მე და ნენემ მოვიარეt მთელი მე და ნენემ მოვიარეt მთელი რუსთაველი....ნაყინები ნაყინებიც მივირთვით,ეკლესიაშიც ვიყავით და ბევრიც ვიბოდიალეთ საღამო ხანი იყო,ვენდისში გადავწყვიტეთ წასვლა,გზაში ვიცინოდით როდესაც ნენემ ხელი მკრა ანაბელ წინ გაიხედეო.როდესაც გავიხედე,დავინახე როგორ მოდიოდა ალექსანდრე მეგობრებთან ერთად,მოზრდილი თმა გადაწეული ჰქონდა,მუხლამდე წვდებოდა შავი პალტო,თვალები როგორც ყოველთვის სევდიანი ქონდა მიუხედავად იმისა რომ იცინოდა.....რაც მთავარია თითები,თითები თხელი და ლამაზი ფოთოლივოთ თხელი ჰქონდა ისე გამიარა გვერდზე მხოლოდ ერთხელ გამომხედა და წავიდა..მე ფიქრებში გართული ვიყავი ნენეს საერთოდ აღარ ვუსმენდი,მხოლიდ მისი თვალები მედგა წინ და რობოტივით მივყვებოდი ნენეს,ვენდისში გავამზადებინეთ რაც გვინდოდა დაროდესაც გარეთ გამოვედით წინ ალექსანდრე გვედგა,იმდენად დავიბენი მეგონა მეჩვენებოდა ..ფიქრებიდან ნენემ გამომიყვანა .....ალექსანდრე ჩაფიქრებული მიდიოდა,ამჯერად მარტო იყო ,თითქოს ახლა იყო ისეთი როგორიც იყო სინამდვილეში სევდიანი და უზომოდ ნამდვილი, მიდიოდა და თითქოს მთელი სამყაროს დარდი ქონდა მხრებზე მოკიდებული,მინდოდა მოვხვეოდი და დავხმარებოდი ამ დარდის ტარებაში ,მაგრამ ის ამავდროულად იმდენად ცივი იყო თითქოს მის თხელ თითებს ნიავიც არ ეკარებოდა,როდესაც ნენემ ხელი მკრა რს გჭირსო ალექსანდრე ჩემს წინ აღარ იდგა,რატომღაც სიხარულის ნაცვლად ჩემი გული დარდმა მოიცვა,თითქოს სხეულში მდუღარე წყალი ჩამასხეს,ყველაზე ცუდი ის იყო,რომ ამ გრძნობაზე ვერავის ვეტყოდი ვერც ნენედ ვერც მარიამს და ვერც სხვას ეს გრძნობა იმდენად სათუთი იყო,რომ ვერც ავუღწერდი ვერავის,ან რს მეთქვა? უცხო ადამიანი მიყვარდება თქო? ამას ხომ მეც ვერ დავიჯერებდი ადრე რომ ვინმეს მოეყოლა,თავს ვაჯერებდი რომ ალექსანდრეუბრალო გატაცება იყო,მაგრამ მანც მასზე ვფიქრობდი მის თვალებზე მის სევდაზე მიმდოდა რაღაც მეღონა მაგრამ ვერც ვერაფერს გაბაკეთებდი..მე ხომ ერთი ჩვეულებროვი გოგონა ვიყავი რომელსაც არასდროს აღიქვამდა სერიოზულად
მე ხომ ერთი მეოცნებე ვარ რომლის ოცნებაც ოვნებოდა დარჩებოდა,გადიოდა კვირები და მასზე ფიქრებიც არ წყდებოდა,მიდი თითოეული სიტყვა გულზე მხვდებოფა და ვცდილობდი გამეგო რად გრძნობდა ამათუიმ ლექსის წერისას,მინდოდა მისი ფიქრები გამეგო მაგრამ ის მხოლოდ იმ დოზით გვაცნობდა საკუთარ თავს რამდემადაც თვითონ სურდა, იმის იქით კი კედელი ქონდა ამოშენებული და არავის უშვებდა იმ კედლის იქით და ამ პატატარა უცნობ გოგონას ხომ მითუმეტეს არ მიუშვებდა ახლოს,პირიქით გაეცინებოდა კიდეც და მის ერთ-ერთ თაყვანისმცემელს მიმათვლიდა რაც არ მინდოდა,თავის ლექსებში ყოველთვის იმაზე ამაცვილენდა ყურადღებას თუუ რა საშინელი ადამიანი იყო,მაგრამ მისი სიცუდე მე არ მაშინებდა პირიქით უფრო მეტად მინდოდა მასთან ურთიერთობა.ერთ დღესაც ყოველგვარ სირცხვილს და მორიდებას გადავაბიჯე და მივწერე,მზად ვიყავი მისი სიცივეც ამეტანა და მივწერე
-როგორ ხარ ალექსანდრე?
იმ დღისით ტელეფონისთვის ხელი არ გამიშვია მაგრამ პასუხი არ მომსვლია ჩავთვალე ,რომ არც მოვიდოდა და დავიძინე,მეორე დილით დავხედე ტელეფონს მაგრამ არაფერი საბოლოოდ გადავიწურე იმედი,ვფიქრობდი ალბათ ჩემნაირი მილიონი წერს და ყველას ხომ არ უპასუხებს თქო





ბავშვებოოო