დილით გვანცამ არც ისე მხიარულმა გაიღვიძა, სააბზანოში შევიდა მოწესრიგდა, თბილი ჯემპრი და ჯინსის შარვალი მოირგო, ქორწილისთვის მოსამზადებლად წავიდა სილამაზის ცენტრში, სადაც მისი კაბაც ელოდა.
თეთრი ხალათი ჩააცვეს, თმები დაბანეს დავარცხნეს და გაშრობას შეუდგნენ.
გვანცამ გადაწყვიტა გრძელი თმა ოდნავ დაეტალღოვებინა, მსუბუქი მაკიაჟი კი სრულიად საკმარისი იყო მისი სილამაზისთვის.
უკნიდან გათიშულს და ლამის მორფეოსის სამყაროში წასულს ხმა მოესმა.
-არ ხარ ბედნიერი?
გვანცა უხერხულად აიწია სავარძელში, თვალები მოიფშვნიტა და თმის სტილისტს გაუღიმა.
არა ბედნიერი ვარ, უბრალოდ არ მიყვარს დიდხანს ჯდომა.
აშკარად გაკვირვებულ სტილისტს ხმა აღარ გაუცია და საკუთარ ვარაუდებში ჩაძირული მონდომებით ახვევდა თმის ყველა სვეტს.
გვანცას არ ჰქონდა თავი აეხსნა ვინმესთვის რა სიტუაციაშიც იყო, ან დაუჯერებდა ვინმე და თუ დაუჯერებდნენ გაუგებდნენ?
შემდეგ მასკა მოირგო სახეზე, ღიმილის, ინტერესისა და ბედნიერების, რომ ყველაფერი კარგად არის, რომ აინტერესებს როგორი გამოვა მაკიაჟი და თმა... ასე გაქრა სტილისტის ეჭვებიც სადღაც უინტერესობის სამყაროში.
თმა რომ დაუხვიეს ფრჩხილებზე გადავიდა, შემდეგ მაკიაჟი, რომელიც ბოლო დამაგვირგვინებელი წერტილი აღმოჩნდა...
ოდნავ პუტკუნა ქერა ქალი, თეთრი ულამაზესი კაბით შემოვარდა და თან დაიყვირა ჯერ სარკეში არ ჩაახედოთ კაბა ჩავაცვათო.
მართლაც კაბა ჩააცვეს,გვანცას ტანზე მომდგარი ულამაზესი თეთრი სადა კაბა, მის ტანს ეკვროდა და უფრო ამშვენებდა.
შემდეგ ლილე ფეხზე წამოდგა და ტუჩებთან ჩამოსული ცრემლი მოიწმინდა.
-თუ შეიძლება(ხელი გააშვებინა გვანცასთვის პუტკუნა ქალს).
-რა თქმა უნდა.(კეთილად გაუღიმა ქალმა)
ლილემ გვანცას თვალებში ჩახედა და გაუღიმა,ხელი ჩასჭიდა და სარკესთან მიაცილა.
ამ მომენტში არ ჰქონდა მნიშვნელობა არაფერს გარდა სილამაზისა, სილამაზის ძალაზე ხომ გსმენიათ? ადამიანებს გულებს უთბობს და ზოგჯერ გვავიწყებს მწარე რეალობას, სილამაზე იყო მარიტა სილამაზე იყო ნატვრის ხე,სილამაზეა გვანცაც.
ხოდა ამ სილამზის ეფექტმა სულ დაავიწყა ლილეს და გვანცას რომ გვანცა შინაგანად მოკლეს, მაგრამ ამის მიუხედავად არ დაუკარგავს არც სულიერი და არც გარეგნული სილამაზე.
---------
გვანცა:
როდესაც ლილემ ხელი ჩამკიდა ძალიან დიდი სიითბო ვიგრძენი, მაშინაც მივხვდი რომ მარტო არ ვიყავი, მივხვდი რომ ჩემს გვერდით არსებობდა სუფთა და ნამდვილი ადამიანი რომელიც მიყვარს და ვუყვარვარ...
სარკეში რომ ჩავიხედე და ჩემი ანარეკლი დავინახე თვალები უცნაურად ამენთო, ძალიან მომწონდა რასაც ვხედავდი, მაგრამ ორ წუთში ყველაფერი გაქრა,უხეშად მოვტრიალდი და სარკეს ზურგი ვაქციე.
ლილე ნაზად მომეხვია.
-მალე მოვლენ გვანცა.
-ვიცი ხო.
მანქანის გაჩერების ხმა გავიგე ეს დემეტრე იყო, კარები გაიღო და დემეტრე შემოვიდა,ჩემს დანახვაზე თვალები საოცრად აენთო, მომიახლოვდა, დაბნეული თმა ყურზე გადამიწია და მითხრა ულამაზესი ხარ გვანცა.
გულში რაღაც სასიამოვნო და ამოუცნობი ჩამეღვარა, თითქოს დავდნი.
მაგრამ არ შევიმჩნიე რომ არა ცოტაოდენი აწითლება, რომელმაც გამყიდა.
არც მე ვიყავი ნაკლებად დაბნეული, მის უზადო სხეულს ულამაზესი პიჯაკი და შარვალი აშვენებდა, რომელიც გემოვნებით აერჩია და რა უნდა ვთქვა მის უბადლო სახეზე,გამოყვანილ ნაკვთებზე, უაზროდ წითელ ტუჩებსა და შავ ფვალებზე, რომელიც ულამაზესი ჭრილიდან იმზირებოდა.
დემეტრემ თეთრი თაიგული მომაწოდა...
სანამ გარეთ გავიდოდით ყველას მადლობა გადაუხადა, მაგრამ...
უცბად ტაშის ხმა მოგვესმა,რასაც გამაყრუებელი ძახილი მოჰყვა, კოცნა, კოცნა, კოცნა....
მე დავიბენი და დემეტრეს თვალებს შევეჯახე, არ ვიცოდი რა მექნა, რომ არ მეკოცნა ძალიან საეჭვო იქნებოდა.
დემეტრეს ორი სიტყვა ამოხდა პირიდან თუ შენ... ალბათ დასასრული არგინდა იყო, მაგრამ ვინ დააცადა წინადადების დასრულება, წითელ ტუჩებს ხარბად დავეწაფე,არ დავმალავ ამის გაკეთება მართლა მინდოდა მისი სილამაზის შემხედვარე, დემეტრე დაიბნა, მაგრამ ამყვა, შემდეგ ნაზად მოვშორდი მის ტუჩებს და მის დაბნეულ თვალებს შევეფეთე.
მაგიჟებ გვანცა?
ხმა ნერვიულობისგან ოდნავ ჩაეხრიწა.
გვანცამ კაბა უხერხულად გაისწორა და მირცხვად დაბლა დაიხედა, როცა დემეტრეს ხელი შეეხო ნაზად, შეცურდა მის თითებს შორის და კარებისკენ ტაშის ხმამ გააცილა ულამაზესი წყვილი.
ლამაზი მანქანით ხელის მოწერის სახლში მივიდნენ.

და თანახმა ხართ რომ ჭირსა და ლხინში ბედნიერებასა და უბედურებაში იყოთ ერთგული გვანცა, დემეტრესი?
სიჩუმე ახლა ყველაზე მეტად ხმაურობდა...
და როგორც იქნა ის ორი გაწელილი წამი გვანცას გაცრეცილმა ხმამ დაარღვია... დიახ თანახმა ვარ.
ხელი მოაწერეს, ახლა კი აკოცეთ ერთმანეთს.
დემეტრე დაბნეული იყო და ელოდებოდა გვანცას ნაბიჯს, რომელიც მართლა გადმოიხარა მისკენ და ლოყაზე აკოცა, ამან სტუმრებში გაკვირვება და ხმაური გამოიწვია მაგრამ ვის არ უქნია, ( საქართველოა გელა).
მოკლედ არავის აინტერესებდა რეალურად რა იდგა უკან სიმორცხვე თუ? თუ რა არავინ არ იცოდა რომ უსიყვარულოდ იქმნებოდა ეს ოჯახი ამიტომ ღიმილი კვლავაც დასთამაშებდათ სტუმრებს ამ ულამაზესი წყვილის დანახვისას.
შემდეგ იყო ჯვრის წერა, სადაც გვანცამ და დემტრემ თავი დამანაშავეებად იგრძნეს, ტყუილი ღვთის სახლში და ფულზე გაყიდული ღირსება აი რა ფიქრები დასტრიალებდათ.
ჯვრის წერის შემდეგ ღია ცის ქვეშ მივიდნენ სადაც გაშლილი იყო თეთრი სუფრები მწვანე მდელოზე ულამაზესი იყო იქაურობა.
-აბა ქორწილი არ გვექნებაო?
-ეს ქორწილი არ არის უბრალოდ ავღნიშნავთ ვიწრო წრეში ჩვენს გაბედნიერებას, ქორწილი თუ მოგინდა უფრო გრანდიოზული იქნება.
-არა მადლობა ქორწილი მხოლოდ მაშინ არის აუცილებელი როცა საქმე რწფელ გრძნიბასთან გვაქვს.
-როგორც ვხედავ ჩემი სიტყვები გულში ჩაგრჩენია ქალბატონო გვანცა.
-სულაც არა ბატონო დემეტრე უბრალოდ ციტირებას ვახდენ და სრულიად გეთანხმებით.
ირონიულად გაღიმა გოგომ.
-მოდი ვიცეკვოთ.
ღავისკენ ნაზად მიიზიდა გოგო და საოცარი სიმშვიდე იგრძნო, ხელი ნაზად მოხვია წელზე და ვიოლინოს საოცარ ხმას აყვნენ, გვანცა თვალებში არ უყურებდა,მისი მხრის გასწვრივ სივრცეში დაიკარგა, თითქოს ფიქრებში იყო ჩაძირული.
დემეტრე მას სახეზე უყურებდა,შემდეგ კი ნაზად მოიცილა ტანიდან, ვიღაც უნდა გაგაცნო და აშკარად უკვე მასკენ მომავალ კაცს გადაეხვია ძალით გაღიმებუკ გვანცას ხელში ალექსანდრე შერჩა დიახ არ გეშლებათ ალექსანდრე,ცხოვრება საკამოდ ირონიული და ზოგჯერ დაუნდობელია.
გვანცა გაიყინა, გაშეშდა, გალურჯდა გამწვანდა, გაყვითლდა....რა დაგემართა მიუბრუნდა დემეტრე
უცბად გონს მოეგო და ღიმილ შემშრალ ალექსანდრეს ხელი გაუწოდა გამარჯობა.
დემეტრემ რაღაც იეჭვა მაგრამ უხერხული სიჩუმე მოხერხებულად გაარღვია
-როგორ ხარ ალექს?
ამ მიმართვამ გვანცა კიდევ უფრო ააფორიაქა.
-მე კარგად ხომ იცი ვნადირობ ქალებზე და ვარ( ბოროტად ჩაიღიმა)
როგორ უნდოდა გვანცას სახეში შეფურთხებინა ან მაგრად ეცემა.
ალექსანდრეს ზრდილობიანად დაემშვიდობა და ადგილიდან მოწყდა, საპირფარეშოში შევარდა და სარკეში ჩაიხედა, სახიდან მთელი მაკიაჟი გიჟივით მოიშორა და ჩამოიბანა თმა გაისწორა და გარეთ გამოვიდა, ჰაერზე დაჯდა მარტო,ხალხს უყურებდა როგორ ზეიმობდნენ, და როგორ ხდებოდნენ ამ ბინძური საქმის თანამონაწილენი როგორ უკრავდნენ ტაშს ამ მასკარადს დემეტრეს დედ მამა საკმაოდ ბედნიერნი ჩანდნენ რასაც ვერ ვიტყოდით გვანცას ბიძასა და ბიცოლაზე მაგრამ ცდილობდნენ მადლიერების ნიშნად კარგად შეტენოდნენ დემეტრეს მშობლებს.
თეთრი ღვინო აიღო და დაისხა ერთი ჭიქა დაცალა და მეორეზე გადავიდა,როცა ლილე მივარდა,რას აკეთებ ბევრი არ დალიო, მაკიჟი სად გაქრა?
გვანცამ თვალებით ალექსანდრესკენ და დემეტრესკენ ანიშნა და კიდევ ერთი ყლუპი მოსვა,შემდეგ დაახეთქვა ჭიქა და მათკენ წავიდა თან ლილეს ყვირილი დაედევნა მოიცა გვანცა სისულელე არ გააკეთო...
ალექსანდრეს შეხედა
-ბოდიში ჩემი მეუღლე უნდა წაგართვა და გაოცებულ დემტრეს ხელი ჩასჭიდა, უნდა წავიდეთ აქედან უკვე დაღამდა და დავიღალე, დემეტრემ არაფერი უპასუხა სტუმრებს დაემშვიდობა და მანქანისკენ წავიდნენ.
საოცარი ღამე იყო, ზამთრი მაგრამ ძალიან თბილი სიო უბერავდ, გვანცა ჩუმად იჯდა და ხმას არ იღებდა, კიდევ მომხდარზე ფიქრობდა და ალექსანდრეს ნახვა არ ასვენებდა სრ იცოდა ეთქვა თუ არა დემეტრესთვის.
დემეტრეს ტელეფონზე ზარი გაისმა ვიღაც ლიზი ურეკავდა, გვანცამ რომ შენიშნა სახე აელეწა.
-გისმენ.
-რას შვები?
-ხომ იცი რომ ნიშნობა მაქვს?
-ხო ვიცი ანუ დღეს არ გამომივლი შენი ცოლუკა რომ არ მოგცემს? თუ მოგცემს ფულის გამო?
გვანცას ხმა კარგად ესმოდა ტელეფონი გაბრაზებულმა გამოგლიჯა:
-მისმინე ძუკნა, ჩემზე მეორეჯერ არაფრის თქმა გაბედო თორემ გიპოვი და ენას ჩემი ხელით ამოგაძრობ ფულზე არასდროს გავყიდულვარ.
ტელეფონი გათიშა და გაბრაზებული დაჯდა ფანჯრიდან გაიხედა და თვალებიდან ცრემლები წამოსკდა დემეტრემ მისი კრუსუნი რომ გაიგო მანქანა გააჩერა.
- რას აკეთებ გვანცა ტირი?
-უაზრო კითხვებს სვამ.
დემეტრემ დატოტილი თითები ნიკაპზე მოკიდა და თავისკენ მოაბრუნა.
-აღარ გაბედო იტირო არ მინდა ასეთს გხედავდე, მაპატიე ლიზის გამო მართლა ჩვეულებრივი ბო*ია.
ამ სიტყვებზე უფრო ატირდა გვანცა.
-მისმინე, რა გატირებს,ვერ ვიტან ქალი რომ ტირის ცუდად ვხდები.
-ემოციები გაქვს საერთოდ?
-კი რომ არ ვტირი არ ნიშნავს რომ მაგრად ვარ არაფერს დაგიშავებ, ცუდად არ მოგექცევი ვინმემ თუ გაწყენინა კიდე მითხარი და დედას მოვუ***ავ.
ცრემლები მოიწმინდა გვანცას.
წავუდეთ, ამოიკვნესა ნამტირალევი ხმით.
სახლში მივიდნენ, ნუ სახლს ვერ დავარქმევ სასახლეს უფრო გავდა, ულამაზესი იყო ,დიდიბხელი ნაზად მოხვია წელზე და ვიოლინოს საოცარ ხმას აყვნენ გვანცა თვალებში არ უყურებდა მისი მხარის გასწვრივ სივრცეს გასცქეროდა თითქოს ფიქრებში იყო ჩაძირული.
დემეტრე მას სახეზე უყურებდა შემდეგ კი ნაზად მოიცილა ტანიდან არფერი უთქვამს ვიღაც უნდა გაგაცნო და აშკარად უკვე მაღკენ მოემართებოდა ვიზეც საუბრობდა დემეტრე გვანცამ ძალით გაიღიმა და წინ გაბრუნდა დემეტრე უცნობს გადაეხვია და როცა მოშორდა რას ხედავს ალექსანდრე...
გვანცა გაიყინა გაშეშდა გალურჯდა გამწვანდა გაყვითლდა რა დაგემართა მიუბრუნდა დემეტრე
უცბად გონს მოეგო და ალექსანდრეს რომელსაც ღიმილი სახეზე შეაშრა ხელი გვანცას გამოუწოდა გამარჯობა გვანცა სასიამოვნოა შენი გაცნობა.
დემეტრემ რაღაც იეჭვა მაგრამ უხერხული სიჩუმე მოხერხებულად გაარღვია
-როგორ ხარ ალექს?
ამ მიმართვამ გვანცა კიდევ უფრო ააფორიაქა.
-მე კარგად ხომ იცი ვნადირობ ქალებზე და ვარ( ბოროტად ჩაიღიმა)
როგორ უნდოდა გვანცას სახეში შეფურთხებინა ან მაგრად ეცემა.
ალექსანდრეს ზრდილობიანად დაემშვიდობა და ადგილიდან მოწყდა, საპირფარეშოში შევარდა და სარკეში ჩაიხედა სახიდან მთელი მაკიაჟი გიჟივით მოიშორა და ჩამოიბანა თმა გაისწორა და გარეთ გამოვიდა ჰაერზე დაჯდა მარტო და ხალხს უყურებდა როგორ ზეიმობდნენ თეთრი ღვინო აიღო და დაისხა ერთი ჭიქა დაცალა და მეორეზე გადავიდა როცა ლილე მივარდა რას აკეთებ ბევრი არ დალიო, მაკიჟი სად გაქრა?
გვანცამ თვალებით ალექსანდრესკენ და დემეტრესკენ ანიშნა და კიდევ ერთი ყლუპი მოსვა შემდეგ დაახეთქვა ჭიქა და მათკენ წავიდა თან ლილეს ყვირილი დაედევნა მოიცა გვანცა სისულელე არ გააკეთო...
ალექსანდრეს შეხედა
-ბოდიში ჩემი მეუღლე უნდა წაგართვა და გაოცებულ დემტრეს ხელი ჩასჭიდა უნდა წავიდეთ აქედან უკვე დაღამდა და დავიღალე, დემეტრემ არაფერი უპასუხა სტუმრებს დაემშვიდობა და მანქანისკენ წავიდნენ.
საოცარი ღამე იყო ზამთრი მაგრამ ძალიან თბილი სიო უბერავდა გვანცა ჩუმად იჯდა და ხმას არ იღებდა.
დემეტრეს ტელეფონზე ზარი გაისმა ვიღაც ლიზი ურეკავდა, გვანცამ რომ შენიშნა სახე აელეწა.
-გისმენ.
-რას შვები?
-ხომ იცი რომ ნიშნიბა მაქვს?
-ხო ვიცი ანუ დღეს არ გამომივლი შენი ცოლუკა რომ არ მოგცემს? თუ მოგცემს ფულის გამო?
გვანცას ხმა კარგად ესმოდა ტელეფონი გაბრაზებულმა გამოგლიჯა:
-მისმინე ძუკნა, ჩემზე მეორეჯერ არაფრის თქმა გაბედო თორემ გიპოვი და ენას ჩემი ხელით ამოგაძრობ ფულზე არასდროს გავყიდულვარ.
ტელეფონი გათიშა და გაბრაზებული დაჯდა ფანჯრიდან გაიხედა და თვალებიდან ცრემლები წამოსკდა დემეტრემ მისი კრუსუნი რომ გაიგო მანქანა გააჩერა.
- რას აკეთებ გვანცა ტირი?
-უაზრო კითხვებს სვამ.
დემეტრემ დატოტილი თითები ნიკაპზე მოკიდა და თავისკენ მოაბრუნა.
-აღარ გაბედო იტირო არ მინდა ასეთს გხედავდე.
ამ სიტყვებზე უფრო ატირდა გვანცა.
-მისმინე, რა გატირებს ვერ ვიტან ქალი რომ ტირის ცუდად ვხდები.
-ემოციები გაქვს საერთოდ?
-კი რომ არ ვტირი არ ნიშნავს რომ მაგრად ვარ არაფერს დაგიშავებ ცუდად არ მოგექცევი ვინმემ თუ გაწყენინა კიდე მითხარი და დედას მოვუ***ავ.
ცრემლები მოწმინდა გვანცას.
წავუდეთ, ამოიკვნესა ნამტირალევი ხმით.
სახლში მივიდნენ, ნუ სახლს ვერ დავარქმევ სასახლეს უფრო გავდა ულამაზესი იყო ბასეინით რომელიც ამჟამად დაცლილი იყო,ბარბიქიუს ადგილი მწვანე მინდორი,ორსართულიანი სახლი,შიგნით კიდევ უფრო მოგხიბლავდათ თანამედროვე და ვინტაჯური სტილის შერწყმით, ყველაფერს ეტყობოდა არქიტექტურისა და კარგი ინტერიერის დიზაინერის ხელი.
გვანცა ანერვიულდა არ იცოდა რა ელოდა ახლა ერთი კი იცოდა დემეტრე თავისი სურნელისა და სიმპატიურობისდა მიხედავად ვერ აცდუნებდა...