იცოდა ახლა ყველზე მეტად მარტო ყოფნა და დაფიქრება რომ სჭირდებოდა მის ცოლს. არ იქნებოდა ეს სიტუაცია მარიამისთვის ადვილი აღსაქმელი, მაგრამ გულის სიღრმეში სჯეროდა, რომ ნაკაშიძეს მის მიმართ გაჩენილი გრძნობების გამო ბოლოს მაინც აპატიებდა. კაი ხანი ითმინა რომ არ მოეკითხა ეზოდან გასული მარიამი არ დაუნახავს, დაცვა მთელ პერიმეტრს აკონტროლებდა და აუცილებლად შეატყობინებდა. ალბად სახლის, რომელიმე კუთხეში იყო მიმჯდარი და გულ ამოსკვნილი ტიროდა. ამის წარმოდგენაზე გული საშინლად შეეკუმშა დათას. კიბეებზე დაიძრა და ის იყო სამზარეულოში გასვლას აპირებდა მისი კაბინეტის კარი, რომ გაიღო და ვისკის ბოთლით ხელში მარიამი რომ გამოჩნდა.
-მარიამ-უცნაური სიხარულის გრძნობა დაეუფლა ახვლედიანს - მანდ რას აკეთებდი?
-რასაც ყოველ საღამოს შენ-ბარბაცით მოდიოდა ნაკაშიძე, თმა აბურდული ჰქონდა, ტირილისგან მაკიაჟი სახეზე ჩამოსვლოდა, კაბა დასჭმუჭვნოდა. შიშველ ტერფებს სასაცილოდ ადგავდა აქეთ-იქით-იცი შენს კომპიუტერში რა ვნახე? ჩვენი საძინებელი და კიდევ სხვა ბევრი ოთახი, რომელიც ამ სახლშია. პაროლზე ფიქრი დიდხანს არ დამჭირვებია. ვინ აყენებს საყვარელი ქალის სახელს პაროლად?! - ირონიულად გაეღიმა და ინტერესით დააკვირდა ქმარს. ბოთლიდანვე სვავდა ყავისფერ სითხეს და სიარულის დროს ცოტა ეღვრებოდა.
-ბოთლი მომეცი და მეტი აღარ დალიო კარგი? -შეეხვეწა ახვლედიანი და მისკენ გაიწია.
-არ მომიახლოვდე! -თითი გამაფრთხილებლად ასწია მარიამმა - რატომ? არ მოგწონს რომ ვსვამ? შენც ხომ ასე იყავი ჩვენი ყოველი ჩხუბის დროს. იქით შეიკეტებოდი-აწეული თითი კაბინეტისკენ გასწია ნაკაშიძემ-და მგონი შენს მარჯვენა ხელს ხშირად ასაქმებდი ჩემს ყურებაში ხომ ასეა? - უაზროდ გაეცინა და სმა განგრძო.
-მაგისთვის სხვა ქალები არსებობენ ცოლო და დამიჯერე რომ მომენდომებინა სიამოვნებით გააკეთებდა ნებისმიერი მსგავს რამე და არა მარტო მაგას- გაეღიმა მარიამის წარმოსახვის უნარზე დათას.
-მერე არ დაძვეებოდი ჩუმ-ჩუმად ქალებში? ცოლი როცა არ გაძლევდა მაშინ? - თვალები დააწვრილა ნაკაშიძემ. უცნაური სითამამე შემატებოდა ალკოჰოლისგან გაბრუებულს.
-რა გინდა მარიამ? რას ეძებ ამ ყველაფერში?
-შენ მე გამომიყენე დათა ახვლედიანო-ახლო მივიდა ქმართან და თითი მკერდზე მიადო- გამომიყენე და გადაწყვიტე ისე მომქცეოდი, როგორც შენ საკუთრებას. ღმერთო როგორ მეზიზღები და ვერ გიტან რომ იცოდე, ვერ ვიტან მაგ შენს სექსუალურ ტანს, ძლიერ მკლავებს, ვნებიან ტუჩებს და ამ გამოხედვას კიდევ, რომელსაც შეუძლია ურცხვად გამხადოს ტანსაცმელი. შენ მე ყველაფერი დამაკარგვინე მაინც შენს წინაშე ვდგევარ და მოვთქვამ, რატომ? რას მიკეთებ ასეთ მეტყვი?-ხმა ვნებიანი გახდომოდა მარიამს და თვალებში უყურებდა ქმარს.
-ახლა ისეთი სასურველი და მიმზიდველი ხარ, ჯანდაბა მარიამ ასე ნუ მიყურებ- ერთი ხელით ვისკის ბოთლი გამოართვა ცოლს და მეორე ხელით ძლიერად ჩააფრინდა კისერში. მისკენ მიიზიდა და ტუჩებზე გაშმაგებული დაეძგერა. ვისკის ბოთლი იქვე მიაგდო და ქალს კაბის გახდა დაუწყო. ტუჩებით კი გზა ყელამდე გაიკვლია. ტანსაცმლისგან გაათავისუფლა და ხელში მისი მკერდი მოიქცია. მოწყურებულივით უკოცნიდა კერტებს და თან ძლიერად უჭერდა თითებს. ხედავდა როგორ კვნესოდა მისი ყოველი შეხებისას მარიამი და ეს უფრო ახელებდა. სიგიჟემდე უნდოდა ქალის სხეულის ყველა წერტილი შეეგრძნო და მისი განუყოფელი ნაწილი გამხდარიყო. თითები მუცელზე ჩამოაცურა და ბოქვენის ძვალთან გაჩერდა. ხელით მსუბუქად უბიძგა დივანისკენ და მის ფეხებ შორის მოექცა.
-უნაკლო სხეულის გაქვს იცი?! - უფრო თვისთვის ამოილაპარაკა დათამ და ცოლის მოფერება განაგრძო. ვნებამორეულ მარიამს მის სიტყვებზე მხოლოს ეღიმებოდა და ქმრის ალერსით გაბრუებულს მხოლოდ გარკვეულ ბგერებს წარმოსთქვამდა. გრძნობდა როგორ ეკვროდა მთელი სხეულით ახვლედიანი, როგორ უხურდა ყველა წერტილი მისი შეხებისას, იგრძნო როგორ ჩაეწვა მთელი მუცელი მასში მსუბუქი ბიძგით შესული ახვლედიანის მოძრაობაზე. თვალები დახუჭა და ყრუდ ამოიკივლა.
-მაპატიე გთხოვ- ყურთან უჩურჩულა ვნებიანი ხმით დათამ.
-რა გაპატიო? -ხმა სრულად წართმეოდა მარიამს.
-ის რომ მიყვრხარ, ვგიჟდები შენზე, ვგიჟდები კი არა ჩვეულებრივად ვაბოდებ. ჩემში რომ ხარ ყოველ წუთს და ყოველ წამს და ამ მომენტისთვის,რომელზეც რაც დაგინახე მას მერე ვოცნებობ.
თითქოს ამის მოსმენა უნდოდაო ნაკაშიძეს მთელი სხეული მოუდუნდა და ქმარს მიენდო. ცდილობდა დათა მაქსიმალურად ცდილობდა ეს წამები ყველაზე ბედნიერი გაეხადა ცოლის ცხოვრებაში. მისი ყოველი მოქმედება ისეთი სითბოთი და სიყვარულით იყო გაჟღენთილი მარიამ უნებურად წამოსცდა - მიყვარხარ.
ყველანაირმა ემოციამ იფეთქა ახვლედიანში. გაშმაგებით უკოცნიდა ტუჩებს ცოლს და ერთ მთლიან ნაწილად ქცეულნი ერთად ეშვებოდნენ სიამოვნების მორევში.
...
ცოლის შიშველ ზურგზე თითებს დაატარებდა დათა. თითქოს ცდილობდა ასე შეესწავლა მისი ყველა წერტილი. მისი კანის შეხება სასიამოვნო შეგრძნებებს აგზავნიდა ტვინში.
-იცი პირველად რომ გნახე საერთოდ არ მომეწონე- სახე გაუწითლდა და თავი ხელებში ჩამალა გაცინებულმა მარიამმა - ისე უცნაურად მიყურებდი იმ საღამოზე ვიფიქრე საშინელი მექალთანეა მეთქი.
-მე კიდე ვიფიქრე, რომ გაბრიაძესთან იწექი-სახე შეეცვალა დათას.
-და ეგ საიდან დაასკვენი? -შუბლი შეიჭმუხნა მარიამმა.
-ხელი ისე ჰქონდა შემოხვეული შენს წელზე დარბაზში რომ შემოხვედით, თითქოს ყველას ეუბნებოდა ეს ქალი ჩემიაო.
-და ასეთ რაღაცეებს როგორ იგებთ ხოლმე კაცები ვერ ვხვდები?! - კითხვა დაუსვა მეუღლეს.
- მისმინე ცოლო შეიძლება ძალიან დიდი არ ვარ და არც ძალიან კარგად გამოქექილი ქალებში, მაგრამ დამიჯერე ყველა კაცს მაინც ერთნაირი ქცევები გვაქვს რაღაცეებში. ეს იმას არ ნიშნავს რომ იმ გამოშტერებულს რამით ვგავარ-უცბათ დაამატა ახვლედიანმა.
-შენ არავის გავხარ არავის - ხელები გაშალა და ქმრის სხეულს შემოეხვია -ეხლა არ გეშიანია ,რომ ყოველ ღამე აღარ მოგასვენებ? -წარბი გამომცდელად ასწია და თითით ქმრის ტუჩებს მიეფერა.
-იმდენი ხანია ამას ველოდები მზად ვარ ყოველ ღამე შენი ალერსით დამღალო- ზემოდან მოექცა შიშველ მარიამს და ვნებით ანთებული თვალები მის სხეულზე მოატარა.
-მაშინ ამ ღამით დავიწყოთ- გაეცინა ნაკაშიძეს, ახვლედიანის ტუჩებს მისწვდა და მთელი სხეულით აეკრო.
...
-მიდიხარ? - ჰკითხა სააბაზანოდან გამოსულმა ნაკაშიძემ მეუღლეს.
-კი წავალ, ისედაც ძალიან დამაგვიანდა, სირცხვილია. მე უნდა მივცე მაგალითი თანამშრომლებს - პერანგის ღილებს იკრავდა დათა და თან მარიამს ღიმილით უყურებდა -თუ გინდა საღამოს სადმე გავიდეთ? ან სახლში გავაკეთოთ რამე საინტერესო -ცოლთან ახლოს მიიწია და ბაგეები ნაზად დაუკოცნა.
-არ არის ცუდი იდეა, მოვიფიქრებ საღამომდე რამეს და შეგეხმიანები -ქმრის ტუჩებს მოშორდა აწითლებული ნაკაშიძე.
-კარგი-გაუღიმა დათამ და კარში გასული უკან შემობრუნდა-მარიამ!
-ბატონო-გაკვირვებულმა გახედა მეუღლეს-რა მოხდა?
-ძალიან მიყვარხარ და არასდროს არ დაგავიწყდეს ეს რაც არ უნდა მოხდეს.
-მეც მიყვარხარ-ქმრისკენ გაიქცა მარიამი და ხელები ძლიერად შემოხვია. გრძნობდა როგორ გამალებით უცემდა დათას გული, იცოდა რომ ეს მისი დამსახურება იყო და ბედნიერებისგან გაბრუებულს იმის წარმოდგენაც კი არ უნდოდა, რომ როდისმე მათი სიყვარული შეიძლება დამთავრებულიყო.
...
-რაღაც სხვანაირი ხარ ტო? იმენა ანათებ- ოთახში შესული ლევან გაოცებული უყურებდა მეგობარს -წესით წუხანდელი ამბების შემდეგ ნაომარს უნდა გავდე.
-ნაომარს და დედა მოტყ.ულს გაბრიაძე გავს. მადლობა თქვას ის დებილი თავი მთლიანად რომ არ გავუხეთქე.
-აუ რას გავდა იცი რომ მივედი?! მარა გიჟივით იცინოდა ტო! მგონი მართლა მაგრად ადევს მაგას. მარიამ რამე ხომ არ დაუშავა? - იკითხა ლევანმა.
-არა მაგრამ ისეთი რაღაცეები წამოაყრანტალა იძულებული გავხდი მარიამისთვის სიმართლე მეთქვა. მეც კი ვაპირებდი მაგის გაკეთებას,მაგრამ თავის ჭკუით დამასწრო და საქმე გამიფუჭა - კისრის ძარღვები ებერებოდა გაბრიაძის გახსენებისას.
-მერე როგორ მიიღო ეს ამბები?
-თავიდან ცუდად, მაგრამ მერე ერთი კარგად გამოთვრა და რომ გადახარშა მიხვდა თურმე ამ საქმიდან მთლად წაგებული არც თვითონ ყოფილა, მიხვდა ჩემს იქით სხვა გზა რომ არ აქვს - გაეღიმა მათი შერიგების სცენის გახსენებაზე ახვლედიანს. სიგიჟემდე მოუნდა ახლა ცოლთან ყოფილიყო და მისი ფერებით გული ეჯერა.
-ძალიან კარგი მიხარია. იმედია ყველაფერი ცუდი უკან დარჩა. მართლა დღეს დილით ლიზა შემხვდა- მეგობარს ქვემოდან ახედა ლევანმა.
-სად ნახე? -სახეზე ფერი შეეცვალა ახვლედიანს.
-სოფო მყავდა ექიმთან ვიზიტზე კლინიკაში და იქ ვნახე. ვკითხე რამე პრობლემა ხომ არ გაქვსთქო და მითხრა ვერ ვარ ამ ბოლო დროს კარგად და ანალიზების ჩასაბარებლად მოვედიო- სიტყვა-სიტყვით მოუყვა მეგობარს მათი საუბარის დეტალები-რამდენი ხანია არ გინახავს?
- ერთი თვე იქნება. ჩემი ცოლის მოყვანის ამბავი, რომ გაიგო სალაპრაკოდ მოვიდა,მაგრამ ვერ ვისაუბრეთ შეხვედრა მქონდა უცხოელებთან. ვთხოვე დამლოდებოდა, მაგრამ რომ გამოვედი უკვე წასული დამხვდა - მათი ბოლო შეხვედრა გაიხსენა ახვლედინმა-სიმრთლე გითხა ამ ამბებში ნორმალურად არც გამხსენებია. ვიფიქრე მიხვდა რაღაცეებს და გადაწყვიტა გვერზე გამდგარიყო.
- ხო რა გითხრა ალბათ მასეა. მთვარია მარიამთან ყველაფერი მოგვარდა და აწი რაღას ჩივი ძმაო-გაეღიმა მეგობრის ბედნიერებით გახარებულ ლევანს.
-ყველაფერს გავაკეთებ რომ ეხლა მაინც ვიყოთ ერთად და მშვიდად. ვფიქრობ ეს ორივემ დავიმსხურეთ -ღიმილიანი სახე სივრცეს გაუშტერა ახვლედიანმა, თითქოს იქ თავის ბედნიერ მომავალს ხედავდა. მომავალს, რომელსაც მარიამ ნაკაშიძე ერქვა.