ფოტოგრაფი (თავი 3)

"ჩვენ ვქმნით ფიტოებს იმისთვის, რომ გავიაზროთ რას ნიშნავს ჩვენთვის ჩვენი ცხოვრება."-Ralph Hattersley

ზოგჯერ შეიძლება უბრალოდ არ გაგიმართლოს, მაგრამ გამართლებაზეა ცხოვრება დამოკიდებული თუ ბედზე?! ან იქნებ ორივეზე. ორი ურთიერთ საპირისპირო არსებითი სახელი, რომლებიც ერთმანეთთან შერწყმით ერთმანეთს აბალანსებს.

"ამ ცხოვრებაში თუ ბედმა, არ გაგიმართლა, მაშინ ამ ცხოვრებაში ვერც გაგიმართლებს, თუ შენი ბედი არაა."- ცოტა სულელურად მოგეჩვენებათ ეს სიტყვები მაგრამ, რომ დაუკვირდეთ ერთმანეთს ავსებენ, ერმანეთზე დამოკიდებულები არიან, როგორც ინი და იანი და სრულყოფილი ფრაზა ხდება.

იქნებ ლილიანის ბედი იყო, რომ დამიანეს შეხვედროდა ან იქნებ უბრალოდ გაუმართლა, რომ მას გადაეყარა.

დილა ჩვეულებრივ მათი სიგიჟეებით დაიწყო, ვერ ავღწერ ისეთი თავისებური ცხოვრება აქვთ, რაღაც განსაკუთრებული.

სიგიჟე ის იყო, რომ დღეს გაახსენდათ, რომ კლასელების შეკრება ქონდათ 9საათზე რესტორანში და გიჟებივით წამოფრინდნენ.
-როგორ დაგვავიწყდა პროსტა? დროზე წავიდეთ სახლში და საყიდლებზე წავიდეთ.-ვეუბნები ანის და თან სასწრაფოდ ვიცვამ ტანსაცმელს.-დროზე ანნა უკვე 2საათია შუადღიის.
-მაცადე ლილიიაან, მაცადეე იკას ფოტოებს ვათვალიერებ ინსტაზე-ეშმაკურად გადმომხედა.-შეხედე შენ გიტარაზე დაკვრა ყვარებია, აუუუ ლილიიაან რა მაგარი ტიპიაა პროსტაა უნახავად ვდნებიიი მასზეე.-რო გენახათ რა სიფათი ქონდა სიცილისგან აილეწებოდით, მეც უკვე იატაკზე ვეგდებოდი, რომ არა გახსენებული კლასელების შეკრება.
-დროზეე ანიი რაა ჩაიცვი და წავედიით.- მალევე მივალაგეთ სახლი და ძლივს აყენებული ანი სულ ძალით ჩავტენე მანქანაში. ამ დროს სამი საათიც გახდა და ჩემი ტელეფონმაც გამაყრუებელი რეკვა დაიწყო, ეგრევე მივხვდი, რომ დამიანე იქნებოდა და მეც სპიკერზე ჩავრთე, რადგან მანქანაზე ვიჯექი.
-გისმენთ!-ნაზი ხმით ვუპასუხე.
-გამარჯობა ლილიან დამიანე ვარ.-ტელეფონში ბოხი ბარიტონი გაისმა, თან ისეთი სასიამოვნო, რომ მისი მოსმენა სულ მოგინდება ადამიანს. მაგრამ რეებს ბოდიალოობ ლილიიაან.
-აა უიი, მაპატიეთ სულ გადამავიწყდა დღეს პასუხი, რომ უნდა მეთქვა.-ანის გადავხედე სასტიკად ირონიული სიფათით, არადა ვის ვატყუებ მთელი დილაა დამიანეზე ვფიქრობ.
-კარგით არაუშავს ეგ არაფერი აბა რა გადაწყვიტეთ?
-ბევრი ფიქრის მერე გადავწყვიტე, რომ-ანის გავხედე, ბედნიერებისგან გაბრწყინებული სახით მიყურებდა და თან მანიშნებდა დათანხმდიო, მხოლოდ მისთვის ვაკეთებ ამას. "თუ იმისთვის, რომ დაგევასა?"-ჩამძახა ალტელეგრომ ნაგლური ხმით, მითხარით რა ვუყოო?! რატო ტლიკინებს უაზროდ? ვერ ვაჩუმებ.-გადავწყვიტე, რომ დაგთანხმდეთ.
-კარგით, სასიამოვნოა ამის მოსმენა და ლილიან იქნებ შენობით ფორმაზე გადავიდეთ?
-კარგი დამიანე.
-კარგი ლილიან, ორშაბათს გელოდებით კომპანიაში, დეტალები განვიხილოთ.
-კარგი ნახვამდის.
-ნახვამდის ლილიან-ისე განსაკუთრებუკად წარმოთქვამს ჩემს სახელს, რომ მომენტალურად პულსი ძალაუნებურად მიჩქარდება. რა სისულელეებს ბოდიალობ ლილიააან.
ანის გადავხედე და უსაყვარლესი თვალებით მიყურებდა. აი ისეთი, რომ იმ საყვარელი ლოყების მოჭმა მოგინდება ადამიანს.
-მადლობაა ლილიიაან-მითხრა ბედნიერმა და ლოყაზე ხმაურიანად მაკოცა.
-აფერისტკა, რომ მიყვარხარ მხოლოდ იმიტომ ვაკეთებ ამას.
-ვიციი და მაგიტომ გიხდიი მადლობაას.
-ვიცი-ენა გამოვუყავი და სასაცილოდ დავეჯღანე.
-სასიამოვნოა ამის მოსმენა-გააჯავრა დამიანეს სასაცილო ხმით, ამაზე კიდევ ორივეს აგვიტყდა სიცილი.

-ააანს, გოგოო ის ორი ჩვენი კლასელი ლელუკა და ნინო გახსოოვს? რა კარგი ურთიერთობა გვქონდა ერთ დროს.-გავიხსენე ტკბილი ან მწარე წარსული.
-კიი გოგოო მომენატრნენ იციი, ბევრი საჭორაო გვექნება, ძაან კარგი გოგოები არიან.
-ჰოო გოგოო-ვუთხარი გაბადრულმა და მანქანას გადავუსწარი.
-შენ ლელუკასთან უფრო იყავი ახლოს მე კიდევ ნინოსთან, მაგრამ ჩვენ ოთხნი კლასში საუკეთესოდ ვუგებდით ერთმანეთს. მაგათ ძმებიც ყავდათ ხო? ოღონდ ვაფშე არ მახსოვს ვინები იყვნენ, ლელუკას და ნინოს გვარებიც კი აღარ მახსოვს, აუ მაშინ ჰითიც არ მომწონდა, ეეე რა პატარები ვიყავიით.
-ახლა ხო ხარ 80წლისა რაა-გავიცინე.
-ჰო მაგრამ მართლა დებილები ვიყავით, მაშინ დიკაპრიოს ახალგაზრდობაზე ვაბოდებდით.
-ჰოო ღმერთოო რა ბატები ვიყავიით.
-ახლა ხო ხარ ბრძენი რა-მომბაძა და მანაც გაიცინა.
-იძიოტკა არსებავ.
-ტ^აკზე მაკოცე რაა.
-იკოცე შენთვითონ-ენა გამოვუყი და სიცილი დავიწყეთ.

ცოტახანში უკვე სახლში ვიყავით. მოვწესრიგდით და გეზი მოლისკენ ავიღეთ. ზუსტად ორი საათი ვარჩევდით ტანსაცმელს და, როგორც იქნა ბოლოს ძალა გამოცლილებმა ვიპოვნეთ სასურელი. ანიმ შავ- თეთრი "კუბოკრული" ნაჭრის კომბინიზონი და შავი მაღლები აარჩია. მე არჩევანი შავ მაღალწელიან გაშლილ ქვედაბოლოზე, თეთრ ტოპზე და თეთრ მაღლებზე შევარჩიე.
შემდეგ დაღლილები სალონში წავედით, მე თმა ლამაზად დავიხვიე, და თეთლი ლაკი წავისვი ჩემ გრძელ დაა ლამაზ ფრჩხილებზე, ანიმ დაისწორა თმა და შავი ლაკი წაისვა. ორივე ზედმეტად იდეალურად გამოვიყურებოდით. საათს, რომ დავხედე უკვე რვა იყო. ჯერ სახლში მივედით გამოვიცვალეთდა და მხოლოდ ამის შემდეგ ავიღეთ გეზი რესტორნისკენ.
ათის 5წუთზე უკვე იქ ვიყავით. სიმართლე, რომ გითხრათ ისე დავიღალე, რომ გართობის თავი სულ არ მქონდა. რესორანში, როგორც კი შევედით თვალში დახვეწიილი დიზაინით გაფორმებული დარბაზე დაგვხვდა. უკვე ყველა მოსულიყო. ნოსტალგია შემომაწვა მათ დანახვაზე და წამსვე ტკბილმა მოგონებებმა თვალწინ ჩამიფრინა, რა ტკბილი იყო მაშინ ცხოვრება ეე.
არ დაიჯერებთ, რადგან მე და ანისაც არ გვჯეროდა, როდესაც ჩვენმა ლამაზმა თვაებმა ლელუკას და ნინოს გვერდით მსხდარი ირაკლი და დამიანე დალანდა. ყველაზე გემრიელი ლუკმა ლელუკა და ნინი ბოლოში მოვიტოვეთ და ყველა სხვა კლასელი მოვინახულეთ. ღმერთო ლენკა, გოგო რომელსაც სკოლის პერიოდში სულ ვეჩხუბებოდი და სულ ერთმანეთს ვაწვალებდით. ღმერთო გუგაა, რომელიც სამი წელი ჩემზე ოცნებობდა. ღმერთო მეთორმეტე კლასის მერე მათი პირველად ნახვა მართლა ემოციური აღმოჩნდა, თვით ლენკასაც მოვენატრე.
ბოლოს უკვე ლელუკას და ნინოს მივახტით ბედნიერებმა. ჩვენ ოთხი დაქალი, რომლებიც სკოლის პერიოდში განუყრელები ვიყავით და ყველაზე მაგარი დაქალობა გვქონდა.
-ვაიმეე თუ მჯეროდეეს თქვენ ორს კიდევ გხედავთ სკოლის მერეე-წამოიყვირა ბედნიერმა ლელუკამ და კიდევ ერთხელ მთელი მონდომებით ჩაგვიკრა გულში მე და ანი. ოპაა აიი დამიანეს მზერაც დავიჭირე ჩემს მიმართ, ღმერთო რა საინტერესოა ცხოვრება.
-აუუ ჰოო ლელუუკ არც მეე-აყვა ნინოც. საბედნიეროდ ლელუკა და ნინო სკოლის მერე ტკბილად ჩადაქალებულან, როგორც მე და ანი.
-თუ მოგიშოროთ ამის მერე გვერდიდან დაინახავთ რაა. ძლიივს ახლა სულ ერთად ვიქნებიით-ღმერთო ყოველთვის ასეთი თბილი იყო ჩემი ლეკუჩიი.
-რათქმაუნდა ლეკუჩიიი-ვუთხარი თბილი ღიმილით და მას გაეღიმა.
-არ დაგვიწყებია ხოო რას მეძახდი ხოლმე. მე კიდევ მაგრად მევასებოდა ხოლმე ლეკუჩის რომ მეძახდიი.-ბედნიერების ზენიტში მყოფმა ისევ ჩამიხუტა.
-იმათ შეხედეე, სულ განსაკუთრებულად იდეალურად უგებდნენ ერთმანეთს-ტკბილად მოჭუკჭუკე ნინოსკენ და ანისკენ მივუთითე.
-ჰოო გოგოო.-აუუ ძალიაან გამაბედნიერა ამ ორის ნახვამ.-ანიი, ლილიიაან ჩემი და ნინოს ძმები გახსოოვთ-დამიანესკენ და ირაკლიზე მიგვითითეს. ამმ... ჰააა, მე და ანი გაოცებულები შევყურებდით ხან ერთს ხაან მეორეს. ნუთუუუ ესენი ლეკუჩის და ნინას ძმები არიან, არადა ვერც კი წარმოვიდგენდი ამას. საერთოდ ოდნავადაც კი არ მეცნო არც იკა და არც დამი ქორწილში, რომ ვნახე.
-ღადაოობ?-ერთდროულად წამოვიძახეთ მე და ანიმ.
-მოიცადე მე ორივე გავიცანი რამდენიმე დღის წინ, მაგრამ სულ არ გვანან ძველ დამიანეს და ირაკლის, ან ბუნდოვნად მახსოვა ორივე-გაოცებული ვლაპარაკობდი. დამიანეს მზერას უკვე ვეღარ ვუძლებდი, ცოტა უხერხულად ვგრძნობდი თავს. ანი ირაკლის ვერ აშორებდა თვალს, ახლა კი ნამდვილად მესმის იკასი.
-ისევ ისეთი ბატი ხარ ლილიან-თბილად ჩამიკრა გაოცებულმა იკამ გულში.-ვერც მე გაგიხსენე ტოო, როგორ დაქალებულხაარ.-მერე ანი მოიქცია თავის დაკუნთულ მკლავებდი-შეენც გოგოო, ბოლოს ლელუკასნაირი მახინჯი დაქალები მასოვხართ-სიცილისგან ოთხად მოიკეცა, მე და ანიმ დაჯღანული სიფათებით გავხედე, რაზეც უარედად აუტყდა "კაკანი". მე ანის გატრუნულ სიფათზეც ვიცინოდი, რომელიც ირაკლის ჩახუტებამ გამოიწვია.
-ეე თქვენც მაგარი დაკაცებულხაართ ვაფშე ვერ გიცანიით, ბოლოს ლელუკას და ნინოს მახინჯი ძმები მახსოვხართ.-მე რის ლილიანი ვიყავი, რომ სამაგიერო არ გადამეხადა ხოდა გავუმეორე რაც თვითონ თქვა, ამაზე კიდევ მე და გოგოები "ავკაკანდით". ბოლოს დამიანემაც ამოიღო ხმა და ისიც თბილად გადაგვეხვია.
-ვა ვაა, ჩემი დის სკოლის მახინჯი დაქალებიი გაიჩითნენ ირა დღეს მაგრად ვერთობით.-იდიოტებიი, ორივემ სიცილი დაიწყეს კვერცხისმდებელი ქათმებივით.
-ვაიმეეე დამიანეე შენ ისევ ისეთი დამპალი თუ დარჩი არ მეგონა-უთხრა გაოცებულმა ანიმ.
-აბა რა გეგონა ანიუუს. კუზიანს მხოლოდ სამარე გაასწორებსო უთქვამთ.-დაბრძენებულა ბიჭი ;დდ
-ოჰჰ-წამოვიძახე-ისე კიარ მახსოვხართ კარგად მგონი სულ ორჯერ მყავხართ ნანახები-ვთქვი მე.
-კი ეგრე იყოო მაგიტომ ვერ დაგიმახსოვრეთ ვერცერთი (იკა)
-ხოდა რა გვიშლის ხელს ახლა ჩავდაქალ-ძმაკაცდებით-წამოიძახა ბედნიერმა ნინომ და ტაში შემოკრა.
-აბა რაა-თქვა ანიმ და ლელუკას ჩაეხუტა.-ჩემი დეპრესია გოგოო კიდევ ტირი ხოლმე?- რაც ერთმანეთს ვიცნობთ დღე არ გავიდოდა, რომ სისულელეებზე არ ეტირა ლელუკას და მერე ჩვენ თერაპიები არ ჩაგვეტარებინა.
-შენ ისევ ისეთი მწარე დარჩი?-უთხრა ლელუკამ. ანი კიდევ მუდამ მწარე მწარეებს ისვროდა და ვინც არ იცნობდა ყველას სწყინდა ამისი სიტყვები.
-ვაიმეე ნინოო ჩემი მესაიდუმლე გოგოო და ჩემი მოსიარულე უგრძნობიი. -მივედი და ლოყები გემრიელად დავუკოცნე. ამას კიდევ არ უყვარს გრძნობების გამოხატვა, მაგრამ ნინოზე მეტად ვერავინ ვერავის შეიყვარებს.
-შენ გოგოო ისევ გიყვარს დალევაა?-გამახსენა წარსული და სიცილი დაიწყო. მე კიდევ გამოუსწორებელი სიგიჟე ვიყავი. მიყვარდა მეგობრებთან ერთად დალევა და მერე გაჯაზება.
-არა ჭკუა ვისწავლე-ვუთხარი თვალის ჩაკვრით და ჭამა დავიწყე-სამაგიეროოდ აიი ამაზე უარს ვერასდროს ვამბობ-გადავხედე სიცილით და სამი ნაჭერი ხაჭაპური ღორივით გადავიღე, რაზეც ექვსივემ სიცილი დავიწყეთ.
-რაღაც არ გეტყობა მაგდენს, რომ ჭამ მოდელივით გამხდარი ხარ-მითხრა ლელუკამ.
-შენ ვიზე რას ამბობ-გადავხედე და ჭამა გავაგრძელე.

არადა არცერთი არ ვიყავით მახინჯები ხუთი წლის წინ. დამიანე და ირაკლი ჩვენზე დიდები არიან და ახლა აქ იმიტომ არიან, რომ ვინმეს წამოყვანა შეგვეძლო ამ შეკრებაზე და, როგორც ჩანს ეს შანსი ბიჭებმა გამოიყენეს. სულ ორჯერ მყავს დამიანე და ირაკლი ნანახი, ამიტომ არ მახსოვს არცერთი ნორმალურად. იკა ლელუკას ძმაა, დამიანე ნინოსი, ფერებში გვანან ერთმანეთ, ნინო და დამიანე შავგვრემნები არინ, ლელუკა და იკა ქერები.

ანი ირაკლის თვალს ვერ აშორებს, რომ განახათ რა სასაცილო იყო, ვერ შეიკავებდით "კაკანს". მე მხარს გავკრავდი ხოლმე, რომ აზრზე მოსულიყო, მაგრამ ყოველი მცდელობა, მხოლოდ რამდენიმე წამიანი შედეგით მთავრდებოდა.
ბავშვები ჩვენ სასაცილო წარსულს ვიხსენებდით და ჩვენ თავებს დავცინოდით ისეთი სიდებილეების ჩადენისთვის. მეც ბევრი "ცოდვა" გამიხსენეს, რომლებსაც ახლა სიცილით ვიხსნებ. საუბრის დროს ანი ძაან სასაცილო იყო, ნერვიულობისგან ძალიან ბევრს ლაპარაკობს ხოლმე და ახლა როდესაც ირაკლი უყურებს, ენას ვეღარ აჩერებს. ცოტახანში სიმღერებიც ჩაირთო და აი ჩემი მომენტიც დადგაა, ცეკვა, რომ დავიწყე მერე უკვე ყველა ავიყოლიო, თან რამდენიმე ჭიქა მქონდა სასმელი დალეული და უკვე სისხლში კარგად გამჯდარიც. ისედაც მთვრალი, დამიანეს მზერას ნამდვილად ვეღარ ვუძლებდი. ცოტა უცნაურია, მაგის ასეთი საქციელი და ვერ მიპოვნია ახსნა. "მოსწონხარ რით ვერ ხვდები"-მითხრა ჩემმა ენატლიკინა ალტელეგრომ. გაჩუმდება ეს ახლა თუუ რა ვუყო?! რა სისულელეა დამიანეს მე მოვწონვარ?! სიგიჟეა, მაგას მხოლოდ კომპანიისთვის ვჭრდები, უცბათ წამოენთე. "აბა კარგად დაფიქრდი, იმიტომ მიგიწვია შენ და არა სხვა, რომ მოეწონე და უნდა, რომ მასთან ახლოს იყო."-საბოლოოდ შევძელი და მალევე გავაჩუმე ალტელეგრო და მისი ლაპარაკით გამოწვეული ფიქრებიც უკუ ვაგდე.

მაგიდასთან, როგორც კი დავბრუნდი, ჩემ ჯინახე ეგრევე რომანტიკული სიმღერა ჩაირთო, მე კიდევ უბრალოდ ენერგია აღარ შემრჩენოდა. მოულოდნელი ის იყო, რომ იკამ ანი საცეკვაოდ დაპატიჭა, სასაცილო კი ის იყო, რომ ანიმ სიცილო დაიწყო მე და ცეკვაო? თან რომანტიკულ სიმღერაზეო?! არ ვიცი ცეკვაო, ირაკლს მზერის მიუხედავად მაინც ურონიული უარით გაისტუმრა. ღმერთოო რა შანსს უშვებს ხელიდაან ეს გოგოო, სანამ არ ინანებს მანამდე ვერ მიხვდება, რომ ასეთი სიჯიუტე დაღუპავს.
ლელუკა და ნინო ჩვენ კლასელებს აყვნენ და საცეკვაოდ გავიდნენ
მე კიდევ დამიანეს გვერძე ვიჯექი და ცეკვისგან დაღლილი, გახშირებული სუნთქვის დარეგულირებას ვცდილობდი. როგორც კი დავმშვიდდი დამიანე ფეზე წამოდგა და ხელი გამომიწოდა.
-აბა ქალბატონო ლილიან გამომყვებით საცეკვაოდ?-ისეთი დამატყვევები მზერით ამომხედა, რომ წამებში დამითანხმა ასეთი დაღლილიც კი.
-დიახ ბატონო დამიანე-მთვრალი ღიმილით ვუთხარი და ხელი ხელზე ნაზად და ეშმაკურად დავადე.
ყველა ცეკვავდა ანის და იკას გარდა და იკაც იძულებული იყო რახან ანი არ ცეკვავდა ისიც მუდოსავით მჯდარიყო. დამიანემ წელზე ნაზად შემომხვია მისი თბილი და დაძარღვული ხელები. მე კიდევ დაბნეულმა ძლივს შემოვხვიე კისერზე ხელები. მთვრალი მზერით ავხედე მან კი თავის სხეულზე მძლავრად ამიკრო და ჩემი თმების სურნელით ფილტვები აივსო. მისგან ასეთ ჟესტს არ მოველოდი, ცოტა მოულოდნელი და თან პირველი იყო ჩემი ბიჭთან ასეთი სიახლოვე ამიტომ გულმა, რომ ერთი დარტყმა გამოტოვა, შემდეგ ასჯერ კი არა მგონი ათასჯერ სწრაფად აძგერდა, რაც დამიანესთვის შეუმჩნეველი არ აღმოჩნდა, კიდევ კაი ჩემ აწითლებულ ღაწვებს ვერ ხედავდა. ანის და ირაკლის გავხედე. ანი გაბუსხული იჯდა სკამზე ირაკლი კიდევ იცინოდა, უეჭველი ამწარებს ასლანიშვილი სამხარაძეს. ამაზე სიცილი ამიტყდა.
-რა გაცინებს ლილიან?
-ანის და იკას გახედე, უეჭველი ანი რახან არ დათანხმდა ცეკვაზე ახლა იკა ამწარებს ისეთებს ეუბნება და ანის სახეს დააკვირდი.-მანაც წამებში გახედა და მასაც გაეცინა.
-იციი ძალიან ლამაზად გამოიყურები დღეს.-ყურში ვნებიანად ჩამჩურჩულა რაზეც უხსენებლებმა წამებში დამაყარეს და არც ეს გამოპარვია ბატონ დამიანეს. ღმერთო, როგორ მძულს ჩემი თავი ამ დროს.
-მადლობა, შენც არაგიშავს-სიცილით ვუთხარი, რადგან ჩემი სიწითლე დამეფარა. მასაც გაეცინა-ანუ ლელუკას ძმასთან ვიწყებ მუშაობას? ისე ჰო რომელ დღეებში ვიმუშავებ-ვკითხე და პასუხის მოლოდინში თვალებში შევხედე დაბნეულმა.
-მოდი დღეს არ გვინდა სამსახურზე საუბარი, მომენტით დავტკბეთ-მითხრა და მიმიხუტა. რაზეც პულსმა იმატა, მე კიდევ ჩემს მსგავს რეაქციაზე უხმოდ ჩამეცინა. ღმერთოო ჩემი თავი მეზიზღებაა. რა გჭირს ლილიიან, რა სულელი გოსავით იქცევიი. "მოგეწონა დამიანე და იმიტომ"- ჩამძახა ალტელეგრომ. რა სისულეელეებს ლაპარაკობ, მომწონს არა კვახი. ვუარყავი ჩემ ჭკვაში და გონებით ისევ დამიანეს დავუბრუნდი.


საბოლოო ჯამში საღამომ მშვენივრად ჩაიარა და გოგოები ჩვენ სახლშიც დავპატიჟეთ. ემოციებით დახუნძლულები, როდის მივესვენეთ სახლში და, როდის გავითიშეთ არცერთს არ გვახსოვს, მაგრამ ორივე ვაღიარებთ, რომ განსაკუთრებულად კარგი დღე იყო....

^^^^^^^^^^^^^^^^
და დაამ ესეც ახალი თავიი. აბა როგორია შეაფასეეთ.