მე მძულს სიბნელე და მე მძულს წვიმა,
მე მეზიზღება სასტიკი ყინვა.
შემძულდა ძლიერ ეს თეთრი თოვლი,
ის ყინვისაგან არის ვით ოფლი.

მძულს ხალხმრავლობა, მძულს თვით ის გრძნობაც,
საიდუმლოა ამ გრძნობის კერა.
მძულს მარტოდმარტო ყინვაში დგომაც,
რაზე ვსაუბრობ ვერ გეტყვით, ვერა.

მძულს მე ბრმად ყოფნა და ალიონი,
მე მირჩევნია სიჩუმე, ღამე.
ჩემს გვერდით მდგარა გალაკტიონი,
მიბრძანა მეთქვა მე მისთვის რამე.

მძულს ეს ბრძანება, სხვას შედარება
და მე ვერავინ ვერ მეკარება.
სიძულვილი სულ მთლად მეფარება
და მე სხვა გრძნობა კვლავ მემალება.

მძულს მე პირობა, მისი დარღვევა,
და პირობების მწარედ დარბევა.
საიდუმლოდ მძულს გრძნობის ხმარება
და მითუმეტეს მისი ტარება.

მძულს მე ბრმად ყოფნა და ალიონი,
მე მირჩევნია სიჩუმე, ღამე.
ჩემს გვერდით მდგარა გალაკტიონი,
მიბრძანა მეთქვა მე მისთვის რამე.