ნათლის მფენი -პირველი თავი
--------------- ნათლის მფენი თავი პირველი ძვირფასო დღიურო არვიცი ეს ყველაფერი ვის გავანდო ან ვინ დამიჯერებსს ამ ყველაფერს? და თან ისეთი დაუჯერებელ ამბავია მთელი ჩემი ცხოვრება რომ მეც კი არ მჯერა? ამიტომ გადავწყვიტე დამეწერა რადგან ოდნავ მაინც შემემსუბუქებინა ამ ყველაფერისგან გამოწვეული შოკი. მოკლედ დავიწყებ ყველაფერი ერთი წლის წინ დაიწყო : მე ელიზაბედ გვირჯიშვილი ვარ 17 წლის რაც თავი მახსოვს საქართველოში ერთ პატარა და მყუდრო ქალაქ ლომსიაში ვცხოვრობ მე და დედა ელენა მამა არასდროს მინახავს და დედაც არასდროს მესაუბრება მასზე დედაჩემი საშვალო ტანის შავგვრემანი თაფლისეფერთვალება ქალია, ლამაზი სწორი ცხვირი აქვს ოდნავ აპრეხილი უკვე 40 უახლვდება მაგრამ ისევ ისეთი ლამაზია როგირიც ბავშვობიდან მახსოვს რათქმაუნდა მე მას თითქმის არაფრით არ ვგავარ მგვალი სახე მაქვს და ვერცხლისფერი თმები ჩემი თვალები კი მუქი წითელია რომ დავიბადე ექიმებმა თქვეს რომ ალბინოსი ვარ, და ასევე ძალიან თეთრი კანი მაქვს ამიტომ ამ დავადების გამო გარეთ ვერ გავდივარ და ბავშობიდა დედა მასწავლის სახლში... დედაჩემისგან მხოლოდ სწორი ცხვირი და გრძელი ხელები გამომყვა. რადაგან სახლში ვსწავლობ მეგობრები არ მყავს ... ნუ ანას თუ არ ჩავთვლით ის ჩემი კარის მეზობელია და ბავშვობიდან ერთდ ვიზრდებით მაგრამ ჩემგან განსხვავებით იგი სკოლაში დადის და ნორმალური ბავშვობა აქვს... მე კი მგონია რომ რაღაც მჭირს ჩემი გარეგნობის გარდა ძალიან ბევრ უცნაურობას ვატყობ საკუთარ თავს და უბრალოდ ვერ ამიხსნია ეს ყველაფერი - ლიზი ლიზი დღიურის წერას თავი დავანებე და დედაჩემს ვუპაასუხე -დედა კიდევ იმის გამო თუ მეძახი რომ ჯეიმ ისევ შენი ფეხსაცმელები დაღღრნა ნამდვილად არა ჩემი პრობლემა მე თავიდანვე გაფრთხილებდი რომ ლეკვის მოყვანით დიდ საზრუნავს იჩენდიი - არა ლიზი ამჯერად ჯეი არაფერ შუაშია ჩამოდი სალაპარაკო მაქვს. ძალიან გამიკვირდა დედაჩემი ასეთი ოფიციალური არასდროს ყოფილა და თან ხმაზე შევატყვე რომ ნერვიულობდა.. ჩემი ლოგინიდან წამოვდექუ დღიური ავიღე და საწერ მაგიდაზე ჩემს წიგნებსა და რვეულებს შორის დავმალე ... ამდროს რაღაც უცნაური ჩურჩული მომესმა და ოთახს თვალი მოვავლე წიგნების კარადა ისევ ისე იყო ფანჯარა დახურული იყო არც კარადის კარი იყო ღია რომ მისი ჭრიალი ყოფილიყო კედელს შევხედე ჯიჯის და ზეინის პოსტერები მქონდა გაკრული აგრეთვე გოთის პერსონაჟების და ჩემთვის ჩამეღიმა რადგან თავს ყოველთვის დეინერისად ვგრძნობდი და გარეგნობაც ხელს მიწყობდა... ნუ მოკლედ საჭვო ვერაფერი შევნიშნე და პირველი სართულზე ჩავედი დედაჩემი ტელევიზორის წინ მდივანზე იჯდა ყავა მაგიდაზე ედო და ნერვულად აწკაპუნებდა ტელეფონზე როგორკი ჩავედი ჯეი შემომეგება როგორც ყოველთვის მოუსვენარი კოკოისპანიელი ეხლაც თამაშის ხასიათზე იყო ... -ლიზი მოდი დაჯექი შენთან სალაპარაკო მაქვს ამ სიტყვებზე ცოტა დავიზაფრე რადგან გუშინ მე და ანამ სიგარეტი მოვწიეთ ჩემს ოთხში მართალია ყველაფერი დავალაგე და აეროზოლიც გავუშვი ჰაერში მაგრამ დედები ხომ ყველაფერს ხვდებიან და გადავწყვიტე პირდაპირ მეთქვა - დედა გეფიცები ეს მხოლოდ ერთხელ მოხდა უბრალოდ მაინტერესებდა რა იყო ასეთი ყველა რომ მაგრამ მან შემაჩერა - ლიზი ეხლა მაგაზე სასაუბროდ ნამდვილად არ დამიძახია მაგრამ სიგარეტის საკითხს აუცილებლად მივუბრუნდებით ეხლა კი მოდი დაჯექი ცოტათი გულზე მომეშვა მაგრამ საიდან გაიგო სიგარეტის ამბავი ნუთუ ტანსაცმელიდან არ გამოვიდა რომელიც გავრეცხე და სარეცხ მაშინაში დავტოვე სანამ დედა მაღზუაში იყო... ამ ფიქრებით გართული მივედი და დავჯექი მის პირდაპირ ერთერთ კრესლოზე.. და იქვე კედელზე დაკიდებულ ნახატს დავუწყე დაკვირვება მართალია ეს ნახატი უქვე მრავალჯერ მქონდა შესწავლილი მაგრამ დედაჩემის მზერა მაშფოთებდა და უკვე ხუთი წუთია ასე მიყურებდა ... ნახატზე პატარა კოტეჯებია გამოსახული აგრეთვე ნაკადული და მასზე გადებული ხიდი რომლებზეც ხალხი გადადის რომლებსაც შუა საუკუნისთვის დამახასიათებელი ტანისამოსი აცვიათ უკან ტყეა ცა მოწმენდილი და მზიანია ხოლო უკანა ფონზე დიდი და ლამაზი დათოვლილი მთა აღმართულა და -ლიზი არვიცი როგორ დავიწყო ეს ყველაფერი იმდეენად უცნაურია ახლაც კი არ მჯერა რომ ვიხსენებ ამ ყველაფერს დედაჩმა საუბარი დაიწყო და მეც ნახატიდან მასზე გადავიტანე მზერა იგი შეცბუნებული იყო მისი თვალები რომლებიც ყოველთვის სიყვარულით იყო აღსავსე ეხლა თითქოს დაცარიელებულიყო და მაში მოხოლოდ რაღაცის მიმართ შიშს და შეცბუნებას დაესადგურებინა იგი თავისი ნატიფი და მოვლილი ხელებით ჩაფრენოდა თეთრ კაბას და მის ნაკეცებს აწვალებდა... -დედა რახდება? - ლიზი ყოველთვის მოუთმენელი იყავი და იქნებ ეხლა მაცადო რომ როგორმე შევძლო და აგიხსნა ყველაფერი დავფიქრდი როგორც ყოველთვის დედა მართალი იყო... უსიტყვოდ დავეთანხმე და მანაც დაიწყო - მამაშენზე არასდროს გვისაუბრია მაგრამ ეხლა უკვე დროა რადგან უნდა იცოდე რომ მამაშენი ადამიანი არ იყი და შენც მხოლოდ სანახევროდ ხარ ადამიანი დედაჩემმა საუბარი შეწყვიტა და შემომხედა მე თავიდა სიცილი ამიტყდა მაგრამ როგორცკი შევხედე და დავაკვირიდი მივხვდი რომ ამ ყველაფერს სერიოზულად ამბობდა -დედა დამცინი? ამით რისი თქმა გინდა? ცინიკურად ვკითხე მაგრამ რათქმაუნდა შევშინდი რადგან დედაჩემი რეალისტი იყო და დიდად არ უყვარდა რაიმეს გამოგონება - ლიზი მესმის შენთვის რთული იქნება ეს ყველაფერი მაგრა უნდა გაიგო რომ შენ არ ხარ ნორმალური ბავშვი და ამის ნათელ მაგალითს უნდა ხედავდეე ყოველ დღე სარკეში - ხო მაგრამ ექიმებმა ხომ თქვეს რომ მე რაღც დავადება მაქვს გაოგნებული შევყრებდი დედაჩემს რომელიც ამ ათწუთში სასწაულებრივად შეცვლილი მეჩვენა ალბათ შიში და დაძაბულობა მასზე ასე აისახებოდა -არა ეს მორიგი ტყუილი შენს დასაცავადაა მოფიქრებული ელიზაბეტ... მოკლედ მამაშენი მამაშენი არვიცი როგორ გითხრა - დედა თუ ღმერთი გწამს ბოლოსდა ბოლოს მითხარი ვინ ჯანდაბა მამაჩემ ან მე? უკვე აღელვებულმა წამოვიყვირე - დამშვიდდი ყველაფერს გეტყვი ... მამაშენი ვამპირი იყო ამის გაგონებაზე ისტერიკული სიცილი ამიტყდა ... მაგრამ დედა სერიოზული სახით მიყურებდა წარბიც კი არ შეუხრია მე კი განვაგრძე - გინდა თქვა რომ მამაჩემი ვამპირია და სანახევროდ მეც ? სიცილთ ვკითხე... -დაიცა ეხლა იმასაც მეტყვი რომ ვამპირები არსებენ ? ფერიებიც და მაქციებიც? დედა სეროზულად? სხვა ვერაფერი მოიფიქრე... დაიცა დღეს ხომ პირველი აპრილია არა? დედა კარგი რა უკვე 30 იანვარია ხვალ კი ჩემი დაბადების დღეა და ნამდვილად არა ეს ის საჩუქარი რაც მე მინდოდა და განვაგრძე ისტერიკული სიცილი - ლიზი ვიცი რომ არ გჯერა მაგრამ მომისმიენ ეს ყველაფერი სიმართლა და კი ვამპირები არსებობენ აგრეთვე მაქციებიც მაგრამ ფერიებზე ვერაფერს გეტყვი... მე და მამაშენმა ლონდონში გავიცანით ერთმანეთი და მე იგი შემიყვარდა შენ მისი ასლი ხარ მასაც ასეთი ვერცხლიფერი თმები ქონდა მაგრამ არა შენსავით წითელი თვალები მას მოლურჯო მომწვანო თვალები ქონდა მგვალი სახე და სწორი ცხვირი მაღლი და სიმპათიური იყო დედა გაჩერდა და ყავა მოსვა მე კი გაშეშებული ვიყავი და ვცდილობდი გამეანალიზებინა რაც დედაჩემმა მითხრა.. და როცა დავფიქრდი კითხვებით თავი დამიმძიმდა ამიტომ ყველა კითხვა ერთდროულად მივაყარე დედაჩემს - დედა ანუ მამაჩმი ვამპირია? ცოცხალია? რა ჰქვია? როგორ გაიცანი? ან ლონდონში როდის იყავი რა გინდოდა იქ? -ინგლისში სამოგზაუროდ ვიყავი წასული სწორედ იქ ლონდონში გავიცანი მამაშენი. სასტუმროში ფეხით ვბრუნდებოდი რადგან ტაქსის ფული არ მქონდა, ჩიხში შევედი და წინ ნაგვისბუნკერთან ბიჭების ჯგუფი დავინახე ტიპიურ ქურდებს გავდნენ, შევშინდი ჩანთა დიაგონალურად გადავიკიდე და.ნაბიჯს ავუჩქარე როდესაც ჩავუარე ჩუმად საუბრობდნე მე კი გზა განვაგრძე , უეცრად ხელის შეხება ვუგრძენი ზურგზე, მივბრუნდი და იმ ბიჭთაგან ერთერთი იყო მოკლედ მათ ჩემი გაქურდვა და ჩემზე ძალოს ხმარება უნდათ მაგრამ ზუსტად ამ დროს გაბი არსაიდან გამოჩნდა, და მათ გაუსწორდა. მე შოკში ვიყავი და გული წამივიდა. როდესაც გამომეღვიძა ჩემს ლოგინზე ვიწექი ის კი იქვე სკამზე იჯდა, მე მას ვთხოვე წასულიყო რადგან მარტი ყოფნა მსურდა , მას ეწყინა და მითხრა რომ გადარჩენისთვის მადლობის ნიშნად ჩაიზე დაპატიჟებაზე უარს არ იტყოდა, ჩემი სიუხეშით თავი უხერხულად ვიგრძენი და ჩაიზე დავპატიჟე, მას შემდეგ ორი თვის განმავლობაში ვხვდებოდით ერთმანეთს, მე ის შემიყვარდა რადგან არ გავდა სხვა ბიჭებს ვისაც მანამდე ვხვდებოდი, ის განსაკუთრებული იყო ყველასგან გამორჩეული კეთილი მამაცი და რაც მთავარია მასაც თავდავიწყებით შევუყყვარდი. ერთ ღამეს როდესაც კინოდან ვბრუნდებოდით სასტუმრს ოთახში ამმოყოლა ვთხოვე და ჩვენ ერთმანეთს ვაკოცეთ შემდეგ კი შესანიშნავი ს*ქსი გვქონდა მეორე დღეს საშინელმა მუცლის ტკივილმა გამაღვიძა და როდესაც თვლები გავახილე დავიანხე ჩემი მუცელი რომელიც უკვე ოთხი თვის ფეხმძიმე ქალის მუცელს გავდა რათქმაუნდა პანიკაში ჩავვარდი მამაშენმა კი დამამშვიდა ეხლაც არვიცი როგორ და ამიხსნა ყველაფერი რომ იგი ვამპირი იყო და იგი რაღაც ოჯახის ნაწილი იყო არვიც ზუსტად რა ოჯახზე იყო საუბარი მაგრამ ისიც საოცრად გაკივირვებული იყო რადგან ვამპირებს არ შეუძლიათ გამრავლება შმდეგ კი მან თავის მეგობარს ადამს დაურეკა და ... უეცრად ცა მოიღრუბლა და მეხი გავარდა რამაც დედაჩემი და მე შეგვაშინა ... ჯეი რომელიც აქმდე გასუსული იწვა მდივანზე წამოხტა და სამზარეულოში გავარდა და თან ყეფა ატეხა - ლოზი გთხივ იქნებ ჯეი დაწყნარო ასეთ ხამურში არ შემიძლია საუბრის დასრულება მთელი ამ დროის განმავლობაში გაუნძრებლად ვიჯექი და გაოგნებული ვუსმენდი დედაჩემს რომელოც კაბის ნაკეცებს უფრო მაგრად ჩაჰფრენოდა ... დედაჩემს დავემორჩილე და სამზარეულოში გავედი რადგან გავლა და ცოტა გოზე მოსვლა ნამდვილად არ მაწყენდა და თან იქნებ ეს ყველაფერი სიზმარ იყო და წუთი წუთზე გამეღვიძებიდა მაგრამ არა ეს ყველაფერი ძალიან რეალური იყო... ჯეი უკანა კართან იდგა და ყეფდა - ჰეი მეგობარო დაწყნარდი ეს უბრალოდ ჭექა ქუხილია ხელში ავიყვანე და შევეცადე დამემშვუდებინა მაგრამ ხელიდან გამისხლტდა და სამზარეულოს კარებიდან გაიქცა რომელიც მოულოდნელად ისე სწრაფად გაიღო რომ ვერცკი შევნიშნე მისაღები ოთახიდან დედაჩემის ხმა გავიგე - ლიზი ლიზიი გაიქეციი სწრაფ... ამი გაგონებაზე საშინლად შემეშინდა და მისაღებ ოთხში გავიქეცი და ოთახში შევედი -დედა ? დედაჩემი ვიღაც უცნობს ჰყავდა დაჭერილი რომელიც მე მიყურებდა და შემზარავად ეღიმებოდა დედაჩემის უკან იდგა ერთი ხელითის ყელს ჩჰფრენოდა მეორეთი კი მე მესალმებოდა -გამარჯობა ელიზაბეტ დუდი ხანია შენი გაცნობა მინდა ძლიერი აქცენტით მითრა ესს მისი აქცენტით მივხვდი რომ იგი ბრიტანელი იყო დედაჩემზე მაღალი მთლიანად შავებში იყო გამოწყობილი შავი ყორნიეფერი თმები ჰქონდა და მწვანე თვალები რომლებშიც არავითრი ემოცია არ იკითხებოდა უბრალოდ ორ შუშუს თვალს მოგაგონებდა სახე სწორი და გრძელი ჰქონდა ცხვირი კეხიანი ორივე ყურზე საყურე ეკეთა .. მიხვდა რომ მას ვაკვირდებიდუ და შოკირებული ვიყავი ამიტომ ისევ მან განაგრძო საუბარი ცივი გამყინავი ხმით - ელიზაბეტ არ გაინტერესებს ვინ.ვარ ან დედაშენისგან რა მინდა ან შენგან? და მან როგორც მტაცებელი ნადავლს ისე შეხედა დედაჩემ რომელიც ცმუკვე ჩემზე თეთრიც კი იყო დედაჩემი შიშისგან კანკალებდა და ხმას ვერ იღებდა მე კი შესასვლელში გაუნძრევლად ვიდექი თითქოს რაღც ძალა მაბრკოლებდა რომ მასთან ახლოს არ მივსულიყავი ძალა მოვიკრიბე და შიშნარევი მაგრამ მკაცრი რონით ვუთხსრ -დედაჩემს ხელი გაუშვი და აქედან გაეთრიე მან სიცილი დაიწყო ისეთი ცივი ხმით რომ შიშის ახალმა ტალღამ დამიარა - არა ელიზაბეტ დედაშებს ვერ გავუშვებ ის მოღალატეა და ეხლა მოვკვდება იმისგამო რაც ჩაიდინეს მან და მამაშენმა სიცოცხლეს არ იმსახურებს ამის გაგიმებაზე გავცეცხლდი და დავუღრიალე - შენ თავი ვინ გგონია? არავითრი უფლება არ გაქვს განსაზღვრო ვინ უცოცხლებს და ვინ მოკვდება შენ ღმერთი არ ხარ.. ამის გაგონებაზე ისევ გაეცინა მაგრამ ამჯერად უფრო ციბად იცინოდა და უფრო ხმამაღლა შემდეგ კი თავის ყინულივით ცივი მწვანე თვალები შემომანათა და თვა - ოო ელიზაბეტ ჯერ რამდენი რა არიცი დიახაც რომ მე ღმერთი ვარ შემდეგ კი გაიღიმა უეცრად სახე შეეცვალა მისი კბილებიდან ორი მტაცებლის ეშვი გამოიზარდა თვალები კიი თვალები მისი თვალები მთლიანად გაშავდა ისე რომ ვერცკი გაარჩევსი გუგა სად იყო და უცებ დედაჩემს კისერში ეცაა და სუსხლოს ამოწოვა დაიწყო ამის დანახვაზე პანიკური კივილი აღმომხდა და მისკენ დავიძარი მინდოდა დედა გადამერჩინა და ამ მტაცებლისგან დამეცვა მაგრამ უცებ ძლიერი ხელის შეხება ვიგრძენი რომელმაც დამიჭირა მე კი ამ დროს გონება დავკარგე... პირველი თვის დასასრული... |
 |
 |
 |
ტესტები
სხვა გვერდები
აქტიური მწერლები
აქტიური მწერლები
.:დღის აქტიური მკითხველი:.
გჯერათ ბიჭის და გოგოს მეგობრობის?
ყველა გამოკ
.:შემოგვიერთდით FACEBOOK-ზე:.
