და აი ჩამოვედი თბილისში, იმ ქალაქში, რომელშიც დაბადებიდან ვცხოვრობ ანუ უკვე 16 წელია. ძალიან გამიკვირდა ის, რომ უკვე აგვისტოს დასაწყისში ვერანაირი სიცხე ვიგრძენი ამ დახუთულ ქალაქში. სახლში მისვლისთანავე ჩემი საყვარელი და უზომოდ მშრომელი ბებია, რომელთანაც ხშირად მაქვს კამათი თანამედროვე ცხოვრების ნიუანსებზე, ყველას გაგვიმასპინძლდა.
თბილისში ჩამოსვლის დამსახურებით ახლა მასთან უფრო მჭიდრო კავშირი მექნება.
გავიდა 2-3 დღე და მარტყოფში ამოვედი(ერთი დღით). ჩემი სახლის მიდამოებში სიმშვიდე სუფევს. მაქვს იმის ბედნიერება, რომ დავეხმარო ჩემი ოჯახის წევრებს საქმის კეთებაში და ცოტა ხნით დავჯდე ისეთ ადგილზე სადაც იდეალურ სიჩუმეში შემიძლია ჩავრთო ირაკლი ჩარკვიანის სიმღერები, ვწერო და ვიფიქრო დეას შესახებ, იმ გოგოს შესახებ, რომელიც დღითიდღე უფრო და უფრო მენატრება.
იცით რა ხდება ჩემში როდესაც ის ჩემთანაა? ტალღისებური რაღაც შემოდის, მთლიანად მიპყრობს, გული მიჩქარდება და იმხელა ხმა აქვს, რომ ქვეყნის დასაწყისიდან ბოლომდე ყველას ესმის[right][/right]. არ მგონია რომ მალე შედგეს ჩვენი შეხვედრა, თუმცა როგორც ყოველთვის ოპტიმიზმით სავსე ვარ და მჯერა რომ ყველაფერი კარგად იქნება, ისე როგორც საჭიროა❤❤❤