კაფეში ფანჯარასთან მდგომ მაგიდასთან იჯდა მარიამი და სევდიანი ითვალებით გაჰყურებდა წვიმისაგან დასველებულ ქუჩას. აპრილის 6 რიცხვი იყო, უკვე მესმე თვე გავიდა,ტკივილით სავსე მესამე თვე. ანუკის გარეშე უბრალოდ სუნთქვა უჭირდა !! ენატრებოდა, გაუსაძლისად და სულის ტკივილამდე ენატრებოდა მარიამს ანა.
-აი თქვენი შეკვეთა- მიმტანის ხმამ გამოაფხიზლა მარიამი,ლოყაზე ჩამოვარდნილი ცრემლი თითით მოიშორა, გაუღიმა და მადლობა გადაუხადა. სულაც არ შეუმჩნებია მიმტანის მოჟუჟუნე თვალები.
ჭიქიდან უგემურად მოსვა ცხელი სითხე.
კაფეში წყნარი მუსიკის ჰანგები ისმოდა, რაც უფრო მეტან მოქმედებდა მარიამის განწყობაზე. ტელეფონი ამოიღო და სწრაფად დაწერა მესიჯი
"სად ხარ ? "
"სახლში რა ხდება " მალე დაუბრუნა პასუხი ადრესატმა
"შენთან მოვდივარ " მიწერა, შეკვეთის საფასური გადაიხადა და კაფიდან მშვიდი აუჩქარებელი ნაბიჯით გავიდა.
მიუყვებადა ნაწვიმარ ქუჩას რომელიც ძმის სახლამდე მიყვანდა და ფიქრობდა ანაზე.
როგორც ყოელთვისს ისევ ანაზე !
***
მარიამ კეკელიძე 21 წლის , მეტად ლამაზი, ქერა მწვანეთვალება გოგონაა. სამედიცინოზე სტომატოლოგიურზე სწავლობს უკვე მეოთხე წელია. ჰყავსს დედა ლალი , მამა მახო და უფროსი გიჟი ძმა ალექსანდრე. ყველასთვის სამაგალითო შვილები ჰყავთ ლალის და მახოს . მარიამის ცხოვრება იდიალური იყო. ჰყავდა საუკეთესო მეობარი ანუკი ავალიანი . ყოველთვის სხვანაირი იყო მარიამი ანასთან. განსაკუთრებულად უყვარდათ ერთმანეთი და ერთმანეთის ცხოვრებით ცხოვრობდნენ ეს ორი გოგონა. ერთად იცინოდნენ და ერთად ტიროდნენ. ერთნაირი სურვილები ოცნებები და მიზნები ქონდათ ორივეს. მაგრამ ხომ იცით როგორი უსამართლოა ცხოვრება, ბედნიერად ყოფნას არ გაცდის. მაშინვე რაღაც საშინელი უნდა დაგატეხოს თავს .

5იანვარი
ღამის 11საათი იყო. მარიამი უკვე დაწოლას აპირებდა ტელეფონმა რომ დარეკა.. ეკრანზე ანუკის და მისი ფოტო გამოისახა.. გაეღიმა დაუპასუხა.. ანუკიიმ ეგრევე მიაყარა.. -სის სოფელში მივდივარ გუკასთან და უნდა გამომყვე, გავერთობით ბავშვები და დილით უკან წამოვალთ.
-არავითან შემთხვევაში! გვიანია და შენც დაეტიე ქალბატო! მხოლოდ ეს უთხრა მარიამმა რადგან მეტის თქვა ანუკიმ არ დააცადა გაბრაზებულმა გაუთიშა ტელეფონი.
მარიამს გარცინა ანას სიბავშვეზე ტელეფონზე სწრაფად აკრიფა ,,მიყვარხარ და ჭკუით” გააგზავნდა და დაიძინა.
დილით თვალები გაახილა და ეგრევე ანუკის დაურეკა მაგრამ ოპერატორმა აცნობა რომ ნომერი გამორთული იყო. გაბრაზდა
-დაუჯდა ალბათ ჩერჩეტს.-თქვა ჩუმად,ტელეფონი საწოლზე მოისროლა და ყავისგასაკეთებლად გავიდა სამზარეულოში.
უცებ კარზე ბრახუნი გაისმა. ლალისს გასვლა არც აცადა
-დე მე გავაღებ ალბათ ანუკი მოვიდა .- უთხრა დედას დაა კარებისკენ გგაიქცა. კარებში უცხო, მეტად სიმპატიური, მაღალი
შავთვალება ბიჭი იდგა მეტად უცნაური სახით. მარიამმა გაკვირვებული სახით შეხედა.
-ვინ გნებავთ?-კითხა და პასუხს დაელოდა.
-მარიამ 5 წუთში დაბლა ჩამოდი. მხოლოდ ეს უთხრა და გაუჩინარდა . მარიამს მისს ჩახლეჩილ ბოხ ხმაზე გააჟრჟოლა.არც უფიქრია ისე ჩაიცვა კედები .
-გავდივარ დე ,მოვალ მალე- მიაძახა ლალიკოს და გაოცებული ქალი სამზარეულოს კარებთან დატოვა. სადარბაზოდან გავიდა თუარა შეამჩნია დავი ფერის მანქანაზე კმიყუდებული უცნობი შავგვრემანი და კიდევ ერთხელ გაცრა ტანში.
-მშვიდობაა ?- კითხა ახლოს მისულმა გოგონამ . ბიჭმა ამოხედა ერთი ამოისუნთქა და ხმის კანკალით დაიწყო ლაპარაკი
-გუკამ გამომგზავნა, მითხრა ანუკის საუკეთესო დაქალიაო,-ამის გაგონებაზე მარიამს თვალთ დაუბნელდა წამიერად- მისმინე ახლა ძლიერი უნდა იყო, ავარია მოხდა სოფლიდსნ რომმ მოდიოდნენ .. გუკა ტასუნა და ლიკა გადარჩნენ მაგრამ...
ამის მეტი არაფერი
გაუგია მარიამს. ირგვლივ ყველაფერი დაბნელდა.
ანუკი და ილიკო დაიღუპნენ. ავარია ილიკოს დაუდევრობის გამოომხდარა! და საშინელი შედეგით დასრულდა. მარიამი ისე ცუდად იყო ანუკის დედა, ნიაკოც კი მას ამშვიდებდდა და გვერდში უდგა! არ ჭამდა, არ ლაპარაკობდა, არ ეძინა ... ანუკის დასაფლავებაზეც სასაფლაოსთან ახლოს ერთ-ერთ სკამზე მოკუნტული იჯდა და ჩასასვენებლისთვის გაეშტერებინა თვალი. მხოლოდ ის შენიშნა როგორ უყურებდა შავი აწყლიანებული თვალები , მაგრამ ვერაფერი იგრძნო. უბრალოდ არ შეეძლო იმ წამს რამე ეგრძნო ტკივილის გარდა, რომელიცც ანუკისს დაკარგვას გამოეწვია.
მარიამი საკუთარ თავს ადანაშაულებდა ყველაფერში და ნორმალურად ცხოვრებას ვერ აგრძელებდა .
მოკლედ .. დროგავიდს მაგრამ მარიამს მაინც ისე ტკიოდა ! უფრომეტადაც.. მონატრება ახრჩობდა.. ანუკის სიზმარშიც კი ვერ ნახულობდა და ამაზე უფრო ბრაზდებოდა. რთული იყო მარიამისთვის ანას გრეშე ცხოვრების გაგრძელება. ანგრევდა მონატრება.
ლოგიკურიცაა, ანუკი მარიამის ნაწილი იყო.


ალექსანდრეს სახლის კარები შეაღო და გასაღები კედელზე მიმაგრებულ თაროზე მიაგდო.
-ალექსს.. დაუძახა სიყვარულით უფროსს ძმას
-მარიამ აქვარ- მოესმა ძმის მხიარული ხმა მისაღებიდან დაა ხმის მიმართულებით წავიდა..
-რას აკეთე... სიტყვაა შეაშრა როდესაც სავარძელში შავთვალება უცნობი დაინახა.გაცრა, დაბურძგლა, ცივმა ოფლმა დაასხა, შეაცია, ხელის გულები დაუბუჟდა, მუხლებში ძალა გამოეცალა და კედელს შეუმჩნევლად მიეყუდა რომ არ წაქცეულიყო.
-მოდი გოგო მოდი.სტუმარიმყავს -სიცილით უთხრა ალექსმა და დას ხელი მოკიდა, მარიამმაც ძმისკენ გადადგა 2 ნაბიჯი .. - გაიცანი მარიამ ეს მაქსიმე ახვლედიანია. ჩემი კარის მეზობელი, მაქს ეს მარიამია ჩემიპატარა დაიკო. - გააცნო ალექსანდრემ ორიი დაბნეული ადამიანი ერთმანეთსს.
-სასიამვნოა მარიამ. ჰაერში მისი ბოხო ხმა გაისმა და მარიამისკენ ხელი გაიშვირა. მარიამს ისეათი შეგრძნება დაეუფლა თითქოს მთელ ტანზე ჭიანჭველები დაიდოდნენ.
-ჩემთვისაც მაქსიმე... მაქსიმეც არანაკლებ დღეშიი იყო .. მარიამმა მის ხელს თავისი ნატიფი ხელი შეაგება... შეხებისას ორივე წამოხურდა და ხელის გულები აეწვათ.
მარიამი გაშტერებული უყურებდა მაქსიმეს.
-მოდი მაკუ დაჯექი, მე გავალ ყავას გავაკეთებ-უთხრა ალექსანდრემ და დას სავარძლისკენ უბიძგა.მხოლოდ ახლა მოეგო გონს მარიამი და ძმის ნებას დაყვა.მაქსიმეს გვერდით ჩამოჯდა.
-არველოდი შენს ნახვას. ცოტა დავიბენი.-უთხრა მარიამმა ძმის გასვლის შემდეგ.
მაქსიმე მოულოდნელობისგან შეცბა.
არც მე.. 3დღის წინ გადმოვედი წინა ბინაში-უპასუხა ჩახლეწილი ხმით-როგორ ხარ ?- ჰკითხა პაუზის შემდეგ.
მარიამი მიხვდა რაზეც ეკითხებოდა..
- მაინც ძალიან მიჭირს.- თქვა და თავი დახარა რომ მაქსიმეს მისი ცრემლი არ შეემჩნია.
-ვიციი.ჩვენც გვიჭირს ილიკოს გარეშე.- უპასუხაა სევდიენი ხმით სვანმა.
-ილიკო, ილოკო. -ირონიით წარმოსთქვა ბიჭის სახელი გოგონამ
-ვიციი რომ გაბრაზებულიხარ ილიკოზე მაგრამ.
-არა მაქსიმე!- არ დააცადა მარიამმა ლაპარაკი - ჩემთავს ვერ ვპატიობ, ჩემს თავზე ვარ გაბრაზებული და საშინლად გაღიზიანებული. ანუკიმ იმსაღამოს დამირეკა. არ უნდა გამეშვა ან მეც უნდა გავყოლოდი. მე რომ გავყოლოდიი...მე რომ იქ ვყოფილიყავი არაფერიც არ მოხდებოდა..-თქვა და თვალები მაგრად დახუჭა,ცრემლები გაანთავისუფლა წამწამებისგან და ლოყებისკენ უბიძგა.. ბიჭი შეცბა.. ეტკინა.. ეტკინა მარიამის ცრემლები





ანუ რა ხდება ჩემო საყვარლებო.
ეს ისტორია დავწერე ბავშვობაში. დიდათ არც შემიცვლია, მხოლოდ სახელი შევუცვალე რადგან ბევრს ნიშნავს ჩემთვის .
დავიწყე ამ საიტზე ატვირთვა მაგრამ რაღაც მიზეზების გამო ვერ გავაგრძელე . ახლა იგივეს არ ვაპირებ.

პ.ს. ეძღვნება ჩემს გარდაცვლილ დაქალს