გამარჯობათ მეგობრებო.მინდა გითხრათ რო ვინც კითხულობდით"თანახმა ვარ მოგიყვანო ცოლად" არის ჩემი ისტორია უბრალოდ დამავიწყდა პაროლ ამიტომ აქ ავტვირთავ როგორც კი ამ ისტორიას დავასრულებ.
_______________


-სასიამოვნოა თქვენი გაცნობა.
-ხო. ბატონი ალექსანდრე როგორც უკვე მიხვდი ქათული სამართლის ისტორიას გვასწავლის და მერე სამართლის მეთოდებს.
-ესეიგი ეს ერთი წელი ბოლომდე გვასწავლის?
-არამხოლოდ ეს ერთი წელი.
-შენ საიდან იცი?....-კიდე აპირევდა რაღაცის თქმას მაგრამ კატომ ჩაერია საუბარში.
-იმ გოგოსგან ანუ ლიკასგან წეღან რო ეკამათე თავი შორს დაიჭირე საკმაოდ წაკლააა.
-მე მასთან არაფერი მაქვს გასაყოფი არ შემეხოს და არ შევეხები.
-ის ასე არ გაჩერდება აუცილებლად გამოგიწვევს კიდე.
-შევეცდები არ ავყვე.-საუბარი აქ დასრულეს ლექცია დაიწყო.
ლექციებმა მშვიდად ჩაიარა. ნიცამ დას გაუარა და წაიყვანა. ასე გრძელდებოდა თითქმის ერთი თვე. ნიცამ საკმად დაუმეგობრდა კატოს და ბიჭებს. ნიცამ მეგობრებს მის შესახებ ყველაფერი უამბო.ლიკაც ხანდახან თუ წაკბენდა. ერთ დღეს ნიცა აუდიტორიაში რო შევიდა ყველამ მას შეხედა. ყურადღება არ მიუქცევია, უცებ ლიკა გაჩნდა მასთან.
-ამას გვიმალავდი გოგო?
- ვერ გავიგე. რაზე მეკითხები?
-ტერორისტი ყოფილხარ და შენი მშობლებიც ერთ_ერთ აფეთქებას თან შესწირვიან თურმე.-ნიცა უცებ წამოვარდდა ფეხზე და ყელში წვდა.
-არასოდეს გესმის არასოდეს ახსენო შენი ბინძური ენით ჩემი მშობლები. არასოდეს მოიხსენიო კიდე ესე თორე გეფიცები მათ საფლავს განანებ რო გამიცანი.
-მემუქრები?
-როგორც გინდა ისე მიღე.
-ნიცა გაუშვი მოკლავ.-ევედრებოდა კატო.
-კატო გადი.
-სიმართლე მწარეა ხო?
-გაჩუმდი ლიკა ნუ იწვევ. თქვენ კიდე რას დგეხართ დამეხმარეათ.-უცებ შემოვიდნენ ივანე და სანდრო და მივარდნენ ნიცას.
-ნიცა რას აკეთებ გაუშვი.-უცებ უშვა ხელი მიტრიალდა ჩანთა იღო და კარებში ლექტორს შეჯახა.
-მაპატიეთ.
-ნიცა დამელოდე.სად მიდიხა?
-არ გამომყვეთ.
-რა ხდება?-იკითხა ლექტორმა. ყველა ჩუმათ იყო.
-ზოგიერთებმა იქ ჩაყე ცხვირი რაც მათი საქმე არ იყო.
-შენც ხოარ გადახვედი მის მხარეს?-იკითხა ლიკამ ირონიით.
-მოგკლავ გეფიცები კიდე ერთხელ თუ შეეხები მას ან მის ოჯახს მას არც კი დაველოდები.
-საკმარისია ახლავე დატოვეთ ორივემ აუდიტორია.-კატოს ხმა არ ამოუღია პირდაპირ გავიდა. ლიკაც მიყვა.

(ნიცა)
ნიცამ უნივერსიტეტიდან გამოსულმა საფეხურზე ფეხი იღრძო და გზა ვერ გაგრძელა. ივანემ და სანდრომ დახმარნენ და იქვე ჩამოსვეს. არცერთი არაფერს არ ეუბნებოდა.
-ასეთი ვხდები როცა მათ ღირსებას ეხებიან. იმედია ამის გამო არ.....
-არააა რათქმაუნდა. მეცმასე მოვიქცეოდი შენს ადგილას.
-არ მინდა ჩემს გამო პრობლემები შეგექმნათ.
-შენ არასოდეს შეგვიქმნი პრობლემას.- უთხრა სანდრომ და ჩაეხუტა.
-აღარ იტირო ხო.არ ღირს ის ამათ.
- მე მის გამო არ ვრირი მე უბრალოდ ფეხი ძალიან მეტკინა.
- კიდე გტკივა?
- არა უკვე აღარ.- ამ დროს გამოვიდა გარეთ კატო. და მათან მივიდა.
- კარგად ხარ?
- კი უბრალოდ ფეხი ვიღრძე.
- ცოტახანს აქ ვიყოთ და მერე წავიდეთ კაფეში. ლექციაც დასრულდება და ჩემ ჩანთას ავიღებ.-თქვა კატომ.ლექცია დასრულდა კატომ ჩანთა გამოიტანა აუდიტორიდან და წასვლას აპირებდნენ როცა ისევ ლიკმა მივიდა მათან .
-სიმართლე მწარე რო იყო კი ვიცოდი მაგრამ ასე?
-ლიკა წადი.-უთხრა ივანემ.
-შენც შენი მშობლების მსვავსად ტერორისტი ხარ?ისე რას გეკითხები? რათქმაუნდა იქნები.-ნიცას სულ დავიწყდა ფეხი ადგა ახლოს მივიდა და უთხრა.
-კარგად მომისმინე და დაიმახსოვრე რადგან კიდე არ გაგიმეორებ. ჩემ მშობლებზე და ჩემს სარწმუნოებაზე კიდე იტყვი რამეს და ჩათვალე ჩემი პირველი მსხცერპლი შენ იქნები.
-ისევ მემუქრები?
-დიახაც.
-ასე არ უნდა ბრაზდებოდე სიმართლის მოსმენისას. -ნიცამ მოთმინება დაკარგა და ისევ წვდა ყელში.როცა გვანცაას და ნუცას ხმა გაიგო.
-ნიცააააა გაუშვი ხელი.
-დაიკო რას აკეთებ?
-მადლობა უთხარი ამათ შემდეგში ასე არ გაგიმართლებს.- ხელი უშვა და ყურადღება არ მიუქცევია ხველება ავარდნილ და შეკრებილი რბოსთვის. ბატონი ალექსანდრე შორიდან უყურებდა და ერთს ხვდებოდაეს გოგო იმაზე ძლიერი იყო ვიდრე ეგონა. არ იცოდა რატო ჩხუბობდა მაგრამ მაინც ასე მიაჩნდა.გვანცამ ნიცას ისეთი მზერით შეხედა მიხვდა ხმა რო არ უნდა ამოეღო.
-დღეს ორივემ ძალიან გამაბრაზეთ.
-მოიცა ამან რაღა დაშავა?-იკითხა გაოცებულმა ნიცამ.
-უპასუხე პატარა ქალბატონო.
-ისეთი არაფერი ჩემზე ერთი წლით უფროსი ბიჭი შემომელახა ბურთის თამაშის დროს.-ეს მანამ უთხრა სანამ უნივერსიტეტის ეზოს გასცდებოდნენ. ნიცას ისეთი სიცილი აუვარდა ისევ ყველა მას უყურებდა.
-მოიცა რა ქენი?
-აი ხო გითხარი შენ ბრაზდებითორე ნიცას გაეცინება თქო?-უცებ გაჩედა პატარა ქალბატონი და ხელები გადაიჯვარედინა.
-აბა ეხლა ორივე გაჩუმდით. გაბრაზებული ვარ და დღეს დაისჯებით ერთი სახლს დალაგებს მეორე კი ვახშამს მოამზადებს.
-შანსი არააა ხო იცი მე და ცეცხლს რა ცუდი ურთიერთობა გვაქვს, ნუსაჭმელზე აღარაფერს ვამბობ.
-მე კიდე ხო იცი ცოცხი რო დამინახავს იმალება.
-ხმა არ გავიგო თქვენი.დავამძიმსბ იცოდეთ და ოთახებზეც გადავალ.
-ვჩუმდები.-ერთხმათ თქვეს და ახლად გაჩერებულ მარშუტში ავიდნენ.
ბინაში დაბრუნებულებმა გვანცამ მაინც არ შეიცვალა აზრი და ყველაფერი მათ გაკეთებინა. მაგრამ ნიცამ მაინც ვერაფერი გაკეთა და ისევ გვანცამ მოამზადა ნიცამ კი სხვა ოთახები დალაგა.
-რა მაინტერესებს იცით?-იკითხა გვანცამ და ორივეს გადახედა.
-რა?
-როგორ ახერხებთ ყოველთვის უსამოვნების პოვნას?
-რა ჩევენი ბრალი გვანცა?უსიამოვნება თვითონ გვეძებს.
-უი ნუცა ეს როგორ დამავიწყდა თქვენ ხო არაფერს აშავებთ უბრალოდ,შარი დაგდევთ და ვერ ემალებით.
-ხო ასეა.
-თქვენი ხმა არ გავიგო. სასჯელს მერე მოგიფიქრებ ნიცა შენ.
-მოიცა ის რა იყო წეღან აბა?
-ეგ სასჯელი არ იყო ეგ სახლის მოწესრიგება იყო.
-ეს უსამართლობა დაო.
-ხმა.
-კარგი ხო.
-მე ვიძინებ.
-მინი ნუციკო დაიძინე რო შენი სასჯელიც არ შეიცვალოს.
-ხანდახან მგონია მისი უფროსის სული ამაშიც გადმოვიდა.
-ნუცააააააააა
-მივდივარ.-ასე დასრულდა მათი ის დღე.
მეორე დღეს უნივერსიტეტში შეშულს ისევ ლიკა დახვდა მაგრამ იქვე იყო კატოც.
-ნიცა როგორ ხარ?-გადაკოცნა და იქეთ გაიყვანა.
-კარგად კატო შენ?მოიცა სად მიმათრევ?
-იმ სატანას უნდა მოგაშორო. კიდე მოიფიქრებს ეგ რამეს.
-რაას გადამეკიდა ვერ ვხდები?
-ვინმე გაწუხებთ გოგონებო?
-ღმერთო შენ მიშველე. ძალიან შეგვაშონე პატივცემულო.
-მაპატიეთ არ მინდოდა.
-ნიცა რამე პრობლემა გაქვს?
-არა არანაირი.
-შეგიძლია გამომყვე?გუშინდელზე მინდა საუბარი.
-კარგით.-ალექსანდრე რო ცოტა მოშორებით გავიდა კატოს გადაულაპარაკა.-შარში ვარ.
-თან დიდ შარში.
-მადლობა გამხნევებისთვის.
-გელოდები ნიცა.
-მოვდივარ პატივცემულო.-მანამ სანამ შევიდოდა ათასჯერ ინატრა მიწა გასკდომოდა და შიგ ჩავარდნილიყო.-უფალო ამ ერთხელაც გადამარჩინე და შევეცდები შემდეგში ასე აღარ მოვიქცე. შენც არ გჯერა ხო? არც მე.- ზევით იყურებოდა თან ლაპარაკობდა და ისე მიდიოდა.-ნუ შენც მართალი ხარ ვერაფერს გეტყვი.
-ვის ელააპარაკები?
-ვაიმე.-გულზე ხსლი დაიდო და დაფთხალი თვალებით შეხედა ლექტორს. -ის მე... ის.. გქვენ.
-რაა გჭირს ავალიანი ენა გადყლაპე.
-არა უბრალოთ ძალიან შემაშინეთ.
-ვინ მე?
-ხოოო.
-შენ საუბრობდი შენთვის გიჟივით და კიდე მე შეგაშინე?
-მაპატიეთ.
-კარგი.მოკლედ მინდა გითხრა რო გუშინდელი შენი საქციელი ძალიან ცუდი იყო ასე არ შეიძლება. ამ ერთხელ დავხუჭავ თვალს მაგრამ შემდეგში არ განმეორდეს.
-პატივცემულო ბოდიშს გიხდით გუშინდელის გამო. მაგრამ თუ კიდევ ერთხელ მეტყვის იგივეს დამიჯერეთ გუშინდელი იმასთან შედარებით არაფერი იქნება.ნუ გამომიწვევს და არაფერს ვეტყვი.
-კარგი მასაც დაველაპარაკები.
-ნუ ეხლა თუ თქვენ დაელაპარაკებით-თავისით ჩაილაპარაკა.
-რაიმე მითხარი?
-არა არაფერი.კარგით მაშ მე წავალ ლექცია მაქვს.
-კარგი წარმატებული დღე.
-მადლობთ თქვენც.- მადლობა ღმერთო.
-რა მოხდა?-კატო ისევ იქ ელოდა.
-არაფერი დამელაპარაკა და მითხრა გუშინდელი არ განმეორდესო.
-გასაგებია წამოდი შევიდეთ ეხლა ლექციაზე.-ლსქციამ მშვიდად ჩაიარა.ლექციიდან გამოსულმა კატომ სახლში წასვლა გადაწყვიტა რადგან რაღაც დარჩენოდა.ნიცამ კი იქვე ახლოს პატარა კაფეში შევიდა.წვენი მოითხოვა და წიგნის კითხვა დაიწყო. მალევე შემოვიდა კაფეში ლექტორიც და მის წურგს უკან დაიკავა ადგილი. ნიცას მობილური ამღერდა ვიდეო ზარით ურეკავდა გვანცა.
-რა ხდება ვინმე მოკლეს?თუ ვინმე მოგსდევს?-სწრაფად მიაყარა და ჩანთაში რაღაცის ძებნა დაიწყო.
-კარგად დაიკო შენ როგორ ხარ?
-რატო მეაფირისტები რა ხდება?
-შენი სასჯელი ვიპოვე.
-რა?-უცებ შეშვა ჩანთას და მობილურს მიუტრიალდა.-რა სასჯელი?მე ხომ დაგპირდი მეტს არ ვიზამ თქო.
-ვიცი მაგრამ დასჯაც აუცილებელია.
-არ მითხრა შალვა ჩამოვიდაო თორე გავგიჟდები.ჩამოვიდა ხო ეხლა რა ვქნა სად დავიმალო?ამაღამ არ მოვალ.
-აუცილებელია შენი მოსვლა შენი ხელი უნდა ითხოვოს ჩემი ხო არა.
-გაგიჟდი ხო შენ? სად ჯანდაბაში წავიღე ეს ყურსასმენები?
-შეშვი მაგ ჩანთას. არ ჩამოსულა შალვა.
-დროზე ვერ მითხარი მოვკდი ნერვიულობით.
-მაგრამ.
-რა მაგრამ? თქვი გოგო ნუ ამომხადე სული.
-მაგრამ შენ მიდიხარ მასთან.-უცებ აკისკისდა ნიცა.-გაჩუმდი გოგო დაყრუ ხალხი.
-რა კარგად იხუმრე გვანცა.-გვანცას სერიოზულ სახეს რო შეხედა მიხვდა არ ხუმრობდა.-მოიცა არ ხუმრობ?
-არააა.
-იქ რა მინდა ეხლა?რამე მოხდა?
-კი. წყლის მთავარი მილის გამორთვა დაგვივწყებია და მილები დაზიანებულაა.
-მერე მე რა მინდა?სანტექნიკოსი ვარ?
-მგონი დაგავიწყდა მამას ერთად ყველაფერს რო აკეთებდი და იძახდი რო გავიზრდები სანტექნიკოსი უნდა გამოვიდეო.
-მერე მას შემდეგ 8 წელი გავიდა.
-მაგრამ ყველაფერი გახსოვს.
-არა ვერ წავალ.
-მე არც მითხოვია ეს სასჯელია.
-მართლა რო მომიტაცოს მერე უკან მიმიღებ?-კი იცოდა რო შოთა არაფერს იზავდა მაგრამ როგორმე უნდა გადაერწმუნებინა.
-არაა არ მიგიღებ.
-დაც ასეთი უნდა რა. როდის მივდივარ?
-ამ საღამოს ჩქაროსნულით წახვალ.-უცებ თვალი მოკრა ნიცამ დის უკან მდგომ მამაკაცს რომელიც უყურებდა და უსმენდა.
-გვანცუს ვინაა ეგ სიმპატიური მამაკაცი შენს უკან?
-რა?სად? მაპატიეთ ბატონო ნოე რაიმე გნებავთ?
-არა არაფერი.
-დაო მაგაზე ამბობ უჟმური უფროსი მყავსო?შენ მგონი მხედველობა დაგაკლდა.-უცებ უთხრა და გათიშა. ერთი კარგად ჩაიცინა და თავისით ჩაილაპარაკა-ესეც ასე ერთით ერთი დაიკო.-ორ წუთში ისევ დაურეკა.ჩანთა აიღო და ღიმილით უპასუხა. უკვე ლექცია ეწყებოდა და ამიტომ შენობა დატოვა.ბატონი ალექსანდრეც უკან მიყვა.
-გისმენ გვანცუს.
-მოგკლავ სახლში რო მოვალ არ დამხვდე.
-მეც მიყვარხარ დროებით.
-ოხ ნიცა ოხ.
-არ არსებობს.-უცებ დაიყვირა და მობილურს დახედა.
-რა მოხდა?
-კიდე მე მეკითხები რა მოხდა?უთხარი უკვე ხო რო მივდივარ?
-ვის შოთას? არა მე არფერი მითქვამს.ყოველ დღე გირეკავს მაინც.
-კარგი კარგად ვუპასუხებ თორე არ გაჩერდება.
-კარგი დროებით.-გვანცამ გათიშა ნიცა კი ისეთ გაბრაზებული იყო ვერაფერს ამჩნევდა.
-გისმენ შალვუშ.
-როგორ ხარ ჩემო სიცოცხლევ?
-შალვა ჩვენ ხომ შევთანხმდით?
- რაზე მეუბნები?
-რო ყოველ დღე არ დამირეკავდი და ასე არ მომართავდი.
-ხო მაგრამ ვერ გავძელი.
-კარგი ეხლა დროებით ლექციაზე შევდივარ.
-აქეთ არ მოდიხარ?-ნიცას გაუკვირდა ეს რო კითხა.
-რატო მეკითხები?
-ისა მილებია შესაკეთებელი.
-მეტი არ მინდა შენი ხელი ერიოს მაგაში. აბა კარგად ეხლა.-მობილური გათიშა და აუდიტორის კარი გამოხსნა.ლექტორიც უკან მიყვა.პირდაპირ კატოსთან მივოდა ჩანთა დადო და თავი მერხზე ჩამოდო.
-მშვიდობა გაქვს?
-კი სულ მშვიდობა გვანცა მიშვებს ბათუმში შალვას ხელი უნდა შეუწყოს ჩემს მოტაცვაში.-უცებ თავი ვერ შეიკავა კატომ და გადაიკისკისა.-გაგიჟდი?გაგადებს ეხლა.
-უკაცრავად პატივცემულო.
-არ განმეორდეს.
-რა მოიცა არ გაგდო?
-არააა.
-მგონი არააა კარგად ხო იცი?
-ნუ ხარ შენ შურიანი უსმინე ეხლა და მერე მომიყევი ყველაფერი.
-წერტილსაც კი არ გამოვტევ.-ლექციამ მშვიდად ჩაიარა. გამოსვლის თანავე ჩაირთო ნიცა და ყველაფერი უამბო.
-ესეიგი შესაძლოა მართლა მოგიტაცოს?-უცებ გვერდით ჩავლილმა ალექსანდრემ ეს რო გაიგონა მობილური აიღო და ახლოს დადგა მათი საუბარი რო გაეგო.
-დამცინი?არაა რათქმაუნდა უბრალოდ რაღაცას იტყვის უცებ და მერე მთელი წელი აჩემებული აქვს მაგრამ ვერ აკეთებს. ხო გითხარი არაა უკვე.
-შენ რა ერთგული ბიჭი გეძლევა და შენ უარს ეუბნები.
-კიდე დიდხანს უნდა დამცინო?
-ხო კარგი. ისე თუ მართლა მოგიტაცა შეცდენილს უკან აღარ მიგიღებთ.-უცებ უთხრა ლოყაზე აკოცა და გაიქცა.
-გიჟია.-ბინაში მივიდა ტანსაცმელი პატარა ჩანთაში ჩალაგა და უკვე გასვლის დრო იყო გვანცა და ნუცა რო შემოვიდნენ.
-მოგისწარით.
-გამარჯობა და კარგად.-კარში მდგომებს ჩაეხუტა და აკოცა.
-აბა შენ იცი. შალვა მომიკითხე დაო.-მიაძახა ნუცამ. რასაც ნიცას გმინვა მოყვა.მატარებელში დაჯდა მობილური ამოიაღო და დარეკა.
-თამარ როგორ ხარ?
-გაგახსენდა მიტოვებული მეგობარი?
-შენც არ გახსოვარ ისე.
-ხო ძნელი აღმოჩნდა სტუდენტობა.
-რას შვრები სად ხარ?
-სამი დღით სოფელში მივდივარ.
-მართლა?
-ხოო. რა მოხდა?
-მეც მოვდივარ.
-აუ რა კარგია.გადმოხვალ ჩემთან?
-ვერა ამაღამ ძიასათან უნდა დავრჩე.
-ძია მიშო ჩამოვიდა?
-არააა თორე მე ჩამოვიდოდი?
-ხო მართლა რატო მოდიხარ?
-მილი დაზიანდა და უნდა შევაკეთო.-თამარს ჩაეცინა.-რატო იცინი?
-ისე გამახსენდა როგორ აკეთებ მილებს და.
-რატომღაც არ მჯერა მაგ ტყუილის.მაგრამ კარგი დავიჯერებ ხვალე ჩემთან გელოდები ღამითაც დარჩები.
-აუცილებლად მაგაზე როგორ გეტყვი უარს.
-კარგი აბა დროებით.
-დროებით.-მობილური გათიშა და თვალები დახუჭა ისე ჩავიდა არც დაუძინია და არც თვალები გაუხელია. წარსულზე ფიქრობდა და მამის სიკვდილს ისევ საკუთარ თავს აბრალებდა.(რატო აბრალებდა საკუთარ თავს ამასაც მალე გავიგებთ).სოფელში წასვლას ვერ ასწრებდა ამიტო სხვა გზა არ ქონდა ძიასთან უნდა დარჩენილიყო. მართალია ძია საქართველოში არაა მაგრამ ბიცოლა ხო არის არააა. ტაქსი გაჩერა ავტობუსის თავი არ ქონდა და მისამართი უთხრა.კარზე დაკაკუნა და შევიდა.
-ბიცოლაააა სად ხარ?-ხმა რო არ გასცა ეუცნაურა.
-ვაიმე ეს ვინ მოსულა. ჩემო ერთადერთო ჩემო წითურო. როგორ მომენატრე ბიცოლას ანგელოზო.
-მეც მომენატრე ძალიან.
-ასე უცებ როგორ გაჩნდი აქ?ან რატო არ გამაფრთხილე? მოვემზადებოდი.მარტო ხარ?
-ხო ბიცო მარტო ვარ. იმიტო არ გაგაფრთხილე რო სურპრიზი გაგიკეთე ვიცოდი გაგახარებდი.
-შენ გენაცვალოს შენი ბიცოლა.რატო ჩამოხვედი ?
-წყლის მილია გამოსაცვლელი ეტყობა მთავარი წყლის გათიშვა დამავიწყდა და ეხლა წყალმა რო იმატა დაზიანა მილი.
-მერე მე ვერ მითხარი გავაკეთებინებდი.
-შენ ისეც ბევრი საქმე გაქვს. აბა როგორ მიდის შენი კერვის საქმე ხო გაქვს ახალი შეკვეთები?
-კი მაქვს. ძალიან დამეხმარა შენმა ნახატებმა.
-მართლა? მიხარია.-თან საუბრობდა და თან მაგიდას უწყობდა.ნიცა თავს უცნაურად გრძნობდა თითქოს ვიღაც უყურებდა ძალიან მონატრებული. შეცბა და აქეთ იქეთ მიხედ -მოიხედა.ამ დროს წამოიწყო ქეთი ბიცოლამ იმ თემაზე საუბარი რაც არ სიამოვნებდა.
-ნიცა ბიცოლას გახარებავ, შეიძლება რაღაც გითხრა?ხოარ გამიბრაზდები?
-ბიცოლა მე მხოლოდ ერთ ადამიანზე როცა მელაპადაკები მაშინ გიბდაზდები.
-ვიცი და მაგაზე მინდა საუბარი.იქნებ დაილაპარაკოთ და შერიგდეთ?უკვე დიდი დრო გავიდა.
-ბიცოლა გთხოვ.-ცრემლები მოადგა თვალებზე.
-მეც გთხოვ შვილოო იქნებ...-არ აცადა დასრულება ნიცამ.
-კარგი დავუშვათ და ვაპატიე, მე მამა გამიცოცოხლდება?ჩემი ფობიები გაქრება? ჩემს ცრემლში გატარებულ 5 წლის ღამეს ეშველება? მიპასუხე!! შენთვის რო გაეკეთებინა ვინმეს იგივე აპატიებდი? და ამ ყველაფერს მამათქვენიც რო შესწირვოდა? მიპასუხე და ვაპატიებ.
-მაპატი შვილო. უბრალოდ ხომ იცი მას როგორ უყვარხართ არააა.
-არააა არ ვიცი და არც მაინტერესებს. უთხარი თუ ჩამოვა არ მნახოს თორე ძიას ყველაფერს ვეტყვი.
-მითხარი იმ დაწყევლილ დღეს დაგიშავა.....-ისევ შეაწყვეტინა საუბარი.
-ამას ვერასოდეს გაიგებს ვერავინ.
-კარგი დამშვიდდი.
-მე ზევით ავალ არაფერი არ მინდა მე შენ მირთვი.-ოთახში ავიდა მობილური აიღო და თამროს მიწერა.
-"თამარ გთხოვ ჩამოდი და წამიყვანე რა,,
-"რა მოხდა ნი?,,კარგად ხარ?"
-"აქ არის ვგრძნობ გთხოვ ჩამოდი მაგრამ არ თქვა რო მე მოგწერე,,
-"მოვდივართ მე და ლეო დამშვიდი და არ ინერვიულო,,
-"გელოდები,,
-"გვანცას დაურეკო?,,
-"არა არავითარ შემთხვევაში.,,
-"კარგი,,-ერათი სათი წინ და უკან დადიდა ოთახში მანქნის ხმა როგორც კი გაიგო გავიხა ოთახიდან. უკვე სახლში შემოსულიყვენ და ერთმანეთს იკითხავდნენ.
-ჟღალოოო-წამოიყვირა თამარმა და მთელი ძალით ჩაეხუტა.-რატო არ მითხარი თუ ჩამოდიოდი? გვანცას რო არ ეთქვა ალბათ არც მეტყოდი.
-სურპრიზი მინდოდა შენთვისაც გამეკეთებინა-ისევ ეხუტებოდნენ ერთმანეთს არ შორდებოდნენ. ნიცამ თამარს გადაუჩურჩულა.-გთხოვ მალევე წავიდეთ.
-კარგი.
-გადი გოგო შემახედე ჩვენს ჟღალზე.
-არ მაცადო მეგობარის მოკითხვა.-თვალი ჩაუკრა თამარმა ლევანს და ანიშნა წავიდეთო.
-ნუ მეტლიკინები.ნი სოფელში მივდივართ არ წამოხვალ შენც?
-მართლა? კი როგორ არაა წამოვალ.
-ნიცა იქნებ დარჩენილიყავი.
-არა ბიცოლა წავალ და დილასვე შევაკეთებ.
-კარგი როგორც გინდა ბიცოლას ანგელოზო.ხოარ გამიბრაზდი წეღან?
-არააა.
-მოდი გაკოცო.-აკოცა და კარი გაიხურა.უამრავ თემაზე ილაპარაკეს სოფელამდე მისვლამდე.
-ნიცა ხო დარჩები ამაღამ ჩვენთან? ჩემები უკვე გველოდებიანა.
-კარგი მხოლოდ ამაღამ ხვალე ჩემთან დარჩები. მარკეტი ხო არის არაააა აქ?
-კი არის.-უპასუხა ლეომ-მოდი მე შევალ რაიმე თუ გინდა.
-რატო?
-შალვაც აქ იქნება ეხლაა
-კარგი. აი ეს ფული და ეს კიდე საყდლების სია.
-კარგი მალე დავბრუნდები.-ლევანი გადავიდა. თამარმა ნიცას გადახედა.
-როგორ მიხვდი იქ რო იყო?
-თავიდან ქურთუკი შევნიშნე შემდეგ მზერა ვიგრძენი.
-იქნებ დაელაპარაკო არ აპატი მაგრამ ელაპარაკო.
-შენი აზრით რო დაველაპაარაკები მერე გავძლებ მის გარეშე.
-ის შენი...-არ დასრულებინა ნიცამ.
-შემეძლო ის შეცდომა მეპატიებინა მაგრამ იმ ყველაფერმა მამაც შეიწირა.
-ის უბედური შემგხვევა იყო.
-ორივემ კარგად ვიცით რო ეს ტყუილია.
-მე არ ვფიქრობ ასე. ეს შენი აკვიატება.
-აღარ მინდა ამ თემაზე საუბარი.ვიცი მალე ჩამოვა ჩემს სანახავდ თბილისში.
-და მერე რას გაკეთებ?ხო იცი თავს ასე არ დაგანებებს. არც შენ და არც გვანცას და ნუცას. მას უყვარხართ.
-არ მინდა ეხლა ამ ყველაფერზე ფიქრი გთხოვ.
-კარგი.-მალევე დაბრუნდა ლევანი. თამარის მშობლები დიდი სიხარულით დახცდნენ.
-როგორ გაზრდილხარ და გალამაზებულხარ ნიცა.
-მადლობა მერაბ ძია.
-ასეთ დროს რატო ჩამოდი მშვიდობა შვილო?
-კი ბიცოლა სახლში მილი დაზიანდა და უნდა შევაკეთო.
-მერე ჩვენ ვერ გვითხარი შვილო შეგიკეთებდით.
-არ მინდოდა თქვენი შეწუხება.
-ეგ რაფერი ლაპარაკია ჩემო გოგო? მე რო რამე დამჭიფდეს არ უნდა გთხოვო?
-კი როგორ არა უნდა მთხოვოთ.
-ხოდა აწი ასეთი რამე რო იქბება თამარს ეტყვი თამარი გვეტყვის ჩვენ და შევაკეთებთ.
-კარგით.-მშვიდად ივახშმეს.ოთახებში გადანაწილდნენ, რათქმაუნდა ნიცა თამართან მოთავსდა.
-რაღაც გინდა ხო რო მითხრა?-კითხა ნიცამ თამარს.
-კი.
-გისმენ.
-იქნებ უთხრა რო ვერაფერი დაგუშავა.
-მოიცა შენ საიდან იცი?
-როცა ექიმი ძია გიორგის ელაპარაკებოდა შემთხვევით გავიგე. მაპატიე რო აქმდე არ გითხარი.
-არაუშავს. არ ვეტყვი იტანჯოს კიდე.
-ნიცა...-გაწყვეტინა საუბარი.
-თამარ დავიძინოთ.
-კარგი.-ფიქრობდა მთელი ღამე. ვერ დაიძინა 6 საათზე წამოდგა თავისი ნივთები აიღო და გაიპარა არ უბდოდა ვინმე გაეღვიძებინა.სახლში შევიდა საყვარელი სურნელი შეისუნთქა და ცრემლები მოერია.მოგონებებმა წაიღო.ყველა ოთახი შემოიარა ბოლოს ჩაკეტილ ოთახს ჩაუარა გვერდულათ ზიზღით შეხედა და წავიდა საკუთარ საძინებლისკენ.ჯერ ყველაფერი დალაგა მერე კი მილების შემოწმება დაიწყო სწორედ ამ დროს გაისმაა კარზე კაკუნი.
-ნიცა მე და შალვა ვართ გავიღე კარი.
-ღიააა შემოდით.
-ჩემო სიცოცხლევ როგორ მომენატრე.-უცებ გაჩნდა შალვა მასთან და ჩახუტება დაუწყო.
-საკმარისია შალვა.
-კარგი ბოდიში.
-რა დროს წამოდი რო ვერავინ შეგნიშნა?
-6 საათზე.
-რა ქენი იპვე მილი სადაც არის გაფუჭებული?
-არა გოგო მთელი სახლი დავათვალიერე და ვერ ვიპოვე.-ეს უთხრა და თვალი ჩაუკრა გამარს.
-რა ვერ იპოვე აი აქ, აქ და აქააა ისეთი არაფერია.-უცებ წამოდგა ფეხზე შალვა და აჩვენა. ნიცამ ჩაიციბა მაგრამ არ შეიმჩნია.
-შალვა შენ რა იცოდი?
-ისა მე მე..
-რა შენ შენ? თხა ხარ ბიჭო მეე მეე რო ამოიჩემე? შენ დაზიანე ხო?
-კი-თქვა და თავი ჩახარა.
-მეტჯერ არ განმეორდეს.
-მაპატიებ?
-დავფიქრდები.- შიგნით შეძვრა გასაკეთბლად.მობილური ამღერდა არც კი დაუხედავს ისე უპასუხა და დაიწყო ლაპარაკი.
-გაგახსენდა შენი სახლიდან გამოგდებული დააა? არ მკითხავ მაინც მილი როგორ დაზინდა?თუ უკვე მიხვდი?არა როგორ ვერ მივხდით რო ამ ერთ უჯრიანი ამებას მოფიქრებული იქნებოდა? მიტაცებს მგონი მართლა და დაისვენე. მოიცა ვკითხავ.შალვა ეს მილები რო დაზიანე რა მიზანი გაქ აქ რო ჩამომიყვანე მართლა მიტაცებ?
-თავიდან კი ვიფიქრე მაგრამ მერე გადავიფიქრე.გვანცა ძალიან გამიბრაზდებოდა.
-გესმის? შენი შეშინდა თორე მართლა მომიტაცებდა.შალვა მომაწოდე რა დამჭერი ამას დავუჭერო და მოვრჩები.თამარ რას ჭამ მანდ რა იპკვე?
-შენი გაკეთებული ლეღვის მურაბა.
-მოგლავ მაი ერთი ქილა და მთლად არ შემიჭამოთ.
-რას გაჩუმებულხარ გვანცა ამოიღე ხმა.
-გვანცა არ ვარ. ალექსანდრე ვარ მინდოდა მეთქვა შენი სახელმძღვანელო აღარ მჭირდება და მოგცემ თქო.
-მოიცათ. ვაი დედა თავი შალვა გამომიყვანს აქედან.
-დასრულე?
-რა დროს დასრულება ბიჭო დამეხმარე.-უცრბ წვდა შალვა ფეხზე და ფაქტობრივად გამოათრია.-ნელა ვირო.
-რამე მე მითხარი?
-მაპატიე პატივცემულო ჩემს მეგობარს.
-რატო ტყუი?უთხარი რო თითქმის საქმროს.-მობილური მოშორებით გაიტანა და თამარს დაუცაცხანა სიცილით რო იგუდებოდა.
-გაჩუმე თორე შემომაკვდება.-მობილურს დაუბრუნდა.-იცით თბილისში არაა ვარ და არ ვიქნები კიდე რამოდენიმე დღე ამიტო იყოს თქვენთან.
-კარგი როგორც გინდა.
-ბოდიშს გიხდით წეღანდელი საუბრისთვის ჩემი დააა მეგონეთ მობილურს ვერ დავხედე.
-არაუშავს.
-თამარ რატო მაჩუმებ? არ უნდა ვიცოდე ვის ელაპარეკევა ჩემი მომავალი სააც....-უცებ გაწყვეტინა ნიცამ საუბარი.
-ერთი წუთით დამელოდეთ პატივცემულო.-მას რო ეგონა მობილურს ხმა გაუთიშეო თურმე არც გათიშულა.-აბა ეხლა ვნახავ ვინ გიშველის? საცოლე არააა? მე შენ გაჩვენებ ეხლა საცოლეს. ის არ გეყო მილები რო დაზიანე და ეხლა ლექტორთანაც შემარცხვინე.სად გარბიხარ?თამარ შენზე ვიყრი მთელ ჯავრს გეფუცები, ნუ იცინი.
-ვჩუმდები.გელოდება ლექტორი.
-სულ დამავიწყდა.მაპატიეთ პატივცემულო.მოკლედ თქცენთან იყოს ჩემი წიგნი.
-კარგი აბა კარგად.-მობილური გათიშა და გვერდით გადადო. თამარი უცნაუდად უყურებდა.
-რააა?
-მაპატიეთ პატივცემულო.-გაჯავრა თამარმა.
-რა გინდა თამარ?
-მგონი საკმაოდ სიმპატიური უნდა ჯყოს ეგ პატივცემული და თან ახალგაზრდაც.
-ახლაგაზრდა ასე 28 წლის იქნება.
-რაო რა მინდაო პატივცემულმა.
-თამარ რაიმეზე მიმანიშნებ?
-არაფერი დაივიწყე.ისევ წერ?
-კი ვწერ და ვხატავ კიდეც ისევ ამ საქმეს ვერ შევეშვი და ვერც შევეშვები ალბათ ვერასოდეს.
-სამუშოს დაწყება შეგიძლია ხატვით ხო იცი?.
-ვიცი და ეხლა რო ჩავალ აუცილებლად ვიპოვი რამეს.-რამოდენიმე დღე შალვასთან და თამარათან ერთად გაატარაა.