საწოლში ორსაათამდე კოტრიალის შემდეგ საცვლის და მამის მაიკის ამარა სამზარეულოსკენ წავიდა. მისაღებში მჯდომი ბიჭების დანახვისას გაჩერდა, უცებ მოათვალიერა სამივე და სამზარეულოში შევიდა.
-ნაყინი ან საზამთრო არ გინდათ?
-ნაყინი მინდა ლიზ! -მაშინვე გაიგო ბიძაშვილის ხმა.
-და თქვენ? -თავგაყოფილმა შეხედა ძმას და ძმის ძმაკაცს.
-ჩვენც. -ხმისამოუღებლად უკან შებრუნდა, სამივეს ნაყინი ამოუღი, თვითონ კი ჯამი გაივსო საზამთროთი. -როდის მოხვედი? -გვერძე მიუჯდა ბიძაშვილს და ლოყაზე აკოცა.
-ცოტახნისწინ.
-დღეს უკრავ? -თავი წასწია წინ, კინოს ყურებაში გართულ ძმას მიაშტერდა, მერე კი მის გვერძე მჯდომ ვაკოს.
-კი.
-საღამოს გნახაავთ. -ფეხზე წამოდგა და ისევ საძინებლისკენ წავიდა. მუცლით იწვა ლოგინზე, თან საზამთროს მიირთმევდა, თან ლეპტოპით დაქალს ემესიჯებოდა. -რეზიი!
-ჰოუ?!
-მოდი ცოტა ხნით რა! -ისევ გასძახა ბიძაშვილს, ისიც უცებ გაჩნდა მასთან.
-რა ხდება პრინცესა? -გაღიმებული მიუახლოვდა საწოლს.
-როდისღა მოასწარი მოწევა?
-ცოტახნისწინ. -გაიცინა, თან თვალებს ძლივს ახელდა.
-მამიდაშენმა რომ დაგინახოს მოგკლავს.
-მუშაობს მამიდუნა, რა გინდა შენ მითხარი აბა? -საწოლზე წამოკოტრიალდა და ელიზაბეტს ძლივს გაუსწორა თვალი.
-რაღაცას გეტყვი ოღონდ ნიკოლოზს არ უთხრა.
-როდის რა მითქვამს?
-ჩემს მეგობარს ვუყვარვარ. -ტუჩი მოიკვნიტა.
-მერე?
-მგონი მეც მიყვარს. -ღრმად ჩაისუნთქა და ლოგინზე გადაწვა.
-ვინ არის?
-არ იცნობ შენ, ჩემზე ერთი წლით დიდია, დიდიხანია ვიცნობ.
-რა გევასება ეს პატარა ბიჭები ტო?
-მეც პატარა ვარ რეზი. ხუთი წლით დიდს ხომ არ მივახტები, ან ვის აინტერესებს თვრამეტი წლის გოგო. -ხელი აიქნია. -ნუ ცხრამეტის ვხდები.
-უი ცოლი რომ მომყავს არ მითქვამს შენთვის? -წარბები ასწია, თან იცინოდა.
-რაა? -პირი დააღო ლიზამ, უყურებდა ბიძაშვილის ჩაწითლებულ ყავისფერ თვალებს და მომღიმარ ტუჩებს, საიდანაც ყველა კბილი უჩანდა.
-ხოო, სალო მომყავს ცოლად.
-მერე დაგთანხმდა?
-აბა რაქნა? არ იცი როგორ ვუყვარვარ?
-შენ გიყვარს?
-მაგრად მევასება რა. -წინდაუკა ყირაობდა, სიცილს ვერ იკავებდა და ლიზას ისე უყურებდა.
-შენნაირთან რა უნდა ერთი ეგ გამაგებინა, ყოველ დღე აესე გამოლენჩებულს უნდა გიყუროს?
-არა ტო, მერე სალოთი ჩავკაიფდები. -მაჯაზე მოკიდა ხელი და მტევანზე აკოცა. -შენ არ გაყვე ჩემნაირს მთავარია.
-არც ვაპირებ, ვერ ვიტან შენნაირ ტიპებს, ნუ შენ მიყვარხარ. -ლოყაზე აკოცა. -ისა, მართლა მოგყავს სალო ცოლად?
-არა რა ცოლად ხო არ ღადაობ. -ისევ აფხუკუნდა. -რადროს ჩემი ცოლია, ჯერ ოცდახუთი წლის ვარ. -ხელი აიქნია. -მარა შეიძლება გადამეკეტოს და მართლა მოვიტაცო ის სულელი ბავშვი… რაო რას ამბობდი შენს მეგობარზე?
-მგონი ვუყვარვარ და მიყვარსთქო, მსიამოვნებს როცა მის გვერდით ვარ, როცა ჩემზე ზრუნავს და ეჭვიანობს.
-ვუა მერე? -წარბები ასწია. -რა პრობლემაა?
-არ ვარ ბოლომდე დარწმუნებული ჩემს გრძნობებში, მგონია სხვა ვიღაც რომ გამოჩნდეს თავისუფლად მივატოვებ ყველაფერს რაც მასთან მაკავშირებს.
-ანუ არ გიყვარს, პროსტა მისი ყურადღება გსიამოვნებს.
-ჰო რა.
-რომ უყვარხარ შენც მაგიტომ გგონია რომ გიყვარს, სინამდვილეში არ გიყვარს.
-კარგი გადი ახლა აქედან. -ლოყაზე აკოცა.
-ვერ ავდგები.
-ადექი რაა. -ბევრი წუწუნის და წვალების შემდეგ ძლივს ააგდო თავის საწოლიდან, მერე ოთახიდანაც გაუშვა. გვიან ღამით მეგობრებთან შესახვედრად წავიდა, ბიჭის დანახვისას თვალები გაუბრწყინდა, ჯერ დაქალები გადაკოცნა, შემდეგ ბიჭებზე გადავიდა.
-რა ლამაზი ხარ ლიზუ. -წარბები აუთამაშა ცოტნემ.
-მადლობა. -სიცილით აკოცა ბიჭს ოდნავ მოშვებულ წვერზე.
-დღეს ნიკუშა უკრავს? -ცისფერი თვალები გაუბრწყინდა თაკოს.
-ხო…
-ისე რა იცის ხოლმე ეს გადაკარგვები და მერე ეფექტური გამოჩენები. -კლუბის კარი გააღო ლიკამ. მერე კი დაიწყო დალევა, გართობა და ცეკვა. ცოტახანში ნიკოლოზ ალასანია გამოჩნდა, ხალხიც წამსვე აყვირდა საუკეთესო დიჯეის დანახვისას, მოუთმენლად ელოდნენ მუსიკის დაწყებას, დიდხანს ლოდინი არც დასჭირვებიათ. მისი დაკრული ელექტრონული მუსიკა ხალხის გონებაში აღწევდა, მომენტალურად იწყებდა სხეული მოძრაობას, შინაგან განცდებს უღვივებდა. მოციმციმე შუქები მეტ ეფექტს მატებდა, ხალხი დაღლას ვერ გრძნობდა.
მალევე გავიდა ლიზა გარეთ, ცეკვით და ხტუნვით დაღლილი კედელზე იყო მიყუდებული. შემდეგ საუბარი დაცვასთან გააბა, შესასვლელთან იდგა და აქეთ იქით იყურებოდა, უცებ გაისმა ბიჭების როხროხი, შემდეგ ხელის კვრის ხმა და ვიღაცის მაღადი სხეული ლიზას შეასკდა, ორი წამით შეხედა გოგოს, ერთი შეათვალიერა და შესასვლელისკენ სიცილით წავიდა.
-იდიოტი. -მკლავი მოიზილა, თან თვალი გააყოლა ბიჭს, ისიც უცებ შეტრიალდა ლიზასკენ თვალებანთებული.
-რა თქვი?
-ბოდიში ან რაიმე მსგავსი სიტყვა ლექსიკონში არ გაქვს?
-რამხელა ენა გქონია ბავშვო. -ქვედა ტუჩზე იკბინა, აშკარად ეტყობოდა კაიფში იყო.
-ვიღაცას რომ ეჯახები ბოდიშის მოხდა ელემენტალურია, ჩემი ენა არაფერშუაშია. -მაინც არ აჩერებდა ენას, ცისფერი თვალები უელავდნენ, უნდოდა მწყობიდან გამოეყვანა და კაიფი ჩაეშხამებინა.
-ბოდიში სხვა რამით ხომ არ გადაგიხადო? -ტუჩებზე დააშტერდა, მერე მკერდზე გადაიტანა ლურჯი თვალები, ისეთი ლურჯი იყო სიბნელეში შავად ჩანდა. თხელ მატერიაში გამოკვეთილად უჩანდა მკერდის ზომაც და კერტებიც. ისევ ცისფერებში ჩახედა, გაურკვევლობა ეტყობოდა სახეზე, ხელის ზურგი მიუტანა მკერდთან და ძუ*უს თავი ორ თითს შორის მოიქცია.
-რამდენს ბედავ? -უცებ იგრძნო ხელის წვა, ნაპერწკლებს ყრიდა თვალებიდან, არც ბიჭი იყო მშვიდად. მაშინვე სწვდა მაჯაში და თავისკენ მისწია.
-თოკა შეეშვი რა. -მკლავზე წაკიდა ხელი ძმაკცმა.
-გაუშვი ხელი და შედი თუ შედიხარ. -მხარზე მიარტყა ხელი დაცვამ. თორნიკე გაბრაზებული დაჰყურებდა ზევიდან არწივივით, შემდეგ უცებ ველურივით დააცხრა ლიზას სავსე ტუჩებს, კმაყოფილი სახით მოშორდა და შიგნით შევიდა.
-ეს… უნამუსო… რა გააკეთა… როგორ გაბედა…
-ლიზ დაწყნარდი.
-ვინ არის?
-ამ კლუბის მეპატრონის ძმაკაცი.
-მინდა რომ მოვკლა… როგორ გამიბედა პროსტა.
-ლიზ კარგად ხარ? -შენობიდან გამოვიდა გიორგი.
-ჰო ვარ. -უცებ გაჩერდა, დაცვას შეხედა, მერე კი გიოსთან ერთად შიგნით შევიდა. გარეგნულად არაფერი ეტყობოდა, შინაგანად კი ბრაზისგან იწვოდა. გიორგიზე გადაიტანა ყურადღება, ცეკვავდა მასთან ერთად, მის თითებს გრძნობდა წელზე და ზურგზე. ვიღაცის მზერა ზურგს უწვავდა. აღარ სიამოვნებდა გიორგის შეხება, არც ლოყაზე კოცნა. მოშორება უნდოდა, საერთოდ იქიდან გაქრობა და თავის საძინებელში გაჩენა სურდა. მალევე მოშორდა, ბართან მივიდა და სასმელი მოითხოვა.
-ამ ბიჭს ევასები? -გვერდიდან გაიგო ნაცნობი ხმა და უცებ შეტრიალდა.
-ხო, მაგრამ მე აღარ მევასება. -წელზე მოხვია ხელები სკამზე მჯდომმა და შუბლი მკერდზე მიადო. -დავიღალე და სახლში მინდა.
-შენები ჯერ არ აპირებენ წასვლას როგორც ჩანს.
-თაკო იქამდე იქნება სანამ ნიკა არ წავა.
-აუ მაგას შენი ძმა უყვარს ხო. -სიცილით გააქნია თავი.
-შორიდან ეტრფის. -ყურში ჩაჰყვირა. მერე უცებ წამოაგდო რეზიმ მამიდაშვილი და მასთან ერთად განაგრძო ცეკვა, იცინოდა, ცეკვავდა, კბენდა რეზის და მერე კოცნიდა.
-სულ დამკბინა ტო, რა ვუთხრა სალოს რომ მნახავს. -გასასვლელში იდგა ლიზაზე ხელგადახვეული, სიგარეტის ღერი თითებს შორის მოექცია, ყავისფერი თვალებით აქეთ იქით იხედებოდა, თან მთვრალი ლიზას თითებს დაბალზე შეჭრილ თმაში გრძნობდა.
-სიმართლე. -მკლავები მოხვია, ქვევიდან ახედა და ნიკაპზე აკოცა. -წამიყვანე სახლში რა.
-ვიყოთ ცოტახანი რა გჭირს ტო, ძალით მიგათრევდი ხოლმე სახლში, რა მოხდა? -უცებ დახედა ზევიდან, წამებში შეუთვალიერა ყველა ნაკვთი, მერე კი შუბლზე აკოცა.
-რა უნდა მომხდარიყო? უბრალოდ აღარ მინდა იმათთან. -კარისკენ გაიხედა და დაინახა ახლახანს გამოსული თორნიკე. -აუ ჩემთან დარჩი რა.
-ისედაც ვაპირებდი დარჩენას, შენები არ არიან სახლში და მარტო ხომ არ დაგტოვებ. ისე როგორ გეშინია მარტო დარჩენის ტო?
-ხმები მესმის ხოლმე.
-ეტყვი იმათ თუ პირდაპირ წავიდეთ?
-არა, აღარ მინდა შიგნით შესვლა.
-რაღაცას მიმალავ და დღეს ვილაპარაკებთ. -ეჭვით შეათვალიერა, ხელი გადახვია და ისე გაუყვა გზას. თვალის გასწორება მაინც მოასწრო თორნიკესთვის, კედელზე მიყუდებული იდგა და სიგარეტს ეწეოდა ჩაფიქრებული სახით, თან ლიზას არ აშორებდა ლურჯ თვალებს, რომლებიც შავი წარბების ქვეშ იმალებოდა. -იმ შენმა მეგობარმა რამე ხომ არ მიქარა? -მაშინვე ჰკითხა როცა მანქანაში ჩასხდნენ.
-რა? -გაკვირვებულმა შეხედა. -არა გიო არასდროს არაფერს გააკეთებს ისეთს რაც არ მომეწონება. კარგად მიცნობს და იცის ჩემი ყველა აზრი გარკვეულ საკითხთან დაკავშირებით.
-აბა?
-ვიღაც ტიპმა მაკოცა. -სახეზე ჩამოისვა ხელები.
-რაა? -წარშეკრულმა გადახედა.
-ხო ეგრევე ველურივით მეცა და მაკოცა.
-რა გააკეთე? ეგრევე ველურივით არ გეცემოდა.
-გავარტყი.
-და რატო?
-დამეჯახა და მერე მითხრა “ბოდიში სხვა რამით ხომ არ გადაგიხადო”, იდიოტი… ვინ ვეგონე საერთოდ. ან თავი ვინ გონია, ხომ იყო ღირსი გამეტეხა ის მოტვლეპილი თავი.
-ხომ არ დაგევასა? -სიცილი ვერ შეიკავა რეზიმ.
-არა რათქმაუნდა, რეებს მეკითხები? სულ გამოშტერდები ხოლმე, ხომ ხედავ გაშტერებს ამდენი მოსაწევი.
-რატო ბრაზდები ტო, ვხუმრობ.
-აღარ დამელაპარაკო საერთოდ მაგაზე, მორჩა ვსო, ამის მერე არსად აღარ შემხვდება და მორჩა. -თავი დაიმშვიდა, რეზი კი ღიმილს ვერ იშორებდა სახიდან.
-დაგერხა ელიზაბეტ.
-რატო?
-ვეღარ ამოშლი გონებიდან იმ ბიჭს.
-რა სისულელეა.
-ტყუილად არ უკოცნია. -მაინც თავისას აწვებოდა რეზი, მართალია ბრაზსაც გრძნობდა, მაგრამ ეცინებოდა ლიზას ცქმუტვაზე, იცოდა რომ მოეწონა, სხვა ვარიანტში ასე არ ილაპრაკებდა, თან ისიც იცოდა რომ პირველი იყო ის ბიჭი ლიზასთვის, ამიტომ ასე ადვილად ვერ დაივიწყებდა.
იმ დღეს 13 ივნისი იყო, ყველაფრის დასაწყისი, ელიზაბეტს თორნიკეზე ფიქრები არ ასვენებდა, ალბათ ამის მერე აღარც მოასვენებდა.
/\/\/\/\

მეორე დღეს რეზისთან ერთად წავიდა საყიდლებზე, სალოს დაბადების დღე იყო და საჩუქარის შესარჩევად ყველა ადგილი შემოატარა.
-ლიზ, ბეჭედი რომ ვუყიდო და ეგრევე ხელი ვთხოვო არა?
-ხო სთხოვე უკვე?
-თავიდან, დღეს მეგობრებთან ერთად რესტორანში მიდის, მივალ და იქ ვთხოვ.
-სერიოზულად ფიქრობ ანუ?
-ან უნდა დავშორდე ან ცოლად მოვიყვანო, სხვა ვარიანტი არ მაქვს.
-რატომ? -გაკვირვებულმა შეხედა.
-არ მევასება ეს შეყვარებულობა რა, მინდა რომ სულ ჩემთან იყოს, ვერ ვძლებ მაგის გარეშე. -ბავშვივით ჩაიბურტყუნა.
-რა საყვარელი ხაარ. -სიცილით აკოცა ლოყაზე. შემდეგ ბეჭედის ასარჩევათ წავიდნენ, ბევრი ათვალიერეს მაგრამ ქალბატონს არცერთი არ მოსწონდა, მერე დაინახა საოცნებო ბეჭედი და გიჟივით ეცა.
-მაგდენი არ მემეტება. -ნულევს დააკვირდა სუბელიანი.
-რეზიი!
-კარგი ხო ავიღოთ. -მთელი გზა ბურტყუნებდა სახლს ვუყიდიდი ამ ფასადო, ნუ მართალია აზვიადებდა მაგრამ მაინც. შემდეგ ბარემ მაღაზიებთან იყვნენ და ახალი ტანსაცმელი აყიდინა, თვითონაც შეარჩია თავისთვის რაღაცეები და ეგეც რეზის მიაწერა. -შენთან ერთად აღარსად აღარ წამოვალ.
-კარგი რა, გარდერობი განვაახლეთ. -ლოყაზე აკოცა, მერე უცებ დატრიალდა პარკებით ხელში და ვიღაცას შეასკდა, ძირს დავარდებოდა რომ არა ძლიერი ხელები.
-ბოდიში ვერ დაგინახეთ. -უცებ გასწორდა და ნაცნობ ლურჯებს გაუსწორა თვალი.
-ბარი ბარში ვართ. -ხელები გაშალა გაღიმებულმა.
-რას დაფრიალობ ტო, ბეჭედს არაფერი დამართო თორემ დარჩები ქორწილის გარეშე. -გვერძე ამოუდგა, დაინახა როგორ უყურებდა ბიჭს და მაშინვე ყველაფერი მოწვა. -თოკა? როგორ ხარ? -ხელი ჩამოართვა.
-საკაიფოდ, შენ? -გაიღიმა და ლიზას ისე გადახედა.
-რავი ცოლს ვირთავ და რაღაცეებს ვჩალიჩობ, ჩემს ელიზაბეტს იცნობ?
-გუშინ შევეჯახე შემთხვევით და მაშინ ვნახე პირველად. -წარბშეკრული დააკვირდა ლიზას წელზე მოხვეულ ხელს, რეზი კი გამომცდელად ათვალიერებდა. ხვდებოდა რომ ამ გიჟს სულაც არ სიამოვნებდა შექმნილი სიტუაციის ყურება და უცხო რომ ყოფილიყო რეზის ნაცვლად ხელებს დაამტვრევდა. -გილოცავ. -კბილებში გამოსცრა.
-მადლობა, გამიხარდა შენი ნახვათქო ვერ გეტყვი, მაგრამ… გნახავ ამ დღეებში რა.
-მიდი. -ცინიკურად ჩაიცინა.
-ღადაობ ხო? ამას გაარტყი გოგო? -სავაჭრო ცენტრიდან გასვლის შემდეგ წამსვე აქოთქოთდა ბებერი ქალივით.
-როგორ მიხვდი?
-რანმნიშვნელობა აქვს? თავი შორს დაიჭირე თორნიკესგან გაფრთხილებ. ვაბშე მარტო კოცნას რომ დაჯერდა მიკვირს.
-საერთოდ არ მაინტერესებს ეგ ტიპი იცი?
-ნერვები არ მომიშალო ეხლა. -მანქანაში ჩაყარა ყველაფერი და სახლისკენ წავიდა.
-ვინაა ეგეთი? -ცოტა ხნის სიჩუმის შემდეგ თქვა.
-წეღან არ გაინტერესებდა. -წარბაწეულმა გადახედა.
-ისე ანერვიულდი დამაინტერესა.
-თორნიკე ქალდანი.
-და რა?
-მაგ ტიპს კი.დია ყველა და ყველფერი ლიზ, ლიჟბი თავისი გაისწოროს ყველაფერზეა წამსვლელი.
-კარგი დაივიწყე, მიმიყვანე სახლში, საღამოს წადი სალოსთან და სთხოვე ხელი თავიდან… ისე დღეს არ დაგირეკავს?
-გუშინ ღამე შენ რომ გიჟივით ცეკვავდი მე სალოსთან ვიყავი. -გაღიმებულმა გადახედა.
-რას ვიფიქრებდი შენ თუ ასეთს გნახავდი, მიყვარს ის გოგო მე.
-მიდი გადახტი.
-მადლობა ჩემი ტანსაცმლისთვის. -უცებ აკოცა ლოყაზე და მაშინვე გადავიდა მანქანიდან. უცებ აირბინა კიბეები და გახარებული შევიდა სახლში. -დეე მოხვედი?
-ჰო.
-დაიღალე? -დივანზე წამოკოტრიალებულს თავზე დაადგა და ლოყები დაუკოცნა.
-ძალიან, სად იყავი შენ?
-რეზისთან ერთად საყიდლებზე. -პარკები აუთამაშა.
-მანახე აბა. -გაიღიმა მართამ, მერე ყურადღებით ათვალიერებდა ქალიშვილის შენაძენს, ყველაფერი მოუწონა და საძინებელში გაუშვა.
საღამოს რეზის ზარმა შეაწყვეტინა მეცადინეობა, კალამი მიაგდო და მაშინვე უპასუხა.
-ლიზ სალიმ წამოიყვანეო და წამოხვალ?
-მართლა?
-ჰო.
-არ ტეხავს? საჩუქარიც არ მაქვს.
-ვუყიდოთ უცებ რამე, მოემზადე მალე.
-კარგი. -გახარებული წამოფრინდა და კარადას მივარდა. ისევ გაისმა ტელეფონზე წკრიალი. -ჰო გიო… კარგად შენ?.. აუ გიო რეზის მივყვები შეყვარებულის დაბადებისდღეზე… ხვალ წავიდეთ სადაც გინდა… შეხვედრამდე. -ტელეფონს იყო დაშტერებული, მერე მოისროლა და მომზადება დაიწყო. ახალი ნაყიდი კაბა ჩაიცვა. მაკიაჟი სულ ოდნავ გაიკეთა და სახლი დატოვა. უკვე გარეთ ელოდებოდა რეზი, მანქანაში გაბწყინებული ჩაუხტა, შემდეგ საჩუქარი აარჩიეს და რესტორნისკენ დაიძრნენ, ჯერ ლიზა მივიდა, ერთი საათის შემდეგ ჩაბნელებულ დარბაზში მხოლოდ შუაში მდგომი სალის თავზე ანათებდა შუქი, უცებ გაჩნდა მის წინ რეზი და მაშინვე მუხლებზე დაუჩოქა.
-გახდები ჩემი ცოლი პატარავ? -წამსვე აბჭყვიალდა ბეჭედზე დამაგრებული თვალი, ასევე სალის მწვანეებიდან გადმოგორებული ცრემლი.
-კი! -მკლავები მოხვია და მის ყელში ჩარგო სახე. უცებ წამოაცვა ბეჭედი თითზე და ტუჩებზე დააცხრა. ყველა ულოცავდა, გახარებულები იყვნენ მათი ბედნიერებით.
-გილოცაავთ. -ორივეს ერთად მოეხვია ლიზა. -ახლა ჩვეულებრივ შემიძლია დაგიძახო რძალო.
-რა რძალო გოგო ჩემი ტოლი ხარ.
-მერე რა.
-მე მეგონა იმ დღეს ხუმრობდი.
-იმ დღეს მართლა ვხუმრობდი. -გაიცინა და ტუჩებზე დაეტაკა.
-ბეჭედი მოგწონს?
-ძალიან.
-მე ავარჩევინე. -ამაყად გამოაცხადა.
-მეცეკვები ჟღალო?
-რათქმაუნდა. -კისერზე მოხვია ხელები და მელოდის აჰყვა. გაღიმებული უყურებდა ლიზა, ბედნიერდებოდა მათი შემხედვარე, გიჟდებოდა ორივეზე და მოუთმენლად ელოდა მათ ქორწილს.
-ერთი შეხედეთ აქ ვინ მოსულა. -ნაცნობი ხმა მოესმა ზურგიდან, უცებ შეტრიალდა და მის სხეულზე აკრული აღმოჩნდა.
-ხელი გამიშვი. -მაშინვე აფართხალდა, მაგრამ როცა ცეკვა დაიწყო ქალდანმა ძალაუნებურად აჰყვა.
-რომ არ იკაპასო არ შეგიძლია?
-წესიერად რომ მოიქცე შევძლებ.
-რამდენს ტლიკინებ, არადა როგორ ვერ ვიტან ამდენ ტიკტიკს.
-რა გინდა ჩემგან?
-არაფერითქო ვერ გეტყვი, უბრალოდ ამდენი დამთხვევა მაეჭვებს, ამჟამად მხოლოდ ცეკვა მინდა. -სახე ახლოს მისწია, ლიზას ცისფერ თვალებს უყურებდა, თან ხელს მის ზურგზე დაასრიალებდა. -რა ლამაზი და საყვარელი ხარ როცა ხმას არ იღებ. -ყბის ძვალზე მიაწება ტუჩები.
-გაჩერდი გთხოვ. -მკერდზე დააწყო ხელები.
-რატომ?
-არ მინდა, მე… ვერ ვიტან…
-რას?
-შემეშვი უბრალოდ. -უცებ მოშორდა და აივანზე გავიდა. არ ვიცი რატომ ეგონა რომ თორნიკე უკან არ გაჰყვებოდა, მაშინვე აედევნა და მოაჯირზე მიყრდნობილს შორიდან დააკვირდა. მერე მაინც ვერ გაძლო და მიუახლოვდა.
-რას ვერ იტან ელიზაბეტ. -ისე თქვა მისი სახელი ტანში სასიამოვნოდ გასცრა გოგოს.
-უცხოს შეხებას. -გვერძე არ მიუხედავს ისე თქვა. -გარდა ამისა არც შენზე ამომდის მზე და მთვარე. -გვერძე მდგომისკენ მთელი ტანით შეტრიალდა, თვალს არ აშორებდნენ ერთმანეთს, შემდეგ თორნიკემ თავი ჩახარა, გაიღიმა და ისე შეხედა მასზე საკმაოდ დაბალს. -გარყვნილი, ყოვლად შეურაცხადი და უზრდელი ხარ.
-ვაახ ტო, ამდენს რომ გითმენ შენთვის საკმარისი არ არის არა? -თმები გადაუწია ყურზე, შემდეგ ლოყაზე მიეფერა.
-ვერ ვიტან შენნაირებს და ნუ მეხები. -ხელი მოაშორებინა სახიდან.
-როგორ ჩემნაირებს. -როგორც შეეძლო ბრაზს ისე მარხავდა, წელზე შეუცურა ხელი და თავისკენ მისწია.
-კარგად ხვდები რასაც ვამბობ. -გული აუჩქარდა, სუნთქვა შეეკრა, გრძნობდა მუხტებს რომლებიც თორნიკეს შეხების ადგილიდან მოდიოდა.
-არც მე მომწონს შენნაირი კაპასები. -ცხვირის წვერი გაუსვა ყელზე, მისი სურნელი შეისუნთქა და იქვე, მფეთქავ არტერიაზე აკოცა. მის დაბურძგლულ კანზე ჩაიღიმა და მხარზეც მიაწება ტუჩები. ნელა აუყვა ლოყისკენ, შემდეგ ტუჩებზე სულ ოდნავ შეეხო, რომ არაფერი მოიმოქმედა ქალბატონმა უფრო გათამამდა, ნაზად კოცნიდა, ნელნელა უღვიძებდა ჰორმონებს და ვნებაში იყოლიებდა. ლიზას გული ოთხმოცდაათ დარტყმას უძლებდა წუთში, ეგონა ცოტაც და გასკდებოდა, იქვე ჩააკვდებოდა მკლავებში ქალდანს. უკანალისკენ რომ ჩაასრიალა ხელი მაშინვე მოშორდა, სახე აწითლებული უყურებდა კმაყოფილი სახით მდგომს და სიტყვებს ვერ პოულობდა მის გასალანძღად.
-თავხედი. -თავისთვის ჩაილაპარაკა. -არა შენგან რა მინდა, მე ვარ დებილი ამდენის უფლებას რომ გაძლევ.
-ხმას რომ არ იღებ უფრო ტკბილი მეჩვენები. -ტუჩები გაილოკა.
-რა ხდება? -წარბშეკრული გავიდა აივანზე რეზი. -აქ რა გინდა?
-შენს საცოლეს ჩემს რესტორანში მოუნდა დაბადების დღის გადახდა, მეც აქ ვიყავი და ელიზაბეტს მივესალმე. მერე ლაპარაკს შევყევით. -ირონიას ურევდა ნოტებში.
-ხო არა? -ცინიკურად ჩაიცინა. -წავედით ლიზ.
-ახლა არ მოხვედი? -გაკვირვებულმა შეხედა, რომ არაფერი თქვა და თვალები დაუბრიალა ისიც დანებდა. -წავიდეთ.
-მიდი და მოვალ.
-რეზი…
-მალე. -ისე თქვა თორნიკესთვის თვალი არ მოუშორებია. როგორც კი დატოვა ალასანიამ იქაურობა, მაშინვე სწვდა საყელოში. -კიდევ ერთხელ რომ დაგინახო ლიზასთან, კიდევ ერთხელ რომ მიუახლოვდე და შენი სიბინძურე გარს მოახვიო ვერ გადამირჩები… -ხელის კვრით მიაჯახა მოაჯირს.
-კარგი რა რეზიკო, ქალიშვილებს არ ვეხები ხომ იცი. -ხელები დანებების ნიშნად ასწია.
-ანა ქალიშვილი არ იყო? -მტკივნეულ ადგილას დააჭირა ფეხი, პასუხი რომ არ გასცა უცებ შეტრიალდა და სწრაფი ნაბიჯებით წავიდა ელიზაბეტისკენ. -წავედით. -მანქანისკენ წავიდა. -ხმა არ ამოიღო იცოდე. -საჩვენებელი თითი გამაფრთხილებლად დაუქნია, შემდეგ კი წყნარად დაიძრა სახლისკე.
/\/\/\/\

დილით თაკო და ლიკა დაადგნენ თავზე, ქარბოალასავით შეცვივდნენ საძინებელში, სიზმრებში მყოფი დაქალი სწრაფად გააღვიძეს და გვერძე მიუწვნენ.
-აქ რა ჯანდაბა გინდათ. -თავისთვის ამოიბურტყუნა.
-ორი საათია უკვე გოგო, უნივერსიტეტში არ ყოფილხარ გუშინ და ვერ შეესწარი იმას რაც მოხდა. -ლოყაზე აკოცა თაკომ.
-რა მოხდა.
-ჩვენმა უდაქალესობამ ყველა შოკში ჩააგდო. -ლიკასკენ გაიშვირა ხელი.
-ვაიმე თაკო არ მომწონს ის ბიჭი და რა გავაკეთო? -მობეზრებულმა დადო თავი ბალიშზე და ჭერს მიაშტერდა.
-მოყევი მალე და მეც მოვყვები მერე.
-შენ რას მოყვები?
-დამიჯერე ლიკუნას ქცევა არაფერი იქნება იმასთან შედარებით რაც ბოლო ორ დღეში მე გავაკეთე.
-ჩვენმა უსექსუალურესმა კურსელმა დიტომ, ლიკუნასთან ურთიერთობა მოინდომა, უთხრა ვცადოთო, მაგრამ ჩვენმა ულამაზესმა დაქალმა უარი განუცხადა, ბიჭმა პირი დააღო, ბევრმა გაიგო ლიკუნას უარი და ამ დიტომაც უკან არ დაიხია, ლიკასკენ გაიწია საკოცნელად და ჰოპ უცებ ხელი ჰკრა ჩვენმა ლიკამ, სახეში უთავაზა როგორ ბედავო უღრიალა და ლაპარაკი არ დააცადა ისე გამოქანდა.
-იმ დიტოზე ამბობ გოგო მთელი წელი დორბლებს რომ გვაყრევინებს?
-ჰო აი ზუსტად.
-არ მომწონს და რა გავაკეთო.
-რატომ არ მოგწონს?
-ცუდი სუნამო ასხია, ისეთი გვერძე რომ გამივლის ვიბრიდები, რამის იქვე ჩამოვიხრჩო ხოლმე თავი.
-მოიგონა ახლა რაღაც. -თვალები აატრიალა თაკომ. -მშვენიერი დუხი აქვს, მე ძალიან მომწონს.
-რა მოგწონს ერთი, ნიკუშას დანახვისას ტრუსი გისველდება და თურმე დიტო მოსწონს.
-მოკეტე რა! -მუხლებზე დადებული ბალიში მოუქნია და პირდაპირ სახეში გაარტყა.
-იდიოტკა. -ცხვირი მოიზილა. -არ მიზიდავს ეს ბიჭი და ვსო რა.
-მოყევი შენ რა უნდა მოგეყოლა. -ხელი მიარტყა მოხარხარე დაქალს. ლიზამ ყველაფერი დაწვრილებით უამბო კლუბიდან დაწყებული გუშინ ღამემდე, მერე კი პირდაღებულ დაქალებს შეხედა.
-გაკოცა და არაფერი ქენი? -ცოტაც და თვალები გადმოსცვივდებოდა ლიკას.
-შენი აზრით მქონდა ფიქრის საშვალება რამე რომ გამეკეთებინა? როგორც კი მაგ იდიოტის ტუჩები ვიგრძენი ყელზე რამის იქვე ჩავიკეცე.
-შენ… უცხო ბიჭს… მიეცი კოცნი საშვალება.. მეტიც.. შენც აჰყევი და გესიამოვნა? -ყურებს ვერ უჯერებდა თაკო.
-ჰო. -ლოყები აუწითლდა გახსენებისას.
-ვაიმე ლიკუ… -გაოცებული მიახტა ლიკას. -გაწითლდაა! -შოკში იყო, პირველად ხედავდა ასეთ დაქალს. -შეხედე გოგო, ჩვენს ხელშეუხებელ დაქალს როგორც იქნა ჰორმონები გამოუცოცხლდა.
-რამდენი გაკლია. -შუბლში გაიქანა ხელი ლიზამ.
-და გიო? -ისევ გაკვირვებული უყურებდა ლიკა.
-არ ვიცი, გიოს გულს ვერ ვატკენ, პრინციპში არც მიგრძნობინებია არაფერი.
-რას ამბობ გოგო? სულ ერთად დადიოდით ერთმანეთზე მიკრობილები, ყველაფერს უყვებოდით ერთმანეთს, საერთო სიმღერა გქონდათ და ერთი ნაბიჯი გაკლდათ ერთად ყოფნამდე.
-რა გავაკეთო მითხარი? იმ ვირმა რომ მაკოცა პირველად იმის მერე ვეღარ ვიტან გიორგის შეხებას, კლუბში რომ ვცეკვავდით მეგონა სრულიად უცხოს ვეცეკვებოდი და გულის რევის შეგრძნება მეუფლებოდა.
-დამთავრდა ყველაფერი.
-ზუსტად ამის გამო ვიკავებდი თავს, ჩემი თავის იმედი არ მქონდა, ვიცოდი ვიღაც გამოჩნდებოდა და ასე ამირევდა თავ გზას. საერთოდ რა მინდა, როგორ ტიპებსაც ვერ ვიტანდი ზუსტად ისეთია. -სახეზე აიფარა ხელები. -ბიჭებს არ უთხრათ, არამგონია კიდევ შევხვდე სადმე თორნიკეს, გიორგის კიდევ ნელნელა ვაგრძნობინებ რომ ვერ ვიქნები მაგასთან, შეიყვარებს სხვას, რაღა იქნება.
-მეგობარია ლიზ, ამდენი წელი ერთად ვიყავით…
-ლიკა ნერვებს ნუ გვიშლი. -ხელი ჰკრა თაკომ. -და ძალით ნუ ტენი ამ გიორგის, ხომ გაიგე რაც თქვა არა? რაღას იზავს ახლა, ძალით ვერავის შეიყვარებ.
-შენ როგორ შეგიყვარდა ერთი. -მაინც წაკბინა.
-მე დიდი ხანია მიყვარს, საერთოდაც როგორი დეგენერატიც არ უნდა იყოს ყველა მაგის საქციელი და თვისება მიყვარს, თვითონ ვერ ამჩნევს, ან ამჩნევს და კიდია, მეც გიოს დღეში ვარ მგონი.
-ვინ ვერ ამჩნევს თაკ მითხარი ერთი? -უკნიდან მოესმა საყვარელი ხმა და ადგილზე გაშეშდა, გოგოებს თვალებგაფართოვებულმა შეხედა, იმათმა კი მაშინვე აიკრეს ღიმილი სახეზე.
-ერთი ტიპია, იდიოტი, მიყვარს მაგრამ ვერ ხვდება.
-მიახვედრე მერე. -გვერძე მიუჯდა თაკოს და ლიკუნას თვალი ჩაუკრა.
-რა აზრი აქვს?
-იქნებ აქვს.
-არ მინდა მიხვედრება, თუ მოინდომა ისედაც მიხვდება. -გოგოებს გადახედა და თვალებით ანიშნა დამეხმარეთო.
-რა გინდა გუშინ ხო უჟუჟუნებდი თვალებს. -ლიკამ თქვა და სამივემ მას გახედა.
-მგონი მიხვდა იცი? მთელი დღე შენთან ერთად იყო, ხელგადახვეული დაყავდი და შუბლზე ხშირად გკოცნიდა ტუჩების მაგივრად. -დაქალს მხარი აუბა ლიზამ და ორივე დააშტერა.
-ვის დაყავდი ხელგადახვეული გოგო. -წარბშეკრულმა შეხედა ნიკამ.
-მე… -ჯერ ალასანიას გაუსწორა თვალი, მერე გოგოებს, ისე უბრიალებდნენ თვალებს შანსი არ იყო ვერ მიმხვდარიყო. -არ იცი შენ.
-იქნებ ვიცი?
-არ გეტყვი მაინც, მერე სადმე დალურჯებული დამხვდება. -მხარზე ჩამოადო ხელი ნიკას და ორჯერ მიუტყაპუნა. -მადლობა ძმაო ჩემზე ზრუნვისთვის, მაგრამ მივხედავ თავს, თან ეს ბიჭი მიყვარს და ნამდვილად არ მინდა დალურჯებებით ვნახო, მეც მეტკინება იმის ტკივილი. -წამწამები აუფახურა.
-მეკაიფები ხო?
-არა რატო.
-რატომ შემოვედი საერთოდ. -ფეხზე წამოდგა გაბრაზებული. -მომინდომა გოგომ სიყვარულები. -ჯუჯღუნით წავიდა კარისკენ. -დაგინახავ შენ სიყავრულთან ერთად და იმას ხელებს წავანტვრევ თუ შეგეხება, შენ კიდე ფეხებს დაგამტვრებ რომ გარეთ ვეღარ გახვიდე. -თვალი ჩაუკრა შოკირებულს, შუბლზე აკოცა და ოთახი დატოვა.
-ეს მგონი უბერავს. -სიცილით თქვა ლიზამ.
-ვუყვარვარ? -თვალები უბრწყინავდა, თან გოგოებს უყურებდა.
-მგონი უყვარხარ, გაბრაზდა ვაჟბატონი?
-ჩემი რძალი გახდები! -ტაში შემოკრა გახარებულმა.
-არ მჯერა, ნიკოლოზს მე ვუყვარვარ? იქნებ არ ვუყვარვარ და უბრალოდ ეგოისტია და სიამოვნებს როცა იცის რომ მიყვარს?
-ეგეც შეიძლება.
-ხოდა არ მიყვარს. -ეშმაკურად ჩაიცინა. -აუ არ შემიძლია მაგასთან თამაში, რომ ვხედავ მინდა ჩავეხუტო და ჩავუკოცნო ის დიდი ტუჩები. -წინ გადაიხარა და ლიზას ფეხებს დაადო თავი.
-ჩემი საწყალი გოგო, როგორ დამიტანჯა ჩემმა დამპალმა ძმამ.
-დამაცადოს მაგან, თუ ჭკუიდან არ გადავიყვანო და იმას არ ავახსნევინო სიყვარული ნახავს.
-ეს უკვე მომწოონს.
-ადექი ჩაიცვი და გამომყევი საყიდლებზე, ახალი რაღაცეები მინდა. -ფეხზე წამოხტა ლიკა.
-გადით და გამოვალ.
-მალე. -კარი გაიხურეს და მისაღებისკენ წავიდნენ. მუსიკის ხმა მოესმათ სხვა ოთახიდან, თაკო გაჩერდა და ოდნავ გაღებულ კარში შეიხედა, გაღიმებულმა გააგრძელა გზა ლიკამ და მისაღებში სავარძელში ჩაეშვა.
-ახალ მუსიკას ქმნი? -გვერძე ამოუდგა ნიკოლოზს.
-ხო, პარასკევს და შაბათს დავუკრავ.
-ვაა, ამ კვირაში ანებივრებ ხაალხს?
-ჰო, ეგრე გამოდის.
-რა გჭირს.
-არაფერი თაკო, არ მცალია და შემეშვი რა.
-კარგი. -თავი ჩახარა, უცებ შებრუნდა და გასასვლელისკენ წავიდა, ცოტაც და ცრემლებს გადმოაფრქვევდა.
-თაკ მოიცადე. -სახეზე ჩამოისვა ხელი და მაშინვე მისკენ შებრუნდა. -ბოდიში რა, ხომ იცი რაღაცას რომ ვაწყობ კონცენტრაცია მჭირდება.
-ხო რათქმაუნდა. -გაუღიმა და გავიდა.
-დედას**ვეცი! -იქვე მდგომ მაგიდას მიარტყა ფეხე. თმები აიჩეჩა და დაკვრას მიუბრუნდა.

-რა დაგემართა? -თვალები აატრიალა ლიკამ მოსალოდნენი საუბარის გამო.
-ვკი.დივარ საერთოდ, არც ვაინტერესებ, ნუ მისახავთ ამ ფუჭ იმედებს, როგორც კი შევეგუები რომ შანსი არ არაებობს მაშინვე გამოხტებით ხოლმე შენ და შენი დაქალი.
-რა გააკეთა ეგეთი.
-შემეშვიო, ხოდა შევეშვი, მორჩა ვსო, იქნება უბრალოდ დაქალის ძმა, სხვა დანარჩენი აღარ მაინტერესებს.
-მოდი ჩაგეხუტო. -ცოტა ხნის სიჩუმის შემდეგ თქვა და მაგრად მოეხვია დაქალს.
-აღარ მინდა არც მაგის სიყვარული და არაფერი, ნუ კი მინდა მაგრამ შევეგუოთ ყველა რომ არ ვუყვარვარ იმ ვაჟბატონს და გამოვიყენოთ საღადაო თემად.
-როგორც გინდა, მაგრამ მაინც ვაეჭვიანოთ არ გინდა?
-რავი ვნახოთ.
-წავედით? -ატმისფერი ყვავილებიანი კაბით გაფარფატდა, თმები მაღლა ჰქონდა აწეული და ცხვირზე დაკოსილი სათვალიდან უყურებდა დაქალებს.
-ჰო.
-აუ ეგ ნასკები მომწონს.
-კიდევ მაქვს ერთი და გაჩუქებ.
-ორი რათ გინდა?
-შემთხვევით ერთის მაგივრად ორი გამოვიწერე. -სიცილით თქვა.
-საღამოს მომეცი მაშინ.
-კარგი. -სიცილი წასკდა მაშინვე.
-ნუ დამცინი, ვაგრძელებ მე შორიდან ტრფობას. -კარი გააღო და ლიფტისკენ წავიდა.
-სხვის შეყვარებაზე არ გიფიქრია?
-ვაიმე ლიზ ზოგჯერ ისეთ რაღაცას მეტყვი მინდა ფანჯრიდან მოგისროლო ხოლმე.
-ხმას არ ვიღებ. -ხელები ასწია.
მაღაზიებში სიარულის და ბევრი წუწუნის შემდეგ, ძლივს რაღაც აარჩია ლიკამ, თაკომ კი ბევრი რაღაც გამოზიდა.
-ლიკუ აი ეს დაგაკვდება. -შავი ტოპი აუფრიალა მოკლე ტყავის ბოლოსთან ერთად, შემდეგ მთლიან კაბებზე გადავიდა, ლიკა გასახდელში შეტენა, თვითონ კი სხვადასხვა სამოსი შეუყარა. ლიზას გემოვნებას თვალდახუჭული ენდობოდა, რაღაცეები მოეწონა, იყიდა და უკან მოუხედავად დატოვა მოლი.
-ცოტნემ სად ხართო? -ტელეფონიდან ამოყო თავი თაკომ.
-ჯერ ჩემთან ავიდეთ რა დავდოთ ესენი და მერე გავიდეთ სადმე. -წიწუნით წავიდა ტაქსისკენ.
-ოჰ რაიყო შენ? გიორგის ნახვა აღარ გინდა და თავს არიდებ ცოტნიკოსაც? -გვერძე მიუჯდა ლიკა, თაკო კი მძღოლის გვერძე დასვეს.
-რა შუაშია, მომატყდა ფეხები შენი გადამკიდე, ხომ არ მითქვამს არ ვნახოთთქო არა?
-მე მშია, შენთან ვერ შევჭამ გამოვა ის დეგენერატი და უნდა ვუყურო მერე ჭამის მაგივრად.
-სადმე გავიდეთ თაკ. -სიცილით თქვა ლიკამ. სახლში ასულები ეგრევე ლიზას საძინებელში შევიდნენ და საწოლზე გაიშალნენ.
-ცხელაა!
-სულ გავოფლიანდი, წავალ წყალს გადავივლებ რა.
-მიდი. -გაიღიმა, მერე კი საკუთარ ტანსაცმელს შეხედა. -რომ გამოვიცვალო და სხვა რამე ჩავიცვა?
-მიდი თან დავათვალიეროთ რა იყიდე, ვერ დავინახე წესიერად. -პარკები გადმოატრიალა და თვითონ აურჩი გაშვებული კაბა. -ეს ჩაიცვი ცხელა და ჰაერი იტრიალებს შიგნით. -სიცილით უთხრა. უკვე საცვლების ამარა იდგა კარგი რომ შეაღო ნიკამ და თაკოს დანახვისას ადგილზე გაშეშდა..
-ვაიმეე დედა… -ხელიდან გამოსტაცა კაბა ლიკას და სხეულზე აიფარა.
-მე… არ ვიცოდი… გავალ. -სიცილით შებრუნდა უკან.
-რა გაცინებს იდიოტო? ან შენ რაღას კაკანებ, ჯანდაბა, მე ხომ ბედი არ მაქვს რა.
-ეხლა მოვკვდები. -უცებ გადაყირავდა სიცილისგან მოკუზული და ძირს გაიშალა. მერე თაკოსაც აუტყდა სიცილი, ისევ საცვლების ამარა იდგა და ზევიდან დაჰყურებდა ძირს გაწოლილ დაქალს.
-თაკო ჩაიცვი თუ შემოვიდე?
-რა გინდა ააქ ადამიანო?
-შემოვდივარ.
-მოიცადე ვიცმევ. -უცებ ჩაიცვა და მიყრილი ტანსაცმელი პარკებში ჩატენა. -შემოდი.
-არანოლმალურები ხართ. -სიცილით წავიდა ლიზას მაგიდისკენ, ძირს გაშოტილ ლიკას გადააბიჯა ფანქარი აიღო და უკან გაბრუნდა.
-დეგენერატო გადმომაბიჯე აღარ გავიზრდები ეგრე.
-მოიცა რა.
-ნიკოლოზ მობრუნდი უკან.
-გიჟი. -ისევ გადააბიჯა, თაკო აათვალიერა თვალი ჩაუკრა და გავიდა.
-ნუ მიპაჭუნებ თვალებს გაბრაზებული ვარ!
-თხა. -სიცილით თქვა ხმამაღლა და თავის საძინებელში შევიდა.
-რა გინდა მაინც მაგას უნახავდი შენს ტანს და კი ყავხარ უკვე ნანახი, ნელნელა ახალ ახალ საფეხურზე ადიხართ.
-გოგოო!
-ვჩუმდები.
მალევე გამოვიდა ლიზა, მოემზადა და შემდეგ სახლიც დატოვეს.
-დღეს თაკო ბწყინავს. -დაბლა დახვდა მანქანით ცოტნე, დაატრიალა და ლოყაზე აკოცა.
-დღეეს?
-ვხურობ. -მანქანის კარი გაუღო და სამივე შიგნით შეტენ.
-როგორ ხართ? -უკან მიბრუნდა გიორგი და სამივეს ლაღი ღიმილი შეაგება.
-კარგად შენ?
-საკაიფოდ.
-სად მივდივართ? -თავი წაყო წინ თაკომ.
-გვშია ჩვენ.
-ერთი მაგარი ადგული ვიცი და იქ წავიდეთ. -მანქანა ადგილიდან მოწყვიტა ცოტნემ.
დიდი ხანი იჯდნენ ერთ ერთ რესტორანში და თაკოს ჭამაზე იცინოდნენ. გიორგი ლიზას გვერძე იჯდა, როგორც ყოველთვის მაშინაც ლიზას თითები ჰქონდა თითებში მოქცეული და ეთამაშებოდა, ხანაც კოცნიდა.
-საპირფარეშოში გავდივარ და წამოხვალთ?
-მეზარება ადგომა.
-მეც. -გაღიმებულმა ახედა ლიკამ.
-მოღალატეებო. -ცხვირი აიბზუა და ისე წავიდა, მერე მაინც მიიხედა სიცილით უკან. როგორც კი საპირფარეშოში შევიდა მაშინვე ნიჟარას დაეყრდნო. შემდეგ ხელები დაიბანა, გაიმშრალა, თმას ისწორებდა მოულოდნელად ვიღაც რომ სწვდა მაჯაში და კარებს მიაჯახა.
-ცელქობ იცი? -ლიზას ტუჩებთან ახლოს ჩაილაპარაკა. -თანაც ძალიან.
-მომშორდი!
-ნუ ფართხალებ.
-თორნიკე…
-შჩჩ -ტუჩებზე ააფარა ორი თითი, შემდეგ ცერა გადაატარა და წამსვე შეიგრძნო მისი სირბილე. უფრო მომთხოვნი გახადა კოცნა როდესაც ლიზამ კისერზე მოხვია ხელები და თავისკენ მისწია. უკანალზე მტკივნეულად მოუჭირა ხელი, ლიზას პირიდან ამომავალმა ბგერებმაც არ დააყოვნეს. უცებ მოშორდა ვნება არეულ გოგოს, ლოყაზე მიეფერა, შემდეგ აკოცა და მის თითებში ახლართა თითები. -ნუ გამაბრაზებ ელიზაბეტ… -მტევანზე მიაწება ტუჩები, შემდეგ სათითაოდ ყველა თითი დაუკოცნა. -კიდევ შეეხება ამ თითებს ის ს.რი და ხელებს წავამტვრევ. -კიდევ ერთხელ დაეპატრონა მის ბაგეებს, კმაყოფილი მოშორდა, ტუჩები გაილოკა, ღიმილი აიკრა სახეზე და ისე გაუჩინარდა როგორც გამოჩნდა. ელიზაბეტი გაშეშებული, გულაჩქარებული ერთ ადგილას მიყინული იდგა, ტუჩები უთრთოდა და სარკეში თავის თავს უყურებდა. თვალები დახუჭა, გამშრალი ტუჩები დაისველა, ჯერ ისევ გრძნობდა მის გემოს ბაგეებზე, შემდეგ ღრმად ჩაისუნთქა, ოდნავ დამშვიდდა და ისევ დაუბრუნდა მეგობრებს. გიორგის გვერძე რომ დაჯდა თაკოს გაუსწორა თვალი, იმან კი მოყუდებული წვენი უკან გადმოუშვა და მთლიანი მაგიდა მორწყა.
-რა საზიზღარი ხარ. -სიცილი აუტყდა ლიკას, მერე იმანაც შეხედა დაქალს და ღიმილი სახეზე შეახმა.
-რა ხდება? -დაეჭვებულმა გადახედა გოგოებს ცოტნემ.
-არაფერი, ვერ არიან ესენი. -ხელი აიქნია, იქვე დადებული წვენი მოსვა და ირგვლივ მიმოიხედა. ცოტახანში ლიკუნასგან წერილი მოუვიდა ტელეფონზე და ბავშვებს ახედა. -ნიკამ მომწერა უნდა წავიდე.
-ჩვენც წამოვალთ მაშინ.
-როგორც გინდათ.
-გაგიყვანთ სახლამდე.
-არ გინდა ცოტნიკ, მაინც აქვეა და ფეხით გავისეირნებთ.
-კარგი მაშინ.
-მადლობა ბიჭებო. -ორივე გადაკოცნა ლიზამ და გარეთ გავარდა.
-რა მოხდა?
-ყველგან არის, სადაც არ უნდა წავიდე ყველგან მხვდება! უკან დამსდევს თუ მართლა დამთხვევაა? ამდენიი? სამი დღეა გადაბმულად იქ ჩნდება სადაც ვერც კი წარმოვიდგენ.
-როგორ მაინტერესებს ვინაა. -თვალები დააწვრილა თაკომ.
-თირნიკე ქალდანი, მიდი ნახე ფეისბუქზე.
-ვნახავ ხო, ნუ მოიჭამე ეგ ტუჩები, ხვალაც შეგხვდება და სად გაკოცოს მერე? -თან საუბრობდა, თან ფეისბუქს ქექავდა, გაეცინა მართლა რომ შეეშვა ტუჩების კვნეტას ლიზა, ბოლოს თვალები გაუფართოვდა, სურათი მაქსიმალურად გაადიდა და ტელეფონი ახლოს მიიტანა. -ესაა გოგოო?
-ხო. -ხელიდან ააცალა და თვითონ დააკვირდა. -ისე უფრო სიმპატიურია.
-ამაზე სიმპატიური რაღა უნდა იყოს, შეხედე გოგო… ეს გოგო ვინაა? ვაიმე როგორი ლურჯი თვალები აქვს… ეს ლოყა რომ ეჩხვლიტება, როგორ იცინის…
-გამოართვით ტელეფონი. -ხელიდან ააცალა ლიკამ. -ციდან ჩამოვარდნილია ეს კაცი აშკარად… ამას გაარტყი და არაფერი გითხრა? უეჭველი გულში ჩაუვარდი.
-გიორგიზე მითხრა ხელებს დავამტვრევ კიდევ რომ შეგეხოსო.
-ისეთი გამომეტყველება აქვს ეჭვი არ მეპარება რომ გამკეთებელია. -ჩაფიქრებულმა თქვა ლიკამ.
-რა გავაკეთო? დაშინებულმა ვიარო ეხლა?
-რა სისულელეა? შენ რა ამის დაკრულზე აპირებ სიარულს? უნდა მოუშალო ნერვები, ჭკუიდან გადაიყვანო და გააგიჟო.
-ვეთანხმები ლიკუს.
-შენ შენს თავს მიხედე, მე არ ვკერავ ამ ბიჭს, არც მინდა, საერთოდ რომ შემეშვას და გაქრეს არ უნდა?
-რატომ არ გინდა?
-შეხედე ლიკ, ზუსტად ისეთია როგორზეც ვამბობდი ზედ არ შევხედავთქო, გამარჯობაც კი არ უნდა უთხრათქო და საერთოდ ის მიკვირდა ასეთებს ცოლად როგორ მიჰყვებიანთქო და მე ჩემს ჰორმონებს ავყვე? ავცერცეტდე უცებ?
-შენ რა გგონია თუ ბიჭის შეხებისას მხოლოდ კარგად იგრძენი თავი და ჰირმონებმა რიაგირება არ მოახდინეს ისეთ ბიჭთან იქნები? მთავარი ეგ არის. ეგრე რამდენსაც გინდა კოცნე და რამდენთანაც გინდა იყავი, თუ კოცნის დროს ვერაფერი იგრძენი ორ წუთში დაგავიწყდება ყველაფერი. აი ეს თოკუნა კიდე ისე გითუხთუხებს ჰორმონებს ორი წუთის მერეც კი ვერ ამშვიდებ.
-მართლა ეგრე ვარ.
-ჟრუანტელები და რამე?
-ტალღები, ზევიდან ქვევით მიდის უცებ.
-მე ვერასდროს ვეღირსები მაგ ჟრუანტელებს, სამაგიეროდ მუცელში მთელი ფაუნა მყავს და ნიკას დანახვისას იღვიძებენ, დარბიან და თამაშობენ. -მუცელზე მოისვა ხელი და მოხარხარე დაქალებს თვითონაც აჰყვა.
-გიჟია ეს გეფიცები, სულ გარეკა ამ შენი ძმის გადამკიდე.
-როდის იყო დალაგებული, რაც გავიცანით მაგის მერე ყოველ დღე გვაოცებს. -ლოყა გაუწელა დაქალს, მერე აკოცა და კორპუსში შევარდა. სახლში შესულებს წელს ზემოთ შიშველი ნიკოლოზი დახვდათ, ყურსასმენები ეკეთე, ნაყინი ეჭირა ხელში, თან ჭამდა თან თავის შემოქმედებას ამოწმებდა. გოგოების დანახვისას გაჩერდა ხმამაღლა დაიყვირა არაფერი მესმის არ დამელაპარაკოთო და სიარული გააგრძელა.
-დებილი. -ხმამაღლა თქვა თაკომ, რეაგირება რომ არ ქონია ალასანიას ისევ გააგრძელა საუბარი. -ხოდა რას ვამბობდი, მაგარი შეგრძნება კია ვიღაც რომ გიყვარს თავს უფრო ცოცხლად გრძნობ, იმ ვიღაცას რომ არ უყვარდე მაინც.
-მაგიტომ ხარ სულ ენერგიაზე?
-ნუ ისედაც ესეთი ვარ მაგრამ ის შეგრძნება მიყვარს რაც მაგის დანახვისას მეუფლება, კიდევ ის, ოდნავ რომ მეხება და იმ ადგილიდან დენები მთელ სხეულში ვრცელდება… ჰო კიდევ რომ მკოცნის მაგ დროს თავს ყველაზე ბედნიერად ვგრძნობ, ვიცი რომ ნაწილობრივ მისთვის მნიშვნელოვანი ვარ და მეტს არაფერს ვითხოვ.
-რა ვუშველოთ ლიკუ? -გვერძე მჯდომ დაქალს გადახედა.
-რავიცი აბა?
-ვაბშე პირდაპირ რომ უთხრა არა?
-რა აზრი აქვს.
-იქნებ და შენს ნაბიჯს ელოდება? ცოლი რომ მოიყვანოს მერე? მთელი ცხოვრება დაიტანჯები, იქნებ და შანსი არსებობს.
-არაფერიც არ არსებობს და დამანებეთ თავი, ვეტყვი და დამცინებს მერე, ან ჩემგან შორს დაიჭერს თავს, მე კიდე მოვკვდები ისიც რომ აღარ მქონდეს რაც მაქვს.
-ვაა როგორ გყვარებია ის ტიპი ტო. -გვერძე მიუჯდა თაკოს.
-ჭორიკანა. -უცებ აჩქარებული გულის დამშვიდებას ცდილობდა, საპირისპირო მხარეს იხედებოდა, თან თითებს ათამაშებდა მაგიდის ზედაპირზე.
-შენომხედე. -ნიკაპზე მოკიდა გითები.
-რა გინდა? -ხელი მოაშორებინა და ცისფერებში ჩახედა. -უი ეხლა დავაკვირდი, რა ლამაზი თვალები გქონია.
-ხოო ხო?
-მწვანეა.
-უი არ ვიცოდი.
-აფერისტი, კი კარგად მაშტერდები ხოლმე თვალებში. -ხელი აიქნია, მერე ცხვირზე მიაჭირა თითი. ნიკამ მაჯაში წაკიდა ხელი, საშვენებელ თითზე კბილები მოუჭირა, თან ენა შეახო, თაკოს დაჭყეტი თვალებზე გაიცინა, უცებ აკოცა ლოყაზე და თავის საძინებელში გავარდა. -იდიოტი, უზრდელი დამპალი.
-გავიგეე!
-ძალიან კარგიი! დამდორბლა და მომაჭამა რამის თითი. -ფეხზე წამოხტა და ონკანს შეუშვირა ხელი.
-საერთოდ არ უყვარს. -ჩუმათ გადაუჩურჩულა ლიკამ. მალევე წავიდნენ გოგოები, ლიზა კი დარჩა თავის ფიქრებთან ერთად, სადაც მხოლოდ თორნიკე ქალდანი იყო.
/\/\/\/\

დილით მაღვიძარამ გააღვიძა, უცებ მოემზადა და უნივერსიტეტში წავიდა. იქვე ეზოში დალანდა მეგობრები, ოთხივე გადაკოცნა, მერე კი ლიკუნას ამოუდგა გვერძე.
-ჩვენ ერთად გვაქვს და წავედით. -ხელზე დაქაჩა ლომიძემ.
-ლექციების მერე სადმე გავიდეთ არ გინდათ?
-ბოულინგის თამაში მინდა, დიდიხანია არ გვითამაშია და იქ წავიდეთ. -ლოყაზე აკოცა ცოტნეს თაკომ. -მე ნახევარ საათში მეწყება ლექცია, შედით თქვენ.
-გნახავთ. -ხელი დაუქნია ლიკამ ყველას.
-ტერორში ვარ ლიკუ მიშველე, ან მელანდება ან მართლა აქ არის სადმე, მგონია რომ მხედავს, თითქოს ყველგან ეგ არის და ცუდად ვხდები.
-დაგერხა დაქალო.
-ვიცი ვიცი და რა გავაკეთო.
-უბრალოდ რომ დაი.კიდო არა? რომც იყოს რა?
-არ ვიცი. -ცოტახნით დადუმდა, მერე კი ხასიათზე მოვიდა. -არც არაფერი.
-ასე ჯობია, შევიდეთ ახლა.
ლექციების შემდეგ ჯერ კაფეში დასხდნენ, მერე ბოულინგის სათამაშოთ წავიდნენ. იცოდა რომ თორნიკე იქ ვერანაირ ვარიანტში ვერ იქნებოდა, ამიტომ სრულიად ბუნებრივად მოქმედებდა, ერთობოდა და თავისუფლად იცინოდა.
-ვიგეებთ! -გახარებული ყელზე მოეხვია ცოტნეს თაკო, შემდეგ ისევ აიღო ბურთი და სასროლად მოემზადა.
-გიო რამე უნდა მოვიმოქმედოთ თორე რამე ისეთ სურვილს მოიფიქრებენ მომიწევს.
-ჯერ კიდევ გვაქვს დრო ლიზ. -თვალი ჩაუკრა, ბურთი გააგორა და ყველა კეგლი წააქცია.
-მოიცადე. -წარბები აათამაშა, თვითონაც თითქმის ყველა წააქცია ერთის გარდა და გახარებული მოეხვია კისერზე. -რაო რას ამბობდიით? -იმდენად იყო თამაშში გართული ვეღარაფერს ამჩნევდა გარშემო, ნიკა რომ დაინახა მათკენ დაძრული ცოტა გაუკვირდა კიდეც. -აქ რა გინდა ძმაო ჩემო?
-მე და ვაკო ვიყავით საყიდლებზე დაა… რამნიშნველობააქვს. -თაკოს გახედა რომელიც საერთოდ არ აქცევდა ყურადღებას და ცოტნეს ელაპარაკებოდა, მერე უცებ აიღო ბურთი გააგორა და ყველას წაქცევის შემდეგ ჯერ ცოტნეს შეაფრინდა, მერე კი დანარჩენებისკენ შეტრიალდა გახარებული, ნიკას დანახვაზე გაშეშდა, უყურებდა მის სიბრაზისგან გაბრწყინებულ თვალებს და სად დამალულიყო აღარ იცოდა.
-ვაა ნიკუშ აქ საიდან გაჩნდი ძვირფასო? -უცებ შეცვალა გამომეტყველება, მიუახლოვდა, ჯერ ვაკო გადაკოცნა მერე ნიკოლოზი.
-ნუ ცანცარებ. -კბილებში გამოსცრა ალსანიამ, თაკოსაც მაშინვე მოეღუშა სახე.
-რომ არ ჩაგაშხამოს გართობა არ შეუძლია.
-ნერვები არ მომიშალო გოგო.
-რა გჭირს შენ? დღეს ზედმეტად გაღიზიანებული მეჩვენები. -ლოყაზე მოუთათუნა ხელი, გოგოს სითამამით გაკვირვებულმა წარბები მაღლა ასწია, მერე ჩაიცინა, ხელი ჩაკიდა და კაცების საპირფარეშოში შეიყვანა. -სულ გააფრინე? სად შემომათრიე, გული ამერევა ახლა.
-ნუ ყვირი.
-გამიშვი დეგენერატო, ვინ გგონივარ საერთოდ? ჩემი შენდამინ დამოკიდებულებას და ამდენ წლიან ურთიერთობას წყალში მიყრი? -აქეთ იქით დაიწყო სიარული როცა დაკეტილ კარს მიეყრდნო ნიკოლოზი. -არა აქ რა მინდა? ჯანდაბა პორველად ვარ კაცების საპირფარეშოში. -სახეზე ჩამოისვა ხელი, მერე გაჩუმდა და თვალები გაახილა. -ისე ყოველთვის მაინტერესებდა რა განსხვავება იყო, დიდი არაფერი. -იქაურობა მოათვალიერა. -ზუსტად იგივეა. არადა მეგონა ამერიკულ ფილმებში რომ არის ისეთი უნიტაზები იქნებოდა. -მხრების ჩეჩვით შეხედა ნიკოლოზს, რომელიც სიცილის შეკავებას ამაოდ ცდილობდა.
-ამის სანახავად შემოგიყვანე, მარტო რომ შემოსულიყავი ტეხავდა, ხომ ხვდები.
-ნუ მაიმუნობ და გამიშვი ახლა. -ხელი აიქნია. -კიდევ კარგი მოწესრიგებულია და მყრალი სუნი არ დგას. არ გამიშვებ ახლა?
-ნწ. -ქვედა ტუჩზე იკბინა.
-თმას მაინც გავისწორებ. -სარკეში ჩაიხედა. ყავისფერ თმას ტყუილად იწვალებდა, ნიკოლოზი კი გაღიმებული უყურებდა.
-ის ცოტნე გიყვარს? -ბოლოს ვეღარ მოითმინა და მაინც ჰკითხა.
-რაა? -გაოგნებულმა შეხედა, გულიც კი დასწყდა, ამდენი ხნის მანძილზე ეგონა რომ ნიკოლოზი რაღაცას ხვდებოდა, ან იცოდა მისი გრძნობების შესახებ, მისმა ნათქვამმა კი გული ატკინა, ტირილი მოუნდა, იქიდან წასვლა და ვინმეს ჩახუტება. -გამიშვი! -უცებ მივარდა კარს, მაგრამ წარბ შეკრული ნიკოლოზი ადგილიდან ვერ დაძრა. -რა გინდა ნიკოლოზ?
-მითხარი!
-ღმერთო... რა დებილი ხარ! რატომ ხარ ასეთი ბრმა?!
-თაკო!
-არ მიყვარს არა! არავინ არ მიყვარს და შემეშვი საერთოდ!
-რა გატირებს გოგო? -გაოგნებულმა მოკიდა ხელები სახეზე.
-ნუ მეხები, ვერ გიტან და შემეშვი, უბრალოდ გაქრი! არ შეიძლება რომ გაქრე? დამანებე თავი რა, ნუ მელაპარაკები საერთოდ, არც შემომხედო და ისე დაიჭირე თავი ვითომ არ მიცნობ არ შეიძლება?
-რომ გავქრე მერე შენ რა გეშველება? -მაინც გაეპარა ღიმილი.
-იქნებ მეშველოს, საერთოდ რატომ მიყვარხარ ვერ ვხვდები, ჩვეულებრივი იდიოტი ხარ, ბრმა, ვერაფერს ხედავ და ამჩნევ პირდაპირ პირში თუ არ გაჯახეს. ამდენი წელია მიყვარხარ შენ კიდე ცოტნეზე მეკითხები გიყვარსოო? საერთიდაც რატომ ერევი ჩემს საქმეში? ვინ ხარ? გამატარე ახლა და მეორედ აღარ შემეხო! -შოკირებული ალასანია გვერძე უპრობლემოთ გასწია, კარები გააღო და გიჟივით გავარდა. თავის ჩანთა აიღო, არავისთვის მიუქცევია ყურადღება ისე დატოვა იქაურობა, გარეთ უკვე მოსაღამოვებულიყო, გამვლელი ტაკსი გააჩერა და იქიდან შორს წავიდა.
-რა გააკეთე? -მაიკაში წვდა ლიზა.
-მე… არაფერი გეფიცები. -დაბნეულმა გაუსწორა თვალი დას.
-საერთოდ მოშორდი ჩემი გოგოს ცხოვრებიდან გაიგე? იდიოტო! -ხელი ჰკრა და ლიზასთან ერთად დატოვა იქაურობა.
-შენი აზრით სად წავიდა?
-არ ვიცი, დაურეკე აბა.
-ვრეკავ მაგრამ არ იღებს.
-ჯანდაბა ვიცოდი რომ ასეთი რამ მოხდებოდა, საერთოდ რაუნდოდა რას გამოჩნდა ხომ ვერთობოდით არა?
-ხო აშკარად მთელი დღის მანძილზე რომ არ გამოვჩნდი დაგავიწყდა ჩემი გაფრთხილება და მაგრად ერთობოდი იმ ტიპთან. -გვერძე ამოუდგა ქალდანი და ლიზას გაფართოვებულ თვალებზე ჩაიცინა.
-ჯანდაბა… შენც ხედავ? -ლიკას გახედა, მის მზერაზე მიხვდა რომ მართლა მის გვერდით იდგა თორნიკე და ფეხდაფეხ მიჰყვებოდა.
-გამარჯობა. -ხელი გაუწოდა თორნიკეს. -ლიკა.
-ჩემი სახელი გეცოდინება. -გაიღიმა.
-ჰო ვიცი.
-კარგად ხარ? -დაეჭვებულმა გახედა უცნაურად მომღიმარ ქალდანს.
-კარგად ვარ, მაგრამ გაბრაზებული.
-მეეც იცი? თან ძალიან და საერთოდ არ მაქვს ახლა შენი ნერვები, დაქალი უნდა ვიპოვნო.
-გნახავ. -ლოყაზე აკოცა, ლიკას დაემშვიდობა და უკან გაბრუნდა.
-გული მაქვს ცუდად. -მკერდზე მიიდო ხელი.
-ეს რა იყო? -პირი დააღი ლიკამ. -ამას რომ უყურებ გული როგორ არ გისკდება? ასეთი ბიჭი დაგსდევს და შენ ცოცხალი როგორ ხარ? ვაბშე ასეთები თუ არსებობდნენ არ ვიცოდი იცი? რანაირია? დედა ყავს უცხოელი ნეტა? იქნებ ბებია და მაგიტომ არის ასეთი ზე სიმპატიური.
-აქ იყო. გაბრაზებული ვარო, ანუ იქაც იყო და ხედავდა გიორგისთან როგორც ვიყავი.
-გნახავო.
-მარტო არსად არ გამიშვა.
-გეშინია?
-არა და ეგ არის უბედურება! რომ არ მეშინია და უაზრო ნდობა მაქვს მაგის მიმართ მაგიტომ არ მინდა ნახვა.
-მგონი ეგ არის ის ერდათერდი არა?
-ვაიმე ლიკუ შენი მსგავსი საუბრის მოსმენის თავი არ მაქვს, მაგ ერთადერთის ლოდინში ამოგხდება სული და დარჩები შინაბერა.
-მადლობა.
-კიდევ დარეკე აბა.
-ალო თაკ სად ხარ?.. კარგი ნუ ტირი მოვალთ მალე, დაგველოდე კარგი?… მითხრა სადაც არის და წავიდეთ. -როგორც კი ტელეფინი გათიშა მაშინვე აუჩქარა სიარულს, თან უკან იხედებოდა რომ ტაქსი დაენახა. მაინცდამაინც მაშინ არ გაუვლია არცერთს, თუ გაივლიდა ისიც გადაჭედილი იყო. ბოლოს როგორც იქნა გააჩერეს და დაქალთან წავიდნენ. თბილისში იქვე ახლოს მდებარე პარკში იჯდა სკამზე, მათდა გასაკვირად არავინ იყო გარშემო. როგორც კი გოგოები დაინახა მაშინვე ფეხზე წამოდგა და ორივეს მოეხვია.
-მე… ვუთხარი… ისეთი იდიოტია იმასაც ვერ მიხვდა რომ ამდენი ხანი მიყვარდა და რა მკითხა იცით?
-რაო?
-ცოტნე გიყვარსო? ვეღარ გავძელი, გამოვლანძღე და ვუთხარი რომ მიყვარდა. თვითონ კიდე გაშტერებული იდგა და მიყურებდა. -სალფეტკით ხელში იჯდა სკამზე და ყველაფერს დაწვრილებით უყვებოდა გოგოებს, მერე თვითონაც დამშვიდა, აღარც ცრემლები სცვიოდა. -საერთოდ აღარ მინდა მაგის დანახვა, შენთან თუ მოვალ და ვნახე არ დამელაპრაკოს, უბრალოდ დამაიგნოროს და ეგ იქნება, ძალების აღდგენა მჭირდება და ცოტა ხნით საერთოდ არ გამოვჩნდები სადმე რომ არ წავაწყდე.
-კარგი რა, ახლა მაგის გამო დამალობანა უნდა ითამაშო?
-საერთოდ არ გესმის იცი? -ნერვებ მოშლილმა ლიკუნას შეუტია. -მიყვარსთქო უკვე სამი წელია გავიძახი მგონი, შენ კიდე დამცინი იმის გამო რომ არ იცი რას ვგრძნობ ახლა, ვერც მიხვდები სანამ ვინმე არ შეგიყვარდება, არ მჭირდება დამშვიდება, უბრალოდ მომისმინე და დუმილით გამოხატე გვერდში დგომა, თუ ვერ მიძლებ კიდე წადი!
-ჩემზე ნუ იყრი ჯავრს, კარგად იცი რომ შენი წუწუნის ატანა ნებისმიერ დროს შემიძლია განუსაზღვრელი ვადით.
-ხოდა ნუ მეუბნები ეგეთ ს.რობებს!
-მოდი ჩამეხუტე. -ხელები მოხვია.
-მიყვარხართ გოგოებო.
-ჩვენც. -გვერდიდან მიეხუტა ლიზა. ცოტახანი ისხდნენ ასე, შემდეგ სახლებში დაბრუნდნენ. სახლში შესულს დივანზე წამოწოლილი მამა და მის ზევიდან მწოლიარე დედა დახვდა, ჩაეღიმა და ისე მიუახლოვდა ორივეს.
-მაა, როდის ჩამოხვედი. -ლოყაზე აკოცა გიგას, შემდეგ მართას.
-ორი საათის წინ მოვედი და ჩემი ქალით ვტკბები. -ცოლის სურნელი შეისუნთქა და ყელში აკოცა.
-ვხედავ, საძინებელში ვიქნები თუ რამეა.
-მიდი დე. -თბილად გაუღიმა ქალიშვილს.
უკვე გვიანი იყო მის საძინებელში ნიკოლოზი რომ შეიჭრა, გვერძე მიუწვა ლიზას და თავისკენ გადმოატრიალა.
-ლიზ.
-რაა…
-როგორ არის?
-თვითონ კითხე.
-დავურეკე, მაგრამ გამითიშა. -თვალებში უყურებდა, თან თმებზე ეფერებოდა.
-არ არის კარგად, იცი მეც მეგონა რომ იცოდი…
-ვიცოდი. -გაიღიმა. -დიდიხანია უკვე ვიცი, პირველად მაშინ მივხვდი ყელში რომ ვაკოცე და დაბურძგლა, მერე თავისთავად ყველა მის მოქმედებაში ვხედავდი მის სიყვარულს.
-და შენ რას გრძნობ.
-არ გეტყვი. -ლოყაზე აკოცა.
-ცოტა დრო სჭირდება, თუ არაფერს აპირებ ჯობია ისეთი არაფერი გააკეთო რაც კიდევ უფრო ატკენს გულს.
-ცოტნეზე ძალით ვუთხარი, მინდოდა რომ ნერვები მოშლოდა და საბოლოოდ გამომტყდარიყო.
-საშინელი ხარ.
-მეც მიყვარხარ. -შუბლზე აკოცა. -ყველზე ძალიან და იცოდე რომ ყოველთვის შენს გვერდით ვიქნები. -ლოყაზეც მიაწება ტუჩები. გიჟდებოდა ელიზაბეტზე, მართალია იშვიათად გამოხატავდა გრძნობებს, მაგრამ ქალებიდან ყველაზე მეტად თავის და უყვარდა. მართას შემდეგ რათქმაუნდა.
-მეც მიყვარხარ, გადი უნდა დავიძინო.
-თაკოს მიმიხედე. -თვალის ჩაკვრით შემოიფარგლა და საძინებელი მაშინვე დატოვა.
/\/\/\/\

ღამის სამ საათზე ტელეფონის ბჟუილმა გააღვიძა, უცხო ნომრის დანახვაზე ნერვები მოეშალა და მაშინვე გათიშა, მეორედ რომ დარეკა უპასუხა, ყურზე ედო, არც თვითონ იღებდა ხმას არც მოპირდაპირე მხარეს მყოფი.
-იტყვით რამეს თუ გავაგრძელო ძილი?
-ჩამოდი დაბლა. -ნაცნობ ხმაზე უცებ მოეგო გონს, თვალები ჭყიტა და საწოლში გასწორდა.
-შენ… კითხვების დასმა მეზარება, კიდევ ჩაცმაც მეზარება და ჩამოსვლაც.
-გელოდები. -ესღა თქვა და გათიშა. გაოგნებული უყურებდა ტელეფონს, მერე ლოგინზე დაწვა, ბალიშში ჩარგო სახე და თვალები დახუჭა. მის ჯინაზე არ აპირებდა ჩასვლას, მაგრამ მაინც წამოდგა, სწრაფად გადაიცვა გრძელი სარაფანი, ზევიდან ჟაკეტი მოისხა და სახლიდან ჩუმათ გაიპარა. დაბლა ჩასულს ბოძზე მხრით მიყრდნობილი დახვდა, სიგარეტს ეწეოდა და მისკენ მიმავალს უყურებდა. როგორც კი ნიავმა დაუბერა ახალ გაღვიძებულს შესცივდა, ჟაკეტი მჭიდროდ მოიხვია და ხელები მკერდზე დაიკრიფა. როგორც კი თორნიკეს მიუახლოვდა შუბლი მკერდზე მიაბჯინა.
-მცივა, მეძინება და ჩხუბის ან შეწინააღმდეგების თავი არ მაქვს, არც ლაპარაკის… და საერთოდაც… მგონი ახლა ჩამეძინება. -ჩაიბურტყუნა, სახე მიადო მეკერდზე და სხეულზე უფრო მეტად აეკრა. თორნიკე კი გაოცებული იდგა, როგორც იქნა მოეგო გონს და ხელეები მოხვია. სხვანაირად გრძნობდა თავს იმ დროს, უფრო ცოცხლად და გახსნილად. ლიზას ბავშურმა ქცევამ დააბნია, გული გაუთბო, ისიც კი დაავიწყა იქ რისთვის იყო მისული. -რა თბილი ხარ. -ცხვირი მის ყელში ჩარგო, თან თორნიკეს სურნელი შეისუნთქა, წამსვე დაუარა ტანში ჟრუანტელმა და მთლიანად გათბა.
-კიდევ გცივა? -უჩვეულოდ თბილი იყო ქალდანის ხმა, თვითონაც კი ვერ იცნო.
-ვთბები. -დაამთქნარა და ცხვირის წვერი კანზე გაუხახუნა. -კიდე გაბრაზებული ხარ?
-რატომ არ დამიჯერე? -თავზე მიაწება ტუჩები.
-არ გამხსენებია… თან ჩემს თითებს არ შეხებია, მეხუტებოდა. -სიცილით თქვა თან ყელში აკოცა.
-როგორ გათამამდი.
-ხომ გითხარი შეწინააღმდეგების თავი არ მაქვსთქო.
-იმ ტიპთან აღარ დაგინახო.
-იმ ტიპს დიდი ხანია ვიცნობ, ის ტიპი ჩემს სასტავშია, იმ ტიპს ვუყვარვარ და მაგ ტიპის მიმართ ერთი პერიოდი მეც მქონდა გრძნობები. -ძილ ბურანში მყოფი თავისთვის ბურტყუნებდა, არ ვიცი რამ ათქმევინა ეს ყველაფერი, ან როდის მერე უყვებოდა რამეს ქალდანს, მაგრამ იგრძნო როგორ დაეჭიმა თორნიკეს სხეული და წამსვე ინანა ყველა სიტყვა რაც კი თქვა. -მგონი ბევრს ვლაპარაკობ.
-ჩემი გაგიჟება გინდა ხო?
-არა, ამ წუთას რა მინდა გითხრა? -უცებ შეცვალა თემა რომ ჩხუბი თავიდან აერიდებინა.
-მითხარი.
-აი ასე ზუსტად, სადმე რომ დავწვე და დავიძინო. -თავი გაამოძრავა, ისევ დაამთქნარა და საკუთარ სიტყვებზე დაფიქრდა.
-სულ ასეთი რომ იყო რა იქნება?
-მორჩილი ქალები გევასება? -უდარდელად საუბრობდა, თითქოს ჩვეულებრივი მოვლენა იყო მათი ასეთი დიალოგები და ისეთ არაფერს ამბობდა.
-მორჩილები მყავს, შენნაირი გიჟები მევასება.
-ანუ საყვარელი და მორჩილი არ უნდა ვიყო? -უკვე მერამდენედ ამთქნარებდა ღმერთმა იცის, თან თორნიკესგან წამოსული სითბო სიამოვნებდა, აღარ უნდოდა საძინებელში დაბრუნება, თან მოსწონდა ასეთი თორნიკე, დროს იყენებდა რამდენ ხანსაც შეეძლო, რადგან იცოდა მომდევნო დღეს ისევ იგივე დიალოგები დაიწყებოდა. -რანაირი ხარ, ახლა მახსენდება შენი ქცევები და ვეღარ გიტან, სხვა რამეზე მელაპარაკე თორემ გამოვფხიზლდები ახლა.
-კოკა თუ პეფსი. -სიცილით თქვა და ლიზამ მაშინვე ასწია თავი მისი მკერდიდან.
-კოკა. შენ?
-მეც. გიორგისთან აღარ იქნები ისე როგორც იყავი.
-ისე ძილი რა კარგი რამეა არა? -ქვევიდან უყურებდა ლურჯებში. -რანაირი თვალები გაქვს, ყველანაირად სხვანაირი როგორ ხარ. არა არ ხარ… საერთოდ შენთან რა მინდა?
-არ აღიარებ მაგრამ შინაგანად ცუდი ბიჭები გევასება, მაგიტომ არ შეგიყვარდა ის გიუშა.
-სხვათაშორის სანამ იმ დღეს მეცემოდი ველურივით, ვფიქრობდი რომ მიყვარდა.
-მერე გაკოცე და მიხვდი რომ ვერაფერს ვერ იტან მაგისას, ჩემი საქციელი გესიამოვნა მაგრამ არასდროს აღიარებ.
-მართალია პირველი, მეორე არა.
-ჩემი ხარ. -ზევიდან უყურებდა ნახევრად მძინარეს, უცებ აკოცა ტუჩებზე, იგრძნო როგორ დაუარა ტანში ჟრუანტელმა და როგორ აუჩქარდა გული.
-არ ვარ.
-მხოლოდ ჩემი ხარ და მხოლოდ მე მაქვს შენზე შეხების უფლება. -ისევ აკოცა.
-ახლა უნდა წახვიდე?
-არ წავიდე?
-არა. -თვითონ მიაწება ტუჩები მის ბაგეებს. თორნიკეს კი სიამოვნებისგან გასცრა, აგიჟებდა მისი ბავშვურობა, ამასთან ერთად ქალურობა, სიგიჟე და ყველაფერი რაც ელიზაბეტს ახასიათებდა. -ყველგან როგორ ხარ?
-შენ თავს ვფიცავარ სადაც ვარ ზუსტად იქ მოდიხარ, ან შენ დამდევ, ან მართლა დამთხვევაა და მართლა ჩემთვის ხარ.
-და შენ ჩემთვის?
-ალბათ. შენ ჩემი ხარ, მე კიდე ვერ ვიტან როცა ჩემსას ეხებიან.
-რომ არ მინდა შენად ყოფნა?
-არაა? -სიცილით უთხრა, ისე როგორც პატარა ბავშვებს ეუბნებიან ხოლმე, თავის ქცევაზე კიდევ უფრო გაეცინა.
-ნწ… ვერ ვიტან შენნაირებს, სულ კაიფში რომ არიან. პირველ დღესაც ეგრე იყავი, მერე დღესაც და ახლა… არ ხარ.
-და რეზი გევასება?
-რეზი ჩემი ბიძაშვილია, მიყვარს და ყველანაირი მეყვარება.
-მეც შემიყვარებ ყველანაირს. -ნიკაპზე მოკიდა ხელი და კიდევ ერთხელ დაუკოცნა სავსე ბაგეები. -მიდი ადი და დაიძინე. -შუბლზე მიაწება ტუჩები.
-მეზარება.
-მალე. -ხელები გაუშვა და ერთი ნაბიჯი უკან გადადგა.
-შემცივდა. -ისევ ისე იდგა, არცერთი არ ინძრეოდა, ბოლოს თავით ანიშნა ქალდანმა წადიო და ისიც უკან მოუხედავად წავიდა სახლისკენ.
“დაწექი?” მესიჯი მიიღო ტელეფონზე და უნებურად გაეღიმა.
“ჰო”
“ტკბილი ძილი”
“შენც” უცებ გაგზავნა, იცოდა მეტს აღარაფერს მიწერდა ქალდანი, ტელეფონი იქვე დადო და ბალიშს ბედნიერი ჩაეხუტა.
/\/\/\/\

-თქვენ ვერც კი წარმოიდგენთ ჩემმა თვალებმა რა ნახა, რა მოისმინა ყურებმა და რა დამემართა გუშინ. -სასწაულ ხასიათზე მყოფი ბედნიერებას აფრქვევდა, დაქალებს ხელკავი გამოსდო და ცალკე გაიყვანა.
-გუშინ ნახე? -თვალებ დაჭყეტილი უყურებდა დაქალს, თან მის გაბრწყინებულ სახეს ვერაფრით ხსნიდა.
-ვინ ნახა. -წარბები დაახლოვა თაკომ. ლიზამ მოყოლა დაიწყო და ყველაფერი მოუყვა დაწყვირლებით, ერთმანეთზე მიაყარა სიტყვები და ბოლოს ღრმად ჩაისუნთქა.
-ეგეთი თუ იქნებოდა რას წარმოვიდგენდი, პრინციპში ჩვეულებრივი რომ ყოფილიყო ალბათ საერთოდ არც დავინტერესდებოდი.
-ერთ ღამეში დაგიმუღამებია ქალდანის მორჯულება.
-მაგას რა მოარჯულებს, შეპარვით მაინც თავისას უბერავდა, ისე სულ ღამე რომ მნახოს ხოლმე არ უნდა?
-მე ძალიან მომწონს ეგ ბიჭი. -მხრები აიჩეჩა თაკომ. უხასიათოდ იყო, მაგრამ მაინც ცდილობდა გაღიმებას.
-შენ ლაივში უნდა ნახო, ჩამოდნები. -ხელი მოხვია სიცილით ლიკამ.
-თაკ… -დაქალის მოწყენილ სახეს ვეღარ უძლებდა, ასეთი არასდროს ენახა, მაშინაც კი მხიარული იყო როცა ნიკოლოზს სხვადასხვა ქალთან ხედავდა.
-გადამივლის ხომ იცი?
-იცოდა, მთელი ამ დროის მანძილზე იცოდა რომ გიყვარდა და ცოტნეზე იმიტომ გითხრა რომ გეღიარებინა რასაც გრძნობდი.
-რაა? -თვალები ჭყიტა მოულოდნელობისგან.
-გუშინ მითხრა.
-აქამდე ვერ მითხარი? ახლა ხასიათზე მოვედი, ანუ იცოდა, დეგენერატი, მაგას ვანახებ როგორ უნდა სიყვარულში გამოტეხვა. -თვალები დააწვრილა, წამში მოვიდა ენერგიაზე, თვალები ისევ გაუბრწყინდა და ძველი თაკო დააბრუნა.
-ხოო თაკ, ასწავლე ჭკუა ჩემს ძმას. -სიცილი ვერ შეიკავა, იმ წუთებში ბედნიერი იყო მაგრამ დაღამებამდე დიდი დრო ჰქონდა, გრძნობდა ისევ გამოჩნდებოდა თორნიკე და თუ გიორგისთან დაინახავდა ძველი ქალდანი დაბრუნდებოდა. პრინციპში მოსწონდა კიდეც ასეთი, ნერვებ მოშლილი და დაუმორჩილებელი.

საღამომდე მაქსიმალურად ცდილობდა გიორგისგან თავის არიდებას, არა თორნიკეს გამო, უბრალიდ ვეღარ იტანდა მის ძველებურ სიახლოვეს და თბილად მოპყრობას, გულის რევის შეგრძნება ეუფლებოდა, მისგან შორს ყოფნა უნდოდა, თან ვერ ხვდებიდა რა დაუშავა ასეთი, ასეთ დამოკიდებულებას რომ გამოხატავდა მის მიმართ. ეცადა თორნიკე და მასზე ფიქრები გვერდით გაეწია და გიორგისთან ჩვეულებრივ გაეტარებინა დრო.
გოგოებთან ერთად სახლში ავიდა, უნდა გამოეცვალათ და კლუბში წასულიყვნენ.
-დღეს და ხვალ უკრავს ვაჟბატონი.
-ჩვენც ვიქნებით დღეს და ხვალ იქ. -კაბები გამოალაგა ლიზამ.
-სად არის ნეტა?
-ალბათ თავის ოთახში.
-ტვალეტში გავალ და მოვალ, ეს ბორდოსფერი კაბა ჩემია ხელი არ ახლოთ.
-მიდი მიდი.
-დეგენერატი. -ბურტყუნით გავიდა ოთახიდან, უცებ შეაღო აბაზანის კარი და პირსაწმენდშემოხვეული ნიკოლოზის დანახვისას ხელები აიფარა სახეზე და უკან გასვლა დააპირა, მაგრამ მაჯაში წვდა ალასანია, კარზე ააკრა და მენჯებით სხეულზე მიაწვა. -გამიშვი! -ცეცხლებს ყრიდა თვალებიდან.
-არ მითხრა რომ ჩემი შეხება არ გსიამოვნებს. -ქვედა ტუჩზე იკბინა, თან ხელი ტოპის შიგნით შეუსრიალა.
-ჯანდაბა… ხომ იცი რომ ჩამოვდნები ახლა თუ არ გამიშვი და რა გინდა ვერ გავიგე? ყველაფერი ჩემი პირით უნდა გითხრა?
-ზუსტად. -სახე ახლოს მისწია მის სახესთა და ცხვირის წვერი ლოყაზე გაუსვა.
-ადვილად შემიძლია შენი საწოლში შეთრევა იცი? -პრესზე ჩამოაყოლა თითები და პირსაწმენდზე გადაატარა. ჯერ სუნთქვა შეეკრა ალასანიას, მერე ტუჩზე იკბინა და ჩაიცინა.
-მაგაზე სხვა დროს ვისაუბროთ, თან ბარემ გავარკვიოთ ვის რა შეუძლია. -ყელზე მოხვეული ბენდენა უცებ მოხსნა, სველი კოცნა დაუტოვა იქვე, მოშორდა და მაშინვე დატოვა იქაურობა.
-რა საწოლში შეთრევა თაკო? -შუბლზე მიირტყა ხელი. -პრინციპში ასეთ ფორმაში რომ დაინახავ აბა სხვა რაზე უნდა იფიქრო.

იცოდა რომ თორნიკე იქ იქნებოდა, არ ცდილობდა მოძებნას, გრძნობდა მის მზერას ცეკვის დროს და სხვა არაფერი უნდოდა. ბართან იჯდა როდესაც გიორგი მიუახლოვდა და ყურში ჩაჰყვირა.
-თავს მარიდებ?
-არაა! -გაიცინა და იქაურობა მოათვალიერა.
-მაშინ ადექი და მეცეკვე.
-დავიღალე! -ისევ დაუყვირა და დაინახა როგორ განათდა მაგიდაზე დადებული ტელეფონი. უცხო ნომრისგან იყო, არ გაუხსნია, მაგრამ მაიმც დაინახა სიტყვა “ჭკვიანად”, არ შეიმჩნია, დაეჭვებულ გიორგის თვალი აარიდა და ზემოთ მდგომ ძმას შეხედა, რომელიც თავის სტიქიაში იყო, სხეულს არხევდა და მუსიკას ანაცვლებდა.
-ვინმე გყავს? -ისევ ჩაესმა გიორგის ხმა და გაოცებულმა ახედა.
-არა რა თქმაუნდა!
-აბა რა გჭირს?
-წამოდი! -მობეზრებულმა ამოილაპრაკა, ფეხზე წამოდგა და ხალხს შეერია. დაჟინებულ მზერას გრძნობდა მაგრამ არ შეეძლო გიორგის ასე უბრალოდ ცხოვრებიდან ამოშლა, შეიძლება აღიზიანებდა მისი თბილი დამოკიდებულება, მაგრამ მეგობრების სიაში ჯერ კიდევ იყო. -წადი გაერთე! -ყურში ჩაჰყვირა და წელზე შემოწყობილი ხელები მოაშორებინა. თბილად გაუღიმა, მერე ისევ ბარისკენ წავიდა, მაგრამ მაჯაში ძლიერად მოჭერილმა ხელმა სულ სხვა მხარეს წაათრია, იცოდა ქალდანი იყო და არაფერს აკეთებდა.
-რა გითხარი გოგო მე შენ? -უცხო ოთახში შეიყვანა, გაბრაზებული უყურებდა ურეაქციო ალასანიას და ნერვები უფრო მეტად ეშლებოდა.
-არ მახსოვს იცი? ნახევრად მეძინა. -მხრების ჩეჩვით ჩაეშვა სავარძელში. ეგოისტურად სიამოვნებდა მისი გაბრაზება.
-ძალით აკეთებ ხო? -ვისკი დაისხა ჭიქაში, იქვე მდგომ მაგიდას მიეყრდნო და თვალი გაუსწორა ლიზას.
-უი ის შენ იყავი მესიჯი რომ მომწერე? არ გამიხსნია და მე მეგონა ნომერი შეეშალათ. მაპატიე. -უდარდელად ამოილაპარაკა, მერე თვალები აუფახურა და გაიცინა. -არ მჯერა ახლა აქ რომ ვარ, რა უცნაურიები ხართ ეს კაცები. -იქაურობა მოათვალიერა, მერე ისევ თორნიკეს გაუსწორა მზერა. -აქ მოგყავს ხოლმე სხვებიც?
-რაა? -წარბები მაღლა ასწია, მერე მიხვდა რაც უთხრა და ხარხარი მორთო. -შემოსვლის წუთიდან მაგაზე ფიქრობ? დამავიწყდა მეთქვა, მანდ ნუ ზიხარ, ცოტახნის წინ მაგ ადგილზე სხვა ქალი მეჯდა ზედ.
-ცინიკოსი. -თვალები აატრიალა. -უკვე გითხარი რომ გიორგი ჩემი მეგობარია.
-რომ მახატია ვინ არის იცი? -ვისკი მოსვა, სწრაფად დაფარა მათ შორის მანძილი, გვერძე მიუჯდა და ხელის მარტივი მოძრაობით ფეხებზე დაისვა. -რა ვილაპარაკეთ დაგავიწყდა?
-შენ ილაპარაკე, მე გისმენდი, როგორც მახსოვს არ დაგთანხმებულვარ გიორგისთან თავის შორს დაჭერაზე. -თავის წელზე მოხვეული ხელებიდან თავის დაღწევას ცდილობდა, მაგრამ არაფერი გამოსდიოდა.
-რატომ გინდა მაცემინო ის ტიპი ტო?
-რას იზავ? ტყუილად მივარდები და სცეემ? რის გამო?
-ხელებს რომ გიფათურებს იმის გამო.
-და მე ვინ ვარ შენი? აქეთ უნდა გცემდეს ვიღაც უცხო ამდენს რომ ბედავ.
-ნუ მაცინებ. -ცინიკურად ჩაიცინა, ქვედა ტუჩზე იკბინა და ისე შეათვალიერა უმაკიაჟოდ მდჯომი ელიზაბეტი, რომელსაც ღია კამკამა ცისფერი თვალები ჰქონდა, ნამეტანად ღიაც კი, თითქოს ნაცრისფერში გადადიოდა. -ეგ ტიპი შენს გამო არ იჩხუბებს, იცის რომ არაფრის ტრა.კი არ აქვს, ერთი რეზის შეუძლია სახე გამიერთიანოს თუ შენთან ერთად დამინახა. -ლიზას ტუჩებზე გადაიტანა თვალები, ცერა გადაატარა, მარცხენა ხელით კი, რომელიც წელზე ჰქონდა მოხვეული, თავისკენ მისწია და ტუჩებამდე მანძილიც მაქსიმალურად შეამცირა.
-მიდი მაშინ და სცემე არაფრის გამო. -გული აუჩქარდა, თავლები ეხუჭებოდა მოსალოდნელი ვნებიანი კოცნის წარმოდგენისას.
-ვაახ შენ ვინ ხარ ტო? აქამდე ნებისმიერი გოგო ჩამაკვდებოდა მკლავებში რომ იცოდნენ მათ გამო ვინმეს ცემა მინდა. -თავი გააქნია სიცილით.
-ხოდა წადი, უთახი და ისიამოვნებ კიდეც.
-ვერ ხვდები არა? -ჩამოშლილი თმა უკან გადაუწია.
-რას უნდა მივხვდე? ეგოსიტი რომ ხარ, რომ ამომიჩემე იმის გამო რომ დანებების ნაცვლად გეწინააღმდეგები, ნერვებს გიშლი და ხანხადან ჩემი მიხრჩობა რომ გინდა მაგას?
-არა ელიზაბეტ, იმას უნდა მიხვდე რომ არ მაინტერესებს არცერთი მდედრი, მკი.დია ყველა ჩემი ნახმარი ქალი ვისთან წავა და ვისთან არა, არ ვინტერესდები რას აკეთებენ და არც იმათი მეგობარი კაცების ცემა მინდა.
-ანუ… -თვალები გაუფართოვდა, ცისფერები გამუქებოდა და ისე უყურებდა ქალდანის ლურჯებს.
-ანუ ის რომ მკი.დია ყველა ქალი თავისი ქცევებით შენს გარდა, ვაბშე დამაშტერე ამხელა კაცი ამ პატარა ბავშვმა ტო.
-არ მჯერა მე შენი სიტყვების, არ გიცნობ და გამიშვი უნდა წავიდე.
-და არ გინდა ჩემი გაცნობა?
-არ ვიცი რა მინდა, თავგზას მიბნევ.
-ნუ ეწინააღმდეგები თავს, შემომხედე და მითხარი რა გინდა. -სახეზე მოკიდა ხელები, თვალი გაუსწორა და დაელოდა როდის იტყოდა იმ პასუხს რაც სურდა.
-ჯანდაბა მინდა შენი გაცნობა, მაგრამ არ ვიცი როგორ უნდა გაგიცნო, შენ უბრალოდ ჩნდები… გიჟივით მეცემი ხოლმე და მიდიხარ, ალბათ გუშინ რომ არ მოსულიყავი ვერც დავინახავ შენს სხვა მხარეს.
-როგორ სხვა მხარეს? -ჩაიღიმა, აშკარად კმაყოფილი იყო ლიზას პასუხით და თუ მოინდომებდა უფრო მეტსაც გაიგებდა.
-თბილი იყავი, თითქოს გაქრა ის თორნიკე და ახალმა, უფრო თბილმა თორნიკემ ჩაანაცვლა, არ იყო შენი სიტყვები ირონიით გაჟღენთილი, თავისუფლად, გახსნილად და უფრო ლაღად საუბრობდი, თითქოს ის იყავი ვინც ხარ, დღეს კიდე აქ რომ შემომიყვანე ისევ ჩვეულებრივი ნიღაბ აკრული ქალდანი დამხვდა.
-სხვათაშორის ჩემი ეგ მხარე არავინ იცის და ჯობია საიდუმლოდ დავტოვოთ.
-ანუ მხოლოდ ჩემია ეგ თორნიკე.
-შეიძლება იყოს კიდეც მხოლოდ შენი. -ვერ მოითმინდა და მაინც დაეპატრონა მის ტუჩებს, უკვე საყვარელს და მისაკუთრებულს. -წამოხტი, წადი, ჭკვიანად მოიქეცი და ხვალ დაგირეკავ.
-დამირეკავ?
-ხო რაიყო, მეც ვხმარობ ტელეფონს.
-ვაა. -სიცილით წამოდგა თირნიკეს ფეხებიდან და ზუსტად მაგ დროს შემოაღო კარები ბიჭმა.
-აქ რა გინდა? -წარბშეკრულმა გადახედა ქალდანს.
-ვლაპარაკობდი შე ჩემა შენძმობას ვფიცავარ.
-ეს ის გიგო არ არის მაგარი რომ გაგცხო? -უცებ ასწია წარბები ბიჭმა და სახეზე კარგად დააკვირდა.
-ხო ეგ არის. -გადაპარსულ თავზე გადაისვა ხელი. -გაიცანი ელიზაბეტი, ეს ჩემი ძმაკაცია დაჩი.
-სასიამოვნოა.
-ჩემთვისაც? -ხელი ჩამოართვა და ძმაკაცს გახედა გაკვირვებულმა. -ხო ჩემთვისაც.
-დავაი ლიზ და პირდაპირ სახლში დააწექი.
-კი როგორ არა. -თვალები აატრიალა. -ჩემი ძმა უკრავს, მე კიდე არსად არ ვაპირებ წასვლას, ენერგია ჯერ კიდევ მაქვს.
-ვინ შენი ძმა? -თვალები ჭყიდა დაჩიმ. -ნიკა შენი ძმაა?
-იცნობ?
-ეს კლუბი ჩემია ლიზ, ესეც იცნობს, მაგრამ მთლად კარგად ვერ ეწყობიან, შესაბამისად არც კარგი ურთიერთობა აქვთ და ვფიქრობ არ გაუხარდება ნიკოლოზს შენი თოკასთან დანახვა.
-ბევრს ფიქრობ შენ იცი? -თავში წამოარტყა ხელი ქალდანმა.
-რას შვრებით? -ქერა თმიანმა შეაღო ოთახის კარი, ღიმილ აკრული მიაბიჯებდა მათკენ, როგორც კი მიუახლოვდა ლიზას ჩამოადო ხელი მხარზე და ბიჭებს შეხედა, ალასანიამ კი გაკვირვებულმა ახედა. -რა საყვარელი ცხვირი გაქვს გოგო. -აპრეხილ ცხვირზე ჩამოკრა თითი.
-ლიზ…
-ლიზა? ლიზიკო ელიზაბეტი? -გაკვირვებული შეტრიალდა ბიჭი. -მე რატიკო ვარ შენი… თოკუნას ძმა რა. -ჩაიცინა. -რა საყვარელი ბავშვი ყოფილხარ ტო.
-რატი!
-რა გჭირს შე ჩემა, რას მიბრიალებ მაგ ლურჯ თვალებს, მე რომ მწვანე მაქვს ვერ დავაბრიალებ თუ რა. -ხელი გადახვია ლიზას და ისე შეხედა ძმას. -ორი წლით არის დიდი და გონია ჩემზე მაგარია, ნუ პრინციპში… კაროჩე დაი.კიდე ამის როჟების კერვა. თუ მოინდომებ პატარა ბავშვი გახდება. -ბოლო წინადადება ყურში ჩასჩურჩულა და უცებ მოშორდა. -ვოტ ტაკ, წავედი ახლა, გამიხარდა შენი გაცნობა ლიზიკო, შევხვდებით კიდევ. -ხელი დაუქნია და ისე სწრაფად გავიდა როგორც შემოვიდა.
-წავედი მეც. -კარისკენ წავიდა ხასიათზე მოსული.
-აქვე ვარ მე იცოდე.
-ვიცი უკვე. -სიცილით გაიხურა კარი, მერე კი უცებ შეაღო. -თორნიკე…
-რაიყო?
-სად ვარ მე რა ვიცი, რომ შემომათრიე, სიბნელეში ვერაფერი დავინახე.
-მე გაგიყვან წამო. -სიცილით მიუახლოვდა დაჩი.
-გარეთ მინდა გასვლა.
-კარგი. -ხელი ჩაკიდა და ხალხის ბრბო ისე გაარღვია, კიბეებზე აიყვანა და გარეთ ლიზასთან ერთად გავიდა.
-არა ეს ჩემი ძმა კი კარგად უკრავს მაგრამ თავი ამტკივდა უკვე.
-სად იყავი გოგო! -უცებ ეცა ლიკა. -მეგონა ვიღაცამ მოგკიდა ხელი და სადმე ბნელ კუთხეში… -უცებ მოკეტა როცა ლიზას გვერძე მდგომი ბიჭი დაინახა. -ჯანდაბა… გადარჩი ანუ? -ბოლოს მაინც გაეცინა თავის სიტყვებზე.
-გადავრჩი კი. -უხერხულად გადახედა დაჩის რომელიც სიცილს ძლივს იკავებდა. -ეს ლიკაა ჩემი დაქალი, ეს კიდე დაჩი… თირნიკეს ძმაკაცი.
-უი, გამარჯობა. -ჩაიცინა, თან ქვედა ტუჩს გაუაზრებლად გამოსდო კბილები. -არ წავიდეთ?
-თაკო?
-წავიდა… ის დაამუღამე? თაკოს ყვავილებიანი ბენდენა რომ უკეთია შენ ძმას მაჯაზე?
-ხო, დღეს ტვალეტში რომ გავიდა მაგ დროს აბაზანაში იყო ნიკოლოზი.
-მულიც ასეთი უნდაა. -წარბები ასწია ლიკამ.
-წავიდეთ, მადლობა. -დაჩის გადახედა და ლიკუნას ხელკავი გამოსდო.
-არაფრის რა მადლობა.
-არ უთხრა რომ წავედი.
-ლიზ…
-გთხოვ.
-კარგი ხო.
-შეხვედრამდე. -გაღიმებულმა გააგრძელა გზა. ამჯერად იმის მეოთხედი მოუყვა ლიკას რაც მოხდა, მიხვდა რომ დაჩიმ მასში ინტერესი გამოიწვია და თავისთვის გულში ჩაიღიმა.
-ამ კლუბის მეპატრონეს ვიცნობ, რა პატივში ვარ.
-ხოარ დაგევასა?
-მთავარი იცი რა არის დაქალო ჩემო?
-რა?
-მთავარია კაცს დაევასო, მოეწონო და შეუყვარდე, ზოგადად კაცს უფრო უნდა უყვარდეს ქალი ვედრე ქალს კაცი, აი მაშინ უკვე სხვა გრძნობა და სხვა ურთიერთობა ჩნდება. ამჟამად მთავარი ის არ არის მე დამაინტერესე დამევასა თუ მომეწონა ის ტიპი, მთავარია იმას თუ დავევასე.
-რა იცი რა ხდება.
-ისე ეს ძმაკაცები ასე ერთად რანაირად მოხვდნენ, გეუბნები ზევიდან არიანთქო.
-შენ თორნიკეს ძმა უნდა ნახო.
-არც ეგ იქნება ნაკლები. ჯერ შენ მიგიყვან სახლში მერე მე წავალ. -ტაქსი გააჩერა და კმაყოფილი დასკუპდა უკან.
სახლში მისულს მალევე მიუვიდა შეტყობინება ქალდანისგან.
“მიხვედი სახლში?”
“ჰო”
“ტკბილი ძილი”
“შენც”
/\/\/\/\

-აუ წავიდეთ რა მა გთხოვ. -ყელზე თითებ მოჭერილი უკან დასდევდა გიგას.
-მიდი მიდი ნუ მაფიქრებინებ რომ დაბერდი და სახლში ჯდომა გირჩევნია. -ხელი მისცხო ნიკოლოზმა მამას, ჯერ თვალებ მოჭუტული უყურებდა შვილებს, მერე იქვე მჯდომ მომღიმარ ცოლს გადახედა.
-დავბერდი მართა?
-ჩაიცვი ძვირფასო ხომ ხედავ საკუთარ თავში გაეჭვებენ შვილები.
-მითხარი. -მიახლოვებულ ცოლს წელზე მოხვია ხელი და სხეულზე აიკრა.
-შენ რა დაგაბერებს გიგა? ყოველ შემთხვევაში ჩემთვის ისევ ისეთი ხარ. -ქვედა ტუჩზე იკბინა გაღიმებულმა და ქმრის ბაგეებს დახედა. -თავისუფალები ვართ ყველა, ახლა თუ აჯუჯღუნდი და ბებერი კაცივით სახლში ჯდომა, დასვენება და ტელევიზორის ყურება არჩიე ცოლშვილთან ერთად აგარაკზე ასვლას და გართობას, მაშინ მეც შემეპარება ეჭვი შენს ახალგაზრდობაში.
-ცუდი ქალი ხარ. -წარბები დაახლოვა. მერე უცებ დაეტაკა ტუჩებზე და ვნებიანად დაუკოცნა.
-ჰაა რას ვშვრებით? -ხელები გაშალა სიცილით ნიკოლოზმა.
-მივდივართ.
-დღეს ღამით უკან უნდა დავბრუნდე მე ხომ იცით?
-რომლისკენ?
-თორმეტამდე თქვენი ვარ.
-ტელეფონები აიღეთ და გზაში ვიყიდოთ რაღაცეები.
შუადღისკენ უკვე აგარაკზე იყვნენ, სახლი და ბასეინი სუფთად იყო მართას დამსახურებით, როგორც კი შევიდნენ სახლში მაშინვე გაიხადა კაბა ლიზამ და შავი საცვლების ამარა გაექანა აუზისკენ. ნიკოლოზიც მოჰყვა უკან, მართამ კუპალნიკი ჩაიცვა, შეზლონგზე დაწვა და სახე მზეს მიუშვირა. მშვიდად ცურავდნენ წყალში დაძმა როდესაც შორტების ამარა მორბენალი მამა დაინახეს და ისიც უცებ წყალში აღმოჩნდა. ორივემ სიცილი ატეხა, მერე თავით ნახტომი შეუქეს.
-დეე ჩამო შეენც რა.
-არ მინდა. -ისევ იუარა ალასანიების დიასახლისმა.
-მოიცადეთ. -ჩუმათ თქვა გიგამ და წყლიდან ამოსული ჩუმათ მიეპარა ცოლს, ხელში აიტაცა და ბასეინში ისე გადახტა.
-რით გერ მოიშალე ეს საქციელი ამხელა კაცმა. -თვალები მოისრისა და შვილებთან ერთად მოხარხარე ქმარს შეუღრინა.
-კარგი რა მართა, ხომ გინდოდა ახალგაზრდობის გახსენება… ხოდა მოდი აქ, გაცურე გამოცურე. -ხელი ჩაკიდა და თავისკენ მისწია.
-როგორ ვერ გიტან რომ დამცინი იცი?
-ოცდაშვიდი წელია შენთვის ცურვის სწავლას ვცდილობ.
-არ არის ეს ცურვა ჩემთვის და რა გავაკეთო. -20 წლის გოგოსავით აწუწუნდა უცებ, სულ ასე ხდებოდა გიგას გვერდით, პატარა გოგოსავით ცქმუტავდა, უხაროდა, გიგას ნაჩუქარ საჩუქარზე თვალები ისე უბრწყინავდა თითქოს პირველად ჩუქნიდეს რამეს.
-რა ფორმაში ხარ ცოლო? თვალს ვერ გაშორებ იცი?
-შენ მოგიწევს ტრენაჟორებზე სიარული ქმარო, ღიპი გედება და არ მომწონს. -თვალი ჩაუკრა და დატოვა გიგა ალასანია სახეზე ღიმილ აკრული.
ცოტახნით ისევ დარჩნენ წყალში, შემდეგ ვეღარ გაუძლო ცოლის ამ ფორმაში ყურებას, უცებ მივარდა თვალებ ანთებული, მხარზე გადაიკიდა და შვილებს დაუბარა მალე დავბრუნდებითო. ორივე მიჩვეული იყო გიგას მსგავს ქცევას, ყოველთვის ეცინებოდათ, მაგრამ მაინც ამაყობდნენ მშობლების სიყვარულით, ქცევით და გრძნობების უცნაური გამოხატვით.
-ეგ რა ნაცნობი ბენდენა გიკეთია. -დაინახა წყლიდან ამოსულმა როგორ დაიმაგრა მშრალ ხელზე.
-ისე მეუბნები თითქოს არ იცოდე ვისია. -წინ ჩამოშილი სველი თმა უკან გადაიწია და გვერძე მიუწვა.
-და რათ გინდა?
-რა კითხვებს სვავ?
-არა მართლა მაინტერესებს.
-რომ ვუყურებ მახსენდება ეგ გიჟი, ისიც მახსენდება რომ ვუყვარვარ და მარტო ჩემია, მერე უფრო სხვანაირად ვგრძნობ თავს.
-შენია? -წარბები ასწია.
-ხო ჩემია, თაკოს გულიც, სულიც, ღიმილიც, სხეული ჯერ არა მაგრამ მალე ეგეც იქნება. -სათვალე გაიკეთა და გაპარული ღიმილით თავქვეშ ამოიდო ხელები. -შენზეც იტყვის ვიღაც “ჩემია”-ს როდისმე. მეც გავუხევ სიფათს.. ისე რა უნდა ვქნა ტო. -წარბები შეკრა უცებ. -შენ სხვისი როგორ უნდა იყო, წარმოდგენაც არ მინდა, ვაფშე ყველას ცემა მინდა ვინც შეიძლება შენი მომავალი ქმარი იყოს, აუ რა ქმარი ტო… ლიზ… -უცებ გადახედა მომღიმარ დას.
-რა იყო?
-არ გათხოვდე, ვაფშე არავინ არ შეიყვარო ლიზ, ჩემთან იყავი სახლში, ჩემი და თაკოს შვილები ზარდე და ეგ იქნება არ გინდა?
-შენი და თაკოს? -თვალები ჭყიტა.
-გოგოზე გეუბნები ჩემიათქო და შენი რა კითხვებს მისვავ ტო?
-ვაიმე შენ ძმიშვილი გამიჩინე და საერთოდ არ გავალ სახლიდან. -გახარებულმა წამოიძახა. -როდის რას აპირებ?
-ჯერ არაფერს, ჯერ თავისუფლებით ვტკბები.
-ანუ მომავალში მაინც აპირებ ჩემი გოგოს ცოლად მოყავანას.
-მომავალში კი.
-გიყვარს? გიყვარს! ვაიმე თაკო გიყვაარს!
-რა გაყვირებს მა? ვის ვინ უყვარს?
-ჩემი თაკო ხომ იცი?
-შენი დაქალი.
-ხო, მაგას უყვარს ნიკოლოზი და შენს შვილსაც უყვარს, ცოტანახში რძალი გვეყოლება სახლში მა, მერე ბავშვიც.
-მართლა ტო? -შვილს გადახედა გაოცებულმა.
-რა გიკვირს მამაჩემო, ოცდაერთი წლის ასაკში მე გამაკეთე, ოცდა ხუთის ვარ და ოდაექვსიწლის მამა რომ გავიჩითო რა?
-ვაიმე გიგა, მე და შენ ბებო და პაპა ვიქნებით? ახლაც ვერ ვიჯერებ, რამხელები გაგვეზარდნენ შვილები შეხედე.
-რა მალე გადის დრო ტო… ახლაც მახსოვს ნიკოლოზის დაბადება, ეს კიდე უკვე შვილზე ფიქრობს.
-ჩემი პატარა დიდი ბიჭია უკვე. -ლოყები დაუკოცნა ნიკოლოზს. -ჩემი პირველი სიხარული ხარ დე.
-ჩამეხუტე მა თორემ ვეჭვიანობ უკვე. -ხელები გაშალა ელიზაბეტმა, გიგამ სიცილით ააფრიალა ხელში და მუხლებზე დაისვა.
-შენ ჩემი პრინცესა ხარ მამი. -ყურში ჩასჩურჩულა. -ჩემი ფერია, შენ რომ გაჩნდი მაშინ ვიყავი ყველაზე ბედნიერი. -ლოყაზე აკოცა გაბედნიერებულს. -გოგოს მამობა მაინც სულ სხვაა. -სიცილით თქვა. -ისე მეტი შვილი უნდა გაგვეჩინა მართა, შეხედე რა ლამაზები გამოგვივიდნენ.
-არაა… არავინ არ მინდა ჩემი ძმის გარდა მე.
-არც ახლაა გვიანი მა. -თვალი ჩაუკრა ნიკოლოზმა და მართას წამორტყმაზე ჩაიცინა.
-რას იტყვი მართა? ხომ არ ავბრუნდეთ. -ხარხარი მორთო ცოლის თვალების ბრიალზე.
-წამო დე გავაკეთოთ რაღაცეები, თქვენ ხორცს და ცეცხლს მიხედეთ.
-გამოვიცვლი და მოვალ. -უცებ წამოხტა მამის კათიდან, სწრაფად მოწესრიგდა და სამზარეულოში მართას ამოუდგა გვერძე.
-შენ არავინ მოგწონს დე?
-არაა.
-აბა იმ ღამეს ვისთან გაიპარე? -თვალი გაუსწორა ქალიშვილს, ლიზას კი პირში გაქანებული ატმის ნაჭერი ჰაერში გაუშეშდა.
-შენ რა იცი?
-როგორც კი სახლიდან გადიხართ შენ ან შენი ძმა მაშინვე მეღვიძება.
-დე დამთხვევების გჯერა?
-ყველაფრის დაჯერებაა შესაძლებელი.
-ხუთჯერ? გადაბმულად ხუთჯერ ისე შევხვდით ერთმანეთს აზრზე ვერ მოვედით ვერცერთი.
-ალბათ ის არის ვისთანაც დარჩენილ ცხოვრებას გაატარებ, მე მამაშენს თვრამეტი წლის ასაკში გავყევი, თვითონ ცხრამეტის იყო, ოცი წლის ასაკში ნიკოლოზი გავაჩინე და მთელი დარჩენილი ცხოვრება გიგას მივუძღვენი. ხშირად მითქვამს რატომ არ მოვიცადე რა მეჩქარებოდათქო, მაგრამ არ ვნანობ, კიდევ კარგი არ მოვიცადე, მოვიქცი ისე როგორც გული მკარნახობდა და მთლიანად გიგას მივენდე.
-და როგორ მიხვდი რომ მამა იყო ის კაცი ვისაც შენს ყველაფერს მიუძღვნიდი?
-იმ ბიჭის დანახვისას რას გრძნობ?
-ძირითადად ჯერ შეხებას ვგრძნობ და მერე ვხედავ. -სიცილით გაუსწორა თვალი სალათის დაჭრაში გართულ დედას.
-და შეხებისას?
-ვითიშები დედა, იმასაც კი ვერ ვხვდები საერთოდ ვგრძნობ თუარა რამეს მისი შეხების გარდა, შეხების ადგილიდან მთლიან სხეულში მორბენალ ჭიანჭველებს ვგრძნობ, და კიდევ ჟრუანტელი, მკლავს დე, ასეთი შეგრძნება არასდროს მქონია, ისეთი სასიამოვნოა რამის ხელებში ჩავადნე ხოლმე, მუხლები მეკვეთება, მისი მკლავები რომ არ მიჭერდნენ ყოველ ჯერზე, ალბათ მის პირდაპირ დავეცემოდი მუხლებზე.
-ჩემი გოგო გაიზარდა, მეტიც, თავის სიყვარულიც იპოვნა. -ეშმაკურად გაიღიმა მართამ.
-მეექვსე დღეა რაც ვიცნობ დედა, რა სიყვარული.
-წამოდი ეს გავიტანოთ… -ჯამები მიაჩეჩა ხელში თვითონ კი თეფშები და ჭიქები წაიღო წვენთან ერთად. -გიგას ალბათ პირველ დღესვე გავყვებოდი რომ ეთხოვა, იმხელა ვნება იყო ჩვენს შორის მაშინ სხვა არაფერი არ გვადარდებდა. სამი თვის მერე გავყევი ცოლად, ეგეც იმიტომ რომ ჩემი ამოჩემება იყო, ჩახვეული მქონდა მიღალატებთქო, ამდროს თურმე მთლიანად ჩემს კლანჭებში ყოფილა მოქცეული და სხვისკენ ვერც იხედებოდა. ვკაპასობდი, არაფერზე არ ვთანხმდებოდი, მეშინოდა ჩემი ქალწულობა რომ ჩამებარებინა მისთვის მერე გული არ აცრუებოდა, არ მივეტოვებინე და სხვასთან არ წასულიყო. -მაგიდას შლიდა, თან ყველაფერს უყვებოდა უკან აკიდებულ ქალიშვილს. -ქორწინება... ჩვენ ქალები მაგით ვიზღვევთ თავს, არადა ჩვეულებრივ შეგიძლია ყოველი წუთი იმ კაცთან გაატარო ვინც სიგიჟემდე გიზიდავს ან მოგწონს. სიყვარულს რაც შეეხება… სიყვარული მერე მოდის, თანაცხოვრებისას. მის ცუდ და კარგ თვისებებს იგებ, იგებ რა უყვარს, რას ვერ იტან და ასე შემდეგ. მე რომ არ მეკაპასა, რომ არ მექაჯა, იმ სამ თვესაც არაჩვეულებრივად გავატარებდი, ახლა ვნანობ ყველა დაკარგულ წუთს რომელიც მამაშენის გარეშე მაქვს გატარებული, ყველა იმ უაზრო ჩხუბს და კინკლაობას. ჩემი ასაკის რომ იქნები, მერე მიხვდები შენი საყვარელი ადამიანის ფასს, და კიდევ, ცხოვრებაში არავინ არ არის შენს საყვარელ კაცზე ძვირფასი, არც მშობლები, არც მეგობრები, არც შვილები და შვილიშვილები, ადრე თუ გვიან ყველა მიგატოვებს, ყველა თავის გზაზე წავა, შენ კიდევ დარჩები შენს კაცთან ერთად, მასთან ერთად დაბერდები, მის ყველა გამოხტომას, ჯუჯღუნს და წუწუნს აიტან. მხოლოს ის გეყოლება როცა ცუდად იქნები, კარგად ყოფნის დროს კი ისედაც ყველა შენს გვერდითაა. აი ის შენი ძმა, ერთმანეთზე მზე და მთვარე რომ ამოგდით, მოიყვანს ცოლს, თავის საყვარელი ქალის გვერდით იქნება, შენ შენი ქმრის გვერდით, ერთმანეთი ისევ ისე გეყვარებათ მაგრამ დრო აღარ დაგრჩებათ ისე იკოტრიალოთ ლოგინში ერთად როგორც ახლა ხართ. ხვდები დე რას გეუბნები?
-კი. -თავის ქნევით გახედა ძმას.
-მამაშენს ჩემ გარდა არავის იმედი არ აქვს, მასაც ყველაფერი აქვს გააზრებული და მეც. შენ კიდე თუ მოგწონს ის ბიჭი, ჩხუბს, გამუდმებით ჯიბრში დგომას და მისი სიტყვების დაიგნორებას, ჯობია ყველა წუთი უფრო ხალისიანი გახადო. მე და მამაშენი რომ ვჩხუბობდით უცებ ჩამოვუგდებდი ხოლმე თემას საჭმელზე ან რაიმე მსგავსზე, თავიდან გაშტერებული მიყურებდა, ვერ ხვდებოდა შუა ომის დროს რა შუაში იყო შემწვარი წიწილა და მწვადი. მერე გაეცინებოდა ხოლმე, მომხვევდა ხელებს, დამიკოცნიდა მთელს სახეს და იქ რჩებოდა ყველაფერი, ეგ კიდევ გვიან დავამუღამე მე.
-რას ჭიკჭიკებს ჩემი ბეღურა? -წელზე მოხვია ხელები ცოლს და ყელში აკოცა.
-შენს ქალიშვილს უყვება როგორ უყვარს თავისი ქმარუკა.
-უყვაარს? მე უფრო სხვა რამეს ვფიქრობ ჩემო დედოფალო.
-რას ფიქრობ?
-შენს ქმარუკას აღემრთებ, მასზე მეტად არავინ გიყვარს და მხოლოდ ის გეყვარება სიცოცხლეზე მეტად ცხოვრების ბოლომდე.
-ეგ მართალია. -სიცილით ჩაუკრა თვალი ელიზაბეტს.
-ნიკოლოზ მა, ეყოფა მაგას მოიტანე და მოდი.
-ახლავე! -მწვადები ჯამში ჩაყარა და მაგიდას გაკრეჭილი მიუახლოვდა. -ეს მჭლე ხორცები ჩვენს პატარას. -თეფშე გადაულაგა რამდენიმე ნაჭერი ელისაბედს და გვერძე მიუჯდა.
-სულ მჭლეა?
-სპეციალურად შენთვის პრინცესა. -თვალი ჩაუკრა გიგამ. -ანუ თაკო გიყვარს?
-არ ვიცი მიყვარს თუ არა, მაგრამ ვხედავ ოცი წლის მერე ჩემს გვერდით როგორ ზის თმაში ჭაღარა შეპარული ქაჯი ქალი, რომელსაც ნაოჭები დასტყობია თვალთან მაგრამ თავისი არანოლმალური ხასიათით მაინც ახალგაზრდულად აჩვენებს თავს ჩვენს შვილებს და ეჩხუბება მალე გაიზარდეთ, შვილიშვილი მინდა და ერთი ბავშვი მაინც მაჩუქეთო.
-ვამაყობ შენით მამი. -მხარზე დაარტყა ხელი შვილს. -შენ პრინცესა? ჯერ ისევ მამას გოგოდ აპირებ ყოფნას თუ შენც აპირებ გაქცევას?
-მამას გოგოობა მომწონს.
-ამათ რომ ვუყურებ უფრო მიყვარდები იცი? -მართას გახედა სახე გაბადრულმა.
-მე ესენი მიყვარდებიან შენი ნაკვთები, მიმიკები და ხასიათები რომ აქვთ.
-ნახე რა, განამ მეტყვის მეეც საყვარელოო.
-უკეთესი რამ გითხრა მამა. -სიცილით თქვა ნიკოლოზმა.
-მიხვდა, შენ გგონია ვერ მიხვდა? უბრალოდ არ შეუძლია რამე რომ არ ჩააჩხიროს.
-ნუ უშლით მამაჩემს ნერვებს. -დაკვირვებით ათვალიერებდა მწვადს რამე ზედმეტი ცხიმი რომ არ გასჩხეროდა, ნიკოლოზი კი მის ქცევებზე იცინოდა.
-არასდრის მოგიყოლიათ როგორ გაიცანით ერთმანეთი იცით?
-პირველ კურსზე ვიყავი, გართობა ახალი დაწყებული მქონდა, ჩემს დაქალს ნინას შეყვარებული ჰყავდა, ნიკოლოზის ნათლია იოანე. ნინას დაბადებისდღეზე მოაკითხა იომ, ბევრი ვარდები მოიტანა, მაშინ ნინას მშობლები რუსეთში იყვნენ ერთი კვირით წასულები, შვენც სახლში ფართი მოვაწყეთ, იომ ამოიყოლა გიგა და კიდევ ლუკა, ერთი ვარდი მე მომცა ამ ვაჟბატონმა, მერე მთელი საღამო თვალებს მიჟუჟუნებდა, პირველად მაშინ ვიცეკვეთ. pink floyd-ის სიმღერები იყო მოდაში.
-wish you were here-ზე ვცეკვავდით, ჩემზე იყო ჩამოკონწიალებული, მაშინვე მივხვდი ჩემი სუნამო რომ მოეწონა. ჩაყო ჩემს ყელში თავი და იმის მერე აღარ ამოუყვია.
-გარეთ გამათრია, შემოდგომა იყო.
-13 ნოემბერი, ციოდა, თან წვიმდა.
-13? -თვალები ჭყიტა ლიზამ, მაშინვე თორნიკე გაახსენდა.
-ჰო მა მაგ დღის მერე შემიყვარდა ეგ რიცხვი.
-მწვიმაში დამარბენინებდა, მერე მეცეკვებოდა და თავისი დამტვრეული ინგლისურით რაღაცეებს მღეროდა.
-რა დამტვრეული ქალო, ვსხლავდი.
-კარგი ხო. -ხელი აიქნია. -იმ დღეს წვიმაში პირველად მაკოცა, ჩემთვის პირველი იყო, მეც ავცერცეტდი, თვრამეტი წლის გოგოს ჭკუა რომ არ გექნება თავში.
-როგორ ლაპარაკობ? -წარბები მაღლა აზიდა უფროსმა ალასანიამ.
-კარგი კარგი, კიარ ავცერცეტდი თავს საშვალება მივეცი ვყოფილიყავი ბედნიერი რამოდენიმე საათის გაცნობილ კაცთან, რომელიც ამ საათებში გახდა ჩემთვის ყველაფერი. არც ვიცნობდი, უბრალოდ მისდამინ მიზიდულობამ ყველაფერი დამავიწყდა, ვგრძნობდი რომ ჩემი იყო და მე მისი ვიყავი. სხვა დანარჩენს აღარ ვაქცევდი ყურადღება.
-შენ მა? შენ რას გრძნობდი?
-პირველად რომ დავინახე მისი სილამაზით მოვჯადოვდი და დღემდე მოჯადოვებული ვარ.
-ქორწინებიდან ერთი წლის მერე დავიწყეთ ბავშვზე ფიქრი, მანამდე ორივე ვფიქრობდით რომ პატარები ვიყავით. ნიკოლოზზე რომ გავიგეთ ჯერ არ ვიცოდით ბიჭი იყო თუ გოგო, გიგა ამბობდა ბიჭი იქნებაო, დავცინოდი ყოველ დღე ახალ ახალი ბიჭის ბოდით რომ მოდიოდა. მერე რომ გაიგო ბიჭიაო სიხარულისგან რა გაეკეთებინა აღარ იცოდა. რომ დაიბადა ხელიდან ვერ ვაგდებინებდი, ისიც უცებ გაიტრუნებოდა ხოლმე მამის მკლავებში, მე ვტიროდი ბედნიერებისგან ეს კიდე დამცინოდა. ხუთი წლის შემდეგ კატეგორიულად გამოგვიცხადა და მინდაო. თურმე დაუნახია როგორ ეფერებოდა ვაკო ანას და ამასაც მოსდომებია. ელიზაბეტი რომ დაიბადა მაშინ პირველად ვნახე გიგას ცრემლები, ხელში ეჭირა და ტიროდა.
-რა გაცინებს? რომ გეყოლება შენი საყვარელი ქალისგან ქალიშვილი, მერე ვილაპრაკოთ.
-მე გოგოს გაჩენას არ ვაპირებ.
-რატო ვითომ? -ცალი წარბი ასწია ლიზამ.
-მე ვერ დავუთმობ ჩემს გოგოს სხვას, მერე ვიღაც სი.რმა როჟამ ისე უნდა ატკინოს გული, აწვალოს და ეთამაშოს როგორც მე ვექცევი გოგოებს. ჩემი გოგოს ცრემლებს ვერ ავიტან, ყველას მოკვლა მომიწევს ვინც კოცნას დაუპირებს და…
-გიგას სიტყვები… -ორი ჭიქა ღვინო ჰქონდა უკვე დალეული მართას, იცინოდა და ქმრის სიტყვებს იხსენებდა. -გოგოაო რომ გაიგო ორი კვირა ჩაფიქრებული დადიოდა, რომ ვკითხე რა გჭირსთქო ზუსტად ეგ სიტყვები მითხრა, ნუ ცოტა სხვანაირად მაგრამ მაინც ეგრე.
-სამაგიეროდ ქალიშვილზე მაგარი არაფერი ყოფილა, გოგოა, ნაზი, ლამაზი, მზრუნველი და მოსიყვარულე. ელიზაბეტის ჩახუტებას არაფერი მირჩევნია, მუცელზე რომ დავიწვენდი და წვერებს მაწიწკნიდა ეგეც კი მიყვარდა.
-ყველაზე მეტად შენ მიყვარხარ მამი. -უცებ წამოხტა ფეხზე და მთელი ძალით მოეხვია გიგას.
-აი, ამის ნათქვამი მიყვარხარ სხვანაირად ჟღერს.
-და მერე? შეგეცვალა ახლა აზრი?
-შეიძლება ისევ არ მემეტება არავისთვის, მაგრამ ყველა ქალია ბედნიერების ღირსი, ქალები სასწაული ქმნილებები არიან, სასწაულებს ახდენენ…
-სამაგიეროდ კაცები არ ვართ იმ ქალის ღირსები ვინც გვიყვარს.
-მე ღირსად ვთვლი თავს, გააჩნია როგორ იცხოვრებ, მე დედაშენისთვის არასდროს მიღალატია, ყველანაირად ვცდილობდი გამებედნიერებინდა და იქამდე ვეცდები სანამ სული არ ამომხდება.
-ყველა შენნაირი არ არის მამა.
-შეუძლია რომ იყოს, შენ იმდენი თავმოყვარეობა უნდა გქონდეს რომ შენს ცოლს, ქალს რომელიც პირველ ადგილზე იქნება შენს ცხოვრებაში, შენი ღალატით ჩირქი არ მოსდო. მე განა იმიტომ არ მივდიოდი სხვა ქალთან რომ დედაშენის მეშინოდა, რომ მდომოდა ვერც კი გაიგებდა ჩემი სხვასთან ყოფნის შესახებ, მაგრამ მე არ მინდოდა სხვისი სუნით დედაშენის გვერძე დავწოლილიყავი, მე მთელი ცხოვრებაა დედაშენის სუნი მაქვს, სხვისი არც არასდროს მდომებია. ქალი ყველაზე წმინდა და ხელშეუხებელია… ასე იყო, არის და იქნება. მისი შეურაწყოფა კიდე შენს კაცობაზე გადის.
-მამაჩემი საუკეთესოა, ჩემი მამიკო ყველას სჯობია, ჩემს მამიკოს ყველაზე მეტად ვუყვარვარ და რაც არუნდა მოხდეს არასდროს მიმატოვებს. -ხელებში სახე ჩარგულმა მოათვალიერა სამივე, მერე გაიცინა მათ გაკვირვებულ სახეებზე, სკამზე გასწორდა და გიგას თვალი გაუსწორა. -ბოლო სიტყვებს ხშირად მიმეორებდი ბავშვიბაში და თავისით გამიჯდა გონებაში, პირველი ორი მე დავამატე.
-ჩემი ფერია ხარ.
-შენ კიდე წამოსვლა არ გინდოდა.
-როგორ არ მინდოდა, უბრალოდ ველოდებოდი შენს გამოსვლას.
-აფერისტო კაცო. -თავის ბარძაყზე დადებულ ხელზე ჩაარტყა.
-ჩემმა ცოლმა ჯერ კიდევ ვერ დაამუღამა ჩემი აფერისტობები…

მთელი საღამო მხიარულად გაატარა ოჯახმა, გიტარაზეც დაუკრა ნიკოლოზმა, შემდეგ გვიან ღამით მარტო დატოვეს მშობლები, თვითონ კი სახლში დაბრუნდნენ ტაქსით. უცებ მოწესრიგდნენ და ნიკოლოზის მანქანით მივიდნენ კლუბამდე.
-შენ ჩემს ადგილეზე არ ხარ ნამყოფი ხო?
-არა. -თვალები გაუნათდა. ნიკოლოზმა ჩაიცინა, ხელი გადახვია დას და უკანა მხრიდან შევიდა ოთახში, სადაც ნაცნობ სახეებთან ერთად უცხოებიც იყვნენ მოგროვილნი.
-სად ხარ ამდენ ხანს შე ჩემა. -მაშინვე შეეგება წარბშეკრული დაჩი, ლიზას დანახვისას კი გაკვირვება გამოეხატა სახეზე.
-ოჯახი ვიყავით წასულები აგარაკზე, ვინც არ იცნობთ გაიცანით ჩემი და ელიზაბეტი, ესენი სულ ჩემები არიან ლიზ შენ თვითონ გაიცანი მიდი, მე უნდა გავიდე პატარავ, მიყვარხარ და ხვალ გნახავ. -შუბლზე აკოცა და გასასვლელისკენ წავიდა.
-ხვაალ?
-შენ რომ გეძინება მაშინ მოვალ სახლში.
-კარგი! -მხრების ჩეჩვით შებრუნდა უკან.
-ვაა ლიზ ტო… აქ სად გაგვეჩითე. -უცებ მივარდა რატი, მოეხვია, მერე ხელი გადახვია და მათზე მიშტერებულ ბიჭებს შეხედა. -ლიზ ეს ლუკიტოა, ჩვენი ძმაკაცი, ჩვენ დაჩანჩულას იცნობ, ჩემს საყვარელ ძმასაც, ხო… მოაშორე თვალი მაგას. -ჩუმათ ჩასჩურჩულა ყურში ბოლო აბზაცი და ისევ გააგრძელა საუბარი. -ვაკუნაც გეცოდინება, მაგის გვერძე რომ ზის წითელთავა, გიუშაა. ესეც ჩვენი ბრატია. ჰოო… ეს როგორც გაიგეთ ნიკოლოზის დაა ულამაზესი და განუმეორებელი ელიზაბეტ ალასანია.
-აუ ჩემი დამღალა ტოო. -საზურგეს მიადო თავი ლუკამ.
-სასიამოვნოას თქმა არაა საჭირო, თორე ყველამ ერთად რომ თქვათ ნიკოლოზის მუსიკას გადაფარავთ. -უცებ ახარხარდა რატი. -არ გეცინებათ? კაი ვჩუმდები… აუ დახარ ტო. -მოფხუკუნე ელიზაბეტს გადახედა, ცოტაც და ხარხარს რომ მორთავდა. -აი ადამიანი, ესმის იუმორი.
-დალევ რამეს ლიზ? -ქვევიდან ახედა დაჩიმ.
-არა არ მინდა.
-პირველი გოგო ხარ ვინც აქ ფეხი შემოდგა და მალევე უნდა გადგა ლიზ, ასეთი სიჩუმე არასდროს არ მახსოვს. -უცებ თქვა რატიმ და ყველამ მას გახედა. -რა იყო ტო? მაშინ დაუფიქრდით თქვენს სიტყვებს რომ ყოველ წინადადებაში რაღაც უზრდელობა არ ჩააკვეხოთ, გოგოა.
-საიდან იცნობთ ერთმანეთს თქვენ? -დაეჭვებულმა შეხედა ჯერ ისევ ფეხზე მდგომ წყვილს ვაკომ.
-როგორ თუ საიდან? ნიკოლოზის და რომ არის ვიცოდით, ნუ პირადად გუშინ გავიცანი და ეგრევე დამევასა.
-და შენ. -ამრეზით შეხედა იქვე მჯდომ თორნიკეს.
-რა მნიშვნელობააქვს შენთვის? -ირონიულად გადახედა ბიჭს.
-არ დაიწყოთ ახლა. -წადბები შეკრა დაჩიმ. -თუ ჩხუბი მოგენატრად დაა.ვიეთ გარეთ და იქ იჩხუბეთ.
-მართლა რა ტვინი მო… გაბურღეთ ტო, ამდენი წელი გავიდა რით ვერ მოგვარდით.
-შენი და ვიღაც სი.რის გამო თავს რომ მოიკლავს გიუშ, იმ სი.თან ვერც შენ მოგვარდებოდი. -მხარზე მიარტყა ხელი ვაკომ და იქიდან გავიდა. ლიზა კი გაოგნებული უყურებდა თორნიკეს, არც ის აშორებდა თვალს გოგოს, გაბრაზებული სავარძლის კიდეს იყო ჩაჭიდებული, სუნთქვა გახშირებული იჯდა გაუნძრევლად და ლიზას მაინც გამომცდელად აკვირდებოდა.
-ყურადღება არ მიაქციო ამათ, ვაკუნა რაღაცეებს აბუქებს. -ჩუმათ უთხრა რატიმ.
-ჰო რავიცი, ჩემი საქმე არაა, გამიხარდა თქვენი გაცნობა ბიჭებო. რატი შეგიძლია გამიყვანო?
-სად წაგაბრძანოთ ქალბატონო?
-გარეთ, აქ ყველგან ბნელა და ვერ ვიგებ საით უნდა წავიდე. -სიცილით ჩაკიდა ხელე.
-როგორც მიბრძანებთ… შენ ერთხელ აქ დილით უნდა მოგიყვანო, არავინ რომ არ იქნება და ისე დაგათვალიერებინო.
-მადლობელი დაგრჩები. -როგორც კი გარეთ გავიდა მაშინვე ღრმად ჩაისუნთქა ჰაერი. -რა კარგია სუფთა ჰაერი.
-ჰოო იქ ხშირად ვეწევით. -ხეს მიეყრდნო ზურგით და ჯიბიდან ამოღებული სიგარეტის პაჭკიდან ერთი ღერი ამოაძვრინა. -ვაკოს დიდიხანია იცნობ?
-რაც თავი მახსოვს, ადრე სულ მხიარული იყო, ანას გარდაცვალების შემდეგ იშვიათად ვხედავ მის სახეზე ღიმილს.
-ანას სიკვდილში თორნიკეს ადანაშაულებს ვაკო, მაგრამ…
-რატი… -საუბარი გააწყვეტინა ღიმილნარევი სახით. -არ მაინტერესებს რა მოხდა, არც ის მგონია რომ თორნიკე ვინმეს მოკლავდა ან მის სიკვდილში მიიღებდა მონაწილეობას, თანაც არ მაინტერესებს მისი წარსული, ჩემთვის მთავარი მისი ახლანდელი სახეა, გარდა ამისა ანა სამი წლის წინ დაიღუპა. თავი მოიკლა თავისი ახირების, ანდაც იმის გამო რომ განუვითარებელი და თავის დაქალებს აყოლილი ცანცარა გოგო იყო.
-დაღუპულებზე ეგრე საუბარი არ შეიძლება ლიზ. -სიცილით გააქნია თავი, თან გაოცებული იყო მოსმენილით.
-თავს არავის და არაფრის გამო არ მოიკლავ თუ წესიერს გარემოში ხარ, თუ ფიქრობ მომავალზე და თუ არ ხარ ცანცარა, ბიჭებზე მოხტუნავე გოგო.
-კარგი გოგო, ვაკომ არ გაიგოს თორე ორივეს დაგვბრიდავს.
-თორნიკეს იმიტომ ადანაშაულებს რომ თავის და ანგელოზი ეგონა.
-აი მე უკვე დად გთვლი და ანგელოზი მგონიხარ.
-მე ვაარ რატიკო. -სიცილით მიარტყა მუშტი მხარზე. -აქვე პარკია, იქ ვიქნები და თუ თორნიკემ მიკითხა უთხარი.
-კარგი რძალო.
-ნუ ბოდიალობ რაღაცეებს.
-შეხვედრამდე რძალოო.
-არ მივყვები შენს ძმას ცოლად.
-ვნახოთ ვნახოთ. -წარბების თამაშით შევიდა შენობაში, ლიზამ კი ფეხით განაგრძო სვლა, პარკთან არ იყო მისული როცა აჩქარებული ნაბიჯების ხმა შემოესმა, გაუაზრებლად თვითონაც აუჩქარა ფეხს, ბოლოს უკვე სირბილზე აპირებდა გადასვლას ხელის მოხვევა რომ იგრძნო წელზე და ნაცნობმა სურნელმა აუწვა ცხვირი.
-რა სწრაფად დადიხარ ტო. -ღრმად სუნთქავდა ქალდანი და ნაბიჯის შენელებას ცდილობდა.
-შემეშინდა. -თავი მხარზე მიადო, მერე საერთოდ შეტრიალდა, უცებ მოხვია კისერზე ხელები და სხეულზე აეკრა. რამოდენიმე ნაბიჯის გადადგმაღა შეძლო ქალდანმა, მერე გაჩერდა, ლიზას სურნელით გაიჟღინთა ფილტვები და თავზე აკოცა.
-პარკში მარტო რა გინდა გოგო? ვინმე ჩემნაირი რომ გამოგიხტეს მერე? -სიცილის ხასიეთზე იყო თორნიკე, მაშინვე ასწია თავი და თვალებში ჩახედა. ღრმად ჩაისუნთქა ჰაერი, თავი უკან გადააგდო და ვარსკვლავებით მოჭედილ ცას შეხედა. -აუ ახლა უნდა გაჭედო? -ისევ წასკდა სიცილი, ნიკაპზე მიაწება ტუჩები, მერე ყბაზე, შემდეგ ყელზე. -აუ ლიზ, დამელაპარაკე, არ შემიძლია ფხიზელზე და.ლევებული ხალხის ყურება და რაგავაკეთო ტო?
-ჩემთან წამოხვალ?
-საწოლში მითრევ პატარავ?
-არა, ნიკა დილით მოვა, ჩემები არ არიან სახლში, მე კიდე მარტო მეშინია.
-აუ ლიზ… ნასვამი ვარ, თან მოწეულში და თავი რომ ვერ შევიკავო შენი ყურების დროს მერე რა ვქნა ტო? -ლოყაზე ნაჩხვლეტი გაუჩდა, ცისფერ თვალებში უყურებდა ლიზას და ჭკუას აკარგვინებდა, იმ მომენტში ყველაფერზე თანახმა იყო ალასანია.
-გენდობი.
-მე არ ვენდობი საკუთარ…
-მე გენდობი და წამომყვები თუ არა?
-მოვდივარ ხო. -ხელები ასწია დანებების ნიშნად. -ისე რა უცნაურია არა? -ლიზაზე ხელგადახვეულმა გააგრძელა გზა.
-რა?
-იმ დღეს რატიმ ჩაგვიკეტა კარები და იმიტომ შემოვედით მე და დაჩი მთავარი შემოსასვლელიდან, მაინცდამაინც მაშინ გაიჩითე იქ ტო...
-ექვსი დღეა გადაბმულად გხედავ და მგონი მბეზრდები უკვე იცი?
-იი ვის ატყუებ? -ისევ გამოაჩინა თეთრი კბილები. -ისე გევასები ერთი სული გაქვს როდის მნახავ ხოლმე.
-და შენ?
-მეც ერთი სული მაქვს როდის გნახავ რომ ჩაგიკოცნო ეგ ტუჩები გაუაზრებლად, მაგრამ გამომწვევად რომ აწვალებ ხოლმე.
-დილით ადრე მოგიწევს წასვლა ხომ იცი?
-ცხრა საათამდე ნიკუშა სახლში არ მოვა, როგორმე გავიღვიძებ და წავალ. -ლოყაზე აკოცა, მერე ტაქსი გააჩერა და ლიზასთან ერათად უკან ჩაჯდა. -აუ ლიზ რამეს ხომ მაჭმევ. -თვალები დააწვრილა, იღიმოდა, თან თითებზე ეთამაშებოდა ალასანიას, აზრებს უფანტავდა თბილი საქციელით.
-ვნახოთ თუ იქნება რამე სახლში. -მისამართის კარნახის შემდეგ თვითონაც გაუღიმა ქალდანს.
-რატო აფერისტობ ტო, ნახე რაც გელაპრაკები ყველაფერს გულწრფელად გეუბნები.
-ნიკოლოზთან როგორი ურთიერთობა გაქვს?
-ერთმანეთზე არ ვგიჟდებით, მაგრამ როცა რამე ისეთს ეხება საქმე, ერთად ვდგავართ.
-ანას გამო?
-გაინტერესებს? -უცებ გაუცივდა ხმა, გამომეტყველებაც შეეცვალა და ხასიათიც გაუფუჭდა.
-არ მაიმტერესებს რა გქონდა ანასთან, ნიკოლოზზე გელაპარაკები.
-ხო ანას გამო არ ვევასები შენს ძმას, იმ პონტში რო თავის გამოქლიავებული ძმაკაცი რაღაც დებილობებით უტენის ტვინს, არც თვითონ იცის რამე, შემოვრჩი ხელში მე, ისე თითქოს სხვასთან არ წოლილა თავის საყვარელი დაიკო. წესიერად რომ მოქცეულიყო, შეიძლება დღეს ცოცხალი, თანაც ჩემი ქალი ყოფილიყო.
-გიყვარდა? -ნერწყვი მძიმედ გადააგორა და ისე გაუსწორა თვალი თორნიკეს ლურჯებს.
-აუ ლიზ… -სიცილი ვერ შეიკავა. -რა მიყვარდა ტო… არავინ მყვარებია, შენ იქნები პირველი და მგონი უკანასკნელი.
-მგონი მომწონხარ დაბოლილი იცი?
-უფრო საყვარელი ვარ ხო? -ისევ ჩაეჩხვლიტა ლოყა, თავი მხარზე ჩამოადო, თითებზე ეთამაშებოდა, თან უყურებდა.
-ხო. -ლოყები შეეფარკლა, გულმა დარტყმა გამოტოვა როცა მფეთქავ არტერიაზე თორნიკეს ტუჩები იგრძნო. მერე თითები დაუკოცნა.
-ნახე… დღეს არ გინახავს ის როჟა, მეც კარგ ხასიათზე ვარ და შენც.
-დააბრალა ახლა გიორგის, მე რომ მხედავ იმიტომ ხარ კარგ ხასიათზე, მე კიდე იმიტომ ვარ რომ შენ ხარ კარგ ხასიათზე და ის ხარ რაც ხარ.
-შენი აზრით ასეთი ვარ? -ქვევიდან ახედა, შუბლზე ნაკეცები გაუჩდა, ლიზამ რომ აკოცა ჩაიღიმა და ისევ თითებს მიუბრუნდა.
-ჩემთან ხარ, სხვასთან რომ იყო ასეთი არც მინდა.
-როგორ მიშლი ხოლმე ნერვებს. -თითები გადაუწია მოულოდნელად.
-მეტკინა.
-ვიცი. -ორივე თითზე აკოცა, მერე ტაქსის მძღოლს გახედა, გაღიმებული მართავდა საჭეს. როგორც კი გააჩერა მანქანა მაშინვე გადავიდნენ, ლიზას თითებს ხელს არ უშვებდა, თან არეული ნაბიჯებით მიჰყვებოდა უკან. -ვითომ არ გვისმენდაა… მაგარი გამძვრალი ტიპები არიან ეს ჩემ.ისები ტო, ყველას ყველაფერს უსმენენ, ისე ლიზ, წარმოიდგინე რამდენის ლაპარაკს უსმენს დღეში, ნეტა ტვინი არ ეღლებათ ტო?
-მე დამეღალა უკვე ტვინი.
-მეწყინა ლიზ, ტო. -როგორც კი ლიფტის კარები დაიკეტა მაშინვე ზედ ააკრა ლიზა, თვითონ ზევიდან დაჰყურებდა და თანდათან სულ კარგავდა ჭკუას ამ პატარა ბავშვზე. -რომ მაშტერებ იცი ლიზ?
-ახლა გავიგე.
-აუ როგორ მელაპარაკები ტო? -ლიფტიდან გასულს უკან აედევნა. -შენც უნდა მოგაწევინო ლიზ, იქნებ მერე მაინც დაუბრუნდე შენს ადგილს და იმდენი მელპარაკო რამდენსაც ლაპარაკობ ხოლმე.
-არ მაცდი ლაპარაკს და როგორ გელაპარაკო. -სახლის კარი შეაღო, თორნიკეს შესვლის მერე გადაკეტა და სამზარეულოში შევიდა.
-უნდა მაჭამო?
-ჰო ცოტახნით მაინც გაგაჩუმო.
-ცუდი გოგო ხარ.
-რას შეჭამ?
-პამიდორის სალათი მინდა.
-დაგიჭრი. -უცებ გამოალაგა მასალები მაცივრიდან, სალათა დაუჭრა და მერე უყურებდა როგორ ჭამდა ზეციდან ჩამოვარდნილი თავის გაკეთებულ სალათს.
-მაკოცე და მორჩა. -გაღიმებული გადაიწია ლიზასკენ. ჩაიცინა და მაშინვე შეუერთა თორნიკეს ტუჩებს თავისი. იქაურობა რომ მიალაგა საძინებლისკენ წავიდა, თორნიკეც ფეხდაფეხ მიჰყვებოდა, ირგვლივ არ იყურებოდა, მხოლოდ ლიზას მონარნარე სხეულს აკვირდებოდა. როგორც კი დახურულ კარს უკან აღმოჩნდნენ, მაშინვე მოხვია წელზე ხელები და ტუჩებზე დააცხრა, არ შეწინააღმდეგებია ლიზა, იცოდა თორნიკე აუცილებლად გაჩერდებოდა, უაზროდ ენდობოდა და რამე რომც მომხდარიყო არაფერს ინანებდა. კაბა გახადა თორნიკემ, ლოგინზე დააწვინა, რომ გაიაზრა მკერდის სიშიშვლე მაშინვე ამოიოხრა. მკერდზე წაეტანა, ხელი ფეხზე ააყოლა და მუცლამდე ავიდა. ცხვირის წვერი გაუსვა კანზე, ჭიპთან ახლოს აკოცა, შემდეგ კი ქვევიდან თვალებდაბინდულმა ახედა ელიზაბეტს. მის უმოქმედობას ვერაფერს უგებდა, აგიჟებდა და ხვდებოდა რომ ქალბატონმა ესეც მშვენივრად იციდა. ისევ მის ტუჩებს დაუბრუნდა, ვნებიანად დაუკოცნა ორივე ტუჩი შემდეგ სწრაფად მოშორა. -რომ დავბრუნდები ჩაცმული დამხვდი. -კარი გაიხურა და საპირფარეშოს ძიებას შეუდგა.
ჩაეღიმა ელიზაბეტს, ათუხთუხებული ჰორმონები ძლივს დაიწყნარა, პენუარი გადაიცვა და ლოგინში შეწვა. მალევე დაბრუნდა სახე დაწყნარებული ქალდანი, ქამარი გახსნილი ჰქონდა, თან ლოგინისკენ ისე მიიწევდა, უცებ გაიხადა ტანზე, ლიზას გვერძე მიუწვა, ხელები მოხვია და სხეულზე მიიკრა. -ცუდად მეთამაშები ლიზ…
-მე არაფერი მიქნია. -ნელნელა დნებოდა ლიზა, მის დაკუნთულ სხეულს ეხებოდა და გულისცემა უორმაგდებოდა.
-ზუსტად ლიზ, ხომ შეიძლებოდა არ გავჩერებულიყავი.
-არც მაგაზე მაქვს პრობლემა.
-ელიზაბეტ…
-ჩამეხუტე. -გვერდულად დაწვა, მაშინვე იგრძნო გახურდბული სხეულის შეხება უკნიდან. კისერში ამოუდო მკლავი, მარჯვენა ხელით თავისკენ მისწია და უფრო მჭიდროდ მიიკრო სხეულზე, შემდეგ ხელი პენუარის ქვეშ შეუცურა, ცალი მკერდი მუჭში მოიქცია და კისერზე სველი კოცნა დაუტოვა.
-ტკბილი ძილი პატარავ.
-შენც. -ჩაიღიმა და მალევე მიეცა ძილს.

დილით მაღვიძარამ გამოაფხიზლდა, უკვე რვა საათი იყო, მის გვერდით მშვიდად მძინარე თორნიკეს გადახედა და გაიღიმა. დამშვიდებული სახე ჰქონდა, მშვიდად ფშვინავდა, თან ხელებში ლიზას ხელი ჰქონდა მოქცეული.
-თორნიკე… -სახეზე გადაატარა თითები. -თოკა… -მისკენ მიწეულმა ლოყაზე აკოცა, შემდეგ ყბის ძვალზე და მისი ტუჩებიც დაისაკუთრა.
-ჰო… -ღიმილი გაეპარა ტუჩის კუთხეში, ხელი წელზე მოხვია, ტანზე მიიკრა და ტუჩები ძილბურანში მყოფმა დაუკოცნა.
-უნდა წახვიდე. -თავზე გადაუსვა ხელი, კისერზე მოხვია თითები და წამიერად ისევ შეაერთა მათი ტუჩები.
-ჰოო…
-გაახილე თვალები.
-მგონი დილით უფრო ლამაზი ხარ…
-ადექი მიდი თორემ მოვიდა ნიკოლოზი.
-ამის მერე ჩემთან დარჩები დილით ადგომა რომ არ მომიხდეს. -ბურტყუნით წამოჯდა საწოლზე. სახეზე ხელები ჩამოისვა და გაღიმებულმა გახედა მუცელზე გაშლილ ელიზაბეტს. -არ გამაცილებ?
-გინდა ასე ავდგე?
-სანამ აბაზანიდან გამოვალ რამე ჩაიცვი. -მხარზე აკოცა და ოთახიდან გავიდა. ხალათის ამარა დახვდა ლიზა, ნახევრად ისევ ეძინა, დარწმუნებული იყო მთელი სხეული ლოგინს ითხოვდა. -ჭკვიანად მოიქეცი ჩემი არყოფნის დროს. -ტელეფონს მოკიდა ხელი, ტუჩები დაუკოცნა და სახლი დატოვა. ერთ ადგილას მდგომი წინა ღამის მომენტებს ატრიალებდა გონებაში, ბედნიერებით სავსე დაბრუნდა საძინებელში, უცებ მიწერა გოგოებს, რომლებსაც დარწმუნებული იყო პირველ საათამდე ვერ გააღვიძებდა. ლოგინზე წამოკოტრიალდა, თორნიკეს ბალიში ჩაიხუტა და ძილი გააგრძელა.

თვალი რომ გაახილა უკვე თავის საძინებელში დახვდნენ გოგოები, რაღაცაზე გამწარებულები საუბრობდნენ, გაეღიმა და ლოგინზე წამოჯდა.
-გვეღირსა. -ხელები მაღლა ასწია ლიკამ.
-კაცის სუნი რატომ არის? -თვალები დააწვრილა თაკომ, ლიზამ კი გაღიმებულმა შეიგრძნო თორნიკეს სურნელი, რომელიც ჯერ კიდევ ედო თავის ბალიშს. -რატომ იღიმი? რა მოხდა? -ბალიში გამოსტაცა ხელიდან და თვითონაც დასუნა. -ჯანდაბა ეს იმ ჩამოვარდნილის სუნია?
-ჰო.
-რა ხო გოგო მოყევი რა მოხდა მალე! -ლამის ფეხსაცმლიდან ამოხტა ლიკა. რაღაცეები მოყვა, რაღაცეები კი საიდუმლოდ დატოვა, მაგრამ მაინც სრულიად დამაკმაყოფილებები პასუხები გასცა კითხვებს.
-საერთოდ არ ყოფილა ტირანი ბიძია ხომ ხედავ.
-ეგ როცა მთვრალი და დაბოლილია მაშინ, გიორგის ვერ იტანს და მაგასთან ერთად რომ დამინახოს ისევ ტირანად გადაიქცევა. შენ არ იცი რა კმაყოფილი იყო გუშინ იმით რომ გიო არ მინახავს.
-ბიჭს უთხარი ვუყვარვარო და აბა როგორი რეაქცია ექნება შენი აზრით? თან არ მოსწონს რომ გეხება, იცის კაცების აზროვნება ალბათ და გიორგის ფიქრების შესახებაც ყველაფერი ეცოდინება.
-მართალია ლიკუნა.
-მგონი ასე კარგად არასდროს მძინებია.
-რა გენაღვლება გენაცვალე, აბა მე ვინ მომცა მაგის ბედნიერება. -თავი ჩარგო ბალიშში. -მომაშორე შენი კაცუნას ბალიში ერთი, ნუ კი კარგი სუნიაქვს მარა მე ნიკოლოზის მირჩევნია და მაგას ვერ ვყნოსავ.
/\/\/\/\

მეორე დღეს უნივერსიტეტიდან პირდაპირ ლიზასთან წავიდნენ, ცივი ყავით ხელში ლიზას საძინებელში ისხდნენ და როგორც ყოველთვის გაუჩერებლად ლაპარაკობდნენ.
-ისე ნიკა სად არის?
-მგონი ძინავს ისევს, გაათენა და დღეს დილით დაიძინა.
-მეცოდება მაგრამ… -წარბები აათამაშა თაკომ, შემდეგ ლიზას პარფიუმერიას დასტაცა ხელი და ნიკოლოზის ოთახში ჩუმათ შეიპარა. ნიკოლოზის სურნელის შეგრძნებისას სასიამოვნო შეგრძნებებმა შეახსენეს თავი, ნელა მიუახლოვდა და საწოლის წინ ჩამუხლულმა მაშინვე მოიმარჯვა საკრასკავები. ფრთხილად უსმევდა ყველაფერს, ბოლოს პომადით დაამთავრა და სურათების გადაღების შემდეგ კმაყოფილმა დატოვა ოთახი.
საღამომდე იყვნენ ლიზასთან, ხან ლაპარაკობდენენ, ხან ნაყინს მიირთმევდნენ. -წავედი მე თორემ გაიღვიძებს ის და ვერ გადავურჩები. -ჩანთით ხელში კარებისკენ მიიწევდა როცა ნიკოლოზის ხმა მისწვდა ყურთასმენას.
-ხო ნამდვილად ვერ გადამირჩები. -მაჯაში წაკიდა ხელი, უცებ აიტაცა ჰაერში და აბაზანაში შევიდა.
-მოვკვდები ახლაა! -ყველაფრის მიუხედავად სიცილს მაინც არ წყვეტდა, როგორც კი ნიკას სახეს დაინახავდა მაშინვე სიცილი უტყდებოდა. -ვაიმე ნიკოლოზ ცივიაა!
-უი მართლა? -ხელებით იჭერდა რომ არ გაქცეულიყო, თაკოს შეუწყვეტელი სიცილი უფრო აგიჟებდა. თავის შამპუნი დაასხა თავზე, შემდეგ გაუქაფა და იქ უკვე კივილმა სიცილი ჩაანაცვლა.
-ნიკოლოზ გავიყინე! არ გცივა შე ტარზანო? გადასწიე თბილისკენ, გავცივდები შე უგულო კაცო! ჯანდაბა თვალებს ვერ ვახელ… ნიკოლოზ მეწვის თვალები! ვიტირებ ახლა მიშველე რამე.
-ვბანაობ საყვარელო დამაცადე. -თბილ წყალს შეუშვირა ქაფიანი თავი, ძლივს მოიშორა სახეზე წასმული საშინელებები, მერე თვალები გაახილა და დაინახა როგორ იხდიდა ტანსაცმელს აკაკნკალებული თითებით, თან თვალებს მაგრად აჭერდა ერთმანეთზე. უცებ აუსრიალდა ფეხი და რომ არა ნიკოლოზის ხელები უთუოდ მოიტეხავდა რამეს.
-რა დავაშავე ამ ადამიანს რომ გადავეყარე ღმერთო?
-მაგ კითხვაზე პასუხს ვერ გაგცემს. -წყლის ქვეშ დააყენა ხელებჩამოშვებული, თვითონ ბანდა თავს. -გაახილე თვალები აღარ გაქვს ქაფი.
-არ შემიძლია შენი ყურება! -ისევ აკისკისდა. -პომადა ვერ მოგიშორებია ძვირფასო კარგად.
-ხოდა მომაშორე ახლა, იქამდე არ გაგიშვებ სანამ ჩემი სახე ძველ სახეს არ დაუბრუნდება.
-რა მაცანცარებდა ნეტა ვიციდე…
-ხალხო ჩვენ გავდივართ! ლიკუნას მეგობარს ლიკას კაბა უნდა გამოვართვათ და ცოტახანში დავბრუნდებით.
-დამელოდეთ!
-შენ სანამ გაშრები მოვალთ.
-მოგკლავ ელიზაბეტ! ერთი აქედან გამოვაღწიო ცოცხალმა და ვერ გადამირჩები!
-წავიდა უკვე. -სიცილი წასკდა ნიკოლოზს, ძლივს აშორებდა თვალს ნახევრად შიშველ სხეულს, თითები ეწვოდა ისე უნდოდა შეხება… და კიდევ ტუჩები, თაკოს დიდი ლამაზი ტუჩები იწვევდნენ.
-რა მინდოდა რა, სად არის ბალზამი… ჯანდაბა სულ შენი სუნი მაქვს. -იქვე დადებული ბალზამის ბოთლი აიღო და თმაზე წაისვა. -გამინადგურე თმა ამ კაცის შამპუნით. -ბურტუნით აქცია ზურგი ნიკოლოზს და თავი წყალს შეუშვირა. თითების შეხება რომ იგრძნო ზურგზე შეცბა, მერე გაანალიზა ვისთან ერთად და რა სიტუაციაში იმყოფებოდა იქ. უნებურად დაეხორკლა კანი. მეტის მოთმენა აღარ შეეძლო ნიკას, ახლა რომ არ შეეგრძნო მთლიანად მოკვდებოდა. ლიფის შესაკრავი გაუხსნა და კისერზე მიაწება ტუჩები -ნიკოლოზ… რას აკეათებ… ჩვენ… არ… -როგორც კი სიცარიელე იგრძნო მკერდზე მაშინვე ხელები აიფარა. -ღმერთო
-ხომ მენდობი თაკ… -თავისკენ შეატრიალა და ზევიდან დააჩერდა. ხელები ნელა მოაშორებინა მკერდიდან, ნერწყვი მძიმედ გადაყლაფა და დანამულ ლოყაზე მიეფერა.
-მე… ჯანდაბა… -თვალები ერთმანეთს მაგრად დააჭირა. -ჰო ალბათ… არ ვიცი… -დაჭიმული სხეული მაშინვე მოუდუნდა როგორც კი წელზე ნიკას ხელი იგრძნო, ტუჩებზე კი ნანატრი ბაგეები, ერთიანად დაუარა ტანში ჟრუანტელმა. გაუბედავად შეუცურა თითები თმებში და კოცნაში აჰყვა.
-მოდუნდი და მომენდე. -წელზე შემოისვა, უცებ გავიდა სააბაზანოდან და პირდაპირ თავის საძინებელში შეაჭრა. ლოგინზე გადააწვინა, თვითონ ზევიდან მოექცა და სახე აწითლებულს ზევიდან დააჩერდა. ტუჩებიდან ყელისკენ გაიკვალა გზა, სხეულის ყველა წერტილში დააცოცებდა თითებს, აკვირდებოდა მის მოძრაობებს, თაკოს კრუტუნს უსმენდა და თვალებში სურვილს ხედავდა.
თავის შეკავება აღარ შეეძლო, არც უცდია და იმ დღეს თაკო თავისი გახადა, ყველაფრით ნიკოლოზს ეკუთვნოდა ეს გიჟი გოგო თავისი გულით და სულით.
/\/\/\/\

ლიზა და თაკო სახლში აღარც დაბრუნებულან, მშობლები ისევ აგარაკზე იყვნენ, ამიტომ მთლიანი სახლი თავის საყვარელ ადამიანებს დაუთმო.
-დღეს შენთან დავრჩები.
-დარჩი, არ გინდა ნაყინები ვჭამოთ?
-მინდა. -პატარა ბავშვივით გაუბწყინდა თვალები.
-წავიდეთ და ვჭამოთ. -ხელი გადახვია ლიზას, მასზე ოდნავ მაღალი იყო და თავისუფლად დადიოდა. უკვე ნაყინს ჭამდნენ, თან თაკოზე იცინოდნენ, მოულოდნელად აწკრიალდა ლიზას ტელეფონი და ნაცნობი ნომრის დანახვაზე გული აუჩქარდა. -უპასუხე.
-გისმენ?
-სად ბრძანდები ქალბატონო?
-ნაყინის საჭმელად ვარ გამოსული.
-ვისთან ერთად?
-დაკითხვას მიწყობ?
-ნერვები არ მომიშალო.
-ლიკასთან ერთად ვარ.
-სადღაც უნდა წაგიყვანო და შენს დაქალოჭკას ვერ მიატოვებ?
-სად?
-სურპრიზად დარჩეს, რას იზავ მითხარი.
-მისამართს მოგწერ, გამომიარე და წავიდეთ.
-კარგი.
-რაო?
-სადღაც უნდა წაგიყვანოო.
-აუ ახლა მეც მომინდა ვინმე მყავდეს. თაკო დიდი ალბათობით დაგვიქალდა, შენ დღეს თუარა ხვალ ან ზეგ დაქალდები, ის შენს ძმას გაყვება, შენ იმ თორნიკეს, მე კიდე დავრჩები მარტო. მოღალატეები ხართ. -ნაყინის ჭამასთან ერთად ბურტყუნებდა, კიდევ ათასი რამ ილაპარაკა, რასაც ფიქრობდა ყველაფერი ამოუშვა და ვერც მიხვდა როგორ დაადგა თავზე თორნიკე. -ჩემთან აღარ უნდა დარჩე ანუ? წაგიყვანს სადღაც და მე რა გავაკეთო? უნდა ავიდე სახლში და დებილივით ვიჯდე, ვერც მოგწერ… რატომ არსებობენ ეს კაცები საერთოდ.
-ლიკუ…
-რაა? შეგიყვარდება მერე ის ჩამოვარდნილი და დავრჩები მარტო.
-შეგიძლია ჩემთან სახლში მოხვიდე და დარჩე ხოლმე. -ლოყაზე აკოცა ლიკას მისი საუბრით გამხიარულებულმა, მერე კი ლიზას დაეტაკა ტუჩებზე. -რაო რას ამბობდი? ჩამოვარდნილიო? -სკამზე დასკუპებულმა ხელიდან ააცალა ნაყინი ელიზაბეტს და თვითონ განაგრძო ჭამა.
-ეგრე ვთქვი?
-მომეჩვენა?
-რავიცი, მე მსგავსი არაფერი მახსოვს. -სიცილით გადახედა თორნიკეს გვერძე მჯდომ დაქალს.
-გაგიყვანო სახლში?
-თუ არ შეწუხდებით.
-წამოხტით მაშინ. -მანქანამდე გაუძღვა გოგოებს, ორივეს გაუღო კარები, შემდეგ თავისი ადგილი დაიკავა და ჩუმათ გაუყვა გზას, ძირითადად სულ გოგოები ლაპარაკობდნენ, ხანდახან თუ ჩაებმეოდა საუბარში თორნიკე.
-დღეს დამიბრუნებ დაქალს თუ იტოვებ? -უკვე კონტაქტში შესული თავისუფლად ტლიკინებდა, თავი წინ ჰქონდა გაწეული, იდაყვებით კი სავარძლებს ეყრდნობოდა.
-დღეს დაგიბრუნებ.
-კიდევ კარგი თორემ ერთ დღეში ორი დაქალის დაკარგვა ნამდვილად არ მინდოდა.
-რა ორი დაქალი?
-თაკო გვითხოვდება, ნიკოლოზი გვიოჯახდება.
-ნიკას მოჰყავს ცოლი? -გაოგნებულმა გადახედა გვერძე მჯდომ ლიზას.
-ჯერ არა, მაგრამ უახლოეს მომავალში კი.
-ვაა.
-აქ გამიჩერე… წავედი მე და თორმეტზე სახლში მომიყვანე ქალიშვილი.
-გოგოო! -უკან შებრუნდა დასარტყმელად მაგრამ მანქანიდან სასწრაფოდ გადამხტარს ვეღარ მისწვდა.
-უზრდელო… მე ის არ მიგულისხმია რაც შენ გაიფიქრეე… სულ გაფუჭდა ეს ახალგაზრდობა. -თავი გააქნია დანანებით.
-მოგიყვან ყველანაირად იგივეს. -სიცილით დაძრა მანქანა.
-რა გაცინებს? -თვითონაც ეცინებოდა, თან ლოყებ შეფარკლული თორნიკეს ეჩხუბებოდა.
-გაწითლდი?
-ნუ დამცინი.
-რა საყვარელი ხარ. -სიცილს უმატა, ლიზას სიმორცხვე ჭკუიდან შლიდა. მერე ხელი ჩაკიდა და მტევანზე აკოცა. -როგორც მახსოვს გუშინწინ არ იყავი წინააღმდეგი.
-თოტნიკე კარგი რა.
-კაი რა გიტყდება გოგო.
-არ მეტყვი ანუ სად მივდივართ?
-არა. -ღიმილს ვერ იშორებდა სახიდან, მოსწონდა ლიზასთან ყოფნა, თავს ბუნებრივად გრძნობდა, აღარც ახსოვდა ბოლოს ასეთი მხიარული როდის იყო. გზაში რამდენჯერმე წაკამათებაც მოასწრეს, მაგრამ მაინც მოთაფლა თოკამ. სანამ ადგილს მიუახლოვდებოდნენ თვალებზე სახვევი ააფარა, მერე კვლავ განაგრძო გზა.
-თორნიკე! -მაშინვე წამოიძახა როცა მანქანა გაჩერდა და ქალდანმაც დატოვა სალონი.
-აქ ვარ. -კარი გაუღო, შემდეგ ფრთხილად გადმოიყვანა, კარის დაკეტვის შემდეგ თეძოებში წაავლო ხელი და მანქანის კაპოტზე შემოსვა.
-რას აკეთებ?
-დამაცადე. -ჯერ ტუჩები დაუკოცნა, მერე თვითონაც აძვრა ზედ, საქარე მინას მიეყრდნო, ლიზა კი თავის ფეხებს შორის მოიქცია და სახვევის მოშორების შემდეგ მუცელზე მოხვია ხელები.
-რა ლამაზია… -ცისფერები გაუბწყინდა, ზევიდან დაჰყურებდა ქალაქს და სუნთქვა ეკვროდა მისი სილამაზის შემხედვარე.
-ჩემი ადგილია, თუ მოინდომებ შეიძლება ჩვენი გახდეს. -ყელში აკოცა, მისი კოცნისგან გამოწვეული ბუსუსების დანახვისას ღიმილი ვერ შეიკავა. ხელი მკლავზე აატარა, კაბის ბრეტელი გადაუწია და მხარზეც მიაწება ტუჩები.
-როგორ შეგიძლია ასე წყნარად ყოფნა? რომ მკოცნი ვეღარ ვსუნთქავ იცი?
-შენთან შეუძლებელის გაკეთება შემიძლია.
-მე რომ გაკოცო რა მოხდება?
-ჰოო ეგ უკვე სხვა რამეა… ამჯერად ჯობია არ ვცადოთ. -მხოლოდ ჩაცინებით შემოიფარგლა, ნიკაპი მხარზე ჩამოადო და ქალაქის ხედს გახედა. -ცოტახანში დაბნელდება და მერე უფრო ლამაზი ჩანს.
-აქ ხშირად მოდიხარ ხოლმე?
-როცა მარტო ყოფნა მჭირდება, კიდევ მაქვს ერთი ადგილი, იმას სხვა დროს განახებ თუ მომინდება.
-ყველაფერი შენი სურვილით ხდება არა?
-საქმე იმაშია პატარავ რომ, შენს შინაგან ელიზაბეტს ჩემი ყველა შემოთავაზების მიღება უნდა, მთავარია შენმა ტვინმა არა გაჭედოს როგორც იცის ხოლმე ხანდახან. -ყბის ძვალზე მიაკრო ტუჩები.
-შინაგანი თავდაცვის ინსტიქტია.
-ჩემგან იცავ თავს?
-ვიცავდი, ახლა აღარ მინდა დაცვა.
-გარემომ იმოქმედა შენზე თუ რა ხდება?
-რაზე ამბობ?
-როგორ მეჟღურტულები.
-სხვანაირად ვერ გამიცნობ, ვერც მე გაგიცნობ. -თავი მიატრიალა და ლოყაზე აკოცა, თორნიკე კი მხოლოდ ამას არ დასჯერდა, წამსვე დაეპატრონა ლიზას ტუჩებს. კიდევ დიდხანს ისხდნენ, უამრავ თემაზე საუბრობდნენ. ბოლოს უკან დაბრუნდნენ.
-ამ დღეებში ვერ გნახავ. -უკვე ლიკას კორპუსთან იყვნენ მისულები, მანქანაში მსხდომნი წასვლას არ ჩქარობდნენ.
-რატომ? -გაკვირვებულმა გადახედა.
-თბილისიდან გავდივარ ორი დღით.
-არაუშავს, დავისვენებ ეგ ორი დღე შენგან.
-ბარემ გადავწევ მაშინ, ერთ დღესაც დავამატებ. -ქვედა ტუჩზე იკბინა.
-რაა? სამი დღე შენს გარეშე… -უცებ მოკეტა როცა თორნიკეს გაღიმებულ სახეს წააწყდა. -რაც გინდა ის ქენი. -თვითონაც გაეცინა თავის თავზე, შემდეგ მანქანიდან გადასვლა დააპირა, მაგრამ მაჯაში წავლებულმა ხელმა თავისკენ შეატრიალა და ტუჩებზე დააკვდა. ვნებიანად უკოცნიდა ორივე ტუჩს. ლიზას ყელში ჩარგო სახე, მისი სურნელი ხარბად შეისუნთქა, იქვე აკოცა და გაუშვა.
/\/\/\/\

მეორე დღეს ვერ მოითმინეს დაქალებმა და სახლში დაადგნენ წყვილს. მართა რომ დახვდათ სამზარეულოში თვალები ჭყიტეს.
-დეე უკვე მოხვედი?
-როგორ ხართ? -უცებ გადაკოცნა ლიკამ.
-კარგად ლიკუ შენ?
-მეც.
-თაკო სად გყავთ?
-თაკოო… თაკო სახლშია და… დე არ გინდა საშოპინგოთ წავიდეთ?
-ცოტახნით დასვენება მინდა, მერე სამსახურში უნდა წავიდე, მორიგე ვარ.
-კაი რა, წავიდეთ წამო, მერე სადმე დავსხდეთ და ვიჭორაოთ.
-სხვა დროს წავიდეთ.
-თაკო სადაა? -საცვლის ამარა შევიდა სამზარეულოში ნიკა და სამივემ მას გახედა.
-რაა? -გაოგნებულმა შეხედა ძმას. -მოიცადე დავურეკავ. -ტელეფონი მოიმარჯვა ხელში, თან ძმას შეხედა, მერე მასზე მიშტერებულ ლიკას. -თაკ სად ხარ?.. კარგი.
-რაო?
-სახლშიო.
-წავიდეთ.
-დაეტიეთ აქ! -ფეხზე წამომდგრები ადგილზე გააშეშა ნიკოლოზის გამყინავმა ხმამ, მართა კი გაოგნებული უყურებდა შვილს. -მე წავალ.
-ნიკა…
-ვთქვი უკვე ერთხელ! -საძინებლისკენ შებრუნდა, უცებ ჩაიცვა ტანზე და სახლი დატოვა.
-რა ხდება?
-ალბათ იჩხუბეს. -მხრები აიჩეჩა ლიზამ, დაქალს ხელი ჩაკიდა და საძინებელში შეიყვანა.

ნერვებ მოშლილი მართავდა საჭეს, მალევე მივიდა კორპუსთან, ხუთი სართული ფეხით აიარა და კარებთან გაჩერდა. როგორც კი კარებში მდგომი თაკო დაინახა თვალებ ჩაწითლებული, ბრაზისგან თვალები ერთმანეთს დააჭირა, შიგნით დაუკითხავად შევიდა და მისაღებში ამოყო თავი.
-რა გინდა ნიკოლოზ?
-რატომ გამომეპარე?
-დილით ჩემი ნახვა გესიამოვნებოდა თუ არა არ ვიცოდი და წამოსვლა ვარჩიე. -ცინიკურად ჩაიცინა და ნიკოლოზსაც წამსვე აენთო თვალები.
-დებილი ხარ გოგო შეენ? -მკლავში წაავლო ხელი, ძლივს იკავებდა თავს რომ არ ეყვირა.
-ხომ მიიღე რაც გინდოდა, შენც ისიამოვნე, მეც… ახლა გადი აქედან, მომშორდი და გაქრი საერთოდ.
-აუ რეებს მეუბნება გავჭედავ ახლა ტო. -სახეზე ჩამოისვა ორივე ხელი. -ისე მელაპარაკები თითქოს გამოგიყენე, შენი გრძნობებით ვისარგებლე და გიხმარე, მაგრად არ მისწორდება ეგრე რომ ფიქრობ ტო.
-აბა როგორ უნდა ვიფიქრო?
-მე მეუბნები ბრმა ხარო და შენ საერთოდ ვერაფერს ამჩნევ ტო! იმასაც კი ვერ ხვდები ეს დედამო**ნული არაფერს რომ არ ვგრძნობდე შენს მიმართ ხელს არ დაგადებდი რადგან ლიზას დაქალი ხარ და რაც ლიზას იცნობ იმის მერე მეც მიცნობ. შეეშვი ამ ბავშვურ გამოხტომებს და მოდი აზრზე! ელემენტალური ის არ გცოდნია რომ ვიღაც მ*რეველა როჟა არ ვარ და იმ ქალების სიაში არ შეგიყვანდი ვისაც ვტ*ნავ!
-ნუ მიყვირი! ამაზრზენო იდიოტო! რა გინდა ჩემგან საერთოდ! გაიგე რომ მიყვარხარ და შენც შემოგაწვა ასე უცებ გრძნობები? სამი წლის მანძილზე არაფერი გაგიკეთებია და მაინცდამაინც ახლა რატომ მოგინდა ჩემი გა*იმვა ვერ ვხვდები.
-ღმერთო ჭკუიდან შემშლის ეს ქალი! -ღრმად ჩაისუნთქა ჰაერი, მერე უცებ ეცა, ხელები წელზე მოხვია და სხეულზე აიკრა. -პატარა იყავი და აქამდე მაგიტომ არ გ*იმავდი. -თვალი ჩაუკრა თვალებ გაფართოვებულს. -შენ ჩემი ხარ, დანახვის წამიდან ჩემი იყავი, ეს გულიც ჩემია, მე ვუყვარვარ და სულ რომ არ მიყვარდე მაინც ჩემი იქნება. რაც შეეხება ჩემს გრძნობებს, ვერ გეტყვი რომ მიყვარხარ რადგან იმაზე მეტს ვგრძნობ ვიდრე სიყვარულია, არავის ღიმილი მაშტერებს შენი ღიმილის გარდა, არავის სურნელს გავუბრუებივარ ისე როგორც შენი მაბრუებს, შენი ცრემლები მიყვარს, ეგოისტურად გაწვალებდი რომ შენი წყლიანი კაშკაშა თვალები დამენახა. ვერასდროს დავუთმობ შენ თავს სხვას, ვერც ამ ცრემლებს, შენს ლამაზ თვალებზე წამსვე რომ გამოჩნდებოდა ხოლმე როცა სხვა ქალთან ერთად დამინახავდი. არავის აქვს შენი ატირების უფლება ჩემს გარდა, მხოლოდ ჩემთვის არის განკუთვნილი და მხოლოდ ჩემს გამო უნდა ცვიოდეს ამ ცისფერებიდან.
-ავადმყოფი ხარ.
-ასეთი გიყვარვარ, პირდაპირ გეტვი ჩემი ცოლი ხდები, შენი თანხმობა არ მჭირდება, ამ დღეებში ამოვალ და მამაშენს ოფიციალურად ვთხოვ ხელს.
-ნიკოლოზ…
-ნუ მეძახი ასე, შენი გა*იმვა მინდება, ეს სამი წელი ისედაც ძლივს ვიკავებდი თავს, სიმამრის სახლში სე*სი კიდე ნიტოა.
-ვერ გიტან. -ისევ გაიკვალეს ცრემლებმა მის ლამაზ სახეზე გზა, ამჯერად ბედნიერების ცრემლებმა. ხელები კისერზე მოხვია და მის ყელში ჩარგო სახე.
-სულელო ბავშვო, სანამ არ მათქმევინე მანამდე არ დაიჯერე რომ მაგრად მევასები ხო? -თმაზე მოეფერა, შუბლზე აკოცა და გაბრწყინებულ თვალებში გაღიმებულმა ჩახედა.
-თავს არ იკლავდი რამე რომ მიგეხვედრებინა და რა მექნა?
-რაო რას იძახდი სიამოვნებაზე?
-მოკეტე. -ხელი მიარტყა მხარზე.
-ჩემი მტირალა ბავშვი. -ჩაიცინა თაკოს შეფარკლულ ლოყებზე, ხელი კისერზე მოკიდა და საყვარელ ტუჩებს დაეწაფა. -მიდი ჩაიცვი, მოწესრიგდი და წავიდეთ ჩემთან, გელოდებიან ისინი. -საძინებლისკენ მიმავალს უკან აედევნა. -თან ხომ უნდა ეჭორაო შენს პირველ სექსზე… ისე ჩემ დას როგორ უნდა ელაპარაკო მაგაზე ტო? -თაკოს ლოგინზე წამოკოტრიალდა, თან თვალს ადევნებდა ოთახში მოსიარულე შიშველ სხეულს.
-არაფერზეც არ ველაპრაკები, სექსი რომ გვქონდა ისედაც იციან, დეტალები კიდე საწოლში რჩება ძვირფასო.
-მალე ჩაიცვი თორემ მაგ დეტალებს უფრო დავაწვრილმანებ. -ანთებული თვალები მიაბყრო თაკოს მკერდს, ნელნელა საცვლისკენ ჩააცოცა, მერე ჩაცმულმა კაბამ შეუშალა ხელი თაკოს სხეულის ტკბობაში და მზერა სახეზე გადაიტანა.
-წავედით?
-ჰო.
/\/\/\/\

სამი დღე გავიდა თორნიკეს წასვლის შემდეგ, ლიზას ხასიათზეც უკვე მოქმედებდა მისი არ ყოფნა, იმდენად შეეჩვია ქალდანის ყოველ დღე ნახვას ახლა დანაკლისს განიცდიდა.
-რა გჭირს მამი? -ტელევიზორთან მჯომს გვერძე მიუჯდა გიგა, ხელი მოხვია და საფეთქელზე აკოცა.
-ნიკოლოზმა გააქრო ჩემი დაქალი, მოიტაცა და სად წაიყვანა არ ვიცი, ლიკამ ადრე უნდა დავიძინოო, ხვალ ბებიამისთან მიდის, ცუდად არის და უნდა მივხედოო. მე კიდე ვზივარ სახლში უაზროდ.
-ერთ საათში დედაშენი მოვა… მიდი წამოხტი ნამცხვარი გამოვაცხოთ, კიდევ რამე ვახშამი მოვუმზადოთ.
-მართლა?
-მიდი მიდი, ხომ იცი როგორ უხარია მსგავსი რაღაცეები.
-ვიცი. -გახარებული წავიდა სამზარეულოსკენ, ჯერ მთლიანი სამზარეულო ფქვილში ამოსვარეს, მერე გიგამ საყვარელი კერძი მოუმზადა ცოლს იქამდე სანამ ნამცხვარი გამოცხვებოდა. ელიზაბეტმა სუფრა გაშალა ორ კაცზე, შუაში სანთლები ჩადგა და ბედნიერმა მოავლო თვალი ყველაფერს. -სუპერ შვილი და ქმარი ჰყავს დედას მა.
-მადლობა ფერია. -შუბლზე აკოცა.
-მიდი დაჯექი შენ, მე ლიკასთან წავალ და იქ დავიძინებ. -ლოყაზე აკოცა, ჩანთას დაავლო ხელი და გასასვლელისკენ წავიდა.
-სად მიდიხარ ელიზაბეტ? -კარში შეეგება მართა.
-ლიკუნასთან ვრჩები დე.
-მამა სად არის? რატომ არის სიბნელე?
-შედი მიდი, შუქი არ აანთო ძინავს. -ჩაიფხუკუნა, ლოყაზე აკოცა და სახლიდან გავარდა.
ფეხით მიდიოდა ლიკას სახლისკენ, უკვე ცხრას უჩვენებდა საათი. ფიქრი აწკრიალებულმა ტელეფონმა შეაწყვეტინა და მაშინვე აუძგერდა გული როგორც კი თორნიკეს ნომერი დაინახა.
-სად ხარ ლიზ? -თვალები დაეხუჭა მის ხმაზე.
-ლიკასთან მივდივარ ფეხით, შენ?
-ორ წუთში შენთან ვიქნები. -არაფრის თქმა აღარ დააცადა ისე გაუთიშა ტელეფონი. ზუსტად ორ წუთში მანქანის ხმა გაიგო, ისიც იქით შებრუნდა და დაინახა როგორ გადმოვიდა სერიოზული გამომეტყველებით თორნიკე ქალდანი. აქეთ იქით მიმოიხედა, მერე ერთ ადგილას გაშეშებული ლიზა დაინახა და მისკენ დაიძრა. ქანდაკებასავით იდგა, გული გამალებით უცემდა, თან თვალს ვერ აშორებდა ქალდანს. როგორც კი მიუახლოვდა მაშინვე სახეზე მოკიდა ხელები და მონატრებულ ბაგეებს დაეპატრონა. შემდეგ ხელები მაგრად მოხვია, მისი სურნელი ხარბად შეისუნთქა და ყელში აკოცა. ისე ხვევდა ხელებს ელიზაბეტი, თითქოს ორი თვის უნახავი ყავდეს. -როგორ მოგნატრებივარ პატარავ.
-არაფერიც, უბრალოდ მიჩვეული ვიყავი შენს ყოველ დღე ყურებას და ახლა მაკლდი თვალში. -თორნიკეს ყელში სახეჩარგული ბურტყუნებდა.
-ხო არა? -თმაზე ჩამოუსვა ხელი და ლოყაზე აკოცა. -წამომყვები?
-სად?
-შორს, აქედან შორს.
-წამოგყვები. -თავის თავში დარწმუნებულმა ჩაილაპარაკა.
-წამოდი. -ტუჩებზე აკოცა, მერე კი მანქანისკენ წაიყვანა.
-როდის ჩამოხვედი?
-პირდაპირ აქ მოვედი. -მანქანა დაძრა და მაშინვე ლიზას თითებში ახლართა თავისები. -რა მოხდა ჩემი არ ყოფნის დროს?
-გიორგი არ მინახავს ამ დღეებში. -თვალები აატრიალა.
-ეგ ვიცი. -ნიშნის მოგებით ჩაუკრა თვალი.
-რა? საიდან?
-შენი აზრით მშვიდად ვიქნებოდი რომ არ მცოდნოდა რას აკეთებდი?
-სერიოზულად?
-სრულიად.
-ნიკოლოზმა თაკო წაიყვანა სადღაც, ხვალ ლიკა მიდის ბებიამისთან და… ვითომ მეც იქ მივდივარ. -ტელეფონი მოიმარჯვა ხელში და ლიკას მიწერა, მართასაც გააგებინა ლიკას მივყვები და ორი დღე არ მოვალ სახლშიო.
-ვაა, ანუ ქორწილი გველის ახლო მომავალში.
-ჰო. -თითებს დახედა, მერე თორნიკეს პროფილს მიაშტერდა. მთელი გზა ჩუმათ იმგზავრეს, შემდეგ მთიან ადგილას აღმოჩდნენ, ირგვლივ სულ ტყე იყო, მხოლოდ ერთი სახლი იდგა, ლამაზი პატარა ხის სახლი, გვერძე ხეებს შორის გაბმული ჰამაკით, მანქანის კვალი ოდნავ ეტყობოდა, აშკარად თორნიკეც იშვიათად მიდიოდა იქ. გარშემო ყველაფერი სიმწვანეში იყო ჩაფლული და ჭრიჭინების ხმა უფრო მეტ ხიბლს აძლევდა.
-ცივა და ბუხრის ანთება მოგვიწევს. -მანქანის საბარგულიდან პარკები ამოალაგა, სახლის კარი გააღო და შიგნით შევარდა. პატარა მისაღები ოთახი ჰქონდა, სამზარეულო ბარით გამოკვეთილი. ორი კედელი მთლიანად შუშით იყო დაფარული და მთლიანი ტყე ჩანდა. გაოცებულმა თავი საძინებელში ამოყო, იქაც შუშას მოეცვა ერთი დიდი კედელი, იქაურობა მოათვალიერა, კედელზე დაკიდულ გიტარას მოავლო თვალი, შემდეგ კედლებზე ხელით დახატულ ნამუშევრებს. -ცეცხლი დავანთე და ცოტახანში გათბება სახლი.
-ხატავ? -გაღიმებული შეტრიალდა კარზე მხრით მიყრდნობილი ქალდანისკენ.
-ჩემთვის.
-მე დამხატავ? -კაბის ბრეტელი გადაიწყია მხრიდან, თან თვალს არ აშორებდა ქალდანს. უცებ მოშორდა თხელი სარაფანი ლიზას სხეულს და იატაკზე გაიშალა. წამსვე აენთო თვალები თორნიკეს, მთლიან სხეულზე ააყოლა თვალი საცვლებით მდგომ ელიზაბეტს.
-ვერა. -ხმა ჩაეხლიჩა, მაიკა მოიშორა და ლიზასკენ დაიძრა. იმსტიქტურად უკან გადადგა ნაბიჯი ელიზაბეტმა, თან ლიფის შესაკრავი გაიხსნა, თითებით დაიჭირა და იქვე მოისროლა.
-მინდა დამხატო. -საცვლის რეზინზე გადაატარა თითები. თორნიკემ კეტები მიყარა იქვე, თან ქამარი შეიხსნა და ერთი ნაბიჯი ისევ წინ გადადგა.
-ლიზ… -სრულიად შიშველ სხეულს უყურებდა, აზროვნების უნარს კარგავდა, თავშეკავებულობა სადღაც ჯანდაბაში მოისროლა, სწრაფად გაიხადა შარვალი საცვალთან ერთად და ლიზამდე მანძილი წამებში დაფარა. -სულ გამეყინე ლიზ… -სხეულზე აატარა ხელი, შემდეგ ტუჩებზე დაეტაკა. ლოგინზე გადააწვინა და ზევიდან მოექცა. ჯერ იქვე მიგდებული ლიზას საცვალი მაჯაზე დაიხვია, შემდეგ ფეხები გადააწევინა და მათ შორის მოთვსდა. ნაზად ეალერსებოდა, ეფერებოდა, მკერდს უკოცნიდა და ცდილობდა მისთვის ესიამოვნებინა, გრძელ თითებს ამოძრავებდა ლიზას ფეხებს შორის, მის მოქმედებებს აკვირდებოდა, თან ტუჩებს ყველა წერტილში დააცოცებდა. ლიზას თითები აგიჟებდა რომლებიც თავის სხეულზე გაუაზრებლად, უგზოუკლოდ დაეხეტებოდნენ. ისევ დაუბრუნდა ლიზას ტუჩებს და პირველი ბიძგისგან უნებურად წამოსროლილი კვნესა ტუჩებით ჩაუხშო. პირველად ცდილობდა პარტნიორისთვის მაქსიმალური სიამოვნება მიენიჭებინა, ამით კი თვითონაც სიამოვნებას ღებულობდა. ლიზას ხელი მოიშორა ბეჭებიდან, თითები მის თითებში ახლართა და ტკივილიც მალევე დაუამა. ზენიტამდე მიღწეულს ურცხვი, ხმამაღალი კვნესა წასკდა და მთლიანად მოუდუნდა სხეული. გვერძე მიუწვა თორნიკე, ხელი ჩაკიდა და მტევანზე აკოცა. მაშინ დაინახა შუშის ჭერი, საიდანაც ვარსკვლავების არმია დაჰყურებდათ თავზე. ღიმილმა გაუპო ბაგეები, თორნიკესკენ შეატრიალა თავი, მკერდზე აკოცა და ქალდანის მკლავზე დადო თავი.
-ნახე დათვის თანავარსკვლავედი ჩანს. თითი გაიშვირა ჭერისკენ.
-ეგეც გავთვალე აშენების დროს. -თითებზე ეთამაშებოდა ცალი ხელით, თან ცას შეჰყურებდა.
-ანუ ყველაფერი შენი შემოქმედებაა.
-ჰო… მშობლებმა დაბადების თანავე ანაბარი გამიხსნეს, თვრამეტის რომ გავხდი მთლიანი ფული ავიღე და ამ სახლს შევალიე. პატარა რომ ვიყავი მაშინ პაპჩემმა მომიყვანა აქ, მითხრა ამ ადგილზე ჩემი ქალისთვის უნდა ამეშენებინა სახლი მაგრამ ვერ ავუშენეო, მიწას შენ დაგიტოვებ და შენი საყვარელი ქალისთვის შენ ააშენო. ერთ წელში მთლიანად დავასრულე ყველაფერი, იმ დროს საერთოდ არ მაინტერესებდა არც საყვარელი ქალი და საერთოდ სიყვარულზე არც ვფიქრობდი, ეს ჩემი თავშესაფარი უფრო გახდა, მოვდიოდი როცა ვინმესგან ან რამისგან გაქცევა მინდოდა, ხანდახან კვირებსაც კი ვატარებდი, ვუკრავდი, ვხატავდი, მერე დამშვიდებული ვბრუნდებოდი თბილისში. -სიგარეტს მოუკიდა და ცხვირის წვერზე აკოცა ლიზას. უცებ წამოდგა ფეხზე, სააბაზანოში გატანტალდა დედიშობილა. ლიზა კი ცას მიაშტერდა, ისე იყო ფიქრებში გართული ვერ გაიგო როდის დაბრუნდა უკან ქალდანი. -რაზე ფიქრობ?
-ნეტა არსებობს პარალელური სამყარო?
-დიდიხანი რომ უყურო მაგას უამრავი კითხვა გაგიჩნდება. -ხელში აიტაცა და სააბაზანოსკენ აიღო გეზი. ცხელი წყლით გავსებულ ჯაკუზში ჩასვა, თვითონ უკნიდან მიუჯდა და მაჯაზე დამაგრებული თმის სამაგრით თმები კოსად შეუკრა. თავი ჩამოადო მხარზე თორნიკეს და მაღლა აიხედა. თვალები დაუმრგვალდა ცის დანახვისას, შემდეგ თავის სხეულზე მოთარეშე ხელს ჩაავლო თითები და ტუჩები მტევანზე მიაწება. -კარგად ხარ?
-ჰო… ლამაზია. -ხელი გაიშვირა ჭერისკენ.
-მოგწონს? -კისერში აკოცა, ისევ მოუკიდა სიგარეტს, ცალი ხელით კი მკერდზე ეთამაშებოდა.
-ძალიან. -ნახევარი ტანით შებრუნებულმა ტუჩებზე აკოცა, მერე ისევ ძველ პოზას დაუბრუნდა და მკლავები მუხლებზე ჩამოადო. ძველი ამბების გახსენებას მოჰყვა ლიზა, თორნიკესაც აცინებდა, თვითონაც იცინოდა და ყველანაირ დაძაბულობას თუ უხერხულობას აქრობდა. მალევე ამოვიდნენ წყლიდან, საძინებელში შიშველი დადიოდა და თორნიკეს ნამუშევრებს ათვალიერებდა, ქალდანი თეთრეულის გამოცვლაში იყო დაკავებული, ჭუჭყიანი ზეწრები აბაზანაში სარეცხის მანქანაში შეყარა, შემდეგ ისევ ოთახში დაბრუნდა, ხელში აიტაცა ელიზაბეტი და ლოგინზე მასთან ერთად დაწვა. -ხელოვანი ადამიანი ყოფილხარ, შორიდან მხოლოდ იდიოტის შთაბეჭდილებას ტოვებ.
-ენა ნუ შემაჩვიე. -უკანალზე მოუჭირა თითები, თან იდაყვით ლოგინზე დაყრდნობილი ზევიდან დაჰყურებდა. ხელს ლიზას შიშველ სხეულზე დაატარებდა და მის ყველა ნაკვთს იზეპირებდა.
-ის სურათებიც შენი გადაღებულია?
-ყველაფერი ჩემია აქ რაც არის… მათ შორის შენც.
-გადამიღე სურათი.
-ახლა? -ბარძაღზე აატარა ხელი.
-ჰო. -ხმა ჩაუწყდა და ნერწყვი ხმაურით გადაყლაპა.
-გიჟი ხარ ბავშვო.
-ყოველთვის მინდოდა ფოტოგრაფს გადაეღო ჩემთვის. -თითები პრესზე გადაატარა.
-ცელქობ… თან როგორ.
-გთხოვ.
-ისევ ენერგიაზე როგორ ხარ?
-მე სხვა შენს ქალებს არ ვგავარ… მიდი გადამიღე სურათი.
-ისე არ გექცევი როგოეც ჩემს სხვა ქალებს და შეირგე. -ფეხზე წამოხტა, აპარატი ჩართო, შემდეგ ზეწარი გადააფარა ტანზე ლამაზად და ლოგინზე ავიდა. რამდენიმე სურათი გადაუღო, შემდეგ ლოგინზე დაწვა, ლიზა ზევიდან მოიქცია და მის სახეს ისე გადაუღო ვარკვლავებით მოჭედილი ცაც გამოაჩინა.
-როდის დამხატავ? -მკერდზე დაადო თავი, თითები კი სახეზე ჩამოატარა.
-ვერ დაგხატავ.
-რატომ? -თმებში გრძნობდა თორნიკეს თითებს რომლებიც ნელნელა თიშავდა.
-არავინ უნდა იცოდეს შენი სხეულის დეტალები ჩემს გარდა, არსად არ უნდა იყოს აღბეჭდილი ჩემი გონების გარდა, ეჭვიანი ვარ, მოგიწევს ამიტანო, წინააღმდეგ შემთხვევაში ყველას თითებს დავამტვრევ ვინც შეგეხება. -ყურში ჩასჩურჩულა მეორე სამყაროში ცალ ფეხ გადადგმულს. თავზე აკოცა და ლიზას ჩაძინების შემდეგ თვითონაც ჩაეძინა.
/\/\/\/\

დილით როგორც კი თვალები გაახილა თორნიკეს მშვიდი სახე დაინახა, ცოტახნით ჩუმად უყურებდა, შემდეგ ფრთხილად აკოცა ლოყაზე, ფეხზე წამომდგარმა კარადიდან თორნიკეს საცვალი აიღო, უცებ ამოიცვა და ოთახიდან ნახევრად შიშველი გავიდა. მაცივრიდან წყალი გამოიღო, მოიყუდა და სახლში შესასვლელი კარი გამოაღო. გარეთ გავიდა, იქაურობა მოათვალიერა, ჯერ ჩიტების წიკჭიკს უგდებდა ყურს, ცაზე მოკაშკაშე მზეს ნელნელა ღრუბლები უახლოვდებოდნენ. ისეთი შავი ღრუბელი შეკიდულიყო ცაზე კილომეტრებით შორს, ეჭვგარეშე იყო საღამოს მაგრად დასცხებდა. მალევე იგრძნო ზურგზე აკრული სხეულის სიმხურვალე, მკერდზე მოხვეული ხელები და ყელში კოცნა.
-აქ რომ არავინ არის ჩვენს გარდა სარგებლობ ხო?
-არ უნდა ვისარგებლო? ყოველთვის მინდოდა ასეთ ფორმაში გარეთ გასვლა.
-ჩემი გაგიჟება გინდა?
-ეგეც მინდა.
-კიდევ რა გინდა? -თავისკენ შეაბრუნა და ტუჩები დაუკოცნა.
-კიდევ მინდა ასე ვიარო სახლში. კიდევ ყავა, საუბარი, შენზე უფრო მეტის გაგება და… ის რასაც ამ საცვლის შიგნით მალავ. -ქვედა ტუჩზე იკბინა, თან ლოყები შეეფარკლა და სულ გამოაშტერა ქალდანი.
-ნელნელა ყველაფერს შეგისრულებ ქალბატონო, ამჯერად ყავით დავკმაყოფილდეთ, ენერგიაზე რომ მოხვიდე და ხელებში არ ჩამაკვდე. -საცვლში ჩაუცურა ხელი და უკანალზე მოუჭირა.
-ვერ გიტან. -ყელში აკოცა, თან მისი სურნელი შეისუნთქა.
-აფერისტკა. -ლოყაზე ხმაურით აკოცა და აბაზანისკენ წავიდა. ლიზამ ჯერ ყავა გაიკეთა, შემდეგ საძინებელში შევიდა, საწოლზე წამოკოტრიალებული ათვალიერებდა წინა ღამეს გადაღებულ სურათებს, შემდეგ სხვებსაც გადაყვა, ტყის, ზღვის, ბიჭების და გოგოების სურათებსაც წააწყდა. -რას აკეთებ?
-ვინმესთან სერიოზული ურთიერთობა გქონია?
-მანდ ვინც ნახე არცერთი არ გამი*იმია, უბრალოდ ვიღებდი. -ლიზას ტელეფონი აიღო, სავარძელში ჩაჯდა და სურათების დათვალიერებას შეუდგა. ლიზამ ჯერ ჩაფიქრებულმა ახედა, შემდეგ აპარატს თავი ანება, კალთაში ჩაუჯდა ქალდანს და მასთან ერთად განაგრძო თავის სურათების დათვალიერება. -ეს რატომ გაქვს. -გიორგისთან ერთად გადაღებულ ფოტოზე ანიშნა.
-ყველა ჩემს მეგობართან მაქვს საერთო… თორნიკე არ წაშალო!
-არ მინდა ამ ტიპთან ერთად გადაღებული სურათები გქონდეს.
-რას გადაეკიდე გიორგის? საერთოდ რაუფლება გაქვს რომ შლი?! დამიბრუნე ტელეფონი!
-ხმას ნუ უწევ ჩემთან, დამაცადე ვათვალიერებ, ეგ შენი გიო კიდე იმპონტში არ მევასება რომ ჩემი გოგოს ყურებისას უდგება, შეხების სურვილი კლავს და თვალებით აშიშვლებს… სი.ი… ვაბშე მაგასთან როგორ მეგობრობ ტო?
-რას უწუნებ ვერ ვხვდები.
-როცა რამე დაგჭირდება, დახმარება, ან ვიღაც მძ.ეველა როჟა შეგაწუხებს, გააქვს იმედი იმის რომ ეგ გაუ.რაკებს ვინმეს შენს გამო? იჩხუბებს, ან სიტყვიერად გაა.მევინებს?
-არ ვიცი. -სერიოზულად დაფიქრდა, გიორგი ჩვეულებრივი ტიპი იყო, სიმპატიური, მხიარული და უამრავი გოგო ეხვია თავს, მაგრამ არასდროს ყოფილა ისეთი როგორიც თორნიკეა, რეზი, ან თუნდაც ნიკა. არასდროს გამოუხატავს აგრესია არავის მიმართ. -არა.
-ხოდა მეტი რაღა გინდა? ეგეთ როჟებთან ვაბშე არ უნდა იყო… მეგობარი… მეგობარი არა იის, ლიკუნას უფრო შეუძლია შენს გამო ვინმეს გაუ.რაკოს ვიდრე მაგ გიორგის. მერე მეორეც, იმიტომ არის .ლე რომ ამდენი წელი ევასები და ერთხელ არ უცდია რამე ისეთი გაეკეთებინა, რაც ერთად ყოფნაში ხელს შეგიწყობდათ. -თან სურათებს ათვალიერებდა, თან საუბრობდა და გზადაგზა გიორგისთან ერთად გადაღებულ სურათებს შლიდა.
-ნუ შლიმეთქი თორნიკე! -ტელეფონს წაავლი ხელი, მაგრამ მაინც არ მისცა ქალდანმა.
-რათ გინდა? ხოარ გევასება ისევ?
-რაშუაშია ეგ? ამდენი წელია ვმეგობრობ შენ კიდე ყველა სურათს შლი! არ გაქვს უფლება! ჩემი მეგობარია, მოგწონს ეს თუ არა, მიყვარს როგორც მეგობარი და არ მოგცემ უფლებას ჩემთვის ძვირფას ადამიანებს ჩამომაშორო შენი უაზრო ახირების გამო! -ფეხზე იდგა და ზევიდან დაჰყურებდა ბრაზისგან თვალებანთებულ ქალდანს.
-მკი.ია. -ცოტახნის სიჩუმის შემდეგ თქვა, როგორც შეძლო ისე ჩაახშო სიბრაზე. ისევ გააგრძელა სურათების წაშლა, არ სიამოვნებდა, სიტყვებით ვერ აღწერდა რას გრძნობდა იმ წამს როცა მათ საერთო ფოტოს ხედავდა, ბრაზდებოდა როდესაც ლიზას ტუჩებს გიორგის ლოყაზე მიწებებულს ხედავდა, ვერც იმას უყურებდა როგორ ხვევდა ბიჭი თავის დიდ ხელებს ლიზას, ერთი შეხედვით ჩვეულებრივი ერთმანეთზე მიხუტებული წყვილის ფოტო იყო, ზუსტად ეს უშლიდა ნერვებს, წყვილს გავდნენ ყველა სურათში, თან ყველაზე მეტი მასთან ერთად გადაღებული ჰქონდა. არც ის სიამოვნებდა როგორი სიყვარულით უყურებდნენ ერთმანეთს. თავი რომ ასწია და ლიზა იქ ვერ დაინახა გაუკვირდა, შემდეგ ტელევიზორის ხმა გაიგო და ისევ ტელეფონს მიუბრუნდა. ლიზას ზოგ სურათზე იცინოდა, მისი და გოგოების ერთად გადაღებულ სურათებზე სიცილს ვერ იკავებდა, ვიდეოებსაც უყურებდა და გიორგისთან გადაღებულებს შლიდა. მაგიდაზე დადებული ლიზას ყავა აიღო და შლა განაგრძო. ყველა სურათი რომ გააქრო რაც გიორგისთან ჰქონდა გადაღებული, ფეხზე წამოდგა, საზინებლიდან გავიდა და დაინახა დივანზე მიწოლილი სხეული, მაისური ჩაეცვა და ემბრიონის ფორმაში მწოლი უყურებდა კინოს. -ლიიზ...
-რა გინდა.
-გამებუტეე? -იქვე ჩამოჯდა და თითები თმებზე ჩამოაყოლა.
-არ მინდა ლაპარაკი და შემეშვი, ფილმს ვუყურებ.
-ეე კარგი ეხლა რა… რაზე მიჭედავ ტო?
-რომ ვერ ხვდები მაგაზე უფრო მეშლება მერვები!
-რა გოგო? რომ არ მევასება ჩემი ქალის ტელეფონში თავისი ყოფილის ნახვა მაგაზე მიჭედავ?
-არ ყოფილა ყოფილი!
-ხომ მითხარი გრძნობები მქონდაო?
-მქონდა, მაგრამ გაქრა!
-იმას რომ ისევ უყვარხარ?
-მერე ჩემთან რაშუაშია ეგ თორნიკე? რაზე ეჭვიანობ? გგონია იმასთან წავალ?
-ელიზაბეეტ… -სიცილით გადაუწია თმა ყურზე. -არ ვეჭვიანობ ლიზ, ვბრაზობ. არ მინდა ტელეფონში, ძველი სიყვარულის სურათები გქონოდა, აღარც გაქვს და დამთავრდა ვსო…
-არ გესმის…
-კარგიი… ასე მოვიქცეთ… მე რომ მეთქვა გოგოზე მიყვარდათქო და იმასთან ერთად გადაღებული სურათები შემენახა ტელეფონში რას იფიქრებდი ან რას იზავდი?
-ვიფიქრებდი რომ ისევ გაქვს მის მიმართ გრაზნობები, გული მეტკინებოდა და შენგან წავიდოდი.
-მე აქ ვარ, არანაირი გიორგი და გრძნობები. -ხელები გაშალა, მერე უცებ ჩაისვა კალთაში და ლოყაზე მიეფერა. -ნუ მიჭედავ მაგის გამო ჩემთაცს გაფიცებ რა, გაიაზრე ის რომ ვეღარ იქნები გიოსთან ისე როგორც იყავი, ახლა მე გყავარ, ეჭვიანი, ველური, ხისთავიანი და არანოლმალური კაცი.
-გიორგისთან არ გავწყვიტავ ურთიერთობას რაც არ უნდა მოხდეს, შენ კიდე ნუ მეჩხუბები ყოველ ჯერზე.
-შეგეხება და დავამტვრებ ხელებს. -მაჯაზე მოკიდა ხელი და საჩვენებელ თითზე უკბინა. -შემირიგდი?
-არა.
-ახლა? -ყელში აკოცა, შემდეგ ყბაზე.
-ნწ…
-ვსო შემირიგდი. -ტუჩებზე აკოცა, შემდეგ თავისკენ მისწია და ჩაიხუტა. -რა პატარა ხარ ტო.
-ვინმესთან გქონია სერიოზული ურთიერთობა?
-ჰმ… -ღრმად ჩაისუნთქა, თავი საზურგეს ჩამოადი და წარსულში გადაეშვა. -სერიოზულში რას გულისხმობ?
-დიდი ხანი თუ იყავი ვინმესთან.
-საყვარლები მყავდა, არ ითხოვდნენ სერიოზულ ურთიერთობებს, ერთადერთი ანასთან ვიყავი დიდიხანი.
-რამდენიხანი?
-სხვა რამეზე ვილაპარაკოთ.
-მაინტერესებს.
-ალბათ სამი კვირა? ან მეტი არ ვიცი, არ აქვს მნიშვნელობა, ნუ დაინტერესდები ვინ მყავდა შენამდე და დაიმახსოვრე შენს გარდა ჩემი არასდროს არავინ ყოფილა, არავისთვის გამიკეთებია ის რასაც შენთვის ვაკეთებ, არ წავალ სხვასთან სანამ შენთან ვიქნები, ასე რომ ტყუილად ტვინის ბურღვა არ ღირს. -ტუჩები დაუკოცნა, შემდეგ წელზე შემოსმული გაიყვანა გარეთ და ჰამაკშიც მასთან ერთად ჩაჯდა.
-რატი მომწონს.
-ეგ ყველას მოსწონს, ყველას უგებს, შენ შენებურად დაგელაპარაკება, მე ჩემებურად.
-მხიარულია.
-შენ სერიოზული არ გინახავს, რომ გაბრაზდება ჩემზე უარესია, თან ათაში ერთხელ ბრაზდება, ეგეც ისე რომ ჯობია ყოველ დღე გაბრაზებულმა იაროს.
-ვერ წარმოვიდგენ.
-შენ ვერც ვერასდროს ნახავ გაბრაზებულს.
-რატი არის აქ ნამყოფი?
-არავინ არ არის აქ ნამყოფი. -ყელში აკოცა, შემდეგ მუცელზე დაიწვინა და ჰამაკი ოდნავ გააქანავა. ჩუმად იწვნენ ერთმანეთზე მიხუტებულები და გარემოთი ტკბებოდნენ.
-თორნიკე…
-რაიყო?
-აქ მგლები არიან? -ისე ბავშვურად დასვა კითხვა თავი ვერ შეიკავა ქალდანმა და მაინც გაეცინა.
-რავი ლიიზ… მე არ მინახავს.
-თმებზე რომ მეთამაშები ვითიშები.
-ვიცი.
-ტელეფონს ავიღებ და მოვალ ახლავე. -ძლივს წამოდგა ჰამაკიდან, შემდეგ სახლში შებრუნდა, ლიკუნას დაურეკა და ისე გაბრუნდა უკან. -როგორ არის ციცო?
-რავი რა… ისე რომ ვუყურებ არც არაფერი სჭირს, დაქრიალებს აქეთ იქით, ხაჭაპურები გამომიცხო, მაგრამ სვენებ სვენებით დადის, წნევა უწევს უცებ, მე კიდე დაფეთებული წამლის დალევის შემდეგ ეგრევე წნევას ვუზომავ.
-მაგ ქალს ათი წელი მოემატებოდა, შენ რომ გიყურებს ბედნიერებისგან ბწყინავს ხოლმე ხომ იცი. -ისევ თორნიკეს სხეულზე მოთავსა, ზევიდან იჯდა და თითებით მკერდზე მონახაზებს ხატავდა.
-მაგიტომ ვარ აქ…
-და როდის ბრუნდები?
-რავიცი, რომ შევატყობ უკეთესობას მერე, არ მაცდის გოგო არაფრის კეთებას, ხუთი კილო მომატებული მექნება რომ ჩამოვალ ხომ ვიცი.
-ნუ წუწუნებ რა, მე რომ ბებო მყავდეს საერთოდ არ მოვშორდებოდი. -ხელი დაუჭირა თორნიკემ, თითები დაუკოცნა, შემდეგ მაიკა გახადა და მკერდზე თამაში განაგრძო. ლიზას მაშინვე ლოყები შეეფარკლა, თვალი აარიდა თორნიკეს ლურჯებს და ისე გააგრძელა ლაპრაკი.
-მიდი სპიკერზე ჩართე.
-ჩავრთე… -თორნიკეს მკერდზე დადო ტელეფონი.
-თოკა როგორ ხარ?
-კარგად ლიკუ შენ?
-რავიცი რა… არ გინდათ ამ დღეებში ჩემთან ყაზბეგში ამოხვიდეთ?
-შეიძლება… ვნახოთ როგორ მოიქცევა შენი დაქალი, თუ ნერვები მიშალა დავაბრუნებ სახლში, თუარადა წამოვალთ.
-შენ მომიშალე ნერვები დილიდან, მე კი არა, საერთოდ მაგის გამო აღარ უნდა გელაპარაკებოდე, მივდიოდე აქედან და…
-მორჩი ეხლა, ტყუილად რომ ლაპარაკობ და ნერვებს იშლი ხომ ხვდები არა?
-კარგი ხალხო წავედი მე, ნუ დახოცავთ ერთმანეთს. -ტელეფონი გათიშა, ისინი კი ისევ ერთმანეთს უყურებდნენ ნერვებ მოშლილები.
-აუტანელი ხარ. -ტელეფონი გვერძე გასწია, თავი დაადო მკერდზე და ისევ განაგრძო მისი გულის მოსმენა.
-შენ ხარ დებილი შენი სი.ი ძმაკაცის გამო რომ მეჩხუბები.
-სხვა რამეზე მესაუბრე.
-მეც მყავს ბებო, მესტიაში, ყველა შვილიშვილზე მეტად მე ვუყვარვარ. ოცი წლის მერე იმას ჩამჩიჩინებს ცოლი მოიყვანე შვილთაშვილს მომასწარიო.
-ბიძაშვილები გყავს?
-კი, ყავთ იმათ შვილები უბრალოდ ბებოს ჩემი შვილების ნახვა უნდა. -ჩაიცინა, თან ერთი ნაპასი გამოქაჩა.
-ვერ გაუკეთე მერე ერთი შვილთაშვილი?
-ცოტახანში გავუკეთებ, ის მაინც იცოცხლებს მინიმუმ ხუთი წელი, დრო მაქვს ჯერ კიდევ.
-რომ დაფიქრდე რა სასწაულია არა, ზოგჯერ ორსულებს რომ ვუყურებდი და ბავშვის მოძრაობას ვგრძნობდი მეც მინდებოდა ჩემს სხეულში პატარა ბავშვი ყოფილიყო.
-არ ვიცი, არასდროს შევხებივარ ორსულ ქალს მუცელზე.
-მართლა ფიქრობ ყაზბეგში წასვლაზე?
-რატომაც არა?
-მე ხვალ ისევ შენთან მინდა ყოფნა.
-ზეგ წავიდეთ. -ტუჩებზე აკოცა და ხელი შიშველ ზურგზე აატარა. ჩაიღიმა ლიზას დაბურძგლულ კანზე, თავზე მიაწება ტუჩები, შემდეგ თვალებ მოჭუტულმა ცას ახედა. -მომშივდა.
-წავალ გავაკეთებ რამეს. -მოწყვეტით აკოცა და საცვლის ამარა წავიდა სახლისკენ.
საღამომდე ლოგინში იკოტრიალეს, ხან სურათებს იღებდნენ, ხანაც ტელევიზორს უყურებდნენ. ლოგინზე მწოლი სურათების თვალიერებით იყო დაკავებული როცა საძინებელში შეიჭრა ქალდანი. ლოგინის ბოლოდან აცოცდა საწოლზე, ლიზას ფეხზე აასრიალა ხელი, ფეხები გადააწევინა და ტუჩები ბარძაყზე მიაწება. მაშინვე გადადო აპარატი ლიზამ და თორნიკეს გაღიმებულმა დახედა. ერთი ხელის მოძრაობით გახადა თავის საცვალი, ნაზ კანზე დაასრიალებდა ტუჩებს, მუცელზე აკოცა და ისევ ქვევიდან ახედა ჭინკებ ათამაშებული ლურჯებით. მკერდზე მოუჭირა ცალი ხელი და ტუჩებით ჩაუხშო ამომავალი ბგერები. ლიზა იწვოდა, ყველა ადგილი ეწვოდა სადაც ქალდანი ეხებოდა და კოცნიდა, მთლიან სხეულზე ცეცხლი ეკიდა, გამშრალ ტუჩებს ისველებდა და კბილებს მაგრად აჭერდა. მენჯებზე ჩაფრენილი ხელებით თავისკენ დაქაჩა და მაშინვე შემოისვა თავის ღირსებაზე. ტუჩებს უკოცნიდა, არც მკერდს ტოვებდა მარტოს. შემდეგ წელზე მოხვია ხელები და კალთაში ჩაიჯინა. ირგვლივ ყველაფერი ვნებას მოეცვა, დრო გაჩერებულიყო და მხოლოდ ორი ადამიანის გახშირებული სუნთქვა, ოხვრა და ხმამაღალი კვნესა ისმოდა. წვიმის წვეთებსაც მოეღწია სახლამდე, ირგვლივ ყველაფწრს ასველებდა. ბოლო ამოკვნესებაზე თავი უკან გადასწია, დაინახა წვიმის წვეთები როგორ ეცემოდნენ შუშას, მხრებზე ჩაფრენილი თითები მოუდუნდა, თირნიკეს ცხელ მოფრქვეულ ჰაერს გრძნობდა ყელზე და ტანში ისევ ჟრუანტელი უვლიდა.
/\/\/\

დილით თმაზე ეფერებოდა მძინარე ლიზას, მის სახის ნაკვთებს გონებაში სამუდამოდ ბეჭდავდა, შემდეგ ფეხზე წამოდგა, სიგარეტს მოუკიდა და შუშის კარი სულ ოდნავ გამოაღო. გარეთ ისევ წვიმდა, მალე მოიცვა სუსხმა ოთახი და ქალბატონიც შეიშმუშნა. სიგარეტი იქვე მოისროლა, მუცელზე მწოლ ელიზაბეტს შეხედა, რამოდენიმე ფოტო გადაუღო შემდეგ კი გაღიმებული დაიძრა საწოლისკენ, ლოგინზე ავიდა და ტუჩები მოშიშვლებულ წელზე მიაწება, ხერხემალს აუყვა კოცნით, დაბურძგლულ კანზე მიხვდა რომ გაიღვიძა, ისევ გააგრძელა კოცნა, ნეკნებზე გადავიდა, ბოლოს მომღიმარ ტუჩის კუთხეში აკოცა და ლიზამაც ინება თვალების გახელა.
-დილამშვიდობის პატარავ. -მთლიანი პოროფილი დაუკოცნა.
-დილამშვიდობის. -გაიღიმა, გვერდი იცვალა და მაშინვე თორნიკეს მკლავებში მომწყვდეული აღმოჩდა. -დიდიხანია გღვიძავს?
-ისე რა. -ტუჩები დაუკოცნა, შემდეგ ყელი და მკერდზე გადაინაცვლა. -გარეთ ისევ წვიმს, მე ისევ შენი ვარ და არსად არ ვაპირებ გასვლას. -მომღიმარს ლოყები დაუკოცნა, ელიზაბეტმა ხელის კვრით ლოგინზე დააგდო და თვითონ მოექცა ზევიდან.
-ცივა მგონი ცოტა ხო? -თმები მაღლა აიწია, ოთახში შემოპარული ცივი ჰაერი ღრმად შეისუნთქა და მაშინვე დაბურძგლა. თორნიკე კი გაღიმებული უყურებდა მის გამოყვანილ ყბის ძვალს, გრძელ კისერს, რომელსაც ძირში გამოკვეთილი ლავიწები ამშვენებდა. თითით მოხაზა მკერდის კონტურები და ლიზას ყურადღებაც დაიმსახურა.
-ვნახოთ აბა რა ხდება როცა მე გკოცნი. -ეშმაკურად ჩაიცინა და თითები ოდნავ დამჩნეულ პრესზე გადაატარა, ფეხებისკენ ჩაუცურა და სუნთქვა შეუკრა ქალდანს.
-ჩემი გიჟი ქალი ხარ. -სიცილი ვერ შეიკავა თორნიკემ, ტუჩები დაუკოცნა და უფლება მისცა თავის საქმე გაეგრძელებინა.
-ჯანდაბა… -რიტმულად მოძრაობდა ქალბატონი და მისი ღირსების შეგრძებისგან მიღებულ სიამოვნებას კვნესით აღწერდა… ბოლოს თორნიკეს მკერდზე აკრული აღმოჩნდა, ისევ გრძნობდა მის ღირსებას სხეულში და სიამოვნებისგან თვალებს ვეღარ ახელდა. კატასავით კრუტუნებდა, თან ყელში კოცნიდა ქალდანს…
სიგარეტს მოუკიდა, თან ლიზას ზურგზე დააცოცებდა თითებს. როგორც კი სუნთქვა დაუმშვიდდა ისევ წამოიწია, ტუჩებზე აკოცა თორნიკეს და ფეხზე წამოდგა. შუშის კარები გამოაღო, ცივი ჰაერი სასიამოვნოდ მიელამუნა კანზე.
-შეგცივდება ლიზ… -თვალს არ აშორებდა ალასანიას, თან ნაპასს ნაპასზე არტყავდა.
-უნდა ვიბანაო, თუ გინდა შემოდი.
-არა შედი შენ.
-კარგი. -გაღიმებული დაიძრა სააბაზანოსკენ, სწრაფად დაიბანა და პირსაწმენდ შემოხვეული საძინებელში დაბრუნდა. -აუ თორნიკე ცივა…
-ახლა ავანთე ბუხარი, გათბება სახლი ცოტახანში… იქ ჩემი მაიკა იქნება, ჩაიცვი და გამოდი, ბარემ გიტარაც გამოიყოლე. -შუბლზე აკოცა და მისაღებში გავიდა.
-დაუკრავ?
-იმღერებ?
-რავიცი ვნახოთ. -ისევ თორნიკეს საცვალი ამოიცვა, გიტარა მიიხუტა მკერდზე და ისე გავიდა მისაღებში.
-თმებს არ იშრობ?
-დავარცხნა მეზარება. -ბუხრის წინ სავარძელში ჩაჯდა და გიტარა მკლავებში მოიქცია.
-მომიტანე სავარცხელი მე დაგვარცხნი.
-აი თმაში მაქვს და აიღე. -რბილ ხალიჩაზე დაჯდა ქალდანის ფეხებს შორის, ხელები მის მუხლებზე ელაგა და მოცეკვავე ცეცხლს უყურებდა. რომ დაამთავრა დავარცხნა სავარცხელი იქვე მიაგდო, ლიზას დაცვენილი თმები კი ცეცხლში ჩაყარა.
-მიიწიე ახლოს და გაგიშრება თმა. -გიტარა მოიმარჯვა ხელში, მაგრამ დაკვრის დაწყებამდე ტელეფონი ამღერდა. -გისმენ… ჯერ არა, ხდება რამე?.. აჩოტები ჩაგაბარო?.. აუ რატი შემეშვი ძმობას გაფიცებ… ელიზაბეტთან ერთად ვარ ქალაქიდან გასული… მეტკინა ყური შე ჩემა… -სიცილით შეხედა მასზე მიშტერებულ ლიზას. -არ უთხრა არავის დაჩის გარდა, ვაკუნამ რომ გაიგოს დაიწყებს ტვინის ტ.ვნებს… ბევრს ნუ ლაპარაკობ… აუ რა ტვინის ბურღი ბავშვი ხარ ტო… კარგი ხო, დავაი მიდი და თუ რამეა გამაგებინე. -ტელეფონი როგორც კი გათიშა იქვე მიაგდო, ლიზას თვალი ჩაუკრა და დაკვრა დაიწყო. რამოდენიმე საათის შემდეგ გადიანაცვლეს საძინებელში, ლიზა ლოგინის თავს მიყრდნობილი ნახევრად იწვა, მუხლებზე სახატავი რვეული ედო და სავარძელში მჯდომ ქალდანს ხატავდა, რომელსაც ხელში ასევე სახატავი რვეული ეჭირა და ლიზას სახეს აღბეჭდავდა ფურცელზე.
-მოვრჩი!
-მიჯღაპნე რაღაცეები?
-რომ მორჩები მითხარი. -თვალები აატრიალა.
-ნახევარი საათია უკვე მოვრჩი პატარავ.
-მანახე. -სიცილით გააქნია თავი. ფეხზე წამოდგა ქალდანი და ლიზას წინ დაჯდა. როგორც კი ნახატი აჩვენა მაშინვე გაუფართოვდა თვალები ალასანიას. -კარგი რაა…
-მანახე რა დახატე.
-არაა! საშინელებაა ამასთან შედარებით.
-ელიზაბეტ!
-ასე კარგად როგორ ხატავ? აქამდე მეგონა რომ მე ვხატავდი კარგად, მაგრამ ახლა ეჭვი მეპარება. -ნახატებს ადარებდა ერთმანეთს, უცებ ააცალა ხელიდან და თავის თავს დახედა.
-რა გინდა ტო, იმენა მე ვარ. -წარბები ასწია გაკვირვებულმა. -არ ვიცოდი თუ ხატავდი.
-ლიკუნაც ხატავს, დიზაინზე ვაბარებთ ორივე.
-ვაა… კარგია.
-ყველაფერი როგორ შეგიძლია, არ ხარ ნამდვილი შენ.
-რა ყველაფერი?
-ხატვა, სურათების გადაღება, დაკვრა, სიმღერა… ცეკვა იცი?
-ცხრა წელი დავდიოდი დედაჩემის ხათრით. -სიცილი ვერ შეიკავა ლიზას დაჭყეტილ თვალებზე. -რამდენჯერაც გამოსვლა დავაპირე, სცენები დამიდგა ირინამ და ცხრა წელი იძულებით მატარა.
-ლექსების კითხვა?
-არ მევასება.
-ერთ თხოვნას შემისრულებ?
-გააჩნია.
-ისეთი რამე მიმღერე რაც არავისთვის დაგიკრავს და გიმღერია.
-ნელნელა ყველაფერს ისაკუთრებ ალქაჯო?
-მხოლოდ შენი ნებით. -მხრები აიჩეჩა უდარდელად. -დღეს მეცამეტე დღეა რაც ჩემმა ტუჩებმა და გონებამ მოსვენება დაკარგა.
-ვა მართლა? -წარბები ასწია.
-ხო, ასე რომ ველოდები ისეთ სიმღერას რაც მხოლოდ ჩემი გახდება და დარჩება სამუდამოდ, შენგან რომ წავიდე მაინც.
-ჩემგან ვერასდროს წახვალ. -თვალი ჩაუკრა, გიტარა მოიმარჯვა და ლიზას თავისი ლურჯები გაუსწორა. -მე თუ სხვა გავიჩინე, შენ არ მოგცემ უფლებას რომ სხვისი გახდე.
-შენი აზრით სხვასთან მყოფს მიგიღებ?
-არა?
-არასდროს!
-არასოდეს თქვა არასოდეს, არ იცი ეგ შენ?
-თორნიკე…
-დაწყნარდი რა, არავისთან არ ვაპირებ წასვლას… რა გატირებს გოგო. -სიცილი აუტყდა.
-რომ დავფიქრდი შეიძლება სხვასთან წასულიყავი უცებ…
-აუ ჩემი… -სახეზე ჩამოისვა ხელი სახის დასალაგებლად, თან ტუჩებს ერთმანეთს აჭერდა რომ არ გასცინებოდა. -ლიზ… კარგი რა… ნუ ტირი თორემ შემიყვარდები. -ცერა თითით შეუმშრალა ცრემლი. -ვსიო, გეყოფა ტირილი.
-სიმღერას ველოდები. -თავის თავზე გაეცინა და ისე ახედა ქალდანს. მერე აპარატი მოიმარჯვა ხელში ვიდეოს გადასაღებად.
-არასდროს დაივიწყო. -თვალი ჩაუკრა, მერე დაკვრა დაიწყო, პატარა შესავალის შემდეგ პირიდან ბგერებიც ამოუშვა. -you are a drug to me…
i never ever thought it otherwise…
and i love the lies you’ve told to me…
while looking me directly in my eyes…
this is not ecstasy, but it’s better than cocaine…
and you know that i will miss you when you’re gone… -მთელი გრძნობით მღეროდა თვალდახუჭული, ხანდახან ახელდა და ლიზას გაბრწყინებულ ცისფერებზე იღიმოდა. -you are a drug to me…
i never ever thought it otherwise…
and i love the lies you’ve told to me…
while looking me directly in my eyes… -ბოლოს დაამთავრა სიმღერა და გიტარა გვერძე გადადო.
-მგონი მართლა მიყვარდები… -უცებ მოხვია ხელები კისერზე, სახე კი ქალდანის ყელში ჩარგო.
-ლიზ…
-არავინ მეძახის ისე როგორც შენ.
-ვიცი. -ჩაიღიმა, შემდეგ ყბის ძვალზე აკოცა და თავი წამოაწევინა. -ელიზაბეტ… ცოლად გამომყვები?
-ჯანდაბა… კი გამოგყვები! -მაშინვე შეიგრძნო საყვარელი ტუჩები.
-რა გატირებს ტო? თვიური გეწყება თუ რა გჭირს. -სახეზე ეფერებოდა, ისევ გაეცინა ლოყები რომ შეეფარკლა ლიზას და თვალები დაბლა დახარა. -შენ თუ სულ ასე გაწითლდი შემომეჭმევი გოგო. -ლოყებზე მოკიდა ხელები და მთლიანი სახე დაუკოცნა.
-არაფერიც არ მეწყება! ბედნიერების ცრემლებია, შენია, მხოლოდ შენთვის. -მოწყვეტით აკოცა და საწოლიდან წამოდგა. -ესეც აწ უქვე ჩემი საქმრო. -ლოგინზე წამოკოტრიალებულისკენ შეატრიალა კამერა. -ყველა კარდრი დავაფიქსირე! დღეს ცამეტი დღე გავიდა თორნიკეს გაცნობის შემდეგ, ალბათ ააქვს ამ ციფრს რაღაც ზებუნებრივი… კარგი ვაჭარბებ… ახლა ისეთი ბედნიერი ვარ შეიძლება გავსკდე.
-სად მიდიხარ?
-ნაყინი მინდა, მოვალ ახლავე. -სწრაფად გაივსო სანაყინე ნაყინით, ბუხარში შეშა კიდევ დაამატა და საძინებელში დაბრუნდა. ლოგინზე წამოკოტრიალებულ ქალდანს, რომელსაც ცალი ხელი თავქვეშ ჰქონდა ამოდებული, მეორეთი სიგარეტს ეწეოდა, თვალები კი ცისკენ ჰქონდა მიმართული ზევიდან გადააჯდა. -თორნიკე…
-გისმენ.
-ნიკა?
-შენ ხომ მომყვები?
-კი.
-დანარჩენი დაი.კიდე, მოვაგვარებ ყველაფერს. -თვალებში უყურებდა და ხვდებოდა რომ კიდევ რაღაცის კითვა სურდა. -მკითხე. -ჩაიღიმა როცა მის ცისფერებში წამსვე აენთო სინათლეები.
-რომ არ შეგვიყვარდეს ერთმანეთი, ან მე რომ შემიყვარდე და შენ არა? მერე სხვასთან თუ წახვედი და შეგიყვარდა მე რა ვქნა?
-შენ ჩემი ნარკოტიკი ხარ, შენს გარეშე დავიბრიდები.
-ხო მაგრამ თავის დანებება შეიძლება.
-ორიდღე არ მომიწევია ლიზ, არც გამხსენებია, შენზე მაგარი ჩასაკაიფებელი არაფერი მაქვს. -კისერზე მოკიდა ხელი, თავისკენ მისწია და ტუჩები დაუკოცნა. -მე შენ არასდროს გაგიშვებ ელიზაბეტ… შეიძლება ბევრჯერ გატკინო, გატირო, მაგრამ შენს გარეშე ვერ გავძლებ, მითუმეტეს ახლა როცა მთლიანად ჩემი ხარ.
-გინდა ნაყინი?
-მინდა.
-დღეს ოცდაექვსია ხო? -ტუჩები დაბრიცა.
-ხო, ხვალ ყაზბეგში მივდივართ?
-მართლა წამიყვან?
-გინდა იქ დავიწეროთ ჯვარი?
-მერე მეჯვარეები?
-დაჩის ვეტყვი და ჩამოვა.
-არაა, ჩემი მეჯვარე ლიკუნა უნდა იყოს, შენ სხვა მონახე.
-და რატო? -გაკვირვებისგან წარბები ასწია.
-დაჩის და ლიკას ერთმანეთს ვაჯახებ.
-კუდიანოო… -სიცილი ატეხა მაშინვე. -საიდან მოიტანე ახლა ეგ?
-იმდღეს გავაცანი და ისე უყურებდა დაჩი ჩემს გოგოს უეჭველი ვიცი მოეწონა.
-შანსი არაა ლიზ, ჩემი მეჯვარე დაჩის გარდა სხვა ვერავინ იქნება.
-ლუკა? გიო?
-ელიზაბეტ იქნებ არ მოსწონთ ერთმანეთი.
-მოვაწონოთ მერე.
-ლიზაა… -ისევ გაიცინა, ალასანია კი სულ გამოაშტერა. -დაჩი ჩემი ბავშვობის ძმაკაცია, ვინმე რომ მოსწონებოდა მეტყოდა.
-გთხოვ რა… ლუკა არ არის?
-ლუკაც არის.
-გიო?
-გიო ძმაკაცია მაგრამ ლუკასნაირი ვერა.
-თორნიკე…
-რაიყოო.
-არ მინდა ნიკოლოზს დავუმალო… მინდა ჩემთან იყოს როცა ჯვარს დავიწერთ, ნიკა ჩემთვის ყველაფერია და ყველაზე მეტი ნაწილი მას უკავია ჩემს ცხოვრებაში. ასე ჩუმათ რომ გამოგყვე ეწყინება, ამ წყენას კიდე ბრაზით გამოხატავს და კაცმა არ იცის რას მოიმოქმედებს, მითუმეტეს თქვენც დაძაბული ურთიერთობა გაქვთ. არ მინდა ჩემზე გაბრაზებული იყოს და ისე მიყუროს როგორც შარშან რომ გავაბრაზე ისე მიყურებდა.
-რაზე გააბრაზე?
-არ მოსწონდა ჩემი და გიორგის ურთიერთობა, მიმტკიცებდა რომ ვუყვარდი, მე კიდე ვეუბნებოდი რომ მეგობრები ვიყავით, არ მოსწონდა როგორც ვიყავი გიოსთან, მერე ვიჩხუბეთ, და დაახლოვებით ორი კვირა მაიგნორებდა, თან თვალყურს მადევნებდა.
-აი ხომ ხედავ არა?
-არ დაიწყო ახლა.
-კარგი მაშინ, ჯერ ნიკას დაველაპარაკოთ. ხვალ დილით წავიდეთ ლიკასთან.
-დავურეკავ და ვეტყვი. -გახარებული გავარდა სამზარეულოსკენ, ჯამი გარეცხა, მერე ლიკას გადაურეკა და რაც საჭირო იყო ყველაფერი მოუყვა.
-ანუ ბებოს ვუთხრა რომ საქმროსთან ერთად მოდიხარ?
-ჰო.
-კიდევ არ მჯერა!
-არც მე.
-გოგო თორნიკე ნიკას ძმაკაცი არ არის?
-არა, ერთმანეთი არ ევასებათ და რა უნდა ვქნა არ ვიცი.
-კარგი ჩამოდი და მერე ვილაპარაკოთ.
-კარგი გკოცნი.
-მეც.
-ლიზ… -ჩაცმული აესვეტა წინ ქალდანი.
-სად მიდიხარ?
-რატიმ დამირეკა, საქმე მაქვს და უნდა წავიდე, მოვალ მალე, ხომ არ გეშინია შენ?
-ახლა სად უნდა წხვიდე, ღამდება უკვე, როდის შენ მოხვალ.
-ეე კარგი ეხლა რა, რატომ ატ.რაკებ ტო, მაქსიმუმ სამი საათი მჭირდება მეტი არა.
-მარტო არ მინდა აქ, მეც რომ წამოვიდე?
-გეშინია? -ლიზას ლოყები ჰქონდა ხელებში მოქცეული და ცერით ეფერებოდა.
-არა, მაგრამ…
-წავედი მაშინ, არ ინერვიულო მალე მოვალ, დაიძინე შენ.
-თორნიკე…
-შენ ხომ ჩემი გოგო ხარ?
-ხო.
-ხოდა მიდი შედი საძინებელში, დაიძინე და დრო უფრო მალე გავა. -ტუჩები დაუკოცნა და არაფრის თქმა არ დააცადა ისე გავარდა სახლიდან. სხვა რა გზა ჰქონდა ალასანიას… პირველ საათამდე ელოდებოდა, მერე ისე ჩაეძინა ვერ გაიგო. ემბრიონის ფორმაში ზევიდან იწვა გადასაფარებელზე როცა თორნიკე დაბრუნდა, გაეღიმა ლიზას დანახვისას, საათი უკვე სამს უჩვენებდა. ტანზე გაიხადა და საცვლის ამარა მიუწვა ლიზას, ხელი კისრის ქვეშ ფრთხილად ამოუდო, გადასაფარებელი გადააფარა და უკნიდან მოეხვია.
-მოხვედი?
-მოვედი.
-მშვიდობაა?
-კი… ყველაფერი რიგზეა, დაიძინე. -ყელში აკოცა, ერთი ხელი მკერდზე წაავლო და ისიც მალევე შეუერთდა ძილში ლიზას.

დილით ჩუმად დადიოდა სახლში, არ უნდოდა თორნიკეს გაღვიძება. გარეთ ისევ მოღრუბლული იყო, ცოტახანს აივანზე იდგა და სუფთა ჰაერს სუნთქავდა, რომ შესცივდა სახლში შევარდა, გადასაფარებლის შინგნით შეძვრა, თორნიკეს მკერდს მიადო ცივი ცხვირი, ფეხები კი მის ფეხებში ახლართა. მაშინვე მოეხვია ქალდანი და ლიზაც წამებში გათბა.
-გცივა? -ძილბურანში მყოფმა ძლივს თქვა ერთი სიტყვა ნამძინარევი დაბოხებული ხმით.
-გარეთ ვიყავი და შემცივდა, გავთბი უკვე. -ცხვირის წვერი გაუხახუნა კანზე.
-რომელი საათია?
-პირველი ხდება.
-რატომ არ გამაღვიძე? -ზურგზე აატარა ხელი თან თავზე აკოცა.
-ვერ გაგაღვიძე.
-მიდი ყავა გამიკეთე და წავიდეთ.
-ახლავე. -როგორც კი ლოგინიდან წამოხტა სამზარეულოში გავიდა, უვებ გააკეთა ყავა და საძინებელში დაბრუნდა. -დღესვე ავიდეთ სამების მონასტერში?
-ხო ავიდეთ.
-აქ ხომ ხშირად ამომიყვან? -ფეხზე მდგომს მიუახლოვდა, ხელები წელზე მოხვია და ნიკაპზე აკოცა.
-ეს ადგილი ჩვენია, როცა მოგინდება წამოგიყვან. -ტუჩები დაუკოცნა, მერე სიგარეტის ღერი მოიქცია თითებში და მალევე ჩაუშვა კვამლი ფილტვებში.
-ლიკა რეკავს. -უცებ უპასუხა ზარს და იმხელა ხმაზე ჩაჰყვირა “სად ხართ”-ო სამი სანტიმეტრით უკან გასწია ტელეფონი. -რა გაყვირებს გოგო? გამოვალთ ცოტახანში და ორ საათში მანდ ვართ… მეც მომენატრე და გნახავ მალე… კი მახსოვს გზა… უი მართლა? ანუ მტვერი და უბედურობა აღარ არის გზაზე… გინდა რამე წამოგიღო?... კარგი გკოცნი. -სიცილით გაუთიშა. -მივალაგებ აქაურობას, შენ მანამდე დალიე და წავიდეთ.
-მიდი.

მალევე დაადგნენ გზას, ისე თავისუფლად საუბრობდა ელიზაბეტი თითქოს სულ რაღაც თოთხმეტი დღე კიარა თვეები იყო იცნობდა.
-შენს საცვალში უფრო კომფორტულად ვიყავი. -ტუჩები დაბრიცა და თორნიკეს მუხლებზე დალაგებული ფეხის თითები აათამაშა.
-ნუ გამაგიჟებ ახლა ელიზაბეტ, პერევალზე ავდივარ და… გასწორდი ლიზა!
-არაფერს ვაკეთებ. -კაბის ბოლოები მაღლა ასწია, თან გამომწვევად უღიმოდა.
-ჯანდაბა… -სიმწრით ჩაიცინა, თან თვალები ალასანიას მოშიშვლებული ფეხებისკენ გაურბოდა. -ლიზ ავიჩეხებით, დამაწერინე ჯვარი და მერე თუ გინდა ერთად გადავეშვათ კლდიდან.
-კარგი ხო. -კისკისით გაისწორა კაბა.
-არანოლმალური ქალი ხარ… კუდიანი… შენ როგორ უდნა გაგიძლო…
-ზუსტად ეგ არის… არანოლმალური რომ ვარ მაგიტომ გიჟდები ჩემზე, აბა ნოლმალური რომ ვიყო, წყნარი და მხოლოდ შენ იყო ზევიდან მოგბეზრდებოდი.
-ელიზაბეტ თუ არ გაჩუმდები… გაჩუმდი უბრალოდ და გასწიე ფეხები.
გზაში რამდენჯერმე გააჩერა მანქანა, სურათებს იღებდნენ და ისევ აგრძელებდნენ გზას.
-დღეს ოცდაშვიდი ივნისია, მეთოთხმეტე დღე… -კამერა ჰქონდა ჩართული და ვიდოს იღებდა. -გუშინ თორნიკე ქალდანმა, როგორც ლიკუნა იტყოდა, ზევიდან ჩამოვარდნილმა ცოლობა მთხოვა… მეც დავთანხმდი, ახლა ყაზბეგში მივდივართ ლიკას ბებოსთან, ჩემი ჩამოვარდნილი საქმრო სურათებს მიღებს დილიდან, მეც ვუღებ და ასე შემდეგ. -თორნიკესკენ მიატრიალა კამერა, ფეხი ბარძაყზე აატარა, სუნთქვა შეკრულმა ხელი რომ წაავლო ტერფზე სიცილი ატეხა. -ვგიჟდები სუნთქვა რომ ეკვრის ჩემს შეხებაზე…
-ლიზ ძალიან ცელქობ.
-და აი ისიც! გერგეთის სამება, მყინვარ წვერი და ყუროს მთები! საოცრებაა აქაურობა. მივუბრუნდეთ ისევ ჩემს კოპებ შეკრულ კაცს, ძირითადად სულ ასეთი სახით დადის, სინამდვილეში დიდი გული აქვს. ღიმილი აქვს ჰოლივუდის, მაგრამ იშვიათად იღიმის.
-ხო არა? -წამიერად გამოხედა გაღიმებულმა.
-აი დავდნები ახლა. -ქვედა ტუჩზე იკბინა, უცებ გადაიწია და ლოყაზე აკოცა.-მართალია ხისთავიანი ხარ, არ იცვლები, მაგრამ ეგეც მომწონს.
-კიდევ?
-ყველაფერი მომწონს შენი.
-მოვალ ახლავე. -მანქანა გააჩერა და უცებ გააღო კარები, უკან კი ვარდებით დაბრუნდა.
-ეს მეე?
-არა პატარავ, ციცო ბებოსთვის მიმაქვს, შენ სხვა დროს გიყიდი. -მტევანზე აკოცა სიცილით.
-კიდევ კარგი 76 წლის არის ის ქალი თორემ ვიეჭვიანებდი… მაკოცე და წავიდეთ.
-გამორთე ეგ და მითხარი საით წავიდე. -ტუჩებზე აკოცა მოწყვეტით და მანქანა დაძრა.
-პირდაპირ და მერე ხიდზე გადადი, გერგეთში ავდივართ. -კმაყოფილმა გათიშა ვიდეო, კამერაც გამორთო და მთებს გახედა. ხუთ წუთში სახლთან გააჩერა მანქანა და ეზოში შევარდა. იქვე ჰამაკში იწვა ლიკა და ვაშლს მიირთმევდა. -ლიკუ!
-მოხვედიით! -გახარებული წამოფრინდა, ჯერ ლიზას მოეხვია, შემდეგ თორნიკე გადაკოცნა.
-როგორ ხარ ელიზაბეტ? -თვალები უბრწყინავდა ქალს, თან ისე მიდიოდა ალასანიასკენ.
-კარგად ბებო შენ?
-რავიცი, ვაარ რა.
-ეს ჩემი საქმროა თორნიკე. -ქალმა ჯერ აათვალიერა ქალდანი, მერე გაუღიმა, თორნიკემ რომ უკან დამალული ვარდები გაუწოდა და მტევანზე ეამბორა წლები მოემატა ქალს, ლოყები დაუკოცნა ქალდანს, იქვე ეზოში დასვა და თავისი გაკეთებული ხაჭაპურები გამოუტანა.
-ბებო იმერელია, პაპაჩემი იყო მოხევე, აქ გადმოცხოვრდნენ შვიდი წლის წინ, მაგრამ პაპა ერთი წლის წინ დაიღუპა.
-გასაგებია. -ნახევარი ნაჭერი გაიქანა პირში. -აუ როგორ მომშიებია ტო, ჭამაც არ დამაცადა ისე წამომიყვანა.
-დილით უნდა აჭამო ხოლმე კაცს ბებო. -გვერძე მიუჯდა ციცო.
-მატყუარა, ყავა დალია და თვითონ გამომაქცუნა, რა ჩემი ბრალია.
-რომ შემოგეთავაზებინა რამე უარს არ გეტყოდი.
-ზუსტად… ამათ თუ წინ არ დაუდე და არ დააძალე ჭამა თვითონ კი არ ახსენდებათ, ეგრე ბებო მოკლავ ამ ბიჭს.
-თორნიკე მოგკლავ. -ჩუმათ გადაუჩურჩულა, ქალდანი კი კბილებს ტუჩებზე აჭერდა სიცილის შესაკავებლად. ლიკა გაოგნებული უყურებდა წყვილს, პირველად ხედავდა ასეთ ლიზას და სიხარულისგან ივსებოდა.
-დღეს ხომ დარჩებით?
-ელიზაბეტი დარჩება, მე თბილისში უნდა დავბრუნდე.
-რატომ? კარგი რა…
-ერთი დღე მაინც დარჩენილიყავი. -საუბარში ჩაერთო ლიკა.
-საქმეები მაქვს.
-თუ საქმეები აქვს უნდა წავიდეს აბა რაუნდაქნას, თორე მე საძინებლების მეტი რა მაქვს.
-თქვენ როგორ ხართ? გამოკეთდით?
-ჩემი გოგო რომ დავინახე უცებ გამოვკეთდი, აბა მე ცუდად თუ არ გავხდი ისე არ ამოდიან და არ მნახულობენ.
-რამდენჯერ გითხარით ჩამოდიო ბებო, მაგრამ არ ჩამოდიხარ, მე ვსწავლობ და რა გავაკეთო?
-რამინდა გოგო იქ? ისედაც რაღა დამრჩა და იმ ბინძური ჰაერით გავივსო ფილტვები? გეჩქარებათ ჩემი სიკვდილი და მაგიტომ მაძალებთ ჩამოსვლას.
-ვაიმე ბებოო… ასეთ რაღაცეებს რომ მეუბნები მაგიტომ არ ჩამოვდივარ შენთან.
-კარგი ხო ვხუმრობ რაიყო. -ხელი აიქნია.
-უკაცრავად, უნდა ვუპასუხო. -ფეხზე წამოხტა თორნიკე, სამივემ მას გააყოლა თვალი, მერე კი ლიზას შეხედეს.
-რა კარგი ბიჭია ბებო ა?
-მოგეწონა?
-ძალიან, ზუსტად ასეთი მინდოდა შენთვის.
-მადლობა. -თორნიკეს უყურებდა, თან იღიმოდა. შეამჩნია ქალდანმა ლიზას მზერა, თვალი ჩაუკრა და ისევ მთებს გახედა.
-აუ ლიკ, რამე მომეცი რა, გამოცვლა მინდა.
-წამო, თან ბარემ წავიდეთ სამებისკენ.
-კარგი.
-მანქანით წავიდეთ? -ტელეფონი ჯიბეში ჩაიბრუნდა და გოგოებს უკან გაჰყვა.
-არაა! მოკლეებზე ავაჭრათ ფეხით რა.
-ღადაობ?
-გთხოვ რა…
-ვერ გიყურებთ ასე ხალხო, რაღაც წარმოუდგენელები ხართ, საერთოდ რა უქენი ჩემს დაქალს… სულ ქაჯი იყო და ახლა ისეთი წყნარია…
-უარესი გახდა დამიჯერე.
-რა ჩავიცვა?
-აი ეს თეთრი ყვავილებიანი კაბა.
-იქ კაბით რანაირად ავიდე.
-ეკლესიაში შორტით ვერ შეხვალ, თან ეს კაბა დაგიფარავს ყველაფერს და გზაში ესეც არ გეცემა.
-მართალია ლიზ… ისედაც მთელი დღეა მაწამებ, ჩაიცვი ეს კაბა და წავიდეთ მიდი.
-გრილად იქნები თან.
-კარგი ხო.
-გავალ და მალე გამოდით. -სიცილით გაიხურა კარები.
-რატომ არ რჩები დღეს? -კაბა გაიხადა და თორნიკეს ქამარს ეცა.
-საქმე მაქვსთქო. -თვითონ გაიხსნა შესაკრავი, წელზე შემოისვა და კედელზე ააკრა. ტუჩებზე დააცხრა, მთელი დღის მონატრება კი რამოდენიმე წუთში ჩაახშო. ისე ძლიერად უჭერდა უკანალზე ხელს თითები დაატყო, მკერდზე ჩავლებული კბილები მოადუნა, ტიჩებზე აკოცა და შუბლი შუბლზე მიადო. -არ მყოფნი.. -ისევ დაეპატრონა საყვარელ ტუჩებს, შემდეგ ძირს დასვა და შარვალი გაისწორა. -მიდი მალე ჩაიცვი.
-ჩემ გარეშე თბილისში რა გინდა. -ბურტყუნით მოკიდა კაბას ხელი და უცებ გადაიცვა.
-წამოდი მაშინ შენც.
-ლიკასთან მინდა ცოტახნით.
-ნუ მეწუწუნები. -თმები გაუსწორა და შუბლზე მიაწებდა ტუჩები.
-სურათებს ხომ გადაგვიღებ. -უკვე ეზოში იყვნენ გასულები და ლიკასკენ მიიწევდნენ.
-კი ლიზ გადაგიღებ, რამდენჯერ უნდა მკითხო ტო?
-სურათებს იღებ?
-მართლა ზევიდნა ჩამოვარდნილია ეს ლიკუ, ყველაფერი შეუძლია, თან ყველაფერი კარგად გამოსდის. -სიცილით აკოცა ლიყაზე.
-მიდიხართ?
-ხო ბებო, მოვალთ საღამოსკენ.
-მიდით მიდით.
-ბეე თუ რამეა დამირეკე კარგი?
-ნუ ნერვიულობ შენი ჭირიმე.
-არა რა, არაფერი აღარ უნდა გითხრა. -თავი გააქნია და ისე გავიდა ეზოდან. მთელი გზა საუბრობდნენ, სურათებს იღებდნენ და ერთობოდნენ.
-დავიღალე, დავსხდეთ რა ცოტახნით.
-ხელი მომკიდე და წავიდეთ. -უცებ ახლართა ლიზას თითებში თავისი გრძელი თითები და გზა გააგრძელა. მალევე მოკიდა მეორე ხელი ლიკუნას რომელიც ქოშინით მისდევდა უკან.
-იქამდე რომ მივაღწებ დავჯდები და ვეღარ ამაყენებთ!
-ხუთი წუთიც და მივალთ.
-როგორ გაქვს ამდენი ენერგია, მწეველი მაინც არ იყო, რატომ არ იღლები. -ლიზას ჩამოადო მხარზე ხელი ლიკამ და ისე გახედა ქალდანს.
-რავი ტო, მე ვბერდები და მაინც ორივეს გჯობნით.
-კაი ადექი დაქალო, ავალთ ახლა უცებ და სულ დაგავიწყდება მერე დაღლილობა… იქიდან რომ გადმოხედავ ყაზბეგს. -ხელი ჩაკიდა ლიზას და ისე გააგრზელეს გზა. ბოლოს თორნიკეს მაიკა ჰქონდა გახდილი, ლიზა მიხოხავდა, ლიკუნა კი სვენებ სვენებით ადიოდა, თან წყალს ყლურწავდა დროდადრო.
-მოვედით! ღმერთო არ მჯერა! -ჯვართან იდგა და ისე დაჰყურებდა განვლილ გზას. -აქედან ფეხით ჩამსვლეკი მე არ ვარ!
-წავიდეთ.
-ჩაიცვი, ეჭვიანი საცოლე ვარ და სულ არ მინდა შენს სხეულს სხვებმა უყურონ. -მაიკა მიაჩეჩა ხელში, თორნიკემაც სიცილით გადაიცვა მაისური და ლიზას ტუჩებზე აკოცა. -აუ ლიკუ გადაგვიღე რა. -ხელები მოხვია ქალდანს. -ვის ემესიჯები ამდენს, მთელი დღეა ტელეფონში გაქვს თავი ჩარგული.
-ელიზაბეტ! -წარბაწეულმა გადახედა და თვალებით ანიშნა რომ მსგავსი კითხვა მეორედ აღარ დაესვა. მალევე ავიდნენ ტაძარში, მოსახვევი მოიხვია ალასანიამ და ეკლესიაში ისე შევიდა. თვალები გაუფართოვდა ნაცნობი სახეების დანახვისას, ყველა იქ იყო, მშიბლებიც, ნიკოლოზიც, თაკოც, რეზიც, რატიც, დაჩიც და სხვა დანარჩენებიც. გაოცებულმა ახედა გვერძე მდგომ ქალდანს, ვერ ხვდებოდა რა ხდებოდა, ან იქ რას აკეთებდნენ დანარჩენები. მერე რომ მიხვდა ყველაფერს და ჯვრისწერაც დაიწყო ისევ მარჯვნივ მდგომ თორნიკეს შეხედა, თვალები უბწყინავდა, ყველაფერს თავისი ცისფერებით ეუბნებოდა ქალდანს. უცხოელებიც ესწრევოდნენ ჯვრისწერას, სურათებს უღებდნენ, ზოგიც ვიდეოებს. როგორც კი ყველაფერი მორჩა გარეთ გავიდნენ, ყველა ულოცავდა წყვილს, ელიზაბეტი ბედნიერებისგან ბწყინავდა, მერე დახედა ხელში მოქცეულ თაიგულს, რომელიც საერთოდ არ ახსოვდა ვინ, როდის, ან როგორ მიაწოდა. ერთადერთი რაც მოახერდა თორნიკესკენ შებრუნებდა და ტუჩებზე დატაკება იყო, მერე კი მთელი ძალით მოეხვია.
-ჩემო პრინცესა, რა მალე გამიფრინდი ტო. -სახეზე მოკიდა ხელები და შუბლზე მიაწება ტუჩები.
-ბედნიერებას გისურვებს დე, მომწონს მე ჩემი სიძე.
-იმედია სიძეს არაფერი შეეშლება, ჩემს ერთადერთ განძს მოუფრთხილდება და იშვიათად შეიძლება, მაგრამ ხშირად არ აატირებს.
-ერთადერთი ლიზას ცრემლების ატანა არ შემიძლია, ასე რომ ვერ ავატირებ. -წელზე მოხვია ხელი ცოლს და საფეთქელზე აკოცა. -ლიზ გაიცანი დედაჩემი ირინა და მამაჩემი დათო.
-სასიამოვნოა. -თბილად გაუღიმა ორივეს.
-ჩვენთვისაც...
-ხომ გითხარი ჩემი რძალი გახდებიმეთქი. -საუბრის გაგრძელება არ დააცადა ირინას, წელზე მოხვია ხელები რატიმ და ჰაერში ააფრიალა.
-გიჟი ხარ! -კისკისით აკოცა ლოყაზე.
-რა ეშველება ამ ჩემს შვილს. -დანანებით გააქნია თავი ქალბატონმა ქალდანმა.
-გილოცავთ.
-მადლობა. -ყველა გადაკოცნა, იქვე მდგომ რეზის მიუახლოვდა და მთელი ძალით მოეხვია.
-რომ მითხარი მაკოცაო მაშინვე მივხვდი ის ბიჭი შეგიყვარდებოდა, მაგრამ თორნიკე რომ აღმოჩნა რამის გავჭედე ტო, რას ვიფიქრებდი ცოლად თუ გაყვებოდი. -მაგრად ხვევდა ხელებს, თან თავზე კოცნიდა.
-ვერც მე ვიფიქრებდი, მაგრამ ახლა მის გარდა არავინ მინდა.
-გული რომ გატკინო თავს წავაცლი.
-დარწმუნებული ვარ.
-იმედია წესიერად მოიქცევა და გაგაბედნიერებს.
-უკვე მაბედნიერებს თავისი არსებობით.
-კაი ტოო… -წარბები ასწია გაკვირვებულმა.
-შენ ხომ ბედნიერი იქნები ჩემი ბედნიერებით.
-იასნია.
-ხოდა ნუ მერვიულობ გთხოვ, მე ვებდობი თორნიკეს, მისი წარსული არ მაინტერესებ, მე ვიცნობ ისეთ თორნიკეს როგორიც არასდროს არავის უნახავს და ესეც საკმარიასია.
-კარგი ჩემო პატარა. -ლოყაზე აკოცა.
-წავალ. -ბილოს ნიკოლოზი დარჩა, გული გამალებით უცემდა, ხელებიც კი გაუოფლიანდა სანამ ძმამდე მიაღწია, წყნარი გამომეტყველება აჰკორდა სახეზე, თაკოს გვერდით იდგა და ისე უყურებდა ჭრელ კაბაში გამოწყობილ დას, თაიგულით ხელში.
-რას ვიფიქრებდი შენ თუ მომასწრებდი გათხოვებას. -სიცილით გადაეხვია თაკო. -გილოცავ ჩემო სიცოცხლე, ვიცი რომ ბედნიერი იქნები იმ ჩამოვარდნილთან ერთად. ისეთი თვალებით გიყურებს… აი სიტყვასაც ვერ ვპოულობ ასაღწერად… ის ლურჯები უნათებს შენ რომ დაგატყვევა.
-მადლობა თააკ. -მთელი ძალით მოეხვია დაქალს. -ნიკოლოზ…
-მე უბრალოდ აქ ვიყავი ისე როგორც შენი ძმა… -ალასანიამ თქვა ის სიტყვები რამაც ნაწილებად დაშალა ლიზა, გაანადგურა და ადგილზე გააქვავა. -გამიხარდება თუ ბედნიერი იქნები.
-ნიკა… -უნებურად გადმოუგორდა ცრემლი თვალებიდან, ძალა გამოეცალა, თითქოს ყველაფერი დამთავრდა და ნელნელა ქრებოდა.
-ბედნიერებას გისურვებ პატარავ. -შუბლზე აკოცა, თაკოს ხელი მოხვია და იქაურობას გაეცალა.
-შჩჩ… არ იტირო ფერია, ახლა არა. -მაშინვე იგრძნო მამის მკლავები, მთელი ძალით მოეხვია და სახე მის ყეში ჩამალა. ღრიალი უნდოდა, ბოლო ხმაზე ტირილი, ისე რომ ყველას გაეგო რას გრძნობდა იმ წამს. ამის მაგივრად კი თითებით ებღაუჭებოდა გიგას პერანგს, თვალებს ერთმანეთზე მაგრად აჭერდა და ცდილობდა არ ეტირა, მამის მკლავებში მომწყვდეულს ისე უნდოდა ტირილი როგორც ადრე, რამეს რომ იტკენდა და გიგას კალთაში, მის მკერდზე მიხუტებული უაზროდ იქამდე ტიროდა სანამ არ ჩაეძინებოდა. -შჩჩჩ… შენს მამიკოს ყველაზე მეტად უყვარხარ და რაც არუნდა მოხდეს არასდროს მიგატოვებს, მამას გოგო ხარ, ჩემი პრინცესა ხარ… არ იტირო მა, შენ ხომ ჩემი მაგარი გოგო ხარ არა? შეგირიგდება, ხომ იცი როგორ უყვარხარ, შენზე მეტად არავინ უყვარს და მაგიტომ იქცევა ასე, ეგოისტია, დედას გავს, ვერ ეგუება ამ ყველაფერს, დრო სჭირდება, დაფიქრდება, გადახარშავს სიტუაციას, შეხედავს როგორ იქნები თორნიკესთან და მერე აუცილებლად შეგირიგდება.
-არა მა… არ გესმის… არასდროს მაპატიებს, ვერასდროს შეეგუება იმას რომ თორნიკეს გავყევი, სხვას რომ გავყოლოდი ასეთი რეაქცია არ ექნებოდა, ვერ იტანს თორნიკეს და ვერასდროს შეეგუეაბა ჩემს გადაწყვეტილებას.
-რატომ ვერ იტანს? -თმაზე ეფერებოდა, თან დროდადრო კოცნიდა.
-ვაკოს გონია რომ თორნიკეა ანას სიკვდილში დამნაშავე, ნიკოლოზსაც ასე სჯერა, მე არ დავინტერესებულვარ იცი მა? უბრალოდ დარწმუნებული ვარ რომ თორნიკეს ბრალი არაფერი იქნებიდა, ხომ იცი როგორიც იყო ანა, ხომ ხედავდი და არც გინდოდა რომ მასთან მემეგობრა.
-ნუ ტირი, სირცხვილია მა, დარწმუნებული ვარ ნიკოლოზი ცდება და ცოტახანში ყველაფერი გაირკვევა, ოღონდ შენ არ იტირო პრინცესა, გაიღიმე და იყავი ბედნიერი ამ დღით, ნიკა აუცილებლად შეგირიგდება, ბოდიშსაც კი მოგიხდის იმის გამო რომ აგატირა.
-არაფერი უთხრა შენ.
-ჩემი შვილი ჭკვიანია, არ სჭირდება თქმა თვითონაც მიხვდება.
-მიყვარხარ.
-მეც ჩემო ანგელოზო. -ცრემლები შეუმშრალა და თბილად გაუღიმა. მართას მსგავსი ცისფერი თვალები ჰქონდა, ისეთი წყლიანი როგორიც თავის საყვარელ ქალს ჰქონდა ხოლმე და შვილიც უფრო უყვარდებოდა. -მიდი დედამთილთან, გაიცანი სირცხვილია, გუშინ ჩვენ კი მოვასწარით თორნიკეს გაცნობა მაგრამ ისინი პირველად გხედავენ.
-მადლობა მა. -ლოყაზე აკოცა და იქვე შეგროვილი საზოგადოებისკენ წავიდა.
-გილოცავ და მაპატიე რომ არ გითხარი, თორნიკე მოკვლით დამემუქრა. -მაშინვე მოეხვია ლიკა.
-თაკოც წაიყვანა.
-არაუშავს ლიზ, მოსვავს ჩვენი თაკუსა.
-რა გჭირს? -წელზე მოხვია ხელი თორნიკემ და ჩაწითლებულ ცისფერებში ჩახედა.
-ნიკა წავიდა და…
-არ ინერვიულო. -ტუჩებზე აკოცა მოწყვეტით, მალევე დაიშალნენ, თბილისში დაბრუნდნენ და რესტორანში ამოყვეს თავი…
/\/\/\/\

-არც კი ვიცი რა უნდა ვთქვა! -ოთახში დადიოდა თაკო, ნიკა კი ფანჯარასთან იდგა და სიგარეტს სიგარეტზე ეწეოდა. -სიტყვებს ვერ ვპოულობ რითიც შემიძლია შენი საქციელი ავღწერო.
-გეყოფა თაკო. -იქვე დადებული ვისკის ბოთლი მოიყუდა.
-არაფერიც არ მეყოფა! ან გულქვა ხარ ან მართლა ბრმა! ვერ დაინახე როგორ დაიშალა ნაწილებად შენი სიტყვების შემდეგ? მთლიანად რომ გაიყინა ვერც ეგ დაინახე?
-თაკო ნერვებს ნუ მიშლი.
-შენ რანაირი ძმა ხარ? იმ დროს მიატოვე როცა ყველზე მეტად სჭირდებოდი, მეც წამომათრიე და დატოვე იქ ადგილზე გაქვავებული გულგატეხილი! და რის გამო მითხარი? რომ გათხოვდა იმის გამო?
-თორნიკეს რომ გაყვა მაგის გამო! იცოდა რომ არ მევასებოდა, დამიკიდა და მაინც გაყვა!
-რატომ არ გევასება? შენი ძმაკაცის და რომ გა*იმა? არ ჩაგორებოდა საწოლში და არ გაბო*დებოდა!
-წესიერად ილაპარაკე გოგო!
-ნუ მიყვირი! საერთოდ არ გაქვს ხმის აწევის უფლება, მოიგონა რაღაც შენმა ძმაკაცმა და აჰყევი შენც! შენ არ გიხმარია ქალიშვილი? არავინ გაგიფუჭებია? თქვენთვის აქვს საერთოდ მნიშვნელობა ვის შეუ.ებთ?
-გაჩუმდი მეთქი გოგო! -მტევანზე მოუჭირა ხელი და ზევიდან აფთარივით დახედა.
-შემეშვი საერთოდ! შენი და არაფრად ჩააგდე იქ მიატოვე, გული ატკინე და წამოხვედი! მაგას ჯობდა საერთოდ არ მისულიყავი!
-გული მე მეტკინა…
-გული გეტკინაა? -სიცილი ატეხა, სიმწრის სიცილი უფრო იყო, საშინლად გაბრაზებული, განრისხებული და გაოცებული იყო, გრძნობდა და სტკიოდა დაქალის ტკივილი, მის ადგილზე წარმოიდგენდა თაავს და უარესად ბრაზდებოდა საყვარელ კაცზე. -შენ საერთოდ არ გაქვს გული! არაფერი გადარდებს საკუთარი ფიქრების და პრინციპების გარდა! -ხელებს იქნევდა, ცდილობდა სხეულზე მიკრობილი ალასანიას მოშორებას, ახლა საერთოდ არ სიამოვნებდა მისი შეხება, ბრაზი კლავდა და მისგან შორს წასვლა სურდა. -იცი რისი ღირსი ხარ? ყველამ რომ მიგატოვოს, დარჩე მარტო, იქნებ მერე მაინც მიხვდე ვინ რას წარმოადგენ შენთვის და რა ადგილი უჭირავთ შენს ცხოვრებაში! შენ შენს დას აქციე ზურგი! შენი ძმაკაცის უაზრო ფიქრების გამო რომლითაც ტვინი გამოგირეცხა და სინამდვილეში არც კი იცით რა მოხდა… ნუ მეხები! გამიშვი ნიკა! -კაბის შიგნით შემძვრალი ხელების მოშორებას ამაოდ ცდილობდა. -გაჩერდი!
-შენ ჩემი ხარ!
-მომშორდი! არ მინდა… ახლ არა! ვერ გიტან! გამიშვი ხელი! -ლოგინზე მწოლი კაცის მკლავებში მოქცეული მაინც ფართხალებდა. ლაპარაკის უფლებას აღარ აძლევდა ნიკას ტუჩები, გაბრაზებული უხეშად ეფერებოდა თაკოს, თავს ვერ აკონტროლებდა, მისი სურნელი ჭკუიდან შლიდა, ამავდროულად ბრაზი კლავდა, ყველაფერზე ბრაზობდა, ისე უჭერდა ისე ბოჭავდა ბრაზის ჩახშობის გარდა ვერაფერზე ფიქრობდა. არც თაკოს ცრემლებს იმჩნევდა, ორგაზმს მიღწეული გვერძე გადაწვა და ისევ სიგარეტს მოუკიდა, გაშეშებული იწვა თაკო, თავს გამოყენებულად გრძნობდა, ფეხზე წამოდგა ჩასაცმელად, იქვე მდგარ სარკეში დაინახა გულმკერდზე ნაკბენები, წელზე ნათითურები, ლოყაზე ჩამოგორებული ცრემლი შეიმშრალა, უცებ ჩაიცვა, ტელეფონი აიღო და სახლიდან გავარდა.
ვინმე სჭირდებოდა ვისაც დაელაპარაკებოდა, ვის მუხლებზეც იტირებდა და ეტყოდა რას გრძნობდა. ლიზას ვერ დაურეკავდა, ბედნიერებას ვერ ჩაუშხამებდა, ისედაც იცოდა ახლა როგორ იქნებოდა და მისი უარესად დამძიმება აღარ სურდა. ბოლოს ლიკას გადაურეკა, იმანაც წამსვე უპსუხა.
-ხო თაკ?
-ლიკა ჩემთან მოდი რა გთხოვ.
-რა გჭირს გოგო?
-მინდა რომ ჩემთან იყო.
-კარგი დამელოდე თხუთმეტ წუთში შენთან ვარ.
-გელოდები.


-ლიზ უნდა წავიდე. -გვერძე მჯდომ დაქალს გადაულაპრაკა.
-რა ხდება?
-თაკომ დამირეკა, ტიროდა, ალბათ იჩხუბეს, ხომ იცი ენას ვერასდრის აჩერებს.
-მეც წამოვალ.
-დარჩი გოგო აქ სად უნდა წამოხვიდე.
-დამელოდე! -თვალები დაუბრიალა და ბიჭებთან მდგომ ქმარს მიუახლოვდა.-თორნიკე...
-გისმენ?
-რომ წავიდე ტეხავს?
-კი ლიზ.. სად უნდა წახვიდე?
-თაკო ცუდად არის, ალბათ ჩემმა იმბეცილმა ძმამ რამე ისეთი უთხრა, ვჭირდები, ხომ გესმის არა?
-ლიზა სირცხვილია.
-ყველაფერი მორჩა, ღამეა უკვე, ისედაც აპირებენ წასვლს და მე რომ წავიდე რა მოხდება?
-მალე მოდი სახლში. -შუბლზე აკოცა. -ან დამირეკე და წამოგიყვან.
-კარგი. -ლოყაზე აკოცა, ყველას დაემშვიდობა, სიტუაცია ნახევრად აუხსნა და ლიკასთან ერთად წავიდა. -დღეს ისე დავქრიალებ მგონი დედამთილს წარმოდგენა დავაკარგვინე ჩემზე.
-ისეთი საყვარელი ქალია არამგონია ცუდად ეფიქრა რამე.
-ხო ისე მართალია. -ტაქსში ჩასხდნენ და თაკოს სახლისკენ აიღეს გეზი. კარები თაკოს დედამ გაუღო და მაშინვე ორივე გაიკრიჭა. -გამარჯობა ნინო დეიდა, თაკო მოვიდა?
-ჰო საძინებელში შევიდა დავიღალეო, გავიგე გათხოვილხარ, გილოცავ, სულ ბედნიერი და გახარებული ყოფილიყავი. ხომ იცი როგორც შვილი ისე მიყვარხარ და შენთვის კარგის მეტი არაფერი მინდა.
-ძალიან დიდი მადლობა. -თბილად მოეხვია ქალს, შემდეგ კი თაკოს საძინებლისკენ დაიძრა. -თაკუს! -გული ეტკინა საწოლზე ემბრიონის ფორმაში მწოლი დაქალის შემხედვარე, ისიც მაშინვე წამოხტა და ლიზას მოეხვია.
-ღმერთი როგორ მომენატრე, როგორ მჭირდებოდი შენ არ იცი. -ისევ გაიკვალეს გზები ცრემლებმა, ლიკას სხეული რომ იგრძნო გვერდიდან უფრო მეტად უმატა ტირილს. -ვერ ვიტან, მეზიზღება, საერთოდ არ ვუყვარვარ, არც ვაინტერესებ და ჩემთან მხოლოდ სექსი უნდა.
-რას ამბობ თაკ, ხომ გითხრა…
-რაში მჭირდება მაგის სიტყვები თუ წესიერად არ მოიქცა, შენთვის სულ არაფერი უთქვამს თორნიკეს მაგრამ ქცევით გამოხატავს ყველაფერს. აღარ მინდა ნიკოლოზთან, აღარც მაგის სიყვარული მინდა, არც თბილად მოქცევა და არაფერი.
-რა გააკეთა ასეთი თაკო არ გამაგიჟო… თუ ჩემს გამო იძახი ამ ყველაფერს მოგკლავ გეფიცები.
-ხომ იცი როგორ მიყვარხარ ლიზ, შენც ლიკუ, თქვენზე ძვირფასი ჩემთვის არავინაა.
-ვიცით და ჩვენც გვიყვარხარ.
-მე ვერ გავუძელი… რომ დაგინახე რა დაგემართა, მეც მეტკინა, შენსავით მეტკინა. -საწოლზე იჯდა და ცრემლები გასდიოდა. -ვეჩხუბებოდი და მერე… არ ვიცი რა დაემართა… თავის ვაკუნა და ანა გამოვულანძღე, კიდევ ბევრი ისეთი რამ ვუთხარი რამაც გააღიზიანა მაგრამ ყველაფერი სიმართლე იყო… -მერე ყველაფერი დაწვრილებით მოუყვა, გოგოებს, ლიზა ყურებს ვერ უჯერებდა, ვერ წარმოიდგენდა რომ თავის საყვარელი ძმა საყვარელ ქალს ასე მოექცეოდა. თორნიკესგან უფრო მოელოდა მსგავს საქციელს ვიდრე ნიკასგან. -მერე წამოვედი, იქ ვერ გავჩერდებოდი, ყველაზე მეტად კი ის მეტკინა რომ არც კი გატოკებულა…
-ეს რაარის? -მაიკა აუწია და დალურჯებულ ადგილზე შეხედა.
-ლიზ…
-იმ ცხოველმა გააკეთა ხო?
-თავს ვერ აკონტროლებდა, იმაზე ძვირფასი ხარ მისთვის ვიდრე გგონია ლიზ… ცუდად არის მაგრამ არაფერს იმჩნევს, მე შემოვრჩი ხელში და მთელი ძალა მე დამახარჯა.
-რას მეუბნები გოგო? კიდევ იმას ამართლებ? იმის გამო რომ თავისი სიდებილით ჩემზე თავის ნებით თქვა უარი შენთვის ეს უნდა გაეკეთებინა? -გაცოფებულმა მთლიანი მაიკა აუწია, არ შეიმჩნია მკერდის სიშიშვლე და თვალი სილურჯეებზე გაუშეშდა. ლიკა შოკში იყო, ვერაფერს ამბობდა, უყურებდა დაქალს და ნაფლეთებად იქცეოდა. -მაგას ვანახებ როგორ უნდა გაბრაზება! -ფეხზე წამოდგა გაგიჟებული და გასასვლელისკენ წავიდა.
-ლიზ არ გინდა გთხოვ…
-აქ დარჩი! ხმა არ ამოიღო! მის დასაცავად ერთი სიტყაც არ თქვა თორემ მიგაყოლებ იმ იდიოტს! -საჩვენებელი თითი დაუქნია გაბრაზებულმა. -მიყვარხარ. -ლოყაზე აკოცა და სახლიდან გავარდა. ჩანთა არ ჰქონდა, არც ტაქსის ფული, თორნიკეს გადაურეკა, მისამართი უკარნახა და ხუთ წუთში მისულ მანქანაში გაბრაზებული ჩაჯდა.
-რა ხდება?
-ჩემთან წამიყვანე და ახლა არაფერი მკითხო! -ღვედი გაიკეთა და გზას გახედა. მალევე მივიდნენ კორპუსთან, ისე გადახტა მანქანიდან და ისე ჩქარა აიარა კიბეები თორნიკეს არც დალოდებია, სახლის კარები როგორც კი შეგლიჯა მაშინვე ძმის საძინებლისკენ აიღო გეზი. ქალდანი გაოცებული მიჰყვებოდა უკან, ვერ იგებდა რა ხდებოდა, შემდეგ კი ადგილზე გაშეშდა როცა დაინახა როგორ მივარდა გააფთრებული ფანჯარასთან მდგომ ძმას და სახეში ხელის აწვამდე გაარტყა. -შენ! შე ცხოველო! უნამუსო კაცო! ვისზე ბრაზობ საერთოდ? ჩემზე? არაფრის უფლება არ გაქვს! არც გაბრაზების და საერთოდ არაფრის! თაკოს სიყვარულის ღირსი არ ხარ, არც ჩემი სიყვარულის! ერთი შენ თავს შეგახედა როგორ დაეცი, რას გავხარ საერთოდ და რის გამო? რომ გავთხოვდი იმიტომ? რაზე ბრაზობ თორნიკეს რომ გავყევი ცოლად? -ნაპერწკლებს ყრიდა თვალებიდან, მთვრალ ძმას უყურებდა და გულის რევის შეგრძნება ეუფლებოდა ამ ყველაფერზე.
-შენ მე გადამიარე!
-ხმას ნუ იღებ! როგორ ბედავ და როგორ უწევ ხმას? რომელ გადავლაზეა საუბარი? შენი და იყო ის ბო*ი ყველას რომ აძლევდა და იმის ყოფილს გავყევი? შენ რანაირად გეხებოდა? ან თორნიკეს რის გამო ვერ იტან? იცი საერთოდ რომ არ მიკითხავს არაფერი და დავიკიდე ყველა ვინც ჩემამდე ყავდა? საერთოდ არ დავინტერესებულვა რა გააკეთა ასეთი რის გამოც შენმა საყვარელმა ძმაკაცმა ამოიჩემა და შენც იმას აყევი. გადავუარე თურმე… შენ გადაუარე შენს დას შენი უაზრო აზროვნების გამო… და მერე რა გააკეთე? თაკოს როგორ შეეხე! -გაავებული მუშტებს უშენდა მკერდზე. -იცი მაინც რა გააკეთე? როგორ ატკინე გული?
-ოჰ რაიყო მოგახსენა ყველაფერი? -ცინიკურად ჩაიცინა და ისევ მიიღო სახეში გაშლილი ხელი.
-როგორ საუბრობ საერთოდ? შენ რა ადამიანი ხარ? არაკაცო! მრცხვენია რომ ჩემი ძმა ხარ! -უკვე ღრიალებდა, თან ცრემლები სცვიოდა და წელზე მოხვეულ ხელებს გრძნობდა რომლებიც წონასწორობის დაცვაში ეხმარებოდნენ. -შენ ჩემი ნიკოლოზი არ ხარ, ვერ იქნები ის ნიკა თავისი და ყველას რომ ერჩივნა, ვერც ის იქნები ვინც საყვარელ ქალს როგორც ბო*ს ისე გა*იმავდა! მეზიზღებოდნენ ეგეთი ნაბი*ვრები და შენც მათნაირი გამხდარხარ! შენ ჩემი ნიკოლოზი აღარ ხარ ვის თავსაც ვიფიცებოდი და ჩემს ყველაზე საყვარელ ადამიანად ვთვლიდი! შენ არაფრის და არავის ღირსი არ ხარ! აღარ დამელაპარაკო სანამ აზრზე არ მოხვალ, შენს დანაშაულს არ მიხვდები და თაკოს პატიებას არ სთხოვ! არ მჭირდება გარემოცვაში ნაბი*ვრები, გრცხვენოდეს შენი დღევანდელი საქციელი და გახსოვდეს რომ ეს დღე ყოველთვის მემახსოვრება, არა ჩემი ჯვრისწერის, არამედ შენი არასწორი საქციელის გამო! -თორნიკეს მკლავებიდან გაინთავისუფლა თავი, კარებში ახლად შემოსულ მშობლებს შეეჩეხა და გვერდი ისე აუარა თითქოს უცხო ხალხი ყოფილიყო.
-რა ხდება? -ჯერ ისევ შოკში მყოფ თორნიკეს წვდა მკლავში გიგა და ქალდანიც მერე მოვიდა გონს.
-ნიკამ ისე მიქარა ჩემი ცოლი მწყობიდან გამოიყვანა, ალბათ ასეთი თქვენც არ გინახავთ, ისეა გაბრაზებული მეშინია მეც არ მცემოს, ასე რომ ღამე მშვიდობისა, მივხედავ განრისხებულ ქალბატონს.
-კი მაგრამ რა მოხდა? -შეშფოთებული უყურებდა მართა სიძეს.
-არ ინერვიულოთ, კარგი იქნება დაძმის ურთიერთობაში თუ არ ჩაერევით, დარწმუნებული ვარ მალე მოაგვარებენ ერთმანეთში. ამჯერად ჩხუბის მიზეზი მე არ ვყოფილვარ, ახლა კი დაგტოვებთ. -თბილად გაუღიმა სიდედრ-სიმამრს და სახლიდან გასული კიბეებზე დაეშვა. სიამაყით სავსე მიაბიჯებდა მანქანისკენ, თვითშეფასება უფრო უმაღლდებოდა როცა ასეთი ქალი ყავდა გვერდით, ყველანაირად ლამაზი, სულის და გულის ჩათვლით. აწითლებულ ხელის გულზე აკოცა, შემდეგ კი ჩუმათ დაძრა მანქანა. სახლამდე ხმისამოუღებლად იმგზავრეს, ხვდებოდა ქალდანი რომ ახლა რამის თქმა ზედმეტი იყო. სახლში შესულმა უბრალოდ თვალი მოავლო იქაურობას, ვარაუდით წავიდა საძინებლებისკენ და ზუსტად ქალდანის ოთახში ამოყო თავი. კაბა გაიხადა და საცვლის ამარა დაწვა ლოგინზე. კონდიციონერის წყალობით ოთახში სასიამოვნო ტემპერატურა იდგა, თვალდახუჭული იწვა საწოლზე. მალევე მიჰყვა უკან ქალდანიც, ტანზე გაიხადა და გვერძე მიუწვა ცოლს. უცებ გადატრიალდა თორნიკესკენ ლიზა, თავი მკერდზე დაადო და ცრემლებს გადმოფრქვევის საშვალება მისცა.
-მტკივა მის გამო… დავიჯერო ასეთ დღეში ჩემს გამო ჩავარდა? ასე ვერ გიტანს მეც რომ დამი.კიდა?
-არა პროსტა ვერ ეგუება რომ გათხოვდი თან მე გამომყევი.
-თაკოსგან რაღა უნდოდა? იცი რაცუდად იყო? შენ ხომ არ იცნობ თაკოს, ჩემი გიჟი, არანოლმალური გოგო რომელიც ენას არასდროს აჩუმებს ახლა ჩემს გამოა ამ დღეში.
-თავს ნუ იდანაშაულებ, დაინახა როგორი სი.ი ტიპი უყვარს და დასცხო ალბათ.
-სულ დალურჯებული აქვს სხეული.
-ეგ სიბრაზის ბრალია, გაბრაზებულზე მეც ბევრჯერ დამილურჯებია ქალები.
-რომ გაბრაზდე მეც ეგრე უნდა მომექცე?
-რას მეკითხები ტო? შენ ვერ გატკენ.
-ცოლად მოყვანას აპირებდა, ხელიც კი სთხოვა მამამისს, დანიშნულები არიან, ეს კიდე როგორ მოექცა.
-დღეს ღამე მივა და შეირიგებს.
-მე არ შეგირიგდებოდი.
-იმათ ერთმანეთი უყვართ.
-ჩვენ ყველაფერი გვაკავშირებს სიყვარულის გარდა.
-ეგეც მოვა თავისით და მერე ისე შეგიყვარდები ყველაფერს მაპატიებ.
-მიხარია რომ არსებობ.
-შენი ცრემლები გულს მიხლიჩავს იცი?
-აღარ ვიტირებ.
-დაიძინე მიდი, დაიღალე დღეს დიზიკურადაც და ემოციურადაც.
-ჰო.
-ტკბილი ძილი.
-შენც. -ჩაიღიმა და ტუჩები მკერდზე მიაწება.
/\/\/\/\

მართალი იყო ქალდანი, ვერ მოისვენა ალასანიამ, დის სიტყვები სულს უღრღნიდა, გვიან ღამით წავიდა სახლიდან და თაკოს კორპუსს მიადგა. თავისთან დარჩენილი გასაღებით კარი ფრთხილად გააღო, ჩუმათ შეიპარა სახლში და თაკოს ოთახშიც შევიდა. კარს იყო მიყუდებული და მძინარე ქალს უყურებდა. გვერძე მიუწვა, ცოტახანი თმაზე ეფერებოდა, უყურებდა მის ნამტირალებ დასიებულ თვალებს და თავი ზიზღდებოდა. მოულოდნელად გაახილა თვალი გოგომ, ნიკოლოზის დანახვისას ისევ გადმოუგორდა ცრემლი თვალიდან და მეორე მხარეს გადაბრუნდა.
-თაკ…
-ნუ მეხები. -მკლავზე დადებული ხელი მოაშორებინა. ისეთი ცივი ხმა ჰქონდა სულ გაიყინა ალასანია.
-მაპატიე რა ჩემო პატარა… ვიცი საშინლად მოვიქეცი, მე უბრალოდ… არ ვიცი, ვერაფერზე ვფიქრობდი იმ დროს. ვიცი ეს არ მამართლებს, ჩვეულებრივი ნაბი*ვარი ვარ, მაგრამ შენს გარეშე არ შემიძლია თაკო, რომ ვიცი გაბრაზებული და ნაწყენი ხარ ცუდად ვხდები. -ხელი შეუცურა მაიკის ქვეშ, მუცელზე მოეფერა და კისერში აკოცა. -ხომ მაპატიებ? გავგიჟდები პატარავ, ეგოისტი ვარ, მხოლოდ ჩემთვის მინდიხარ, შენი სითბო რომ არ შევიგრძნო გავიყინები, ჩემი ყველაფერი ხარ და მე შენს გარეშე არაფერი ვარ.
-მეშინია.
-რისი?
-შენ არ იყავი ჩემი ნიკოლოზი, მეგონა სხვა კაცი მელაპარაკებოდა, მეხებოდა და მკოცნიდა. რამდენჯერაც გაბრაზდები და მე შემოგრჩები ხელში არ მინდა იგივე განმეორდეს.
-შენც ამყევი ხოლმე მერე და ერთად გავბრაზდეთ ტო. -სიცილით მიაწება ტუჩები მხარზე.
-ნიკოლოზ!
-კარგი კარგი მაპატიე, აღარ განმეორდება ჩვენს ჯერ არ ჩასახულ ბავშვს გეფიცები.
-შვილს არ გაგიჩენ!
-მაგასაც ვნახავთ. -თავისკენ გადაატრიალა და ტუჩებზე დაეწაფა. მერე მაიკა აუწია და სილურჯეების დანახვაზე სახე მოეღრიცა. -თაკო მე… ჯანდაბა… გტკივა? ასე როგორ გამოვ.ლევდი ტო? -თითები გადაატარა თავის ნათითურებზე. მერე ნაზად აკოცა, თაკოსაც მალამოსავით ედებოდა მისი ტუჩების შეხება. -მაპატიე პატარავ ასეთი ველური საქმრო რომ გყავარ. -ხმა გაუტყდა ალასანიას.
-მეორედ გაგშორდები იცოდე.
-შენს წინააღმდეგ აღარაფერს გავაკეთებ როგორი მთვრალიც არ უნდა ვიყო.
-მიყვარხარ.
-ნეტა მხოლოდ სიყვარულს ვგრძნობდე. -ტუჩები ნაზად დაუკოცნა, თავი მკერდზე დაადო და ცოტახანში გაითიშა კიდეც.
/\/\/\/\

დილით კოცნამ გამოაღვიძა, ბევრმა კოცნამ რომლებსაც ყველგან გრძნობდა და კანი ეწვოდა. ჟრუანტელმა დაუარა ტანში, სიამოვნებისგან განძრევა ვერ მოახერხა, მხოლოდ ჩაიღიმა და დაელოდა როდის მიაღწევდა ქალდანი ტუჩებამდე.
-გაიღვიძე ტკბილო? -ხერხემალზე აატარა თითები და ტუჩებზე აკოცა.
-ვიწვი რომ მკოცნი და მეღვიძება. -ზურგზე დაწვა და ზევიდან მოქცეულ ქმარს ხელები კისერზე მოხვია. -თმა გეზრდება.
-გავიზარდო?
-ხო რამე ჩასაჭიდი მინდა. -ქვედა ტუჩზე იკბინა.
-ჰო არა? -ყელზე მიაწება ტუჩები, შემდეგ მკერდის ძვალზე აკოცა და ძუ.უს თავებზე წაავლო კბილები.
-ჯანდაბა… ეს შენი “ჰო არა” მკლავს, მერე უფრო მინდები ისეთი გამომეტყველებით და ხმით ამბობ. -უყურებდა როგორ მიაცოცებდა ტუჩებს მუცლისკენ. როგორც კი წინადადება დაამთავრა ქვევიდან ამოხედა ქალდანმა და მაშინვე სიცილი ატეხა. -ნუ იცინი! თუ გაგრძელებას არ აპირებ მომშორდი, დღეს დედამთილს ველოდები და რაღაცეები უნდა მოვამზადო.
-სერიოზულად იძახი?
-ხო რაიყო?
-ჯერ ერთი დღეც არ არის რაც დავქორწინდით და დამაცადონ მაინც ცოლთან ყოფნა ტო.
-მე ვუთხარი იმიტომ რომ საერთოდ არ ვიცნობ და მცხვენია, გუშინ ისედაც წინდაუკან დავრბოდი, ვიღაც ცანცარა არ ვეგონო… თორნიკეე! -უცებ წამოიყვირა როდესაც სხეულში თორნიკეს გრძელი თითები იგრძნო. -ჯანდაბა! -უცებ მოიცვა ვნებამ, ცეცხლი წაეკიდა და იქამდე ვერ ჩააქრო სანამ ნახევარ საათიანი კოტრიალის შემდეგ სამზარეულოში არ გავიდა. -შენ არსად არ მიდიხარ?
-მთელი დღე შენი უნდა ვყოფილიყავი, მაგრამ დედაჩემი მოიპატიჟე… ეს დღეები სულ შენი ვარ.
-ხვალ უნივერსიტეტში უნდა წავიდე აუცილებლად.
-მეღადავები ხო?
-მალე გამოცდები მეწყება, მერე თუ მოიცლი სადმე წავიდეთ. -ფანჯარასთან მდგომს მიუახლოვდა, ტუჩებზე აკოცა, მერე კი კარადები დაიარა და შეამოწმა რა სად იდო. -სახლს ვინ გილაგებდა?
-არ გეტყვი. -სიგარეტი გააბოლა და ლიზას გამოხედვაზე ჩაიცინა. -გააგრძელე შენი საქმე… ნუ მიყურებ ეგრე, ერთი ქალი იყო, მაგრამ ახლა ვეღარ მოვა.
-შენს დამლაგებელს *იმავდი?
-ლიზაა… -თავი ვერ შეიკავა და მაინც გაიცინა. -ნუ დამისვავ კითხვებს ჩემს ყოფილებზე… შენი ლამაზი ტრა.ის საქმე არ არის ვისთან რა მქონდა იქამდე სანამ გაგიცნობდი… ჩემი პირველი ცოლი ხარ, სხვა არავინ მომიყვანია, არც დავფიქრებულვარ აქამდე, ასე რომ შეეშვი უაზრო ფიქრებს და დაანაყრე შენი ქმარი, ხომ გახსოვს ციცომ რა გითხრა? -უკანალზე მიარტყა ხელი, ყელში უკბინა და სამზარეულოდან გავიდა.
-დეგენერატო! ჩემი საქმე არაა თურმე ვინ ჰყავდა… მეტი არ მინდა შენმა ყოფილებმა შენი შეცდენა დაიწყონ, თვალები გიჟუჟუნონ და შენს დანახვაზე ყურებით გაა.აონ!
-ელიზაბეეტ, ვერ ხედავ რა სექსუალური ქმარი გყავარ ტო? კიარ უნდა ეჭვიანობდე უნდა ამაყობდე შენი ქმარი ყველას რომ უნდა, მაგრამ მარტო შენია. რაც შეეხება წინა ქალებს… ჩემი დანახვისას ყოველთვის ყურებით გაა.ავებენ რომ გაახსენდებათ რას ვუშვრებოდი. -უკან მიბრუნებულმა თვალი ჩაუკრა, თან ტუჩზე იკბინა, უკვე იცოდა როგორ გაებრაზებინა ქალბატონი, შანსს ხელიდან ხომ არ გაუშვებდა?
-რას უშვრებოდი ეგეთს.
-შეურაწყოფას მაყენებ ცოლო.
-თორნიკე კარგი რა… -დანა დადო და მთელი ტანით შებრუნდა ქმრისკენ.
-მომწონს შენი მკერდის ყურება პატარავ, მაგრამ ჯობია ჩაიცვა, დედამთილი არ მოგივარდეს. -თითები მოუჭირა კერტებზე, წუჩებზე აკოცა და მისაღებში გადაინაცვლა.
საღამოს უკვე ყველაფერი მომზადებული ჰქონდა, მხოლოდ დედამთილის მოსვლას ელოდებოდა. თორნიკე თვალს ვერ აშორებდა თავის სახლში მოსიარულე ალასანიას, სარაფნით დაფარფატებდა და საერთოდ არ ინჩნევდა ქმრის მზერას. ბილოს მაინც მივიდა, კალთაში ჩაუჯდა და ტუჩები დაუკოცნა.
-ცოტა დავიღალე იცი?
-რამდენ ხანში მოვლენ? -კაბის ქვეშ მაინც შეძვრა, ორივე ხელი მკერდზე მოუჭირა, თან თავის ლურჯებს არ აშორებდა ლიზას თვალებს.
-ალბათ ათ წუთში. -ქვედა ტუჩზე იკბინა.
-ანუ მოვასწრებ ჩემი ცოლით ტკბობას.
-სირცხვილია აქ… ისინი… ჯანდაბა თორნიკეე! -მაინც აიყოლა ცოლი ვნებაში, ისევ წაუკიდა ცეცხლი და მასთან ერთად დაიწვა. ქალდანის მკერდზე ედო თავი, სუნთქვის დაწყნარებას ცდილობდა, მერე კარზე ზარის ხმა გაისმა და ისე სწრაფად წამოფრინდა ქმრის ღირსებიდან თავი ვერ შეიკავა ქალდანმა, მაშინვე ხარხარი მორთო, მერე კი აბაზანისკენ წავიდა.
-გამარჯობათ! -გაღიმებული დახვდა ოჯახს.
-ხელი ხომ არ შეგიშალეთ რძალო? -ლოყაზე აკოცა რატიმ.
-რატი! -თვალები დაუბრიალა ირინამ.
-რა იყო დედა? შენც ყოფილხარ ამის ასაკში და არც მე ვარ ვაჟიშვილი.
-არ შეგიშლიათ არა, შემოდით. -გვერძე გაიწია და სამივე შიგნით შეატარა.
-რა ლამაზად გამოიყურები ლიზიკო? -უცებ დაატრიალა რატიმ, მერე ხელი გადახვია და ისე შევიდა მისაღებში.
-მადლობა.
-ეს ყველაფერი შენ მოამზადე შვილო?
-ჰოო, ვუთხარი ვიყიდოთთქო, მაგრამ არ დამიჯერა. -სიცილით წავიდა დედისკენ ქალდანი.
-რა საჭირო იყო, უბრალოდ ყავის დასალევად ამოვედით.
-ყავასაც მოგიმზადებთ. -უცებ გაუშიანაურდნენ ერთმანეთს, ირინაც ყველანაირად ცდილობდა რომ რძალს თავი ოჯახის წევრად ეგრძნო. ისე ადვილად გაუგეს ერთმანეთს თორნიკე გაოგნებული უყურებდა, ლიზაც ისეთ თემებს უგდებდა დედამთილს ქალს ნასიამოვნებს ტოვებდა. მთელი საღამო გრძნობდა თორნიკეს მზერას, ხანდახან გააპარებდა თვალს ქმრისკენ, ცისფერებს უსწორებდა ქალდანის ლურჯებს და ძალაუნებურად იღიმოდა. თორნიკე საერთოდ ვერაფერს ხედავდა დედის წინ მჯდომი ცოლის გარდა, არც არაფერი ესმოდა ლიზას სიცილის გარდა. მის სხეულს ვერ აშორებდა თვალს და ყოველი შეხების გახსენებისას ჟრუანტელი უვლიდა ტანში.
-წავედით ჩვენ ბავშვებო, რვა საათზე ჩემს მეგობართან უნდა ვიყოთ, წვეულებას აწყობს. -ფეხზე წამოდგა დათო და ცოლიც წამოაყენა.
-ძალიან გემრიელი იყო ყველაფერი მართლა, ამ დღეებში ჩვენთან სახლში გამოდით და ჩემს ნამცხვარს გაგასინჯებ.
-თორნიკე თუ არა რატი გამომიყვებს, ხო რატიკო? -მხარზე დაარტყა ხელი.
-შენს სამსახურში მიგულე ქალბატონო. -ხელი გადახვია და ხელის ქნევით დაემშვიდობა მშობლებს.
-მასხარა. -თავი გააქნია სიცილით. -გელოდები ჩემთან ყავაზე, შენი დაქალებიც მოიყვანე გამაცანი.
-აუცილებლად. -უცებ გადაკოცნა და ისევ რატის ამოუდგა გვერძე.
-ნახვამდის.
-კარგაად.
-ლუკა უნდა მოვიდეს.
-აუ რატო შემე.ით ტო? იქნებ მთელი დღე საწოლში მინდა ჩემს ცოლთან გავატარო?
-ის სამი დღე რას აკეთები მაგის გარდა?
-ენას ნუ ატლიკინებ!
-აუ რძალო ნახე რა, ორი წლით დიდია და მჩაგრავს. -მაგიდის ალაგებაში გართულ ლიზას მიუახლოვდა და თვითონაც მოკიდა ორ ჯამს ხელი.
-სხვათაშორის ის სამი დღე შენი ძმის წესიერად გაცნობაში გავატარე, აბა ისე ყოველ დღე გიჟივით მოვარდნა, კოცნა და გავარდნა რომ გაეგრძელებინა ერთი წლის მერეც არ გავყვებოდი ცოლად. არც თვითონ მთხოვდა ცოლობას… ეგ აპარატი…
-ჩიპი გამოვცვალე. -თვალის ჩაკვრით შეაწყვეტინა საუბარი ქალდანმა.
-ოჰ, რას მალავთ?
-შენი საქმე არაა რატიკო, ჩემი და ჩემი ქმრის საწოლი შენ არ გეხება.
-ფუ გარყვნილები. -ჯვრისწერის სურათებს ათვალიერებდა გაღიმებული. -აუ რა საყვარლები ხართ ტო, ასეთ თორნიკეს როდისმე თუ ვნახავდი რას წარმოვიდგენდი… აუ მეც მომინდა დაქორწინება… ლიზ ვინმე ლამაზი, სათუთი, საყვარელი გოგო არ გყავს საახლობლოში?
-შეიძლება მყავდეს არ ვიცი.
-ისე ეს ლიკუნა რა საყვარელი გოგოა, გუშინ იმდენი მაცეკვა ცოტაც და სული გამძვრებოდა, პროსტა ისეთი ენერგიულია, აი იცი როგორია? ისე მოგიდგება ვერანაირ ვარიანტში სხვანაირად ვერ შეხედავ.
-ხო ეგეთია. -გვერძე ამოუდგა და ლიკასთან ერთად გადაღებულ სურათს დახედა. -უი სულ დამავიწყდა, თაკოს დავურეკავ და მოვალ ახლავე. -მაგიდაზე დადებული ტელეფონი აიღო, დაბღვერილ ქმარს მოწყვეტით აკოცა და საძინებელში გავიდა. უცებ მოძებნა კონტაქტებში ნომერი და მაშინვე გადაურეკა. -როგორ ხარ თაკ?
-კარგად შენ?
-მეც… გინდა შენთან მოვიდე?
-არა ლიზ… გუშინ მობრძანდა ვაჟბატონი, ბოდიშები მიხადა, პატიება მთხოვა, კიდევ ბევრი ილაპარაკა და მაინც შემირიგა.
-შეგირიგა?
-აუ ლიზ, პროსტა ისეთი რაღაცეები მითხრა… ვიკერები ეგრევე ხომ იცი არა? ერთი სიტყვით ვილაპრაკეთსავით და მოვაგვარეთ.
-შენთან გდია ახლა?
-არა უნდა გამომიაროს ცოტახანში.
-დეგენერატი, კიდევკაი მიხვდა მაინც.
-მადლობა.
-რა მადლობა გოგო, ნუ გამაგიჟებ ახლა, მიხედე მაგას და ასწავლე ჭკუა, მაინც ესწერვე რო უფრო მიხვდეს ყველაფერს.
-კარგი ხო, წავედი და მიყვარხარ.
-მეც. -როგორც კი გაუთიშა ტელეფონი ფანჯარაში მოპირდაპირე კორპუსს მიაშტერდა, მერე უცებ გაბრუნდა უკან და მაშინვე თორნიკეს ჩაუჯდა კალთაში. -გუშინ მისულა.
-ხომ გითხარი. -შუბლზე აკოცა, თან წელზე აატარა ხელი. -ცოტახანში შენთანაც მოვა.
-ჩემთან არ მოვა, მაგრამ არაუშავს, მთავარია თაკოსთან მივიდა.
-რაზე ბაზრობთ?
-არაფერზე ისეთზე… ლუკა მოვიდა ალბათ, მიდი კარი გააღე. -ხელი გაიშვირა კარისკენ, მერე კი თირნიკეს კალთიდან წამოხტა, მაგრამ ისევ დააბრუნა თავის ფეხებზე და ხელები მუცელზე მჭიდროს მოხვია. -გამიშვი თორნიკე.
-გაჩერდი.
-ვაა ვაა როგორ საყვარლად გამოიყურებით, რა უქენი ჩემს ძმაკაცს ლიზ ჰა? ასეთი არავის გვახსოვს. -ორივე გადაკოცნა და სავარძელში ჩაეშვა.
-ბევრს ნუ ლაპარაკობ.
-ვიცი ვიცი, მეც მახსოვს ამის სიქაჯეები.
-ენა ნუ შემაჩვიე გოგო. -მხარზე ჩაარსო კბილები.
-მეც მოვედიი… და მაგრად გამიტყდა ჩემს მაგივრად ეს ჩე.მისა რომ აირჩიე მეჯვარედ.
-ლიზას ბრალია.
-მოკეტე. -ხელზე უჩქმიტა ქმარს და დაჩიც გადაკოცნა. -გამიშვი შენ კიდე!
-ლიზ… ცივი ყავა გამიკეთე რა როგორც შენი ქმრის მეჯვარეს. -ყელზე მოიჭირა თითები ლუკამ, თან დაჩის გადახედა.
-აუ ამას ვცემ. -წარბშეკრულმა გადახედა დაჩიმ.
-ყველასთვის გავაკეთებ ბარემ.
-რაო რა თქვი? ლიზას ბრალიაო?
-ვიხუმრე.
-თქვენ თუ მოხვედით ბარემ ლიკასაც დავურეკავ, მარტო იქნება სახლში.
-ლიკა შენი მეჯვარეა ხო? ის გოგო იმ დღეს რომ გამაცანი.
-ჰო ეგ არის. -ღიმილით გამოეპასუხა დაჩის, მერე თორნიკეს გახედა და თვალი ჩაუკრა.
-დაურეკე. -ჯერ ცოლის სხეულს ათვალიერებდა, მერე დაჩის გახედა. მალევე გააკეთა ყავა, ლიკაც მალე მიადგათ და ბრახუნით ლამის კარი ჩამოიღო.
-ღმერთო აღარ შემიძლია… -ქოთქოთით შეაჭრა ბინაში. -ეს მეთხუთმეტე სართული რა ჯანდაბაა? არწივივით რომ გაქვს ბუდე მოშენებული. -ჯერ თორნიკე გადაკოცნა მერე რატი, ლუკაც და ბოლოს დაჩისთან გაჩერდა. მხოლოდ სიტყვიერად მიესალმა და რატის გვერძე დაიკავა ადგილი.
-ლიფტის არსებობის შესახებ გსმენია? -სიცილით გადაუსვა ხელი თავზე.
-არ მუშაობდა და ფეხით ამოვედი, მგონი ათ წუთზე მეტია რაც ამოვდივარ, თან ეს კიბეები რომ არ მთავრდებოდა რამის ცუდად გავხდი.
-ამოისუნთქე ლიკუ.
-წყალი მომეცი, ან რამე ცივი გთხოვ მეჯვარე დაქალი გიკვდები.
-არანოლმალურები ხართ ეს დაქალები რა.
-შენ ხო გვყავხარ ნოლმალური რატიკო. -ყავის ჭიკა გამოსტაცა ხელიდან და ერთი მოყუდებით ჩაცალა. -მეშველა.
-გადარჩი? -სიცილს ვერ იკავებდა მისი შემხედვარე პატარა ქალდანი.
-ჰო. ახლა დაგინახეთ ხალხო. -იქაურობა მოათვალიერა, დაჩი შეათვალიერა, მის თვალებსაც წააწყდა და უცებ შეცვალა მხედველობის არეალი. -ხელს როდის აწერთ?
-არ ვიცი ვნახოთ.
-ციცო როგორ არი?
-თქვენზე რომ ვუთხარი ისე გაუხარდა რამის გულმა დაარტყა გადაჭარბებული სიხარულისგან, მერე წამებში გამოკეთდა.
-საყვარელი ქალია.
-ვარდები რომ აჩუქე მაგიტომ დაგხვდა საყვარლად.
-აუ ისე დამევასა ყაზბეგი დიდი სიამოვნებით დავრჩებოდი რამოდენიმე დღე.
-წავიდეთ გინდა? -გახარებულმა შეხედა რატის.
-მერე ბებო?
-ბებიაჩემს სტუმრების მისვლა უფრო ახარებს ვიდრე ჩემი.
-ფინალურები გვეწყება ლიკ.
-რომ არ შეგეხსენებინა რა იქნებოდა? წავედი მე ფიქრებში და გეგმები დავსახე უკვე.
-რა გჭირს შენ? თაკოს არყოფნას აბათილებ?
-ისე გუშინ დავინახე ეგ გოგო ნიკასთან ერთად… მალევე წავიდნენ. -ჩაფიქრებულმა თქვა ლუკამ.
-ნიკას საცოლეა და წაიყვანა ჩემმა ძმამ. გაგაცნობთ წესიერად ყველას.
-ვერ ვინელებ შემს მაგივრად ლუკა რომ დაიყენე გვერძე. ვაბშე მეორე მეჯვარე რომ გყოლოდა რა?
-არაუშავს თორნიკე იქნება შენი მეჯვარე, ან ბავშვს მოუნათლავ და ეგ იქნება. -უცებ გასცა პასუხი ლიკამ და დაჩიმაც მისკენ შეაბრუნა თავი.
-მართალია! -უცებ თქვა ლიზამ და თორნიკეს ჩაბღაუჭებულ ხელზე თითები მოუჭირა.
-ლუკა ისე გვრჩებოდა და მაგ პონტში რა.
-ვაბშე რა პრეტენზია გაქვს ვერ გავიგე? მე რატომ არ უნდა ვყოფილიყავი?
-კარგით საყვარლებო, მერე გააგრძელეთ კამათი. -საუბარში ჩაეჩხირა რატი, თემა შეცვალა და სულ სხვა რამეზე დაიწყო საუბარი. დიდხანს დარჩნენ ქალდანთან, ათას თემაზე საუბრობდნენ, სიმორცხვე და თავშეკავებულობა სადღაც მოესროლათ და ყველა ერთმანეთში დიდი ხნის ნაცნობებივით ლაპარაკობდნენ. ტაბიძე თვალს ვერ აშორებდა ლიკას, სულ სხვანაირი იყო, განსხვავებული თმის ფერი ჰქონდა, არც ღია არც მუქი, ვერც ქერაში თვლიდა ვერც ყავისფერ თმიანებში, ჭრელი თვალები ჰქონდა, ნახევრად ყავისფერი ნახევრად მწვანე. საოცარი სიცილი და ხმა. -ისე მართლა, ბავშვზე რას ფიქრობთ.
-ძმის შვილი გინდა რატიკო?
-თან მაგრად, პატარა თორნიკეს და ლიზიკოს ნაზავი რომ გამოვა წარმოიდგინეთ რა ტიპი იქნება.
-საოცრება… წავედი ხალხო მე, ხვალ გნახავ უნივერსიტეტში. -ხელი დაუქნია ყველას და კარებისკენ წავიდა.
-ხვალამდე.
-აუ ვინმე წამომყევით რა, ფეხით ვერ ჩავალ და ლოფტით მარტო მეშინია.
-რომელ სართულზე ცხოვრობ. -სიცილით ჰკითხა რატიმ.
-პირველზე. -თვითონაც გაეცინა ბიჭის ხარხარზე.
-მე წამოვალ, აეროპორტში უნდა წავიდე და არ მინდა დავაგვიანო. -ფეხზე წამოხტა ტაბიძე.
-მანდ რა გინდა? -გაკვირვებულმა ახედა თორნიკემ.
-ელენე ჩამოდის და უნდა დავხვდე.
-მიდი ხო.
-წავედით?
-ჰო. -პირველი ლიკა გაატარა, შემდეგ თვითონაც გავიდა.
-აი ნახავთ ესენი ახლო მომავალში ერთად თუ არ გამოგვეცხადებიან! -ტაში შეკრა ლიზამ და ფეხზე მდგომ ქმარს მოეხვია.
-შე მაიმუნო გოგო! შენ გააჩალიჩე ყველაფერი ხო?
-როგორი მიხვედრილი ხარ. -თორნიკეს მკერდზე ჰქონდა თავი მიდებული და ისე უღიმოდა რატის.
-კუდიანი შემოგვსვლია სახლში რძლად. მშვილდით ისრებს ისვრის, კუბიდონო მეც რომ მესროლო ისარი არა?
-ვნახოთ ვნახოთ. -წარბები აათამაშა.

ლიფტში იდგნენ გვერდიგვერდ და ხმას არ იღებდნენ. მერე უცებ შუქები აციმციმდა და ლიფტიც გაჩერდა.
-ვაიმეე! -დაუფიქრებლად შეაფრინდა დაჩის, ხელები წელზე მოხვია და შუბლი მკერდზე მიადო. -ცუდად ვარ… რომ მოწყდეს და ჩავვარდეთ? არ მინდა ჯერ სიკვდილი დაჩი, საშინელი დღეა დღეს.
-ჩუუ დაწყნარდი, არაფერი მოხდება, თავისით გაკეთდება… -თმაზე გადაუსვა ხელი და თავზე აკოცა.
-მართლაა? -უმწეო ბავშვად გადაიქცა და ამღვრეული თვალებით ახედა ტაბიძეს.
-ჰო, ერთი კვირის წინ გავიჭედე და ორ წუთში თვითონ ჩაირთო. -სახეზე მიეფერა და თმა ყურს უკან გადაუწია.
-ბედი დამცინის, დღეს მთელიდღეა რაღაც მემართება, თან იმდენს ვლაპარაკობ ამდენი ცხოვრებაში არ მილაპარაკია.
-უმიზეზოდ არაფერი ხდება.
-ასე ფიქრობ?
-კი.
-ანუ აქ რაიმე მიზეზით გავიჭედეთ?
-შეიძლება.
-აქედან გამიყვანა ცოცხალი და აღარასდროს შევალ ლიფტში გეფიცები.
-მეთხუთმეტეზე ფეხით ირბენ ხოლმე?
-სხვა რა გზაა? -ისევ მაგრად უჭერდა წელზე ხელებს და მოშორებას არ აპირებდა.
-ლიფტში ვინმესთან ერთად მგზავრობა.
-არასდროს გავჭედილვარ ლიფტში. მარცხენა ფეხზე ავდექი ეტყობა.
-ლიფტი რომ არა ხომ არ ჩამეხუტებოდი.
-მეშინია და ვერ გაგიშვებ, ისე ნერვები მომეშალა ახლა.
-ანუ შემიძლია ამ დროით ვისარგებლო.
-არ მიდის ეს ჯართი და ვინმეს რომ დაურეკო?
-მე კომფორტულად ვარ…
-დაჩი! საერთო არ არის ხუმრობის დრო.
-საიდან მოიტანე რომ ვხუმრობ? -თვალებში უყურებდა თან მისი სურნელი აბრუებდა. მზერა ტუჩებზე გადაიტანა, ოდნავ დაიხარა მისკენ, ლიკამაც შეუმჩნევლად წასწია წინ თავი, მათ შორის ადგილი შეამცირეს და ის იყო ტუჩებზე უნდა შეხებოდა, ლიფტი დაიძრა. უცებ მოეგო გონს ლიკა, სწრაფად მოშორდა, თმები გაისწორა და გამშრალი ტუჩები დაისველა. ხმა აღარ ამოუღიათ, მალევე გავიდნენ ლიფტიდან და გასასვლელისკენ წავიდნენ. -დაჯექი გაგიყვან.
-არ მინდა იყოს.
-ნუ მახვეწნინებ, დაჯექი და გაგიყვან.
-დაგაგვიანდება აეროპორტში.
-ლიკა!
-კარგი ხო. -წინა სავარძელზე მოთავსდა და წინ გაიხედა.
-მისამართი?
-აქვე ახლოს ვცხოვრობ იარე და გეტყვი. -ყველა მხარეს იხედებოდა, მაგრამ დაჩის ვერ უყურებდა, იაშვიათად გააპრებდა ხოლმე თვალს, შემდეგ ისევ შენობებს უყურებდა.
-მადლობა…
-რისთვის? -წამით გაუსწორა თვალი ლიკას ჭრელებს.
-რომ წამოხვედი, იქ მარტო რომ გავჭედილიყავი გული გამისკდებოდა.
-არაფრის.
-აქ გააჩერე.
-აქ ცხოვრობ? -თვალები გაუფართოვდა ტაბიძეს.
-ხო რაიყო?
-ბებიაჩემი ცხოვრობს მეორეზე.
-თინა ბებო შენი ბებოა? -გაკვირვებულმა შეხედა.
-ჰო. -ტუჩზე იკბინა, თან იღიმოდა და ლიკას ყურადღებას უფრო იქცევდა.
-ვაიმეე. -ხარხარი მორთო უცებ. -შენზე მეუბნებოდა სიმპატიური შვილიშვილი მყავს და უნდა გაგაცნოო?
-სერიოზულად? -თავი ვერ შეიკავა ლიკას სიცილზე და თვითონაც გაიცინა. -ანუ ახლო მომავალში მაინც გავიცნობდით ერთმანეთს.
-მიყვარს ეგ ქალი… დღეს პეჩენიები ჩამომიტანა.
-მე არ მიკეთებს ხოლმე და შენ რაპონტში გაჭმევს.
-ახლა რომ ახვიდე გაჭმევს, ეზარება ალბათ გაკეთება როცა მიდიხარ.
-ისე აქამდე როგორ ვერ შეგხვდი.
-რა ვიცი აბა. -მხრების ჩეჩვასთან ერთად ტუჩიც გადმოაბრუნა. ისე საყვარლად იყურებოდა დაჩის მთლიანი სახის ჩაკოცვნა მოუნდა. -კარგი წავალ მე, არ დაგაგვიანდეს იქ, მადლობა რომ წამომიყვანე.
-ნუ მიხდი მადლობებს, დამშვიდობებით რომ შემოიფარგლო ჯობია.
-მაშინ შეხვედრამდე.
-შეხვედრამდე. -გაუღიმა და როგორც კი მანქანიდან გადავიდა მანქანა დაძრა. სახლში შესულმა მაშინვე ლიზას გადაურეკა.
-გოგო ეს ელენე ვინ არის?
-დედამისი ყოფილა… მოიცადე თორნიკე! -კისკისით თქვა, მერე კივილის ხმაც გაიგო ლიკამ.
-ხვალ გნახავ და მოგიყვები რაღაცეებს.
-მიდი ხო.
/\/\/\/\

-გეყოფა! დღეს ორჯერ… -ქალდანის ტუჩებმა ლაპარაკის საშვალება აღარ მისცეს, სამზარეულოს მაგიდაზე შემოსვა და მის ფეხებს შორის მოთავსდა…
-დაუკმაყოფილებელს მხდი! -სწრაფად მოძრაობდა... ქალის კივილს მოეცვა მთელი სახლი, თან ეცინებდა საკუთარ თავზე ასეთ სიტუაციაში რომ გაყო თავი. ბოლოს ხელში აიყვანა ქალბატონი და საძინებელში გადაინაცვლა. ლიზას მკერდზე ედო თავი და თითებზე ეთამაშებოდა.
-ექიმთან უნდა წაგიყვანო.
-რა გინდა ტო? აღარ ვეწევი ხომ ხედავ, თან ცოლად იმისთვის არ მომიყვანიხარ რომ საჭმელები მიკეთო სახლი დამილაგო და სამსახურში წასვლამდე ტანსაცმელი გამიმზადო, მაგისთვის ისედაც მყავდა ქალები.
-აბა?
-შენ გარეშე ვეღარ ვძლებდი, თან მინდოდა მეკონტროლებინა ყველა შენი ნაბიჯი, უფლება მქონოდა შენს ყველაფერში ჩავრეულიყავი, იმ შენს სი. მეგობართან ურთიერთობა ამეკრძალა და რაც მთავარია გქონოდა ჩემი ცოლის სტატუსი, ყოფილიყავი სულ ჩემთან და როცა მომინდებოდა მაშინ გამე*იმე. -მკერდზე უკბინა, შემდეგ ყელში აკოცა და ისევ ძველ ადგილას დააბრუნა თავი.
-აუტანელი ხარ.
-ისე ქალის საწოლში შეთრევა უფრო ადვილია ვიდრე თავის შეყვარება ტო.
-სხვას არ ჩავუწვებიდი ლოგინში.
-ვიცი… აი შენ სი. მეგობარს ქორწილამდე არ მისცემდი.
-შეეშვი გიორგის! ახლა მაინც.
-არა! ვაბშე არ დაგინახო მაგასთან მოკითხვის გარდა სხვა რამე ურთიერთობა დაიჭირო.
-სერიოზულად თორნიკე?
-კი!
-ეჭვიანობ? თუ რა ჯანდაბაა?
-უყვარხარ იმ ჩემი.ას! მე არ მიყვარხარ და იმას უყვარხარ! ვცოფდები რომ გეხება, მინდა ხელები დავამტვრიო, ის ტუჩები ამოვუკერო რომ კოცნა და საუბარი ვეღარ შეძლოს. -ხმის ტონს ნელნელა უწევდა და უფრო ბრაზდებოდა რომ ახსენდებოდა როგორ ეცეკვებოდა გიორგი ლიზას. -მინდა ის თვალები დავთხარო, ვერ ვიტან რომ გიყურებს, ისეთ სახეს იღებს თითქოს ვინმე მინე.ს უკეთებდეს.
-გეყოფა!
-ხმა!
-ქმრის სტატუსი არ გაძლევს უფლებას რამე ამიკრძალო! მითუმეტეს ის თუ ვისთან ვიმეგობრებ და ვისთან არა. -როგორც შეეძლო ისე წყნარად ჩაილაპარაკა. -მომშორდი ახლა.-გვერძე გადატრიალდა, თორნიკეც უკნიდან მიეკრო და ტუჩები ყელზე მიაწება.
-ნუ მიჭედავ.
-ისიც გეყოფა სურათები რომ წამიშალე! სხვათაშორის ხვაგანაც მაქვს შენახული!
-მატყუებ... ჩემი გაგიჟება გინდა ხო? -კოცნიდა, თან ხელს მაგრად უჭერდა მკერდზე.
-დამაძინე, ხვალ დილით ადრე უნდა ავდგე.
-მომატყუე ხო?
-არაფერს არ გეტყვი.
-ხვალ გამაღვიძე, მე წაგიყვან უნივერსიტეტში.
-არ მინდა.
-მე მინდა.
-კარგი.
-ტკბილი ძილი.
-შენც.
/\/\/\/\

მეორე დღეს ისე წავიდა არც გაუღვიძებია თორნიკე, უნივერსიტეტში როგორც კი მივიდა დაინახა იქვე მდგომი მეგობრები და ღიმილი აიკრა სახეზე.
-გათხოვდი გოგო და არ დაგვპატიჟე? -უცებ დაატრიალა ცოტნემ, მერე ლოყაზე აკოცა.
-თორნიკე არ გიცნობდათ და ვისაც იცნობდა იმათ უთხრა, ჯვარი დავიწერეთ მხოლოდ, არც ვიცოდი, სურპრიზი გამიკეთა. მაპატიეთ რა.
-კარგი ხო… ანუ გათხოვილი ქალი ხარ ახლა?
-ჰო ვარ. -ბეჭედი აუფრიალა, მერე გიორგის გახედა, შეამჩნია როგორ უყურებდა ბეჭედს და მის თვალებში ტკივილს ხედავდა.
-გილოცავ. -შეძლებისდაგვარად თბილად გაუღიმა ალასანიას, თან თვალებს არ აშორებდა ლიზას ცისფერებს.
-მადლობა.
-დიდი ხანია იცნობ? -ეჭვით შეათვალიერა გიორგიმ. -იმდენი ხანი რომ შეყვარება მოასწარი და ცოლად გაყევი?
-გიო…
-ლიზ გვაგვიანდება და შევიდეთ რა. -ხელზე დაქაჩა ლიკამ.
-ჰო წავიდეთ.
-საღამოს ამოვალ შენთან, ვერ მოვახერხე სიძის წესიერად გაცნობა, ხან სად წამათრია შენმა ძმამ ხან სად.
-შენი ბრალია გენაცვალე, თორე მე ყველას ჩავუბრატდი უკვე, შენ თოკას ძმა არ იცი, მიყვარს ეგ ბიჭი, ისეთი პოზიტიურია მკვდარსაც კი გაგაცინებს. ჩვენი სიძე კიდე საერთოდ არ არის ისეთი როგორიც თავიდან გვეგონა, არა პრინციპში პირველად რომ დავინახე მაშინვე დამევასა.
-საღამოს გააგრძელე საუბარი ლიკუ. -ხელზე დაქაჩა ლიზამ.
ლექციების შემდეგ შენობიდან გასულმა მალევე შეამჩნია მანქანაზე მიყუდებული თორნიკე და ლიზაც მისკენ დაიძრა.
-მომკლავს ლიკუ.
-გამოგყვებით, სახლამდე მივაყვანინებ თავს და ცოტახნით გიშველი.
-მეც წამოვალ. -უცებ გაჩნდა თაკოც მათთან.
-ეს არის შენი ქმარი ტო?
-ხო ცოტნე.
-მერე არ უნდა გამაცნო?
-გამომყევი და გაგაცნობ. -ქალდანს ვერ აშორებდა თვალს, როგორც კი მიუახლოვდა წელზე მოხვია ხელი თორნიკემ და ტუჩებზე აკოცა. უხერხულად იგრძნო თავი გიორგისთან და უცებ მოშორდა. -გაიცანი ცოტნე და გიორგი, ჩემი დიდიხნის მეგობრები, ეს ჩემი ქმარია თორნიკე.
-სასიამოვნოა. -ხელი ჩამოართვა ცოტნემ, მერე გიორგის გამოწვდილ ხელსაც შეაგება თავისი.
-ჩემთვისაც.
-თაკოს ხომ იცნობ?
-ნიკასთან რომ ვიყავი მაშინ ვნახე.
-დღეს ისევ გაწუხებთ სიძე, დაქალი მჭირდება.
-ვაა, მე რომ ცოლი მჭირდება?
-შენ ხომ მითხარი შეგიძლია ჩემთან მოხვიდე და დარჩე ხოლმეო.
-მართლა?
-აფერისტი ყოფილხარ, თავს მაწონებდი არა?
-კაი ვხუმრობ ლიკუ ტო. პირდაპირ ჩემთან მოდიხარ თუ სახლში გაგიყვანო?
-ჯერ სახლში.
-თაკო! -ნიკას ხმაზე ყველამ იქით გაიხედა, ლიზამ თვალი აარიდა და თორნიკე გვერძე გასწია.
-მანქანაში დაგელოდებით… ნახვამდის ბიჭებო. -ორივეს გაუღიმა და წინა სავარძელზე მოთავსდა.
-იდიოტო! როგორ ვერ გიტან, მაგრამ მომენატრე. -უცებ მოეხვია ლიკა.
-იგივე შემიძლია გითხრა. -ყველას მიესალმა, ბოლოს თაკოს ამოუდგა გვერძე და თორნიკეს შეხედა.
-დღეს არ უკრავ?
-ვუკრავ. -თვალი მანქანაში მჯდომ დაზე გადაიტანა, მერე ისევ თოკას შეხედა.
-გნახავ. -მანქანას შემოუარა, ლიკას ანიშნა დამჯდარიყო, ყველას დაემშვიდობა და თავის ადგილზე მოთავსებულმა მანქანა ადგილს მოსწყვიტა. -რატომ არ გამაღვიძე დილით?
-ველოდებოდი როდის დაიწყებდი. -თვალები აატრიალა.
-ნერვებს უარესად ნუ ამიშლი.
-რას ითხოვ ჩემგან თორნიკე?
-გუშინ რა გელაპრაკე დაგავიწყდა?
-და მე რა გითხარი?
-რატომ მეჯიბრები ელიზაბეტ? მაინცდამაინც გინდა ვიჩხუბოთ? გავჭედო ვიყვირო და დავლეწო ყველაფერი? -საერთოდ არ იმჩნევდა ლიკას და ხმას ნელნელა უწევდა.
-არ მინდოდა შენი გაღვიძება, ისე საყვარლად გეძინა ვერ გაგაღვიძე! -უცებ მიიღო კნუტის სახე, მიუხედავად იმისა რომ მიზეზი ეს არ იყო მაინც ბუნებრივად გამოუვიდა, ქალდანმა გაკვირვებულმა გახედა დაბრეცილი ტუჩებით მჯდომს და მაშინვე მოუნდა მთლიანი სახე დაეკოცნა.
-აფერისტკა, როგორ გინდა მომატყუო ტო, არდა არ გამოგდის, მაგრამ ისეთ სახეს კერავ ვეღარაფერს გეუბნები… ეს ახლა თორე მერე მივეჩვევი და აღარ გაგივა უცოდველი კრავის თამაში.
-არა შენ არ უნდა გამოგყოლოდი ცოლად..
-აბა იმ შენს დიდი ხნის მეგობარს უნდა გაჰყოლოდი?
-ზუსტად!
-მოკეტე გოგო! -განგაშის ზარი ჩაერთო თავში ხუციშვილს. დაინახა როგორ დაეჭიმა სიბრაზიგან ყბები თორნიკეს და სიჩქარესაც უმატა. -თოკუნა ხომ იცი შენს გასაბრაზებლად ამბობს და ნუ აყვები ამ ლაწირაკ ბავშვს. -შეხება ვერ გაბედა მაგრამ გაღიმება მაინც შეძლო.-შენ კიდე რას ატლიკინებ ენას, გიორგიზე აეჭვიანებ ამ ჩამოვარდნილ კაცს?
-არ ვაეჭვიანებ, ყველაფრის მიუხედავად გიორგისთან რვა წელია ვმეგობრობ, ჩემს ცხოვრებაში თავისი ადგილი უკავია და არ ვაპირებ მის დაკარგვას! ვერ შევაგნებინე ამას, ამოიჩემა და იყოს ახლა ასე, თუ უნდა იჩხუბოს ყოველ დღე.
-ნუ მიბრაზებ სიძეს თორემ ამოგაცლი ენას! იმ შენს ძვირფას გიორგისთან კიდე არაფერი გამოვიდოდა შენც იცი და მეც! ელემენტალური რაც ყველაზე მნიშვნელოვანია, ვნების ნასახი არ იყო თქვენს შირის, იმას გაჰყვებოდი, მერე შეხვდებოდი თოკუნას და ისე აგირევდა ჰორმონებს როგორც აგირია, გირევს და აგირევს! ნუ ბოდიალობ სისულელეებს და კიდევ სანამ რამეს იტყვი დაფიქრდი! იქნებ და როგორ სტკენ ადამიანს გულს.
-შენ ჩემს მხარეს ხარ თუ იმის?
-არავის მხარეს არ ვარ, ვცდილობ აზრზე მოგიყვანო და შენი გოდება ავირიდო თავიდან.-ხელები მკერდზე დაიკრიფა და სავარძლის საზურგეს მიეყრდნო დაბღვერილი სახით. -გიორგის გაყვებოდა თურმე, მანქანაში რომ არ ვიჯდეთ გცემდი. მადლობა თქვი შენი ქმარი გვერძე რომ გიზის და ბრაზის შეკავებას ცდილობს. ასეთი რამე არ გამიგია, კარგი ურთიერთობა გქონდეს შენს საყვარელ კაცთან და მაინც ჩხუბის მიზეზს ეძებდე.
-არ ვეძებ ლიკა უბრალოდ…
-გაჩუმდი რა. -ხელი აიქნია. არცერთს აღარ ამოუღიათ ხმა, ცოტახანში ლიკას კორპუსთან გააჩერა მანქანა და ლიკაც უცებ გადახტა. -მადლობა სიძე! დღეს საღამოს გნახავთ! -ხელი დაუქნია და სადარბაზოსკენ წავიდა. ჩუმათ იმგზავრეს სახლამდე, შემდეგ ლიფტით მეთხუთმეტეზე ავიდნენ. ელიზაბეტს ეგონა ჩხუბს დაიწყებდა ქალდანი, მაგრამ ხმას არ იღებდა, შემაწუხებლად დუმდა. უცებ შევიდა აბაზანაში, წყალი გადაივლო, მოწესრიგდა და სამზარეულოში გადაინაცვლა.
-არ გშია? -ტელევიზორთან უემოციო სახით მჯდომს გახედა.
-არა. -ჩვეულებრივი ტონალობით გასცა პასუხი, მაგრამ მაინც შეამჩნია ლიზამ სიცივე. თვითონაც დაეკარგა ჭამის სურვილი, მაგრამ ხასიათზე მოსასვლელად ნამცხვრის კეთებას შეუდგა. -დაჩისთან მივდივარ, მერე კლუბში და გვიან დავბრუნდები. -ხმამაღლა დაუძახა და ისე გავარდა სახლიდან ვერაფრის თქმა ვერ მოასწრო ლიზამ. გაბრაზებული აკეთებდა ყველაფერს, ერთ საათში მიხვდა რომ სისულელე ჩაიდინა, მონატრებამ შეიბყრო, ნერვები მოეშალა თავის თავზე, ტირილი მოუნდა. მაინც შეიკავა თავი, სამი კერძი ისე მოამზადა ფიქრებში გართულმა აზრზეც ვერ მოვიდა. საღამოსკენ ლიკა და თაკო დაადგნენ თავზე, სამზარეულოში ისხდნენ, ცივ ყავას სვავდნენ და დაჩიზე ლაპარაკობდნენ. გვიან წავიდნენ გოგოები და დარჩა ისევ მარტო. ცოტახანი ითმინა მაგრამ მერე მაინც გადაურეკა ქალდანს.
-თორნიკე…
-რაიყო ლიზ?
-მალე მოხვალ? -ქმრის სიმთვრალე არ შეიმჩნია და პირდაპირ ჰკითხა.
-მალე მოვალ პატარავ, დაიძინე შენ კარგი?
-თოკა მარტო მეშინია.
-მეღადავები? ტყეში არ შეგშინებია და მანდ მეთხუთმეტეზე გეშინია? თუ ჩემს სახლში შემოტყუებას ცდილობ.
-იქ არავინ იყო, აქ კიდე მეშინია ვინმე არ შემომივარდეს.
-აუ ჩემო პატარა რა პატარა ხარ ტო… -საოცრად თბილი ჰქონდა ხმა, თან იცინოდა, ლიზას კი ტირილი უნდებოდა.
-თოკაა…
-მოგენატრე?
-ჰო…
-ძალიან კარგი, სხვათაშორის გაბრაზებას ჯერ არ გადაუვლია, მახსოვს შენი სიტყვები და მაგაზე მოგვიანებით ფხიზელზე ვისაუბროთ.
-მოდი რა…
-არა, მიხვდი ჯერ როგორია უჩემობა.
-მივხვდი უკვე და აღარ მინდა, ვიხუმრე თორნიკე, ხომ იცი შენს გარდა არავინ მჭირდება, მაპატიე რა… და მოდი გთხოვ.
-ლიიზ…
-მინდა ჩაგეხუტო, ახლა რომ არ მოხვიდე ვიტირებ.
-პატარავ…
-მე მოვალ იცოდე!
-არა! ღამეა და დარჩი სახლში, თხუთმეტ წუთში მანდ ვარ პატარავ.
-გელოდები.
-უნდა წავიდე, ლიზიკო მყავს მარტო. -ესღა გაიგო ალასანიამ და მერე ზარი გაწყდა. ტანზე გაიხადა, ქმრის მაიკა ჩაიცვა და ფეხებმოკეცილი დაჯდა სავარძელში. სერიალს უყურებდა ტელევიზორში და დრო ისე გაყავდა. მერე კარის გაღების ხმა რომ გაიგო თვალები იქითკენ გადაიტანა, მალევე გამოჩნდა ქალდანის სილუეტი, ლიზა ტელევიზორის გათიშვის შემდეგ ფეხზე წამოხტა და თორნიკეს მთელი ძალით მოეხვია. -როგორ მოვნატრებივარ ჩემს გოგოოს…
-მაპატიე რა, ძალით გითხარი, შენ რომ არ გამოჩენილიყავი გიოს მაინც არ გავყვებოდი.
-არც ის გამომპარვია რომ გაკოცე უცებ რომ მომშორდი.
-ძალით მაკოცე რომ დაენახა.
-დაენახა და მიმხვდარიყო რომ სამუდამოდ დაგკარგა.
-ისედაც არ ვყოფილვარ მაგისი.
-მე მელოდებოდი?
-ჰო. -ტუჩებზე ნაზად შეეხო. -ხვალ და ზეგ ისევ ნასვამი მოხვალ ხო?
-რა პრობლემაა? -წარბები ასწია, წელზე ხელი მოკიდა და საძინებლისკენ წავიდა.
-გითხარი უკვე მთვრალი უფრო საყვარელი რომ ხარ?
-კი მგონი. -მხოლოდ მაიკის გახდა მოახერხა, მერე ლოგინზე დაეცა ზურგით და თვალები დახუჭა.
-გაიხადე ეგენიც.
-არ შემიძლია.
-აღარ ხარ საყვარელი. -ბურტყუნით შემოუარა ლოგინს, ფეხსაცმელი გახადა, შემდეგ ქამარი გაუხსნა და შარვალიც ძლივძლივობით გააძრო.
-რა მზრუნველი ცოლი მყავს… მოდი ჩემთან პატარავ, ჩამეხუტე. -ძლივს აბავდა სიტყვებს ერთმანეთზე. ნელა გადაბრუნდა და მაშინვე მუცელზე გაიშალა.
-სასმლის სუნი გაქვს, წყალი რომ გადაივლო არა?
-შენი აზრით აქედან ადგომის ტრა.ი მააქვს?
-ამდენი რამ დაგალევინა? -გვერძე მიუწვა და სახეზე მოკიდა ხელი.
-რავი ტო ბიჭები შევყევით სმას.
-ნუღარ ლაპარაკობ, დაიძინე.
-ჯერ მაკოცე. -თავი წამოსწია, თან ტუჩები გამოწია სასაცილოდ.
-კიდევ კარგი მთვრალს კარგი ხასიათი გაქვს. -როგორც კი აკოცა მაშინვე თქვა, შემდეგ ლოყაზე მიაწება ტუჩები და თორნიკეს ჩაცინებაზე თვალები დააწვრილა. -რაიყო?
-კიდევ მაკოცე. -თვალდახუჭული იწვა, თან იღიმოდა, შეძლებისდაგვარად ლიზას სხეულზე ხელების ფათურსაც ახერხებდა.
-ტკბილიძილი.
-შენც პატარავ. -ხელი მკერდზე გააჩერა, თან ღრმად სუნთქავდა და ნელნელა სიზმრებში ეშვებოდა.
/\/\/\/\

თვეზე მეტი იყო გასული ჯვრისწერის შემდეგ, ხელიც მოაწერეს და პატარა ქორწილიც გადაიხადეს. ხშირად კამათობდნენ, ჩხუბობდნენ, მაგრამ ბოლოს ორივე თმობდა პოზიციას, მხოლოდ იმიტომ რომ ვნების გარდა სხვა გრძნობებსაც გრძნობდნენ. სასიამოვნო, გამაბედნიერებელ გრძნობებს, რომელსაც მთელი სხეული და ორგანიზმი მოეცვა.
-ლიზაა, პატარავ სად ხარ? -კარი ხმაურით მიკეტა და საძინებლისკენ წავიდა.
-აქ ვარ.
-რა გჭირს ტო? -ლოგინზე ემბრიონის ფრომაში მწოლს მიუახლოვდა, ნაპირზე ჩამოჯდა და შუბლზე აკოცა.
-უხასიათოდ ვარ.
-წამოხტი, გამომყევი და გამხიარულდები, რა არის ეს სახლში ჩაჯდომა ტო, გარეთ აღარ გადიხარ, მგონი შენებს გონიათ მე არ გიშვებ. -ბოლოს ჩაიცინა, თან ხელი გადაატარა თავზე.
-ჩამეხუტე რა. -აბნევდა თორნიკეს, მისი თვალები აბნევდა, უცნაურად ნელა რომ ახამხამებდა და ცისფერებით ყველაფერს ეუბნებოდა. ხმის ამოუღებლად მიუწვა გვერძე, ხელები წელზე მოხვია და სხეულზე აიკრა. თორნიკეს ხელზე ჰქონდა ცხვირი მიბჯენილი, საყვარელ სურნელს სუნთქავდა და თვალებიც ნელნელა ეხუჭებოდა. უცნაურ სიმშვიდეს გრძნობდა ქალდანის მკლავებში, ყველა და ყველაფერი ქრებოდა.
-რა გჭირს ლიზ?-შუბლზე კოცნიდა, თან თმაზე ეფერებოდა.
-მხოლოდ შენ მჭირდები, სხვა არავინ.
-ეგ ეგრეც უნდა იყოს.
-თოკა.
-გისმენ პატარავ. -ტუჩებზე ფრთხილად შეეხო რამდენჯერმე.
-ხომ არასდროს მიმატოვებ?
-ღადაობ, ლიზ? რაც არუნდა გააკეთო ვერ მიგატოვებ, იმდენად შეგეჩვიე, იმდენად შემიყვარდი, შენს გარეშე ვეღარ ვიცხოვრებ. შენი ტუჩები მიყვარს, რომ არ შევიგრძნო მოვკვდები, კიდევ ეს თითები მიყვარს, ძილის დროსაც რომ ვერ აჩერებ და მეხები, მგონი ამოწმებ ჩემს აქ ყოფნას. სიცილზე ვჭედავ, მაგ დროს ისეთი ლამაზი ხარ მინდება მოვიდე და ბევრი გკოცნო. იმდენად ეგოისტი ვარ, ვერ ვიტან როცა სხვას უღიმი, ეხუტები ან კოცნი.
-არანოლმალური ხარ. -მაინც შეძლო ლიზას გაცინება, ისევ დაუკოცნა ტუჩები, ყელში აკოცა და ფეხზე წამოაგდო. -სად მივდივართ?
-დღეს ჩემი ცოლის დაბადების დღეა, ვერ ვუყურებ მოწყენილს და გასამხიარულებლად სურპრიზს ვუწყობ.
-არ მინდა რა.
-ნერვებს ნუ მომიშლი სანამ ადგილამდე მივალ, მომესიყვარულე და თბილად მელაპარაკე რომ დღეს არ გავჭედო. -თავისი ხელით ჩააცვა კაბა, მაკიაჟიც გაუკეთა და სახლიდან გაიყვანა.
-ჰელოვინია თუ ასე რატომ დამამახინჯე. -მანქანაში მჯდომი სარკეში უყურებდა თავის თავს და მაკიაჟს ისწორებდა.
-არავის რომ არ დაევასო იმიტომ. -სიცილით აკოცა მტევანზე.
-ავადმყოფი ხარ.
-შენით ვარ ავად, ელიზაბეტ! -თითები დაუკოცნა სიცილით. დანიშნულების ადგილზე მისულმა უცებ გადმოაგდო მანქანიდან და შენობისკენ წაიყვანა. როგორც კი კარი გააღო მაშინვე შეეცვალა გამომეტყველება, თვალები გაუნათდა და იქ მოგროვილ მეგობრებს გადაეხვია. ყველა ულოცავდა, საჩუქრებს ჩუქნიდა, ეხვეოდა და კოცნიდა. მაშინვე შეკრა წარბები გიორგი რომ ჩაეხუტა და ორივე ლოყა დაუკოცნა. ზედმეტად დიდხანს გაჩერდნენ ერთმანეთზე მიხუტებულები და თორნიკე უკვე მოთმინება დაკარგული აპირებდა მისვლას წყვილთან, მაგრამ ნიკას ხელმა შეაჩერა.
-არ გინდა, ხომ იცი გაბრაზდება.
-რომ იცოდე იმ ცოტნეს თაკო უყვარს და ისე იქცეოდეს ეს ცოტნე თითქოს შენ არ იყო თაკოს ქმარი რას იზავდი? -თვალები დააწვრილა ქალდანმა და ნიკაც გაშეშდა.
-კბილებს ჩამოვუღებდი და ალბათ ხელებს დავამტვრევდი, მაგრამ ახლა არა, მოითმინე, ხომ იცი ელიზაბეტს უყვარხარ, რა გაეჭვიანებს.
-სერიოზულად მეუბნები? ისე შენ აქ რა გინდა? შეგირიგდა ჩემი ცოლი? -ცინიკურად ჩაიცინა.
-შენი ცოლი არ შემრიგებია, თაკოს გამოვყევი. -ირონია გაკრთა მის ხმაში -თან მომენატრა, ასე მაინც ვუყურო.
-რატო გაჭედე მაშინ ვერ ვხვდები, ხომ გელაპარაკე წინადღეს.
-გაბრაზებული ვიყავი რომ დამიკიდა და ცოლად გამოგყვა, თან შენ.
-ჩემთან იმაზე ბედნიერია ვიდრე სხვა ნოლმალურთან იქნებოდა, ჩემია ისე როგორც თაკოა შენი. მიყვარს და არასდროს გავუშვებ რაც არუნდა მოხდეს, ისიც მკი.დია რას ფიქრობთ შენ და შენი ძმაკაცი.
-გიყვარს? -წარბები ასწია ალასანიამ.
-შენ მე არ მიცნობ, არაფერი იცი ჩემზე უაზრო ჭორების გარდა… მოვამტვრევ ხელებს იმ სი.ს! -უცებ აენთო თვალები ბრაზისგან როცა გიორგისთან მოცეკვავე ლიზა დაინახა.
-გეყოფა ეჭვიანი კაცივით მოქცევა.
-ეჭვიანი ვარ. -მხრები აიჩეჩა და ცოლისკენ წავიდა. უცებ სწვდა მკლავში, მაშინვე თავისკენ შეატრიალა, სხეულზე აკრულს ზევიდან უყურებდა და მელოდიას ყვებოდა. -ჩემი გაგიჟება გინდა, ელიზაბეტ?
-რა დავაშავე. -შუბლი მკერდზე მიადო.
-როცა იცი რომ ვბრაზდები რატომ აკეთებ იგივეს?
-მეგობრებს ზურგს არ ვაქცევ, შენი გაბრაზების კიდე არ მეშინია. თუ გიორგის რამეს დაუშავებ მე შენგან წავალ, შენ კიდე ჩემს გარეშე ვერ გაძლებ. -ნაზად აკოცა ტუჩებზე.
-კუდიანო ალქაჯო. -უკანალზე მიუფათურა ხელი. -უი.. კუდი არ გქონია.
-რა დეგენერატი ხარ. -სიცილი წასკდა, თვალებიც უღიმოდნენ, შემდეგ ნელა აკოცა ტუჩებზე და სახე მის ყელში ჩარგო.
-დედამეტ..ნება რომ გეხება, ნუ აძლევ შეხების უფლებას, იქ სადაც მარტო მე უნდა გეხებოდე.
-წელზე ჰქონდა მოხვეული.
-ტრა.ისკენ მიაცოცებდა.
-თორნიკეე. -უცებ აკისკისდა. -არავის მივცემ უფლებას უკანალზე ხელი მომკიდოს, მხოლოდ შენია ხომ იცი. -ყურთან ჩასჩურჩულა ვნებიანი ხმით. -ყველაფერი შენია, მთლიანად მე შენი ვარ. წარმოიდგინე ახლა ჩვენს საძინებელში ვართ, შიშვლები…-ეცინებოდა მაგრამ იგრძნო როგორ დაეჭიმა სხეული კაცს და ისევ განაგრძო საუბარი. -შენ მეფერები ყველგან, მკოცნი ყელში, მკერდზე, კოცნით მიუყვები მუცელს, ხელით ჩემს სისველეს გრძნობ და…
-გაჩუმდი. -თვალები დახუჭა მაიკის შიგნით შემძვრალ ხელს ჩაეჭიდა და საპირფარეშოში წაიყვანა. ცეცხლ წაკიდებული ვერაფერს ფიქრობდა ლიზას სხეულის შეგრძნების გარდა, კედელს ააკრა და ქამარი შეიხსნა. უცებ აუწია ტანზე მომდგარი კაბა და მისი გრძელი ფეხები წელზე შემოიხვია. საცვალი ხელით გადაუწია და სწრაფად შემოისვა ღირსებაზე, თითებით კი უკანალზე ჩააფრინდა. ისევ გაიმეორა ბიძგი და ლიზას ხმამ მაშინვე მოიცვა საპირფარეშო. მალევე დასვა ძირს და სახით კარზე ააკრა, ერთი ხელი მუცელზე მოხვია მეორე კი ფეხებს შორის ჩაუცურა, უკვე პიკზე იყვნენ, ცეცხლის ალში იწვოდნენ. იგრძნო როგორ ჩაეღვარა სხეულში რაღაც აქამდე უცნობი თბილი სითხე. სასიამოვნოდ გასცრა, ჟრუანტელმა დაუარა და სხეულიც აუკანკალდა განცდილი ორგაზმისგან. მხარზე აკოცა თორნიკემ, უცებ მოშორდა და ონკანთან მივიდა. სარკიდან გახედა კარზე მიყუდებულ ცოლს, რომელსაც კაბა უკვე გაესწორებინა და ვნებიანი თვალებით შეჰყურებდა ქალდანს. ჩაიცინა, ქვედა ტუჩზე იკბინა და ისე შებრუნდა ლიზასკენ. სახეზე მიეფერა და ტუჩები როგორც იცოდა ისე დაუკოცნა. -მიყვარხარ. -ქვედა ტუჩზე გადაატარა ცერა, შემდეგ თვალებში ჩახედა და იმწამს ანთებული ცუსფერების დანახვაზე გაბედნიერდა.
-მეც მიყვარხარ. -ყველა გრძნობა ერთდროულად მოაწვა ქალდანს, უყურებდა და გრძნობდა როგორ უყვარდა, როგორ აღმერთებდა ამ ქალს. სხვა არავინ სჭირდებოდა ლიზას გარდა, მხოლოდ ის თავისი ყველაფრით.
-გავიდეთ. -შუბლზე აკოცა და უკან დაბრუნდა. ცოტა გაუკვირდა კიდეც ძმის იქ დანახვა, მაგრამ არ მისულა, თვალი აარიდა და რატისთან მივდა.
-რძალოო, ჩემო ულამაზესო და რძლებს შორის საუკეთესოვ, შესანიშნავად რომ გამოიყურები იცი? ბწყინავ. -უცებ დაატრიალა, მერე კი მაგრად მოეხვია.
-შენ საუკეთესო მაზლი რომ ხარ იცი?
-ვიცი საყვარელო, ერთადერთი ვარ. -ლოყაზე აკოცა. -ძმის შვილი მინდა მე.
-ეგ შენს ძმას უთხარი თავს რომ იცავს გიჟივით.
-ღადაობ? -მაშინვე ხარხარი მორთო, აწითლებული ლოყები დაუკოცნა ლიზას და ისევ დაატრიალა. -სასწაული ხარ გეფიცები… ისე არ გინდა შვილი?
-არ მიფიქრია… არ ვიცი, ალბათ თორნიკესაც ეშინია ისევე როგორც მე და მაგიტომ არ ვფიქრობთ და ვსაუბრობთ ბავშვზე.
-რისი გეშინია?
-წარმოიდგინე ცხრა თვე მუცლით უნდა ვატარო, მერე რომ გავაჩენ ვიცი ბევრი პრობლემები წამოვა, დრო აღარ მექნება ქმრისთვის, არ მინდა რომ მიღალატოს, იმის გამო რომ დაიღლება ღამეების თენებით არ მინდა სხვაგან წავიდეს. ბავშვი ზრდას რომ დაიწყებს წარმოიდგინე, ჩვეულებრივი მშობლები ვიქნებით, ისიც კი არ ვიცი როგორ გავზარდო. ყოველ წელს გაიზრდება და მე დედა ვიქნები რომელსაც ყოველთვის ექნება შიში იმის რომ თავის შვილს რამე არ დაემართოს. ამ წუთას ამ სიტუაციაში არ ვარ მზად, მაგრამ თუ ორსულად დავრჩი ვიცი რომ ჩემზე ბედნიერი არავინ იქნება.
-ვეღარ გავიგე გინდა თუ არა.
-რათქმაუნდა მინდა, მაგრამ ჯერ არა.
-თოკა! -უცებ გასძახა ძმას და ისიც წამებში მათთან გაჩნდა.
-რაგაყვირებს შე ჩემა. -წელზე მოხვია ხელი ლიზას და ლოყაზე მიაწება ტუჩები.
-ძმის შვილი მინდა.
-ვმუშაობ უკვე მაგაზე. -თვალი ჩაუკრა ძმას და ლიზასთან ერთად დატოვა შენობა.
-ნიკას აქ რა უნდოდა? -ხელი ჩაკიდა თორნიკეს და ისე გააგრძელა გზა.
-თაკოს გამოყვა, მითხრა მომენატრა და ასე მაინც ვუყუროო. -თითებზე აკოცა.
-აფერისტი.
-მოენატრე, პროსტა ვერ მოდის შენთან. რატისთან ვიჩხუბე დიდი ხნის წინ, თითქმის ერთი წელი არ ველაპრაკებოდი. თვითონ მოვიდა და რომ ჩამეხუტა მერე მივხვდი როგორ მყავდა მონატრებული. დედმამიშვილზე მაგარი არაფერია, სულ რომ ტვინის ბურღი იყოს, გაბრაზებდეს და გტკენდეს, მაინც ყველაზე მეტად გვიყვარს.
-რაზე იჩხუბეთ.
-აღარც მახსოვს.
-ხვალ ჩემებთან უნდა წავიდე.
-იქ გინდა დარჩენა?
-ჰო.
-რაპონტია?
-ზეგ მამას დაბადების დღეა.
-ღამე უნდა მიულოცო?
-ჰო.
-რომ მიულოცო და სახლში დაბრუნდე?
-იქ მინდა დარჩენა.
-ელიზაბეტ, მინდა რომ სახლში იყო ღამე.
-რაც გამოგყევი იმის მერე არსად არ დავრჩენილვარ.
-ჩემს გარეშე დაიძინებ? -წარბაწეულმა გადახედა, თან ღიმილი ეპარებოდა ტუჩებდაბრეცილი ლიზას ყურებისას.
-ვცადოთ.
-ხვალ სახლში მოხვალ.
-ჩემებთან დავრჩები.
-მაბრაზებ! -წინ წასულს ხმამაღლა დუყვირა, მერე რამოდენიმე თვალი შენიშნა მისი მიმართულებით მომზირალი და ნაბიჯს აუჩქარა. -ლიზა, დამელოდე!
-დამთანხმდი.
-არა!
-დღესვე წავალ იცოდე!
-ვერსად ვერ წახვალ… -უცებ მივარდა ფეხებზე მოხვია მკლავები და მხარზე გადაიკიდა.
-სირცხვილია დამსვი! -სიცილით ურტყავდა ხელებს წელზე.
-ჩუუ, არაფერი არ არის სირცხვილი. -ხედავდა როგორ უყურებდა ყველა, ზოგი ვიდეოსაც კი უღებდა.
-ყველა ჩვენ გვიყურებს! -თოკას გასაგონად ჩაილაპარაკა, გაშლილი თმები წინ ჩამოფხატოდა და სახეს უმალავდა. უცებ აუწია მაიკა და წელზე მიაწება ტუჩები, მაშინვე იგრძნო როგორ შეკრთა ქალდანი. -დამსვი გული მერევა უკვე. -უცებ დაეშვა თორნიკეს დახმარებით მიწაზე, მაშინვე მოიქცია ცოლის სახე ხელებში და ტუჩები დაუკოცნა.
-არანოლმალურს მხდი, რეებს მაკეთებინებ. რომ ვამბობ ალქაჯი ხარ მეთქი არ გჯერა. როდის ვიქცეოდი ასე? ან როდის ვიცინოდი ამდენს.
-როდის ყოფილხარ ასეთი ბედნიერი?
-არასდროს.
-სიყვარული ყველაფერს გაგაკეთებინებს ადამიანს ძვირფასო. -ამჯერად თვითინ დააცხრა ტუჩებზე, ხელი ჩაკიდა და სწრაფი ნაბიჯებით წავიდა მანქანისკენ.
/\/\/\/\

-გაგიყვან. -ხელი მოხვია წელზე ლიკას და გარეთ გაიყვანა.
-ფეხით წავალ.
-ლიკაა! თავს რატომ მარიდებ?
-არ გარიდებ. -გაბრაზებულმა მოაშორებინა ხელი წელიდან.
-აუ ლიკუ მაგრად ატ.რაკებ შენთავს ვფიცავარ.
-შემეშვი უბრალოდ.
-რა დაგემართა გოგო ეგ მაინც მითხარი, გუშინ მშვენივრად მეხუტებოდი საწოლში და დღეს მეუბნები რომ შეგეშვა?
-ხო! დამანებე თავი, გუშინ მარტო მეშინოდა სახლში და მაგიტომ გეხუტებოდი.
-შემომხედე. -უცებ გააჩერა და თითები ნიკაპზე მოუჭირა. -ვინმემ რამე გითხრა ჩემზე? თუ რა მოგელანდა? -ცერა გადაატარა ქვედა ტუჩზე, შემდეგ კი ისევ თვალებში ჩახედა.-მითხარი ლიკა თორემ გავჭედავ!
-თინამ მითხრა რომ ვიღაც გყავს, სულ ემესიჯები და ცოტახანში თინასაც გააცნობ, უკმაყოფილოა ბებო, არ მინდა ვიღაც ქარაფშუტა გოგო რძლაადო, სულ ეგეთები ყავდა მაგას და თუ მომიყვანა ახლა კაცებზე ნახტუნავები გულიც დამარტყავსო. თუ სხვა გყავს ჩემთან რა გინდა? ხომ იცი როგორც მეგობარს ისე ვერ გიყურებ, მომწონხარ და არ მინდა ჩემს გრძნობებზე ითამაშო. -თვალებში უყურებდა კაცს, მერე უცებ ახარხარდა დაჩი, პირველად ხედავდა ლიკუნა მის ასეთ სიცილის და თვალებს ვერ უჯერებდა. -ნუ დამცინი!
-რა სულელი ბავშვი ხარ ტო? მე მეგონა შენ დაქალებზე ჭკვიანი იყავი. -მთლიანი სახე დაუკოცნა ლიკას სიტყვებით გამხიარულებულმა, ბოლოს ტუჩებთან გაჩერდა, ვნებიანად კოცნიდა და ლიკასაც აშტერებდა. -წამოდი. -ხელი ჩაკიდა და მანქანაში ჩასვა. ხმის ამოუღებლად იმგზავრეს სახლამდე, მერე უცებ გააჩერა კორპუსის წინ მანქანა, ლიკასთან ერთად გადავიდა, ხელი ჩაკიდა და მეორე სართულზე სირბილით ავიდა.
-აქ რა გვინდა დაჩი? -თვალებგაფართოვებული უყურებდა როგორ აკაკუნებდა კარებზე. -ეძინება ახლა.
-არ ეძინება დამშვიდდი. -თქვა თუარა მაშინვე გამოაღო კარი ქალმა და ორი საყვარელი ადამიანის დანახვისას ღიმილი აიკრა სახეზე.
-აქ რა გინდათ ბავშვებო? ერთმანეთს იცნობთ?
-ხომ გითხარი ჩემი გოგო უნდა გაგაცნოთქო?
-ხო მერე?
-გაიცანი ლიკუნა. -გაღიმებულმა გამოუცხადა. ქალს თვალები გაუბწყინდა, სიხარულისგან წამოიყვირა და ორივეს ჩაეხუტა. ბევრი ლაპარაკის შემდეგ ძლივს დააღწიეს თავი თინას და პირველ სართულზე ჩავიდნენ.
-ჯანდაბა! არ უნდა გეთქვა, ყველას ეტყვის ახლა და დიწყებენ ჭორაობას. -სახლის კართან იდგა და ბედნიერი სახით უყურებდა დაჩის.
-დაიწყონ.
-ღმერთო როგორ მცხვენია, უკვე შვილთაშვილებზე დაიწყო საუბარი თინამ. -შუბლი მიადო მკერდზე, დაჩის ხელების შემოხვევა რომ იგრძნო მაშინვე მოუდუნდა სხეული, ცხვირი მის ყეში ჩარგო და გაუაზრებლად შეისუნთქა დაჩის სურნელი.
-დაი.იდე თინა, შენ კიდე ნუ უჯერებ უაზრო ჭორებს, თუ რამე გაიგე მოდი ჩემთან და პირდაპირ მკითხე.
-კარგი.
-მიდი შედი. -ტუჩები დაუკოცნა, შუბლზეც მიაწება ტუჩები და სახლში შეუშვა.
/\/\/\/\

-გეყოფა თორნიკე! გამიშვი! -სიცილით გადიოდა სახლიდან, თორნიკე პერანგის ღილებს უხსნიდა თან კოცნიდა, მაგრამ ლიზა ისევ იკრავდა.
-დღეს დამირეკავ და სახლში წამოგიყვან.
-არა! რატომ არ მოდიხარ არ ვიცი მაგრამ დღეს მე იქ ვრჩები. -ტუჩებზე აკოცა და ლიფტისკენ წავიდა. -მიყვარხარ!
-მეც. -გაღიმებული უყურებდა სანამ თვალს არ მიეფარა, მერე სახლში შებრუნდა, მიხვდა როგორი სიცარიელე იყო ლიზას გარეშე და ბიჭებს გადაურეკა.
გათხოვების შემდეგ მესამედ მივიდა მშობლების სახლში, ძირითადად თავისთან, ან დედამთილთან ხედავდა მშობლებს.
სახლში შესულ სასიამოვნო შეგრძნება დაეუფლა, მონატრება შემოაწვა და თვალებიც აუცრემლიანდა.
-დეე სახლში ხარ?
-ელიზაბეტ?! მოხვედი დეე? -გახარებული მოეხვია მართა. -სიძე სად არის?
-სიცხე ჰქონდა და მარტო წამოვედი.
-უი რატო?
-გუშინ გაცივდა. -მხრების ჩეჩვით შევიდა მისაღებში, ნიკოლოზის დანახვა გაუხარდა მაგრამ თვალი მოარიდა. -თაკო სად არის?
-მაღაზიაში წავიდა სანთლები უნდა ვუყიდო ჩემს საყვარელ მამამთილს და ჩავაქრობინოო.-სიცილით წავიდა სამზარეულოსკენ.
-შენ რას აკეთებ დე?
-ტორტი გავუკეთე მამაშენს, მაგიდაზე დაალაგე ჭიქები და შამპანიური, სხვა არაფერი არ გამიკეთებია, ხვალ მაინც რესტორანში მიბრძანდება.
-როგორც მეტყვი. -შამპნიურის ჭიქებით ხელში გავიდა მისაღებში, იქაურობა მოათვალიერა და მოშიშვლებული კედლების დანახვაზე ერთმა აზრმა გაუელვა თავში. სარდაფში ჩავიდა და საახალწლო ნათურების ძებნას შეუდგა. -ნიკოლოოზ! -ხმამაღლა დაიყვირა და ნიკამაც უცებ ჭყიტა თვალები.
-რა იყო? -წამსვე გაჩნდა სარდაფის კართან.
-ეს ნათურები ძალიან მაღლაა და მოდი აქ ჩამომიღე.
-მოვდივარ. -დაბნეული დაეშვა კიბებზე, პირველად დაელაპარაკა ამ დროის განმავლობაში და გულიც კი აუჩქარდა. -რომელი აბა?
-ის ფერადები. -ხელი გაიშვირა ყუთისკენ, ნიკაც უცე დასწვდა და ხელებში მიაჩეჩა დას.
-წამოდი ახლა და მომეხმარე, რას ჩამომიდექი მანდ. -კიბეზე ასულმა გასძახა. ხმის ამოუღებლად მორთეს კედლები, როგორც კი დაამთავრეს თაკოც შემოვარდა და დაძმის ასეთ სიტუაციაში დანახვისას ადგილზე გაშეშდა. -მოგწონს თაკ?
-ძალიან.
-მეც.
-მიდი ჩააქრე შუქი, ეგ ნათურები ენთოს მარტო, უკან მომყვებოდა გიგა, ძლივს დავემალე და ამოვასწარი.
-ესე ზუსტად თორმეტზე რანაირად მოვიდა.
-მე ვუთხარი. -ტორტი დაიჭირა მართამ და ნიკოლოზს ანიშნა სანთლები აანთეო. კარის ხმა რომ გაიგეს ოთხივე ერთად დადგა.
-გილოცაავთ! -მაშინვე წამოიყვირეს როგორც კი თვალებგაფართოვებული გიგა შევიდა შიგნით. ბედნიერი სახით დაიძრა ცოლისკენ, რომელიც ოცდამეშვიდე წელი იყო ტორტით ხელში ხვდებოდა. სანთლები რომ ჩააქრო მერე გადაეხვია ყველას და მადლობაც გადაუხადა.
-პრინცესა! შენც აქ ხარ. -ისევ მოეხვია შვილს და შუბლზე აკოცა.
-მე ყოველთვის აქ ვიქნები შენს დაბადების დღეზე მა, შენ რომ არა მეც არ ვიქნებოდი.
-გახსენი დავლიოთ. -გაღიმებულმა მოათვალიერა შვილები.
ისევ არ ელაპრაკებოდა ნიკოლოზს ლიზა, მხოლოდ მერე შემოაწვა გრძნობები, როცა სასმელი მოეკიდა. სამზარეულოში გასულ თაკოს გახედა, მერე ნიკოლოზს, თვალმოუშორებლად რომ უყურებდა და დის მისვლას ელოდა. ხედავდა ძმის თალებში მონატრებას, თვითონაც სიგიჟემდე ენატრებოდა. უცებ წამოდგა ფეხზე და ნელი ნაბიჯებით მიუახლოვდა სავარძელში მჯდომ ძმას.
-ნიკოლოზ… -ცრემლით აევსო თვალები, ნიკა კი ქვევიდან უყურებდა, არაფერს ამბობდა, არც მოქმედებდა. უცებ ჩაუჯდა ლიზა კალთაში, ხელები კისერზე შემოხვია და სახე ძმის ყელში ჩარგო. -მაპატიე რა, მენატრები საშინლად, ვეღარ ვძლებ შენს გარეშე და ახლა რომ არ შემირიგდე საერთოდ აღარაფერს გეტყვი იცოდე, სამუდამოდ დამკარგავ. -ტიროდა, არც ცდილობდა ცრემლების შემშრალებას. ხელები რომ მოხვია ნიკამ და ლოყაზე აკოცა მერე უფრო უმატა ტირილს.
-მეც მაპატიე ლიზ… -ეფერებოდა და მის სურნელს ხარბად ისუნთქავდა.
-მიყვარხარ.
-მეც ძალიან ლიზ.
-ღმერთო მადლობა! ეშველათ! -გახარებულმა თქვა თაკომ და ქმრის კალთა ცოტახნით დაქალს დაუთმო.
სამი საათისკენ საწოლში იწვა და ვერაფრით იძინებდა, თორნიკესთან არ რეკავდა, უნდოდა თავისი გაეტანა მაგრამ ბოლოს რომ ვეღარ მოისვენა გადარეკა, ქალდანიც თითქოს მის ზარს ელოდა, წამსვე უპსუხა.
-ვერ გაძელი ხო?
-მოდი რა.
-ნწ.
-თორნიკეე! ვერ ვიძინებ, შენც ვერ იძინებ და მოდი გთხოვ.
-ხომ გინდოდა მანდ დარჩენა, იყავი მანდ, მე მყავს აქ შენი შემცვლელი და მშვენივრად ვახერხებ ძილს… ხელს მიშლი იცი?
-რას ბოდავ თორ…
-ხვალამდე. -საუბარი არ დააცადა ისე გაუთიშა. გაოგნებული უყურებდა ტელეფონს, მერე გაიაზრა ქმრის სიტყვები და ფეხზე წამოხტა. უცებ ჩაიცვა და სახლში ტაქსით წავიდა. ლიფტით ავიდა მეთხუთმეტეზე, სახლის კარი გიჟივით შეხსნა და მაშინვე საძინებელში შეაჭრა. ლოგინზე წამოკოტრიალებული თორნიკეს დანახვისას დამშვიდდა, მერე თავის თავზე გაეცინა და ნელა მიუახლოვდა ქალდანს. -მეგონა უფრო სწრაფად მოხვიდოდი.
-ტაქსმა შემაფერხა, ნელა დადიოდა. -ტანზე გაიხადა და გვერძე მიუწვა ქალდანს. -ღმერთო რა კარგია. -ცხვირი ყელზე გაუხახუნა. ფილტვები თორნიკეს სურნელით გაავსო და ხელები მოხვია. -არ შემიძლია, მეორედ აღარ ვეცდები სხვაგან დარჩენას შენს გარეშე.
-ხომ გეუბნებოდი. -ტელეფონი იქვე მიაგდო და თავის მკლავებში ჩამალა. სიამოვნებისგან ვეღარ ინძრეოდა, თვალდახუჭული შეიგრძნობდა ქმრის სითბოს და ხვდებოდა რომ მასზე კარგი არაფერი გააჩნდა, მისი ჩახუტება ყველაფერს ერჩივნა. ისე მოდუნდა და გაიტრუნა გეგონებოდა უკვე შუა ძილში იყო.
-შენს გარეშე ვერ ვიცოცხლებ. -თავი წამოსწია და ტუჩებზე მოწყვეტით აკოცა. -ყველაზე კარგი ხარ.
-რა ქენით დღეს? -ჩუმათ ჩაიღიმა, თმაზე ეფერებოდა, თან კოცნიდა.
-ნიკოლოზს შევურიგდი.
-ვაა როგორ მოხდა? მოვიდა აზრზე შენი დას.რებული ძმა თუ...
-მე მივედი, ჩავუხტი კალთაში და ჩავეხუტე.
-აბა ის როგორ მოტვინავდა.
-ნუ საუბრობ ჩემს ძმაზე ეგრე.
-მე შენი ქმარი ვარ, მე ყოველთვის ვიქნები შენს გვერდით შენი ს… საყვარელი ძმისგან განსხვავებით, ასე რომ ყველაფრის უფლება მაქვს. -შუბლზე მიაწება ტუჩები, ღრმად ჩაისუნთქა ჰაერი და მკლავებში უფრო კომფორტულად მოიქცია.
-მიყვარხარ.
-ტკბილი ძილი.
/\/\/\/\


-თოკა გააღე რა. -ნამძინარევი ხმით ჩაილაპარაკა, თვალდახუჭულმა ქმრის ტუჩები მოძებნა და მიისაკუთრა. ღრმად ჩაისუნთქა ქალდანმა, ფეხზე წამოხტა და საცვლის ამარა წავიდა კარისკენ. როგორც კი გააღო მაშინვე ლიკას სხეული იგრძნო ტანზე მიკრული, თავიდან გაუკვირდა, მერე თვითონაც მოეხვია და თავზე გადაუსვა ხელი.
-რა გჭირს ლიკუ?
-ვერ ვიტან შენს ძმაკაცს, მეზიზღება და აღარ დამენახოს საერთოდ.
-შემომხედე. -სახე უკან გააწევიდა და მისი ცრემლიანი თვალების დანახვისას შეკრთა. ვერ წარმოიდგენდა რომ თავის ბავშვობის ძმაკაცი ისეთ რამეს გააკეთებდა რაც თავის საყვარელ ქალს გულს გაუტეხდა. -რა მოხდა მომიყვები?
-თქვენთან დავრჩები რა.
-წამო. -ხელი გადახვია და საძინებლისკენ წაიყვანა, მაშინვე წამოყო თავი ლიზამ და დაქალის დანახვაზე წარბები შეკრა.
-აქ რა გინდა? რა გჭირს? -ლოგინზე აბობღებულს ხელები მოხვია და თავზე აკოცა.
-რას წარმოვიდგენდი კაცის გამო ასეთ დღეში თუ ჩავვარდებოდი, თაკოზე მეშლებოდა ნერვები და იმ იდიოტის გამო ახლა მე ვტირი… ჯანდაბა ვტირი. -ცრემლები შეიმშრალა და ლიზას მკერდზე დაადო თავი.
-რა მოხდა?
-გავიდე მე?
-არა დარჩი. -მაჯაზე შემოხვია თითები.
-მეტკინა ლიკუ…
-ეს თავკომბალა რომ გადებს არ გტკივა ხოლმე?
-შეადარე ახლა შენი თავი თორნიკესას. -თვალები აატრიალა, გვერდი იცვალა, თორნიკეს მუცელს ზურგით აეკრა და მის წინ წამოკოტრიალებულ ლიკას თმები სახიდან გადაუწია. -რა მოხდა მოყევი.
-ერთი კვირაა არ მინახავს, სადღაც ხომ იყო წასული, ხოდა ვიფიქრე მივალ ვნახავ სურპრიზს გავუკეთებთქო… ვიცი შორს არის ჩემგან მსგავსი რაღაცეები მაგრამ ეს სიყვარული მაშტერებს… რომ მივედი კლუბში ვიღაც ქალთან ერთად დამხვდა კალთაში ეჯდა და ლამის კიოდა ის ამოსაწყვეტი. ჯანდაბა ეგ რაიყო, რამ შემიყვანა იმ ოთახი, ან საერთოდ რა მინდოდა იქ.
-ღადაობ ხო? -წარბები ასწია თოკამ.
-არა.
-კაი ნუ ტირი რა ლიკუ. -ცრემლი მოწმინდა ლიზამ, ლოყაზე აკოცა და ქმრის სხეულს მოშორებული დაქალს მოეხვია.
-მაგაზე ტირიხარ გოგო? -მაინც ვერ შეიკავა სიცილი ქალდანმა, ვერც ლიზას თვალების ბრიალმა უშველა რამე. -ახლა არ მითხრა მიღალატაო თორემ ბავშვს აღარ მოგინათლავ.
-ისედაც არ განათლინებდი შენ.
-რას ითხოვ ლიკ? სანამ ხელს არ გთხოვს და არ დაქორწინდებით მანამდე გინახოს?
-არც მე შევუბახავ მაშინ.
-შენი ბრალია სხვა ქალთან რომ არის ახლა და არა შენთან.
-ჩემგან რა გინდა ვერ ვხვდები?
-ეჭვი გეპარება დაჩიში, გგონია რომ მისცე მიგატოვებს, ან გიღალატებს. შენ რომ უფლება მიგეცა შეგხებოდა ახლა შენთან იქნებოდა და ვიღაც ბო.ს არ გა.იმავდა. ბუნებრივი მოთხოვნილებაა და კაცი იკმაყოფილებს სურვილებს. შენ გგონია აქამდე არავისთან ყოფილა? ან მე რომ ლიზა გავიცანი იმის მერე არავისთან ვყოფილვარ? მთავარია შენს სხეულს რომ დაეუფლება მერე აღარ წავიდეს არავისთან, მანამდე კიდე უნდა დაი.კიდო ყველა ქალი ვინც კი ჰყოლია ან ეყოლება. აი შენთან რომ იქნება, მერე აღარავისკენ გაიხედავს დამიჯერე. -ისევ თავის მკლავებში მოიმწყვდია ლიზა და ყელში აკოცა.
-საუკეთესო სიძე ხარ. -ჯერ თორნიკეს შეხედა, მერე ქმრის მკლავებში ბედნიერად მოკალათებულ დაქალს და თვითონაც მოუნდა დაჩისთან ასე ყოფილიყო.
-ვიცი.
-წავალ მე.
-დარჩი თუ გინდა.
-არა თოკუ, არ მინდა გაცილება იწექით და გააგრძელეთ ძილი. -ლოყაზე აკოცა და კარისკენ წავიდა. -მიყვარხართ!
-არანოლმალური, არადა ყველაზე ჭკვიანი ეს ჩანდა.
-მიხარია ჩემს დაქალებთან ასეთი კარგი ურთიერთობა რომ გაქვს.
-დაიძინე. -ყელში დაუტოვა სველი კოცნა.
/\/\/\/\

-გილოცავთ ტოო, ჭკვიანად მოიქცეცი და მეორედ აღარ დამანახო ჩემთან მოსული ატირებული ლიკუნა თორემ ჩემი ხელით მოგკლავ. -უცებ გადაეხვია ძმაკაცს, მერე მის გვერძე მდგომ ლიკუნას შეხედა. -თუ გაგაბრაზა მითხარი. -მტევანზე აკოცა. იუსტიციის სახლთან მდგომ წყვილს უყურებდა, ბედნიერებისგან რომ ბწყინავდნენ და თავისი ჯვრისწერა ახსენდებოდა. -წავედით ჩემო პატარა?
-ტყეში წავიდეთ, ხის სახლში.
-ჩვენს სახლში? -ღიმილმა გაუპო ტუჩები.
-ჰო, იქ სადაც პირველად მოგიძღვენი ჩემი თავი, მთლიანად დამეუფლე და შენი გავხდი. იქ სადაც ცამეტი დღის შემდეგ ცოლობა მთხოვე და ჩვენი სიმღერა მიმღერე. თურმე ცა’მეტი ყოფილა ჩვენი რიცხვი, დღეს ცამეტი ოქტომბერია, იქნებ ისევ ივნისის ცა’მეტში შეიცვალოს ჩვენი ცხოვრება. -ფრთხილად შეეხო ტუჩებზე მანქანაზე აყუდებულ ქმარს და ქალდანის ხელის გული მუცელზე მიიდო. მის გაბწყინებულ, გაურკვეველ, სიყვარულით სავსე ლურჯებს უყურებდა და უფროდაუფრო უყვარდებოდა ეს კაცი, ყველაფერს ლურჯი ფერი ჰქონდა, ქალდანის ლურჯების ფერი, ყველა გრძნობას ლურჯი მოსდებოდა და ელიზაბეტის ყველა უჯრედში ვრცელდებოდა.




იმედი მაქვს მოგეწონებათ <3 დიდხნიანი შესვენების შემდეგ ისევ დავბრუნდი...
როგორც ყოველთცის ახლაც ვიხდი ბოდიშს შეცდომებისთვის.