სტუმრად იყვნენ ლანასა და ლევანთან ლიზასა და იოანეს ამბავს აღნიშნავდნენ ყველას ძალიან გაუხარდა როცა ქორწინების შესახებ გაიგო.ლევანს კი დაწყდა გული მისი ქალიშვილის ასეთი უეცარი გათხოვების გამო მაგრამ რას გააწყობდა?!მთავარია მისი შვილი თავს ბედნიერად გრძნობდა.ანასტასია იმდენად იყო გახარებული თითქოს გარშემო ვერაფერს ამჩნევდა...ვერც კი გაიაზრა ამ ცოტა ხანში რამხელა კავშირი ჩამოუყალიბდა ლანასთან.ძალიან მხიარული ქალი იყო,განსაკუთრებით მოსწონდა როცა ლევანს "ეკამათებოდა".თავიდან სერიოზულად მიიღო თუმცა რომ დაინახა როგორ იცინოდა ალექსანდრე თავადაც გაეცინა...ამ დროის განმავლობაში შეძლო ნაკანისთვისაც ეპატიებინა...მაგრამ ალექსანდრე ამას ვერ ამჩნევდა იმდენად იყო გართული ზარდანიასგან თავდასაცავად მზადებაში...მიუხედავად ამისა, ახერხებდა ანასტასიასთვის დაეთმო დრო.მოთმინებით უსმენდა მის ჩხუბს იმის შესახებ რომ არ უნდოდა დაცვა...უსმენდა მაგრამ ყველაფერს ისე აკეთებდა როგორც თავად სურდა და როგორც უკეთესი იყო მათთვის.ზურა შეტევას აგვიანებდა და ამით კიდევ უფრო ანერვიულებდა ალექსანდრეს რომელსაც რაღაც საშინელების მოლოდინი უღრღნიდა ტვინს.ყოველ დღეს უფროდაუფრო იძაბებოდა ამას ანასტასიაც გრძნობდა და თანდათან თავადაც გაუჩნდა შიში სჯეროდა ალექსანდრე ყველაფერს მოაგვარებდა მაგრამ მისი სიკვდილის საშიშროებასაც იაზრებდა.იოანემ ალექსანდრეს დაჟინებით არაფერი იცოდა შესაბამისად არაფერს აკეთებდა.ყველაფერი ალექსანდრეს კისერზე დარჩა...
სუფრასთან ისხდნენ და მშვიდად მიირთმევდნენ.ყველა ბედნიერად გამოიყურებოდა მხოლოდ ალექსანდრე უყურებდა ოჯახის წევრებსა და ეშინოდა რომ ეს ხალხი შესაძლოა სულ მცირედითაც კი დაშავებულიყო,რომელიმე მათგანს თმის ღერიც რომ ჩამოვარდნოდა გაგიჟდებოდა.
-ალექსანდრეე....-ფიქრებიდან ლანას ხმამ გამოიყვანა.
-გისმენ დედა!
-კითხვა დაგისვით!
-აა ჰო....შეგიძლიათ გამომეოროთ?-დაბნეული თვალებით შეხედა ოჯახს.
-კარგად ხარ ლექსო?-კითხა ლიზამ რომელსაც აშკარად არ მოსწონდა.-ფერი არ გადევს იცი?
-კარგად ვარ ლიზუ უბრალოდ ვერ გავიგე რა მკითხეთ?!
-შენ იცოდი იოანეს გადაწყვეტილების შესახებ?-კითხვა გაუმეორე ლევანმა.
-ჩემი სახლიდან რომ გავარდა რაღაც გამიელვა გულში თუმცა ქორწილს არ მოველოდი.-თქვა და წამოდგა.-უკაცრავად მალე დავბრუნდები.
-რა სჭირს ამას რძალო?-ეჭვნარევი მზერით გახედა იოანემ ტაისას.
-არაფერია რაღაც სამსახურის საქმეა!...მეც მალე მოვალ!-პირდაპირ მისი ოთახისკენ დაიძრა იცოდა ახლა იქ იქნებოდა განმარტოებით და ისევ იმ საკითხებზე იფიქრებდა.-ალექსანდრე!-ოთახის კარი ფრთილად შეაღო.-ალექსანდრე კარგად ხარ?-გვერდით მიუჯდა.
-არ ვარ კარგად ტაისა!არ ვარ კარგად...მეშინია!ძალიან მეშინია!....ბოლო პერიოდებია სულ ვიღაცის დაკარგვის მეშინია...რომელიმეს რამე რომ დაგემართოთ ჩემ თავს ვერ ვაპატიებ!რომელიმე რომ ვერ დაგიცვათ მერე რა ვქნა?!
-შენ შეძლებ!გესმის?!შენ ალექსანდრე ნაკანი ხარ!შენ ყველაზე მდგრადი კაცი ხარ ვისაც ვიცნობ და ახლა დანებების დრო არ არის!მაინც ვერ გავიგე რისი გეშინია ზურას ხომ ჯერ კიდევ არ უმოქმედია!არაფერი გაუკეთებია და შენ...
-ახლა უფრო საშიშია!შენ მას არ იცნობ! როცა მშვიდადაა რაღაც საშინელს გეგმავს!
-რა იცი?!
-ვიცი!არ მინდა ამ თემაზე საუბარი!
-კარგი მაგრამ უნდა დამშვიდდე ყველა ანერვიულდა შენს გამო!
-ვიცი!შევეცდები არ შევიმჩნიო მათი კიდევ უფრო ანერვიულება არ ღირს!-ანასტასია კიდევ უფრო გაკვირვებული რჩებოდა ამ კაცით.ამბობდა მეშინიაო მაგრამ სინამდვილეში უდიდეს ძალას ავლენდა მაშინ როცა საქმე მის ოჯახს ეხებოდა...ძლიერი იყო მის თვალში ნაკანი...მიუხედავად ყველაფრისა რაც მისთვის ალექსანდრეს გაუკეთებია პატივს სცემდა მას...სჯერიდა მისი და ტკიოდა მისი ტკივილი,არ იცოდა რატომ მაგრამ ტკიოდა.ვეღარ მოითმინა და ტკივილამდე ჩაეხუტა ალექსანდრეს.
-შენ ამას გადაიტან გესმის?-ყურში ჩასჩურჩულა.
-გადავიტან!გადავიტან და შენც გაგანთავისუფლებ ტაისა!-მისი თმის სურნელი ღრმად შეისუნთქა და ხელი გადაუსვა.
-სხვა დროს ვისაუბროთ!ახლა კი უნდა ჩავიდეთ!
-კარგი!-კიბე სწრაფად ჩაირბინეს და მისაღებში შევიდნენ.-მოვედიით!
-სად დადიხართ?-გაეკრიჭა ლიზა.
-ელიზაბეტ!
-რას მიბრიალებ ერთი მაგ შავ თვალებს!
-ხმა!
-უიმეე მატერორებ რა!რძალო უთხარი დამანებოს თავი!
-კარგი რა ლიზაა!
-ალექსანდრე მოეშვი!-გაეცინა ანასტასიას.
-ხო შენ დაიცავი მიდი!
-ეჭვიაბოობს!-წაიღიღინა უმცროსმა ნაკანმა.
-ელიზაბეტ!-თვალები დაუბრიალა.

-კარგი ხო ვჩუმდები!....წავედი მე ნელიკოსთან!
-აუ მეც წამოვალ!-ანასტასიაც გაყვა.
-აბააა იმ დღეს შენებთან რომ წახვედიტ სად გაქრით რამდენიმე დღე ვერც კი გნახეთ!-ინტერესიანი მზერა მიაპყრო ლიზამ და ანასტასიამაც წამსვე ინანა გაყოლა.
-ჩვეენ? საიდან მოიტანე რომ გავქრით...-დროის გაწელვას ცდილობდა.-უბრალოდ...დასვენება მოგვინდა და რამდენმე დღე წავედით!
-ვაიმეე საყვარლებოო!იმედია კარგად გაერთეთ!
-კი ნამდვილად დასამახსოვრებელი იყო ის რამდენიმე დღე!-ჩაეღიმა ტაისას.
-ვოუუუ რაღაც საინტერესო მოხდა!რაიმე სიახლეა?
-სიახლე?არა საინტერესეოც არაფერი მომხდარა უბრალოდ კარგად გავერთეთ!
-რა გჭირთ ორივე ცოლ-ქმარს რა ფერი გადევთ!
-რა ფერი?-გაიკვირვა ანასტასიამ...ამ დროს იგრძნო როგორ ეხვეოდა თავბრუ და იქვე მაგიდას ჩამოეყრდნო.
-კარგად ხაარ?-ლიზა მაშინვე მასთან გაჩნდა.-ალექსანდრე მოდი რაა!...წყალს დალევ?-იქვე სკამზე ჩამოსვა და ჭიქა მიაწოდა გოგომაც მოსვა რამდენიმე წვეთი.
-რა მოხდა?....ანასტასია?კარგად ხარ!-წამებში გოგოსთან იყო ჩამუხლული და სახიდან თმებს უწევდა.
-არაფერია უბრალოდ გადარლილი ვარ და ამის ბრალია.-თქვა და ჭიქა ისევ ტუჩებთან მიიტანა.
-იქნებ ორსულად ხარ?-გაბრწყინებული თვალებით თქვა ლიზამ,ანასტასიას კი წყალი გადასცდა და კინაღამ დაიხრჩო.
-საიდან მოიტანე?
-ალექსანდრე შენ ნუ ერევი!ანასტასია რას ფიქრობ?
-არა ლიზა სისულელეა!გარწმუნებ მსგავსი არაფერია!-რომ მოსულიერდა პასუხი მერე გასცა.
-რატომ ხარ ასეთი დარწმუნებული?!
-ლიზა ექიმთან ვიყავი და მითხრა რო დაღლილობის ბრალია და შეგიძლია დამშვიდდე!-სხვა რომ ვერაფერი მოიფიქრა ეს უთხრა.
-დამსვიდდი?...ტაისა გინდა წავიდეთ?
-არა არ მინდა...
-მაგრამ ცუდად ხარ უმჯობესია დაისვენო!
-ლანაა?ეწყინება!
-მერეც ნახავ!ლიზა უთხარი რომ საქმე გამოგვიჩნდ აარ ანერვიულო გასაგებია?....-ხელში აყვანილი გამოიყვანა, მანქანაში მოათავსა და ღვედიც თავად შეუკრა.-მართლა იყავი ექიმთან თუ წავიდე!
-იმედის შენც არ ფიქრობ რომ ორსულად ვარ!-გაეცინა ანასტასიას.
-ბავშვი არ ვარ ტაისა!...რამდენიმე დღეა გამჩნევ და ავნერვიულდი!
-ვიყავი და მართლა სტრესის ბრალია!გამოცდებმა გადამღალა.
-იმედია არ ტყუი!
-არასდროს ვტყუი და არც სიმართლეს ვერიდები!-ირონიულად გახედა ბიჭს.
-ვიცი რომ არასდროს მაპატიებ!
-დიდი ხანია გაპატიე ალექსანდრე უბრალოდ შენ არ გინდა ეს დაინახო და სიმართლეს თვალი გაუსწორო...ჰოდა იცხოვრე შენს ილუზიაში რომელიც რეალობაზე ბევრად მწარეა!ოღონდ ტანჯვას ნურავის დააბრალებ საკუთარი ტავის გარდა რადგან არსებულ შანსს არ იყენებ და მას შენივე აგებულ ციხესი ემალები!-ელვის სისწრაფით მიაყარა და აწ უკვე გაჩერებული მანქანიდან გადავიდა.კარი შეაღო და გეზი მისაღები ოთახისკენ აიღო. ალექსანდრეც უკან მიყვა.
-რას გულისხმობ დამალვაში!
-მითხარი რომ გიყვარვარ!ხომ ასეა?
-მერე?
-ცოლადაც ამიტომ მომიყვანე!
-გავიგე რომ კარგად მისმენდი!
-რატომ არაფერს აკეთებ ჩემთვის!რატომ არ იბრძვი!
-გინდა რომ ვიბრძოლო?-ასეთი ხავერდოვანი ხმა არასდროს მოესმინა ავალიანს...ნაკანის თვალები ახლა იმდენად ღრმა იყო თითქოს ჩაგითრევდა და იქიდან ამოღწევას ვერასდროს შეძლებდი.-გინდა ეს გავაკეთო?
-არ აქვს მნიშვნელობა მე რა მინდა მთავარია თავად გსურს თუ არა ეს!-უთხრა და ისევ დატოვა არეული ნაკანი,რომელსაც ვერ გაეგო რა სურდა ანასტასიას ის ხომ ვერ იტანდა ნაკანს რა საჭირო იყო ბრძოლა როცა განთავისუფლების შემდეგ შეძლებდა მშვიდად ეცხოვრა საყვარელ კაცთან ერთად.
-ჯანდაბა ალექსანდრე ჯანდაბა რაც მასზე დაქორწინდი ყველაფერი აირია!უკვე საერთოდ ვეღარ ვაზროვნებ!-თავზე ხელები მიეჭირა და ისე საუბრობდა.-ახლა რა უნდა გავაკეთო?!ერთი ვიცი არ უნდა მივეჩვიო!
.......................................
დილით გაღვიძებულს ალექსანდრე სახლში არ დახვდა.მშვიდად ისაუზმა და უნივერსიტეტისაკენ აიღო გეზი.მშვიდად მიაბიჯებდა კედლებს შორის ლუკაც რა თქმა უნდა უკან მიყვებოდა. უეცრად საიდანღაც ანდრია გამოჩნდა ხელი ჩაავლო და გააჩერე.ლუკა მაშინვე მისკენ წავიდა.
-არა ლუკა ნუ ღელავ!-ანასტასიამ ხელის აწევით გააჩერა ბიჭი.
-უკვე დაცვით დადიხართ თქვენო ბრწყინვალებავ?-ირონიული იყო დაშნიანის ხმა.
-რა შენი საქმეა!-გაყინული სახიტ უპასუხა ტაისამ.
-ჯოჯოხეთის წყევლასავით ხარ!შორს ხარ მაგრამ მაინც პრობლემებს მიქმნი!
-იგივე შემიძლია გითხრა!
-რა იყო ქმარუკა ხომ არ ეჭვიანობს?
-შენზე?არა იცის რომ არ ვუღალატებ ასე რომ არ იღელვო!-მწარედ ჩაეცინა ანასტასიას რადგან სიმართლე თქვა ალექსანდრე დარწმუნებული იყო სანამ ტასისა მისი ცოლი იქნებოდა ანდრიას არც გაეკარებოდა.-მე რა დავაშავე შეგიძლია მითხრა?
-შენ გამო ჩემს ცხოვრებაში მნიშვნელოვან ადამიანს ვაწყენინე!
-მერე მე რომ მადგახარ წადი და პატიება სთხოვე...ყოველთვის სხვისგან ნუ მოელი პირველ ნაბიჯს!ასე თუ განიცდი ესეიგი მართლაც მნიშვნელოვანია...წადი და რაიმე გააკეთე საკუთარი ბედნიერებისთვის ოდესმე!ცხოვრებაში ერთხელ მაინც მოიქეცი კაცივით!გაიაზრე შენი გრძნობები მის მიმართ!
-როგორ ბედავ და რამეს მასწავლი...როცა თავად სრულიად უსიყვარულოდ გათხოვდი!
-და რა იცი რომ არ მიყვარდა?!
-თვალები ყველაფერს ყიდიან!
-ჰოდა შენც თვალებმა გაგყიდეს ანდრია წადი იმ გოგოსთან და შეეცადე გაპატიოს!
-კი მაგრამ მე არ მითქვამს...
-წადი მეთქი!-ვერც კი გაიაზრა ისე გაუშვა სხვა ქალთან....ანდრიას წასვლის შემდეგ ყველაფერი გადახარშა და აღმოაჩინა რომ მისმა შეხებამ ორგანიზმში არანაირი ჟრუანტელი არ გამოიწვია,სრულიად უემოციოდ უსმენდა მის სიტყვებს და ამავე ურეაქციო სახით გაუშვა სხვასთან ეს რისი ნიშანი იყო?ნუთუ იმის რომ ანდრიას მიმართ ყველანაირი გრძნობა გაქრა?!
***
ალექსანდრე მთელი დღის განმავლობაში კომპანიის საქმეებს აგვარებდა.რამდენიმე შეხვედრა ჰქონდა.ამიტომ დამღლელი დღის შემდეგ დალევა გადაწყვიტა იოანესთვის არ დაურეკავს მარტო წავიდა კლუბში.
-გამარჯობა ალექს!-მიესალმა ბარმენი.
-გამარჯობა!როგორც ყოველთვის რა!
-ახლავე!-ბიჭმა სწრაფად დაუდო საყვარელი სასმელი.ისიც სვამდა და გაჩერებას არ აპირებდა თანაც გუსინდელზე ფიქრობდა ვისთვის საცოდავი კაცი იყო ნაკანი...ვისთვის კი ყველაზე და ყველაფერზე ძლიერი...რატომ?...მას შეეზლო დაეთმო საყვარელი ქალი მისივე ბედნიერებისთვის...თავს იტანჯავდა და არაფერს აკეთებდა იმისთვის რომ ანასტასია მასთან სამუდამოდ დარჩენილიყო.
-ისევ აქ ხარ და ისევ სვამ!-მოესმა ქალის ხმა.
-შენ კი ისევ თავს მაბეზრებ როგორც ყოველთვის!-არც გაუხედავს ისე უთხრა რადგან კარგად იცოდა ვინც იქნებოდა.
-მე როგორც ყოველთვის ვცდილობ პრობლემები დაგავიწყო!-ხელი მხარზე ჩაუსრიალა.
-წადი!
-რა მოხდება ცოტახნით ყველაფერი რომ დაივიწყო?!-მეორე ხელიც მოხვია ქალმა და მთელი სხეულით მიეკრო.
-არ მითხრა რომ ახალი ვერავინ იპოვე!-გაეცინა ალექსანდრეს.
-კარგი რა!
-რა მართლა?-ისევ გადაიხარხარა.-წადი და სხვა გაართე მე არ მჭირდები გაიგე?!-უხეშად მოიშორა ქალი...ბარმენს ფული მიაწოდა და ბარიდან კლუბიდან გამოვიდა.მანქანას მთელი სისწრაფით ატარებდა და ორ წუთში უკვე სახლთან იყო.სახლის კარი ფრთხილად შეაღო...მისაღებში მკრთალი სინათლე შენიშნა და მის კართან მივიდა...ტაისა იყო,ლეკვს ეთამაშებოდა.
-რა სულელი ვარ არა ლიზა?რატომ ველოდები...მაგრამ იქნებ რამე დაუშავა...თანაც ვურეკავდი და ტელეფონი სამსახურში აქვს...რა ვქნა?...ღმერთო გემუდარები დამეხმარე!
-ტაისა მე მელოდებოდი?-ოთახში შეაბიჯა და წყნარად თქვა რომ არ შეეშინებინა.
-ალექსანდრე!-მთელი ძალით მოეხვია გოგო.-შემეშინდა!
-რამ შეგაშინა?-კითხა თუმცა იგრძნო როგორ მოშორდა გოგო.
-მეგონა რამე დაგემართა თუმცა როგორც ვხედავ კარგად ერთობოდი!-სიმწრით ჩაიცინა და კიბისკენ წავიდა.
-ტაისა მოიცა!-ალექსანდრეც უკან გაყვა.ანასტასია კარის მოხურვას აპირებდა თუმცა ვერ მოასწრო.-ვილაპარაკოთ!
-მეძინება!...თუ აქ დაწოლას აპირებ სჯობს იბანაო ...იაფფასიანი სუნამოს სუნი აგდის!-ზიზღით წარმოთქვა და საწოლში მოკალათდა.
-მე აგიხსი!
-რა საჭიროა!შენ სრული უფლება გაქვს როცა გინდა და ვისთანაც გინდა იმასთან გაერთო!
-არ ყოფილა ეგრე!
-შუქი ჩააქრე თუ შეიზლება! და კარგი იქნება მაგ პერანგს თუ დაწვავ!არამგონია ისე ეგ საშინელი სუნი მოშორდეს!
-მეჩვენება თუ ეჭვიანობ?!-ჩაეღიმა ალექსანდრეს.
-მეტი საქმე არ მაქვს!
-ტაისააა!
-ლანამ დარეკა გადაეცი გაბრაზებული ვარ და შემომირიგოსო!
-თემის გადატანას ცდილობ?
-ნუ მიახლოვდები გული მერევა!
-რატომ?არც ეგეთი საშინელი სუნი აქვს ამ სუნამოს!-თამაშის ხასიათზე მოვიდა ბიჭი.
-ანუ მოგწონს კიდეც!საერთოდ დარჩენილიყავი იქ!
-არა ხო იყავი ღირსი მართლა დავრჩენილიყავი!-ამოიბუზღუნა ალექსანდრემ.
-ვინ დაგიშალა!-წამოიწია ტაისაც.
-მოკლედ რა!-ამოიოხრა და სიცილით წავიდა სააბაზანოსკენ.
-იდიოტო!
...................................
ღამით ხმაურმა გამოაფხიზლა.ფანჯარაში გაიხედა და საკუთარ ეზოში მდგარი ანდრია დაინახა.
მაშინვე გაისმა ტელეფონზე ზარი.
-გისმენ!აქ რას აკეთებ?
-ჩამოდი სალაპარაკო მაქვს!
-იცი მაინც რომელი საათია?
-ვიცი!
-მაშინ აქედან წადი და მომეცი საშუალება დავიძინო!
-ელენა ან ჩამოხვალ ან ვიყვირებ და შევყრი მეზობლებს!
-ოჯახი მყავს იდიოტო ახლა როგორ ჩამოვალ!
-კართან ხომ არ დგანან არა?!გამოიპარე!
-კარგი ხო!
-გელოდები!-კიბე სწრაფად ჩაირბინა და ანდრიას წინ დადგა.
-გისმენ!
-მართლა ფიქრობ რომ სიყვარული არ შემიძლია?-დაბინდული მზერით შეხედა.ელენას გაეცინა.
-აქ ამის საკითხავად მოხვედი?გაინტერესებს მართლა ვფიქრობ თუ არა რომ შენ ანასტასია არ გიყვარდა?
-არა ამის გამო არა!მაინტერესებს შენი აზრით სიყვარული შემიძლია?
-შენი აზრით რა არის სიყვარული ანდრია?
-სიყვარულია როცა ვერ იძინებ რადგან ის შენზე გაბრაზებულია?-კითვა დასვა ანდრიამ.
-არის!
-სიყვარულია როცა გინდა სულ მას ხედავდე?
-არის!
-სიყვარულია როდესაც მისი შეხებისას ჟრუანტელი გივლის?
-არის!
-სიყვარულია როცა სიზმარშიც მას ხედავ?
-არის ანდრია არის!
-მაშინ ელენა...
-მაშინ ანდრია შენ თუ ამ ყველაფერს გაბიცდიდი ანასტასია გიყვარს!
-არა ელენა!
-აბა?
-მაშინ ელენა თუ ეს ყველაფერი სიყვარულია ....მე შენ მიყვარხარ ელენა!
-რაა?
-ჰო სიგიჯემდე და გარწმუნებ მე შენ სიგიჟემდე სიგიჟემდე მიყვარხარ!
-ნუ სულელობ!ჯერ კიდევ ერთი თვის წინ ანასტასიას მისტიროდი ახლა რა თამაშს თამაშობ?!-გატეხილი ხმით მიმართა გოგომ.
-არ ვთამაშობ მართლა მიყვარხარ!გემუდარები ზურგს ნუ მაქცევ...ვიცი რომ გიყვარვარ ასე რომ ნუ ცდილობ დამტანჯო და თავიც დაიტანჯო!
-ანდრია!
-გიყვარვარ?
-....მეე....მიყვარხარ!მაგრამ...
-მაგრამ?
-მეშინია ანდრია მგონია რომ შენთვითონ ვერ გაგიგია რას გრძნობ!
-მე ვიცი რას ვგრძნობ და მინდა შენც იწამო ამ გრძნობის!გჯერა ჩემი?-სუნთქვა შეეკრა პასუხის მოლოდინში.
-მჯერა ანდრია!-ბიჭმა ფართოდ გაიღიმა და ტუჩები მიაწება.
.....................................
უნდა მაპატიოთ ისეთ ადგილას ვიყავი ვერანაირად დავდებდი უბრალოდ დროც კი არ მქონდაა...ბოდიში კიდევ ერთხეელ.