-გეყოფა ნუღა ცემ...გაჩერდი გთხოვ...ნუ მოკლავ....ამად არ ღირს...
მისი აღელვებული ხმა ჩამესმოდა ყურში,მაგრამ მაინც არ მინდოდა გაჩერება მინდოდა ეს ნაბი*ვარი მომეკლა,მინდოდა მთელი ბრაზი მასზე ამომენთხია,ვინ გაცდის დატკბე ამ სიამოვნებით,შორიდან საპატრულო მანქანის სირენის ხმა გავიგე ხელი დავავლე ამ ნაბი*ვარს და მათ მოსვლას დაველოდე მერეკი ფეხებთან მივუგდე
-აქ რა მოხდა?
-ეს ბიჭი მე მიცავდა ბატონო პოლიციელო...მაგ ნაძირალას ჩემი გაუპატიურება უნდოდა
-კარგით,განყოფილებაში მოგიწევთ წამოსვლა
საპატრულო მანქანაში ჩაგვსვეს და განყოფილებისკენ წაგვიყვამეს,მე ისევ იმ თემაზე ვფიქროვდი რაც დილით დედაჩემმა მითხრა,ეს გოგონა კი მადლობების გადახდას არ წყვეტდა.ყელში ამომივიდა მისი მადლობები და ცოტათი ვეუხეშე
-ძალიან დიდი მადლობა თქვენ რომ არა არ ვიცი რა მეშველებოდა...
-არაა მადენი მადლობა საჭირო...თქვენ არაფერ შუაში ხართ და საერთოდ არ მაინტერესებდა რას გიზამდათ...მინდოდა და ვცემე
-რაც არ უნდა იყოს თქვენ მე გადამარჩინეთ
-თქვენობით საუბარი არაა საჭირო უბრალოდ ნოა  დამიძახე
-მადლობთ ნოა,მე ლილივარ
-არ მიკითხავს
როგორციქნა მივედით განყოფილებაში და ფორმალური მხარეები მოვაგვარეთ,დასრულების შემდეგ კი მაშინვე სახლში წამოვედი დედასთან  საუბრის გასაგრძელებლად.
-სალამი საყვარელოო,არ გშია
-სალაპარაკო გვაქვს დედა
-ნოა მე შენ გითხარი!ყველაფერი გადაწყვეტილია და ვერ შეცვლი.მე იმ ადამიანს ცოლად გავყვები და შენ არავინ გეკითხება
მისი სიტყვების მერე აღარ შემეძლო საკუთარი ტონის გაკონტროლება,ისიც დამავიწყდა რომ დედაჩემი იყო და დავუღრიალე
-როგორ უნდა გაყვე კაცს რომელსაც მამაჩემის მკვლელობასთან კავშირი აქვს?!
-მამაშენი მას არ მოუკლავს!...ის მის გადარჩენას ცდილობდა
-მაგ ტყუილებით შენ გაბოლებს დედა!მაგრამ მე ვერ...თუ იმ კაცს ცოლად გაყვები აღარასდროს ახსენო რომ ჩემი სახით შვილი გყავს!
კარები გავიჯახუნე და გარეთ გავედი,დაახლოებით ღამის თორმეტი საათი იყო და ამ დროს იწყებოდა ჩემი სამსახური,მე 23 წლის ნოა ვარ,ბიჭი რომელმაც  8 წლის ასაკში დაკარგა მამა,და ახლა დედამისი ადამიანს მიყვება ცოლად,რომელიც მამაჩემის მკვლელობის ადგილას აიყვანეს და მტკიცებულების უქონლობის გამო გამოუშვეს,მის მაგივრად კი ვიღაც სახელგანთქმული ქილერი დაიჭირეს.
როგორც უკვე ვთქვი ღამის თორმეტი საათია და ჩემი საქმე ამ დროს იწყებ,ერთ ძალიან ძლიერ დაჯგუფებაში ვარ,რომელსაც ნარკოტიკები და იარაღი გადააქვს მდიდარი ხალხისთვის,მე ამ დიდი რგოლის ჯერჯერობით პატარა ნაწილი ვარ,მაგრამ ანაზღაურება კარგი მაქვს.
მანქანა იმ საცავთან ახლოს გავაჩერე საიდანაც დღეს ღამის სამ საათზე საქონელი უნდა გავიდეს და ერთ ძალიან მდიდარ პიროვნებას ჩააბარდეს.მე კი საქონლის უსაფრთხოდ ტრანსპორტირებაზე ვაგებ პასუხს.სანამ სამი საათი გახდებოდა ვფიქრობდი ჩვენს საუბარზე, რა უნდა გავაკეთო თუ მაინც გაყვება იმ არამზადას ცოლად ნუთუ მთელი დარჩენილი ცხოვრება ის მსუქანი იდიოტი უნდა ავიტანო მამინაცვლად...ადამიანი რომელსაც შესაძლოა მამაჩემი მოეკლა..."კარგი ნოა....სხვარამეზე იფიქრე...სხვა...რაააამეეეზეეე...."
საკუთარი თავის კონტროლს ვცდილობდი,ვცდილობდი და მართლაც  გამომივიდა,ნეტავ ვინ იყო ის საწყალი გოგო? ან რა უნდოდა იმ მიყრუებულ ადგილას? ან იმ ბიჭს რატომ მოუნდა მისი გაუპატიურება? ის ხომ ზედმეტად ჩვეულებრივი გოგონა იყო.
"გაგალითად მე რომ მომინდეს ვინმეს გაუპატიურება ისეთ გოგოს შევარჩევდი რომელსაც კარგი მკერდი და საჯდომი აქვს,ნუ რავიცი რომ მას არ აქვს? მისთვის ხომ არც შემიხედავსს,აიჰჰჰ..მხოლოდ ახლა ვინანე ჩემი უხეშობა...შემეთვალიერებინა მაინც როგორი იყო...ალბათ მას ვეღარადროს შევხვდები და ვეღარც გავიგებ"
ფიქრებში ვიყავი,როდესაც საწყობის კარგი გაიღო და მანქანა გამოვიდა,როგორც ყოველთვის უკან გავყევი და საბოლოოდ საქონელი პატრონამდე უვნებელი მივიდა.სახლში ვაპირებდი წასვლას,მაგრამ უფროსმა დამირეკა,და მითხრა რომ ახალი მარშრუტი უნდა დამეგეგმა ხვალინდელი საქონლისთვის რადგან გეგმები შეიცვალა.ანუ დღეს ღამე ძილი არ მეღირსებოდა...მაგრამ ის თანხა რასაც მიხდიან ამად ღირს.მაგრამ მხოლოდ თანხა არაფერ შუაშია ჩემი ასეთი მონდომება ამ საქმეში იმის დამსახურებაა,რომ ის ადამიანი ვინც მამაჩემის გამო დააკავეს ამ დაჯგუფებაში იყო,როცა შანსი მაქვს ვიქექები საბუთებში და ვცდილობ რაიმე გავარკვიო.
მაგიდასთან დავჯდექი და იმ კლიენტის საქმე გადმოვიღე რომლისთვისაც ხვალ,უკვე დღეს გამთენიისას უნდა მიგვეწოდებინა საქონელი,საბოლოოდ მოვიფიქრე და საქმეზე გავედით,მართალია რამდებიმე ტყვიის  გასროლა მომიწია და ერთი მეც მომხვდა მკლავზე,არაფერი არ დაზიანებულა საქონელი უსაფრთხოდ მივიდა მფლობელთან,მე კი საავადმყოფოში წავედი ხელის გადასახვევად.
-უკაცრავად...ხელის გადახვევა მინდა
-კარგით ბატონო მესამე პალატაში შებრძანდით და ექთანს გამოვუშვებთ
შევედი ამ მესამე პალატაში და ველოდებოდი ექთანს,მისმა გამოჩენამ კი სულ გადამავიწყა ხელზე ჭრილობა,დედაჩემი,მისი გათხოვება,უბრალოდ გამიხარდა მისი დანახვა და ყურებამდე ვიკრიჭებოდი
-მგონი ბედი მწყალობს
-მეეჭვება თქვენნაირ უხეშ ადამიანს ბედი წყალობდეს
-კარგი რა ასე სწრაფად ნუ შემაფასებ...გეფიცები საყვარელი ბიჭი ვარ ლილი..უბრალოდ ცუდ ხასიათზე ვიყავი
-მე თქვენი საყვარლობა არ მაინტერესებს...რატომ იღრიჭით?
-გამიხარდა შენი დანახვა
-და რატომ?
-შესათვარიელებელი დამრჩა რაღაცეები...შეგიძლიათ ხალათი გაიხადოთ
ამის თქმისას უარესად გამეღიმა და შევატყვე მის დაბნეულ სახეს,რომ ჩემზე კარგს არაფერს ფიქრობდა
-ხელი შეგიხვიეთ კარგად ბრძანდებოდეთ ნოა
მის ამ საქციელზე გამეცინ...ან უკარებააა ან კიდევ გათხოვილი,ან დანიშნული,ან შეყვარებული თორე როგორ შეიძლება ჩემნაერ სიმპატიურ ბიჭს ხალათის გახდაზე უარი უთხრა.
სახლში წასვლა დიდად არ მიმდოდა თან მისი ფორმებიც ვერ დავინახე, იქნებ მართლა ღირს მისი გაუპატიურება, საავანტყოფოს წინ გავაჩერე მანქანა და დაველოდე სანამ არ გამოვიდოდა და სახლოსკენ არ წავიდოდა ჩემი ექთანი.დიდხანს მომიწია იქ ყურყუტი მაგრამ მოცდა ღირდა იგი მართლაც რომ შეუდარებელია,ტანზეც და სახეზეც მისი გრძელი წაბლისფერი თმა თითქმის ეხება მის საჯდომს,ლამაზი დიდი ფუმფულა ტუჩები და უსაყვარლესი გამოხედვა,ნებიამიერ კაცს რომ დაატყვევებს  სწორედ ისეთი.ვფიქრობ ღირს ცდად...მხოლოდ გასართობად კიარა...არამედ სერიოზული ურთიერთობისთვის...მაგრამ ჯერ დედას ქორწილი მაქვს ჩასაშლელი.ლილი სახლამდე მივაცილე ისე რომ მას არცკი შეუმჩნევივარ და სახლში წავედი
-აქამდე სად იყავი,ხელზე რა გჭირს?!
-არაფერი კარგად ვარ
-პარასკევს ჩემი მომავალი მეუღლის გასაცნობად მივდივართ
-როგორც ინებებთ ქალბატონო...
კიდევ კარგი,რომ დღეს ოთხშაბათია წინ ერთი დღე მაინც მექნება სანამ იმ გორილას ოფიციალურად გავიცნობ.ოთახში შევედი და დაძინება დავაპირე, მაგრამ ვერ მოვისვენე ისევ ჩემი ფიქრები მაწუხებდა"როგორც ჩანს ეწყინა ჩემი უხეშობა,და დღეს თვითონ მეუხეშა, არადა არ ველოდიი...ის ისეთი ნაზი და საყვარელი ჩანდა საპატრულო მანქანაში...ალბათ სტრესის ბრალი იყო.."  საბოლოოდ, როგორციქნა ჩამეძინა.დილას დედას ბრახუნმა გამაღვიძა.
-კარგი რა ამ დილაადრიან
-ხო, შეხვედრაზე დღეს საღამოს მივდივართ გაგამ გადმოიტანა
-რააა...მაგას შიგ ხომ არ აქვს...დღეს საღამოს არ მცალია
-სიტყვები აკონტროლე...საღამოს6 საათზე სახლში იყავი რომ მოემზადო
-ვერ მოვახერხებ
-შენი ხმა არ გავიგო
-კარგი ხომ მაგრამ ცოტახნით მერე სადღაც უნდა წავიდე
-მთავარია გაიცნო და თუ გინდა იქიდან ნახევარ საათში წამოდი
საღამოს ხუთი საათია და კომპიუტერთან ვზივარ დედაჩემი კი თავზე დამტრიალებს
-ადექი  მოემზადე ჩაიცვი
-ჯერ ხუთია საათი დედა
-მალე გავა დრო
-რასაც გინდა იმას ჩავიცვამ საწოლზე გამიმზადე...მე წყალს გადავივლებ
-კარგი
სააბაზანოში შევედი და წყალი გადავივლე, გამოსულს კი საწოლზე  კლასიკური შარვალი საროჩკა და პიჯაკი დამხვდა, მგონი მეღადავება დედაჩემი...საღამოს საქმეზე უნდა გავიდე მე კი სასიძოს ვგევარ ამ შარვალკოსტუმში...დედაჩემი საოცრად გამოიყურებოდა...ასეთი ლამაზი ბოლოს იმ საღამოს იყო...მამას სიკვდილის დღეს...როცა სახლიდან ერთად გავიდნენ,ისინი მამას მეგობრის დაბადებისდღეზე მიდიოდნენ.როდესაც  იმ დინოზავრის კარებთან მივედით ბოლო სიტყვები ვუთხარი დედას
-ქორწილამდე დავამტკიცებ რომ მამა ამ ნაძირალამ მოკლა
-გეყოფა
კარებზე ზარი დავრეკეთ და რამდენიმე წამში გაგვიღეს კიდეც და გამეცინა
ნოა:ნუთუ ისევ შენ?
ლილი:ეგ მე უნდა მეკითხა
გაგა:შემობრძანდით კეთილი იყოს თქვენი მობრძანება
სოფი:მადლობთ,მგონი ჩვენი შვილები უკვე იცნობენ ერთმნეთს
ლილი:კი კი შორიდან
გაგა:ძალიან კარგი
ამ ნაბიჭვარმა ხელი ისე ჩამომართვა,რომ არც აკანკალებია,თითქოს მას არ მოუკლავს მამაჩენი  თავისი ბინძური ხელებით.
სუფრას მივუსხედით,ლუკმაც კი არ გადამსვლია და ცოტახნის შემდეგ მათ ბაღში გავედი.იმ ბინძურ აურას სუფთა ჰაერიც კი ვერ უშველიდა რამდენიმე წუთში კი ლილის მომაბეზრებელი ხმა გავიგონე,ახლა საერთოდ აღარ ვნანობდი მასთან სიუხეშეს და მხოლოს იმას ვნანობდი რატომ არ დავუგდე იმ ნაბიჭცარს გასაუპატიურებლად.მაგრამ ერთ მომენტში რომ დავფიქრდი შეიძლება იგი დამხმარებოდა კიდეც სიმართლის დამტკიცებაში.მაგრამ მისდამი ზიზღი ფარავდა ყველაფერს ის ხომ მამაჩემის მკვლელის შვილი იყო
-არაფერი არ გიჭამია?
-ჭამისას მე მიყურებდი
-ნუ იცინი,არ ვიცოდი თუ სოფის შვილი იყავი
-ხო სამწუხაროა...გული დამწყდა
-რატომ?
-ფორმები მომწონდა
-რა ფორმები
-დაიკიდე,მგონი დიდხანს ვიყავი აქ ახლა უნდა წავიდე
-სად მიდიხარ?
-სამსახურში
-არ მეგონა თუ მუშაობდი
-იცინე ხო,გაგიკვირდება მაგრამ ვმუშაობ
-სად?
-ოოო ძალიან სახიფათო საქმეა ამიტომ საიდუმლოა
-მიყვარს ხიფათი,თან აქ მომწყინდა წამოვალ შენთან ერთად
-არაა
არათქო კი ვუთხარი მაგრამ ბოლოს მაინც წავიყვანე,ის ყველაზე ახლოს იყო მამამისთან და შეიძლებ დამხმარებოდა მისდა უნებურად სიმართლის გარკვევაში.
-მანქანის ტარება იცი?
-კი
-მაშინ შენ დაჯექი მე უნდა გამოვიცვალო
მანქანაში ჩავსხესით,მე გამოცვლა დავიწყე და მეცინებოდა,ცალ თვალს რომ ჩემსკენ აპარებდა.
-ფრთხილად იარე მე ნუ მიყურებ
-კრეტინი ხარ
-თუ გინდა მერე გაგიშიშვლდები და ისე მიყურეე
-დროზე ჩაიცვი  თითქმის მივედით
დანიშნულების ადგილას მივედით,მე უკვე მზად ვიყავი და მხოლოდ მანქანის მოსვლა იყო დარჩენილი.სანამ მანქანა მოვიდოდა გადავწყვიტე ლილისთან კარგი ურთიერთობა ჩამომეყალიბებინა და საუბარი დავიწყე.
-ჰმმმმ
-ნოა ამასეძახი სახიფათო საქმეს
-ერთიშეხედვით არაა ხომ
-რაც მოვედით მანქანაში ვსხედვართ.
-კარგიი მოდი ამ თემასშევეშვათ,შენ მითხარი მომეჩვენათუ მამაშენთან არ გაქვსკარგი დამოკიდებულება
-არმოგჩვენებია
-მომიყევი
-არა რთული თემაა ეს,შენროგორ ურთიერთობა გაქვს მამასთან
-მამა 8 წლის ასაკში დავკარგე
-არ ვიცოდი...ვწუხვარ
-არაუშავს
-მესმის შენი...დედა მეც პატარა ვიყავი როცა დავკარგე და ვიცი რა ძნელიცაა მშობლის სიკვდილი
-ვწუხვარ...
-მგონი მოვიდა შენი სამსახური
-მანქანიდან არ გადმოხვიდე
მანქანიდან გადავედი იარაღიც თან მქონდა,საწყობის კარიგაიღო თუ არა შეიარაღებული ხალხი გამოვიდა და სროლა დაიწყეს,რაც კი ტყვიები მქონდა ყველა დავაცალე,მაგრამ ძალიან ბევრნი იყვნენ და სროლის ხმა არ წყდებოდა,ტყვიებიც მელეოდა, როდესაც ჩემს ზურგს უკნიდან იარაღის ხმა გავიგონე.უკან გავიხედე და ლილიიდგა იარაღით ხელში და მათ ესროდა.
-ჰმმ მგონი აღარავინა
-შენ მერე დაგელაპარაკები!
-კარგი
-მანქანაში დროზე
საქონელი საწყობში შევიტანეთ და ერთერთ მსიდარ იდიოტს ჩავაბარე და წამოვედიი.თითქმის ღამის ორი საათი იყო.
-გვიანია სახლში უნდა წავიდე...
-ახსნა მოგიწევს იარაღი საიდან მოიტანეე
-კარგი რაა მაინცდამაინც დღეს?
-კი
-კარგი მაშინ მამას დავურეკავ
ლილიმ იმ იდიოტ მამამისს დაურეკა,უთხრა რომ მეგობართან რჩებოდა და ჩემი სახლისკენ წავესით დედა გაგასთან რჩებოდა ამოტომ სახლში სიმშვიდე იქნებოდა და ლილიც ამიხსნიდა ყველაფერს,თან უკეთესად გავიცნობდი მას.
რატომღაც ლილის დანახვისას გული საშინლად მწყდებოდა,რომ იმ ნაგავის შვილი იყო...მგონი რომ მართლა მომწონდა თავიდან...იქამდე სანამ გავიგებდი ვინ იყო სინამდვილეში.
მას საოცარი მწვანე თვალები აქცს,რომლის შეხედვითაც სითბოთი და  სიკეთით ივსები ადამიანი,მაღალიცა ლამაზი ტანიც აქვს დაა,მოკლედ ულამაზესია.
-ნოა რაზე ფიქრობ?
-არაფერზე
-კარგი მაშინ,რაღაცეები ვიყიდოთ,მშიააა
-ვახშამი არ მოგეწონა??....ოოოო დამავიწყდა შენ ხომ მე მიყურებდი,ალბათ ჭამა დაგავიწყდა
-ნუ იცინი საზიზღრად
-ფიქრობ რომ საზიზღარი ვარ?
-არაა
-ანუ
-აი აქ მარკეტთან გააჩერე რამე ვიყიდოთ
-ამაზე საუბარს გავაგრძელებთ
მანქანიდან გადავედით და მარკეტში  რაღაცეები ვიყიდეთ,სახლში მივედით.ვივახშმეთ და ბუხრის წინ დავსხედით
-გისმენ ლილი...
-ამაზე საუბარს ვერ გავექცევით ხომ?
-ვერა....
ვუყურებდი მას თვალებში და ვხედავდი როგორ უჭირდა მას ამ ყოველივეს მოყოლა.გაურკვევლობაში ვიყავი,რატომ, რატომ უჭირს ამის მოყოლა,უფრო მეტად მაინტერესებდა ის რის მოყოლასაც აპირებდა.
 ლილი:"ძალიან თბილ გარემოში ვიზრდებოდი,ისეთში როგორზეც ყველა ბავშვი ოცნებობს,არც აითბო მაკლდა და არც სათამაშოები,ყველაფერი მქონდა, გესმის ყველაფერი არაფერი არ მაკლდა,მამასაც უყვარდა დედა თან ძალიან უყვარდა,გიჟდებოდა მისთვის მაგრამ როცა 6 წლის ვიყავი,სახლში ვხვდებოდი რომ დაძაბულობა იყო,მშობლები ოთახში ჩუმად საუბრობდბენ,ძირითადად მამა უწევდა ტონს და ყვირილის ხმა გამოდიოდა,მამის ოთახიდან გამოსვლის შემდეგ კი დედა ატირებული თვალებით მხვდებოდა შიგნით,ატირებულ თვალებს ჩალურჯებები და სიწითლეებიც დაემატა,ეს ცხოველი დედას გამუდმებით ცემდა და ორი წლლის განმავლობაში ერთი დღე არ მახსოვს რომ დედას გაეცინოს, არ მინდა ნოა დედაშენ ცოლად გაყვეს მამაჩემს,არმინდა რადგან ის მონსტრია,უხეშია,ურჩხულია,რაღაც საშინელება,მან დედა ჩემს თვალწინ მოკლა..."
ლილის თვალებიდან ცრემლები მოსდიოდა და უარესად იწყებდა ტირილს და მაშინვე ჩამეხუტა,ჩამეხუტა და მე გაოგნებული ვიჯექი ვერ ვიაზრებდი იმ სიტყვებს რაც ცოტახნისწინ მითხრა.ახლა ასი პროცენტით ვიყავი  დარწმუნებული რომ მამაჩემიც მისი მოკლული იყო,მაგრამ რატომ მოყავდა დედა ცოლად ყველაფერი ამერია,და უარესად ჩაიხლართა.
-ბოდიში რომ ამის გახსენება მოგიწია
-არა ამას მაინც გეტყოდი...არმინდა დედაშენსაც იგივე დაემართოს რაც დედას
-ნუ გეშინია დაისჯება ყველაფრის გამო...
ატირებულ ლილის ჩემს მკლავებში ჩაეძინა...ჩემს საწოლზე დავაწვინე,მე კი მთელი ღამე თვალი არ მომიხუჭავს


მიხარია თქვენი კომენტარები,მიხარია ყველა დადებითის თუ უარყოფითის მოსმენა...ჯანსაღი კრიტიკა ჩემთვის მისაღებია...ამიტომ ძალიან დიდი თხოვნა იქნება რომ მირჩიოთ რა გამოვასწორო...