გულში გაიფიქრა შორს და მშვიდობითო და კიბეებს აუყვა, როდესაც დევდარიანის ირონიული ხმა მოესმა.
-სულ როგორ უნდა გამირბოდე მარიამო?-დევდარიანის ხმის გაგონება მარიამის ადგილზე გაყინვა ერთი იყო წამში ათასმა ფერმა გადაუარა, რთი პერიოდი ისიც კი იფიქრა ალბათ მომეჩვენაო და გზა გააგრძელა.
-აი ისევ-გაიცინა დევდარიანმა და წინ გადაუდგა.
-უკაცრავად, მე მითხარი რამე?-თითქოს აქ არაფრიო ისე შეეკითხა, მაინც მყარად დადგა, ამის მიზეზი კი ალბათ, ის იყო, რომ ადრე ფიქრობდა კიდეც ოდესმე მასთან საუბარი, რომ შეძლებოდა მთელს ბოღმას ამოანთხევდა მიზეზი?! მთავარ მიზეზად ისევ ირაკლის და თავის კლასელ ლადოს დაუსახელებდა თან ეტყოდა, რომ ერთი იდიოტი მამიკოს ფულებით განებივრებული ბიჭი იყო, რომელსაც ადამიანობაც კი არ გააჩნდა, თუმცა ახლა ისე დააბნია სად წასულიყო არ იცოდა.
-ხო შენ, ჩემს დანახვაზე სულ გარბიხარ ამაშუკელო.
-გავრბივარ? როგორ გეკადრებათ-მარიამმაც არ დააკლო ირონია. მისმა ამ ქცევამ ღიმილი მოჰგვარა დევდარიანს თუმცა ირაკლის გახსენებაზე წამსვე დასერიოზულდა.
-ბიძაშვილი როგორ გყავს?-
-არაჩვეულებრივად-ნიშნისმოგებით უთხრა და მასწავლებლის დანახვისთანავე გაეცალა და კლასში ავიდა.

დიდი დასვენების დროც მოვიდა და ბუფეტისაკენ გაემართნენ ნინი და მარიამი. -შენ რას აპირებ კიდევ ვერ გადაწყვიტე რაზე უნდა აბარო?
-კი გადავწყვიტე ბიზნეს ადმინისტრირებაზე მინდა, რომ ჩავაბარო, თავიდან კი ვერ ვწყვეტდი ვინ უნდა გამოვსულიყავი და საერთოდ ერთმანეთისაგან სრულიად განსხვავებულ პროფესიებს ვასახელებდი, მაგრამ ამ ზაფხულს ისე შემიპყრო ამ აზრმა, რომ მეც გაკვირვებული ვარ სხვა მართლა არაფერი აღარ მინდა ან ბიზნესის ადმინისტრირება ან არაფერი-სიცილით შემოჰკრა ხელები ერთმანეთს და წვენის ჭიქას დაავლო ხელი.
-არც კი მჯერა გვეღირსა-გაიცინა ნინიმ.
-პარასკევის გეგმები ხომ არ შეგიცვლია?
-არა რას ამბობ-შეიცხადა ნინიმ-რაც არ უნდა მოხდეს მაგ ტრადიციას არ დავარღვევ-გაიცინა და სკამზე მოხერხებულა დაჯდა.
-მეც.

დღე საკმაოდ საინტერესო გამოდგა, მონატრებული კლასელების მოკითხვა და ახალგადმოსული მოსწავლის გაცნობაც კი მოასწრო უკვე და ბევრი საერთოც აღმოაჩინა მათ შორის. მალევე დაბრუნდა სახლში და სამზარეულოსაკენ აიღო გეზი ისეთი გემრიელი სუნი ტრიალებდა ჩანთა ძირს დააგდო და დაჰიპნოზებულოვით გაუყვა გზას სამზარეულოსაკენ.

-დეე აქ ხარ?
-ხო მარიამ მოდი ჭამე მშიერი იქნები.
-ახლავე-ხელების დასაბანად გაბრუნდა და მალევე დაბრუნდა უკან.
-როგორ ჩაიარა დღემ?
-ძალიან კარგად დეე ახალი მოსწავლე გადმოვიდა დღეს ჩვენნაირ გიჟებს ეგ გვეკლო მხოლოდ-ლაშას გახსენებაზე გაეცინა, კატლეტი პირისაკენ გაიქანა და მისი გემოს შეგრძნწბისას თვალები მინაბა.
-ძალიან გემრიელია.
-მართლა?
-ხო. მამა სად არის?
-მამაშენი დილიდან გასულია მუშაობს ალბათ ღამით მოვა ისევ.
-გასაგებია-მოწყენილმა ჩაილაპარაკა და ჩანთას დაავლო ხელი.

დილა იყო სახლიდან ადრიანად გავიდა ამაშუკელი სულ უყვარდა დილის სიო. იმდენი იბოდიალა ქუჩებში კინაღამ გზა აებნა საბოლოოდ დილით ადრე გამოსულმა მაინც მოახერხა და დააგვიანა სკოლაში. ღმერთს მადლობას უხდიდა, რომ მათემატიკა ჰქონდა პირველი და მაია აუცილებლად დაუშვებდა გაკვეთილზე.

-წამო რა ბუფეტში რამე ვჭამოთ თორემ ასე მგონია შიმშილით მოვკვდები.
-სულ როგორ უნდა გშიოდეს შენ რა-დასცინა მეგობარს ნინიმ.


-რა უნდა ამ ბიჭს გამაგებინებს ვინმე?-გადაუჩურჩულა ნინის, როდესაც დევდარიანის ირონიული მზერა დაიჭირა და თავისუფალ სკამზე დასხდნენ.
-ვის?
-დევდარიანს
-რა უნდა?-სიცილოთ უპასუხა.
-რავიცი დღეს დილით, რომ წინ წახვედი გამაჩერა ირაკლის ამბავიც კი მკითხა იდიოტმა ახლა კი მე მომჩერებია ირონიულო სახით რამე სასაცილო მჭირს და ვერ ვხვდები?
-ნუ იგრუზები მარიამ რა გჭირს, რას გადაეკიდე, დაანებე თავი.
-გათამამებული იდიოტია-თავს მაინც ვერ იკავებდა მარიამი და ბრაზის ამონთხევას განაგრძობდა, ნინი კი ანიშნებდა გაჩუმდიო, როდესაც მათკენ მიმავალ ალექსანდრეს მოჰკრა თვალი, მაგრამ სულ ტყუილად მის აგონიაში იყო-მამიკოს ფულებით გათამამმებული ბიჭია, რომელსაც არანაირი გრძნობა არ გააჩნია მხოლოდ და მხოლოდ ჩხუბი გამოსდის.
-ახლა შენ მომისმინე პატარა ქალბატონო
-არ ვარ ვალდებული, რომ მოგისმინო-მის დანახვაზე სახეზე ათასმა ფერმა გადაუარა, დაიბნა არ იცოდა რა გაეკეთებინა, მაგრამ პოზიციის დათმობას მაინც არ აპირებდა.
-რომ გელაპარაკები, უნდა მომისმინე.
-რაო ბატონო ალექსანდრე მე სხვა ნებისმიერი აქ მყოფთაგანი ნუ გგონივარ, რომელიც სულელივით დადგება და შენს ლექციებს თავჩახრილი მოუსმენს დიახ რაც ვთქვი ყველაფერი სიმართლეა.
-მომისმინე ახლა და კარგად დაიმახსოვრე იცოდე, მეორედ აღარ გაბედო, მსგავსი რამის თქმა, თორემ ჩემს თავზე პასუხს არ ვაგებ, გასაგებია?-თითქმის ღრიალით უთხრა დევდარიანმა და ხელით უხეშად მოქაჩა.
-ახლა შენ მომისმინე იდიოტო-არ ჩამორჩა ამაშუკელიც-შენ არ გაქვს იმის უფლება, რ9მ რამე ამიკრძალო და...
-ჯანდაბა ვიცი მე ახლა რისი უფლებაც მაქვს-გაბრაზებულმა უხეშად გადაიკიდა მხარზე, ნინიმ სცადა ალექსანდრესთვის ხელის შეშლა, თუმცა ის თავის ძმაკაცს გადაულოცა და გზა განაგრძო.
-დამსვი დროზე იცოდე მასწავლებელს დავუძახებ.
-დაუძახე!
-დამსვი იდიოტო! დროზე თორემ მართლა დავუძახებ.
-ბოდიში მომიხადე და დაგსვამ.
-არასოდეს გესმის არასოდეს არ მოგიხდი ბოდიშს.
-მაგასაც ვნახავთ!-ჩაიცინა და ერთი ხელით ფანჯრის კარი გამოაღო, მეორეთი კი მის ფარატინა სხეულს შენობის გარეთ ამოაყოფინა თავი.
-რას აკეთებ-შეჰკივლა მარიამმა ამაზე კი დევდარიანს სიცილი აუტყდა.
-მომიხდი ბოდიშს?
-არასოდეს მაგას მირჩევნია, რომ მოვკვდე -ერთიანად დაუარა სხეულში შიშის გრძნობამ და თვალები მაგრად დახუჭა ბავშვობიდან ჰქონდა სიმაღლის შიში, მაგრამ დევდარიანს ბოდიშს მაინც არ მოუხდიდა.
-მოდი კიდევ ერთ შანსს მოგცემ-დევდარიანმაც იგრძნო მისი აახცახებული სხეული.
-რაც გინდა ის გააკეთე!
- კარგი როგორც იტყვი მე კიდევ შანსი მოგეცი ვიფიქრე გამოიყენებდი-ნელ-ნელა დაბლა დაიწყო ჩაშვება და ხელსაც თითქოსდა უშვებდა, მის სახეზე კი ცრემლებმა გაიკვალეს გზა.
-კარგი ჯანდაბას ბოდიში-სახეზე ცივმა ოფლმა დაასხა და დევდარიანს ხელით ჩაეჭიდა.
-ვერ გავიგე?
-ბოდიშიმეთქი რა ვერ გაიგე ახლა კი აქედან ამომიყვანე.
-ეს უკვე მომწონს-გაიცინა და ფანჯრის რაფაზე შემოსვა, შემდფომ კი კვლავ კლასში დააბრუნა-სულ არ მომწონდა ამ სკოლის პედაგოგები- უკმაყოფილოდ ჩაილაპარაკა დევდარიანმა-თავისუფლად შეგიძლია აქ ის აკეთო რაც მოგესურვება.
-მომაშორე ხელი-დაუყვირა და ძალაგამოცლილმა იქვე ჩაიკეცა.
----------
არ ვიცი ალბათ იმედი გაგიცრუეთ რაღაც მოვჯღაბნე ერთხემ წავშალე და თითქმის ხელ ახლა დავიწყე წერა, მაგრამ არაუშავს ველი თქვენს კრიტიკას :დდ