სამსახურიდან დაღლილი მივედი სახლში, როგორ მძულს ჩემი ცხოვრება. დილით ვდგები მაგრამ არ მაქვს გაღვიძების სურვილი, მივდივარ სამსახურში რომელისთვისაც ბევრი რამ შევწირე და მაინც არ დავნებდი, ვაკეთებ საქმეს რომელიც ზედმიწევნით კარგად ვიცი, საღამოს მოვდივარ სახლში და სრული სიმარტოვე. არსაიდან ხმა არ ისმის ჩემს დაწყევლილ სახლში. ჩაის ვიდუღებ, შიგ ლიმონს ვაგდებ, დიდ შუშის ფანჯარასთან ვჯდები და ქალაქს გადავყურებ. როგორ მომბეზრდა ეს ყველაფერი, იმედია მალე გავა ეს ერთი თვე და სამშობლოში დავბრუნდები. მძულს ეს ქალაქი სადაც არავინაა ჩემიანი, არავის აქვს ჩემი სისხლი და არავის უსუნთქია ის ჰაერი რომელზეც მე გავიზარდე. აქ ხალხი ცივია, ზედმეტადაც კი, რობოტებივით დადიან, თითქოს გული საერთოდ არ აქვთ. მხოლოდ თავის პირადზე ფიქრობენ, ივიწყებენ ოჯახს, დედას, მამას და ნამდვილი კარიერისტები ხდებიან. უკვე 7 წელია ამერიკაში ვცხოვრობ და მხოლოდ ერთ ქართველს შევხვდი, სტაჟიორს ლაბორატორიაში სადაც გახრწნილ ან გაუხრწნელ გვამებს იკვლევენ და სიკვდილის მიზეზს ადგენენ, მე კი ვხვდები ეჭვმიტანილებს და ვუკეთებ ფსიქოლოგიურ დასკვნებს. დამნაშავის ფსიქოლოგიის შესწავლა რომ გადავწყვიტე, ყველა მეწინააღმდეგებოდა, განსაკუთრებით ბებიაჩემი, ქალი რომელმაც გამზარდა. მიზეზი? მიზეზი ის ჰქონდა რომ ქალი უნდა ყოფილიყო ნაზ პროფესიის მატარებელი, მაგალითად ელჩი, პედიატრი ან თუნდაც ბანკირი ან ფინანსისტი, მე კი ყოველთვის რაღაც რთულისკენ მივდიოდი, უფრო ჩახლართულისკენ. მომწონდა ადამიანების შეცნობა ჰოდა ერთადერთი რამაც 7 წელი ოჯახისგან და მეგობრებისგან შორს შემაძლებინა ყოფნა ის იყო რომ მესწავლა საუკეთესოდ და სტაჟირება გამევლო FBI-ში. ჰოდა ერთ თვეში დამთავრდება ჩემი აქ ტანჯვა და დავუბრუნდები ჩემს თბილ მამიკოს, ტკბილ დედიკოს, საყვარელ ძმას და ჩემს ძმიშვილებს. როგორც კი დავბრუნდები, დარწმუნებული ვარ დედა დიდ წვეულებას გამართავს და ყველას თავს მოაწონებს ჩემი და ჩემი ძმის წარმატებებით. მამა მეორე დღესვე ვიწრო წრეში და საახლობლოში მამაპაპურ სუფრას გააწყობს და მიუხედავად იმისა რომ თითქმის ყოველ თვეს მაკითხავდნენ, დიდი მონატრებით და სიხარულით შემხვდებიან. ყველაზე მეტად ვინ მენატრება? ყველაზე მეტად ჩემი დაქალები მენატრებიან. ნინია და თათა რომლებთან ერთადაც გავიზარდე მაგრამ სკოლის ერე ჩვენი გზები გაიყო, ნინია საქართველოში დარჩა და ახლა ჩემი რძალია, თათა კი ნორვეგიაში ბიზნესს სწავლობდა და ახლა ბრუნდება ისევე როგორც მე. ყველაფრის მიუხედავად კავშირი არ გაგვიწყვეტია და არც არასდროს გავწყვეტთ ჩემი გათვლებით. ცარიელ ჩაის ფინჯანს დავხედე, სამზარეულოში გავიტანე, ახალი ჩაით ავავსე ფინჯანი და ჩემ განუყრელ მეგობართან, ლეპტოპთან გადავინაცვლე. ვორდის ცარიელ ფურცელს ვუყურებდი და სიცარიელეს უფრო მეტად ვგრძნობდი, რატომ? ალბათ იმიტომ რომ უკვე 7 წელია ვეღარ ვწერ, ადრე ვწერდი ყველაზე და ყველაფერზე, შეუცნობელ ადამიანებზე და მათ გამოგონილ ცხოვრებაზე მაგრამ სამშობლოდან წასვლის შემდეგ ერთი სიტყვაც აღარ დამიწერია. ლეპტოპი დავხურე და თავი საწერ მაგიდაზე დავდე, დიდხანს ვიყავი ასე მანამ სანამ ტელეფონზე ზარი არ შემოვიდა, საათს შევხედე, ჯერ საღამოს რვა საათი იყო, მთავარი გამომძიებელი მირეკავდა.

-გისმენთ მისტერ მაიკლ.

-ეჭვმიტანილი გვყავს, ყველა ფსიქოლოგი დაკავებულია, გვჭირდები. თუ გახსნი შენი კუთხით საქმეს, რეკომენდაციას დაგიწერენ და გახსნიდან ორ დღეში წასვლა შეგეძლება. გინდა?

-მოვდივარ.-გული ამოვარდნას მქონდა, თითქოს ვიცოდი კიდეც რომ ამ საქმეს ჩემებურად წავიყვანდი, დამნაშავეს ამოვიცნობდი და ჩემს ფერად საქართველოში წავიდოდი. ოთახში შევედი, დეკემბრის ოცდარვაა, ახალ წლამდე დაბრუნებას რა ჯობია? შავი კლასიკური შარვალი, კრემისფერი სვიტრი და შავი დუტი ჩავიცვი, მანქანის გასაღები ავიღე და განყოფილებაში წავედი. ყველას მივესალმე და დაკითხვის ოთახისკენ წავედი, საქმეს გავეცანი, ქმრის მკვლელობაში ცოლს დებდნენ ბრალს, სახეზე შევხედე აშკარად ნარკომანი იყო, დანით მიყენებულმა ჭრილობებმა სისხლისგან დაცლა გამოიწვია, ღვიძლი და მარცხენა ფილტვი დაზიანებული იყო მამაკაცი ნახევრად გახრწნილი იყო როცა იპოვეს, მეც იქ ვიყავი. ჯერ დიდი მინიდან ვუყურებდი როგორ იმტვრევდა თითებს შემდეგ გამომძიებელი გამოვუშვი და ოთახში შევედი.-გამარჯობა ქალბატონო ჯეინ, მე FBI-ს ფსიქოლოგი, ანიტა ვარ. გავიგე ადვოკატზე უარი განაცხადეთ, მაშ დავიწყოთ.

-მე არავინ მომიკლავს, მე დამნაშავე არ ვარ.-ისტერიულად იმეორებდა.

-თქვენი ეს უარყოფა მხოლოდ იმაში მარწმუნებს რომ სწორედ თქვენ მოკალით თქვენი ქმარი. ან სულაც არ გინდოდათ მისი მოკვლა და უბრალოდ თავს იცავდით, მართალი ვარ?-მის წინ დავჯექი და მაგიდაზე დავალაგე ფეხები, თავი უკან გადავწიე და თვალები დავხუჭე.

-მე არ მინდოდა.

-მართალია არ გინდოდათ მაგრამ კანკალებთ, თითებს ხლართავთ და ტუჩები გითრთით, თქვენ ჩაიდინეთ, შემდეგ ტყეში დააგდეთ იმ იმედით რომ რამე შეჭამდა და ვერასდროს მიაგნებდნენ მის კვალს ხომ? მაგრამ ვერ გაითვალისწინეთ ის ფაქტი რომ ბევრი ტურისტი დადის იმ ადგილებში. მხოლოდ იმის თქმა შემიძლია რომ აღიარების შემთხვევაში სასჯელი შეგიმსუბუქდებათ.-მონოლოგს მოვრჩი და თმააჩეჩილი, უპეებ ჩაშავებული ქალისკენ გავიხედე.

-არ მინდოდა მისი მოკვლა, კაიფში იყო და მცემდა, სამზარეულოში გავიქეცი, დანა ავიღე და სამი ჭრილობა მივაყენე. უგონოდ დაეცა იატაკზე, დაღამებას დაველოდე, ღამე სახლიდან გავიტანე და ტყეში წავიღე. დანა მდინარეში ვისროლე და სისხლის კვალი დავფარე.-ტირილი აუვარდა მე კი ეგოისტურად გამიხარდა საქართველოში დაბრუნების ბილეთი.

-მადლობას გიხდით გამოძიებაში თანამშრომლობისთვის, იმედია აღარ შევხვდებით ერთმანეთს.-ფაილები ავიღე და დერეფანში გავედი. ხალხი იყო შეკრებილი, გავედი თუ არა ტაშის ხმაც გაისმა მე კი გამეღიმა. მართლაც რომ ცივსისხლიანები! ადამიანი მოკვდა, ქალმა თავდასაცავად უდიდესი ცოდვა დაიდო კისერზე ამათ კი ის უხარიათ დანაშაული რომ ვაღიარებინე. ძაღლებს კიდევ უფრო ვაფასებ ამათ შემყურე. ყალბი ღიმილით და მადლობებით შემოვიფარგლე და უფროსის კაბინეტში შევედი.-ბატონო მაიკლ.

-მოდი ანიტა მოდი.-სევდიანმა ღიმილმა გადაურბინა.-აბა როგორ მიდი გამოძიება?

-ავიყვანეთ დამნაშავე, დავკითხეთ, აღიარა დანაშაული და იმედია გახსოვთ პირობა.

-რეკომენდაციებს დაწერენ და მალე შეგეძლება წასვლა.-გამიღიმა მაგრამ მერე ეჭვით შემომხედა.-წასვლას ხომ არ გადაიფიქრებ?

-არა ბატონო მაიკლ, მომენატრა ოჯახი და ჩემი ქვეყანა.-გამეღიმა.

-ნება შენია მაგრამ თუ დაბრუნება მოგინდება კარი ღია იქნება.-მამაშვილურად გამიღიმა.

-ნახვამდის ბატონო მაიკლ.-კაბინეტიდან გამოვედი და სახლისკენ დავიძარი, სახლში მივედი, მოვწესრიგდი და საათს შევხედე, წესით ახლა დილის 10 საათი უნდა იყოს, სწრაფად დავრეკე მამაჩემთან და ცოტახანში მისი თბილი ხმაც გაისმა.

-გისმენ მაა.-მიპასუხა მხიარულად და მეც სახე გამებადრა.

-მამუციი, როგორ ხარ?

-კარგად ჩემო პრინცესა, აგერ მეორე პრინცესას ვაჭმევ მაა.-გაიცინა.-ტკბილი ყოფილა შვილიშვილი. შენ როდის მაღირსებ?

-აუ მამა კარგი რა.-გამეცინა.-ჰო იცი ეგეთებზე არ ვფიქრობ.

-ეჰ ვიცი.-გაიცინა.-ერთი ამბავი გვაქვს სახლში მა, ახალი წლის ღამეს ფუნიკულიორზე აღვნიშნავთ, წვეულებას გეგმავს დედაშენი, პარტნიორები და მინისტრები იქნებიან.

-ოჰოოო, მამუუ შენ აღარ ხუმრობ ჰო იცი.-გამეცინა და გულშ ფეიევერკებს ვუშვებდი რომ სიურპრიზს გავუკეთებდი ოჯახს.

-პირველში მე და საძმაკაცო მარანში ვიკრიბებით, ჰო იცი ეს პომპეზურობა მხოლოდ იმიჯია და დედაშენიც მაგარი პიარ მენეჯერია.-გადაიხარხარა.-წავედი მაა, ელენიკოს ვაჭმევ და მერე დაგვირეკე.

-ჩამიკოცნე ბავშვები.-გავუთიშე, ახლა უკვე ბედნიერი ვიყავი, ბედნიერი დავწექი და ბედნიერს ჩამეძინა. დილით გვიანობამდე მეძინა, შუადღის ორ საათზე გამეღვიძა და გადავწყვიტე საშოპინგოთ წავსულიყავი. მითუმეტეს წვეულებისთვის რამე გასაოცარს ვეძებდი, უფრო ეფექტურს დახვეწილს და სექსუალურს. უცბათ ჩავიცვი და მაღაზიებს დავუყევი, მიყვარს შოპინგი. ყოველდღიური ტანსაცმლის შემდეგ, საღამოს კაბებში გადავინაცვლე. შანელი, ჩემი სუსტი წერტილია ოღონდ მხოლოდ ტანსაცმელში, სუნამოები ნამდვილად არ მიზიდავს. ბოლოს შავი როგორც იქნა ავარჩიე, წელში გამოყვანილი, წელიდან გაშვებული, ზემოთ ლამაზი დეკოლტიანი კაბა. მხრებიდან დავარდნილი ნაჭერი კი ლამაზად ეფინებოდა იატაკს და ფრიალებდა. ფეხზე ღია მაღალქუსლიანი ფეხსაცმელი ვიყიდე და მაღაზიიდან გამოვედი. მანქანაში ჩავდე ტანსაცმელი და სახლში წავედი. მეორე დღეს დილით წავედი განყოფილებაში, ყველა საქმე მოვაგვარე, ყველას დიდი სიყვარულით დავემშვიდობე და აეროპორტში გავიქეცი. მხოლოდ თათამ იცოდა რომ მივდიოდი და მასთან ვრჩებოდი. თვითმფრინავში გულისფანცქალით ავედი, ფანჯრის მხარეს დავიკავე ადგილი და ღრუბლებს გადავხედე. გვერდით ახალგაზრდა მამაკაცი მომიჯდა, სახეს ვერ ვხედავდი მაგრამ აშკარად არ უნდა ყოფილიყო უბრალო ადამიანი, გემოვნებიანად ჩაცმული და ჩვენს უკან ორი დევკაცი. ისევ ფანჯრისკენ გავიხედე, 14 საათის განმავლობაში ხან წიგნს ვკითხულობდი, ხან ტელეფონით ვერთობოდი, ან ჩაბნელებულ ფანჯარას გადავყურებდი. როგორც კი ჩავფრინდით, ფეხებში სისუსტე ვიგრძენი, მიხაროდა რომ ისევ ქართულ სიტყვებს გავიგებდი, აქაურ ჰაერს ჩავისუნთქავდი და აქედან ფეხის გამდგმელი აღარ ვიყავი. ჩემს გვერდით მჯდარი მამაკაცი აღარ ჩანდა, გვერდით რომ მივიხედე აღარ იყო, რა უცნაურია. აეროპორტში თათა დამხვდა, 2 წლის უნახავ მეგობარს ჩავეკარი და ვეღარ ამადღლირძა სანამ არ დამჩქმიტა.

-როგორ მომენატრეეე.-ტირილით მეუბნებოდა და თმას მიჩეჩავდა.

-მეც ძალიან მომენატრე გადარეულო.-ხელი მოვხვიე და ჩავეხუტე. ჩემოდნებს ხელი დავავლეთ და ჩემი დაქალის მანქანაში ჩავსკუპდით. მისი სახლისკენ წავედით და იმდენად დაღლილი ვიყავი მონატრებულ ქუჩებსაც ვერ ვაკვირდებოდი, ზოგადად არშემიძლია მგზავრობის დროს ძილი. სახლში მივესვენეთ, ყველაფერი მერე მომიყევიო მითხრა და ოთახში შემაგდო, თათა მარტოობის მოყვარუი ადამიანია და მარტო გადავიდა საცხოვრებლად. ბოლოს ორი წლის წინ ვნახე ამერიკაში რომ ჩამომაკითხა, მერე მისი მონტრი უფროსი შვებულებას აღარ აძლევდა და ვეღარ ჩამოვიდა. მოკლედ ტკბილად დავიძინე და საღამოს რვა საათზე გამეღვიძა, ენერგიებით სავსეს. თათა სარკესთან ტრიალებდა და თმას ისწორებდა.-თათი.-წამოვიწიე და გავუღიმე.

-ადე მიდი შხაპი მიიღე, გაგალამაზებ და მერე წავალ, ჩემმა მშობლებმა ჩვენთან ერთად წამოდიო, შენ მარტო მიდი ფურორი მოახდინე.-აფეთქების ხმები გამოუშვა პირიდან.

-კაბა განახო?-წარბები ავუთამაშე.

-აუ მიდი.-ტაში შემოჰკრა, ჩემოდანს ვეცი და ჯერ მისთვის განკუთვნილი ფირუზისფერი კაბა ამოვიღე, რომელიც მისი თვალებისთვის იყო ზედგამოჭრილი.

-ეს შენია.-ხელში ავუთამაშე გაშტერებულს.

-ლუის ვიტონია? ეს ის კოლექციაა მერო ჩემი თავი დავსაჯე და არ ვიყიდე და მერე გაქრა საერთოდ? სადიშოვეეეეე?-აკივლდა უცბათ.

-პირადი სანაცნობო.-ამაყად გავიჯგიმე.

-აუუ მადლობაააააა.-ისევ კიოდა.-მიდი ეხლა შენი.-კაბა ამოვიღე და საწოლზე გადავაფინე, პირი დააღო და ხელით დავაკეტინე.

-ლამაზია?

-გემოვნება რო გქონდა კი ვიცოდი მაგრამ ასეთი გოგო? აი შენ დღეს იქნები გასაოცარი!-მითხრა და აბაზანაში შემაგდო.-ისე ანიტ რა უნდა გკითხო.-შემოვიდა, ფარდა ჩამოაფარა და უნიტაზზე ჩამოჯდა.-ქალიშვილი ხარ გოგო ისევ? ამხელა ამერიკა მოვლილი ქალი ხარ.-კითხვისნიშნით ჩაილაპარაკა.

-არანაირი არაფერი თათ, ჰო იცი ჩემ პრინციპებს არ გადავალ.

-ჰო ვიცი. ჩემი მონსტრი უფროსი შემიყვარდა.-თქვა თუ არა ტანის გელი გამივარდა ხელიდან და ფარდიდან თავი გავყავი.

-შენ, თათა ახალკაცო ძალიან ბევრი მოგიგროვდა მოსაყოლი.-თითი დავუქნიე.

-ხვალე ჩავუსხდეთ მე შენ და ნინი და მოვყვები ყველაფერს.

-ეგრე იყოს.-გამეცინა. ცოტახანში შხაპის მიღებას მოვრჩი, ტანზე იასამნის ტანის კრემი წავისვი, თმა გავიმშრალე, დავისწორე და მაკიაჟზე თათას მივუბრუნდი. თვალებზე შავი ჩრდილები წამისვა, ჰაილაითერიც არ დავიწყებია, მერე სისხლისფერი კონტურით შემიღება ტუჩები და სარკეში ჩამახედა.

-ოუუ ზეგზოოო.-აცანცარდა.

-ეს საცვლებში სირბილი მაგარი დავამუღამეთ მედაშენ.-გადავიკისკისე და კაბისკენ გავიხედე. თათა უკვე წასული იყო მე რომ საბოლოო შტრიხებიც შევისწორე და სახლიდან გავედი. თათამ მამამისის კომპანიის მანქანა გამოგზავნა და უკვე სადარბაზოსთან მელოდა. კარი გამიღეს და მეც თბილი ღიმილით დავასაჩუქრე მამაჩემის ტოლი კაცი, მანქანაში მოვთავსდი და მთაწმინდისკენ ავიღეთ გეზი, როგორ მომნატრებია ღამით თბილისის ქუჩები. საათს დავხედე, თორმეტის ნახევარი იყო. შესასვლელთან გამიჩერა მანქანა მძღოლმა, შიგნით უკვე მოგროვილიყო ხალხი, ირგვლივ სიჩუმე იყო, მედიდური ნაბიჯებით წავედი შესასვლელისკენ, დარბაზის კარები დიდი მოწიწებით და ღიმილით გამიღეს და მეც თავაწეულმა შევაბიჯე ათასი ფარისეველი ადამიანს გარემოცვაში. ცენტრისკენ მივიწევდი და ახლობლებს ვესალმებოდი, სახეზე ღიმილი მქონდა მოკიდებული და ათობით მწველ მზერას ვგრძნობდი, ჩემი ოჯახისკენ წავედი, რომლებიც კიდევ ვერ იჯერებდნენ ჩემს იქ ყოფნას. ბოლოს გამოერკვნენ და პირველი ჩემი ძმიშვილები გამოიქცნენ ჩემსკენ მამიდას ძახილით, ორივეს მოვესიყვარულე და გეზი მშობლებისკენ ავიღე ორივეს გადავეხვიე და თვალცრემლიან დედიკოს ლოყები დავუკოცნე. ნინი მომვარდა და ლამის იტირა რომ დამინახა, მეხუტებოდა და მეჩხუბებოდა როგორ არ მითხარი რომ მოდიოდიო ბოლოს ჩემი ძმისკენ წავედი. ხელები გაშალა და მეც მალე ჩავიმალე მის ძლიერ მკლავებში.

-წახვედი როგორც ჩემი პატარა, დაუცველი დაიკო და შემოაბიჯე როგორც მბრძანებელმა ქალმა.-ჩამჩურჩულა და შუბლზე მაკოცა. ყველა მილოცავდა დაბრუნებას. ყველა მოვისიყვარულე და ჯერი ჩემი ძმის გადარეულ ძმაკაცებზე მიდგა. ღიმილით შემომცქეროდნენ ვატუნა და საბა. ორივე გადამეხვია და დამტუქსეს რომ არაფერი ვთქვი.-ახლა უნდა გაგაცნო შს მინისტრი.-გაიცინა ჩემმა ძმამ.-ჩემი ძმაკაცია ძაან არ შეიბოჭო.-გამაფრთხილა და გაურკვეველი მიმართულებით წამიყვნა. ზურგით მდგომ მამაკაცს ამოუდგა უკან და ჩაახველა.-ბატონო დემეტრე რაღაც პრობლემაა გარეთ და გვჭირდებით.-ხმა შეიცვალა და ისიც წამსვე შემობრუნდა ჩვენკენ. ჯანდაბა! როგორი სიმპატიურია! ჩემი სიმაღლე 1.76 კი არის და პლიუს მაღალქუსლიანბზე კი ვარ შემომხტარი მაგრამ ის მაინც ჩემზე მაღალია, კუშტი მზერა და უძირო შავი თალები აქვს, ოდნავ მოზრდილი წვერი და დაბალზე შეჭრილი თმა, დიდი წითელი ტუჩები და სწორი ცხვირი, საკმაოდ დაკუნთული ტიპია და ლამაზი გრძელი თითები ამშვენებდა მის ხელებს. შავი ყელიანი სვიტრი და პიჯაკი, შავი კლასიკური შარვალი ამშვენებდა მის ტანს.

-იკუშ, როგორ მომენატრე.-თბილად გადაეხვია და მხარზე ხელი დაჰკრა.

-არადა ერთი თვის წინ ვნახე.-ჩაიბურტყუნა ჩემმა ძმამ და მეც გამეცინა.-ეს ჩემი უმცროსი და ანიტაა, გიჟების ექიმი და ცოტა თვითონაც ურევს.-გაბრაზებულმა გავხედე, წარბები შევკარი და ტუჩები გავბუშტე.

-არ ვარ მე გიჟების ექიმი, შეიგნე ბოლოსდაბოლოს რომ ფსიქიატრი და ფსიქოლოგი სხვადასხვაა.-ამოვიფრუტუნე.

-ჰო რაცარის მოკლედ, ეს არის დემეტრე გელოვანი, ჩემი სტუდენტობის მეგობარი, ერთად ვსწავლობდით.-მოკლედ გამაცნო მისი თავი.

-არადა შენ უფრო ბებერი ჩანხარ.-ჩემ ძმას ნიშნისმოგებით შევხედე და დემეტრემაც გაიცინა.

-ცოლის ამბებია დაო.-გაიცინა.-შენც გათხოვდები, გააჩენ შვილებს და მერე ნახე თუ იქნები ისევ ასე ახალგაზრდულად.

-ქმარსაც გააჩნია.-ჩაილაპარაკა დემეტრემ, გაიღიმა და შამპანიური მოსვა.-მომაშორე ეს შუშხუნა უგემურობა და ვისკი მომიტანე არშეიძლებაა?-ამოიღრინა იკას მიმართულებით.

-ეგ იქით იყოს და მამაჩემი ნახე როჩამოხვედი?

-არა ტოო, საიდან აბა, დილით ჩამოვფრინდი გამთენიისას.

-შენ როდის ჩამოფრინდი ქალბატონო?-ჩემი ძმა მომიბრუნდა წარბაწევით.

-დილით ადრე, შვიდის ნახევარზე.-თვალებმოჭუტულმა ვუთხარი.

-კიდევ კარგი არმითხარი ერთი კვირა სასტუმროში ვცხოვრობდიო.-გაიცინა.-ისე ადრე როგორ გამოაღწიე შენი საოცრენო სამსახურიდან?

-საქმე გვხსენი, რეკომდაცია დამიწერეს და წამოვედი, კი მეხვეწნენ დარჩიო მაგრამ რავიცი.-მხრები ავიჩეჩე.

-სად მუშაობდი?-მკითხა დემეტრემ.

-FBI-ს ფსიქოლოგი ვიყავი, თავიდან სტაჟიორი, მერე მომეწონა და დავრჩი მარა იმ ყინულ ხალხს ვეღარ გავუძელი და დავბრუნდი. წარმოიდგინეთ ცოლს ქმრის მკვლელობა ვაღიარებინე და ტაშით შემეგებნენ, როგორ შეიძლება ასეთ შემაძრწუნებელ რამეზე ტაში დაუკრა.-ზიზღით ჩავილაპარაკე.

-ცივსისხლიანები არიან ეგენი, რაგიკვირს.-გაიცინა ჩემმა ძმამ.

-როგორ მოკლა მომიყევი.-ჩამეკითხა დემეტრე.

-აუ წავედი მე, არ მაინტერესებს ეგენი.-ხელები გაასავსავა ჩემმა ძმამ მე კი ძალიან გავიხსენი დემეტრესთან. მოვუყევი რა და როგორ იყო, თან დარბაზში დავდიოდით და ყველა ჩვენკენ მოშტერებულ თვალს ვაიგნორებდით.

-ანუ ტყეში გადამალა.-ჩამეკითხა დემეტრე.

-ზუსტად, თან კაიფში იყო.-მხრები ავიჩეჩე.-გვამი რომ ნახეს იქ ვიყავი, საშინლად გამოიყურებოდა.-გამაჟრჟოლა.-კიდევ სერიულ მკვლელთან მქონდა შეხება, ქალებს იჭერდა, კეტავდა საკნებში და მათი ვედრებით სიამოვნებას იღებდა, მერე აფეთქება მოაწყო შენობაში სადაც 12 ქალი ყავდა გამომწყვდეული, თან ყველა რაღაცით გავდა ერთმანეთს, თვალის ფერით, თმით, ტუჩებითაც კი. 11 გამოვიყვანეთ, ერთი კი გაგიჟდა და თავი იქვე მოიკლა.

-არ გეშინოდა?-მკითხა და თვალებგაბრწყინებულმა შემომხედა. აშკარად მოეწონა ჩემი ამბები და უშიშრობა.

-მე და შიში? ორი სხვადასხვა სამყარო.-გამეღიმა.- სხვათაშორის გამომძიებლებსაც ვეხმარებოდი, ბევრ დეტალს ვპოულობდი ისეთს რასაც სხვები ვერ ამჩნევდნენ და ყველგან დავდევდი თან. საინტერესო კი იყო მაგრამ აქედან შორს ყველაფერი საშინელებად მეჩვენებოდა.

-აქამდე ნეტავ არ შევხვედრილვართ?-საეჭვოდ გაიცინა და მეც ამიყოლია. მთელი საღამო კარგად გავატარეთ, მერე თათასთან წავედი, ბარგი წამოვიღე და სახლისკენ გავიქეცი, მომენატრა ჩემი იისფერი ოთახი და ჩემი ლეპტოპი რომელიც მელოდება როდის მივალ და კვლავ დავიწყებ ასოების კრეფვას ვორდის ცარიელ ფურცელზე. სახლშ მივედი, განვიბანე, საათს დავხედე 4ის ნახევარი იყო, ლეპტოპი ავიღე და წერა დავიწყე. სათაური? სათაური იყო „მინდა გადავურჩე უფსკრულებს“.

...................................................

დილით ხმაურმა გამაღვიძა, ნუ რაღა დილა შუადღე იყო, თვალის გაუხელად, პენუარებით გავფრატუნდი გარეთ და მისაღების გავლით სამზარეულოში შევედი, ნუ იგივე ბარში, ბარის მსგავსი სამზარეულოა და მაგ პონტში. წყალი ვარაუდით დავლიე და თვალები გავახილე, მისაღებში შევიჭყიტე და ჰოი საოცრებავ, ბატონი მინისტრი და ჩემი ძმის სიმპატიური ძმანი მოყრილან ჩემ მისაღებში.

-ანიტააა.-დამიძახა ნინამ.

-ღმერთო შენ მიშველე.-მაღლა ავიხედე თითქოს ღმერთი პასუხს გამცემდა და ბარიდან თავი გადავყავი.

-გამოიცვალე და მომეხმარე, რავიცი მაინც.-თვალები ჭყიტა.

-აუუ მთელი ღამე გავათენე რაა, მერე დილით ნუ რაღა დილით ხმაურმა გამაღვიძა, ეგეც იქით იყოს და ამხელა თანამდებბა პიროვნებებთან საღამურებით გამოვედი თვალებდახუჭული და მომეხმარეო. ჰოარ მოგასვენებენ რაა. და სხვათაშორის თათა მოდის და სტარტზე იდექით, ყველა!-მკაცრად ვთქვი და ბუზღუნით წავედი ოთახისკენ. დილის პროცედურები ჩავიტარე და საღამურები გამოვიცვალე. კლასიკური შარვალი და ლავიწებზე მოშიშვლებული შავი პერანგი ჩავიცვი, გრძელი თმა ჩავიწანი და სქელი წელამდე ნაწნავი უკან გადავიგდე. ყველანაირი მაკიაჟის გარეშე, მხოლოდ მარწყვის ტუჩსაცხი წავისვი და ყურებიანი ჩუსტებით გავფრატუნდი ნოუთბუქით ხელში.-რძალოო ყავა მწყურიაა.-კიბიდან ჩავძახე და კარების გასაღებად გავედი რომელზეც გაუჩერებლად აკაკუნებდნენ. ვინ იქნებოდა თუარა თათა? შემოვარდა ქარბორბალასავით და მეც მისაღებისკენ გამაქროლა.-ეეე ქალბატონო ბიზნესის ამომავალო ვარკვლავო ლეპტოპი არ დამაკუწინო ძლივს წერა დავიწყე.-ვემუქრებოდი და თან ვცდილობდი ჩემ ყურებიანი ჩუსტების გამო არ წავქცეულიყავი.

-მოკეტე ცოტახანს! რაამბავია? რაგაცვია? რანაირიხარ?-მომიბრუნდა და ალმაცერად ამომხედა, მე კი უკვე მისაღებში მყოფმა ხალხს გაკვირვებულმა გადავხედე და მხრები ავიჩეჩე.

-რა არ მოგწონს დობილო?-წარბები ავუთამაშე.

-გოგო ნახე რა ციკალულებია ეს როგორ არუნდა მოგეწონოს?-უცბათ ჩუსტებზე მანიშნა მაგრამ ისევ შეეცვალა განწყობა.-საშინელებაა, სრული კატასტროფა! იდიოტობა!-კიდევ დიდხანს გააგრძელებდა ნინიას რომ წყალი არ შეეპკურა, დივანზე დავსვით და ზემოდან დავაჩერდით.

-ჩემ ენაზე თუ ვიმსჯელებთ, პიროვნების გაორება გჭირს.-დაეჭვებით ვკითხე და თვალები დავაჭყეტინე.

-დავკარგეთ დაქალი? აფსუუუს რა გოგო იყააავ.-თავი გააქნია ნინიამ და თათას სახეზე ავკისკისდით.

-იდიოტებოო, ცოლობა მთხოვაა.-ამის თქმა იყო და ორივე გავისუსეთ.

-რაო?-ერთად შევკივლეთ და აქეთ მე გავხდი მოსასულიერებელი, იქით ნინის ასულიერებდა იკა და თათა საერთოდ გონზე არიყო. კარზე ზარი გაისმა და ისევ მე გავფრატუნდი, სიმპატიური მაღალი ბიჭი მიღიმოდა.

-გამარჯობა, ალბათ იკას მეგობარი ხარ ხო?-ვკითხე ღიმილით.

-გახლავარ, სანდრო ელიაშვილი. შენ ალბათ ანიტა ხო?

-კი, ანიტა ვარ.-მისაღებისკენ მივდიოდით და თან ველაპარაკებოდი, ჩვენი შესვლა და თათას აკივლება ერთი იყო.

-ამას აქ რაუნდა?-მკითხა სანდრომ.

-შენ რა ჯანდაბას აკეტებ აქ?-კითხა თათამ.

-პოპკორნი გვინდა.-ახარხარდა ვატო, ბატონი მინისტრი კიდევ იჯდა და უსიტყვოდ კვდებოდა სიცილით.

-გოგოებო გაიცანით, ჩემი მონსტრი ბოსი.-დიდი მოწიწებით წარგვიდგინა სანდროს თავი.

-ღმერთო გაძლება მომეცი.-დემეტრეს გვერდით დაჯდა და ამოიოხრა.-შენ რაღა გინდა აქ ტოო.-ახლა დემეტრეს შეხედა.

-მეკიარა შენ რაგინდა და ვაბშე რახდება?-იკითხა დემეტრემ და ყველას ხარხარი წასკდა.

-მოკლედ, ეს არის ჩემი დაქალი თათა, ეს არის მისი მონსტრი ბოსი სანდრო ანუ ამათ უყვართ ერთმანეთი და იმან სთხოვა ცოლობა და ამას გაორება დაემართა, ახლა აქ შეხვდნენ ერთმანეთს და თათა ისეთი თვალებით მიმზერს, აბა კარგად წავედი მე.-უკვე გასვლას ვაპირებდი თათამ რო გამაჩერა.

-სდექ შე ჩამშვებო!-შემომიღრინა.

-აუუ, რავიცოდი რო აწვალებდიი?

-მოკეტე სანამ რამე დაგარტყი ანიტა! კმინდე ხმა თორემ ამ სპილოს თუ რაღაცას, უი მართლა ეს რაარის სულ მინდოდა კითხვა.-ხელში შეათამაშა „ცივი იარაღი“.-ჰორააზრიაქვს რო გესვრი არაა, გაგიჩეჩქვავ მაგ კრიმინალისტ თავს!-გამომეკიდა და მეც ადგილს მოვწყდი ხან ვის ამოვეფარებოდი ხან ვის, სანდროს უკან დავიმალე მაინც არ გაჩერდა, ბოლოს მისტერ მინისტრიღა დამრჩა და იმას ამოვეფარე.

-მიშველე, მართლა მომკლავს, შენ კიდე დაიჭირე შენი საცოლე არარის?-შევუღრინე სანდროს.

-თანხმობა არ უთქვამს.-გაიცინა.

-თათა მომისმინე, ამას რამე რომ მოუვიდეს, ჯერ მართალია ბევრი არაფერი ეტკინება მაგრამ გარეთ ის გორილა ტიი ჰო დაინახე, გადაგსრესენ დაო, მეც მიმაყოლებენ ამიტომ დაწიე ეგ ჩემი ინდური სპილო და მოვილაპარაკოთ.-უკვე სიცილი მინდებოდა.

-გავჩერდები და სანაცვლოდ რას მთავაზობ?-ხელში შეათამაშა სპილო.

-მოიცა, ჯერ აი ამ ახოვან ტიპს ეტყვი რომ თანახმა ხარ, მერე ამ თანამდებობა კაცისგან გამოსვლის საშუალებას მომცემ და ხელს არ მახლებ და სანაცვლოდ, ლიმნის ნამცხვარზე და საფირმოზე რასიტყვი?-წარები ავუთამაშე.

-ვაიმე დათანხმდი თათა თორე შეილება ტანკით გადაგიარო.-ემუქრებოდა ჩემი ძმა.

-კარგად დაფიქრდი, ლიმნით და ბევრი ქოქოსის კრემით. არაყი რედბული ჟელიბონები.-დეტალურად ავუღწერე ყველაფერი.

-თანახმა ვარ ჩემო სიცოცხლე.-სპილო თავის ადგილას ადო და მეც დემეტრეს ზურგიდან გამოვძვერი.

-მადლობააა.-დემეტრეს გავუღიმე და ისიც გაოცებული დაჯდა ადგილზე.

-მოიცა, მე მომყვები ცოლად და ანიტას რატო დასთანხმდი?-გაშტერებული იდგა სანდრო.

-ანიტ, ზეგზო წამო რომელიმე ამერიკის შტატში გადავიდეთ არ გინდა?

-მე მანდ დამბრუნებელი აღა..-უცბათ გავიაზრე რაც მითხრა.-შე უტაქტო, უზრდელო, დამპალო, როგორ მაკადრე ეგ ა?

-აბა შეყვარებული შენ არ გყოლია და არც..

-არ გააგრძელო თორე შეილება შემომაკვდე თათა!-ამოვიგმინე და სამზარეულოს ტილო ჩავცხე თავში.-მიხედე შენ საცოლეს თორე შემომაკვდება.-სანდროს დავუცაცხანე და ისიც სწრაფად მიეჭრა თათას და მასთან ერთად დაჯდა დივანზე.-ხალხო, ახალი წელი როა არაუშავს? შენ ეგდე მანდ, დღეს გეკრძალება გქონდეს იმის პატივი რომ ჩემთან ერთად იტრიალო ამ სამსუნაგეთში!-მკაცრად განვუცხადე თათას და ისიც გაბუტული მიეხუტა სანდროს.-შენ მოდი რძალო აქ, ვერ გადამირჩები დღეს.-ჰაეროვანი კოცნა გავუგზავნე და გავუღიმე.

-გახსოვდეს, სანამ შენი რძალი ვიქნებოდი დაქალი ვიყავი.-შიშით წარმოთქვა და ქმრის მუხლებიდან წამოდგა.

-იკუნააააა, საფირმოსთვის რაც მჭირდება ენ რაოდენობით მოიტანე დღეს ბოლომდე უნდა დავლიოთ.

-წავედიი.

-აბა რაუნდა მოიტანო შემახსენე ჩემო ბებრუხანაა.

-არაყი, რედბული, ლიმონი, სპრაიტი, ჟელიბონები, ფანტა ტროპიკი, კიდევ არაყები და ისევ ენ რაოდენობით ჟელიბონები.-გამომძახა მობეზრებულად.

-ლიმნის ცივი ჩაი გამომიყოლეე ბევრი და პიტნააა.

-არის სერ.-მომაძახა და კარი გაიხურა.

-ნინ, მიდი ეს ურიე რაა ლეპტოპში რაღაც უნდა ვნახო.-მიქსერი მივაწოდედა მისაღებში გავედი. ლეპტოპი ჩანთიდან ამოვიღე და ფბ გვერდზე შევედი, პირველი სიახლე რაც ამომიგდო ის იყო როგორ დავდიოდით ფუნიკულიორის დარბაზში მე და დემეტრე ერთად.-სერიოზულად?-წამოვიძახე და ეკრანი მათკენბ შევაბრუნე. ამოვიოხრე და გამეცინა.-გამარჯობა საქართველო, როგორ მომნატრებიხარ.-ამოვიბუზღუნე, ლეპტოპი დავხურე და ისევ სამზარეულოში გავედი. ჩემი ძმა რომ მოვიდა იმ წამს შევდე ნამცხვარი მაცივარში გასაციებლად და სასმლის კეთება დავიწყე. ორი დიდი ჯამი გამოვიღე, ერთში არაყი, რედბულები და ლიმნის წვენი ჩავასხი, დაბლენდერებულ პიტნასთან ერთად. მეორეში არაყები და ფანტა ჩავასხი. ორივეში ენ რაოდენობით დათუნია ჭელიბონები ჩავყარე და ავურიე. ჭიქებში გადავანაწილე და მისაღებში გავიტანე. მაგიდაზე დავალაგე და ნამცხვრის გამოსატანათ წავედი.

-მოხმარება გინდა?-მკითხა თათამ.

-მინდა.-ვუთხარი და გზა გავაგრძელე. თეფშები გავატანე და მე ნამცხვარი გავიტანე. განსაკუთრებით მენატრებოდა მეგობრებთან ერთად ასე გართობა. ბოლოს ბევრი სასმელი დაგვრჩა და თამაში გადავწყვიტეთ, უფროსწორედ იდეა გამოვთქვი.-იდეა მაქვს.

-გისმენთ კუბიდონო.-გაიცინა სანდრომ.

-მოკლედ, სიმართლე თუ დალევაო თუ რაღაც ქვია, მოკლედ ბოთლს დავატრიალებთ და ვიზეც გაჩერდება იმას უსვამენ შეკითხვას და თუ პასუხის გაცემა არ უნდა დალევს, გაწყობთ?

-იდეის ავტორი შენ ხარ და თავად დაიწყე.

-კაააიიი.-ბოთლი დავატრიალე და სანდრო და თათა აღმოჩნდნენ.

-პირველი კოცნა როდის გქონდა?-წარბებია აუთამაშა.

-ერთი წუთით.-თითით აჩვენა მერე თითქოს რაღაცას იხსენებსო და მალევე გაასწორა სიფათი.-ერთი კვირის წინ.-დაზუსტებით თქვა და ბიჭების გაშტერებულ სახეებს რომ შეხედა თვალები აატრიალა.-რაიყოთ? აქამდე არავინ მომწონებია.

-ვატრიალეებ.-წამოიძახა სანდრომ და დაატრიალა, ბატონ მინისტრზე და ჩემ ძმაზე შეჩერდა. ბოროტულად ჩაიცინა მინისტრმა და ჩემ ძმას გადახედა.

-აბა იკუშ, გამატან?-თვალი ჩაუკრა.

-ჯერ არა.-ენა გამოუყო და თამაში გააგრძელა. ამჯერად მე და თათა აღმოვჩნდით.

-ანიუტააა, აბა გოგო მოგწონს ის ჩვენ როვიცით?

-ერთიწამი.-ჩავფიქრდი, ზუსტად ვიცოდი რატოც მეკითხებოდა, ინტრიგანია ჩვენი თათა, ინტრიგანი.-დავლევ.-ერთი ჭიქა გადავკარი და დავიჭყანე, ლიმონი ყოფილა.

-მერე ვილაპარაკებთ მაგაზე.-გამაფრთხილა იკამ.

-ეგრე იყოს.-ვუთხარი და თათას თვალი ჩავუკარი. მერე თათამ დაატრიალა და მე და მინისტრი ამოვედით.

-აბა მინისტრო მზად ხართ?-წარბები ავუთამაშე.

-ღმერთო დამიფარე.-ჩაილაპარაკა და გაიღიმა.-მზად ვარ.-თქვა და წყალი მოიყუდა.

-თვითმფრინავში ჩემ გვერდით იჯექი არა?-ვუთხარი თუ არა წყალი გადასცდა. ცოტახანს ჩუმად იყო მერე გაიღიმა, როგორი მომკვდინებელი ღიმილი აააქვს.

-ჰო მე ვიყავი.

-ასეც ვიცოდი.-ამაყად გავიჯგიმე, მალე დავიშალეთ, უფროსწორად რვაზე გადავწყვიტეთ დაშლა იმიტომ რომ 11ზე კლუბში შევკრებილიყავით. სწრაფად ავედი ოთახში და ბარგი ამოვქექე. შავი ტყავის ქვედაბოლო, ბრეტელიანი, მზინავი მაისური, მაღალქუსლიანი შავი დახურული ფეხსაცმელი და ტყავის კურტკა. შინდისფერი კონტური წავისვი და თმა გავიშალე. მანქანაში მელოდებოდნენ, ჩავჯექი თუ არა ჩემი ძმის შტვენა გავიგე. მანქანა დაძრა და ქალაქის ყველაზე „ელიტარულ“ კლუბში წავედით. უკვე ყველა იქ იყო, შესვლისთანავე სიგარეტის და სასმლის სუნი და კიდევ მწველი მზერა. დემეტრეს გვერდით მომიწია დაჯდომა და დალევაც დავიწყეთ. 1...2....3....4....7....12 და მერე ავიწყვიტეთ ყველამ, მინისტრის ჩათვლით, ყველა კარგა მთვრალი იყო, ჭიქა ავიღე და ცეკვა დავიწყე, მუსიკაზე ვარხევდი ტანს და სასმელს დროგამოშვებით ვსვამდი, უკნიდან ძლიერი სხეული ვიგრძენი, ცეკვაში ამყვა, სურნელი ვიგრძენი...არმანი. მუცელზე შემიცურა ცხელი ხელი და ცხვირი ჩემს ყელში ჩარგო, თავი ურცხვად გადავაგდე მის მხარზე, როგორ მიზიდავს. მისი სურნელი, თითები, დაძარღვული ხელები, მზერა, მკაცრი მაგრამ მე რომ მხედავს რაღაცნაირი თბილი, ნაიარევი წარბთან რომელიც სულ უფროდა ფრო მეტად მომწონდა, მისი დიდი წითელი ტუჩები. მისკენ შევბრუნდი და კისერზე შემოვხვიე ხელები, მერე მარჯვენა ხელი მისი სახისკენ გამექცა, თითებით ვულაშქრავდი მთელ სახეს სანამ ჩემი ხელი თავისაში არ მოიქცია და არ მაკოცა. მერე დაიხარა და ტუჩებზე შემეხო, ნაზად და თან ამავდროულად დიდი სიუხეშით, ხელები კიდევ უფრო შემომხვია და მეც შეძლებისდაგვარად ავყევი კოცნაში. ვიცოდი არასწოორი იყო, შესაძლოა გვიღებდნენ კიდეც მაგრამ ვერ ვშორდებოდი, მომწონდა ეს ყველაფერი, არაფერი მერჩივნა ახლა მის სიახლოვეს. არც ძალიან მთვრალი ვიყავი ჩემი ქმედებები რომ ვერ განმესაზღვრა, მერე მომშორდა, ხელი ჩამკიდა და სადღაც გამაქანა, მერე მივხვდი საპირფარეშოებისკენ. მის ბედზე აღმოჩნდა ყველაფერი ცარიელი, ქალების ტვალეტი გადაკეტა და პირსაბანზე შემომსვა. ტუჩებს მიკოცნიდა და ხელებს ჩემს მთელ სხეულზე დაატარებდა, ბოლოს საცვალთანაც მიაღწია და ერთიანად სველ სა*ოში თითები შემიცურა, თვითონაც ამოიგმინა ჩემი სისველე რომ იგრძნო და ტუჩებიდან ყელზე გადავიდა, თითების წრიულ მოძრაობას არ წყვეტდა და ამას მწყობრიდან გამოვყავდი, სიამოვნების ზენიტში მაგდებდა. ბოლოს მთელი სხეული ამიცახცახდა, ყველა კუნთი დამეჭიმა და ძალაგამოცლილი მივესვენე დემეტრეს მხარს. მისი სურნელი მაგიჟებდა, ჭკუიდან გადავყავდი, ცოტახანს სუნთქვას ვარეგულირებდი მერე გამეღიმა, თავი ამაწევინა და ისევ ტუჩები დამიკოცნა, ისევ სინაზითაც და სიუხეშითაც, მერე ჩემ ყურთან გადმოინაცვლა და ჩემი სურნელი შეიყნოსა.

-ამიერიდან, ვინმე თუნდაც რომ შეგეხოს სხვანაირად, ჩათვალე მკვდარია, ყურებით კიდე თუ უნდათ გიყურონ და ყარონ ნერწყვები, მაინც ჩემი ხარ და სულ იქნები, სხეულითაც და სულითაც. ეშმაკსაც ვერ მიყიდი სულს იმიტომ რომ ქალები თავად ხართ ეშმაკები ანიტა. ისე მაცდუნე აზრზე ვერ მოვედი, ასე ეგოისტურად გიჩემებ და გაითვალისწინე რომ ამიერიდან დემეტრე გელოვანის ქალი ხარ!-ყურის ძირში დამიტოვა სველი კოცნა და სწრაფად მომშორდა მომღიმარს.-მოწესრიგდი და გამოდი.-თვალი ჩამიკრა და გავიდა. ჯანდაბა, საერთოდ არ მრცხვენია და არც ვნანობ. ეს ნორმალურია?! იქნებ სიმთვრალის ბრალია?! შეიძლება. სწრაფად მოვწესრიგდი, ახალდაბადებული ხბოსავით დავდიოდი, ფეხები მიკანკალებდა, კარები გავაღე და კედელზე აყუდებული დემეტრე რომ დავინახე შევხტი. ღრმად ამოვისუნთქე და ინტერესიანი თვალებით მივაშტერდი.

-ბატონო მინისტრო რა დაგრჩენიათ აქ?-ვკითხე და გავუღიმე, ბავშვურად და წრფელად.

-მოდი აქ რა.-გაიცინა და გულში ჩამიკრა. თმაზე ხელი ჩამომისვა და მაკოცა.-ისინი დაცვის ბიჭებს წავაყვანინე, შენ ჩემთან წამოხვალ.-მითხრა და ხელი ჩამკიდა.

-მოიცა ახლა სულ ასე უნდა ვიაროთ? ახლა ნასვამი ვარ და იმიტო ვერ გიწევ წინააღმდეგობას მაგრამ რომ გამოვფხიზლდები გაფრთხილებ საშინელებები გელის.

-გაგიძლებ.

-იქნებ არ მინდა?-გამეცინა.-გამოფხიზლებას ვიწყებ. მთავარი კითხვა, რას ელი ჩემგან?

-შენს სიყვარულით სავსე მზერას, ერთგულებას, შენს გულს და შენს სხეულს. გონებას ვერ და არ მივისაკუთრებ, გული უფრო ძლიერად მიმაჩნია.

-და მერე უცებ ვინმე ანგელოზი შეგიყვარდება, მიმაგდებ და წახვალ არა? მე ანგელოზი არ ვარ ბატონო მინისტრო, როგორც თავად თქვი მართლაც რომ ეშმაკი ვარ, ერთადერთი რაც სიამაყეს მმატებს ჩემი ხელშეუხებლობაა და უფლებას არ მოგცემ გამთელო. ან მაინცდამაინც მე რატომ? 32 წლის კაცმა საყვარელ, დაუცველ 25 წლის გოგოს დაადგი თვალი და იმდენი ვერ გათვალე რომ ფსიქოლოგი ვარ არა? ზუსტად ვიცი რაც გიტრიალებთ კაცეს აი აქ.-თავზე დავადე ხელი.-აი აქაც.-ახლა გულზე შევეხე.-და აქაც.-თითით შარვლის უბეზე მივანიშნე.

-მორჩი?-მკითხა და ირონიულ გადმომხედა.

-კი მოვრჩი და მოვითხოვ რომ სახლში მიმიყვანო!-მკაცრად ვუთხარი.

-ნწ, ვერანაირად.

-რატო საწვავი გაგითავდა და ფული არ გაქვს საწყალო?-ტუჩები გავბუშტე.

-ცოლად მომყავხარ და შეიფერე რაა.-გაიცინა დემეტრემ.

-ადამიანო ნორმალური თუ ხარ საერთოდ? რა ცოლად მოგყავარ? გუშინ გამიცანი და რა ცოლობაზე მელაპარაკები დემეტრე?

-მე შენ 10 დაწყევლილი წელიწადია გიცნობ!-ამოხეთქა ბოლოს.-10 წელია მიყვარხარ და მორჩი ახლა ისტერიკას! აღარ შემიძლია. მანქანა დაამუხრუჭა, კარი გააღო და გარეთ გადავიდა. მთაწმინდიდან გადახედა თბილისს., მერე მეც გადავყევი, მის გვერდით მანქანას მივეყრდენი და ღრმად ჩავისუნთქე ჰაერი. ჩემი აკანკალებული თითები, თითებში მოიქცია და მის წინ დამაყენა, დაცვის მხოლოდ ერთი მანქანა მოგვყვებოდა და ისიც ცოტა მოშორებით იდგა. ჩემ წინ იდგა დემეტრე და თვალებში მიყურებდა, მიუხედავად იმისა რომ ბნელოდა, იმ სიბნელესთან არაფერი იყო მისი შავი თვალები. უცბათ ვიგრძენი როგორ ამაფარეს პირზე რაღაც, ბოლოს რაც დავინახე, დემეტრე იყო, ძირს ჩაკეცილი და ჩვენკენ დაცვა მორბოდა დიდი ნაბიჯებით, მერე გავითიშე და თითქოს ის სიზმარიც გაქრა სადაც თანხმობას ვეუბნებოდი დემეტრეს. ეს არ ყოფილა წამიერი სისუსტე, ეს მიზიდულობა იყო, თითქოს დაბადებიდან ვიყავი დაკავშირებული მასთან რაღაც უხილავით და მეგონა რომ ამ უხილავ რაღაცას ვერაფერი გაწყვეტდა, ასეც იყო. მასთან კავშირს ვგრძნობდი, მიზიდულობა მინისტრთან იზრდებოდა და მართალია ძაფი აგვებურდა მაგრამ ის არ გამწყდარა ამას ვგრძნობდი.

………………მეორე ნაწილი……………….

„-„თუ მეფეს ესხმი თავს ჯობია არ ააცილო.“ გახსოვდეს რომ მეფე თავად ხარ! თუ გესვრიან და მიზანში მოგარტყამენ გეტკინება. თუ აგაცილებენ განრისხებული მისდგები მათ და მთლიანად გადათელავ. გახსოვდეს მიენდე გრძნობებს მაგრამ არ იქცე გრძნობა აყოლილ კაცად. იაზროვნე ცივად მაგრამ გიყვარდეს მცხუნვარედ ისე როგორც საჰარას დაჰყურებს მზე, დიდი თბილი თვალებით.“

თავში მხოლოდ ბაბუას სიტყვები მიტრიალებდა და ვერ ვიგებდი მოარტყეს თუ არა მიზანში. ფანჯრიდან ვიყურებოდი და ხელში ყავის ფინჯანი მეჭირა, იანვარი მიილია, ხვალ უკვე თებერვლის პირველია. სად გაქრა ანიტა? რამდენი კითხვა ტრიალებს თავში, ხანდახან ვფიქრობ რომ ეს ყველაფერი ჩემი ბრალია მაგრამ განა აასეა? სანამ ჩემი დაცვა მოვიდოდა, ვცდილობდი მაგრამ გამთიშეს, მერე საავადმყოფოშ რომ გაიღვიძე და დაცვამ მითხრა კვალსაც ვერ მივაგენითო ცხოვრებაში პირველად მომინდა ადამიანის მოკვლა. კარზე ზარი გაისმა, კარი გავაღე და სახე წაშლილი ვატო სახლში შემოვუშვი.

-ახალი არაფერია?-მკითხა გატეხილი ხმით, როგორ მინდა რომ ვუთხრა ვიპოვეთქო მაგრამ რას ვიზამ? ვერაფერს!

-ახლა მივდივარ, ყველაფერს საუკეთესო იძიებენ, ერთ საათსში ჩემი ნაცნობი ჩამოდის, ყველაზე მაგარი ეგ მეგულება, ვიცი რომ მიაგნებს.-ამოვიოხრე.-ჩემი ხელით მოვკლავ, არ ვაცოცხლებ გესმის? როგორ გაბედეს? როგორ გამიბედეს ასეთი რამე?-უკვე ვფეთქდებოდი.

-ისევ ჟურნალისტებითაა სავსე ყველაფერი. ხვალ პრესკომფერენცია აქვსო შენმა მდივანმა გადმოგცა.

-რა შემ*ეს ტოო. დღესაც დამირეკეს პარლამენტში უნდა წავიდე ხვალ უეჭველი.

-პოსტის დატოვებაზე არ გიფიქრია?

-ერთადერთი ვარ რომელიც იმ სი*ს არ ემორჩილება ჰოიცი? მარტო მევაკეთებ ჩემნებაზე ყველაფერს.-თვალები ავატრიალე.-ისე ფინანსთა სამინისტროში ჰო არ გაიჩითებოდი?

-შესაძლოა, დავფიქრდები, ჯერ ჩემი შარიანი დობილი ვიპოვოთ.-ამოიოხრა.-ვიზე მეუბნებოდი ჩამოდისო?

-ფეფო ჩამოდის. ფეფო ბაბლუანი.

-ბაბლუანი ჩამოგყავს? როგორ მოახერხე მაგის იტალიიდან მოწყვეტა? რაო მაფიას აღარ დასდევს?

-საქართველოს მაფიამ უფრო დამაინტერესაო ასე გამომიცხადა თან ჩემს სიმპატიურ მინისტრ ბიძაშვილს უარს ვერ ვეტყვიო.-თვალები ავატრიალე.

-რო წავიდა პუტკუჩუნა იყო, საყვარელი წითელი ლოყებით.-გაეცინა ვატოს.

-ჰო და ჩამოდის როგორც ერთ-ერთი ყვეაზე მიმზიდველი ქალი ჩემს სანაცნობოში.-გამეღიმა.

-10 წელი როგორ გაძელი?

-სანამ მე გზას ხრიკებით გავიკვლევდი მინისტრის პოზიციამდე, იმდენი საფრთხე იქნებოდა გარშემო რომ ვერ ჩავრევდი, ვერაფერში. ახლაც დავუახლოვდი თუარა მაშინვე საფრთხეში ჩავარდა, მე ეს არ დამიგეგმავს!

-ყველაფერს გეგმის მიხედვით ვერ გააკეთებ, არის რაღაცები ცხოვრებაში რაც სპონტანურად ხდება, ამას ან ცხოვრებისეულ გამოცდას ანდაც უბედურებებს უწოდებენ. იკაც ეძებს, ადგილს არ ტოვებს სადაც ხალხი არ გაუგზავნია.

-ვიცი დამირეკა წეღან, ქვეყნიდანაც არ გაუყვანიათ, სადღაც აქ არის, ვიცი, ვგრძნობ.

-ისე ერთხელ მაინც როგორ არ დარეკეს ა?

-ეჭვი მაქვს რამდენიმეზე.

-მაინც ვიზე?

-ყველაზე მეტად ვინც მმტრობს, პრემიერი დავითაა. ჭკვიანია, გავლებიც კარგი აქვს მაგრამ ლაჩარია. მეორე იუსტიციის მინისტრი და მაგის გველი მოადგილე არიან. აი ყველაზე დიდი ეჭვმიტანილი მაინც პრეზიდენტია და ის ვინც მის უკან დგას.

-რას გერჩიან?

-რას არ მერჩიან ეგ თქვი შენ. ერთადერთი ვარ პარლამენტში ვინც საკუთარი თავით ფიქრობს და ყველასთან ერთად იმ ღრუბლის ქვეშ არ ვფიქრობ რომელსაც დავითი ხელოვნურად ქმნის. კიდევ კარგი ჩემს ბიზნესებზე არაფერი იციან თორემ არცერთს შემარჩენდნენ. კარგი ვქენი თქვენზე რომ გადმოვაფორმე.-ტელეფონი ამოვიღე და სოციალურ ქსელში შევედი.-ჯანდაბა, კიდევ ახალი.

-რა დაწერეს?

-სიმართლეა თუ არა რომ, ცნობილი ბიზნესმენის ქალიშვილი და ერთ-ერთი ცნობილი ფსიქოლოგი ანიტა ახვლედიანი, შს მინისტრის დემეტრე გელოვანის გამო გაიტაცეს?-კითხვას მოვრჩი და ამოვიოხრე.-წამო, დავაოკოთ იმათი ცნობისმოყვარეობები.-გამეცინა, პიჯაკი ავიღე და ეზოს მთავარი შესასვლელისკენ წავედი. კარი გავაღე თუარა, ჟურნალისტების შემოტევა დაიწყო.-დამშვიდდით, ყველა კითხვაზე გაგცემთ პასუხს.-თბილად გავუღიმე, როგორ მინდა ახლა ყველა ოპერატორი ჩემი ხელით მივახრჩო.

-ბატონო დემეტრე მართალია რომ თქვენმა მტრებმა გაიტაცეს?

-ჯერ არაფერი ვიცით, მაგრამ ვინც არ უნდა იყოს პირობას ვდებ რომ ყველა თავისას მიიღებს.

-თქვენსა და ანიტა ახვლედიანს შორის არის თუ არა რაიმე სასიყვარულო ურთიერთობა?

-ჯობია ამ კითხვაზე მაშინ გაგცეთ პასუხი როცა ანიტას ვიპოვით და დავაბრუნებთ.

-მართალია რომ ცნობილი გამომძიებელი ფეფო ბაბლუნი ჩამოდის სპეციალურად ამ საქმისთვის?

-დიახ მართალია პირადად გამოვიძებ ამ საქმეს ქალბატონ ფეფოსთან ერთად. ამიტომ ღიად ვაცხადებ მუქარას რომ ვინც არ უნდა იყოს ციხეში ამოხდება სული. არის კიდევ კითხები?

-დიახ მე მაქვს კითხვა, როგორც ჩვენთვის ცნობილია ქალბატონი ანიტა ამერიკაში FBI-ს ფსიქოლოგი იყო, აპირებთ თუ არა რომ იქაური გამომძიებლებიც ჩართოთ ამ საქმეში?

-თუ საჭირო გახდება დარწმუნებული ვარ არცერთი გამომძიებელი არ იტყვის უარს ანიტას პოვნაზე. ახლა კი კარგად ბრძანდებოდეთ.-სწრაფად დავასრულე საუბარი და ვატოსთან ერთად მანქანისკენ წავედი. სწრაფად მივედი აეროპორტში და მონატრებული ბიძაშვილის გამოჩენას დაველოდე. 15 წუთში მისი თვითმფრინავი დაჯდა, გამომავლი მგზავრებისკენ ვიხედებოდი და გამოჩნდა კიდეც.-ვატო, მოდის.-გამეცინა.

-აბა სად? მე პუტკუნჩულა გოგოს ვერსად ვხედავ, მარტო ლამაზი ქალი მოდის, გრძელი, სწორი ფეხებით და მოიცა, ეს ფეფოა?

-ეს ისევ იდიოტია?-მკითხა ფეფომ და გადამეხვია.-მომენატრე მამიდაშვილო.

-მეც მომენატრე ფეფუნი.

-ღადაობ ტოო? ეს ის ფუმფულა ფეფოა?-აზრზე ვერ მოდიოდა ვატო და ფეფოს იდიოტივით უყურებდა.

-შენც მომენატრე ოღონდ თავში არ აგივარდეს.-გაეცინა ფეფოს და ვატოს მოეხვია.

-ფეფოოო, გოგო კიდეკაი თავდაცვები და ამბები ისწვლე თორე მტეერს.-ხელი მოხვია და გაეღიმა.

-წამო სახლში წაგიყვან მერე მე საქმეზე უნდა გავიდე.

-რა სახლში ღადაობ? ანიტა გაიტაცეს და მე მხართეძოზე წამოვწვე, დროზე განყოფილებაში წამიყვანე.

-დასვენება არგინდა?-სარკიდან გახედა ვატომ.

-რადროს დასვენებაა? ისევ ის გამოფიტული 20 წლის ბავშვი ჰო არ გგონივარ?-წარბაწევით გამოხედა ვატოს.

-რამდენის ხარ ფეფუნი?

-28ის იდიოტო.-გაიცინა და ენა გამოუყო.

-მაინც ბავშვი ხარ.

-შენთან შედარებით ესეც პატარაა.-მე გადმომხედა.

-შეადარა ახლა 3 წელი და 7.-თვალები ავატრიალე და მანქანა გავაჩერე. შენობაში შევედით, სადაც იკა და საბა გველოდებოდნენ.

-გამარჯობა ბატონო დემეტრე.

-გამარჯობა ილია. რამე ახალი არის?

-ვერაფერს ვპოულობთ ბატონო, მიწამ ჩაყლაპაო თითქოს.-თავი ჩაღუნა, ახალგაზრდა გამომძიებელმა.

-მთელი 30 დღეა ეძებთ და ვერ პოულობთ, სასაცილოა! რანაირად? სად წაიყვანეს იმ ახ*რებმა როგორ ვერ უნდა გაარკვიოთ?!

-ბატონო ილია..-ახალგაზრდა გოგონა შემოვარდა ოთახში.-გამარჯობა.-ყველას მიესალმა და მორიდებით გაიღიმა აქოშინებულმა.

-ქეთა რა ხდება?-იკითხა გამომძიებელმა.

-კამერებმა ის მანქანა რომ დააფიქსირეს, ადგილი გავიგე სადაც არის და გასაკვირი ის არის რომ ეს ადგილი თბილისშია, ქალაქიდან არ გაუყვანია, თბილისის ზღვასთან ახლოს არის, ვყოფილვარ იმ ადგილებში.

-წავიდეთ, შენც წამოდი გვაჩვენე.-სავარძლიდან წამოდგა ილია და დუტი მოიცვა. გარეთ გავედით, შავ ჯიპში ჩასხდნენ და მანქანებით უკან გავყევით ჩვენც.

-რა პატარა და სერიოზული გოგო იყო.-ჩაიცინა ფეფომ.-მეც ეგეთი ვიყავი.

-აქ გადმოსვლაზე არ დაფიქრდები?

-უკვე დავფიქრდი. გადმოვალ.-გაიღიმა.

-აი ეგრე რაა.-გამეღიმა.

-ალბათ 22 წლის იქნებოდა მეტი არა.-ჩაიბურტყუნა საბამ.

-22 წლის სტაჟიორს ამ საქმეს არ მიანდობდნენ, უბრალოდ ძალიან ბავშურია.-მხრები აიჩეჩა ფეფომ.

-მართალია. ნეტავ იქ იყოს.-ამოვიოხრე და გზას გავხედე. დანიშნულების ადგილას მალე მივედით, მანქანა იქ ეყენა, მოშორებით კი მუსიკის ხმა ისმოდა. მუსიკას გავუყევით და ადგილზე გავშრი, ესეც შენი პირველი მახე. დიდი პლაზმური ტელევიზორი იდგა, გარშემო ორი მაღალი დინამიკი, ყველაფერი მანქანის აკუმილიატორზე იყო მიერთებული, ტელევიზორი გამოირთო და მუსიკა მორჩა, მერე ისევ განათდა და ანიტას სახე გამოჩნდა. თმა შუაზე ჰქონდა გადაყოფილი და ქვემოთ შეკრული, თვალები გამერაზე მოშტერებული, დაწითლებული ლოყა და სისხლიანი ტუჩი, ფერმკრთალი, გამხდარი, უძლური სახე და მაინც ღიმილი სახეზე. ვიდეო იყო, უცბათ ჩაისუნთქა და დაიწყო.

-მოკლედ ამათ ეგონათ რომ მაგრად დამაჩოქებდნენ და ტიპებს აქეთ ვუშლი ნერვებს. ამიტომ ჩემს ფსიქიკაზე არ ინერვიულოთ, უბრალოდ ბევრი ვიტლიკინე და ცოტა სახე მტკივა.-გაიცინა მაგრამ მაინც შევამჩნიე ცრემლები რომელიც თვალებში ჰქონდა.-მინისტრო, ესენი მოგიწოდებენ სამსახური დატოვო მაგრამ მე გეუბნები რომ არ დატოვო, კიდევ გადმოგცეს რომ მოეშვა ამ სამართლის აღდგენას, მე კი გეუბნები რომ ბოლომდე დაიცვა შენი პოზიცია. ესენი ცდილობენ რომ მიზანში მოგარტყან მაგრამ ვიცი ამას ვერ შეძლებენ, ხომ გაგიგია „თუ მეფეს ესხმი თავს გირჩევნია არ ააცილოო“ ესენი კიდევ სულ აცილებენ, მიზანი არ აქვთ. იფიქრე იმაზე რომ ფარისევლებით ხარ გარშემოცული, არ ენდო ადამიანს რომელიც სანდო გგონია და ენდე იმას ვისაც აქამდე არ ენდობოდი. გაიხსენე იმ ღამით ფუნიკულიორზე რაებსაც გიყვებოდი.-თვალი ჩამიკრა.- მე ვიცი ვინც გამიტაცა, ახლა შენი ჯერია მინისტრო, მშობლებსაც კი არენდო, მხოლოდ მას ვინც იმ საღამოს კლუბში ვიყავით. იბრძოლე სამართლისთვის, იბრძოლე მინისტრობისთვის და იბრძოლე ჩემთვის.-ბოლოს გაიღიმა, თვალებში ოდნავ შიში ჩაუდგა, ცრემლი გადმოუვარდა თვალიდან და ვიდეოც გამოირთო. გავმწარდი, გავგიჟდი, მთელი სხეული დამეძაბა, ყბები დამეჭიმა ბრაზისგან. ტელევიზორთან მივვარდი და მთელი ძალით ჩავარტყი ფეხი ეკრანს.

-ამის დედაშევე*ი.-ვიღრიალე ბოლო ხმაზე და იკას გავხედე.-სცემეს ბიჭო, დაინახე? ნაცემი იყო, ანიტა ახვლედიანს ხელი დაარტყეს ბიჭო, ჩემ ანიტას სისხლები ქონდა ტუჩებთან.-თავს ვერ ვაკონტროლებდი, მანქანას მივვარდი და რტყმა დავუწყე. ტელეფონმა დარეკა.-გისმენ მამა.

-ახალია რამე?-მკითხა საეჭვო ტონით.

-მამა სად ხარ?-ვკითხე პრეზიდენტის მრჩეველ მამაჩემს.

-პრეზიდენტთან ვარ შვილო, სხვაგან სად ვიქნები?

-კარგი დაიკ*დე. სიახლე არაფერია, შენ ნუ ინერვიულებ მაგაზე მე მოვაგვარებ.

-კარგი შვილო.-ტელეფონი გათიშა, ან ეგონა რომ გათიშა მე კი არაფერი მესმოდა.-ახალი არაფერიაო, არაფერს მეუბნება.

-ნეტა ვიდეო ნახა?-პრეზიდენტის ირონიული სიცილი მომესმა ტელეფონში, და ბიჭებს ვანიშნე ჩუმადთქო.

-ნახაო, ბიჭებმა ვუყურებთო ასე თქვეს, იქაურობა დაანგრიაო.

-როგორ ყვარებია.-ისევ სიცილი.-ისე შვილი არ გეცოდება ამას რომ უკეთებ?

-ის ჩემი შვილი არ არის, შვილობილია რომელსაც ვერასდროს ვიტანდი. დედამისი ჩემი თანაშემწე იყო და ცოლად მოვიყვანე, მიყვარს ჩემი ცოლი მაგრამ ის 7 წლის ობოლი ბიჭი ვერ შევიყვარე.

-დაუნდობელი კაცი ხარ.-მხოლოდ ეს მოვისმინე და გავთიშე, ბიჭებს მივუბრუნდი და მწარედ გამეცინა.

-ჩემი მამობილი და პრეზიდენტი. ამის დედა შევე*ი მე. არაფერი შეიმჩნიოთ გვიყურებენ, საიდანღაც.-გამეცინა.

-წავიდეთ.-თქვა ფეფომ და მანქანისკენ, ქუსლიანების კაკუნით წავიდა.-მანქანაში ჩავჯექი და სახლისკენ წავედით. ცოტახანში ყველა სახლში ვისხედით და ჩვენთვის ვფიქრობდით.

-მე წავედი.-ფეხზე ავდექი და გასასვლელისკენ წავედი.-თქვენ აქ იყავით, პრეზიდენტის სასახლეს უნდა ვეწვიო.-ირონიულად ჩავიცინე და კარი გამოვიხურე. პრეზიდენტის სასახლისკენ წავედი და დაცვამაც უპრობლემოდ გამიღო კარი, გრძელი დერეფანი გავიარე და პრეზიდენტის ოთახში შვედი.-გამარჯობა.-თავაზიანად მივესალმე და სავარძელში ჩამოვჯექი.

-აქ რამ მოგიყვანა შვილო?-მკითხა მამაჩემმა.

-თქვენი დახმარება მჭირდება.-თითებზე დავიხედე.

-გისმენთ.-გაბრწყინებული სახით წამოიწია პრეზიდენტი.

-მე როცა გამტაცებელს ვიპოვი, მისი სასჯელი უნდა მომაფიქრებინოთ, რამდენიმე ვარიანტი მაქვს. პირველი, ყველა თითი და პლიუს კიდურები სათითაოდ დავატეხო, მეორე ბნელ ოთახში გამოვამწყვდიო, ყვერ*ბი დავაჭრა ყველას ვინც ანიტაზე ხელი აწია და მერე შიმშილით, წყურვილით და ტკივილით ამოვხადო სული. და მესამე, ვირთხებით სავსე გალიაში ჩავკეტო მთლიანად დასისხლიანებული რომ მალე შეჭამონ და ტკივილზე მალე ინფექციამ მოკლას? კიდევ რამეს შემომთავაზებთ?-ფეხებზე მკი*ია სახით გადავხედე ორივეს გაფითრებულ სახეებს.

-რა არის შვილო ეს, ასეთი სასტიკი გაგზარდეთ?-შეშფოთებული იყო „მამიკო“.

-როცა საქმე ძმაკაცის დას ეხება ყველაფერზე ვარ წამსვლელი.-გავუღიმე.-თითიც არ ამიკანკალდება ისე გავაკეთებ ზემოთ ჩამოთვლილთაგან ყველაფერს.-ამოვიოხრე.-კიდევ ერთი ვარიანტი მომაფიქრდა, დიდ და განიერ ჯოხზე დავსვამ რომ უკანა*ით დაეხეს ზედ. ეს ყველაზე მეტად მომწონს.-ჩემი თვალებიდან დარწმუნებული ვარ ცხოველი იმზირებოდა, ან ეშმაკი. პრეზიდენტმა წყალი მოსვა და ჰალსტუხი შეიხსნა, მამაჩემი ჩაფიქრებული იჯდა და ანერვიულებული მიყურებდა.

-ძალიან სასტიკი ყოფილხართ მინისტრო.-ჩაიცინა პრეზიდენტმა.

-თქვენ უნდა ნახოთ მერე როგორი სასტიკი ვიქნები შესრულებას რომ დავიწყებ.-მკვლელი თვალებით შევხედე ორივეს.-მოკლედ მამა, დედა და ნიაკო დასასვენებლად მიდიან და იცოდე მაინც.

-სად მიდიან?

-მეც არ მეუბნებიან.-მხრები ავიჩეჩე და დამშვიდობების შემდეგ ოთახიდან გამოვედი. კართან დავდექი და ცოტახანს ჩავიმუხლე თასმის შესაკრავად.

-დამიჯერე გამკეთებელია იმის რასაც ამბობს.-სიმწრით ჩაიცინა ჩემმა მამობილმა.

-მგონი ძალიან დიდი შეცდომა დავუშვით, ახლა ყველაზე ეჭვი ექნება, ჩვენზეც კი.

-მაგრამ მაინც როცა ანიტას იპოვის სასტიკად გაგვისწორდება.-ამოიოხრა.

-მაშინ დროულად მოვაგვაროთ ეგ საქმე და მერე ჯანდაბასიც წასულა ის ანიტა ახვლედიანი. მამამისს მაინც გავანადგურებ, შენ შვილობილს ბოლოს მოვუღებ და მერე დავისვენებ.-გადაიხარხარა პრეზიდენტმა, მე კი სწრაფად გამოვედი შენობიდან და დედაჩემის სახლში წავედი. იქ მისული, დაცვის უფროსს მივესალმე და სასწრაფოდ სახლში შევედი.

-დედააა, ნიაკოო.-ვღრიალებდი მისაღებში.

-რა გაღრიალებს შვილო რა ხდება დე?

-დედა გთხოვ თქვენი ნივთები აიღეთ სწრაფად და ამ დამპალი კაცისგან უნდა წაგიყვანო.-მუდარანარევი ტონით ვუთხარი.

-რა დაგიშავა მამიკომ დემე?-ირონიულად მკითხა ნიაკომ, მამამისს ჭირივით ვერ იტანს, ბავშობიდან.

-ნიაკო გთხოვ, ჩაალაგეთ ყველაფერი და წამოდით, არცერთ წამს არ გაგაჩერებთ აქ.

-რახდება დემეტრე ამიხსენი!-მკაცრად მითხრა დედაჩემმა.

-აქ ვერა, გზაში გეტყვით.-ნერვიულად გადავისვი თავზე ხელი. სწრაფად ჩაალაგეს ტანსაცმელი და მალე ჩემი სახლის წინ ვიდექით, მისაღებში შევიყვანე და მისალმებების შემდეგ ყველაფერი ავხსენი.

-რას ამბობ შვილო?-შეიცხადა დედაჩემმა.

-მე მჯერა.-ვითომც არაფერიო ისე თქვა ნიამ.

-დედა უბრალოდ დამიჯერე ცოტახანს აქ იყავი და არსად წახვიდეთ, გარეთაც კი არ გახვიდეთ.-მკაცრად მოვუჭერი.

-მე შენთან ვარ.-მითხრა ნიაკომ და გადამეხვია.

-ჩემო პატარა.-გულში ჩავიკარი და თავზე ვაკოცე.

.........................................................................................................................

თვალები რომ გავახილე, ერთიანად თეთრ ოთახში ვიყავი, თავი მტკიოდა. ოთახს თვალი მოვავლე და პატარა კამერა შევნიშნე, მასთან მივედი და ხელი დავუქნიე, 5 წუთი არ

იქნებოდა გასული ოთახში ორი სმოკინგინაი ტიპი რომ შემოვიდა.

-ამჯერად სად მივყავარ თქვენს ბოსს?-ვკითხე მხიარულად.

-თავს მომაკვლევინებს.-გადახედა ერთმა მეორეს.

-ფსიქოლოგს რომ გვატაცებინებდა ბა რაგეგონა?-ირონიულად გადახედა მეორემაც.

-აი ვიცოდი რომ შენში რაღაც ნიჭიერი იმალებოდა. ლოგიკა გაქვს.-გავუღიმე მეორეს. კოტეჯში ამიყვანეს და სკამზე დამსვეს.-ისე შენ ჯმუხო, არ მომწონხარ, რაღაცნაირად ცუდი ხარ, ცოტა შერეკილიც, ექიმს მიაკითხე გიჯობს.-ნაგლურად გავუღიმე მაგრამ როგორც კი ხელი წამოიღო დასარტყმელად მხეცის თვალებით გავხედე.-ხელს კიდევ დამარტყამ და ძირში მოგტეხ მაგ დამპალ ხელს!-ჩემი ხმის მე თვითონვე შემეშინდა, ხელი უკან წაიღო და განრისხებულმა შემომხედა.-იმედია იცით რომ მიპოვიან რას დაგმართებენ. ისევ გავუღიმე.

-ოჰჰ, რას პატალავ?-მკითხა ირონიულად.

-სულ ცოტა ღირსების მოჭრა, და ყველაზე მეტი ტრა*ის გახევა.-ისევ მრისხანე სახე მივიღე.-ისე შენ გსმენია ძველ ეგვიპტეში ადამიანებს ტვინს როგორ უღებდნენ ქალიდან?-ვკითხე ინტერესით, უარყოფის ნიშნად გააქნია თავი და ჩემ წინ სკამზე დაჯდა.-როგორ და სპეციალური ჯოხისებრი იარაღით რომელიც ცხვირიდან შეჰყავდათ თავის ქალაში, თქვეფდნენ და ისე ჩამოსდიოდათ ცხვირიდან ტვინი.-არხეინად ვუხსნიდი მას კი გულის რევის შეგრძნება დაეუფლა და ფანჯრიდან აღებინა.-მოდი კიდევ ერთს გეტყვი. იუდას ცხენს ეძახდნენ.

-მორჩი.-დამიყვირა.

-მოიცადე იცი რასაინეტერესოა? მოკლედ ბრალდებულს აშიშვლებდნენ და პირამიდის ფორმის მოწყობილობაზე ზემოდან სვამდნენ, საჯდომით ან ვა*ინით წვეტზე. გადარჩენის შანსი მინიმალური იყო და ამ შემთხვევაშიც ფსიქიკური აშლილობა გარდაუვალი გახლდათ. გამომძიებელთა გემოვნების მიხედვით, ჯალათს შეიძლებოდა მსხვერპლი ექანავებინა კიდეც, რომ მეტად დატანჯულიყო. აი თუ კიდევ დამარტყამთ და ცუდათ მომექცევით გეფიცები საკუთარი ხელით გამოვთლი იუდას სკამს და იგივე ბედი გეწევათ ორივეს. თუ დამიმეგობრდებით გადაგარჩენთ დ ამ ნაკაწრებსაც გაპატიებთ.-ბოლოს გავუღიმე.

-გიჟია შე*ემა ეს.-გადაულაპარაკა ერთმა მეორეს.-მოდი შენ შენთვის ჩვენ ჩვენთვის დაო.-ხელები ჰაერში აწია მისტერ ლოგიკამ.

-კარგი ბიჭები ხართ ყოჩაღ, ჩაის გამიკეთებთ? და ხელებიც გამიხსენით, არ გეცოებით უგულოებო?-ტუჩები დავბრიცე.

-გვიბრძანეს არ გაგვეშვი.

-არც პრეზიდენტი აპირებს მოსვლას და არც თქვენი თქმით სამამამთილო, ამიტომ ვერავინ გაიგებს და ჩვენში დარჩება.-მხრები ავიჩეჩე.

-კარგი.

-ლიმონიც რაა, ძმურში.-თვალი ჩავუკარი.

-ჩაგიწურო თუ ჩაგიგდო?

-ჩააგდე.-გავძახე და გამეცინა მათ გულუპრყვილობაზე. ტიპებს ჩემი თავი ჩააბარეს და ან მაგარი შტერი ვგონივარ ორივეს ან ესენი გონიათ ზედმეტად ჭკვიანები. მალე ჭიქით ხელში გამოჩნდა, ხელები გამიხსნეს და ცხელი ჩაი დავიჭირე, შვებით ამოვისუნთქე ისე მესიამოვნა ცხელი სითხე ხელებზე და საყვარელი არომატი.-არმანის სუნამო გაქვთ რომელიმეს აქ?-ვკითხე ცრემლიანი თვალებით, იმხელა მიჯაჭვულობა ვიგრძენი იმ წამს რომ მეტკინა კიდეც რაღაც პატარა, თითქოს მიზანში მოარტყესო.

-ზემოთ უნდა იყოს, ბატონი მინისტრის დარჩენილია.-უთხრა ერთმა მეორეს და ისიც სწრაფად ავიდა ზემოთ. მალე დაბრუნდა, არმანის სუნამოს ფლაკონით ხელში და მე გამომიწოდა.

-რამე ტანსაცმელიც არის ზემოთ?

-კი აქ ხშირად ჩამოდიოდნენ ზამთარში, ახლა აღარ, დიდი ხანია აქ არ ჩამოსულან.-უცბათ დაფქვა ერთ-ერთმა.

-შეიძლება მის ოთახში დავიძინო?-მუდარით შევხედე.

-არ ვიცი.

-გთხოვთ, ჩემ ადგილას წარმოიდგინეთ თავები.-ცრემლი გადმომვარდა თვალიდან.

-კარგი დაიძინე მაგრამ გარეთ დაცვაა, ვერსად გაიქცევი, თან სახლი მაღალია, იქიდან ვერ გადახტები.

-არც ვეცდები, ვიცი მაინც მიპოვის.-გავუღიმე, მხარზე ხელი დავკარი და კიბეს ავუყევი, მართლა არ ვაპირებდი გაქცევას, ვიცოდი მალე მომაგნებდა, ვიდეოში ბევრი მინიშნება დავუტოვე. მის ოთახში შევედი და ცრემლები ისევ გადმომვარდა ბუდიდან. კარადასთან მივედი და გამოვაღე. მისი დაკეცილი ტანსაცმელი ელაგა, შავი სვიტრი გამოვიღე და დავყნოსე, ჯერ ისევ ჰქონდა საყვარელი სურნელი. სწრაფად გავიხადე ჩემ სვიტრი და მისი გადავიცვი, დიდი მქონდა მაგრამ მაინც მეცვა და მისი სურნელით ვიჟღინთებოდი, მისი კოცნა მახსენდებოდა, მისი თვალები რომლებიც ვნებით და სიყვარულით იყო სავსე და განათებული. მისი ღიმილი რომელიც ჯერ მოგკლავს შემდეგ კი გაგაცოცხლებს. შეუვალი მზერა და სმენის ნიჭი. ყველას არ აქვს იმის ნიჭი გისმინოს, ყველას მხოლოდ მოყოლა უნდა. ის კი მისმენდა დაუსრულებლად და ძალიან ცოტას მესაუბრებოდა. იცით? მე ერთ ღამეში მივეჯაჭვე მას, ან ორში. ახლა თებერვალია, ნეტავ კიდევ დიდხანს მალოდინებს? ცოლობაზე ხომ უნდა დავთანხმდე ბოლოსდაბოლოს? ისე კიდევ კარგად დაფიქრება არ მინდა? ერთი დღის გაცნობილ მამაკაცს ცოლად მივყვები რომლის მამობილმაც მომიტაცა. 10 წელია ვუყვარვარ და მასთან საოცარ კავშირს ვგრძნობ, სიყვარული? არაა სიყვარულზე ბევრად მეტია ის რასაც ვგრძნობ. მისი შეხება სულს მალამოდ ეფინება, კანზე მბურძგლავს. მისი სურნელი ყველაზე კარგია სხვა სურნელებს შორის, განა სუნამოზე ვამბობ. არა, მე მის ბუნებრივ სურნელზე ვფიქრობ რომელიც საოცრად მსიამოვნებს. ლოგინში ჩავწექი რომლის მაღლაც დიდი მინა იყო და ცა ჩანდა. ჩაის ბოლო ყლუპიც მოვსვი და ბალიშზე დავდე თავი. ვარსკვლავებიან ცას ვუყურებდი და ვხვდებოდი გარეთ საოცარი ყინვა იქნებოდა. მალე თვალები მიმენაბა და დამეძინა. სიზმარშიც ის ვნახე, დემეტრეს ტუჩებს ვეხებოდი, მის გულზე მედო ხელი და ვგრძნობდი როგორ იყო აჩქარებული. ჩავეხუტე და თითქოს გავცოცხლდი. თვალები რომ გავახილე და სიცარიელე ვიგრძენი ჩემი ბედი დავწყევლე. წამოვდექი და დაბლა ჩავედი, ის ორი იდიოტი ბუხართან იჯდა და ცეცხლს შეჰყურებდა. მისტერ ლოგიკამ შემამჩნია და გამიღიმა, დემეტრეს სვიტრში გამოწყობილს ღიმილით მიყურებდა.

-მიხვდა.-გამიღიმა და მეც ყურები ვცქვიტე.

-რაა? როგორ გაიგეთ?

-დაუშინებია ბატონი პრეზიდენტი და მამამისი, ისინი ვერ მიხვდნენ ჩვენ კი დემეტრეს საიდუმლო ამოვხსენით.-მიპასუხა მეორემ.-იმედია სერიოზულად არიფიქრე რომ სულელები ვიყავით.-გამიღიმა ჩემი სიწითლეების ავტორმა.

-სიმართლე გითხრათ კარგად შეინიღბეთ.-გაოცებული ვიყავი.

-მოკლედ სიმართლე რომ გითხრა, ჩვენ დემეტრე მაგრად გვევასება მაგრამ მის მამიკოს ჩვენ წინააღმდეგ სამხილები აქვს ამიტომ მასთან გვიწევს მუშაობა. რომ შეგვეძლოს გაგიშვებდი, არ მსიამოვნებს შენი ტანჯვა და თან გულწრფელად ვნანობ მაგ შემორტყმას.

-ეს არაუშავს მაგრამ მეორედ აღარავის დაარტყა, თუ ნაძირალა არ იქნება. თან შენი ბრალი არარის, სამამამთილომ მცემა.-თვალი ჩავუკარი.-აბა სახელები მითხარით.

-მე გიორგი.-მისტერ ლოგიკამ ხელი ჩამომართვა.

-ნიკო.-მეორემაც გამომიწოდა ხელი და გამიღიმა.

-აქედან რომ გავალთ პირადად ვიზრუნებ რომ იმ საზიზღარი კაცისგან მოშორდეთ თან პატარები ჩანხართ.

-ჰო პატარები ვართ შენზე. მე 23ის ვარ, ნიკო 21. აქ დავმეგობრდით, მანამდე მაგარი წყალწაღებული როჟები ვიყავით.-გაიცინა.

-მართლა პატალები ყოფილხართ.-გამეცინა.-მარა ტანით დიდები.-თვალებით ავათვალიერე.

-გვავარჯიშეს.-გაიცინა ნიკომ.-ძალიან გიყვარს ჩვენი მინისტრი?-წარბები ამითამაშა.

-მიყვარს? არაა. იცით როგორ ვარ? აი ბევრად მეტს ვგრძნობ ვიდრე სიყვარულს, თითქოს რაღაც მიზიდავს მისკენ, მასში და მასთან. მასე ყოფილხართ?

-ჩვენ მაგას სიყვარულს ვუწოდებთ, კაცების ენაზე და თქვენ ქალები ალბათ მიზიდულობას ეძახით.-გაიცინა გიომ.

-არაა, სიყვარული რო იყოს ახლა ცრემლად დავიღვრებოდი და ისტერიკას დავიმართებდი მომენატრა მასთან მინდათქო. ახლა კი ვგრძნობ რომ ჩემთან არის და არაფრის მეშინია, ვიცი რომ მიპოვის, მოვა და თანხმობასაც ვეტყვი.-ბოლო სიტყვები ჩავიბურტყუნე.

-ცოლობა გთხოვა?-გაოცებულები მიყურებდნენ.

-რო დამავლეთ ხელი მაგ წამს უნდა მეთქვა თანხმობა.-ორივეს შევუღრინე.-დაგეცდიათ ვეტყოდი ჯერ და მერე აგეფარებინათ ის რაღაც.-ამოვიოხრე.-ისე ძალიან ჩაარტყი თავში? შენ იქნებოდი უეჭველი.-ნიკოს მივუბრუნდი რომელიც ჭერში იხედებოდა.

-ჰო რა ვიცი.-მხრები სიცილით აიჩეჩა.-ტიპი გოლიათია, მაინც არგაითიშა, პროსტა ჩაიკეცა.-გადაიხარხარა.-ქორწილში დაგვპატიჟებ?-წარბები ამითამააშა.

-აბა რას ვიზამ? ჩემი ძმები ხართ თქვენ.-ხელის გადახვევა ვცადე ორივეზე მაგრამ იმხელები იყვნენ ვერ მომიხერხდა.

-არ გშია?

-არაა, მე ვერ ვჭამ დილით, მე გაგიკეთებთ რამე გემრიელობას.-სამზარეულოსკენ წავედი. მასალები გამოვიღე და საუზმე გავამზადე.-ბიჭებოო, მოდით.-დავუძახე და ისინიც მალევე შემოცვივდნენ.

-აუ რა მაგარი მძევალი ხარ.-გაიცინა ნიკომ. სამზარეულოს დახლზე ავხტი და ჩამოვჯექი, თან სტაფილოს ვჭამდი და ვფიქრობდი.-ისე, თქვენი აზრით რამდენი ხანია რაც მინისტრს ვიცნობ?-წარბები ავუთამასე.

-სადღაც 10-15 წელი იქნება.-ჩაილაპარაკა გიორგიმ.

-ჩემი აზრით ცოტახანია.-მხრები აიჩეჩა ნიკომ, უკვე მომწონს ეს ბიჭი.

-31 დეკემბერს გავიცანი მე და თვითონ 10 წელია მალულად ვუყვარვარ.-გაოცებულებმა ამომხედეს, მერე ნიკოს გაეცინა და გაშტერებულ გიორგის გადახედა.

-მოიცა როგორ? და ამას გრძნობ?-მკითხა გიორგიმ.

-დიახ დიახ.

-აუ რაგინდოდათ რა, ჩემი ნიაკო გამახსენდაა.-ამოიბუზღუნა გიორგიმ.

-ვინო?-თვალები ვჭყიტე.

-ნიაკო. მინისტრის და.-გაეღიმა.

-ერთად ხართ?-ვკითხე სახეგაბრწყინებულმა.

-ანუ როგორაა იცი?-გაეღიმა.-მე მის პირად დაცვაში ვიყავი, პატარაა ნიკოს ტოლია, ხოდა მამამისის ატანა არ აქვს და მაგრად დამევასა, მერე ისეთი საყვარელი იყო შემიყვარდა. ძალიან ბავშური და კარგია, მთაწმინდაზე ძაღლს რომ ეთამაშებოდა ისეთი ლაღი იყო ახლაც რომ მახსენდება რაღაცნაირად მენთება ყველაფერი. მერე წვეულებიდან წამიყვანეო ღამის 2 საათზე დამირეა წამოვიყვანე, მიყვარხართქო მივახალე მანქანიდან გადასვლამდე, მეცო მითხრა და ლოყაზე მაკოცა. ცოტახანს ვხვდებოდით მალულად, აღარ მინახავს ერთი თვეა, იცის ყველაფერი დარწმუნებული ვარ და არც მირეკავს, ერთი მომწერა ფრთხილად იყავიო და მორჩა.-მთელი საუბრის მანძილზე ეღიმებოდა.

-დავნათესავდებით ბიჭო?-გამეცინა.

-რავიცი, იმედია.-გაეღიმა თვითონაც.

-აბა შენი ჯერია, ღორმუცელა ღლაპო.-ნიკოს გადავხედე და მანაც პირგამოტენილმა ამომხედა. მერე თვალები აატრიალა და ჭამა განაგრძო.

-რა გაინტერესებთ?-წყალი მოსვა და შემომხედა.

-არავინ მოგწონს?-წარბები ავუთამაშე.

-მე დაო? რას ლაპარაკობ? ახლა დავშორდი.-ამოიბუზღუნა.

-არ მევასებოდა ეგ გოგო ისედაც, მაგარი სულით ქერა ნაშა იყო.-ენა გამოუყო გიორგიმ.-თან დიდი იყო შენზე ბევრად.

-პროსტა კარგი სექ*ი გვქონდა თორე მაგასაც არ გავ*არი?-გადაიხარხარა ნიკომ.

-ღლაპო.-თავში წამოვუთაქე მერე კი მეც გამეცინა.

-მაგარი დეიდა ხარ.-გამიღიმა ნიკომ.

-შევიფერებ.-გავუცინე მერე კი მომეწყინა.

-მოგენატრა?

-მომენატრა.-გავუღიმე სევდიანად.

-მოიცა რაღაც მაქვს მე.-გვერდით ოთახში გავიდა გიორგი მალე კი ტელეფონის ყუთით დაბრუნდა.-ყოველი შემთხვევისთვის მქონდა, ვიცოდი ჯიგარი ტიპი რო იქნებოდი. მოკლედ, ნომერი ტელეფონში დევს და შეგიძლია დაურეკო მინისტრს. შსს მაგას ექვემდებარება, არავინაა მოსყიდული მანდ დარწმუნებული ვარ და არ გაჟონავს, არც მოგისმენენ.-თვალი ჩამიკრა და ოთახიდან ორივე გავიდნენ როგორც კი მაგიდა აალაგეს. მაშინვე ჩავრთე ტელეფონი და დემეტრეს ნომერს შევხედე, ჯანდაბა როგორ მენატრება. ვრეკავ და ტელეფონი ყურთან მიმაქვს, ერთი, ორი, სამი და მპასუხობს.

-გისმენთ.-მისი ბოხი ხმა ჩამესმის რომელიც ზედმეტად განერვიულებული და დაძაბული მეჩვენება და თვალები ცრემლებით მევსება.

-ჩემო მინისტრო, მომენატრე.-ჩავიბურტყუნე და გადავიკისკისე.

-ანიტა?

………………………………………………………თავი 3………………………………………….

მეორე დღეს, დილაადრიან ავდექი, საათს დავხედე, 6 იყო. შხაპი მივიღე, ის სულის შემხუთავი, გამოწკეპილი ტანსაცმელი ჩავიცვი, შარვალ-კოსტუმზე მანტო მოვიცვი და ქუთაისისკენ წავედი. ნამდვილად არ მქონდა ახლა ფული ჭამია პოლიტიკოსების მოსმენის არც თავი და არც ნერვები მაგრამ ვალდებულება მოითხოვს. აეროპორტში მივედი, 8 საათიან რეისზე გავფრინდი ქუთაისში და გზაში ბევრ რამეზე ვფიქრობდი, იმაზე როგორ დამებრუნებინა ანიტა და როგორ მემხილა ის ორი გველი. ჩავფრინდით თუ არა, მანქანაში ჩავჯექი და დაცვის სამ მანქანას გავხედე, თვალები ავატრიალე და დაცვის უფროსს დავუდექი გვერდით.

-გასაღები მომეცით, თავადაც ვიცი გზა.-მკაცრად ვთქვი და ხელი გავუშალე. მანაც არ დააყოვნა და რეინჯროვერის გასაღები ხელისგულზე დამიდო, მანქანაში ჩავჯექი და დავძარი, პარლამენტის პარკინგზე გავაჩერე თუ არა მანქანა ტელეფონი ამღერდა, უკვე 10ის ნახევარი იყო, 10ზე სხდომაა დანიშნული. უცხო ნომერს ვუპასუხე თუ არა ანიტას ხმა მომესმა, შემდეგ კი კისკისი რომ გავიგე ცოტა მომეშვა.-ანიტა? როგორ ხარ? სად ხარ? მითხარი, მოვალ და წამოგიყვან.-ვუთხარი სიხარულ შეპარული ხმით.

-არა მინისტრო, არ გინდა, შენ მანდ იყავი მე ძალიან კარგად ვარ, მეგობრებიც კი შევიძინე და ძალიანაც მიყვარს ორივე უკვე. ეგონოთ მათ რომ შენ ნერვიულობ ჩემზე, იცოდე მე კარგად ვარ, ზედმეტად კარგადაც კი, უბრალოდ მენატრებით შენ და ყველა. ყველა სამხილი იპოვე ჩემო მინისტრო და ამხილე ჩვენი პატივცემული პრეზიდენტი. ბოლოს საჩუქარსაც მიიღებთ პატივცემულო.-ისევ გაეცინა.

-როგორ მირეკავ ანიტა?-მისი ხმის გაგონება მჭირდებოდა თურმე რომ ლოგიკურად აზროვნება გამეგრძელებინა.

-იცი? აქ ბევრი ისეთი ბიჭებიც არიან რომლებსაც მამაშენი აშანტაჟებს და ისე ყავს სამსახურში, ჰოდა ერთ-ერთ მათგანს ზედმეტად მოეწონა ჩვენი წყვილი.-გაეცინა, ისევ.

-ან, ვინ გცემა?-ვკითხე და დავიძაბე, ვიცოდი ვინც გააკეთებდა მაგრამ მაინც იმედს ვებღაუჭებოდი რომ ასეთი ნაბი*ვარიც არ იქნებოდა მამიკუნა.

-შენმა მამიკომ.-ამოიოხრა, გული დამეწვა, ვიცოდი როგორ სასტიკადაც მოექცეოდა თუ ის ცემდა.

-მოვკლავ.-ამოვიოხრე.-ან, მითხარი სად ხარ.

-იმაზე ახლოს ვარ ვიდრე შენ წარმოიდგენ ჩემო მინისტრო, მე საიმედოდ ვარ, ნუ გეშინია კარგი? აქ მანამდე დავრჩები სანამ შენ იმ ორ გველს თავს არ წააცლი.-გადაიკისკისე.-გავიგე ზედმეტად დაგიშინებია.-გამეცინა.

-არაფერზე დავიხევ უკან, ყველა უპატიებელ ცოდვას ჩავიდენ ოღონდ შენ მყავდე კარგად.-ჩავიჩურჩულე.

-არა ჩემო მინისტრო, მალე გამოიძიე ეგ საქმე თორე დავბერდები მე აქ და გინდა ეგ შენ?-გაიცინა.

-ოჰ ანიტაა.-თავი სიცილით გავაქნიე.

-იცოდე არ მომძებნო, არც ნომრით და საერთოდ არაფრით, ან თუ მომძებნი არ მოხვიდე კარგი? ჯობია ახლა ჩემ გარეშე იაზროვნო და იცოდე რომ უსაფრთხოდ და საიმედოდ ვარ ვიდრე მანდ ვიყო და ყოველ ნაბიჯზე დაცვა დამყვებოდეს. ახლ წავალ, ამხელა მინისტრ კაცს გაცდენ ბოლო ბოლო.-გაიცინა.-მიპოვე დემე, გააკეთე ყველაფერი და აქედან წამომიყვანე.

-ყველაფერს მოვაგვარებ ან, გთხოვ თავს გაუფრთხილდი და შენი ახალგაცნობილი ძმაკაცებიდან ერთ-ერთი დამალაპარაკე.

-კარგი, მოიცადე.... გიუუუშ, მოდი ბიჭო აქ.-გაიცინა.-ღლაპუც მინისტრს დაელაპარაკე.

-გისმენთ.-ტელეფონში ანერვიულებული მაგრამ მაინც ამაყი ხმა მომესმა, ჩავიცინე.

-გიორგი შენი გვარი?

-ნებიერიძე ბატონო დემეტრე.

-ჩემი დის დაცვაში არიყავი შენ?-გამეცინა, რა ეგონათ ამათ, ასე დამალავდნენ ყველაფერს?

-დიახ.-ჩაახველა.

-მოკლედ გიორგი, მოუფრათხილდი ანიტას, იზრუნე რომ თმის ღერიც არ ჩამოვარდეს თმიდან და როგორც კი ყველაფერი დასრულდება იმ ნაბი*ვრისგანაც წამოგიყვანთ, შენც და როგორც გავიგე მეორეც გყავთ მანდ.-გამეცინა.

-კარგით ბატონო დემეტრე, საკუთარი დასავით მივხედავ.-გაეცინა, მივხვდი.

-ბატონო ჩამოაშორე გიუშ, ბოლობოლო მომავალი ცოლისძმა შეიძლება ვიყო.-გავიცინე.

-უკაცრავად?-გაოცებული ჩანდა.

-რო მოვგვარდებით მერე ვილაპარაკოთ. ანიტა დამალაპრაკე.

-რატო ამხილე ასე მოულოდნელად? ფერები წაუვიდა საწყალ ბიჭს, დიდი ჰო არ გგონია? პატარა ღლაპუცაა.-გაბუტული ხმით მელაპარაკებოდა ანიტა.

-კარგი ანიტა რა.-გამეღიმა რომ წარმოვიდგინე როგორ გაბუშტავდა ახლა ტუჩებს.-წავედი მე ჰო? სხდომა იწყება 3 წუთში, ცოტას დავაგვიანებ მართალია მაგრამ არაუშავს. როგორც კი მარტო ვიქნები დაგირეკავ.

-კარგი.-მითხრა მხიარული ტონით და გამითიშა. ჩქარი ნაბიჯებით შევედი შeნობაში და დარბაზის შესასვლელთან მდგარი ჩემი მდივნისკენ წავედი. თეკლა, 21 წლის გოგოა, უნივერსიტეტში სტუმრობის დროს გადამეყარა, ისეთ ჭკვიანურ შეკითხვებს მისვამდა, სირცხვილი იქნებოდა რომ მისი უნივერსიტეტის დამთავრებას დავლოდებოდი რომ ამეყვანა სამსახურში.

-გამარჯობა ბატონო მინისტრო.

-რა ბატონო მინისტრო არ გრცხვენია გოგო?-გამეცინა.-უნივერსიტეტში როგორ გაქვს საქმე?

-კარგად მინისტრო, მესამე კურსის პირველი სემესტრი დავხურე.-გამიღიმა.-მოკლედ, ეს საბუთებია რაც დაგჭირდებათ.-ფაილი გამომიწოდა.-მინისტრო, ახალი არაფერია ანიტაზე?

-არის თეკლუ, ბევრი კარგი ამბავია.-გავუღიმე, მას ისე ვენდობი როგორც საკუთარ თავს.

-მიხარია.-გამიცინა.-ბატონო დემეტრე თქვენი დის დაბადების დღისთვის რომ მთხოვეთ, ის საჩუქარი მოვაგვარე და გზაშია მალე ჩამოვა და ზუსტად დაბადების დღეზე მოასწრებთ.

-ოქრო გოგო ხარ თეკლუ, ოქრო.-გავუღიმე და ფაილები ისევ მივაწოდე. დარბაზში შევედით, ყველა იქ იყო, მხოლოდ მე ვაკლდი, ესეც შენი ეფექტური შესვლა.-გამარჯობა და ბოდიშს ვიხდი.-სერიოზული სახით ვთქვი და ჩემი ადგილი დავიკავე.

-მოკლედ, როგორც მოგეხსენებათ შეკრების მიზეზი არის უნდა იყოს თუ არა ქალებისთვის სამხედრო სამსახური სავალდებულო.-დაიწყო თავჯდომარემ.-გთხოვთ დააფიქსიროთ თქვენი აზრი და პოზიცია სამხედრო სამსახურთან დაკავშირებით.-თავდაცვის მინისტრმა დაიწყო ლაპარაკი და მეც თითქოს დაინტერესებული სახით ვუყურებდი ქალბატონ იას რომელიც აქ მოსვლის წამიდან მაბავდა.

-მოგესალმებით, მე როგორც ქალი ვთვლი რომ თუ გენდერულ თანასწორობაზე გვაქვს პრეტენზია, როგორც მამაკაცებისთვის ასევე ქალბატონებისთვისაც უნდა იყოს სამხედრო სამსახური სავალდებულო. ვინაიდან ჩვენ ქვეყანაში, მოსწავლეების 30% იჭრება ეროვნულ გამოცდებში, დროის დაკარგვას ჯობია რომ იმსახურონ სამხედრო სამსახურში.-ამის მოსმენა უკვე აღარ შემეძლო, მგონი მთლად გამოთაყვანდა ეს ხალხი.

-მაინც ვფიქრობ რომ საქართველოში არ გვაქვს ისეთი მდგომარეობა რომ ამ თემებზე გვქონდეს საუბარი და რაც მართლა განსახილველია ის გვერდით გადავდოთ. მაგალითად მომრავლებული კრიმინალი ან მუდმივი გატაცებები, ყაჩაღობები, მკვლელობები. იმის მაგივრად რომ ხალხს თავისუფლად შეეძლოს ქუჩებში სიარული და ამის გასაკეთებლად მივიღოთ ზომები, აქ დგახართ და ფიქრობთ რომელ უინტერესო და გამოუსადეგარ თემაზე იმსჯელოთ. თუ გენდერულ თანასწორობაზე წამოიწყეთ საუბარი იმასაც გეტყვით რომ ქალი მამაკაცზე ბევრად მაღლა დგას.-გასუსულ მსხდომრებს გადავხედე, ვხვდებოდი როგორ ვერ მიტანდა ერთეულები და როგორ ფარულად მემხრობოდა უმრავლესობა.-იფიქრეთ იმაზე რაც მართლა გამოსადეგარია და ძალიან გთხოვთ ასეთ თემებზე სასაუბროდ მე ნუღარ დამიძახებთ. მადლობა ყურადღებისთვის და თქვენის ნებართვით.-ფეხზე წამოვდექი და დარბაზი დავტოვე. კაბინეტში შევედი და სავარძელში ჩავესვენე. ისევ მის კისკისზე მეფიქრებოდა, იქნებდა ტუზი დამცემოდა და ეთქვა თანხმობა? ტელეფონი ავიღე და ფეფოს დავურეკე.

-გისმენ მისტერ ლოგიკურად მოპაზროვნევ.

-პირდაპირი ეთერი იყო?-თვალები ავატრიალე.

-დიახ ბატონო, ჯერ რა ეფექტურად და მოხდენილად გამოჩნდი, მერე როგორი სიტყვები თქვი, არა პოლიტიკაში ჰო ბომბა ხარ და წარმომიდგენია საწოლში რა იქნები.-გადაიხარხარა.

-ღმერთო რა გეშველება.-თვალები ავატრიალე.-მისმინე თბილისში ჩამოვალ და ყველა სახლში დამხვდით, უკლებლივ.

-არის ბატონო სექსბომბა მინისტრო.

-ფეფო მომშორდი.-გამეცინა. ცოტახანს ისევ გავჩერდი და მერე სული რომ შემეხუთა, ავიბარგე და წამოვედი. დერეფანში ჟურნალისტების ამალა შემომეგება, გვერდი მოხერებულად ავუქციე და შენობა დავტოვე. 2 საათში თბილისში ვიყავი, სახლში მივედი და დაღლილი დავეხეთქე ფეფოს გვერდით.

-ყოჩაღ დეე.-შუბლზე მაკოცა დედამ.

-ანიტამ დარეკა.-ვთქვი თუ არა იკას ხველა აუტყდა.

-რა ქნა?-გაეღიმა.-როგორ არის?

-მშვენივრად არის.-გამეცინა.-გამტაცებლებს ჩაუბრატდა, გიორგისთან და ნიკოსთან ერთად არის, მამუკას დაცვაში რო იყვნენ.-ნიაკოს გადავხედე რომელიც ისე იჯდა თითქოს ყველაფერი იცოდა.

-ეგენი მაგარი ტიპები არიან, ანუ არ უნდა გვეშინოდეს.-ამოიოხრა ვატომ.

-ეს საქმე რო მოგვარდება ჩემთან წამოვიყვან ორივეს.-გაშტერებულ დედაჩემს გადავხედე.-იმ სახლში აღარც ერთი აღარ წახვალთ.-მკაცრად გადავხედე დედაჩემს და ჩემ დას.

-მოიცა, ეს ყველაფერი მამუკამ გააკეთა?-ისევ გაოცებული იყო.

-პრეზიდენტის დახმარებით.-თვალები ავატრიალე.-ანიტა კარგად არის, ვიცი სადაც არის, მაგრამ არცერთი არ ავალთ იქ სანამ იმ ორს მიწასთან არ გავასწორებ. რა ვიცი იქნებ პრეზიდენტობაც გავქაჩო აა?-წარბები ავათამაშე.

-შენნაირ სუფთა პოლიტიკოსს პირველად ვხედავ.-გაეცინა ვატოს.

-ანგელოზი არ ვარ მთლად მაგრამ იმათთან შედარებით სუფთა ვარ.-თავი საზურგეზე გადავწიე.-ნიაკუნა არაფერს იტყვი?

-ისედაც ყველაფერი იცი და რაღა ვთქვა?-გაეცინა.-იმედია არ დაგიშინებია.-სულ მაოცებდა ჩემი დის მიხვედრილობა.

-რა ხდება?-იკითხა სანდრომ ღიმილით.

-შეყვარებულები არიან.-თვალი ჩაუკრა დედაჩემმა.

-ისე დეე, იცი რო შენი ქმარი მმტრობს და რა კარგ ხასიათზე ხარ?

-შენ ჩემი შვილი ხარ, ჩემი ნამდვილი და პირველი სიყვარულის ნაყოფი დეე და რა თქმა უნდა მამუკას მირჩევნიხარ.-გულზე მომადო თავი.

-კიდევ კარგი ეგ სიტყვები მე არ მითხარი თორემ სერიოზულად შემზიზღდებოდა ჩემი თავი მაგ არაკაცთან რო იყავი დე.-ნია მეორე მხრიდან მომეხუტა.

-ისე რატო ვერიტან მამაშენს პაწკუ?-ლოყაზე უჩქმიტა ფეფომ.

-ვთქვაა?-თითქოს თავისთვის შეეკითხაო.-14 წლის ვიყავი, დავინახე დედას რო ღალატობდა, იმის მერე ვერვიტან და გული მერევა რომ მეხება.

-დედა იცოდი?

-ჩამოვთვალო რამდენი საყვარელი ყავდა?-ამომხედა დიდი შავი თვალებით.

-აქამდე როგორ ვერ შევამჩნიე.-ზიზღით ჩავილაპარაკე.-ჯანდაბა! ამას პლიუს ემატება ის რო ანიტა სცემა თავისი დამპალი ხელებით და ამისთვის მწარედ მოვთხოვ. ჰოიცი მაგის არ შემეშინდება დე, მითუმეტეს ახლა როცა ჩემ საყვარელ ქალს შეეხო, არა როგორ შევარჩინო ის დამპალი თითები ხელებზე?-გაღიმებული ვლაპარაკობდი.-ტიპმა დამირეკა მეთქი მეტყვის მიშველეო და აქეთ სიცილი დაიწყო არ მომძებნო ჯერო.

-უეჭველი გაგიჟებდა იმ საწყალ ბიჭებს.-ხელი ჩაიქნია იკამ.

-კარს გავაღებ.-ფეხზე წამოდგა საბა და კარის გასაღებად წავიდა, მალე დაბრუნდა გამომძიებელ ილიასთან და ქეთასთან ერთად.

-გამარჯობა.-ერთმანეთს მიესალმნენ და სავარძელზე ჩამოვსხედით.

-ბატონო დემეტრე, იმდენი ჩასვრილი საქმე ვუპოვეთ მარტო ამ საქმეებით შიძლება მინიმუმ 20 წელი მიესაჯოს პრეზიდენტს, მამუკას კი სამუდამოც შეიძლება.-საბუთების დიდი დასტა დაუდო მაგიდაზე.

-განა რაქნა ისეთი?-თვალები დააწვილა ნიამ.

-17 წლის გოგოს გაუპატიურების ამბავი მიჩქმალა, 3 კაცი მოკლა და კიდევ ბევრი საშინელება აქვს გაკეთებული.-ამოიოხრა.

-არაკაცი ნაბი*ვარი.-გავმწარდი, ამის მოსმენაზე.

-დემეტრე ანუ უკვე შეგვიძლია რომ პასუხი ვაგებინოთ?

-შეგვიძლია და მერე როგორ.-კისერი სიამოვნებისგან უკან გადავაგდე.-მაგას დაამატე პლიუს ქალზე ძალადობა, შანტაჟი და ორივეს მაგრად დაენ*რათ. იკა, აკაკი ძიას დაურეკე პრეზიდენტის სასახლესთან დაგვხვდეს.-ირონიულად გავიცინე.

-ალო მამაა.-წამოიწყო იკამ.-პრეზიდენტის სასახლესთან იყავი ოც წუთში.-სახლიდან გავედით მხოლოდ მე და იკა. იქ მისულებს აკაკი ძია უკვე იქ დაგვხვდა. შიგნით შევედით და პირდაპირ პრეზიდენტის ოთახისკენ დავიძარით, იქ შესულებს ამაზრზენი სანახაობა დაგვხვდა, მამუკას ზედ ეჯდა თავისი ასისტენტი ლამის გული ამერია. პრეზიდენტი კი იქით მეორე ქალს ეალერსებოდა. კარი შევგლიჯე და მათ გაოცებულ სახეებს შევხედე.

-გამარჯობა.-ირონიულად ჩავიცინე.

-დემეტრე შვილო...

-ხმა არ ამოიღო.-თითი ტუჩებთან მივიტანე და ვანიშნე ჩუმადთქო.-პატიოსანო ქალბატონებო იქნებ დაგვტოვოთ?-უჩუმრისპირად ადგნენ და კარი გაიხურეს, ოთახში ვიდექით მე იკა და აკაკი. პრეზიდენტის წინ სავარძელზე ჩამოვჯექი.-აბა გამახსენთ პირვლად რომ აქ მოვედი ანიტას გატაცების შემდეგ რა გთხოვეთ?

-იპოვე?-ხმა აუკანკალდა პრეზიდენტს.

-ვიპოვე პრეზიდენტო ვიპოვე.-გამეცინა.-თქვენ მე დებილი და გამო*ირებული ჰოარ გგონივართ?-სახე დამისერიოზულდა.-მე გთხოვეთ რომ მოგეფიქრებინათ რაიმე სასჯელი, რითაც შემეძლებოდა იმ ახვ*ების წამება. ახლა არჩევანი თქვენზეა ტრა*ის დახევა გირჩევნიათ, კიდურების დაგლეჯვა თუ ვირთხებით სიკვდილი.-ავისმომასწავებლად ვიცინოდი.

-რამდენს ბედავ?-წამოენთო ლაჩრობის პრეზიდენტი და არა ქვეყნის.

-შენ როგორ ბედავ ხმის აწევას? თუ არგინდა აქვე ჩაგაძაღლო ჩაი*ვი და ხმას ნუ იღებ.

-დემეტრე.

-აი შენ კიდევ მამიკო, როგორ სცემე ანიტა? რომელი ხელით დაარტყი?-მისკენ წავედი.-მარჯვენა?-მისი მარჯვენა ხელში მოვიქციე და თითებ დავაკვირდი.-არასდროს მომწონდა შენი ბოტოტა თითები.-მხრები ავიჩეჩე და ერთად გადავუგრიხე ყველა თითი, გამწარებულმა იღრიალა.-მე შენ რა გითხარი? სათითაოდ დაგიმტვრევ მაგ დამპალ ხელებსთქო არ გითხარი მამუკა ჩხეიძე?! არ გაგაფრთხილე? შენი კაცობა მოვტ*ან.-შევაფურთხე და შეშინებულ პრეზიდენტს მივუტრიალდი ახლა.-გეტყოდი შარვალი ჩაიწიეთქო მაგრამ არც ჯოხი წამომიღია და არც შენ ბინძურ უკა*ალში ხელების ფათურის სურვილი მკლავს. ამიტომ იცი რასვიზამთ ახლა მე და შენ? პრესკომფერენციას გავმართავთ, საჯაროდ აღიარებ ანიტა რომ შენმა და მამუკას ხალხმა გაიტაცა, მერე პოსტიდან გადადგები და იმასაც დააყოლებ რომ ჩემთან გქონდა პირადი შუღლი და ბატონ აკაკი ახვლედიანთან. გაწყობს თუ ტრანსგენდერების საროსკიპოს მიგაბარო, მაგრად რო გიხმარონ და პლიუს გაგხიონ შუაზე?-მშვიდად ველაპარაკებოდი.

-შენ არ გაქვს ამის უფლება.

-გამახსენე რისი მინისტრი ვარ?

-შინაგან საქმეთა მინისტრი.-ჯერ ისევ არ ტყდებოდა.

-მოდი ჩამოგითვლი.-ხუთი თითი ვაჩვენე.-თავდაცვის მინისტრი სვე*დება რომ მხედავს, უშიშროების მინისტრი დიდ პატივს მცემს, ქვეყნის ერთ-ერთი მსხვილი ბიზნესმენების გარემოცვაში ვტრიალებ, ევროკავშირში შემავალი ყველა ქვეყნის პრეზიდენთთან მეგობრული ურთიერთობა მაქვს და თუ მომინდება იმ შენ მთავარ მბრძანებელსაც უკან გაგთხრი გასაგებია?!-უკვე შიში დავინახე მის თვალებში.

-მერომ გადავდგე პრეზიდენტი ვინ იქნება? ასე მალე ვერ დანიშნავთ.

-დროებით შემცვლელად დავაყენებთ ვინმეს, თუნდაც ვიცე პრეზიდენტს, არ ინერვიულო შენ მაგაზე. დავურეკო პრესას?-ტელეფონი ავათამაშე. თავი დამიკრა და ამოიოხრა.-ისე მაინც როგორი საცოდავი ხარ არა? სახელის გატეხვა გირჩევნია ფიზიკურ ტკივილს.-ირონიულად ჩავიცინე და ფეფოს დავურეკე.-ფეფ, სასწრაფოდ დაუკავშირდი პრესას და პრეზიდენტის სასახლესთან შეკრიბე ყველა, დღეს 5 საათზე ბომბი აფეთქდება.

-ჩემი სექსბომბა ბიძაშვილი რას ხლართავს?-ჩაიცინა.-გასაგებია, შენი თანაშემწე წამოიყვანეს ქუთაისიდან როგორც დაუბარე.

-მშვენიერია.-გავთიშე და ისევ იმ ორ ვირთხას მივუბრუნდი.-არა მაინც როგორ იფიქრეთ რომ ჭკუაში მაჯობებდით?-გადავიხარხარე.-აი იმ ორ კაცს შეხედეთ.-აკაკისკენ და იკასკენ გავახედე.-ისინი კაცები არიან თქვე ორი კიდევ არაკაცები! როგორ მოგაფიქრდათ ჩემამდე ქალის დახმარებით მოსვლა? იდიოტები.

-მამაშენივით ძაღლი ხარ.-ჩემმა მამობილმა ამოიფფრუტუნა.

-მამაჩემზე ხმას ამოიღებ და აქვე ჩაგაძაღლებ შე ნაბი*ვარო.-დავუღრიალე.-მამაჩემი გმირი იყო შენკიდევ არც კი ვიცი რაგიწოდო.

-ანუ ჩემ შვილს შენ დაარტყი არა?-გაიცინა აკაკიმ და მამუკასკენ წავიდა.-ვიცოდი ჩემ ქონებაზე რომ გედგათ თვალი მაგრამ ამას თუ იკადრებდით ვერ ვიფიქრებდი. ახლა რა გიყო ბატონო მამუკა?-ერთი მაგრად უთავაზა ყბაში.-გეყოს კაცობა და აღიარე რამდენჯერ დაარტყი.

-ზუსტად არ მახსოვს მაგრამ დასისხლიანებული დავტოვე.-ბოროტულად გაიცინა, აკაკი კი აფეთქდა.-ისე არ მიმიზიდა თორემ კარგადაც ვიხმარდი.-ამის თქმა იყო და ნერვები საბოლოოდ დამიწყდა, მასთან მივვარდი და იმდენი ვურტყი წინა სამი კბილი ჩამოვუმსხვრიე.

-შე ნაბი*ვარო, ჩემ ანიტაზე მაგას როგორ იძახი? ამიხსენი შე ახ*არო. შენი დედა მოვტ*ან მე.-გათიშულს ძლივს ამაწყვიტა იკამ.

-დაწყნარდი.-თვალი ჩამიკრა და პრეზიდენტისკენ გამახედა, რომელსაც შარვალი სველი ჰქონდა უბეზე.

-ჩაიფსი შე უბედურო?-ახარხარდა აკაკი.

-ღმერთო ჩემო.-არც მე დავაკელი სიცილი.-უკვე 5ია, გარეთ ჟურნალისტების არმია დგას. მზად ხარ პრეზიდენტო? აი მაგ ფორმაში გამოხვალ განცხადების გასაკეთებლად?

-გამოვიცვლი.-ამოიბურტყუნა.

-არა! მასეთი გამოხვალ!-მკაცრად მოუჭრა იკამ, ესეც კაი სასტიკი ვინმეა. პრეზიდენტი გავიდა და ჩვენც უკან გავყევით. საკონფერენციოში შევედით და ჯერ ფხუკუნის ხმები მოგვესმა დარბაზიდან, შემდეგ ყველა ჩაწყნარდა. დასისხლიანებული ხელი დავმალე და საქართველოს დროშასთან დავდექი უაღრესად კმაყოფილი სახით.

-მოგესალმებით, მინდა განცხადება გავაკეთო ქალბატონი ანიტა ახვლედიანი გატაცებასთან დაკავშირებით. მე და ჩემმა მრჩეველმა მამუკა ჩხეიძემ დავუკვეთეთ ქალბატონი ანიტა ახვლედიანის გატაცება ვინაიდან მე მქონდა პირადი შუღლი, დემეტრე გელოვანთან და აკაკი ახვლედიანთან.-ამოიოხრა.-საჯაროდ ვიხდი ბოდიშს და პოსტს ვტოვებ.-სიტყვით გამოსვლა დაამთავრა თუ არა დარბაზს გადავხედეთ, ჟურნალისტები გაოცებულები იყვნენ, ბოლოს ერთმა ხელის კანკალით აიწია ხელი და კითხვა დასვა.

-ვინ შეასრულებს პრეზიდენტის მოვალეობას არჩევნების დანიშვნამდე?

-სავარაუდოდ ვიცე პრეზიდენტი.

-მოსახლეობას სურს რომ ეს ადგილი დემეტრე გელოვანმა დაიკავოს.

-ეს უკვე მათი გადასაწყვეტია, მე თავისუფალი ვარ.-ამაზრზენად გაიღიმა და დარბაზიდან გავიდა. ჟურნალისტებს მადლობა გადავუხადეთ და ისინიც წავიდნენ, გავედით თუარა, პრეზიდენტი პოლიციის მანქანაში ჩააყუდეს, მამუკასთან ერთად, გამომძიებელ ილიას მადლობა გადავუხადე და აგარაკისკენ დავიძარით. იქ რომ ავედით უკვე დაღამებული იყო. მანქანა სახლში შევაყენე და სწრაფად გადავხტი მანქანიდან. ბიჭებს მივესალმე და სახლის კარი შევგლიჯე. ნიკო და გიუშა ბუხართან ისხდნენ.

-სალამი ბიჭებო-გავუღიმე.

-ზევით არის.-თვალი ჩამიკრა ნიკომ და მეც კიბეზე ავირბინე, ყველა ოთახი მოვიარე და ბოლოს ჩემ ოთახში მძინარე ანიტა რომ დავინახე გული ამიფანცქალდა.

.....................................................................................

საღამოს პირდაპირ ეთერში რომ საყვარელი სახეები დავინახე და ის განცხადება მოვისმინე, ვიცოდი რომ მალე ვნახავდი მინისტრს. მთელი საღამო ბუხართან ვიჯექი, ბოლოს ძილი მომერია და ოთახში ავედი. მალევე ჩამეძნა, რომ გამეღვიძა ვიგრძენი როგორ ხლართავდნენ ჩემ თმაში თითებს, ნაცნობი სურნელიც ვიგრძენი და გამეღიმა.

-ვიცოდი რომ მოხვიდოდი.-ამოვიბურტყუნე და თვალები გავახილე. თავთან მეჯდა ბატონი მინისტრი და მიღიმოდა.

-ჩემი საწოლი მიისაკუთრე ქალბატონო?-დაიხარა და ჩემს ყელში ჩარგო თავი.-მომენატრეთ პატარა ქალბატონო.-კისერზე მოვხვიე ხელები და მისი სურნელი შევისუნთქე.

-დემეეე.-ლოყაზე ვაკოცე სასურველს.

-გისმენ.-ამოიბურტყუნა.

-თანახმა ვარ.-ამოვიჩურჩულე და გავიღიმე როცა ვიგრძენი სუნთქვა რომ შეწყვიტა, სწრაფად მომშორდა და თვალებში ჩამხედა, ჭინკები დაუხტოდნენ თვალებში.

-სერიოზულად მეუბნები ანიტა?-გაოცებულმა მკითხა მე კი თავი დავუქნიე თანხმობის ნიშნად და მასინვე ვიგრძენი მისი ცხელი ტუჩები ჩემ ტუჩებზე.-მიყვარხარ.

-მეც რაღაც ეგრე.-გადავიკისკისე.

-შემოვიდე?-იკას ხმა მომესმა და სწრაფად წამოვფრინდი, მისკენ გავიქეცი და ზედ შევახტი.-ჩემო პატარააა.

-ჩემო ბებერო.-სახე დავუკოცნე.-მამაც აქ არის?

-დაბლა გელოდება.-თვალი ჩამიკრა მე კი უკვე კიბეზე ჩავრბოდი. მამაჩემის დანახვაზე, თვალებში ცრემლები ჩამიდგა და ჩემ ტკბილ მამიკოს ჩავეხუტე.

-მამუციი.-ამოვიტირე მის კისერში.

-ჩემო პრინცესა.-შუბლზე მაკოცა.

-ჩემი ბიჭები გაიცანი?-გავუცინე იკას.

-გავიცანი.-გამიცინა და ბიჭებს გადახედა.

-ჩემი სვიტრი გაცვია თუ მეჩვენება?-წარბი ამიწია დემეტრემ და ამათვალიერა.

-ოოო აბა რა მექნა, ტანსაცმელი არ მოუტაცებიათ არსაიდან ამ ორ სულელს და რა ჩამეცვა?-მეც წარბაწევით გახედე.

-შენი იყოს.-გამიცინა.

-ისედაც შენზე მეტად მე მიხდება და მიმქონდა.-გავიბუსხე.-ისე ამ სახლის ქვემოთ დიდი თეთრი ოთახი როა იცოდი?

-ვიცოდი.

-რა საჭიროა?

-საცეკვაო დარბაზია.-თვალი ჩამიკრა. იმ ღამესვე წამოვედით იქედან, ვინაიდან მამაჩემმა იცოდა დემეტრეს გრძნობების შესახებ არც არაფერი უთქვამს და უბრალოდ მოგვილოცა. სახლში მივედით და ხალხის მოკითხვის, დედაჩემის ცრემლების და ამბების შემდეგ დასაძინებლად წავედი. ტკბილად დავიძინე და მეორე დღის შუადღემდე არ გამიღვიძია. ერთი კვირის თავზე სარკეში ჩავიხედე, სახე უკვე მოშუშებული მქონდა, მხოლოდ პატარა სიწითლე მქონდა თვალთან. ტელეფონს დავხედე დემეტრე მირეკავდა.

-გისმენ მინისტრო.

-როგორ ხარ საცოლევ?-მკითხა თბილი ხმით.

-ძალიან, ძალიან კარგად.-გამეცინა.-თავად?

-არამიშავს. დღეს წვეულებაა, ერთად უნდა წავიდეთ არაფერი დაგეგმო.

-რომელზე გამომივლი?

-8ზე მანდ ვიქნები, ცოტა დავიგვიანოთ.-გაიცინა.

-დაგელოდებით მინისტრო. თეკლა მოდის?

-შენ წარმოიდგინე და ყველა მივდივართ.

-ძალიან კარგი. წავედი ახლა ნუ მაცდენ, საყიდლებზე უნდა გავიდე. გაკოცეე.

-რომელ სავაჭრო ცენტრში?

-ისთ ფოინთში. იცოდე იქ არ დამადგე, გოგოებთან ერთად ვიქნები.

-კაი კაი, წავედ არც მე მცალია.

-რა საქმე გაქვს რო არ გცალია?-ეჭვიანი ცოლივით ჩავეკითხე.

-დაატიე შენი ლამაზი ტაკოები, არარის შენი საქმე ეგ.-კოცნის იმიტაცია გააკეთა და გამითიშა, დამპალი კაცი, განა რა საქმე აქვს? თათას დავურეკე და ერთ საათში, მე, ნიაკო, ნინო და თათა სავაჭრო ცენტრში დავბოდიალობდით.

-აუ არაფერი მომწონს რაა.-ამოვიბუზღუნე.

-ვაიმე რა ლამაზიააა.-პირი დააღო ნიაკომ და კრემისფერი კაბისკენ წავიდა რომელიც ლამაზი თვლებით იყო დაფარული.-თათაა, შენ ტანზეა შეკერილიი.-გადაჭრით თქვა და კონსულტანტს გასახდელში შეატანინა. თათაც მაშინვე დაეთანხმა და ცოტახანში გასახდელიდან თათას მაგივრად ტოპმოდელი გამოვიდა. ქერა თმა ლამაზად უფარავდა ამოღებულ ზურგს და მის თეთრ კანსაც ზედმეტად ეხამებოდა კაბის ფერი. კაბა იყიდა და ახლა სხვა მხარეს გავედით. ნიაკომ, ნაცრისფერი მკლავიანი კაბა აიღო, წინ დახურული უკან კი ლამაზად მოშიშვლებული ზურგით. ჩემი სარძლო როგორც ყოველთვის სადა კაბით შემოიფარგლა. ნაზი ვარდისფერი ტანზე გამოყვანილი კაბა, წელს ზემოთ გიპიური, მთლიანად დახურული. ჯერი ჩემზე რომ მოდგა, შეშინებული თაგვივით ვიყურებოდი, ჩემ მოსაწონ კაბას რომ ვერ ვხედავდი.

-ვიცი, ვიცი, ვიცი.-ამოიძახა ნიამ.

-რა იცი?-ვკითხე გაოცებულმა.

-ვიცი რაც მოგიხდება.-ამაყად გაიჯგიმა. მერე კი მაღაზიისკენ გამაქცუნა.

-შენი ძმა რომ ხედავდეს როგორ დამარბენინებ ერთ ამბავს აატეხდა.-გამეცინა.

-გვხედავს მარა დაიკიდე.-ენა გამომიყო. მაღაზიაში შევედით, შავი კაბა მოვიზომე, ლამაზი დეკოლტით წინ და თეძომდე ჩახსნილით, ბეჭზე მთლიანად დახურული იყო და სიარულის დროს ჭრილი ლამაზად იხსნებოდა. კაბა ვიყიდეთ, შესაფერისი ფეხსაცმელებიც და სალონში წავედით. თმის ნაწილი თავზე ლამაზად დამიმაგრეს, ნაწილი კი ჩამომისწორეს, ნაზი მაკიჟი გავიკეთე, მხოლოდ თვალის წვრილი ლაინერი, ოქროსფერი მბზინავი წენი და ტუჩები წითლად შეღებილი. სახლში წავედით, დედას კაბა ვაჩვენე და ისე მოეწონა ლამის წამართვა. უკვე დრო იყო ჩამეცვა. კაბა და ფეხსაცმელები ჩავიცვი, ყელზე მამაჩემის ნაჩუქარი პატარა ბრილიანტის თვალი გავიკეთე, საყურეებიც მისი მსგავსი და მარჯვენა ხელის შუათითზე დიდი ოქროსფერი, ღია წრე, რომლის შუაშიც პატარა თვალი ჰქონდა ჩასმული. დედას ოთახში გავიქეცი, იმდენი ვეწუწუნე თავის შავი, მოკლე და სადა ბეწვი მათხოვა და მეც კმაყოფილი დავდექი სარკის წინ. სახლში მარტო მე ვიყავი დარჩენილი როცა დემეტრემ დამირეკა.

-გამოდი.-მითხრა და გათიშა. პატარა კლაჩი ავიღე და გარეთ გავედი, მანქანის კარი გაიღო და უკანა კარიდან დემეტრეს კლასიკურ ფორმაში გამოწყობილი სხული გამოჩნდა. ნერწყვი მძიმედ გადავყლაპე და მასთან მივედი. მხურვალე კოცნით დამაჯილდოვა.-ულამაზესი ხარ მაგრამ ბუნებრივი ბევრად კარგი ხარ.

-მადლობა.-გამეღიმა, მანქანაში ჩავჯექი და კარი მომიხურა. მეორე მხრიდან მოუარა მანქანას და თვითონაც გვერდით მომიჯდა, მძღოლს უთხრა წავედითო და მანაც მანქანაც დაძრა. მალე შენობის წინ ვიდექით, მანქანიდან გადავიდა და უკნიდან მოუარა, კარი გამიღო, მეც ხელი ჩავკიდე და მანქანიდან გადავედი. ზემოთ გავიხადეთ და შემოსასვლელში დავტოვეთ, ხელკავი გავუკეთე და დარბაზში შევედით. ასობით თვალი მოგვაშტერდა ჩვენ კი თავდაჯერებულები და კმაყოფილებით სავსეები მივიწევდით წინ.-დიდხანს უნდა განიხილონ ჩვენი თემა?-ღიმილით ავხედე.

-იმდენ ხანს სანამ ზე წყვილის სტატუსს შევინარჩუნებთ.-თვალი ჩამიკრა.-ამ ღამეს გიტაცებ, მამაშენმა და იკამ იციან, ცოტახანს წავიდეთ. გინდა?

-შენთან ერთად ყველგან მინდა.-გავუღიმე და მანაც ხელკავი მომაშორებინა და ჩემი თითები მისაში ახლართა.

-ანუ მენდობი?

-რა კითხვებია? რათქმაუნდა გენდობი, თან ისეთს არაფერს გააკეთებ რაც თავად არ მინდა.-თვალი ჩავუკარი და ყბაზე ვაკოცე. საღამოს ყველა ჩვენ შემოსვლაზე ლაპარაკობდა, ბოლოს ამ უაზრო ღიმილის გაძლებაც აღარ გვქონდა და თორმეტისთვის დარბაზი დავტოვეთ. სახლში გავიარე ბარგი ავიღე და საგურამოს გზას დავადექით. გვიან მივედით სახლში და შვედით თუ არა, მისაღებში დივანზე მივესვენეთ. ერთი ხელის მოსმით დივნიდან კალთაში გადამისვა და ჩემ ყელში ჩარგო სახე.

-მაგიჟებ, ეს სურნელი მაგიჟებს, შენი კანი, თმა. ღმერთო როგორ მჭირდები.-ბუტბუტებდა თავისთვის და ყელს მიკოცნიდა. მისი სურნელი მეც მაგიჟებდა და დიდ ვნებას იწვევდა ჩემში, ყველაფერს ცეცხლი ეკიდა თითქოს ვულკანები შეთანხმებულად ფეთქდებოდნენ. ფეხებსშორის სისველე ვიგრძენი, გამაკანკალა, დემეტრეს ჩაეღიმა და ფეხზე ჩამისრიალა ხელი.-როგორი კარგი ხარ.

-მიყვარხარ.-ვუთხარი და ტუჩებზე დავეწაფე.

..............................................თავი 4.......................................................................

-ანუ გიყვარვარ?

-არ იცოდი?-წარბები ავუთამაშე და ცხვირის წვერზე ვაკოცე.

-ვიცოდი.-ჯიბეში ჩაიყო ხელი და იქიდან ბარხატის ყუთი ამოიღო.-სირცხვილი იქნება ჩემ საცოლეს ჩვეულებრივი ბეჭედი კეთებოდა.-ყუთი გახსნა და იქედან შავმა ბრილიანტმა მომჭრა თვალი.-კიდევ ერთხელ უნდა გკითხო ან, ცოლად გამომყვები?-გაბრწყინებული თვალებით მიყურებდა.

-ერთი რამის ორჯერ გამეორება არ მიყვარს დემე.-ცხვირი ავიბზუე.-რათქმაუნდა გამოგყვები.-გამეცინა და ყელში ვაკოცე. ბეჭედი ხელზე გამიკეთა და ტუჩები დამიკოცნა, ტუჩებიდან ყელზე გადავიდა, ყელიდან მკერდამდეც ჩავიდა. მწველ და სველ კოცნებს მიტოვებდა მთელ სხეულზე.-დეე...მეე..-ვკრუსუნებდი და პერანგის ღილებს ვუხსნიდი, ხელში ამიტაცა და ხის კიბეებს აუყვა, ოთახში საწოლზე გადამაწვინა და კაბის ელვა გამიხსნა. კაბა მხარზე გადამიწია და სველი კოცნა დამიტოვა, კისერი სიამოვნებისგან უკან გადამივარდა და კვნესა აღმომხდა, მალე მეორე მხარზეც გადამიწია მკლავი და კაბა მთლიანად ჩასრიალდა ჩემი სხეულიდან და ფეხებთან დაეშვა. მაღალქუსლიანები გავიხადე და დემეტრეს ისე მოვექეცი ზემოდან რომ კოცნა არ შემიწყვიტავს, პერანგი საბოლოოდ მოვაშორე და ყელიდან პრესამდე კოცნით ჩავუყევი. ჩემ სხეულზე დაატარებდა თითებს და შიგადაშიგ ძლიერად მიჭერდა რასაც ჩემი ამოკვნესება მოჰყვებოდა.

-გინდივარ პატარავ?-გაიცინა და თვალებში ჩამხედა, ისევ გაცხოველდა და მზერაც ცხოველის გაუხდა. საცვალი შემომახია და შარვალი ერთი ხელის მოსმით გაიხადა. ფეხებსშორის მომექცა და ისევ ტუჩებზე მეძგერა.-ახლა გეტკინება.-მითხრა და ორ წამში ვიგრძენი მწველი ტკივილი მუცლის არეში. ტკივილისგან და სიამოვნებისგან ერთდროულად წამოვიკვნესე და კბილები მხარზე ჩავავლე დემეტრეს. მისი ოხვრა სწვდებოდა ჩემს ყურთასმენას და უფრო ვიღგზნებოდი. ძლიერი მაგრამ ფრთხილი ბიძგებით შემოდიოდა ჩემში და ბოლომდე მასიამოვნებდა. ბოლოს ბიძგები უფრო გააძლიერა და შეანელა და მალე ვიგრძენი როგორ ჩამეღვარა თბილი სითხე სხეულში. ცოტახანს ისევ ასე ერთმანეთში ვიყავით ახლართულები, ისევ ვკანკალებდი და ყველა კუნთი დაძაბული მქონდა, წამოიწია, ჩემ გვერდით გადაწვა და სხეულზე ამიკრა, საშინელი სიცარიელე ვიგრძენი სხეულში მაგრამ იმდენად ვიყავი დაღლილი რომ მის გულზე თავის დადება და ჩაძინება ერთი იყო. რომ გავიღვიძე ჩემ თმაში თითებს ხლართავდა დემეტრე და ცალ ხელზე დაყრდნობილი ღიმილით მიყურებდა. გავუღიმე და ყელზე შემოვხვიე ხელები.-კარგად ხარ?

-შესანიშნავად ვარ, მართალია სიარული გამიჭირდება მაგრამ არაუშავს.-გამეცინა და ქვედა ტუჩზე ვუკბინე.

-ატეხილო, გაუგე გემო და ვეღარ ძღები არა?-გაიცინა და ვნებიანი ხმით დამჩურჩულა ტუჩებთან. ხელში ამიტაცა და სააბაზანოში შემიყვანა, გრილი წყლის შეხებამ კუნთები მომიდუნდა და მის მკერდს ავეკარი, ზურგით ამიკრო, თითები მუცლიდან სა*ომდე ჩამისრიალა და უხეშად წამავლო ხელი. კედელზე ამაკრო და ძლიერი ბიძგით შემოვიდა ჩემში, ამოვიკვნესე და მის ხელს რომელიც ჩემს მკერდთან იდო, ფრჩხილები წავავლე.-რა კარგი ხარ ანიტა.-ჩემ ყურარან დაიჩუჩულა და ცოტახანში სააბაზანოდან პირსახოცშემოხვეული, საკუთარი ხელით გამიყვანა. საწოლზე დამსვა, საკუთარი ხელით გამამშრალა, შემდეგ ჩამაცვა და თმაც გამიშრო, ყელში მაკოცა და ძლიერად ჩამეხუტა.-ჩემგან თავს ვეღარ დაიხსნი იცი?

-იქნებ არც მინდა რომ დავიხსნა?-გავუღიმე სარკეში მის ანარეკლს და მის ხელებს საკუთარი ხელები ჩავჭიდე.

-ქორწილი როდის გადავიხადოთ?

-ზამთარში არა რა, გაზაფხულზე გადავიხადოთ.-გავუცინე და ლოყაზე ვაკოცე.

-როგორც შენ იტყვი.-ყელში მაკოცა.-მშია.

-აუ მეც.-საცოდავი სახე მივიღე.

-საჭმლის გაკეთება იცი?-მკითხა შეშინებულმა.

-ამერიკაში მზარეული კი არ გამომყოლია.-თვალები ავატრიალე. სამზარეულოში ჩავედით, მწველი გრძნობა ისევ მქონდა მაგრამ ბედნიერება ყველაფერს ფარავდა. საჭმელი გავაკეთე, ორივემ ვჭამეთ და მისაღებში დავსხედით ბუხრის წინ ხალიჩაზე, ხელში წითელი ღვინის ჭიქა მეჭირა, დემეტრეს ვისკის. ერთმანეთის გულისცემას ვუსმენდით რომელსაც შეშის ტკაცუნის ხმა ერთვოდა თან. ორივე ვფიქრობდით ერთმანეთზეც და სხვებზეც, ყველაფერზე. ამოვიოხრე და სითხე მოვსვი.-რაზე ფიქრობ?-ვკითხე უცბათ.

-მომავალზე.

-და როგორია მომავალი?-ვკითხე და თავი მისკენ შევაბრუნე.

-მომავალში გაბერილს გხედავ შენ მაგრამ თუ პოლიტიკას არ შევეშვები ვიცი რომ ამ მომავალის შენარჩუნებას ვერ შევძლებ.-შუბლზე მაკოცა.

-ჰო მაგრამ შეგიძლია შეეშვა?-ვკითხე ხმაჩამწყდარმა.

-შენ გამო ყველაფერს დავთმობ ჩემო პატარა. ამდენი ხნის მერე მიგისაკუთრე და შენ გარდა ყველაფრის დავიწყებას და დათმობას შევძლებ.

-ვერასდროს ვიფიქრებდი რომ შენსავით ვინმე შემიყვარდებოდა.-გამეცინა.-ან ვინმეს შევუყვარდებოდი.

-თებერვალში ბაქოში მივფრინავ, 2 კვირით.-ამოიოხრა.

-მომიწევს ასეთ რეისებზე შენი მონატრებები არა?-გამეღიმა მაგრამ მხოლოდ ნაძალადევად, მომავალი მონატრების წარმოდგენისას.

-მალე პოსტს დავტოვებ, ჩემი იქ ყოფნა საჭირო აღარ იქნება.-გამიღიმა.-მერე უფრო მეტი დრო მექნება შენთვის.

-დეემე, გული ცუდს რატომ მიგრძნობს?

-არვიცი პატარავ, მეც ასე ვარ, ეცადე გვერდიდან არ მომშორდე კარგი?-ყელში მაკოცა.

-ფრთხილად იყავი კარგი?-ვკითხე შიშშეპარული ხმით.

-კარგი პატარავ.-გამიღიმა. საგურამოში კიდევ ორი დღე ვიყავით და შემდეგ თბილისში დავბრუნდით. მთელი გზა მის ხელში მქონდა თითები ახლართული. რომ დავბრუნდით, მამაჩემმა თბილად მიგვიღო და ეშმაკურად იცინოდა. 1 თებერვალს დემეტრე ბაქოში გავაცილეთ და აეროპორტში ცრემლები რომ გადმომცვივდა ძლიერად ჩამიკრა გულში და ჩამჩურჩულა მალე ჩამოვალო. მე კი ისეთი გრძნობა მქონდა რომ ბოლოჯერ ვხედავდი ასეთ მომღიმარს. რომ ჩაფრინდა დამირეკა კარგად ვარ და ჩავფრინდიო, ცოტა დავმშვიდდი, მერე დარეკვებს უკლო მაგრამ როგორც კი თავისუფალ დროს პოულობდა მაშინვე მელაპარაკებოდა. 1 კვირა ასე გავიდა, მეორე კვირაში დღეში ერთხელ მირეკავდა, რაღაცნაირი სევდიანი ხმა ჰქონდა ხოლმე, ბოლოს გამოფრენის წინა დღეს სიხარულით სავსემ დავიძინე და დილით მის დასახვედრად უნდა წავსულიყავი, ტელევიზორს უყურებდნენ მამაა და იკა როცა სასწრაფო ინფორმაცია გავრცელდა ტელევიზიებიდან.

-მოგვაწოდეს ინფორმაცია რომ რეისი ბაქო-საქართველო , საზღვრის მიმდებარე ტერიტორიაზე ჩამოვარდა, ასევე გვაწვდიან ინფორმაციას იმის შესახებ რომ თვითმფრინავში საქართველოს შინაგან საქმეთა მინისტრი იმყოფებოდა. ამ დროისთვის არ გვაქვს იმფორმაცია თუ როგორია მგზავრების მდგომარეობა.-საუბარი შეწყვიტა თუ არა ფეხებში სისუსტე ვიგრძენი, თვალებიდან ცრემლები გადმომცვივდა, გულში საშინელი ტკივილი ვიგრძენი, სული ამეწვა და ყველა კადრი ამომიტივტივდა თავში რომელიც მასთან ერთად მქონდა გატარებული. 3 კვირის წინ მისი პირველი ალერსის გემო და ყველა ჟრუანტელი რომელიც მომგვარა ამ მცირე ხნის განმავლობაში.

-ანიტა, ადექი მამი, ყველაფერი კარგად იქნება.-თავზე მკოცნიდა მამაჩემი.

-მამა სისხლი სდის.-წამოიყვირა იკამ.

-რა?-გაოცებული ვუყურებდი იატაკზე ჩემ ფეხებს რომელიც სისხლში ცურავდა.

-ჩქარა დაცვას დაუძახე მანქანა გაამზადოს.-დაიღრიალა მამაჩემმა. მალე გამიყვანეს გარეთ და საავადმყოფოში გამაქციეს. დედაჩემი თავზე მეფერებოდა და შუბლზე მკოცნიდა.

-გამაგრდი დეე, ყველაფერი კარგად იქნება.-მეჩურჩულებოდა და მისი თბილი ცრემლები შუბლზე მეცემოდა. მალე მიმიყვანეს საავადმყოფოში და მერე გავითიშე. გონს რომ მოვედი პალატაში ნინი, თათა და ნია დავინახე. მუცელი მტკიოდა, თავიც და მალე როცა ყველაფერი გამახსენდა გულიც არაამქვეყნიურად მეტკინა.

-ნინ.-ამოვიხრიალე და ცრემლები გადმომცვივდა.

-ჩემო ლამაზო.-ხმაჩამწყდარი მეფერებოდა თათია.

-რა მომივიდა?-იმედს ვიტოვებდი რომ ბავშვზე არაფერს მეტყოდნენ.

-გამაგრდი კარგი? გთხოვ გამაგრდი.-ნინომ მომიჭირა მტევანზე ხელი.

-ორსულად იყავი ანიტა.-ამოიჩურჩულა თათიამ.

-ვიყავი?-ამოვიხრიალე.

-მუცელი მოგეშალა.-ტირილი აუვარდა ნინის.

-არა! ასე როგორ მომექცა ღმერთი?! დემეტრე? დემეტრე ცოცხალია?-სასოწარკვეთილი ვიყავი.

-თვითმფრინავში არ მჯდარა, მალე მოვა.-სევდიანად გამიღიმა თათიამ. პალატის კარი გაგიჟებულმა, სახეწაშლილმა დემეტრემ შემოანგრია. მის დანახვაზე სიხარული ვიგრძენი მაგრამ მალე გამახსენდა ბავშვის ამბავი და ცრემლებმა ლოყები დამისველეს. გოგოები გარეთ გავიდნენ, დემეტრე კი ნელა წამოვიდა ჩემკენ და თვალებში ცრემლები ჩაუდგა.

-დემე.-ამოვიტირე.-ჩვენი შვილი დემე.-უკვე ხმას ვეღარ ვაკონტროლებდი.

-დამშვიდდი ანიტა, ერთად კიდევ ბევრი შვილი გვეყოლება, გთხოვ დწყნარდი.-ცრემლებს იწმენდდა და მასაც ტკიოდა მაგრამ მაინც ცდილობდა მე გავემხნევებინე.-დამშვიდდი პატარავ კარგი? ერთად გადავიტანთ პატარავ, ერთად.-გულში ჩამიკრა და ვიგრძენი მხარზე მისი ცრემლები.

-დემე, როგორ ვერ ვიგრძენი? მე კარგი დედა ვიქნებოდი? მე ჩემი შვილი მუცელში ვერ ვიგრძენი.-გულამოსკვნილი ვტიროდი.

-შენ ყველაზე კარგი დედა იქნები, ერთად გავზრდით პატარებს გესმის? აქედან ჩემთან წამოხვალ და ერთად გადავიტანთ კარგი? გემუდარები ასეთს ნუ დამანახებ შენ თავს. კარგად ვიქნებით პატარავ.-ცრემლებს მწმენდდა. ცოტახანში დავწყნარდი და პალატაში ჩემი ძმა შემოვიდა. საწოლისკენ წამოვიდა და გვერდით მომიჯდა. უხმოდ ჩავეხუტე და უფრო დავმშვიდდი.

-კარგად იქნები ვიცი, შენ ძლიერი ხარ, ჩვენზე ბევრად ძლიერი.-მეჩურჩულებოდა და თავზე მკოცნიდა.

-აქედან ჩემთან მიმყავს ანიტა, მამაშენს ველაპარაკე, ჯვარს დავიწერთ და ხელსაც მოვაწერთ, აღნიშვნა გაზაფხულზე გადავდოთ.-თვალი ჩამიკრა და იკას გაუღიმა.

-მე საწინააღმდეგო არაფერი მაქვს. ერთ ტკივილს ერთად უფრო კარგად გაუმკლავდებით.-მხარზე ხელი დაჰკრა იკამ, მე შუბლზე მაკოცა და პალატიდან გავიდა.

-როდის გამწერენ?-ვკითხე დემეტრეს.

-ხვალ შუადღით და წოლით რეჟიმს გამოგიწერენ.-კალთაში ჩამიდო თავი და ხელზე მაკოცა.-წოლით რეჟიმს რომ დაამტავრებ ყაზბეგში ან სვანეთში წავიდეთ გინდა?

-სვანეთში წამიყვანე, დიდიხანია იქ არ ვყოფილვარ.-ამოვიოხრე.

-წაგიყვან პატარვ, წაგიყვან.-შუბლზე მაკოცა. მეორე დღეს შუადღეს საავადმყოფოდან პირდაპირ დემეტრესთან წამიყვანეს. მისაღებში წამომაწვინა და ცოტახანში მთელი სამეგობრო იქ გაჩნდა. ცდილობდნენ ჩემს გამხიარულებას და ყველაფრის მიუხედავად მაინც გამოსდიოდათ მაგრამ იმ ტკივილს რომელც სულში იარად დამაჩნდა ვერავინ მოაშუშებდა.-მოკლედ 2 კვირა წოლითი გაქვს ქალბატონო და მარტში ბარემ სვანეთში დავიწეროთ ჯვარი. გინდა?-მკითხა დემემ.

-მინდა.-ვუთხარი და გავუღიმე.

-ქორწილს არ იხდით?-იკითხა ნიამ.

-არა, ვიწროწრეში, მხოლოდ ახლობლები, ჩვენ და მშობლები.-თქვა დემემ.

-მასე ჯობია.-ამოთქვა იკამ.

-დასვენება უნდა ახლა და ჯობია წავიდეთ, ყველა!-მკაცრად თქვა თათამ და ყველა წამოყარა.

-ხვალაც მოვალთ.-თვალი ჩამიკრა სანდრომ დ ყველამ ერთად დატოვა სახლი. დავრჩით მხოლოდ მე, ნია, დემეტრეს დედა და დემეტრე.

-ზემოთ აგიყვანო?-მკითხა დემეტრემ და მეც თავი დავუქნიე. ხელში ამიტაცა და კიბეები ამატარა, ერთ-ერთ კართან გაჩერდა და ფეხით შეაღო, საწოლზე დამაწვინა და გარდერობის ოთახში შევიდა. იქედან ჩემი საღამურებით ხელში გამოვიდა. უჩუმრად გამხადა და ჯერ შარვალი ჩამაცვა შემდეგ კი ზედა. თან იცინოდა.

-რა გაცინებს?-მეც გამეღიმა.

-კვატებიანი საღამურები გიხდება.-ყელში მაკოცა.

-კარგი დემე რა.-მეც გამეცინა.-შენი ოთახია?-ვკითხე და ოთახს თვალი მოვავლე.

-ჩემია.-გამიღიმა.-რამე შევცვალოთ?-მკითხა და იქაურობას თვალი მოავლო.

-გემოვნებიანი მყავხარ.-გავუღიმე და ყბის ძვალზე ვაკოცე.-შენთან ერთად სოროშიც ვიცხოვრებ.

-ნუთუ ასე ძალიან შეგიყვარდი?-მკითხა და გაეღიმა.

-ჩემი გული შენმა გულმა მიიზიდა, სხეული სხეულმა, სული სულმა. მათ შეუყვარდათ ერთმანეთი და გამოდის რომ მე შემიყვარდი შენ და შენ მე. სადაც იქნები იქ მიმიზიდავს შენი გული, სული და სხეული.-მოწყვეტით ვაკოცე და ჩავეხუტე.

-ხვალ ქუთაისში მივდივარ დილით, შუადღისთვის ჩამოვალ.-თავზე ხელი გადამისვა და საფეთქელზე მომაკრო ტუჩები.

-გაიგო ხალხმა ყველაფერი არა?

-საავადმყოფოდან გაჟონა.-ამოიოხრა.-დაიკ*დე რა.

-ისედაც არ მაინტერესებდა.-ლოგინში ჩავწექი, დემეტრემ გაიხადა და ტრუსისამარა მომიწვა გვერდით.

-მიყვარხარ პატარავ.-შუბლზე მაკოცა, წელზე ხელები მომხვია და გულზე ამიკრა.

-მეც მიყვარხარ მინისტრო.-ყელში ვაკოცე, თითები ჩემ თმაში ახლართა, გავიტრუნე და შეძლებისდაგვარად ტკბილად ჩამეძინა.

.........................ნაწილი 5...........................

უვე მეათე დღეა რაც დემეტრესთან ვცხოვრობ. დილით გაღვიძებულს დემეტრე წასული დამხვდა, საწოლზე კი წითელი ვარდების თაიგული იდო, გამეღიმა და ვარდებს დავყნოსე, სიამოვნებისგან თვალები მივნაბე. კარი ნიაკომ შემომიღო.

-რძალუკაა დილამშვიდობიის.-საწოლთან მოვიდა და ლოყები დამიკოცნა.

-დილამშვიდობის.-გავუღიმე.-სააბაზანოში მინდა შესვლა და რავქნა ნიაკო?-ტუჩები გავბუსტე.

-დემემ დაგიბარა მე რომ მოვალ წყალი მერე გადაივლოს და პირის დაბანისთვის მშვენიერი საშუალება მოგვიტანა დაცვამ.-გაიცინა და კარიდან ეტლი შემოაგორა. გამეცინა და ეტლში ძლივს გადავჯექი, სააბაზანოში შემაგორა, მოვწესრიგდი და ისევ გამომიყვანა, საწოლი შეძლებისდაგვარად გამისწორა და ისევ ზედ გადავჯექი, პლედი დამახურა და ვარდებისთვის ლარნაკი მოიტანა. ჩემი ბარგი ამოსალაგებელი იყო, ყველაფერი გამოუგზავნიათ, ღმერთმა იცის რამდენი ისეთი ჩაუცმელი ტანსაცმელი იდო იქ რასაც არასდროს ჩავიცვამდი. სახე დამემანჭა რაც ნიამაც შეამჩნია.-რამე გტკივა?-მკითხა შეშფოთებულმა.

-აუ ნიაკოო, ტანსაცმელი გადამარჩევინე რაა. ზოგი გაჭირვებულებს დავურიგოთ.-წამწამები ავუფახუნე.

-მაგაზე კარგს რასიზამ.-გამიღიმა.

-ქალბატონო ანიტა შეიძლება?-კარში თავი გიორგიმ შემოყო.

-ეე ჩემი ბიჭებიი.-გამეცინა და გიორგი და ნიკო გადავკოცნე.

-როგორ ხარ დეიდა?-გამიცინა ნიკომ.

-კარგად ვარ თქვენ როგორ ხართ?-გამეღიმა. გიორგი ნიას ეხვეოდა, ისეთი საყვარლები იყვნენ გამეღიმა რომ შევხედე. ნიკომ მხარი გამკრა და წარბები ამითამაშა.-რაიყო?-გამეღიმა.

-კარგია გათხოვილი ქალის ამპულაში ყოფნა?-გამიცინა.

-რაღაცნაირია.-გამეცინა. ნიაკო გვერდით მომიჯდა და მომეხუტა. გიორგი და ნიკო იქვე სავარძელზე ჩამოსხდნენ.-ისე უნივერსიტეტში არსწავლობ ნიკო?

-ვსწავლობ, იურიდიულის მესამე კურსზე ვარ. ხშირად ვერდავდიოდი და მხოლოდ გამოცდებზე მივდიოდი მაგრამ ახლა უმეტეს დროს უნივერსიტეტში ვატარებ.

-შენ ვაჟბატონო?-გიორგის გადავხედე.

-ფსიქოლოგია დავამთავრე.-გაეცინა, მე კი გავოცდი.-რა?

-კოლეგავ.-შევკივლე და ჩემზე მოხუტებულ ნიაკოს თმაზე მოვეფერე.

-მოვედიი.-კარი დემეტრემ შემოიღო და მეც ყურებამდე კავიკრიჭე. ბიჭებს მიესალმა, ნიაკოს თავზე აკოცა და ჩამეხუტა.-ნიაკო, ჰოარ ამდგარა?-კითხა ისე რომ არ მომშორებია.

-ეტლით დამყავდა, არამდგარა.-გაუღიმა და საწოლიდან წამოდგა.

-ძალიან კარგი.

-ფეფოსთან უნდა წავიდე მე, საღამოს ერთად მოვალთ.-შუბლზე მაკოცა.-სხვათაშორის დაცვა და მძღოლი მჭირდება.-ბიჭები წამოყარა და დამშვიდობების შემდეგ გარეთ გავიდნენ, დემეტრემ და ხელები უფრო მომხვია და ყელში მაკოცა.

-მომენატრე.-ჩამჩურჩულა და ტუჩები დამიკოცნა.

-მეც მომენატრე.-ხელები მაგრად მოვხვიე.

-გამოვიცვლი და დაბლა ჩავიდეთ, დედაჩემი გასულია მალე მოვა.-საწოლიდან წამოდგა, სპორტულები ჩაიცვა და ხელში ამიტაცა. მისაღებში დამსვა და თვითონ სამზარეულოში შევიდა.-არ გშია?-მკითხა და წარბები ამითამაშა.

-ტკბილი მინდა რამე.-ცხვირი შევჭმუხნე.

-ვიცოდი რო მოგინდებოდა.-გაიცინა და ცოტახანში სამზარეულოდან ტკბილეულით გატენიილი პარკით გამოვიდა.

-აუ როგორ მიყვარხაარ.-გავუცინე და ლოყაზე ვაკოცე.

-ლოყაზე გემეტება მარტო?-დაიბუზღუნა და თვითონ მაკოცა.-დღეს ექიმს ველაპარაკე.-წარბები ამითამაშა.

-მერე რაო? ადგომა შემიძლია?-თვალები გამიბრწყინდა.

-ოთახიდან სააბაზანომდე შეგიძლია გასვლა და გამოსვლა.-გაეღიმა და ყელში მაკოცა, მერე ყურთან მიმიტანა ტუჩები.-ჰო და კიდევ იცი რამითხრა?-ყურის ძირში მაკოცა.

-რაა?-ვნებისგან დახშული ხმით ამოვიჩურჩულე.

-რაო და შეგიძლიათ ერთმანეთის სხეულით მშვიდად დატკბეთო.-ლავიწზე მაკოცა და მომშრდა.

-ახლა აღარ მომასვენებ ჰო?-გამეცინა.

-ჩემგან დასვენება გინდა ქალბატონო?-თვალებმოჭუტულმა გამომხედა. გამეცინა.

-დემე, ჩამეხუტე რა, ძალიან, ძალიან მაგრად ჩამეხუტე.-ხელები პატარა ბავშვივით გავიწვდინე წინ და მანაც არ დააყოვნა და გულში ძლიერად ჩამიკრა.-კარგია რომ მყავხარ.

-ჩემი პატარა.-თბილი ხმით ჩაილაპარაკა და თავზე ხელი ჩამომისვა.-ერთ კვირაში წვეულებაა, მანამდე განვაცხადებ რომ პოსტს ვტოვებ, მერე ჩემ კომპანიებს გადმოვიფორმებ ისევ და სამუდამოდ დამთავრდება ეს სიბინძურე.-მებუტბუტებოდა.

-ვინ დაიკავებს შენ ადგილს?-ვკითხე და ყელში ვაკოცე.

-არვიცი, მე ჩემი გავაკეთე, ახლა ჩემით შემეძლება ბევრ გაჭირვებულს დავეხმარო, გზებს გავაკეთებ მთებში და მეტნაკლებად მოვაგვარებ ყველაფერს.

-მეამაყები იცი?-გავუღიმე და ისევ ჩავეხუტე.

-ბავშვებო მოვედიი.-კარი დიანამ გააღო, დემეს დედამ და ასე რომ დაგვინახა გაიღიმა.

-აუ დეე, მშია.-გაუცინა და შუბლზე აკოცა.-ახლა სულ სახლში ვიქნები.-ხელი გადახვია და საფეთქელზე აკოცა.

-მოვედიიით.-კარი ფეფომ შემოანგრია და პირდაპირ ჩემს გვერდით დაეცა.-რავახარ რძალო?-გამიცინა.

-შესანიშნავად.-გავუცინე.-დემეეე.-წამწამები ავუფახუნე.

-რაღაც უნდა დამავალო?-მკითხა გაღიმებულმა.

-მარტო შენ არა.-ენა გამოვუყავი.-ჩემი ჩემოდნები ჩამოატანინე ბიჭებს რა.

-ეხლავე.-შუბლზე მაკოცა და ბიჭებთან ერთად 15მდე ჩემოდანი ჩამოიტანეს კიბიდან.

-რადგინდა შვილო ესენი?-გაოცებული უყურებდა დიანა.

-გადავარჩევ და ნაწილს გაჭირვებულებს მივცემ.-თბილად გავუღიმე.

-დავიწყოთ?-მკითხა ნიაკომ.

-აი ის ჩემოდანი არარის გდასარჩევი.-საცვლების ჩემოდანზე ვანიშნე.

-კარგი ეს გადავდოოთ.-გაიცინა ნიაკომ და ერთი დიდი ჩემოდანი ფეხებთან მომიტანა. გახსნა და გაოცებულმა შეხედა.-კაი რაა, ამ კაბებს ასე როგორ იმეტებ?-ახალთახალ კრემისფერ კაბაზე მითხრა.

-მაგას არვიმეტებ.-გამეცინა.-მაგრამ არც ჩაცმა მინდა, ადრე მომეწონა და იმიტომ ვიყიდე, არ მცმია.-მხრები ავიჩეჩე.-გინდა?-წარბები ავუთამაშე.

-ვითომ მომიხდება?

-მიდი ჩაიცვი და ვნახოთ.-ფეხზე წამოვაგდე ისიც ოთახისკენ წავიდა.-მოიცა ნიაკო, ის ჩემოდანიგახსენი, ფეხსაცმელებია, კაბის შესაფერისი, ოქროსფერი ნახე.

-ეს?-მკითხა და ფეხსაცმელი დამანახა. თავი დავუქნიე და ვანიშნე წადითქო. სიხარულით გავარდა და ცოტახანში ჩაცმული გამოვიდა. ისე უხდებოდა, დემეტრემაც კი ჩაუშტვინა.

-აურაგოგო ხაარ.-ჩემსავით გაოცებული იყო ფეფო.

-მადლობაა ფეფ. წავალ გამოვიცვლი, მადლობა რძალუუკ.-ლოყაზე მაკოცა და ოთახისკენ გაიქცა. მალე ისევგამოვიდა და ტანსაცმლ;ის მესამედი აღმოჩნდა რომ ჩაცმულიც არ მქონდა ამიტომ რაღაცები დავიტოვე და რაღაცები ბიჭებს დავავალეთ რომ წაეღოთ და გაჭირვებულებისთვის დაერიგებინათ. ამასობაში გვარიანად დაღამდა კიდეც, ფეფოც წავიდა და ნიაკოც ბაღში გავიდა გიორგის სანახავად. დიანა დასაძინებლად წავიდა და დემეტრემაც ხელი დამავლო და ოთახში ამიყვანა. საწოლზე დამაწვინა და ზემოდან მომექცა. მაისური გადამაძრო და მკერდზე დამეწაფა, სიამოვნებისგან ამოვიგმინე და თმაში ჩავავლე თითები. მალე მთლიანად შიშველი ვიწექი მის წინ და სიამოვნების შეძახილებს არ ვერიდებოდი. ზემოდან მოვექეცი და რითმული მოძრაობები დავიწყე, სიამოვნებისგან ლამის ტუჩები დავიჭამე, მისი ხელები ჩემ სხეულზე, თეძოებზე, მკერდზე, წელზე და საერთოდ ყველგან მწვავდნენ.

-მიდი პატარავ, გაა*ავე.-ვნებიანი ხმით ამოიჩურჩულა დემეტრემ, წამოჯდა და ყელი დამიკოცნა. ჩემი თმა მუჭში მოიქცია, დაქაჩა და თავი უკან გადამაწევინა. საბოლოოდ ამოვიკვნესე და მთელი სხეულით ავკანკალდი, თბილი სითხეც ვიგრძენი ჩემში და ძალაგამოცლილი დავეცი მის გულზე. რღმად ვსუნთქავდი, მისით და ბედნიერებით ვივსებოდი და შიგადაშიგ მეღიმებოდა.-იცი როგორი ლამაზი ხარ?-მკითხა და თმაზე ხელი დამისვა. თავი ავწიე თვალებში ჩავხედე და გავიღიმე.

-მომნატრებიხარ.-გამეღიმა.

-ჩემო პატარა.-გამიცინა და შუბლზე მაკოცა.

-დემე, შენი აზრით კარგი დედა ვიქნები?

-შენ ყველაზე საყვარელი დედა იქნები.-ხელები მაგრად მომხვია.-დავიძნოთ.

-ჩავიცმევ.-წამოწევა ვცადე.

-არა, ასე უფრო კარგია.-გამიცინა და მალე ორივეს ჩაგვეძინა. დილით რო გავიღვიძე, დემეს ისევ ეძინა. ფეხებსშორის დისკომფორტი ვიგრძენი და მერე მივხვდი რომ ჯერ ისევ ერთმანეთში ახლართულებს გვეძინა. ისე ჰქონდა შემი სხეული ხელებით შემოჭილი რმ განძრევასაც ვერ ვახერხებდი. მარცხენა ხელი მისი სახისკენ წავიღე და მის გაღვიძებას შევეცადე.

-დემე, გაიღვიძე.-ყელში და ყბის ძვალზე ვაკოცე, ეს ჰორმონები მაინც თავისას შვრება.

-რატო ვერისვენებ პატარავ?-მკითხა და ცალი თვალი გაახილა.

-იქნებ იმიტომ რომ შენი ერეგირებული მამაკაცური ღირსება ისევ ჩემშია?-კისკისით ველაპარაკებოდი და მანაც თვალები ჭყიტა და მერე მის ქვემოდან ისე მომიქცია თვალის დახამხამება ვერ მოვასწარი.-დემე რასაკეთებ?-გავუღიმე და ყელში ვაკოცე.

-ჩშშშ.-გამაჩუმა და ძლიერი ბიძგი მომცა. მალე ისევ ძალაგამოცლილი ვესვენე მის მკერდზე. მის სხეულს მე მოვშორდი და გვერდით გადავწექი. სხეული მთლიანად მოდუნებული მქონდა, ის კი საერთოდ არ ჩანდა მოთენთილი. უცბათ მაკოცა, წამოხტა, სააბაზანოში შევიდა და იქიდან მალე გამოვიდა, ხელში ამიტაცა და წყლით სავსე აბაზანაში ჩამაწვინა. უკან მომიჯდა და მეც მას მივეყრდენი, ხელი უკან წავიიღე და მის ჯერ კიდევ დაუწყნარებელ ა*ოს შევეხე.

-კიდე ვერ დაწყნარდა?-ვკითხე თითქოს სულიერი ყოფილიყო, რღმად ამოისუნთქა მე კი ხელის მოძრაობას არ ვწყვეტდი.

-ხელს თუ არ გააჩერებ ცუდი დღე გელის.-ვნებიანი ხმით მითხრა და ყელში მაკოცა. მისკენ შევბრუნდი მთელი სხეულით და ტუჩები დავუკოცნე ხელი კი მაინც არ გამიჩერებია.-ანიტაა.-ამოიგმინა და სუნთქვა აუჩქარდა.-ჯანდაბა!-ამოიოხრა და ისევ თავის ა*ოზე მომათავსა. ბოლოს საშხაპეში დამაყენა, ქაფი ჩამომბანა და გაიცინა. ასე სიცილით გამიყვანა სააბაზანოდან და პირსახოცშემოხვეული დამსვა საწოლზე. გარდერობში შევიდა, საცვლები და ტანსაცმელი გამომიტანა, ისევ იცინოდა.

-რა გაცინებს მინისტრო?-მეც გამეცინა.

-მოუსვენარი და გაუმაძღარი ქალი ხარ ანიტა.-თვალი ჩამიკრა და საცვალი ამომაცვა. ჩაცმის შემდეგ თმა გამიშრო და თვითონაც გაიშრო, მერე ჩამიწნა და დაბლა ჩამიყვანა.

.............................

ერთ კვირაში იმ წვეულებაზე წავედით დემემ რომ მითხრა. წინა დღეს პოსტიდან გადადგა და წვეულებაზე მაინც წავედით. მოკლე შავი კაბა მეცვა, ოქროსფერი დეტალებით, წინ ლამაზი სადა დეკოლტით უკან კი დახურული ზურგით. ოქროსფერი მაღალქუსლიანები ჩავიცვი და ჩემ სიმპატიურ ქმართან ერთად ამაყად შევაბიჯე დარბაზში. ყველა ჩვენზე ლაპარაკობდა, ისევ. ცოტახანს ვიდექით და ვუღიმოდით ვითომ კეთილმოსურნე ხალხს სანამ ის ია არ მოვიდა დემეტრეს სურვილი რომ კლავდა წლების განმავლობაში.

-დემეტრეე, საყვარელო, გილოცავთ გავიგე დაქორწინებულხართ.-ამრეზით გადმომხედა.

-დიახ, ხელი მოვაწერეთ, ჯვრისწერა მარტისთვის გადავდეთ.-თავაზიანად უპასუხა და საფეთქელზე მაკოცა.

-ბავშვის ამბავი გავიგე, ვწუხვარ მართლა მეწყინა.-ვითომ დამწუხრებული სახე მიიღო. ჰო, მოატყუე ბებიაშენს!-ალბათ რაიმე დაავადების ან გენეტიკის გამო დაკარგე ბავშვი არა?-ღმერთო რა უტაქტოა!!

-იცით, მე ვფიქრობ რომ ეს თქვენი საქმე სრულებით არ არის.-ნაგლად გავუღიმე.-მაგრამ ცნობისმოყვარეობა რომ დაგიკმაყოფილოთ გეტყვით რომ არანაირი გენეტიკური დაავადება არ გვჭირს არცერთს და ნერვიულობამ იმოქმედა, იმედია კარგად აგიხსენით, ქალბატონო ია.-ისევ გავუღიმე და დემეტრესთან ერთად ავუარე გვერდი.

-კარგად ხარ?-მკითხა დემეტრემ და წვენი მომაწოდა.

-კარგად ვარ.-გავუღიმე და წვენი მოვსვი.-მალე წავალთ?

-ჰო, გიორგი წამოვიდა სახლიდან და ნახევარ საათში წავიდეთ. ხვალე თეკლას გაგაცნობ, წამომყვა ისიც და ახლა ცემი ასისტენტი კომპანიაში იქნება.

-რამდენი წლისაა?

-ნიკოს ტოლია.-გაეღიმა. ნახევარ საათში იქიდან წამოვედით და სახლში წავედით. მხურვალე სექსისს შემდეგ, ჩაგვეძინა და მეორე დღეს სვანეთისკენ დავიძარით, ყველა. მესტიაში ჩავედით და დემეს სახლში დავბინავდით. დათოვლილი მთები და სვანური კოშკები ულამაზეს კონტრასტს ქმნიდნენ. 1 კვირა გართობაში გავიდა მიუხედავად იმისა რომ ვერთობოდი და ძალიან ბედნიერი ვიყავი მაინც მჭამდა ის ტკივილი რასაც შვილის სიკვდილი ჰქვია. 1 კვირის თავზე 4 მარტს ჯვარი დავიწერეთ მესტიაში. თეთრი თოვლი და ჩემი ცისფერი კაბა რომლის ბოლოებიც ვარდისფერში გადადიოდა ულამაზესი სანახავი იყო. ამას დამატებული ჩოხა რომელიც ჩემი მოთხოვნით ჩავაცვი ყველას. ყველას თეთრი ჩოხა ეცვა კარდა დემეტრესი, მის შავ თვალებს შავი საოცრად უხდებოდა. ტაძარში ვიდექი ღმერთის წინ და ფიცს ვდებდი რომ მის გვერდით ვიქნებოდი ჭირშიც და ლხინშიც, სულ. მეორე დღესვე დაბრუნდნენ დანარჩენები თბილისში და დავრჩით მხოლოდ, მე, დემეტრე და სვანეთი. ბედნიერებისთვის განა მეტია საჭირო? ჩემი აზრით არა! ან იქნებ იმიტომ ვფიქრობ ასე რომ დემეტრეა ჩემთვის ბედნიერება? შესაძლოა!

…………….თავი 6...............დასასრული................

„ახლაც მახსოვს როგორი გაოცებული ვუყურებდი ჩემ ხელებში მოქცეულ პატარა პლასტმასის ნაგლეჯს რომელიც ჩემთვის ზედმეტად მნიშვნელოვანი გახდა, უფროსწორად ის ნაგლეჯი კიარა, ის ორი წითელი ხაზი მასზე რომ იყო გამოსახული. ნუთუ ისევ მომცა ღმერთმა იმის უფლება რომ დედა ვყოფილიყავი? მიუხედავად იმისა რომ ვერ დავიცავი ჩემი შვილი მაშინ, მიუხედავად ყველაფრისა მაინც მაძლევდა უფლებას მრქმეოდა დედა? გული სიხარულისგან ამიფანცქალდა, თვალები ცრემლებით გამევსო, სააბაზანოდან გავვარდი და მიძინებულ ჩემ ქმარს ზემოდან დავახტი.

-დემეე.-ვნებიანად ვუჩურჩულე და წვერზე წავეთამაშე.

-მეძინება პატარავ, მერე მითხარი რა.

-გაახილე თვალები იდიოტო.-ამოვიტირე მისი უყურადღებობით ნაწყენმა. თვალები ზანტად გაახილა, ხელები მომხვია და გულზე მიმიხუტა.

-რა უნდა ჩემ პატარას?-ლოყები დამიკოცნა.

-რომელ პატარას?-ვკითხე კისკისით.

-ჩემი პატარა შენ ხარ.

-მალე ორი პატარა გეყოლება.-ყელში ვაკოცე.

-ხალიფასავით მეორე ცოლის მოყვანას არ ვაპირებ.-გაეცინა.

-დემე ორსულად ვარ.-ორსულობის ტესტი სახეზე ავუფრიალე. სიცილი სახეზე შეახმა და თვალები ჭყიტა. გაოცებული მიყურებდა და თვალებს ახამხამებდა.

-რა ხარ?-გაეღიმა და ტესტს მიაჩერდა.

-ორ-სულად, ანუ ორი სული ერთ სხეულში.-ხელებით ვუხსნიდი.

-სერიოზულად მეუბნები თუ მატყუებ?-ისევ ტესტს უყურებდა.

-იდიოტო მაგას მოგატყუებ შენი აზრით?-ცრემლები გადმომცვივდა.

-კაი დაწყნარდი პატარავ, ნუ ტირი ბოდიში.-გაიცინა.-ღმერთო მამა გავხდები.-შვებით ამოისუნთქა, მისი სხეულიდან გვერდით გადამაწვინა და ერთხანს ჩუმად იყო, მეგონა არ გაუხარდა და უკვე ტუჩებს ვბრიცავდი სატირლად რო წამოიყვირა და ლოგინიდან წამოდგა.-მე და შენ, ანიტა, მე და შენ დედა და მამა, აზრობ? შენ დედა მე მამა. ერთად ვივლით ხოლმე, ჩვენ და ჩვენი შვილები, ჩვენნაირები გვეყოლება, ანიტა აზრობ ტო?-აქეთ იქით დადიოდა, უაზროდ ისროდა სიტყვებს, მე კი გაკვირვებული ვუყურებდი, სერიოზული, ცივი კაცის ამგვარ სახეცვლას.

-დემე...დემე გაჩერდი ორიწამი დაჯექი, მოდი აქ.-გადავიკისკისე და საწოლზე ხელი დავარტყი.

-რამე გინდა ანიტა? რამე მოგიტანო? ექიმთან წავიდეთ ჰო? მოიცადე ნინის დავურეკოთ კარგი ექიმი გვირჩიოს, ჩავიცვათ, კიარადა მე ჩაგაცმევ და წაგიყვან.-ნელნელა პანიკა ეწყებოდა. ერთი მაგრად შემოვცხე და მანაც ღრმად ამოისუნთქა.

-დაწყნარდები?-გამეცინა.

-რანაირად უნდა დავწყნარდე გოგო მამა ვხდები.-გაიცინა და გულში ჩამიკრა.

-დაწყნარდი, მშვიდად ისუნთქე, ვინ არ გამხდარა მამა, დამშვიდდი.

-ვინ და ვატო.-გაიცინა მანაც.-რამე გინდა?

-კიი მინდა.

-რა გინდა?

-შენი მოფერება და ალერსი გვინდა მამიკო.-ეშმაკურად გავუცინე მანაც არ დააყოვნა და ტუჩები დამიკოცნა, მერე ყელი, მხრები, მკერდი და უცბათ დასტოპდა.-დემეტრე რასაკეთებ?-შევუღრინე.

-შეიძლება ორსულობის დროს?-თვალები მოჭუტა მე კი ისეთი სიცილი ამივარდა კარზე დიანამ და ნიაკომ დააკაკუნეს.

-შვილო კარგად ხართ?-ამაზე უარესად ავკაკანდი.

-დედა, დაჯექი მოდი.-გაუცინა და სავარძელზე ანიშნა, ნიაკოც მიუჯდა და გაკვირვებული თვალები მოგვანათეს.-დეე რაღაც უნდა გითხრათ.

-ამოღერღე შე ჩერჩეტო კაცო.-შეუღრინა.

-დეე ორსულად ვართ.-სიხარულით ახარა.

-დემეტრე შენ?-მუცელზე აკვირდებოდა ნიაკო, მე კი ამაზე უარესად ავხარხარდი და დემეტრეს გაავებულ მზერას რო წავაწყდი მითუმეტეს.

-რა მეე გოგო გიჟი ხარ?-თვითონაც გაეცინა.

-მე ვარ ნიაკო, მე.-სიცილით ვანიშნე ორსულობის ტესტზე. ყველას იმდენად გაუხარდა ეს ამბავი რომ ნახევარ საათში ყველა ჩვენთან იყო. ივნისის მიუხედავად ისე ცხელა თბილისში გაჩერება შეუძლებელიაო და წავიყვანოთ ჩვენი ორსული გოგო მთაშიო ვატო რომ ატიტინდა ვინ გაუწევდა წინააღმდეგობას? ჰოდა ჩვენც ყაზბეგისკენ დავგეგმეთ ვიზიტი. ექიმთან წავედით იმ დღესვე და ბავშვის გულისცემის გაგებისას ორივეს ცრემლები გადმოგვცვივდა. იმ გრძნობას არაფერი შეედრება როცა იცი რომ შენში პატარა არსება იზრდება რომელაც სჭირდება შენი გონება, გული, სისხლი და ნერვები. ხომ პატარაა, წერტილისოდენა მაგრამ მაინც გმართავს. იმ დღიდან მოყოლებული დემეტრე იყო ყველაზე თბილი ადამიანი ვინც კი ოდესმე მყავდა ნანახი. თვალებში შემომციცინებდა და ბედნიერებისგან ბრწყინავდა. ყაზბეგში ვიყავით, მთებს გდავყურებდით გერგეტის ტაძრიდან და ოდნავ გამობურცულ მუცელს ვეფერებოდი.

-დემე, გიხარია ჩვენი პატარას დაბადება?-ვკითხე და გავუღიმე, თვალები დახუჭა და რღმად ჩაისუნთქა.

-რათქმაუნდა მიხარია რომ მამა ვხდები მაგრამ გასაგიჟებლად ბედნიერს ის მხდის რომ შენ იქნები ჩემი შვილის დედა და ქალი რომელიც ჭირშიც და ლხინშიც გვერდით მეყოლება.“-შუბლზე მაკოცა და თეთრი თავსაბურავი შემისწორა. მის გაბრწყინებულ შავ თვალებს რომ ვუყურებდი მინოდა მათში ჩავძირულიყავი, მივედი და თვალები დავუკოცნე, გაეცინა ხელი მომხვია და გულში ჩამიკრა. ხანდახან მენატრება ის გრძნობა რომელიც მასთან ჩახუტებისას მქონდა, ხანდახან კიარა სულ მენატრება მაგრამ ჩემი შვილები მაძლიერებენ. საგანძურები რომლებიც მან დამიტოვა.

წამყვანს გაუღიმა 55 წლის ანიტამ და აცრემლიანებული თვალები დაბლა დახარა. სიკვდილადე ენატრებოდა დემეტრე მაგრამ სიკვდილი ჯერ არ უნდოდა.

-დემეტრე გელოვანი, ცნობილი პოლიტიკოსი და ბიზნესმენი იყო. დიდი ქველმოქმედი რომელიც უბრალო მოსახლეობას ეხმარებოდა და ყველაფერს აკეთებდა მათი შესაძლო კომფორტისთვის.-მწარედ ჩაეღიმა წამყვანს.-თქვენ შვილებზე მომიყევით.

-ჩემი შვილების და მეგობრების გამო ვიცოცხლე ეს 3 წელი დემეტრეს გარეშე. ჩვენი უფროსი ბიჭი, დამიანე 27 წლისაა, ისედაც მოგეხსენებათ. მამამისის გზას ღირსეულად აგრძელებს და მე ვამაყობ მისით.-გაეღიმა ანიტას.-ელენე 25 წლისაა და ჩემ გზას გამოყვა.-გაეცინა.-ბავშობიდან უნდოდა რომ მე დამმსგავსებოდა მაგრამ დემეტრეს უფრო გავს გარეგნობითაც და ხასიათითაც რაც დიდ ბედნიერებას მანიჭებს. ჩემ ნაბოლარებს რაც შეეხებათ.-ისევ გაეღიმა.-39 წლის ასაკში გაჩენილი შვილები, ანუ როგორც ხშირად ეძახიან, სიბერეში გაჩენილი ტყუპები ყველაზე ტკბილები არიან. მართალია სულ ჩხუბობენ მაგრამ მაინც სიგიჟემდე უყვართ ერთმანეთი. დემეტრეს სურვილით ალექსანდრე და ალექსანდრა ჰქვიათ. მე მათში ჩემ დიდ სიყვარულს ვხედავ, ჩემი და დემეტრეს ნაწილს რომელიც არასდროს წაიშლება ჩვენ ისტორიაში.-გაეღიმა და წყალი მოსვა.

-ისევ გიყვართ?-კითხა თვალცრემლიანმა წამყვანმა.

-რათქმაუნდა! ისეთი სიყვარული რომელიც მე და მას შეგვეძლო ენით ვერ აღვწერ, ვერც იგრძნობ, ის მხოლოდ ჩემი და დემეტრესეულია. სხეულით ჩემთან არარის მაგრამ ვიცი რომ სულ ჩემთან იქნება, გულშიც და გონებაშიც. რომ ამბობენ ასაკში სიყვარული ქრება და პატივისცემა ჩნდებაო, ტყუილია! დემეტრეს სიყვარული ჩემ გულში არასდროს განელდება. ის იყო ჩემი ცა და დედამიწა, ჰაერი და წყალი. ერთადერთი მიზეზი რაც აქ მაკავებს ის არის რომ ჩემ შვილებს დედა სჭირდებათ.

-ყველაზე დიდი ჩხუბი თქვენ ურთიერთობაში?

-მე და დემეტრე სულ ვკამათობდით მაგრამ ყველაზე სერიოზული მაშინ იყო, 2 თვის ორსული რომ სამსახურში წავედი.-გაეცინა.-როგორც მოგეხსენებათ ამერიკაში პოლიციას და გამომძიებლებს ხშირად ვეხმარებოდი საქმის გამოძიებაში, ისე მოხდა რომ ძალიან მთხოვა მეგობარმა და მეც გავყევი, ცუდათ გავხდი იქ მისულს ბავშვის გვამი რომ დამხვდა და საავადმყოფოში გადამიყვანეს. მაშინ ელენეზე ვიყავი ფეხმძიმედ. იმდენად მეჩხუბა, ჩემ გვერდით იყო მაგრამ ხმას არ მცემდა, წამით არ მტოვებდა მარტოს, ჩაძინებული ვგრძნობდი როგორ მეფერებოდა თმაზე და როგორ მაკოცებდა შუბლზე მაგრამ როგორც კი თვალებს ვახელდი მაშინვე წარბებს კრავდა და პატარა ბავშვივით იბუტებოდა, ეს ყველაფერი კი ჩემ მშობიარობამდე გაგრძელდა, იშვიათად თუ მეტყოდა რამეს და ისიც ბოლოში ირონიულად ამატებდა რამეს, ვერ მპატიობდა რომ თავი საფრთხეში ჩავიგდე.

-ეჭვიანი იყო?

-ეჭვიანი კი არა მესაკუთრე იყო, ჩემსავით. მენდობოდა, იცოდა რომ სხვას არ შევხედავდი და უფლებას აძლევდა ჩემ ირგვლივ მყოფ მამაკაცებს მზერით დამტკბარიყვნენ, როგორც თავად იტყოდა. მეც ასე ვიყავი, ის საკმაოდ წარმოსადეგი, მხარბეჭიანი და სასურველი მამაკაცი იყო რომელსაც ქალები აღმერთებდნენ მაგრამ არავისკენ გაუხედავს მაშინაც კი თვეების ბავშვს რომ ვუვლიდი, ჩაშავებული თვალებით და აჩეჩილი თმით. ყოველ დილით მახვედრებდა წითელ ვარდს ან მინდვრის ყვავილებს რომელსაც ჩვენ ეზოში აქა-იქ მოკრეფდა ხოლმე, სულ მიმეორებდა რომ მისი ღვთაება ვიყავი და ძლიერად მიკრავდა გულში.

-ყველაზე ხანგრძლივი განშორება როდის გქონდათ?

-ყველაზე დიდი და ტკივილიანი განშორება იყო 3 თვით რომ მოუწია წასვლა დანიაში. ბიზნესთან დაკავშირებით იყო წასული და ხშირად ვერც მელაპარაკებოდა, ერთ დროს ტირილისგან ატკივებული თვალები რომ გავახილე და ჩემ გვერდით მშვიდად მძინარე დავინახე სიხარულისგან ავტირდი. ეს ის დღე იყო როცა ტყუპებზე ორსულობის შესახებ მამცნობეს. იმდენი ვიტირე რომ გული ცუდად გამიხდა მერე კი დემეტრეს მკლავებში ჩავესვენე, შეეშინდა და საავადმყოფოდან სულ ღრიალით გამოვიდა ტყუპები გვეყოლებაო.-გადაიკისკისა.

-ყველაზე დიდი სიგიჟე რაც გაგიკეთებიათ რა იყო?-გაეღიმა წამყვანს.

-ყველაზე დიდი სიგიჟე? ტყუპები 2 წლისები იყვნენ, საქმიან შეხვედრაზე იყო ბაქოში წასული 2 კვირით. სასწრაფოდ დედაჩემს დავურეკე და ღამის პირველ საათზე ბავშვები ჩავაბარე, ბაქოში მივდივართქო დავუბარე. ღამის პირველ საათზე გავაღვიძე კერძო პილოტი და სასწრაფო ვითარებაში გადამაფრინეს ბაქოში. დემეტრესთვის არ უთქვამთ, სასტუმროში მივედი უკვე დილა იყო. ნომრის კარები შევგლიჯე, სააბაზანოში იყო, სპეციალურად მიტანილი საცვლები იქვე მიმოვფანტე და ყვირილი დავიწყე ეს რა გამიკეთეთქო. შეშინებული მიყურებდა ვერ გაეგო რა ხდებოდა, ბოლოს ახსნა დამიწყო ის არარის რაც შენ იფიქრეო, ლამის იტირა დამიჯერე, მაპატიე და არ მიმატოვოო და სიცილი რომ დავიწყე ცოფებს ყრიდა. ლამის ჩერნობილივით აფეთქდა.-გადაიკისკისა.- თვითონ, წინა დღეს დილის 5 საათზე გამაღვიძა და სერენადებს მიმღეროდა, ვკვდებოდი სიცილით მაგრამ რომ მივხვდი მთვრალი იყო ჩემ ძმას დავურეკე მასთან ერთად იყო და მიხედეთქო მაგრამ ის უარესი მთვრალი აღმოჩნდა. იმ ღმაესვე მინდოდა წასვლა მაგრამ ალექსანდრე ჭირვეულობდა და ვერ დავტოვე.

-როგორც ვიცი მას შვილი გამოუჩნდა როდესაც ელენეზე იყავით ფეხმძიმედ არა?

-დიახ, ის ჩემი მეხუთე შვილია, რომ გავიცანით 10 წლის იყო რეზი, მისთვის დედასავით ვიყავი და ახლაც ვარ. და-ძმებთან გასაოცარი ურთიერთობ აქვს და მეც ძალიან ვუყვარვარ. რეზი ჩემთვის კიდევ ერთი მანუგეშებელია ისევე როგორც დამიანე, ელენა, ალექსანდრე და ალექსანდრა.

-ბოლო შეხვედრა როგორი იყო?

-დილა ბედნიერად დავიწყეთ, შვილებთან ერთად. ვისაუზმეთ, ბაღში გავერთეთ და შუა დღისას სახლიდან გასვლისას ისე ჩამეხუტა ვფიქრობ გული უგრძნობდა ისევე როგორც მე. მაგრად ჩამეხუტა, ათასი საალერსო სიტყვა მითხრა ამეტირა კიდეც. როგორც კი სახლიდან გავიდა 3 წუთში გასროლის ხმაც გაისმა, ვიცოდი რომ რაღაც ცუდი ხდებოდა, გარეთ ისე გავიქეცი ბავშვებმა ვერც მოასწრეს ჩემი დაჭერა, მერე მეორე გასროლაც გაისმა და როცა გარეთ გავედი, ტყვიადახლილი მკვლელი დამხვდა და ჯერ ისევ ცოცხალი დემეტრე. მასთან მივედი, გულზე მივიკარი მისი სხეული და ცრემლები მის სისხლს შეერია.

-მისი ბოლო სიტყვები?

-მისი ბოლო სიტყვები იყო „ იცოცხლე თუ გინდა რომ ბედნიერი ვიყო, მიყვარხარ ანიტა. მიყვარხართ პატარა ქალბატონო.“ ეს იყო და ეს, ისევ მომანათა მისი შავი სფეროები რომლებიც ბრწყინავდნენ, ბოლოჯერ გამიღიმა, თვალები დახუჭა და აღარც გაუხელია ბოლო შემოხედვის შემდეგ.

-თქვენი ქმრის მკვლელი როგორც აღმოჩნდა მისი მამინაცვალი იყო, რომელმაც 58 წლის, დემეტრე გელოვანს გულში სასიკვდილო ჭრილობა მიაყენა, შემდეგ კი თავი მოიკლა. ამაზე რას იტყოდით?

-დემეტრეს გულში ჯერ კიდევ მაშინ გავჩნდი მე როდესაც ის 21 წლის იყო. დემეტრე მარად იცოცხლებს ყველა იმ ადამიანის გულში რომელთაც ის უყვარდათ, ის კი იმდენს უყვარდა რომ მარადიული სიცოცხლე ელის. დემეტრეს მოკვლით თავად ის კიარა მე მომკლეს.-გაეღიმა.-ერთხელ ვუთხარი, შენმა გულმა, ჩემი გული მიიზიდა, სხეულმა სხეული, სულმა კი სულითქო. ახლა ვფიქრობ რომ მისი გონებაც მიზიდავს. ვიცი რომ უეჭველად ვიგრძნობ როდესაც მასთან შეხვედრის დრო მოვა.-გაიღიმა და ეულმა ცრემლმა გადმოლახა ჯებირები მის სევდიან, ულამაზეს, უბერებელ სახეზე. ეს იყო ტკივილი რომელსაც სიტყვებით ვერ გადმოსცემდით. 58 წლის დემეტრე გელოვანი საკუთარი სახლის წინ გულში მიყენებული ჭრილობით გარდაიცვალა, იმ გულში რომელშიც მუდამ ანიტა ცოცხლობდა. დემეტრე გელოვანმა სამშობლოს ბევრი სიკეთე გაუკეთა და მისნაირი მამაცი, კეთილშობილი და ამაყი 5 ადამიანი დაუტოვა. ცოლი რომელიც სიკვდილამდე მისი ერთგული იყო, ერთმანეთზე უკეთესი შვილები და სევდა რომელსაც დემეტრე გელოვანის გარეშე ცხოვრება ჰქვია ანიტა ახვლედიანისთვის. სიყვარული ყველაზე მომაკვდინებელი, სასტიკი და წრფელი გრძნობაა რომელიც ადამიანს ან გააჩნია ან არა და მეცოდება ის ადამიანი ვისაც სიყვარულის მიერ მიყენებული ტანჯვა არ უგემია და მწირე ბედნიერებით არ გაუხარია ნატანჯი გული. გისურვებთ სიყვარულს რომელიც სამყაროს დაგაპყრობინებთ!




გამარჯობა მონატრებულო მკითხველო <3 მოკლედ, ეს ისტორია ადრე მედო როცა სხვა ნიკით ვიყვი დარეგისტრირებული და წამეშალა <3 ჩემთვის ერთ-ეღტი გამორჩეულია არ ვიცი რატომ მაგრამ მაინც <3 მალე დავბრუნდები ახალი, უნიკალური ისტორიით :დ <3 მიყვარხართ <3