ჩემი და კოსტას ურთიერთობა არასდროს იყო მარტივი.

არც არასდროს გვითქვამს ერთმანეთისთვის თუ რას ვგრძნობდით სინამდვილეში, ის უხილავი ძაფი მუდამ თან დასდევდა ჩვენს პიროვნებას და მუდამ ერთმანეთთან დაკავშირებულები ვიყავით. სასაცილოა, თუმცა არასდროს მსურდა მას რამე აეხსნა და ეთქვა ჩემთვის ან განემარტა. მომწონდა ეს ყველაფერი, მომწონდა ის უსახელო ურთიერთობა, ზრუნვა და ფარული გამოხატვა ჩვენი გრძნობის.

ბოლო ზარის შემდეგ, რამდენიმე კვირით, სეზონური სამუშაოს გამო ბათუმში წავიდა. ხშირად მეკონტაქტებოდა თუმცა სამსახურის გამო ვეღარ ვლაპარაკობდით საათობით მაგრამ ვგრძნობდი, რომ იმ მცირე თავისუფალ დროსაც მე მითმობდა და ამით ვივსებოდი..

28 აგვისტოს გამოცხადდა შედეგები, მე ოფიციალურად გავხდი სტუდენტი.

ეს დღე ყველაზე კარგად იმით დამამახსოვრდა, რომ კოსტა სრულიად მოულოდნელად ჩამოვიდა და პირადად მომილოცა.

მაშინ ყველანი კლუბში აღვნიშნავდით, გვერდით რომ ვიღაც მომიჯდა და მხარზე შემეხო, რაღაც ამოუხსნელი ზებუნებრივი ძალით ვიგრძენი რომ ის იყო, ან უბრალოდ იმდენად მქონდა ნახვის სურვილი გამძაფრებული, ვინც არ უნდა ყოფილიყო ვიმედოვნებდი რომ ის იქნებოდა, თუმცა ჩემი ჰაი ლეველზე მყოფი გრძნობა არ შემცდარა და ასე უეცრად და დაუგეგმავად შევხვდით ერთმანეთს თვეების შემდეგ.


- მოულოდნელად გამოჩენების მასტერი გამხდარხართ, ბატონო კონსტანტინე - ირონიულად ამოვილაპარაკე და პირდაპირ შევხედე

- რას ვიზამთ, როცა იცი რომ ვიღაც გელოდება, ყველაფერზე ხარ წამსვლელი - სულ სხვა ტონალობით თქვა, ისეთით, რომელიც მხოლოდ ჩემი იყო


ის საღამო მაშინვე ჩაეწერა საუკეთესო დღეების სიაში. მე მთელი საღამო კოსტაზე მიხუტებულმა გავატარე, ის კი არეულად დააცოცებდა თითებს ხან თმებში და ხანაც ჩემს აწითლებულ ლოყებზე.


მე უნივერსიტეტი შედარებით გვიან დამეწყო, ოქრომბრის ბოლოს. კოსტას კი უფრო ადრე, სექტემბრის დასაწყისში ამიტომ მას უკვე შუალედური გამოცდები ჰქონდა და ჩემს აღფრთოვანებას სტუდენტობაზე და კურსელებზე ვერ ვუზიარებდი. მხოლოდ რამდენიმე წუთი ვნახულობდი, ისიც მას თუ გამოუჩნდებოდა თავისუფალი დრო. კოსტა უკვე მესამე კურსის სტუდენტი იყო, მეორე სემესტრიდან აპირებდა ნახევარი სემესტრით გაცვლითი პროგრამით წასვლას ვარშავაში, ამიტომ ცდილობდა სწავლისთვის უმეტესი დრო და მაქსიმალური ენერგია დაეთმო.


ერთ დღეს ლექციების შემდეგ, პირდაპირ ბიბლიოთეკაში ავედი. იქ, სრულიად შემთხვევით შევხვდი ჩემს კლასელს, რომელიც დაბალი კლასებიდან გადავიდა. ცუდი ბიჭი არც მაშინ იყო, მაგრამ ჩემს წინ სულ სხვა ადამიანი, ბევრად უფრო სიმპატიური ბექა ჟღენტი იდგა, მე ეტყობა დიდად შეცვლილი არ ვიყავი რადგან ბექამ უმალვე მიცნო, მე კი ყბა დაღებული ვუყურებდი და გონებაში აღვიდგინე მისი ბავშვობა.


- როგორ ხარ ნუცა? რას წარმოვიდგენდი აქ თუ გნახავდი - მეგობრულად მომიკითხა და გადამეხვია

- ეეე ჟღენტი, ისეთი შეცვლილი ხარ გეფიცები ვერ გიცანი - გამეცინა და მეც გადავეხვიე - შენ რა აქ სწავლობ?

- ჰაჰ შენ დიდად შეცვლილი არ ხარ, ისევ ისეთი თვალისმომჭრელად ლამაზი ხარ - გაეცინა და ამათვალიერა - აქ ვსწავლობ კი სამართალზე, შენ რაზე სწავლობ?

- ოჰ დიდი მადლობა კომპლიმენტისთვის - გულწრფელად გამეცინა - მე პიარზე ვარ, რას შვრები მომიყევი აბა? რამდენი წელია არ შემხვედრიხარ

- ოო რავიცი რავიცი იმდენი რამე მოხდა, სკოლიდან საფრანგეთში გადავედით მამაჩემის საქმეების გამო, ეს ერთი წელია აქ ჩამოვედი

- კაი რა და აქ ჩააბარე? საფრანგეთი როგორ დათმე?

- ოჰ რავიცი რაღაც გეგმები მაქვს, აქ ვისწავლი და ისევ წავალ მერე ალბათ მაგისტრს იქ გავაგრძელებ, შენ რას შვრები?

- არაფერს რავი მე ძველებურად ვარ, თბილისს ვერ გავცდი - გამეცინა - ისეთი არაფერი არ მომხდარა ჩემს ცხოვრებაში, ნუ შენს ვოიაჟებს ვერ შეედრება ვერაფერი

-ოჰ მასე ნუ იტყვი, ყველაფერი წინააა ჯერ ახალგაზრდები ვართ - მასაც გაეცინა - მისმინე მე ეხლა უნდა გავიდე, ნუ ცოტა დრო მაქვს წამო თუ გინდა სახლში გაგიყვან, თან შენი ნომერი ჩამაწერინე და მერე სადმე მშვიდად დავსხდეთ, თან გაგვიმართლა უნივერსიტეტელები ვართ - მეგობრულად გამიღიმა და წინ მიბიძგა. გზაში ბევრი რაღაც გავიხსენეთ, ბევრი ვიცინეთ, მომიყვა თავის ფრანგულ ცხოვრებაზე და გულწრფელად მომინდა მეც მქონოდა ეს შესაძლებლობა. მერე ნომრები გავცვალეთ და ერთმანეთს დავემშვიდობეთ.

გონებაში მიტრიალებდა სკოლის პერიოდი და მაინც ვფიქრობდი, რომ ამ წლებს ვერაფერი ჩაანაცვლებდა. მართლა გამიხარდა ბექას ნახვა. სადარბაზოში ბედნიერმა შევაბიჯე და მაშინვე შევამჩნიე პირველ საფეხურზე მჯდომი კოსტა, რაღაცნაირად ამომხედა და გაეცინა, ოღონდ უფრო ირონიული იყო ვიდრე ჩვეულებრივად.


- რა იყო ახლა უცხოებს დაყავხარ მანქანით? - ალკოჰოლის და სიგარეტის სუნი ერთმანეთში არეული ჩემს გონებაზე და სისხარტეზე დამაბნეველად მოქმედებდა.

- ხო როცა ნაცნობებს არ სცალიათ, სხვა რა გზაა - მხრები ავიჩეჩე და ხელები გადავიჯვარედინე

- ოჰ ნუცა ნუცა, ყურადღებას მოვადუნებ თუ არა ყოველთვის თევზივით სხლტები ერთი სიტუაციიდან მეორეში

- რას მებოდიალები? ან სად დალიე? შენ რა იყო მთვრალი ხარ და ახლა შენი ცუდი სიმთვრალე ჩემზე უნდა გადმოიტანო? - ბრაზმა ლამის დამაბრმავა, საერთოდ ვერ ვხვდებოდი რაზე მელაპარაკებოდა და იმ წუთას რას ლაპარაკობდა

- ვინ მოგიყვანა? - კითხვა დააიგნორა და შედარებით დამშვიდებული ტონით მკითხა

- ბექა ჟღენტმა, ჩემმა ყოფილმა კლასელმა და ახლა უკვე უნივერსიტეტელმა, შემთხვევით შევხვდი ბიბლიოთეკაში და გზაში ბავშვობა გავიხსენეთ, დაგაკმაყოფილა პასუხმა თუ კიდე დაგრჩა რამე გასარკვევი? - გაღიზიანებულმა ჩამოვურაკრაკე ყველაფერი

- მე გასარკვევი არაფერი არ მაქვს, სჯობს შენ გაერკვიო საკუთარ თავში და სურვილებში - არანაკლები გაღიზიანებით ჩაილაპარაკა და ისე ამიარა მხარი ძალით გამკრა. გახევებული ვიდექი და მის ზურგს ვუყურებდი, რისთვის უნდა მიმეწერა მისი ეს უეცარი გამოჩენა და ეს სცენა ვერ მივხვდი. ჩემთვის ჩავიფრუტუნე და სახლში ავედი. იმდენად გაბრაზებული ვიყავი მისი ამ ქცევით, გადავწყვიტე საერთოდ არ შევხმიანებოდი სანამ თავად არ მოვიდოდა და ბოდიშს არ მომიხდიდა ან არ ამიხსნიდა რა ერქვა მის ამ უმსგავსო საქციელს.

რამდენიმე დღე ტელეფონს და სოციალურ ქსელს ვამოწმებდი იმ იმედით რომ კოსტა რამეს მომწერდა ან დამირეკავდა, ბოლოს როცა მივხვდი რომ მისი სიჯიუტე ჩემი ნერვებისა და მოთმინების მთავარი საზომი ერთეული იყო, შევეშვი.

საბოლოოდ ჩავეშვი სტუდენტურ ცხოვრებაში, ყველაზე ცუდი ის იყო რომ მე, ელენე, ლადო და ლაშა სულ სხვადასხვა ადგილებში ვსწავლობდით ამიტომ ვერც მათთან შეხვედრას ვერ ვახერხებდი. ნუ ლადო და ელენე ერთად სწავლობდნენ, ლაშა საერთოდ დიღმისკენ იყო გადაკარგული, საბოლოოდ თავისუფალი დრო როცა რომელიმეს გვქონდა, სხვას არ ეცალა ამიტომ ვერც მათ ნახვას ვახერხებდი ხშირად.

ჩემს კურსელებთან კი პირიქით, ძალიან კარგად ავაწყე ურთიერთობა. მე და ბექა თითქმის ყოველ დღე ვხვდებოდით ერთმანეთს, ხშირად თავისუფალი საათიც ერთ დროს გვქონდა და თავს ვერ ავარიდებდი მასთან შეხვედრას. ერთხელ უნივერსიტეტის მერე ფეხით გავისეირნეთ და ლექციებს და ლექტორებს განვიხილავდით, თან მომავლის გეგმებს მიზიარებდა. მომწონდა ბექასთან ურთიერთობა, რაღაცნაირად უხილავი ძაფივით იყო ჩემსა და წარსულის მოგონებებს შორის.

ლადო ახალ სახლში გადავიდა სრულიად მარტო, ამიტომ დამირეკა და სასწრაფოდ მაცნობა ეს ამბავი, თან დაამატა რომ საღამოს აუცილებლად უნდა მივსულიყავი, თუ არ მსურდა ჩვენი მეგობრობისთვის წერტილი და სხვა სასვენი ნიშნები დაესვა, ჰო ზუსტად ამ სიტყვებით დამირეკა და ბევრი მაცინა.


საღამოს მე და ელენე ერთად ავედით, ელენემ ისედაც იცოდა ჩემი და კოსტას ამბავი, ასე რომ მასთან გულწრფელად გავამხილე, რომ მაინტერესებდა კოსტას რეაქცია. ის კი რაღაცნაირად მპასუხობდა დაიკიდე და შეეშვიო.

ლადოს იმდენი ხანი ვეხუტებოდი, ლამის ხელებში ჩამადნა. თურმე მონატრება შიგნიდან მჭამდა და აი რა მაკლდა, ჩემი სამეგობრო! ჩვენს მერე ლაშა ამოვიდა. ბატონი კონსტანტინე კი არ ჩანდა. მე და ელენემ სამზარეულოში ვტრიალებდით და რაღაცაზე ვიცინოდით ლადომ რომ შემოყო თავი


- როგორ უხდებით ჩემს სამზარეულოს, სულ აქ უნდა იყოთ რა - იცინოდა და თან ჩვენს ლამაზად დაჭრილ კიტრს ჭამდა და მანამ არ შეწყვიტა სანამ თვალები არ დავუბრიალე

- აწი რა გიჭირს, ჯერ ისედაც ხომ ჰგავხარ ჩხირს და მარტო ცხოვრებით სულ დაიავადებ თავს - სასაცილოდ ჩაიდუდღუნა ელენემ. რატომღაც ეს ორი სულ კინკლაობდა მაგრამ უერთმანეთოთ ვერ ძლებდნენ, ამიტომ სულ ეჭვი მქონდა რომ ერთმანეთი უყვარდათ მაგრამ საკუთარ თავებთანაც არ ტყდებოდნენ. მათ კინკლაობაზე ისევ ვიცინოდი, ხან ერთი იტყოდა რაღაცას და მეორეც არ დარჩებოდა ვალში. კარზე ზარი როგორც კი გავიგე მაშინვე დავიძარი გასაღებად, ვიცოდი კოსტა რომ იქნებოდა და თან მაინტერესებდა მე რომ დამინახავდა რა რეაქცია ექნებოდა. გაღიმებული წავედი კარისკენ და გავაღე.

ყველანაირი ემოცია გამიქრა.

მეგონა სისხლმა მოძრაობა შეწყვიტა.

მეგონა გული და გონება გაჩერდა.

არ ვიცი ეს რამდენიმე წამი ასტრალში ვიყავი, ნირვანაში თუ სადმე სხვაგან, რომელიც მეცნიერებს ჯერ ვერ აუხსნიათ თუ რა მაგრამ ზუსტად ვიცი იმ მომენტში სიბრაზისგან ჩემმა სულმა ჩემი სხეული დატოვა და სადღაც კოსმოსში გავიდა.

არ ვიცი როგორი დასანახი ვიქნებოდი მაშინ მაგრამ ვიცი რაც მჭირდა შინაგანად. კართან არც მეტი და არც ნაკლები კოსტა და ის გოგო იდგნენ, ელენეს დაბადების დღეზე რომ ჰყავდა მოყვანილი, ანუ ის მნიშვნელოვანი საქმე რომელიც მაშინ მან ახსენა.


- რა გჭირს ნუციკო არ შემოგვიშვებ? - ''ფეხ..ზე მკი..დია რეაქციით'' მკითხა კოსტამ და თან გოგოს მხრებზე ხელი მოხვია და ჩემს წინ შეატარა. არა ეს ის კოსტა არ იყო, ჩემს წინ სულ სხვა პიროვნება იდგა, რაღაცნაირი თითქოს არასდროს არ მქონია მასთან რამე განსაკუთრებული. გოგო კარში შემოატარა და მე ლოყაზე მაკოცა, საერთოდ არანაირი ბრაზი, ემოცია და არაფერი არ შეპარვია სახეზე.

სიბრაზისგან რამდენიმე წამი გახევებული ვიდექი, ბოლოს გონს მოვედი და კარი დავკეტე. სამზარეულოში სონიკის სისწრაფით შევვარდი და ელენეს წინ ავესვეტე. სიტყვა ვერ ვთქვი, რამე რომ მეთქვა ვიცოდი ავბღავლდებოდი. ელენემ გაოცებულმა შემომხედა, მერე თავი გვერდზე გადააგდო და გააქნია


- არ თქვა რომ იცოდი - გატეხილი ხმით ჩავიჩურჩულე და მზერა გავუსწორე, ელენე რამდენიმე წამი ხმას ვერ იღებდა, მერე ტუჩის კვნეტით, სახე წაშლილმა მიპასუხა

- ვიცოდი რააა ნუ, შემთხვევით დავინახე, მინდოდა მეთქვა მაგრამ არ ვიცოდი რა უნდა მეთქვა

- ახლა უკვე თქვა კოსტამ ყველაფერი - ამოვილაპარაკე და თეფშებს დავწვდი.

ბიჭები და თანამედროვე რომეო და მისი ჯულიეტა მაგიდასთან ისხდნენ და რაღაცაზე საუბრობდნენ. თეფშები მაგიდაზე დავალაგე და უკან შევბრუნდი რომ კოსტამ დამიძახა მეც და ელენესაც.


- ერთი წუთით, მინდა გაგაცნოთ ჩემი შეყვარებული ირინკა ქებაძე - შემდეგ ირინკას მიუბრუნდა და ჩვენზე ანიშნა - ესენი ნუცა და ელენე არიან ჩემი და დღეიდან უკვე შენი მეგობრებიც - შემდეგ ისევ ჩვენსკენ გამოიხედა, მისი ქცევები იმდენად რეალური იყო და გამჭირვალე, არანაირი აზრი არ მიჩნდებოდა.


'' ნუცა დამშვიდდი, სპეციალურად აკეთებს, შენ გაღიზიანებს''

'' არაფერსაც არ აკეთებს სპეციალურად, შეყვარებულია ბიჭი''

'' არა იაფასიანი კარტები გაშალა, ნუცა არ დანებდე''

'' ქრონიკულად ჩემში დასრულდა''


ჩემი რამდენიმე ალტერეგო ერთმანეთს ესპორებოდა, ხმები ისევ უკან ბნელეთში გავუშვი და წყვილს გავუღიმე ცალყბად.


- რა სასიამოვნო სურპრიზია კოსტა, იმედი მაქვს ირინკა მაინც აღმოჩნდება ის ერთადერთი თორემ დავიღალეთ ყოველ კვირას ახალ გოგონებთან დამეგობრებით იგივე სტატუსით - ჩაილაპარაკა ელენემ და გაიცინა.


ვგიჟდები ელენეზე, ყოველთვის მზად აქვს პასუხი.

საღამო ჩვეულებრივად გაგრძელდა, მე მხოლოდ მათ ვუყურებდი, კოსტა ისე ეხუტებოდა, ხან თმებზე ეფერებოდა, ხან წელზე ხელს ხვევდა, ხან მხარზე კოცნიდა, ხან...

ხან...

აღარ შემეძლო.

ჩემსკენ არ იყურებოდა, მე არ მიყურებდა. მისით იყო შებოჭილი. ირინკას ადგილას ჩემს თავს ვხედავდი, მახსენდებოდა ყველა ის შეხება სადაც კოსტა ოდნავ მაინც შემხებია და ყველა მათგანი ერთდროულად ამეწვა.

ფიქრების გასაფანტად თავი გავაქნიე და შამპანურის ჭიქას დავწვდი. ერთი მოყუდებით ჩავცალე ნახევრად სავსე ჭიქა თუმცა ხელიდან არ დამიდია, ისევ ერთმანეთზე აკრულ წყვილს ვუყურებდი. ბოდიშის მოხდით აივანზე გავედი და ბექას დავურეკე, არ ვიცი რატომ დავურეკე ან რა შუაში იყო მაგრამ ვთხოვე მოსულიყო და წავეყვანე, არადა შემეძლო ტაქსით წავსულიყავი ან ნებისმიერი რამ მექნა ოღონდ ბექასთვის არ დამერეკა.

სასოწარკვეთა - აი რა ერქვა ჩემს საქციელს. მომეჩვენა თუ მართლა შეეპარა ბექას ხმაში სიხარულის ნოტები არ ვიცი მაგრამ მითხრა 20 წუთში ვიქნები და წამოგიყვანო.

20 წუთი...

20 მტანჯველი წუთი

ლამის წამების თვლა დავიწყე.

ვუყურებდი და ისევ ვიხრჩობოდი სიბრაზისგან, ყველაზე მეტად კი მისი უემოციობა და გულგრილობა მტკენდა გულს. შამპანურის ჭიქა ისევ ხელში მეჭირა. არ ვიცი რა ძალით ვუჭერდი ხელს ამ ცარიელ ჭიქას მაგრამ გონს მაშინ მოვედი როცა ხელი საშინლად ამეწვა.

სირცხვილი და თავის მოჭრა ერთად განვიცადე.

ჭიქა ხელში შემომეფშვნა.

რამდენიმე წუთი ყველა მე მიყურებდა, ხელი საშინლად მტკიოდა მაგრამ ის უფრო მაცოფებდა თავი ასე საშინლად რომ გავიფაქტე.

ლადო მაშინვე გავარდა და სამედიცინო ჩანთა მოიტანა, ხელში ბამბა, სპირტი და წყალბადის ზეჟანგი ეჭირა. ლაშა რადგან სამედიცინოზე სწავლობდა არ ვიცი გათამამდა თუ რა და ხელიდან გამოსტაცა.


- აუ ჭრილობაში ნამსხვრევებია, პინცეტი მინდა - დაიყვირა მაშინვე

- ლაშა იცოდე ახლა შენს ჯერ არ ნასწავლ ექიმობას ნუცაზე ნუ დატესტავ - შეუღრინა ელენემ და თან კოსმეტიკური ჩანთიდან ამოღებული ჩვეულებრივი პინცეტი მიაწოდა


ლაშამ პინცეტს სპირტი გადაავლო, შემდეგ ჩემი ხელი დაიჭირა და ორი მოზრდილი შუშის ნატეხი ამოიღო, სპირტით მომიწმინდა ხელი, ზეჟანგი დამასხა, ისევ გამიწმინდა და გადამიხვია. ყველაფერი ისე მალე გაააკეთა აზრზე ვერ მოვედი, თუმცა იმ წუთას ტკივილზე მეტად სირცხვილის გრძნობა მაწუხებდა. კოსტასთვის სირცხვილისგან არც კი შემიხედავს, ირინკა კი პანიკურად კიოდა.


- გოგო ჭიქა როგორ შემოგელეწა ხელში, ხოარ ღადაოობ? - იცინოდა ლადო და უკვე მეც, როცა გავიაზრე რაც მოხდა. ანუ რა ძალის პატრონი ვყოფილვარ?!

- აუ პერესტრელკებში ვატაროთ რა პრიკოლი იქნება ჩემი - ლაშაც იცინოდა და ამ სიცილმა ერთიანად მოხსნა დაძაბულობა. კიდევ კარგი ღრმად არ მქონდა ხელი გაჭრილი თუმცა მაინც მტკიოდა.


მალე ბექამაც მომწერა მოვედი და გელოდებიო, ქურთუკი ავიღე და წასასვლელად მოვემზადე. ყველა გადავკოცნე რომეო და ჯულიეტას გარდა.


- კი მარა რითი მიდიხარ? ჩვენ ნასვამები ვართ თორე ხო იცი ბეზ ბაზარ, ტაქსის გამოვიძახებ ამ შუაღამისას რატო უნდა იბოდიალო მარტო - მელაპარაკებოდა ლადო თუმცა არაფერი მესმოდა და მინდოდა წასვლის გარდა.

- ნუ გეშინია არ დაიკარგება, პირადი ტაქსების მეტი რა ჰყავს ამას - მომეჩვენა რომ ზიზღით და ირონიით ჩაილაპარაკა კოსტამ, პირველად ამ საღამოს მანძილზე ჩემთვის მხოლოდ ეს გამოემეტა

- არა ლადო არ შეწუხდეთ გააგრძელეთ, ბექამ მომაკითხა ჟღენტმა, ხო გახსოვს? - გავუცინე ლადოს, კოსტას სიტყვები დავაიგნორე და კარიდან გამოვედი. ერთი სული მქონდა იმ დაძაბული ატმოსფეროდან გამომეღწია. ბექა ჩემი გადახვეული ხელის დანახვისას გაშტერებული მიყურებდა მაგრამ რომ ავუხსენი რაც მოხდა, მასაც გულიანად გაეცინა და მეც.


- მიხარია, რომ მე დამირეკე - მითხრა მანქანიდან გადასვლისას

- მადლობა რომ არსებობ - გავუღიმე და სახლისკენ წავედი


შუაღამისას გამეღვიძა, დიდხანს ვიწრიალე მაგრამ ვერაფრით დავიძინე.

მერე მაგიდაზე დაგდებული მალბოროს ორი ღერი ვიპოვე, ყურსასმენებით და სიგარეტით აივანზე გავედი, ყურსასმენები ტელეფონს მოვარგე, ფეხები მოაჯირზე შემოვალაგე, თავი უკან გადავაგდე და ფეხი მუსიკას რითმულად ავაყოლე. არ ვიცი ზუსტად რამდენი ხანი ვიჯექი ასე, სანამ მობილურის ზუზუნმა არ მომიყვანა გონს. კოსტას შეტყობინება იყო, საათი 04:57 ს უჩვენებდა.. რამდენიმე წუთი დავყურებდი მობილურს, შემდეგ თითი გადავუსვი და გავხსენი


[04:57] : ''ხელი გტკივა?''

[05:00] : '' არა ''

[05:02]: ''რას აკეთებ?''

[05:03]: ''მუსიკას ვუსმენ''

[05:03] : ''რომელს?''

[05:04] : ''moby - mistake''

[05:05] : ''dont let me make the same mistake again)) ორაზროვანი ტექსტია) ''


აღარაფერი მიმიწერია, დავყურებდი მესიჯებს და ვერ ვხსნიდი მის საქციელს. წესით ეს ბოლო წვეთი უნდა ყოფილიყო.. მისგან შორს უნდა ვყოფილიყავი და უნდა დამესრულებინა ეს ამოუხსნელი შებოჭილობა...


მეორე დღეს ელენესთან ერთად ვიყავი და წინა დღის მოვლენებს განვიხილავდით.



- ჩემი წასვლის მერე რამე თქვა?

- არა ბოლომდე კარგად ითამაშა - გაღიზიანებულმა ჩაილაპარაკა და კუთვნით ნაყინს დასწვდა

- იქნებ სულ არ თამაშობს?!

- უფრო უარესი, ტვინში გარღვევა აქვს მაშინ - უდარდელად აიჩეჩა მხრები

- გამთენიის 4 საათზე მომწერა და მომიკითხა, რატომ მაინც და მაინც მან და არა ლადომ ან ლაშამ? ეგ ყოველთვის ასეთი გამოსვლებით გამოირჩევა, დავიღალე რაა

- თქვენ ორივეს ფსიქოლოგიური პრობლემა გაქვთ, რატო ტანჯავთ ერთმანეთს? - ელენეს ხმაში მობეზრებულობა ეპარებოდა - ვინმე გიშლით ერთად ყოფნას? თუ ამ ქცევებით ერთმანეთის ნერვების მოშლას რამე განსაკუთრებული ადრენალინის შეგრძნება და ექსტრიმი აქვს? აი რატო უბრალოდ ვერ ვხვდები რაა

- არ ვიცი ძალიან დავიღალე, მართლა ოღონდ

- ხოდა ადექი, მიდი და პირდაპირ დაელაპარაკე და საბოლოოდ გაარკვიეთ თქვენი ურთიერთობა

- ვერა

- რატო?

- მეშინია

- რისი გეშინია ნუ გადამრიე?

- მეშინია იმის რასაც მეტყვის

- და რა უნდა გითხრას ისეთი რაც შეგაშინებს?

- ის რომ ეს ყველაფერი ჩემი წარმოსახვაა და სინამდვილეში არაფერი არ ხდება ჩვენ შორის

- მაგას არ გეტყვის

- ო კაი რა აზრი აღარ აქვს ვსო სხვასთანაა და უყვარს ესეიგი ის, საჭირო რომ ყოფილიყო ჩემთან იქნებოდა

- გუშინ ლაშამ გაიყვანა და აივანზე რაღაცაზე კამათობდნენ, ზუსტად ვერ გავიგე რაზე ლაპარაკობდნენ მაგრამ სავარაუდოდ შენ გიკავშირდება მაგრამ თვითონ არაფერი უთქვამს

- აღარ მაინტერესებს მორჩა, კონსტანტინე ცერცვაძე ჩემთვის არის 0!


საგამოცდო ციებ-ცხელება დაიწყო!

მთლიანად ვიყავი სასწავლო პროცესში ჩართული.

მე და ბექა ამ პერიოდში კიდევ უფრო დავახლოვდით და გამოცდების დასრულების თავზე სიყვარული ამიხსნა.

ვხვდებოდი, რომ ბექასთან ურთიერთობა მთლად საჩემოდ არ წარიმართებოდა, მართლა არ მინდოდა მისთვის გული მეტკინა ან გამომეყენებინა უბრალოდ სათამაშოდ.. თუმცა ახლა რომ ვუფიქრდები, ალბათ ეს უფრო გამოყენება იქნებოდა ჩემი მხრიდან..

გულწრფელად მინდოდა ბედნიერი ვყოფილიყავი და დამესრულებინა ეს უაზრო თამაშები, იქნებ სულაც არ მიყვარდა კოსტა ისე როგორც მეგონა და უბრალოდ აკვიატება იყო? იმდენი კითხვა მქონდა მასთან მაგრამ ვხვდებოდი რომ ჩვენს შორის უფსკრული ყოველდღიურად უფრო იზრდებოდა..


საახალწლოდ ისევ ლადოსთან შევიკრიბეთ, მე ბექასთან ერთად წავედი, ლაშა და ლადო ბექას ბავშვობაში იცნობდნენ და ჩვენი იმდროინდელი სტატუსი უფლებას მაძლევდა ჩვენს სამეგობრო წრეში ბექაც შემეყვანა. კოსტა ირინკასთან ერთად მოვიდა, თუმცა არასდროს დამავიწყდება მისი გამოხედვა.. არ იყო ეს არც ირონიული და არც ჩვეულებრივი, თითქოს ვხედავდი მის თვალებში ღრმა და ფარულ სევდას. არ მინდოდა ის დღე კამათში გამეტარებინა ამიტომ საერთოდ არაფერი გვითქვამს ერთმანეთისთვის. 12 საათზე ალბათ როგორც ყველა ჩვენც აივანზე გავედით შამპანურით ხელში, თან მე დამცინოდნენ იმედია ჭიქა აღარ შემოგემტვრევაო.. ჩემს გვერდით ბექა იდგა, კოსტა და ირინკა იქითა ბოლოში იდგნენ და როცა ათვლა დაასრულეს და ახალი წელი დადგა კოსტას გავხედე, რომელმაც ზუსტად იმ მომენტში გამომხედა, რამდენიმე წამი ვუყურებდით ერთმანეთს, შემდეგ თავი მიატრიალა და ირინკას მიეხუტა, მე კი ბექა ჩამეხუტა. შიგნით შევედით, ჩანთიდან სიგარეტი ამოვიღე და მე ისევ აივანზე დავბრუნდი, ამჯერად მარტო. ახალ წელს ყველაზე მეტად მიყვარს ფეიერვერკების ყურება, რომელიც კარგა ხანს გრძელდება. ვიდექი აივანზე და ვუყურებდი განათებულ თბილისს, სხვადასხვა ფერებში აბრჭყვიალებულს.. ალბათ ვიღაცას სჯერა ახალი წლის ღამის სურვილების, ალბათ ბედობისაც სჯერათ და ჩახუტებულები ან სულაც კოცნაში შეხვდნენ ახალ წელს, იმ იმედით რომ ერთმანეთი დაებედებოდათ.. ჩემს ფიქრებში ვიყავი, ვიღაც რომ მომიახლოვდა და თითებიდან სიგარეტი გამომაცალა. ვინ იქნებოდა სხვა თუ არა ის. მე მოაჯირზე გადაკიდებული ვიყავი, კოსტა კი ზურგით მიეყუდა და მე მიყურებდა. არ მინდოდა შეხედვა და ამ მომენტის გაფუჭება, თავი გვერდზე გადავწიე და მზერა სივრცეს გავუსწორე.

საკმაოდ ციოდა, მე მოკლე მკლავიანი სარაფანი მეცვა, ყელში თბილი ტუჩების შეხებამ მთლიანად ამადუღა და ალბათ მინუს ტემპერატურა წამებში აიყვანა პლიუსში. ვიგრძენი მისი ტუჩები ჩემს ყელში და სანამ გონს მოვედი ისევ საწყისს პოზიციას დაუბრუნდა.


- შეიძლებოდა ვინმეს დაენახე - ჩამწყდარი ხმით ამოვიჩურჩულე

- ახალ წელს გილოცავ - ჩაეღიმა, მეც ჩამეღიმა

- მეც გილოცავ

- გინდა აქედან გადავხტე? -მოაჯირზე გადაიწია და გაეცინა

- მთვრალი ხარ? - გულწრფელად გამეცინა მეც მის სისულელეზე

- არა სალაპარაკო თემას ვეძებ

- რა ცუდია არა? ადრე რამდენი რამ გვქონდა ერთმანეთისთვის სათქმელი, ახლა სალაპარაკო თემა არ გვაქვს -მოაჯირს ხელები მოვკიდე და უკან დავიხიე

- ხვალ გამთენიისას მივფრინავ - ჩამწყდარი ხმით ამოილაპარაკა და სივრცეს გახედა

- გილოცავ, კარგია - რამდენიმე წამიანი პაუზის შემდეგ ჩავილაპარაკე და მას შევხედე

- 13ივლისს მოვფრინავ უკან, თბილისში - თითქოს მიხვდა რაც მაინტერესებდა და დაუსმელ კითხვაზე გამცა პასუხი

შიგნიდან Madrugada - Majesty ს ხმა ისმოდა.


კოსტა სიმღერას ღიღინით აყვა, თუმცა მაინც კარგად ვარჩევდი ტექსტს, თითქოს მთლიანად ერგებოდა ჩვენს სიტუაციას..



- so am i, good or bad

the way that things did turned out

i did only make you sad

and we cried, and we cried on the phone

oh but in my mind

you were never that all alone...


გამთენიისას წავედით სახლებისკენ, მე ისევ აივანზე ვიჯექი და ლეპტოპში ვათვალიერებდი ძველ სურათებს და ვიდეოებს. უმეტეს სურათზე მე და კოსტა ვიყავით, არცერთი მათგანი არ მეთმობოდა წასაშლელად, ამიტომ როცა მობილურის მეხსიერება იტვირთებოდა, მაშინვე ყველა სურათი ცუდიც და კარგიც კომპიუტერში გადამქონდა და ფლეშკაზე ვინახავდი. აქამდე არასდროს მინახავს და არც მახსოვდა ზოგიერთი მათგანი. ერთი ვიდეო ჩავრთე, კოსტა ვიდეოს იღებს მე კი კადრში ვარ და ვაჩვენებ კოსტას როგორ უნდა დადგეს რომ ლამაზი სურათი გამოვიდეს, ჩემი ხმა არ ისმის კარგად რადგან კოსტას სიცილი ფარავს, მეც ვიცინი, მერე კოსტა მითითებს როგორ უნდა დავდგე და ორივე ვიცინით, ბოლო კადრებში პატარა კნუტს ვეფერები, რამდენიმე წამი შავი კადრია, მეგონა ვიდეო დასრულდა და ეკრანს გაღიმებული ვუყურებდი უეცრად ვიდეო რომ გაგრძელდა, კოსტა კამერას ატრიალებს, მისი გაბრწყინებული სახე ჩანს და ამბობს


" ნუცა მიყვარხარ ''


გული გამიჩერდა.

ეს ვიდეო არასდროს მქონდა ბოლომდე ნანახი, ასჯერ გადავახვიე იმ კადრზე სადაც კოსტა ამბობს რომ ვუყვარდი. ისეთი სხვანაირად ჟღერდა მისგან ეს სიტყვა, ისეთი ლამაზი მომეჩვენა მისი ჟღერადობა..

ეს არ იყო ჩვეულებრივი მიყვარხარ..

არც ბექას ნათქვამ მიყვარხარს ჰგავდა..

ეს იყო მისი დამახასიათებელი, ისევე როგორც სხვა ყველაფერი.

როგორ მჭირდებოდა ამ სიტყვის კიდევ ერთხელ გაგონება, როგორ მინდოდა ყველაფერი ისევ რეალური ყოფილიყო და არა ამონაგლეჯი ვიდეოდან...

ხელები არ მემორჩილებოდა, მობილური ამოვიღე და მისი ნომერი ავკრიფე. რამდენიმე წამი ზარი გადიოდა, შემდეგ მისი ხმაც გავიგე. არ ჰქონდა მძინარე ხმა, პირიქით საოცრად მშვიდი იყო. არ ვიცოდი რა უნდა მეთქვა, რისთვის ვრეკავდი, რისი იმედი მქონდა მაგრამ აუცილებლად უნდა გამეგო მისი ხმა.


- ვუყურე იმ ვიდეოს ბოლომდე, პირველად ვუყურე - უნიჭო ბავშვივით ვლუღლუღებდი

- რომელ ვიდეოს?

- იმ ვიდეოს, მე რომ ბოლოს კნუტს ვეთამაშები და შენ რომ მიღებ

- მერე?

- ვნახე ბოლოს რაც თქვი

- რა ვთქვი?

- შენ..რომ...რომ... - თითქოს გონზე მოვედი და ტელეფონი გავთიშე. არ ვიცი რას ველოდებოდი, იქნებ სულაც ისე თქვა კოსტამ და ახლა არც ახსოვდა რაზე ვლაპარაკობდი, რა სასაცილო წარმოსადგენი ვიქნებოდი იმ მომენტში... თვალი მლაშე სითხემ ამიწვა და ერთმანეთს მაგრად დავაჭირე რომ ხმამაღლა არ მეტირა. სისულელე!

რამდენიმე წუთში შეტყობინება მომივიდა, იმდენად უხერხულ სიტუაციაში ვიყავი, მესიჯის გახსნის მრცხვენოდა. მაინც გადავუსვი თითი ეკრანს და გავხსენი


'' რას ვამბობდი რომ მიყვარდი?) ''

'' ჰო, იმ შავი კადრის მერე არასდროს გამიგრძელებია ეგ ვიდეო, დღეს პირველად ვნახე ბოლომდე''

'' ძველ სურათებს ათვალიერებდი?''

'' სწორად გამოიცანი''

'' ახალი წელი ძველი სურათებით დაიწყე?''

'' უბრალოდ ვათვალიერებდი''

'' უბრალოდ?''


არაფერი აღარ მიმიწერია, რამდენიმე წუთი დავყურებდი ბოლო დროინდელ მიმოწერებს და თითქმის ყველა მათგანი საუბრის შუაში წყდება.
ტელეფონი აზუზუნდა, რეკავდა. რამდენიმე წამი ვაცადე და ისე ვუპასუხე ხმა არ ამომიღია


- უბრალოდ ათვალიერებდი არა? -ირონიული ჰქონდა ხმა

- გეყოფა, ნუღარ ცდილობ ჩემს გამწარებას, მოიგე ბრავო - სავარაუდოდ ძალიან ჩუმად ვთქვი, რადგან მე თვითონ ვერ გავიგე ჩემი ხმა

- მე ვცდილობ შენს გამწარებას გოგო? - ხმა უფრო გაღიზიანებული გაუხდა

- ხო შენ ცდილობ შენი ქცევებით

- და რა გამწარებს უფრო კონკრეტულად?

- ის რომ მენატრები და შენ ჩემთან არ ხარ, აღარ ხარ - გულწრფელად ვუთხარი და შეკავებული ცრემლებისგან ყელი ამეწვა

- არ იტირო, მოვალ ცოტახანში - რამდენიმე წუთიანი პაუზის შემდეგ მითხრა

- არა კოსტა აღარ მინდა შენი ნახვა, აღარ მინდა ტყუილი იმედები მივცე საკუთარ თავს, აღარ მინდა შენზე ვიყო დამოკიდებული, აღარ მინდა შენ იყო ქრონიკულად ჩემში და სულ შენზე ვფიქრობდე, მომეცი საშუალება რომ წინ წავიდე. დავასრულოთ ეს სისულელეები. ახლა მარტო ჩვენ არ ვართ გარეულები ამ ამბავში, ორივეს გვყავს ვიღაც და მათ ეტკინებათ გული. უბრალოდ აღარ მინდა სადაც შენ იქნები დაძაბული ვიყო და გავრბოდე, მორჩა კოსტა. შენ აღარ ხარ ჩემი და ამას შევეგუე. მშვიდობიან ფრენას და წარმატებას გისურვებ ცხოვრებაში.

არ ვიცი ძალა საიდან მეყო რომ ყველაფერი მეთქვა, მართლა ვიგრძენი შვება..
გაურკვევლობა ყველაზე საშინელებაა, რაც არ უნდა მწარე იყოს სიტუაცია, სჯობს გაარკვიო და ისე დაასრულო.
კოსტა მე არ გამიცილებია..
ეკლებზე ვიჯექი სანამ ელენემ არ დამირეკა და არ მითხრა წავიდაო.
მერე შვებით ამოვისუნთქე...
მივხვდი, რომ შემეძლო თავისუფლად მესუნთქა.
მივხვდი, რომ განვთავისუფლდი..
მივხვდი, რომ ახალი ცხოვრება იწყებოდა.
ეს იყო გაზრდა ერთ ღამეში, სულიერი საზრდოს შეწყვეტა.
ვარდისფერი სათვალის მოხსნა.
ყველანაირი თუმცა, მაგრამ, ნეტავ - ის დასასრული..
ის წავიდა.
ჩემს ცხოვრებაში ქარიშხალი ჩადგა, მართალია რამდენიმე თვით მაგრამ ვიცოდი, რომ ამ დროის მანძილზე ვიპოვიდი სულიერ სიმშვიდეს.
თუმცა მონატრება, მონატრება ალბათ შიგნიდან ცოცხლად შემჭამდა...