ალბათ ცხოვრებაშიი ყველას გქონიათ მომენტიი რომელსაც მთელი თქვენი ცხოვრება ყირაზე დაუყენებია... ასე ვთქვათ თავდაყირა ამოუტრიალებია და ყველაფერი აურევია.
იმ წამს როდესაც დამიამე და მე მრბოლელი ხალხის წინ ვიდექით ამ თემაზე ვფიქრობდი და იმ დასკვნამდე მივედი რომ მთელი ჩემი ცხოვრება თავდაყირაა... არამარტო დამიანეს გამოჩენით, აარამედ მშობლების მკვლელობითაც და საერთოდ ჩემი დაბადებით, ჩემით.. მე ვარ მთლიანად არეულობა.
-ამდენი ხანი რატომ გვემალებოდით?-გვეკითხება ასე ვთქვათ "მთავარი"
-ამმ ეს ცოტა რთული საკითხია-ვამბობ ყოყმანით დამიანე კი იმწამსვე იძახის
-პოლიციიელები ვართ-ამის თქმა და ხალხში ჩოჩქოლის ატეხვა ერთია... ყველა ერთი ნაბიჯით უკან იხევს
-რა? თავიდანვე ვიცოდი-ამბობს ზიზღით ზუკა აი ის "მთავარი" რომ ვუწოდე-არ უნდა შემოგვეშვოთ ჩვენს რიგებში
-არა, არა.. მისმინეთ-ვამბობ და ღრმად ვსუნთქავ-ყველაფერი ისე არაა როგორც თქვენ გგონიათ.. ჩვენ რაიმე მისიით არ ვართ თქვენს შორის. ჩვენ უბრალოდ მრბოლელები ვართ ისევე როგორც თქვენ. გვინდოდა გცოდნოდათ ვინ ვიყავოთ სინამდვილეში. ეს უკანაონო რბოლები კია მაგრამ აქაცაა რაღაც-რაღაც კანონები-ვამბობ და იქ მდგომებს ვუყურებ
-რატომ უნდა დაგიჯეროთ?-ამბობს ერთ-ერთი
-თუნდაც იმიტომ რომ აქამდე გვენდობოდით და პოლიცია თქვენთვის თავზე არ დაგვიყენებია-ამბობს დამიანე და წელზე ხელს მხვევს-მგონიი უკვე მოვგვარდით არა?-კიფხულობს და ზიკას თვალს თვალში უყრის
-კარგი-გვეუბნება ის და დაეჭვებოთ გვავლებს თვალს-მაგრამ ერთი შეცდომაც და თქვენც მოგკლავთ და თავსაც მოვიკლავ-ამბობს სიცილით
-კარგიი-მეც მეცინება
-ისედაა რადგანაც სევთანხმდით მე და ჩემს ქალბატპნს შეჯობრება გვინდა-ამბობს დამიანე და წარბებს ათამაშებს
-კიბატონო გზებს გაანთავოსუფლებენ ეხლავე-ამბობს ზუკა და რამდენიმე ბიჭს უშვებს-ისედა მიხარია რომ თქვენო სახეების დანახვას მოვესწარი-გვეუბნება და მიდის...
შეჯობრება არც ისე ადვილი გამოდგა ბევრი დაბრკოლება შეგვხვდა და ცხოვრებაში პირველად წავაგე.. არა მთლად წაგებაც არ იყო ფინიშის ხაზი ორივემ ერთდროულად გადავკვეთეთ..
მანქანიდან სიცილით გადმოდის დამიანე
-რაო ელეონორ ნიღბის გარეშე ძალა დაკარგე?
-დამშვიდდი თუ შეიძლება ორივე ერთდროულად მოვედით-ვამბობ გაგულისებული
-კარგი რა ორივემ კარგად ვიცით რომ პირველი მე მოვედი
-არააფერიც-სიბრაზოსგან სულ მთლად ვწითლდები ის კი ლამისაა სიცილისგან ძორს გაწვეს.. სიცილს რჩება და ჩემთან მოდის
-კარგიი ჰო-მეუბნება და კიდევ იცინის-არ შემიძლიაა გაბრაზებულიი აფხორილ კატას გავხარ.. არა, არა კატას კიარა ფისოს
-რაა?-ვოძახი "აღშფოთებული"-საოცარიი შედარებაა-თვალებს ვატრიალებ და უკან ვბრუნდებო რომ მას მოვშორდე როცა მის კისერზე ვჩნდები
-სად მიდიხარ ნეტა ვიცოდე-მეუბნება და წარბებს კრავს მაგრამ წამში კიდევ იცინის
-სულ გაგიჟდი ამხელა გამომძიებელი კაცი?
-ნეტა ვინ გამაგიჟა
-ჩამომსვი რა
-დამაცაადე-მეუბნება და მანქანის კარებს აღებს ქვევით მსვავს-დაჯექი
-ჩემი მანქანითაც წამოვიდოდი-ვამბობ და გზის განთვაისუფლებას ველოდები-არ გამიშვებ?
-ნწ-ამბობს და გაღებული კარებისკენ მითითებს
-ჩაჯექი მეთქი რა დაგემართა? უბრალოდ გეხუმრე
-კარგი მაგრამ ასე აღარ მეხუმრო კარგი?
-კარგი
მანქანაში ვჯდები და ისიც გვერდით მიჯდება
ავტობანზე მივდიოდით მაღალი სიჩქაროთ როცა დამიანემ სვლას უკლო და უკანა ხედვის სარკეში დაიწყო ცქერა
-რახდება?
-არვიცი-ამბობს ანერვიულებული-ამის დედაც
-რამოხდა-ვიძახი და უკან ვიყურები
უკან ორი ჯიპია, ორივე შავი და დაბურული მინები აქვს.. ჯანდაბა ნომრებიც დაფარულია.
-იარაღი გვაქვს?-ვიძახი და დამიანეს ვუბრუნდები
-კიი უკანაა სავარძლის ქვევით-ამბობს და სარკით კვლავ მანქანებს ათვალიერებს
-მისმინეე ახლა უკან გადავალ იარაღს ავიღებ შენ კი მაქსიამლურ სისწრაფეს მისცემ გესმის?
-ჯანდაბას, კარგი მაგრამ იცოდე ფრთხილად იყავი.. არ ჯობია საჭესთან შენ დაჯდე?-მეკითხება და თავს ჩემსკენ აბრუნებს
-ახლა შენი ჯერია, შენ უნდა იყვე მძღოლის ადგილზე-ვეუბნები და ვკოცნი, თითქოს ამ კოცნაში ვატევდე ყველაფერს.
მე არვიცი რა ვთქვა...
დასასრული...
დასასრულის გრძნობა მაქვს...

პ.ს ესეეც ახალი თავიი იმედია მოგეწონებათ და იმედებს არ გაგიცრუებთ
თქვენს შეფასებებს ველოდები.. მადლობა ყველას ვინც კითხულობთ...