დაჩის ესაუბრებოდა ჯერ კიდევ იოანე მალხაზი რომ გამოჩნდა კარში.
-ბოს კიდევ რაღაც გავარკვიე, მემგონი პირდაპირ კავშირშია ჩვენთან, რავი ეგ უკვე თქვენი საქმეა, გამომძიებლები თქვენ ხართ მე მხოლოდ ფაქტებს ვარკვევ_მხრები აიჩეჩა კაცმა და სათვალე გაისწორა.
-მალხაზ, საქმესთან ახლოს_საოცრად დაღლილი სახე ქონდა დაჩის.
-ჩვენმა მოღალატემ ლილუმდე კიდევ ერთი გოგო გაიტაცა, შემთხვევით ამოვჩიჩქნე სათვალთვალო კამერები და ვინაობაც სასწაულებრივად გავარკვიე, არ მკითხოთ როგორ_ხელი აიქნია და პლანშეტზე თითების წკაპუნი დაიწყო.
-განგვანათლე ვინ არის_ამოიხვნეშა უფროსმა.
-ვიღაც უცნობი ქერა ქალბატონი ნენე.
-ვიინ?_ისე მოუჭირა და დაეყრდნო იოანე ხელით წინ დადგმულ ტყავის სკამს ვერც მიხვდა.
-აი_ეკრანი გამომძიებლებს მიუბრუნდა და იგრძნო ტყუპმა როგორ ამოუტრიალდა გულ-მუცელი, ცხელი, ლავასავეთ ავარვარებული მასა ჩაეღვარა და ამოსუნთქვის საშუალება არ მისცა, ფილტვები გულთან ერთად შუკრა და გაუცივა. როცა მიხვდა ხმის ამოღებას შეძლებდა მთელი ხმით დაიღრიალა:
-არაააააა_დიდი ტყავის სავარძელი ისეთი ძალით მიახეთქა კედელს თითქოს გრამიანი ბუმბული იყო -ოღონდ ნენე არა, ჯანდაბა, არაააა, საკუთარი ხელით მოვკლავ, ოღონდ ნენე არა_მთელი ხმით ბღაოდა და ბოლოს, როცა ოდნავ დამშვიდება მოახერხა სახეზე ხელებ აფარებული ჩაჯდა ოთახის კუთხეში.
-იოანე_გაბრიელის ხმაზე თავი წამოყო, უფროსის და მალხაზის გაოცებული სახეები დააიგნორა და ძმას ახედა. აღარაფერი უთქვამს ბიჭს, ხელი გაუწოდა ტყუპს და უსიტყვოდ ანიშნა გვერდით დგომა, მისი თვალებიც ისევე გამოხატავდნენ ბრაზს და ისევე ელავდნენ როგორც თავისი, გაბრიელის თვალებშიც იგივე ტკივილი დაინახა და ნერწყვი მძიმედ გადაყლაპა. ხმის ამოუღებლად ჩაჰკიდა ტყუპს ხელი და ერთად წავიდნენ გასასვლელისკენ. რამდენიმე წუთში უკვე რაზმთან ერთად ისხდნენ მანქანაში კბილებამდე შეიარაღებულნი და წუთებს ითვლიდნენ დანიშნულების ადგილამდე.
-ასე მშვიდად როგორ ხარ?_იარაღის შემოწმებით დაკავებულ გაბრიელს გახედა უნცროსმა.
-არ ვიცი_ბოლო მჭიდი ჩაიდო ბიჭმა ჟილეტში და ძმას გამოხედა. -იცი თავიდან არ ვიცი როგორ ვიყავი, ვერ ვხვდები იმ წუთას რას ვგრძნობდი, მაგრამ ახლა არა, ახლა საოცრად მშვიდად ვარ და ესეც არ ვიცი რატომ. მგონია ისევ ჩვეულებრივ დავალებაზე მივდივარ და მთელი გულით ვარ დარწმუნებული, რომ ორივე კარგადაა.
-არ ვიცი გაბრიელ, მშვიდად ვერ ვჩერდები, კანიც კი მეწვის რომ წარმოვიდგენ ნენეს შეიძლება რაიმე მოუვიდეს. ის ერთადერთი მეგობარია, რომელზეც ვგიჟდები და დაუფიქრებლად გავიღებდი ყველაფერს, მთელი ცხოვრებაა ჩემთანაა და ეგოისტურად მინდა ბოლომდე ამიტანოს._თვალები დაეხუჭა იოანეს და ნენეს გაღიმებული სახე ამოუტივტივდა გონებაშ.
-ისევ მეგობარს გაიძახის, ღმერთო რა ბავშვია_ჩუმად ჩილაპარაკა გაბრიელმა და გზას გახედა.
ადგილზე მისულებს უცნაური სანახაობა დახვდათ წინ, რამდენიმე დაცვის წევრი უკვე უგონოდ ან სულაც გარდაცვლილები ეყარნენ მიწაზე და ჩამიჩუმიც კი არ ისმოდა.
-რა ჯანდაბაა_სნაიპერის ლულაში გაიხედა გაბრიელმა და მიდამო მოათვალიერა. -სრულიად სუფთაა_გაკვირვებულმა გახედა ძმას და რუპორი მოიშველია.
რამდენიმე წუთში გოგონებიც გამოჩნდნენ და აშკარა შესამჩნევი იყო როგორ დამძიმებული მოდიოდა ლილუ, გონდაკარგული ნენე ყავდა ზურგზე მოკიდებული.
-ცოცხალია? ხომ ცოცხალია? მითხარი რომ ცოცხალია_ლამის აცრემლებული მივარდა იოანე და მაშინვე ნენე ჩაიკრა გულში, ოფლით დაცვარული ლილუ კი გაბრიელს მიეკრა და ბიჭის მოხვეულ ხელებში ჩაიკარგა.
-მიყვარხარ_მსუბუქად ეამბორა ბიჭი ტუჩებზე და მისგანაც ღიმილი მიიღო.
-მეც.
-მორჩით ჭუკჭუკს და მიშველეთ_გააფთრებულმა იფეთქა იოანემ და ხელში აყვანილი ნენესკენ ანიშნა.
-მიიყვანე სასწრაფოს მანქანასთან ადამიანო რომ ჩაიხუტე რას უშველი_მაშინვე სტაცა ხელი გაბრიელმა და გათიშული ძმა რეანმობილისკენ გააქცუნა.
ყველა მოთავსდნენ და საავადმყოფოს გზას დაადგნენ.
- ორივე ქალბატონს ესაჭიროება ექიმთან ვიზიტი, თუმცა არამგონია სერიოზული იყოს რამე._ბიჭებს გადახედა ექთანმა.
-ძალიან გთხოვთ ფსიქოლოგი დაახვედრეთ, დამიჯერეთ აუცილებლად დაჭირდება_ნაღვლიანი მზერა მიაპყრო ლილუმ გოგოს.
-გასაგებია_მაშინვე ამოიღო მანაც ტელეფონი და რამდენიმე ზარი განახორციელა.

საავადმყოფოს დერეფანში იცდიდნენ ტყუპები დაჩი რომ გამოჩნდა. ორივეს სახეზე შეკითხვა რომ ამოიკითხა ხელები აწია და ისე მიუახლოვდა.
-მოკვლევა თითქმის დასრულებულია, 90% დამწვარი გვამი ნაგაზისაა, როგორც ლილუმ თქვა თავლაში დაგვხვდა სკამზე დაბმული, შესასვლელში კიდევ ერთი გვამი და ორი ძაღლის ჩონჩხია. ამჯერად მის მკვლელობას იძიებენ_მხრები აიჩეჩა კაცმა თითქოს ჩემზე არაა დამოკიდებულიო.
-მოსაკვლევი არაფერია, დამნაშავეს ვერასდროს იპოვიან, ყველამ ვიცით ვინც გააკეთა._გვერდით გაიხედა გაბრიელმა.
-არც ლილუ მოგვცემს ჩვენებას რომ იქ ბახალა ნახა_წამით გამოხედა იოანემ.
-ვერაფერს იტყვი, მშვენიერი სამაგიეროს გადახდაა, რაც დათესა მისი მშობლების დაწვით, იგივე მოიმკა_შუბლი მოიქექა დაჩიმ და ძმებს გამოხედა -თუ სწორად მივხვდი გამოძიებას ამით ამთავრებთ არა?
-რა თქმა უნდა_ექიმის კაბინეტს გახედა ისევ იოანემ -მან ჩვენი გოგოები გადაარჩინა, შეიძლებოდა დაგვეგვიანა, არ ჩაგვბარებოდა, შეიძლება ორივე მოეკლა, ან ორმხრივ სროლაში მოყოლილიყვნენ, ყველაფერია შესაძლებელი, მართალია სასტიკი მეთოდი გამოიყენა მაგრამ მაინც მადლიერი ვარ ასეთი „ადამიანი“ რომ მოაშორა დედამიწას.
შეპასუხება უნდოდა დაჩის ექიმი რომ გამოვიდა და ტყუპებიც მაშინვე წამოდგნენ.
-მოკლედ ბიჭებო, გარეგნულად საშიში არაფერია, უბრალო ნაკაწრები და დაჟეჟილობებია, ქალბატონი ლილუ ფსიქოლოგიურადაც კარგად გრძნობს თავს, როგორც ჩანს საკმაოდ ძლიერია, აი რაც შეეხება ქალბატონ ნენეს აქ საქმე ცოტა რთულად გვაქვს.
-რას გულისხმობთ_ხმა სადღაც გაპარვოდა იოანეს.
-აშკარაა ძალიან ძლიერი ფსიქოლოგიური წნეხის ქვეშ მოყვა და რაღაც საშინელება გამოიარა, ორჯერ დავაძინეთ, ორივეჯერ კივილით გაიღვიძა, მინდა გითხრათ, რომ მის გამოჯანმრთელებას საკმაო ხანი დაჭირდება და ყველაზე მნიშვნელოვანია მოთმინება რომ გამოიჩინოთ. მას აშკარად დასჭირდება მეგობრების დახმარება._ხმა დაუბოხდა კაცს და ისევ კაბინეტში გაუჩინარდა.

სახლში შევიდნენ ტყუპები და ლილუც უკან მიყვებოდათ. მაშინვე დაუბრუნა გაბრიელმა გოგოს კუთვნილი ნივთები და დივანზე ჩამოსხდნენ. მოწყენილი სახით მობრუნდა იოანე და ყურადღებით შათვალიერა თბილად მოლაპარაკე წყვილი. ნელა გაეშურა სამზარეულოსკენ და ყავა გადმოიღო, მაშინვე შეამჩნია კართან ჩამომდგარი ტყუპისცალი და პირდაპირ კითხა
-პირდაპირ თქვი რისი თქმა გინდა.
-იცი, აქამდე ტყუპების კავშირის არ მესმოდა, დავცინოდ მათ ვინც იძახდა ძმას ვგრძნობ და ტკივილს ვიზიარებთო, შენი ტკივილი არასდროს მიგრძვნია, მაშინაც კი როცა დაგჭრეს, აფორიაქებული ნამდვილად ვიყავი, მაგრამ ტკივილს ვერ ვგრძნობდი.
-ამას რატომ მეუბნები?_ისე დაიბნა ბიჭი ყავიანი ხელი გაუშეშდა და ძმისკენ შეტრიალდა.
-გინდა გითხრა რა განიცადე იმ მომენტში როცა ნენეზე გაიგე? გული აგეწვა, მოსვენება დაკარგე, სამყაროს მუქ ფერებში შეხედე და გონება გაგეთიშა, იცი საიდან გავიგე?_გაოცებული ძმის დანახვაზე გაეცინა გაბრიელს. -ვიგრძენი იოანე, დღეს პირველად გიგრძენი, ნენეს დაკარგვიდან გამოწვეული ტკივილი იმდენად დიდი იყო, რომ მარტო ვერ გაუმკლავდი და მეც გადმომედო, მთელი სხეულით ვიგრძენი როგორ გეწვოდა თითოეული უჯრედი. ეს უბრალოდ არ ხდება, ეს შენნაირი არასერიოზული ადამიანისთვისაც კი უნდა ნიშნავდეს რამეს, დაფიქრდი იოანე, კარგად დაფიქრდი და ყველაფერი გაიაზრე._ბეჭზე დაარტყა ხელი გაბრიელმა და ჩაფიქრებული ძმა იქვე დატოვა სამზარეულოში.
ყავის სიმხურვალე საკმაოდ გვიან იგრძნო იოანემ, მხოლოდ მას შემდეგ რაც უკვე დამწვრობა მიღებული ქონდა, გაბრიელის სიტყვებს ვერ ხარშავდა, ან გონებას არ უნდოდა ბოლომდე გაეგო რაც ხდებოდა. კიდევ იფიქრა რამდენიმე წუთი, შემდეგ ჯერ კიდევ ცხელი ჭიქა იქვე მიაგდო და თავისი ოთახისკენ სირბილით წავიდა.
-ამაღამ დასვენება ორივემ დავიმსახურეთ_ლილუს შემოხვია ხელები გაბრიელმა და საყვარელი სურნელით აივსო ფილტვები.
-სწორედ ამიტომ უფლებას გაძლევთ ჩემთან ერთად დაიძინოთ_თეატრალურად გამოაცხადა ლილუმ.
-ღმერთო რამხელა პატივია_დაღებულ პირზე აიფარა ხელი ქალივით გაბრიელმა და მაშინვე წასკდათ სიცილი. -იოანე?_მაშინვე დასერიოზულდნე აჩქარებულ იოანეს რომ მოკრეს თვალი. ბიჭი ოთახიდან მოსაცმლის ჩაცმით გამორბოდა და ხელში პატარა ჩანთაც ეკავა.
-ხომ მშვიდობაა?_მაშინვე წამოდგა გაბრიელი.
-გადავწყვიტე. ნენესთან გადავდივარ.
-რას... რას შვებიი?_თითქოს ვერ გაიგო ისე ჩაეკითხა ტყუპი.
-უნდა დავეხმარო, მანამ ვიქნები იქ სანამ ძველი ნენე არ დაბრუნდება, რომც გამომაგდოს სადარბაზოში დავწვები, ჩემსას მივაღწევ და სიცილის სურვილს დავუბრუნებ, აი შემდეგ დავბრუნდები_თან ფეხზე იცმევდა და ისე ლაპარაკობდა.
-რაღაც ეჭვი მეპარება მაგაში,წარმატებები_კარში გასულს გასძახა ლილუმ ღიმილით.
-ღმერთო ძმა გამითხოვდაა_ტაშის კვრით შესძახა გაბრიელმა და არარსებული ცრემლი მოიწმინდა ახარხარებულმა სახიდან.