდი ნახეთ აქ უკვე დასრულდა საჩუქრები.
-შენ?-თქვეს დებმა ერთად ყველას გაეცინა.
-ნუ ხართ სულ სწრაფები. -გოგონებმა ყველა მოინახულეს მილოცვები და საჩუქრები მიღეს და მეგობრებთან დაბრუნდნენ.
-აბა იუბილარებო რომელი საჩუქრით დავიწყო? ის რაც გადმმოიცება თქვენს საკუთრებაში თუ რაც ჩემი გახდება?
-ეგ როგორ?
-აირჩიეთ და გაიგებთ.
-ის რაც ჩვენი იქნება.
-კარგი. მია რა მანქანა გინდოდა?
-Zenvo ST1.
-გარეთ არის შენი გოგო და მფლობელს ელოდება.
-რა? მართლა?
-სრულებით-გარეთ გასულს მართლაც დახვდა მანქანას უვლიდა და ეფერებოდა.
-საუკეთესო ხარ საუკეთესოთა შორის.
-ვიცი.წამოდი ეხლა სოფის საჩუქარი ვნახოთ.-შიგნით შესულს სოფის მიუტრიალდა.-მომავალო დიზაინერო როგორც მახსოვს შენს სახელოსნოზე ოცნებობდი ხო?
-კი.-თქვა თვალებ გაბრწყინებულმა და ცრემლებიც წამოუვიდა.
-სახელოსნო გაქვს უკვე შეგიძლია ახალი ოცნება გქონდეს. შეგიძლია შეცვალო მერე რაღაცაები.ეხლა კი მინდა რაღაც ვთქვა.-ლილემ მიხვდა რაც უნდა ეთქვა ამიტო მანამ სანამ იმ გოგოს გაცნობდა იქ მყოფებს გაპარვა გადაწყვიტა.-იცით ძალიან დიდიხნის წინ ერთი პატარა გოგო გავიცანი, ჯერ კიდევ ისეთი პატარა რო დედას თმას იმიტო არ ავარცხნინებდა მწიწკნიო ეძახდა და ასე დარბოდა მთელ სახლში, იმ დროს მისთვის დიდი ყურადღება არც მიმიქცევია.მას შემდეგ ბევრი დრო გავიდა ორივე გავიზარდეთ მე 24 წლის ვარ ის კი მალე 20-ის გახდება. ერთად როცა ვართ სულ ვჩხუბობთ ვკამათობთ ერთმანეთს რაღაცაებს ვუწყობთ რო გავაბრაზოთ.ლილე ნუ მიპარები.-კართან მისულ ლილეს ისე დაუძახა არც კი შეუხედავს.-აი ახლაც ამწუთს დიდრონი ჭაობის ფერი გაფართოებული თვალებით მიყურებს. რა ლილე? არ გაინტერესებს ვინ არის ის გოგო ასთი გრძნობით რო ვლაპარაკობ მასზე?-მასთან გაჩნდა უცებ და იმ ადგილისკენ წაიყვანა სადცა თვითონ იდგა ცოტა ხნის წინ.-ორი წლის წინ ამ ქვეყნიდან იმიტო წავედი რო დამევიწყებინა.გაინტერესებთ შევძელი თუ ვერა? ვერ შევძელი კიდევ უფრო შემიყვარდა თვალებს რო ვხუჭავდი მის თვალებს ვხედავდი მისი სიცილი მესმოდა და გაგიჟებას ვიავი მისული. აქმდე მხოლოდ იმიტო ვერ ვუთხარი რო არ ვიცოდი ამას მისი ძმა და ოჯახი როგორ მიღებდა. მე ხო ბავშვობიდან ვმეგობრობდი და ეხლა მეთქვა რო მე მისი საყვარელი და ერთადერთი დაიკო მიყვარდა.გამბედაობა მოვიკიბე უფრო სწორედ დედამ მომაკრებინა და მის ძმას დაველაპარაკე. მან კი მითხრა: სიყვარული სიყვარულია, მეგობრობა მეგობროაო, სიყვარულს ვერ უბრძანებო და მეგობრებ ამი გამო ვერც დაკარგავო.მადლობა გიორგი რო ზურგი არ მაქციე.-ამს ისე ლაპრაკობდა ლილესთვის ხელი არ გაუშვია. ლილე გონს მაშინ მოვიდა და გაიაზრა რას ამბობდა როცა გიორგი ახსენა.გაკვირებულმა შეხედა ვახოს.-ლილუ შენ ხარ ის გოგო რომელიც ასე შემიყვარდა. სიგიჟემდე მიყვარხარ.-ლილემ ხელი მოიქნია და გარტყა ყველა გაკვირვებული უყურებდა ანასაც გაუკვირდა.ლილეს თვალებიდან ცრემლები უკვე ნაკადულივით მოსდიოდა. (ნუ შედარება იყო არ ვიცი)
-ეს იმისთვის რო არფერი მითხარი აქამდე.ეს კი იმისთვის რო ორი წელის უშენოდ გატარება მაიძულე.-მეორეც გარტყა.-აი ესკი იმისთვის რო მეც მიყვარხარ.-ეხლა კი თავისი ინიციატივით აკოცა.ყველა ჩუმად იყო მერე ყველა უცებ ახმაურდა.-იმ ორ წელს ასე ადვილად არ გაპატიებ.
-როგორმე გამოვისყიდი.
-იმედია.-ყველა ულოცავდა და ერთ ამბავში იყვნენ.მთელი ღამე ერთად გატარეს. უფროსებმა მიულოცეს შეყვარბულებს და მალევე დატოვეს. მათ კი დილამდე ერთად იყვნენ ცეკვადნენ სვავდნენ და ერთობოდნენ.მხოლოდ ნინო იყო რომელიც არ სვავდა და ფხიზლად იყო.
-რატო არ სვავ?-გვერდით მიუჯდა ნინოს გიორგი.
-არ მიყვარს.ცუდი სიმთვრალე მაქვს.
-არ მითხრა რო გინებას იწყებ.
-ნუ დაახლებით.
-დამაინტრიიგე.
-იმედია არ მომატყებ და არ დამთრობ.
-არც ეგეთი ბოროტი ვარ.-ორივეს გაეცინა ნელი ვალსი იყო ყველა ცეკვავდა თავის მეწყვილესთან.-მეცეკვები.
-დიდათ არ გამომდის.
-არაუშავს არც მე, ანუ გაუგებთ ამ მხვრივ ერთმანეთს.-ნინომ გაყვა არცერთი არ იყო ცუდი მოცეკვავე უბრალოდ თავის ქება არ უყვართ.
-აბა არ გამომდისო?-კითხა გიორგიმ.
-აბა არც მეო?-არც ნინომ ჩამორჩა.ფიორგიმ ნინო რო დატრიალა თმები სახეზე მიეფინა გიორგის და წამით დახუჭა თვალები.
-მარწყვი.
-რა? რამე მითხარი?
-არა არფერი.-მუსიკა დასრულდა და თავის ადგილს დაუბრუნდნენ.
-ნინო.-დაუძახა ზურამ.
-გისმენ.
-გავიგე გიტარახე უკრავ და თან მღერი ხოლმე ხანდახან. არ დაგვიკრავ?
-იცი დიდი ხანია რაც არ დამიკრავს და არც მიმღერია.
-ჩვენ აქ ჟიური არ ვართ რო შეგაფასოთ უბრალოდ დაუკარი.
-კარგი შევეცდები.რადგან დიდი ხანია არც დამიკრავს და არც მიმღერია ქართულს ვიმღერებ.ამ სიმღერას თქვენ გიძღვნით ლილე და ვახო.-მთელი გრძნობები ჩატია ამ სიმღერაში.

თათია პეტრიაშვილის- უშენოდ

ცა მიდის მივყვები ბილიკთა თანწყებას,
ერთი ვარ არ მახლავს გარშემო არვინ,
ღამეულ ჩურჩულთან ხმაური არ წყდება,
და ისევ მარტოდ დგარს ეული ქარაპტი.
ავყვები მდელოებს ზამთრისგან მოქარგულს,
ბნელეთი მიპყრობს და თანდათან მაგიჟებს,
გულ მკერდში ჩავიკრავ ოცნებებს მოპარულს
და შენზე ვიფიქრებ ოღონდ თუ არ მიწყეეენ.
უშენოდ დავთლი ვარსკვლავთა შენაერთს, უშენოდ
მთვარესაც უშენოდ ჩავხედავ თვალებში უშენოოდ.
დავყვები ხეობის უბადლო ბუნებას
ძირიდან ამოვგლეჯ ას წლოვან ბერმუხას
შორიდან დაგიწყებ ლამაზო ყურებას
გული კი ჩამოჰგავს ამ ნგრეულ ქარ -ბუქებს
და როცა ინათებს მზეს სხივებს მოვპარავ,
დავდნები წვეთებათ ნაკადულს ვერწვევი
მდინარის კალაპოტს სხივებით მოვქარქავ
და თუ კი მაგტუჩებს კიდე ვერ შევწვდები.
უშენოდ დავითვლი ვარსკლავთა შენაერთს
უშენოდ მთვარესაც უშენოდ ჩავხედავ თვალებში უშენოდ.

ყველა მოჯადოებული უსმენდა ნამდვილად არ ეგონათ ასე თუ იმღერებდა.
-ღმერთო ჩემო შოკში ვარ.-აღფრთოვანებას ვერ მალავდა ანა.-პროფესიონალ.
-კარგი ანა მთლათ ეგრეც არ მიმღერია.
-შენს ნამღერს პირველად არ ვისმენ მაგრამ მეც არ მეგონა აასე თუ იმღერებდი.-თქვა სოფიომ.
-პირველად სად მოისმინე? სკოლაში?
-ხო.მართლა კარგად მღერი.
-მადლობა.-მალე დაიშალნენ. ნუ რაღა მალე ხუთი იყო საათი უკვე. მეორე დილით ყველას თავი უსკდებოდა.გადაწყვიტეს სადმე კაფეში ჩამომჯდარიყვნენ გოგონები.გოგონებს კაფეში შეშულს თითქმის ცარიელი დახვდათ კაფე, მხოლოდ ერთი გოგონა იჯდა და რაღაცას წერდა თავისით.გოგონებმა დასხდნენ და ნაყინი შეუკვეთეს.
-გოგონებო უნივერსიტეტამდე ერთი კვირა დაგვჩა სადმე წავიდეთ რა დასავენენბლად.-ახალი იდე წამოაყენა ლილემ.
-ოჰ მოვიდა გოგო ხასიათზე.რაო აღარ ვნერვიულობთ ვახოს მომავალ ცოლზეო?-წაკბინა ანამ.
-გაგებუტე.-პატარა ბავშვივით ჩაილაპარაკა და მობილური აიღო ვიღაცას მიწერა.
-ის მართალია ხო იცით ჩემი სარძლო.-თქვა სოფიმ.
-რაო რძალ მული გაერთიანდით?
-ანა.
-კარგი ხო და სად წავიდეთ?
-ჩვენთან რო ავიდეთ აგარაკზე?
-კარგი აზრია ლილუ.
-მე ვერ წამოვალ ვმუშაობ.-გასცა პასუხი ნინომ.
-ვერც მე, ვმუშაობ და თან ნუცასთან რო არ მივიდე მომკლავს.
-მუშაობას ეშველება კარგი უფროსი გვყავს, მოგვცემს ერთ კვირიან დასვენებას.
-მე ჩემი ერთი კვირა უკვე გამოვიყენე.
-ნინო ის გჭირდებოდა.
-რა მნიშვნელობა აქვს?
-ვეტყვი მე მაინც გიორგის.
-არ მინდა ანა.
-რატო?
-შეიძლება გიორგიმ დაგთანხმდეს მაგრამ მე არა დაუმსახურებელი არაფერი მჭირდება.
-კარგი რაღაცას მოვიფიქრებთ.მაშო შენ სამუშაოსაც ეშველება.
-ნუცას ერთი კვირით ვერ დავტოვებ მარტოს.
-კარგი რა?
-დაველაპარაკები დღეს უნდა ვნახო და თუ დამთანხმდა.
-კარგი და......-კიდე რაღაცის თქმას აპირებდა ანა ბიჭები სიმაღლის მიხედვით რო შემოლაგდნენ.-აგენს ვინ უთხრა აქ რო ვიყავით?
-ეჰუ-ჩახველასვეთ ლილემ.
-ნეტა რატო არ მიკვირს?-სოფიო.
-კარგით რა ცოდოები არ არიან ნახეთ რა დღეში არიან. მოიცათ ზურა დაკარგეს?
-მგონი.-იყო ყველას პასუხი.
-ბიჭებო ზურა დაკარგეთ?
-არა მოგვყვებოდა?-თქვა ვახომ და ლილეს მიუჯდა.
-ხო ალბათ სადმე მიეძინა გამოიძინებს და მოვა.-ეს ლაზარე იყო.-აუ მაშენკა მეჩვენები მგონი ორი ხარ.
-ხო შენ მაგი თუ მოგეჩვენება ეხლა.-დასცინა ლექსომ.-შენც ხოარ გტკივა თავი ანუ?
-ანა მოვკლავ მაგას.
-ანას რას ეუბნები მე მითხარი.
-დამანებე რა თავი. ვაი დედა.
-ნუ მოთქვავ ქალივით.....-კიდე რაღაცის თქმას აპირებდა ლექსო უეცარმა წამოყვირებამ რო მიპყრო მათი ყურადღება.
-რა? რას ქვია მოვიდა და წაიყვანა? ვინ მისცა ამის უფლება?არ უთქვია სად მიყავდა? კარგი ეხლავე წამოვიყვან.-გოგონამ სწრაფად წამოდგა ფეხზე არაფერი აუღია მხოლოდ საფულე და მანქნის გასაღბი აიღო და გავარდა კარში ზურას შეჯახა და ისე წავიდა არაფერი უთქვია ზურამ თვალი გაყოლა და მერე მეობრებთან მივიდა.
-კარში ქერა ეშმაკი შემეჯახა ისე ჩამიქროლა ჩემს არსებობაში ეჭვიც კი შემეპარა. ჩაქროლება კიდე მარტივი ნათქვამია გადამიარა.-ამის მომსმენებს ყველა იცინოდა.
-ვაი თავი.-წამოიძახა ლექსომ.
-რო არ შეგიძლია რას იცინი?-გიორგი.
-ეს ვინ არის?
-ვინ და მანამ სანამ ანა შეგიყვარდებოდა მასთან დაძინებას რო თხოვდი.
-კარგი ვჩუმდები.
-ხოდა ეგრე.
მოდით გავყვეთ ამ უცნობ გოგონას.რომელიც მანქანას ისეთი სიწრაფით ატარებს დანიშნულების ადგილამდე იმედია არავის შეიწირავს. უცებ გადმოვიდა მანქნიდან და პირდაპირ მიეჭრა მაღალ გამხდარ ბიჭს.
-რა უფლებით წამოიყვანე?ვისგან აიღე ნებართვა?შენ არ გაქვს მისი წაყვანის უფლება.არ გაქვს მასთან მიახლოების უფლება.გვანცა ჩაჯექი მანქანაში მივდივართ.-გასძახა საქნელაზე მოწყენილ 4 წლის გოგონას.
ჩემი შვილის სანახავად არავის ნებართვა არ მჭირდება.ის ჩემი შვილია და სადაც მინდა და როცა მინდა მაშინ წავიყვან.
-მომესმა ხო? თორნიკე არ გადამრიო. როდის მერე რაჩ შვილი გაინტერესებს? მას შემდეგ ხო არა რაც წამოვიყვანე შენგან? რა აზრი აქ სად იქნება? შენ ხო ის არ გიყვარს? შენ ხო შენი და წამალი ყველაფერს გირჩევნია? ხოდა წადი და მასთან არ გნახო მიახლოებული.
-იქნებ მომისმინო?!
-არ გადამრიო თორე ყველაზე მწარე ადგილას დაგაბიჯებ ფეხს. არ მიუახლოვდე თორე გაგანადგურებ.
-ვერ შეძლებ.
-ვცადოთ.
-მომისმინე აქ სალაპარაკოდ დაგიბარე სად მიდიხარ?-უკვე ავტომობილში მჯდომს უკან გაეკიდა.მაგრამ ვერ დაეწია.ავტომობილს ნერვიულად ატარებდა, ხანდახან მის გვერდით მჯდომ პატარა გოგოს გადახედავდა რომელიც მოწყენილი იჯდა.
-გვანცუ?
-ლა?
-მებუტები?
-ალა.
-მაშ რატო ხარ მასე მოწყენილი?
-მამამს ვუბლაზდები.
-რატო?
-ასე ლო განელვიულა.
-ჩემი სიხარული ხარ შენ.მოდი ეხლა კაფეში წავიდეთ იქ რაღაცაები დამრჩა წამოვიღოთ და ნამცხვარიც შევჭამოთ. გინდა?
-კი.-მალევე მივიდნენ კაფეში. ბავშვმა შესლის თანავე მიუტრიალდა გოგონას.
-დედა?
-რა?
-სეიძლება ნაკინიც ლო ვწამო?
-ოხ გვანცა. კარგი მხოლოდ ერთი.
-ვულა.-გაუხარდა პატარა ქალბატონს.კაფეში შესული ბავშვი და გოგონა ყველამ დაინახა ზურგით მჯდომი ზურას გარდა.
-ქერა თმიანი ეშმაკი დაბრუნდა.-თქვა გიორგიმ.
-მართლა? სად არის? უნდა მოვთხოვო პასუხი რა უფლებით გადამიარა.
-კარგი ეხლა მოიცადე ბავშთან ერთად არის.-მანამ სანამ ესენი საუბრობდნენ გვანცა და გოგონა ნამცხვარს მირთმევდნენ და თან ჭორაობდნე იცინოდნენ, უცებ გვანცამ რო თქვა.
-მამა.
-რა მამა გვანცა წეღან არ ნახე? რამე ხოარ გითხრა?
-მამა სენს უკანაააა.
-სად?-უცებ შეტრიალდა.-აქ რას აკეთებ?
-იქ არ მაცადე საუბრის დასრულება და აქ მოვედი.
-თორნიკე კარგად იცი მოთმინება თუ დავკარგე ყველაფერს დავივიწყებ.-თანდათან ხმას უწევდა.ნინომ სწრაფად წამოდგა და წყვილთან მივიდა.
-ჩემთან ერთად არ წამოხვალ პრინცესა?-ჩაიმუხლა და კითხა გვანცასს.თორნიკემ და გოგონამ მათ შეხედეს.
-დედა?
-გაყევი საყვარელო.
-თოლნიკე დედას ალ აწკენინო.-უცებ მიაძახა და იქავრობას გაეცალა.
-მამა რატო არ დამიძახა?
-გიკვირს კიდეც?
-გამოსწორება მინდა.-ისეთი მოულოდნელი იყო ეს ყველაფერი რო გაოცებულმა შეხედა.-ალინა გეფიცები ყველაფერს გავაკეთებ თუ მეცოდინება რო ჩემს გვერდით ხართ და მაპატიებთ.
-თორნიკე.-გაუჭირდა ლაპარაკი ალინას.-არ ვიცი ასე უცებ ეს გადაწყვეტილება რატო მიღე მაგრამ მე და გვანცა შენს გვერდით ვიქნებით თუ მართლა მოინდომებ.მაგრამ ვერ დაგპირდები რო გვანცას ნახავ მანამ სანამ სრულად არ გამოჯამრთელდები. არ მინდა ლომკაში გნახოს კიდევ.
-მე ვიფიქრე და გადავწყვიტე რო რეაბილტაცის კურს საფრანგეთში გავივლი.
-ისევ იმ ქალაქში სადაც ეს ყველაფერი დაიწყო? რატო?
-მე ასე მინდა.-ალინამ კარგად მიხვდა თუ რატო უნდოდა იქ გავლა რებილიტაცის კურსის. უნდოდა საკუთარი თავი დაეტანჯა იმ ყველაფრისთვის რაც დაშავა.
-თორნიკე ამით მას სიცოცოხლეს ვერ დაუბრუნებ.
-მაგრამ მეც ისე დავიტანჯები როგორც ის იტანჯებოდა.
-ამით მას გულს უფრო ატკენდი.
-მაგრამ ვეღარ ვატკენ რადგან წავიდა და დამტოვა ამ წყეულ ადგილას.-ხმა ვერ გაკონტროლა და დაიყვირა.
-კარგი დამშვიდი. როდის აპირებ წასვლას?
-ერთ კვირაში.
-ისიც გაგაყვება?
-ნუ მაცინებ რა არა რათქმაუნდა ჩამოვშორდი.
-კარგი.
-შეიძლება ეს რამოდენიმე დღე გვანცასთან ერთად გავატარო?
-კარგი მაგრამ სარამოს სახლში მოიყვან და ძიძაც მასთან ერტად იქნება.
-არ მენდობი?
-შენ გენდობი მაგრამ მარტო ვერ დაგიტოვებ მართლა არ შემიძლია.
-ძალიან გავს ლიზას.
-კი თითქოს პატარა ლიზააა მის მსგავსთ იქცევა მისი მსგავს გემოვნება აქვთ და შენი თვალები.
-არასოდეს მპასუხობ ამ და კიდე მრავალ შეკითხვაზე მაგრამ, გკითხავ კიდე.რატო გეძახის დედას და არა მამიდას?
-თორნიკე.
-მხოლოდ ამ კითხვაზე მიპასუხე.
-ბაღში რო დაიწყო სიარული ერთ დღეს ატირებული მოიყვანა ძიძამ. რო ვკითხე რატო ტიროდა მიპასუხა რო მას არ ყავდა დედა და დედას ვერავის დაუძახებდა, მერე უცებ გაიცინა და მითხრა: „მაიდა იქნები ჩემი დედიკოვო?“. გული ძალიან მეტკინა და დავთანხმდი.
-მადლობა რო მითხარი. ეხლა ვაკოცებ და წავალ.
-კარგი.-ალინა ადგილიდან არ განძრეულა უცებ მისი ტუჩები შუბლზე იგრძნო და სიტყვებიც გაიგონა.
-შენი ძველი თოკა დაგიბრუნდება, და დაუძახებ ისევ ძამიკოს.-მალევე დატოვა კაფე.
მანამ სანამ, და ძმა აქ საუბრობდა ვნახოდ რა ხდებოდა ამ დროს დიდ სამეგობროსთან.
-ვა ნინოკო ეს რა საყვარელი ვინმე მოგვიყვანე რა ქვია?-თქვა ლაზრემ და ფეხზე წამოდგა ხელში აიყვანა და ლოყები დაუკოცნა.
-მე გვანცა მაისულაძე ვალ.
-ნახეთ რა მაგარი გოგო ყოფილხარ შენ. რამდენი წლის ხარ?
-მალე 4 გავქდები ლოგოლც დედამ მითქლა.
-რა საყვარელია ეეე მოდი რა გაკოცო.-გამოართვა მაშომ.-იცი რო ძალიან ლამაზი ხარ?
-დედას ვგავალ.-ყველას გაეცინა მის პასუხზე.-ლატო იცინით მალთლა მქოლოდ თვალები მაქვს მამასი.
-ეხლა მე მართლა შეგჭამ.-ხელიდან გამოართვა სოფიომ.
-ალა ლა მელე დედა იტილებს.-ყველას ძალიან მოეწონა და შეუყვარდა.კიდე ბევრი ისაუბრეს პატარა ჭინკას ნაყინიც აჭამეს.მალე გამოჩნდა ალინაც და გვანცაც მასთან გაჩნდა.
-დედა ძალიან გაველთე მომეწონა მათან.
-მართლა?
-ქო.
-სახლში არ წავიდეთ? ძიძა გელოდება შენი საყვარელი წვნიანი გაგიკეთა.
-წავიდეთ.
-მადლობა რო გამოიყვანეთ ნამდვილად არ მინდოდა მოესმინა ის ყველაფერი რაზეც ვსაუბრობდით.
-არაფრაის ძალიან საყვარელი შვილი გყავთ.-თქვა სოფიომ. ალინას გული შეკუმშა.
-მადლობა ჩვენ დაგტოვებთ.
-ცოტახანს დარჩით გაგვეცანით, ჩვენ საკმაოდ დიდი სამეგობრო გვაქ და ჩვენი რაოდენობა ნუ შეგაშინებს.-სოფიომ შესთავზა.
-არა აღარ შეგაწუხებთ.
-გაგვიხარდება თუ დარჩები.
-კარგით.
-ესეიგი დავიწყოთ წყვილებიდან და გადავიდეთ მარტო ხელებზე. ანა და ლექსო, ლილე, და ვახო, თიკო და ნიკოლოზი, მაგრამ ჯერ მთლად წყვილები არ არიან თიკო არ უტყდება სიყვარულში.
-სოფი.
-ხო გავაგრძელოთ. მაშო, ნინო მია ჩემი ტყუპისცალი. ბიჭები ლაზარე ლექსოს ძმა, ვახო, ჩვენი ძამიკო.გიორგი ლილეს ძამიკო, და ესეც ზურა რომელსაც დღეს მისი თქმით ქერა თმიანი ეშმაკი იყავი.
-ღმერთო ცოტა ხანს გაჩუმე.-ზურა
-სასიამოვნოა თქვენი გაცნობა ვცდები დავიმახსოვრო თქვენი სახელები. მე ალინა მქვია.
-ჩვენთვისაც სასიამოვნოა.-თქვა ნინომ.ცოტახანს ისაუბრეს შემდეგ ალინას დაურეკეს.
-გვანცუ წავიდეთ ხო? რო მე უნდა გავიდე.
-კალქი.კალგად.-ალინა და გავანცა წავიდა მას მიყვა მაშოც ნუცასთან მიდიოდა ლაზარემ მეც მინდა იმ პატარა წერტილის ნახვაო და გაგიყვანო და წაიყვანა. ნინო და ანა ბინაში წავიდნენ. ლექსომ გიორგიმ და ზურამ მშვიდობის ხიდთან ახლოს პარკში ჩამოჯდნენ.
-რაზე ფიქრობთ? -თქვა ლექსომ.
-არაფერზე ისე ჩავფიქრდი.-თქვა გიორგიმ.
-გოგონებმა მანამ სანმ სწავალა დაიწყება ერთი კვირით აგარაკზე ავიდეთო.
-ყველა წამოვა?
-შენ ვინ გაინტერსებს?
-არვინ ისე ვიკითხე.
-კარგი. მაშომ და ნინომ უარი თქვეს წამოსვლაზე.
-რატომ თქვა ნინომ უარი?-ბიჭებს ჩაეცინათ.
-მხოლოდ ნინო გაიგე?
-ააა ხო მაშომაც?
-შენ მგონი მოწონებას გაცდი.
-რაზე მელაპარაკები?
-გიორგი ჩვენ გვასულელებ თუ თავს ისულელებ?
-რა?
-მოგწონს ხო ნინოკო?
-რა სისულელეა.
-კარგი, დაფიქრდი.
-რატო არ მოდიან მაშო და ნინო?-იკითხა ზურამ.
-მაშომ ნუცას ვერ დავტოვებო. ნინომ მე უკვე გამოვიყენე ჩემი დასვენების ერთი კვირაო, და ვერ წამოვალო.
-ოოო რთული სიტვაცია.-თქვა ზურამ. და ჩაფიქრდა.-აუ იდეა მომივიდა შოკი. მთავარია გიორგიმ დაგვთანხმდეს.
-რა იდეა მოგივიდა გენიოსო ბიზნემენო?-კითხა გიორგიმ.
-შენ ხო გინდა რო ბარი გარემონტო?
-კი მერე?
-დაიწყე რემონტი თან უკვე ყველაფერი შერჩეული გაქვს მუშებს უცებ ნახავ.
-მერე მაგას ერთ კვირაზე მეტი დრო დაჭირდება.
-მერე რა სამაგიეროდ ნინო უნივერსიტეს შეჩვევა, და ჩვენთან ერთადაც წამოვა.
-კარგი.-ძალიან მოეწონა ეს იდა გიორგის. ისე უნდოდა ნინოს წასვლაც რო ყველაფერზე თანახმა იყო.-მაშო?
-მაშოსაც დავითანხმებთ ეგ საქმე მე მომანდეთ- თქვა ლექსომ.
-კარგი წავიდეთ რას ჩამოვჯექით აქ?
-ხო წავიდეთ.-მშვიდობის ხიდზე ძალიან ბევრი ხალხი ირეოდა. უცებ მუსიკა ჩაირთო.
-აქ რა ხდება?-იკითხა ზურამ.
-არ ვიცი წამო გავიაროთ რა.-თქვა ლექსომ.
-მოიცათ.-წამოიყვირა გიორგიმ.
-რა მოხდა?
-ეს ალინა არა დღეს რო გავიცანით?
-სად?
-აი იქ. მოიცა ეს ცეკვავს?-თვალებ გაფართოებული და მოჯადოებული უყურებდა ალინას ცეკვას ნამდვილად კარგად ცეკვადა. ცეკვდა სკოლის მოსწავლეებთან ერთად.თეზოებს ისე არხევდა და ისე კარგად ცეკვავდა გულ გეილს ნამდვილად არავის დატოვებდა.მუსიკა დამთავრდა და ერთ-ერთმა გოგონამ საყვირში ჩაყვირა.
-დიდი მადლობა გვინდა გადუხადო ჩვენს გორეოგრაფს ალინა მაისურაძეს.რომელიც ჩვენთან ერთად ცეკვავდა.-ყველამ ტაში დაუკრა და ოვაციები არ დაიშურეს.ზურა ისევ ისე იდგა და ალინას თვალს არ აშორებდა. ალინამ ერთი გამოხედა და აგრძნობინა რო დაინახა და მისი მზერა უკვე აწუხებდა, მაგრამ ზურამ ყურადღება არ მიაქცია.ალინამ ბიჭებთან მივიდა.
-გამარჯობათ ბიჭებო.თქვენს მეგობარს უთხარით მომაშოროს ეს მზერა თორე დავთხრი თვალებს.-მეტი არაფერი უთქვია პირდაპირ განაგრძო გზა.
-ეს რა იყო?-იკითხა ალექსმა.
-ეს იყო რაც იყო.-თქვა ზურამ.
-კარგით რა ეხლა?-ისეთი სახით თქვა ლექსომ ორივემ მას შეხდა.-ყველას ერთად ნუ მოგინდებათ ქორწილი.
-დავაი რა.-მიაძახა ზურამ და თავისი მანქნაში ჩაჯდა.
-შენი ჭირიმე რა ქორწილი თუ კაცი ხარ მაქვს ეხლა მაგის ნერვები?
-დედა გაქვთ მოტ***ლი,ზურას არა ჯერ, შენ კი ბევრი არ გაკლია.
-დავაი.
მეორე საღამოს ყველა აგარაკზე იყო.მხოლოდ ლაზარე არ ჩანდა.
-რა გჭირს მაშო?-კითხა ლექსომ მოწყენილ გოგოს.
-წამოსვლისას ნუცამ უცნაურად მელაპარაკა და მასზე ვფიქრობ. მგონი ეწყინა მარტო რო დავტოვე.
-არ მგონია სწყენოდა შენი მოყოლილი ამბებიდან კარგი ბავშვი უნდა იყოს.
-კი ასეც აის.კარგი მე გოგონებს მაგიდიდს გაშლაში დავეხმარები.-მაშო გავიდა გიორგიმ გამომცდელად შეხედა.
-რა ხდება? ან ლაზრე სად არის?
-მოვა მალე.
-რაღაც მოიფიქრეთ ხო?
-არა არფერი.
-კი როგორ არა დავიჯერე.
-როგორც გინდა.-გოგონებმა კერძები გაკეთეს მაგიდა გაშალეს. მაშო ბიჭებთან გავიდა რო ეთქვა მზად არისო.ლაზრეს მანქანა გაჩერდა. არ შეუხედავს ისე წავიდა ბიჭების მიმართულებით.
-მაშენკა?შეგიძლია დამეხმარო?-არ შეჩერებულა ბიჭებთან მივიდა უთხრა რო მზად იყო და გავლისას ლაზარესთან მივიდა.
-რაში დაგეხმარო?
-იცი მე ცოტა უხეში ვარ, გზაში ჩაეძინა და არ მინდა გაიღვიძოს შეგიძლია ზევით აიყვანო?
-ვინ?-ლაზარემ მანქნის კარი გამოაღო და მძინარე ნუცას დანახვაზე შეყვირა.-ნუციკო?
-რა გაყვირებს გოგო არ გაღვიძო.
-ვაიმე დიდი მადლობა ლაზარე.-ეს უთხრა და გახარებულმა ვერც კი გაიაზრა რო ჩაეხუტა.ლაზარეს თითქოს ეს უნდოდა რო საკუთარ თავში დარწმმუნებულიყო. მიხვდა რო რაც არ უნდა მომხდარიყო მაშოსთვის ყველაფერს გაკეთებდა.მაშო უცებ მოშორდა. -ბოდიში.-თქვა თავ დახრილმა.
-აიყვან?
-რათქმაუნდა.-ნუცა ხელში აფრიალა და თავის ოთახში შეიყვანა.ძალიან უხაროდა მისი იქ ყოფნა. საჭმელად არარც ჩასულა. ლაზარემ ჩუმად გამოვიდა და მაშოს ოთახის კარში შეიხედა რომელიც ღია დარჩენოდა. მაშო ნუცას ეფერებოდა თმაზე და ტან რაღაცაებს საუბრობდა.იგრძნო ლაზარეს მზერა.არც კი შეტოკებულა ისე უთხრა.-შემოდი კარში რატო დგახარ?
-მაპატიე არ მინდოდა შენთვის ხელის შეშლა უბრალოდ რო არ ჩამოხვედი ვიფიქრე გაიღვიძა თქო.
-მოდი დაჯექი.
-რამხელა იყო ბავშთა სახლში რო მოიყვანეს?
-რამოდენიმე დღის.
-ასე პატარა როგორ გაიმეტეს მშობლებმა ასე?
-არ ვიცი. როცა მოიყვანეს კართან დატოვეს. მე წყლის დასალევათ გავედი ხმა რო გავიგონე კარი რო გავაღე პატარა კალათში იყო ძიძა გავაღვიძე. კალათში წერილი მედალიონი და ფული იდო. წერილის წაკითხვა მინდა მინდა დედა ვუპოვო მაგრამ ვერ ვბედავ.იმ წერილში ისეთი არაფერი რო ეწეროს? რაც მისი მშობლების პოვნაში დამეხმარება?-რატომღაც მოუნდა რო ლაზარესთვის ეთქვა.-ნუცა რო გამიბრაზდეს რო გაიზრდება?მედალინზე მისი სახელი იყო ამოტვიფრული,ნუცა და ამიტო ჩვენი ნუცა გახდა არავისთან არ ჩერდებოდა მხოლოდ ემთან ჩემი ხელიდან ჭმდა ჩემს ხელებში იძინებდა.
-მე ვფიქრობ რო უნდა წაიკითხო ის წერილი.
-შენც ასე ფიქრობ?
-ხო.
-მანამ სანამ აქ ვიქნებით ნუცას მაინც ვკითხავ.
-როგორც შენ გინდა....-კიდე აპირებდა რაღაცის თქმას ნუცამ რო გახილა თვალები.
-მასო.
-მე გაგებუტე.
-ლატო?
-იმიტო რო არ მითხარი თუ მოდიოდი.
-მელე სულპლიზი ლო აგალ იქნებოდა?
-კარგი მაშ შეგირიგდები.
-ვულა.აუ ლა გემლილი სუნია.
-გშია ხო შე მსუნაგო?
-კი მსია.ლაზალე მადლობა ლო წამომიკვანე.
-არფრის პრინცესა.მოდი აბა ეხლა ქვევით ჩავიდეთ. იქ იცი რამდენი არიან.
-ცავიდეთ.მასო წამოდი.
-მოვდივარ.-ქვევით ჩასულს უკვე ყველა გარეთ იყო. ანას და ნინოს ხმა ისმოდა სამზარეულოდან.მაშო იქ შევიდა.
-გაიღვიძა?-იკითხა ნინომ.
-კი ლაზარემ გარეთ გაიყვანა.ყველაფერი დაგილაგებიათ მე არაფერში გჭირდებით?
-არა. შენ ეხლა ლაზრეს და ნუცას აჭამე.
-ლაზარეს არ უჭამია?
-არა.-მაშომ ყველაფერი შეათბო მაგიდაზე დალაგა და გარეთ გავიდა ლაზარესთან მივიდა.
-წამოდი ჭამე ნუცას ერთად.
-მადლობა არ მინდა.
-ხო მაგრამ არც წეღან გიჭამია როგორც გოგონებმა მითხრეს.-ლაზრემ გოგონებს გახედა და თვალი ჩაუკრეს.
-კარგი ნუცას წამოვიყვან და მოვალ.-მაშო შიგნით შევიდა. ლაზარემ ანასთან და ნინოსთან მივდა.-რატო მოატყუეთ?
-შენს გამო ლაზო გვინდოდა გაგვეხარებინე.-უთხრა ნინომ.
-თუ არ გინდა წავალ და ვეტყვი ეხლავე რო ჭამე.-ფეხზე წამოდგა ანა და წასვლა დაპირა.
-დაეტი მანდ. ნუცა მოდი ჩემთან შევიდეთ ვჭამოთ.-ნუცამ სწრაფად მივიდა ხელში აიყვანა და ის ლამაზი ლოყები დაუკოცნა.მშვიდად მირთვეს მაშომ ალაგება რო დაიწყო ლაზრემ დახმარე გადწყვიტა.
-არ არის საჭირო მე მივხედავ.
-დაგეხმარები მაშ თეფშებს გავამშრალებ.
-კარგი მაშო რეცხავდა ლაზარე კი სასცილოდ წმენდდა. ნუცამ წყლის დასალევად შევიდა და ეს რო დაინახა პატარა ონავარმა ბოლო ხმაზე აკისკისდა.ლაზარემ გეკიდა სთხოვდა არვიშთვის ეთქვა.
-ნუცა გთხოვ დამინდე.
-ალა ალა.
-შენი საყვარელი შოკოლადი მაქვს. ერთს მოგცემ.
-ან სამი ან ალაფელი.
-აუ მერე მაშო ჩემთან რო აღარ დაგტოვებს?
-მას ოლი.
-პატარა ვაჭარი.კარგი.-ის ისიყო შოკოლადი უნდა მიეცა ლექსო რო წამოადგა თავზე.
-ნუციკო ამით გატყუებს? მე შენ მაგარი გოგო მეგონე?
-აბა ლა ვქნა?
-მე მითხარი და რო აგრილდება აუზში ჩაგსვავ.
- მე ლო ცულვა ალ ვიცი?
-მე გასწავლი.
-ალა მაინც ალ მინდა ლაზალეს ველ ვუგალატებ.-უცებ ცამოუსრიალდა ხელიდან ლექსოს და ლაზარეთან აიტუზა.
-აი ძმაო ერთგული ბავშვი.
-მე მასომ მითქლა ალ სეიზლება გალატიო.
-მართალი ხარ პატარა ონავრო მაინც ჩაგსვავ აუზში, და იცი რატო?
-ლატო?
-ასეთი კარგი რო ხარ იმიტო.
-სად წახვედი ნუცა წყალი არ გინდოდა შენ? ლაზარე ის თეფშები დავწმინდე შეგიძლია დაისვენო.-თქვა უცებ რასეც ლექსოს და ნუცას სიცილი მოყვა.-რა გაცინებთ?
-ნუ მიაქცევ ამათ ყურადღებას. წადი სადაც მიდოდი ნუცა ჩემთან იქნება.-მაშო წავიდა ლაზარემ იმ ორს მიუტრიალდა.-იცოდე რო ვინმეს უთხრათ და დამცინონ ვერ გადამირჩებით.
-სამალე ვალ.-თქვა ნუცამ და მაშოს გაყვა.
-შენ?
-რა მე?
-ლექსო შენი ძმა ვარ ნუ გამიკეთებ ამას.
-კარგი ხო სიფხიზლეში არ ვიტყვი და სიმთვრალეში არ ვიცი. ისე მენახე როგორი იყავი თეფშების წმენდის ამპულაში.
-ლექსო.
-კარგი ვჩუმდები.

არაჩვევლებრივი დრო გატარეს. უნივერსიტეტამდე რამოდენიმე ორი დღით ადრე დაბრუნდნე.გოგონები საყიდლებზე დადიოდნენ ემზადებოდნენ და ერთ ამბავში იყვნენ.მომავალი ექიმი ნინო ძალიან ნერვიულობდა. მაშოც ექიმობას აპირებდა მაგრამ ქირურგობას.და აი დადგა დღე რომელსაც ელოდნენ ანა და ნინო ერთად გავიდნენ, ბიჭები გაფრთხილეს რო თვითონ მივიდოდნენ ხოლო დასრულებიდ დროს გამოვლოთ.ნინომ გაიცნო კურსელები გამონახა საერთო ენა.იმ დღემ ჩვევლებრივად ჩაიარა გაცნობა და ამბები. გამოსვლისას გოგონები ერთად მოდიოდნენ ექვსივე და თან ლაპარაკობდნენ არც შეუმჩნევიათ ეზოში მდგომი ბიჭები ნელა ჩადოდნენ კიბეზე.მათი ყურადღება გოგონების წამოყვირებამ მიპყრეს და გოგონების მზერას მათაც თვალი გაყოლეს.
-სერიოზულად?-იკითხა თიკამ.-ყველა აქაა?
-ღმერთო გამძლეობა მომეცი.-თქვა ანამ.
-რატო რა იყო ანა?-იკითხა ნინომ რომელმაც ვითომ ვერ მიხვდა რატო თქვა ის წინადადება.
-ეხლა დადგამენ ლექსოს თვალს.
-იმედია არ ფიქრობ რო....-კიდე რაღაცის თქმას აპირებდა ნინო ანამ რო შეჩერა.
-არა რათქმაუნდა.-უკვე ბიჭებთან იყვნენ. ბიჭები უკან რაღაცას მალავდნენ.
-რა გაქვთ უკან დამალული?-ლილე ვახოს ეხვეოდა დათან ცდილობდა დაენახა რა იყო.უცებ რო ფერადი კვამლი გაუშვეს და დაიყვირეს.
-გილოცავთ უნივერსიტეტის დაწყებას ყველას.-მერე მუსიკა ჩაირთო და უცებ გაჩნდა ალინა და მისი მოსწავლები იქ. როგორც ყოველთვის არაჩვევლებრივად ცეკვდა და ზღვარსაც არ გადადიოდა რო გამომწვევი არ ყოფილიყო.ზურა უკვე ვეღარ ხედავდე ვერაფერს.ისევ ისე უყურებდა.ალინამ ცეკვა დასრულა გოგონებს მიულოცა სასაწავლო წელის დაწყება და ბიჭებთან მივიდა.
-კიდე გიმეორებთ თქვენს ძმაკაც თვალებს დავთხრი ცეკვის მერეც რო ასე მიყუროს კიდე.-უცებ გამოფხიზლდა ზურა და შეტევაზე გადავიდა.
-ყველა და**ლევებული უყურებს და ჩემი ყურება არ სიამოვნებს ქალბატონს. კარგი ნახვამდის ქალბატონო ეშმაკო.-ბოლო წინადადება გაბრაზებულმა წარმოთქვა მანქანაში ჩაჯდა წავიდა.ალინაც წავიდა არ გაჩერებულა.
-ამას რა ეტაკა?-იკითხა მიამ.
-რაც ჯერ შენ არა.-უთხრა ვახომ. რასაც ყველას გაცინება მოყვა.-რა გაცინებთ? აუ რა სულ გაფიჭდით ეს ღლაპები.
-დავაი ერთი თუ ძმა ხარ.აბა ვინ სად მივდივართ?-იკითხა ლექსომ.
-მე ფეხით გავივლი გავისეირნებ და თან რაღაცაებს ვიყიდი.-თქვა ნინომ.
-მოიცა რატო ფეხით გიორგი გაგიყვანდა სადც გინდა.-თქვა ლილემ და ძამას უბიძგა ხმა ამიღეო.
-არა ფეხით გავლა და გასეირნება მირჩევნია ლილუ.
-კარგი.-ნინოს მარტო უნდოდა ყოფნა.დადიდა და ფიქრობდა განვლილ რამოდენიმე კვირაზე.ძალიან კარგად გრძნობდა მათთან თავს მაგრამ მაინც ეზედმეტებოდა საკუთარი თავი. ფიქრობდა რა მოხდებდა მასც რო ისეთი მოსიყვარულე მშობლები როყოლოდა როგორიც მის მეგობრებს.ასე მიყვებოდა გაზას ფიქრით უცებ რო დაინახა პატარა გოგონა როგრო აირებდა გადსვლას გზაზე სადც პატარ ფისუნია დაინახა, ნინომ სწრაფად გადადგა რამოდენიმე ნაბიჯი რადგან შენიშნა შორიდან მომავალი მანქანა რომელიც გაჩერებას ვერ მოასწრებდა. გოგონას ხელზე დაგაჩა და გულზე მიხუტა თვალები ისე დაჭირა ერთმანეთს ალბათ გახელას ვეღარ შეძლებდა დაჯახებას ელოდა მაგრამ გადარჩა. თვალები ნელა გახილა და ჯერ გოგონას დახედა რომელსაც ცრემლები ღაპა-ღუპით მოდიდოა,გოგონა იცნო და შემდეგ ირგვლივ მიმოიხედა. უამრავი ხალხი შეკრებილიყო და დაყურებდა მათ. ნინომ წამოდგომა სცადა როცა გიორგის ხმა გაიგონა.
-ნინ კარგად ხარ?-იკითხა საკმაოდ აფორიაქებულმა.
-კი მეც კარგად ვარ, და გვანცაც ხო? აქ მარტო ხარ?
-ალა მამიდასთან ვიკავი მამიდა ცეკვავდა და მალტო გამოვედი ვიფიქლე პალკსი გაველთობი თქო ლოცა იქ ფისუნია დავინახე.-ტიროდა და ისე ლაპარაკობდა.
-შენ არ გიყვარს ცეკვა? რატო არ ცეკვავდი?-ნინოს უნდოდა არ ეფირა მომხდარზე და საუბარი გადაიტანა.
-კი ლოგოლ ალა მიკვალს დგეს ბევლი ვიცეკვე და დავიგალე.მე წავალ დედა ალბათ მეძებს.
-მოდი ჩვენ წაგიყვანთ.-თქვა გიორგიმ და ხელში აიყვანა.-ასე აღარასოდეს მოიქცე ხო? ხომ ნახე შენი ნინოს სიცოცხლე საფრთხის ქვეშ დადგა შემდეგში შეოძლება ვერვინ მოვიდეს და დედამ გადარჩინოს და მას დაეჯახოს მანქანა.
-ალა ალ მინდა მისი დაკლგვაც ალა ის სულ ცემთან იქნება.ისიც ალ დამტოვებს.-ისევ აუვარდა ტირილი გვანცას ნინომ გამოართვა და ჩაეხუტა.
-მოდი აქ ჩამოვჯდეთ.გვანცა უბრალოდ გეხუმრა.
-მალთლა?
-ხო ნახე როგორ მოიწყინა შენ რო იტირე მას კიდე შენი გამხიარულება უნდოდა.
-კალქი მოდი მივიდეთ და ბოდის მოუხდი.
-არა საჭირო უბრალოდ მიდი ჩაეხუტე გაუღიმე და აკოცე.-გვანცამ ნინოს მოშორდა და გიორგისთან მივიდა.
-ალ ამიკვან ხელსი?
-რათქმაუნდა.-დაიხარა და აიყავნა. გვანცამ აკოცა და გაუღიმა მერე კი უთხრა.
-ძალიან კალგი ხალ სენ ცემი გამხიარულება გინდოდა მე კი ალასწოლად გავიგე.
-ეგ ნინომ გითხრა?
-ქო.
-კარგი წამოდი ეხლა დედასტან შეგიყვანოთ თორე შენიშნავს რო არ ხარ და ინერვ......-წინადაება არ ქონდა დასრულებული გარეთ რო გამოვარდა ალინამ, და გვანცას ძახილს მოყვა.
-გვანცა სად წადი გვანცა.
-წამოდი მივიდეთ.-უთხრა ნინომ.
-ალ უთქლათ ლა ლაც მოქდა გთქოვთ.
-ესე ხო არ შეიძლება?
-გთქოვთ გპილდებით ასე არ მოვიქცევი.
-კარგი.-ნინომ და გირგიმ სწრაფად გაჩნდნენ ალინასთან.
-გვანცა როგორ შემაშინე? სად წამოხვედი გარეთ რა გინდოდა?
-ალაფეკი დედა პალკსი ვიკავი.
-ასე ღარ მოიქცე ხო?
-კალქი.-ნინომ ალინას ანიშნა რაღაც.
-გიორგი თუ არ შეწუხდები წვენი მოგვიტანე რა და მაგ ონავარსაც წამოუღე რამე.-უთხრა ნინომ და ფულის მიცემა დაპირა რასაც გიორგის გაბრაზება მოყვა.
-არ არის საჭირო.-გიორგი და გვანცა გავიდნენ.
-ნინო რამე მოხდა?
-იცი გვანცამ კი მთხოვა რო არ მეთქვა მაგრამ არ შემიძლია ეს უნდა იცოდე.-ყველაფერი უამბო ნინომ.
-რა? ესეიგი შენ გადარჩინე?და შენ რო არა? ღმერთო ჩემო წარმოდგენაც არ მინდა. მადლობა ნინო.
-ალინა გთხოვ ნუ ეტყვი რო გითხარი.
-კარგი.-გიორგი და გვანცაც დაბრუნდნენ გვანცა დედასთან დატოვეს ხოლო გიორგი მანქანაში ჩაჯდა და ნინოს ელოდა მაგრამ ნინომ მის მანქანას გვერდი აუარა.უკან გაყვა და დაუძახა.
-ჩაჯექი გაგიყვან.
-არა გმადლობთ საქმე მაქვს. არ შეწუხდეთ.
-ნინო ჩაჯექი და გიგიყვან სადაც გინდა.
-არ მინდა.
-ჩემი ბედის დედაც.- შეიკურთხა და მანქანა ადგილს მოწყვიტა. ნინოს არ მოეწონა მისი უხეში ლაპარაკი და ნაწყენი იყო გიორგიზე.რაც სჭურდებოდა იყიდა და ბინაში დაბრუნდა მისდა გასაკვირად არავინ იყო ბინაში. სიმარტოვით ისარგებლა და რაღაც რაღაცაებს გადახედა წარმოდგენა რო ქონოდა მერე.მისი მობილური ამღერდა ანა იყო.
-ხო ანა.
-რას შობი?
-ბინაში ვარ, რა მოხდა?
-არაფერი ლილესთან ვართ არ გამოხვალ?
-აუ მეზარება.
-ლაზარეა მანდ ახლოს და ვეტყვი და გამოგივლის.
-კარგი.-მობილური დადო ტანსაცმელი გამიცვალა მოკლე ტოპი და შავი ჯინსის მაღალ წელიან შარვალი ჩაიცვა და დაელოდა ლაზარე, მალევე დაურეკა. ქვევით ჩასულს ლექსო და გიორქიც იქ დახვდნენ. წინ ლექსო იჯდა უკან გიორგი, ნინომ გვერდით მიუჯდა.
-აბა ნინაჩკა როგორ ჩაიარა შენმა პირველმა დღემ უნივერსიტეტში?-კითხა ლაზარემ.
-ლაზარე მოაშორე ეს ჩკა,და უცა, ჩემს სახელს რა.
-რატო მე მომწონს.
-სამაგიეროდ მე არა.
-მერე შენ რაც გინდა ის დაუძახე შენს თავს მე ნინუცის, ნინაჩკას დაგიძახებ.
-აზრი არაა აქვს ხო?
-ნწ.
-ვიზიარებ ნინო.-თქვა ლესომ.-ერთ დროს მეც მეძახდა ლექსუს ლექსას და ათას რაღაცას. მერე ერთი მივტყიპე და მოვიდა ჭკვაზე.
-არ მაცემინებ ლექსო?-კითხა ნინომ.
-ვის? ამას?
-ეხლა აქეთ მცემს.
-რატო იტყები ლექსო?
-ლაზარე მოკეტე.
-მე დავიწყე?
-არა მე და აღარ გეუბნები არაფერს და არც შენ თქვა.
-არა რაკი დაიწყე დავასრულოთ.
-გიორგი უთხარი რამე.
-რამე.
-აუ კარგი რა.რა გჭირს შენ რა სახით დაიხარ?-იკითხა ლექსომ
-არფერი.-გიორგის ვიღაცამ დაურეკა და გაჩუმდნენ.
-გისმენ
-............... ...... ...........
-ააა ხო გიცანი ტაისია ხარ ხო?
-............ ........
-გამეხარდა რო დამბრუნდი. ეხლა არ მცალია მერე შევხდეთ და ვილაპარაკოთ.-ნინოს არ ესიამოვნა, მაგრამ ვერ მიხვდა რატო.მანქანა გაჩერდა და იქედან სწრაფად გადავიდა.
-სად გარბიხარ რამ გაგაბრაზა?-კითხა ლაზარემ.
-არვინ ვის უნდა გავებრაზებინე?
-რავიცი.შენ და გიორგი იჩხუბეთ?
-არა საიდან მოიტანე ლაზარე?
-ისე მოვედით ერთხელაც არ შემოუხედია სენთვის და არც შენ.
-მერე ამიტო ნაჩხუბრები უნდა ვიყოთ? ჩვენ უბრალოდ ვიცნობთ ერთმანეთს და რატო უნდა ვუყუროთ უმიზეზოდ ერთმანეთს?
-კარგი ეხლა ნუ ცდილობ რო დამალო კარგად დავინახე როგორ გაბრაზდი გიორგიმ გოგს სახელი რო ახსენა.
-ლაზარე მოგეჩვენა.
-კარგი იყოს მასე.-უკვე შიგნით იყვნენ.გოგონებთან ერთდ ათას თემაზე ისაუბრეს მერე თამაში გადდწყვიტეს.
-რა ვითამაშოთ?-იკითხა ანამ
-სიმართლე თუ მოქმედება.-წამოაყენა იდეა ლაზრემ ყველამ მოუწონა გადწყვეტილება.
-მე გავალ ბოთლს მოვიტან.-ანა გავიდა და მალევე დაბრუნდა ბოთლით ხელში ყველა ძირს ჩაჯდა და დიწყეს თამაში.მაშოს უსვამდა კითხვას ლექსო.
-სიმართლე თუ მოქმედება?
-სიმართლე.
-არის ისეთი რამ რაც ჩვენ არ ვიცით?
-კი.-ყველა გაკვირვა მისმა პასუხმა.
-რა?
-ეს მეორე კიღხვა უკვე.-შემდეგ ბევრი ითამაშეს ბოლოს გიორგის მოუწია ნინოსთვის შეკითხვის დასმა.
-ს/მ?
-სიმართლე
-რას ვერ აპატიებდი საყვარელ ადამიანს?
-უნდობლობას, და ტყუილს.-შემდეგ ზურას მოუვიდა ნინო.
-ს/მ?
-მოდი იყოს მოქმედება.
-გიორგის ჩაეხუტე.
-რა?
-მე ეს მოქმედება მინდა.
-კარგი.-ნელა წამოდგა გიორგისთან მივიდა და ჩაეხუტა, რაღაც უცნაური იგრძნო და მალევე მოშორდა.
-ეს არ არის ჩახუტება გაჩვენო როგორ უნდა? მოდი ლილუ.-ლილუ მიყვანა და მაგრად ჩაეხუტა.-აი ესე.
-რა ესე გავიგუდე.-წამოიყვირა ლილემ.
-ჩავეხუტე შევასრულე უკვე მე ჩემი.-თქვა და თავის ადგილას დაჯდა. ლაზარემ გიორგის ხელი მიკრა და გადაულაპარაკა.
-ჰე ეხლა მოწყდი ოცნებებს.
-ოხ ლაზარე ერთ დღეს მართლა ვერ გადამირჩები.
-მეც მიყვარხარ წრუწუნ.
-მოგკლავ ეგ რო ვინმემ გაიგოს.
-მხოლოდ მე და შენ ვიცით და ლექსუსმა.
-ოხ გაგიგონოს ეხლა.
-მომკლავს.
-ნამდვილად.
-თქვენ მანდ რას ლაპარაკობთ?-იკითხა ალექსმა.
-გავიხსენე წრუწუნა რა.-თქვა ლაზარემ.რასაც ლექსოს ბოლო ხმაზე სიცილი მოყვა ყველა გაკვირებული უყურებდა.
-რა გაცინებს?-იკითხა ანამ.
-აუ იცით აქედან ერთს ისე ეშინია წრუწუნების რო ალბათ სადმე რო დაინახოს მოკვდება.-სახელი არ უთქვია.
-უკვე აღარ მეშინია. პატარაობაში მეშინოდა.-უცებ წამოიყვირა გიორგიმ რასაც ამ ჯერად ყველას სიცილი მოყვა.
-შენ თვიონ დაიწვი თავი შენ ძმობას ვფიცავარ.-მალევე დაიშალნენ რადგან გოგონებს დილას უნივერსიტეტი ქონდათ.სახლში ანა და ნინო ლექსომ მიყვანა. მაშო ლაზარემ წაიყვანა. ვახოს არ გაუმართლა გიორგიმ წაიყვანა ლილე ხოლო ვახომ დები.
ანასტან და ნინოსთან დილა მაღვიძარის ხმით დაიწყო ორივე ერთ დროულათ გამოვიდა ოთახიდან და წავიდა საბაზანოსკენ.ერთმანეთს რო შეასკდნენ მერე გახილა ორივემ
თვალები, და გაიცინეს. ანა შევიდა საბაზანოში ნინომ ყავა მოამზადა, მალევე გამოვიდა ანაც.
მალევე მოემზადნენ და გასვლას აპირებდნენ ანას მობილურმა რო დარეკა რათქმა უნდა
ლექსო იყო ქვევით ელოდებოდა. ლექსომ გოგონები უნივერსიტეტში დატოვა და წავიდა
გოგონები ლექციაზე შევიდნენ.გაეცნენ ყველა ლექტორს და გაიგეს რა
დაჭირდებოდათ.ნინოსა და მაშოს ლექციები ემთხვევა. ეხლაც ერთად არიან ლექციები
დაუსრულდათ და გასვლას აპირებდენ, როცა შეაჩერა.
-გოგონებო შეგიძლიათ გარეთ დამელოდოთ? რაღაც საქმე მაქვს თქვენთან.
-კი დაგელოდებით რამე სერიოზულია დანიელ?-იკითხა ნინომ
-ნუ საკმაოდ.კარგით გადით მე ლექტორს ვნახავ და მოვალ.-დანიელი წავიდა. გოგონები
ლაპარაკობდნენ და ისე ჩადიდნენ საფეხურებზე უკვე გარეთ გამოდიდნენ დანიელმა
რო წამოეწია.
-აბა როგორ გრძნობთ თავს სტუდენტის ამპულაში?-იკითხა დანიელმა.
-საკმაოდ კარგად.რა საქმე გქონდა?-პირდაპირ კითხა ნინომ.
-რატო მეუხეშები ნინიკო?-ეს უთხრა და ხელი გადახვია. ნამდვილად არ იყო ცუდი ბიჭი
დანიელი უბრალოდ მხიარული იყო.
-არ გეუხეშები ხელი აიღე და ჩემს სახელს კო მოაშორე.
-კარგი ნინი.
-ო
-შენ არ მითხარი კო მოაშორეო? მოვაშორე და დარჩა ი. რა ჩემი ბრალი?-მაშოს გაეღიმა
ნინოსაც და ასეღიმილიანი სახით ჩავიდნენ კიბეზე.-მოკლედ გოგონებო ავღნიშნავთ
უნივერსიტეტის დაწყებას ხვალე საღამოს. მისამართს მოგწერთ რომელიმეს.
-და რო არ წამოვიდეთ?-იკითხა მაშომ
-აპ აპ აპ არანაირი არა არ მიღება.-უცებ უთხრა ორივეს ლოყაზე აკოცა და გაუჩინარდა.
-ვერა ხო ეს კარგად?-იკითხა ნინომ.
-კარგად წავიდა მაგრამ მგონი ხვალ ვერ მოვა.-თქვა მაშომ.ნინო მაშოს სიტყვებმა გაკვირვა.
-რა? რატო?
-რაც გარეთ გამოვედით გიორგი ისე უყურებს მგონი შემოაკვდება.
-რა სისულელეა. ან რა უნდა აქ ეხლა .....-წინადადება ვერ დასრულა წინ რო აღუდგა.
-გამარჯობათ.
-გამარჯობა გიორგი როგორ ხარ?-სიტვაცის განმუხტა სცადა მაშომ
-კარგად მაშო შენ?
-მეც. მარტო ხარ?
-ვინ გინდა რო იყოს კიდე?-ჩაეცინა გიორგის.
-ისა... არავინ ისე ვიკითხე.-დაიბნა ქალბატონი.
-კარგით აქეთ ვიყავი და გამოგიარეთ წაგიყვანთ.
-მე ბავშთა სახლში მივდივარ ნინო გაიყვანე.
-არა იყოს მეც საქმე მაქვს.-თავის არიდება სცადა.
-რა საქმე წეღან არ მეუბნებოდი სახლში მივდივარო?-არ დანებდა მაშო.
-არ მინდა რო შევაწუხო გიორგი.-თქვა ის რასც ფიქრობდა და თავი დახარ.-უკვე საკმაოდ
შევაწუხე.
-არ მაწუხებ ჩაჯექი წავიდეთ-ცივად მიუგო და მანქნის კარი გამოაღო.ნინომ მაშოს შეუღრინა
და ჩაჯდა.მთელი გზა ხმა არცერთს არ ამოუღია.კორპუსთან მისულს ნინოს გადასვლას
ელოდა. ნინომ მანქნის კარი გამოაღო მაგრამ არ გადავიდა გიორგის მიუტრიალდა.
-არ ვიცი ასე რატო მექცევი მაგრამ თუ რამე გაწყენინე ბოდიში.-მანქნიდან გადავიდა და კარი მიხურა გიორგის ჩაეღიმა და მიხვდა რო ზედმეტი მოუვიდა.

მაშო ლაზარე.
მაშომ უნივერსიტეტიდან პირდაპირ ნუცასთან წავიდა წერილის წაკითხვას აპირებდა და
ძალიან ნერვიულობდა.მისდა გასაკვირად ლაზარე იქ დახვდა ნუცას ეთამაშებოდა.მათან
მივიდა და ჩამოჯდა.
-როგორ ხარ მაშენკა?-კითხა მხიარულად ლაზარემ.
-კარგად ლაზარე.ნუცა შიძლება ვილაპარაკოთ მე და შენ?
-კარგით მე გავალ სხვა ბავშვებს ვეთამაშები ცოტახანს.-თქვა ლაზარემ და წავიდა.
-ლატო ქალ მოწკენილი მასო?
-იცი მინდა რაღაც გკითხო ვიცი ამისთვის ძალიან პატარა ხარ მაგრამ მაინც უნდა გითხრა.-
უჭირდა საუბარი მაგრამ როგორმე უნდა აეღო ნებართვა მიუხედავად იმისა რო ის ძალიან
პატარა იყო ამისთვის.
-მე პატალა აგალა ვალ.
-ხო მართალი ხარ, მოდი მაშ ასე გეტყვი. აქ როცა მოგიყვანეს წერილი დაგიტოვეს რომელიც
ჩემხელა რო გაიზრდები მაშინ უნდა წაიკითხო, შეიძლება მანამ სანამ შენ გაიზრდები და
წერა კითხვას ისწავლი ის წერილი მე წავიკითხო?-ძლივს უყრიდა სიტყვებს თავს.
-ლათქმაუნდა მასო ცვენ ხო საიდუმლოებები ალ გვაქვს?მაგლამ მელე ხომ მეტკვი სიგნით ლა
წელია?
-კარგი გეტყვი პატარა ქალბატონო.ეხლა კი წავალ დირექტორს ვთხოვ მომცეს შენი წერილი.
-კალგი მე ლაზარესთან ვიქნები.-მაშომ სწრწფად შევიდა შენობაში და დირექტორის
კაბინეტს მიაშურა. დირექტორი იცნობდა მაშოს და იცოდა რისთვისაც ჭირდებოდა ამიტო
დასთანხმდა. წერილი ხელში უჭირავს და ხელები არ ემორჩილება ისე ღელავს.
უცებ მხარზე იგრძნო შეხება, შეცბა და კონვერტი ხელიდან დაურდა.
-მაპატიე არ მინდოდა შენი შეშინება.
-არაუშავს ნუცა სად წავიდა?-კონვერტი აიღო და ლაზარეს შეხედა.
-ძიძამ დასაძინებლად წაიყვანა.ეს ნუცას წერილია?-მიუთითა კონვერტზე.
-ხო წაკითხვას ვაპირებ.
-კარგი მე აქვე ახლოს ვიქნები თუ დაგჭირდი დამიძახე.
-მადლობა ლაზარე.-ლაზარემ მხოლოდ გაუღიმა და გარეთ გავიდა. მაშომ მის ძველ ოთახს მიაშურა სადაც იმ დროისთვის არავინ იყო.საწოლზე ჩამოჯდა და კონვერტი როგორც იქნა გახსნა.

წერილი

“გამარჯობა პატარა ქალბატონო.გილოცავ 18 წლის შესრულებას.ალბათ გგონია რო ამ წერილს დედა გწერს, მაგრამ არა ბაბუა გწერს.ვიცი გაინტერესებს თუ რატო მოგექეცით ასე,რატო გაგწირეთ მარტობისთვის.მე ამას ასე ვერ მოგიყვები ამ ნაგლეჯებზე ვერ დავწერ არ მაქ ამის ძალა ნუცი. ძალიან მიყვარხარ შენ ჩემი პირველი შვილიშვილი ხარ.იცი დედაშენს მე დაგაშორე. რატო? იმიტო რო დედაშენი გადავარჩინო ამ ხალხის ლანძღვას და სახელი გადავირჩინო.თავს არ ვიმართლებ რაც არ უნდა თქვა ჩემზე მართალი იქნები.ყველაზე საშინელება ის გავაკეთე ალბათ რო დედაშენს ვუთხარი მკვდარი იყო ვერ გადარჩინეს მეთქი.ვიცი ჩემს საქციელს ვინანებ, ნუ უკვე ვნანობ.“
მაპტიე ჩემო გოგონა. დედაშენს ქეთის ძალიან უყვარხარ.ამ წერილის წაკითხვის შემდეგ თუ გენდომება დედაშენის ნახვა ჩამოდი ბათუმში.იმედია მანამ მოვკვდები სანამ ამ წერილს ნახავ.


სიყვარულით შენი გურამ ბაბუ.

გურამ ავალიანი.
მაშომ ამ ყველაფრის წაკითხვის შემდეგ ნამდვილი შოკი მიღო, ერთი წერტილს მისჩერებოდა. ასე იჯდა ალბათ 30 წუთი. ლაზარემ ვერ მოითმინა და შევიდა მაშოსთან.ასე რო დაინახა დაიძაბა. მასთან მივიდა და გვერდით დაუჯდა.ცოტახანს ასე იჯდა და არაფერს ეუბნებოდა, მერე ვერ მოითმინა და კითხა.
-კარგად ხარ მაშო?-მაშომ ერთი შეხედა და ტირილი დაიწყო.-არ იტირო რა გთხოვ.
-წაიკითხე.-წერილი გაუწოდა ლაზარეს. ლაზარემ წერილი წაიკითხა არც ის იყო უკვე კარგ მდგომარეობაში.-ხვდები ეს რას ნიშნავს? უსუსური ბავში მხოლოდ იმიტო გაიმეტეს ბავშთა სახლისთვის რო სახელი არ შელახვოდათ და თან ისე რო დედას არაფერი უთხრე.-სიტყვებს ძლივს ამბობდა ცრემლები დაუკითხავდ მოდსდიოდა.თავი ლაზარეს მხარზე ედო და ისე ელაპარაკებოდა.
-დამშვიდი რა გთხოვ.-ცდილობდა როგორმე დაემშვიდებინა მაგრამ არ გამოსდიოდა.-შემოხედე.-ისე მტკიცეთ უთხრა მაშომ უნებურად შეასრულა მისი მოთხოვნა.-ახლა ძალას მოიკრებ დამშვიდები და ხვალვე წავალთ ბათუმში. ნუცას დედას ვნახავთ და შვილს დაუბრუნებთ ამისთვის ყველაფერს გავაკეთებ გეფიცები.ყველაფერს გავაკეთებ რო ნუცასთან დაბრუნდეს.
-მართლა დამეხმარები?
-კი მაგრამ აღარ იტირო რა.
-მადლობა ძალიან დიდი მადლობა.-უთხრა და ხელები შამოხვია.ლაზარემაც არ დაყოვნა და მოხვია ხელები.
-ჩემი სიცოცხლე ხარ ანგელოზო.-გაიფიქრა ლაზარემ და თავზე აკოცა.მაშო ბინაში მიყვანა მან კი მეგობარს დაურეკა და გურამ ავალიანზე ინფორმაცის მოძიება სთხოვა. უკვე საღამოს 11 საათი იყო მარტო იყო არავისთან გასულა ლექსოც არ იყო თავისთვის მშვიდად სვადა ვისკს რო დაურეკეა მეგობარმა.
-რაში გაინტერესებს კაპანაძე ასე ავალიანი?-იკითხა დაინტერესებულმა.
-ნოზაძე მითხარი რამე გარკვი თუ ვერა. მხოლოდ ზუსტი მისამრთი მჭირდება და თუ რამე ინფორმაციას მოყოლებ კარგი იქნება.
-გურამ ავალიანი ამ სახელით და გვარით სამი ადამიანი არის ნაპვნი.ერთი 35 წლის, მეორე 45წ, და მესამე 60წ რომელიც, ქედის ერთერთ პატარა სოფელში ცხოვრობდა. არ ვიცოდი შენ რომელ მათგანი გამოგადგებოდა და სამივეზე მაქვს ინფორმაცია.
-რომელიმეს ქალიშვილი თუ ყავს იმ ასაკის რო შვილის გაჩენა შეძლო ოთხი წლის წინ?
-კი 60 წლის გურამ ავალიანს. მას ქალიშვილი ყავს სახელად .....-წინადადება არ დასრულებინა ლაზარემ.
-ქეთი?
-ხო ქეთი. რაც შეხება გურამს ის სამი თვის წინ ავტო ავარიაში გარდაიცვალა.
-ზუსტი მისამართი მომწერე. მადლობა ძმა ხარ ირაკლი.
-იმედია არ ვინანებ ამ ინფორმაცის მოწოდებას.
-ნახვამდის.-მობილური გათიშა და მაშოს მიწერა.
-„ხვალე დილას 6 საათზე მზად იყავი“.
-„კარგი. ტკბილი ძილი“-მალევე დაუბრუნდა პასუხი. ცოტა კიდე დალია და დასძინებლად დაწვა. დილით მაშოს გაუარა და წავიდნენ ბათუმში.მთელი გზა ნერვიულობდა მაშო. მაშომ ვერ მოითმინა და ლაზრეს ხელს თავისი დადო ლაზარე არ ელოდა შეკრთა, მაშომ ხელი უკან წამოირო მაგრამ ლაზარემ დაუჭირა ხელზე აკოცა აღარ გაუშვია.
-ნუ ნერვიულობ მე შენს გვერდით ვარ ყველაფერი კარგად იქნება.
-ძალიან ვნერვიულობ.-ლაზარემ გაუღიმა და კიდევ ერთხელ აკოცა ხელზე.